Podcasts about akademii sztuk pi

O filmie Alice Rohrwacher pt. "La Chimera" (2023) rozmawiam z doktorem Sławomirem Skrzyniarzem (Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego). Rozmowa odbyła się 4 kwietnia 2025 roku w murach Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Pokaz filmu i dyskusja miały miejsce w ramach Festiwalu Filmu Filozoficznego. [Informacja dodatkowa: nazwisko tombaroli, który odkrył Krater Eufroniosa, brzmi: Giacomo Medici.]

"Zapraszamy wszystkich zainteresowanych, aby zobaczyli, jak wygląda od środka nasza akademia" - zachęca w rozmowie z Bogdanem Zalewskim prof. Robert Sowa, prorektor ds. studenckich i kształcenia w krakowskiej ASP. W sobotę 5 kwietnia będzie można odwiedzić wszystkie wydziały, pracownie i katedry, zapoznać się z ich specyfiką, dowiedzieć się, co skrywa hasło "teczka", jak wyglądają egzaminy i jak się do nich przygotować. Co szczególnie ważne - będzie można skonsultować przyniesione prace z dydaktykami ASP. W niedzielę 6 kwietnia o godz. 11:00 w auli przy placu Jana Matejki 13 rozpocznie się talk-show z udziałem studentów, reprezentujących wszystkie wydziały a także z udziałem przedstawicieli Szkoły Doktorskiej.

„...idąc za gwiazdą, która nie świeci godzinę. Norwid i Mitoraj” - to tytuł wystawy w Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Gościem Bogdana Zalewskiego jest kurator wystawy - profesor Karol Badyna.

Archiwum Przedmiotów Wyobrażonych gromadzi nieznane projekty z historii polskiego dizajnu. Opisuje kontekst i problematykę, z jaką przed laty mierzyli się twórcy i twórczynie odpowiadający na wyzwania najbardziej potrzebujących i wykluczonych grup społecznych. Archiwum, powołane do życia przez Szymona Zakrzewskiego w ramach pracy doktorskiej, którą realizuje na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, prezentuje kilka nieznanych postaci polskiego designu XX wieku oraz ich projekty. Można się z nimi zapoznać na wystawie w Miejscu Projektów Zachęty w Warszawie i dowiedzieć się, że... odkryte przedmioty zostały całkowicie wymyślone w ramach spekulatywnej pracy badawczej wykonanej przez autora. Z Szymonem Zakrzewskim rozmawiamy o jego ciekawym projekcie, a z prof. Jerzym Porębskim z Wydziału Wzornictwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych o pożytkach z tego rodzaju pracy badawczej. Wystawę można oglądać do 31.03.2025. https://nn6t.pl/2025/01/05/alternatywna-historia-polskiego-dizajnu/ Rozmawiała: Bogna Świątkowska, www.nn6t.pl Ilustracja: Szymon Zakrzewski "Archiwum Przedmiotów Wyobrażonych", projektant: Lucjan Bohdanowicz, obiekt: Krajobraz ogni - karuzela, fot. S. Nowak

WŁASNY POKÓJ | PKP oskarżyło mnie o demolowanie taborów. Przyznałam się do autorstwa, nie przyznałam się do winy. Uważam, że nie jestem winna, tylko jestem autorką i dodaję wartości jednorazowym tkaninom przeznaczonym do utylizacji po cyklu podróży. Sąd uznał mnie winną.Monika Drożyńska ur. 1979 r. Studiowała grafikę na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jej projekty dotyczą dziś głównie kwestii języka w przestrzeni publicznej, jego przemian i roli w relacjach społecznych. Artystka współpracowała m.in. z Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Muzeum Współczesnym we Wrocławiu czy Zachętą Narodową Galerią Sztuki, a jej prace wystawiono m.in. w Muzeum Narodowym w Krakowie, Galerii Foksal w Warszawie czy Susan B Anthony Institute w Nowym Jorku. Projektantka ubrań, założycielka (wraz z Mają Kuczmińską) pierwszego krakowskiego konceptstoru (2004–2010). Jest założycielką Szkoły haftu dla pań i panów "Złote rączki".„Własny pokój” to cykl rozmów Katarzyny Kubisiowskiej w Podkaście Tygodnika Powszechnego – o tym, jak w kobiecie tworzy się i umacnia niezależność.

Dzięki zastosowaniu innowacyjnych technologii, osoby niewidome i słabowidzące mogą doświadczać fotografii za pomocą dotyku. O wyjątkowej wystawie rozmawiamy z Tomaszem Miękusem - specjalistą druku z firmy Canon Polska i dr Piotrem Kucią z Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych.Ekspozycja zorganizowana we wnętrzach warszawskiej ASP prezentuje serię przejmujących obrazów, wyprodukowanych w technologii druku wypukłego. Obrazy te przedstawiają zdjęcia ambasadorów marki Canon – znanych na całym świecie fotografów, w tym wielokrotnie nagradzanego fotoreportera Brenta Stirtona, znanego dokumentalisty Sebastião Salgado, fotoreportera Yagazie Emezi, czy fotografa sportowego Samo Vidica.W podcaście pytamy o techniczną stronę przygotowania wystawy, ale "World Unseen" stanowi też punkt wyjścia do szerszej dyskusji o tym, jak fotografia przekracza dziś granice swojej definicji a technologia sprawia, że sztuki wizualne stają się szeroko dostępne, co realnie wpływa na życie wielu osób.Goście podcastu:Tomasz Miękus - Product Manager w Canon Polska. Ekspert od rozwiązań w obszarze  druku wielkoformatowego.dr Piotr Kucia - Fotograf, operator filmowy, wykładowca akademicki, dziekan Wydziału Sztuki Mediów, inicjator i koordynator wielu akcji i projektów edukacyjnych bazujących na innowacji i nowych technologiach.Kiedy i gdzie?Wystawę World Unseen będzie można oglądać bezpłatnie od 5 do 21 grudnia na terenie Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, przy ul. Wybrzeże Kościuszkowskie 37/39.Więcej informacji o projekcie i wystawie znajdziecie na tej stronieFotopolis jest patronem medialnym wydarzeniawww.fotopolis.pl

- Kiedyś powiedział: ja dialoguję z widzem, on jest odbiorcą mojego przekazu. W tamtym okresie to było bardzo odkrywcze - mówiła w Dwójce prof. Maria Napiontkowa, uczestniczka konferencji naukowej poświęconej Adamowi Hanuszkiewiczowi, która odbyła się w poniedziałek (9.10) w siedzibie Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Pierwsza malarka w podcastowym cyklu „Jak ona to robi” –Magdalena Karpińska. Wychowywała się w warszawskim domu pełnym twórczych ludzi (tata Maciej Karpiński to historyk sztuki, scenarzysta i reżyser, a siostra Maria Karpińska – pisarka) i to na pewno nie było bez znaczenia dla wyboru jej późniejszej drogi. Wyraża emocje współczesnej dziewczyny, malując starą, żmudną techniką tempery żółtkowej. To malarstwo zmysłowe, ale i poetyckie, zatopione w naturze, w półcieniach, oświetlone światłem zachodu, spowite erotyczną nieomal tajemnicą. Rozmawiamy o podwójnym życiu Magdaleny – samotnym w pracowni oraz pełnym ludzi i ważnych przyjaźni poza pracownią. O prawdziwym siostrzeństwie, które ją inspiruje, wzmacnia, zachwyca i pojawiło się jako przeciwwaga dla edukacji w Akademii Sztuk Pięknych, będącej dekadę temu zapiekłym bastionem patriarchatu. O niepewności życiowo-materialnej, która kryje się za wyborem „będę malarką”, a zarazem o świecie opowiadanym w najlepiej znanym mojej bohaterce języku – języku wizualnym: barw, światła, emocji.Podcastu „Jak ona to robi” możesz posłuchać na platformach Spotify, Apple Podcasts oraz YouTube.

W 53. rozmowie Stettinum, europejskiego podcastu ze Szczecina, na nietypową wycieczkę po czasoprzestrzeni wzdłuż naszego lokalnego odcinku granicy polsko-niemieckiej zabiera nas Paweł Kula - artysta, fotograf i wykładowca w Akademii Sztuk Pięknych w Szczecinie. Zapraszamy, wir laden ein! Martin Hanf & Pierre-Frédéric Weber

Notatki i linki wymienione w tym odcinku znajdziecie na naszej stronie: ⁠⁠designpractice.pl/066 W tym odcinku rozmawiamy: → O szukaniu i pielęgnowaniu zajawek → O pracy na rzecz upamiętniania polskiego projektowania graficznego → O sprytnym łączeniu pracy z pasją, której można pozazdrościć Naszym gościem jest Patryk Hardziej – ilustrator, projektant graficzny, autor książek i researcher. Pracuje z klientami z całego świata, organizuje wystawy i konferencję Ilustrator, zdobywa nagrody i działa w Fundacji Karola Śliwki, którą założył. Popularyzuje wiedzę o polskim projektowaniu w Polsce i za granicą. Mieszka w Gdańsku, gdzie prowadzi swoje studio i zajęcia na Akademii Sztuk Pięknych. Timestampy: 0:00 Start 1:03 Jaką książkę ostatnio przeczytałeś? 1:45 Czym się zajmujesz? 6:17 Fundacja Karola Śliwki i początki pasji do archiwizowania polskiego designu 11:25 Synergia projektowania, archiwizowania i ilustrowania 20:47 Czym aktualnie zajmuje się Fundacja Karola Śliwki? 27:46 Jak wygląda Twoja praca z klientami polskimi i zagranicznymi? 31:52 Zgrany duet z Adą Zielińską i inne współprace 36:35 Z jakich narzędzi korzystasz w swojej pracy? 44:38 Sztuczna inteligencja a proces 52:41 Sztuczna inteligencja a efekt 57:14 Z czego robisz doktorat? 59:06 Na rozwoju jakich umiejętności chciałbyś się skupić? 1:02:39 Zakończenie

„OEAF'24 to 23 wydarzenia ― w tym 14 wystaw ― przygotowane w 14 lokalizacjach przez 4 organizatorów. Ponadto w programie konferencje, koncerty, warsztaty, performances.” – czytamy w programie wielkiej krakowskiej imprezy artystycznej, która odbędzie się w dniach 6.11 – 21.11.2024 r. Warto otworzyć oczy na fenomeny sztuki współczesnej, poszerzyć bramy własnej percepcji. Przewodnikiem po tym miejskim labiryncie stworzonym przez starszych mistrzów i młodszych adeptów kultury wizualnej jest wybitny artysta, rektor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie prof. Andrzej Bednarczyk.

Wykład Zuzanny Łąpieś, Muzeum Narodowe w Warszawie, 19 grudnia 2019 [0h38min] https://wszechnica.org.pl/wyklad/jak-zaprojektowac-wystawe/ Na jesień 1939 roku Muzeum Narodowe w Warszawie szykowało wystawę prac Ignacego Łopieńskiego. Plany zniweczyła wojna, a artysta popadł z zapomnienie. Celem twórców ekspozycji „Wystawa, które nie było… Ignacy Łopieński (1865-1941)” było oddanie artyście historycznego długu i przywrócenie mu należnego miejsca w historii. Zuzanna Łąpięś podczas wykładu towarzyszącego wystawie opowiedziała jak przebiegało budowanie i projektowanie ekspozycji. Ignacy Łopieński był za życia uznanym artystą grafikiem. Zajmował się przede wszystkim grafiką reprodukcyjną, jednak wszechstronne wykształcenie pozwalało mu na tworzenie w różnych technikach. Był również rysownikiem, malarzem i rzeźbiarzem. Jak mówił w poprzednim wykładzie towarzyszącym wystawie jej kurator Piotr Czyż, sama grafika reprodukcyjna również nie była wówczas uważana za działalność odtwórczą i cieszyła się dużym prestiżem. Artysta był również nauczycielem. Lekcje technik graficznych i rysunku pobierali u niego twórcy, których sława niejednokrotnie przewyższała samego nauczyciela. Były wśród nich takie osobistości świata sztuki, jak Leon Wyczółkowski, Józef Pankiewicz, Zofia Stankiewiczówna i Leon Kowalski. Łopieński był też sprawnym organizatorem wydarzeń artystycznych. W uznaniu jego zasług, w październiku 1939 roku, Muzeum Narodowe w Warszawie planowało zorganizowanie wystawy jego prac. Niestety plany zostały zniweczone przez wybuch wojny, a sam niedoszły bohater ekspozycji wkrótce zmarł. Po wojnie Ignacy Łopieński uległ zapomnieniu. Jego rolę w literaturze zredukowano do działalności odtwórczej. Celem twórców obecnej wystawy było nie tylko zwrócenie artyście historycznego długo za ekspozycję, która nie doszła do skutku, ale też wydobycie go z cienia i ukazanie jako artysty niezwykle wszechstronnego. Wystawa, której nie było… Ignacy Łopieński (1865-1941) – Na samym początku tak naprawdę, nim wchodzi projektant, muszą być dobrze określone założenia: po co w ogóle na danych zbiorach pracujemy, co chcemy tą wystawą pokazać. W przypadku Łopieńskiego było odniesienie się do tego, co pamiętamy o artyście, jak się zapisał w pamięci i czy jest to sprawiedliwe – mówiła Łąpieś. – Naszym celem było pokazanie, że to był to człowiek renesansu: był i grafikiem, i rysownikiem, i malarzem, i rzeźbiarzem, a ta sztuka użytkowa była małym fragmentem, ale równie ważnym. Natomiast nawet jeśli tworzył grafikę interpretacyjną, to nie tworzył je w sposób bezmyślny, mechaniczny, tylko wnosił tą twórczą wyobraźnię także nawet w działania reprodukcji – podkreślała prelegentka. Jak przebiegały prace na przygotowaniem ekspozycji Wystawa, której nie było… Ignacy Łopieński 1865-1941, począwszy od opracowania projektu do budowy samej ekspozycji, Zuzanna Łąpieś opowiada podczas wykładu, Zuzanna Łąpieś - jest historyczką sztuki, rysowniczką oraz projektantką produktu i grafiki użytkowej. Była uhonorowana Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego dla studentów uczelni artystycznych za osiągnięcia w twórczości artystycznej. Wykłada na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #sztuka #muzeum #muzeumnarodowe #kultura #wystawa #planowaniewystaw

Wykład Piotra Czyża, Muzeum Narodowe w Warszawie, 12 grudnia 2019 [1h06min]https://wszechnica.org.pl/wyklad/niedoszly-jubileusz-ignacego-lopienskiego-czyli-o-wystawie-ktorej-nie-bylo-i-o-artyscie-zapomnianym/Ignacy Łopieński to wybitny polski grafik, którego twórczość po II wojnie światowej uległa zapomnieniu. Sylwetkę artysty przybliżył podczas wykładu Piotr Czyż, kurator ekspozycji „Wystawa, której nie było… Ignacy Łopieński (1865-1941)” w Muzeum Narodowym w Warszawie.Prelegent podzielił swoje wystąpienie na trzy części. Podczas pierwszej przybliżył słuchaczom biografię bohatera wykładu. Swoją opowieść rozpoczął od opisania drzewa genealogicznego Łopieńskich. Ignacy pochodził ze sławnej rodziny warszawskich brązowników. Choć w przyszłości będzie zajmował się przede wszystkim grafiką, w młodości uczył się różnych dziedzin rzemiosła artystycznego. Jego nauczycielami były wybitne wówczas nazwiska. W rysunku kształcił się pod okiem Wojciecha Gehrsona i Aleksandra Kamińskiego, naukę rzeźby pobierał u Bolesława Syrewicza. Praktykował również złotnictwo i grawerstwo. Wyjeżdżał na naukę do Berlina i Paryża.Przełomem w życiu artysty, jak mówił Czyż, było przyjęcie do Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Miało to miejsce w 1888 roku. Dzięki stypendium Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie mógł studiować po okiem Johanna Leonharda Raaba, grafika reprodukcyjnego. Prestiż przyniosło mu wykonanie portretu Anny Blińskiej według autoportretu z 1891 roku. Jak zaznaczył prelegent, grafika reprodukcyjna nie była wówczas uznawana za działanie odtwórcze i cieszyła się dużym prestiżem. Po tym sukcesie, Łopieński tworzył na zlecenie Wiedeńskiego Towarzystwa Powielania Sztuki. Wobec niewywiązywania się Towarzystwa ze zobowiązywań finansowych, ostatecznie prace artysty wykorzystało Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie.Po powrocie do Polski, Ignacy Łopieński uczył technik graficznych i rysunku m.in. Leona Wyczółkowskiego, Józefa Pankiewicza, Zofię Stankiewiczówną i Leona Kowalskiego. Artysta, który był prekursorem wklęsłodruku, współpracował z Feliksem Jasieńskim, znanym krakowskim kolekcjonerem i mecenasem sztuki. Wraz z nim stworzył „I Tekę Stowarzyszenia Polskich Artystów Grafików”, która została wydana w 1903 roku.Prelegent wskazał, że jedną z największych zasług Łopieńskiego było powołanie w 1912 roku Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Graficznych, które wzorowało się na podobnych instytucjach działających w Europie Zachodniej. Szerokim echem odbył się zorganizowany w 1914 roku przez Towarzystwo drugi konkurs im. Henryka Grohmana. Wśród nagrodzonych znalazły się znane nazwiska, m.in. Władysław Skoczylas i Zofia Stankiewiczówna. Łopieński jako organizator pozostawał aktywny również w czasie I wojny światowej.W 20-leciu międzywojennym artysta uczył rysunku w szkołach warszawskich. Ignacy Łopieński eksperymentował też wówczas z nowymi technikami, jak akwatinta. Wykonywał też portrety reprezentacyjne, m.in. prezydenta Ignacego Mościckiego i Józef Piłsudskiego.Druga część wystąpienia Piotra Czyża poświęcona była historii wystawy prac Ignacego Łopieńskiego, która miała zostać zorganizowana w październiku 1939 roku w Muzeum Narodowym w Warszawie. Prelegent opowiedział również o powojennych losach kolekcji artysty.Nad niedoszłą wystawą, jak mówił prelegent, pracowały przede wszystkim dwie osoby. Pierwszą z nich była Maria Mrozińska, kustosz biblioteki Muzeum Narodowego w Warszawie. Druga to Hanna Abramowicz-Makowiecka, która jako konserwatorka była odpowiedzialna za oprawę prac w paspartu oraz przygotowanie katalogu dzieł artysty. Wiele prac, które miały zostać pokazane na wystawie, przekazał sam Łopieński. Przygotowania do ekspozycji zniweczył wybuch wojny we wrześniu 1939 roku. Artysta znalazł się wówczas w okupowanych przez Sowietów Lwowie. Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej w czerwcu 1941 roku powrócił do Warszawy, gdzie wkrótce zmarł. Piotr Czyż - jest historykiem sztuki. Pracuje jako adiunkt w Gabinecie Grafiki i Rysunku Nowożytnego Polskiego Muzeum Narodowego w Warszawie. Zajmuje się grafiką oraz historią ekslibrisów Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #muzeumnarodowe #łopieński #kultura #sztuka #muzeum wystawa #artysta

Bohaterem wykładu w Szkole Bardzo Wieczorowej Eweliny Sobczyk Podleszańskiej jest Henryk Szczygliński - malarz i grafik.Dziś trochę zapomniany, a przecież malował znakomicie. Od roku 1898 studiował malarstwo w Monachium w pracowni Stanisława Grocholskiego, potem u Antona Ažbego, w Paryżu i Krakowie, gdzie był uczniem Jacka Malczewskiego, Leona Wyczółkowskiego, Teodora Axentowicza, w końcu Jana Stanisławskiego i jego klasy pejzażowej w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Odgrywał czynną rolę w krakowskim życiu artystycznym okresu Młodej Polski. Współpracował z kabaretem Zielony Balonik.Henryk Szczygliński był również bardzo dobrym żołnierzem i wielkim patriotą. Marek Mierzwiak przygotował dla Państwa te audycje.

- Tadeusz Kantor to postać niezwykła, wielka, która bez wątpienia wpłynęła w sposób zasadniczy na rozwój Igora Mitoraja w czasie jego studiów. Również decyzja artysty związana z opuszczeniem Polski i pozostaniem w Paryżu w dużej mierze inspirowana była wpływem mistrza - mówił w Dwójce prof. Bartłomiej Struzik, prorektor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.

Wykład prof. dr. hab. Mirosława Duchowskiego. Muzeum Narodowe w Warszawie, 8 października 2015 r. https://wszechnica.org.pl/wyklad/w-przestrzeni-publicznej-czyli-gdzie-i-u-kogo/ Przestrzeń publiczna jest podstawową wartością dzisiejszej architektury. Wyznacznikiem tego, jaka ma być – mówił prof. Mirosław Duchowski, malarz i projektant przestrzeni publicznych, kierownik Ośrodka Badań Przestrzeni Publicznej, wykładowca warszawskiej ASP i Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej. Wykład profesora poświęcony temu zagadnieniu towarzyszył wystawie „Trasa Muzeum – Zalew Zegrzyński. Estrada Sztuki Nowoczesnej” w Muzeum Narodowym w Warszawie. Przestrzeń publiczna funkcjonuje w opozycji do przestrzeni prywatnej, mówił prelegent. Przestrzeń prywatna to nasze miejsce zamieszkania. Możemy ją zamknąć i wyznaczyć zasady jej naruszania. Przestrzeń publiczna jest dostępna dla wszystkich. Jest miejscem współpracy, ale też sporów, wynikających z naturalnego konfliktu interesów. Przestrzeń publiczna jest ściśle powiązana z miastem, jako skupiskiem ludzkim i przestrzenią urbanistyczną. Ma charakter w pełni demokratyczny. Artysta funkcjonuje w niej na równi z innymi ludźmi. Umieszczając w niej sztukę, musi prosić społeczeństwo o akceptację. Odróżnia to przestrzeń publiczną od galerii, gdzie artysta jest władcą. W przestrzeni publicznej społeczeństwo ma prawo zażądać usunięcia dzieła sztuki, nawet jeśli reprezentuje wysoką wartość artystyczną. Jak przypomniał profesor, stało się tak w Nowym Jorku z rzeźbą Richarda Serra, którą uznano za depresyjną. Dzieło sztuki w przestrzeni publicznej funkcjonuje na innych zasadach niż w galerii. Tam widzowie posiadają narzędzia pozwalające na odczytanie intencji artysty. W przestrzeni publicznej dzieło sztuki pełni natomiast rolę znaku orientacyjnego, niepowiązanego w powszechnej świadomości z jego pierwotnym sensem. Ludzie mogą umawiać się pod jakimś pomnikiem, nie mając wiedzy o jego treści i twórcy. Prelegent przywołał badania, według których jedynie 2 proc. warszawiaków znało intencje Joanny Rejkowskiej, która umieściła palmę na środkuronda de Gaulle'a. Organizacja przestrzeni publicznej podnosi wartość marketingową metropolii. Sztuka w przestrzeni publicznej ma zaś do odegrania istotną rolę. Podnosi jej wartość, stwarza relacje społeczne, buduje niezbędne napięcia, podkreślał profesor. Prelegent przywołał dwie pozycje bibliograficzne, które przemodelowały modernistyczne myślenie o przestrzeni publicznej. Jan Gell, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Kopenhadze, w książce „Życie między budynkami” (1971) zwrócił uwagę, że architektura powinna odpowiadać na potrzeby społeczne. Jej twórcy powinni więc prowadzić dialog ze społeczeństwem, aby zrozumieć jego potrzeby. Wielcy moderniści jak Le Corbusier czy Frank Lloyd Right również stawiali sobie za cel maksymalną funkcjonalność, ale usiłowali do niej dojsć na podstawie matematycznych wyliczeń (Le Corbusier oparł się na założeniu, że wzorcowy człowiek ma 1,80 m wzrostu!). Jak zauważyła inna autorka, amerykanka Jane Jacobs („Śmierć i życie wielkich miast Ameryki”, 1961), człowiek nie był dla nich interesujący. Na koniec swojego wykładu prelegent przypomniał historię High Line na Manhattanie. Dziewiętnastowieczna estakada linii kolejowej miała zostać rozebrana decyzją władz miasta. Aktywiści społeczni zwrócili jednak uwagę, że jest ona ostoją dzikiej roślinności i ptactwa. Udało im się przeforsować zmianę decyzji o rozbiórce, dzięki czemu bez jakiejkolwiek ingerencji w strukturę miasta udało się uzyskać dodatkowe 160 hektarów przestrzeni zielonej, którą oddano do użytku mieszkańcom. Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #muzeumnarodowe #sztuka #kultura #trasamz

W niedzielę, 9 VI, otwarto wystawę końcoworoczną studentek i studentów krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych! Prezentacja daje wyjątkową możliwość zapoznania się z całorocznym dorobkiem młodych artystów, stworzonym w trakcie zajęć pod okiem profesorów. „Specyfiką naszej wystawy ―podkreśla rektor krakowskiej ASP, prof. Andrzej Bednarczyk ―jest fakt, iż prace pokazujemy dokładnie w tym miejscu, gdzie one się narodziły.

Z okazji urodzin Stefana Gierowskiego o jego twórczości dyskutowali Magdalena Gierowska-Dybalska i Marek Sobczyk. Spotkanie poprowadził dr Piotr Rypson. Muzeum Narodowe w Warszawie, 10 czerwca 2015 r. [56min] https://wszechnica.org.pl/wyklad/urodziny-mistrzow-stefan-gierowski-90-rocznica-urodzin/ Profesor Stefan Gierowski jest jednym z najwybitniejszych współczesnych polskich malarzy, wieloletnim wykładowcą na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od 1957 roku konsekwentnie zajmuje się malarstwem nieprzedstawiającym, koncentrując się na zagadnieniach koloru, światła i przestrzeni. W 1980 roku otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa, nadawaną za całokształt twórczości. Z okazji jubileuszu o twórczości Stefana Gierowskiego dyskutowali: Magdalena Gierowska-Dybalska, córka artysty i Marek Sobczyk – artysta malarz, uczeń Stefana Gierowskiego. Spotkanie poprowadził dr Piotr Rypson, kurator Zbiorów Sztuki Nowoczesnej – zastępca ds. naukowych dyrektora Muzeum Narodowego w Warszawie. Stefan Gierowski – malarz i rysownik. Wybitny przedstawiciel współczesnej awangardy malarskiej, określany mianem klasyka polskiej nowoczesności. Urodził się 21 maja 1925 roku w Częstochowie. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1945-48 w pracowniach Zbigniewa Pronaszki i Karola Frycza. Równolegle studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim pod kierunkiem Wojsława Mole. Od 1949 roku mieszka w Warszawie. W latach 1956-61 współpracował z Galerią Krzywe Koło prowadzoną przez Mariana Bogusza. Od roku 1962 do 1996 prowadził działalność dydaktyczną na warszawskiej ASP, gdzie w latach 1975-81 pełnił funkcję dziekana Wydziału Malarstwa, a w 1983 roku został wybrany na rektora-elekta. Władze stanu wojennego stanowczo odrzuciły tę kandydaturę. W latach osiemdziesiątych związany z kręgiem „kultury niezależnej”. W 1986 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W 1981 roku był członkiem Komitetu Organizacyjnego Kongresu Kultury Polskiej. W 1980 roku otrzymał nagrodę im. Jana Cybisa. Mieszka w Konstancinie pod Warszawą. W pierwszym, figuratywnym okresie twórczości Stefana Gierowskiego, w jego malarstwie widoczny jest wpływ postkubistycznej rytmizacji formy oraz uproszczeń zaczerpniętych z kręgu sztuki naiwnej (Gołębnik). Około 1957 roku artysta dochodzi do malarstwa niefiguratywnego, które staje się głównym obszarem jego zainteresowań. Jednocześnie zaprzestaje nadawania obrazom literackich tytułów i od tej pory konsekwentnie oznacza je rzymską numerację. W tym samym roku krytyk sztuki Aleksander Wojciechowski określa jego sztukę mianem „abstrakcji autonomicznej”, co wydaje się najtrafniej charakteryzować cała twórczość Stefana Gierowskiego. Położenie nacisku na sam fenomen obrazu wskazuje jednoznacznie, że artysta rozpoczął poszukiwania nowej formuły obrazu malarskiego, pozbawionego przez twórcę wszystkich innych treści, poza tymi jakie niesie działanie koloru. Obraz nr I powstał właśnie w 1957 roku. Gierowski zaczyna malować kompozycje abstrakcyjne, w których czynnik intelektualny, przejawiający się w klarownej konstrukcji obrazu, zdominowany był przez emocje. Były one obecne zarówno w subtelnej, wyszukanej kompozycji kolorystycznej, zazwyczaj monochromatycznej, jak również bogatym opracowaniu fakturalnym powierzchni płócien. Już wtedy pojawiła się w obrazach Gierowskiego zapowiedź problematyki światła, przestrzeni i ruchu, która stała się wiodąca w twórczości tego artysty. Obrazy Gierowskiego o numerach I-XX określić można jako malarstwo typu informel, kierunek który w owym czasie rozwijał się na Zachodzie. Ewolucja w twórczości Gierowskiego przebiegała w stronę wzmocnienia czynnika intelektualnego. Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #muzeumnarodowe #sztuka #kultura #gierowski #stefangierowski

A gdyby tak wyruszyć w podróż w nieznane, czujnie obserwować, poznawać, smakować. Czasem fotografować, a czasem odkładać aparat i po prostu być? O podróżowaniu daleko, samotnie i poszukiwaniu czegoś niedopowiedzianego Monika Szewczyk-Wittek rozmawia z Magdą Hueckel i Anitą Andrzejewską.Rozmawiamy o pierwszych podróżach, wracaniu do znajomych miejsc i ludzi, odnajdywaniu przyjaciół na końcu świata. Zastanawiamy się czy fotografia pomaga zatrzymać wspomnienia, czy też jest przeszkodą w doświadczaniu. O długich i krótkich wyprawach do Ameryki Południowej, Australii, Afryki, Azji rozmawiamy z artystkami fotografkami. Magdalena Hueckel - Artystka wizualna, badaczka, autorka filmów, fotografka teatralna. Jej prace wystawiane były na ponad 40 indywidualnych i 60 zbiorowych wystawach w kraju i na świecie, znajdują się w kolekcji Muzeum Narodowego we Wrocławiu oraz licznych kolekcjach prywatnych. Autorka albumów fotograficznych „Anima. Obrazy z Afryki 2005–2013” oraz HUECKEL/TEATR”. Współpracuje z Tomaszem Śliwińskim przy realizacji filmów jako współreżyserka, autorka scenariuszy i art director. Prezeska i założycielka Polskiej Fundacji CCHS „Zdejmij Klątwę”. Absolwentka Wydziału Malarstwa i Grafiki gdańskiej ASP, doktorantka UKEN w Krakowie, stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.Anita Andrzejewska – absolwentka grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, fotografka, podróżniczka i ilustratorka książek dla dzieci. Specjalizuje się w tradycyjnej fotografii srebrowej. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, zdobywczyni licznych nagród krajowych i zagranicznych. Jest autorką kilkunastu indywidualnych wystaw fotograficznych. Reprezentowana przez Galerie Camera Obscura w Paryżu i Leica Gallery w Warszawie. Od lat angażuje się w projekty artystyczno-społeczne, łączące Europę i Azję. Prowadzi warsztaty oraz kursy fotograficzne dla młodzieży i dorosłych oraz plastyczne dla dzieci, oparte na idei rozwoju osobistego i komunikacji poprzez sztukę. 

Rozmowa Z Erwinem Jeneralczykiem, zwycięzcą nagrody głównej Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego podczas PRÓGU / 10. Konkursu Najlepszych Dyplomów Sztuki Mediów- z Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie wyróżnionym za pracę „Przestrzenie szumu” Eksplorujemy sztukę, naukę, rozważamy wielorakie koncepcje życiowe jak i artystyczne. Erwin opowiada o tym jak wyglądały jego początki ze sztuką i czym się inspiruje. Intermedia to bardzo zawiła część sztuki, więc zapraszamy was do tej abstrakcyjnej rozmowy o abstrakcyjnych konceptach

„Ponieważ wiele moich prac to akty, spotykałam się z komentarzami... nie powiem, że seksistowskimi, ale klasycznie męskimi. Byłam w szoku. Moje prace przecież były o czymś innym”.Monika Osiecka jest rzeźbiarką. Dzieciństwo i wczesną młodość spędziła we Włoszech i Iranie. Studiowała filologię perską i włoską na Uniwersytecie Warszawskim, potem rzeźbę w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (dyplom uzyskała w pracowni prof. Grzegorza Kowalskiego). Tworzy głównie akty kobiece i rzeźby abstrakcyjne. W 2014 r. artystka wygrała konkurs Office Départemental de la Culture de l'Orne na realizację monumentalnej rzeźby – „Maczugi” – upamiętniającej 70. rocznicę bitwy I Dywizji Pancernej generała Maczka pod Falaise, o Mont-Omel. W 2021 r. została zaproszona przez prezydenta m.st. Warszawy i Fundację Pamięci o Bohaterach Powstania Warszawskiego do stworzenia pomnika Kobietom Powstania Warszawskiego, odsłoniętego w październiku 2021 r. na placu Krasińskich.„Własny pokój” to cykl rozmów Katarzyny Kubisiowskiej w Podkaście Powszechnym – o tym, jak w kobiecie tworzy się i umacnia niezależność.

Motyw labiryntu od lat towarzyszy profesorowi Andrzejowi Bednarczykowi. Polski malarz, rzeźbiarz, rysownik i grafik, a także rektor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie próbuje w ten sposób zrozumieć i opowiedzieć świat, w którym żyje.

Wykład Urszuli Król zorganizowany jako część programu edukacyjnego towarzyszącego wystawie „Aleksander Gierymski 1850 – 1901”, Muzeum Narodowe w Warszawie, 30 marca 2014 r. [57min] https://wszechnica.org.pl/wyklad/aleksander-gierymski-poeta-swiatla/ Wykład towarzyszący wystawie w Muzeum Narodowym w Warszawie przybliżył biografię i artystyczne poszukiwania młodszego z braci Gierymskich – Aleksandra. Pani Urszula Król opowiedziała o początkach twórczości Aleksandra Gierymskiego, o jego studiach na Akademii Sztuki w Monachium, podróżach i wielkiej fascynacji Heleną Modrzejewską. Urszula Król – historyk sztuki, edukator, wykładowca współpracujący z Działem Edukacji MNW. Aleksander Gierymski to jeden z najwybitniejszych malarzy polskich. Tworzył w drugiej połowie XIX wieku, a swą realistyczną sztukę podporządkował zgłębianiu problematyki światła i koloru. Należał do pokolenia artystów, którzy świadomie zerwali z ustanowionym przez Jana Matejkę prymatem malarstwa historycznego, uznanego za domenę jednoczącą naród w kraju podzielonym między trzech zaborców. Różnorodna, bogata w wątki tematyczne twórczość Gierymskiego kształtowała się pod wpływem profesorów Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, a także w kręgu działającej tam polskiej kolonii artystycznej, której głównymi przedstawicielami byli Maksymilian Gierymski (starszy, przedwcześnie zmarły brat artysty), Józef Brandt, Adam Chmielowski (Brat Albert), Alfred Wierusz-Kowalski czy Władysław Czachórski. Aleksander Gierymski bardzo szybko wyzwolił się jednak z dominujących w malarstwie szkoły monachijskiej konwencji tematycznych i stylistycznych. Od wczesnej młodości wyróżniała go bezkompromisowa postawa eksperymentatora, narażonego na momenty zwątpienia zarówno w swoje umiejętności, jak i w słuszność obranej drogi twórczej, jednak wytrwale poszukującego własnych rozwiązań, uwrażliwionego na przemiany zachodzące w tym czasie w sztuce europejskiej. Gierymski jest uważany za jednego z najbardziej świadomych prekursorów realizmu w malarstwie polskim. Wystawa Aleksander Gierymski 1850–1901 (20 marca – 10 sierpnia 2014 r.) Wystawą dzieł jednego z najwybitniejszych malarzy polskich drugiej połowy XIX wieku Muzeum Narodowe w Warszawie powraca do tradycji prezentacji twórczości artystów ze środowiska warszawskiego. Jest to pierwszy po 76 latach tak wszechstronny i kompletny pokaz dorobku artystycznego malarza, który był bohaterem wystawy inaugurującej w 1938 roku działalność Muzeum w nowym gmachu w Alejach Jerozolimskich. Na wystawie prezentowana jest niemal cała dostępna spuścizna Aleksandra Gierymskiego – ok. 120 obrazów i szkiców olejnych, ok. 70 rysunków, jeden szkicownik, a także blisko 110 drzeworytów wykonanych według rysunków Gierymskiego oraz zespół fotografii modeli pozujących artyście. Większość prac pochodzi ze zbiorów MNW, pozostałe wypożyczono z osiemnastu muzeów polskich, dwóch instytucji zagranicznych oraz z wielu kolekcji prywatnych. Jest to pierwszy po 76 latach tak wszechstronny i kompletny pokaz dorobku artystycznego malarza. Wokół słynnych dzieł – takich jak: Sjesta włoska, W altanie, Żydówka z pomarańczami (obraz odzyskany w 2011 r. dzięki staraniom MKiDN oraz funduszom przekazanym przez Fundację PZU), Święto Trąbek, Wieczór nad Sekwaną czy Wnętrze bazyliki św. Marka w Wenecji – zebrane zostały szkice przygotowawcze i studia plenerowe, a także inne prace o zbliżonej tematyce. Na wystawie, obok powszechnie znanych obrazów, znajdują się również dzieła pokazane publicznie po raz pierwszy od końca XIX wieku. Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #muzeumnarodowe #gierymski #malarstwo #sztuka #obrazy #malarz

Hanna Rudzka Cybis - jest bohaterką  wykładu profesorki  Anna Adamus Matuszyńskiej.Dowiemy się o twórczości artystki, która związała się z Janem Cybisem - bardzo znanym i dobrym malarzem o którym mówiono, że jest "wielkim panem polskiego malarstwa". Jego żona pomagała mu kiedy oboje zaczynali tworzyć w Paryżu, a później każde z nich poszło swoją drogą. Hanna Rudzka Cybis jest znaną kolorystką i twórczynią kapizmu w Polsce, Pomagała też zawsze ludziom, którzy pomocy potrzebowali, a także była  pierwszą kobietą na stanowisku profesorskim w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.

Rozmowa Justyny Duriasz-Bułhak z pisarką z Joanną Olech o czytelnictwie wśród młodzieży, Fundacja Wspomagania Wsi, 12 kwietnia 2011 r. [47 min] https://wszechnica.org.pl/wyklad/ojcowie-czytajcie-zmierzch/ Joanna Olech - Zapalona propagatorka czytelnictwa i dobrego designu. Krytyk literacki, jurorka konkursów literackich i ilustratorskich, członek Polskiej Sekcji IBBY, pisarka i ilustratorka. Publikuje w „Tygodniku Powszechnym”, „Rzeczypospolitej”, „Nowych Książkach” i wielu innych czasopismach. Laureatka licznych nagród i wyróżnień za teksty książek i ilustracje , m.in.: nagrodę Naszej Księgarni, nagrodę im. Kornela Makuszyńskiego, nagrodę specjalną Polskiej Sekcji IBBY. Jest absolwentką warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Lista książek dla młodzieży polecanych przez panią Joannę Olech: Bartek Chaciński – Wyż nisz Barbara Ciwoniuk – Własny pokój Eoin Colfer – Artemis Fowl. Fortel wrózki Eoin Colfer – Artemis Fowl. Zaginiona kolonia Eoin Colfer – Artemis Fowl. Paradoks czasu Eoin Colfer – Benny i Omar Eoin Colfer – Benny i Babe Suzanne Collins – Igrzyska śmierci Suzanne Collins – W pierścieniu Ognia Frank Cottrell Boyce – Miliony Silvana De Mari – Ostatni elf Silvana De Mari – Ostatni smok Silvana De Mari – Ostatni ork Judith Fathallah – Chuda Grzegorz Gortat – Do pierwszej krwi John Green – Szukając Alaski Dawid Grosman – Kto ze mną pobiegnie? Mark Haddon – Dziwny przypadek psa nocną porą Carl Hiaasen – Plusk Carl Hiaasen – Sówki Nick Hornby – Wpadka Karen Karbo – Minerva Clark na tropie Karen Karbo – Minerva Clark schodzi na psy Henning Mankell – Pies, który biegł ku gwieździe Henning Mankell – Cienie rosną o zmierzchu Henning Mankell – Chłopiec, który spał pod pierzyną ze śniegu Henning Mankell – Podróż na koniec świata Ewa Nowak – Bardzo biała wrona Lisa Papademetriou, Chris Tebbetts – Chłopak czy dziewczyna? Chris Priesley – Opowiesci grozy wuja Mortimera Philip Pullman – Magiczny nóż Philip Pullman – Bursztynowa luneta Philip Pullman – Zorza północna Philip Pullman – Przerwany most Philip Pullman – Tatuaż z motylem Katarzyna Ryrych – Wyspa mojej siostry Marjane Satrapi – Persepolis. Historia dzieciństwa Marjane Satrapi – Persepolis II. Historia powrotu Jerry Spinelli – Kraksa Jerry Spinelli – Gwiazda Marcin Szczygielski – Czarny młyn Marcin Szczygielski – Za niebieskimi drzwiami Jacqueline Wilson – Na krawędzi Jacqueline Wilson – Kocia Mumia Jacqueline Wilson – Sekrety Jacqueline Wilson – Urodziny Daisy Jacqueline Wilson – Najlepsze przyjaciółki Jacqueline Wilson – Vicky, dziewczynka, która stała się aniołem Jacqueline Wilson – Dziecko ze śmietnika Jacqueline Wilson – Podwójna rola Jacqueline Wilson – Złe dziewczyny Jacqueline Wilson – Lola Rose Jacqueline Wilson – Malowana mama Jacqueline Wilson – Północ Jacqueline Wilson – Dziewczyny się odchudzają Jacqueline Wilson – Dziewczyny się spóźniają Jacqueline Wilson – Dziewczyny płaczą Jacqueline Wilson – Dziewczyny się zakochują Jacqueline Wilson – Lekcje miłości Jacqueline Wilson – Pocałunek Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historiahttps://anchor.fm/wszechnica-fww-naukahttps://wszechnica.org.pl/#rozmowywszechnicy #młodzież #dzieci #książki #czytelnictwo #czytanie

Dziś rozmawiamy m.in. o ADHD i wchodzeniu w dorosłość, o wyprowadzce z domu rodzinnego na studia artystyczne i o radzeniu sobie z prokrastynacją. Zapraszam do wysłuchania odcinka z Kasią Skipirzepą. Kasia ma 21 lat i jak do tej pory to najmłodsza gościni podcastu! Jest artystką, studentką drugiego roku Fotografii na Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Oprócz fotografii zajmuje się także malarstwem, ceramiką i filmem. Diagnozę ADHD dostała pod koniec 2022 roku. Podcast ADHDziewczyny można wesprzeć poprzez Patronite: ⁠https://patronite.pl/adhdziewczyny⁠ Konto Kasi na Instagramie: @kasia.skipirzepa Rozdziały: 0:00 - Wstęp 1:06 - O mnie 1:40 - Patronite 2:06 - Początek rozmowy: Diagnoza w rodzinie 4:08 - Objawy ADHD w okresie szkolnym 11:29 - Wykształcenie artystyczne 15:50 - Studia fotograficzne a ADHD 18:59 - Podejmowanie tematu rodziny w sztuce 21:00 - Wyprowadzka z domu rodzinnego na studia - trudności 27:53 - Radzenie sobie z prokrastynacją 36:11 - Rutyny 39:15 - Zalety ADHD 41:15 - Mity na temat ADHD 42:30 - Strach przed zmarnowaniem własnego potencjału 46:20 - Wsparcie Podcastu Odcinki publikuję w czwartki co dwa tygodnie. Zapraszam do słuchania, komentowania, obserwowania i dzielenia się przemyśleniami. Kontakt: adhdziewczyny@gmail.com Montaż i jingiel: Karol Skrzypiec Linki do podcastu: https://linktr.ee/adhdziewczyny

20 lat temu we Wrocławiu powstał pomnik -  Fontanna Pamięci. Jego autorem jest profesor Akademii Sztuk Pięknych z Poznania - Maciej Szańkowski. Pomnik został pomyślany jako instalacja kilku elementów: odlanego z brązu ogromnego węzełka ustawionego na granitowym brzegu fontanny, zatopionych w wodzie kluczy i napisu: PANTA RHEI – "Wszystko płynie". Symbolika rzeźby odwołuje się do historii Wrocławia i przesiedleńczych losów jego mieszkańców. "Węzełek" był tym symbolicznym znakiem tułaczki, wymuszonej wędrówki, przenoszenia resztek swego dobytku w niewielkim zawiniątku. Natomiast klucze były symbolem utraconego domu, bezpieczeństwa, własności. Były też symbolem przywiązania do miejsca, z którego się pochodziło. W 2022 roku pomnik został zdemontowany i czeka na nową lokalizację.

Wojciech Jastrzębowski był artystą-projektantem tworzącym sztukę użytkową i grafikę, jednym z twórców polskiego art déco, kluczową postacią w historii warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, jej wieloletnim profesorem i rektorem.… Czytaj dalej Artykuł Spuścizna artystyczna Wojciecha Jastrzębowskiego na pierwszej monograficznej wystawie artysty pochodzi z serwisu Audycje Kulturalne.

W odświeżonej formule naszego plebiscytu Kubek dla Wykładowcy przez cały rok będziemy rozmawiać z osobami z wrocławskiego świata akademickiego, prezentując najciekawsze sylwetki postaci wybitnych, które na swoje barki wzięły karkołomne zadanie dzielenia się pasją i zarażania ciekawością do otaczającego nas świata. Z tego grona, na koniec roku akademickiego to właśnie do WAS będzie należał wybór, w czyje ręce powędruje następny, prestiżowy Kubek dla Wykładowcy.  W tym wydaniu prezentujemy postać dr hab. Piotra Jędrzejewskiego, profesora Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, nominowanego w poprzedniej edycji Kubka dla Wykładowcy. Rozmawia Ula Kokot

Józef Pankiewicz malarz, grafik i pedagog jest bohaterem wykładu Eweliny Sobczyk Podleszańskiej. By jeden z pierwszych impresjonistów i symbolistów w polskiej sztuce przełomu XIX i XX w., inicjator kolorystycznego nurtu w polskim malarstwie lat 20. i 30. Urodzony 29 listopada 1866 w Lublinie, zmarł 4 lipca 1940 w Marsylii pozostawiając po sobie wspaniałe obrazy i grafiki.W latach 1884 - 85 uczył się w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego, następnie wraz z Władysławem Podkowińskim wyjechał do Petersburga, aby w latach 1885-86 przebywać na stypendium w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. W 1889 obaj artyści udali się do Paryża; tam jego obraz "Targ na jarzyny na placu za żelazną bramą został nagrodzony srebrnym medalem na Wystawie Powszechnej.O życiu i twórczości Józefa Pankiewicza wykłada Ewelina Sobczyk Podleszańska.

Bogato ilustrowana publikacja o życiu i twórczości jednego z najciekawszych powojennych polskich projektantów graficznych "Bronisław Zelek. W zaklętej krainie liter" ukazała się dzięki projektantce i typografce Małgorzacie Bartosik, która nie tylko książkę o tym wybitnym projektancie, artyście, eksperymentatorze, typografie, napisała, ale w dodatku sama ją wydała dzięki uruchomionej kampanii na Kickstarterze. Bronisław Zelek zaprojektował ponad 100 plakatów. Jego plakat do filmu Alfreda Hitchcocka „Ptaki”, jako jeden z nielicznych polskich dzieł tego gatunku, znajduje się w zbiorach MoMA w Nowym Jorku. Z autorką rozmawialiśmy podczas jej dyżuru w Bęc księgarni, która jest beneficjentką programu własnego Instytutu Książki „Certyfikat dla małych księgarni” i bierze udział w konkursie na Ulubioną Księgarnię Warszawy. Zamów książkę: https://sklep.beczmiana.pl/pl/p/Bronislaw-Zelek.-W-zakletej-krainie-liter/7579 Małgorzata Bartosik – projektantka grafiki i krojów pisma, miłośniczka typografii, minimalizmu i modernizmu oraz analogowych metod projektowania – druk typograficzny, sitodruk, kolaż, linoryt, zin. Absolwentka studiów podyplomowych na kierunku Projektowanie Graficzne na Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi oraz 4. edycji kursu Sztuka Projektowania pod patronatem Karola Śliwki. Rozmawiała: Bogna Świątkowska, www.nn6t.pl Fot. archiwum fundacji Bęc Zmiana, 2023 Fundacja Nowej Kultury Bęc Zmiana jest beneficjentką programu własnego Instytutu Książki „Certyfikat dla małych księgarni” 2022-2023.

Agata Królak to ilustratorka, autorka książek obrazkowych dla dzieci i edukatorka - wykłada na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, gdzie obroniła doktorat i dziś prowadzi pracownię ilustracji z Aliną Mielnik. Jak podsumowuje - zajmuje się po prostu kreatywnymi rzeczami.W odcinku kreatywnego podcastu z serii od kuchni rozmawiamy o tym, jakie warunki stawia naszej kreatywności świat i jak szukać tych własnych zasad. Poruszamy temat przywileju bycia wychowywaną w rodzinie, która kreatywność wspiera i daje karmiące na jej temat przekonania, diagnozowania i obserwowania się dla pogłębienia swojego procesu, a także odwstydzania trudnych etapów twórczego życia, między innymi blokady twórczej. Agata dzieli się tym, co pomaga jej - różnicy między kreowaniem a produkowaniem, kultywowaniem postawy amatorki i dążeniem do kreatywnej zabawy, nie perfekcji. Ta rozmowa w wielu miejscach odkrywa to, co w kreatywności nie raz bez sensu zakryte. Pobierz darmowe KREATYWNE WARSZTATY audio i wyzwól swoją kreatywnosć!!✨ www.u-janoszuk.pl/warsztaty ✨✧ Strona odcinka z linkami: https://u-janoszuk.pl/agata-krolak-od-kuchni/✧ Profil Agaty na Instagramie: https://www.instagram.com/krolakniekrolewna/✧ Plakaty Agaty: https://wallbeing.com/artysta/4-agata-krolak✧ Książki na stronie wydawnictw (Dwie siostry, Wytwórnia, Czerwony Konik, Tatarak) i w księgarniach, ceramikę kupicie na jej Instagramie, tak jak plakaty✧ Mój profil na Instagramie: https://www.instagram.com/u_janoszuk/✧ Błyskletter: https://u-janoszuk.pl/blyskletter/Muzyka użyta we wszystkich materiałach audio U Janoszuk jest autorstwa Airglow ✧ https://soundcloud.com/airglowsounds

W audycji rozmawialiśmy o wystawie "Adolf Ryszka. Przestrzeń niesie cień", którą od 25 sierpnia będzie można oglądać w Zachęcie - Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie. O ekspozycji opowiedziała jej współkuratorka Dorota Grubba-Thiede, wykładowczyni Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, historyczka i krytyczka sztuki.

Marka Balagan to koncept zrodzony między Warszawą a Tel-Awiwem, założony przez dwie absolwentki katedry wzornictwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie – Agatę Matlak-Lutyk i Hanię Ferenc Hilsden. Od 2015 roku oferuje klientkom i klientom buty, torebki i akcesoria produkowane w Polsce. Jej założycielki współtworzyły także Transparent Shopping Collective. Do dziś elementy składowe ceny finalnego produktu są jawne dla klienta, a część dochodu trafia na inicjatywy społeczne. Jak rozwijać zrównoważony brand w Polsce? Na jakie kompromisy trzeba pójść, by zachować płynne funkcjonowanie firmy? W audycji „Z polską metką” Agata opowiada o poszukiwaniu lepszych surowców, tworzeniu modelu biznesowego, który pozwoli się rozwijać a jednocześnie zachować założenia zrównoważonego biznesu, a także o roli dużych partnerów handlowych w funkcjonowaniu rozwijających się marek autorskich. Rozmawiamy również o zbieraniu feedbacku od konsumentów i partnerów, zarządzaniu stanami magazynowymi, tworzeniu optymalnych procesów i trudnościach w stworzeniu biodegradowalnej, wegańskiej kolekcji butów. Partnerem audycji jest Zalando – jedna z wiodących europejskich destynacji e-commerce, której wizją jest być Starting Point for Fashion, czyli pierwszym miejscem, do którego klienci udają się myśląc o modzie, mającym pozytywny wpływ na ludzi i planetę. Pretekstem do tego spotkania jest pierwsza kampania Zalando poświęcona widoczności polskich marek na platformie.

Odcinek dedykuję mojej ulubionej kobiecie w mediach – Katarzynie Kasi, posiadaczce błyskotliwego poczucia humoru i niesamowitego intelektu, filozofce, publicystce oraz wykładowczyni. Z Katarzyną rozmawiamy, m.in. o pożytkach z dorastania w PRL-owskim blokowisku, nauce wybaczanie (także sobie) oraz o tym, że „filozofia jest dla dziewczyn”.Filozofka i córka filozofów, nauczycielka i córka nauczycieli, doktoressa i córka profesorów (etyczki Barbary Czerskiej i historyka fllozofii Andrzeja Kasi). Nieśmiała gaduła, wesoła melancholiczka i całkowicie racjonalna miłośniczka astrologii. Wykłada filozofię i historię estetyki na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (gdzie była również pełnomocniczką ds. równouprawnienia), a szerszej publiczności znana jest z poranków w Radiu Nowy Świat i politycznych komentarzy w programie „Szkło Kontaktowe” (TVN). Współprowadzi je w duecie z Grzegorzem Markowskim, z którym także pojawia się w satyrycznym spektaklu „Kanał Polska” na deskach teatru Komedia.Jej orężem w potyczkach z życiem i polską polityką jest poczucie humoru – ironiczne, a zarazem niepozbawione ciepła (jak ona to robi?). Potrafi po ludzku tłumaczyć najbardziej skomplikowane kwestie filozoficzne, analizować problemy społeczne, a zarazem wywoływać salwy śmiechu u słuchaczy najbardziej absurdalnymi skojarzeniami i przewrotnym dowcipem. W naszej podcastowej rozmowie rozważamy m.in kwestię tego, jak bardzo brutalizuje się dziś polskie życie polityczno-społeczne oraz dlaczego powinniśmy się wzajemnie wzmacniać, a nie kopać po kostkach. Zastanawiamy się nad tym, co przez wieki traciła filozofia wycinając z tej dziedziny kobiety, czyli punkt widzenia połowy ludzkości, i dlaczego to dziewczyny są obecnie w Polsce lepiej wykształcone i mądrzejsze (tak mówią statystyki). Sięgamy do wspomnień bohaterki dorastającej w inteligenckim domu na warszawskim blokowisku – zawalonym książkami i pogrążonym w ciszy, bo „tata studiuje księgi”. Rozmawiamy o tym, czemu zamiast buntu wybrała te same ścieżki zawodowe, co rodzice, o żydowskiej części jej tożsamości, wychowywaniu nastoletniej córki oraz spotkaniach ze studentkami, którym towarzyszy w rozwoju. O miłości do Włoch i do radia, a także o tym, że praca, którą kochasz może być remedium na zło świata.

Odkrywanie tajemnic klasztoru Santo Domingo w Limie dzięki technologii wirtualnej rzeczywistości. Piotr Maczuga ambasador EPALE, profesor Jacek Martusewicz - prorektor ASP w Warszawie i Marcin Majkowski - twórca aplikacji VR, AR i projektów druku 3D dyskutują o wykorzystaniu nowych technologii do odkrywania dziedzictwa materialnego i edukacji. A dyskutują na bazie wspólnego projektu, w którym pogodzić musieli to co stare i bezcenne, z tym co nowe i skomplikowane. Z podcastu dowiesz się między innymi: - Co robią polscy konserwatorzy dzieł sztuki w Limie. - Jakich technologii używają, aby przywrócić to, co częściowo utracone. - Jak stworzyć wirtualny obraz miejsca, które znamy jedynie ze zdjęć. - Na co zwracać uwagę decydując się na projekty edukacyjne oparte o technologie VR/AR. - Jak technologia pomaga nam lepiej zrozumieć przeszłość i jej kontekst? prof. Jacek Martusewicz - prorektor ds. naukowych Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Na co dzień kieruje Pracownią Konserwacji i Restauracji Ceramiki na Wydziale Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki. Specjalizuje się w konserwacji kamienia i ceramiki – związanej głównie z architekturą – przede wszystkim zabytkowych okładzin ściennych (flizy holenderskie, azulejos), ceramiki ogrodowej i pieców kaflowych. Od wielu lat działalność konserwatorską prowadzi też w ramach prac archeologicznych. Członek Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk. Marcin Majkowski - specjalista i pasjonat technologii przyrostowych i immersyjnych. W druku 3d , rzeczywistości wirtualnej i rozszerzonej działa od 2014 roku. Prototypował i wdrażał immersyjne technologie m.in. w branżach automotive, przetwórstwie rolno spożywczym, branży budowlanej, medycznych, jak również w muzeach / zabytkach i innych. W trakcie kilkuletniej kariery zawodowej wyspecjalizował się w tworzeniu doświadczeń rzeczywistości wirtualnej na targi i imprezy w galeriach handlowych, przez co osobiście towarzyszył kilku tysiącom osób w ich pierwszym doświadczeniu z tą technologią. Jest grafikiem 3D i programistą. Bardzo chętnie dzieli się swoimi doświadczeniami i wiedzą. Piotr Maczuga - od ponad 15 lat związany zawodowo z branżą multimedialną jako twórca, producent, publicysta i dydaktyk. Projektował i prowadził studia wideo i przestrzenie multimedialne (m.in. w Centrum Nowych Technologii Digital Knowledge Village w Warszawie). Współpracował z ramach kilkudziesięciu projektów z edukatorami z ponad 20 krajów. Wyprodukował kilka tysięcy konferencji online, webinarów i audycji internetowych. Fundator Fundacji Digital Creators. Ambasador EPALE - elektronicznej platformy na rzecz uczenia się dorosłych, stworzonej przez Komisję Europejską.

Do rozmowy zaprosiliśmy fotoreporterki współpracujące z dużymi zagranicznymi agencjami i tytułami prasowymi. Fotografują na zlecenie i realizują własne projekty. O drodze do sukcesu Monice Szewczyk-Wittek opowiadają Kasia Strękm związana z Panos Pictures, oraz Aleksandra Szmigiel współpracująca z agencją Reuters.Jak zaczęła się ich fotograficzna droga i dlaczego wybrały wymagający zawód fotoreporterki? O kulisach wydarzeń, relacjach z bohaterami i zasadach etycznych rozmawiamy w najnowszym podcaście Fotopolis. Kasia StrękLaureatka polskich i międzynarodowych grantów i nagród, w tym Grand Press Photo, Chris Hondors Fellow Award, Jean-Luc Lagardere Award, Camille Lepage Grant oraz National Geographic Society Emergency Grant for Journalists. Wykłada gościnnie na Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi i National School Supérieure Louis-Lumière w Paryżu. Jej reportaże były prezentowane m.in. na Festiwalach Visa Pour l'Image we Francji i Photoville w Nowym Jorku. Współpracuje z The Washington Post, The New York Times, Time Magazine, NPR, The Sunday Times, The Guardian, Le Monde, Figaro Magazine, Liberation i Die Zeit. Jej praca koncentruje się przede wszystkim na tematach związanych ze zdrowiem reprodukcyjnym kobiet, przemocą seksualną, nierównościami społecznymi i sprawiedliwością ekologiczną.Aleksandra SzmigielRocznik 88, mieszka w Warszawie. Niezależna fotografka, współpracująca z agencją Reuters. Pracowała przy największych imprezach sportowych, takich jak Igrzyska Olimpijskie (Tokio 2020 i Pekin 2022), Mistrzostwa Świata w lekkiej atletyce, Mistrzostwa Europy w lekkiej atletyce i innych. Jest ambasadorką marki Sony i wielokrotnie nagradzaną fotografką w międzynarodowych i ogólnopolskich konkursach fotograficznych. Jej fotografie były publikowane w najważniejszych tytułach, m.in. The Washington Post, The New York Times, The Guardian. Jest autorką osobistych projektów o sportowcach, m.in "(not)ordinary girl" - z którego powstała wystawa oraz został wydany kalendarz na 2019.

W kolejnym odcinku podcastu „Moja droga” gości Łukasz Jemioł, polski projektant mody, który 18 lat temu, po ukończeniu Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi, rozpoczął pracę nad własną marką. Do dziś konsekwentnie realizuje swoją wizję artystyczną i biznesową.

Dziś na Werandzie gościmy Ewę Jarmakowską! Jest artystą plastykiem, kończyła projektowanie ubioru i malarstwo na łódzkiej Akademii Sztuk Pięknych. Należy do wspólnoty Koinonia Jan Chrzciciel, a razem z mężem prowadzą dom modlitwy. Ewa jest mamą pięciorga dzieci, chociaż z medycznego punktu widzenia nie powinna ich mieć… Jaka jest jej historia? Jak Bóg przekroczył ramy medycyny? I jak ona łączy się z wiarą? Jak Bóg prowadził ją w okresie ciąży? W odcinku również: - o szukaniu Boga poza Kościołem, niechęci do Kościoła Katolickiego, wejściu w medytację i o konsekwencjach tej decyzji, - o wołaniu Jezusa w kryzysie („to było jedyne Imię, które czułam wewnątrz siebie, czułam, że to jest Skała, że to jest coś czego się mogę uchwycić”) oraz o odpowiedzi na to wołanie, - o tym, co odnalazła we wspólnocie, - o oddaniu życia Jezusowi, co się po niej stało, jakiej walki doświadczyła, - o osobistym doświadczeniu spotkania z Jezusem, o tym, w jaki sposób poczuła Jego obecność, - o miłości, którą odkryła w Bogu („nie czuję się osądzona, czuję się kochana; Jezus jest Miłością, której szukałam całe życie”), - o pragnieniach serca i o tym, Kto może je zaspokoić, - o posłudze wśród osób w kryzysie bezdomności (o czym z nimi rozmawia, co chce im przekazać, z jakimi historiami się spotkała) oraz o łasce współczucia, - o wielkim znaczeniu ewangelizacji w codzienności i dzieleniu się Miłością w miejscach, w których postawił nas Pan Bóg! Zapraszamy do wysłuchania rozmowy!

Rozmowa Justyny Duriasz-Bułhak z pisarką z Joanną Olech o czytelnictwie wśród młodzieży, Fundacja Wspomagania Wsi, 12 kwietnia 2011 r. [47 min] https://wszechnica.org.pl/wyklad/ojcowie-czytajcie-zmierzch/ Joanna Olech - Zapalona propagatorka czytelnictwa i dobrego designu. Krytyk literacki, jurorka konkursów literackich i ilustratorskich, członek Polskiej Sekcji IBBY, pisarka i ilustratorka. Publikuje w „Tygodniku Powszechnym”, „Rzeczypospolitej”, „Nowych Książkach” i wielu innych czasopismach. Laureatka licznych nagród i wyróżnień za teksty książek i ilustracje , m.in.: nagrodę Naszej Księgarni, nagrodę im. Kornela Makuszyńskiego, nagrodę specjalną Polskiej Sekcji IBBY. Jest absolwentką warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Lista książek dla młodzieży polecanych przez panią Joannę Olech: Bartek Chaciński – Wyż nisz Barbara Ciwoniuk – Własny pokój Eoin Colfer – Artemis Fowl. Fortel wrózki Eoin Colfer – Artemis Fowl. Zaginiona kolonia Eoin Colfer – Artemis Fowl. Paradoks czasu Eoin Colfer – Benny i Omar Eoin Colfer – Benny i Babe Suzanne Collins – Igrzyska śmierci Suzanne Collins – W pierścieniu Ognia Frank Cottrell Boyce – Miliony Silvana De Mari – Ostatni elf Silvana De Mari – Ostatni smok Silvana De Mari – Ostatni ork Judith Fathallah – Chuda Grzegorz Gortat – Do pierwszej krwi John Green – Szukając Alaski Dawid Grosman – Kto ze mną pobiegnie? Mark Haddon – Dziwny przypadek psa nocną porą Carl Hiaasen – Plusk Carl Hiaasen – Sówki Nick Hornby – Wpadka Karen Karbo – Minerva Clark na tropie Karen Karbo – Minerva Clark schodzi na psy Henning Mankell – Pies, który biegł ku gwieździe Henning Mankell – Cienie rosną o zmierzchu Henning Mankell – Chłopiec, który spał pod pierzyną ze śniegu Henning Mankell – Podróż na koniec świata Ewa Nowak – Bardzo biała wrona Lisa Papademetriou, Chris Tebbetts – Chłopak czy dziewczyna? Chris Priesley – Opowiesci grozy wuja Mortimera Philip Pullman – Magiczny nóż Philip Pullman – Bursztynowa luneta Philip Pullman – Zorza północna Philip Pullman – Przerwany most Philip Pullman – Tatuaż z motylem Katarzyna Ryrych – Wyspa mojej siostry Marjane Satrapi – Persepolis. Historia dzieciństwa Marjane Satrapi – Persepolis II. Historia powrotu Jerry Spinelli – Kraksa Jerry Spinelli – Gwiazda Marcin Szczygielski – Czarny młyn Marcin Szczygielski – Za niebieskimi drzwiami Jacqueline Wilson – Na krawędzi Jacqueline Wilson – Kocia Mumia Jacqueline Wilson – Sekrety Jacqueline Wilson – Urodziny Daisy Jacqueline Wilson – Najlepsze przyjaciółki Jacqueline Wilson – Vicky, dziewczynka, która stała się aniołem Jacqueline Wilson – Dziecko ze śmietnika Jacqueline Wilson – Podwójna rola Jacqueline Wilson – Złe dziewczyny Jacqueline Wilson – Lola Rose Jacqueline Wilson – Malowana mama Jacqueline Wilson – Północ Jacqueline Wilson – Dziewczyny się odchudzają Jacqueline Wilson – Dziewczyny się spóźniają Jacqueline Wilson – Dziewczyny płaczą Jacqueline Wilson – Dziewczyny się zakochują Jacqueline Wilson – Lekcje miłości Jacqueline Wilson – Pocałunek Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #rozmowywszechnicy #młodzież #dzieci #książki #czytelnictwo #czytanie

Mówiona historia sztuki? O historiach mówionych nowoczesności, obchodzącym piąte urodziny projekcie Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie i całym nurcie badań łączących historię sztuki z socjologią – Bartoszowi Pergołowi opowiada Piotr Słodkowski, wykładowca Akademii Sztuk Pięknych.

Jak Europę postrzegają żyjący tu migranci i migrantki? Jakie są ich wizje przyszłości? Jakie zmiany społeczne proponują? W rzeczywistości, w której głos osób z doświadczeniem migracji jest marginalizowany w debacie publicznej, Marta Romankiv oddaje im przestrzeń, by wyrazić siebie. Temu służy jej projekt „Eurowarsztat” – wystawa, która stała się pretekstem do dyskusji o sztuce w służbie społeczeństwu, o doświadczeniu bycia cudzoziemcem w Polsce i w Europie, ale też o sytuacji uchodźców i uchodźczyń z Ukrainy. O tym wszystkim porozmawiamy z Martą już we wtorek 21 marca o godz. 18:00 na FB Salam Lab. Marta Romankiv – urodzona we Lwowie. Jest artystką interdyscyplinarną, twórczynią instalacji, prac wideo oraz sytuacji społecznych. Ukończyła kierunek ceramiki artystycznej w Lwowskim Państwowym Instytucie Sztuki Dekoracyjnej i Stosowanej. Kontynuowała studia w Polsce – na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie, a tytuł magistry uzyskała na Akademii Sztuki w Szczecinie. Marta to także laureatka międzynarodowej nagrody Allegro Prize (2020); stypendystka programu rezydencyjnego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Polski Gaude Polonia (2021) oraz programu stypendialnego w Krakowie (2022). Swoje prace prezentowała na wystawach oraz konferencjach naukowych w Polsce, Ukrainie, Portugalii, Kosowie, Węgrzech, Japonii, Niemczech, Włoszech, USA. Jest doktorantką Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Swoją działalność skupia głównie wokół tematu praw obywatelskich i pracowniczych, wykluczenia społecznego w kontekście migracji, jak i związanych z tym problemów tożsamościowych. Jej projekty najczęściej mają charakter partycypacyjny i znajdują się na pograniczu aktywizmu, nauk społecznych i sztuki. W 2021 roku wspierała migrantki z Ukrainy w procesie zakładania pierwszego w Polsce związku zawodowego pracownic i pracowników domowych. Artystka mieszka i pracuje w Polsce. Spotkanie z twórczynią „Eurowarsztatu” poprowadzi Anna Mikulska, badaczka Amnesty International i współpracowniczka redakcji Salam Lab. *** Rozmowę możesz obejrzeć w serwisie Youtube oraz odsłuchać w formie podcastu na naszych kanałach w aplikacjach Anchor, Spotify oraz ApplePodcasts. Subskrybuj nasze kanały, aby być zawsze na bieżąco! YT: / @salamlab SPOTIFY: http://spoti.fi/3ciPE9y APPLE: http://apple.co/3l0iX4B ANCHOR: https://anchor.fm/salamlab Jeśli chcesz wspierać nas i przyczyniać się do tego, aby spotkań takich jak to było więcej, wesprzyj nas w serwisie Patronite! Możesz to zrobić tutaj: https://patronite.pl/SalamLab

- Bug jest żywiołem, który w przestrzeniach swojego prabytu był zawsze i będzie dalej jeszcze długo po nas - mówił w "Poranku Dwójki" Stanisław Baj, malarz i profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Czym różni się podejście do mody karnawałowej dziś i w latach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia? – porównuje projektantka mody Grażyna Łęska – Baranowicz, absolwentka projektowania ubioru łódzkiej Akademii Sztuk Pięknych z lat siedemdziesiątych.

Czy artystyczna dusza i kreatywność pomaga w polityce? W najnowszym odcinku Śniadania w Dallas spotykamy się w Łodzi, w rodzinnym mieście naszej gościni Hanna Gill-Piątek. Rozmawiamy o wyjątkowości tego miasta, o polityce rozumianej jako służba społeczeństwu, o sztuce, wizycie w Bachmucie i wielu innych ważnych tematach! Hanna Gill Piątek jest absolwentką Akademii Sztuk Pięknych, graficzką i publicystką. Współpracowała z Krytyką Polityczną, Przekrojem, Dziennikiem Łódzkim i Dużym Formatem Gazety Wyborczej. Jest mamą dorosłego syna Martyna, który również jest artystą. Zawodowo doradza polskim miastom, jak planować rozwój w sprawiedliwy sposób, jest także członkinią Rady Metropolitalnego Kongresu Rewitalizacji. Od 7 lat współorganizuje obchody Powstania Łódzkiego podczas Rewolucji 1905 roku, największego lewicowego zrywu w historii Polski. Jest w Radzie Programowej Kongresu Kobiet oraz działa w Stowarzyszeniu Tak dla Łodzi oraz w Kongresie Ruchów Miejskich. Od lat protestuje przeciw niesprawiedliwości wobec kobiet i osób LGBT+, eksmitowanych lokatorów, niszczeniu Trybunału Konstytucyjnego, wycinkom drzew. Marzy o Polsce, która jest praworządna i nikogo nie pozostawia w tyle. W czasie wolnym czyta, słucha muzyki i … ogląda programy o urządzaniu domów!

Cykl rozpoczęło spotkanie Agnieszki Tarasiuk (projektantki wystawy Marka Rothki) z Markiem Sobczykiem (grafikiem, teoretykiem sztuki, pedagogiem; członkiem Gruppy w latach 1983–1990). Muzeum Narodowe w Warszawie, 13 czerwca 2013 r. [53 min] Po co ludziom obrazy i malarstwo? Jakimi technikami, farbami i pędzlami malował Mark Rothko? Co zdecydowało o jego ogromnym sukcesie? W jakim celu powstała Gruppa? Marek Sobczyk (ur. 30 listopada 1955 w Warszawie) – polski malarz, grafik, teoretyk sztuki, pedagog. Studiował malarstwo w latach 1975-1980 na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni Stefana Gierowskiego. Początkowo malował abstrakcyjne kompozycje złożone z powtarzających się elementów. W roku 1983 został członkiem Gruppy, współredagując jej pismo „Oj dobrze już” w którym zamieszczał teksty teoretyczne. W roku 1983 namalował wspólnie z Ryszardem Woźniakiem dwa wielkoformatowe plakaty, następne cztery wspólnie z Jarosławem Modzelewskim w roku 1984 podczas pobytu stypendialnego w Niemczech Zachodnich. Od połowy lat osiemdziesiątych Sobczyk malował kompozycje figuralne, niektóre z nich o tematyce religijnej. W latach 1994-1998 wspólnie z Jarosławem Modzelewskim namalował dwie nowe serie obrazów wystawionych w Centrum Sztuki Współczesnej w 1998. Od roku 1991 współpracował z Piotrem Młodożeńcem w spółce autorskiej Zafryki. W latach 1991-1996 prowadził wspólnie z Jarosławem Modzelewskim prywatną Szkołę Sztuki w Warszawie. Zapraszamy do obejrzenia/wysłuchania pozostałych „Wieczornych rozmów” oraz obejrzenia panelu dyskusyjnego pt. „Mark Rothko. Fenomen rynku sztuki” W Muzeum Narodowym w Warszawie od 7 czerwca do 1 września 2013 r. trwać będzie wystawa „Mark Rothko. Obrazy z National Gallery of Art w Waszyngtonie”. Jest to pierwsza w Polsce monograficzna prezentacja znakomitego współtwórcy szkoły nowojorskiej, znanego przede wszystkim z wielkoformatowych abstrakcji określanych jako „malarstwo pól koloru”. Wystawa tego wielkiego mistrza sztuki XX wieku zamyka Rok Jubileuszowy 150-lecia Muzeum Narodowego w Warszawie pod Honorowym Patronatem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Bronisława Komorowskiego. Mark Rothko – urodzony jako Marcus Rothkowicz 25 września 1903 roku w Dźwińsku w Rosji (dawniej Dyneburg, obecnie Daugavpils na Łotwie), w 1913 roku wyemigrował z rodziną do Ameryki. Tam ukończył szkołę w Portland, w stanie Oregon, następnie studiował w Yale, aż w końcu osiadł w Nowym Jorku czasów wielkiego kryzysu. Należał do pokolenia, które stworzyło wielką sztukę amerykańską, interesował się filozofią, muzyką i teorią sztuki, był również stałym bywalcem świetnych muzeów nowojorskich. Otacza go legenda mrocznego mistrza – Rembrandta swoich czasów, a jego obrazy biją dziś rekordy cenowe na międzynarodowych rynkach sztuki, jednak w Polsce pozostaje dotąd niemal nieznany. Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/

Artur Frankowski jest projektantem i typografem, połową duetu Fontarte www.fontarte.com, wykładowcą na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jego najnowsza książka „Design jako program. Programowanie i projektowanie graficzne” jest spojrzeniem na dziedzinę projektowania graficznego, w szczególności typografię, wobec pojawienia się nowych technologii. Stawia ważne dziś pytania: Czy projektanci i projektantki graficzne zostaną wkrótce zastąpieni przez sztuczną inteligencję? Jak będzie rozwijać się design w najbliższych latach? Jakie są korzyści z demokratyzacji narzędzi projektowania graficznego? Nie tylko o tym rozmawialiśmy z Arturem Frankowskim podczas Dyżuru z autografem w Bęc Księgarni przy Mokotowskiej 65 w Warszawie. Zamów książkę: https://sklep.beczmiana.pl/pl/p/Design-jako-program.-Programowanie-i-projektowanie-graficzne/7263 Rozmawiała: Bogna Świątkowska, www.nn6t.pl

Bardzo chciałam przyjrzeć się życiu społeczności, które jest – i zawsze było – kształtowane przez izolacją geograficzną. Interesowało mnie, czy niewielka społeczność żyjąca na wyspach na Atlantyku ze swojej izolacji więcej czerpie, czy zaczyna ją ona uwierać, zwłaszcza we współczesnych, dynamicznie zmiennych czasach.Jak na Wyspach Owczych żyje się przedstawicielom mniejszości seksualnych? Czy izolacja wzmacnia tuszowanie przestępstw, czy wręcz takie społeczności tym bardziej same się oczyszczają? Jak Farerzy przekuwają izolację na swoją korzyść? Czy łatwiej jest zaakceptować ją w małej społeczności? I wreszcie – jak Farerzy widzą siebie w globalizującym się, a nie izolującym świecie?O specyfice życia na geograficznie oddalonych Wyspach Owczych rozmawiam z Urszulą Chylaszek, absolwentka Akademii Sztuk Pięknych oraz Polskiej Szkoły Reportażu, autorką reportażu „Kanska. Miłość na Wyspach Owczych”. Jest również fotografką, publikowała m.in w „Dużym Formacie”, „Piśmie”, „Kontynentach” czy „Sidetracked Magazine”.* * *Ten podcast powstaje dzięki wsparciu i zaangażowaniu jego słuchaczy i słuchaczek. Jeśli uważasz tę audycję za wartościową i cenisz niezależne dziennikarstwo, możesz dołączyć do grona osób wspierających mnie w serwisie Patronite. Więcej szczegółów na ten temat znajdziesz na stronie www.patronite.pl/kamilakielar

W tym odcinku Basia dzieli się swoimi przemyśleniami i doświadczeniami związanymi ze studiowaniem na Akademii Sztuk Pięknych. Jak to jest studiować sztukę? Co się tam w ogóle robi? Czy to jest w ogóle potrzebne? I ogólnie – z czym się je ASP. Dla tych, co zamierzają zdawać, przebranżowić się, dobrać drugi kierunek lub po prostu są ciekawi, co dzieje się z ludzkim mózgiem po zarysowaniu dziesięciu brystoli 100 na 70.

Najnowszy numer kwartalnika „Kultura Współczesna” dotyczy wspólnotowej funkcji fotografii. Gościem Audycji Kulturalnych jest prof. Marianna Michałowska, autorka artykułu poświęconego grupie Stado Prusa, działającej na przełomie XX i XXI wieku wokół Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu.… Czytaj dalej Artykuł Działanie w Stadzie Prusa. Wspólnota (w) fotografii pochodzi z serwisu Audycje Kulturalne.