Fotopolis - Podcast o fotografii

O supermocach AI w sztuce, szeptaniu sztucznej inteligencji i budowaniu projektów artystycznych Szymon Rogiński i Justyna Kociszewska opowiadają Monice Szewczyk-Wittek.Podczas tegorocznej odsłony Fotofestiwalu w Łodzi, wśród kilkunastu wystaw będzie można zobaczyć także prezentację Szymona Rogińskiego „Nie śnię. Nie czuję samotności. Nie mam nadziei. I nie boję się śmierci.” Jest ona punktem wyjścia do dyskusji o możliwościach, ale też zagrożeniach jakie pojawiły się wraz z wykorzystywaniem AI w sztuce. W rozmowie z Justyną Kociszewską - przedstawicielką Rady Programowej Fotofestiwalu w Łodzi i Szymonem Rogińskim – artystą wizualnych rozmawiamy o praktycznych aspektach użycia sztucznej inteligencji oraz światowych trendach. Justyna Kociszewska - współorganizatorka Fotofestiwalu - Międzynarodowego Festiwalu Fotografii w Łodzi i współprezeska Instytutu Fotografii Fort w Warszawie. Współpracowała w zakresie komunikacji i/lub programu z instytucjami takimi jak U-jazdowski (kierowniczka Kino.Labu), Leica Gallery Warszawa (managerka), Fundacja Archeologia Fotografii (promocja), Urzędami Dzielnicy i miejskimi domami kultury oraz w zakresie promocji z fotografami takimi jak Kacper Kowalski, Paweł Jaszczuk, Jacek Fota oraz Magdalena i Maksymilian RigamontiSzymon Rogiński - artysta wizualny, fotograf, twórca VR oraz autor fotobooków. Mieszka i pracuje w Warszawie. Jego twórczość opiera się na fotografii, w szczególności na pracy w seriach, którą rozwija od ponad dwóch dekad, koncentrując się na nokturnach. Jego prace znajdują się w kolekcjach prywatnych i instytucjonalnych, a także były wystawiane w muzeach i galeriach na całym świecie. W centrum zainteresowań Rogińskiego znajdują się krajobrazy zmienione przez człowieka oraz granice pomiędzy realizmem a fikcją. Jest autorem serii takich jak Poland Synthesis, UFO Project, Blackness, Borderlands, Internets, Places of Power. W swoich najnowszych projektach kontynuuje dialog z tradycją fotografii krajobrazowej, poszerzając jej granice o nowe technologie i współczesne narracje wizualne.www.fotopolis.pl/podcast

O szukaniu innych narracji, formy i opowieści, o wychodzeniu poza utarte szlaki i sposoby patrzenia. O fotografowaniu, procesie i byciu w drodze w rozmowie z Moniką Szewczyk-Wittek opowiadają Agata Ciastoń i Bartek Warzecha.Czuła obserwacja tego co Nas otacza i krytyczne spojrzenie nie musi się wykluczać. Książki „Rdza” Bartka Warzechy i „Na środkowym pasie latem trawa była wysoka” Agaty Ciastoń udowadniają, że bycie w drodze może być też procesem twórczym. To rozmowa o niezależności, wrażliwości i inspiracjach do sięgania po nowe i nieznane. Agata Ciastoń ‒ niezależna kuratorka, badaczka i autorka, doktora kulturoznawstwa. Od lat współpracuje z instytucjami kultury, placówkami edukacyjnymi oraz wydawnictwami. Była pomysłodawczynią, koordynatorką i kuratorką wystaw zbiorowych, m.in. „Poezja i performans. Perspektywa wschodnioeuropejska” i „Miesięcznik »Fotografia« 1953–1974” oraz wielu indywidualnych. Pełniła również funkcję kuratorki międzynarodowych rezydencji artystycznych. W pracy interesuje się przede wszystkim problematyką różnorodnie pojmowanych granic i terytoriów. W jej projektach często powracają zagadnienia dotyczące wieloznaczności krajobrazu oraz relacji człowieka ze światem zwierząt, roślin i rzeczy. Latem 2024 roku nakładem Wydawnictwa Warstwy ukazała się jej debiutancka książka „Na środkowym pasie latem trawa była wysoka”.Bartek Warzecha – urodzony w Białymstoku, fotograf i twórca wizualny, absolwent Wydziału Aktorskiego Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie i Programu Mentorskiego Sputnik Photos. Autor sesji promocyjnych, okładek płyt i teledysków oraz fotografii do plakatów teatralnych i operowych. Dwukrotny laureat Grand Press Photo, czterokrotny laureat nagrody KTR, a także Konkursu Fotografii Teatralnej. Laureat stypendium Młoda Polska oraz rocznego stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Autor dwóch książek fotograficznych „Bartek Warzecha / Przedstawienia” i „RDZA” oraz trzech wystaw indywidualnych: „Pierwsza Generalna”, „IN/OUT”, „RDZA”. Był wykładowcą Warszawskiej Szkoły Filmowej oraz tutorem w programie Gaude Polonia. Jego prace były prezentowane na festiwalach i wystawach fotograficznych w Polsce i za granicą. Pracuje dla najważniejszych instytucji kultury oraz podmiotów komercyjnych. www.bartekwarzecha.comwww.fotopolis.pl/podcast

Z dokumentalistą Arkiem Golą rozmawiamy o kulisach pracy nad projektem "Życia nigdy dość". Jego efektem jest książka fotograficzno-reporterska, prezentująca historie osób, które otrzymały nowe życie dzięki transplantacji. Posłuchajcie i pobierzcie darmowe wydanie PDF.Gola przez kilka lat dokumentował pracę lekarzy Śląskiego Centrum Chorób Serca w Zabrzu oraz Kliniki Chirurgii Naczyń i Transplantacji Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego w Białymstoku. Pracując w trudnych, szpitalnych warunkach, gdzie toczy się dramat śmiertelnej choroby, pokazuje wytrwałość i ludzką godność w momencie podejmowania decyzji ostatecznych.Celem publikacji jest zachęcenie odbiorców do rozmów o transplantacji i decyzji o przekazaniu swoich organów po śmierci dla ratowania życia ludzi, którzy tych organów potrzebują. Książkę w wersji elektronicznej można pobrać za darmo pod tym linkiem.Tekst do książki napisał laureat nagrody Nike Zbigniew Rokita. Za fotoedycję odpowiada Mariusz Forecki a za projekt graficzny Andrzej Dobosz.Arkadiusz Gola - Fotograf, kurator wystaw, wykładowca w Instytucie Twórczej Fotografii Uniwersytetu Śląskiego w Opawie. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików, ambasador marki FUJIFILM. Od 1991 roku pracuje jako fotoreporter prasowy, a od 1996 roku – w redakcji „Dziennika Zachodniego” na Górnym Śląsku. Zdjęcia Arkadiusza Goli były prezentowane na licznych wystawach w kraju i za granicą.Zbigniew Rokita - Reporter, specjalizuje się w problematyce Europy Wschodniej i Górnego Śląska. Autor książek reporterskich „Odrzania. Podróż po Ziemiach Odzyskanych” (2023), „Kajś. Opowieść o Górnym Śląsku” (wyróżnionej podwójną Nagrodą Literacką Nike: jury oraz czytelników, 2020) i „Królowie strzelców. Piłka w cieniu imperium” (2018). Autor sztuk teatralnych. Stały współpracownik „Tygodnika Powszechnego”. Pochodzi z Gliwic, mieszka w Katowicach.www.fotopolis.pl/podcast

Co cięte kwiaty mają wspólnego z ludźmi? Jak długo może żyć bukiet i dlaczego autorka "Sześciu Wazonów" niektóre z nich trzyma miesiącami? Jak poczucie winy, depresję i złość opowiedzieć kwiatami? Joanna Szpak-Ostachowska i Olga Łacna opowiadają o pracy nad książką „Sześć Wazonów”, która powstała w pewnym sensie jako efekt uboczny procesu terapeutycznego. Zaczęło się od ułożenia bukietu który miał być gestem związanym z żałobą i terapią. Za nim poszła fascynacja ciętymi kwiatami, miesiące pracy, researchu i artystycznych poszukiwań. Efektem jest fotoksiążka, która czeka teraz na druk - inicjatywę można wesprzeć kupując egzemplarz książki i kolekcjonerskie odbitki na stronie https://zrzutka.pl/dtahs9Joanna Szpak-Ostachowska - fotografka, nauczycielka fotografii, ogrodniczka. Absolwentka polonistyki i animacji kultury Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończyła Program Mentorski Sputnik Photos (2019/2020). Autorka książki fotograficznej Chwasty, nagrodzonej w konkursie Fotograficzna Publikacja Roku 2020. Laureatka sekcji ShowOFF Miesiąca Fotografii w Krakowie (2020). Jej prace z cyklu Części wspólne zostały zakupione do zbiorów fotografii współczesnej Muzeum Warszawy (2022). Prowadzi autorskie zajęcia fotograficzne W cyklu fotografii w Służewskim Domu Kultury w Warszawie.Olga Łacna – absolwentka Wydziału Fotografii PWSFTv i T im. Leona Schillera w Łodzi, Wydziału Grafiki na warszawskim ASP oraz podyplomowych studiów Art in Practice w Collegium Civitas. Graficzka, fotoedytorka. Wielokrotna laureatka nagród Grant Front za najlepsze okładki prasowe. Autorka projektów graficznych oraz fotoedytorka książek fotograficznych. Recenzentka przeglądów portfolio oraz członkini jury nagród KTR w kategorii Fotografia. W 2015 roku założyła Fundację Instytut Fotografii Fort w Warszawie (IFF), której była prezeską oraz dyrektorką programową aż do końca 2022 roku. Koordynatorka flagowego, nowatorskiego projektu edukacyjnego IFF tworzonego wspólnie z Instytutem Kultury Polskiej UW – pt. „Szkoła Patrzenia”.www.fotopolis.pl/podcast

O najpiękniejszych, ale też najtrudniejszych chwilach zatrzymanych na zdjęcia. O fotografowaniu codzienności i ważnych dla rodziny wydarzeń. O tym jak fotografować własną rodzinę, ale też przekonać do siebie innych w rozmowie z Moniką Szewczyk-Wittek opowiadają fotografki rodzinne.Jak to się stało, że zajęły się fotografią rodzinną – to jedno z pierwszych pytań, które pada w trakcie rozmowy. Ale to spotkanie jest poświęcone także dyskusji o życiu i śmierci, o tym co i kiedy warto fotografować, a kiedy w codziennym życiu aparat można odłożyć. Anna Hernik, Ola Klimek-Lipnicka i Kasia Warpas dzielą się swoimi doświadczeniami, pasją, ale też wątpliwościami dotyczącymi pracy fotografa rodzinnego. Anna Hernik - fotografka rodzinna, dokumentalna, komercyjna. Finalistka konkursu Grand Press Photo w 2023 i 2024 roku. Ola Klimek-Lipnicka - fotografka, animatorka kultury, niezależna kuratorka. Absolwentka historii i sztuki współczesnej, obecnie doktorantka na Uniwersytecie Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Od 2019 roku razem z Łukaszem Klimkiem współtworzy projekt Family Unposed, poświęcony fotograficznej refleksji nad rodziną i życiem codziennym. Mama Antoniny i Heleny, niedzielna ornitolożka. Kasia Warpas doktor projektowania wystaw muzealnych, jest dokumentalną fotografką rodzinną z Monachium. Wykorzystując doświadczenie w tworzeniu narracji wizualnych, specjalizuje się w fotografii porodowej i reportażach z połogu. Swoimi zdjęciami pragnie uchwycić nie tylko fizyczne aspekty porodu, ale także towarzyszące mu emocje i przeżycia. W swoich pracach pokazuje, że za cudem narodzin stoją silne, odważne kobiety, których historia zasługuje na to, aby być udokumentowana. www.fotopolis.pl

Zaglądamy za kulisy pracy fotografów zatrudnionych w kancelarii Prezydenta RP. O tym jak zmienia się fotografia oficjalna, ale też wyzwaniach związanych z dokumentowaniem pracy pierwszej pary z Elizą Radzikowską – Białobrzewską i Jakubem Szymczukiem rozmawia Monika Szewczyk-WittekJak doświadczenia w pracy w mediach można wykorzystać w pracy w urzędzie? O odbiorcach zdjęć, komentarzach, politycznych zmianach, wielkich wydarzeniach i kluczowych momentach dyskutują: Eliza Radzikowska – Białobrzewska, która pracuje dokumentuje pracę par prezydenckich od 1997 roku oraz Jakub Szymczuk, który pełnił rolę oficjalnego fotografa Prezydenta RP w latach 2017-2024. Eliza Radzikowska-Białobrzewska: fotografka. Pracuje w Kancelarii Prezydenta RP od 1997 roku. Zajmuje się dokumentowaniem pracy prezydenta oraz pierwszej damy.Jakub Szymczuk: fotograf, grafik, rocznik 85. Laureat nagród fotografii prasowej, takich jak Nagroda im. Ryszarda Kapuścińskiego, Zdjęcia roku Grand Press Photo 2014, Zdjęcia X-lecia czy Zdjęcie XX-lecia GPP. Przez lata pracował dla redakcji „Gość Niedzielny” i Polska Presse, a także pełnił rolę oficjalnego fotografa Prezydenta RP w latach 2017-2024. Dziś fotograficznie pracuje sporadycznie projektowo. Na stałe związany z Fundacją "Nauka. To Lubię", pracuje nad stworzeniem nowych formatów popularyzujących naukę wśród najmłodszych widzów kanałów dr. Tomasza Rożka.www.fotopolis.pl

Dzięki zastosowaniu innowacyjnych technologii, osoby niewidome i słabowidzące mogą doświadczać fotografii za pomocą dotyku. O wyjątkowej wystawie rozmawiamy z Tomaszem Miękusem - specjalistą druku z firmy Canon Polska i dr Piotrem Kucią z Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych.Ekspozycja zorganizowana we wnętrzach warszawskiej ASP prezentuje serię przejmujących obrazów, wyprodukowanych w technologii druku wypukłego. Obrazy te przedstawiają zdjęcia ambasadorów marki Canon – znanych na całym świecie fotografów, w tym wielokrotnie nagradzanego fotoreportera Brenta Stirtona, znanego dokumentalisty Sebastião Salgado, fotoreportera Yagazie Emezi, czy fotografa sportowego Samo Vidica.W podcaście pytamy o techniczną stronę przygotowania wystawy, ale "World Unseen" stanowi też punkt wyjścia do szerszej dyskusji o tym, jak fotografia przekracza dziś granice swojej definicji a technologia sprawia, że sztuki wizualne stają się szeroko dostępne, co realnie wpływa na życie wielu osób.Goście podcastu:Tomasz Miękus - Product Manager w Canon Polska. Ekspert od rozwiązań w obszarze  druku wielkoformatowego.dr Piotr Kucia - Fotograf, operator filmowy, wykładowca akademicki, dziekan Wydziału Sztuki Mediów, inicjator i koordynator wielu akcji i projektów edukacyjnych bazujących na innowacji i nowych technologiach.Kiedy i gdzie?Wystawę World Unseen będzie można oglądać bezpłatnie od 5 do 21 grudnia na terenie Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, przy ul. Wybrzeże Kościuszkowskie 37/39.Więcej informacji o projekcie i wystawie znajdziecie na tej stronieFotopolis jest patronem medialnym wydarzeniawww.fotopolis.pl

Co się stanie, gdy aparat obrócimy w swoją stronę? Jak opowiadać zdjęciami o stracie czy bolesnych procesach, które dzieją się za zamkniętymi drzwiami? O ważnych, ale też trudnych historiach Monika Szewczyk-Wittek rozmawia z artystami: Michaliną Kacperak, Magdaleną Wdowicz-Wierzbowską i Rafałem Siderskim. Czy fotografia jest właściwym narzędziem do opowiadania o intymności? To jedno z pytań, które pojawia się w rozmowie. To rozmowa o dzieleniu się historiami osobistymi, emocjach, które im towarzyszą i reakcjach odbiorców. Ale też o pamięci, wspomnieniach i ich znaczeniu. Michalina KacperakFotografka i artystka wizualna. Ukończyła studia magisterskie z filozofii na Uniwersytecie Wrocławskim oraz fotografię na PWSFTViT w Łodzi. Stypendystka programu Młoda Polska 2024. Jej praktyka artystyczna obejmuje zarówno dokumentację fotograficzną, jak i eksperymenty plastyczne oraz scenograficzne. Tworzy głównie osobiste, wielowarstwowe historie, które poruszają tematy związane z dzieciństwem, pamięcią oraz wykluczeniem.W kwietniu 2023 roku zadebiutowała wystawą indywidualną projektu "Soft Spot" na Biennale Fotografii NEXT 2023 w Rydze. Projekt ten został również zaprezentowany w ramach wystawy indywidualnej na Fotofestiwalu w Łodzi (2024). Jej prace współtworzyły również, wraz z Karoliną Balcer, wystawę „Auć” w Galerii Jednostka w ramach Warsaw Gallery Weekend 2024.Magdalena Wdowicz-WierzbowskaArchitekt i fotograf. Należy do Związku Polskich Artystów Fotografików (ZPAF). W Studium Fotografii ZPAF prowadziła pracownię portretu. Brała udział w kilkudziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych. W projektach autorskich stara się łączyć fotografię z tekstem. Stypendystka MKiDN (2013 i 2020) oraz m.st. Warszawy (2015). Autorka wydanej w 2013 roku książki fotograficznej „Po prostu męża mi brakuje. Spotkania z wdowami". Kończy przygotowania książki o czołowych polskich reporterkach. Współpracuje z Instytutem Reportażu i Faktycznym Domem Kultury, a przez pewien czas związana była z Fundacją Dom Kultury, w ramach której prowadziła zajęcia w warszawskich więzieniach. Z potrzeby serca zajmuje się portretem i dokumentem, a dla czystej przyjemności robi zdjęcia streetowe i lepi z gliny (należy do Stowarzyszenia Artystów Ceramików KERAMOS). Projektuje też albumy fotograficzne. Miłośniczka jogi, zwierząt i literatury faktu. W latach 2017-2019 Prezes Okręgu Warszawskiego ZPAF i Wiceprezes Zarządu Głównego ZPAF. W fotografii podąża za tym, co niesie życie. I to fotografuje. Jeden temat pociąga za sobą kolejny. Przypadkowe, wydawałoby się, spotkania stają się dla niej impulsem do działania. Od kilku lat eksploruje wątki autobiograficzne i fotografia jej w tym pomaga.Rafał SiderskiArtysta wizualny zajmujący się głównie fotografią. Ukończył studia doktoranckie w Instytucie Twórczej Fotografii w Opavie. Obecnie pracuje jako adiunkt na Uniwersytecie Jana Długosza w Częstochowie. Jest częścią inicjatywy Albom.pl zajmującej się digitalizacją i pracą na archiwach fotograficznych.W 2019 roku wydał książkę „Wyjedź Zostań” a w 2024 roku premierę miała książka „Dopływy, drgania, powidoki i pieśni na brzegach.” W wolnym czasie „dokądś” jedzie lub jest „gdzieś”. www.rafalsiderski.com, Instagram: @rafal.siderskiwww.fotopolis.pl

Trochę o fotografii, dużo o byciu w podróży, a najwięcej o jeździe na rowerze. O ważnych momentach, wyzwaniach i współpracy rozmawiamy z fotografami Bartem Pogodą i Bartkiem Wieczorkiem. Łączenie jazdy na rowerze, fotografowanie może być namiastką podróży nawet w dużym mieście. Ale to rozmowa też o wspólnej pracy, funkcjonowaniu w świecie fotografii, zleceniach marzeniach, twórczej wolności i zdjęciach takich po prostu. Ale głównie to rozmowa o rowerach. Bart PogodaFotograf i twórca video. Mieszka między Warszawą, Słowacją, Wiedniem a Dalmacją. Autor jednego z pierwszych (1997 r.) blogów fotograficznych w Polsce. Absolwent Instytutu Twórczej Fotografii w Opawie. Z zamiłowania podróżnik.  Pomiędzy kolejnymi podróżami realizuje kampanie zarówno fotograficzne jak i video dla takich marek jak Reserved, H&M, Microsoft, Coca-Cola, House, W. Kruk czy Mastercard, 4F. Jest autorem wielu edytoriali publikowanych w renomowanych magazynach m.in. Viva, Pani, Vogue, Zwierciadło, CNN Traveller, Esquire Polska.Bartek WieczorekFotograf, portrecista, reżyser, kolaż amator. Współzałożyciel galerii Czwartek. Z powodzeniem łączy pracę dla magazynów i klientów komercyjnych z pracą nad własnymi projektami. Jego prace poza Czwartkiem wystawiane były min. w Instytucie polskim w Berlinie, Centrum sztuki współczesnej w Warszawie, Muzeum Narodowym w Warszawie, BWA Wrocław.

Japoński wymiar sprawiedliwości opiera się na XIX-wiecznych regułach funkcjonowania rodziny, które nie uznają podziału władzy rodzicielskiej i nie uważają uprowadzenia dziecka przez jedno z rodziców za przestępstwo. W rezultacie rocznie ponad 150 tysięcy dzieci traci kontakt z mamą lub tatą. Jednego dnia jesteś rodzicem, kolejnego już nie, policja i sąd mówią: „Idź do domu, zapomnij, że byłeś rodzicem! Wyobraź sobie, że Twoje dziecko nie żyje” – wspomina jeden z bohaterów cyklu. Rodzice jednak zapomnieć nie mogą. Tomas Savicas ostatni raz widział swoją córkę Gabriele ponad 8 lat temu. Wciąż łapie się na tym, że zagląda do wózków na ulicy w poszukiwaniu dziewięciomiesięcznej córki – tyle miesięcy miała Gabriele, kiedy została zabrana z domu przez byłą żonę. „W świetle obecnie panującego w Japonii prawa rodzic, któremu uda się szybciej zabrać dzieci ze sobą, otrzyma prawo do opieki nad nimi. Po sześciu miesiącach pobytu dziecka w nowym miejscu zamieszkania rodzic-porywacz zdobywa przewagę prawną nad małżonkiem. To jemu przyznaje się prawo do opieki nad dzieckiem.Zamów w przedsprzedaży i wesprzyj druk. Makieta książki „Forever mine” (2021–2023) znalazło się wśród finalistów Hong Kong Dummy Award 2023 i w ramach tej nagrody książka podróżuje obecnie po festiwalach książek fotograficznych na całym świecie. Możesz kupić w przedsprzedaży swój egzemplarz wspierając jej druk: https://zrzutka.pl/kekjs4.Anna BedyńskaW centrum jej zainteresowań jest zawsze człowiek. Kieruje swój aparat w stronę tych, którzy żyją w cieniu wielkiego świata, często na rubieżach życia społecznego i ekonomicznego. Stara się uchwycić zmiany społeczne zachodzące we współczesnym społeczeństwie, takie jak ewolucja roli ojca czy sytuacja kobiet w kontekście społecznym, kulturowym i politycznym. Projekty „Dad in Action”, „Clothes for Death” i „Kids go Home” były wykorzystywane jako kampanie społeczne na rzecz humanizacji śmierci i narodzin, a zestaw zdjęć „Spot the dot” – jako projekt wspierający profilaktykę raka skóry. Domeną Anny Bedyńskiej są reportaże, często odwołujące się do tematów tabu. W projekcie „Forever mine” łączy zdjęcia i dźwięk, aby przekazać historię porwań rodzicielskich w Japonii. Laureatka nagrody World Press Photo oraz Nagrody MKiDN (2013). Ukończyła PWSFTviT w Łodzi oraz Szkołę Filmu i Teatru Dokumentalnego w Moskwie. Jej rosyjska seria „Niewinnie skazani” zdobyła tytuł Zdjęcia Roku w Grand Press Photo 2017. Członkini Canon Ambassador Program (2013–2018), Women Photographers i Polish Women Photographers. Mieszkała i pracowała w Warszawie, Moskwie, Tokio, Hongkongu i Bukareszcie. www.annabedynska.pl

Rozmawiamy o tegorocznej edycji Fotofestiwalu w Łodzi, podczas którego prezentowane będą premierowo nowe prace Weroniki Gęsickiej z cyklu  „ENCYCLOPAEDIA” oraz projekt Przemka Dzienisa "Dobry żal".Spotkanie z artystami i nowy podcast to okazja do rozmowy o procesie twórczym, powstawaniu koncepcji, konstruowaniu projektu, ale też konfrontacji z odbiorcami. Weronika Gęsicka i Przemek Dzienis dzielą się różnymi doświadczeniami i odsłaniają kulisy pracy.Weronika GęsickaUrodzona w 1984 r. we Włocławku. Artystka wizualna. W swej praktyce posługuje się głównie szeroko rozumianą fotografią. Jej projekty dotyczą tematów związanych z pamięcią oraz mechanizmów jej działania. Interesują ją również kulturowe zjawiska, które wpływają na współczesną rzeczywistość i które dają także możliwość manipulowania tą rzeczywistością. Często pracuje z materiałami archiwalnymi, w tym fotografiami znalezionymi przypadkowo w Internecie, ale także z banków zdjęć, archiwów policji i prasy. Tworzy również prace z pomocą sztucznej inteligencji. Laureatka wielu nagród, w tym Paszport Polityki , EMOP Arendt Award, Foam Talent, Spotlight Award i LensCulture Emerging Talent Awards. Finalistka Prix HSBC pour la Photographie i Prix Levallois. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Jej prace publikują liczne magazyny, w tym “The Guardian”, “The New York Times”, “Internazionale” i “Le Monde”. Prace artystki prezentowane są na wystawach na całym świecie.Przemek DzienisAbsolwent szkoły filmowej w Łodzi, twórca obrazów opartych na fotografii. Jego kompozycje są proste, lecz precyzyjnie zaplanowane. Unika patosu i nadinterpretacji – ogranicza środki wyrazu do zupełnego minimum, w ten sposób upraszczając przekaz wizualny i czyniąc go bardziej czytelnym. Jego pracom bliżej do rzeźby niż do klasycznego malarstwa. W swoich pozowanych portretach analizuje relacje między człowiekiem a codziennymi, otaczającymi go przedmiotami. Jego zdjęcia były prezentowane na licznych wystawach w Polsce i zagranicą.

Rozmawiamy o filmach tegorocznej edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity. Przyglądamy się i dyskutujemy o tytułach, które naszym zdaniem zachwycają obrazem, ale też zachowują spójność. Rozmawiamy o historiach, które nas zaskoczyły i wciągnęły, ale też. tych, w których wygrało ego twórców, a nie wartość opowiadanej historii.Dyba Lach - Reporterka, dokumentalistka, autorka transmedialna. Reżyseruje filmy dokumentalne, wydarzenia artystyczne, projekty kulturalne, spektakle i podcasty. Ukończyła PWSFTiT w Łodzi na Wydziale Organizacji Sztuki Filmowej oraz Fotografię Prasową w Instytucie Dziennikarstwa UW. Publikowała w Magazynie Pismo i Magazynie Reporterów Duży Format. Jest współautorką książek fotograficznych. Od kilku lat związana jest ze środowiskiem Szkoły Ekopoetyki, eksplorującym zagadnienie relacji człowieka ze światem pozaludzkim w literaturze i sztuce i poszukującym nowego języka i nowych sposobów opowiadania o współczesnych kryzysach planetarnych.Adam Lach - Fotoreporter, dokumentalista, twórca wizualny. Publikuje swoje zdjęcia w The New York Times, Le Monde, The Guardian, Die Zeit, GEO, Newsweek. Laureat kilkunastu konkursów fotografii. Członek jury konkursów fotograficznych. Autor trzech książek fotograficznych. Jego fotografia zatytułowana Wolność została ogłoszona Ikoną Trzydziestolecia - symbolem trzech dekad przemian w Polsce – w międzynarodowym konkursie organizowanym przez Press Club Polska. Jego prace były prezentowane na wielu prestiżowych wystawach. W latach 2010-2012 wykładał w Instytucie Dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim. W 2021 nominowany do Paszportów Polityki w kategorii Sztuki Wizualne jako członek kolektywu Archiwum Protestów Publicznych.Kacper Czubak - Kacper jest absolwentem Szkoły Filmowej im. Krzysztofa Kieślowskiego w Katowicach. Autorem zdjęć do wielokrotnie nagradzanego filmu dokumentalnego Mów mi Marianna. Dwukrotnie otrzymał nagrodę za najlepsze zdjęcia za film W teatrze przemocy - na 20. Festiwalu Millennium Docs Against Gravity w Warszawie, oraz nagrodę Polskiego Stowarzyszenia Autorów i Autorek Zdjęć Filmowych za najlepsze zdjęcia w filmie dokumentalnym w 2024 r. Swoją pracę zawodową dzieli między filmy dokumentalne i fabularne. Do jego głównych zainteresowań artystycznych należą prawa człowieka i zniuansowane portrety psychologiczne bohaterów.Alicja Lesiak - Fotografka, artystka wizualna i projektantka. W swoich zdjęciach łączy obserwację fotografii dokumentalnej z poszukiwaniem nowych rozwiązań świata mody. Lubi portrety, zoom i kolor. Publikowała w Die Zeit, Vogue, Label, AD i Huffington Post. Członkini Archiwum Protestów Publicznych, kolektywu fotograficznego nominowanego do Paszportów Polityki. Finalistka Grand Press Photo. Jej prace pokazywane były w Polsce (MSN, Mocak, Labirynt) i za granicą (Visa pour L'Image, Festival Circulation).

A gdyby tak wyruszyć w podróż w nieznane, czujnie obserwować, poznawać, smakować. Czasem fotografować, a czasem odkładać aparat i po prostu być? O podróżowaniu daleko, samotnie i poszukiwaniu czegoś niedopowiedzianego Monika Szewczyk-Wittek rozmawia z Magdą Hueckel i Anitą Andrzejewską.Rozmawiamy o pierwszych podróżach, wracaniu do znajomych miejsc i ludzi, odnajdywaniu przyjaciół na końcu świata. Zastanawiamy się czy fotografia pomaga zatrzymać wspomnienia, czy też jest przeszkodą w doświadczaniu. O długich i krótkich wyprawach do Ameryki Południowej, Australii, Afryki, Azji rozmawiamy z artystkami fotografkami. Magdalena Hueckel - Artystka wizualna, badaczka, autorka filmów, fotografka teatralna. Jej prace wystawiane były na ponad 40 indywidualnych i 60 zbiorowych wystawach w kraju i na świecie, znajdują się w kolekcji Muzeum Narodowego we Wrocławiu oraz licznych kolekcjach prywatnych. Autorka albumów fotograficznych „Anima. Obrazy z Afryki 2005–2013” oraz HUECKEL/TEATR”. Współpracuje z Tomaszem Śliwińskim przy realizacji filmów jako współreżyserka, autorka scenariuszy i art director. Prezeska i założycielka Polskiej Fundacji CCHS „Zdejmij Klątwę”. Absolwentka Wydziału Malarstwa i Grafiki gdańskiej ASP, doktorantka UKEN w Krakowie, stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.Anita Andrzejewska – absolwentka grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, fotografka, podróżniczka i ilustratorka książek dla dzieci. Specjalizuje się w tradycyjnej fotografii srebrowej. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, zdobywczyni licznych nagród krajowych i zagranicznych. Jest autorką kilkunastu indywidualnych wystaw fotograficznych. Reprezentowana przez Galerie Camera Obscura w Paryżu i Leica Gallery w Warszawie. Od lat angażuje się w projekty artystyczno-społeczne, łączące Europę i Azję. Prowadzi warsztaty oraz kursy fotograficzne dla młodzieży i dorosłych oraz plastyczne dla dzieci, oparte na idei rozwoju osobistego i komunikacji poprzez sztukę. 

Jak wygląda proces powstania książki fotograficznej? Co jest najważniejsze we współpracy projektanta i fotografa? Czy istnieje przepis na książkę idealną? Do rozmowy zaprosiliśmy nagradzane i doświadczone projektantki.Z Kasią Kubicką i Anetą Kowalczyk rozmawiamy o drodze do fotograficznego świata. Wracamy do pierwszych książek, trudnych decyzji. Sprawdzamy jak ważne jest zaufanie w pracy z fotografami. Odwołując się do przykładów książek Huberta Humki, Anny Hartman-Ksycińskiej czy Agaty Grzybowskiej przyglądamy się takim aspektom jak wybór zdjęć i budowanie wizualnej opowieści.Aneta Kowalczyk - Fotoedytorka i projektantka książek fotograficznych i artystycznych, związana z wydawnictwem BLOW UP PRESS. Uznana za jedną z trzech Magazine Visual Editors of the Year w 75. edycji konkursu Pictures of the Year International (2018). Książki, które projektowała były nagradzane w prestiżowych konkursach, m.in. Polish Graphic Design Awards, Pictures of the Year International, Grand Press Photo, Tokyo International Foto Awards, International Photography Awards oraz nominowane m.in. do European Design Awards, Rencontres d'Arles Book Awards, czy PHotoESPAÑA (2018, 2019, 2020).Kasia Kubicka - Większość życia spędziła we Francji, gdzie studiowała w Arts Decoratifs w Strasburgu. W 2005 roku wróciła do Polski na studia na Warszawskiej ASP. Pracowała w prasie, (m.in. w "Newsweek"), oraz dla instytucji kultury (Fundacja "Pogranicze”, Dom Spotkań z Historią,, Miesiąc Fotografii w Krakowie, Fundacja Archeologii Fotografii). Dla Centrum Pompidou w Paryżu zaprojektowała katalog wystawy “The Pencil of Culture”. Aktualnie współpracuje z Muzeum Powstania Warszawskiego i Muzeum Narodowym w Gdańsku. Laureatka licznych nagród, m.in. POY - Photography of the Year, Grand Press Photo czy International Photo Award.

Jak zdobyć zaufanie bohaterów? Jak opowiedzieć o silnych ludziach, którzy często wolą pozostawać w cieniu? Do rozmowy zaprosiliśmy Katarzynę Piechowicz - autorkę  projektu "Romni" oraz Bartłomieja Jureckiego, który portretuje życie polskich górali.To rozmowa o dokumentowaniu lokalnej społeczności. Niespiesznym zapisywaniu tradycji i kultury. To przyglądanie się możliwościom fotografii, ale też pochwała spotkania, rozmowy i zrozumienia. Wspólnie z Katarzyną i Bartkiem dyskutujemy o tym jak przygotować się do opowiadania historii lokalnych, czasem zamkniętych dla innych społeczności.Katarzyna Piechowicz - niezależna fotografka dokumentalna mieszkająca na Śląsku. Stypendystka Magnum Photos. W swojej pracy skupia się przede wszystkim na długoterminowych projektach związanych z osobami i społecznościami doświadczającymi wykluczenia. Jej projekt „Seniorzy”, poświęcony samotności osób starszych, zdobył uznanie w najważniejszych konkursach fotoreportażu w Polsce, trafiając do finału Nagrody im. Krzysztofa Millera za Odwagę Patrzenia i zdobywając I nagrodę Grand Press Photo 2020. Obecnie pracuje nad projektem „Romni” opowiadającym o kobietach społeczności romskiej, z którym została finalistką międzynarodowego konkursu o grant Women Photography Getty Images oraz uzyskał wyróżnienie honorowe o grant w konkursie międzynarodowym Lucie Foundation w kategorii „Wschodzący Artysta”. Publikowała na łamach Polityki, Rzeczpospolitej, Gazety Wyborczej, Magazynu Pismo, oraz w Tygodniku Powszechnym.Bartłomiej Jurecki - pochodzi z Zakopanego. Jest absolwentem Krakowskiej Szkoły Artystycznej i Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, gdzie uzyskał tytuł Magistra Fotografii. Na co dzień fotografuje dla „Tygodnika Podhalańskiego”. Laureat wielu konkursów m.in. Picture of The Year, National Geographic Traveler Photo Contest, czy Grand Press Photo

Tysiące przejechanych kilometrów, 500 sfotografowanych miejscowości, mnóstwo zaskakujących przestrzeni – efekt niemal czteroletniej podróży Marcin Urbanowicz, znany szerzej jako Prowincjonalny fotograf, zamyka w książce „Dzień dobry, Polsko”. W najnowszym odcinku Podcastu Fotopolis Marcin Urbanowicz, nagradzany fotograf uliczny i reporter opowiada o swoim zachwycie prowincją i kulisach powstania książki "Dzień dobry, Polsko". Rozmawiamy o zachwycie nad Polską małych miast, śmianiu się z prowincji, dziwacznych skarbach, które można tam odnaleźć i o pięknie brzydoty. To też rozmowa o książce, której wydawca nie chciał, bo autor jest zbyt popularny. Możecie pomóc w jej sfinansowaniu społecznościowo pod linkiem: https://zrzutka.pl/zxp5mp.  To zbiórka na zasadzie pre-orderu, co oznacza, że każda osoba, która wesprze zbiórkę otrzyma swój egzemplarz książki

Dlaczego decydują się na robienie zdjęć swoim dzieciom? Kiedy sięgają po aparat i czy poza dokumentowanie życia znajdują też w tym artystyczną przyjemność? Do rozmowy prowadzonej przez Monikę Szewczyk-Wittek zaprosiliśmy Grzegorza Dembińskiego i Jacka Gąsiorowskiego. W czułej rozmowie o dorastaniu i pasji do fotografii zastanawiamy się nad strategiami zatrzymywania dzieciństwa w kadrach. Podejście reporterskie, a może bardziej artystyczne? Które chętniej przyjmują dzieci Jacka i Grzegorza? Zatrzymujemy się na młodych bohaterach i ich wpływie na to jak wyglądają zdjęcia. Rozmawiamy też o znaczeniu jakiego nabierają zdjęcia pod wpływem czasu.Grzegorz DembińskiFotograf i dziennikarz z Poznania. Współtwórca i redaktor wydawanego w latach 2006-2010 elektronicznego magazynu fotografii dokumentalnej "5klatek". Od 2007-2021 roku fotoreporter, fotoedytor i szef działu foto Głosu Wielkopolskiego. Od 2021 roku fotograf w Wydawnictwie Miejskim Posnania. Zdobył główną nagrodę Grand Press Photobook Of The Year za wydaną w 2020 r. za książkę "List do chłopca z latarką". Inicjator i kurator Poznańskiej Nagrody Fotograficznej.Jacek GąsiorowskiUrodzony w 1972 roku. Fotografuje autorsko, artystycznie, głównie analogowo od 18 lat. Prowadzi autorskie warsztaty z dziedziny portretu. Komercyjnie zajmuję się portretem biznesowym, fotografią reklamową, reportażem, martwą naturą, fotografią eventową i ślubną. Autor wielu wystaw autorskich, współuczestnik wielu wystaw zbiorowych. W ubiegłym roku wyróżniony w kategorii Professionals/Portfolio w międzynarodowym konkursie Sony World Photography Awards 2023. Autor wielu publikacji, zarówno w druku, jak też w internecie.

Kto kształtuje narrację dotyczącą wojny w Ukrainie? Jaki wpływ mają działania Ukraińskich fotografek i fotografów? W najnowszym odcinku Podcastu Fotopolis Mychajło Palinczak, fotograf-dokumentalista, były fotograf PRezydenta Ukrainy i Rafał Milach, polski dokumentalista i członek agencji Magnum opowiadają o wystawie “Ukraine. Stories of Resistance”. Wystawa zbiera obrazy różnych form oporu, od bezpośrednich działań wojennych po oddolne ruchy społeczne w Ukrainie i poza jej granicami. Relacje uchodźcze, protesty, samoorganizacja, frontowe zmęczenie i zdewastowany ukraiński krajobraz przypominają o brutalnym konflikcie, który od 2 laty toczy się za wschodnią granicą Polski.Oprowadzanie kuratorskie w tę sobotęWystawę można oglądać jeszcze do 17 marca w Galerii Instytutu Fotografii Fort (ul. Racławicka 99, budynek 4, Warszawa). 24 lutego o godz. 13 odbędzie się oprowadzanie autorskie i dyskusja z udziałem Rafała Milacha oraz prezentacja fotografii grupy młodzieży uchodźczej z Ukrainy. Więcej o wystawie przeczytacie na stronie Galerii.Rafał Milach (1978) – fotograf, artysta wizualny, aktywista i wykładowca. Podejmuje tematy dotyczące systemowej opresji oraz napięć polityczno-społecznych w regionie byłego bloku wschodniego. Autor publikacji fotograficznych krytycznie przyglądających się systemom kontroli i strategiom protestu. Profesor Szkoły Filmowej im. Krzysztofa Kieślowskiego w Katowicach. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Magnum Foundation i Europejskiej Fundacji Kultury. Laureat konkursu World Press Photo, Le Rencontres Photographiques d'Arles Book Award, finalista Deutsche Börse Photography Prize oraz Paszportów Polityki. Współzałożyciel kolektywów: Archiwum Protestów Publicznych i Sputnik Photos. Miał liczne wystawy w Polsce i na świecie. Jego prace znajdują się w kolekcjach m. in. Muzeum Sztuki Nowoczesnej, CSW Zamek Ujazdowski, Fundacji Sztuki Polskiej ING. Członek agencji Magnum Photos.Mychajło Palinczak (1985) -  jest ukraińskim fotografem ulicznym i dokumentalnym. Mieszka i pracuje w Kijowie. Urodził się w styczniu 1985 r. w Użhorodzie. Fotografią zajmuje się od 2008 roku. Od 2012 r. jest członkiem Ukraińskiej Alternatywy Fotograficznej (UPHA), a od 2014 r. – Ukraińskiego Stowarzyszenia Profesjonalnych Fotografów (UAPF). W latach 2014-2019 pracował jako oficjalny fotograf prezydenta Ukrainy. Założyciel magazynu „Untitled“ i współzałożyciel grupy Ukraińskiej Fotografii Ulicznej. Od 2022 r. członek PEN Ukraina. Autor fotoksiążki „Anamnesis” (2020) i artbooka „Twarze Majdanu” (2020). Jego prace są wystawiane na całym świecie i znajdują się w prywatnych kolekcjach oraz stałych zbiorach muzeów fotograficznych.

Co czuje fotograf, którego pracą inspirują się inni twórcy? Kiedy zaciera się granica między czerpaniem z dorobku a kopiowaniem? O wyzwaniach, które stoją przed fotografami i fotografkami Monika Szewczyk-Wittek rozmawia z Kacprem Kowalskim i Katarzyną Sagatowską. Pretekstem do rozmowy stała się nagłośniona przez autora sprawa książki "Efekty uboczne" oraz niezwykle podobnej publikacji "Habitat" Toma Hegena. Nawiązujemy też do doświadczeń Katarzyny Sagatowskiej i artystów przez nią reprezentowanych. Zastanawiamy się też wspólnie, czy nie nadszedł już czas, by rozpocząć w Polsce szerszą dyskusję o etycznych aspektach inspiracji.Kacper KowalskiRocznik 77. Od ponad 25 lat obserwuje i fotografuje krajobrazy z perspektywy lotu ptaka. Po studiach architektonicznych na Politechnice Gdańskiej i czteroletniej pracy w zawodzie, poświęcił się lataniu i fotografii - swoim największym pasjom.  Spędził w powietrzu ponad 5000 godzin. Jako paralotniarz i pilot wiatrakowcowy, Kacper wzbijał się w powietrze z silnikiem przypiętym do pleców, by podczas samotnych lotów odkrywać świat form, kształtów i wzorów. Otrzymał liczne nagrody, w tym World Press Photo (trzykrotnie). Ma na koncie cztery ksąiżki: "Efekty uboczne", (2014), OVER (2017), Arche (2021) i Horyzont Zdarzeń (2022). Jego prace były wystawiane na całym świecie. Jest reprezentowany przez Panos Pictures, oraz galerie: Bildhalle w Amsterdamie i Zurychu oraz Atlas Gallery w Londynie.Katarzyna SagatowskaKuratorka, menadżerka kultury, autorka i organizatorka wielu prestiżowych wydarzeń artystycznych, autorka tekstów. W swojej praktyce zawodowej czerpie z doświadczeń i wykształcenia z dwóch obszarów – kultury i sztuki oraz zarządzania i marketingu. Założycielka galerii i wydawnictwa JEDNOSTKA. Współautorka i współkoordynatorka cyklu WSZYSCY JESTEŚMY FOTOGRAFAMI. Wykładowczyni w Szkole Filmowej w Łodzi. Współkuratorka archiwum Pawła Pierścińskiego (www.pawelpierscinski.pl). W latach 2010–2017 kuratorka i koordynatorka projektu FOTOGRAFIA KOLEKCJONERSKA. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Miasta Stołecznego Warszawy. Jurorka w konkursach, m.in. BZ WBK Press Foto, Grand Press Photo. Recenzentka w przeglądach portfolio. 

 Odrzucał łatkę fotografa wojennego, znacznie bardziej interesowało go dokumentowanie codziennego życia.W pewnym sensie był więc dużo bliższy ideałom dzisiejszych fotoreporterów wrażliwych na potrzeby bohaterów swoich fotografii.O polskiej podróży Brunona Barbey, fascynacji malarstwem i o tym, czego można się z nauczyć odwiedzając wystawę „Zawsze w ruchu” opowiada kuratorka, Dr Weronika Kobylińska.Jak duże znaczenie miała w jego twórczości technologia? Czym skutkował wybór filmu Kodachrome II? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie w najnowszym odcinku Podcastu fotopolis. ---Wystawę „Bruno Barbey. Zawsze w ruchu” będzie można oglądać do 3 marca 2024 roku w Muzeum Narodowym przy Al. Jerozolimskich 3 w Warszawie.Więcej informacji na stronie mnw.art.pl.Zdjęcie okładkowe: Bruno Barbey, CHINY, Szanghaj. Ogród Yuyuan – zabytkowy kompleks na terenie Starego Miasta. 1980 © Bruno Barbey / Magnum Photos

Czego możemy się dowiedzieć dzięki chłopskiej fotografii prywatnej i użytkowej? Jak patrzeć na zdjęcia, by widzieć więcej? O książce „Nieprzezroczyste” rozmawiamy z autorską Agnieszką Pajączkowską i Iwoną Kurz. W najnowszym podcaście rozmawiamy z Agnieszką Pajączkowską, autorką nominowanej do Paszportów Polityki książki „Nieprzezroczyste” oraz dr hab. Iwoną Kurz. O związkach z fotografią, pracy nad książką, poszukiwaniem chłopskich zdjęć i nieopowiedzianych historiach dyskutujemy w gronie doświadczonych badaczek, kuratorek i edukatorek. Czy Agnieszce Pajączkowskiej udało się odnaleźć polską Vivian Maier chłopskiej fotografii? Czy Bayard jest patronem naszych gościń? Tego dowiecie się z najnowszego podcastu Fotopolis.Agnieszka Pajączkowska Rocznik 86. Kulturoznawczyni, badaczka historii codziennych praktyk fotograficznych, kuratorka, edukatorka wizualna, animatorka kultury, autorka projektu i książki Wędrowny Zakład Fotograficzny oraz książki eseistycznej Nieprzezroczyste. Historie chłopskiej fotografii, za którą otrzymała nominację do Paszportów Polityki. Dwukrotna stypendystka ministra kultury i dziedzictwa narodowego w obszarze sztuk wizualnych (2015 i 2020). Absolwentka studiów doktoranckich w Instytucie Kultury Polskiej UW. W 2016 roku otrzymała tytuł „Kulturystki Roku” przyznawany przez Radiowy Dom Kultury, w 2020 została laureatką Nagrody im. Beaty Pawlak i Nagrody im. Wiesława Kazaneckiego, była także nominowana do Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego i Nagrody im. Stanisława Barańczaka. Mieszka na Pogórzu Izerskim. Iwona Kurz Krytyczka i historyczka kultury, profesorka w Instytucie Kultury Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Zajmuje się historią nowoczesnej kultury polskiej w perspektywie wizualnej, pamięcią wizualną oraz problematyką ciała i gender. Interesuje ją także kwestia polityk kulturalnych i działania w kulturze. Stale współpracuje z „Dwutygodnikiem”. Więcej na: https://ikp.uw.edu.pl/dr-hab-iwona-kurz/.

Za fotografie zwierząt ratowanych z Ukrainy został wyróżniony w konkursie WIldlife Photographer Of the Year. Ale choć zwierzęta odgrywają coraz ważniejsze role w jego projektach, ciężko mówić o nim jako o fotografie przyrody - historie, na których się skupia, zdecydowanie wykraczają poza przyjęte schematy opowiadania o naturze. Rozmawiamy o przemianie, jaka w nim zaszła (w wyniku której "zmiękł") i wyzwaniach, jakie przed fotografem stawiają warunki surowej, arktycznej zimy. Opowiada o swoich spotkaniach z dziką przyrodą, pogoni za sprzętową doskonałością i o tym, jak walczy o niezależność i czas na tematy, które chce realizować.  Zapraszam, Michał Matus.Michał Siarek jest z fotografem, który specjalizuje się w opowiadaniu historii z badawczym zacięciem. Charakterystycznym elementem jego praktyki są długoterminowe projekty czerpiące z mikro-historii, jako metody [zadawania] dużych pytań w małych miejscach, łączące monumentalne fotografie z materiałem badawczym w szczegółową opowieść. Debiutanckim cyklem Siarka był projekt Alexander, który przybrał formę wielowymiarowego badania. Projekt ten wykorzystuje mit o Aleksandrze Wielkim i jego wpływ na politykę współczesnej Macedonii, żeby przyjrzeć się konstruowaniu mitów narodowych. Narracja, łącząc wielkoformatowe ujęcia dokumentalne z wycinkami z gazet, map, fragmentów wywiadów i podsłuchanych rozmów lokalnych polityków, składa się na palimpsest, w którym wszystko ostatecznie okazuje się farsą. Aktualnie Siarek pracuje w Północnej Norwegii, na półwyspie Nordkinn, na wybrzeżu Morza Barentsa gdzie został zaproszony jako fotograf-rezydent do realizacji projektu którego beneficjentem miała być społeczność rybackiej wsi. Rezydencja zmieniła się w wieloletni pobyt, w trakcie którego Siarek został zatrudniony jako lokalny fotograf, a potem opiekun latarni morskiej Slettnes.

W nowym podcaście doświadczone wykładowczynie, kuratorki historyczki sztuki opowiadają o tym jaką drogę warto przejść, żeby zrozumieć, poczuć i umiejętnie korzystać z fotografii. Jak i kiedy zacząć proces edukacji? Czy trzeba znać historię fotografii, żeby być dobrym praktykiem? Jaka jest rola wykładowców w procesie twórczym? Na te i inne pytania odpowiadają dr Weronika Kobylińska i Joanna Kinowska.  Zaprasza Monika Szewczyk-Wittek.Joanna KinowskaHistoryk sztuki specjalizująca się w fotografii. Niezależna kuratorka, fotoedytorka, autorka i fotografka. Pracuje w Służewskim Domu Kultury jako kierownik ds. edukacji kulturalnej. Bywa jurorką konkursów, recenzentką przeglądów portfolio. Prowadzi warsztaty dla profesjonalistów „Myślenie fotografią”. Założycielka bloga „Miejsce fotografii”. Współpracuje z Przekrój.pl, Fotopolis, Digital Camera Polska oraz Kwartalnikiem Fotografia. Współorganizatorka konkursu Fotograficzna Publikacja Roku. Członkini RAV.A Stories.dr Weronika Kobylińska Historyczka sztuki, kuratorka, adiunktka w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (PWSFTviT). Wykładała w Instytucie Historii Sztuki UW (2019-2021) i była kierowniczką studiów niestacjonarnych. Guest professor w Aleksander-Brückner-Zentrums für Polenstudien (Martin-Luther-Universität, 2020). Prowadziła także wykłady na Politechnice Warszawskiej i w stołecznej ASP. W 2022 r. zrealizowała staż podoktorski w Kulturwissenschaftliches Institut Essen (KWI). Stypendystka m.in. Fundacji na rzecz Nauki Polskiej oraz MKiDN. Koordynatorka polskiego oddziału międzynarodowej sieci badawczej Ars Graphica. Jej druga książka poświęcona polskiej fotografii („Awangardowa klisza”) została nominowana do Nagrody im. J. Długosza (2022).

O tym dlaczego zdecydowały się opowiedzieć swoje historie szerszej publiczności, jak widzą role kobiet, matek i fotografek oraz jak inni reagują na ich szczere wypowiedzi rozmawiamy ze znanymi i docenianymi polskimi fotografkami. O rodzicielstwie, które może być przygodą, ale też może przytłaczać, o fotografii, dzięki której można zrozumieć swoje emocje, a także o wątpliwościach, które pojawiają się wtedy, gdy opowiadamy historie osobiste. W najnowszym odcinku podcastu Fotopolis słuchamy opowieści trzech kobiet, matek, fotografek - Irminy Walczak, Karo Ćwik i Marty Kieli-Czarnik.Karolina ĆwikAbsolwentka Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego, studentka Instytutu Twórczej Fotografii w Opawie (Czechy) Jej projekty to intymne dzienniki, dokumentujące doświadczenie bycia matką, córką i artystką. Laureatka wielu prestiżowych nagród fotograficznych, jej projekty pokazywane były zarówno w Polsce jak i za granicą m.in. w ramach festiwalu Circulation w Paryżu, na Belfast Photo Festiwal, w BWA Design we Wrocławiu. W 2021r nominowana do Futures Photography. Jej prace publikowane były m.in. w The Guardian, Calvert Journal, Culture.pl, FK Magazine, Ph Museum.Marta Kiela-Czarnik Absolwentka Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Radca prawny. Studiowała fotografię w Warszawskiej Szkole Fotografii i Grafiki Komputerowej w Warszawie. Uczestniczka rocznego kursu w ramach Programu Mentorskiego prowadzonego przez Sputnik Photos. Laureatka 3 edycji konkursu Debuts organizowanego przez doc! photo magazine. W 2016 r. wydała swoją debiutancką książkę „Jestem”. Laureatka konkursu „Wystaw się w CSW”. W 2021 r. ukazała się jej druga książka „Siewki”. Książka „Siewki” została wyróżniona na shortliście Fotograficznej Publikacji Roku 2022 oraz wyróżniona i wystawiona na Athen Photo Festival 2022.Irmina WalczakJest fotografką, antropolożką, edukatorką. Absolwentka Iberystyki na Uniwersytecie Warszawskim i doktor nauk społecznych Uniwersytetu w Brasilii. Przez lata zajmowała się oceną polityki kulturalnej w Brazylii, stosując etnografię i antropologię wizualną jako metody badawcze. W 2011 roku zwróciła się ku fotografii i zaczęła zgłębiać tematy relacji rodzinnych, intymności i życia codziennego. Często pracuje ze swoim partnerem życiowym Sávio Freire. Badają wspólnie i sukcesywnie pogłębiają temat kondycji dziecka we współczesnym społeczeństwie oraz aspekty jego cielesności. Ich seria o dzieciństwie wolnym od technologii oraz bliskim przyrodzie została opublikowana w Brazylii w 2016 roku pod tytułem „Retratos pra Yayá” (Portrety dla Yayá). Jednocześnie Irmina tworzy portrety własnego macierzyństwa i zastanawia się nad tym, jak wpisuje się ono w kobiece ciało oraz jak kształtuje jej tożsamość. Od 2017 roku artystka wiedzie nomadzki styl życia przemierzając Europę i okoliczne terytoria kamperem z historią. Nagrodzona na Łódzkim FotoFestiwalu (2021), Revela't Festival (Hiszpania, 2021), finalistka Meitar Award for Excellence in Photography (Israel 2020), LensCulture Portrait Award (USA 2016) oraz zdobywczyni Head On Portrait Prize (Australia 2018) jest również współtwórczynią magazynu fotograficznego “Clan”.

Agnieszka Osiecka zostawiła po sobie fotografie, o których mało kto pamięta.  Choć słowo było dla niej najważniejsze, to w obrazie można dostrzec coś, czego sam tekst nie daje. Poetka nie robiła zdjęć po to, by je pokazać, traktowała fotografię jako narzędzie do przyglądania się innym. W swoim Dzienniku wspomina o robieniu zdjęć. Jakie są jej fotografie, co nam mówią o Osieckiej? Posłuchajcie rozmowy z Marią Anną Potocką, kuratorką wystawy Talent fotograficzny Agnieszki Osieckiej w MOCAKU - dyrektorką tej instytucji.  Pytam w niej o prywatność poetki, o jej fotograficzny talent, o to jak spojrzenie na zdjęcia może zmienić wizerunek Osieckiej w naszych oczach. 

W krakowskim Muzeum Etnograficznym fotografie pozwalają stanąć twarzą w twarz z ludźmi sprzed stu lat. W czasie pandemii pracownicy muzeum skrupulatnie przejrzeli i opisali tysiące zdjęć, a 170 z nich trafiło na wystawę "Czas naświetlania / Czas wywoływania". Te zdjęcia nigdy nie były pokazywane. Prezentowane zdjęcia zrobiono na wsiach i w miastach Małopolski pod koniec XIX wieku i trzech pierwszych dziesięcioleciach XX. Przedstawiają ówczesne życie w tym regionie: zwyczaje mieszkańców, ich wygląd, pracę, domy i otoczenie.Posłuchacie o tym jak wśród eksponatów znaleźć człowieka. Szukały, znalazły - i teraz pokazują nam - kuratorki wystawy Anna Bujnowska, Anna Sulich. Opowiadają o swoich fascynujących poszukiwaniach i oprowadzają nas po wystawie. Materiał źródłowy stanowią negatywy na szklanych płytkach oraz niewielkie papierowe odbitki wykonane w szlachetnych technikach. Na podstawie ich cyfrowych reprodukcji przygotowano wielkoformatowe wydruki, które pozwalają dostrzec całe bogactwo przedstawień i informacji zawartych w tych fotografiach.Więcej o wystawie piszemy w tym artykule.

Piotr Małecki i Jędrzej Nowicki dzielą się swoimi doświadczeniami - opowiadają o bohaterach, których spotkali, momentach trudnych, ale też dających nadzieję. Zastanawiamy się też nad siłą medium jakim jest fotografia. Próbujemy odpowiedzieć na pytanie o wpływ współczesnych mediów na odbiorców.Piotr MałeckiFotograf prasowy i filmowiec dokumentalista. Członek brytyjskiej agencji Panos Pictures oraz polskich agencji Napo Images i Forum. Współpracuje z wieloma znanymi tytułami europejskimi i amerykańskimi. Laureat nagród m.in. "Pictures Of the Year International”,„Grand Press Foto”, nominowany do nagrody filmowej im. Jana Machulskiego.Jędrzej NowickiFotograf mieszkający w Warszawie. W swoich pracach skupia się na problemach wykluczenia społecznego, praw człowieka, solidarności i niesprawiedliwości społecznej, a także problemach ochrony środowiska. Dobrze znany jest mu region Europy Środkowo-Wschodniej. Fotografuje także na Bliskim Wschodzie. 

Fotografka, artystka, autorka filmów dokumentalnych i głośnego projektu "Shifters". W najnowszym odcinku pytamy o kulisy pracy i kolejny duży projekt, który jest już w drodze!Projekt i monumentalna książka "Shifters" („Zmiennokształtne”) - o zwierzętach na usługach wojska i wywiadu - przyniosły jej ogromny rozgłos. I to nie tylko w Polsce. To projekt bazujący na archiwach, które coraz częściej budzą zainteresowanie artystów wizualnych. Jak Marta Bogdańska z nimi pracuje? Ile w tym artystycznej, indywidualnej pracy, a ile naukowych dociekań i badania tematu? Wypytuję Martę również o jej spojrzenie i rolę dźwięku w najnowszych projektach. Czy dźwięk jest podobny do fotografii? Jak długo pomysł musi się „marynować” i kiedy wie, że już pora zająć się nim na poważnie? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w najnowszym odcinku podcastu Fotopolis! Zapraszam, Michał Matus.Właśnie pojawiło się wznowienie książki „Shifters”! Zamów swój egzemplarz na stronie wydawcy

O tym, dlaczego warto dokumentować Polskę, jak znaleźć dobry temat i poświęcić mu się na wiele lat opowiadają dokumentaliści: Karolina Jonderko i Jacenty Dędek.Tym razem do rozmowy zaprosiliśmy Karolinę Jonderko oraz Jacentego Dędka - doświadczonych i nagradzanych fotografów specjalizujących się w projektach długoterminowych. Pytamy o to jak znajdują tematy, szukają bohaterów swoich zdjęć oraz Ile może trwać proces dokumentowania.Karolina Jonderko Rocznik 85. pochodzi z małego miasta Rydułtowy. Córka górnika i nauczycielki muzyki. Członkini Agencji Napo Images. Absolwentka fotografii na wydziale operatorskim w Szkole Filmowej w Łodzi. Pierwsza ślązaczka, która zdobyła nagrodę World Press Photo. Laureatka wielu prestiżowych nagród m.in. Magnum & Ideas Tap Award, dzięki któremu odbyła staż w redakcji agencji Magnum Photos w Nowym Jorku. Swoje działania fotograficzne koncentruje na długoterminowych projektach. Większość z nich dotyka zjawiska straty i wiążących się z nią następstw - te zagadnienia odnajdziemy w cyklach “Autoportret z matką”, “Zaginieni”, “Reborn” i “Mała Polska”. Wychodząc od własnych doświadczeń, autorka rozszerza perspektywę o innych ludzi zmagających się z problemem straty - najbliższych, miejsca, tożsamości. W swojej pracy przykłada niezwykłą wagę do zbudowania osobistej więzi z bohaterami.Jacenty DędekZajmuje się portretem i dokumentem. Publikował w prasie (m.in. Duży Format, Polityka, Newsweek i inne). Przez prawie dziesięć lat współpracował z magazynem National Geographic Polska, dla którego przygotował kilkanaście autorskich reportaży. Laureat konkursów fotografii prasowej w Polsce. Trzykrotny stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Od kilkunastu lat najchętniej pracuje nad własnymi tematami. Najbardziej interesują go rzeczy zwykłe, dziejące się na marginesie głównych wydarzeń, ale zawsze blisko człowieka. W 2020 r. wydał album "portretprowincji.pl", będący efektem prawie siedmioletniej podróży pomałomiasteczkowej Polsce. Razem z żoną Katarzyną odwiedził kilkaset miejscowości poniżej 30 tys. mieszkańców, we wszystkich województwach. Jego najnowszy projekt „42-200”, to osobista historia o miejscu, tożsamości, ludziach bliskich i nieznajomych, o pamięci zapisanej w materii miasta.

W najnowszym odcinku towarzyszymy Tomaszowi Wysockiemu przechadzającemu się po swojej wystawie w Sopot Centrum. Posłuchaj o kulisach jej powstania, motywacjach doboru prac i techniki ich wykonania. To wystawa o pamięci i tym jak na bieżąco ją modyfikujemy. Bezwiednie. W opisie wystawy można przeczytać, że projekt Tomasza Wysockiego to seria malarskich i pełnych detali sekwencji fotografii i obiektów – prawdopodobnych konstrukcji, które mogły się wydarzyć, są interpretacją zapamiętanych wydarzeń, ich połączeniem lub projekcją. Autor nie ukrywa, a zdecydowanie uwypukla elementy manipulacji, wzbogacając pracę o metaforyczne w jego odczuciu szczegóły, które nie są częścią jego wspomnień, jedynie reprezentują emocje i przywołują uczucia. W podcaście Wysocki - co rzadkie u artystów - tłumaczy w szczegółach historię swoich prac, uzasadnia dokonane wybory i mówi o tym jak łączy techniki tradycyjnej fotografii, studyjnej kreacji i sztucznej inteligencji. Zaprasza Michał Matus

Odwiedzamy festiwal W Ramach Sopotu, który od zawsze stawiał na rezydencje artystyczne jako istotną część swojego programu. I to właśnie o nich jest ten odcinek Podcastu Fotopolis. Anna Orłowska i Witek Orski dzielą się swoimi doświadczeniami i przemyśleniami na temat tego, jak rezydencje wpływają na ich twórczość i opowiadają o pracach, które przygotowali na wystawę główną FFWRS.Pytamy o możliwości oraz ograniczenia wynikające z takiego trybu pracy, dowiecie się też jak mimo użycia najnowszych technologii pozostać w stylu fotografii tradycyjnej, jak ścisłe terminy wymuszają artystyczne decyzje i jakie to ma konsekwencje. Zaprasza Michał Matus.Festiwal W Ramach Sopotu trwa jeszcze do 17 października. Więcej informacji oraz program wydarzenia znajdziecie na www.wramachsopotu.plAnna OrłowskaFotografka i artystka multimedialna, urodzona w 1986 roku w Opolu. Studiowała fotografię w Szkoła Filmowa w Łodzi / PWSFTviT oraz w Instytucie Twórczej Fotografii w Opawie. Reprezentowana przez Galerię Gunia Nowik, dzieli swój czas między Warszawę i Śląsk„Do pewnego momentu czułam się w sztuce niepewnie. Długo miałam wątpliwości, czy powinnam się nią zajmować. Aż doszłam do tego, że nie warto za dużo analizować, tylko działać i z tego czerpać energię. Od kilku lat staram się więc bardziej skupiać na procesie twórczym oraz pracy rękoma. Ale też wracam do dziecięcej wyobraźni. Sięgam po rzeczy i pozwalam sobie na spojrzenie, które łączy się z zadawaniem pytań, zdziwieniem, dekonstrukcją. Biorę do ręki muszlę i myślę, jak ta forma inspirowała konstruktorów. Teraz bardziej niż tworzenie pojedynczych rzeczy interesuje mnie organizowanie przestrzeni, którą można plastycznie kształtować. Od kilku lat tworzę ogród wokół domu. Mam z tego czystą radość, znacznie większą niż z kreacji pojedynczej fotografii, którą musiałabym zamknąć w ramie. Fascynują mnie dom i ogród jako ekspresja właściciela, czy szerzej architektura jako program wpływający na jakość życia, a także historyczne i ideologiczne uwikłania tej dziedziny. Ostatnio pozwoliłam sobie na tworzenie pozakontekstowe. Czuję się bezpiecznie, wiem, że nie zostanę zignorowana, że już nie muszę nikomu - ale też sobie - nic udowadniać. Mogę spokojnie zaufać swojej intuicji.”Witek OrskiArtysta wizualny, absolwent filozofii na UW, wykładowca, urodzony w 1985 roku, mieszka Warszawie, reprezentowany przez BWA Warszawa„Sięgam po różne procesy twórcze. Często jest tak, że muszę wcześniej zobaczyć obraz, który chcę zrealizować. Czasem jest to sen, innym razem jakaś sytuacja, odprysk zdarzenia albo gonitwa ujęć odrywająca mnie od lektury gęstego tekstu antropologicznego bądź filozoficznego. W ten nagle wyświetlony obraz potrzebuję uwierzyć, żeby pójść dalej, osadzić go w koncepcji i obudowie merytorycznej, które będą dla mnie pociągające. Powstrzymuję się od okopywania wątpliwościami sprawiającymi, że nic nie mogę zrobić. Dla mnie sztuka to przestrzeń, w której wiele wątpliwości rozmywa się w trakcie procesu praktycznej pracy. Oczywiście sama praca wtedy się zmienia, ale to ona może być odpowiedzią na różne rozterki. Jednocześnie wolę, gdy sztuka zostawia mnie z pytaniem, nie chciałbym, aby moje prace udzielały odpowiedzi. Fotografia posługuje się ujęciem, co szczególnie mi pasuje. W kolejnych pracach mogę coś ująć dla siebie, coś zrozumieć, pojąć, poddać refleksji. To sprawia, że jestem spokojniejszy, gdy coś zrobię, niż wtedy, gdy byłem w punkcie wyjścia. Stale więc szukam rzeczy, które mnie do tego pchną i sprowokują”.

Ex aequo zdobyli w tym roku główną nagrodę w konkursie na Fotograficzną Publikację Roku, za swoje debiutanckie książki "Ale uważaj tam na siebie" i "Dobre Miejsce". Pytamy o kulisy ich powstania. Jak, mimo braku doświadczenia stworzyć publikację, która porwie odbiorców? Jak zmierzyć się z tą niełatwą formą prezentacji zdjęć? Jak sprawić by książka nie był tylko zbiorem fotografii czy podsumowaniem projektu, ale nową jakością i pracą kompletną?Dowiecie się dlaczego Artur Pławski ostatnie zdjęcie do swojej książki robił dzień przed oddaniem jej do druku (i jaką rolę odegrał w tym kustosz), usłyszycie też, z kim pracowali nad zdjęciami i książkami tegoroczni laureaci. To ostatni odcinek podcastu Fotopolis przed wakacyjną przerwą. Wracamy we wrześniu w nowej odsłonie!

Do rozmowy zaprosiliśmy fotoreporterki współpracujące z dużymi zagranicznymi agencjami i tytułami prasowymi. Fotografują na zlecenie i realizują własne projekty. O drodze do sukcesu Monice Szewczyk-Wittek opowiadają Kasia Strękm związana z Panos Pictures, oraz Aleksandra Szmigiel współpracująca z agencją Reuters.Jak zaczęła się ich fotograficzna droga i dlaczego wybrały wymagający zawód fotoreporterki? O kulisach wydarzeń, relacjach z bohaterami i zasadach etycznych rozmawiamy w najnowszym podcaście Fotopolis. Kasia StrękLaureatka polskich i międzynarodowych grantów i nagród, w tym Grand Press Photo, Chris Hondors Fellow Award, Jean-Luc Lagardere Award, Camille Lepage Grant oraz National Geographic Society Emergency Grant for Journalists. Wykłada gościnnie na Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi i National School Supérieure Louis-Lumière w Paryżu. Jej reportaże były prezentowane m.in. na Festiwalach Visa Pour l'Image we Francji i Photoville w Nowym Jorku. Współpracuje z The Washington Post, The New York Times, Time Magazine, NPR, The Sunday Times, The Guardian, Le Monde, Figaro Magazine, Liberation i Die Zeit. Jej praca koncentruje się przede wszystkim na tematach związanych ze zdrowiem reprodukcyjnym kobiet, przemocą seksualną, nierównościami społecznymi i sprawiedliwością ekologiczną.Aleksandra SzmigielRocznik 88, mieszka w Warszawie. Niezależna fotografka, współpracująca z agencją Reuters. Pracowała przy największych imprezach sportowych, takich jak Igrzyska Olimpijskie (Tokio 2020 i Pekin 2022), Mistrzostwa Świata w lekkiej atletyce, Mistrzostwa Europy w lekkiej atletyce i innych. Jest ambasadorką marki Sony i wielokrotnie nagradzaną fotografką w międzynarodowych i ogólnopolskich konkursach fotograficznych. Jej fotografie były publikowane w najważniejszych tytułach, m.in. The Washington Post, The New York Times, The Guardian. Jest autorką osobistych projektów o sportowcach, m.in "(not)ordinary girl" - z którego powstała wystawa oraz został wydany kalendarz na 2019.

Czy jesteśmy świadkami redefinicji kultury? Czy AI uwalnia kreatywność od konieczności nużącego szlifowania warsztatu techniki? W tym odcinku, wraz z Joanną Żylińską, profesor King's College London, badamy punkty styku fotografii z tzw. sztuczną inteligencją.Rozmawiamy o tym, jak sztuczna inteligencja rewolucjonizuje dzisiejszą fotografię, tworząc zupełnie nowe możliwości artystom i otwierając nowe perspektywy w dziedzinie kultury. Przez pryzmat sztuki i filozofii analizujemy, jak te zmiany wpływają na nasze postrzeganie i doświadczenie fotografii.Joanna Żylińska to ceniona autorka takich książek jak "AI Art: Machine Visions and Warped Dreams" czy "Nonhuman Photography". W podkaście posłuchacie o jej akademickich doświadczeniach, refleksjach nad przyszłością fotografii i tym, co w szumie wokół generatywnej tzw. sztucznej inteligencji fascynuje ją najbardziej. Czy fotografia zmienia swoje znaczenie i rolę w społeczeństwie? Posłuchaj najnowszego odcinka podcastu Fotopolis.

O poszukiwaniu nadziei, zaangażowanych artystach i aktywizowaniu odbiorców Monika Szewczyk-Wittek rozmawiam z Julią Klewaniec, Tomaszem Ferencem i Krzysztofem, Candrowiczem.Jak rozumieć pojęcie fotografii zaangażowanej, o tym co współcześnie motywuje artystów i artystki do działania i sposobach dotarcia do publiczności. W najnowszym podcaście zapowiadamy Fotofestiwal w Łodzi, którego tegoroczna edycja odbywa się pod hasłem Nadziei.Do dyskusji zaprosiliśmy artystkę Julię Klewaniec, wykładowcę i autora tekstów Tomasza Ferenca oraz członka Kolektywu Fotofestiwalu w Łodzi Krzysztofa Candrowicza. Tomasz Ferenc Profesor UŁ, kierownik Katedry Socjologii Sztuki w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Łódzkiego. Badawczo interesuje się antropologią i socjologią wizualną, studiami nad procesami migracyjnymi oraz biograficznie zorientowaną socjologią sztuki. Ostatnie publikacje: Zapisy pamięci. Historie Zofii Rydet (2020, z Karolem Jóźwiakiem i Andrzejem Różycki), Borderlands. Tensions on the External Borders of the European Union (2019, z Markiem Domańskim), redaktor tomu: Fotografia i szaleństwo (2017), współredaktor tomu Pomniki wojenne. Formy, miejsca, pamięć (2015). Członek rady naukowej i redaktor graficzny czasopisma „Władza Sądzenia.” Stypendysta Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej i tygodnika „Polityka” w ramach akcji „Zostańcie z nami”, laureat nagrody im. Stanisława Ossowskiego przyznanej za książkę Fotografia. Dyletanci, amatorzy i artyści (2004). Okazjonalnie aktywny jako kurator i współtwórca wystaw fotograficznych.Julia KlewaniecFotografka i animatorka kultury. Absolwentka fotografii w Szkole Filmowej w Łodzi. Współtwórczyni Fundacji Picture Doc. Od 2019 roku razem z zespołem Picture Doc zajmuje się organizacją wystaw i prezentacją młodych twórców_czyń w Pracowni Duży Pokój w Warszawie. Nominowana przez Fotofestiwal w Łodzi do Futures Talents 2022. Zwyciężczyni konkursu Talent Roku 2022 Pix.House. Projekt Cichy Rasizm (2022) zaprezentowała m.in. w Warszawie (Pracownia Duży Pokój, 2022), w Łodzi (Fotofestiwal 2022), Opolu (OFF, 2022), Bradze (ENCONTROS DA IMAGEM, Portugalia, 2022), Turynie (Camera Torino Centro Italiano per la Fotografia, Włochy, 2022), Bochni (Kowalsky Gallery, 2022), Kopenhadze (Copenhagen Photo Festival, Dania, 2023).Krzysztof Candrowicz Kurator, socjolog i aktywista. Współzałożyciel Fundacji Edukacji Wizualnej i członek kolektywu Fotofestiwalu w Łodzi. W latach 2013-2018 dyrektor artystyczny Triennale Fotografii w Hamburgu (Niemcy), a od 2018 kurator i współpracownik Ci.CLO Porto Biennale (Portugalia). Krzysztof pracuje na arenie międzynarodowej jako kurator i wykładowca wizytujący w licznych organizacjach, muzeach, szkołach i na festiwalach w Europie. Poza sztukami wizualnymi, jego zainteresowania są zakorzenione w filozofii, naukach społecznych, antropologii i ekologii.

Nowy prezes Warszawskiego Okręgu Związku Polskich Artystów Fotografików chce aktywnie działać, wspierając środowisko, w czasie gwałtownie rosnącej popularności tzw. generatywnej sztucznej inteligencji. Jaki ma na to pomysł?Jakie regulacje są najbardziej potrzebne? Co ZPAF może zaoferować fotografom? I dlaczego obrona terminu „fotografia” ma dziś kolosalne znaczenie? O tym wszystkim posłuchacie w najnowszym odcinku podcastu Fotopolis. Adam Tuchliński jako fotograf dokumentalista jest świadom zagrożeń, jakie niesie ze sobą upowszechnienie AI w tworzeniu obrazów, ale nie demonizuje nowej technologii. Chce jednak by stworzyć jasne regulacje definicje i granice, by precyzyjnie określić, gdzie kończy się fotografia i gdzie zaczyna grafika AI i by każdy mógł to odróżnić. Tuchliński mówi, że to już kolejne rewolucja w świecie fotografii, odkąd w nim aktywnie działa. Jaki ma pomysł na to, by AI nie zepchnęła tej dziedziny sztuki na margines?Adam TuchlilńśkiFotograf, producent sesji. Absolwent Instytutu Twórczej Fotografii na Uniwersytecie Śląskim w Czeskiej Opawie. Portretuje postacie kultury, biznesu i polityki na zlecenie Forbes'a oraz Newsweek'a. Jego fotografie publikują największe polskie i europejskie magazyny. Autor wielu fotoreportaży z Polski, Białorusi i Ukrainy. Prowadził zajęcia z fotografii prasowej na wydziale dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Wielokrotny laureat konkursów fotografii prasowej: Grand Press Photo, BZWBK Press Photo i innych. 

„Fotografia musi uderzyć, film musi wciągnąć”. O spójności formy i treści, budowaniu narracji i opowiadaniu o emocjach w filmie i fotografii Monika Szewczyk-Wittek rozmawia z Piotrem Jaxą, Weroniką Ławniczak i Tomaszem Wolskim.Kiedy i dlaczego fotografia im nie wystarcza? Czy film pozwala opowiedzieć historie lepiej niż zdjęcia? W najnowszym odcinku Podcastu Fotopolis poruszamy temat związków fotografii i filmu.  Nawiązujemy też do poruszających w formie i treści filmów prezentowanych podczas tegorocznej edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity. Do dyskusji zaprosiliśmy ludzi branży: operatora i fotografa Piotr Jaxę, artystkę wizualną Weronikę Ławniczak oraz reżysera, scenarzystę i montażystę Tomasza Wolskiego.Weronika ŁawniczakTworzy sztuki wizualne, fotografię i reżyseruje. Obok prac Weroniki nie sposób przejść obojętnie – mają w sobie ogromny ładunek emocjonalny, urok i zmuszają widza do refleksji. W centrum jej spojrzenia, znajduje się przede wszystkim człowiek. Artystka często porzuca rekwizyty, a nawet kolory, by uchwycić ludzkie piękno w czystej formie. Ma na swoim koncie liczne wystawy i sesje dla cenionych marek oraz magazynów. Od kilku lat reżyseruje reklamy i krótkie formy wideo.Tomasz WolskiReżyser, operator i montażysta kilkunastu filmów dokumentalnych (m.in. „W Ukrainie”, „1970”, „Zwyczajny kraj”, „Lekarze”, “Pałac”, „Szczęściarze”) nagradzanych m.in. na Krakowskim Festiwalu Filmowym, Visions du Réel , Nowe Horyzonty, Docs Against Gravity, Los Angeles Film Festival, Camerimage, Los Angeles Film Festival, Palm Spring Film Festival oraz wielu innych. Reżyser krótkich filmów fabularnych „Płot”, „Problem”oraz „Córka” – nagrodzonego na festiwalu Angers Premiers Plan oraz na Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni. Montażysta filmów m.in. „Dziennik z podróży” i „21xNowy York” Piotra Stasika, „Krzyżoki” Anny Gawlity, a także współmontażysta „Babi Yar. Contex” oraz „The Kiev Trial” Sergeia Loznitsy. Członek Europejskiej Akademii Filmowej, Gildii Polskich Reżyserów Dokumentalnych oraz PolskiejAkademii Filmowej.Piotr JaxaOperator filmowy i fotograf. Absolwent Wydziału Operatorskiego PWSFTiTeatralnej w Łodzi. Ma w swoim dorobku kilkadziesiąt filmów dokumentalnych i fabularnych realizowanych na całym świecie – jego prace zdobywały nagrody m. in. na festiwalach w Cannes, Mannheim, Krakowie, Los Angeles i Berlinie. Prowadzi seminaria i warsztaty operatorskie. Równocześnie pracuje jako niezależny fotograf, specjalizujący się w fotografii z planu filmowego. Wieńcząc swoja współpracę fotograficzną z Krzysztofem Kieślowskim, przygotował wystawę zdjęć „Remembering Krzysztof”, która podróżuje po świecie od 1994 roku. Jest autorem kilku książek fotograficznych: „L'esprit de Genève” (1988), „Oh! Barcelone” (1992) oraz „Poschiavo, un mondo di valle” (1998). Od 1995 roku pracuje nad projektem książki i wystawy fotograficznej zatytułowanej „Cinematographers” – jest to kolekcja portretów operatorów filmowych z całego świata. Pierwszy tom ukazał się w grudniu 2021 roku. Drugi i trzeci tom są w opracowaniu. Jest stałym wspołpracownikmiem Polskiej Agencji Fotografów FORUM oraz członkiem ZPAF.

O widoczności kobiet w świecie fotografii, parytetach i wyzwaniach dotyczących równouprawnienia, Monika Szewczyk-Wittek rozmawia z przedstawicielami branży. Czy aparaty dla Kobiet nadal są za ciężkie? Dlaczego operatorem w filmie zawsze jest mężczyzna?I czy pytanie „"Dlaczego nie było wielkich artystek?” jest w ogóle jeszcze na miejscu? W najnowszym odcinku Podcastu Fotopolis poruszamy temat obecności i widoczności kobiet w świecie sztuki. O tym jak wygląda to w branży fotograficznej i filmowej opowiadają praktycy i teoretycy: kuratorka i autorka tekstów Marta Przybyło, fotografka Agnieszka Rayss oraz dokumentalista Filip Skrońc. Marta Przybyło Kuratorka wystaw, projektantka książek, historyczka sztuki, artystka, feministka. Pracuje w Fundacji Archeologia Fotografii (którą obecnie współprowadzi), gdzie opracowała wiele książek i wystaw prezentujących twórczość autorek_ów których archiwa opracowuje FAF. Absolwentka IHS UW, Warszawskiej Szkoły Fotografii oraz Gender Studies IBL PAN. Od kilku lat tworzy kolaże i fotografie związane z życiem codziennym, obowiązkami domowymi i (solo) macierzyństwem. Współtworzy kolektyw zinowy Syreny i Glonojady. Jej książka "Zrosty" zdobyła tytuł Fotograficznej Publikacji Roku 2020.Agnieszka Rayss Fotografka, współzałożycielka stowarzyszenia Sputnik Photos. Studiowała historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim i Universite Paris IV w Paryżu. Absolwentka studiów doktoranckich na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Dwukrotnie nagradzana w konkursie Pictures of the Year, dwukrotna finalistka Hasselblad Masters Award, zdobyła także wiele krajowych nagród. Opublikowała albumy fotograficzne: „Z zapisków kolekcjonera” (2019), „Tu się zaczyna koniec miast” (2015) o industrialnej, niepokojącej stronie organizmów miejskich, i „American Dream” o transformacji kulturalnej i triumfie popkultury w Europie Środkowo-Wschodniej. Prowadzi zajęcia z fotografii w School of Form na Uniwersytecie SWPS, a także wiele warsztatów fotograficznych: m.in. w Instytucie Kultury Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim, w Centre National Audiovisuel w Luksemburgu, uczyła w kilku szkołach fotograficznych, była kuratorką w sekcji ShowOff Miesiąca Fotografii w Krakowie i jurorką konkursów fotograficznych.Filip Skrońc Reporter, fotograf, twórca filmów pracujący na styku dokumentu i komercji. Współzałożyciel RATS Agency. Autor książki “Nie róbcie mu krzywdy” opowiadającej prześladowaniach osób z albinizmem w Afryce Wschodniej. Lubi grać w koszykówkę.

Jak bronić się przed zalewem treści AI? Czy obrazy generowane przez sztuczną inteligencję powinny być dopuszczane w konkursach artystycznych? I czy możemy jeszcze ufać temu co widzimy na naszych ekranach? Między innymi o to pytamy eksperta z zakresu technologii, big data, etyki w analizie danych. Rozmawiamy o nadziejach i zagrożeniach, o odpowiedzialności mediów, o tym jak rozmywa się granica między fotografią a grafiką i co może być atutem fotografów w nadchodzących latach. Czy generatywna SI zabije fotografię? Jak zmieni branżę reklamową O tym posłuchasz w tym odcinku podcastu Fotopolis.Kuba PiwowarDoktor nauk o kulturze, socjolog. Ekspert z zakresu technologii, big data, etyki w analizie danych. Zajmuje się kulturowymi i społecznymi aspektami rozwoju sztucznej inteligencji i nowych technologii oraz algorytmiczną kulturą. Specjalista w zakresie prowadzenia procesów transformacji cyfrowej w organizacjach, analityk danych.Wśród jego zainteresowań naukowych znajduje się zagadnienie wykluczenia z technologii ze względu na płeć, rasę, klasę i seksualność. Poza tym zajmuje się badaniami mediów i ich użytkowników, queer studies oraz gender studies. Na Uniwersytecie SWPS prowadzi zajęcia ze społeczno-kulturowych aspektów technologii, krytycznej analizy danych, metod badań medioznawczych, sztucznej inteligencji oraz nowych mediów.

Jak czytać zdjęcia? Jak zrozumieć intencje autorów? Czy jest jedna skuteczna metoda interpretacji zdjęć? Monika Szewczyk-Wittek pyta Martę Szymańską i Bownika. O swoich strategiach przyglądaniu się fotografiom, uważności i pytaniach, które warto sobie zadać, gdy mierzymy się z obrazem fotograficznym rozmawiamy z kuratorką Martą Szymańską i artystą wizualną Bownikiem. W kolejnym odcinku naszego podcastu Marta Szymańska i Bownik opowiadają o tym co ich ciekawi w fotografii i swoich początkach, a także podejściu do interpretacji fotografii jak do shoppingu, w którym najważniejsze jest to, aby dać sobie czas.Bownik to artysta wizualny i fotograf. Wykładowca na Wydziale Operatorskim i Realizacji Telewizyjnej Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Autor nagradzanych książek: Disassembly (2013), Colours of Lost Time (2022). W praktyce artystycznej bazuje na fotografii wielkoformatowej, rozpracowuje konwencje wizualne obecne w historii kultury, archiwach i klasycznych przedstawieniach malarskich. Prace artysty znajdują się w kolekcji Muzeum Fotografii w Krakowie, Museum Huis Marseille w Amsterdamie, Fundacji Sztuki Polskiej ING, Biblioteki Narodowej, Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, Muzeum Współczesne Wrocław, Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, Muzeum Narodowego w Poznaniu i w zbiorach prywatnych.Marta Szymańska jest kuratorką wystaw i projektów fotograficznych. Od 2004 roku współtworzy Fotofestiwal - Międzynarodowy Festiwal Fotografii w Łodzi, gdzie jest odpowiedzialna za budowanie programu oraz współpracę międzynarodową w ramach Futures - europejskiej platformy wspierającej młodych artystów. Przez 5 lat pełniła funkcję wiceprezeski Fundacji Archeologia Fotografii. Stale współpracuje także ze Sputnik Photos. Kuratorowała wystawy m.in.: „Czuła uwaga. Urszula Czartoryską wobec fotografii” (Muzeum Sztuki w Łodzi, 2021); „Long life for Belarus” (Instytut Pileckiego w Berlinie, 2021); „Be a Lady - współczesne fotografki białoruskie” (Miesiąc Fotografii w Mińsku, 2020).

W którym miejscu jest dziś unijne prawodawstwo? Czy da się sprawdzić źródła wykorzystane w podczas generowania obrazu AI? I czy fotograf może dochodzić swoich praw, jeśli uzna, że wykorzystano jego intelektualną własność? O to i nie tylko pytamy specjalistę od AI. Nowy cykl podcastów poświęconych sztucznej inteligencji rozpoczynamy rozmową z prawnikiem, który bada kwestie związane z AI i jej zastosowaniami. Pytamy o aktualne regulacje w UE i ich wpływ na prawa autorskie, ochronę prywatności i etykę fotografów. Porozmawiamy także o tym, jak sztuczna inteligencja zmienia sposób tworzenia i odbioru obrazów oraz jakie są jej możliwości i ograniczenia. Kiedy możemy spodziewać się działających przepisów regulujących działanie sztucznej inteligencji? Tego dowiesz się z najnowszego odcinka podcastu Fotopolis. 

Jak przy pomocy fotografii opowiadać o tym co ważne? Monika Szewczyk-Wittek pyta Andrzeja Zygmuntowicza i Pawła Żaka z Katedry Fotografii i Komunikacji Wizualnej Uniwersytetu Warszawskiego.O własnych fotograficznych początkach (i roli jaką odegrały w nich talerze po zupie mlecznej), zmianie technologicznej i pokoleniowej (czy „lajki od kumpli” to na pewno dobra miara wartości zdjęcia?) i przede wszystkim pytaniach, jakie warto sobie stawiać podczas procesu twórczego, rozmawiamy z doświadczonymi edukatorami.W kolejnym odcinku naszego podcastu Paweł Żak waży każde słowo, za to Andrzej Zygmuntowicz zupełnie w nich nie przebiera. I radzi, jakich pułapek w posługiwaniu się fotografią można uniknąć. Jak zawsze, są też „polecajki”, czyli co czytać i kogo podglądać, by być lepszym fotografem. Andrzej ZygmuntowiczPasjonat fotografii, konstruktor sprzętu optycznego, fotografik, nauczyciel fotografii, kurator wystaw, autor wystaw własnych i uczestnik zbiorowych, autor tekstów o fotografii. Organizator działań fotograficznych (kiedyś jako członek Warszawskiego Towarzystwa Fotograficznego a dziś ZPAF). Przez wiele lat szef Fundacji Konkurs Polskiej Fotografii Prasowej, obecnie Rady Artystycznej ZPAF i nauczyciel akademicki na Wydziale Dziennikarstwa UW i w Studium ZPAF.Paweł Żak Artysta fotograf, nauczyciel akademicki. Studiował nauki społeczne na Uniwersytecie Warszawskim, w 2002 ukończył Wydział Komunikacji Multimedialnej Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, w 2011 uzyskał tytuł doktora sztuk pięknych. Członek ZPAF od 1995. W latach 2001-2004 był aktywnym członkiem Koalicji Latarnik. Od roku 1998 równolegle z twórczością własną zajmuje się nauczaniem fotografii, początkowo na uczelniach prywatnych a od 2011 jako adiunkt na Wydziale Dziennikarstwa Informacji i Bibliologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 2018 uzyskał tytuł doktora habilitowanego sztuki w dziedzinie sztuk plastycznych dyscyplinie sztuki piękne. W jego twórczości dominuje fotografia inscenizowana, oszczędna i zarazem wyrafinowana w formie, bogata w odniesienia o charakterze symbolicznym do szeroko pojętej kultury i sztuki.

Zakopiański biały miś skończył właśnie 100 lat. Co robi ten miś? Ten miś łączy pokolenia. I pokazuje, że prywatne archiwa mogą stanowić inspirację dla wyjątkowych publikacji. Z autorkami książki roku w Plebiscycie Fotopolis rozmawia Michał Matus. Autorki poprosiły o przesyłanie zdjęć z białym misiem z rodzinnych albumów. W odpowiedzi otrzymały ich ponad 1000! Najstarsze wykonane na początku lat 20. XX wieku. Miś pozował w Zakopanem na Krupówkach i Gubałówce, ale także na plaży w Juracie, na deptaku w Ciechocinku czy sopockim molo. Biały miś stał się legendą, mitem, ikoną popkultury. Książka „Foto z misiem” to spojrzenie na fenomen polskiej fotografii pamiątkowej.Ile waży skóra tradycyjnego białego misia? Z czego wykonana jest czaszka? Co na zdjęciach z misiem sprzed lat robią esesmani? Posłuchaj rozmowy Fotopolis z Barbarą Caillot i Aleksandrą Karkowską. Opowiadają w niej o swoim spojrzeniu na archiwa, o prywatnej stronie historii, która zapomniana leży ukryta na strychach, w piwnicach i starych albumach.Wszystkie zgłoszone do projektu zdjęcia, z podziałem na okresy (dekady) i lokalizacje, znajdziecie na stronie projektu. A może Wy też macie zdjęcie z misiem w swoim domowym archiwum?

O kulisach pracy nad największą retrospektywą, powrocie do zawodu po latach przerwy, myśleniu jednym zdjęciem, oraz o tym dlaczego Chris Niedenthal nie mógłby pracować dla National Geographic, posłuchacie w najnowszym odcinku podcastu Moniki Szewczyk-WittekImpulsem do spotkania z Anną Brzezińską oraz Chrisem Niedenthalem była przekrojowa wystawa zdjęć tego wybitnego fotografa, którą jeszcze do 6 marca można oglądać w Warszawskim Domu Spotkań z Historią. Uznana przez czytelników fotopolis za fotograficzne wydarzenie roku ekspozycja, to największa retrospektywa fotografa podsumowująca 50 lat jego działalności jako fotoreportera. Rozmowa była okazją do poznania kulisów powstawania znanych i mniej znanych zdjęć zarówno Chrisa Niedenthala, jak i Anny Brzezińskiej, a także zasad współpracy kuratorki i fotografa. Dyskusja dotyczyła też zaglądania do archiwów i patrzenia na swoje zdjęcia z perspektywy kilkudziesięciu lat. Wreszcie to szansa, by dowiedzieć się jakim fotoedytorem jest Chris Niedenthal i czego w archiwach poszukuje Anna Brzezińska.

Jak za pomocą fotografii opowiadać o tym co nas interesuje? Czy zdjęcie musi być ładne by było dobre? Czy obrazów mamy dziś faktycznie za dużo? (i dlaczego wcale nie). O to pytamy doświadczonych wykładowców Łódzkiej Szkoły FilmowejZa sprawą smartfonów aparat posiada dziś ponad 90% ludzi. Fotografia przestała być ekskluzywna a posługiwanie się obrazem niemal tak powszechne jak słowem pisanym czy językiem mówionym. W tym podcaście rozmawiamy z artystami i nauczycielami akademickimi, pytając o ich spojrzenie na rozwój sztuk wizualnych oraz rolę edukacji w rozumieniu obrazu fotograficznego. Pytamy również o praktyczne rady i wskazówki (gdzie szukać, co czytać i kogo śledzić, by być lepszym fotografem), usłyszycie też o „zmorach dydaktyka” oraz o tym, dlaczego Witek Orski nie mógł uczyć się pracy w ciemni w liceum!Krzysztof Pijarski to artysta posługujący się medium fotografii, historyk sztuki, tłumacz. Profesor Szkoły Filmowej w Łodzi, gdzie współkieruje działaniami Laboratorium Narracji Wizualnych, w którym także współpradzi Pracownię Form Interaktywnych. Stypendysta m.in. Fulbrighta na Johns Hopkins University w Baltimore (2009-2010), Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Shpilman Institute of Photography; kierownik i wykonawca grantów Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego, Narodowego Centrum Nauki i Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki. Dąży do wypracowania przekonujących wizualnych form myślenia. Jako artysta skupia się na estetycznym – to znaczy zmysłowym – wymiarze tego, co poznawcze, polityczne, etyczne, tworząc wizualne archeologie instytucji i dyskursów, biografie ludzi i rzeczy. Redaktor pisma „Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej”.Witek Orski jest artystą wizualnym i fotografem. Tworzy zdjęcia, instalacje fotograficzne i prace wideo. Swoją praktykę określa mianem fotografii postkonceptualnej. Bada relacje między obrazami, interesują go społeczne funkcje fotografii i jej status w polu sztuki. Istotnym narzędziem jest dla Orskiego również samo medium wystawy – cykle prac aranżuje w rodzaj wizualnych esejów, w których odbiór każdego obiektu jest starannie zaprojektowany. Wystawia w Polsce i za granicą. Jest absolwentem Filozofii na Uniwersytecie Warszawskim i wykładowcą Szkoły Filmowej w Łodzi. 

W wyniku rosyjskiego ataku na ukrainę granicę z polską przekroczyło ponad 5,22 mln uchodźców wojennych — głównie kobiety i dzieci. Od momentu wyswobodzenia niektórych z tymczasowo okupowanych terytoriów wróciły do ukrainy ponad 3 mln osób.Najwięcej osób postanowiło zalegalizować swój pobyt w Warszawie, ponad 100 tys. (choć szacuje się, że obywateli Ukrainy mieszka obecnie w stolicy ponad dwa razy tyle). Lwów, jako największy ośrodek tranzytowy w Ukrainie Zachodniej, przyjął setki tysięcy uchodźców wewnętrznych, którym dał tymczasowe schronienie lub był przystankiem na drodze do Polski i dalej — na zachód Europy i do innych miejsc.UATLAS To projekt, w którym twórcy skupili się na osobistych historiach ludzi uciekających przed wojną. Dziennikarze spisywali relacje osób zmuszonych do opuszczenia swoich domów, a fotografowie portretowali je, by dać historiom twarz - by relacje stały się jeszcze bliższe odbiorcom.Pytamy więc o pracę nad tym projektem, o to, jak w kontaktach z ludźmi w tak kryzysowej sytuacji fotograf i dziennikarz musi się zachowywać, by nie skrzywdzić tych, którym chce pomóc. Omawiamy też delikatną kwestię językową w ukraińskiej społeczności i przyglądamy się archiwum jako formie wypowiedzi.Razem z Milachem i Neczyporenko przy projekcie pracowali Elena Subacz, Karolina Gembara, Ołena Tkaczenko, Jewhen Stepanec i Agnieszka Rodowicz. Stworzyli razem obszerny zbiór historii i portetów dostępny zarówno online jak i w formie gazetowej, a także wystawy.Wystawa ma na celu także nagłośnić zbiórkę na generatory prądu, które trafią na Ukrainę. Datki można przekazać bezpośrednio w Społecznym Centrum Fotografii jak i online pod adresem: https://pomagam.pl/agragatydlaukrainy

Gościem tego odcinka Podcastu Fotopolis jest Andrzej Tobis - artysta, malarz, który dla fotografii odłożył pędzel. Rzeczywistość pociągała go tak bardzo, że zapragnął zamknąć ją całą w jednym dziele. To rzeczywistość polska w swoich najdziwniejszych przejawach. Tobis szuka w rzeczywistości ilustracji do haseł z polsko-niemieckiego słownika z lat pięćdziesiątych. Słownik przesiąknięty jest socrealistyczną ideologią, hasła przebrzmiałe, a tłumaczenie niemieckich terminów bywa pokraczne. Rzeczywistość na nieustawianych, dokumentalnych fotografiach jest podobna — pełno w niej reliktów dawnego systemu — zmurszałych, rozpadających się, niepasujących do otoczenia. Zestawienia haseł i obrazów często śmieszą swoim absurdem, często zaskakują, często są wieloznaczne. Pierwsze kilkanaście obrazów cyklu, z którymi ma się kontakt może śmieszyć. Po obejrzeniu kilkuset trudno pozbyć się przygnębienia. W tej rozmowie pytam o zapowiadany koniec cyklu, nadchodzącą wystawę i  o to, dlaczego malarz przestaje malować i bierze się za słowa i fotografie. 

O tym jak pokazywać działalność człowieka w kontekście szeroko rozumianych zmian klimatycznych rozmawiamy z twórcami wizualnymi, którzy w swoich projektach dobro przyrody wysuwają na pierwszy plan. Opowiadają o tym dlaczego podejmują tematy związane z ochroną przyrody a my dopytujemy o ich spojrzenie na wykorzystanie obrazu fotograficznego w opowiadaniu o kryzysie klimatycznym.Jak przekonać nieprzekonanych? Jak dokumentować, by jednocześnie nie unikać tematu sprawczości człowieka? Jaką rolę w ochronie środowiska naturalnego mogą odegrać lokalne społeczności? Między innymi o tym posłuchasz w najnowszym podkaście fotopolis!Michał ŁuczakRocznik 83. Fotograf, artysta wizualny, kurator. Posługuje się głównie fotografią i wideo. Absolwent Instytutu Twórczej Fotografii na Uniwersytecie Śląskim w Opawie oraz hispanistyki na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Od 2010 roku jest członkiem kolektywu Sputnik Photos. Współprowadzi warsztaty fotografii dokumentalnej Sputnik Photos Mentoring Programme oraz wykłada na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie.W swoich ostatnich projektach skupia się na skomplikowanych i merkantylnych relacjach między człowiekiem, jego najbliższym otoczeniem i środowiskiem naturalnym. Nie patrzy zbyt daleko - jego najnowsze prace skupiają się na lokalnych problemach, które można dostrzec również uniwersalnie: konsekwencje przemysłu wydobywczego czy gospodarcze traktowanie lasów.Dyba LachDokumentalistka, autorka transmedialna. Reżyseruje i koordynuje wydarzenia artystyczne, spektakle, koncerty, projekty kulturalne, filmy. Absolwentka PWSFTiT w Łodzi na Wydziale Organizacji Sztuki Filmowej oraz Fotografii Prasowej w Instytucie Dziennikarstwa UW.Współautorka książek fotograficznych: Stigma, nagrodzonej w konkursie International Photography Awards i wybranej publikacją roku 2014 w Konkursie im. Beaty Pawlak Fundacji Batorego oraz Rewizje, nominowanej do książki roku 2020 przez Aperture Foundantion i Paris Photo. Słuchaczka Szkoły Ekopoetyki Julii Fiedorczuk i Filipa Springera.Mikołaj Nowacki  Ukończył prawo i studia doktoranckie z prawa międzynarodowego, jednak doktorat z prawa kosmicznego porzucił aby móc w pełnym zakresie zajmować się tym co kocha, czyli fotografią. Finalista i laureat wielu konkursów fotograficznych, m.in. Grand Press Photo, Sony World Photography Awards, NPPA Best of Photojournalism, Paris Photography Prize; Fotograf Roku w konkursie Outdoor Photographer of the Year 2017.ZdjęciaNowackiego były publikowane m.in. w „National Geographic”, „The New York Times”, „Stern”, „Der Spiegel”, „Le Monde”, CNN. Prace Nowackiego były wystawiane i pokazywane na festiwalach fotograficznych w Polsce, Niemczech, na Litwie, w Chinach, Kambodży, Tajlandii, Korei Pd., Nowej Zelandii, Meksyku i USA- m.in. solowa wystawa w prestiżowej VII Gallery w Nowym Jorku. 

Najnowszy Podcast to pogłębiona rozmowa o kulisach pracy polskich fotoreporterów, związanych z dużymi agencjami foto: The Associated Press (AP), Reuters i Agence-France Presse (AFP). Goście Moniki Szewczyk-Wittek opowiadają o swoich początkach w agencji, roli autorytetów i zasadach jakie ich obowiązują. Poruszone zostały także wątki rzetelności i obiektywizmu materiałów fotograficznych oraz sposobu wykorzystywania ich zdjęć przez media głównego nurtu. W podcaście Goście opowiadają o swoich ambicjach, moralnych granicach i projektach fotograficznych, które dają im poczucie sprawczości.Michał Dyjuk (AP) Rocznik 90, fotoreporter oraz fotograf dokumentalny. Od 12 lat związany z agencjami i redakcjami w Polsce i za granicą. Sześciokrotny laureat w konkursie Grand Press Photo, jego zdjęcia były prezentowane m.in. na Visa pour l'image w Perpignan i Lumix Festival for Young Photojournalism w Hanowerze. Uczestnik programów mentorskich Agencji VII oraz Sputnik Photos. Stypendysta Ministerstwa Kultury w 2021 r.Kacper Pempel (Reuters)Absolwent wydziału operatorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Od 1995 roku publikował głównie w lokalnych gazetach takich jak Gazeta Wyborcza i Polityka. Następnie pracował dla prywatnej agencji fotograficznej (Agencja Fotograficzna Reporter). Jego zdjęcia publikowane były w mediach polskich i zagranicznych. Od 2007 roku pracuję w agencji informacyjnej Reuters i relacjonuję najważniejsze wydarzenia w regionie. Relacjonował najważniejsze wydarzenia informacyjne, a także wydarzenia sportowe, takie jak igrzyska olimpijskie i mistrzostwa świata w piłce nożnej. Nagrywa również filmy dla telewizji Reuters. W swojej karierze zdobył kilka nagród w konkursach fotograficznych (BZ WBK Press Photo i Grand Press Photo). Jego prace były wystawiane na wystawach indywidualnych i zbiorowych. Jest członkiem Press Club w Polsce.Wojtek Radwański (AFP)Fotoreporter, wolny strzelec. Od 2003 roku związany stałą współpracą z Agence France Presse, za pośrednictwem tej agencji opublikował na całym świecie prawie 8 tys. zdjęć - m.in. w New York Times, Los Angeles Times, The Guardian, Time, Sternie, Liberation i Le Monde. Fotografuje bieżące wydarzenia, politykę oraz zwykłe i niezwykłe losy ludzi. Od 2019 roku współtworzy Archiwum Protestów Publicznych. Dla Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych sfotografował ponad 50 spektakli teatru telewizji. Współpracuje z licznymi organizacjami pozarządowymi. Członek Towarzystwa Krajoznawczego Krajobraz.

Parr urodził się w 1952 w Epson, Surrey. W latach 1970-73 Studiował fotografię na Politechnice w Manchester. W późnych latach 70. zdobył nagrody Brytyjskiego Ministerstwa Sztuki, które oprócz satysfakcji dały mu rozgłos w Europie. Między 1975 a początkiem lat 90. pracował jako wolny strzelec. Przełomow okazał się rok 1994 - Martin Parr dostał się do słynnej agencji fotograficznej Magnum.Henri Cartier-Bresson - główny założyciel Magnum - nie rozumiał fotograficznych realizacji Parra. Były dla niego, jak i większości jego kolegów, czymś z "zupełnie innej planety". Z upływem lat agencja zdała sobie jednak sprawę, że dopisanie do listy Magnum brytyjskiego dokumentalisty, uratowało mocno archaiczny wizerunek Magnum. Nadało aktualnego charakteru współczesnej fotografii prasowej, reprezentowanej przez członków agencji, a Parr stał się największa gwiazdą Magnum.Jego znak rozpoznawczy to bezwzględne spojrzenie, wnikliwa obserwacja oraz natychmiastowe wyłapywanie nieistotnych, paradoksów współczesnego świata. Świat Parra jest dosłowny i przerażający. "Fotografia z natury swej prowokuje do podglądania i wykorzystywania swoich modeli. Zamiast ukrywać ten fakt, uczyniłem z niego część swojej techniki i wizji świata" – twierdzi sam Parr.W naszej rozmowie pytamy go o jego perspektywę na ostatnie 50 lat fotografii, w czasie których rozwijała się jego kariera. Rozmawiamy o roli smartfonów, cyfrowej rewolucji i terapeutycznej roli fotografowania.