Podcasts about bulgaarse

Vakantieparkenmagnaat Peter Gillis is veroordeeld tot zes maanden cel vanwege belastingfraude. De vraag is wat Talpa gaat doen met de realityster? Ook drievoudig olympisch dressuurkampioene Anky van Grunsven is voor de rechter gedaagd door een Bulgaarse miljonair. Evert Santegoeds en Jordi Versteegden bespreken het opmerkelijke verhaal in de podcast Strikt Privé. Verder: de zoon van Martijn Krabbé zoekt de schijnwerpers op, FC Volendam is zonder Jan Smit gepromoveerd tot de Eredivisie, en Samson is dood, althans zijn stem.See omnystudio.com/listener for privacy information.

In deze aflevering van Kalm met Klassiek is het voor de derde keer de beurt aan: de appel! Het fruitstuk zit niet in de titel van de muziek, maar wel in de tekst, waar Ab een gedeelte van voordraagt. Vervolgens mag je luisteren naar diezelfde tekst op muziek van Stanislava Stoytcheva, een hedendaagse Bulgaarse componiste. 'A birthday' schreef ze, en dat is een heerlijk romantisch, jazzy liefdeslied om de week mee af te sluiten. Wil je meer Kalm met Klassiek? Ga naar npoklassiek.nl/kalmmetklassiek (https://www.npoklassiek.nl/kalmmetklassiek). Alle muziek uit de podcast vind je terug in de bijbehorende speellijst (https://open.spotify.com/playlist/6YgSfm1Sux7CroiJvzeUdx?si=f0f254ee8f4048e7). 

Die Verenigde Nasies sê hy verminder sy internasionale personeel in Gaza nadat Israel sy dodelike lugaanvalle hervat het. Sowat ʼn derde van die ongeveer 100 internasionale personeellede in Gaza sal tydelik hervestig word. Israelse aanvalle het verlede week ʼn VN-kamp in Deir Al Balah getref waarin ʼn Bulgaarse werker dood en ses ander beseer is. ʼn VN-woordvoerder, Stéphane Dujarric, sê geen humanitêre hulp word sedert vroeër die maand in die Gaza-strook toegelaat nie:

Vandaag in de Dagkoers van het Financieele Dagblad vertelt luchtvaartredacteur Jan Verbeek over het vonnis van de Hoge Raad die ervoor zorgt dat de krimpplannen van Schiphol toch langs Brussel moeten; hoor je van onze correspondent in de Verenigde Staten Lennart Zandbergen waarom Nike niet meer zo populair is als het ooit is geweest en legt onderzoeksjournalist Bart Mos uit hoe het kan dat criminelen honderden huizen kochten in Amsterdam met hypotheekfraude.  Drugscriminelen kochten honderden woningen in Amsterdam met hypotheekfraude. Deze grootschalige hypotheekfraude is blootgelegd door recent politieonderzoek. Aanleiding van het onderzoek was de vondst van drugs en contant geld in verborgen ruimtes. Betrokken partijen zoals hypotheekadviseurs en administratiekantoren spelen een cruciale rol in deze fraude, door mee te werken aan witwassen van geld en het frauduleus bemachtigen van vastgoed. Vooral kwetsbare groepen, zoals jonge Bulgaarse arbeidsmigranten, worden vaak misbruikt in dit systeem. Administratiekantoren vervalsten papieren, terwijl hypotheekadviseurs en verstrekkers hun controleplicht verzaakten. De maatschappelijke gevolgen zijn groot. Gewone burgers hebben hierdoor moeilijker toegang tot de woningmarkt. De politie bekritiseert het falende toezicht van banken en administratiekantoren en roept op tot strengere regelgeving en controles. Concrete aanbevelingen zijn onder andere een verplichte vermogenstoets bij hypotheekaanvragen en betere registratie van fraudegevallen. Onderzoeksjournalist Bart Mos vertelt hoe de drugscriminelen te werk zijn gegaan. Lees: Crimineel netwerk kocht honderden woningen via listige hypotheekfraude  Niet eerder zijn aandelen van Nike zo hard gekelderd. Onlangs stortte de waarde in één dag in met 20%. Dat is de grootste daling die het bedrijf ooit heeft gehad sinds het naar de beurs ging in 1980. Analisten zeggen dat het komt omdat Nike niet genoeg vernieuwt en weinig hypes weet te creëren. Ook ziet de mode-industrie er anders uit. Kleine bedrijven kunnen op sociale media snel populair worden. Nike lijkt in te zetten op oudgedienden met veel jarenlange ervaring. De vraag is of ze daarmee jonge mensen kunnen aanspreken. Amerika-correspondent Lennart Zandberg vertelt wat er speelt bij het sportmerk. Lees: Nike kiest oude garde om populariteit te herwinnen  De Hoge Raad heeft bepaald dat de krimpplannen voor Schiphol eerst door Brussel moeten worden getoetst voordat de Nederlandse staat en Schiphol Group het aantal vluchten kunnen verminderen. De geplande reductie van 500.000 naar 460.000 vluchten per jaar kan alleen doorgaan na het doorlopen van de Europese procedure van de 'balanced approach'. Luchtvaartmaatschappijen zoals KLM en koepelorganisatie Barin zijn verheugd over dit besluit. De uitspraak brengt een voorlopig einde aan de juridische strijd over de juistheid van de krimpplannen. Voormalig luchtvaartminister Mark Harbers heeft dit voorjaar besloten de krimpplannen tot 2025 uit te stellen, nadat Brussel, de Verenigde Staten en Canada de druk opvoerden. Zij meenden dat Den Haag hiermee tegen internationale afspraken in ging. De nieuwe regering heeft nog geen duidelijke plannen gemaakt over de luchtvaart, omdat er onenigheid is onder de vier coalitiepartijen over de juiste koers. Dit jaar wordt er al minder gevlogen dat de toegestane 500.000 vliegbewegingen, door personeelstekorten bij KLM, Transavia en de luchtverkeersleiding. Luchtvaart-redacteur Jan Verbeek vertelt over de uitspraak. Lees: Hoge Raad: Krimpplan voor Schiphol moet eerst langs Brussel  Presentatie: Anna de Haas  Redactie: Lara Mattheij      See omnystudio.com/listener for privacy information.

In de wijk Transvaal in Den Haag wonen veel, heel veel, arbeidsmigranten. Zeker een op de vijf bewoners komt uit Midden- of Oost-Europa. Velen van hen wonen en werken in slechte omstandigheden. In de kassen in het Westland plukken zij tomaten, paprika's en komkommers voor een laag salaris, soms zelfs onder het minimumloon.  Steeds vaker verhuizen hun kinderen ook mee naar Nederland. Met name over de Bulgaarse kinderen zijn de zorgen groot. De omstandigheden waarin hun ouders verkeren hebben grote invloed op hen. Zij leven ongezonder en komen moeilijker mee op school dan Nederlandse kinderen. In Argos een reportage vanuit de wijk Transvaal over de kinderen van de arbeidsmigranten. Presentator: Eric Arends Redacteur: Hansje van de Beek

In de wijk Transvaal in Den Haag wonen veel, heel veel, arbeidsmigranten. Zeker een op de vijf bewoners komt uit Midden- of Oost-Europa. Velen van hen wonen en werken in slechte omstandigheden. In de kassen in het Westland plukken zij tomaten, paprika's en komkommers voor een laag salaris, soms zelfs onder het minimumloon.  Steeds vaker verhuizen hun kinderen ook mee naar Nederland. Met name over de Bulgaarse kinderen zijn de zorgen groot. De omstandigheden waarin hun ouders verkeren hebben grote invloed op hen. Zij leven ongezonder en komen moeilijker mee op school dan Nederlandse kinderen. In Argos een reportage vanuit de wijk Transvaal over de kinderen van de arbeidsmigranten. Presentator: Eric Arends Redacteur: Hansje van de Beek

Geert Jan werpt een blik op Europa en bespreekt de boerenprotesten in Bulgarije, het bezoek van de Bulgaarse minister president Denkov aan Mark Rutte, de ontwikkelingen rond Bulgarije's toetreding tot de Schengen zone en Rutte's mening over het nu al beruchte Putin-interview van Tucker Carlson. Vanochtend gingen Bernard Hammelburg en Geert Jan Hahn dieper in op het interview van Carlson; luister hier; https://www.bnr.nl/podcast/de-wereld/10540035/de-amerikanen-zitten-in-een-gordiaanse-knoop-die-ze-zelf-hebben-gestrikt See omnystudio.com/listener for privacy information.

Dit is De Oostflank: Europa's grens onder hoogspanning. Verslaggevers bij BNR reizen langs de rafelranden van onze Unie - en onderzoeken de grote veranderingen die daar plaatsvinden: van verscherpte grenscontroles tot pantservoertuigen en van desinformatie tot energiepolitiek. Hoe voorkomt Europa dat het in de flank geraakt wordt? Deel 2. Griekenland: hoe de zuidoostflank van Europa naar het centrum van de geopolitiek opschoof. Verslaggever Martijn de Rijk Reisde door het noorden van het land, van Thessaloniki, naar Serres en Alexandroupolis, aan de Turkse grens. Luister ook | 1. Finland is altijd klaar voor oorlog ‘The pin of the map', oftewel de plek waar de punaise de kaart op de muur vasthoudt, zo kenschetst zakenman Angelos Simtsirikis de havenstad Alexandroupolis waar hij zijn groothandel in restaurantbenodigdheden runt. Alexandroupolis ligt vlak bij de Grieks-Turkse grens, in de hoek van de kaart. Vanuit de EU gezien geldt dat ook een voor Griekenland als geheel. Het land is het zuidoostelijke puntje van de Europese Unie.  Die positie bepaalt voor een belangrijk deel de geopolitieke positie van het land. Een ander onmisbaar ingrediënt is de woelige gedeelde geschiedenis met de Turkije. Na eeuwen van onderdrukking door het Osmaanse rijk, een aantal bloedige oorlogen en de inval van Turkije in Cyprus in de jaren 70 heeft de spanning met de oosterburen nog altijd niet echt tot bedaren weten te brengen. Hoogleraren Miltos Sarigiannidis en Ioannis Stefanidis van de Aristotl University in Thessaloniki werpen hun licht op de gespannen Griekse relatie met de buren. Tot voor kort veel minder gespannen was de relatie met Rusland. Griekenland en Rusland delen hun orthodoxe geloof en geschiedenis. Toch kwam aan die historische vriendschap een plots einde met de grote inval in Oekraïne. Al vroeg in de oorlog legde Rusland de Oekraïense stad Marioepol in de as. Daar woont al eeuwen een flinke Griekse minderheid. Veel Oekraïners kozen voor een vluchtweg via Griekenland, ook al omdat ook zij een sterke culturele verwantschap voelen.  Daarover kunnen de Oekraïense Inna Galanina en Svetlana Gominjoek meepraten. Ik sprak de beide dames bij het vluchtelingen kamp in Serres, aan de Bulgaarse grens, zo'n 70 km boven Thessaloniki. De orthodoxe kerktorens gaven Svetlana en haar kinderen het gevoel dat ze in Griekenland toch ook nog een beetje thuis waren. De Griekse politiek ondertussen ziet zich gedwongen om oude vriend Rusland de rug toe te keren en al dan niet in het geheim steun aan Oekraïne te geven. De angst voor Turkije beperkt de Griekse vrijgevigheid. Het land heeft veel Leopard tanks, maar houdt die liever voor zichzelf, voor het geval dat.. Oekraïense vluchtelingen worden relatief goed ontvangen in het land. Vluchtelingen ‘uit de rest van het universum', zoals hotel eigenaar Apostolos Palakidis het uitdrukt, hebben het veel zwaarder. In 2020 zat Palakidis' Ramada by Windham hotel in Alexandroupolis vol met Griekse politiemannen die de toestroom van vluchtelingen uit Turkije moesten tegenhouden. Griekenland als buitengrens van de EU. Dat kosten wat het kost tegenhouden is volgens Lucy en Sophie (namen geanonimiseerd) een voortdurende bron van ellende en schending van mensenrechten.  De twee werken voor NGO's die de mensenrechtensituatie in de gaten houdt. Griekenland bouwt aan een steeds langere muur aan de grens met Turkije en dwingt daarmee vluchtelingen steeds riskantere routes te kiezen. Ook het Europese migratiepact voorspelt in dit verband niet veel goeds, zo menen zij. De situatie aan de Turkse grens, met haar muur en militaire zones, is zeer gespannen. Maar ook dat is maar een deel van het verhaal. Toerisme over en weer neemt een hoge vlucht en handelaren als Simtsirikis doen goede zaken. Vlak voor zijn showroom langs loopt een gasleiding die de Middellandse Zee verbindt met landen als Bulgarije en Moldavië. Broodnodig sinds aan het Russisch gas een luchtje zit. In de haven van Alexanadroupolis kan CEO Konstantinou Chatzikonsantinou over de veranderende geopolitiek situatie meepraten. Zijn haven fungeert als de zuidelijke gasrotonde en tegerlijkertijd als logistieke hub voor de NAVO. Tot voor kort has het plan om de haven te privatiseren maar premier Mitsotakis stak daar hoogstpersoonlijk een stokje voor. Nu moet de haven verder ontwikkeld worden tot commerciële hub, waarvandaan de treinen kunnen vertrekken tot aan Helsinki toe. De havenstad is opeens verhuisd van de rand van de kaart naar het midden. Of zoals Chatzikonstantinou het zegt, ‘location, location, location'.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Vanuit Zaanstad bestiert één Turks-Nederlandse familie een malafide glazenwassersimperium. ‘Pure maffia', noemt de burgemeester het. Verslaggever Jan Tromp deed ruim een jaar onderzoek naar de wanpraktijken, waarbij honderden Bulgaarse glazenwassers worden uitgebuit, en reguliere glazenwassers de markt – en hun wijk – worden uitgedrukt. Lees het verhaal van Jan Tromp hier: De moeizame strijd tegen de ongrijpbare glazenwassersmaffia Onze journalistiek steunen? Dat kan het beste met een (digitaal) abonnement op de Volkskrant, daarvoor ga je naar www.volkskrant.nl/podcastactie  Presentatie Elke Dag: Pieter Klok, Esma Linneman en Sheila SitalsingPresentatie De kamer van Klok: Gijs GroentemanRedactie: Corinne van Duin, Lotte Grimbergen, Julia van Alem en Jasper VeenstraMontage: Rinkie Bartels, Simone EleveldSee omnystudio.com/listener for privacy information.

[click here for the English transcript] ‘t Is veel gemakkelijker om over een anonieme massa vanalle maatregelen.. Maar als je weet ‘onze Jos is gedetineerd' of ‘ons Latifa is de dame waar het over gaat'.. dan is dat meteen een heel andere connectie. >>> intro Welkom, beste luisteraars, bij de eerste aflevering van ons sprankelende tweede seizoen van 'Let's Talk About Work'. Deze aflevering, die we nog in de schatkist van seizoen 1 hadden verborgen, is de perfecte opener voor een nieuw seizoen vol inspirerende gesprekken. En waarom juist deze aflevering? Omdat onze spreekster, Katherina Swings, niet alleen een van de eersten was die zelf contact zocht voor een plek voor onze microfoon, maar ook al onze vorige afleveringen heeft beluisterd! In dit gesprek duiken we samen met Katherina, docent aan de KDG Hogeschool en oprichtster van CoWings, in de diepte van HR, strategisch leiderschap, en de kracht van zorgzame communicatie voor een empathische samenleving. Ga met Bart en Katherina mee op een verkenningstocht naar de kern van inclusief leiderschap, en ontdek de verrassende verbindingen tussen mikado, kampvuren en de Afrikaanse filosofie van Ubuntu. Op een bepaald moment, als ik het goed begrijp, heb jij onze podcast ontdekt, je hebt een paar afleveringen beluisterd misschien [allemaal!] – allemaal, zie eens aan: jij bent diegene die ze allemaal beluistert! En je dacht ‘ik ben ook volop actief in dat werkveld dus ik wil ook wel eens een babbel doen voor de micro'? Ja inderdaad. Jullie hadden dat ergens vermeld dat ik dat kon aanvragen dus.. En meestal stel ik dan iemand anders voor maar dit is ook een oefening voor mezelf: ik mag mezelf ook wel eens in de kijker zetten. En daar zijn we heel blij mee, dat mensen zich op deze manier spontaan aanmelden! Maar dan is het natuurlijk des te belangrijker om even te duiden wie je bent en waarom dat je hier zit. Ja. Misschien is het interessant om me voor te stellen aan de hand van mijn studiekeuze destijds want ik denk dat dat wel bepalend is geweest. Toen ik aan de middelbare school afstudeerde mocht ik naar de universiteit gaan – wat een voorrecht is. En ik heb toen getwijfeld tussen geschiedenis, psychologie en rechten. En ik denk dat dat mij wat typeert: geschiedenis dat geeft de context weer, ‘van waar komen we', ‘wat maakt dat we nu zijn zoals we zijn'. Psychologie: ‘waarom doet een mens wat-ie doet', ‘van waar komt gedrag', ‘wat bepaalt ons gedrag'? En dan rechten: om toch nog een beetje structuur, regelgeving,.. Dat was ook in de tijd dat we pas stemrecht gekregen hadden op 18 jaar – ik wilde toen ook beter begrijpen hoe dat parlement werkte, een stukje het politieke,.. En dat is ene beetje de rode draad gebleven in m'n leven. Ik heb dan rechten gestudeerd, met het idee van te gaan voor de rechtvaardigheid in de wereld. Maar ik ben dan uiteindelijk toch niet aan de balie gegaan omdat ik het besef had van ‘als je aan de balie gaat.. al uw collega's zijn juristen' – en ineens vond ik dat heel beperkend. Ook de sociale klasse: juristen, zeker in die tijd, die waren van een sociale klasse waar ik niet echt toe behoorde. Dus dat wilde ik niet doen. En dan ben ik vrij snel in HR terecht gekomen. Dus toch wat aansluiting weer bij het contextverhaal en het psychologische. En in die tijd kon je nog niet echt HR als een richting studeren. Nu kan dat wel. Maar toen zaten er eigenlijk vooral psychologen en juristen in het HR-gebeuren. En van daar is mijn professioneel verhaal verder gegaan. Ik heb bijna 20 jaar in corporate HR gewerkt, maar altijd in internationale context. Met heel veel collega's ook van over heel de wereld. Met bazen uit Canada, Brazilië, en ook van verschillende achtergronden en generaties. En in 2015 heb ik beslist m'n eigen bedrijf op te richten. Oorspronkelijk deed ik vooral HR interim en change management is er dan bij gekomen. Want HR door de tijd heen was sowieso eigenlijk al van herstructurering naar herstructurering, en verandering, en twee bedrijven die samenkomen en nieuwe bedrijfsculturen,.. Dus dat was een beetje een logische competentie die je er zo bij kreeg. Zo heb ik een hele tijd mijn tijd verkocht, maar dan zit je toch wel snel in een structuur die heel fel neigt naar werknemerschap ook al ben je zelfstandige. In 2018 heb ik dan beslist dat ik niet mijn tijd maar eerder mijn expertise wilde verkopen. En dan heb ik me in mezelf verdiept met de vraag ‘welk probleem kan ik dan oplossen'? Ik was toen naar een Vlerick HR day geweest – dat was in 2017 en ze stelden daar de prioriteiten van de bedrijven voor. Het ging over wat bedrijven prioritair vinden binnen het HR-domein. En dat ging over leiderschapscompetenties en de ontwikkeling ervan, en over rekrutering. Eigenlijk de dingen waar we nu nog altijd aan denken. Maar wat niet prioritair was, was diversiteit en inclusie. En die professor van Vlerick die legde zelf de link: ‘misschien zou aandacht voor diversiteit en inclusie wel net kunnen helpen om die andere prioriteiten tot een goed einde te brengen'.  En daar is voor mij zowat het zaadje geplant geweest. En omdat ik altijd in een internationale context gewerkt heb, en dit ook van thuis uit heb meegekregen (we gingen elke zomer met de tent in een ander land op vakantie, en we leerden dan de taal en de gebruiken en de lokale keuken.. dat was telkens op alle vlakken een hele belevenis), kwam dat allemaal een beetje samen. Daaruit kwam voor mij duidelijk naar voren dat diversiteit en inclusie hetgene was waarvoor ik me zou willen inzetten. Ik vormde vervolgens mijn visie: dat we van headhunting naar treasure hunting moeten gaan. ‘Headhunten' dat is eigenlijk een militaire term, dat gaat over ‘koppen snellen' – als je daar over nadenkt dan is dat echt verschrikkelijk. Maar als we daar een ‘schattenjacht' van maken dan heb je meteen een andere dynamiek. Zoals je voor je kinderen in de lagere school iets organiseert waarbij je een ‘schat' in de tuin verstopt en iedereen meteen enthousiast is: iedereen werkt samen en gaat op plekken zoeken waar je het niet zou verwachten.. Die dynamiek wil ik graag binnenbrengen in het ‘headhunten'. Zo heb ik een aantal jaren met bedrijven gewerkt rond die candidate journey en hoe we die op een inclusieve manier kunnen vormgeven. En dat was dan op rekrutering vooral? Ja het rekruteringsverhaal maar ook een stukje employer branding. Eigenlijk ging het van employer branding tot onboarding. Ik heb me ook bijgeschoold in het employer branding verhaal, en nu geef ik dan ook een vak ‘employer branding' aan de KDG Hogeschool. Daar heb ik een aantal projecten rond gedaan. Maar die diversiteit en inclusie die bleven zo wel aan mij ‘trekken'. In het begin vond ik dat nogal een beladen terminologie. Dat is nu nog wel het geval. Maar in het kader van de duurzaamheid, dat via de SDG's toch meer aandacht krijgt, zie ik nu wel het momentum om het hele people stuk (ik spreek liever over ‘people & culture' dan over HR) op een meer strategisch niveau te tillen. Want onder de SDG's heb je people, planet, prosperity – en die ‘people' dat is breder dan louter de eigen mensen die op de payroll staan. Je hebt meteen een grotere ‘poule' van mensen in het zicht als je ook kijkt naar je uitzendkrachten, je freelancers, je leveranciers. Dit laat toe om het iets breder te trekken en om daar dan meer inclusie in te brengen. Dat is wat ik nu doe: bedrijven die de shift maken van het oude ‘HR' naar ‘people & culture' waar dat dan duurzaamheid en inclusie een no brainer is – of wordt, want het is een proces. En merk je dat dat lukt? Welke impact bekom je? Ik denk dat we nog heel veel zaadjes moeten planten. Het hangt ook af van bedrijf tot bedrijf. Bij bedrijven waarmee ik nauw heb samengewerkt merkte ik telkens dat wanneer een CEO uit het buitenland komt, dat die dan schrikt van het feit dat dat hier nog niet op de agenda staat. En dat er nog veel unconsious bias is en stereotypering. Zo zijn er een Franse en Zweedse CEO bij mij terechtgekomen met de opmerking ‘we moeten hier iets aan doen want dat lijkt hier niet te leven' – en zij storen zich daar aan want zij komen uit een andere context en vragen zich af hoe dit hier in België aan te pakken. Daarmee geef je aan dat men in het buitenland vaak al veel verder staat op dit vlak? Ik heb daar geen wetenschappelijk onderzoek over gedaan maar dat is wel het gevoel dat ik krijg. Dat er in bepaalde landen toch wel anders naar gekeken wordt. En dat er daar op het niveau van directiecomités al anders mee omgegaan wordt. Hoe zou dat komen? Kunnen we daar iets van leren? Misschien uit het feit dat ze dat in het buitenland al langer op een andere manier aanpakken dan hoe wij dat hier doen? Of zit er iets toch hardnekkig vast in onze cultuur of zo? Nu komt misschien mijn appreciatie voor geschiedenis naar boven.. Ik denk dat een aantal thema's de geschiedenis hier hebben bepaald. Zoals dat mensen hebben moeten strijden voor het Nederlands, en hebben moeten strijden voor hun identiteit.. Dat speelt veel meer in Vlaanderen dan in Wallonië bijvoorbeeld. In de reeks van Tom Waes zag je dat goed: hier ging dat over Vlaanderen en de identiteit, en ik las in een artikel dat ze in Franstalig België die behoefte gewoon niet hebben. Wij leven met een trauma uit het verleden, dat bij ons blijft door de eeuwen heen. En die identiteit wordt dan een strohalm waaraan men zich vastklampt. En dat zie je dan terugkeren in het Zwarte Pieten debat, in het hoofddoekendebat,.. Al die dingen waar wij een bepaald beeld van hebben en waarover wordt gezegd ‘dat is onze cultuur en daar mag niemand aan raken want we hebben er al zo voor moeten strijden'. Zo heb ik het zelf nog nooit bekeken. Maar als dat inderdaad meespeelt, dan zouden we mogen verwachten dat in Wallonië het thema inclusie minder aan de orde is. Dus dat men daar ook al een stuk verder staat en dat het daar meer vanzelfsprekend is? Op de arbeidsmarkt dan alleszins? Dat zou ik nu ook niet willen stellen – daar heb ik geen gegevens over. Maar als we kijken naar de Vlaamse migratie die er geweest is vanuit Vlaanderen naar Wallonië: daar is er geen inclusie geweest, dat was pure assimilatie. In de tijd van één generatie spreekt niemand van die ‘migrantenkinderen' (als ik ze even zo mag noemen) nog Nederlands. Daar zijn duizenden voorbeelden van mensen – ook politici – met een Vlaamse achternaam, die geen enkele voeling meer hebben met het Nederlands. Want daar werd het wel afgestraft: Nederlands spreken dat was daar en toen echt not done. Je mocht dat niet praten op de speelplaats,.. Toen onze minister hier onlangs gelijkaardige instructies gaf over dat je op de speelplaats geen andere taal dan Nederlands mag praten, dan moest ik heel hard daar aan denken. Zo is die assimilatie van Vlamingen in Wallonië wel gebeurd. Ik durf niet zeggen dat men in Wallonië verder staat op vlak van inclusie dan hier. Ja en we mogen natuurlijk ook het debat rond ‘inclusie' niet verengen tot mensen met een andere cultuur of nationaliteit of achtergrond. Zo spraken we onlangs met William Boeva en uit dat gesprek kwam ook kei hard naar boven dat mensen met een beperking absoluut niet in gelijke mate vertegenwoordigd zijn op onze arbeidsmarkt. Dus het gaat over veel meer dan taal en cultuur. ‘Inclusie' is ook lang over vrouwen – mannen, genderinclusie, gegaan. De diversiteit wordt steeds diverser. Het is ook niet langer man- vrouw alleen, maar ook daarbuiten: zwaarlijvigheid, mensen met zichtbare tattoos, ex-gedetineerden, mensen die deeltijds of voltijds werken, mensen die van thuis uit werken,.. Sommige aspecten zijn identiteitsgebonden maar andere aspecten van diversiteit daar kies je of kies je niet voor. Het is een heel spectrum. En wanneer je verwijst naar de buitenlandse CEO's, die dan hier een beetje aan de kaak stellen hoe dat er hier met inclusie wordt omgegaan, dan gaat het waarschijnlijk wel vooral over de diversiteit op vlak van etnische achtergrond? Nee eigenlijk niet. In beide voorbeelden concreet ging het echt nog over de als het ware ‘basis' diversiteit tussen man – vrouw. Ze hebben allebei maar één vrouw in hun directiecomité en dat verbaasde hen. Gevoelsmatig zou ik me kunnen voorstellen dat men in Scandinavië op dat vlak een stuk verder staat, maar van bedrijven in Frankrijk zou ik dat zo spontaan niet verwacht hebben. Het is wel grappig want die CEO – die al een hele carrière achter de rug heeft – vertelde me dat zijn ogen pas zijn open gegaan tijdens het samenwerken met een collega uit Brazilië, die daar bijna activistisch rond was, en dat hij door in gesprek te gaan met haar, zelf een klik heeft gemaakt. En hij wil die bewustwording doorgeven aan z'n team maar weet niet goed hoe. Maar even terug naar de vraag van daarnet. Jij bent bedrijven hierin aan het ondersteunen, jij bent daar gepassioneerd mee bezig. Het is voor jou natuurlijk ook belangrijk dat je op een bepaald moment resultaat van je werk ziet en dat je de impact ziet van wat je doet. Ja liefst. En daar ben ik benieuwd naar: zie je dat? Zie je hoe en waar je in die trajecten een bepaalde impact realiseert? Ik zou het liefst meer impact zien uiteraard, dan zouden we zelfs dit gesprek niet aan het voeren zijn. Dan zou het niet nodig zijn dat Hanan Challouki een post opmaakt op social media met de vraag waar stagiaires met een hoofddoek welkom zijn. Er mag meer impact zijn. De impact die ik zie is relatief beperkt. Het gaat vaak over ‘aha-momenten': ‘Ah ja!' of ‘Och, nu dat je het zegt,..' Rond welke onderwerpen gebeurt dat dan? Bijvoorbeeld een bedrijf dat rond de kerstperiode een challenge had georganiseerd ‘versier je bureau zo kerst mogelijk'. Ik stelde de vraag of iedereen heeft meegedaan, waarop me werd gezegd van niet, want de Joodse en Islamitische collega's deden niet mee. Dat hadden ze dan wel opgemerkt. En dan was de reflex ‘dat hadden we niet mogen doen'. Maar 't is niet dat je dat niet mag doen, want dat is een tof idee en een toffe challenge. Maar als je er nu gewoon van had gemaakt ‘versier je bureau zo mooi of leuk mogelijk'. Dus zonder die ‘kerst'. Dan had gewoon iedereen mee gedaan waarschijnlijk.  Plus, die collega's die niet mee deden die hadden er ook niet speciaal iets over gezegd of opgemerkt of zo. Die gaan daar geen debat over aan. Maar dat is bijvoorbeeld zo'n klein ‘aha-moment'. Qua impact is dat wel klein en de vraag is natuurlijk wat er van dat ‘aha-moment' zal blijven hangen.. Waar ik probeer op te hameren is dat we eigenlijk allemaal mikado spelen. Wat me vaak stoort in het ganse debat, is die opdeling wij-zij of meerderheid-minderheid. Mijn haar gaat daar recht van omhoog staan, zeker als ze spreken over ‘vrouwen' als zgn. ‘minderheid' – wereldwijd genomen klopt dat helemaal niet.. Onze taal is op dit vlak ook echt nog zoekende. Wij hebben nog geen gepaste woorden gevonden in mijn beleving. Diversiteit gaat over iedereen. En wat ik met die mikado-stokjes bedoel is het volgende. Iedereen heeft mikado-stokjes: leeftijd, geslacht, socio-economische realiteit, levensbeschouwing, voorkomen,.. Een stokje is een spectrum. Iedereen heeft dezelfde stokjes vast, alleen als we die laten vallen dan zullen die van mij anders vallen dan die van u. En die intersectionaliteit, die kruisingen, liggen dus bij mij anders dan bij u. Maar iedereen heeft dus wel stokjes vast. En in het debat lijkt het alsof er gezegd wordt van ‘er zijn er zonder stokjes, sommige mensen hebben één stokje, anderen hebben dan weer heel veel stokjes..' Dat vind ik jammer. Want dan krijg je zo'n rare focus en vreemde maatregelen die middels ‘doelgroepenbeleid' een pleistertje wilt voorzien, iets wilt doen voor ‘de minderheden'.. Terwijl het dus gaat over ons allemaal, en inclusie komt uiteindelijk ook ten goede van ons allemaal. Als we dat op een goede manier realiseren – ook wat William eerder zei: al dat potentieel.. en maar zo'n beperkt percentage van lang opgeleide personen met fysieke beperking die maar aan de slag zijn.. Dat slaat nergens op. Dus we hebben allemaal zo van die mikado-stokjes vast. Maar blijkbaar hebben we onze maatschappij zo ingericht dat sommigen zich daar minder bewust van zijn of dat.. Natuurlijk als je geprivilegieerd bent dan heb je daar minder last van. Maar dat wilt niet zeggen dat je ook een leeftijd hebt en een geslacht. En je kan als man ook ouder worden. Een kind krijgen bedoel ik – ouder worden in de zin van een hogere leeftijd bereiken kan natuurlijk ook.. En je hebt ook een bepaalde socio-economische status,.. En dat wordt soms vergeten. Er wordt te vaak gezegd van ‘het zijn de die en daar moeten we iets voor doen'. En ‘die' moeten dan moeite doen en ‘die' moeten dan geld krijgen en dan creëer je al meteen een soort van verhouding van iemand die betaalt en een ander die dat dan in ontvangst moet nemen. Er wordt ook vaak heel denigrerend over gedaan. Niet over alle groepen maar toch vaak. Bijvoorbeeld zoals William eerder ook zei over die commissie waarin dan niemand niet eens met een beperking in zit.. Maar dat doen we continu! Continu maken we beslissingen over mensen, over de zgn. ‘anonieme massa'. En dat vind ik een probleem. En daarom vind ik deze podcast geweldig: je gaat in dialoog met echte mensen, met mensen die dingen weten, die dingen ervaren en uit de eerste hand kunnen getuigen. ‘t Is veel gemakkelijker om over een anonieme massa vanalle maatregelen.. Maar als je weet ‘onze Jos is gedetineerd' of ‘ons Latifa is de dame waar het over gaat'.. dan is dat meteen een heel andere connectie. We moeten de verbinding opzoeken en de anonieme massa een gezicht geven, een woord geven. Zoals jullie hier ook doen. Dat vind ik super belangrijk. Blijkbaar is het dan toch moeilijk voor ons om met de persoon die we percipiëren als ‘anders', in verbinding te gaan? Ja. Omdat we focussen op de verschillen. Huidskleur, kleding,.. Dat is natuurlijk wat we het eerst zien. Maar uiteindelijk.. – en dat is waarom ik het boek Ubuntu hier heb meegebracht – uiteindelijk zijn wij allemaal alleen maar dankzij elkaar. Wij zijn één mensheid. Wij zijn allemaal mensen van één ras. Al die zogenaamde ‘rassen' dat is maar – ‘spielerei' mag ik niet zeggen – maar dat is uiteindelijk ook maar een indeling die gemaakt is om aan bepaalde noden te kunnen voldoen. [Die wetenschappelijk ook al lang van tafel is geveegd.] Ja voilà. En dat gaat over de buitenkant van mensen. Maar onze behoeften of verlangens die kan je in vijf noden samenvatten: iedereen wilt gezond zijn, gelukkig zijn – ‘betekenisvol' is misschien zelfs een beter woord – iedereen wil een goede relatie, huisvesting,.. Dat zijn allemaal behoeften die gelden voor elke mens van het ‘mensenras'. Maar we focussen teveel op dingen die ‘anders' zijn, dingen die ons angst aanjagen. En we gaan dat alleen maar kunnen overbruggen wanneer het niet meer om een anonieme massa gaat. Wat moeten we dan anders doen? Want het klopt allemaal wat je zegt, maar wat houdt ons tegen? Wat zouden we bijvoorbeeld al maar in een werkcontext anders kunnen doen? Wat zou het advies zijn dat jij aan een werkgever zou geven? Wat ik interessant vind is het idee van Jitstke Kramer, die antropologe die ook rond leiderschap werkt. Zij creëert kampvuurmomenten. Spijtig genoeg mogen we niet meer zomaar overal een kampvuur maken, maar het voordeel van een kampvuur is dat iedereen gelijkwaardig in de cirkel zit. En diegene die de spreekstok heeft, die mag praten. Ik denk dat we meer van zo'n momenten moeten creëren waar mensen zich veilig genoeg voelen om zich te uiten. En dat we de wijsheid die bij al die mensen in bedrijven zit maar die nu geleerd hebben om te zwijgen, dat we die terug naar boven brengen. Bijvoorbeeld. Ik had jaren terug een poetsvrouw en ze zei me ‘jullie onderschatten hoeveel dat ik weet van de huishoudens waar ik ga poetsen'. En dat is niet alleen bij mij thuis zo, dat is ook zo in bedrijven! Maar hoeveel bedrijven gaan in gesprek met hun poetspersoneel? En zij hebben zéker tips op vlak van efficiënter energiegebruik, betere afvalsortering, voor de organisatie van de bureaus,.. Maar deze mensen krijgen geen stem. En ik denk dat het belangrijk is dat we evolueren naar een systeem waarin ongeacht uw functie, dat je wel het mandaat krijgt om te spreken, om u te uiten. En daar moet een veilige setting voor gecreëerd worden – dat kunnen we doen via die inclusieve benadering. Ja. Zo'n cirkels kunnen we organiseren ook zonder het haardvuur. Ja klopt. Jij hebt het boek ‘Everyday Ubuntu' bij. Wat leer je daaruit? Of waarom is dat zo belangrijk voor jou? Ik ken het boek nog niet lang. Ik werd uitgenodigd door een vriend met Afrikaanse roots naar een Ubuntu party. ‘Ubuntu' was een begrip waarvan ik wel had gehoord maar dat ik nog niet echt kende, dus ik heb het boek aan mezelf (en ook ineens aan hem) cadeau gedaan. Ik lees het in het Engels, de taal waarin het is geschreven. Het is geschreven door de kleindochter van Desmond Tutu, dat vind ik belangrijk: het is een Afrikaanse die schrijft over iets Afrikaans. Dus een beetje weg van het koloniale waarin niet-Afrikaanse mensen gaan zitten vertellen hoe het eigenlijk is.. Ze schrijft over haar cultuur en wat zij heeft meegekregen. En ‘ubuntu' is blijkbaar iets dat niet enkel bij Zuid-Afrika hoort, het houdt een verband met alle bantu talen want de ‘tu' van ubuntu en de ‘tu' van bantu dat is hetzelfde woord. Dat is iets gemeenschappelijk over die verschillende landen van midden tot zuid Afrika. Simpel gezegd staat ubuntu voor ‘I am only because you are'. Dus ‘ik besta enkel dankzij jou, want als jij er niet was dan kon ik ook niet weten dat ik er was.' Ze schrijft over veertien lessen en die zijn gewoon allmààl relevant voor inclusie: see yourself in other people (focus op wat we gemeenschappelijk hebben); strength lies in unity (wij zijn één); put yourself in the shoes of others; choose to see the wider perspective,.. Dat is gewoon een inclusive leadership cursus dat geleefd wordt door de jaren heen! En wat zo mooi is – omdat ze natuurlijk die toegang heeft tot al die informatie van haar grootvader, put ze daar ook uit. En wat ik bijvoorbeeld heel bijzonder vind is dat ze in Zuid-Afrika na de afschaffing van de apartheid eigenlijk een soort van Neurenberg processen hadden kunnen doorvoeren. Ze hadden dat kunnen doen maar op basis van ubuntu hebben ze bewust gekozen om dat niet te doen. Een van de principes is ook om in gesprek te gaan met uw vijand. En zij herinnert zich gesprekken met haar moeder, waarin haar moeder zich afvraagt ‘moest ik nu wit geweest zijn, in het Zuid-Afrika onder het apartheidsregime, zou ik dan iets gedaan hebben of zou ik zoiets hebben van: dat is best comfortabel zo met een groot huis, personeel,..'. Dat vind ik ongelooflijk sterk, dat je dat kan. Dat is een enorm niveau van maturiteit. En als dat dan nog eens gedragen wordt door een cultureel concept, een maatschappelijk of filosofisch principe [dat al eeuwenlang meegaat waarschijnlijk].. Ja. Dan heb ik zoiets van.. Ik ben heel erge fan van ancient wisdom en dan vraag ik me oprecht af hoe het komt dat we van zoiets niet méér horen. Waarom hebben we hier geen school van Zuid-Afrikanen die ons dat hier komt leren en komt uitleggen dat heel dat systeem met die Neurenberg processen niets heeft opgebracht maar dat er dus een andere manier bestaat om zo'n enorme polarisaties aan te pakken die iedereen ten goede komt! Daarom heb ik het boek meegebracht. Heel mooi. [Heerlijk. Want dit is echt kennisdecolonisatie.] Ja. Een ander voorbeeld. Als je kijkt naar de ingenieursstudenten hier bij ons. Onder hen zijn geen (weinig) vrouwen. Hier hoor je zoals overal dezelfde retoriek: ‘we vinden ze niet'. Maar als je dan gaat kijken wereldwijd naar de percentages en waar het hoogste aantal vrouwen onder de ingenieursstudenten zijn, dan is dat in Algerije: 48% van de ingenieursstudenten zijn daar vrouwen. En dan vraag ik me af waarom we daar niet van kunnen leren! En ik heb een heel goede vriendin die oorspronkelijk uit Irak komt die ingenieursstudies heeft gedaan. Destijds onder het communisme. Ik heb lange tijd bij AB INBEV gewerkt, toen nog in de tijd van INTER BREW, en toen hadden ze brouwerijen in Roemenië, Bulgarije,.. Er was hier bij ons nog geen enkele vrouw verantwoordelijk voor een brouwerij. Maar in die Roemeense of Bulgaarse brouwerijwereld daar waren wél al veel meer vrouwen in actief! Deze voorbeelden geven voor mij allemaal één ding aan: het zit in ons hoofd. Het zit in de manier waarop wij communiceren. Het zit in wat wij verwachten van elkaar. En wat ook fel meespeelt volgens mij is een vergroot Pygmalion effect. Er is heel interessant onderzoek naar gedaan binnen de schoolcontext. Dat ze tegen leerkrachten zeggen ‘dat zijn de slimme kinderen', en dan over andere leerlingen ‘dat zijn de minder slimme kinderen', en enkel en alleen omdat dat gezegd is geweest tegen die leerkrachten, gaan ze de ene groep leerlingen meer stimuleren en de andere minder. Ik denk dat dat gewoon op grote schaal gebeurt, ongeacht de achtergrond en alle diversiteitsaspecten: ‘uw papa zit in de gevangenis, dus ik zal van u niet veel moeten verwachten', of ‘uw mama is ongeschoold of analfabeet of ziet er raar uit,..' Dat gebeurt gewoon op maatschappelijk niveau. [Ja en de angel zit ‘m er in dat dit onbewust is. Als het bewust zou zijn zou het aan de ene kant een teken zijn van slechte intenties, maar andere kant kan je het dan wel vastpakken en er effectief iets aan doen!] Net daarom moeten we dat naar het bewuste niveau brengen en bij elke beslissing die we nemen hier bij stil staan. En dat is misschien ineens een concrete tip voor bedrijven: telkens dat je een beslissing neemt die impact heeft op iemand anders, zoals een promotie, iemand aanwerven, iemand uit dienst zetten, iemand op een project zetten,.. Kortom: bij duizend en één beslissingen – check telkens op basis waarvan je deze beslissing neemt. Zou deze beslissing hetzelfde zijn als ik aan Jan dacht? Of aan iemand van het ander gender, van een andere leeftijd,.. Ik denk dat dat een goede toetssteen is. Want we gaan daar te snel over. De salariskloof bijvoorbeeld. Die blijft. Hoe komt dat? Omdat mannen en vrouwen daar gewoon anders in staan. Maar is het dan ok vanuit een bedrijf om te zeggen ‘ze vraagt maar vijf procent dus ja..'. Moeten we als bedrijf daar in mee gaan? Of we nu Artemis loonopslag geven of Bart loonopslag geven, eigenlijk zou dat van het bedrijf uit hetzelfde percentage moeten zijn. En niet van ‘ja zij is content met vijf procent en jij wilt per se tien.. ja u willen we te vriend houden dus..'. Nee. Daar zouden we kritischer naar moeten durven kijken. Katherina, er zijn binnenkort verkiezingen in Vlaanderen. Ik hou m'n hart vast. Stel. Jij komt op voor de een of andere partij – bijvoorbeeld de ‘Partij Van Ubuntu'. En buiten alle verwachtingen: jij bent straks eerste minister. Wat zouden een aantal beleidsbeslissingen zijn die je heel snel zou willen nemen? Beleidsbeslissingen nemen.. Ik zou al zeker niet in m'n eentje beslissen. Ik zou een soort van kampvuurtour doen – zoals je zo de kampvuurconcerten hebt in Horst. Die setting. Dat is in intieme kring en dat is met echte kampvuurmomenten. En daar zou ik wat mensen samen brengen. Maar echt, eigenlijk zo bijna de sprekers die jullie voor deze podcast uitnodigen: een zekere diversiteit. Ik zou deze mensen samen brengen en dan vragen wat er volgens hen nodig is. Dus iemand uit het onderwijs, iemand uit de kinderopvang,.. Dus geen heikele thema's uit de weg gaan. Ik zou echt gaan spreken met de mensen uit het veld. En als we dan al die prioriteiten hebben vastgesteld, dan samen kijken hoe we drempels gaan uitbannen. Ik denk niet dat – met alle respect voor de ministers, maar zij hebben zoveel verschillende verantwoordelijkheden, zij leven ook een leven dat ervoor zorgt dat het niet kan dat zij dicht bij de man in de straat staan.. Die hun leven is niet op straat: zij moeten dossiers blokken, boeken lezen, in vergaderingen zitten, die schrijven dan af en toe nog eens een boek ook. Dus dat is onmogelijk. Het is belangrijk om de stem van de mensen waar het over gaat, te laten spreken. Ik zou dat middels een sociaaldemocratisch proces of een deep democracy manier van werken laten opborrelen. Mooi! Dus je zegt niet meteen van deze of gene maatregel, maar je benadrukt dat we op een andere manier ons beleid zouden kunnen maken. Ja. Die collectieve wijsheid. Ik denk dat er heel veel wijsheid zit in elke gemeenschap, en dat iedereen een deel kan zijn van de oplossing. En ik pleit ook voor positief taalgebruik. Vandaar ook mijn pleidooi om niet over ‘headhunting' te praten en evenmin over bullet points, targets, war rooms, the war for talent,.. Al die dingen.. Dat is allemaal schaarstedenken en probleemdenken. Laten we de positieve energie er al in brengen door gewoon een ander taalgebruik. Nu, ik pleit ook schuldig voor een aantal dingen heb ik ook niet de juiste woorden. Maar ik zou dan misschien een commissie opzetten rond taalgebruik: hoe gaan we dat hier allemaal noemen op een manier die niet stigmatiserend is. Want wie wilt er nu een ‘minderheidsgroep' zijn, of een ‘kwetsbare groep'..? Ik hou tegelijkertijd ook een beetje de tijd in het oog om ervoor te zorgen dat we onze luisteraars respecteren – ook al heb ik het gevoel dat we met gemak nog twee uur zouden kunnen doorgaan met dit gesprek. Maar ik heb ook de gewoonte om nog even naar Artemis te kijken want die heeft vaak nog zo een laatste brandende vraag. [Ik vraag me af: in het kampvuurmoment waar iedereen gelijk is, wat is daar dan nog de plaats van een rolmodel?] Goede vraag. Op het moment van het kampvuur, omdat iedereen daar dan al gelijk is, zou dat geen rol meer mogen spelen. Ik denk dat het daar minder relevant is. Maar omdat we nog niet in die fase van kampvuurmomenten zijn, hebben we wel nu die rolmodellen nodig om te tonen dat het kan. Nogmaals, dat wat William eerder zei, maar evengoed wat die ondernemende vrouwen vertelden die jullie hier eerder al het woord hebben gegeven, die inzichten en die stemmen hebben we nodig om aan iedereen te tonen dat het kan. Ik denk dat we het belang daarvan onderschatten. Ik zag op social media een aangrijpende post verschijnen van een zwart meisje dat aan haar mama zegt ‘mama ik kan geen princes worden', dus die mama vroeg wat ze daarmee bedoelde, waarop dat kindje zegt ‘nee want ik ben niet wit'. En ze doen nu stilaan zo al een paar pogingen richting representatie hè. Maar zo zie je dat er eigenlijk al dromen van mensen worden afgenomen vanaf een heel jonge leeftijd. Dat kampvuurverhaal dat is een beetje 2.0: als we de verschillen niet meer zien, als we Ubuntu-gewijs weten dat we één zijn ongeacht hoe we er uitzien en iedereen heeft een stem en iedereen heeft een bijdrage. En dat we die bijdrage niet laten afhangen van naam of titel of afkomst.. Op de moment dat iedereen gelijkwaardig is, dan is het belang aan rolmodellen misschien niet meer zo groot. Ik vrees dat we wel nog een aanzienlijk aantal jaar nood gaan hebben aan rolmodellen. Ja dat denk ik ook wel. Dus: uit ons hoofd (in de zin van: het cognitieve is belangrijk maar er is veel meer dan enkel het cognitieve), verbinding maken, veiligheid creëren, en dan zijn we stappen in de goede richting aan het zetten. Het was een geweldig genoegen om jou hier te hebben vandaag Katherina, dank je wel! En zoals gezegd: we zouden nog lang verder kunnen babbelen maar we gaan het hier afronden. Dank je wel, fijn dat ik hier mocht zijn. >>> outro Je luisterde naar een aflevering van ‘Let's Talk About Work', de podcast van de groep WEB-Blenders. Onze gesprekken gaan over werk, de weg naar werk, welzijn op de werkvloer en alles wat daarbij komt kijken. Je vindt ons op je favoriete podcastplatform en op www.blenders.be/podcast. Op social media kan je ons volgen op LinkedIn – daar vind je ons onder Podcast Let's Talk About Work; en op Instagram als blenders.podcast.letstalk. Ook via de Blenders nieuwsbrief kan je up to date blijven. Was je geboeid? Zet dit gesprek je aan het denken? Ben je zelf graag één van onze volgende gasten? Laat het ons weten via info@blenders.be en wie weet schuif jij binnenkort mee aan tafel.

Geert Jan praat je met Thomas van Zijl bij over de allerlaatste ontwikkelingen in de wereld. Diplomaat Geoffrey van Leeuwen zal minister Schreinemacher vervangen als nieuwe Minister van handel en ontwikkelingssamenwerking. Een paar maanden geleden dook hij op bij de vredestop op Malta om met de chef-staf van Zelensky te spreken.  Ondertussen neemt Bulgarije wraak op Rusland, de Russische minister Lavrov wilde naar de OVSE top in Noord-Macedonië en vroeg toestemming om gebruik te maken van het Bulgaarse luchtruim. Bulgarije stond dat toe maar heeft het luchtruim inmiddels weer gesloten voor Lavrov. Met Russische protesten en woede tot het gevolg. See omnystudio.com/listener for privacy information.

(00:50) De Brusselse reddende engel Gabriel De ambitieuze Bulgaarse eurocommissaris Mariya Gabriel maakte snel carrière in Brussel, maar deze week zei ze plots haar baan op. Een telefoontje van haar partijleider in Sofia veranderde al haar plannen: of ze alsjeblieft de nieuwe premier van Bulgarije wil worden. De afgelopen twee jaar wilde het namelijk maar niet lukken om een regering te vormen, de hoop bestaat dat het Gabriel met haar Brusselse ervaring wél lukt. Daarover correspondent Tijn Sadée. (08:54) Wordt Chili de lithiumkoning van de wereld? Volgens Tesla-topman Elon Musk is het de nieuwe olie: lithium. En daar willen landen met grote lithiumvoorraden flink van profiteren. Zeker Chili, dat de grootste voorraad ter wereld heeft. President Gabriel Boric kondigde onlangs in een toespraak al grootse plannen aan om de hele Chileense lithiumindustrie te nationaliseren. Wat betekent dat voor het land?  Dat vertellen Amrish Ritoe, strategisch adviseur Energie & Grondstoffen bij het Haags Centrum voor Strategische Studies (HCSS) en Chili-correspondent Boris van der Spek.  (20:38) Uitgelicht: Mexico Niemand wilde dat rotding hebben, het overdadige presidentiële vliegtuig van Mexico. Maar na vijf jaar is het eindelijk aangekomen bij de nieuwe eigenaars in… Tadzjikistan. Hierover Latijns-Amerika redacteur Edwin Koopman. Presentatie: Tim de Wit

Bonus aflevering: Gerben is te gast. Je kan hem kennen van de vele verhalen in deze podcast over zijn kleurenblindheid en hartziekte (#hartgaan). Gerben is officieel een cyborg. Thomas redde ooit zijn leven en laatst gingen de twee naar Amerika. Hoog tijd die verhalen te vertellen, iets met de club uitgetyft worden, machine geweren schieten, hotdogs die niet gegund werden en ten slotte nog een grimmig verhaal uit Bulgarije. Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

'In de lift dacht Peter aan het lange, smalle etui met het snoer van 86 parels dat in zijn tas zat. De sluiting was bezet met een saffier en zes diamanten. Een geschenk van Alexandra, de laatste tsarina van Rusland, aan haar dochter Tatjana. Het hele gezin van de tsaar werd in 1918 vermoord in Jekaterinenburg, door de bolsjewisten. Maar de parels werden op een miraculeuze wijze gered en kwamen via de vrouw van een Bulgaarse diplomaat naar Wenen. Uiteindelijk waren ze in 1951 beland in de juwelierszaak van Peters vader, waar graaf von Alexkow al drie keer was geweest om ze bewonderend door zijn vingers te laten glijden. Drie keer had von Alexkow van de koop afgezien, maar nu werd Peter verwacht in zijn hotel... mét de parels.'Een waar gebeurd misdaadverhaal, verteld door Patrick Bernauw. Antoine Derksen maakte er met muziek en geluidseffecten een heus luisterverhaal van.Wilt u onze podcast een onmisbaar financieel steuntje in de rug geven? Stream een aflevering dan via uw storytel.com/be abonnement of koop een luisterboek aan bij luisterrijk.nl. Nog beter: koop het rechtstreeks aan bij ons! Stuur een mailtje naar luisterboek@inter-actief.be voor alle informatie. Become a supporter of this podcast: https://www.spreaker.com/podcast/ware-misdaad--5433901/support.

“Fighters come from all backgrounds”, zegt de nieuwslezeres van de Amerikaanse zender CNBC. “Boxing, reality tv, the military.” Het item op CNBC gaat over een nieuwe vechtsport die is ontstaan in de groezelige achterbuurten van Amerika: Professional pillow fighting. Grown-ass men met tatoeages en bloedserieuze vrouwen met haltertops en hun haar in een Bulgaarse vlecht gaan elkaar te lijf met een kussen. Niet zomaar een kussen, nee nee nee. Een officieel kussen van de PFC: de Pillow Fight Championships. Ik zweer dat ik het niet verzin. En je moet het ze nageven, de organisatie. De regels van iedere sport zijn natuurlijk compleet random en als je dan toch een vechtsport gaat bedenken, dan maar beter iets waarbij ze elkaar niet hersendood schoppen en de eerste 3 rijen toeschouwers een plastic schort moeten dragen tegen de bloedspetters zoals bij MMA-gevechten. Kussenvechten is inmiddels zo populair dat er startgelden van 250 dollar worden betaald, plus premies van 5.000 dollar voor de winnaar: het is een professionele sport. En het is eens een keer iets heel ánders. Wees niet een van de honderdduizenden deelnemers die dromen van succes. Het is slimmer om aan mee te doen aan een wedstrijd waarbij de winkans veel groter is en de concurrentie kleiner. Als mensen je bedrijf bezoeken op internet, wees dan een professionele kussenvechter. Win de sympathie en durf iets heel anders te zeggen op je website dan je concurrenten. In mijn online training Online Verkoopsucces XL laat ik je zien hoe je klanten laat voelen, lachen en klikken. Het is mogelijk om met je website veel meer emotie op te roepen dan gebruikelijk is in je markt. Gewoon door de woorden op je pagina's te veranderen, iets wat je vandaag nog kunt doen zonder hulp van designers, websitebouwers of programmeurs. Je ontdekt hoe je met de juiste woorden op deze pagina's veel meer klanten binnenhaalt: Homepage – De geheimen van een onweerstaanbare homepage, plus hoe je antwoord geeft op de 5 dringende vragen die iedere bezoeker in zijn hoofd heeft. Verkooppagina's – Vier simpele verkoopverhogende aanpassingen op de pagina over je product, dienst of training. Deelnemers maakten hierdoor tienduizenden euro's extra omzet gemaakt binnen een paar maanden. Navigatiepagina's – Waarom ‘keuzepagina's' je site makkelijker maken voor klanten en voor meer verkoop zorgen. Contactpagina – Hoe het komt dat de meeste contactpagina's klanten ontmoedigen om hun gegevens in te vullen, en hoe je dat simpel oplost zodat je veel meer aanvragen krijgt. Over ons-pagina – Een van de meestbekeken pagina's op bijna alle websites! Hoe je Over ons-pagina een golf aan nieuwe klanten oplevert. Formulier – Hoe je motiveert en geruststelt in je formulieren zodat meer klanten je aanmeldformulier, bestelformulier of aanvraagformulier tot het einde invullen. Op dit moment zit ik in de Eurostar naar Londen waar ik deze week ben voor een mastermind. En daarom loopt er deze week tijdelijk een Londen-Deal: tot vrijdag eind van de middag krijg je een korting van €2.000 op je investering. Ga naar deze pagina en gebruik kortingscode LONDEN: https://www.schrijvenvoorinternet.nl/online-verkoopsucces-xl Ram op die link en wie weet spreek ik je binnenkort over je website. Aartjan van Erkel

‘Schuilplaats voor andere tijden' van de Bulgaarse schrijver Georgi Gospodinov had makkelijk langer of korter had gekund, maar zoals-ie nu is vinden Hans en Chrétien het ook een – meer dan aanvaardbare – roman annex grabbelton. Verder bespreken ze het recent verschenen ‘Bloedlijn' van Amélie Nothomb en ‘Buitenleven' van Nina Polak, alsmede de roman als vrijplaats en de aanstaande, naar Remco Campert vernoemde straat of laan, al komt een NRC-columnist met een nog spannender suggestie. Luister, like & abonneer.

Momenteel zijn onze basketbalsters onder 18 jaar in de Bulgaarse hoofdstad Sofia om daar het EK in de B-divisie te spelen. Onze meiden willen daar hoge ogen gooien. Het begin is in ieder geval goed, met een ruime zege in de tot nu toe gespeelde wedstrijden. We gingen erover in gesprek met Chris Stomp, normaal gesproken coach van Jolly Jumpers uit Tubbergen in de Women's Basketball League, maar voor dit avontuur de tijdelijke bondscoach. Presentatie: Robert Denneman

Southern rock volgens The Black Crowes (met interview met Rich Robinson), een mooi optreden van de talentvolle Oliver Pesch, Peter John Bosse praat ons bij over de Bulgaarse muziek en nieuwe platen van oa The Smile en The Analogues.

‘Ik moet sterk zijn. Ik weet waarvoor ik het doe.' Dakloze Danail Simeonov, van Bulgaarse afkomst, kwam tijdens de coronapandemie in de geldproblemen. Om zijn studerende dochter te kunnen blijven ondersteunen, woont hij nu in een tent een paar kilometer ten noorden van Rotterdam. Journalist Jochem van Staalduine deed vijf maanden lang onderzoek naar dakloze arbeidsmigranten zoals Danail. Zijn conclusie? Het beleid is te hard. In geen enkel geval krijgen op straat belande arbeidsmigranten aan het gemeenteloket de hulp die ze nodig hebben. Hoe is dit zo gekomen? En waar ligt de oplossing? Hoor het deze week in de podcast van De Groene Amsterdammer.Productie: Kees van den Bosch en Roza Ybema

‘Its bigger than Hip-Hop', Dead Prez had gelijk. We hebben het in deze episode over muziek, de invloed van muziek op beeldcultuur, straatcultuur mode en trends, hoe muziek het designproces positief kan beinvloeden, onze shock and awe studio-playlist: van Napolitaanse meezingers tot smerige Drum n Bass, van Oldschool Hip-Hop tot Bulgaarse folk, van Sranang poku's tot 220 bpm Gabber; klinkt als een regular dag op onze designoffice!Oh! We hebben het ook nog over Nederlandse petat* (*patat) vs Vlaamse Friet, en natuurlijk wéér over katten. Geniet en de podcastplaylist volgt snel!

Na een paar jaren in Azië ben ik terug op Europese grond. En dat nog wel op een plek waar ik tot een jaar ervoor nog nooit van had gehoord. Ik neem je mee in een nieuw digital nomad verhaal en vertel je alle ins & outs over het kleine schattige Bulgaarse bergdorpje genaamd Bansko. In deze podcast deel ik ze met je! Hoop dat deze aflevering waardevol voor je kan zijn! PS 1: Wil je direct mijn nieuwste podcast ontvangen? Abonneer je dan even via Spotify, Soundcloud, iTunes of de Podcastapp op je mobiel voor de 1 Minuut Podcast: www.leroyseijdel.nl/1-minuut-podcast PS 2: Wil je direct en goed aan de slag met je persoonlijke ontwikkeling? Download hier gratis mijn E-book ''De Magie Van 1 Minuut en start direct: www.leroyseijdel.nl/de-magie-van-1-minuut PS 3: Mocht je ons nog extra willen bedanken voor het werk dat we doen, dan zouden we het enorm waarderen als je een korte recensie wilt achterlaten via jouw podcastapp of iTunes. Een andere optie is om een korte Google recensie achter te laten over jouw geleerde (podcast) inzichten via deze link: www.g.page/leroy-seijdel/review. Alvast bedankt! Website: www.leroyseijdel.nl Instagram: www.instagram.com/leroyseijdel Youtube: www.youtube.com/leroyseijdel Facebook: www.facebook.com/leroyseijdelcompany LinkedIn: www.linkedin.com/leroyseijdel

Een recap van 17 jaar aan Europese awaydays. Dan is het heel verleidelijk om te praten over doucheputjes van Bulgaarse hotels of de supermarktsangria in Castellón de la Plana. Maar we wilden, zeker nu dit ironisch genoeg onze enige optie is tot wedstrijdbezoek, dieper tot de kern doordringen. Wat zijn de pijlers die een buitenlands tripje tot een succes maken? En gaat dat nou niet vervelen, voor de 10e, 20e of 71e keer je weekendtas inpakken en wéér die Irish Pub frequenteren?

De kathedralen, de prachtige middeleeuwse dorpjes en een heel bijzondere moordaanslag op de grootste schrijver van het land. Het inspireerde archivaris en schrijver Jan Buruma enorm en veroorzaakte 30 jaar geleden een verliefdheid op Bulgarije die vandaag de dag nog altijd bestaat. Bij Sinan aan tafel neemt hij je in 30 minuten mee naar dit land aan de zuidoostelijke punt van Europa. 

We mogen weer dromen van een reis, voor de vijfde keer in deze zomerserie. De komende weken nemen wij u in Bureau Buitenland mee op onze Droomreizen. Op reis met één speciale gast, die wij vroegen: als je echt álles mag bedenken, waar gaat de reis dan heen?We gaan terug de in tijd om het heden te begrijpen: We laten door de Nazi's bezet Europa achter ons en pakken de trein van Bulgarije naar Israël. Van Sofia tot één van de eerste Kibboets. We herbeleven namelijk de reis van Reni Grassiani, de oma van de Israelisch-Nederlandse antropologe Erella Grassiani. Toen Reni in die jaren ‘40 vol socialistische idealen de trein pakte, werd ze als heldin onthaald. Hoe anders was dat voor de familie van de man van Erella Grassiani, die in de jaren ‘40 vanuit Jemen richting Israël trok. Zij kregen geen eigen ruim opgezette Kibboets, maar een klein appartement in een zogeheten ‘developmental town'. En die scheidslijn tussen zogeheten Sefardische en Asjkenazische Joden aan de éne kant, en Mizrahi aan de ándere kant, is volgens Grassiani nog steeds zichtbaar.

We mogen weer dromen van een reis, voor de vijfde keer in deze zomerserie. De komende weken nemen wij u in Bureau Buitenland mee op onze Droomreizen. Op reis met één speciale gast, die wij vroegen: als je echt álles mag bedenken, waar gaat de reis dan heen?We gaan terug de in tijd om het heden te begrijpen: We laten door de Nazi's bezet Europa achter ons en pakken de trein van Bulgarije naar Israël. Van Sofia tot één van de eerste Kibboets. We herbeleven namelijk de reis van Reni Grassiani, de oma van de Israelisch-Nederlandse antropologe Erella Grassiani. Toen Reni in die jaren ‘40 vol socialistische idealen de trein pakte, werd ze als heldin onthaald. Hoe anders was dat voor de familie van de man van Erella Grassiani, die in de jaren ‘40 vanuit Jemen richting Israël trok. Zij kregen geen eigen ruim opgezette Kibboets, maar een klein appartement in een zogeheten ‘developmental town'. En die scheidslijn tussen zogeheten Sefardische en Asjkenazische Joden aan de éne kant, en Mizrahi aan de ándere kant, is volgens Grassiani nog steeds zichtbaar.

We mogen weer dromen van een reis, voor de vijfde keer in deze zomerserie. De komende weken nemen wij u in Bureau Buitenland mee op onze Droomreizen. Op reis met één speciale gast, die wij vroegen: als je echt álles mag bedenken, waar gaat de reis dan heen?We gaan terug de in tijd om het heden te begrijpen: We laten door de Nazi's bezet Europa achter ons en pakken de trein van Bulgarije naar Israël. Van Sofia tot één van de eerste Kibboets. We herbeleven namelijk de reis van Reni Grassiani, de oma van de Israelisch-Nederlandse antropologe Erella Grassiani. Toen Reni in die jaren ‘40 vol socialistische idealen de trein pakte, werd ze als heldin onthaald. Hoe anders was dat voor de familie van de man van Erella Grassiani, die in de jaren ‘40 vanuit Jemen richting Israël trok. Zij kregen geen eigen ruim opgezette Kibboets, maar een klein appartement in een zogeheten ‘developmental town'. En die scheidslijn tussen zogeheten Sefardische en Asjkenazische Joden aan de éne kant, en Mizrahi aan de ándere kant, is volgens Grassiani nog steeds zichtbaar.

Van Lanschot, die zijn voorzitterschap deelt met de Duitse Valerie Sternberg, geniet nog na van de verkiezingswinst in Nederland. 'We zijn nu op alle bestuurlijke niveaus vertegenwoordigd. Dat is een fantastisch gevoel.' Na Nederland hoopt Van Lanschot ook in Bulgarije een slag te slaan. Volt is in het land aan de Zwarte Zee goed georganiseerd. Volt is al actief in de Bulgaarse gemeenteraad, net als in Duitsland en Italië. De Bulgaarse Volt-politicus Nastimir Ananiev is een bekend figuur, die vooral de thema's corruptiebestrijding en verkeersveiligheid onder de aandacht brengt. Niet per se issues waar we Volt in Nederland campagne mee zagen voeren. 'Maar dat is ook hoe Volt werkt; we hebben waarden en agendapunten, maar per land verschillen de belangen.' Volt Bulgarije ( ) is onderdeel van de 'Sta Op, Weg met de Maffia - een bredere anti-regeringscoalitie met maar liefst vijf partijen. Middels deze lijstverbinding maakt deze coalitie kans op een zetel, en dan zou die zetel dus naar de afvaardiging van Volt Bulgarije kunnen gaan. Peilingen In aflevering 2 van de Europa Podcast gaf Antoneata Dimitrova, politicoloog en hoogleraar vergelijkend bestuur aan de Universiteit Leiden, al aan dat de Bulgaarse premier Bojko Borisov zeer geïnteresseerd keek naar hoe Mark Rutte en de VVD in coronatijd verkiezingen wist te winnen. Nadat Borisov de regie dreigde te verliezen, staat hij nu volgens de peilingen met zijn GERB op winst. 'Maar de peilingen zijn zeer onbetrouwbaar, we weten ook niet hoe Bulgaren in coronatijd precies gaan stemmen en óf ze gaan stemmen', zegt Van Lanschot. De vierde Europa Podcast Hahn en De Vries houden Brussel, de Europese Unie, Schengen, de Eurozone en de rafelranden van ons continent in de smiezen. Daar praten ze uitvoerig over. Wat dan weer leidt tot podcasts van zo'n drie kwartier. Wat we de komende maanden gaan doen, is je wekelijks bijpraten over de Brusselse week die was, de week die wordt, en we oreren wat breder over twee, drie, soms vier thema's. Deze week dus een uitgebreide blik op (niet-)vaccinerend Europa, hoe Brussel werkt aan een beter WOB-systeem en de kansen van Volt in Bulgarije. Op z'n Pools Daarnaast: een wekelijkse update van De Ranglijst (jawel, prikkies!) en hebben we weer.....muziek! Ooit bedacht door Stefan de Vries in een eerder BNR-tijdperk en nu weer uit de archieven geplukt: een willekeurige nummer 1 in Europa. Zijn er nog pareltjes à la Dragostea Din Tei die wij onze oortjes niet mogen onthouden? Vorige week reisden we af naar Griekenland: dit keer duiken we in Poolse jazzmuziek. De Europese Agenda In Brussel zijn ze nog paaseieren aan het zoeken tijdens een reces van twee weken. Wel is het jaar 2021 uitgeroepen tot European Year of Rail. Praten we volgende week over door. Net als over Portugal, dat halverwege haar termijn als EU-voorzitter zit en onder leiding van een socialistische premier een aantal prangende kwesties aanhangig probeert te maken, zoals een fatsoenlijk minimumloon in alle Europese lidstaten. Abonneren In de Europa Podcast schotelen we jou een wekelijkse portie Europese zaken voor. Abonneer je op de podcast via bnr.nl/europapodcast, de Apple en Spotify. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Na de verkiezingen in Nederland maakt opnieuw een Europees land zich op voor een stembusgang: Bulgarije. Eén van de weinige landen dat het nóg slechter doet op de vaccinatieranglijst dan Nederland. Grote vraag: kan Volt, met de wind nu in de rug, ook in dit land voor een verrassing zorgen? 'Ik schat de kans op 50 à 75 procent dat wij ook in het Bulgaarse parlement komen', zegt Reinier van Lanschot, voorzitter van Volt Europa.

In aflevering numero 14. is Volt aan de beurt. We praten met Ernst Boutkan, nummer 3 op de lijst van Volt, die jullie al kennen van onze #stemopeen20er campagne. Weer een interview op afstand, want als corona geen roet in het eten gooit doet de weersverwachting dat wel... Volt is een Europese partij, die in alle lidstaten actief is, en heeft géén jongerenorganisatie. Dat is ook niet nodig, want maarliefst één derde van hun lijst is onder de 25 jaar! We hebben het met Ernst over de woningmarkt, het onderwijs en de arbeidsmartk, maar er is meer! Zo praten we over mentale gezondheid van jongeren en over institutioneel racisme, en legt Ernst uit wat nou het verschil is tussen Volt en andere pro-Europese partijen zoals D66. Daarnaast verblijdt hij ons met simpele oplossingen voor complexe problemen én met een heuze Europese kapsalon, waarvan we het recept natuurlijk hieronder hebben bijgevoegd. Meer weten over Volt? Check hun instagram pagina @voltnederland en hun website https://voltnederland.org/. Hier vindt je ook het verkiezingsprogramma én het jongerenplan van Volt. Europese Kapsalon, bestaande uit 700 gram Vlaamse Friet, 500 gram Wiener Schnitzel, 100 gram Franse kaas, 100 gram Bulgaarse shopska salade, 100 ml Griekse Tzatziki en 2 Spaanse tomaatjes Verwarm de oven voor op 200 °C. Bak de Vlaamse frites in ca. 25 min. in de oven goudbruin. Verhit ondertussen een koekenpan met antiaanbaklaag, snij de Wiener Schnitzel in stukjes en bak in 8 min. bruin en gaar. Schep de friet in de aluminium schaal en schep de stukjes schnitzel erop. Verdeel de Franse kaas over de shoarma en zet ca. 5 min. in de oven tot de kaas is gesmolten. Snijd de Spaanse tomaten in dunne plakken. Neem de schaal uit de oven en verdeel de Bulgaarse shopska salade en tomaat erover. Besprenkel met de Griekse Tzatziki

Hoe Europees is de millennial? Hoe geëngageerd de millennial ook is, ze houdt zich toch vooral bezig met de Nederlandse en de Amerikaanse politiek. Zelfs in deze tijd van grote Europese problematiek - de vluchtelingencrisis, corruptie, jeugdwerkloosheid - weten wij meer van kiesmannen dan Council. Piet Ruig en Peer van Tetterode, twee jonge Europa-experts, leggen uit waar die desinteresse vandaan komt, en hoe we Europa misschien weer sexy kunnen maken. Deze podcastaflevering is mede mogelijk gemaakt door het project Stoorzenders van studio Europa Maastricht. Hier lees je het stuk van Peer en Piet over de Bulgaarse protesten.Euractiv, dé bron voor Europees nieuws die we tippen in de aflevering.Het cynische stuk in de London Review of Books waar Peer en Piet het over hebben.Een video over de Green New Deal, getipt door Peer.Wat feiten die voorbijkomen in de aflevering:Hier lees over de vergrijzing in Oost-Europa.De recordopkomst bij de Europese verkiezingen in 2019.Nederlanders zijn relatief tevreden over de Europese Unie.Dank aan Dag en Nacht Media en onze producer Sezen Moeliker. Wij maken deze podcast in samenwerking met het onafhankelijke journalistiek jongerenplatform Red Pers. Roos Vervelde heeft ons logo ontworpen. Neem contact met ons op via podcast@redpers.nl. Volg ons op twitter en instagram @reddemillennial!Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

De in Engeland wonende en werkende maar van oorsprong Bulgaarse componist Martin Georgiev wilde zijn bewondering, ontzag en erkentelijkheid tot uitdrukking brengen - een bedankje aan iedereen die in de zorg werkt tijdens de corona-pandemie, artsen, verpleegkundigen, verzorgenden, onderzoekers. En dat deed hij, zoals hij zelf zegt, op de enige manier waarop hij dat zou kunnen: door nieuwe muziek te schrijven. Een vioolconcert, geschreven met solist Vasko Vassilev in het achterhoofd, en bestaande uit twaalf deeltjes die je in elke willekeurige volgorde mag beluisteren. En waarin je mag horen wat je zelf wilt, helemaal naar je eigen gevoel mag inkleuren - precies met de vrijheid waarnaar we allemaal het afgelopen jaar zo zijn gaan verlangen. 23.04 CD The Queen's Delight (Alpha Classics 636) Eccles, Solomon & Oswald, James: Bellamira / Greensleeves Les Musiciencs de Saint-Julien olv François Lazarevitch 3'30” 23.09 CD The Queen's Delight (Alpha Classics 636) trad.: Drive the cold winter away McGown, Fiona [mezzosopraan] & Les Musiciencs de Saint-Julien olv François Lazarevitch 4'40” CD Nobody's Jig (Alpha Productions Alpha 909) trad.: Drive the cold winter away Les Witches 5'37” 23.18 digitale uitgave Martin Georgiev Violin concerto (Trittico z.nr.) Martin Georgiev: Vioolconcert Vasko Vassilev [viool] & Covent Garden Soloists 15'29” 23.40 CD Singing in Secret: Clandestine Catholic Music by William Byrd (Delphian DCD34230) William Byrd: Mass for four voices - Credo The Marian Consort olv Rory McCleery 8'13” CD Singing in Secret: Clandestine Catholic Music by William Byrd (Delphian DCD34230) William Byrd: Gradualia ac cantiones sacrae, Liber 1: Ave Maria The Marian Consort olv Rory McCleery 1'59” 23.50 CD Natthall (Neue Meister / Edel 0301437NM) Sebastian Mullaert: Rest of the Heron Tonhalle Orchester Zürich & Sebastian Mullaert 6'03” CD Natthall (Neue Meister / Edel 0301437NM) Sebastian Mullaert: Living Invitation Tonhalle Orchester Zürich & Sebastian Mullaert 6'08”

Marimba-virtuoos Tatiana Koleva tipte een 21e eeuws stuk dat haar inspireerde, van de Bulgaarse componist Martin Georgiev. Vanavond te horen, naast werk van Schieferdecker (300 jaar oud!), en een fragment uit de podcastserie Gaudeamus 1945-2020, waar we zijn aanbeland bij de Notenkrakersactie... 23.05 CD Musicalische Concerte (Hamburg 1713) (Challenge Classics CC 72531) Johann Christian Schieferdecker: 5. Concert d klein Elbipolis Barockorchester Hamburg 11'12” 23.19 CD Songs for Marimba (Attaca ATT 2017153) Tatiana Koleva: Way Home Tatiana Koleva [marimba] 4'53” 23.25 CD Genesis (ICSM 10) Martin Georgiev: Percussion Concerto no. 3, GENESIS voor marimba en symfonieorkest Tatiana Koleva [marimba] & Bulgaars Nationaal Radio Symfonie Orkest olv Martin Georgiev 17'46” 23.46 CD Flute and orchestra, hans zender edition vol.11 (CPO 999 483-2) Morton Feldman: Cello and Orchestra Siegfried Palm [cello] & Saarbrücken Radio Symphony Orchestra olv Hans Zender 5'01”

Theodore Ushev reisde in februari af naar het ANiMA-filmfestival in Flagey voor een masterclass. Ushev is een Bulgaarse animator die intussen al 20 jaar in Canada woont. Met zijn kortfilms brengt hij telkens weer een bijzondere vertelling, gevat in een unieke stijl. Voor zijn film Blind Vaysha (2016) kreeg hij een Oscarnominatie. Dit keer stelde hij The Physics of Sorrow voor. In deze masterclass doet hij uit de doeken waar hij zijn inspiratie haalt en hoe hij die verwerkt tot een verhaal en een film. Dit is deel 2 van de masterclass. Deel 1 is hier voor te vinden.

Theodore Ushev reisde in februari af naar het ANiMA-filmfestival in Flagey voor een masterclass. Ushev is een Bulgaarse animator die intussen al 20 jaar in Canada woont. Met zijn kortfilms brengt hij telkens weer een bijzondere vertelling, gevat in een unieke stijl. Voor zijn film Blind Vaysha (2016) kreeg hij een Oscarnominatie. Dit keer stelde hij The Physics of Sorrow voor. In deze masterclass doet hij uit de doeken waar hij zijn inspiratie haalt en hoe hij die verwerkt tot een verhaal en een film. Hier kan je alvast naar het eerste deel van zijn uiteenzetting luisteren. Volgende week volgt deel twee!

Met rondom onder andere Roemeense, Bulgaarse en Russische iconen en een orthodox koor op de achtergrond komt deze aflevering vanuit het Ikonenmuseum in Kampen. Dat heeft op 5 juni de deuren geopend na een gedwongen coronapauze. In de aanloop naar de heropening reisden Geert Jan en Floris af naar het museum voor een opname.

Dé nieuwe Balkan-hit heet Korona Ciao, met dank aan een Noord-Macedonische brassband en de Bulgaarse premier. Verder duikt de Perestroj-cast in het Georgische toerisme dat op z'n gat ligt en de coronabrandhaard in Estland die veroorzaakt werd door een volleybalwedstrijd.

Een nieuwe aflevering! Vanwege de corona-maatregelen hebben Richard en Niels een eenmalig experiment: zal de verbinding het houden? En natuurlijk ontkomen we er ook niet aan om het nieuwe virus wederom te bespreken. Komt Rotterdam 2020 in gevaar? Vooralsnog niet, maar welke maatregelen kunnen we verwachten als het hier, net als in Italië, uit de hand loopt? De Deense finale werd zonder publiek afgewerkt, en daar moeten we toch niet aan denken... Maar er is ook leuk nieuws te bespreken: het lied van Jeangu! De kritieken zijn wisselend en ook de bekendmaking (of eerder het lek...) was spraakmakend. Richard en Niels zijn positief, maar lang niet zo positief als Jens Geerts in Met Jens Over de Grens. Dan is er nog een hele lading inzendingen bekend geworden, waarvan we de meest belangrijke of in het oog springende uitgebreid bespreken. Favoriet IJsland gaat het lastig krijgen met een Billie Eilish-achtige parel uit Bulgarije in we concluderen dat Israël wel in quarantaine mag blijven. En verder: Jan Smit is aan de beterende hand, de jurk van Willeke Alberti was kwijt maar is terecht en Salvador Sobral komt naar Nederland. De fragmenten die te horen zijn: ZWITSERLAND Gjon’s Tears - Repondez Moi https://www.youtube.com/watch?v=O9GAfFHZE-E MALTA Destiny - All Of My Love https://www.youtube.com/watch?v=CFCn_8oViRw BULGARIJE Victoria - Tear Getting Sober https://www.youtube.com/watch?v=V_hgYnwZR8I DENEMARKEN Ben & Tan - Yes https://www.youtube.com/watch?v=XJBrjrQ6vNk ISRAEL Eden Alene - Feker Libi https://www.youtube.com/watch?v=YjzyZZ-oidc ZWEDEN The Mamas - Move https://www.youtube.com/watch?v=7EpSBDPlZn4 Willeke Alberti - Waar is de zon? https://www.youtube.com/watch?v=L-zB8ZGUvLo Salvador Sobral - Amar Pelos Dois "Copyright Disclaimer Under Section 107 of the Copyright Act 1976, allowance is made for "fair use" for purposes such as criticism, comment, news reporting, teaching, scholarship, and research. Fair use is a use permitted by copyright statute that might otherwise be infringing. Non-profit, educational or personal use tips the balance in favor of fair use"

Muziek van de Bulgaarse componiste Penka Kouneva, de nieuwe CD van het Rembrandt Frerichs Trio met kemenche-speler Kayhan Kalhor, en tips voor het klassieke zomerfestival Wonderfeel. Met muziek van Penka Kouneva, Rembrandt Frerichs & Kayhan Kalhor, Hans Krása, Iannis Xenakis, en Under the Surface.

Suzanne Raes is filmmaker en maakt documentaires over uiteenlopende onderwerpen. De komende week (vanaf donderdag 2 mei) komt haar film Ganz, How I lost my beetle in de bioscoop. Suzanne is geboren in Utrecht, groeide op in Nijmegen en woont nu al zo?n 30 jaar in Amsterdam. Ze maakte films over de Greenpeace-actievoerders op de Rainbow Warrior, over haar Bulgaarse schoonmaakster, over de band De Dijk en zanger Boudewijn de Groot. Maar ook ging ze mee met de zwemploeg naar de dramatisch afgelopen Olympische spelen van Rio. Voor haar film over de Rotterdamse Sociale Dienst won zij in 2015 een Gouden kalf.

Suzanne Raes is filmmaker en maakt documentaires over uiteenlopende onderwerpen. De komende week (vanaf donderdag 2 mei) komt haar film Ganz, How I lost my beetle in de bioscoop. Suzanne is geboren in Utrecht, groeide op in Nijmegen en woont nu al zo?n 30 jaar in Amsterdam. Ze maakte films over de Greenpeace-actievoerders op de Rainbow Warrior, over haar Bulgaarse schoonmaakster, over de band De Dijk en zanger Boudewijn de Groot. Maar ook ging ze mee met de zwemploeg naar de dramatisch afgelopen Olympische spelen van Rio. Voor haar film over de Rotterdamse Sociale Dienst won zij in 2015 een Gouden kalf.

Moorden op kritische journalisten: het leek altijd iets van verre landen als Mexico of Nigeria. Maar met de moord op de Bulgaarse onderzoeksjournalist Victoria Marinova staat de teller in Europa inmiddels ook al op drie in een jaar tijd. Marinova deed onderzoek naar fraude met EU-fondsen en werd gisterendood gevonden na te zijn verkracht en gewurgd. Wat zit er achter deze aanslagen op journalisten en in hoeverre moeten we ons ook in Nederland zorgen maken? Te gast is Leon Willems van de organisatie Free Press Unlimited.

Iva is alleenstaand, van Bulgaarse afkomst en 44. Ze is moeder van 2 jongens die onlangs uit huis zijn geplaatst. Sinds dat moment is Iva dakloos. Nederland telt tussen de 75.000 en 116.000 multi probleemgezinnen. Het zijn gezinnen met een opeenstapeling van problemen zoals bijvoorbeeld met schulden, met de buren, met de politie en de jeugdbescherming. In Argos een portret van het ‘multi probleemgezin' van Iva. Aansluitend een gesprek met Wim Gorissen, programmadirecteur van het Nederlands Jeugdinstituut.

Iva is alleenstaand, van Bulgaarse afkomst en 44. Ze is moeder van 2 jongens die onlangs uit huis zijn geplaatst. Sinds dat moment is Iva dakloos. Nederland telt tussen de 75.000 en 116.000 multi probleemgezinnen. Het zijn gezinnen met een opeenstapeling van problemen zoals bijvoorbeeld met schulden, met de buren, met de politie en de jeugdbescherming. In Argos een portret van het ‘multi probleemgezin’ van Iva. Aansluitend een gesprek met Wim Gorissen, programmadirecteur van het Nederlands Jeugdinstituut.

"Dis groter as die maanlanding" sê professor Geoff Raisman van die University College London se Instituut vir Neurologie oor die oorplanting van senuweeselle van die neus se slymvlies na die rugmurg. Die praktiese gevolg is dat 'n Bulgaarse parapleeg weer met die hulp van 'n loopraam kan beweeg.