Podcasts about efezu

Série „Co se stalo v Efezu?“ nás zavede do biblického dopisu apoštola Pavla Efezským. Společně budeme objevovat, jaké poselství měl Pavel pro tehdejší církev — a co toto poselství znamená pro nás dnes. Dopis Efezským mluví o identitě, jednotě, milosti i o tom, jak žít vírou uprostřed každodenního života. Každé kázání nám pomůže lépe porozumět tomu, co se tehdy stalo v Efezu — a co se díky Božímu působení může dít i dnes mezi námi. ICF Praha (Mezinárodní křesťanské společenství) je moderní křesťanská církev postavená na biblických základech, která je dynamická, současná a je blízko lidem. ICF Praha vedou pastoři Daniel a Kristýna Skokanovi. Buďte s námi v Kontaktu Web: https://www.icf-praha.cz/ Instagram: / icfpraha Facebook: / icfpraha TikTok / icfpraha V neděli v 10:00 probíhají veřejné bohoslužby (celebrations) v Kostele na lodi, Praha 7 - Holešovice Nejste z Prahy? Najděte ICF ve vašem okolí: https://icf.church/locations #icf #cirkev #celebration #cosestalovefezu

Série „Co se stalo v Efezu?“ nás zavede do biblického dopisu apoštola Pavla Efezským. Společně budeme objevovat, jaké poselství měl Pavel pro tehdejší církev — a co toto poselství znamená pro nás dnes. Dopis Efezským mluví o identitě, jednotě, milosti i o tom, jak žít vírou uprostřed každodenního života. Každé kázání nám pomůže lépe porozumět tomu, co se tehdy stalo v Efezu — a co se díky Božímu působení může dít i dnes mezi námi. ICF Praha (Mezinárodní křesťanské společenství) je moderní křesťanská církev postavená na biblických základech, která je dynamická, současná a je blízko lidem. ICF Praha vedou pastoři Daniel a Kristýna Skokanovi. Buďte s námi v Kontaktu Web: https://www.icf-praha.cz/ Instagram: / icfpraha Facebook: / icfpraha TikTok / icfpraha V neděli v 10:00 probíhají veřejné bohoslužby (celebrations) v Kostele na lodi, Praha 7 - Holešovice Nejste z Prahy? Najděte ICF ve vašem okolí: https://icf.church/locations #icf #cirkev #celebration #cosestalovefezu

Série „Co se stalo v Efezu?“ nás zavede do biblického dopisu apoštola Pavla Efezským. Společně budeme objevovat, jaké poselství měl Pavel pro tehdejší církev — a co toto poselství znamená pro nás dnes. Dopis Efezským mluví o identitě, jednotě, milosti i o tom, jak žít vírou uprostřed každodenního života. Každé kázání nám pomůže lépe porozumět tomu, co se tehdy stalo v Efezu — a co se díky Božímu působení může dít i dnes mezi námi. ICF Praha (Mezinárodní křesťanské společenství) je moderní křesťanská církev postavená na biblických základech, která je dynamická, současná a je blízko lidem. ICF Praha vedou pastoři Daniel a Kristýna Skokanovi. Buďte s námi v Kontaktu Web: https://www.icf-praha.cz/ Instagram: / icfpraha Facebook: / icfpraha TikTok / icfpraha V neděli v 10:00 probíhají veřejné bohoslužby (celebrations) v Kostele na lodi, Praha 7 - Holešovice Nejste z Prahy? Najděte ICF ve vašem okolí: https://icf.church/locations #icf #cirkev #celebration #cosestalovefezu

Série „Co se stalo v Efezu?“ nás zavede do biblického dopisu apoštola Pavla Efezským. Společně budeme objevovat, jaké poselství měl Pavel pro tehdejší církev — a co toto poselství znamená pro nás dnes. Dopis Efezským mluví o identitě, jednotě, milosti i o tom, jak žít vírou uprostřed každodenního života. Každé kázání nám pomůže lépe porozumět tomu, co se tehdy stalo v Efezu — a co se díky Božímu působení může dít i dnes mezi námi. ICF Praha (Mezinárodní křesťanské společenství) je moderní křesťanská církev postavená na biblických základech, která je dynamická, současná a je blízko lidem. ICF Praha vedou pastoři Daniel a Kristýna Skokanovi. Buďte s námi v Kontaktu Web: https://www.icf-praha.cz/ Instagram: / icfpraha Facebook: / icfpraha TikTok / icfpraha V neděli v 10:00 probíhají veřejné bohoslužby (celebrations) v Kostele na lodi, Praha 7 - Holešovice Nejste z Prahy? Najděte ICF ve vašem okolí: https://icf.church/locations #icf #cirkev #celebration #cosestalovefezu

Dominantou třetí kapitoly listu Efezským je druhá Pavlova modlitba za církev v Efezu. Je to prosba adresovaná Bohu, ale zároveň také výzva k člověku: neustrnout na místě a nespokojit se s povrchností. Odvážit se vyrazit na hloubku. Co to znamenalo osobně pro apoštola Pavla v prvním století? A co to může obnášet pro nás, křesťany v dvacátém prvním století? Tento podcast můžete podpořit na https://radio7.cz

Skutky apoštolov 20,17-38 17 Pavol poslal z Milétu odkaz do Efezu a pozval k sebe starších cirkvi. 18 Keď prišli k nemu, povedal

Lidský život optikou listu apoštola Pavla do Efezu zkoumá kazatel Církve bratrské René Drápala. První zastavení v 1. kapitole zve k otevření očí a pohledu „za“ naše okolnosti až k Bohu jako Dárci života.

Cooo? Znowu długi weekend? o.O START 00:00:00 Słów kilka o Heraklicie z Efezu 00:08:23 Podarunek Obcych 00:17:50 Słowne interludium 00:47:06 Filmotekarium - Opus 00:47:52 Słowne interludium 01:13:06 Recenzarium Evivy - Żołnierze kosmosu 01:13:24 Słowne interludium 01:19:43 Sentymentalnik - Czar kiosków Ruchu 01:20:17 Słowne interludium 02:07:52 BEZ TAJEMNIC - Prawdziwe historie o duchach - William T. Stead 02:08:14 Słowne interludium 02:19:02 Tadeusz Meszko - Śmieciowi ludzie - r. 6 02:21:03 Słowo na dobranoc 04:28:03

Miasto Pergamon pojawia się tylko raz w Biblii, ale za to opisano je jako miejsce “gdzie jest tron szatana” (Objawienie 2:13). Dalsza część tego wersetu mówi jeszcze: “Antypas, świadek mój wierny, został zabity u was, gdzie szatan ma swoje mieszkanie”. Historia tego miasta jest związana z Biblią. Nie tylko jednak chodzi o jej treść, ale także materiał na którym przepisywano tą księgę. Starożytne miasto Pergamon znajdowało się jakieś 25 km na wschód od Morza Egejskiego. Dzisiaj ruiny znajdują się przy tureckim mieście Bergama.  Gdybyście chcieli zwiedzić ruiny musicie polecieć do Izmiru, a stamtąd pojechać na północ do Bergamy. Pergamon zbudowano na samotnej górze. Później jednak miasto się rozrosło także u podnóża. Przypomina to historię Aten z ich Akropolem. Pergamon znajduje się jednak dużo dalej od morza.Pergamon pierwszy raz jest wspomniany przez Ksenofonta w opisie marszu 10 tysięcy czyli Anabazie. Już wtedy mieszkali tam Grecy. W III wieku na tereny dzisiejszej Turcji najechali Celtowie znani jako Galaci. Pokonał ich Attalos I król Pergamonu w 240 roku p.n.e. Aby uczcić swoje zwycięstwo nakazał zbudować ołtarz poświęcony Zeusowi. Umieszczono na nim także rzeźby pokonanych Galatów. Ten ołtarz można oglądać w berlińskim muzeum Pergamon.Attalos I, był pierwszym, który przyjął tytuł króla, jego wnuk Attalos III był ostatnim królem Pergamonu. Umierając przekazał swoje królestwo Rzymowi. Ci utworzyli z tego królestwa prowincję rzymską Azja. Początkowo Pergamon dalej był stolicą, ale potem nowi władcy przenieśli ją do Efezu. Właśnie w tej prowincji znajdowały się miasta wspomniane w ostatniej księdze biblijnej Objawieniu. Dlaczego Pergamon nie pojawia się jednak w Dziejach Apostolskich?Podczas swojej drugiej podróży misjonarskiej Paweł pojawiał się w zachodniej części dzisiejszej Turcji. Jednak w Dziejach Apostolskich 16:6 czytamy: “I przeszli przez frygijską i galacką krainę, ponieważ Duch Święty przeszkodził w głoszeniu Słowa Bożego w Azji”. Apostoł i jego towarzysze przeprawili się więc do Macedonii. Wracając Paweł odwiedził Efez. Później ponownie przybył tam podczas trzeciej swojej podróży. Nigdy chyba jednak nie odwiedził Pergamonu.Gdy połączymy te dwie informacje, zakaz głoszenia w Azji przez Ducha Świętego z Dziejów Apostolskich z określeniem Pergamonu jako tronu szatana z księgi Objawienia, można wyciągnąć wniosek, że tereny te były bardzo przeciwne chrześcijaństwu. W Efezie stolicy prowincji Azja głoszenie Pawła doprowadziło do zamieszek, po których musiał uciekać z miasta. Czy coś takiego spotkało Antypasa?O Objawieniu 2:13 czytaliśmy: “Antypas, świadek mój wierny, został zabity u was, gdzie szatan ma swoje mieszkanie”. Nie znamy szczegółów tego wydarzenia, ale przez analogię możemy sobie wyobrazić, że Antypas tak jak Paweł w Efezie głosił, że bożki zrobione rękami ludzkimi nie są bogami. Tłum w Efezie chciał zabić apostoła, ale inni chrześcijanie go ukryli. Być może w Pergamonie tłum ludzi zabił chrześcijanina o imieniu Antypas.Dzieje Apostolskie opisują podróże apostoła Pawła, który omijał Pergamon. W Liście do Galatów 2:9 jednak czytamy: “Jakub i Kefas, i Jan, którzy są uważani za filary, podali mnie i Barnabie prawicę na dowód wspólnoty, abyśmy poszli do pogan, a oni do obrzezanych”. Tak więc Paweł miał głosić dobrą nowinę na tych terenach. Nie zrobił tego chyba z powodu wielkiego sprzeciwu na tych terenach. Później jednak w Objawieniu Jan napisał siedem listów do zborów w Azji (rzymskiej prowincji). Wygląda na to, że te siedem zborów było pod jego opieką. Innymi słowy po śmierci apostoła Pawła chyba właśnie apostoł Jan głosił w Pergamonie.W Objawieniu czytaliśmy, że chrześcijanie dalej trzymali się imienia Jezusa nawet po męczeńskiej śmierci Antypasa. Był jednak inny problem. W Objawieniu 2:14 czytamy: “Lecz mam ci nieco za złe, mianowicie, że są tam tacy, którzy trzymają się nauki Balaama, który nauczał Balaka, jak uwodzić synów izraelskich, by spożywali rzeczy bałwanom ofiarowane i uprawiali nierząd”. W czasach Mojżesza Balaam wysłał kobiety, które zapraszały Izraelitów na uczty i skłaniały ich do niemoralności i bałwochwalstwa.Ponownie nie znamy faktów, ale możemy sobie chyba wyobrazić, że chrześcijanie, którzy nie chcieli brać udziału w bałwochwalstwie mogli zostać przekonani do tego przez miejscowe kobiety. Oprócz ołtarza poświęconego Zeusowi w Pergamonie czczono też Dionizosa, którego Rzymianie nazywali Bachusem. Jego kult polegał między innymi na upijaniu się oraz niemoralności. Pod wpływem alkoholu chrześcijanin, który wystrzegał się bałwochwalstwa i rozpusty mógł się czegoś takiego dopuścić.Zapewne słyszeliście o słynnej Bibliotece Aleksandryjskiej. Była to największa biblioteka świata starożytnego. Na drugim miejscu była Biblioteka Pergamońska. Ten sam władca, który pokonał Galatów kazał też zbudować bibliotekę. Ponieważ te biblioteki konkurowały ze sobą Grecy z Aleksandrii zakazali eksportu papirus z Egiptu. Co zrobili Grecy z Pergamonu?Już wcześniej znany był materiał pisarski jakim były wyprawione skóry zwierzęce, ale gdy zabrakło papirusu w Pergamonie zaczęto na masową skalę używać tego materiału. Nie zdziwi was pewnie fakt, że materiał ten nazwano pergaminem. W 2 Tymoteusza 4:13 czytamy: “Płaszcz, który zostawiłem w Troadzie u Karposa, przynieś, gdy przyjdziesz, i księgi, zwłaszcza pergaminy”.Paweł omijał więc Pergamon, ale chętnie używał materiału pisarskiego z tego miasta. Do naszych czasów dotrwało wiele kodeksów czyli wczesnych kopii Biblii zapisanych właśnie na pergaminie. Ten materiał był używany jeszcze przez co najmniej 15 wieków. W Polsce np. Biblia królowej Zofii została spisana na pergaminie. W Pergamonie na tym materiale spisywano zwoje, które znajdowały się później w Bibliotece Pergamońskiej.Niektórzy bibliści twierdzą, że to właśnie ta biblioteka pełna pogańskich pism była dla apostoła Jana “tronem szatana”. Inni wskazują na świątynię Zeusa, jeszcze inni na kult cesarza, który rozwinął się właśnie w Pergamonie. Jest jednak jeszcze jedna teoria związana z chaldejskimi magami, którzy mieli wyemigrować z Babilonu właśnie do Pergamonu. W księdze Objawienia wspomniano później także o Babilonie wielkim.Wprawdzie nie ma historycznych dowodów na taką emigrację, ale wydaje się ona prawdopodobna. Chaldejscy magowie z Babilonu byli słynni na cały starożytny świat. Attalos I budując bibliotekę poszukiwał mędrców i pewnie chętnie by przyjął Chaldejczyków. Pergamon w ten sposób miał stać się centrum religii pogańskiej. Problem polega jednak na tym, że apostoł Jan spisywał Objawienie w czasach 11 cesarza Domicjana. Centrum religii pogańskiej było wtedy w Rzymie.Niemniej, księga Objawienia wspomina o jeszcze innym problemie. W Objawieniu 2:15 czytamy: “Tak i ty masz u siebie takich, którzy również trzymają się nauki nikolaitów”. Tak jak zwolenników Lutra nazywano luteranami, tak w I wieku określano zwolenników Nikolausa. Nie wiemy dokładnie na czym polegała ta nauka. Być może chodziło o synkretyzm religijny czyli połączenie chrześcijaństwa z pogańskim kultem.Tak więc, Pergamon zajmuje szczególne miejsce w historii Biblii – zarówno jako miejsce, które w symboliczny sposób zostało opisane w Nowym Testamencie, jak i jako ośrodek, w którym rozwinięto materiał piśmienniczy, który odegrał kluczową rolę w przekazywaniu Słowa Bożego na przestrzeni wieków. To fascynujące, jak jedno starożytne miasto łączy w sobie tak różne, ale równie istotne aspekty historii biblijnej.Wiem, gdzie mieszkasz, tam, gdzie jest tron szatana; a jednak trzymasz się mocno mego imienia i nie zaparłeś się wiary we mnie, nawet w dniach, kiedy Antypas, świadek mój wierny, został zabity u was, gdzie szatan ma swoje mieszkanie.https://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Objawienie-Swietego-Jana/2/13I przeszli przez frygijską i galacką krainę, ponieważ Duch Święty przeszkodził w głoszeniu Słowa Bożego w Azji.https://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Dzieje-Apostolskie/16/6Otóż, gdy poznali okazaną mi łaskę, Jakub i Kefas, i Jan, którzy są uważani za filary, podali mnie i Barnabie prawicę na dowód wspólnoty, abyśmy poszli do pogan, a oni do obrzezanychhttps://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/List-do-Galacjan/2/9Lecz mam ci nieco za złe, mianowicie, że są tam tacy, którzy trzymają się nauki Balaama, który nauczał Balaka, jak uwodzić synów izraelskich, by spożywali rzeczy bałwanom ofiarowane i uprawiali nierząd.https://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Objawienie-Swietego-Jana/2/14Płaszcz, który zostawiłem w Troadzie u Karposa, przynieś, gdy przyjdziesz, i księgi, zwłaszcza pergaminyhttps://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/2-List-do-Tymoteusza/4/13Tak i ty masz u siebie takich, którzy również trzymają się nauki nikolaitówhttps://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Objawienie-Swietego-Jana/2/15

Gal. 3,27 (27) Bo wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusa, w Niego też się odzialiście. Mat. 28,18-20 (18) A Jezus podszedł i zwrócił się do nich w tych słowach: Otrzymałem wszelką władzę w niebie i na ziemi. (19) Idźcie więc i pozyskujcie uczniów pośród wszystkich narodów. Chrzcijcie ich w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego (20) i uczcie przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż po kres tego wieku. Mat. 28,17 (17) Gdy Go zobaczyli, złożyli Mu pokłon, choć niektórzy wątpili. Mar. 16,16 (16) Kto uwierzy i zostanie ochrzczony, będzie zbawiony, a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Dz. 2,38 (38) Opamiętajcie się — odpowiedział Piotr — i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa dla odpuszczenia waszych grzechów, a otrzymacie dar — Ducha Świętego. Dz. 2,41 (41) Ci więc, którzy przyjęli jego słowa, zostali ochrzczeni i tego dnia dołączyło do nich około trzech tysięcy osób. Dz. 22,16 (16) A teraz — dlaczego zwlekasz? Wstań, daj się ochrzcić i obmyj się z twoich grzechów, wzywając Jego imienia. Dz. 19,1-5 (1) Właśnie gdy Apollos przebywał w Koryncie, Paweł przeszedł obszary wyżynne i przybył do Efezu. Tam spotkał jakichś uczniów (2) i zapytał: Czy otrzymaliście Ducha Świętego, gdy uwierzyliście? A oni mu na to: Nawet nie słyszeliśmy, że jest Duch Święty. (3) Zapytał więc: W jakim zatem chrzcie zostaliście zanurzeni? Odpowiedzieli: W chrzcie Jana. (4) Wtedy Paweł wyjaśnił: Jan zanurzał w chrzcie opamiętania i powtarzał ludowi, że ma uwierzyć w Tego, który idzie za nim, to jest w Jezusa. (5) Gdy to usłyszeli, przyjęli chrzest w imię Pana Jezusa. Nauczanie wygłoszone podczas nabożeństwa połączonego z chrztem na wyznanie wiary, w dniu 18 maja 2025

Zjavenie Jána 1:9 Ja, Ján, váš brat a spoločník v súžení, kráľovstve a vytrvalosti v Ježišovi, bol som pre Božie slovo a svedectvo o Ježišovi na ostrove Patmos.  10 V Pánov deň som bol vo vytržení ducha a počul som za sebou mohutný zvuk ako hlas poľnice 11 ktorý hovoril: Čo vidíš, napíš do knihy a pošli siedmim cirkvám: do Efezu, Smyrny, Pergama, Tyatír, Sárd, Filadelfie a do Laodicey. 12 Obrátil som sa, aby som pozoroval hlas, ktorý ku mne hovoril. A keď som sa obrátil, videl som sedem zlatých svietnikov 13 a uprostred svietnikov akoby Syna človeka, oblečeného do dlhého rúcha a cez prsia prepásaného zlatým pásom. 14 Hlavu a vlasy mal biele ako biela vlna, ako sneh, a oči ako plameň ohňa. 15 Nohymal podobné lesklému kovu rozžeravenému v peci, jeho hlas bol ako hučanie mnohých vôd. 16 V pravej ruke mal sedem hviezd, z jeho úst vychádzal ostrý dvojsečný meč a jeho tvár bola, ako keď slnko svieti v plnej sile. 17 Keď som ho uvidel, padol som mu k nohám ako mŕtvy. On položil na mňa pravicu a povedal: Neboj sa! Ja som Prvý a Posledný 18 a Živý. Bol som mŕtvy a hľa, žijem na veky vekov a mám kľúče smrti a podsvetia.  19 Napíš teda, čo si videl, čo je a čo sa stane potom. 20 Tajomstvo siedmich hviezd, ktoré si videl po mojej pravici, a siedmich zlatých svietnikov je toto: Sedem hviezd,to sú anjeli siedmich cirkví a sedem svietnikov, to je sedem cirkví.

Pierwsza wzmianka o Saulu, który później znany był jako apostoł Paweł znajduje się w Dziejach Apostolskich 5:58. Czytamy tam o zamordowaniu Szczepana: “A wypchnąwszy go poza miasto, kamienowali. Świadkowie zaś złożyli szaty swoje u stóp młodzieńca, zwanego Saulem”.  Z tego wersety dowiadujemy się dwóch rzeczy: był młody i był wrogiem chrystianizmu.Szczepana ukamienowano około 34 roku. Paweł był młodzieńcem czyli miał wtedy około 30 lat. Tak więc urodził się około 5 roku n.e. Jak sam powiedział w Dziejach 21:39 był Żydem urodzonym w Tarsie w Cylicji (wschodnie wybrzeże dzisiejszej Turcji). Miał też obywatelstwo rzymskie. Skąd jego rodzina znalazła się w tym mieście? W 63 roku p.n.e. Pompejusz Wielki oblegał Jerozolimę. Wziął wtedy tysiące jeńców żydowskich. Stali się oni niewolnikami. Wyzwolony niewolnik obywatela rzymskiego sam stawał się obywatelem. Niektórzy historycy sugerują, że Saul był potomkiem właśnie takiego wyzwoleńca (łac. libertus).W Liście do Filipian 3:5 tak się przedstawił: “Obrzezany dnia ósmego, z rodu izraelskiego, z pokolenia Beniaminowego, Hebrajczyk z Hebrajczyków, co do zakonu faryzeusz”. Chociaż więc jego rodzina mieszkała w Tarsie przestrzegała prawa mojżeszowego. Pochodził z plemienia Beniaminitów i nosił imię króla z tego rodu. Może to sugerować, że był potomkiem króla Saula. Został wychowany jako faryzeusz, bo w Dziejach 23:6 powiedział: “ja jestem faryzeuszem, synem faryzeuszów”. Żydzi mieszkający wśród pogan nadawali swoim dzieciom także drugie imię. Imię Paweł znaczy mały lub pokorny.W Tarasie uprawiano len. Wytwarzano też tkaniny z koziej sierści. Sprzyjało to rozwojowi takich rzemiosł jak tkactwo i wyrób namiotów. Gdy później podczas swoich podróży Paweł przybył do Koryntu korzystał z umiejętności, które nabył w rodzinnym mieście. W Dziejach Apostolskich 18:3 czytamy: “A ponieważ uprawiał to samo rzemiosło, zamieszkał u nich i pracowali razem; byli bowiem z zawodu wytwórcami namiotów”. Rodzice wysłali go jednak także do Jerozolimy. Tam studiował u znanego faryzeusza Gamaliela Starszego o czym wspomina w Dziejach 22:3.Po ukamienowaniu Szczepana Paweł dostał listy uwierzytelniające od arcykapłana aby wyłapać chrześcijan w Damaszku. Świadczy to o tym, że robił karierę w judaizmie. Po zniszczeniu Jerozolimy w 70 roku zniknęły inne sekty jak saduceusze, ale faryzeusze przetrwali. Współczesny judaizm stworzyli właśnie uczniowie faryzeusza Gamaliela. Paweł zrezygnował z tej kariery gdy został chrześcijaninem. Napisał o tym w Filipian 3:8 gdzie czytamy: “wszystko uznaję za śmiecie, żeby zyskać Chrystusa”.W drodze do Damaszku utracił wzrok i już w tym mieście na ulicy Prostej (która istnieje do dzisiaj) został chrześcijaninem. Czytamy o tym w Dziejach 9:11. Według tradycji stało się to 25 stycznia w 34 lub 35 roku. Dzieje Apostolskie mówią dalej o tym, że sam spotkał się z prześladowaniem w Damaszku i uciekł do Jerozolimy. Jednak w Liście do Galatów 1:17 wspomina: “Ani też nie udałem się do Jerozolimy do tych, którzy przede mną byli apostołami, ale poszedłem do Arabii, po czym znowu wróciłem do Damaszku”. Ta podróż jest dość tajemnicza i wspomniana tylko w tym jednym miejscu.W Jerozolimie początkowo chrześcijanie go unikali, ale uwierzył mu Barnaba i przyprowadził go do apostołów. W Dziejach Apostolskich 9:29 czytamy: “Rozmawiał też i rozprawiał z hellenistami, lecz ci usiłowali go zgładzić”. Paweł uciekł już z Damaszku, a teraz także musiał uciekać z Jerozolimy. Odesłano go do Tarsu. Barnaba jednak zapamiętał, że Paweł dyskutował z hellenistami czyli Żydami mówiącymi po grecku. W Antiochii Syryjskiej dużo Greków stawało się chrześcijanami. O tym mieście leżącym w Syrii nagram osobny odcinek. Apostołowie wysłali tam Barnabę. On widząc ile jest pracy poszedł do Tarsu po Saula.W Dziejach 11:26 czytamy: “A gdy go znalazł, przyprowadził go do Antiochii. I tak się ich sprawy ułożyły, że przez cały rok przebywali razem w zborze i nauczali wielu ludzi; w Antiochii też nazwano po raz pierwszy uczniów chrześcijanami”. Stamtąd później obaj wyruszyli w pierwszą podróż misjonarską. Popłynęli na Cypr biorąc ze sobą Marka, kuzyna Barnaby. Wydarzyło się tam kilka ważnych rzeczy. Na tej wyspie Saul zaczął używać imienia Paweł. Być może dlatego, że prokonsul nazywał się Sergiusz Paweł. Barnaba stał się tam mniej ważny, a jego kuzyn opuścił ich i wrócił do Jerozolimy.Paweł i Barnaba ruszyli później przez tereny dzisiejszej Turcji. Z Antiochii Pizydyjskiej zostali wyrzuceni, w Ikonium chciano ich ukamienować, a w Listrze doszło do tego. W Dziejach 14:19 czytamy: “Tymczasem nadeszli z Antiochii i z Ikonium Żydzi i namówiwszy tłum, ukamienowali Pawła i wywlekli go za miasto, sądząc, że umarł”. Paweł poszedł jednak dalej do Derbe, a potem wrócił do tych trzech wrogich miast. Spotykał się jednak wyłącznie z innymi chrześcijanami.Po powrocie do Antiochii Syryjskiej doszło do sporu w kwestii obrzezania. Była duża grupa chrześcijan, która uważała, że chrześcijanie powinni także przestrzegać prawa mojżeszowego. Cały 15 rozdział Dziejów Apostolskich jest temu poświęcony. Paweł z Barnabą ruszyli do Jerozolimy gdzie podjęto decyzję. Chrześcijanie pogańskiego pochodzenia nie muszą się obrzezywać. Mają tylko unikać krwi, bałwochwalstwa i niemoralności.Najwyraźniej podczas tej wizyty doszło do spotkania. W Galatów 2:9 czytamy: “Otóż, gdy poznali okazaną mi łaskę, Jakub i Kefas, i Jan, którzy są uważani za filary, podali mnie i Barnabie prawicę na dowód wspólnoty, abyśmy poszli do pogan, a oni do obrzezanych”. Kefas czyli Piotr oraz Jakub i Jan umówili się z Pawłem i Barnabą, że podzielą się terenem misyjnym. Piotr i inni z Jerozolimy mieli głosić Żydom, a Paweł i Barnaba poganom.Niestety po powrocie do Antiochii Syryjskiej. Paweł i Barnaba pokłócili się. Ten ostatni chciał w kolejną podróż ponownie zabrać swojego kuzyna Marka, który ich opuścił podczas pierwszej wyprawy. W Dziejach 15:39 jest użyte greckie słowo “paroxysmos” oznaczające ostrą kłótnię. W różnych przekładach oddano to jako wielki gniew lub ostre starcie. Rozdzielili się. Paweł zabrał ze sobą Sylasa. Udali się do Listy, tego miasta gdzie Paweł został podczas pierwszej podróży ukamienowany. Barnaba wziął swojego kuzyna Marka i poszedł w inną stronę. Ten Marek to prawdopodobnie późniejszy ewangelista.W Listrze do Pawła dołączył Tymoteusz. Poznał go prawdopodobnie już podczas pierwszej wizyty. Być może właśnie w domu Tymoteusza był opatrywany po kamienowaniu. Cała ta grupa przeszła aż do Troady na zachodzie dzisiejszej Turcji. Tam dołączył do nich Łukasz autor Dziejów Apostolskich. Tam przepłynęli do Macedonii. W Filippi, rzymskiej kolonii, Paweł i Sylas zostali wychłostani. W mieście doszło do rozruchów, a władcy kazali ich ukarać bez sądu. Później jednak musieli przeprosić Pawła, gdy usłyszeli, że jest obywatelem rzymskim. Kogoś takiego nie można było karać bez sądu.Później Paweł, Sylas, Tymoteusz, Łukasz i inni wyruszyli do Tesaloniki i Berei. Paweł ponownie spotkał się ze sprzeciwem i musiał sam uciekać do Aten. Tam najwyraźniej stanął przed sądem Ateńskim na Areopagu. Wygląda na to, że oskarżono go o głoszenie cudzoziemskich bogów. Paweł wybrnął z tego wskazując na ołtarz poświęcony nieznanemu bogu. W Dziejach 17:34 czytamy: “niektórzy mężowie przyłączyli się do niego i uwierzyli, a wśród nich również Dionizy Areopagita”. Ten Dionizy był członkiem sądu na Areopagu.Z Aten Paweł udał się do Koryntu gdzie przydała mu się umiejętność tworzenia namiotów. Zaczął je robić wraz małżeństwem Akwilasem i Pryscyllą. Gdy z Tesaloniki przybyli Sylas i Tymoteusz najwyraźniej przywieźli pieniądze, bo Paweł przestał pracować i całkowicie zajął się słowem (Dzieje 18:5). Chciano go ponownie postawić przed sądem, ale władca Koryntu nie chciał się mieszać w kwestie religijne między Żydami. Później po jakichś dwóch latach Paweł popłynął do Efezu, gdzie zostawił Akwilasa z żoną, a sam udał się do Antiochii Syryjskiej swojej bazy wypadowej.Łukasz, autor Dziejów Apostolskich także najwyraźniej został w Efezie. Tak więc nie znamy szczegółów początku trzeciej wyprawy Pawła i jego trasy z Antiochii do Efezu, ale prawdopodobnie szedł przez swoje rodzinne miasto Tars, potem przez Listrę miasto Tymoteusza, aż dotarł do Efezu, gdzie najwyraźniej mieszkał Łukasz. Później Paweł ponownie przeszedł Macedonię i Achaję, ale nie znamy szczegółów, możliwe, że Łukasz mu nie towarzyszył. Za to mamy pełną relację z rozruchów, do których doszło po powrocie Pawła do Efezu.Paweł musiał się ukrywać przed producentami dewocjonaliów dla odwiedzających świątynię Artemidy Efeskiej. Wywołali oni rozruchy, ale przyjaciele ukryli Pawła gdy tłum domagał się jego ukarania. Później gdy udawał się do Jerozolimy musiał unikać także Żydowskich wrogów, którzy planowali zamach i udał się inną drogą. W Jerozolimie jego obecność wywołała kolejne zamieszki. Wyprowadzono go ze świątyni i zamierzano zabić, ale uratowali go Rzymianie stacjonujący w twierdzy Antonia. Prawdopodobnie ze schodów tej twierdzy Paweł przemówił do wzburzony Żydów i rozzłościł ich jeszcze bardziej (Dzieje rozdział 22).A Paweł rzekł: Jestem Żydem z Tarsu w Cylicji, obywatelem dosyć znacznego miasta; proszę cię, pozwól mi przemówić do ludu.https://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Dzieje-Apostolskie/21/39A po kilku dniach przybył Feliks z żoną swoją Druzyllą, która była Żydówką. Kazał więc sprowadzić Pawła i przysłuchiwał się mu, co mówił o wierze w Jezusa Chrystusa.https://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Dzieje-Apostolskie/24/24A cierpliwość Pana naszego uważajcie za ratunek, jak i umiłowany brat nasz, Paweł, w mądrości, która mu jest dana, pisał do washttps://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/2-List-Piotra/3/15

Pastor Honza dává otázku, jak můžeme mít duchovní vliv na své okolí a přivádět lidi k Ježíši. Skrze příklad apoštola Pavla a jeho služby v Efezu nás vybízí k autentickému životu víry, službě druhým s pokorou a sdílení evangelia. Jsme povzbuzováni, abychom se stali viditelným příkladem Kristovy lásky a hledali příležitosti, jak oslovit své blízké nejen svými činy, ale také jasným poselstvím o Kristu. Kázání inspiruje k odvaze, pokoře a aktivnímu přístupu ve víře.

Gdzie po śmierci Jezusa wyemigrowała Matka Boska? Tradycja głosi, że do Efezu, razem ze św. Janem, który napisał tam Apokalipsę. Kilkaset lat wcześniej Heraklit stwierdził, że wszystko płynie, a Krezus pławił się w złocie. Efez to jedno z najbogatszych i największych miast starożytnego świata, po którym zostały imponujące ruiny. Najważniejszą (choć nie najbardziej imponującą) są pozostałości Artemizjonu, świątyni Artemidy, czyli jeden z 7 cudów starożytności. Artemida zastąpiła pradawną Boginię Matkę, a ją z kolei wyparł kult Matki Boskiej. Wszystkie spotykały się w Efezie, światynia obok świątyni.  Zparaszam w podróż do Turcji, ale i starożytności. Występują: Amazonki wraz z Wonder Woman, Herkules, Herostrates i Heraklit, jak również starożytny Elon Musk. Meandry tego odcinka zaprowadza nas również nad Sekwanę i... na księżyc.

Pokračování v Ježíšově řeči o chlebu života, ale také pohled do života krále Šalomouna nebo církve v Efezu nabízí aktuální vydání relace Séla, za kterou stojí manželé Petr a Markéta Šanderovi z husitské fary v Kuřimi.

Dávid Kováč - Neděle, 2. Červen 2024 - Video záznam kázání Finanční dar na podporu místní církve v Bosně Číslo účtu: 2700499139/2010 VS: 1416 Děkujeme za vaši štědrost.

Druhá kapitola listu Efezským od jedenáctého do sedmnáctého verše představuje dvě výrazné skupiny tehdejšího Efezu, pohanství a židovství. Apoštol Pavel popisuje obě tato společenství, a upozorňuje na velikou změnu, která nastává v místní společnosti. A to pro Kristovu prolitou krev, pro zvláštní novou zvěst, která lidi spojuje v jedno a nedělá rozdíl mezi židem a pohanem. Boží smíření totiž spočívá na úplně jiném základě, na hodnotě právoplatného Božího dítěte. Pojďme se do této pravdy zaposlouchat také.

V přehledu druhé kapitoly listu Efezským si připomeneme atmosféru prvního století našeho letopočtu, kdy v Efezu výrazně pronikaly dva základní životní směry – modlářství a židovství. Do této atmosféry přináší apoštol Pavel evangelium Pána Ježíše Krista a Boží Duch mocně působí. Lidé se obracejí, opouštějí svůj předchozí způsob života a nechávají se Pánem Ježíšem osvobozovat k životu novému. Stávají se z nich noví lidé a Duch svatý dále pracuje na jejich charakteru. Pojďme o této proměně přemýšlet víc.

Dostáváme se k závěru 1. kapitoly listu Efezským. Jedná se o soupis Pavlových děkovných i prosebných modliteb, které apoštol vyslovuje na adresu sboru v Efezu. Tento modlitební seznam apoštola Pavla pro nás může být motivací. Zároveň je ale jasné, že pokud by Duch svatý neotevřel náš rozum, naše srdce a nedal moudrost v poznání Boha, neměli bychom pochopení pro Boží slovo, pro texty z Bible. Kde můžeme získat poznání Boha? Toužíte ho vy poznat? Pojďme na to hledat odpověď.

Někdy máme pocit, že Bible je jen série příkazů, zákazů a pouček. V kázání, které otevírá sérii věnovanou biblické knize Efezským, Martin Fridrich ukazuje, že důvodem, proč mnohé věci děláme, je proto, co pro nás udělal Ježíš Kristus. Najdeš nás na sítích: Web: cirkevkolin.cz Facebook: facebook.com/cirkevkolin/ Instagram: instagram.com/cirkevkolin/

Evangelium se šířilo a veliké množství lidí se rozhodlo pro Pána Ježíše Krista. Za pár desítek let se evangeliem zaplavila celá jižní Evropa. List Efezským popisuje nový náboženský útvar v historii, odhaluje církev jako mistrovské Boží dílo, jako tajemství, které ještě nebylo zjeveno. Toto zvláštní dílo vzniklo i v Efezu, v hlavním městě Malé Asie. Efez bylo přístavním městem s rozvinutým obchodem, kulturou a náboženstvím. Stál zde jeden ze sedmi divů starověkého světa, chrám bohyně Artemis.

Ježíš je Pán církve, a jako „nadřízený“ má možnost vyměnit své služebníky. Jak vidíme v knize Zjevení v listu do Efezu, může pohnout z místa kýmkoliv, starší sboru nevyjímaje. Co pro nás dnes znamenají tvrdá slova do Efezu, ukazuje Marián Možucha.

Predsokratovská filozofia sa z väčšej časti zaoberá ontológiou a hľadaním arché. Začína milétskou školou. Ďalej sú tu Pytagorovci, podľa ktorých môže byť všetko vyjadrené číslami. Verili aj tomu, že nebeské telesá vydávajú hudbu, čo nie je úplne mylné presvedčenie, naťukajte si do youtube napríklad „sound of neptune“. Nasledujú eleáti, podľa ktorých spočíva podstata sveta v nemennosti a nehybnosti. Samostatnou kapitolou je „temný filozof“ Herakleitos z Efezu, ktorý videl zmenu všade okolo seba, na rozdiel od eleátov. Spomínali sme si aj pluralistov, prírodných filozofov Empedokla a Anaxagora, ktorým už nestačilo určiť jednu podstatu sveta. A nakoniec sú tu sofisti, platení učitelia múdrosti, ktorí už kašľali na arché. Kľúčové slová: občianska, náuka o spoločnosti, Schooltag, maturita, Sokrates, predsokratovské obdobie, filozofia

Poslechněte si první díl z nové série Nový začátek, která tematicky vychází z biblické knihy List Efezským. Bedřich se v tomto díle věnuje úvodním slovům dopisu apoštola Pavla, které napsal církvi v městě Efezu. V této hutné epizodě stihneme probrat snad skoro všechno - od společnosti a její kultury, přes křesťanskou víru a to, jak se projevuje, až po smrt a zmrtvýchvstání Ježíše a naději, kterou nám přináší.

W dzisiejszym odcinku wrażam do cyklu nagrań mających intencję poszerzenia perspektywy. Zapraszam was na wyprawę w głąb tajemniczego świata Heraklita z Efezu. Przytaczam i analizuję liczne aforyzmy tego greckiego filozofa oraz wyjaśniam jego powiązania z filozofią stoicką. Zapraszam do słuchania. Artykuł #106 – Heraklit z Efezu i stoicyzm pochodzi z serwisu Ze stoickim spokojem.

Dominantou třetí kapitoly listu Efezským je druhá Pavlova modlitba za církev v Efezu. Je to prosba adresovaná Bohu, ale zároveň také výzva k člověku: neustrnout na místě a nespokojit se s povrchností. Odvážit se vyrazit na hloubku. Co to znamenalo osobně pro apoštola Pavla v prvním století? A co to může obnášet pro nás, křesťany v dvacátém prvním století?

Lidský život optikou listu apoštola Pavla do Efezu zkoumá kazatel Církve bratrské René Drápala. První zastavení v 1. kapitole zve k otevření očí a pohledu „za“ naše okolnosti až k Bohu jako Dárci života.

O raspravama na koncilu u Efezu.

Z vašich úst ať nevyjde ani jedno špatné slovo, píše apoštol Pavel do Efezu. Ajaj - možná jste se taky v duchu chytli za hlavu. Další Klika Petra Húště nabízí tři filtry do dobru komunikaci: filtr pravdy, úhlu pohledu a užitečnosti. Jak komunikovat, aby se nám z řeči nevytrácela úcta, abychom budovali svým mluvením dobro, abychom přinášeli řešení? Autor, hovoří: Petr Húšť

Příběh církve v Efezu a její ochladnutí během prvních ca 40 let od jejího vzniku. Výrazem Boží lásky k nám je kříž Ježíše Krista. Nepotřebujeme také pokání jako církev v Efezu?

Vedno znova se kdo začudi, zakaj se iz zgodovine nič ne naučimo. Ta, ki tega ne razume, naj pogleda sebe, pa mu bo stvar hitro jasna. Ali se je iz preteklosti česa naučil, denimo, sv. Pavel. V pismu Timoteju, iz katerega danes beremo, brez olepševanja prizna, da je bil bogokletnih, preganjalec in nasilnež. Kako je mogoče, da je bil sv. Pavel takšen malopridnež, pravi barbar, ko pa se je rodil v tako ugledni družini, da je imel zagotovljeno rimsko državljanstvo, kar je bil velik privilegij. Odličen pedigre mu je omogočil vrhunsko izobrazbo. V Jeruzalemu je končal rabinsko šolo, si pridobil helenistično izobrazbo, tako da je poleg hebrejščine in aramejščine znal tudi grško. Poznal je vsak detajl Peteroknjižja, torej tudi današnji odlomek iz druge Mojzesove knjige, ki pripoveduje, kako hitro se je ljudstvo, ki je bilo rešeno egiptovske sužnosti, na poti pokvarilo, krenilo s poti, si dalo uliti tele in se pred njim klanjalo. Pavel se je poglabljal tudi v judovske preroke, psalme in modrostne knjige. A kot da se iz tega velikega poznavanja judovske zgodovine ni prav ničesar naučil. V trenutku, ko bi moral braniti nedolžno življenje, je odobraval ravnanje nahujskane množice, ki je s kamenjem pobila sv. Štefana. Ni torej zgodovina tista, iz katere bi se zares učili živeti; učenje zgodovine nam nudi zgolj izobrazbo. Do tega je prišel tudi sv. Pavel. Timoteju, prijatelju in škofu v maloazijskem Efezu, je pisal, da je edini razlog, zaradi katerega se je res kaj naučil, ta, da se ga je Gospod usmilil. Kljub temu, da je bil Pavel sprva intelektualno nadut, je bil v svojem bistvu ponižen. Priznal je svoje velike zmote in se odprl Kristusovi milosti, ki je bila zanj izredno bogata, poudarja v pismu Timoteju. In še nekaj glede učenja iz zgodovine: sv. Pavel se je po vseh peripetijah Kristusu zahvaljeval, ker je z njim tako dolgo potrpel. Potrpežljivost s slehernim človekom, pravi sv. Pavel, je Kristus pokazal najprej na njen. Kajti na svet je Kristus prišel zato, da bi rešil grešnike, med katerimi sem ob sv. Pavlu prvi prav jaz. Učimo se torej tako, da Kristus potrpi z nami, ko gremo skozi različna življenjska obdobja. V mladosti, ko iščemo življenjskega sopotnika, nismo več otroci, ki se igrali z mucki, a tudi nismo izkušeni, da bi življenje dojemali celostno. Do zrelosti, ko zares vemo, kaj je življenje, pridemo prek mnogih padcev. A Gospod z nami potrpi, kot je z mlajšim sinom potrpel dobri oče iz današnjega evangelija. In za čuda, Gospod nas ima za vredne zaupanja, tudi ko smo še nezreli, kot nekoč sv. Pavla. Razumljivo, saj svet ni v celoti odvisen od naše pameti in tega, kar se naučimo, temveč mnogo bolj od njegove milosti in potrpežljivosti.

Jaki zestaw pism Nowego Testamentu nazywamy „listami pastoralnymi” i dlaczego? Kiedy powstały „listy pastoralne” i czemu określenie czasu ich powstania ma tak istotne znaczenie dla zrozumienia ich przekazu? Kim był Tymoteusz, adresat dwóch z „listów pastoralnych”? Jakie relacje wiązały go z apostołem Pawłem? Kim Tymoteusz stał się dla kościoła lokalnego w Efezie i kościoła uniwersalnego aż do naszych czasów? Rozdziały: 00:00:00 Wstęp i modlitwa 00:19:11 Czym różnią się od siebie pierwszy i drugi list św. Pawła do Tymoteusza i dlaczego Paweł je napisał? Tzw. listy pastoralne/eklezjalne. 00:36:27 Z jakiej perspektywy Paweł pisał do Tymoteusza? Z perspektywy pastoralnej czy z perspektywy osobistej? 00:56:10 Kiedy i gdzie zostały napisane listy do Tymoteusza? 01:20:16 Kiedy i w jakich okolicznościach zginął apostoł Paweł? 01:41:54 Kim był Tymoteusz? Skąd pochodził i jak poznał ap. Pawła? 02:23:24 Jaka relacja łączyła ap. Pawła i Tymoteusza? Dlaczego Paweł nazywa go swym umiłowanym synem? 02:51:48 Tymoteusz jako apostoł Efezu. Po czym kościół dziś ma rozpoznawać namaszczenie apostolskie? 03:03:52 Kogo może dotyczyć List Pana Jezusa do anioła zboru w Efezie z Księgi Objawienia? -----------------------------

Jedyną stałą rzeczą w życiu jest zmiana - mawiał Heraklit z Efezu. Nasz redakcyjny filozof, Bartek Pucek, przekonuje, że pivotów nie należy się bać, bo są nieuchronne, a wręcz potrzebne. W cyklu Classic przypominamy jeden z najpopularniejszych odcinków podcastu Technologicznie, który w obecnych okolicznościach brzmi wyjątkowo aktualnie.

Zjavenie Jána 1:10 Bol som v duchu v deň Pánov a počul som za sebou veľký hlas ako hlas trúby, 11 ktorý hovoril: Ja som Alfa i Omega, prvý aj posledný, a čo vidíš, píš do knihy a pošli siedmim sborom, ktoré sú v Ázii: do Efezu, do Smyrny, do Pergamu, do Tyatír, do Sárd, do Filadelfie a do Laodicee. 12 A obrátil som sa, aby som videl hlas, ktorý hovoril so mnou. A keď som sa obrátil, videl som sedem zlatých svietnikov 13 a v prostredku medzi siedmimi svietnikmi som videl podobného Synovi človeka, oblečeného v dlhom rúchu až po nohy a prepásaného na prsiach zlatým pásom. 20 Tajomstvo siedmich hviezd, ktoré si videl na mojej pravici, a sedem zlatých svietnikov je toto : Sedem hviezd sú anjeli siedmich sborov, a sedem svietnikov, ktoré si videl, je sedem zborov. Ježiš je Pánom cirkvi 1. Spojenie s Bohom 2. Spojenie so svetom Ak vieš, že Boh nás robí súčasťou cirkvi a ako cirkev nás vysiela do sveta... Ako to mení tvoj záväzok k cirkvi / zboru a tvoj pohľad na náš zbor?

Každý človek má vo svojom živote, návykoch a charaktere veľa príležitostí na rast. Je to často ťažká práca. Do akej miery môžeme počítať s premieňajúcou mocou Božieho Ducha? Nad touto otázkou budeme v nedeľu uvažovať. Sprievodcom nám bude Pavlov list do Efezu. Biblické texty: Ef 3:14-21; Ef 5:15-19 Homília: Petr Kučera Liturgia: Ivan Šiller Organ: Milenka Uhlíková Čítanie: Pavel Kailing Modlitba: Petr Kučera

Každý človek má vo svojom živote, návykoch a charaktere veľa príležitostí na rast. Je to často ťažká práca. Do akej miery môžeme počítať s premieňajúcou mocou Božieho Ducha? Nad touto otázkou budeme v nedeľu uvažovať. Sprievodcom nám bude Pavlov list do Efezu. Biblické texty: Ef 3:14-21; Ef 5:15-19 Homília: Petr Kučera Liturgia: Ivan Šiller Organ: Milenka Uhlíková Čítanie: Pavel Kailing Modlitba: Petr Kučera

Seria "7 ważnych listów"

Predsokratovská filozofia sa z väčšej časti zaoberá ontológiou a hľadaním arché. Začína milétskou školou. Ďalej sú tu Pytagorovci, podľa ktorých môže byť všetko vyjadrené číslami. Verili aj tomu, že nebeské telesá vydávajú hudbu, čo nie je úplne mylné presvedčenie, naťukajte si do youtube napríklad „sound of neptune“. Nasledujú eleáti, podľa ktorých spočíva podstata sveta v nemennosti a nehybnosti. Samostatnou kapitolou je „temný filozof“ Herakleitos z Efezu, ktorý videl zmenu všade okolo seba, na rozdiel od eleátov. Spomínali sme si aj pluralistov, prírodných filozofov Empedokla a Anaxagora, ktorým už nestačilo určiť jednu podstatu sveta. A nakoniec sú tu sofisti, platení učitelia múdrosti, ktorí už kašľali na arché. Viac info: https://www.schooltag.sk/ https://www.instagram.com/schooltag.sk/

2 Tim 4, 9 - 18: Poponáhľaj sa, aby si rýchlo prišiel ku mne, 10 lebo Démas ma opustil, zamilujúc si tento svet, a odišiel do Tesaloniky, Krescens do Galácie, Títos do Dalmácie. 11 Jediný Lukáš je so mnou. Marka zober a priveď so sebou, lebo mi je veľmi užitočný na službu. 12 Tychika som poslal do Efezu. 13 Keď prídeš, dones mi plášť, ktorý som nechal u Karpa v Troade, aj knihy, najmä pergameny. 14 Alexandros, kováč, mi spôsobil mnoho zlého, Pán mu odplatí podľa jeho skutkov. 15 Aj ty sa ho chráň, lebo sa veľmi protivil našim rečiam. 16 Keď som sa prvýkrát bránil, nikto nebol pri mne, ale všetci ma opustili. Nech sa im to nezapočíta. 17 Pán však stál pri mne a posilnil ma, aby som plne vykonal zvesť, a aby ju počuli všetci pohania. Tak som bol vytrhnutý z levovej tlamy. 18 Pán ma zbaví všetkého zlého a zachová pre svoje nebeské kráľovstvo. Jemu sláva naveky vekov. Amen. 19 Pozdrav Prisku a Akvilu i dom Oneziforov.

Host: Renata Šilarová, ptá se: Petr Vaďura

Skutky apoštolov 20,17-38 17 Preto poslal do Efezu a povolal si starších cirkevného zboru. 18 Keď prišli k nemu, hovoril im: Vy sami

Nevieme, kedy sa narodil sv. Cyril. Predpokladá sa, že to bolo okolo roku 370. Z jeho diela sa dá usúdiť, že získal veľké vzdelanie. Za životné povolanie si zvolil duchovný stav. Najprv bol mníchom. V roku 403 - už ako kňaz - doprevádzal svojho strýka, alexandrijského patriarchu Teofila, na známu synodu "Pri dube", ktorá neprávom poslala sv. Jána Zlatoústeho (13.11.) do vyhnanstva. V roku 412 nastúpil Cyril po svojom strýkovi na alexandrijský patriarchálny stolec. Zároveň dostal väčšiu moc ako mal predtým Teofil. Alexandrijský biskup okrem moci nad kňazstvom dostal totiž i svetskú moc. Cyril sa z mladou rozhodnosťou snažil vyriešiť všetký problémy, ale mnoho krát zachádzal priďaleko. Ihneď po nastúpení do funkcie zavrel noviciánske chrámy v Alexandrii. Novicánov vyhnal z mesta. Alexandrijskí obyvatelia mali zvláštnu záľubu v sporoch. Keď sa im naskytla nejaká príležitosť, dopúšťali sa takmer neuveretiľných činov. Ľud sa neukľudnil, pokiaľ netiekla krv. Cyril chcel v týchto udalostiach jednať vždy čo najlepšie, ale nie vždy sa mu to podarilo. Mnoho kázal. Slovom sa snažil nastoliť v Alexandrii pokoj. Bol tiež neúprosným bojovníkom proti každej heréze. V roku 429 začal carihradský patriarcha Nestor hlásať, že Pánna Mária neporodila Boha, ale len človeka. Preto nie je Bohorodičkou, ale len Kristorodičkou. Boh Slovo sa podľa neho spojil s človekom Ježišom od samého momentu počatia len milosťou. A prebýval v nej tak ako v chráme. Cyril spoznal blud. Preto napísal Nestorovi, biskupom a mníchom veľa listov, v ktorých túto náuku rozhodne odmietol. Keď ju Nestor začal ohlasovať na cisárskom dvore, napísal Cyril apologetické listy priamo cisárovi Teodózovi II. Okrem toho sa obrátil na pápeža Celestína, aby v tomto vážnom spore rozhodol. Celestín zvolal roku 430 do Ríma synodu, ktorá uznala Cyrilovu pravovernosť. Nestora vyzvala, aby svoje bludy odvolal. Synoda poverila Cyrila, aby sa postaral o uplatnenie jej rozhodnutia. Ten preto na alexandrijskej synode zostavil dvanásť anatém. Žiadal, aby Nestor ich odprisahal. Ten, pretože cítil podporu sýrskych teológov, sa proti anatémam ostro postavil. Na konečné rozhodnutie zvolal cisár Teodóz II. roku 431 koncil do Efezu. Nestor sa so 16 biskupmi dostavil do mesta. Prišiel tiež Cyril s 50 biskupmi, ale antiochijský patriarcha Ján sa vo stanovenom čase nedostavil. Taktiež pápežskí legáti sa pre zlé počasie na mori opozdili. Cyril sa rozhodol nečakať na oneskorencov. Predpokladal o nich totiž, že sa nedostavia, preto koncil otvoril. Nestor videl, že jeho protivníci majú prevahu, preto odišiel z koncilu. Prehlásil, že sa naň nevráti, kým nepríde antiochijský patriarcha Ján. Na koncile odsúdili Nestorovo učenie ako bludné. Nestor bol zosadený a vyobcovaný z Cirkvi. Situácia sa vyostrila, keď sa do Efezu dostavil patriarcha Ján. Ten sa nepripojil ku Cyrilom vedenému koncilu, ale zvolal vlstný koncil, na ktorom Cyrila odsúdili a zosadili. Na ich podnet bol Cyril poslaný do väzenia. Keď potom dorazili pápežskí legáti, pripojili sa k Cyrilovmu koncilu. Vyslovili exkomunikáciu nad Jánom a jeho privržencami. Cisár váhal, ku ktorej strane sa má pripojiť. Nakoniec sa rozhodol proti Nestorovi, ktorého dal zosadiť z carihradského biskupského stolca. Uväzneného Cyrila dal prepustiť. Napätie medzi Alexandriou a Antiochiou trvalo 2 roky. Nakoniec obidve strany ustúpili zo svojich stanovísk, roku 433 dosiahli zmierenie. Sv. Cyril dlhú dobu upodozrieval sv. Jána Zlatoústeho (13.11) z origenizmu. Preto jeho meno odmietal zapísať do diptychov (t.j. cirkevných spomienkových zoznamov). Keď spoznal svoj omyl, čo bolo až po Jánovej smrti (+417), veľmi toho ľutoval. Od tejto chvíle si sv. Jána Zlatoústeho veľmi vážil. Posledné roky svojho života sa Cyril venoval pastoračnej práci a písaniu teologických diel. Usiloval sa predovšetkým o vysvetľovanie svojich teologických pojmov, aby predišiel nedorozumeniam. Zomrel roku 444.

Jeho meno má hebrejský pôvod a znamená „Boh je milosrdný“. Podľa synoptických evanjelií boli Ján a jeho brat Jakub Starší synmi Zebedeja a Salome z Betsaidy. Obaja boli rybármi na Tiberiadskom jazere. Ich spoločníkmi pri práci boli Šimon a Ondrej. Ježiš ich spoločne povolal za svojich učeníkov. Obaja Zebedejovi synovia, ktorí sa v zoznamoch apoštolov uvádzajú spoločne, sa spolu s Petrom tešili výsadnému postaveniu. Ježiša sprevádzali pri vzkriesení Jairovej dcéry, počas premenenia na hore a aj v Getsemanskej záhrade. Markovo evanjelium nazýva oboch bratov „Boanergés“ – Synovia hromu. V Skutkoch apoštolov účinkuje Ján spoločne s Petrom. Túto tradíciu podčiarkuje aj list Galaťanom, ktorý ich oboch spoločne s Jakubom, Pánovým bratom, označuje ako „stĺpy“. Jánovo evanjelium podstatne rozširuje poznatky o dnešnom svätcovi, apoštolovi Jánovi. Predpokladá sa, že za určením „učeníka, ktorého miloval Ježiš“ a „iným učeníkom“ ukrýva sa Zebedejov syn Ján. Aj tu vystupujú obaja hlavní učeníci Peter a Ján spoločne, i keď sčasti v určitej „konkurencii“, ktorá však nespočíva medzi „Úradom“ a „Duchom“, ale vychádza z ocenenia apoštola Jána. Ján pochádzal zo školy Jána Krstiteľa, bol Ježišovým dôverníkom, stál pod jeho krížom a Ježiš ho uviedol do synovského vzťahu s Máriou. Z konca evanjelia možno usúdiť, že sa Ján dožil vysokého veku. O ďalšom Jánovom pôsobení a živote podávajú správu starokresťanské tradície. Podľa tradície apoštol Ján pôsobil v Efeze, za čias cisára Domiciána ho poslali do vyhnanstva na ostrov Patmos, kde napísal knihu Zjavenia. Odtiaľ sa potom vrátil do Efezu a tu napísal evanjelium. Ako veľmi starý, za čias cisára Trajána, zomrel. Jánov prívlastok „Teológ“ sa datuje až od 4. storočia. Začiatok úcty k apoštolovi Jánovi sa spája s kultom pri jeho hrobe v Efeze. Dnešný deň je spomienkou na každoročnú púť k jeho hrobu. casoslov.sk Pán povedal Židom, ktorí k nemu prišli: Moje ovce počúvajú môj hlas, ja ich poznám a ony idú za mnou. Ja im dávam večný život. Nezahynú nikdy a nik mi ich nevytrhne z ruky. Môj Otec, ktorý mi ich dal, je väčší od všetkých a nik ich nemôže Otcovi vytrhnúť z ruky. Ja a Otec sme jedno.” Židia znova zdvihli kamene a chceli ho kameňovať. Ježiš im povedal: „Ukázal som vám veľa dobrých skutkov od môjho Otca. Pre ktorý z nich ma kameňujete?!” Židia mu odpovedali: „Nekameňujeme ťa za dobrý skutok, ale za rúhanie, preto, že hoci si človek, robíš sa Bohom.” Ježiš im vravel: „A nie je napísané vo vašom zákone: ,Ja som povedal: Ste bohmi'? Nuž ak nazval bohmi tých, ktorým bolo dané Božie slovo a Písmo nemožno zrušiť! , prečo vy hovoríte tomu, ktorého Otec posvätil a poslal na svet: ,Rúhaš sa' za to, že som povedal: Som Boží Syn?! Ak nekonám skutky môjho Otca, neverte mi. Ale ak ich konám, keď už nechcete veriť mne, verte tým skutkom, aby ste poznali a verili, že vo mne je Otec a ja v Otcovi!” (Jn 10, 27-38)

Poslední knihou Bible je Zjevení. Většinou ho máme spojené s bájnými obrazy, šelmami, bitvami a drahokamy. Na začátku této knihy je ale zaznamenaných sedm dopisů církvím v sedmi vlivných městech tehdejší doby. První dopis je adresovaný efezské církvi.

Mená Aristarch a Trofim majú grécky pôvod. Aristarch znamená „najlepšieho pôvodu“ a meno Trofim „živiteľ“. Meno Pudent má zasa latinský pôvod a znamená „šikovný“. Dnešní svätci žili v dobe apoštolov. Aristarch bol spoločníkom na cestách a spolupracovníkom apoštola Pavla. List Kolosanom ho predstavuje ako židokresťana zo Solúna. S Pavlom bol v Efeze, na poslednej ceste v Jeruzaleme a počas putovania do Ríma. Pavol ho v liste Kolosanom nazýva spoluväzňom, zrejme preto, že bez toho, aby bol uväznený, zdieľal Pavlovo zajatie. Životopisné legendy z neho urobili biskupa zo Solúna alebo Apamei a pripočítali ho k 70 učeníkom. Pudent bol pravdepodobne synom Prisky a rímskym senátorom. Oboch spomína Pavol v Druhom liste Timotejovi. V Ríme prejavil Pudent spoločne so svojimi dcérami Pudentiánou a Praxédou Petrovi pohostinnosť. Podľa tradície zriadil v Ríme jeden z najstarších chrámov, dnes zasvätený svätej Pudentiane. Trofim bol kresťan z pohanstva a pochádzal z Efezu. Pavla sprevádzal na jar v roku 58 z 3. misijnej cesty z Korintu do Jeruzalema. Pavol raz musel nechať Trofima chorého v Miléte. Trofim sa nechtiac stal podnetom Pavlovho zatknutia, keď ho Pavol ako nežida vzal do átria Jeruzalemského chrámu. Neskoro-antické a stredoveké zoznamy apoštolov zaradili Trofima ako jedného zo 72 Ježišových učeníkov. Podľa týchto správ vraj Trofim zomrel s Pavlom v Ríme za cisára Nera. Zdroj: http://grkatba.sk Pán povedal Židom, ktorí k nemu prišli: Veru, veru, hovorím vám: Kto počúva moje slovo a verí tomu, ktorý ma poslal, má večný život a nepôjde pred súd, ale prešiel zo smrti do života. Veru, veru, hovorím vám: Prichádza hodina, ba už je tu, keď mŕtvi počujú hlas Božieho Syna a tí, čo ho počujú, budú žiť. Lebo ako Otec má život sám v sebe, tak dal aj Synovi, aby mal život sám v sebe. A dal mu aj moc súdiť, pretože je Synom človeka. Nedivte sa tomu, lebo prichádza hodina, keď všetci v hroboch počujú jeho hlas a výjdu: tí, čo robili dobre, budú vzkriesení pre život a tí, čo páchali zlo, budú vzkriesení na odsúdenie. Ja nemôžem nič robiť sám od seba. Súdim, ako počujem. A môj súd je spravodlivý, lebo nehľadám svoju vôľu, ale vôľu toho, ktorý ma poslal. (Jn 5, 24-30)

Roky života: 400 – 461 1 Vyhlásený: 5.10.1754 – Benedikt XIV Sv. Lev Veľký sa narodil okolo roku 400 v toskánskej rodine v Ríme. O jeho mladosti nevieme nič. Za diakona bol vysvätený počas pontifikátu Celestína I. (422-432). Už ako diakon sa stal pápežským legátom v Galii. Počas trvania tohto úradu bol zvolený roku 440 za pápeža. Vo svete i Cirkvi vtedy vládol chaos kvôli početným herézam a nedorozumeniam medzi cirkevnou hierarchiou. Pápež sa všemožne usiloval kázňami a katechézami vychovávať tak duchovenstvo, ako aj pospolitý ľud. Snažil sa, aby najmä v Ríme žili ľudia príkladným životom. Vyvinul veľké úsilie aj pri opravách baziliky sv. Petra, dal vystavať nové chrámy. V roku 449 zvolal cisár Teodózius cirkevný snem do Efezu. Pápež tam tiež poslal svojich zástupcov. No koncil bol úplne v rukách cisára a bludára Eutycha, ktorého Teodózius zastával. Pápežským legátom sa nepodarilo nič urobiť pre prijatie pápežovho listu o pravej náuke o dvoch prirodzenostiach Ježiša Krista. Preto pápež odmietol uznať závery koncilu a nazval ho nie Efezský koncil, ale Efezské zbojníctvo a s týmto menom vstúpil do dejín. V roku 451 sa konal ďalší koncil v Chalcedóne, kam pápež znova poslal po svojich vyslancoch list o dvoch prirodzenostiach Ježiša Krista. Tam bol list prijatý so všeobecným nadšením a pokladá sa prvé vyhlásenie pápeža „ex cathedra“. Podľa tradície pápež Lev Veľký roku 452 zabránil zničeniu mesta Ríma, keď sa vybral bez zbraní za vodcom Hunov Attilom, ktorý chcel zničiť Rím. Našiel ho pri brehoch rieky Pád pri Mantove. Presvedčil ho, aby ušetril Rím od zničenia. Na počudovanie všetkých Attila vtedy vyhovel pápežovi, nechal mesto na pokoji a odtiahol preč. O niekoľko rokov neskôr (r. 455) zase ohrozoval mesto Rím kmeň Vandalov. Pápež znova žiadal o mier. Nepodarilo sa mu však celkom uprosiť ich kráľa Gensericha. Dosiahol aspoň toľko, že pri štrnásťdennom drancovaní Ríma ušetria životy obyvateľov. Mesto však olúpili takmer o všetko. Pápež Lev sa zapísal do dejín ako obranca pravej viery, ochranca slabých a trpiacich, ale aj ako posol mieru. Bol veľmi pokorným mužom. Zachovalo sa po ňom mnoho listov, spisov a kázní. Zomrel roku 461. Pochovaný je v bazilike sv. Petra vo Vatikáne. Ako prvý spomedzi pápežov dostal titul Veľký.

Služba v staršovstve zboru (ľudia, ktorých cirkevná komunita poverí vedením) patrí medzi najdôležitejšie časti zborovej práce. Apoštol Pavol pri zakladaní zboru vždy najprv dával pozor na to, aby novo-vznikajúci zbor mal presbyterov (vedúcich) a stal sa tak funkčným. Takýto presbyter mal byť zárukou toho, že všetko sa bude diať podľa apoštolského učenia a poriadku cirkvi. Čo táto zodpovednosť a služba znamená dnes? Aké je poslanie sestier a bratov starších? Odpoveď nám môže dať najdlhší text, ktorý Nová zmluva obsahuje o práci presbyterov. Sú to slová apoštola Pavla, ktorý si do Milétu pozval členov staršovstva z Efezu a hovoril k nim (Skutky 20. kapitola, verše 17-36) Biblické texty: Ex 18:13-26; Sk 20:17-36 Homília: Pavel Černý Liturgia: Marcel Markuš Organ: Milenka Uhlíková Spev: Lukáš Bohuš Čítanie: Milenka Uhlíková

Služba v staršovstve zboru (ľudia, ktorých cirkevná komunita poverí vedením) patrí medzi najdôležitejšie časti zborovej práce. Apoštol Pavol pri zakladaní zboru vždy najprv dával pozor na to, aby novo-vznikajúci zbor mal presbyterov (vedúcich) a stal sa tak funkčným. Takýto presbyter mal byť zárukou toho, že všetko sa bude diať podľa apoštolského učenia a poriadku cirkvi. Čo táto zodpovednosť a služba znamená dnes? Aké je poslanie sestier a bratov starších? Odpoveď nám môže dať najdlhší text, ktorý Nová zmluva obsahuje o práci presbyterov. Sú to slová apoštola Pavla, ktorý si do Milétu pozval členov staršovstva z Efezu a hovoril k nim (Skutky 20. kapitola, verše 17-36) Biblické texty: Ex 18:13-26; Sk 20:17-36 Homília: Pavel Černý Liturgia: Marcel Markuš Organ: Milenka Uhlíková Spev: Lukáš Bohuš Čítanie: Milenka Uhlíková

Wykład dr. Stanisława Bajtlika, Kawiarnia Naukowa 1a [10 grudnia 2015] Wszyscy posługujemy się czasem, ale nikt nie wie, czym jest czas – mówił dr Stanisław Bajtlik podczas wykładu w Kawiarni Naukowej 1a. Astrofizyk podjął się przybliżenia słuchaczom własności czasu oraz wyjaśnienia, w jaki sposób wiedza o tych własnościach przekłada się na praktyczne zastosowanie. Pojęcie czasu od dawna nurtowało ludzkość. I budziło niepokój Heraklit z Efezu pisał, że nie można wstąpić dwukrotnie do tej samej rzeki. Sekstus Empiryk stwierdził, że do tej samej rzeki nie tylko nie można wejść dwa razy, lecz w ogóle. Między początkiem a końcem tego procesu rzeka bowiem ulega zmianie. Procesy fizyczne mają swój początek w przeszłości i znajdują finał w przyszłości. Czyli w sferach, które nie istnieją tu i teraz. Skoro procesy fizyczne zachodzą w czymś, czego nie ma, i kończą się w czymś, czego nie ma, to czy w ogóle zachodzą? – wyrażał te obawy Stanisław Bajtlik. Astrofizyk przypomniał też starożytne paradoksy ruchu. Strzała wypuszczona w łuku w danym momencie swojego ruchu znajduje się w określonym miejscu. Więc pozostaje w spoczynku. Teoretycznie nie może być więc w ruchu, choć obserwator widzi, że leci. Achilles i żółw ścigają się na tym samym odcinku. Achilles, jako biegający szybciej, pozwala się żółwiowi oddalić. Choć Achilles biega szybciej niż żółw, to według autora tego paradoksu powinien przegrać wyścig. Za każdym razem bowiem, gdy będzie dobiegał do miejsca, gdzie był żółw, ten będzie przesuwał się bliżej w stronę mety. Paradoks ten udało się rozwiązać dopiero w XVI w., gdy matematycy odkryli pojęcie szeregów skończonych. Według niego suma nieskończenie wielu elementów może być skończona, więc w tym przypadku dystanse i odstępy czasu stają się coraz krótsze. O pomiarach czasu Ludzie mierzyli czas od dawien dawna. Jak mówił Stanisław Bajtlik, do tego celu służyły prawdopodobnie megalityczne konstrukcje i dysk z Nerby sprzed 4,5 tys. lat. Starożytni Egipcjanie wynaleźli zegary słoneczne i klepsydrę. Na przełomie XIII i XIV w. skonstruowano pierwsze zegary mechaniczne, ale wskazówka minutowa to dopiero wynalazek XVI-wieczny. Wtedy też powstały pierwsze zegarki kieszonkowe, ale upowszechniły się dopiero w XIX w. Na przełomie XIX i XX w. pojawiły się pierwsze zegary kwarcowe. Wykorzystują one do pomiaru czasu zjawisko piezoelektryczności. Przyłożone do ścian bocznych kryształu kwarcu napięcie elektryczne wywołuje jego drgania, które są zliczane przez układ zegarka. Pomiar taki jest o wiele dokładniejszy niż w przypadku czasomierzy mechanicznych. Zegary atomowe pojawiły się w drugiej połowie XX w. Mierzą czas, wykorzystując drgania atomu, i osiągają dokładność 10-7 sekundy na rok. Przez wieki operowano jedynie czasem lokalnym. Południe określano na podstawie obserwacji słońca. Zegary w różnych miejscowościach pokazywały różne godziny. Ujednolicenie czasu poprzez wprowadzenie stref czasowych – jak mówił astrofizyk – wymusiło dopiero pojawienie się kolei żelaznych. Po raz pierwszy dokonano tego w Anglii. Obecnie prawie cała Europa od Bugu do Kraju Basków znajduje się w jednej strefie czasowej, choć faktyczne różnice w czasie wynoszą do 2,5 godziny. Rosję obejmuje 7 stref czasowych, Stany Zjednoczone bez Hawajów i Alaski – 4. Chiny mają tylko jedną strefą czasową, a Indie i Nepal – w celu podkreślenie swojej niezależności – operują czasem lokalnym różniącym się od strefowego odpowiednio o 45 minut i 0,5 godziny.

„Jedyną stałą rzeczą we wszechświecie jest zmiana”. Prawdę tę (ponad 2500 lat temu!) wygłosił Heraklit z Efezu, grecki filozof, który pewnego dnia odkrył, że „wszystko płynie”. Od tamtego czasu – paradoksalnie – nic się nie zmieniło, bo wszystko nadal się zmienia