POPULARITY
4 episodes with nijntje
5 episodes with nijntje
2 episodes with nijntje
2 episodes with nijntje
2 episodes with nijntje
Bart Bruna heeft weer een nieuwe maatschappijkritische Nijntje uitgebracht en dan is het vanzelfsprekend dat hij het boek bij Radio Willekeur in al haar volledigheid komt voorlezen. -Radio Willekeur is een 100% geïmproviseerde comedy-podcast, met elke werkdag een nieuwe sketch! Gemaakt door cabaretiers Andries Tunru, Ruud Smulders en Stefan Hendrikx en muzikaal ondersteund door wonderpianist Bram Brouwers.--MEER RADIO WILLEKEUR:Instagram: instagram.com/radiowillekeurYouTube: youtube.com/@RadioWillekeurTikTok: tiktok.com/@radiowillekeurFacebook: facebook.com/radiowillekeur--SOCIALS INDIVIDUEELDe jongens ontlenen hun volledige identiteit aan de hoeveelheid Instagram-volgers die ze hebben. Dus help ze wat innerlijke rust te vinden door middel van een follow:Andries: https://www.instagram.com/andriestunru/Ruud: https://www.instagram.com/dieruudsmulders/Stefan: https://www.instagram.com/stefan_hendrikx/Bram: https://www.instagram.com/swallahjaxx/--DE BOYS IN HET THEATER:De drie mannen zijn nú op tour met hun cabaretprogramma's. Binnenkort in een theater nét niet bij jou in de buurt! Check hun speellijsten hier:Andries: https://www.andriestunru.nlRuud: https://www.ruudsmulders.nlStefan: https://www.stefanhendrikx.nlDuo-improvisatieshow Andries & Stefan: https://www.wijzijnbeperkthoudbaar.nl--bedankt voor het lezen joe groetjes
Bart Bruna is weer terug met een nieuw Nijntje-boek. Altijd maatschappelijk scherp en op rijm. --Radio Willekeur is een 100% geïmproviseerde comedy-podcast, met elke werkdag een nieuwe sketch! Gemaakt door cabaretiers Andries Tunru, Ruud Smulders en Stefan Hendrikx en muzikaal ondersteund door wonderpianist Bram Brouwers.--MEER RADIO WILLEKEUR:Instagram: instagram.com/radiowillekeurYouTube: youtube.com/@RadioWillekeurTikTok: tiktok.com/@radiowillekeurFacebook: facebook.com/radiowillekeur--SOCIALS INDIVIDUEELDe jongens ontlenen hun volledige identiteit aan de hoeveelheid Instagram-volgers die ze hebben. Dus help ze wat innerlijke rust te vinden door middel van een follow:Andries: https://www.instagram.com/andriestunru/Ruud: https://www.instagram.com/dieruudsmulders/Stefan: https://www.instagram.com/stefan_hendrikx/Bram: https://www.instagram.com/swallahjaxx/--DE BOYS IN HET THEATER:De drie mannen zijn nú op tour met hun cabaretprogramma's. Binnenkort in een theater nét niet bij jou in de buurt! Check hun speellijsten hier:Andries: https://www.andriestunru.nlRuud: https://www.ruudsmulders.nlStefan: https://www.stefanhendrikx.nlDuo-improvisatieshow Andries & Stefan: https://www.wijzijnbeperkthoudbaar.nl--bedankt voor het lezen joe groetjes
Bart Bruna is weer te gast met een nieuw rijmend avontuur van het welbekende pluiskonijn Nijntje! Ditmaal mengt ze zich in de geopolitiek... -- Radio Willekeur is een 100% geïmproviseerde comedy-podcast, met elke werkdag een nieuwe sketch! Gemaakt door cabaretiers Andries Tunru, Ruud Smulders en Stefan Hendrikx en muzikaal ondersteund door wonderpianist Bram Brouwers. -- MEER RADIO WILLEKEUR: Instagram: instagram.com/radiowillekeur/ YouTube: youtube.com/@RadioWillekeur TikTok: tiktok.com/@radiowillekeur Facebook: facebook.com/radiowillekeur -- SOCIALS INDIVIDUEEL De jongens ontlenen hun volledige identiteit aan de hoeveelheid Instagram-volgers die ze hebben. Dus help ze wat innerlijke rust te vinden door middel van een follow: Andries: https://www.instagram.com/andriestunru/ Ruud: https://www.instagram.com/dieruudsmulders/ Stefan: https://www.instagram.com/stefan_hendrikx/ Bram: https://www.instagram.com/swallahjaxx/ -- DE BOYS IN HET THEATER: De drie mannen zijn nú op tour met hun cabaretprogramma's. Binnenkort in een theater nét niet bij jou in de buurt! Check hun speellijsten hier: Andries: https://www.andriestunru.nl Ruud: https://www.ruudsmulders.nl Stefan: https://www.stefanhendrikx.nl Duo-improvisatieshow Andries & Stefan: https://www.wijzijnbeperkthoudbaar.nl -- bedankt voor het lezen joe groetjes
Marije Lieuwens flikte het twee keer: viraal gaan met een relevant verhaal. Haar eerste keer was in Utrecht, waar ze tijdens Corona een posteractie bedacht om meer sociale cohesie te creëren. Ze wist het bedrijf achter Nijntje zover te krijgen dat ze hun art work mocht gebruiken. De actie werd een groot succes.Deel twee van Marije's succesverhaal is nog in volle gang. Maar het is wel een succesverhaal met een zwart randje. Na de gebeurtenissen van 7 oktober in Israël en Palestina was Marije zo geschokt door al het geweld, dat zij op de bres sprong voor vrede. Ze ontwikkelde samen met een bekende ontwerper de “Peace Now” poster die inmiddels op grote schaal gedeeld wordt. Het verhaal van Marije bevat een boel ondernemerslessen. De juiste timing voor je idee, volle bak gaan voor iets waarvan je voelt dat het klopt. En het oplossen van bottlenecks voor groei. Veel plezier met deze nieuwe aflevering! Gerhard HOOFDSTUKKEN 00:00 Welkom bij Groeivoer! 05:01 De familie van Dick Bruna overtuigen 11:01 DUIC 16:01 Viraal gaan: je Intuïtie volgen 22:02 Timing bij viraal gaan 27:01 Peace Now 33:01 Een gepolariseerde wereld 39:01 Je uitspreken 45:01 Ondernemen in onzekere tijden 51:01 Viraal gaan: controle verliezen 56:01 Positieve actieSHOWNOTES Relevante links voor deze aflevering Meer weten over Marije? Ga naar https://www.linkedin.com/in/marije-lieuwens/ Wil jij de Peace now poster bestellen? Ga naar https://steunactie.nl/fundraiser/peace-now-posters-voor-vrede/-28778 Liever kijken?
We zijn zo geobsedeerd met onze favoriete personages dat we er soms bakken met geld aan uitgeven. Hoe zit dat eigenlijk? Wetenschapper Joleen Blom schuift aan om het te hebben over Genshin Impact, anime en transmediale verhalen. Met zijsporen over Nijntje, Astarion en AI. Besproken media: Genshin Impact Astroboy Marvel Baldur's Gate 3 Andere genoemde media: Bartender: Glass of God Delicious in Dungeon Wind Breaker Jujutsu Kaisen Yatagarasu: The Raven Does Not Choose Its Master Paper Mario The Thousand Year Door Destined With You The Legend of Heroes: Trails to Azure Final Fantasy XIV online Avatar The Last Airbender Nijntje Vind ons hier: Website Discord Twitter Bluesky Instagram TikTok Kevin op Twitter Jocelyn op Bluesky Andere links: Website van Joleen Joleen op Bluesky Gratis digitale versie van Joleens boek Video Game Characters and Transmedia Storytelling
In deze aflevering van Mannen van de Tijd: Deel 2 met Laurens de Rijke van De Rijke Watches & Co., een gepassioneerde maker bekend van zijn Nijntje horloges. Samen duiken we dieper in de betoverende wereld van vakmanschap stijl en goede verhalen. Of je nu een doorgewinterde horlogeverzamelaar bent of gewoon nieuwsgierig naar deze tijdloze accessoires, deze aflevering van Mannen van de Tijd zal je zeker bekoren. Luister nu en laat je inspireren door het tikken van de tijd.
In deze aflevering van Mannen van de Tijd: Deel 1 van Laurens de Rijke van De Rijke Watches & Co., een gepassioneerde maker bekend van zijn Nijntje horloges. Samen duiken we dieper in de betoverende wereld van vakmanschap stijl en goede verhalen. Of je nu een doorgewinterde horlogeverzamelaar bent of gewoon nieuwsgierig naar deze tijdloze accessoires, deze aflevering van Mannen van de Tijd zal je zeker bekoren. Luister nu en laat je inspireren door het tikken van de tijd.
Het heeft even geduurd, maar Bart Bruna is weer terug in de studio met een nieuw verhaal over Nijntjes leven na de kinderboeken. Hij draagt zijn autobiografische verhaal Nijntje En De Reclassering voor ons op in de studio. Cabaretiers Andries Tunru, Stefan Hendrikx en Ruud Smulders improviseren een hele radiouitzending aan komische onzin bij elkaar. Dat alles onder muzikale begeleiding van Bram Brouwers. 3 cabaretiers, 1 muzikant, 100% improvisatie. Elke werkdag in je favoriete podcast-app!
Samuel Levie is worstenmaker bij Brandt & Levie, co-founder van Food Cabinet, Butcha en SNERT, columnist bij Het Parool en chefkok. Ook schreef hij verschillende kookboeken, waaronder Koken met Nijntje en De worst story. In zijn nieuwe manifest Worstelingen onderzoekt hij waarom de Nederlandse vleesconsumptie nog altijd zo fors is. Daarbij geeft hij tips waarmee hij denkt dat iedereen, van veganist tot vleeseter, kan bijdragen aan een gezonder voedselsysteem. Atze de Vrieze gaat met Samuel Levie in gesprek.
De verhalen van Nijntje, geschreven door Dick Bruna, kennen we allemaal wel. Maar de verhalen van zijn familielid Bart Bruna, over Nijntjes puberteit, zijn een stuk minder bekend. Cabaretiers Andries Tunru, Stefan Hendrikx en Ruud Smulders improviseren een hele radiouitzending aan komische onzin bij elkaar. Dat alles onder muzikale begeleiding van Bram Brouwers. 3 cabaretiers, 1 muzikant, 100% improvisatie. Elke werkdag in je favoriete podcast-app!
Welkom bij de 16e aflevering van de PrentenboekenCast, waarin we prenten- en versjesboeken bespreken voor kinderen van 0 tot 6 jaar. Elke aflevering kiezen we baby-, dreumes-, peuter- en kleuterboeken binnen een specifiek thema die zo recent mogelijk uitgegeven zijn. Ook bespreken we elke keer een zogenaamde klassieker. Een klassieker is een prenten- of versjesboek dat al vele jaren geleden uitgegeven is en nu nog steeds bruikbaar én verkrijgbaar is. Tot slot van elke aflevering presenteren we het favoriete boek van een gast óf van onszelf! Het thema van deze aflevering is zomer / vakantie. De boeken waar we in deze aflevering aandacht aan besteden zijn: Baby- dreumesboek: WAT GAAT ER IN DE EMMER, NIJNTJE? Dick Bruna, Uitgeverij Mercis Publishing bv, 2022 Peuterboek: BOER BORIS HEEFT HET HEET! Van Ted van Lieshout met illustraties van Philip Hopman, Uitgeverij Gottmer 2020 Kleuterboek: AAN ZEE van Noëlle Smit, Em.Querido's Uitgeverij, 2022 Klassieker: BALOTJE OP VAKANTIE van Yvonne Jagtenberg, Uitgeverij Leopold, 2007 / Opnieuw uitgegeven door Gottmer, mei 2023Versjes- verhalenboek: IN DE MANESCHIJN -het grote voorleesboek voor kleine dromers- Uitgeverij Ploegsma, 2023 Het favoriete boek van: Els: EEN DAG IN DE NATUUR – De wereld van Pieter Konijn- de illustraties en namen van de personages zijn bedacht door Beatrix Potter; de tekst is van Katie Woolley en de illustraties zijn van Neil Faulkner, Uitgeverij Ploegsma, 2022 Monique: EEN WERELD VOL KLEUR van Ben Lerwill, met illustraties van Alette Straathof, Uitgeverij De Vier Windstreken, 2023 Volg ons ook via: https://www.instagram.com/prentenboekencast/
‘Dick Bruna & Charles Trenet' Op de geboortedag van Nijntje, een klinkend eerbetoon aan Dick Bruna. Eind jaren veertig verbleef Dick Bruna in Parijs, hij liep o.a. stage bij Uitgeverij Plon, maar nog liever nam hij de muziek van de Lichtstad in zich op. Een zanger als Charles Trenet – Bruna bleef zijn leven lang een liefhebber. Charles Trenet Les bruits de Paris (radio-opname, 1952) (album: Integrale Charles Trenet 1949-1955, vol.10) Charles Trenet Beyond the Sea / La Mer Benny Goodman Orchestra (opname: 1947) (album: Integrale Charles Trenet 1949-1955, vol.10) Charles Trenet Coin de rue Juliette Greco & Orkest olv Michel Legrand (opname: 1954) (album: Integrale Charles Trenet 1949-1955, vol.10) Evening in Paris Zoot Sims & Henri Renaud Quintet (album: De Manhattan a Saint-Germain-des-pres) Charles Trenet Coin de rue Charles Trenet & Orkest olv Jacques Hellian (opname: 1954) (album: Integrale Charles Trenet 1949-1955, vol.10)
Dialect is toch een spreektaal? Toch floreert aan het begin van de eenentwintigste eeuw het dialect juist ook in geschreven vorm. We gaan langs bij de Beslisbomenmaker Des Vaderlands, Dichter des Vaderlands én de uitgever van het kinderboek Des Vaderlands. In Friesland, Zeeland en Utrecht. Steven Sterk geeft de verhalen van Nijntje in bijna alle talen uit, en dus ook in ruim 30 dialecten. Voormalig dichter des vaderlands Tsead Bruinja. Hij laat zien hoe je het niveau van spelen met geschreven dialect tot nieuwe hoogten kan brengen. Koos Marsman over het Utrechse Leesplankje. En Katinka Polderman vertaalde de Gruffalo in het Zeeuwse dialect en verbaasde zich over schalkse spotverzen uit een ver verleden. Het Dialectenbureau is een co-productie van Omroep MAX en Visionair Ordinair. ⭐⭐⭐⭐⭐
Op 14 februari 2013 onthult restaurantrecensent Hiske Versprille dat Steakhouse Piet de Leeuw, een begrip in de hoofdstad, al 63 jaar lang stiekem paardenbiefstuk serveert in plaats van rundvlees. Een scoop die gehaald werd op de fiets, waarin een Nijntje blik een hoofdrol speelt en waar een opmerkelijk happy end aan zit. Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.
7 december 2010: die avond is er een uitzending van Opsporing Verzocht met een foto van een peuter met een Nijntje-afbeelding. De foto is afkomstig uit een onderzoek in Amerika naar kindermisbruik. Bernard Welten heeft de uitzending die avond niet gezien maar het duurt niet lang of zijn telefoon staat roodgloeiend. Het jongetje is herkend en al snel komt oppas Robert M in beeld. De politie staat binnen de kortste keren bij hem op de stoep. Op dat moment is Robert M al bezig om talloze foto's en filmpjes te vernietigen. Uit het eerste verhoor met de verdachte blijkt dat er sprake is van grootschalig misbruik van meerdere, zeer jonge kinderen. Om welke kinderen gaat het en hoe moet deze verschrikkelijke boodschap naar de ouders worden gecommuniceerd? Over de zoektocht naar de kinderen en de betrokken ouders en verzorgers en de aanpak van het onderzoek praat Bernard Welten in deze aflevering met Rienk Hoff, destijds werkzaam bij de Gemeente Amsterdam en voor hem op dat moment een belangrijke steunpilaar. Voor meer achtergrondinformatie en unieke beelden naar:Instagram: @blauwgeborenSamenstelling en presentatie: Marijke de JagerMontage: Mano Barten Redactie en eindregie: Gerrit de JagerOntwerp cover: Rob WestendorpHet tweede seizoen bevat 12 afleveringen met Bernard WeltenBlauw Geboren is een uitgave van Bureau Communicatie van de Nationale Politie Eenheid Amsterdamcontact: bureau communicatie: blauwgeboren.communicatie.amsterdam@politie.nlof blauwgeboren@gmail.com
Elke dag weer ondekken nijntje en haar vriendjes dingen over de wereld om hen heen. Zo bestudeert nijntje de wolken met oma en zorgt ze voor tante Trijn als zij zich niet lekker voelt.Uitgegeven door Uitgeverij RubinsteinSpreker(s):
Kennen jullie de boeken over Nijntje? Vast wel! Ze zijn in heel veel talen vertaald. Dick Bruna is de naam van de schrijver en tekenaar van deze boeken. Het eerste boek van Nijntje is verschenen in de jaren vijftig, toen Dick Bruna op vakantie was in de duinen en 's avonds aan zijn een jaar oude zoontje een verhaaltje vertelde over het konijntje dat ze die dag bij hun vakantiehuis hadden zien rondhuppelen. Nijntje wordt heel eenvoudig getekend, met maar een paar lijnen...Welkom bij de podcast 5-minuten Nederlands, aflevering 66. De tekst van deze podcast kun je vinden op https://petje.af/5-minutennederlands. Als je de teksten van eerdere podcasts wilt ontvangen of vragen hebt, stuur dan een email naar 5minutennl@gmail.com. Mijn naam is Caroline, ik ben taaldocent op de universiteit en woon in Leiden. In deze podcasts vertel ik iets over mijn leven, over wat ik de afgelopen dagen heb beleefd of iets over de Nederlandse taal en cultuur.Support the show (https://petje.af/5-minutennederlands)
While shoppers hunt for a Black Friday bargain, the Dutch government faces a Code Black scenario in hospitals as coronavirus infections continue to spread. Unrest boils again in Dutch cities as bars are forced to shut early and stricter rules are mooted for unvaccinated people. The cabinet comes in for criticism for its mixed messages, ineffective measures and late start to the booster vaccine campaign. If all else fails for Hugo de Jonge, there's good money to be made from busking on Sunday mornings, according to researchers from Tilburg university. Dutch football teams enjoy their best season in Europe for a decade and Feyenoord fans get a royal surprise on their way to Prague. And a security guard in Almere is led on a wild goose chase by the Netherlands' most famous stuffed rabbit.
We kijken nooit, elke dag en niet meer Nijntje, Abel wil een tosti en José luistert naar Iemand.
Met: nijntje en de sterrenlucht, nijntje de piraat, nijntje wast de auto, de taart van knorretje, nijntje op safari en nijntjes speciale veerUitgegeven door Uitgeverij RubinsteinSpreker(s): Diverse
Met: nijntje en de regenplassen, de kar van nijntje, een wandeltocht met betje big, papa de loodgieter, halloween met nijntje en daan blijft slapenUitgegeven door Uitgeverij RubinsteinSpreker(s): Diverse
Met: nijntje en de piepende stoel, nijntje in de bibliotheek, de schoolreis van nina, knorretje is knorrig, nijntje en de sportdag en snuffie op schoolUitgegeven door Uitgeverij RubinsteinSpreker(s): Diverse
nijntje en haar vriendjes zingen een lied over wat je allemaal kunt worden als je later groot bent: bijvoorbeeld schilder, astronaut of boer. En wat wil jij later worden?Uitgeven door Uitgeverij Rubinstein 2020Spreker(s): Diverse
'Het spontane aanwaaien zit er even niet in. Als je bij ons binnenkomt wordt je al gelijk geconfronteerd met alle veiligheidsmaatregelen die we getroffen hebben. Er hangen enorme schermen om de bezoekersstromen te scheiden. Er is een kans dat je dit keer niet verdwaalt in ons museum want er zijn allemaal stickers op de vloer.' Bart Rutten, artistiek directeur van het Utrechtse Centraal Museum is opvallend goed geluimd. Het museum is weer open, en dat voelt goed: 'Maar laten we ook eerlijk zijn, het varieert nogal met de drukte. De zondag is altijd wat drukker, maar wie vroeger een hekel had aan al die grote groepen in het museum, moet nu echt zijn kans grijpen. Sommigen spreken van een ouderwetse luxe, uit de tijd dat we nog niet zo publieksgericht waren en het nog een kleine uitverkoren groep was die het museum bezocht.' Je zou het bijna alweer vergeten, de stille straten, de gesloten kunstgebouwen, nu iedereen weer de kans heeft om zich aan al dat moois te laven. Toch is het leven nog niet normaal. Het kantoorpersoneel werkt nog gewoon vanuit huis, bijvoorbeeld. Hoe was het leven voor Rutten, tijdens de smart lockdown?
Ondertussen fluctueert de nieuwe Bergeijkse monetaire eenheid nogal in waarde. Desondanks zet de zender haar bezielende werk voort: zo brengt Peer een reportage over een voor de jeugd teleurstellend bezoek van het cultuurfenomeen Nijntje aan Bergeijk. Daarnaast een diepte-interview met een ouder individu over een vitaal beroep.
Of we nu bang zijn voor spinnen, niet naar de tandarts durven of nachten wakker liggen om een tentamen: angst kent iedereen in meer of mindere mate. En al helemaal in deze onzekere tijden! In deze nieuwe aflevering van MENTALIG, dé podcast over psychische gezondheid van de MIND Young Studio, gaan we in gesprek met klinisch psycholoog en hoogleraar Lisbeth Utens. Waar komt angst vandaan, heeft het ook positieve effecten en kun je er iets tegen doen? O, en wat heeft Nijntje met bang zijn te maken? Als je zelf veel last heb van angst en/of vermoedt dat je misschien een angststoornis hebt, kun je daar anoniem over praten met een hulpverlener bij MIND Korrelatie via chat, mail, WhatsApp of telefoon: https://mindkorrelatie.nl/ Liever eerst meer weten? De Angst, Dwang en Fobiestichting geeft meer informatie en zet verschillende soorten angst op een rij: https://adfstichting.nl/angst-of-fobie/ En ook wij van de MIND Young Studio laten je graag zien dat je nooit alleen bent met je mentale struggles! Op ons YouTube-kanaal (MIND Young Studio) en onze Instagram (@mindyoungstudio) delen we allerlei verhalen van onszelf én andere mensen die ook mentale problemen hebben. Zien we je daar?
In de eerste aflevering van het nieuwe jaar ga ik gelijk de diepte in. Samuel Levie is mijn gast: worstenmaker, kookboekenschrijver, columnist, wereldverbeteraar. Het gesprek begint nog luchtig, met verhalen over Samuels gevarieerde culinaire achtergrond en zijn boek 'Eten met Nijntje'. Maar dan komen we bij de vraag of Samuel ook een wereldverbeteraar is en gaat het gesprek al snel over de vraag hoe we met ons eetpatroon de wereld een beetje mooier kunnen maken. Bestel Eten met Nijntje op Bol.com of via je lokale boekhandel. Volg Samuel www.samuellevie.nl www.foodcabinet.nl Volg Smaakmakers www.smaakmakerspodcast.com www.facebook.com/smaakmakerspodcast www.instagram.com/zegertvdlinde Kom eten in de Choucrouterie (is inmiddels gesloten) Reserveren kan door te appen of bellen naar 06-41 06 22 31 De Choucrouterie is open op vrijdag, zaterdag en zondag Muziek: Happy and Joyful Children by Free Music https://youtu.be/lv1YPeP1O8k Creative Commons — Attribution 3.0 Unported — CC BY 3.0 http://creativecommons.org/licenses/by/3.0/ Music promoted by Audio Library https://youtu.be/zXnuDrEN9Xo
Hij drumt bij Ben Folds, ontwerpt arthouse film posters voor The Criterion Collection en is dol op Nijntje! Te gast is Sam's Myth.
Alaska Rabbit - News - Rabbit Catches a Duck - Sunflower - Greenhorn This episode: Alaska Rabbit; News; Rabbit catches a Duck; Sunflower; Greenhorn Feel free to visit the website: http://www.hareoftherabbit.com/ If you would like to support the podcast either visit the link for Amazon, then make your purchases as normal. I cannot see who purchases what, but a small percentage of your purchase will benefit the podcast: https://www.amazon.com/?&tag=haroftherab-20&camp=228761&creative=536025&linkCode=ur1&adid=0Z1J5SZGFHE81DASKT78& Or you can donate to the podcast at: https://www.patreon.com/user?u=4748024 Outline: Today we are going to discuss the Alaska rabbit, some recent news, and we will have another Rabbit folkelore tale. We will also have the plant of the week, as well as the rabbit word of the week. I would like to thank whoever purchased the items through our Amazon affiliate link on the www.HareoftheRabbit.com website. I cannot see who purchases what, and there is no additional charge for you, but a small portion of your purchase is sent to support the podcast. Now, the Alaska Rabbit When I first encountered this breed, I guessed that it had been developed in Alaska, based on the name, but in fact, nothing could be further from the truth. What is also surprising is that the rabbit named after an American state "Alaska", is currently an unrecognised breed in the United States. Despite the name, the Alaska rabbit doesn't come from the cold extremities of North America. They were actually first developed in Germany and descend from Argente and Himalayan rabbits. We are going to cover the History of the Alaska Rabbit. The Alaska rabbit was created in 1900 by Max Fischer, of Gotha, and Schmidt, of Langensalza. Their Breeding goal was of obtaining a rabbit that looks like the sought-after Alaskan Fox. The wanted to develop a rabbit breed that would provide another source of fur which would be profitable in the fur trades of that time. A breeding programme was established in 1900 where they crossed Havanas, Dutch, Himalayans and Champagne d'Argents. The goal was to create a long Jet-black coat with long white guard hairs to mimic the coat of the Alaskan Fox whose pelt commanded a high price in those days, believing they would have a good market for their rabbit pelts. They found the white guard hairs impossible to produce consistently, and as any good rabbit breeder will know, the genetics rarely go according to plan, so instead of getting a the black rabbit with the long silver hairs, the Alaska rabbit turned out to have an intense black colour and long glossy black guard hairs that gave the rabbit a beautiful sheen, and the rabbit became the rich black coated rabbit that it is today. So, they did not achieve their goal, but with the uncommon dense black coat, rich colour shade and unique intensity, they chose to keep the breed they had created and let it remain as it was, rather than keep the breeding process going. They ended up with the jet black Alaska that is known today. The first Alaskas were shown in 1907 and rapidly gained recognition across Europe. The Alaska rabbit was introduced into the UK soon after their development, then became "extinct" until it was re-introduced in the 1970's. It was known as a ‘Nubian’ in England and was extinct in that country until 1972 when it was reintroduced by Belgium Peter Townson. By the 1970s, the Alaska had also found its way to Canada by being imported to North America by Bert Reurs of Canada. It was in the mid-1970's when ARBA (American Rabbit Breeders Association) had acknowledge the Alaskan breed. Their recognition in the United States was sadly short-lived, as the even more popular Havana rabbit came along in the 80s and the Alaska was dropped from the ARBA registry. In 1981, the Black Havana Rabbit, which is similar in colour and build was introduced, and this saw the Alaska fall out of favour and it was subsequently dropped by the ARBA (American Rabbit Breeders Association) from their list. The breed has yet to make a comeback in the United States, but there are breeders who are hoping the breed will see a resurgence in popularity. We are going to now discuss the charactoristics of the Alaska Rabbit. As we covered before, at some point, the breeders didn't achieve what they intend to create but they were satisfied enough with their different result. The results of their program did produce the Alaska rabbit which have a completely Jet- black color with a long glossy guard hairs without any mixture of silvering. The Alaska is instantly recognisable thanks to its striking glossy black fur. The Alaska Rabbit Fur I believe that the most stricking characteristic of the Alaska Rabbit is the Jet Black fur. The fur of the Alaskan is jet black with the base colour a slate blue and the tips a glossy black. There may be an even dispersion of isolated white hairs. Long guard hairs are also interspersed throughout the coat. The belly is black but may not be as shiny as the brilliant body coat. The eyes and toenails are a dark brown. It is a ‘self’ rabbit and the underside is matt black. The third gene in the A series is the self gene, which we indicate using the small letter “a”. Any rabbit that shows a self color has the genotype of “aa,” because it cannot hide agouti or tan pattern under it. In the show world, “self” means one single color all over, like black, blue, chocolate, and lilac. When we’re talking genetics, the definition of self is slightly different. In addition to black, chocolate, blue, and lilac, self colors also include tortoise, Siamese sable, sable point, smoke pearl, and other unrecognized varieties. Although some genetically self rabbits have some shading, a genetically self rabbit will never have agouti or tan pattern markings. Nearer the skin the hairs will be a deep slate colour, turning to a vibrant, shiny black towards the tips. A smattering of white hairs are allowed by the breed standard, but any more than that or any white patches or stripes would not be permitted by the standard. A self or solid-coloured breed, the Alaska rabbit only comes in one colour - black. The under-colour of the coat, near the skin, is usually a deep slate blue and turns jet black the closer it gets to the surface. Only glossy black fur, any colour other than black is a fault for this breed. It is considered a ur breed by British Rabbit Council standards, and only comes in its standard, pitch black color. The Alaska Rabbit Club is the BRC's national specialty club for this breed. The Alaskan rabbit is one of the very few true black rabbits and has a coat that is a jet black colour and dense in thickness. Alaska Rabbit Description Although It is not known exactly how they were created, it is believed that it was a crossing of the Havanas, Dutch, Himalayans and Champagne d'Argent rabbits which resulted in an animal with the silky, thick fur which is the animal’s trademark. The Argente is an ancient French breed. They have passed on their erect ear carriage to the Alaskan. They also have very dense, glossy coats like the Alaskan. The Argente has five colours recognised by the British Rabbit Council – Bleu (blue), Brun (brown), Creme (cream), Champagne (silvery) and Noir (black). They have compact, cobby bodies with short necks and broad, rounded loins. The Himalayan rabbit has been known by many different names and its origins are uncertain. It has a very docile temperament and is popular as a pet. Generally the Himalayan breeds very true to type. Crossings of the Himalayan and the Argente resulted in the Alaskan which is popular today as both a pet and a show breed. Body The Alaskan rabbit should weigh between 2.7 and 3.9kg (7-9 lb) and is regarded/classed as a medium sized variety. It is a thick-set rabbit and appears to be without a neck. They have a well-rounded and balanced body with a solid block type and, while not as compact as other breeds, they have good bone development for their size. The head is broad and carried very close to the body without a distinct neck area. The head of the doe is generally slightly finer than that of the buck. Bucks (males) have a little heavier type, while does (females) tend to have more feminine features and are permitted to have a dewlap (a roll of skin at the neck, often giving the appearance that the rabbit's head is resting on a cushion of fur). In show rabbits, a dewlap is allowed providing it is well developed and in proportion to the whole. The chest is broad and the shoulders and rump well-muscled. The legs are strong and of medium length. Ears and Eyes The ears are upright and quite short, broad and rounded in comparison to other similar breeds. They are quite broad and rounded at the ends.The ears of the Alaskan are a brown-black colour and are held open and straight. The breed should have dark toenails and dark, bright eyes and should only ever be brown-black eyes to black. The nose and pads of the paws should also be a matt black colour. Temperament/Personality Like many other breeds the Alaska is generally docile and makes a great pet or show animal. Rabbits are generally more active in the morning and at night and an Alaska will be fairly active rabbit. The Alaska rabbit has a well-tempered behavior and are relatively non-aggressive when compared with other rabbits so they make great pets. Although they have a rather bubbly, outgoing personality, they are gentle, very loving and will love to spend hours at a time with you! Like any Rabbit, they should be handled carefully only by those who know how to pick rabbits up correctly. It’s easy to cause spinal problems in rabbits if they are not handled properly. Plus, if he feels uncomfortable or fearful while being carried he will struggle and may kick out with his very powerful back legs which could cause injury to himself or whoever is holding him. Although a gentle and quite affectionate breed, the Alaska can be skittish. Having said that, they relish playtime and have lots of energy, so they will appreciate the company of those who can keep up with them. The Alaska is an intelligent rabbit and can be trained to use a litter tray quite easily so if you’re planning on bringing your rabbit to live indoors he should be shown where he can relieve himself. What is it that makes this breed original? Why choose an Alaska Rabbit? ⦁ The Alaska is instantly recognisable thanks to its striking glossy black fur. ⦁ The Alaska's original purpose is for its fur, helping to reduce the pressure of trapping Alaskan fox. You could also tan and utilize the fur.. The fur are its greatest value wherein you can tan and utilize the fur either for personal or business interest. ⦁ The breed makes a very flashy pet, with its intense and shiny black coat and dense silky fur.Pet lovers will surely enjoy their comfy black dense silky fur. ⦁ At 7 - 9 pounds, this rabbit can also double as a meat rabbit or a source of raw homemade pet food. Health All rabbits should be vaccinated against myxomatosis and VHD – both of which are potentially fatal conditions that can be spread by infected animals, bedding, utensils or toys. Annual vaccinations against Viral Haemorrhagic Disease and myxomatosis are recommended. They should also be treated regularly for fleas, ticks and worms. Rabbits are most active in the morning and at night. They are more delicate than is generally believed. The basic diet should consist of unlimited fresh hay (which should not be dusty), fresh fruit and vegetables, good quality dry rabbit mix and clean water. They should be housed in a dry, draft-free area. If kept in a cage, a plastic or wire base should be covered with a suitable bedding such as straw or wood shavings. Fine sawdust is not suitable as it can cause eye irritations. They should have sufficient room to exercise himself. Keep his environment and food and water containers clean and you will have a contented bunny who should have few health problems. Dental hygiene is an essential part of rabbit care. Their teeth grow continuously and will need the correct diet to keep them worn down. Overgrown teeth can cause lots of problems for your Rabbit, including difficulty eating, and injuries in the mouth that can lead to abscesses. The best way to combat overgrown molars and enamel spurs is to stop them happening in the first place by providing a diet high in good quality hay and lots of fibrous green vegetables such as cabbage and kale. Gnaw toys also help keep teeth in check. If you suspect a dental issue your vet can carry out an examination and any remedial work necessary. The coat needs a good brush at least once a week, more during periods of moulting. Additionally, as rabbits’ teeth keep growing throughout their lives, eating the right food will help to keep the teeth properly ground down, but you do need to check, on a frequent basis, that this is happening properly, or your pet may need to have its teeth ground down by the vet. Your rabbit should never be allowed to get overweight. Excess weight will prevent your pet from looking after himself properly and if he can’t groom then flies may become attracted to soiled areas of fur. These flies could lay their eggs in the fur and the emerging larvae will bury into your rabbit’s skin causing great discomfort and even infection. Flystrike can be prevented by keeping your rabbit’s weight down and making sure his fur and his bedding is clean. Caring for your Rabbit: Whether he’s going to be a house or a hutch rabbit, he will need access to a run or a secure area so he can nibble and take in some rays. Rabbits do love sunbathing, but the should have a shaded area where he can get out of the sun if necessary. If they are going to be a house rabbit he should be introduced to other pets carefully and while he/she still young enough not to be scared. they should have a place he can go to get away from it all – a dog crate is ideal for this. They should be provided with a litter tray too and can be trained to use this relatively easily. Cables, wires, shoes, clothes, important papers and anything else you treasure should be kept out of the way as they will chew whatever they can get his teeth into. Even a house Rabbit should have the opportunity to have a good run and explore in a safe place outside. If your pet is going to live in a hutch you should consider getting two animals as rabbits live in colonies of many animals in the wild and do not like to live alone. This medium sized rabbit needs plenty of space to move around and exercise, and a hutch that is large enough for it to stretch to its full height and length in all directions. The hutch should be water and windproof and a cover should be placed over the mesh front in the harshest weather. Sawdust makes an excellent substrate and can easily be cleaned out once a week. Droppings should be removed regularly. the rabbit should have access to clean, fresh water every day and logs, tubes and toys would be welcome additions to his home. The hutch should have a covered area where he can build a nest and go for a snooze or get out of the weather. The diet should be carefully planned to help him stay fit and healthy and should consist of good hay, high-quality rabbit pellets and lots of green leaves and vegetables such as cabbage, dandelions and nettles. Feed a standard rabbit diet to ensure good digestion, avoid obesity and give proper wear on the rabbit’s continually growing teeth. Notes of safety: Please note that, despite their ‘cute’ appearance, rabbits are not ideal for very small children to handle unless they are closely supervised. Rabbits should be socialised at an early age and young children should be told how to hold a rabbit properly. If any rabbit becomes frightened, its natural reaction is to try and escape, and its powerful back legs can injure the human handler and can cause the rabbit to be dropped and injure itself. As with all pedigree pets, it is very important to obtain a young rabbit or rabbit kit from a reputable source where you can be guaranteed that it has been bred with a view to avoiding any inherent problems found in the breed. Always keep your rabbits safe from dogs and cats who may harm them. Even where pets ‘get on’, they should be supervised when together and you must ensure that your rabbit is not stressed by being exposed to other family pets or people. Health issues in the Alaska rabbit The Alaska rabbit is a generally healthy breed of rabbit. As with all rabbits, however, check that its bottom is clean of any debris and is kept dry to avoid the danger of flystrike. Teeth and also toe nails should be checked frequently to ensure they are not growing too long. Average lifespan of the Alaska rabbit. 7 – 10 years and sometimes more. Alaska rabbits are non aggressive so would be fine with younger pet lovers who are gentle. This breed is both outgoing and affectionate, soit will be rewarding to interact with. Nevertheless, these are beautiful, vibrantly colored rabbits, bright-eyed, substantial, and densely furred. Use This is a multi-use breed. It is mostly a dual purpose rabbit, mainly kept for its fur and meat, although they should also make for a great pet! Intersting Facts! ⦁ There was also a white Alaska however it is now extinct. ⦁ Interestingly, probably because of the thick, dense coat, the Alaska was used in the creation of the Black Rex. Club Recognition? It is recognised by the British Rabbit Council; however it is not recognised by the American Rabbit Breeders Association. Today, The British Rabbit Council continues to raise the profile and status of rabbit breeding. As new breeds were developed during the 1920's, they were standardised and adopted by The Beveren Club until the society had become a general fur breed club. To recognise its new status, it had two name changes, first to the British Fur Rabbit Society and then later to the to The British Rabbit Society. By 1928 the Society had 13 different fur breeds under its jurisdiction. Today, The British Rabbit Council encourages research into diseases and other topical issues. As the role of the rabbit has developed into a popular pet, the British Rabbit Council actively encourages good rabbit keeping amongst pet owners. The Newark Head Office receives many hundreds of letters or calls each month asking for advice or information on an extremely wide variety of topics concerned with the rabbit. These are not confined to individual people but are sometimes from official bodies, Governments or overseas. Each year approximately 1000 shows take place throughout Great Britain! Today sees a structure of District Advisors who give their time to help people in their regions. These are well respected members of great experience appointed by the Council to give advice locally. At shows, awards are available from the Council. The basis of these is the Challenge Certificate which is awarded to the best rabbit of its particular group. Breed Status The BRC (British Rabbit Council) had classified the Alaska breed for fur production. This was due to their jet black dense, silky and lustrous fur. The fur are also glossy and intensely pigmented. In the United States, ARBA no longer recognize this type of breed which means that they can go extinct. With your help, you can change the future of the Alaskan rabbit breeds by raising them. This will maintain their number that ARBA might consider them on their list once again. ARBA still does not recognize this breed. Maybe YOU could help change this by raising them and spurring interest in the breed.) Rabbits with such dense and lustrous coats usually tend to win more often than seems fair! http://www.thenaturetrail.com/rabbit-genetics/agouti-tan-self-a-series-otter/ http://scl.io/NA8sTOfi#gs.Ze3R8do News: European rabbits landed in Australia with the First Fleet in 1788. Since then they have multiplied, as the saying goes, and are estimated to cost the nation more than $200 million-a-year in lost agricultural production – not to mention the damage to native species growth, regeneration and biodiversity. The various state primary industry departments hope the new K5 virus strain, a variant of the existing RHDV1 virus released into the environment in 1996, will be more effective as a wild rabbit killer, particularly in cooler climates and among young rabbits, known as kittens.The virus will be released at more than 150 sites in Victoria and owners of pet rabbits, commercial rabbits and rabbit breeders are urged to vaccinate their animals in preparation. "The current calicivirus vaccine, administered by vets, is expected to provide good protection of pet rabbits against all strains of the RHDV1 virus, including the RHDV1 K5 strain," says Victoria's Acting Chief Veterinary Officer Dr Cameron Bell. Other protective measures include: ensuring pet rabbits do not come into contact with wild rabbits, or grass that has been grazed on by wild rabbits; insect-proofing hutches (the virus can be transmitted by fleas, mosquitoes and flies); and disposing of any virus-affected carcasses properly and hygienically. http://www.smh.com.au/national/pet-owners-warned-to-vaccinate-against-rabbitkiller-virus-20170223-guk0z2.html Rabbit on Ahmedabad airport runway almost makes IndiGo, SpiceJet planes collide The pilot of IndiGo flight reported that there was a rabbit on the runway after which he pulled the brakes hard averting a lethal accident. Airport sources told IndiaToday, a major accident which could have claimed lives of many was averted yesterday between two airlines, namely IndiGo and SpiceJet, on Ahemedabad airport runway. After landing the Indigo aircraft, it was moving towards taxiway and the SpiceJet aircraft was ready for take off. Sources inform that the SpiceJet pilot at this juncture saw the IndiGo flight was still on the runway whereas it was supposed to be off the runway by then. ATC Ahmedabad had to intervene. The pilot of IndiGo airlines reported that a rabbit on the runway was spotted just after landing at Ahmedabad airport, due to which the pilot was forced to pull the brakes hard to halt the aircraft. As the IndiGo pilot stopped the aircraft, the nose of the aircraft was still on taxiway and tail of aircraft still on the runway. While SpiceJet pilots maintain in their report that the IndiGo aircraft wasn't cleared off the runway when SpiceJet was ready to take off. Both the pilots reported ATC about the incident. http://indiatoday.intoday.in/story/rabbit-ahmedabad-airport-runway-indigo-spicejet/1/891272.html ‘Never Again’ Marks 75th Anniversary of JA Incarceration “Never Again,” a series of speakers, films, and exhibits to commemorate the 75th anniversary of the incarceration of Japanese Americans during World War II, kicked off at Occidental College on Feb. 12. That’s one week shy of the Feb. 19 anniversary of President Franklin D. Roosevelt’s signing of Executive Order 9066 in 1942, which led to the incarceration of more than 120,000 Japanese Americans – more than two-thirds of them U.S. citizens – in 10 hastily constructed camps in California and six other states. “What happened to people of Japanese ancestry in our country 75 years ago remains relevant today,” says Julie Kimiko Santos, associate director of international programs at Occidental and series organizer. “Now more than ever it is important to know how and why this tragedy occurred, and the many lessons to be learned.” Bay Area filmmaker Emiko Omori began the series Feb. 12 with a screening of her short film “When Rabbit Left the Moon,” inspired by her own family’s incarceration in Arizona. Omori, who was a toddler when her family was forcibly relocated to Poston, and her older sister Chizu Omori answered questions after the screening. The Vaults at Waterloo - Alice's Adventures Underground Alice’s Adventures Underground – the immersive theatre experience which is returning to The Vaults at Waterloo this April! Audiences will tumble down the rabbit hole and interact with the magical and bizarre characters of Wonderland as they hunt for missing Alice. Audiences choose their own adventure, creating a unique experience with every visit. Meet the White Rabbit, enjoy tea with the Mad Hatter and finish the evening with a cocktail in the Wonderland Bar! The show is unlike anything else in London at the moment and requires a tremendous amount of detail to ensure each audience member is seamlessly immersed in the world of Wonderland. As I’m sure you can imagine, creating Wonderland in the 11 tunnels beneath Waterloo Station is no mean feat either and requires 33 detailed sets, over 65,000 jam tarts and almost 100,000 playing cards! The Wonderland Bar, which is open to visitors to the show and to those just wanting to transport themselves to another world after work, is set to include some bespoke Alice themed cocktails and some delicious food as well. http://www.tntmagazine.com/london/stage/the-vaults-at-waterloo---alices-adventures-underground Tale of 2 Rabbit Hashes: Northside brewery reconsiders name after backlash A brewery in Cincinnati is changing its name before its doors even open after a social media feud boiled over. When Paul Kemp and his father decided to switch from home brewing to opening a true brick and mortar shop, they chose Cincinnati as the location because the environment is more welcoming, Kemp said. When they chose a name, they picked Rabbit Hash, as an homage to the small Boone County, Kentucky town. Rabbit Hash Brewery filed as a limited liability corporation in April 2015. In December 2015 it applied for the trademark for Rabbit Hash Brewery and its logo. The rub? The brewers never talked to the Rabbit Hash Historical Society. The Kemps, who live near Hebron, just miles from Rabbit Hash and are business owners in Burlington, never guessed what would happen when Cincinnati's Northside neighborhood residents got wind of the "misappropriated" brewery name. The brewery is holding a contest to rename the brewey... http://www.cincinnati.com/story/news/2017/02/22/tale-two-rabbit-hashes-brewery/98209348/ An anonymous donor has dug deep to help veterinary professionals enhance their rabbit skills by covering the costs of CPD courses aimed at understanding the species’ ailments and treatments. Retired vet Frances Harcourt-Brown, who runs a range of rabbit-related CPD courses in Yorkshire, contacted vettimes.co.uk to speak of her delight at learning a “very generous lady” – known only as Mrs X – had provided the funds to enable practitioners to attend a number of sessions. https://www.vettimes.co.uk/news/mystery-benefactor-funds-rabbit-course-places/ The creative flair of Teesside chef Michael O’Hare is now on show in Manchester - at an eatery owned by two Manchester United legends. The Eston-born Michelin star chef is the creative director at new ‘space age Asian’ restaurant, The Rabbit in the Moon. Owned by GG Hospitality - a company owned by Ryan Giggs and Gary Neville - the eatery is located on the fifth and sixth floors of the National Football Museum in Manchester’s city centre Urbis building. Among the eclectic dishes on offer are Wagyu truffle nigiri, edible plum stone, duck liver satay, sticky halibut ribs and a Chinese bacon butty. http://www.gazettelive.co.uk/whats-on/food-drink-news/rabbit-moon-creative-flair-eston-12635693 Dogs, people and at least one rabbit strut through Soulard for the annual pet parade By Tim O’Neil St. Louis Post-Dispatch Feb 19, 2017 (0) Several thousand dog owners dressed up their pooches in Mardi Gras attire for the 24th annual Beggin’ Pet Parade Sunday in the Soulard neighborhood, where excuses for a street party come easy. Lovers of dogs, sunshine and anything Mardi Gras lined the streets five to 10 deep to watch people stroll with dogs in zany costumes.warmup to next Saturday’s big Mardi Gras parade, many of the people present Sunday showed up in their Carnival finest. Marchers tossed beads into the crowds of grasping onlookers.Tracie Quackenbush, director of the Open Door Sanctuary in House Springs, said she was optimistic that Sunday’s turnout would beat the record $20,000 raised by the pet parade two years ago. It has supported the sanctuary since 1994, when the event began with perhaps 300 dogs and was known as the Mystic Krewe of Barkus. As the parade caught on, Purina became sponsor to promote its Beggin’ line of dog snacks. The parade is open to all pets, but dogs rule overwhelmingly. There was hardly a cat in sight. A solitary rabbit rode in a cage on a children’s wagon. Stella Palmer, 12, of Crestwood, brought her pet hen, Speckle, which perched calmly on a milk crate as Stella watched the parade go by on Russell Boulevard. Stella brought her for a simple reason: “I don’t have a dog.” http://www.stltoday.com/news/local/metro/dogs-people-and-at-least-one-rabbit-strut-through-soulard/article_2b63ee4f-0a7d-56cc-962d-643a3b99f3bf.html Dick Bruna, 'spiritual father' of rabbit Miffy, dies at 89 Dick Bruna, the Dutch "spiritual father" of Miffy, the white rabbit who enchanted millions of young children around the world for more than half a century, has died at age 89, his publisher announced Friday. Bruna "passed away peacefully in his sleep" Thursday night in the central Dutch city of Utrecht, Kerkhof said. The simplicity of Bruna's characters drew adoration not only from children, but also from adult art lovers. Amsterdam's venerable Rijksmuseum put on a show featuring his work in 2015. He wrote and illustrated a total of 124 books, but Miffy, known in the Netherlands as Nijntje, a contraction of the Dutch word for rabbit, was far and away his most popular and best known character. Bruna created 32 books about the rabbit, which were translated into more than 50 languages and sold more than 85 million copies, Kerkhof said. The man his publisher described as Miffy's "spiritual father" stopped drawing in 2011. Miffy, who turns 62 this year, is a merchandising juggernaut, featuring on stationery, toys and children's trinkets sold across the world as part of a multimillion-euro (dollar) business. http://www.chinapost.com.tw/editorial/taiwan-issues/2017/02/19/491880/Dick-Bruna.htm Agri-business getting youth attention By: Emmanuel Ntirenganya Published: February 18, 2017 Rwanda’s agriculture and livestock sector has long been characterised by an ageing farming population whose average age is 55 years. As a result, innovation, creativity and technology adaptation as well as skills transfer has been slow, according to the Ministry of Agriculture and Animal Resources (MINAGRI) and agricultural experts. But lately, some youth have embraced the sector and committed to making it more vibrant in its entire supply chain. The Rwanda Youth in Agribusiness Forum was formed in May 2016 to bring together young people engaged in commercial farming in the country. Unlike traditional farming, these youths’ focus is commercial farming. Currently, the organisation has 1,265 members grouped into five clusters namely crop production, livestock production, agro-processing (animal and crops), other agro-services which include packaging, inputs, extension services, mechanissation, among others, and information communication technologies (ICTs) for agriculture. Eric Manirakiza, a rabbit farmer, founded Impano Rabbitry Company. The 26-year-old is a 2014 graduate in ICT programming at the University of Rwanda’s College of Science and Technology. He told Saturday Times on Monday that he started with 100 rabbits in October 2016, and his colony has already grown to about 600 with modern rabbit farming involving proper record-keeping on the rabbitry population and ensuring hygiene and sustainable productivity. The rabbitry has an average birth of 200 rabbits per month. 1487363533manirakiza Manirakiza at his rabbitry in Ruhango District. Manirakiza’s farm has 80 female rabbits divided into two units of 40 each, he said. An adult rabbit at his farm gives birth to at least five baby rabbits, he said, and its gestation period (conception to birth delivery) is 30 days. It also breastfeeds its off-springs for 30 days after which the off-springs are weaned and the mother rabbit made to mate again. The rabbits are sheltered in plastic-covered metallic sheds which let their liquid and solid waste out freely, leaving them well aerated. After paying farm costs and salaries for his 11 employees, he earns about Rwf700,000 per month from his business. Manirakiza said that his rabbits typically weigh about five kilogrammes at five months and are sold at Rwf8,000 each. Rabbit meat costs Rwf3,000 a kilogramme at the local market and about Rwf6,000 per kg when exported, he said. His farm, located in Ruhango Sector of Ruhango District in Southern Province, was one hectare at inception but has since grown to five hectares so he can grow enough grass to feed the rabbits. Manirakiza said that his rabbitry has an ICT system which helps him keep records for his livestock and analyses the database looking at things like when should the rabbits give birth, when should the young ones mate. “It’s like a calendar alert application in a telephone. We enter data into it and it gives us notification, for instance, when there are two days remaining for the rabbits to mate,” he said. His priority is good rabbit hygiene, because he wants to begin selling rabbits to restaurants soon. Hotels in Rwanda are currently reluctant to put rabbit on their menus because there is an unreliable supply of the meat and it is sometimes unhygienic, he said. Once he starts to get 1,300 kg a month, he will begin selling to hotels, he said. Consumers in Belgium and South Africa have asked him to supply 2 to 15 tonnes of meat per week, but his current production falls far short of such demand. “Rabbit meat is healthy; it is high in protein and very low in fat, almost zero. In countries like Kenya, rabbits are on high demand,” he said, adding that he wants to work with other youth to help meet the demand and create more jobs. Manirakiza also plans to make manure compost from the liquid waste generated from his farm, currently, they produce about 10 jerry cans (about 200 litres) of liquid waste per day and trials have shown that such manure has very high soil fertilising properties, he said. http://www.newtimes.co.rw/section/article/2017-02-18/208129/ I will tell you of how The Rabbit Goes Duck Hunting from the Cherokee People. http://www.ilhawaii.net/~stony/1097lore.html The Rabbit Goes Duck Hunting The Rabbit was so boastful that he would claim to do what- ever he saw anyone else do, and so tricky that he could usually make the other animals believe it all. Once he pretended that he could swim in the water and eat fish just as the Otter did, and when the others told him to prove it he fixed up a plan so that the Otter himself was deceived. Soon afterward they met again and the Otter said, "I eat ducks sometimes." Said the Rabbit, "Well, I eat ducks too." The Otter challenged him to try it; so they went up along the river until they saw several ducks in the water and managed to get near without being seen. The Rabbit told the Otter to go first. The Otter never hesitated, but dived from the bank and swam under water until he reached the ducks, when he pulled one down without being noticed by the others, and came back in the same way. While the Otter had been under the water the Rabbit had peeled some bark from a sapling and made himself a noose. "Now," he said, "Just watch me;" and he dived in and swam a little way under the water until he was nearly choking and had to come up to the top to breathe. He went under again and came up again a little nearer to the ducks. He took another breath and dived under, and this time he came up among the ducks and threw the noose over the head of one and caught it. The duck struggled hard and finally spread its wings and flew up from the water with the Rabbit hanging on to the noose. It flew on and on until at last the Rabbit could not hold on any longer, but had to let go and drop. As it happened, he fell into a tall, hollow sycamore stump without any hole at the bottom to get out from and there he stayed until he was so hungry that he had to eat his own fur, as the rabbit does ever since when he is starving. After several days, when he was very weak with hunger, he heard children playing outside around the trees. He began to sing: Cut a door and look at me; I'm the prettiest thing you ever did see. The children ran home and told their father, who came and began to cut a hole in the tree. As he chopped away the Rabbit inside kept singing, "Cut it larger, so you can see me better; I"m so pretty." They made the hole larger, and then the Rabbit told them to stand back so that they could take a good look as he came out. They stood away back, and the Rabbit watched his chance and jumped out and got away. Sunflower Greenhorn
TIMELINE - Klaas Weima maakte onder meer de merken Nijntje en KLM groot in China. Moderne bedrijven kunnen volgens hem niet zonder een goede "digital brand" en de bijbehorende strategie. 7 Ditches TV duikt in zijn Timeline. Weima is logischerwijs "enorm online. Mijn passie is mijn werk en mijn werk is mijn passie”, zegt hij. Zijn bureau werd dan ook als een van de besten bestempeld door Emerce.In marketingland praat iedereen tegenwoordig over 'content', maar wat is dat eigenlijk en wat maakt het goed? "Ik vind de discussie over content overtrokken", zegt Weima. "Alles is content."Volgens de ondernemer moet je starten bij wie je als organisatie bent. "Welke woorden wil jij Google bezitten?", zegt Weima. "Strategie is een manier om je doelen te bereiken."CoolblueEen schoolvoorbeeld van een bedrijf dat begrijpt hoe dit werkt is Coolblue. “De mensen die hier werken zweten en ademen het bedrijf.”Het zijn die bedrijven die "connectie maken en converseren met de klant" – en die de juiste verhalen vertellen."We lanceren binnenkort een nieuw merk", zegt Weima. "Bard." Barden waren de voorgangers van wat nu songwriters zijn: mensen die een verhaal kunnen vertellen.
TIMELINE - Klaas Weima maakte onder meer de merken Nijntje en KLM groot in China. Moderne bedrijven kunnen volgens hem niet zonder een goede "digital brand" en de bijbehorende strategie. 7 Ditches TV duikt in zijn Timeline. Weima is logischerwijs "enorm online. Mijn passie is mijn werk en mijn werk is mijn passie”, zegt hij. Zijn bureau werd dan ook als een van de besten bestempeld door Emerce.In marketingland praat iedereen tegenwoordig over 'content', maar wat is dat eigenlijk en wat maakt het goed? "Ik vind de discussie over content overtrokken", zegt Weima. "Alles is content."Volgens de ondernemer moet je starten bij wie je als organisatie bent. "Welke woorden wil jij Google bezitten?", zegt Weima. "Strategie is een manier om je doelen te bereiken."CoolblueEen schoolvoorbeeld van een bedrijf dat begrijpt hoe dit werkt is Coolblue. “De mensen die hier werken zweten en ademen het bedrijf.”Het zijn die bedrijven die "connectie maken en converseren met de klant" – en die de juiste verhalen vertellen."We lanceren binnenkort een nieuw merk", zegt Weima. "Bard." Barden waren de voorgangers van wat nu songwriters zijn: mensen die een verhaal kunnen vertellen.
Voor het marathoninterview met pedagoge Lea Dasberg reisde VPRO-journaliste Harmke Pijpers af naar een dorp in de woestijn van Israël. De bevlogen zioniste was er enkele jaren daarvoor naar toe verhuisd om zich in te zetten voor beter basisonderwijs – en natuurlijk ook voor het bevorderen van de vrede. Dasberg werd bekend met haar in 1975 verschenen boek Grootbrengen Door Kleinhouden, dat twee jaar later al de vijftiende druk kende: een ongekende bestseller in het genre opvoedkunde. In het boek pleitte ze ervoor dat ouders hun kinderen niet langer moesten opsluiten in Jeugdland, een wereld die van alle gemakken is voorzien, maar waar kinderen klein gehouden worden. Kinderen moesten volgens Dasberg juist de ruimte krijgen om zich tot weldenkende volwassenen te ontplooien. Het boek vond in een tijd van jongerenprotest – bijvoorbeeld over de plaatsing van kruisraketten – veel aanhang en was verplichte kost bij vrijwel alle opvoedkundige opleidingen. Lea Dasberg kreeg als kind een ernstige vorm van reuma, waardoor ze aan haar rolstoel gekluisterd was. Ze was ook in Israël aangewezen op de hulp van twee meisjes, waarvan er één nog zijdelings geïnterviewd wordt door de altijd nieuwsgierige Harmke Pijpers. ------------------------------------ Biografie Lea Dasberg Een onvermoeibare wereldverbeteraar Lena Dasberg heeft altijd gezegd dat haar jeugd een gelukkige was, hoewel een korte blik op het verloop van die jeugd toch anders zou doen vermoeden. Ze kwam op 18 oktober 1930 in een liefdevol, Amsterdams, joodsorthodox doktersgezin terecht, als middelste van drie dochters en had geen last van het ‘sandwichkind’-syndroom. Tot zover alles prima. Maar Dasberg werd op hele jonge leeftijd ernstig ziek. Reuma was de diagnose. Tijdens het interview vertelde ze dat er tot op de dag van vandaag aan die diagnose wordt getwijfeld, maar dat de algemene consensus daar toch op uit kwam. Hoe het ook zij, Lea Dasberg kon nauwelijks lopen, haar been stond scheef en haar vingers en handen groeiden krom. Als kind was dat erg, omdat ze niet mee kon doen aan spelletjes. “Kinderen zijn niet wreed, maar ze kunnen het wreed brengen”, zei ze over de afwijzing van leeftijdsgenootjes. Als zevenjarige zou ze naar een soort kuuroord in het toenmalige Palestina gaan om behandeld te worden aan haar ziekte, maar die trip ging op het laatste moment niet door. Ook toen waren er al grote onlusten tussen Arabieren en joden, die Europa de rug hadden toegekeerd en naar het Beloofde Land vertrokken. Dus kwam ze, in 1938, in een Zwitsers sanatorium terecht. Ze zou er – vanwege de oorlog – in veiligheid, maar ook in volledige afzondering van haar familie, zonder te weten hoe het met ze ging en in de wetenschap wat de Duitsers met de joden deden (vanwege de vrije radio in Zwitserland) acht jaar zitten. Het hele gezin Dasberg, dat verspreid door Nederland ondergedoken had gezeten, overleefde de Holocaust. Het duurde echter nog tot mei ’46 voor haar ouders, die alles verloren hadden in de oorlog, genoeg geld hadden gespaard om hun dochter uit Zwitserland te halen en haar een goed thuis in Amsterdam konden bieden. Lea was inmiddels vijftien en had in die jaren nauwelijks onderwijs genomen. Haar vader besloot haar door dr. Jaap Meijer, een bevriende neerlandicus en historicus, te laten testen om te kijken wat er nu verder van haar moest worden. Meijer (de vader van Ischa Meijer) kwam, na haar acht maanden les te hebben gegeven, tot de conclusie dat het meisje slim genoeg was om het staatsexamen Gymnasium Alpha te halen. De eerste poging om het staatsexamen te halen mislukte, tot haar eigen grote frustratie. Maar de tweede keer slaagde ze wel en ging een lang gekoesterde wens in vervulling: ze ging naar de Universiteit van Amsterdam en studeerde Geschiedenis. Aan die universiteit maakte ze furore. In 1960 legde ze het doctoraalexamen af met als hoofdvak mediëvistiek, waarna ze les ging geven op het middelbaar onderwijs en de sociale academie. Vijf jaar later promoveerde ze op het proefschrift Untersuchungen über die Entwertung des Judenstatus im 11. Jahrhundert. Haar bekendste boek, Grootbrengen Door Kleinhouden, verscheen in 1975 en werd een bestseller in opvoedkundige kringen. Daarin uitte ze haar kritiek op de manier waarop jongeren in de moderne maatschappij worden opgevoed: in een beschermd Jeugdland waar hen geen enkele verantwoordelijkheid en maatschappelijk bewustzijn wordt bijgebracht en vanwaaruit de wereld van volwassenen met angst en beven wordt bezien. Dasberg hekelde de waardevrije manier van opvoeden en vond dat er meer aandacht aan gewetensvorming en moreel besef moest worden gegeven. In juni 1980 werd ze hoogleraar Historische Pedagogie, ook aan de Universiteit van Amsterdam. In het midden van de jaren tachtig werd Dasberg uitgenodigd om in Israël aan de verbetering van het basisonderwijs mee te werken. Mede omdat haar leerstoel in Amsterdam was opgeheven, besloot Dasberg, die als zionist was opgevoed en het joodsorthodoxe geloof aanhing, in 1987 naar Israël te emigreren. In een buitenwijk van Jeruzalem, die Harmke Pijpers erg aan een woestijndorp deed denken, woont Lea Dasberg tot op de dag van vandaag. Nog altijd wordt haar mening over de ‘jeugd van tegenwoordig’ gevraagd en gegeven. ----------------------------------- Hoogtepunten uit het interview In een notedop schetst Lea Dasberg haar jeugd die door ziekte en de oorlog, die ervoor zorgde dat het jonge meisje bijna acht jaar van de rest van het gezin gescheiden was, erg vluchtig en zonder al te veel nadruk te leggen op hoe dramatisch het geweest moet zijn. Dat maakt haar verhaal echter nog indrukwekkender: "Met Israël heb ik banden vanaf mijn geboorte, dus voor ik hoogleraarschap. Dat komt omdat ik uit een orthodox-joodse familie kwam. Er wonen hier heel veel familie leden. Mijn ouders waren zionisten van het eerste uur en zagen in de oprichting van een eigen land de enig juiste weg voor het joodse volk. Ik zou bijna als 7-jarige hier al naar toe gekomen zijn, alleen, vanwege mijn gezondheid, stoombaden waren goed voor reuma, de kaartjes voor de boot waren al gekocht. Maar toen braken er al onlusten uit in Galilea tussen Arabieren en Joden, dat was al in 1938 en toen schrokken ze er toch voor terug om mij daar alleen te laten. En toen is besloten om mij naar een sanatorium in Zwitserland te sturen. Ik ben ziek geworden toen ik 3 jaar oud was. Er zijn tot op de dag van vandaag artsen die niet geloven dat het reuma is geweest, maar de algemene consensus is dat het dat wel is geweest. Ik heb acht jaar van mijn leven in een sanatorium in Zwitserland doorgebracht, langer dan de bedoeling was, omdat de oorlog uitbrak. Tijdens de mobilisatie waren mijn ouders bij mij op bezoek en als ze geweten hadden wat hen te wachten stond, waren ze beslist niet halsoverkop teruggegaan naar Nederland. Dat kon toen niemand weten. Mijn vader was bij de geneeskundige troepen en vond dat hij gehoor moest geven aan de oproep van de algehele mobilisatie. Ik ben dus door de oorlog acht jaar gescheiden geweest van mijn familie. Na de oorlog hadden mijn ouders alles verloren en moesten ze eerst een jaar lang sparen voordat ze mij thuis konden laten komen." Haar ziekte had toch grote invloed op de omgang met leeftijdsgenootjes: "Ik had nauwelijks vriendjes en vriendinnetjes, omdat ik niet zo goed kon spelen. Geen krijgertje. Wat betreft spelletjes was ik de andere kinderen een blok aan het been. Ik was ook een beetje bang voor andere kinderen. Kinderen zijn nogal recht toe recht aan. Kinderen zijn niet wreed, maar het werkt wreed. ”Wat heeft zij nou? Ze kan niet eens lopen! Wat staat dat been scheef!" Ja, ik was wel jaloers, vooral aan het strand. Ik mocht het water niet in en dat is natuurlijk een ontzettende Tantaluskwelling. Daardoor gingen mijn ouders later altijd naar de Achterhoek, naar Ermelo, daar werd ik niet zo buitengesloten. Wat ik ook verschrikkelijk vond, is dat ik van die bruine lange kousen aan moest, terwijl mijn zusje mooie sokjes en sandaaltjes aanmochten." De pedagoge ondervond aan den lijve hoe allerlei opvoedkundige ideeën een kind compleet konden verpesten: "Ik vind dat in die zelfontplooiingtheorieën ongelofelijke gevaren zitten. Je moet niet alleen uitgaan van wat er op een gegeven ogenblik uit een kind komt, maar je moet er ook rekening mee houden dat een kind kan veranderen, andere liefhebberijen kan krijgen. Om daar een hele toekomst op te bouwen, is een hele gevaarlijke zaak. Ik denk dat je als gehandicapt kind het gevaar loopt ontzien te worden. Mijn moeder was daar gelukkig nooit erg toe geneigd. Op het gebied van fysiotherapie, vlak na operaties, toen het ontzettend zeer deed, dat ik zei: ”ik doe het niet meer, het doet teveel pijn”, die was daar ongelofelijk streng in." "Je krijgt je zelfrespect door de ervaring dat je kostbaar bent. Ik geloof dat veel kinderen dat moeten ontberen. Ik wil er onmiddellijk aan toevoegen dat er ook heel veel kinderen zijn die zeggen dat ze enorm geleden hebben onder alle verwachtingen die men van ze had en dat ze het gevoel hadden dat ze nooit aan die verwachtingen konden voldoen. Dat bestaat ook. Maar natuurlijk moet er een soort midden moet zijn, daartussen, maar ik denk dat als dat gepaard gaat met liefde en tolerantie. Als je af en toe eens wel mislukt, dat daar geen drama's over gemaakt worden. Dat besef: ze verwachten wat van mij en ik ben kostbaar voor ze, dat dat ongelofelijk belangrijk is." --------------------------------------------- De interviewer Harmke Pijpers: "Een groot pleitbezorger voor kinderen" "Ik herinner me van het interview niet alles meer. Wel dat er een technicus van de Israëlische omroep bij was, die zich te pletter verveelde omdat hij ons niet kon verstaan. Hij viel voortdurend in slaap zodat we hem wakker moesten porren om af en toe de banden te wisselen. Het gesprek werd in haar huis in een buitenwijk van Jeruzalem opgenomen. Ik weet nog wel dat ik onder de indruk was van de verhalen die ze vertelde over haar jeugd. Zo vertelde ze dat ze verliefd geweest was op een jongen op school die haar, omdat ze invalide was, de trap op droeg. Omdat ze tot de conclusie gekomen was dat het vanwege haar handicap niets kon worden, had ze, bij gebrek aan lichamelijke aantrekkelijkheid, maar besloten om intellectueel te schitteren. Dat is haar ruimschoots gelukt maar het moet voor een jong meisje wel een hard gelag zijn geweest. Ze vertelde ook dat ze in de oorlog alleen in Zwitserland had gezeten, met maar heel af en toe een teken van leven van haar familie die natuurlijk ondergedoken zat." "Ik had Dasberg geopperd als marathongast omdat ik een interview van haar had gelezen. Toen dacht ik: “daar ga ik op af”. Ze was een groot pleitbezorger van kinderen. Die betrokkenheid vond ik goed. Het interview werd in de zomer van ’89 gehouden. De minachting die in die tijd heerste voor onderwijzers en dus voor kinderen, vond ik afschuwelijk en buitengewoon dom. Het ene na het andere schoolgebouw werd gesloopt en vervangen door goedkope nieuwbouw; keetjes met platte daken waar het ’s zomers niet te harden is. Liefst aan de rand van een wijk, langs de spoorbaan en met van die Nijntje-tekeningen voor de ramen. Al die bezuinigingen werden verkocht als vernieuwingen; je hoorde het ene lulpraatje na het andere over hoe het onderwijs gestalte moest krijgen. Het is in Nederland als met de slinger van de klok; van het ene uiterste naar het andere. Alle scholen moesten fuseren en nu moeten we al die leerfabrieken weer uit mekaar trekken. En onderwijzers moeten nadat het opleidingsniveau tot een dieptepunt is gedaald, worden bijgeschoold. Maar goed, Dasberg had die minachting in ieder geval niet, ze hield van kinderen en dat maakt een groot verschil."
Voor het marathoninterview met pedagoge Lea Dasberg reisde VPRO-journaliste Harmke Pijpers af naar een dorp in de woestijn van Israël. De bevlogen zioniste was er enkele jaren daarvoor naar toe verhuisd om zich in te zetten voor beter basisonderwijs – en natuurlijk ook voor het bevorderen van de vrede. Dasberg werd bekend met haar in 1975 verschenen boek Grootbrengen Door Kleinhouden, dat twee jaar later al de vijftiende druk kende: een ongekende bestseller in het genre opvoedkunde. In het boek pleitte ze ervoor dat ouders hun kinderen niet langer moesten opsluiten in Jeugdland, een wereld die van alle gemakken is voorzien, maar waar kinderen klein gehouden worden. Kinderen moesten volgens Dasberg juist de ruimte krijgen om zich tot weldenkende volwassenen te ontplooien. Het boek vond in een tijd van jongerenprotest – bijvoorbeeld over de plaatsing van kruisraketten – veel aanhang en was verplichte kost bij vrijwel alle opvoedkundige opleidingen. Lea Dasberg kreeg als kind een ernstige vorm van reuma, waardoor ze aan haar rolstoel gekluisterd was. Ze was ook in Israël aangewezen op de hulp van twee meisjes, waarvan er één nog zijdelings geïnterviewd wordt door de altijd nieuwsgierige Harmke Pijpers. ------------------------------------ Biografie Lea Dasberg Een onvermoeibare wereldverbeteraar Lena Dasberg heeft altijd gezegd dat haar jeugd een gelukkige was, hoewel een korte blik op het verloop van die jeugd toch anders zou doen vermoeden. Ze kwam op 18 oktober 1930 in een liefdevol, Amsterdams, joodsorthodox doktersgezin terecht, als middelste van drie dochters en had geen last van het ‘sandwichkind’-syndroom. Tot zover alles prima. Maar Dasberg werd op hele jonge leeftijd ernstig ziek. Reuma was de diagnose. Tijdens het interview vertelde ze dat er tot op de dag van vandaag aan die diagnose wordt getwijfeld, maar dat de algemene consensus daar toch op uit kwam. Hoe het ook zij, Lea Dasberg kon nauwelijks lopen, haar been stond scheef en haar vingers en handen groeiden krom. Als kind was dat erg, omdat ze niet mee kon doen aan spelletjes. “Kinderen zijn niet wreed, maar ze kunnen het wreed brengen”, zei ze over de afwijzing van leeftijdsgenootjes. Als zevenjarige zou ze naar een soort kuuroord in het toenmalige Palestina gaan om behandeld te worden aan haar ziekte, maar die trip ging op het laatste moment niet door. Ook toen waren er al grote onlusten tussen Arabieren en joden, die Europa de rug hadden toegekeerd en naar het Beloofde Land vertrokken. Dus kwam ze, in 1938, in een Zwitsers sanatorium terecht. Ze zou er – vanwege de oorlog – in veiligheid, maar ook in volledige afzondering van haar familie, zonder te weten hoe het met ze ging en in de wetenschap wat de Duitsers met de joden deden (vanwege de vrije radio in Zwitserland) acht jaar zitten. Het hele gezin Dasberg, dat verspreid door Nederland ondergedoken had gezeten, overleefde de Holocaust. Het duurde echter nog tot mei ’46 voor haar ouders, die alles verloren hadden in de oorlog, genoeg geld hadden gespaard om hun dochter uit Zwitserland te halen en haar een goed thuis in Amsterdam konden bieden. Lea was inmiddels vijftien en had in die jaren nauwelijks onderwijs genomen. Haar vader besloot haar door dr. Jaap Meijer, een bevriende neerlandicus en historicus, te laten testen om te kijken wat er nu verder van haar moest worden. Meijer (de vader van Ischa Meijer) kwam, na haar acht maanden les te hebben gegeven, tot de conclusie dat het meisje slim genoeg was om het staatsexamen Gymnasium Alpha te halen. De eerste poging om het staatsexamen te halen mislukte, tot haar eigen grote frustratie. Maar de tweede keer slaagde ze wel en ging een lang gekoesterde wens in vervulling: ze ging naar de Universiteit van Amsterdam en studeerde Geschiedenis. Aan die universiteit maakte ze furore. In 1960 legde ze het doctoraalexamen af met als hoofdvak mediëvistiek, waarna ze les ging geven op het middelbaar onderwijs en de sociale academie. Vijf jaar later promoveerde ze op het proefschrift Untersuchungen über die Entwertung des Judenstatus im 11. Jahrhundert. Haar bekendste boek, Grootbrengen Door Kleinhouden, verscheen in 1975 en werd een bestseller in opvoedkundige kringen. Daarin uitte ze haar kritiek op de manier waarop jongeren in de moderne maatschappij worden opgevoed: in een beschermd Jeugdland waar hen geen enkele verantwoordelijkheid en maatschappelijk bewustzijn wordt bijgebracht en vanwaaruit de wereld van volwassenen met angst en beven wordt bezien. Dasberg hekelde de waardevrije manier van opvoeden en vond dat er meer aandacht aan gewetensvorming en moreel besef moest worden gegeven. In juni 1980 werd ze hoogleraar Historische Pedagogie, ook aan de Universiteit van Amsterdam. In het midden van de jaren tachtig werd Dasberg uitgenodigd om in Israël aan de verbetering van het basisonderwijs mee te werken. Mede omdat haar leerstoel in Amsterdam was opgeheven, besloot Dasberg, die als zionist was opgevoed en het joodsorthodoxe geloof aanhing, in 1987 naar Israël te emigreren. In een buitenwijk van Jeruzalem, die Harmke Pijpers erg aan een woestijndorp deed denken, woont Lea Dasberg tot op de dag van vandaag. Nog altijd wordt haar mening over de ‘jeugd van tegenwoordig’ gevraagd en gegeven. ----------------------------------- Hoogtepunten uit het interview In een notedop schetst Lea Dasberg haar jeugd die door ziekte en de oorlog, die ervoor zorgde dat het jonge meisje bijna acht jaar van de rest van het gezin gescheiden was, erg vluchtig en zonder al te veel nadruk te leggen op hoe dramatisch het geweest moet zijn. Dat maakt haar verhaal echter nog indrukwekkender: "Met Israël heb ik banden vanaf mijn geboorte, dus voor ik hoogleraarschap. Dat komt omdat ik uit een orthodox-joodse familie kwam. Er wonen hier heel veel familie leden. Mijn ouders waren zionisten van het eerste uur en zagen in de oprichting van een eigen land de enig juiste weg voor het joodse volk. Ik zou bijna als 7-jarige hier al naar toe gekomen zijn, alleen, vanwege mijn gezondheid, stoombaden waren goed voor reuma, de kaartjes voor de boot waren al gekocht. Maar toen braken er al onlusten uit in Galilea tussen Arabieren en Joden, dat was al in 1938 en toen schrokken ze er toch voor terug om mij daar alleen te laten. En toen is besloten om mij naar een sanatorium in Zwitserland te sturen. Ik ben ziek geworden toen ik 3 jaar oud was. Er zijn tot op de dag van vandaag artsen die niet geloven dat het reuma is geweest, maar de algemene consensus is dat het dat wel is geweest. Ik heb acht jaar van mijn leven in een sanatorium in Zwitserland doorgebracht, langer dan de bedoeling was, omdat de oorlog uitbrak. Tijdens de mobilisatie waren mijn ouders bij mij op bezoek en als ze geweten hadden wat hen te wachten stond, waren ze beslist niet halsoverkop teruggegaan naar Nederland. Dat kon toen niemand weten. Mijn vader was bij de geneeskundige troepen en vond dat hij gehoor moest geven aan de oproep van de algehele mobilisatie. Ik ben dus door de oorlog acht jaar gescheiden geweest van mijn familie. Na de oorlog hadden mijn ouders alles verloren en moesten ze eerst een jaar lang sparen voordat ze mij thuis konden laten komen." Haar ziekte had toch grote invloed op de omgang met leeftijdsgenootjes: "Ik had nauwelijks vriendjes en vriendinnetjes, omdat ik niet zo goed kon spelen. Geen krijgertje. Wat betreft spelletjes was ik de andere kinderen een blok aan het been. Ik was ook een beetje bang voor andere kinderen. Kinderen zijn nogal recht toe recht aan. Kinderen zijn niet wreed, maar het werkt wreed. ”Wat heeft zij nou? Ze kan niet eens lopen! Wat staat dat been scheef!" Ja, ik was wel jaloers, vooral aan het strand. Ik mocht het water niet in en dat is natuurlijk een ontzettende Tantaluskwelling. Daardoor gingen mijn ouders later altijd naar de Achterhoek, naar Ermelo, daar werd ik niet zo buitengesloten. Wat ik ook verschrikkelijk vond, is dat ik van die bruine lange kousen aan moest, terwijl mijn zusje mooie sokjes en sandaaltjes aanmochten." De pedagoge ondervond aan den lijve hoe allerlei opvoedkundige ideeën een kind compleet konden verpesten: "Ik vind dat in die zelfontplooiingtheorieën ongelofelijke gevaren zitten. Je moet niet alleen uitgaan van wat er op een gegeven ogenblik uit een kind komt, maar je moet er ook rekening mee houden dat een kind kan veranderen, andere liefhebberijen kan krijgen. Om daar een hele toekomst op te bouwen, is een hele gevaarlijke zaak. Ik denk dat je als gehandicapt kind het gevaar loopt ontzien te worden. Mijn moeder was daar gelukkig nooit erg toe geneigd. Op het gebied van fysiotherapie, vlak na operaties, toen het ontzettend zeer deed, dat ik zei: ”ik doe het niet meer, het doet teveel pijn”, die was daar ongelofelijk streng in." "Je krijgt je zelfrespect door de ervaring dat je kostbaar bent. Ik geloof dat veel kinderen dat moeten ontberen. Ik wil er onmiddellijk aan toevoegen dat er ook heel veel kinderen zijn die zeggen dat ze enorm geleden hebben onder alle verwachtingen die men van ze had en dat ze het gevoel hadden dat ze nooit aan die verwachtingen konden voldoen. Dat bestaat ook. Maar natuurlijk moet er een soort midden moet zijn, daartussen, maar ik denk dat als dat gepaard gaat met liefde en tolerantie. Als je af en toe eens wel mislukt, dat daar geen drama's over gemaakt worden. Dat besef: ze verwachten wat van mij en ik ben kostbaar voor ze, dat dat ongelofelijk belangrijk is." --------------------------------------------- De interviewer Harmke Pijpers: "Een groot pleitbezorger voor kinderen" "Ik herinner me van het interview niet alles meer. Wel dat er een technicus van de Israëlische omroep bij was, die zich te pletter verveelde omdat hij ons niet kon verstaan. Hij viel voortdurend in slaap zodat we hem wakker moesten porren om af en toe de banden te wisselen. Het gesprek werd in haar huis in een buitenwijk van Jeruzalem opgenomen. Ik weet nog wel dat ik onder de indruk was van de verhalen die ze vertelde over haar jeugd. Zo vertelde ze dat ze verliefd geweest was op een jongen op school die haar, omdat ze invalide was, de trap op droeg. Omdat ze tot de conclusie gekomen was dat het vanwege haar handicap niets kon worden, had ze, bij gebrek aan lichamelijke aantrekkelijkheid, maar besloten om intellectueel te schitteren. Dat is haar ruimschoots gelukt maar het moet voor een jong meisje wel een hard gelag zijn geweest. Ze vertelde ook dat ze in de oorlog alleen in Zwitserland had gezeten, met maar heel af en toe een teken van leven van haar familie die natuurlijk ondergedoken zat." "Ik had Dasberg geopperd als marathongast omdat ik een interview van haar had gelezen. Toen dacht ik: “daar ga ik op af”. Ze was een groot pleitbezorger van kinderen. Die betrokkenheid vond ik goed. Het interview werd in de zomer van ’89 gehouden. De minachting die in die tijd heerste voor onderwijzers en dus voor kinderen, vond ik afschuwelijk en buitengewoon dom. Het ene na het andere schoolgebouw werd gesloopt en vervangen door goedkope nieuwbouw; keetjes met platte daken waar het ’s zomers niet te harden is. Liefst aan de rand van een wijk, langs de spoorbaan en met van die Nijntje-tekeningen voor de ramen. Al die bezuinigingen werden verkocht als vernieuwingen; je hoorde het ene lulpraatje na het andere over hoe het onderwijs gestalte moest krijgen. Het is in Nederland als met de slinger van de klok; van het ene uiterste naar het andere. Alle scholen moesten fuseren en nu moeten we al die leerfabrieken weer uit mekaar trekken. En onderwijzers moeten nadat het opleidingsniveau tot een dieptepunt is gedaald, worden bijgeschoold. Maar goed, Dasberg had die minachting in ieder geval niet, ze hield van kinderen en dat maakt een groot verschil."
Voor het marathoninterview met pedagoge Lea Dasberg reisde VPRO-journaliste Harmke Pijpers af naar een dorp in de woestijn van Israël. De bevlogen zioniste was er enkele jaren daarvoor naar toe verhuisd om zich in te zetten voor beter basisonderwijs – en natuurlijk ook voor het bevorderen van de vrede. Dasberg werd bekend met haar in 1975 verschenen boek Grootbrengen Door Kleinhouden, dat twee jaar later al de vijftiende druk kende: een ongekende bestseller in het genre opvoedkunde. In het boek pleitte ze ervoor dat ouders hun kinderen niet langer moesten opsluiten in Jeugdland, een wereld die van alle gemakken is voorzien, maar waar kinderen klein gehouden worden. Kinderen moesten volgens Dasberg juist de ruimte krijgen om zich tot weldenkende volwassenen te ontplooien. Het boek vond in een tijd van jongerenprotest – bijvoorbeeld over de plaatsing van kruisraketten – veel aanhang en was verplichte kost bij vrijwel alle opvoedkundige opleidingen. Lea Dasberg kreeg als kind een ernstige vorm van reuma, waardoor ze aan haar rolstoel gekluisterd was. Ze was ook in Israël aangewezen op de hulp van twee meisjes, waarvan er één nog zijdelings geïnterviewd wordt door de altijd nieuwsgierige Harmke Pijpers. ------------------------------------ Biografie Lea Dasberg Een onvermoeibare wereldverbeteraar Lena Dasberg heeft altijd gezegd dat haar jeugd een gelukkige was, hoewel een korte blik op het verloop van die jeugd toch anders zou doen vermoeden. Ze kwam op 18 oktober 1930 in een liefdevol, Amsterdams, joodsorthodox doktersgezin terecht, als middelste van drie dochters en had geen last van het ‘sandwichkind’-syndroom. Tot zover alles prima. Maar Dasberg werd op hele jonge leeftijd ernstig ziek. Reuma was de diagnose. Tijdens het interview vertelde ze dat er tot op de dag van vandaag aan die diagnose wordt getwijfeld, maar dat de algemene consensus daar toch op uit kwam. Hoe het ook zij, Lea Dasberg kon nauwelijks lopen, haar been stond scheef en haar vingers en handen groeiden krom. Als kind was dat erg, omdat ze niet mee kon doen aan spelletjes. “Kinderen zijn niet wreed, maar ze kunnen het wreed brengen”, zei ze over de afwijzing van leeftijdsgenootjes. Als zevenjarige zou ze naar een soort kuuroord in het toenmalige Palestina gaan om behandeld te worden aan haar ziekte, maar die trip ging op het laatste moment niet door. Ook toen waren er al grote onlusten tussen Arabieren en joden, die Europa de rug hadden toegekeerd en naar het Beloofde Land vertrokken. Dus kwam ze, in 1938, in een Zwitsers sanatorium terecht. Ze zou er – vanwege de oorlog – in veiligheid, maar ook in volledige afzondering van haar familie, zonder te weten hoe het met ze ging en in de wetenschap wat de Duitsers met de joden deden (vanwege de vrije radio in Zwitserland) acht jaar zitten. Het hele gezin Dasberg, dat verspreid door Nederland ondergedoken had gezeten, overleefde de Holocaust. Het duurde echter nog tot mei ’46 voor haar ouders, die alles verloren hadden in de oorlog, genoeg geld hadden gespaard om hun dochter uit Zwitserland te halen en haar een goed thuis in Amsterdam konden bieden. Lea was inmiddels vijftien en had in die jaren nauwelijks onderwijs genomen. Haar vader besloot haar door dr. Jaap Meijer, een bevriende neerlandicus en historicus, te laten testen om te kijken wat er nu verder van haar moest worden. Meijer (de vader van Ischa Meijer) kwam, na haar acht maanden les te hebben gegeven, tot de conclusie dat het meisje slim genoeg was om het staatsexamen Gymnasium Alpha te halen. De eerste poging om het staatsexamen te halen mislukte, tot haar eigen grote frustratie. Maar de tweede keer slaagde ze wel en ging een lang gekoesterde wens in vervulling: ze ging naar de Universiteit van Amsterdam en studeerde Geschiedenis. Aan die universiteit maakte ze furore. In 1960 legde ze het doctoraalexamen af met als hoofdvak mediëvistiek, waarna ze les ging geven op het middelbaar onderwijs en de sociale academie. Vijf jaar later promoveerde ze op het proefschrift Untersuchungen über die Entwertung des Judenstatus im 11. Jahrhundert. Haar bekendste boek, Grootbrengen Door Kleinhouden, verscheen in 1975 en werd een bestseller in opvoedkundige kringen. Daarin uitte ze haar kritiek op de manier waarop jongeren in de moderne maatschappij worden opgevoed: in een beschermd Jeugdland waar hen geen enkele verantwoordelijkheid en maatschappelijk bewustzijn wordt bijgebracht en vanwaaruit de wereld van volwassenen met angst en beven wordt bezien. Dasberg hekelde de waardevrije manier van opvoeden en vond dat er meer aandacht aan gewetensvorming en moreel besef moest worden gegeven. In juni 1980 werd ze hoogleraar Historische Pedagogie, ook aan de Universiteit van Amsterdam. In het midden van de jaren tachtig werd Dasberg uitgenodigd om in Israël aan de verbetering van het basisonderwijs mee te werken. Mede omdat haar leerstoel in Amsterdam was opgeheven, besloot Dasberg, die als zionist was opgevoed en het joodsorthodoxe geloof aanhing, in 1987 naar Israël te emigreren. In een buitenwijk van Jeruzalem, die Harmke Pijpers erg aan een woestijndorp deed denken, woont Lea Dasberg tot op de dag van vandaag. Nog altijd wordt haar mening over de ‘jeugd van tegenwoordig’ gevraagd en gegeven. ----------------------------------- Hoogtepunten uit het interview In een notedop schetst Lea Dasberg haar jeugd die door ziekte en de oorlog, die ervoor zorgde dat het jonge meisje bijna acht jaar van de rest van het gezin gescheiden was, erg vluchtig en zonder al te veel nadruk te leggen op hoe dramatisch het geweest moet zijn. Dat maakt haar verhaal echter nog indrukwekkender: "Met Israël heb ik banden vanaf mijn geboorte, dus voor ik hoogleraarschap. Dat komt omdat ik uit een orthodox-joodse familie kwam. Er wonen hier heel veel familie leden. Mijn ouders waren zionisten van het eerste uur en zagen in de oprichting van een eigen land de enig juiste weg voor het joodse volk. Ik zou bijna als 7-jarige hier al naar toe gekomen zijn, alleen, vanwege mijn gezondheid, stoombaden waren goed voor reuma, de kaartjes voor de boot waren al gekocht. Maar toen braken er al onlusten uit in Galilea tussen Arabieren en Joden, dat was al in 1938 en toen schrokken ze er toch voor terug om mij daar alleen te laten. En toen is besloten om mij naar een sanatorium in Zwitserland te sturen. Ik ben ziek geworden toen ik 3 jaar oud was. Er zijn tot op de dag van vandaag artsen die niet geloven dat het reuma is geweest, maar de algemene consensus is dat het dat wel is geweest. Ik heb acht jaar van mijn leven in een sanatorium in Zwitserland doorgebracht, langer dan de bedoeling was, omdat de oorlog uitbrak. Tijdens de mobilisatie waren mijn ouders bij mij op bezoek en als ze geweten hadden wat hen te wachten stond, waren ze beslist niet halsoverkop teruggegaan naar Nederland. Dat kon toen niemand weten. Mijn vader was bij de geneeskundige troepen en vond dat hij gehoor moest geven aan de oproep van de algehele mobilisatie. Ik ben dus door de oorlog acht jaar gescheiden geweest van mijn familie. Na de oorlog hadden mijn ouders alles verloren en moesten ze eerst een jaar lang sparen voordat ze mij thuis konden laten komen." Haar ziekte had toch grote invloed op de omgang met leeftijdsgenootjes: "Ik had nauwelijks vriendjes en vriendinnetjes, omdat ik niet zo goed kon spelen. Geen krijgertje. Wat betreft spelletjes was ik de andere kinderen een blok aan het been. Ik was ook een beetje bang voor andere kinderen. Kinderen zijn nogal recht toe recht aan. Kinderen zijn niet wreed, maar het werkt wreed. ”Wat heeft zij nou? Ze kan niet eens lopen! Wat staat dat been scheef!" Ja, ik was wel jaloers, vooral aan het strand. Ik mocht het water niet in en dat is natuurlijk een ontzettende Tantaluskwelling. Daardoor gingen mijn ouders later altijd naar de Achterhoek, naar Ermelo, daar werd ik niet zo buitengesloten. Wat ik ook verschrikkelijk vond, is dat ik van die bruine lange kousen aan moest, terwijl mijn zusje mooie sokjes en sandaaltjes aanmochten." De pedagoge ondervond aan den lijve hoe allerlei opvoedkundige ideeën een kind compleet konden verpesten: "Ik vind dat in die zelfontplooiingtheorieën ongelofelijke gevaren zitten. Je moet niet alleen uitgaan van wat er op een gegeven ogenblik uit een kind komt, maar je moet er ook rekening mee houden dat een kind kan veranderen, andere liefhebberijen kan krijgen. Om daar een hele toekomst op te bouwen, is een hele gevaarlijke zaak. Ik denk dat je als gehandicapt kind het gevaar loopt ontzien te worden. Mijn moeder was daar gelukkig nooit erg toe geneigd. Op het gebied van fysiotherapie, vlak na operaties, toen het ontzettend zeer deed, dat ik zei: ”ik doe het niet meer, het doet teveel pijn”, die was daar ongelofelijk streng in." "Je krijgt je zelfrespect door de ervaring dat je kostbaar bent. Ik geloof dat veel kinderen dat moeten ontberen. Ik wil er onmiddellijk aan toevoegen dat er ook heel veel kinderen zijn die zeggen dat ze enorm geleden hebben onder alle verwachtingen die men van ze had en dat ze het gevoel hadden dat ze nooit aan die verwachtingen konden voldoen. Dat bestaat ook. Maar natuurlijk moet er een soort midden moet zijn, daartussen, maar ik denk dat als dat gepaard gaat met liefde en tolerantie. Als je af en toe eens wel mislukt, dat daar geen drama's over gemaakt worden. Dat besef: ze verwachten wat van mij en ik ben kostbaar voor ze, dat dat ongelofelijk belangrijk is." --------------------------------------------- De interviewer Harmke Pijpers: "Een groot pleitbezorger voor kinderen" "Ik herinner me van het interview niet alles meer. Wel dat er een technicus van de Israëlische omroep bij was, die zich te pletter verveelde omdat hij ons niet kon verstaan. Hij viel voortdurend in slaap zodat we hem wakker moesten porren om af en toe de banden te wisselen. Het gesprek werd in haar huis in een buitenwijk van Jeruzalem opgenomen. Ik weet nog wel dat ik onder de indruk was van de verhalen die ze vertelde over haar jeugd. Zo vertelde ze dat ze verliefd geweest was op een jongen op school die haar, omdat ze invalide was, de trap op droeg. Omdat ze tot de conclusie gekomen was dat het vanwege haar handicap niets kon worden, had ze, bij gebrek aan lichamelijke aantrekkelijkheid, maar besloten om intellectueel te schitteren. Dat is haar ruimschoots gelukt maar het moet voor een jong meisje wel een hard gelag zijn geweest. Ze vertelde ook dat ze in de oorlog alleen in Zwitserland had gezeten, met maar heel af en toe een teken van leven van haar familie die natuurlijk ondergedoken zat." "Ik had Dasberg geopperd als marathongast omdat ik een interview van haar had gelezen. Toen dacht ik: “daar ga ik op af”. Ze was een groot pleitbezorger van kinderen. Die betrokkenheid vond ik goed. Het interview werd in de zomer van ’89 gehouden. De minachting die in die tijd heerste voor onderwijzers en dus voor kinderen, vond ik afschuwelijk en buitengewoon dom. Het ene na het andere schoolgebouw werd gesloopt en vervangen door goedkope nieuwbouw; keetjes met platte daken waar het ’s zomers niet te harden is. Liefst aan de rand van een wijk, langs de spoorbaan en met van die Nijntje-tekeningen voor de ramen. Al die bezuinigingen werden verkocht als vernieuwingen; je hoorde het ene lulpraatje na het andere over hoe het onderwijs gestalte moest krijgen. Het is in Nederland als met de slinger van de klok; van het ene uiterste naar het andere. Alle scholen moesten fuseren en nu moeten we al die leerfabrieken weer uit mekaar trekken. En onderwijzers moeten nadat het opleidingsniveau tot een dieptepunt is gedaald, worden bijgeschoold. Maar goed, Dasberg had die minachting in ieder geval niet, ze hield van kinderen en dat maakt een groot verschil."
Voor het marathoninterview met pedagoge Lea Dasberg reisde VPRO-journaliste Harmke Pijpers af naar een dorp in de woestijn van Israël. De bevlogen zioniste was er enkele jaren daarvoor naar toe verhuisd om zich in te zetten voor beter basisonderwijs – en natuurlijk ook voor het bevorderen van de vrede. Dasberg werd bekend met haar in 1975 verschenen boek Grootbrengen Door Kleinhouden, dat twee jaar later al de vijftiende druk kende: een ongekende bestseller in het genre opvoedkunde. In het boek pleitte ze ervoor dat ouders hun kinderen niet langer moesten opsluiten in Jeugdland, een wereld die van alle gemakken is voorzien, maar waar kinderen klein gehouden worden. Kinderen moesten volgens Dasberg juist de ruimte krijgen om zich tot weldenkende volwassenen te ontplooien. Het boek vond in een tijd van jongerenprotest – bijvoorbeeld over de plaatsing van kruisraketten – veel aanhang en was verplichte kost bij vrijwel alle opvoedkundige opleidingen. Lea Dasberg kreeg als kind een ernstige vorm van reuma, waardoor ze aan haar rolstoel gekluisterd was. Ze was ook in Israël aangewezen op de hulp van twee meisjes, waarvan er één nog zijdelings geïnterviewd wordt door de altijd nieuwsgierige Harmke Pijpers. ------------------------------------ Biografie Lea Dasberg Een onvermoeibare wereldverbeteraar Lena Dasberg heeft altijd gezegd dat haar jeugd een gelukkige was, hoewel een korte blik op het verloop van die jeugd toch anders zou doen vermoeden. Ze kwam op 18 oktober 1930 in een liefdevol, Amsterdams, joodsorthodox doktersgezin terecht, als middelste van drie dochters en had geen last van het ‘sandwichkind’-syndroom. Tot zover alles prima. Maar Dasberg werd op hele jonge leeftijd ernstig ziek. Reuma was de diagnose. Tijdens het interview vertelde ze dat er tot op de dag van vandaag aan die diagnose wordt getwijfeld, maar dat de algemene consensus daar toch op uit kwam. Hoe het ook zij, Lea Dasberg kon nauwelijks lopen, haar been stond scheef en haar vingers en handen groeiden krom. Als kind was dat erg, omdat ze niet mee kon doen aan spelletjes. “Kinderen zijn niet wreed, maar ze kunnen het wreed brengen”, zei ze over de afwijzing van leeftijdsgenootjes. Als zevenjarige zou ze naar een soort kuuroord in het toenmalige Palestina gaan om behandeld te worden aan haar ziekte, maar die trip ging op het laatste moment niet door. Ook toen waren er al grote onlusten tussen Arabieren en joden, die Europa de rug hadden toegekeerd en naar het Beloofde Land vertrokken. Dus kwam ze, in 1938, in een Zwitsers sanatorium terecht. Ze zou er – vanwege de oorlog – in veiligheid, maar ook in volledige afzondering van haar familie, zonder te weten hoe het met ze ging en in de wetenschap wat de Duitsers met de joden deden (vanwege de vrije radio in Zwitserland) acht jaar zitten. Het hele gezin Dasberg, dat verspreid door Nederland ondergedoken had gezeten, overleefde de Holocaust. Het duurde echter nog tot mei ’46 voor haar ouders, die alles verloren hadden in de oorlog, genoeg geld hadden gespaard om hun dochter uit Zwitserland te halen en haar een goed thuis in Amsterdam konden bieden. Lea was inmiddels vijftien en had in die jaren nauwelijks onderwijs genomen. Haar vader besloot haar door dr. Jaap Meijer, een bevriende neerlandicus en historicus, te laten testen om te kijken wat er nu verder van haar moest worden. Meijer (de vader van Ischa Meijer) kwam, na haar acht maanden les te hebben gegeven, tot de conclusie dat het meisje slim genoeg was om het staatsexamen Gymnasium Alpha te halen. De eerste poging om het staatsexamen te halen mislukte, tot haar eigen grote frustratie. Maar de tweede keer slaagde ze wel en ging een lang gekoesterde wens in vervulling: ze ging naar de Universiteit van Amsterdam en studeerde Geschiedenis. Aan die universiteit maakte ze furore. In 1960 legde ze het doctoraalexamen af met als hoofdvak mediëvistiek, waarna ze les ging geven op het middelbaar onderwijs en de sociale academie. Vijf jaar later promoveerde ze op het proefschrift Untersuchungen über die Entwertung des Judenstatus im 11. Jahrhundert. Haar bekendste boek, Grootbrengen Door Kleinhouden, verscheen in 1975 en werd een bestseller in opvoedkundige kringen. Daarin uitte ze haar kritiek op de manier waarop jongeren in de moderne maatschappij worden opgevoed: in een beschermd Jeugdland waar hen geen enkele verantwoordelijkheid en maatschappelijk bewustzijn wordt bijgebracht en vanwaaruit de wereld van volwassenen met angst en beven wordt bezien. Dasberg hekelde de waardevrije manier van opvoeden en vond dat er meer aandacht aan gewetensvorming en moreel besef moest worden gegeven. In juni 1980 werd ze hoogleraar Historische Pedagogie, ook aan de Universiteit van Amsterdam. In het midden van de jaren tachtig werd Dasberg uitgenodigd om in Israël aan de verbetering van het basisonderwijs mee te werken. Mede omdat haar leerstoel in Amsterdam was opgeheven, besloot Dasberg, die als zionist was opgevoed en het joodsorthodoxe geloof aanhing, in 1987 naar Israël te emigreren. In een buitenwijk van Jeruzalem, die Harmke Pijpers erg aan een woestijndorp deed denken, woont Lea Dasberg tot op de dag van vandaag. Nog altijd wordt haar mening over de ‘jeugd van tegenwoordig’ gevraagd en gegeven. ----------------------------------- Hoogtepunten uit het interview In een notedop schetst Lea Dasberg haar jeugd die door ziekte en de oorlog, die ervoor zorgde dat het jonge meisje bijna acht jaar van de rest van het gezin gescheiden was, erg vluchtig en zonder al te veel nadruk te leggen op hoe dramatisch het geweest moet zijn. Dat maakt haar verhaal echter nog indrukwekkender: "Met Israël heb ik banden vanaf mijn geboorte, dus voor ik hoogleraarschap. Dat komt omdat ik uit een orthodox-joodse familie kwam. Er wonen hier heel veel familie leden. Mijn ouders waren zionisten van het eerste uur en zagen in de oprichting van een eigen land de enig juiste weg voor het joodse volk. Ik zou bijna als 7-jarige hier al naar toe gekomen zijn, alleen, vanwege mijn gezondheid, stoombaden waren goed voor reuma, de kaartjes voor de boot waren al gekocht. Maar toen braken er al onlusten uit in Galilea tussen Arabieren en Joden, dat was al in 1938 en toen schrokken ze er toch voor terug om mij daar alleen te laten. En toen is besloten om mij naar een sanatorium in Zwitserland te sturen. Ik ben ziek geworden toen ik 3 jaar oud was. Er zijn tot op de dag van vandaag artsen die niet geloven dat het reuma is geweest, maar de algemene consensus is dat het dat wel is geweest. Ik heb acht jaar van mijn leven in een sanatorium in Zwitserland doorgebracht, langer dan de bedoeling was, omdat de oorlog uitbrak. Tijdens de mobilisatie waren mijn ouders bij mij op bezoek en als ze geweten hadden wat hen te wachten stond, waren ze beslist niet halsoverkop teruggegaan naar Nederland. Dat kon toen niemand weten. Mijn vader was bij de geneeskundige troepen en vond dat hij gehoor moest geven aan de oproep van de algehele mobilisatie. Ik ben dus door de oorlog acht jaar gescheiden geweest van mijn familie. Na de oorlog hadden mijn ouders alles verloren en moesten ze eerst een jaar lang sparen voordat ze mij thuis konden laten komen." Haar ziekte had toch grote invloed op de omgang met leeftijdsgenootjes: "Ik had nauwelijks vriendjes en vriendinnetjes, omdat ik niet zo goed kon spelen. Geen krijgertje. Wat betreft spelletjes was ik de andere kinderen een blok aan het been. Ik was ook een beetje bang voor andere kinderen. Kinderen zijn nogal recht toe recht aan. Kinderen zijn niet wreed, maar het werkt wreed. ”Wat heeft zij nou? Ze kan niet eens lopen! Wat staat dat been scheef!" Ja, ik was wel jaloers, vooral aan het strand. Ik mocht het water niet in en dat is natuurlijk een ontzettende Tantaluskwelling. Daardoor gingen mijn ouders later altijd naar de Achterhoek, naar Ermelo, daar werd ik niet zo buitengesloten. Wat ik ook verschrikkelijk vond, is dat ik van die bruine lange kousen aan moest, terwijl mijn zusje mooie sokjes en sandaaltjes aanmochten." De pedagoge ondervond aan den lijve hoe allerlei opvoedkundige ideeën een kind compleet konden verpesten: "Ik vind dat in die zelfontplooiingtheorieën ongelofelijke gevaren zitten. Je moet niet alleen uitgaan van wat er op een gegeven ogenblik uit een kind komt, maar je moet er ook rekening mee houden dat een kind kan veranderen, andere liefhebberijen kan krijgen. Om daar een hele toekomst op te bouwen, is een hele gevaarlijke zaak. Ik denk dat je als gehandicapt kind het gevaar loopt ontzien te worden. Mijn moeder was daar gelukkig nooit erg toe geneigd. Op het gebied van fysiotherapie, vlak na operaties, toen het ontzettend zeer deed, dat ik zei: ”ik doe het niet meer, het doet teveel pijn”, die was daar ongelofelijk streng in." "Je krijgt je zelfrespect door de ervaring dat je kostbaar bent. Ik geloof dat veel kinderen dat moeten ontberen. Ik wil er onmiddellijk aan toevoegen dat er ook heel veel kinderen zijn die zeggen dat ze enorm geleden hebben onder alle verwachtingen die men van ze had en dat ze het gevoel hadden dat ze nooit aan die verwachtingen konden voldoen. Dat bestaat ook. Maar natuurlijk moet er een soort midden moet zijn, daartussen, maar ik denk dat als dat gepaard gaat met liefde en tolerantie. Als je af en toe eens wel mislukt, dat daar geen drama's over gemaakt worden. Dat besef: ze verwachten wat van mij en ik ben kostbaar voor ze, dat dat ongelofelijk belangrijk is." --------------------------------------------- De interviewer Harmke Pijpers: "Een groot pleitbezorger voor kinderen" "Ik herinner me van het interview niet alles meer. Wel dat er een technicus van de Israëlische omroep bij was, die zich te pletter verveelde omdat hij ons niet kon verstaan. Hij viel voortdurend in slaap zodat we hem wakker moesten porren om af en toe de banden te wisselen. Het gesprek werd in haar huis in een buitenwijk van Jeruzalem opgenomen. Ik weet nog wel dat ik onder de indruk was van de verhalen die ze vertelde over haar jeugd. Zo vertelde ze dat ze verliefd geweest was op een jongen op school die haar, omdat ze invalide was, de trap op droeg. Omdat ze tot de conclusie gekomen was dat het vanwege haar handicap niets kon worden, had ze, bij gebrek aan lichamelijke aantrekkelijkheid, maar besloten om intellectueel te schitteren. Dat is haar ruimschoots gelukt maar het moet voor een jong meisje wel een hard gelag zijn geweest. Ze vertelde ook dat ze in de oorlog alleen in Zwitserland had gezeten, met maar heel af en toe een teken van leven van haar familie die natuurlijk ondergedoken zat." "Ik had Dasberg geopperd als marathongast omdat ik een interview van haar had gelezen. Toen dacht ik: “daar ga ik op af”. Ze was een groot pleitbezorger van kinderen. Die betrokkenheid vond ik goed. Het interview werd in de zomer van ’89 gehouden. De minachting die in die tijd heerste voor onderwijzers en dus voor kinderen, vond ik afschuwelijk en buitengewoon dom. Het ene na het andere schoolgebouw werd gesloopt en vervangen door goedkope nieuwbouw; keetjes met platte daken waar het ’s zomers niet te harden is. Liefst aan de rand van een wijk, langs de spoorbaan en met van die Nijntje-tekeningen voor de ramen. Al die bezuinigingen werden verkocht als vernieuwingen; je hoorde het ene lulpraatje na het andere over hoe het onderwijs gestalte moest krijgen. Het is in Nederland als met de slinger van de klok; van het ene uiterste naar het andere. Alle scholen moesten fuseren en nu moeten we al die leerfabrieken weer uit mekaar trekken. En onderwijzers moeten nadat het opleidingsniveau tot een dieptepunt is gedaald, worden bijgeschoold. Maar goed, Dasberg had die minachting in ieder geval niet, ze hield van kinderen en dat maakt een groot verschil."
© 2020-2025 Ivy Podcast Discovery LLC
