Podcasts about spokojna

Spokojna i kontemplacyjna atmosfera tej medytacji zaprasza do zatrzymania się i spojrzenia do wewnątrz. Delikatne refleksje prowadzą ku prostocie bycia tu i teraz, przypominając, że chwila obecna nie wymaga analizy ani oceny. Nitya przypomina o Świadomości jako niezmiennym tle wszelkiego doświadczenia. Każde zdanie zaprasza do wewnętrznej eksploracji i zanurzenia się w ciszy własnego istnienia. Synchronizacja z Jaźnią, czyli naturalny powrót do tego, co zawsze było obecne.

Ime tedna je Tomaž Mihelič, varstveni ornitolog v Društvu za opazovanje in proučevanje ptic Slovenije, kjer si že vrsto let z različnimi akcijami aktivno prizadevajo za varstvo velike uharice na Krasu. Na 27. popisu gnezditve velike uharice, ki velja za največjo sovo in ogroženo žival, so našteli 15 območij gnezditve, kar je največ od leta 1999. Kandidata sta bila še: Matjaž Šimic, fotograf in eden od nagrajencev letošnjega svetovnega fotografskega natečaja Sony World Photography Awards. V zajetem trenutku, ki ga je poudaril s širšo pripovedjo skupine šamanov v La Pazu, kjer imajo pomembno vlogo v tradicionalni kulturi Bolivijcev je s fotografijo Vprašajte šamana prepričal v kategoriji Potovanje. Jaka Vodeb, fizik z Instituta Jožef Stefan, ki je v sodelovanju z raziskovalci iz Velike Britanije in Nemčije s kvantno simulacijo pridobil dragocen vpogled v razpad lažnega vakuuma. V raziskavi, ki so jo objavili v reviji Nature Physics so podali nov vpogled v mehanizem prehoda in bolj stabilno stanje pravega vakuuma ter tako utrli pot novemu znanju na različnih področjih.   Foto: Tomi Lombar

Obrzeża Gdyni, końcówka wakacji 2011 roku. 13-letnia Iza wychodzi odprowadzić koleżankę na przystanek, i już nie wraca do domu. Co się wydarzyło? Zapraszam do wysłuchania podcastu. Krzysztof Cerkaski. ------------------ kontakt: krymisfera@gmail.com kawa: https://buycoffee.to/krymisfera

Babcia ubijająca masło, wśród fali łąk szumiących, wśród kwiatów powodzi... tak sielsko wyobrażamy sobie wieś w reklamie. Ale jak wyobrażamy sobie konsumenta z prowincji? Jaki jest potencjał (demograficzny, portfelowy) tej grupy konsumentów? Maria Filcek i Jacek Grzeszak z agencji badawczej Minds & Roses przybliżają nam dziś portret, a w zasadzie 4 portrety polaków z prowincji, różniących się rodzajem wsi w jakiej mieszkają, portfelem i zachowaniami zakupowymi. Jedno jest pewne - stereotyp wieśniaka na furmance już dawno możemy włożyć między bajki! wieś, maria, filcek, jacek, grzeszak, minds, roses, golden, submarine, goldensubmarine, marketing, badania, marta, ulman, jakub, kwaczynski, mamy, na , to, slajd, mnts, trendy, wieś, village, cities, miasto, alglomeracja, urbanizacja, portfel, digital, insummit, sar, ptbrio, research,

Wracam po przerwie! Wracam z odcinkiem, który przygotowałam ponad miesiąc temu. To rozmowa, do której z moją gościnią umawiałam się rok. Tak, rok…Basia Szmydt, to kolejna gościni mojego podcastu Urzeczywistnij Swoje JA.Basia jest blogerką i influencerką. Dzieli się swoim życiem w sieci za pomocą zdjęć i filmów. Prywatnie jest żoną i mamą dwóch nastolatków, Lublinianką i ambasadorką tego miasta. I nie tylko to nas łączy!To rozmowa dla każdej z nas. Spokojna i kojąca, idealna na jesień

W najnowszej przygodzie z serii „Machiny Lantanu” nasze drużyna dociera do Długiego Siodła… Spokojna mieścina sprzyja głupim pomysłom Yoru i Chilli, a Drago bierze udział w sekretnym spotkaniu… ⭐ ⁠Patronite⁠

Korespondent Radia Wnet relacjonuje najnowsze doniesienia z ukraińskiego frontu. Kolejne ataki miały miejsce w Odessie, Bachmucie i Charkowie.

Wojciech Jankowski i Artur Żak po raz pierwszy od kilku tygodni nadawali razem audycję ze Lwowa z pasażu Krzywa Lipa, czyli w Pasażu Hausmanna. Artur Żak przybliżył wydarzenia z ostatniej doby. Ponadto przypomniał akcję zbierania pieniędzy dla dziecka polskiego żołnierza, które cierpi naradką chorobę i trudną do wyleczenia. Czasu na drogą terapię jest niewiele. Tymczasem lwowscy Polacy zbierali pieniądze na kurację po kościołami i zebrali 15 tysięcy złotych, co w warunkach wojennych jest dużym poświęceniem. Franek jest synkiem polskiego żołnierza z 21 Brygada Strzelców Podhalańskich, który uczestniczył w szkoleniach ukraińskich żołnierzy w ramach Polskiej Grupy Zadaniowej. U Frania zdiagnozowano SMA w wieku 7 miesięcy, więc z tego powodu do refundacji w Polsce się nie kwalifikuje. Dziecko obecnie waży 11 kg, a lek, który może zabezpieczyć mu życie podawany jest tylko do 13 i pół kg wagi dziecka. Kwota, która jest potrzebna na zorganizowanie terapii przekracza 10 000 000 zł. Rodzicom udało się zabrać, niemal połowę, ale pozostało jeszcze bardzo dużo, a czasu coraz mniej Prosimy też Naszych Słuchaczy w Macierzy i na całym świecie o wpłatę na leczenie małego Frania: https://www.siepomaga.pl/franek Ksiądz Wojciech Stasiewicz, dyrektor Caritas-Spes w Charkowie mówił o akcji Rodzina Rodzinie, o wierze w czasie wojny, gdy obok zła, jest widoczne również dobro i o cerkwi moskiewskiej. W trakcie, gdy była emitowana rozmowa z księdzem z Charkowa, w kierunku tego miasta Rosjanie wypuścili kolejne uderzenie S-300. Cztery rakiety uderzyły w przedsiębiorstwo przemysłowe. Jakub Stasiak z Bachmutu: Ostrzały trwały całą noc, ale nie uderzały w centrum. Każdego nowego dnia obserwujemy nowe zniszczenia. Większość budynków została już doświadczona ostrzałami. Nasz korespondent przyznał, że ostatnia doba była spokojniejsza od poprzednich.

Jak w 2015 roku ktoś mi opowiadał, że dojechał do pracy 13 km na rowerze to byłem pełen podziwu. Gdy 2016 ktoś na szosie pokazał mi swój trening 30 kilometrowy to mówiłem, że jest ultrakomarzem. Kiedy na zainstalowałem Stravę zobaczyłem, że są ludzie, którzy potrafią zrobić nawet 100. Pomyślałem - wariaci. Gdy w 2016 roku zrobiłem pierwsze 13 kilometrów na szosie byłem dla siebie pełen podziwu. Gdy po miesiącu pojechałem 30 to uważałem się za ultrakolarza i umierałem przez kolejne dwa tygodnie. Tu pojawił się sufit nie do przebicia, ani głową ani tyłkiem. Z perspektywy trzepaka, leszcza, pączka, kluska chciałbym na przykładzie moich błędów powiedzieć jak przygotować się do robienia dłuższych dystansów na rowerze. https://youtu.be/l6GxfkZ6F2M Przy tym zaznaczam, że nie jestem i nie będę nigdy ultrasem. Nigdy nie siedziałem na rowerze dłużej niż 10 godzin netto, jednak wiem, że większość z nas nie ma ambicji do bicia dystansu przez 28 godzin. Całe to wideo można streścić w jednym zdaniu. Aby robić długie dystanse, powinno się robić długie dystanse. Dziękuję. Tak, bo tylko osobista praktyka jest w stanie pokazać nam najsłabsze ogniwa. Początkowo będzie to po prostu brak adaptacji tlenowej naszego organizmu. Wydolności i wytrzymałości. Spokojna jazda przelotową prędkością 31 km/h dla wytrenowanego zawodnika faktycznie jest chillowa. Jednak dla mnie na początku to była walka o życie. Skoro przekraczam tętnem strefy tlenowe jadąc tak naprawdę w beztlenie to nie mam szans jechać takim tempem przez więcej jak godzina maks. Po prostu ścina człowieka, nogi odmawiają posłuszeństwa, chce się rzygać, pojawiają się Mroczki. Samo w sobie to może jest dobrą jednostką treningową, ale dla poprawy naszego tempa, a nie wytrzymałości przy długotrwałym wysiłku. To problem nie tylko początkujących, bo większość z nas zaczyna długie dystanse za mocno nie zostawiając sobie rezerw na potem. Stąd wniosek, że trzeba zachować pewien gradient, rezerwę, margines. Oczywiście ciężko o to kiedy jedziemy w mocniejszej grupie i dochodzą do tego jeszcze problemy związane z brakiem techniki jazdy na kole. Wtedy nie dość, że jedziemy ponad siły to jeszcze nie potrafimy oszczędzać sił chowając się za innymi. Ja miałem dokładnie tak samo, dlatego w pewnym momencie dłuższe jazdy zacząłem ogarniać sam. Trochę ze wstydu a trochę po to, aby wyczuć swoje własne tempo. Tak wskoczyła dziewicza pięćdziesiątka na raz bez chwili zatrzymania przy wadze ponad 100 kg. Dumny byłem tak ogromnie, że z tej okazji postanowiłem sobie kupić kask aero. Przy tej okazji powiedziałem nieco o swojej przeszłej masie. Czy ona ma na długim dystansie aż tak duże znaczenie. I tak i nie. Zauważcie, że większość długodystansowców wcale nie jest niesamowicie wycieniowana. To oznacza, że dla nich priorytetem być może jest siła, wytrzymałość tlenowa a nie masa. Z drugiej strony im jesteś lżejszy, tym mniejszy wysiłek energetyczny wkładasz w rower na podjazdach oraz na wietrze. Z trzeciej przesadna nadwaga obniża komfort jazdy. Szybciej męczą się nadgarstki, plecy oraz tyłek. Bez względu na to jakie masz spodenki, rękawiczki, siodełko oraz fitting. To jest kolejny argument, aby schudnąć i trzymać optymalną wagę, nie magazynować przesadnie dużo węglowodanów i tłuszczu o czym będzie jeszcze za chwilkę. Mi zrzucenie wagi bardzo pomogło w poprawieniu swojej wytrzymałości. Redukując do 79 kg poczułem bardzo dużą różnicę i przejechanie 100 km nie było już tak dużym wyzwaniem jak na początku, kiedy to 3 godziny siedzenia na rowerze longiem oznaczało prawdziwą walkę o życie i odpływ całej krwi z mózgu do nóg. Leżałem w wannie przez 2 godziny i starałem sobie przypomnieć gdzie ja dzisiaj byłem. Tak naprawdę każde 5 kg redukcji nadwagi da bardzo wymierne efekty na trasie. Spada nasze zapotrzebowanie energetyczne podczas jazdy przez co unikamy tak zwanych bomb, czyli stanu w którym poziom cukru spada tak bardzo, że chce się zejść z roweru i płakać. Uczymy się przez to też bardziej racjonalnie jeść zarówno przed, w trakcie oraz po treningu. Ja mam tak, że mogę ruszyć na czczo. Nawet o 18 bez jedzenia dam radę pójść na dwugodzinny rower i dojechać. Przez całe życie nie jadałem śniadań, potem siedziałem w stresującej pracy w której mnie mdliło, następnie siadałem od razu na rower i robiłem wartko te 50 lub 60 km. Moje podejście do jedzenia zmieniło się wtedy, gdy zacząłem robić te powiedzmy 90 na raz. Jak dziś pamiętam mój największy życiowy zjazd. Wracałem na rowerze z Warki do Konstancina. Pod masakryczny wiatr. Wokół pola. Ja bez choćby żelu energetycznego czy banana. Już ponad 2 godziny jazdy. Zatrzymałem się na przystanku i rozważałem gdzie i do kogo zadzwonić. Przekroczyłem tę magiczną barierę. Dla mnie to właśnie mniej więcej 2,5 h. Po tym czasie musze naprawdę zacząć jeść. Zapomniałem o tym kiedyś nawet na własnej ustawce wyruszającej z Gliwic do Raciborza. Klasyk. Setka do zrobienia, za mocno zacząłem i nic nie jadłem. Cudem znalazłem w zasobniku przeterminowany żel. Bez niego sam odpadłbym ze swojej ustawki i nawet nikt by nie zauważył. Nie, pomimo roku po terminie o dziwo mi nie zaszkodził. Zabieranie wody, jedzenia, awaryjny żel w kieszeni, ogarnięcie sobie wcześniej na mapie stacji i sklepów to podstawa na trasie. Jednak pamiętaj, że można przegiąć w dwie strony. Nie jeść na trasie nic i wykorkować. Albo jak ja stawać zawsze w cukierni po lody albo paczki i warunkować sobie niezdrowe żarcie sportem. Pół biedy kiedy nie masz nadwagi. Ja tak robiłem mając do zrzucenia 40 kg zajadając wysiłek słodyczami. A no bo spalę te 2000 kcal to mogę sobie pozwolić na bezwartościowe żarcie cukru z tłuszczem. Nie mówię, że nie powinno się pić piwa zero albo jeść lodów na trasie. Chodzi o umiar. Batonik a nie cała czekolada. Piwko zero ale jedno. Izotonik zamiast soku pomarańczowego. Rozważ też przetestowanie kofeiny. Jak na Ciebie będzie działać podczas wysiłku. Czy nie pojawi się na przykład biegunka albo poczucie niepokoju. Z psychologicznego punktu widzenia na dłuższą jazdę warto zabrać nie tylko dętkę i pompkę, ale też awaryjny żel, kopiko, batonik owocowy bez dodatku syropu glukozowo-fruktozowego. Robienie dłuższych tras to też test absolutnie całego naszego sprzętu i odzieży. Nagle może się okazać, że powyżej pewnego limitu czasu albo kilometrów spodenki okazują się nas ocierać, bo są na przykład za duże, albo za małe. Siodełko nagle okaże się za mało ergonomicznie, albo niepotrzebnie pochylone w którąś stronę. Na jaw wychodzi też na przykład brak rękawiczek z amortyzacją bo zaczyna nam prócz pupunci drętwieć też cała ręka. A może w ogóle mamy dramatyczną pozycję na rowerze, bo nie było czasu przejść się do lepszego sklepu rowerowego aby spojrzeli na nas. Potem dochodzi do tego na przykład źle dobrany but. Jest za duży i zaczynamy człapać wraz z każdym obrotem. Mamy nie obcięte pazury i okazuje się, że pojawiła się krew na skarpetkach. A może niedoleczone hemoroidy, które w najmniej oczekiwanym momencie mogą pęknąć. To niby detale, ale każdy z nich z osobna może sprawić, że zostaniemy w szczerym polu. Jak ja, kiedy nie sprawdziłem, że jadę przez 50 km z mocniejszym niż się wydawało wiatrem a trzeba jeszcze jakoś wrócić nie mając przy sobie ani jedzenia, ani gotówki ani karty. Żrąc nielegalnie niedojrzałe jabłka w losowym sadzie. Ubranie to też jedna z podstaw. Jeśli mieszkasz w Wielkopolsce albo na Mazowszu to jeszcze luz. Gorzej jak zabierasz się na górską wyprawę mając na sobie krótki rękawek. Na płaskim będzie Ci super. Pod górkę też. Jednak jeśli na szczycie z 17 stopnii zrobi się 10 a Ty jesteś cały przemoczony to współczuję Ci na zjeździe. Zawsze zabieraj ze sobą zapasową bluzę albo choćby taką cienką kurteczkę, która chroni przed wiatrem i wodą. Na jesieni i wiosną zawsze mam w kieszonce też nogawki, które w 1 minutę przerobią moje krótkie spodenki na długie. Dlaczego? Bo już kiedyś pojechałem do Bielska Białej na tournee w słoneczny dzień. Jest rano, 19 kresek, dobre prognozy. Po południu zrobiło się 12 i zaczęło masakrycznie lać. Przemarzło mi wszystko do tego stopnia, że nie byłem w stanie trzymać kierownicy. Uratował mnie wiejski sklep z odzieżą używaną. Wracałem na rowerze mając na sobie palto zimowe ze szmateksu. To czego jako mieszkaniec Mazowsza jeszcze nie robiłem to sprawdzanie przewyższeń na trasie. Można zrobić 100 km wraz z dwustoma metrami przewyższeń, a można też pojechać 100 km po górach gdzie będzie 2500 w górę. Jedna i druga trasa to coś kompletnie innego. Wraz z doświadczeniem zyskasz zdolność do określenia trudności tripu patrząc na samą relację wzniosu do dystansu. Dzięki temu będziesz wiedzieć, że na pewno nie wrócisz po 3 godzinach do domu, tylko po sześciu. To jeszcze o czym trzeba pamiętać moim zdaniem przy długim wysiłku fizycznym to łeb. Nie mówię o kasku. O psychice. Będąc zmęczonym fizycznie łatwo jest o napad rezygnacji, smutku, zwątpienia. To są takie bardzo dziwne etapy. Na początku możemy czuć niedosyt motywacji. Po godzinie pojawia się ekscytacja i większa skłonność do tego, aby jeszcze docisnąć. Po 5, 6, 10 godzinach podstępnie może zacząć zjadać nas kortyzol. Jedziesz i samoczynnie włącza się narzekactwo, wkur wkurzenie, rezygnacja, apatia, albo w skrajnej sytuacji chce się po prostu płakać. Bez powodu. To znak, że to albo nie ten dzień, albo nie byliśmy odpowiednio zregenerowani, wyspani. Tak, bo sen też ma ogromne znaczenie. Spróbuj zrobić daleki dystans po 4 godzinach snu... Wszystko co Wam dzisiaj powiedziałem to mój punktu widzenia na dalekie dystanse, choć nie nie zawsze jestem ich orędownikiem. Mnie bardziej kręci ściganie się, a dalekie trasy w tak zwanym tlenie, który zazwyczaj nawet nie jest tlenem tylko monotonnym tempem rozgrzewkowym źle wpływa na rozwój moich wyników na krótkich czasówkach. Miejcie na to też uwagę. Jednak wracając do tematu - daj sobie czas na adaptację do długich tras na rowerze. Nie popełniaj moich błędów i nie rzucaj się z rowerem  na głęboką wodę. Nie oglądaj się na innych. Stopniowo zwiększaj pokonywane dystanse. Daj sobie szanse na błędy. Rozważ zrzucenie kilku kg. Poznawaj narzędzia do planowania tras jak choćby Strava Routes, patrz nie tylko na kilometry i na przeklętą średnią, ale także na wznios. Zawsze zabieraj kasę, dętkę, coś w razie niepogody i nadmiar wody. Ucz się liczyć samemu na siebie. Otaczaj się ludźmi, którzy Cię nie zostawią na trasie, którym ufasz. Unikaj bufonów i wszystkich, którzy próbują Ci udowodnić, że mają małego wacka. I najważniejsze. Liczby są dla Ciebie. Rower jest dla Ciebie.

Hey loves! Would you please Help Us by Rating Our show ? I Hope you are enjoying our content, click the link below to subscribe to our newsletter and never miss another relaxing episode !! https://bit.ly/3T010m4  Hello, Please support us so we can continue to provide new and relaxing content for you ! MeditationSound1 Cup After Dinner Dissolves Bellly Fathttp://bit.ly/3jV1Ip1 Become a member at https://plus.acast.com/s/meditation-sounds. Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

- Jest jeszcze taka drobna niewiadoma, co potem. Na razie to jeszcze nie jest nagroda, ale świadomość, że BBC nominuje nasze nagrania jest niesamowita. A wszystko to mieści się w jednej wspaniałej kompozytorce - Grażynie Bacewicz. W jej charakterze, jej mistrzostwie, jej geniuszu - mówiła w "Poranku Dwójki" maestra Agnieszka Duczmal o płycie "Bacewicz: Music for Chamber Orchestra vol. III", która jest nominowana do nagrody BBC Music Magazine Awards 2023.

Witajcie! Zapraszamy Was do nowej serii na naszym podkaście - szybkie pytanie i odpowiedź! Ta seria będzie pojawiać się w każdą środę i będziemy odpowiadać na jedno pytanie w maksymalnie 10 minut. Jeśli ten odcinek Ci się spodobał to nie zapomnij zostawić nam oceny i swojego komentarza :) Zapraszamy Cię również na naszego Instagrama, gdzie dzielimy się dodatkowymi doświadczeniami -> https://www.instagram.com/2bezlukru/

Kamila Biedrzycka rozmawiała o bieżącej sytuacji za naszą wschodnią granicą z gen. Mirosławem Różańskim. W „Expressie Biedrzyckiej” ekspert skomentował między innymi użycie dronów z Iranu, które wsparły rosyjską armię. Co to oznacza dla Ukrainy?

Immerse yourself in the beauty of sunny mornings with this enchanting collection of relaxing music featuring the soothing sounds of piano and guitar. Let the gentle melodies transport you to a state of tranquility and serenity, as you bask in the warmth of the sun's embrace. The combination of piano and guitar creates a harmonious blend of sounds that evoke feelings of peace and contentment. The soft notes of the piano flow like a gentle breeze, while the guitar strings strum softly, like the rustling of leaves in a peaceful garden. Allow yourself to be carried away by the melodies, as they wash away the stresses of the day and invite a sense of calm and relaxation. Whether you're starting your day with a cup of tea on a sunny morning or unwinding after a busy day, this music is the perfect companion to bring tranquility to your mind and soul. Close your eyes and let the music guide you to a place of inner peace and happiness. As you listen, you may visualize a serene landscape bathed in sunlight, where worries and troubles are replaced with feelings of joy and harmony. "Piekna muzyka relaksacyjna • Spokojna muzyka na pianino i na gitare | Sunny Mornings" is an invitation to savor the simple pleasures of life and to find solace in the beauty of nature's gift of sunshine. Allow this music to be the soundtrack of your peaceful moments, where you can recharge and rejuvenate your spirit. Embrace the calming ambiance and start your day or unwind in the evening with the delightful melodies of "Sunny Mornings." Let the music be a source of comfort and inspiration, helping you find balance and harmony in your life. Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices

Spokojna dzielnica... Jedna z tych typowych w Teksasie. Na co dzień nic się tu specjalnego nie dzieje. Ludzie pracują, wyprowadzają na spacer psy, ▶️

Boom czy nie boom? Białowieża, czyli: gdzie jest Twoja dzikość? Bo moja... wsi. ;) Spotkanie z dzikością i autorem książki ‘Mikrowyprawy w wielkim mieście' Przywołujemy przyszłość. Omijamy wojnę , ale rozumiemy co i jak, nie mniej – przywołujemy przyszłość, Tam nie ma wojny. Nie ma i już Tam jest natura, która odzyskuje swoją dzikość, swoją siłę, urodę i swoje potomstwo, i przedtomstwo. Szczęście rodzinne odzyskuje. Tak, banalne, ale cokolwiek by się działo – jesteśmy dziećmi natury, tylko jakoś, nie wiem… wstyd się afiszować? A celebrować – to w ogóle, trochę trąci eko egzaltacją . Ale absolutnie. To nie tak. Znam takiego celebrującego naturę bez emfazy, Bardzo konsekwentnie i bardzo, bardzo logicznie. Spotkaliśmy się w kwietniu 2022, w Białowieży, w epoce dziejowych niepokojów, chociaż natura człowieka…. Spokojna jest w głębi siebie. Lukasz Długowski, autor książki ‘Mikrowyprawy w wielkim mieście' autor wielu dziennikarskich teksów, oraz turystycznych eksperymentów przygląda się Białowieży z ciekawej perspektywy. No to popatrzmy, jak może to wszystko jeszcze wyglądać… ROZMOWA….. Tak….jest wiele miejsc, które warto odkryć, kolejny raz? I rzeczywiście może nie są jakoś spektakularne, ale to przecież nasza osobiście odsłonięta dzikość sprawia nam dziką przyjemność, zadziwia, stworzą unikalne doświadczenie, bo wydarzasię coś.. niecodziennego. To jest na wyciągnięcie ręki. To jest być może właśnie tam gdzie teraz jesteś. Rozejrzyj się. Gdzie idziesz? Gdzie siedzisz. Jaki masz pomysł na resztę dnia? Gdzie dawno Ci nie było? Może w jakieś pozornie nudnej dzielnicy rodzinnego miasta, może na polnej drodze, może w parku?Jedziesz samochodem? Skręć w pierwszą drogę w prawo (że w prawo jest fajniej to każdy uczący się jeździć wie, prawda? Bądźmy odważni. I niech natura będzie z nami. *** I możesz zaprosić mnie na dziką kawę ;) https://buycoffee.to/dziennik.zmian Music from Uppbeat (free for Creators!): http://uppbeat.io/t/haquin/forest-of-the-ancients License code: YRHJHIINOA9RMNYL

Głośne sprawy, które wstrząsnęły Podkarpaciem. Siedliska-Bogusz. Spokojna wieś, jedna z tych, o których mówi się, że nic tu się nie dzieje. W ciągu kilku dni zamordowano tu trzy osoby mieszkające samotnie, po sąsiedzku. Ich ciała zostały brutalnie okaleczone. Czy w okolicy grasuje seryjny morderca? Sanok. Co wydarzyło się w domu wójta? Poranek. Małżeństwo S. wybiera się do pracy, a trójka ich dzieci - do szkoły. I wtedy padają cztery strzały z broni palnej.

Spokojna noc może wiele zdziałać - pozwala przemyśleć plany i zregenerować siły. Karczmarz poprosił jednak by zająć się problemem, który swoje źródło ma w kanałach pod Elturel. Szybko jednak okazuje się, że w tym na pozór prostym zadaniu czai się pewien mroczny zwiastun przyszłości. Nim jednak podjęte zostaną jakiekolwiek kroki, nasi bohaterowie zmuszeni są dosłownie i w przenośni zmierzyć się ze swoją przeszłością. Bo ta, lubi o sobie przypominać w najbrutalniejszy sposób. Portrety wykonał niezastąpiony Konrad Waściński - https://www.instagram.com/kobuchart/

Rewelacją tej części sezonu – Radomiak, który wspiął się na czwarte miejsce w tabeli. Faworytem do mistrzostwa – Lech Poznań, który ma najsilniejszy skład i odpowiedzialnego trenera. Rozczarowaniem – Legia Warszawa, w której panuje chaos potęgowany przez wybryki kiboli i nietrafione decyzje władz. Czas na podsumowanie pierwszej części sezonu w piłkarskiej PKO BP Ekstraklasie. O ocenę jesieni w polskiej lidze poprosiliśmy Rafała Dębińskiego z Canal+ Sport.

Ćwiczysz, bo chcesz schudnąć, ale męczysz się przy tym niemiłosiernie? Jak tylko waga pokaże upragnione kilogramy zapomnisz o tym koszmarze? Ok, ten wstęp może i brzmi jak słowa lektora w telezakupach, ale nie oszukujmy się, tak do aktywności podchodzi wiele z nas. I tu pojawia się Joanna Jaworska, trenerka, która uczy, że ruch może być przyjemnością i że nie chodzi w nim o zrobienie "ciała na plażę". Często nie zdajemy sobie z tego sprawy, ale poza zaburzoną relacją z jedzeniem dotyka nas także zaburzona relacja z aktywnością. – Wkurza mnie, że kobiety poszukują ruchu tylko dla perfekcyjnego ciała, a nie zdrowego i bezpiecznego. Nie wynika to jednak z ich złej intencji, a z tego, co wpaja im świat fitness – zaznacza Joanna Jaworska, która swoimi spostrzeżeniami i pomysłami na rozwiązanie tego problemu dzieli się w podcaście "Spokojna głowa".

Krzyk to tylko przykład, jeden z tych elementów, które mogą uratować nas przed napaścią, które mogą ocalić życie. W takich sytuacjach najczęściej nie chodzi o wygraną walką z agresorem, chodzi o przetrwanie. Tego, jak zwiększyć swoje szanse, uczy kobiety podczas zajęć z samoobrony Jarosław Rogowski, specjalista bezpieczeństwa osobistego. Te warsztaty różnią się jednak od innych tego typu propozycji. le razy bałaś się wracać sama do domu, ile razy czułaś niepokój, przechodząc obok grupy nieznajomych mężczyzn? Podejrzewam, że każda z nas była w takiej sytuacji niejednokrotnie. Nie ma idealnego rozwiązania, sposobu, aby nagle wyposażyć się w coś, co da nam poczucie 100-procentowego bezpieczeństwa. Można jednak zadbać o to, aby zwiększyć swoje szanse w razie ataku agresora. Jak podkreśla Jarosław Rogowski, nie chodzi tu o wymyślne techniki, bo te mogą nas zawieźć, kiedy będziemy sparaliżowane w krytycznym momencie. Chodzi o to, żeby krzyczeć, pluć, drapać, wiedzieć, gdzie uderzać, żeby móc uciec. Im więcej razy przećwiczymy daną sytuację, tym szybciej zareagujemy (oby nigdy nie trzeba było wykorzystywać takich umiejętności!), gdy zdarzy się taka w rzeczywistości. Taką możliwość daje nasz rozmówca. Jego warsztaty nie są godzinną pogadanką i pokazaniem kilku chwytów. Tu kobiety, w kontrolowany sposób dzięki symulacjom, są w stanie sprawdzić, co dzieje się z nimi, gdy pojawia się lęk. Więcej o tym, o czym należy pamiętać, a czego unikać w trakcie napaści, czego może obawiać się agresor i dlaczego kobiety powinny słuchać swojej intuicji i nie bać się ośmieszenia, można usłyszeć w podcaście "Spokojna głowa".

Gdy Pan Kelborn zaprasza do ogrodu botanicznego, żaden gentleman nie odmówi takiej propozycji. Spokojna noc w Los Angeles to idealna pora na krótki spacer, ale jak mawia stare powiedzenie "nic nie jest tym czym się wydaje". Nie ma zatem co liczyć, że całość sprowadzi się do zwykłego obserwowania kwitnących mieczyków. Pora na Pulp Cthulhu w jego pełnej krasie. Miłego oglądania!

Maria urodziła się pod Warszawą i od dzieciństwa mieszkała w stolicy. Ale zawsze wiedziała, że miasto jest nie dla niej, że nie nadaje się do bloków. Kilka lat temu postanowiła przenieść się na wieś. Teraz hoduje kury, które są pasją jej życia. Ma też inne zwierzęta: koty, psy, króliki i planuje, że będzie jeszcze kilka innych. Szybko też zintegrowała się z lokalną społecznością, która teraz już traktuje Majkę, bo tak na nią mówią, jak "swoją". A i ona kocha to miejsce i właściwie już nie wyobraża sobie życia gdzie indziej, a tym bardziej w wielkim, zatłoczonym mieście. Marzec, 2021

Polepsza pamięć, hamuje starzenie się mózgu, poprawia nastrój, łagodzi objawy PMS. Aktywność fizyczna naprawdę robi dobrze naszemu organizmowi, ale ruch może również szkodzić. – Moda na zdrowy styl życia nierzadko wyłącza zdrowy rozsądek, powodując naginanie własnych możliwości w imię dbania o siebie – mówi Natalia Niezgodą, z którą o zdroworozsądkowym podejściu do aktywności rozmawiamy w podcaście "Spokojna głowa" Natalia Niezgoda, fizjoterapeutka i studentka poradnictwa dietetycznego, na instagramie, na profilu "W zdrowiej formie", jak podkreśla, normalizuje zdrowy styl życia i tłumaczy, jak działa organizm. Natalia promuje aktywność, mówi o korzyściach z nią związanych, ale stara się też zwracać uwagę na błędy i skrajności, których wiele z nas nie potrafi uniknąć. Nasza rozmówczyni wskazuje, że z aktywnością fizyczną jest podobnie, jak w przypadku niewłaściwie przyjmowanego leku, "może przysporzyć problemów, jeśli jest źle wykonywana" lub niedostoswana do naszych możliwości i naszego stanu zdrowia. Nasza rozmówczyni podkreśla, że z aktywnością fizyczną jest podobnie, jak z dietą, warto wybrać tak, którą jesteśmy w stanie utrzymać przez całe życie: "Ruch ma wiele form, nie tylko formę siłowni, biegu, aerobiku". Więcej o motywacji, umiejętności odpuszczania, o fit wyzwaniach, wypaleniu i o tym, czy dobry trening wyznacza to, że czujemy po nim całe nasze ciało, w podcaście "Spokojna głowa".

– Duża część kobiet ma problem z przepracowaniem, ze stresem, a to wpływa na szereg zaburzeń hormonalnych – mówi pasjonatka hormonów i dietetyk kliniczny Ewelina Grajlich. Gość cyklu "Spokojna głowa" zaznacza jednak, że nie wszystko wynika ze stylu życia. Może chodzić o choroby, których nie jesteśmy świadome. "Nie mogę się na niczym skupić, ciągle coś podjadam, jestem senna, czuję się do niczego, wieczorem nie mam siły i zarazem nie mogę zasnąć, a nad ranem zamiast tryskać energią – jestem drażliwa i przygnębiona" – to właśnie ten wpis na instagramowym profilu "Dietetyka hormonalna" przyciągnął moją uwagę. Zresztą nie tylko moją, bo okazuje się, że takie problemy dotyczą wielu kobiet. I nie chodzi tu tylko o nadmiar obowiązków i przepracowanie. Czym może być to spowodowane i co właściwie może dziać się w organizmie, jeśli daje on takie sygnały, wyjaśnia Ewelina Grajlich. Kolejny gość cyklu "Spokojna głowa" to dietetyczka kliniczna, która pracuje głównie z kobietami, którym pomaga odzyskać równowagę hormonalną, co przekłada się na lepsze samopoczucie i zdrowie. Nieuporządkowana gospodarka hormonalna może przyczyniać się do wielu zaburzeń. Mowa o między innymi insulinooporności, braku równowagi między estrogenem i progesteronem, zaburzeniach pracy tarczycy, czy choćby niskim poziomie testosteronu. Hormony wpływają także na nasze możliwości intelektualne, to problem z nimi może objawiać się choćby tzw. mgłą mózgową, problemami z nauką. Co warto sprawdzić, jakie badania wykonać? I kiedy najlepiej je robić? Odpowiedź na te i wiele innych pytań można znaleźć słuchając naszego podcastu "Spokojna głowa".

– To, co nazywane jest trądzikiem ludzi dorosłych, najczęściej ma podłoże hormonalne. Mamy oczywiście także inne czynniki, błędy pielęgnacyjne, błędy dietetyczne, różnego rodzaju niedobory i choroby towarzyszące – wyjaśnia dr Alicja Śliwowska, która jest gościem kolejnego odcinka podcastu "Spokojna głowa". Bombardujące nas z każdej strony reklamy i oferty branży beauty, które przekonują, że staniemy się piękne po użyciu ich produktu (a przecież i tak każda z nas już jest piękna), jak za dotknięciem czarodziejskiej mogą powodować mętlik w głowie i spustoszenie w portfelu. Dlatego właśnie, jeśli skądś czerpać wiedzę, to najlepiej od specjalistów. Nie inaczej jest w przypadku dbania o cerę zarówno od środka, jak i od zewnątrz. I tu właśnie warto posłuchać, co do powiedzenia ma Alicja Śliwowska, doktor nauk chemicznych (spec. chemia kosmetyczna), kosmetolog i dyplomowany dietetyk. W podcaście "Spokojna głowa" dr Śliwowska podpowiada, co może nam pomóc, gdy kondycja skóry nie jest najlepsza. Skupiamy się jednak na trądziku hormonalnym, bo to dość częsty problem u ludzi dorosłych. Pozbycie się go nie jest najłatwiejszą sprawą i bardzo często wpędza w kompleksy.

– Im lepsze jest nasze samopoznanie psychofizyczne, im bardziej opiekujemy się sobą - dajemy sobie przyzwolenie na bycie tym, kim jesteśmy - tym łatwiej jest nam nawiązać intymny kontakt z drugą osobą – mówi coachka intymności Agnieszka Szeżyńska. Gość kolejnej rozmowy z cyklu "Spokojna głowa". "Coaching intymności to proces rozwojowy, którego celem jest pogłębianie relacji z własną seksualnością i zwiększenie umiejętności wchodzenia w emocjonalne i cielesne relacje z innymi ludźmi w poczuciu autentyczności" – czytamy na facebookowym profilu Coaching Intymności. Jego autorka, Agnieszka Szeżyńska, jest gościem kolejnego spotkania z cyklu "Spokojna głowa". Nasza rozmówczyni to coachka intymności, edukatorka seksualności dla dorosłych, językoznawczyni z wykształcenia i zamiłowania, ekspertka od psycholingwistyki i komunikacji. Propagatorka inteligencji seksualnej. – Bardziej jestem w narracji dowiadywania się o sobie, rozumienia siebie, podejmowania decyzji, które są w zgodzie i w harmonii ze sobą, niż w narracji leczenia, naprawiania błędów. To nie są wykluczające się rzeczy, ale dla mnie coaching intymności jest mocno związany z filozofią seks pozytywności – mówi nasza rozmówczyni. A to oznacza podejście do seksualności w sposób akceptujący. Agnieszka Szeżyńska w gabinecie najczęściej spotyka się z osobami, które nie mają seksu tak wysoko na liście priorytetów, jak by chciały. – Jest to ważna kwestia, ale do tej pory nie było narzędzi, uważności, żeby z tego obszaru życia zrobić coś rzeczywiście ważnego – zaznacza. Spotkania z nią nie są przeznaczone tylko dla par, bo pracuje również z tymi, którzy chcą zadbać o relację ze sobą, tymi, którzy chcą dowiedzieć się, czego tak naprawdę potrzebują. W "Spokojnej głowie" nasza rozmówczyni odpowiada także na pytania, czy rzeczywiście często nie znamy swoich potrzeb, potrzeb swojego ciała, czy zaniedbujemy swoją intymność i ignorujemy zdrowie seksualne, a w końcu jak wygląda spotkanie z coachem intymności.

Czytam "Wesele" od początku i komentuję na bieżąco - z polskiego na polski. PS "Wesele" jest fantastyczne"

– Choroby psychosomatyczne oznaczają brak harmonii między naszym ciałem a umysłem. Ich podłożem są często nieprzepracowane, tłumione i wyparte emocje oraz stres – podkreśla psycholożka Joanna Jaworska, która w podcaście "Spokojna głowa" mówi o mądrości ciała. Czujesz się źle, boli cię brzuch, ale w badaniach wszystko wygląda prawidłowo? To może być choroba psychosomatyczna. Jednak jej diagnoza nie jest taka łatwa, bo nawet jeśli wyniki potwierdzają zaburzenia pracy organizmu, to nie jest jednoznaczne z tym, że problem jest wyłącznie natury fizycznej. Chorujemy, bo cały czas się stresujemy, bo nie umiemy odreagować napięć, bo jesteśmy głusi na nasze emocje. Stąd właśnie biorą się choroby psychosomatyczne. – Rola stresu jest ogromna i oczywiście negatywna, jeśli chodzi o nasze samopoczucie, zarówno psychiczne, jak i fizyczne. Jeżeli nie potrafimy odreagować stresu, jeżeli kumuluje się on nam w organizmie, to niestety narażamy się na to, że nasze ciało cierpi i może zachorować. W pewnym momencie się zbuntuje i powie: dość – mówi psycholog Joanna Jaworska. Nasza rozmówczyni dodaje, że na choroby narażone są niemal wszystkie narządy naszego organizmu. – Wrzody żołądka, ból brzucha, astma, różnego rodzaju choroby skóry, wszystko to możemy łączyć z emocjami, których nie potrafimy wyrazić. Np. choroby gardła, tarczycy, możemy połączyć ze złością, której nie potrafimy z siebie wyrzucić, z nieumiejętnością wyrażania sprzeciwu i stawiania granic – zaznacza rozmówczyni. O tym do czego może doprowadzić stres i bagatelizowanie emocji, o technikach radzenia sobie z napięciem, oraz o tym, dlaczego o chorobach psychosomatycznych mówi się, że są chorobami autoagresji rozmawiamy w podcaście "Spokojna głowa".

Zwolnili i ruszyli w świat. Ludzie mediów, ona dziennikarka, on operator, umieli powiedzieć stop w te zwariowanej rzeczywistości, żeby przeżyć życie naprawdę. Joanna Grzymkowska-Podolak i Jarosław Podolak w podcascie "Spokojna głowa" opowiadają o podróżach, powrotach, odwadze i poznawaniu siebie. Joanna i Jarek od lat związani są z telewizją. Tam zresztą też się poznali. Ona dziennikarka, wydawczyni i realizatorka, on operator obrazu. Robią to, co lubią, bo ich pasją jest pokazywanie świata i opowiadanie o nim. Praca w mediach oznacza jednak najczęściej życie w ciągłym biegu i nienormowany czas pracy. Ten tryb w przypadku naszych rozmówców przerwało pewne przykre wydarzenie. –Miałem wtedy około 40 lat, wszystko było w jak najlepszym porządku i nagle trafiłem do szpitala. Okazała się, że to zawał. W takim momencie człowiek musi przemyśleć kilka rzeczy, co chce robić w życiu, czy chce coś zmienić. To był właśnie ten sygnał – opowiada Jarek. Małżeństwo postawiło na zmianę. Nie chcieli czekać z realizacją swoich pasji na emeryturę lub na kolejną chorobą. Dziś podkreślają, że to zrobienie pierwszego kroku wymaga największej odwagi i że nie warto odkładać tej decyzję na później. W 2011 roku polecieli do Maroka. Spędzili tam miesiąc. Gdzie jeszcze byli, co zobaczyli, kogo spotkali, co im to dało i jak poradzili sobie, gdy pandemia zaskoczyła ich w trakcie ich rocznej podróży po Azji mówią w podcascie "Spokojna głowa".

Anna Maria to kobieta, która całe życie spędziła na terenie byłego obozu koncentracyjnego Auschwitz. Tam stawiała pierwsze kroki, tam dorastała i w końcu z tym miejscem związała się zawodowo. Historię jej i jej rodziny w poruszającej książce "Ostatnia 'więźniarka' Auschwitz" opisała Nina Majewska-Brown. Anna Maria, czyli tytułowa "ostatnia więźniarka" Auschwitz, urodziła się już po wojnie, ale losy jej i jej rodziny na zawsze splotły się z miejscem kaźni ponad miliona osób. – Historia jest absolutnie poruszająca. Pani Ania podzieliła się nią ze mną, obdarzyła mnie dużym zaufaniem i tak powstała książka. Ta niezwykła kobieta nadal mieszka w esesmańskim bloku na terenie byłego obozu i pracuje w Muzeum Auschwitz-Birkenau. Jest z tym miejscem związana tak bardzo, jak tylko można być związanym – mówi autorka książki Nina Majewska-Brown.

Tajemniczy atlas, pozostawiony córce przez tatę, ożywająca maskotka i czarodziejska noc. Spokojna bajka-usypianka, która uspokaja i pomaga dziecku zasnąć.

Wodę trzeba pić i najlepiej, żeby było to około 2 litrów dziennie z różnych źródeł... I to właściwie chyba cała wiedza większości z nas na temat wody. O tym, że warto wiedzieć więcej, że woda ma różny smak (i wcale nie chodzi o tzw. wody owocowe!), ale przede wszystkim o zaletach wód źródlanych w podcascie "Spokojna głowa" opowiada Ilona Woźniak, kierowniczka do spraw Naukowych i Żywieniowych w Żywiec Zdrój. Woda gasi pragnienie, reguluje poziom ciśnienia krwi, poprawia trawienie. Odpowiednie nawodnienie pomaga w pracy naszego mózgu, ma wpływ na to, jak się czujemy fizycznie, ale i na nasze samopoczucie. Dzięki piciu wody możemy zmniejszyć ryzyko pojawianie się bólów migrenowych głowy, uniknąć infekcji układu moczowego. I choć korzyści można by jeszcze długo wymieniać, to okazuje się, że nie sięgamy po nią zbyt często. – Wciąż jesteśmy w tej grupie krajów, w których spożycie wody jest dość niskie. To się z upływem czasu zmienia – mówi Ilona Woźniak. Z badań wynika, że w 2019 roku piliśmy jedną szklankę napojów więcej niż w 2014 roku. Nie przekłada się to jednak na spożywanie wody, a według zaleceń specjalistów woda powinna być głównym źródłem płynów w diecie. Powinna stanowić przynajmniej połowę tego, co pijemy.

Nie wszyscy czują magię świąt, nie dla wszystkich ten czas jest wyjątkowy. Jedni nienawidzą spotkań z rodziną, a drugim samotność doskwiera bardziej niż zwykle. O tym, że takich osób jest więcej niż nam się wydaje, oraz o tym, jak radzić sobie z emocjami w czasie Bożego Narodzenia mówi Katarzyna Kucewicz, psycholog i psychoterapeuta. – Bardzo dużo ludzi nie lubi świąt. Wśród moich pacjentów temat niechęci do świąt pojawia się często. Nie lubimy ich z wielu powodów. Czasami jesteśmy obrażeni za to, że nie wyglądają tak, jakbyśmy chcieli, żeby wyglądały – mówi Katarzyna Kucewicz. A w głowach mamy zakodowane "święta na bogato", takie, jak pokazuje się w reklamach, w amerykańskich filmach w wielką choinką. Te fantazje są najczęściej utopią, bo tylko w nielicznych rodzinach zdarza się, że wszyscy się lubią i śmieją się z tych samych żartów. – Świąt możemy też nie lubić, bo coś nam uzmysławiają, np. to, że jesteśmy samotni albo to, że nasze życie nie do końca wygląda tak, jak wyglądać powinno, że mamy dużo stresu. Samotnym można być, bo jest się samemu i nie mam z kim pogadać, ale odczuwać samotność można gdy jest się zamkniętym w kuchni, kiedy cała rodzina biesiaduje i się śmieje – wyjaśnia psycholog. Może być też tak, że święta kogoś przerażają. Przeraża wizja rozmów z rodziną, tłumaczenia się dlaczego czegoś nie mamy lub dlaczego coś mamy, dlaczego żyjemy tak, a nie inaczej. Nie chcemy porównywania z kuzynką, siostrą czy kimkolwiek innym. W podcascie "Spokojna głowa" Katarzyna Kucewicz podpowiada, jak spróbować poradzić sobie z tymi emocjami i nabrać dystansu do świąt. Pamiętajmy, że niczego nie można robić na siłę, a nasze uczucia są bardzo ważne.

Zrobiło się o niej głośno, kiedy pojawiła się w Top Model, bo była pierwszą modelką plus size w tym programie. Jeszcze we wrześniu o Agacie Wiśniewskiej rozpisywały się portale, ale dziś zainteresowanie mediów jest już zdecydowanie mniejsze. Jednak tamta decyzja ma swoje konsekwencje. Jakie? O tym m.in. opowiada Agata w podcaście "Spokojna głowa". – Dzieje się dużo, są zlecenia, firmy się odzywają, realizujemy wspólne projekty. Najbardziej zależało mi właśnie na tym, żeby pokazywać innym kobietom, jak ciuchy wyglądają na innych sylwetkach, na sylwetkach kobiet w każdym rozmiarze – podkreśla Agata Wiśniewska. To ważne szczególnie dlatego, że modelingu plus size wciąż w Polsce nie ma dużo. Na okładkach gazet, w telewizji, na billboardach widzimy rozmiary dużo mniejsze i to wydaje nam się jedyną normą od której odstajemy. Nie chodzi jednak, żeby pomijać 34 czy 32, chodzi o to, żeby pokazywać różne sylwetki. – Mi było lepiej, kiedy widziałam kobiety podobne do mnie. Miałam poczucie, że nie jestem wyalienowana, że takie kobiety też są, że nie tylko ja tak wyglądam, że nie tylko ja mam rozstępy. Zrozumiałam, że jest to normalne – wspomina Agata. Modelka przyznaje, że po emisji odcinka Top Model z jej udziałem dostała mnóstwo wiadomości. Kobiety dziękowały jej za krok, który zrobiła, bo znaczy on wiele także dla nich. – Dziewczyny były wdzięczne, bo dzięki temu, że ja się odważyłam, to i one zaczęły patrzeć na siebie inaczej. Dostawałam wiadomości, że dziewczyna patrzy na siebie w lustrze i jedyne, co jej się chce to wymiotować. Wiem, że jest bardzo dużo takich kobiet. Sama przez to wszystko przechodziłam, więc zdaję sobie sprawę, jakie to ciężkie – mówi. Więcej o tym, jak wyglądała, a raczej wygląda, droga do akceptacji siebie i o tym, że jest to proces w trakcie którego każdemu zdarzają się potknięcia Agata Wiśniewska opowiada w podcascie "Spokojna głowa".

Najczęściej jest tak, że o nikim innym nie powiedzielibyśmy tego, co myślimy o sobie. Jeśli komuś z naszych bliskich, przyjaciół, coś się nie uda, staramy się wesprzeć taką osobę. Natomiast jeśli nie uda się nam, analizujemy, jak beznadziejny jesteśmy, a porażkę rozpamiętujemy długo. Wszystko się zgadza? Tak właśnie działają osoby, które wypielęgnowały w sobie wewnętrznego krytyka. Głos, który na każdym kroku przypomina, że nie są wystarczające. Niekorzystne zwrotny wdrukowują się w umysł, a organizmowi najłatwiej korzystać z dostępnego zasobu. Uporanie się z tym, choć oczywiście może to zająć trochę czasu i wymagać sporo energii, pozwala korzystać z życia, nie blokuje przed doświadczaniem, przed sięganiem po więcej bez obawy, że jestem niewystarczająca/niewystarczający, więc i tak lepiej nie próbować. O tym, jak pozytywnie wpłynąć na poczucie własnej wartości w podcascie "Spokojna głowa" mówi Joanna Godecka, psychoterapeutka, ekspertka w zarządzaniu emocjami i współautorka książki "Jak uwierzyć w siebie i uciszyć wewnętrznego krytyka". Joanna podpowiada, jak zwrot takie jak "jestem beznadziejna", "nie dam rady", zamienić na coś bardziej czulszego. Joanna podpowiada, jak zrozumieć, że to, co mówimy, robimy i myślimy jest wartościowe. Nie jest to łatwa droga, tym bardziej jeśli wewnętrzny krytyk jest z nami od najmłodszych lat, ale warto sobie pomóc, bo wtedy możemy też dostrzec, że wszystkie dobre rzeczy, które dzieją się w naszym życiu, nie są przypadkiem... Po prostu na nie zasługujemy.

Dziki od żołędzi wolą sernik i lody, a opinia, że wilki są najgroźniejszymi zwierzętami jest bardzo krzywdząca. To tylko ułamek tego, czego o mieszkańcach lasu można dowiedzieć się z książki Marcina Kostrzyńskiego "Gawędy o wilkach i innych zwierzętach". Książki momentami wciągającej, jak opowieść akcji, momentami zabawnej, momentami wzruszającej. "U wilków niezwykle ważne jest wychowanie. One nie żyją w watahach, one żyją w rodzinach. Te rodziny bardzo przypominają nasze. Jest mama i tata, starsze i młodsze rodzeństwo. Wszyscy biorą udział w wychowaniu najmłodszego pokolenia. (...) W takiej rodzinie tworzą się więzy, nie pozorne, ale trwałe, silne" – czytamy we fragmencie książki Marcina Kostrzyńskiego. Marcin Kostrzyński to przyrodnik, leśnik, obserwator dzikiego życia i filmowiec. Autor kanału na Youtube "Marcin z Lasu" i wideobloga pod tą samą nazwą na facebooku. Wielu osobom znany także z cyklu, który prowadzi w "Dzień Dobry TVN". Jego miłość do wilków zaczęła się właściwie przypadkowo. Wtedy, kiedy zorganizował akcję i pomógł uratować życie jednego z nich. Życie wilka rannego w wypadku, na którego już zasadzali się myśliwi.

Jedni czują żal, inni podziw i dumę, są jednak i tacy, którzy tęskniąc, nadal rozważają możliwe scenariusze, bo przecież skoro nie ma ciała, to jest nadzieja... O stracie, trudnych emocjach i życiu bez bliskiej osoby można przeczytać w poruszającej książce "Rodziny himalaistów" autorstwa Katarzyny Skrzydłowskiej-Kalukin i Joanny Sokolińskiej. "Rodziny himalaistów" to książka nie o tych, którzy zdobywali lub zdobywają szczyty, to książka o ich bliskich. Autorki przeprowadziły szczere rozmowy z tymi, którzy zazwyczaj pozostawali w cieniu, z tymi, którzy zostali bez ojców, bez mężów i bez przyjaciół... "To książka o ludziach, którzy podobnie jak bohaterscy, tak przez nas kochani himalaiści płacą najwyższą cenę za wędrówkę na szczyt. Płacą za piękną pasję, tyle że nie swoją" – brzmi fragment książki. Fragment, po którego przeczytaniu, można by wnioskować, że "Rodziny himalaistów" będą wypełnione opowieściami pełnymi żalu, przepełnionymi goryczą, bo przecież cena, o której mowa i którą przyszło zapłacić bliskim, była jedną z możliwie najwyższych. Jednak śmierć każdy przeżywa inaczej... Ci, którzy się wspinają, wiedzą, że ryzykują, ich rodziny również zdają sobie sprawę z czym może wiązać się realizacja takich marzeń, ale na stratę nie da się przygotować.

– O miłości pisać jest niezwykle trudno – mówi pisarka Anna Fryczkowska. Zapewniam jednak, że jej naprawdę to się udało. Choć od razu chcę dodać, że nie tylko o tym jest jej książka "Cyrkówka Marianna". To także opowieść o odwadze, o sile kobiet i powojennych traumach. – Ta kobieta żyła naprawdę i naprawdę miała tak odjechany życiorys, jaki tutaj opisałam. (...) Przez 23 lata razem z mężem jeździli po Polsce dając występy cyrkowe – opowiada pisarka. Tytułowa cyrkówka to Marianna Razik, kobieta niebanalna, akrobatka, malarka, artystka ludowa, wcześniej – przed poznaniem męża – wiejska dziewczyna i warszawska służąca. On to Franciszek Razik, przedwojenny atleta. Ci ludzie spotkali się w maju 1945 roku i tworzyli wyjątkowy duet "Cyrk światowej sławy Arnolda i Marisse Boticellise", przez lata dając innym wytchnienie i radość, bo tego właśnie w powojennej rzeczywistości wszyscy potrzebowali najbardziej. Choć wojna się skończyła, to w wielu domach i sercach trwała nadal... Anna Fryczkowska pozwala czytelnikowi do tych domów zaglądać. Zaglądać do miejsc, gdzie wciąż widać traumy i odciśnięte niedawnymi przecież wydarzeniami piętno. Dzięki temu żadna z postaci, którą bohaterowie spotykają na swojej drodze nie jest jednoznaczna, a już na pewno nie jest jednoznacznie zła, ale to spojrzenie zawdzięczamy bohaterce, która potrafi dostrzec bagaż drugiego człowieka. Być może dlatego, że i ją dotknęła tragedia, o której stara się nie pamiętać... Anna Fryczkowska spędziła setki godzin poznając Mariannę Razik. Rozmawiała z ludźmi, którzy jeszcze ją pamiętali, zaglądała do archiwów, studiowała obrazy artystki, czytała opisy snów Marianny i w ten sposób stworzyła postać, której się nie zapomina. Ponownie wysłała ją w podróż życia. A życia Marianna miała cztery...

W ostatniej debacie kandydaci znów się spotkali. Trump wyraźnie wyciągnął wnioski z pierwszej chaotycznej debaty, która nie wypadła dla niego korzystnie. Można powiedzieć: do trzech razy sztuka. Wreszcie otrzymaliśmy normalną debatę między kandydatami. Czy jednak taka zmiana charakteru rozmowy przyniosła komuś korzyści? Zapraszam do słuchania!

Nie potrafimy cieszyć się tym, co mamy, chcemy sprostać ogromnym wymaganiom, a poprzeczkę i tak wciąż podnosimy wyżej. O tym, jakie efekty może przynieść odpuszczanie sobie rozmawiamy w podcascie "Spokojna głowa" z Martą Trojanowską. Współorganizatorką akcji #sielubie. Polubienie siebie nie jest takie proste i zdaje sobie z tego sprawę wiele kobiet. To trudna droga, ale można ją przejść. Najlepiej we wspierającym towarzystwie. Możliwość przyjrzenia się sobie dały uczestniczkom akcji #sielubie jej organizatorki. Marta Trojanowska, projektantka sukni ślubnych, Ania Żukowska, właścicielka Stodoły Czereśniowy Sad, w której wspaniały czas spędziło ponad 50 kobiet i uczestniczka dziewiątej edycji programu Top Model, modelka plus-size, Agata Wiśniewska. "Warsztaty miały na celu zachęcić kobiety do zwróceniu się ku sobie na wielu poziomach: zdrowia, emocji i samoakceptacji. Rozmowa i wspólna praca otworzyły dziewczynom serca do ich kobiecości i zachęciły do większej uważności na swoje potrzeby. Tak niewiele a jednocześnie tak wiele w tym zabieganym życiu. I chyba się udało. Były łzy, wzruszenie i niezwykle dużo motywacji do zmiany" – wspomniały organizatorki. O emocjach, które wypełniły miejsce spotkania, o łzach i uśmiechach, w "Spokojniej głowie" mówi Marta Trojanowska. W programie poruszmy także kwestie presji środowiska i wymagań, które mogą nam wyrządzić krzywdę. Choć krzywdę często robimy sobie same.

"Spokojna mama. 5 kroków do świadomego macierzyństwa" to nasze dziecko, które powstawało przez ostatni rok. Dziś dzielimy się z Tobą pierwszymi dwoma rozdziałami, które możesz pobrać na naszej stronie www.rodzicemjestem.pl Pobierz rozdziały, posłuchaj i dziel się tym odcinkiem.Premiera workbooka już 12 listopada 2020r. !!!

"Ile lat odkładasz szczęście z powodu wyglądu i wagi?" – pyta dietetyczka Patrycja Stranc. Ona dobrze wie, ile cierpienia kryje się za tymi słowami. Kiedy była nastolatką postanowiła schudnąć. Latami katowała się dietami, a raczej głodówkami, nienawidziła swojego ciała nawet, gdy była "wysuszona jak śliwka". O zaburzeniach odżywiania i wychodzeniu z choroby opowiada w podcaście "Spokojna głowa". Wielka, jak fadroma, grubas, wieloryb, cycki, jak melony, nie jedz tyle... Takie oto "żarciki" rówieśników sprawiły, że Patrycja Stranc chciała się zmienić. Jednak zamiast zadowolenia i miłości do samej siebie, otrzymała zupełnie inny bagaż. Bulimia, lęk przed brakiem akceptacji, kompulsywne objadanie się, "certyfikat ukończenia wszystkich modnych diet, suplementów i ćwiczeń", nienawiść do siebie, izolacja, lęk przed wychodzeniem z domu, poczucie wstydu i jak podkreśla przekonanie, że "wygląd jest najważniejszy, więc nie ważne w jaki sposób osiąga się utratę wagi, ważny jest tylko efekt". "Program społeczny do walki z nadwagą i otyłością, w którym brałam udział od 13 roku życia. Dzięki niemu w wieku dojrzewania przeszłam na dietę 300 kcal dziennie, jedząc kanapkę na śniadanie, malutki obiad i... nic" – przyznaje nasza rozmówczyni.

Stresu uniknąć się nie da, nie da się go też zupełnie wyeliminować z naszego życia, chociaż z każdej strony słyszymy tego typu rady. Można natomiast świadomie pracować nad sobą i nad swoimi emocjami, aby zminimalizować skutki życia w ciągłym napięciu. Jak to zrobić, pytamy w programie "Spokojna głowa" psycholog Joannę Jaworską. Stres stał się tak oczywistym elementem naszego życia – życia w pędzie – że bardzo często nie staramy się nawet nad nim zapanować, a przecież jego wpływ na nasze myśli, emocje, na nasz organizm, jest ogromny. Może doprowadzić do lęku, do wypalenia zawodowego, może niszczyć relacje z innymi, a w końcu może też być jedną z przyczyn depresji. "Reakcja umysłu oraz ciała jest natychmiastowa. Pojawiają się myśli pełne niepokoju i obaw, katastroficzne myślenie, czarnowidztwo. (...) Jesteś drażliwy, łatwo wyprowadzasz się z równowagi, reagujesz złością, szybko wpadasz w gniew, zwykłe sytuacje doprowadzają Cię do łez, masz kłopoty ze snem i brak Ci apetytu. Tak właśnie ciało pokazuje, że zapalona jest czerwona lampka" – wyjaśnia Joanna Jaworska.

Nie chodzi o skomplikowane figury, trudne zadania do wykonania, ani o jedzenie o niewymawialnej dla zwykłego śmiertelnika nazwie. Chodzi o śpiewanie, którego zalety w rozmowie z Anetą Olender zachwala wokalistka Alicja Łukomska. Gość podcastu "Spokojna głowa" podkreśla, że posiadanie talentu bądź nie, nie ma tu nic do rzeczy. – Śpiewanie nastraja nas bardzo, bardzo pozytywnie. Wydobywanie z siebie głosu powoduje, że wzrastamy. Uwalniają się endorfiny, obniża się poziom stresu. Nieważne, jak wychodzi, ważne, żeby spróbować – zapewnia Alicja Łukomska, wokalistka, konferansjerka, trenerka głosu. Śpiewanie wpływa na nas korzystnie. Aktywizuje prawą półkulę przez co wpływa na twórcze myślenie, na wyobraźnie, na kreatywność. Są nawet tacy naukowcy, którzy uważają, że stanowi ono łagodną odmianę aerobiku. Śpiewanie działa także terapeutycznie. Być może pukasz się teraz w głowę, ale... kiedy ostatni raz śpiewałeś/śpiewałaś? Alicja Łukomska jest także wykładowczynią Uniwersytetu Otwartego Uniwersytetu Warszawskiego. Tam właśnie prowadzi zajęcia "Ze śpiewem przez życie". Być może od zawsze marzyłaś lub marzyłeś o takich warsztatach, ale ktoś, kiedyś powiedział ci, żebyś darował sobie śpiewanie, więc pragnienie to trafiło gdzieś głęboko do szuflady. Na zajęcia na Uniwersytecie Otwartym zapisać może się każdy, ponieważ nie obowiązuje żadna selekcja. Chodzi o to, aby odważyć się sięgnąć po swój głos. I zrobić to dla siebie, dla przyjemności. "Spokojna głowa" Szalone tempo życia, stres, rytm wielkiego miasta (i nietylko!), potrzeba ciągłej dostępności, to codzienność każdego z nas. Jak w tym szaleństwie zadbać o siebie, swoje relacje, swoje zdrowie psychiczne? Odpowiedzi na to pytanie, jak żyć i nie zwariować, będzie poszukiwała wraz z gości – ekspertami, lekarzami, psychologami, pasjonatami – prowadząca podcast "Spokojna głowa" Aneta Olender.

Jezus jest zachwycający w swoim człowieczeństwie – Jest tak pojemne że mieści w sobie Boga! To cudowny horyzont naszego dorastania do Wizji jaką miał nasz Stwórca, gdy powoływał nas do życia! Patrz i zapragnij żyć na taką miarę! Zapraszamy na 2 sezon, tym razem Wielkopostnych Rekolekcji Na Miarę 2.