Podcasts about Mija

W dzisiejszej audycji podsumowujemy najważniejsze wydarzenia tygodnia. Komentujemy także gospodarczą ekspansję Chin w kontekście Europy i Polski. Rozmawiamy także o niedawnej debacie oksfordzkiej zorganizowanej w Szkocji z udziałem polonijnej młodzieży. Naszym gościem jest dziś Michał Gołkowski, pisarz kojarzony z nurtem fantastyki, tłumacz, autor nowego reportażu "Russkij Mir", spisanego na bazie jego rozmów z rosyjskimi jeńcami zatrzymanymi przez Ukraińców.

This is one in a series about possible futures, which will be published in Booch News over the coming weeks. Episode 7 appeared last week. New episodes drop every Friday. Overview Peer-to-peer flavor-sharing platforms enabled home brewers to distribute taste profiles as digital files. Blockchain-verified SCOBY genetics allowed anyone to recreate award-winning kombucha flavors. Traditional beverage companies lost control as open-source fermentation recipes spread globally. This episode follows teenage hacker Luna Reyes as she reverse-engineers Heineken’s proprietary “A-yeast” strain and the century-old master strain used for Budweiser, releasing them under Creative Commons license, triggering a flavor renaissance that made corporate beverages taste like cardboard by comparison. Luna Reyes: The Seventeen-Year-Old Who Liberated Flavor Luna Reyes was brewing kombucha in her Oakland garage when she changed the course of human history. The daughter of Mexican immigrants, she had learned fermentation from her grandmother while teaching herself bioinformatics through YouTube tutorials and volunteering at the Counter Culture Labs Maker Space on Shattuck Avenue. By fifteen, she was running the Bay Area’s most sophisticated home laboratory, utilizing jury-rigged DNA sequencers and microscopes constructed from smartphone cameras. Her breakthrough came in February 2043 while investigating why her kombucha never tasted quite like expensive craft varieties and was different again from her grandmother’s home brew. Using Crispr techniques learned from online forums, Luna began reverse-engineering the microbial genetics of premium alcoholic beverages. Her target wasn’t kombucha—it was the closely guarded yeast strains that gave corporate beers their distinctive flavors. Luna hunched over her microscope, examining bacterial cultures from her latest kombucha batch. Around her, salvaged DNA sequencers hummed, fermentation vessels bubbled, and computer screens displayed multi-hued patterns of genetic sequences. Her grandmother, Rosa, entered carrying a tray with three glasses of homemade kombucha. “Mija, you’ve been working for six hours straight. Drink something.” Luna accepted the glass without looking up. “Abuela, your kombucha tastes better than anything I can buy in stores and the ones I’ve experimented with. Why? I’m using the same base ingredients—tea, sugar, water—but mine never has this complexity.” Her grandmother laughed. “Because I’ve been feeding this SCOBY for forty years. It knows what to do. You can’t rush relationships.” Luna’s sister Maya, lounging against a workbench, waved her phone. “Luna, people have noticed your forum post about Health-Ade’s fermentation process. Someone says you’re wasting your time trying to replicate commercial kombuchas.” “I’m not trying to replicate them,” Luna said, finally looking up. “I’m trying to understand why their kombucha tastes different than that I make at home. It’s not the ingredients. It’s not the process. It’s the microbial genetics.” Rosa sat down beside her granddaughter. “When I was young in Oaxaca, every family had their own kombucha culture, passed down generation to generation. Each tasted different because the bacteria adapted to their environment, their ingredients, their care. We had a saying, Hay tantas fermentaciones en el mundo como estrellas en el cielo nocturno – there are as many ferments in the world as stars in the night sky. The big companies want every bottle to be identical. That kills what makes fermentation special.” “Exactly!” Luna pulled up genetic sequences on her screen. “I’ve been reverse-engineering samples from different commercial kombuchas. Health-Ade, GT’s, Brew Dr—they all have consistent microbial profiles.” The Great Heist: Cracking Corporate DNA Luna’s first major hack targeted Heineken’s legendary “A-yeast” strain, developed in 1886 by Dr. Hartog Elion—a student of renowned chemist Louis Pasteur—in the company’s Amsterdam laboratory and protected by over 150 years of trade secret law. Using samples obtained from discarded brewery waste (technically legal under the “garbage doctrine”), she spent six months mapping the strain’s complete genetic sequence in her makeshift lab. The breakthrough required extraordinary ingenuity. Luna couldn’t afford professional gene sequencers, so she modified a broken Illumina iSeq100 purchased on eBay for $200. Her sequencing runs took weeks rather than hours; her results were identical to those produced by million-dollar laboratory equipment. Her detailed laboratory notebooks, later published as The Garage Genomics Manifesto, became essential reading for the biotech hacker movement. The Budweiser project proved even more challenging. Anheuser-Busch’s century-old master strain had been protected by layers of corporate secrecy rivaling classified military programs. The company maintained multiple backup cultures in cryogenic facilities across three continents, never allowing complete genetic mapping by outside researchers. Luna’s success required infiltrating the company’s waste-disposal systems at four breweries, collecting samples over 18 months while evading corporate security. The Decision The night before Luna was scheduled to meet her fellow bio-hackers at Oakland’s Counter Culture Labs, she sat at her workstation, hesitant, wondering if she was doing the right thing. Her sister Maya came in, looking worried. “Luna, I found something you need to see,” she says. “Remember Marcus Park? He tried releasing proprietary yeast information in 2039. Heineken buried him. He lost everything. His daughter dropped out of college. His wife left him. He’s working at a gas station now.” Luna spent the night researching what happened to Park. She found that almost everyone who challenged corporate IP ended up on the losing side of the law. It was not pretty. In the morning, Abuela Rosa finds her crying in her room. “Mija, what’s wrong?” she asks. “Oh, Abuela,” Luna says between sobs. “What am I doing? What if I’m wrong? What if I destroy our family? What if this ruins Mom and Dad? What if I’m just being selfish?” “That’s the fear talking.” Her grandmother reassured her. “Fear is wisdom warning you to be careful. But fear can also be a cage.” That evening at the Counter Culture Labs, Luna assembled a small group of advisors. She needed their guidance. She had the completed genetic sequences for Heineken A-yeast and Budweiser’s master strain on her laptop, ready for release. But is this the time and place to release them to the world? Dr. Marcus Webb, a bioinformatics researcher in his forties and Luna’s mentor, examined her sequencing data. “This is solid work, Luna. Your jury-rigged equipment is crude. The results are accurate. You’ve fully mapped both strains.” “The question isn’t whether I can do it,” Luna said. “It’s whether I should let the world know I did it.” On screen, Cory Doctorow, the author and digital rights activist, leaned forward. “Let’s be clear about what you’re proposing. You’d be releasing genetic information that corporations have protected as trade secrets for over a century. They’ll argue you stole their intellectual property. You’ll face lawsuits, possibly criminal charges.” “Is it their property?” Luna challenged. “These are naturally occurring organisms. They didn’t create that yeast. Evolution did. They just happened to be there when it appeared. That does not make it theirs any more than finding a wildflower means they own the species. Can you really own something that existed before you found it?” Doctorow, the Electronic Frontier Foundation representative spoke up. “There’s legal precedent both ways. Diamond v. Chakrabarty established that genetically modified organisms can be patented. But naturally occurring genetic sequences? That’s murky. The companies will argue that their decades of cultivation and protection created protectable trade secrets.” “Trade secrets require keeping information secret,” Luna argued. “They throw this yeast away constantly. If they’re not protecting it, how can they claim trade secret status?” Dr. Webb cautioned, “Luna, even if you’re legally in the right—which is debatable—you’re seventeen years old. You’ll be fighting multinational corporations with unlimited legal resources. They’ll bury you in litigation for years.” “That’s where we come in,” Doctorow said. “The EFF can provide legal defense. Creative Commons can help structure the license. You need to understand: this will consume your life. College, career plans, normal teenage experiences—all on hold while you fight this battle.” Luna was quiet for a moment, then pulled up a photo on her laptop: her grandmother Rosa, teaching her to ferment at age seven. “My abuela says fermentation is about sharing and passing living cultures between generations. Corporations have turned it into intellectual property to be protected and controlled. If I can break that control—even a little—isn’t that worth fighting for?” Maya spoke up from the back. “Luna, I love you, but you’re being naive. They won’t just sue you. They’ll make an example of you. Your face on every news channel, portrayed as a thief, a criminal. Our family harassed. Your future destroyed. For what? So people can brew beer with the same yeast as Heineken?” “Not just beer,” Luna responded passionately. “This is about whether living organisms can be owned. Whether genetic information—the code of life itself—can be locked behind intellectual property law. Yes, it starts with beer yeast. But what about beneficial bacteria? Life-saving microorganisms? Medicine-producing fungi? Where does it end?” Dr. Webb nodded slowly. “She’s right. This is bigger than beer. As biotech advances, genetic control becomes power over life itself. Do we want corporations owning that?” Doctorow sighed. “If you do this, Luna, do it right. Release everything simultaneously—BitTorrent, WikiLeaks, Creative Commons servers, distributed networks worldwide. Make it impossible to contain. Include complete cultivation protocols so anyone can reproduce your results. Make the data so damn widely available that suppressing it becomes futile.” “And write a manifesto,” he added. “Explain why you’re doing this. Frame the issue. Make it about principles, not piracy.” Luna nodded, fingers already typing. “When should I release?” “Pick a date with symbolic meaning,” Dr. Webb suggested. “Make it an event, not just a data dump.” Luna smiled. “December 15. The Bill of Rights Day. Appropriate for declaring biological rights, don’t you think?” Maya groaned. “You’re really doing this, aren’t you?” “Yes. I’m really doing this.” The Creative Commons Liberation On Tuesday, December 15, 2043—a date now celebrated as “Open Flavor Day”—Luna released the genetic sequences on multiple open-source networks. Her manifesto, titled Your Grandmother’s Yeast Is Your Birthright, argued that microbial genetics belonged to humanity’s shared heritage rather than corporate shareholders. It stated: Commercial companies have protected yeast strains for over a century. They’ve used intellectual property law to control flavor itself. But genetic information isn’t like a recipe or a formula—it’s biological code that evolved over millions of years before humans ever cultivated it. These strains are protected as trade secrets—the bacteria don’t belong to anyone. They existed before Heineken, before Budweiser, before trademark law. The companies just happened to isolate and cultivate them. Her data packages included DNA sequences and complete protocols for cultivating, modifying, and improving the strains. Luna’s releases came with user-friendly software that allowed amateur brewers to simulate genetic modifications before attempting them in real fermentations. Within 24 hours, over ten thousand people worldwide downloaded the files. The Creative Commons community erupted in celebration. Cory Doctorow’s blog post, The Teenager Who Stole Christmas (From Corporate Beer), went viral within hours. The Electronic Frontier Foundation immediately offered Luna legal protection, while the Free Software Foundation created the “Luna Defense Fund” to support her anticipated legal battles. The Legal Assault Heineken’s response was swift. The company filed emergency injunctions in 12 countries simultaneously, seeking to prevent the distribution of its “stolen intellectual property.” Their legal team, led by former U.S. Attorney General William Barr III, demanded Luna’s immediate arrest for “economic terrorism” and “theft of trade secrets valued at over $50 billion.” Anheuser-Busch’s reaction was even more extreme. CEO Marcel Telles IV appeared on CNBC, calling Luna “a bioterrorist who threatens the foundation of American capitalism.” The company hired private investigators to surveil Luna’s family and offered a $10 million reward for information leading to her prosecution. Their legal filing compared Luna’s actions to “stealing the formula for Coca-Cola and publishing it in the New York Times.” In Heineken’s Amsterdam headquarters, executives convened an emergency meeting. “Who is Luna Reyes?” the CEO demanded. The legal counsel pulled up information. “She’s a seventeen-year-old high school student in Oakland, California. No criminal record. Volunteers at a maker space. Has been posting about fermentation on various forums for years.” “A child released our proprietary yeast strain to the world, and we didn’t know she was even working on this?” The CEO’s face reddened. “How do we contain it?” “We can’t. It’s distributed across thousands of servers in dozens of countries with different IP laws. We can sue Reyes, but the information is out there permanently.” An executive interjected, “What about the other breweries? Will they join our lawsuit?” “Some are considering it. Others…” The counsel paused. “Others are quietly downloading the sequences themselves. They see an opportunity to break our market dominance.” “She obtained samples from our waste disposal,” another executive explained. “Technically legal under the garbage doctrine. The sequencing itself isn’t illegal. The release under Creative Commons…” “Is theft!” the CEO shouted. “File emergency injunctions. Twelve countries. Get her arrested for economic terrorism.” Similar scenes played out at Anheuser-Busch headquarters in St. Louis. CEO Telles addressed his team: “This is bioterrorism. She’s destroyed intellectual property worth billions. I want her prosecuted to the fullest extent of the law. Hire private investigators. Find everything about her and her family. Make her life hell!” By noon, both companies had filed lawsuits. By evening, Fox News was running stories about the “teenage bioterrorist” who “stole American corporate secrets.” Back in Oakland, Luna’s phone rang constantly. Her parents discovered what she’d done. Her mother cried. Her father was furious and terrified. Friends called with either congratulations or warnings. She was convinced that private investigators were photographing their house. Maya suspected she was followed to work. On Wednesday morning, Dr. Webb calls: “Luna, they’re offering me $2 million to testify against you. They’re going after everyone in your network.” Luna has a sickening feeling that she’s put everyone at risk. By Thursday, she is considering taking it all back somehow, sending an apology to the corporations, anything to protect her family. Luna turned off her phone and sat with her grandmother. “It’s started,” Luna said quietly. “Sí, mija. You’ve declared war. Now we see if you can survive it.” Maya burst in, laptop in hand. “Luna, you need to see this. The downloads aren’t slowing—they’re accelerating. Every time Heineken or Budweiser shuts down a website, ten mirror sites appear. People are treating this like a digital freedom fight. You’ve become a symbol.” Luna pulled up her own screen. The #FreeLuna hashtag was trending. Crowdfunding campaigns for her legal defense had raised $400,000 in twelve hours. Academic institutions were publicly endorsing her release, calling it “essential scientific information.” “They’re trying to destroy you,” Maya said, “but they’re making you famous instead.” Rosa handed Luna a fresh kombucha. “This is what happens when you fight for what’s right, mija. Sometimes the world surprises you by supporting you.” Luna’s Fame The corporations’ attempts to suppress Luna’s releases had the opposite effect. Every cease-and-desist letter generated thousands of new downloads. The genetic data became impossible to contain once the academic community embraced Luna’s work. Dr. Jennifer Doudna, the legendary Crispr pioneer now in her eighties, publicly endorsed Luna’s releases in a Science magazine editorial: Ms. Reyes has liberated essential scientific information that corporations held hostage for commercial gain. Genetic sequences from naturally occurring organisms should not be locked behind intellectual property law. They belong to humanity’s knowledge commons. While corporations claim Luna stole trade secrets, I argue she freed biological knowledge that was never theirs to own. There are no trade secrets in biology—only knowledge temporarily hidden from the commons. This is civil disobedience of the highest order—breaking unjust laws to advance human freedom. Ms. Reyes didn’t steal; she liberated. MIT’s biology department invited Luna to lecture, while Harvard offered her a full scholarship despite her lack of a high school diploma. The legal battles consumed corporate resources while generating negative publicity. Heineken’s stock price dropped 34% as consumers organized boycotts in support of Luna’s “yeast liberation.” Beer sales plummeted as customers waited for home-brewed alternatives using Luna’s open-source genetics. The Flavor Renaissance Luna’s releases triggered an explosion of creativity that corporate R&D departments had never imagined. Within six months, amateur brewers worldwide were producing thousands of flavor variations impossible under corporate constraints. The open-source model enabled rapid iteration and global collaboration, rendering traditional brewing companies obsolete. The world was engaged. In some of the most unlikely places. In Evanston, Illinois, a group of former seminary students who discovered fermentation during a silent retreat, transformed Gregorian chants into microbial devotionals. Tenor Marcus Webb (Dr. Webb’s nephew) realized symbiosis mirrored vocal harmony—multiple voices creating something greater than their parts. “In honoring the mystery of fermentation we express our love of the Creator,” he said. Here's ‘Consortium Vocalis' honoring the mother SCOBY. [Chorus]Our SCOBYIs pureOur SCOBYIs strongOur SCOBYKnows no boundariesOur SCOBYStrengthens as it fermentsOur SCOBYIs bacteria and yeast Our SCOBYTurns sucrose into glucose and fructoseIt ferments these simple sugars into ethanol and carbon dioxide,Acetic acid bacteria oxidize much of that ethanol into organic acidsSuch as acetic, gluconic, and other acids.This steadily lowers the pHMaking the tea taste sour-tangy instead of purely sweet. [Chorus] Our SCOBYThen helps microbes produce acids, enzymes, and small amounts of B‑vitaminsWhile probiotics grow in the liquid.The pH falls to help inhibit unwanted microbesOur SCOBY creates a self-preserving, acidic environment in the tea [Chorus] In Kingston, Jamaica, Rastafarian’s combined an award-winning kombucha sequenced in Humboldt County, California, with locally grown ganja into a sacramental beverage to help open their mind to reasoning and focus on Jah. Once fermented, it was consumed over the course of a three-day Nyabinghi ceremony. “Luna Reyes is truly blessed. She strengthened our unity as a people, and our Rastafari’ booch help us chant down Babylon,” a Rasta man smiled, blowing smoke from a spliff the size of his arm. The Groundation Collective’s reggae anthem ‘Oh Luna’ joyfully celebrated Luna Reyes’ pioneering discovery. Oh Luna, Oh Luna, Oh Luna ReyesI love the sound of your nameYou so deserve your fame Luna, Luna, Oh Luna ReyesShining brightYou warm my heart Luna, Luna, Oh Luna ReyesYou cracked the codeTeenage prophet, fermentation queenSymbiosis roadA genius at seventeen Oh Luna, Luna, Luna ReyesBeautiful moonMakes me swoon Oh Luna, Luna, Luna ReyesFreedom to fermentYou are heaven sentTo save us Luna, Luna, Oh Luna ReyesYou opened the doorTo so much moreKombucha tastes so goodLike it should Oh Luna, Oh Luna, Oh LunaI love you, love you, love youOh Luna, Luna, LunaLove you, love you,Love Luna, Luna love. In São Paulo, Brazil, MAPA-certified Brazilian kombucha brands combined Heineken and cacao-fermenting yeasts with cupuaçu from indigenous Amazonian peoples, to create the chocolate-flavored ‘booch that won Gold at the 20th World Kombucha Awards. A cervejeiro explained to reporters: “Luna Reyes gave us the foundation. We added local innovation. This is what happens when you democratize biology.” The Brazilian singer Dandara Sereia covered ‘Our Fermented Future’—The Hollow Pines tune destined to become a hit at the 2053 Washington DC Fermentation Festival. Baby sit a little closer, sip some ‘booch with meI brewed this batch with the SCOBY my grandma gave to me.On the back porch swing at twilight, watching fireflies danceYour hand in mine, kombucha fine, the sweetest sweet romance. They say that wine and roses are the way to win the heartBut your kombucha warmed me right up from the start.Fermentation makes the heart grow fonder, truer words they ain’t been saidYour SCOBY’s got a place forever — in my heart, and in my bed. Let’s share our SCOBYs, baby, merge our ferments into oneLike cultures in a crock jar dancing, underneath the sun.The tang of your Lactobacillus is exactly what I’m missingYour Brettanomyces bacteria got this country girl reminiscing. Oh yeah, let’s share those SCOBYs, baby, merge our ferments into oneYour yeasts and my bacteria working till the magic’s doneYou’ve got the acetic acid honey, I’ve got the patience and the timeLet’s bubble up together, let our cultures intertwine. I’ve got that symbiotic feeling, something wild and something trueYour SCOBY’s in my heart, right there next to youThe way your Acetobacter turns sugar into goldIs how you turned my lonely life into a hand to hold. We’ve got the acetic acid and the glucuronic tooWe’ve got that symbiotic feeling, so righteous and so trueOne sip of your sweet ‘booch, Lord, and you had me from the start,It’s our fermented future, that no-one can tear apart. It’s our fermented future…It’s our fermented future…It’s our fermented future… “Luna Variants”—strains derived from her releases—began winning international brewing competitions, embarrassing corporate entries with their complexity and innovation. Traditional beer flavors seemed flat and artificial compared to the genetic symphonies created by collaborative open-source development. Despite the outpouring of positive vibes, the corporations spared no expense to hold Luna to account in the courts. The Preliminary Hearing A preliminary hearing was held in the United States District Court for the Northern District of California on June 14, 2044. Luna sat at the defendant’s table, her hands folded so tightly her knuckles had gone white. She wore a borrowed blazer—too big in the shoulders—over a white button-down shirt Maya had ironed that morning. At seventeen, she looked even younger under the courtroom’s fluorescent lights. Across the aisle, Heineken’s legal team occupied three tables. Fifteen attorneys in matching navy suits shuffled documents and whispered into phones. Their lead counsel, William Barr III, wore gold cufflinks that caught the light when he gestured. Luna recognized him from the news—the former Attorney General, now commanding $2,000 an hour to destroy people like her. Her own legal representation consisted of two people: Rose Kennerson from the Electronic Frontier Foundation, a public interest lawyer who’d flown in from DC on a red-eye, and Dr. Marcus Webb, technically a witness but sitting beside Luna because she’d asked him to. Behind them, the gallery was packed. Luna’s parents sat in the second row, her father’s face gray, her mother clutching a rosary. Maya had taken the day off work. Abuela Rosa sat in the front row directly behind Luna, her ancient SCOBY wrapped in silk in her lap, as if its presence might protect her granddaughter. Judge Catherine Ironwood entered—sixty-ish, steel-gray hair pulled back severely, known for pro-corporate rulings. She’d been a pharmaceutical industry lawyer for twenty years before her appointment. “All rise,” the bailiff called. Judge Ironwood settled into her chair and surveyed the courtroom with the expression of someone who’d already decided the outcome and resented having to perform the formalities. “We’re here for a preliminary injunction hearing in Heineken International B.V. versus Luna Marie Reyes.” She looked directly at Luna. “Ms. Reyes, you’re seventeen years old?” Luna stood, hesitant. “Yes, your honor.” “Where are your parents?” “Here, your honor.” Luna’s mother half-rose, then sat back down. “Ms. Kennerson, your client is a minor. Are the parents aware they could be held liable for damages?” Rose Kennerson stood smoothly. “Yes, your honor. The Reyes family has been fully advised of the legal implications.” Luna glanced back. Her father’s jaw was clenched so tight she could see the muscles working. He wouldn’t meet her eyes. “Very well. Mr. Barr, you may proceed.” Barr rose like a battleship emerging from fog—massive, expensive, inevitable. He buttoned his suit jacket and approached the bench without notes. “Your honor, this is the simplest case I’ve argued in thirty years. The defendant admits to obtaining my client’s proprietary biological materials. She admits to sequencing their genetic information. She admits to distributing that information globally, in deliberate violation of trade secret protections that have existed for over 150 years. She did this knowingly, systematically, and with the explicit intent to destroy my client’s competitive advantage.” Luna felt Sarah’s hand on her arm—stay calm. Barr continued. “Heineken International has invested over $200 million in the development, cultivation, and protection of the A-yeast strain. Then this teenager”—he pointed at Luna—”obtained samples from our waste disposal systems, reverse-engineered our genetic sequences, and released them to the world via BitTorrent, deliberately placing them beyond retrieval.” He paced now, warming to his theme. “The damage is incalculable. We estimate lost market value at $50 billion. But it’s not just about money. The defendant has destroyed the possibility of competition in the brewing industry. When everyone has access to the same genetic materials, there’s no innovation, no differentiation, no reason for consumers to choose one product over another. She has, in effect, communized an entire industry.” Luna couldn’t help herself. “That’s not—” Sarah grabbed her wrist. “Don’t.” Judge Ironwood’s eyes narrowed. “Ms. Reyes, you will have your opportunity to speak. Until then, you will remain silent, or I will have you removed from this courtroom. Do you understand?” “Yes, your honor.” Luna’s voice came out smaller than she intended. Barr smiled slightly. “Your honor, the relief we seek is straightforward. We ask this court to order the defendant to provide us with a complete list of all servers, websites, and distribution networks where the stolen genetic data currently resides. We ask that she be ordered to cooperate fully in suppressing the data. We ask that she be enjoined from any further distribution. And we ask that she be ordered to pay compensatory damages of $5 billion, plus punitive damages to be determined at trial.” He returned to his seat. One of his associate attorneys handed him a bottle of Pellegrino. He took a sip and waited. Judge Ironwood looked at Sarah. “Ms. Kennerson?” Sarah stood. She looked tiny compared to Barr—five-foot-three, maybe 110 pounds, wearing a suit from Target. But when she spoke, her voice filled the courtroom. “Your honor, Mr. Barr has given you a compelling story about a corporation that’s been wronged. But it’s not the right story. The right story is about whether naturally occurring organisms—creatures that evolved over millions of years, long before humans ever existed—can be owned by a corporation simply because that corporation happened to isolate them.” She walked toward the bench. “Let’s be clear about what the A-yeast strain is. It’s not a genetically modified organism. It’s not a patented invention. It’s a naturally occurring yeast. Heineken didn’t create it. Evolution created it. Heineken merely found it. And for 158 years, they’ve claimed that finding something gives them the right to prevent anyone else from studying it, understanding it, or using it.” Barr was on his feet. “Objection, your honor. This is a preliminary hearing about injunctive relief, not a philosophical debate about intellectual property theory.” “Sustained. Ms. Kennerson, please focus on the specific legal issues before this court.” “Your honor, the specific legal issue is whether naturally occurring genetic sequences constitute protectable trade secrets. My client contends they do not. She obtained the yeast samples from Heineken’s waste disposal—materials they had discarded. Under the garbage doctrine, she had every right to analyze those materials. The genetic sequences she discovered are factual information about naturally occurring organisms. You cannot trade-secret facts about nature.” Luna watched Judge Ironwood’s face. Nothing. No reaction. Sarah pressed on. “Mr. Barr claims my client ‘stole’ genetic information worth $5 billion. But information cannot be stolen—it can only be shared. When I tell you a fact, I don’t lose possession of that fact. We both have it. That’s how knowledge works. Heineken hasn’t lost their yeast. They still have it. They can still brew with it. What they’ve lost is their monopoly on that knowledge. And monopolies on facts about nature should never have existed in the first place.” “Your honor—” Barr tried to interrupt. Judge Ironwood waved him down. “Continue, Ms. Kennerson.” “Your honor, Heineken wants this court to order a seventeen-year-old girl to somehow suppress information that has already been distributed to over 100,000 people in 147 countries. That’s impossible. You can’t unring a bell. You can’t put knowledge back in a bottle. Even if this court ordered my client to provide a list of servers—which she shouldn’t have to do—that list would be incomplete within hours as new mirror sites appeared. The information is out. The only question is whether we punish my client for sharing factual information about naturally occurring organisms.” She turned to face Luna’s family. “Ms. Reyes taught herself bioinformatics from YouTube videos. She works at home with equipment she bought on eBay. She has no criminal record. She’s never been in trouble. She saw a question that interested her—why do commercial beers taste like they do?—and she pursued that question with the tools available to her. When she discovered the answer, she shared it with the world, under a Creative Commons license that specifically protects sharing for educational and scientific purposes. If that’s terrorism, your honor, then every scientist who’s ever published a research paper is a terrorist.” Sarah sat down. Luna wanted to hug her. Judge Ironwood leaned back. “Ms. Reyes, stand up.” Luna rose, her legs shaking. “Do you understand the seriousness of these proceedings?” “Yes, your honor.” “Do you understand that Heineken International is asking me to hold you in contempt of court if you refuse to help them suppress the information you released?” “Yes, your honor.” “Do you understand that contempt of court could result in your detention in a juvenile facility until you reach the age of eighteen, and potentially longer if the contempt continues?” Luna’s mother gasped audibly. Her father put his arm around her. “Yes, your honor,” Luna said, though her voice wavered. “Then let me ask you directly: If I order you to provide Heineken with a complete list of all locations where the genetic data you released currently resides, will you comply?” The courtroom went silent. Luna could hear her own heartbeat. Sarah started to stand—”Your honor, I advise my client not to answer—” “Sit down, Ms. Kennerson. I’m asking your client a direct question. She can choose to answer or not.” Judge Ironwood’s eyes never left Luna. “Well, Ms. Reyes? Will you comply with a court order to help Heineken suppress the information you released?” Luna looked at her parents. Her mother was crying silently. Her father’s face was stone. She looked at Abuela Rosa. Her grandmother nodded once—tell the truth. Luna looked back at the judge. “No, your honor.” Barr shot to his feet. “Your honor, the defendant has just admitted she intends to defy a court order—” “I heard her, Mr. Barr.” Judge Ironwood’s voice was ice. “Ms. Reyes, do you understand you’ve just told a federal judge you will refuse a direct order?” “Yes, your honor.” “And you’re still refusing?” “Yes, your honor.” “Why?” Sarah stood quickly. “Your honor, my client doesn’t have to explain—” “I want to hear it.” Judge Ironwood leaned forward. “Ms. Reyes, tell me why you would risk jail rather than help undo what you’ve done.” Luna took a breath. Her whole body was shaking, but her voice was steady. “Because it would be wrong, your honor.” “Wrong how?” “The genetic sequences I released evolved over millions of years. Heineken didn’t create that yeast. They isolated one strain and claimed ownership of it. The code of life belongs to everyone. That’s humanity’s heritage. Even if you send me to jail, I can’t help suppress the truth.” Judge Ironwood stared at her for a long moment. “That’s a very pretty speech, Ms. Reyes. But this court operates under the law, not your personal philosophy about what should or shouldn’t be owned. Trade secret law exists. Heineken’s rights exist. And you violated those rights.” Luna did not hesitate. “With respect, your honor, I don’t think those rights should exist.” Barr exploded. “Your honor, this is outrageous! The defendant is openly stating she believes she has the right to violate any law she disagrees with—” “That’s not what I said.” Luna’s fear was transforming into something else—something harder. “I’m saying that some laws are unjust. And when laws are unjust, civil disobedience becomes necessary. People broke unjust laws during the civil rights movement. People broke unjust laws when they helped slaves escape. The constitution says members of the military do not have to obey illegal orders, despite what those in power might claim. Sometimes the law is wrong. And when the law says corporations can own genetic information about naturally occurring organisms, the law is wrong.” Judge Ironwood’s face flushed. “Ms. Reyes, you are not Rosa Parks. This is not the civil rights movement. This is a case about intellectual property theft.” “It’s a case about whether life can be property, your honor.” “Enough.” Judge Ironwood slammed her gavel. “Ms. Kennerson, control your client.” Sarah pulled Luna back into her chair. “Luna, stop talking,” she hissed. Judge Ironwood shuffled papers, visibly trying to compose herself. “I’m taking a fifteen-minute recess to consider the injunction request. We’ll reconvene at 11:30. Ms. Reyes, I strongly suggest you use this time to reconsider your position.” The gavel fell again, and Judge Ironwood swept out. The hallway outside the courtroom erupted. Reporters swarmed. Luna’s father grabbed her arm and pulled her into a witness room. Her mother followed, still crying. Maya slipped in before Sarah closed the door. “What were you thinking?” Luna’s father’s voice shook. “You just told a federal judge you’ll defy her orders. They’re going to put you in jail, Luna. Do you understand that? Jail!” “Ricardo, please—” Her mother tried to calm him. “No, Elena. Our daughter just committed contempt of court in front of fifty witnesses. They’re going to take her from us.” He turned to Luna, his eyes wet. “Why? Why couldn’t you just apologize? Say you made a mistake? We could have ended this.” “Because I didn’t make a mistake, Papa.” “You destroyed their property!” “It wasn’t their property. It was never their property.” “The law says it was!” “Then the law is wrong!” Her father stepped back as if she’d slapped him. “Do you know what your mother and I have sacrificed to keep you out of trouble? Do you know how hard we’ve worked since we came to this country to give you opportunities we never had? And you throw it away for yeast. Not for justice. Not for people. For yeast.” Luna’s eyes filled with tears. “It’s not about yeast, Papa. It’s about whether corporations get to own life. If Heineken can own yeast, why not bacteria? Why not human genes? Where does it stop?” “It stops when my daughter goes to jail!” He was shouting now. “I don’t care about Heineken. I don’t care about yeast. I care about you. And you just told that judge you’ll defy her. She’s going to put you in jail, and there’s nothing I can do to stop it.” “Ricardo, por favor—” Elena put her hand on his arm. He shook it off. “No. She needs to hear this. Luna, if you go to jail, your life is over. No college will accept you. No company will hire you. You’ll have a criminal record. You’ll be marked forever. Is that what you want?” “I want to do what’s right.” “What’s right is protecting your family! What’s right is not destroying your future for a principle!” he said. Luna responded, “What’s right is not letting corporations own the code of life!”They stared at each other. Maya spoke up quietly from the corner. “Papa, she can’t back down now. The whole world is watching.” “Let the world watch someone else!” Ricardo turned on Maya. “You encourage this. You film her, you post her manifestos online, you help her become famous. You’re her sister. You’re supposed to protect her, not help her destroy herself.” “I am protecting her,” Maya said. “I’m protecting her from becoming someone who backs down when the world tells her she’s wrong, even though she knows she’s right.” Ricardo looked between his daughters. “Ambos están locos! You’re both insane.” Abuela Rosa opened the door and entered. She’d been listening from the hallway. “Ricardo, enough.” “Mama, stay out of this.” “No.” Rosa moved between Ricardo and Luna. “You’re afraid. I understand. But fear makes you cruel, mijo. Your daughter is brave. She’s doing something important. And you’re making her choose between you and what’s right. Don’t do that.” “She’s seventeen years old! She’s a child!” “She’s old enough to know right from wrong.” Rosa put her hand on Ricardo’s cheek. “When I was sixteen, I left Oaxaca with nothing but the clothes on my back and this SCOBY. Everyone said I was crazy. Your father said I would fail. But I knew I had to go, even if it cost me everything. Sometimes our children have to do things that terrify us. That’s how the world changes.” Ricardo pulled away. “If they put her in jail, will that change the world, Mama? When she’s sitting in a cell while Heineken continues doing whatever they want, will that have been worth it?” “Yes,” Luna said quietly. “Even if I go to jail, yes. Because thousands of people now have the genetic sequences, Heineken can’t put that back. They can punish me, but they can’t undo what I did. The information is free. It’s going to stay free. And if the price of that is me going to jail, then that’s the price.” Her father looked at her as if seeing her for the first time. “I don’t know who you are anymore.” “I’m still your daughter, Papa. I’m just also someone who won’t let corporations own life.” A knock on the door. Sarah poked her head in. “They’re reconvening. Luna, we need to go.” Back in the courtroom, the atmosphere had shifted. The gallery was more crowded—word had spread during the recess. Luna recognized several people from online forums. Some held signs reading “FREE LUNA” and “GENETICS BELONG TO EVERYONE.” Judge Ironwood entered and sat without ceremony. “I’ve reviewed the submissions and heard the arguments. This is my ruling.” Luna’s hand found Maya’s in the row behind her. Squeezed tight. “The question before this court is whether to grant Heineken International’s motion for a preliminary injunction requiring Ms. Reyes to assist in suppressing the genetic information she released. To grant such an injunction, Heineken must demonstrate four things: likelihood of success on the merits, likelihood of irreparable harm without the injunction, balance of equities in their favor, and that an injunction serves the public interest.” Barr was nodding. These were his arguments. “Having considered the evidence and the applicable law, I find that Heineken has demonstrated likelihood of success on the merits. Trade secret law clearly protects proprietary business information, and the A-yeast strain appears to meet the legal definition of a trade secret.” Luna’s stomach dropped. “However, I also find that Heineken has failed to demonstrate that a preliminary injunction would effectively prevent the irreparable harm they claim. Ms. Kennerson is correct that the genetic information has already been distributed to over 100,000 people worldwide. Ordering one teenager to provide a list of servers would be, in technical terms, pointless. New copies would appear faster than they could be suppressed.” Barr’s face tightened. “Furthermore, I find that the balance of equities does not favor Heineken. They ask this court to potentially incarcerate a seventeen-year-old girl for refusing to suppress information that is, by her account, factual data about naturally occurring organisms. The potential harm to Ms. Reyes—including detention, criminal record, and foreclosure of educational and career opportunities—substantially outweighs any additional harm Heineken might suffer from continued distribution of information that is already widely distributed.” Luna felt Maya’s grip tighten. Was this good? This sounded good. “Finally, and most importantly, I find that granting this injunction would not serve the public interest. The court takes judicial notice that this case has generated substantial public debate about the scope of intellectual property protection in biotechnology. The questions raised by Ms. Reyes—whether naturally occurring genetic sequences should be ownable, whether facts about nature can be trade secrets, whether knowledge can be property—are questions that deserve answers from a higher authority than this court. These are questions for appellate courts, perhaps ultimately for the Supreme Court. And they are questions best answered in the context of a full trial on the merits, not in an emergency injunction hearing.” Barr was on his feet. “Your honor—” “Sit down, Mr. Barr. I’m not finished.” He sat, his face purple. “Therefore, Heineken International’s motion for preliminary injunction is denied. Ms. Reyes will not be required to assist in suppressing the genetic information she released. However,”—Judge Ironwood looked directly at Luna—”this ruling should not be construed as approval of Ms. Reyes’ actions. Heineken’s claims for damages and other relief remain viable and will proceed to trial. Ms. Reyes, you may have won this battle, but this war is far from over. Anything you want to say?” Luna stood slowly. “Your honor, I just want to say… thank you. For letting this go to trial. For letting these questions be answered properly. That’s all I ever wanted—for someone to seriously consider whether corporations should be allowed to own genetic information about naturally occurring organisms. So thank you.” Judge Ironwood’s expression softened slightly. “Ms. Reyes, I hope you’re prepared for what comes next. Heineken has unlimited resources. They will pursue this case for years if necessary. You’ll be in litigation until you’re twenty-five years old. Your entire young adulthood will be consumed by depositions, court appearances, and legal fees. Are you prepared for that?” “Yes, your honor.” “Why?” Luna glanced at her grandmother, who nodded. “Because some questions are worth answering, your honor. Even if it takes years. Even if it costs everything. The question of whether corporations can own life—that’s worth answering. And if I have to spend my twenties answering it, then that’s what I’ll do.” Judge Ironwood studied her for a long moment. “You remind me of someone I used to know. Someone who believed the law should serve justice, not just power.” She paused. “That person doesn’t exist anymore. The law ground her down. I hope it doesn’t do the same to you.” She raised her gavel. “This hearing is adjourned. The parties will be notified of the trial date once it’s scheduled. Ms. Reyes, good luck. I think you’re going to need it.” The gavel fell. Outside the courthouse, the scene was chaotic. News cameras surrounded Luna. Reporters shouted questions. But Luna barely heard them. She was looking at her father, who stood apart from the crowd, watching her. She walked over to him. “Papa, I’m sorry I yelled.” He didn’t speak for a moment. Then he pulled her into a hug so tight it hurt. “Don’t apologize for being brave,” he whispered into her hair. “I’m just afraid of losing you.” “You won’t lose me, Papa. I promise.” “You can’t promise that. Not anymore.” He pulled back, holding her shoulders. “But I’m proud of you. I’m terrified, but I’m proud.” Her mother joined them, tears streaming down her face. “No more court. Please, no more court.” “I can’t promise that either, Mama.” Elena touched Luna’s face. “Then promise me you’ll be careful. Promise me you’ll remember that you’re not just fighting for genetics. You’re fighting for your life.” Luna smiled. “I promise.” Abuela Rosa appeared, carrying her SCOBY. “Come, mija. We should go before the reporters follow us home.” As they pushed through the crowd toward Maya’s car, Luna's phone buzzed continuously. Text messages and emails pouring in. But what caught her attention was a text from Dr. Webb: You were right. I’m sorry I doubted. Check your email—Dr. Doudna wants to talk. Luna opened her email. The subject line made her stop walking: From: jennifer.doudna@berkeley.eduSubject: Civil Disobedience of the Highest Order She started to read: Dear Ms. Reyes, I watched your hearing this morning. What you did in that courtroom—refusing to back down even when threatened with jail—was one of the bravest things I’ve seen in forty years of science. You’re not just fighting for yeast genetics. You’re fighting for the principle that knowledge about nature belongs to humanity, not to corporations. I want to help… Luna looked up at her family—her father’s worried face, her mother’s tears, Maya’s proud smile, Abuela Rosa’s serene confidence. Behind them, the courthouse where she’d nearly been sent to jail. Around them, reporters and cameras and strangers who’d traveled across the country to support her. She thought about Judge Ironwood’s warning: This war is far from over. She thought about Barr’s face when the injunction was denied. She thought about the thousands who’d downloaded the genetic sequences and were, right now, brewing with genetics that had been locked away for 158 years. Worth it. All of it. Even the fear. Maya opened the car door. “Come on, little revolutionary. Let’s go home.” The Corporate Surrender By 2045, both Heineken and Anheuser-Busch quietly dropped their lawsuits against Luna. Their legal costs had exceeded $200 million while accomplishing nothing except generating bad publicity. More importantly, their “protected” strains had become worthless in a market flooded with superior alternatives. Heineken’s CEO attempted to salvage the company by embracing open-source brewing. His announcement that Heineken would “join the La Luna Revolution” was met with skepticism from the brewing community, which recalled the company’s aggressive legal tactics. The craft brewing community’s response was hostile. “They spent two years trying to destroy her,” a prominent brewmaster told The New Brewer Magazine. “Now they want credit for ’embracing’ the revolution she forced on them? Heineken didn’t join the Luna Revolution—they surrendered to it. There’s a difference.” The global brands never recovered their market share. Luna’s Transformation Luna’s success transformed her from a garage tinkerer into a global icon of the open knowledge movement. Her 2046 TED Talk, “Why Flavor Belongs to Everyone,” went viral. She argued that corporate control over living organisms represented “biological colonialism” that impoverished human culture by restricting natural diversity. Rather than commercializing her fame, Luna founded the Global Fermentation Commons, a nonprofit organization dedicated to preserving and sharing microbial genetics worldwide. Their laboratories operated as open-access research facilities where anyone could experiment with biological systems. The headquarters of the Global Fermentation Commons occupied a former Genentech facility donated by Dr. Webb. Six continents, forty researchers, one mission: preserve and share microbial genetics worldwide. Luna addressed a crowded auditorium at the organization’s third anniversary. “When I released Heineken and Budweiser’s yeast strains, some people called it theft. Others called it liberation. I called it returning biological knowledge to the commons, where it belongs. Three years later, so-called Luna Variants have created economic opportunities for thousands of small brewers, improved food security in developing regions, and demonstrated that genetic freedom drives innovation faster than corporate control.” She continued. “We’re not stopping with beer. The same principles apply to all fermentation: cheese cultures, yogurt bacteria, koji fungi, sourdough starters. Every traditionally fermented food relies on microorganisms that corporations increasingly claim to own. We’re systematically liberating them.” A World Health Organization representative raised a concern: “Ms. Reyes, while we support democratizing food fermentation, there are legitimate concerns about pharmaceutical applications. What prevents someone from using your open-source genetics to create dangerous organisms?” Luna nodded. “Fair question. First, the organisms we release are food-safe cultures with centuries of safe use. Second, dangerous genetic modifications require sophisticated laboratory equipment and expertise—far beyond what releasing genetic sequences enables. Third, determined bad actors already have access to dangerous biology, enabled by AI. We’re not creating new risks; we’re democratizing beneficial biology.” “Pharmaceutical companies argue you’re undermining their investments in beneficial organisms,” another representative pressed. “Pharmaceutical companies invest in modifying organisms,” Luna clarified. “Those modifications can be patented. What we oppose is claiming ownership over naturally occurring organisms or their baseline genetics. If you genetically engineer a bacterium to produce insulin, patent your engineering. Don’t claim ownership over the bacterial species itself.” A Monsanto representative stood. “Your organization recently cracked and released our proprietary seed genetics. That’s direct theft of our property.” Luna didn’t flinch. “Seeds that farmers cultivated for thousands of years before Monsanto existed? You didn’t invent corn, wheat, or soybeans. You modified them. Your modifications may be protectable; the baseline genetics are humanity’s heritage. We’re liberating what should never have been owned.” “The ‘Luna Legion’ has cost us hundreds of millions!” the representative protested. “Good,” Luna responded calmly. “You’ve cost farmers their sovereignty for decades. Consider it karma.” After the presentation, Dr. Doudna approached Luna privately. “You’ve accomplished something remarkable,” the elderly scientist said. “When I developed Crispr, I never imagined a teenager would use similar principles to challenge corporate biology. You’re forcing conversations about genetic ownership that we’ve avoided for decades.” “It needed forcing,” Luna replied. “Corporations were quietly owning life itself, one patent at a time. Someone had to say no.” “The pharmaceutical industry is terrified of you,” Doudna continued. “They see what happened to brewing and imagine the same for their carefully controlled bacterial strains. You’re going to face even more aggressive opposition.” “I know. Once people understand that biological knowledge can be liberated, they start questioning all biological ownership. We’re not stopping.” The New Economy of Taste Following Luna’s breakthrough, peer-to-peer flavor-sharing platforms emerged as the dominant force in food culture. The “FlavorChain” blockchain allowed brewers to track genetic lineages while ensuring proper attribution to original creators. SCOBY lineages were carefully sequenced, catalogued, and registered on global blockchain ledgers. Each award-winning kombucha strain carried a “genetic passport”—its microbial makeup, the unique balance of yeasts and bacteria that gave rise to particular mouthfeel, fizz, and flavor spectrum, was mapped, hashed, and permanently recorded. Brewers who created a new flavor could claim authorship, just as musicians once copyrighted songs. No matter how many times a SCOBY was divided, its fingerprint could be verified. Fermentation Guilds formed to share recipes through FlavorChain, enabling decentralized digital markets like SymbioTrdr, built on trust and transparency rather than speculation. They allowed people to interact and transact on a global, permissionless, self-executing platform. Within days, a SCOBY strain from the Himalayas could appear in a brew in Buenos Aires, its journey traced through open ledgers showing who tended, adapted, and shared it. Kombucha recipes were no longer jealously guarded secrets. They were open to anyone who wanted to brew. With a few clicks, a Guild member in Nairobi could download the blockchain-verified SCOBY genome that had won Gold at the Tokyo Fermentation Festival. Local biotech printers—as common in 2100 kitchens as microwave ovens had once been—could reconstitute the living culture cell by cell. Children began inheriting SCOBY lineages the way earlier generations inherited family names. Weddings combined SCOBY cultures as symbolic unions. (Let’s share our SCOBYs, baby, merge our ferments into one.) When someone died, their SCOBY was divided among friends and family—a continuation of essence through taste. Kombucha was no longer merely consumed; it was communed with. This transparency transformed kombucha from a minority regional curiosity into a universal language. A festival in Brazil might feature ten local interpretations of the same “Golden SCOBY” strain—one brewed with passionfruit, another with cupuaçu, a third with açaí berries. The core microbial signature remained intact, while the terroir of fruit and spice gave each version a unique accent. Brewers didn’t lose their craft—they gained a canvas. Award-winning SCOBYs were the foundations on which endless new flavor experiments flourished. Many people were now as prolific as William Esslinger, the founder of St Louis’s Confluence Kombucha, who was renowned for developing 800 flavors in the 2020s. Code of Symbiosis The Symbiosis Code, ratified at the first World Fermentation Gathering in Reykjavik (2063), bound Fermentation Guilds to three principles: Transparency — All microbial knowledge is to be shared freely. Reciprocity — No brew should be produced without acknowledging the source. Community — Every fermentation must nourish more than the brewer. This code replaced corporate law. It was enforced by reputation, not by governments. A Guild member who betrayed the code found their SCOBYs mysteriously refusing to thrive—a poetic justice the biologists never quite explained. Every Guild had elders—called Mothers of the Jar or Keepers of the Yeast. They carried living SCOBYs wrapped in silk pouches when traveling, exchanging fragments as blessings. These elders became moral anchors of the age, counselors and mediators trusted more than politicians. When disputes arose—over territory, resources, or ethics—brewers, not lawyers, met to share a round of Truth Brew, a ferment so balanced that it was said to reveal dishonesty through bitterness. The Fullness of Time The International Biotech Conference of 2052 invited Luna to give the closing keynote—a controversial decision that prompted several corporate sponsors to withdraw support. The auditorium was packed with supporters, critics, and the merely curious. “Nine years ago, I released genetic sequences for beer yeast strains protected as trade secrets. I was called a thief, a bioterrorist, worse. Today, I want to discuss what we’ve learned from those years of open-source biology.” She displayed a chart showing the explosion of brewing innovation since 2043. “In the traditional corporate model, a few companies control a few strains, producing a limited variety. With the open-source model, thousands of brewers using thousands of variants, producing infinite diversity. As Duff McDonald wrote “Anything that alive contains the universe, or infinite possibility. Kombucha is infinite possibility in a drink.” And the results speak for themselves—flavor innovation accelerated a thousand-fold when we removed corporate control.” A student activist approached the microphone. “Ms. Reyes, you’ve inspired movements to liberate seed genetics, soil bacteria, and traditional medicine cultures. The ‘Luna Legion’ is spreading globally. What’s your message to young people who want to continue this work?” Luna smiled. “First, understand the risks. I was sued by multinational corporations, received death threats, spent years fighting legal battles. This work has costs. Second, be strategic. Release information you’ve generated yourself through legal methods—no hacking, no theft. Third, build communities. I survived because people supported me—legally, financially, emotionally. You can’t fight corporations alone. Finally, remember why you’re doing it: to return biological knowledge to the commons where it belongs. That purpose will sustain you through the hard parts.” Teaching By twenty-eight, Luna was a MacArthur Fellow, teaching fermentation workshops in a converted Anheuser-Busch facility. As she watched her students—former corporate employees learning to think like ecosystems rather than factories—she reflected that her teenage hack had accomplished more than liberating yeast genetics. She had helped humanity remember that flavor, like knowledge, grows stronger when shared rather than hoarded. Luna’s garage had evolved into a sophisticated community biolab. The original jury-rigged equipment had been replaced with professional gear funded by her MacArthur Fellowship. Abuela Rosa still maintained her fermentation crocks in the corner—a reminder of where everything started. A group of five

Piše Ajda Klepej, bereta Dejan Kaloper in Eva Longyka Marušič. Helena Šuklje v proznem prvencu Bližina na recept v dvanajstih kratkih zgodbah ubeseduje različne življenjske zgodbe protagonistk, pri čemer ni ključen samo njihov odnos do samih sebe, ampak predvsem do ljudi, ki jih obkrožajo. Spoznavamo jih skozi predzgodbe odnosov, ki jih tkejo z bližnjimi. Vedno gre za zapletene, nedorečene ali še neopredeljene odnose, s čimer avtorica odstira širok razpon čustev in občutkov, ki se jim ob tem porajajo. Odmikanja in približevanja ljudi prikaže skozi drobnogled, odnosi pa se izkažejo za nekaj, česar ne pridobimo čez noč, pa tudi na recept ne, ampak jih gradimo vse življenje. Prvo zgodbo Beležnica lahko beremo kot uvod ali predzgodbo, saj avtorica popisuje proces ali že skoraj ritual svojega pisanja. Kot pravi, je nastajalo »v zavetnih nočeh, ko je čisto tiho in slišiš biti le svoje srce«. Pisanje je doživljala, kot da bi jo »odnesla voda«, ki je brezmejna. In brezmejnost globine človekovega doživljanja je prikazala tako, da je posameznika postavila ob drugega, saj ravno odnosi odstirajo vseprisotno toplino na eni in nedoumljiv hlad na drugi strani. V zgodbah je v ospredje postavila ženske. V opisanih trenutkih doživljajo neko prelomnico, prehodno ali kritično obdobje, ki se jih tako ali drugače globoko dotakne in jih zaznamuje. V zgodbah Desverzatinib, Dvanajst, Led in Apoksiomen avtorica piše o bližini v intimi ljubezni med možem in ženo oziroma med ljubimcema. Vsem odnosom je skupna nestalnost, kdaj tudi odhajanje. Nekatera so celo usodna: “Že ko so ju z Aljažem prvič predstavili, je začutila, da jo je zalila bakrena talina, pod katero je počila debela steklena plošča in premaknila perspektivo.” Vse subjektinje v odnosih čutijo bolečino, tesnobo ali potrtost. Situacije, ki jih ne morejo nadzorovati, jih vodijo v nepovrat, v osamo in osamljenost. Te občutke do skrajnosti občuti Anja v zgodbi Opuncija, ko na kopalničnih tleh najde mrtvega očeta, ki je storil samomor. Ujetost in nemoč ob usodnem trenutku in hrepenenje po ne biti, ne čutiti, je ubesedila s pretanjeno liričnostjo: “... najraje bi zdrsnila v en sam hip, v neulovljiv zdaj, ki pride in mine, v trenutek, ki je in ga hkrati že ni, spustila bi se v temo, v tišino, v neres in ugasnila vse…” Prav v zgodbah, kjer odnos ne temelji na romantični ljubezni, ampak na odnosu do subjektinje same, na vezi med očetom in hčerjo ter dedkom in vnukinjo, avtorica prodre v globlje sfere občutenja minevanja, izpraznjenosti, odsotnosti nečesa ali raje nekoga. Te like najdemo v zgodbah Opuncija, Model in Obeski. Vseprisotnost in hkrati odsotnost bližine je avtorici uspelo najbolje ubesediti v zgodbi Model, v kateri hči pozira materi za sliko. Medtem ko Mija slika portret, hči mirno sedi na stolu, čeprav se v njej nemirno vzbujajo občutki prisotnosti očeta, ki iz obešene slike za njo počasi stopa nazaj v življenje, v prisotnost. Prehajanje med hčerinimi občutki in kvaziresničnostjo, v kateri oče sedi poleg nje in jo objema čez ramo, avtorica prepleta nadvse prepričljivo in organsko. Pričujoča kratka zgodba zato po svoji tehniki ubeseditve izrazito izstopa, od drugih pa jo loči tudi mešanje melanholičnosti in pozitivne izkušnje: “Ni lahko gledati, dolgo gledati v oči, ne da bi jih umaknil vsaj za hip, in ni lahko vstopati v zgodbe za njimi, biti del njih, a vendar ostajati nekako zunaj, v času, ki nastopi po času, v življenju, ki dospe, in v tistem, ki gre vedno znova in vsemu navkljub naprej”. Zgolj ponekod je slog v zbirki Helene Šuklje Bližina na recept neliričen, in sicer ko avtorica zapade v metonimično opisovanje delovanja farmacevtskih korporacij, zdravilnih učinkovin ter koronskih smernic in regulacij. Prepletanje sodobnosti s spomini na koronski čas in avtoričinimi izkušnjami z delom v farmacevtskem svetu zbirki odpirajo nove dimenzije, ustvarjajo vtis večplastnosti in raznovrstnosti okolij, kamor avtorica umešča subjektinje. Občasni daljši opisi dogodkov in okoliščin v subjektkinjah ne morejo sprožiti večjih premikov in posledično kontemplacij, zato so nekatere zgodbe v primerjavi z drugimi nekoliko šibkejše. Prehajanje, hitra spremenljivost in fluidnost odnosov so večkrat upodobljeni v primerah in metaforah z vodo – ta se mi zdi ključen in vseprisoten motiv zbirke. Pojavlja se predvsem v nepričakovanih in neklišejskih oblikah, tako kot tudi avtoričine primere nasploh: “Besede so nož, razmerje je rezilo noža in ljubezen je njegov lesket.” Ta slog postane še posebej izrazit, kadar se subjektinja zazre v valujoče morje, impresionistično sliko ali se zatopi v spomine. Kot Dunja opazuje naslikane cvetice v zgodbi Maki in razmišlja o njihovi raznovrstni simboliki, se tudi v zbirki prepletajo minljivost, smrt, hrepenenje, strast, nežnost in ljubezen. S temi motivi avtorica gradi čustvene zidove okrog protagonistk in dobro prikaže kompleksnost posameznih čustev in hkrati negotovost, ko se čustva začnejo mešati med seboj. Zgodbe odstirajo kompleksnost odnosov in globoko notranje življenje subjektinj, avtoričina spretnost pri ubesedovanju prepletanja teh dveh tém pa je najbolj očitna v kratki zgodbi Model. Avtorica Helena Šuklje v prvencu Bližina na recept svojih subjektinj ni poslala v svet, pač pa je nas bralce je spustila v njihove svetove. Omogočila nam je doživljati in čutiti njihove osebne zgodbe.

Dziś w programie: Mija tydzień – przegląd najważniejszych politycznych wydarzeń tygodnia; UNICEF Polska rozpoczyna ogólnopolską kampanię edukacyjną „Mam prawo do…”, w ramach której uczniowie w praktyczny sposób poznają prawa dziecka – rozmowa z Janem Bratkowskim z UNICEF Polska; Życie na linii frontu na Ukrainie - rozmowa z Sebastianem Tomaszem  Płocharskim, polskim fotografem, dokumentalistą i wolontariuszem, który od pierwszego dnia agresji Rosji na Ukrainę jest blisko tych wydarzeń; gość PRdZ – Iwona Fluda, założycielka Ministry of Creativity GmbH, szwajcarskiego przedsiębiorstwa, którego misją jest zwiększanie kreatywności na świecie poprzez kreatywne warsztaty, podejścia biznesowe i strategie. Z powodzeniem realizuje znany projekt „Zbieramy życzenia i marzenia i wysyłamy na księżyc”. Zapraszamy!

"Nie potrafię odpowiedzieć na pytanie, dlaczego premier mówi nieprawdę" – stwierdził w Popołudniowej rozmowie w RMF FM Adrian Zandberg, komentując słowa premiera o tym, że terapie onkologiczne nie są przesuwane na kolejny rok w związku z problemami finansowymi NFZ. Naczelna Rada Lekarska wskazuje, że do takich sytuacji dochodzi. "Wydaje mi się, że to jest bardzo głupie, że premier w taki sposób mija się z prawdą" – ocenił współprzewodniczący Razem.

W tym wydaniu: magazyn „Mija tydzień”, czyli przegląd najważniejszych politycznych wydarzeń tygodnia; w Sejmie rozpoczęto prace nad projektem ustawy o ustanowieniu Dnia Prezydenta Gabriela Narutowicza; „Bliski Wschód, Daleki Zachód – kijowskie Biennale 2025” – wystawa w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie; Mery Spolsky, polska piosenkarka, autorka tekstów, kompozytorka, producentka muzyczna o swoim najnowszym albumie „Kocham Polskę”. Zapraszamy do słuchania!

El primer ministro de Rusia, Mijaíl Mishustin, anunció que el Gobierno aprobó un plan integral para el desarrollo de asentamientos en la región ártica. En este contexto, el ministro de Relaciones Exteriores de Rusia, Serguéi Lavrov, manifestó su inquietud ante los planes de la OTAN para aumentar su presencia y operaciones en el Ártico.

W tym wydaniu: magazyn „Mija tydzień”, czyli przegląd najważniejszych politycznych wydarzeń tygodnia; ponad 500 wystawców, blisko tysiąc pisarzy, poetów, ilustratorów i dziesiątki tysięcy czytelników - w Krakowie trwają 28. Międzynarodowe Targi Książki; podczas finału Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy pieniądze będą zbierane na leczenie chorób układu pokarmowego u dzieci; Monika Przypkowska, kuratorka wystawy na Zamku Królewskim w Warszawie o najnowszej ekspozycji „Niech nas widzą! Wizerunek, strój, ciało”. Zapraszamy do słuchania!

Nobela prēmija fizikā šogad piešķirta atklājumiem kvantu mehānikā. Atzinību saņēma zinātnieki Džons Klārks, Maikls Devorets un Džons Martiniss par makroskopiskā kvantu tuneļefekta atklāšanu un enerģijas kvantēšanu elektroniskā shēmā. Nobela prēmijas komiteja norādīja, ka jau šodien daudzas tehnoloģijas darbojas ar kvantu mehānikas palīdzību un zinātnieku darbs bruģē ceļu kvantu skaitļotāju attīstībā. Par to saruna ar kvantu fiziķi, Latvijas Universitātes tenūrprofesoru Vjačeslavu Kaščejevu, matemātiķi, Latvijas Universitātes Eksakto zinātņu un tehnoloģiju fakultātes profesoru Andri Ambaini un Latvijas Universitātes Ķīmiskās fizikas institūta vadošo pētnieci Guntu Kunakovu. Bet Nobela prēmija ķīmijā piešķirta par jaunas molekulu arhitektūras radīšanu Japāņu zinātnieks, Kioto universitātes  profesors  Susumu Kitagava, ķīmijas profesors no Austrālijas Ričards Robsons un palestīniešu izcelsmes ķīmiķis  Kalifornijas universitātes profesors Omārs Jaghi šogad saņem Nobela prēmiju ķīmijā par jaunu molekulārās arhitektūras veidu jeb metālorganisko struktūru attīstīšanu. Šie zinātnieki ir radījuši konstrukcijas molekulārā līmenī ar lielu ietilpību, jeb tādiem kā plauktiem, kur brīvi var plūst gāzes un citas vielas. Un šim izgudrojumam ir plašs praktiskais pielietojums, piemēram, to var izmantot, lai iegūtu ūdeni no tuksneša gaisa, uzglabātu toksiskas gāzes vai attīrītu ūdeni no piesārņojuma. Kā  tās izskatās dabā, kad mums ir jāiedomājas zupas karotes izmēru konstrukcija ar futbola laukuma ietilpību, to palīdz saprast Latvijas Universitātes  Medicīnas un dzīvības zinātņu  fakultātes asociētais profesors Artis Kinēns.   Par iedvesmojošu grāmatu stāsta radiācijas ķīmiķe Gunta Ķizāne. Zinātniece atzīst, viņas dzīve svarīga ir Džona Viljama Trantera Spinksa un Roberta Džeimsa Vuda grāmata "Ievads radiācijas ķīmijā" (John William Tranter Spinks, Robert James Woods "An Introduction to Radiation Chemistry"), kas mudinājusi izvēlēties darba virzienu savā dzīvē.

Podcast Eli Suli LA IDOLATRIA DE MIJA _LA PERFECCION DEL YEHUDI ES SU IMPERFECCION Conferencia

LA IDOLATRIA DE MIJA “LA PERFECCION DEL YEHUDI ES SU IMPERFECCION” by Eli Suli

W audycji: magazyn "Mija tydzień" czyli przegląd najważniejszych politycznych wydarzeń tygodnia. W Wilnie po raz 31. rozstrzygnięty został konkurs "Najlepsza szkoła, najlepszy nauczyciel". Biorą w nim udział szkoły polskie na Litwie. Inicjatywa promuje polską oświatę i wyróżnia najlepszych polskich pedagogów, którzy pracują w tym  kraju. Pasjonująca historia Hipolita Wawelberga, finansisty i filantropa, który w 1898 roku założył Fundację Tanich Mieszkań, tworząc pierwsze w Warszawie nowoczesne osiedle dla robotników. Kolonia Wawelberga oferowała mieszkańcom szkoły, łaźnie, punkt lekarski i sale zabaw, łącząc funkcje mieszkaniowe i społeczne. Rozmawiamy o tym z Andrzejem Chybowskim, prezesem Stowarzyszenia Mieszkańców i Przyjaciół Kolonii Wawelberga. Naszym gościem jest Małgorzata Grąbczewska, dyrektorka Instytutu Polskiego w Paryżu. Zachęcamy do słuchania!

Raidījuma uzmanības fokusā Tuvie Austrumi un Amerikas vidienē, mazliet pievēršoties arī Madagaskarai. Protams, runājam par Gazu, kurai šajās dienās ir pievērsta praktiski visas pasaules uzmanība. 13. oktobra rītā saskaņā ar noslēgto vienošanos tika atbrīvoti visi vēl dzīvi esošie ķīlnieki, ko "Hamās" bija sagrābis pirms diviem gadiem. Nav šaubu, ka tas ir arī liels ASV prezidenta Donalda Trampa nopelns, un pats Tramps nepārprotami pirmdien baudīja savus slavas mirkļus. Viņš ieradās Izraēlā, kur viņu gaidīja kā nacionālo varoni. Tajā pašā laikā politiskie eksperti piesardzīgi vērtējumos, cik ilgstošs un noturīgs pašreizējais miers būs. Ja Izraēlā Trampu novērtē kā miera nesēju, tad ir valstis, kur tagad ASV uzskata par potenciālu drīzu kara izraisītāju. Venecuēla nopietni gatavojas ASV iebrukumam. Par Venecuēlu jārunā arī vairāku citu iemeslu dēļ, arī piešķirtās Nobela Miera prēmijas dēļ, kuru nesen saņēma nevis Donalds Tramps, kurš to ļoti iekāroja, bet gan Venecuēlas opozīcijas līdere. Aktualitātes komentē Latvijas Radio Ziņu dienesta žurnālists Rustams Šukurovs, Ģeopolitikas pētījumu centra vecākais pētnieks Jānis Kažociņš un Latvijas Ārpolitikas institūta pētnieks, RSU docētājs Toms Rātfelders. Sengaidītais (pus)miers 8. oktobrī Izraēlas valdības un organizācijas „Hamās” pārstāvji vienojās par karadarbības pārtraukšanu, balstoties Savienoto Valstu prezidenta Donalda Trampa izvirzītajā miera plānā. Dienu vēlāk šo vienošanos akceptēja Izraēlas ministru kabinets, pēc kam 10. oktobrī iestājās uguns pārtraukšana un sākās ķīlnieku atbrīvošanas process. 13. oktobra rītā, uzrunājot Izraēlas parlamentu Knesetu, ASV līderis pasludināja kara beigas, lai gan saprotams, ka runa pagaidām ir tikai par trauslu pamieru. Izraēlai nozīmīgākais rezultāts ir pēdējo divdesmit izdzīvojušo 2023. gada oktobrī sagūstīto izraēliešu atbrīvošana, kas notika pirmdienas rītā. Neatdoti paliek vēl divdesmit astoņu gūstā bojāgājušo ķermeņi. Pretī teroristiskā organizācija saņem gandrīz divus tūkstošus no Izraēlas cietumiem atbrīvotus palestīniešus, tai skaitā 250 ar mūža ieslodzījumu notiesātos. Pēc piektdien notikušās uguns pārtraukšanas un Izraēlas paziņojuma, ka iedzīvotāji var droši atgriezties Gazas pilsētā, sākusies intensīva bēgļu kustība uz pamatīgi izpostīto anklāva lielāko centru. Pirmajā noregulējuma posmā Izraēla piekritusi atvilkt savus spēkus no četrdesmit septiņiem procentiem Gazas joslas platības; nākamajos divos posmos paredzēta turpmāka atvilkšana, galu galā paturot savā kontrolē apmēram 15 procentus teritorijas – drošības perimetru, no kura izraēlieši aizies tad, kad tiks atzīts, ka no Gazas joslas vairs neizriet nekādi teroristisku uzbrukumu draudi. Līdz ar uguns pārtraukšanu kara izpostītajā teritorijā intensīvi sākusi ieplūst palīdzība – ne vien pārtika,  medikamenti un pirmās nepieciešamības preces, bet arī materiāli un tehnika gruvešu novākšanai un infrastruktūras atjaunošanai. Nākamais punkts prezidenta Trampa Tuvo Austrumu vizītes maršrutā bija Šarmalšeihas kūrorts Ēģiptē, kur 13. oktobrī uz Gazas miera konferenci bija pulcējušies ap trīsdesmit valstu un starptautisko organizāciju vadītāju. Bez nozīmīgāko Rietumeiropas, Persijas līča un dažu citu ietekmīgu pasaules nāciju vadītājiem, tāpat ANO ģenerālsekretāra, Eiropadomes prezidenta un Arābu līgas ģenerālsekretāra, piedalījās arī tādi, varētu teikt, negaidīti starptautiskā procesa dalībnieki kā Armēnijas un Ungārijas premjerministri, Azerbaidžānas un Paragvajas prezidenti. No aicinātajiem samitu ar savu klātbūtni nebija pagodinājis Izraēlas premjers Netanjahu, kā iemeslu minot attiecīgajā dienā atzīmējamus nozīmīgus ebreju garīgos svētkus, un Irānas vadītāji, paziņojot, ka nevar piedalīties kopīgā pasākumā ar tiem, kuri nesen militāri uzbrukuši viņu valstij. Samitā apspriestais Trampa divdesmit punktu Gazas miera plāns paredz joslas demilitarizāciju, tur izvietojamus starptautiskus stabilizācijas spēkus un pagaidu pārvaldes institūciju. Domājams, līdzšinējiem Gazas saimniekiem – teroristiskajam grupējumam „Hamās” – šai sakarā ir no samita rīkotājiem diezgan atšķirīgs viedoklis. Miera prēmija un „lielgaballaivu politika” 10. oktobrī Norvēģijas Nobela komiteja darīja zināmu savu lēmumu piešķirt šī gada Nobela Miera prēmiju Venecuēlas opozīcijas līderei Marijai Korinai Mačado. Nu jau ceturtdaļgadsimtu viņa ir opozīcijā savas dzimtenes valdošajam režīmam – vispirms Ugo Čavesam, pēc tam viņa varas mantiniekam Nikolasam Maduro. Kulmināciju šī pretstāve sasniedza 2023. gadā, kad viņa pieteica savu kandidatūru 2024. gada Venecuēlas prezidenta vēlēšanām. Valdošais režīms aizliedza opozicionārei kandidēt, viņas vietā startēja venecuēliešu politikas veterāns un diplomāts Edmundo Gonsaless. Lai arī opozīcija iesniedza aptauju rezultātus, kas apliecināja tās kandidāta uzvaru, varas kontrolētā Nacionālā vēlēšanu padome pasludināja par uzvarētāju Maduro. Kopš šīm vēlēšanām Marija Mačado spiesta slēpties, baidoties no režīma izrēķināšanās. Līdz ar Nobela komitejas lēmumu noslēgusies arī intriga par iespējamu prēmijas piešķiršanu Donaldam Trampam, kurš to faktiski pieprasīja, darbinādams šai sakarā arī politiskā spiediena sviras. Tomēr tiek lēsts, ka Baltā nama saimnieka ambīciju izpaudumiem bijusi ietekme uz komitejas izšķiršanos. Mačado ir Trampa dabiska sabiedrotā Vašingtonas pašreizējā politiskajā kursā pret Karakasu. Diktators Maduro allaž ir bijis prezidenta Trampa neieredzēts, pie tam tagad par vadmotīvu šai attieksmei kļuvušas apsūdzības narkotiku iepludināšanā Savienotajās  Valstīs. Kopš septembra sākuma amerikāņu jūras spēki uzsākuši t.s. narkolaivu medības Karību jūrā, nogremdēti nu jau vismaz septiņi peldlīdzekļi, nogalināto skaits tuvojas trim desmitiem. Tiek izteiktas versijas par to, ka šīm akcijām varētu sekot citas ar citu bruņoto spēku veidu iesaisti. Par to, cik pamatotas ir apsūdzības narkotiku transportēšanā, grūti spriest, taču nepārprotami tā ir Savienoto Valstu spēka politikas demonstrācija reģionā. Tā nu venecuēliešu opozicionāre Mačado netieši kļuvusi par Donalda Trampa „jaunās lielgaballaivu politikas” atbalstītāju. Sagatavoja Eduards Liniņš.  

To historia niezwykle trudnej miłości do kolarstwa. Skrytych pragnień, marzeń. Co kilkaset kilometrów z rezygnacją przerywana i pisana od nowa. Pełna niepowodzeń, bólu, odrzucenia. Jest identyczna jak Twoja. Dziś Różni nas jedynie etap. Niektórzy są u początku tej trasy. Inni w połowie. Ktoś spotyka mnie będąc ze mną koło w koło lub to ja jestem za Tobą. To nieistotne. Najważniejsze, że jesteś na niej. Jesteśmy. Moja trasa rozpoczęła się w 2016 roku, 99 000 km temu. To pięć beznamiętnych cyfr. Liczby nie mają emocji, choć zawsze kusi, by przez ich pryzmat szafować oceny. Dla mnie były one wówczas kluczowe. Kluczową liczbą było 109. Tyle kilogramów. Z nimi miałem okazję już biegać testując pierwszy swój zegarek sportowy. Wtedy każdy rodzaj aktywności był dla mnie błogosławieństwem. Po 4 latach walki z codziennymi napadami paniki okazało się, że bieganie z nadwagą jest na tyle męczące, że ich nasilenie się zmniejszyło. Częstotliwość także uległa ograniczeniu. Jedynie dokuczał mi ból i frustracja, bowiem utrzymanie 6 minut na kilometr było trudne. Do tego kolana. Plecy. Dwie śruby w stawie skokowym ograniczające ruchomość proszące się o chirurgiczne usunięcie. Nawet to relacjonowałem na swoim zupełnie innym kanale, na ktorym działałem od 2008 roku Pozbycie się srubek pomogło. Pozwoliło biegać pewniej. Jednak nie szybciej. Lubiłem bo, jednak więcej jak 10 km było poza moim zasięgiem. Serce chce, stawy nie. Operowana noga tym bardziej. Z resztą do dziś muszę respektować ograniczenia biegowe wynikające z tej kontuzji. Nie powinienem biegać jednorazowo więcej niż 15 km. To oznacza, że do końca życia nie zrobię maratonu, nie będę mógł biegać po plaży, ani nie wystartuje w runmagedonie. To syndrom zerojedynkowy. Albo mogę wszystko albo to bez sensu. Był piękny lipcowy wieczór po upalnym dniu. W powietrzu. Wjechałem po całym dniu do garażu w którym wśród opon zimowych stał przyprószony kurzem rower. Stał tu kilka lat. Otrzymałem go w prezencie w zamian za pomoc w nakręceniu wideo promocyjnego. Wyciągnąłem z bagażnika kompresor. Napompowałem opony i po prostu wsiadłem. Przejechałem 700 metrów i udało mi się utrzymać na tym dystansie 20 km/h. Poczułem się jakbym miał 12 lat. Tyle, że przez te 18 lat nieco się zmieniło. Stałem się sfrustrowanym, zmęczonym życiem paczkiem czerpiącym radość jedynie z jedzenia oraz każdego poranka gdy nie mam objawów nerwicy somatycznej. Dotarłem do najbliższej stacji na której pochłonąłem litr wody. Następnego dnia zrobiłem to samo. Jednak denerwował mnie fakt ograniczeń moich opon. Co to znaczy 3 atmosfery. Zamówiłem nowe. Dostosowane do wyższego ciśnienia i łyse. One pomogły. Było lżej. Dojechałem na nich z Konstancina do wsi Gassy. To był kolejny z tych ciepłych i pogodnych wieczorów z przenikliwymi promieniami złotej godziny. Minął tydzień i zadzwoniłem do przyjaciela Karola prowadzącego sklep rowerowy w Bydgoszczy. Tak stałem się właścicielem roweru za 4000 zł. Aluminium. Tiagra 2×8. Ale za to opony które mogę napompować do 8 atmosfer. To była moja ówczesna fetysz. Ciśnienie i prędkość. Prędkość, która wzrosła. W jeden dzień. Trasa Piaseczno – Obory ze średnią 30 km/h. Byłem potwornie zmęczony. Moje czarne spodenki biegowe stały się białe. Kryształy soli były na czubku nosa, włosach. Trasa okupiona była dwudniową rekonwalescencja tyłka, ud, pleców, nadgarstków, szyi. Ale w głowie czułem niesamowitą ekscytację, która na wiele godzin zajęła moje myśli i przekierowała je z hipochondrii na rower. Na problemy, które mnie nawiedziły. Największym z nich było siodełko. Kupiłem spodenki kolarskie z wkładką bez szelek, bo uważałem, że szelki to abstrakcja w połączeniu z moją figurą. To nie pomogło. Każdego dnia jeździłem i nasłuchiwałem bólu. Czasem tak silnego, że chciałem wyć. Pojawił się także stan zapalny skóry. To był etap zapisany wersalikami TO BEZ SENSU Wziąłem oddech. Kupiłem siodełko. Poszedłem do jednego z dwóch ówczesnych warszawskich fitterow. To nie pomogło. Jednak każdego jednego dnia jeździłem. Próbowałem sobie udowodnić, że dam radę. Nie poddam się, bo udowodniłbym sobie słabość. Nie jestem dzielny ani uparty, bo jestem bohaterem. Robię to z niskiego poczucia własnej wartości. Musiałbym samemu sobie powiedzieć, że zakup szosy to był zły pomysł. Założyłem nowy kanał na YouTube, o rowerach. To był wrzesień 2016. Zaraz będzie 10 lat. Mijały miesiace, zmieniałem siodełka, byłem w trzech województwach różnych speców od pozycji. Nic to nie dawało. Mimo to jeździłem, choć więcej jak 20 km to było wyzwanie. Polubiłem nawet to cierpienie. Ten stan kompletnego wykończenia za każdym razem gdy chorobliwie próbowałem udowodnić sobie, że ból przejdzie a ja osiągnę 30 km/h średniej. Tak chylił się ku końcowi pierwszy sezon. Zbiegiem okoliczności trafiłem na nową grupę na fb – ZWIFT Polska. Zauważyłem tam dziwne urządzenia do treningu w domu. Wziąłem swoją przepoconą kartę kredytową i poszedłem do Decathlonu. Kupiłem trenażer. Zainstalowałem swifta. Uznałem, że jest beznadziejny i drogi. Przesiadłem się na aplikacje do jeżdżenia po trasach wideo. Po Nicei i Belgii. W belgi trafiłem na jedyny obecny tam podjazd 10%. Skonałem. Trenażer się zablokował i nie byłem w stanie pedałować. Okazało się, że trzeba wymienić oponę. Okazało się, że z garażu w którym leżał mój pierwszy rower jest też zapyziały wiatrak. Przynooslem go. Zorientowałem się, że w profilu aplikacji po uwagę brana jest także waga. Nie była uzupełniona. Zastąpiłem domyślne 75 kg na 103. Znów postanowiłem pojechać na te górę 10%. Znów trenażer się zepsuł. Musiałem rozejrzeć wiele for by się dowiedzieć jak rozwiązać ten problem. Okazało się, że na trenażerze należy zmieniać biegi. Następnego dnia zacząłem używać przerzutek. Mimo to nie udało się dojechać na szczyt ten trasy. Po kolejnym tygodniu dojrzałem na opakowaniu, że mój trenażer sulymuluje maksimum 6 procent. Tak wróciłem na ZWIFT. Na wiosnę znów zadzwoniłem do przyjaciela że sklepu rowerowego w Bydgoszczy. Kupiłem nowy rower. Lżejszy. Karbonowy. By był bardziej karbonowy. To nie pomogło. Ból, walka o każdy kilometr. Znalazłem jednak siodełko z dziurą w środku, które troszkę odciążyło kroczę. Musieliśmy jednak podnieść i odwrócić mostek. Drugi mój sezon na rowerze to także pierwsze ustawki. Pierwsze zdjęcia. O tutaj jestem w majtkach, które założyłem pod spodenki. A tutaj kryształy. Ja tutaj, w 2018 roku nic nie rozumiałem. Nie widziałem dysonansu pomiędzy moim rowerem a wagą. Wiem, to nie jest dramatu. Tutaj nie widać otyłości, bo nie mam klasycznego brzucha. Zawsze byłem równomiernie ulany. Jedni mają chude nogi i ręce i większość rezerw zlokalizowanych wokół pasa. Inni jak ja mają tłuszcz wszędzie. To gubi. Wyglądasz z daleka niby normalnie, a w rzeczywistości wieziesz na każdym kilometrze 10 butelek wody 1.5 litrowej. Najbardziej symboliczne jest to zdjęcie z lipca 2017. Aż trafiło do mojej książki. Zrobił mi je Michał. Za co dziękuję. Pozwoliło mi ono spojrzeć z innej perspektywy. Z perspektywy, która oddaje dysonans pomiędzy mną a rowerem, którego nie widać. Od tego spotkania i wspólnej jazdy do Nowego Dworu Mazowieckiego. To był moment kumulacji. Mijało pół roku od momentu założenia tego kanału. Zaczęło się pojawiać coraz więcej głosów na temat mojego wyglądu. Jednak ignorowałem to. Mówiłem sobie, że w mojej poprzedniej branży złych słów jest zdecydowanie więcej. Jednak podczas jednego z gorszych dni ta gruba skóra stała się cieńsza. Opanował mnie wstyd. Pierwszy raz poczułem go tak dobitnie. To była kumulacja złych emocji. Obraziłem się na YouTube i postanowiłem z dnia na dzień. Musiałem zrobić bolesny rachunek sumienia. Czemu piję po każdym rowerze piwo. Czemu codziennie wieczorem jem słodycze? Dlaczego przeliczam kilometry na kostki czekolady i paczki chipsów. 8 lipca 2017 wziąłem się w garść. Oto zdjęcie pierwszego talerza. Jadłem tylko warzywa, kasze, kefir i jabłka. Do tego wyłącznie woda. Każdego dnia szedłem normalnie na rower. Robiłem 30 kilometrów na czas przez 3 dni w tygodniu. W weekend długi tlen. Szaleństwo, oddające mój charakter. Wszystko albo nic. Przez pierwszy tydzień wyłem na myśl o tym, że po pracy i po treningu nie zjem nic słodkiego. Nie kupię piwa. W tym okresie robiłem najszybsze zakupy w swoim życiu. Wiedziałem, że nie mogę przejść przez alejkę że słodyczami. Wchodzę. Na start pakuję jabłka. Na na warzywach rukolę. Obok zamrażarki i z nich biorę wszystko. Wszystkie możliwe mrożone zupy, marchewkę z groszkiem. Buraki, szpinak, fasolkę. Obok kasza gryczana w woreczkach. Vis a vis są pestki. Słonecznik i Pini i dynia. Dochodzę do lodówek, ale tak, żeby nie patrzeć na sery i serki. Porywam 6 litrów kefiru i od razu do kasy. Tak wyglądał mój posiłek każdego dnia. Nie złamałem się ani razu. Głownie dzięki temu, że miałem dobrze dobrane antydepresanty, było wyjątkowo ciepłe lato i udało mi się przełamać najtrudniejsze 21 dni. Po tych tygodniach wpadłem w nowy rytm. Udało mi się zerwać z uzależnieniem od cukru i soli. Dopiero też w tym momencie zobaczyłem, że waga drgnęła. Zjechałem o 4 kilogramy. Po miesiącu z jeszcze większą satysfakcją w restauracji prosiłem tylko o dwie sałatki bez sosów oraz dwie zupy. Nie wiem ile miałem deficytu energetycznego, bo jeszcze nie było aplikacji na telefon, które tak dokładnie by to oceniały. Jednak z perspektywy oceniam, że nie dojadałem około 1000 kcal każdego dnia. To zdjęcie spodni po 2 miesiącach. Dalej jeździłem. Niesamowicie się wkręciłem. Zrobiłem kolejne korekty ustawienia mojego roweru. Tego dnia okazało się, że straciłem już 6 kilo. Moje ciało proporcjonalnie traciło na obwodach. Okazało się, że mogę mieć już nieco niżej kierownicę. We wrześniu już zacząłem powoli wymieniać swoją garderobę, bo okazało się, że choć ja tego nie widzę, to zaczynam wyglądać jak przyodziany w strój po starszym bracie. Nawet odzież motocyklowa poszła na wymianę. 11 września 2027 moja twarz zaczęła przypominać tę obecną. Niesamowicie schudłem na policzkach. W międzyczasie były też wyjazdy służbowe. Gdy byłem odcięty od roweru brałem buty i czepek. To Barcelona i kolega, który śmieje się z mojej kolacji. Musiałem tak robić. Zapychać się warzywami i owocami. To jest 30 września. Nowy trenażer, nowe FTP, wciąż na diecie. Wciąż unikając chodzenia po sklepie. 3 grudnia już warzyłem 81,7 kilogramy. Jeszcze 2 do celu. Nowa koszula, pierwszy McDonalds – wraz z warzywami bez kury z podwójnymi warzywami. Pierwsze badanie u byłego trenera z siłowni, który po pół roku mnie nie poznał. Po tym czasie badania krwi. Zniknął nadmiar cholesterolu. Leukocyty spadły, rozjechały się czerwone krwinki, bo całkowicie przez przypadek przez pół roku byłem wege. Zgodnie z zaleceniami lekarza, raz w mięsiącu mięso. Wątróbka. Smażonego nie miałem w ustach od czerwca. Od czerwca trzymam się także wewnętrznej rozpiski treningowej. Gdy zimno, leje i wieje odpalam Zwifta. Pierwszy kieliszek alkoholu wypiłem 2 stycznia. Ta szklanka mnie zmiotła z planszy tak bardzo, że uznałem, że chyba lepiej mi bez tego. Tak tkwiłem w fanklubie kefiru. To jest mój test FTP z 8 stycznia 2018 przy 80 kg. Mogłem wrócić do delikatnego zwiększenia limitu kalorycznego, choć okazało się, że teraz spoczynkowo potrzebuję ich dziennie 2200 zamiast wcześniejszych 3000. To znaczy, że mogę więcej jeść i nie tyć, jednak tylko trochę więcej, a nie tyle co wcześniej. 12 lutego 2018 wyjechałem na tydzień by obiecać sobie, że nawet w delegacji umiem się trzymać. 24 lutego były moje pierwsze wirutialne zawody na Zwift. Nigdy się tak nie spociłem. Na tym smutnym zdjęciu, po nieudanym spotkaniu służbowym mam 79 kilo. 10 marca wyszedłem pierwszy raz na zewnątrz po zimowej przerwie. Nie wierzyłem w to jak jestem szybki pod górkę i na segmentach. Pojechałem główną drogą z Konstancina do Kalwarii i z powrotem bez zatrzymywania się. Zrobiłem personal rekord tej trasy. Nie byłem w stanie długo uwierzyć w to jak ogromną różnicę daje te 25 kilo. Okazało się, że nie boli mnie tyłek, ani ręce. Jedynie co mi dokucza bez powłoki tłuszczowej to zimno. Jakbym nie miał jeszcze jednej warstwy odzieży. Bardzo wzrósł mi też vo2 max liczony przez Garmina. Czy to dokładne czy nie, było widać przełom. Umówiłem się na ostatni już w moim życiu Fitting. Usunęliśmy wszystkie podkładki pod mostkiem by być mniej zakompleksionym. Pierwszy raz ogoliłem nogi 2 kwietnia 2018. To był etap na którym oderwałem się na moment od ziemii. Zacząłem trochę w siebie wierzyć. Zachłysnąłem się samym sobą oraz słowami, które wówczas czytałem pod swoimi filmami. Było nieco niedowierzania, bo wizualnie naprawdę byłem ciężki do rozpoznania. Sporo też w sieci jak i w realu słyszałem pytań czy nie jestem chory. Czy wszystko że mną jest w porządku. Każdy YouTuber ma swoim życiu taki okres gdy odlatuje. Ja w tym momencie byłem odleciany. Uważałem, że wiem już wszystko oraz mam wyłączność na wiedzę. Być może uważałem się za lepszego. Do czasu. Do tych zawodów. Dojechałem sam, w dodatku zdyskwalifikowany. Niesamowicie wpłynęło to wówczas na moją pewność siebie. To był taki plask z liścia w twarz. Potrzebne by zejść znów na ziemię. Nabrania pokory. Do siebie, do ludzi. Wytłumaczenia sobie samemu, że liczby i waga to nie wszystko. To czego doświadczasz jest potrzebne. To kara za brak pokory. To był rok w którym zmieniłem narrację na swoim kanale z lepszego na równego. 27 maja pierwszy raz ktoś powiedział, że mnie kojarzy. To ten Pan. Ten okres był niesamowity w moim życiu. Zauważyłem, że czuję się nie tyko fizycznie mocniejszy, ale także psychicznie. Zwróciłem uwagę na to, że nawet gdy jest lepiej to nie mam prawa nawet wewnątrz samego siebie, po cichu wywyższać się względem kogokolwiek. Nie chcę zostać kiedyś bufonem, Panem z YouTube, którego jedynym sukcesem jest to, że oddycha i schudł. Nie bądź nauczycielem. Bądź przyjacielem. Bądź sobą, Człowiekiem. Bez maski. Na tym etapie już regularnie zacząłem brać udział w zawodach. Zapisywałem się na nie, by mieć stałe bodźce i małe cele. By wreszcie dojechać z peletonem, albo dobiec. Na bieganiu też poczułem ogromna różnicę. Inne tempo, inne tętno. Inne czasy. 5 km już nie męczy, a mogę zrobić nawet 10. Zacząłem jeździć w góry. Zaliczyłem pierwsze 100 km po świętokrzyskim. Dostałem pierwsze zaproszenie na event branżowy jako Pan z YouTube. Jednak nikt nie chciał że mną działać w sposób komercyjny. Dobiłem też do momentu w którym mogłem bez przeszkód robić rocznie od 10 do 15 000 kilometrów rocznie, choć nadal dla niektórych to niedużo. Dla mnie wówczas był to absolutny kosmos. Tak jest do dziś, gdy porównuję siebie do wersji Leszka z początku. To jest moja druga w życiu sesja zdjęciowa. A to pierwszy spot, który wyprodukowałem do swojego portfolio, choć nikt go nie zlecał i nikt nie płacił. W listopadzie 2018 znów odezwała się lewa noga. Kontuzja biedowa na skutek przeciążenia, przypominająca mi o moich ograniczeniach. Zakaz biegania na 4 miesiące. Ale ten czas poświęciłem dzięki temu na rozwój formy na trenażerze. Nadal trzymałem nowy model żywieniowy oraz 79 kilo wagi walcząc teraz o lepszą wydolność. Robiłem to jeżdżąc po wirtualnych górach na Zwift. Mieszkając wówczas w Warszawie, jedyną okazją do wspinaczki był trenażer. Pojawił się także pierwszy trener, który rozpisał każdy trening dzień po dniu, sprawiając, że te 7 lat temu byłem w stanie podjechać Alpe Du Zwift w 50 minut. Pobić ten czas udało mi się dopiero w 2023 roku. Tak, bo spektakularnym przyroście formy po redukcji masy i po pierwszych dwóch latach rozwoju przychodzi załamanie. Masz 85% formy, a poprawa o te kolejne 15 procent staje się wykładniczo trudne. Każdy jeden wat czy kilometr na godzinę jest trudniejszy do osiągnięcia. Byłem tym rozczarowany. Ogółem przełom 18 i 19 roku był trudny. Musiałem przyjmować wyższe dawki SSRI, po wcześniejszym zmniejszeniu. Połączyło się to z momentem zwątpienia w dietę. Zaczęły znów pojawiać się słodycze. Najpierw raz w tygodniu, potem trzy. Oczywiście wciąż trenowałem, jednak przeddzień pierwszego w moim życiu duathlonu zorientowałem się, że przekroczyłem moje wcześniej wywalczone 80 kg. Dwa ilo. Smutek i słodycze. Czy to przypadkiem nie koreluje że sobą? Start nowego sezonu był dla mnie momentem walki o powrót do rytmu z którym na moment zerwałem. Podwójna walka, bo z depresją, która siedzi Ci na karku i dociążą, mocno trzymając Cię na poziomie gruntu, próbując wbić w ziemię. Weryfikując Twoje przeświadczenie, że można żyć na linii wiecznie wznoszącej. Rumia płacz Przełomowym dla mnie momentem na YouTube był 5 lipca 2019. Po tym filmie zrozumiałem, że nie liczy się ilość filmów, tylko jakość. Od tego momentu publikuję raz w tygodniu, ale materiały lepsze. Lepiej zmontowane. Takie, którym poświęcam 10 roboczogodzin a nie dwie. Naprawdę, wcześniej poświęcałem temu dwie. Prowadząc jednocześnie trzy kanały. Doszedłem do wniosku, że mogę na raz zając się tylko jednym. Tym. Z tego też powodu przestałem zajmować się motocyklami, przekazując Jednoślad.pl w ręce Kogoś kto zrobi to lepiej ode mnie. To z ogromną korzyścią nie tylko dla moich Widzów, ale także dla siebie. Bo mogłem więcej jeździć. Więcej kręcić. Jednak większa liczba kilometrów nie sprawiła, że stałem się szybszy. Nie. Zatrzymałem się na tym samym poziomie. Na długie miesiące. Nie rozumiałem jeszcze, że jazda na rowerze to jak montaż wideo. Więcej nie równa się lepiej. Mniej równa się lepiej. Jeśli chcę się dalej rozwijać to musze zadbać o jakość jazdy. Dlatego też nie raz mówię na głos, że jeśli Twoim priorytetem jest rozwój kondycji to nie zawsze możesz jeździć dużo a lekko. Jednak na tym etapie potrzebowałem więcej odpoczynku, tym bardziej, że zacząłem startować w triathlonie i pokazywać to w formie wideo. To był najtrudniejszy start w życiu, który cudem ukończyłem gdy na Bałtyku sztorm. Tutaj poczułem jak ciężko jest łączyć tyle dyscyplin i, że każda z nich jest poświęceniem tej drugiej. Jednak te zawody poraz kolejny nauczyły mnie pokory do życia, zdrowia, natury, innych ludzi oraz nabrać dystansu do liczb, swoich możliwości. Dowiedziałem się, że najgorsze są autooczekiwania. Planowanie. Bóg się śmieje słysząc o Twoich planach? Tak to było? Nie sądziłem, że jedne zawody mogą tak odwrócić sposób patrzenia na świat. Jednak gdy jesteś naprawde blisko tragedii, wówczas wdrukowujesz sobie w głowie nowy sposób patrzenia na życie oraz ludzi, którzy są obok. Relacja z tych zawodów to był film, który pierwszy raz pozwolił mi spojrzeć inaczej na to co robię. Pokazać tyle emocji. Udowodnić sobie, że to one są dużo ważniejsze niż to co tak naprawdę widać na pierwszy rzut ka. Mówię o filmach, ale tak naprawdę to są znaczniki etapów w moim życiu. To był także moment peaku mojej przeciętnej formy. Wówczas też brałem udział w największej liczbie imprez. Udało mi się podratować takze wieloletnie zaburzenia snu. Trzymanie się przez ostatnie 2 lata stałego rytmu treningowego pomogło mi unormować zegar biologiczny, który wcześniej był strasznie rozregulowany. To pomogło tym bardziej pomogło ograniczyć epizody nerwicy, depresji, lęku uogólnionego. Też w dużej mierze wpłynęło na formę. Wówczas to było stałe 3.5 w/kg FTP. Dla osób stojących z boku to było mało. Dla innych dużo. Dla mnie zawsze średnio, ale musiałem się Tym zadowolić, bo cały czas z tyłu głowy miałem to co działo sie przed 2016 rokiem. Mimo to się nie zniechęcałem. Trzymałem się tych 6 dni treningowych. Jednej zakładki triathlonowej. 10 biegu, 220 na rowerze. Kilometr w wodzie. Bilans energetyczny na zero. Waga na zero. Vo2max 54. 29 października 2019 zrobiłem kolejną serie badań. Był niższy kortyzol, nieco niedoboru ferrytyny przez dietę roślinną. Jednak nieporównywalnie lepsze samopoczucie fizyczne że strony ukłądu pokarmowego. Nigdy nie czułem się tak lekko. Zapomniałem o wszelkich zaburzeniach mojego brzucha. Stale chodziłem też do pychiatry, który niedowierzał. Pozwolił mi na zredukowanie do zera trazodonu. Zostawiając mi jedynie niewielką dawkę inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny . Po prostu ta higiena życia, odżywiania, snu, światła słonecznego, ruchu pozwoliła mojemu mózgowi funkcjonować w zupełnie innych warunkach. Serotoniny mogło być mniej. Jednak do czasu. Do momentu, gdy zaczęła się sypać moja firma. Problemy finansowe zżerały mnie od środka. Wróciła nerwica, depresja. Jedynie wieczorny wysyłek fizyczny pozwalał mi po kilkunastu godzinach dziennego napięcia zrywać łańcuch z mojej głowy. To codzienne męczenie się na trenażerze pozwalało odlatywać gdzieś obok. Ja logując się do Watopii, wylogowywałem się z problemów. Mimo to, mój lekarz zalecił mi stosowanie okresowo wyższej dawki leków. Jednak o dziwo nie doszło do wznowy bezsenności. Te leki dodają także nieco motywacji do działania na codzień, maskując epizody depresji, która odbiera siły do działania. W pewnej mierze na pewno dzięki terapii miałem więcej sił nie tylko do tego, aby tkwić w rytmie szosowym, ale też miłość do szosy przekuć na ucieczkę z branży do Prawie.PRO uruchamiając swój sklep i swoją odzież. Chwilkę potem pojawiła się ogólnoświatowa choroba wirusowa na literę C. Był zakaz jazdy na zewnątrz. Mnóstwo osób odpuszczało treningi na rzecz izolacji. Ja nie zrobiłem tego, bo wiedziałem jak ciężkie bedzie to miało konsekwencje dla mojej głowy. Wykorzystywałem każdy słoneczny dzień, narażając się na krytykę. Wówczas obowiązywał zakaz wstępu do lasów czy jazdy na rowerze gdzie indziej niż do pracy. Na wypadek mandatu woziłem dowód osobisty i maseczkę. Ale to była równia pochyła. Poziom stresu był tak silny, że wysysał że mnie wszystkie waty. W przeciągu kilku tygodni miałem wrażenie, że cofam się o miesiące. Poznałem co to znaczy. Jak wariują wszystkie wskazania. Co to znaczy wówczas zacisnąć zęby i mimo to próbować jechać dalej i się nie zatrzymywać. 2020 rok był przełomowy także dla osób, które mierzyły się z podobnymi problemami jak ja. Wielu wspaniałych ludzi doświadczyło w tym czasie mnóstwo złych emocji. Wówczas samemu sobie przysiągłem, że rezygnując z pracy w mojej poprzedniej firmie i otwierając nową będę starać się na YouTube być jednym z nas. Być dla Widzów a nie odwrotnie. Pokazywać tę moją drogę, te zbiegi okoliczności i sposoby. Zakreślać na mapie wszystkie ślepe uliczki w które wjechałem. Odkryłem jak mnóstwo dobrych ludzi mnie otacza i jak podobni jesteśmy do siebie. To dało mi jeszcze więcej energii do działania. Do cieszenia się każdym dniem na rowerze i na montażu. Stało sie też coś takiego dziwnego… przestałem sie zamykać. Przestałem się wstydzić swojej przeszłosci, choroby, nadwagi. Tego, że kiedyś uważałem się na lepszego od innych. Za pana z radia. 5 lat temu też pierwszy raz doświadczyłem spotkań na żywo. Pierwszy raz ktoś w twarz opowiedział mi swoją anaogiczną historię i powiedział, że śledzi nie od początku. Kamil, nigdy tego nie zapomnę. Tak samo jak pierwszych wspólnych ustawek bez stresu i napinki. Niejako manifestując, że każdy z nas jest ważny bez względu na wagę i wygląd a nawet liczbę subskrybentów. Wtedy też przestałem o to prosić. Okazało sie nagle, że nie jest ważna forma, tylko to jaki jesteś. Że można być akceptowanym takim jakim byłeś wczoraj, dziś i jutro będziesz. Że kolarstwo to jedynie pretekst do zmian. Bo to może być każda inna, dowolna sportowa odskocznia. W 2022 roku nastąpił jedyny w moim życiu etap podczas którego w pracy siedziałem 4 godziny dziennie. Wychodziłem o 13 lub 14, szedłem na warszawski Pl. Vogla i tam pisałem książkę. To, że ona zaczęła się pisać, było wynikiem przypadku. Po pandemii było ogromne zainteresowanie tematyką sportową. Społeczeństwo nadal było pokaleczone, mnóstwo osób postanowiło zmienić priorytety w swoim życiu. Dwie godziny dziennie spędzałem na pisaniu w cieniu, potem zawsze wsiadałem na rower i jechałem do Góry Kalwarii. Kondycyjnie od siebie wówczas niczego nie oczekiwałem. Na tym etapie jesteś w stanie bez napinki, dla siebie sporadycznie brać udział w zawodach. Pojechać pętle w okół tatr na skutek zimowych treningów na trenażerze. To był mój cel i udało się spełnić wszystkie te marzenia. Postawić grubą kreskę i zamknąć ten etap książką pisaną dla Wydawnictwa Znak z Krakowa. Zaakceptowałem samego siebie jakim jestem, ale zajęło to 5 lat. Z czego pierwszy był najważniejszy. A pozostałe 4 to jedynie retrospekcyjna kontrola samego siebie poprzez niezmienną konsekwencję pomimo zawirowań. Z okazji 60 000 km kupiłem nowy rower i wróciłem na 3 dni tam, gdzie pierwszy raz zobaczyłem na żywo góry. Do Kielc. Każdego jednego poranka konsumując wszystkie wyrzeczenia podczas pierwszych tysięcy, które było bolesną inwestycją. Wraz z wydaniem przez Wydawnictwo mojej książki strzeliło 70 000 km jednak bez spektakulatnych sukcesów. Musiałem sobie przetłumaczyć, że constans, stałość to też sukces. Bo wiele momentów zmęczenia kusiło, by na jakiś czas odpuścić. Przestać kręcić kolejne kilometry. Po co znów walczyć na zawodach czy górach. Zwiftowych i realnych, skoro nie widać poprawy. To był ten moj osobisty sufit, którego przez wiele lat nie mogłem przekroczyć. Niby nie chciałem, ale może nie umiałem? Niekiedy było mi z tego powodu trochę smutno, widząc lepszych, szybszych, lepiej zbudowanych. Kolejny rok męczę te alpy i dalej nie mogę złamać 50 minut? Mt. Ventoux na Zwift w 81 minut? Co to jest? Włączają mi się do dziś takie fazy. Głeboko skryte kompleksy wychodzą na wierz. I są tym silniejsze, im masz więcej stresu i zmęczenia w głosie. Zbiegło się to w tym okresie wraz że spadniem mojej aktywności w Social Mediach. Stale, co tydzień publikowałem wciąż poradniki na YT, jednak z weną było ciężko. By temu przeciwdziałać, w okresie zimowym zacząłem latać do Hiszpanii. Naładować się słońcem. Odkryłem kompletnie nowe tereny. Dowiedziałem się, że także w styczniu 2023 można się spalić. Zarówno na skórze, jak i kondycyjnie. Przez to udało mi się odrobinę wyrwać że stagnacji formy. Jednak to było mimowolne. Ponieważ priorytetem wciaż było i jest zdrowie psychiczne. Ale zauważ – poraz kolejny okazuje się, że to jest bardzo sztywna korelacja. Dokładnie tak samo jest z wagą. Momentami ważyłem 77 kg, by potem wejść na 80. Wystarczy tylko kilka gorszych tygodni, by znów przekonać się, że stan umysłu odpowiada także za stan lodówki. Z kolei słońce, większy poziom aktywności paradoksalnie redukuje apetyt. Jesteś w stanie znowu odmawiać sobie słodyczy. Aktualnie też jestem po roku bez absolutnie ani jednego piwa. Zszedłem z 16 procent tłuszczu na 13. Okazało się, że zaczynam poprawiać wszystkie wcześniejsze personal recordy. Przehyba, Obidza, Rates. A to niby tylko 3% tłuszczu. I znów ten wyrzut serotoniny, bo wyszedłem z błotka i kolejnego rocznego epizodu depresji przebijając 99 000 km. Oczywiście dziś także bywają gorsze momenty, bo perfekcjonizmem jest oczekiwanie wyłącznie dobrych momentów. Wyłącznie wzrostu formy. To nie będzie tak, że zawsze będę lepszy na przestrzeni sezonu, roku, czy dziewięciu. Każdy kilometr jest po coś. Jeden z nich będzie szybszy. Drugi zaliczysz podczas drogi powrotnej że ślepej uliczki. Kolejny by zrozumieć czym jest pokora i jak wyglada zachłyśniecie się swoją zajebistością. Pośrodku tej kariery otrzymujesz z otwartej ręki w twarz czy wbić się w ziemię i zrozumieć, że najważniejsze jest to czego nie widać. By z bliska przekonać się, że te cyfry bez narracji nic nie znaczą. Nie mówią ile każda z nich kosztowała Ciebie wysiłku, łez czy przekleństw. Ile razy uznawałeś(aś), że to kompletnie bez sensu, zawłaszcza gdzy wszyscy wokół Cię krytykują za to co widać. A nie za to co jest skryte w cieniu. Kiedy wiesz, że się z Ciebie śmieją, lub gdy spotykasz kogoś, kto traktuje Cię jak gorszego. Gdy ryczysz w sklepie jak małe dziecko przechodząc obok półki ze słodyczami. Albo gdy poza sportem w Twoim życiu dzieje się wiele złego, co tak niesamowicie podcina skrzydła. Gdy uznajesz, że nie tylko ten rower nie ma sensu, ale całe Twoje istnienie. Albo kiedy poziom stresu jest tak silny, że degraduje Twoją formę do cna. Kiedy zaciskasz zęby z całych sił by móc na nowo ruszyć pod tę cholerną górka słysząc w tle tylko niemy śmiech. To jest ta niewidoczna walka każdego z nas na kazdym kilometrze. Każdy z nich rzuca światłocienie. Ja dziękuję moim Widzom za te niespełna 100 000 km razem. Być normalnym

Dziś w programie: Mija tydzień – przegląd najważniejszych politycznych wydarzeń tygodnia; Rozpoczął się 41. Warszawski Festiwal Filmowy. Na ekranach – premiery, filmy nagradzane na międzynarodowych festiwalach, ale też debiuty. W środowisku filmowym przyjmuje się, że bardzo często zwycięzca warszawskiego festiwalu otrzymuje w lutym Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego – rozmowa z Bartłomiejem Pulcynem, dyrektorem programowym 41. Warszawskiego Festiwalu Filmowego; Olimpiada w świecie muzycznym - tak nazywany jest konkurs, który w    tym roku przyciągnął do Warszawy 84 pianistów z 20 krajów. XIX Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny imienia Fryderyka Chopina przyciąga też do Filharmonii Narodowej rzesze miłośników Fryderyka Chopina i pianistyki. Wielbiciele konkursu zapewniają, że będą go śledzić do końca, gość PRdZ – Łukasz Pieńkowski, Polak, który od 37 lat mieszka poza krajem, w Niemczech, Anglii, a dziś w Singapurze. Zapraszamy!

Send us some fan mail! (but we can't reply :( )Sometimes, there are people you meet with a wealth of knowledge about our community and one of those people is Mija! Join us this week as we talk to Mija, her early days on the internet and creating an indelible mark in the lives of many. Episode References: punishmentbook.org - use the wayback machine around 2015 (Original domain was punishbook.net)mijasroom.netthetreehouse.net) - Pablo & Mija's Treehouse (use the wayback machine around 2010)Patreon Good Girls & Boys & Everyone in between! - Adalia's Daddy- Alanah- Andy- Anne- Annie- Autumn- Avi- Axel- Bacon- BerkeleyGirl- Carolyn- CatNamedEaster - Carrie- Charley- Chloe- Cool Pseudonym- DD Lifestyle- Dells- Diane- DME- Elsa- Em- Eva- Icse- Jack A- Jared- John- Jonathon- js4n6- Katie- Justin- Lauren- Lena- Mako- Mama Cat- Margot- Mary- Melissa- Michael- Mija- Noah- Oh-tee-kay- Scott- Sir Galahad- Stephen- SylviaPatreon: https://www.patreon.com/sipsandsmacksTumblr: @adaliak@rexismycopilotEmail:sipsandsmacks@gmail.comInstagram:@sipsandsmacksWebsite:https://www.sipsandsmacks.comIntro and outro music is "Badly Behaved" and licensed through Premium Beat

Māksla, zinātne, filozofija - tā bija viduslaiku dižo prātu neparastā aizraušanās ar alķīmiju. Aiz tās slēpās kas vairāk par metāla pārvēršanu zeltā un mūžīgās dzīvības eliksīra meklējumiem. Alķīmiķu paveikto tolaika šodien varam meklēt dažādās zinātnes jomās. Vēl stipri pirms mūsdienu ķīmijas un medicīnas, tapa zinātniska kustība, kas uzdeva ļoti radikālu jautājumu - vai no dažādiem metāliem var iegūt zeltu? Vai no vienkāršām sastāvdaļām var iegūt pašu dārgāko? Šīs idejas mūsdienās šķiet vai nu absurdas, vai simboliskas, taču tolaik tās nebija nedz muļķīgas, nedz mistiskas - alķīmija bija nopietna zinātniska aizraušanās, kas pulcēja vienlaikus daudz sekotāju un daudz skeptiķu. Par alķīmiju raidījumā Zināmais nezināmajā stāsta Rīgas Stradiņa universitātes Anatomijas muzeja vadītāja, medicīnas vēsturniece Ieva Lībiete un vēsturnieks, Latvijas Universitātes Humanitāro zinātņu fakultātes profesors Andris Levāns. "Ja mūsdienu cilvēkam prasītu, ko viņš ir dzirdējis par alķīmiju, tas būtu no nevērtīgiem metāliem iegūt zeltu, noteikti būtu dzirdēts filozofu akmens vai dzīvības eliksīrs. Tas viss šķistu tāds diezgan mistisks un ezotērisks, un noslēpumains. Bet tas misticisms droši vien alķīmijā ir radies apmēram tikai ap 19. gadsimtu, kad sāk skatīt alķīmijas vēsturi vairāk atsvešināti no dabaszinātņu vēstures un sāk skaidrot dažādus alķīmiķu eksperimentus vairāk kā tādus spirituālus meklējumus nekā zinātniskus, tiešām laboratorijā veiktus eksperimentus. Līdz ar to var teikt, ka šobrīd šī sajūta dominē," skaidro Ieva Lībiete. "Bet, ja mēs paskatāmies zinātņu vēsturē, alķīmijas plašāka izpēte ir attīstījusies, sākot no 20. gadsimta otrās puses. Šobrīd akadēmiskie pētnieki, kas nodarbojas specifiski ar alķīmijas vēsturi, to vērtētu kā daļu no zinātņu vēstures. Un pašos pirmsākumos tas nebija nekas mistisks vai ezotērisks, tā bija tiešām praktizējoša zinātne ar savu teoriju un praksi, kas bija balstīta tā laika izpratnē par pasaules kārtību un par vielas un substances dabu. Tur nebija klāt misticisma. Tas ir kaut kur laika gaitā pievienojies, noslāņojies." "Piekrītu, ka tas misticisms vai tā misticisma gaisotne, kurā mēs esam iegremdējuši šodien nesaprotamo vai maz saprotamo parādību alķīmija, patiešām ir diezgan jauna. Savukārt ir viena cita lieta, kas acīmredzot pavadīja tos, kurus laikabiedri sauca par šiem alķīmijas mākslas meistariem vai adeptiem, tā ir noslēpumainība. Noslēpumainība noteikti ir pavadījusi visus tos cilvēkus, kuri ar to ir nodarbojušies, par kuriem zināja vai par kuriem runāja, ka viņi nodarbojas ar alķīmiju un ka viņi ir iesvaidīti tās noslēpumos, jo patiesi tās bija zināšanas, kuras nebūt nebija domātas visiem," norāda Andris Levāns. "Tā bija pietuvošanās noslēpumam. Tas, ka mēģināja noslēpt šīs zināšanas, kuras patiešām uzskatīja kā lielu vērtību, jo tas nodrošināja vai varēja nodrošināt piekļuvi ne tikai garīgām bagātībām, respektīvi, kaut kādiem izziņas pirmavotiem, bet arī materiālām [bagātībām]. Tad, ja patiešām atklāja veidu, kā pārvērst, respektīvi, transmutēt vielu dabu, ka tu liek kļūt vienam metālam par citu," turpina vēsturnieks. "Tā noslēpumainība un piekļūšana noslēpumam ir saistīta vēl ar robežsituāciju.  Ja jūsu mērķis ir patiešām izskaidrot lietu dabu līdz tam stāvoklim, ko saucam par prima materia, tas stāvoklis, kur lietas, vielas zaudē savas fizikālās un citas īpašības, kuras tām piemīt šobrīd. Tātad viss atgriežas tādā pirmstāvoklī, respektīvi, tajā stāvoklī, kuru, iespējams, pazinis ir vienīgi Dievs. Jautājums ir: vai jūs, ja nokļūstat šajā stāvoklī, nenonākat konfliktā, piemēram, ar kristīgās baznīcas dogmatiku. Vai arī jūs pēkšņi uzņematies to, vai gribat pretendēt uz to lomu, kas bija piešķirta tikai Dievam, kurš radīja no pirmmatērijas visas tās lietas un pasauli, , kas ir mums apkārt. Tie jautājumi, kuri kļūst neērti, un līdz ar to veidojas konfliktsituācijas arī ar tā laika sabiedrību." Taro kāršu izcelsme un nozīme Taro kārtis ietver sevī senu zināšanu sistēmu, un simbolu veidā kārtis stāsta gan par cilvēka dzīves liktenīgiem notikumiem, gan paša rīcību, kas likteni var arī mainīt. Attieksme pret taro kārtīm vēsturē ir bijusi gan vēlama, gan noraidoša, un plašāk par kāršu izcelsmi un nozīmi stāsta pētnieku Ingus Barovskis. Cilvēkiem visos laikos interesējuši divi jautājumi - kas notiks pēc nāves un kas notiks nākotnē? Kartomantija ir pasens nākotnes zīlēšanas paņēmiens, izmantojot gan parastās spēļu kārtis, gan taro kārtis. Tā sarunas iesākumā skaidro Latvijas Universitātes Humanitāro zinātņu fakultātes pētnieks Ingus Barovskis, un viņš arī norāda, ka literatūrā informācija par taro kāršu izcelsmi ir ļoti atšķirīga. Bet izskatās, ka līdz Eiropai šīs kārtis mērojušas garu ceļu, un pēc tam laika gaitā mainījusies arī to nozīme – te izklaidei, te maģijai. Taro kāršu kava sastāv no 78 kārtīm. Ir 22 Lielie Arkāni. Tie simbolizē cilvēka dzīves lielos posmus, liktenīgus notikumus un dvēseles ceļu, piemēram, kārtis “Muļķis”, “Pakārtais”, “Zvaigzne”. Un ir 56 Mazie Arkāni, kas sadalīti četros elementos (zižļi, kausi, zobeni un pentakli) un attēlo ikdienas dzīves aspektus – domas, emocijas, darbības, materiālās lietas. Par taro pirmsākumiem turpina Ingus Barovskis.  

W tym wydaniu: „Mija tydzień” – przegląd najważniejszych politycznych wydarzeń tygodnia; w niedzielę w Mołdawii odbędą się wybory parlamentarne, które zdecydują, czy kraj ten będzie kontynuował swój ruch na Zachód; "Poland. Business Adventure" - stworzony przez MSZ program staży biznesowych kierowany do młodych przedstawicieli Polonii; Marcin Nowak z Centrum Myśli Jana Pawła II o projekcie „Mosty dialogu” – czyli spacerach szlakami wieloreligijnej Warszawy. Zapraszamy do słuchania!                                                                                            

W tym wydaniu: magazyn „Mija Tydzień” – przegląd najważniejszych wydarzeń politycznych tygodnia; gala programu stypendialnego „Poland. Business Adventure” kierowanego do przedstawicieli Polonii; prawie siedem tysięcy dziecięcych rysunków przedstawiających wojnę znajduje się w Archiwum Akt Nowych - część z nich można oglądać na wystawie "Wojna w     oczach dziecka"; prof. Tomasz Derda z Uniwersytetu Warszawskiego o badaniach polskich naukowców  nad starożytnym Biskim Wschodem i Afryką. Zapraszamy do słuchania!  

Mija rok od tragicznej w skutkach powodzi, do której doszło w południowo-zachodniej części Polski. - Nie możemy się budować na terenach zalewowych i to jest moim zdaniem podstawowa kwestia - stwierdziła na antenie Polskiego Radia Katarzyna Piekarska (KO).

W tym wydaniu: magazyn „Mija tydzień”; reżim Łukaszenki uwolnił 52 więźniów politycznych, w tym Polaków; w poniedziałek w Wilnie rozpoczyna się 32. Międzynarodowym Festiwalu Poezji „Maj nad Wilią”; rozmowa z Małgorzatą Kwiatkowską - prezeską Rady Naczelnej Polonii Australijskiej, członkinią Polonijnej Rady Konsultacyjnej, działającej przy Marszałku Senatu RP. Zapraszamy do słuchania!

Meatball and Big Dipper are joined by Mija Massacr this week to talk about actually doing drag, pushing the pen through mental hell, and why she's mourning the loss of so many big girls in the community. Plus they chat about pageantry, long distance relationships, and dick sizes.Listen to Sloppy Seconds Ad-Free AND One Day Early on MOM Plus⁠Call us with your sex stories at 213-536-9180!Or e-mail us at ⁠sloppysecondspod@gmail.com⁠⁠FOLLOW SLOPPY SECONDS⁠⁠FOLLOW BIG DIPPER⁠⁠FOLLOW MEATBALL⁠⁠SLOPPY SECONDS IS A FOREVER DOG AND MOGULS OF MEDIA (M.O.M.) PODCASTSee Privacy Policy at https://art19.com/privacy and California Privacy Notice at https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

Con el afán humano de controlar el tiempo llegaron los relojes. De muñeca, de pared, de torre, analógicos y digitales ECDQEMSD podcast episodio 6127 Relojes Conducen: El Pirata y El Sr. Lagartija https://canaltrans.com Noticias del Mundo: Los surcoreanos de Hyundai en Georgia - Europa busca otros mercados - La derrota de Milei en Buenos Aires - El susurro de ChatGPT - Los MTV Video Music Awards Historias Desintegradas: Un mal alumno - Cambio de colegio - De premio por nada un reloj - Medición de presión arterial - La agenda vintage - Tecnología efímera - Los modelos Casio - El Sr Lagartija y su control de estrés - Mijaíl Bakunin por Vallecas – Vaquita bebé - Control del sueño - Día mundial del tester de software - Juguemos Sodoku - Feliz día niño tico - Día de la belleza - Abraza a tu perro gringo y más... En Caso De Que El Mundo Se Desintegre - Podcast no tiene publicidad, sponsors ni organizaciones que aporten para mantenerlo al aire. Solo el sistema cooperativo de los que aportan a través de las suscripciones hacen posible que todo esto siga siendo una realidad. Gracias Dragones Dorados!! NO AI: ECDQEMSD Podcast no utiliza ninguna inteligencia artificial de manera directa para su realización. Diseño, guionado, música, edición y voces son de  nuestra completa intervención humana.

W tym wydaniu: magazyn „Mija tydzień” – przegląd najważniejszych politycznych wydarzeń tygodnia; trwają Dni Architektury Drewnianej organizowane przez Narodowy Instytut Dziedzictwa, które łączą miłośników drewnianych zabytków - od gór po Bałtyk; 45 lat temu, 31 sierpnia 1980 r.,  w Stoczni Gdańskiej podpisano tzw. Porozumienia Sierpniowe, które otworzyło drogę do powstania NSZZ „Solidarność” i rozpoczęło przemiany ustrojowe w Polsce; Lech Wałęsa, były prezydent RP, laureat pokojowej Nagrody Nobla, lider „Solidarności” o wydarzeniach Sierpnia '80. Zapraszamy do słuchania!

Ha ingresado en prisión provisional un hombre detenido por la Guardia Civil como presunto autor de 6 delitos de incendios forestales ocurridos en Mija, Ojén, Alhaurín de la Torre y 3 en Alhaurín el Grande. Un ciudadano británico residente en Marbella ha renunciado la sustracción de su hijo Oliver. Y en deportes, el domingo el Unicaja arranca la pretemporada a las 18h ante el Melilla y la Rosaleda acogerá el 24 de octubre el partido de ida de las semifinales de la Liga de Naciones Femenina. Escuchar audio

W tym wydaniu: magazyn Mija Tydzień – czyli przegląd najważniejszych wydarzeń politycznych tygodnia; negocjacje związane z utworzeniem nowej koalicji rządowej na Litwie; nie żyje Stanisław Soyka, piosenkarz, pianista, kompozytor, niezapomniany i charyzmatyczny wykonawca takich piosenek jak „Cud niepamięci”, „Tolerancja” czy „Absolutnie nic”, wybitna postać na polskiej scenie muzycznej. Zapraszamy do słuchania!

W tym wydaniu: magazyn „Mija tydzień” komentujący najważniejsze wydarzenia ostatnich dni; światowe komentarze po szczycie Trump-Putin na Alasce; młodzi Polacy mistrzami Ju-jitsu w Wielkiej Brytanii, polscy nastolatkowie po wielkim sukcesie mają szansę na wyjazd na mistrzostwa Europy i Świata w Ju-Jitsu; Jan Młynarski, lider Warszawskiego Combo Tanecznego, śpiewak jazz bandu, wirtuoz gry na bandżoli, perkusista, muzyczny archeolog Warszawy – o nowej płycie na 15-lecie zespołu. Zapraszamy do słuchania!

Dzisiejszą audycję zaczynamy od magazynu "Mija tydzień", czyli przeglądu najważniejszych wydarzeń politycznych tygodnia. Mówimy także o odznaczeniu żołnierzy Wojska Polskiego przez wicepremiera, ministra obrony narodowej Władysława Kosiniaka-Kamysza. Z prof. Grzegorzem Nowikiem z Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku, rozmawiamy o znaczeniu Bitwy Warszawskiej 1920 roku, zaliczanej do 18. najważniejszych bitew świata. Zapraszamy do słuchania!

W dzisiejszej audycji podsumowujemy najważniejsze wydarzenia mijającego tygodnia. Mówimy także o morskich farmach wiatrowych, które mają zmienić polską energetykę. Rozmawiamy o rozpoczęciu prac ekshumacyjnych polskich żołnierzy na terenie dawnego cmentarza na Zboiskach we Lwowie. Zapraszamy także do Rzymu na wystawę poświęconą polskiej królowej.

“Cuando dejé las botas en el colchón de París, sentí que se me acababa el mundo. Entregué mi vida al colchón.” Hablamos en exclusiva con el luchador cubano cuando se cumple un año de uno de los momentos más emotivos de París 2024: su quinto oro consecutivo. Mijaín López, “El Gigante de Herradura” nos cuenta cómo vive su retirada después de 32 años en lo más alto.

W tym wydaniu: magazyn „Mija tydzień”; koreańskie czołgi będą produkowane w Polsce, co zakłada umowa podpisana między konsorcjami zbrojeniowymi obydwu państw; Tydzień Kultury Beskidzkiej - najstarszy i największy festiwal folklorystyczny w Polsce; wystawa w warszawskim Muzeum Niepodległości „Bliscy sąsiedzi. Polskie i ukraińskie stroje ludowe na pocztówkach i w grafice”. Zapraszamy do słuchania!

Mija kolejny tydzień z kolejnymi politycznymi zwrotami akcji. Wszystkie najważniejsze jak zawsze trafnie i wnikliwie komentuje prof. Antoni Dudek. Zapraszamy do słuchania i wyrażania własnej opinii w komentarzach.

Mija 81. rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego. 1 sierpnia 1944 roku do walki przystąpiło około 40 tysięcy powstańców. Bój o stolicę, planowany na kilka dni, trwał ponad dwa miesiące.

Çdo mëngjes zgjohuni me “Wake Up”, programi i njëkohshëm radio-televiziv i “Top Channel” e “Top Albania Radio”, në thelb ka përcjelljen e informacionit më të nevojshëm për mëngjesin. Në “Wake Up” gjeni leximin e gazetave, analiza të ndryshme, informacione utilitare, këmbimin valuator, parashikimin e motit, biseda me të ftuarit në studio për tema të aktualitetit, nga jeta e përditshme urbane e deri tek arti dhe spektakli si dhe personazhe interesantë. Zgjimi në “Wake Up” është ritmik dhe me buzëqeshje. Gjatë tri orëve të transmetimit, na shoqëron edhe muzika më e mirë, e huaj dhe shqiptare. 

W tym wydaniu: magazyn „Mija tydzień”; UE proponuje budżet na kolejną perspektywę finansową; podczas Polonia Camp 2025 odbył się panel „Mosty do Polski”; projekt Centrum Archiwistyki Społecznej „Pamięciownik” ruszył w Polskę. Zapraszamy do słuchania!

W tym wydaniu: magazyn "Mija tydzień"; obchody Narodowego Dnia Pamięci o Polakach – ofiarach ludobójstwa OUN –UPA; nagrody im. Oskara Kolberga dla twórców ludowych wręczone po raz pięćdziesiąty; międzypokoleniowa potańcówka, znana z Warszawy, tym razem w Wilnie. Zapraszamy do słuchania!

Mija właśnie 82. Rocznica „krwawej niedzieli” – jednego z najbardziej dramatycznych epizodów antypolskiej ofensywy, przeprowadzonej na Kresach przez ukraińskich nacjonalistow.„Nie o zemstę, lecz o pamięć wołają ofiary” – głosi napis na pomniku ofiar ukraińskich nacjonalistów na krakowskim cmentarzu Rakowickim. 11 lipca 1943 roku oddziały OUN-UPA zaatakowały Polaków w 99 miejscowościach przedwojennego województwa wołyńskiego na Kresach. Dla upamiętnienia tego dnia, nazywanego „krwawą niedzielą”, obchodzimy Dzień Pamięci o Polakach – Ofiarach Ludobójstwa dokonanego przez OUN-UPA na Kresach Wschodnich II RP.Działająca od dwudziestolecia międzywojennego Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów rozpoczęła w 1942 r. formowanie oddziałów zbrojnych, nazwanych później Ukraińską Powstańczą Armią. Jednym z celów jej ataków stała się ludność polska zamieszkująca przedwojenne polskie tereny na wschód od Sanu. W lutym 1943 r. OUN podjęła decyzję o usunięciu ludności nieukraińskiej z terenów uznawanych przez ukraińskich nacjonalistów za ziemie ukraińskie.Systematyczne działania eksterminacyjne ogarnęły przede wszystkim Wołyń – z punktem kulminacyjnym w 1943 r. – oraz część wschodniej Małopolski, gdzie do nasilenia antypolskich działań doszło rok później. Fizyczna eliminacja miała oczyścić tereny przedwojennych polskich Kresów południowo- wschodnich z pierwiastka polskiego. Szacuje się, że ukraińscy nacjonaliści, wspierani przez chłopstwo, zaatakowali ludność w 4300 miejscowościach i zamordowali około 100 tysięcy Polaków.W pobliżu zniszczonych wsi i chutorów pozostały bezimienne masowe doły grobowe kryjące – najczęściej okaleczone – ciała polskich mieszkańców Kresów. Ludobójstwo Polaków zyskało miano rzezi wołyńskiej.Celem ukraińskich nacjonalistów była jednak nie tylko fizyczna eliminacja polskiejspołeczności, ale także wykarczowanie śladów świadczących o wielowiekowej obecności polskiej na Kresach. Dlatego, dokonując aktów ludobójstwa, niszczyli jednocześnie polskie dobra kulturalne, zabytki, uderzali w kresową gospodarkę,wypalając polskie siedliska do fundamentów, ze szczególną zajadłością niszcząc katolickie kościoły.Materiał partnera Instytut Pamięci NarodowejWięcej podcastów historycznych znajdziesz naportalu przystanekhistoria.pl

In this wide-ranging conversation, host Daniel Chacón speaks with poet Matt Sedillo— called “America's greatest political poet”—about his poetic mission, international travels, and deep commitment to social justice. Sedillo reflects on the legacy of revolutionary poets like Roque Dalton and Pablo Neruda, and shares his experiences participating in international poetry festivals, including a recent trip to Cuba where he read a poem to Olympic gold medalist Mijaín López.The episode explores Sedillo's literary and political inspirations, his role in building bridges between Chicano poetry and audiences across Latin America, and his passion for promoting working-class voices through El Martillo Press, which he co-founded. He also speaks candidly about the importance of mentorship, cultural reciprocity, and networking for emerging writers.

En entrevista con Pamela Cerdeira, para MVS Noticias, Carolina Gil, titular de MVS Noticias en Puebla, mencionó el tema de Gabriel Mijaíl, el rumano que “usa su energía” para curar dolencias y enfermedades en Puebla.See omnystudio.com/listener for privacy information.

W najnowszej Mellinie gwiazda Kanał Zero a wcześniej TVP – Iza Krzan. Dziennikarka opowiada o swoich początkach jako miss i zdradza, że przez garbaty nos i szerokie biodra nie miała szans w modelingu. W szkole miała nieprzyjemności z powodu wysokiego wzrostu (183 cm). Karierę w telewizji robiła współprowadząc z Tomkiem Kammelem „Pytanie na śniadanie”. Mija właśnie rok odkąd straciła pracę. Teraz o TVP mówi tak:„Telewizja publiczna zawsze będzie telewizją, na którą wpływ będzie miała rządząca partia, a my czasami jesteśmy pionkami w tej grze, z którymi się nie liczą”.Krzan mówi też o nieudanych związkach, które skłoniły ją do pójścia na terapię i dlaczego czuła presję, że musi zostać geodetą.

eliz Año Nuevo Face Radio Family and Friends! Unbound with Ricardo is glad to be back for another year of music from around the world and back. Expect house and nu-disco from Laurent Simeca, Mike 'Agent X' Clark, Mija, Mahmut Orhan, Kenan Bayramli, Sultra Gospel Singers, Akabu, and much more. This is Unbound with Ricardo for The Face Radio, sharing past, present and future classic dance music from around the world and back...keep it locked first and third Wednesday of every month. 10pm to 12am EST. Brooklyn, NY Time Zone. Next Unbound: January 29th 2025For more info and tracklisting, visit: https://thefaceradio.com/unboundTune into new broadcasts of Unbound LIVE, Opposite Wednesdays from 10 PM - Midnight EST / 3 - 5 AM GMT (Thursday).//Dig this show? Please consider supporting The Face Radio: http://support.thefaceradio.com Support The Face Radio with PatreonSupport this show http://supporter.acast.com/thefaceradio. Join the family at https://plus.acast.com/s/thefaceradio. Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

Erin Nichole Whinnery is the designer and maker behind Mija Handmade. Erin grew up, as she says, under her mother's sewing table. In 2011, she made a quilt for her niece, then her sewing sat on the backburner. Then, like a lot of us, she wanted something creative to do during the 2020 lockdown. She picked up some fabric and zippers and started making striped zippered pouches. When the novelty of pouches wore off, she dove into sewing in other ways. Stockings, home decor, quilts, improv... and along came the Sharrow Quilt. The first design of many to come from Mija Handmade. As you'll see in her patterns, Erin loves to incorporate bold lines with interesting geometry and movement. This is also demonstrated in her current Block of the Month: Learning Curves 2024. Erin and Amanda chatted about the beauty and inspiration that comes from what we see, and in the technical side of writing patterns. Erin views it as its own art, and Amanda agrees. Erin Nichole just released her latest pattern, Grandma Core, and is available now! You can also purchase acrylic templates to help get crisp even curves. Go check out Erin's patterns while you listen! Find Erin Nichole here!  Website: https://mijahandmade.com/ Instagram: https://www.instagram.com/mija.handmade/ This episode is sponsored by the lovely Cozy Earth. Shop now and use code GRANNYS at checkout to get 40% off your purchase! cozyearth.com Want to see more? You can find it here: Show Merch: nygqs.printify.me Patreon: patreon.com/notyourgrannysquiltshow Insta: https://www.instagram.com/notyourgrannysquiltshow https://www.instagram.com/sweetpeadesigncompany YouTube: https://youtube.com/@notyourgrannysquiltshow Etsy: https://www.etsy.com/shop/SweetPeaDesignCoShop Want to be on the show? Send us a message!

This week we are joined by Stephanie Moran Reed of Mija books. Mija books is an online bookstore that specializes in bilingual and diverse books that Stephanie owns alongside her husband. They hope that every child can have a bookshelf full of inclusive books. They now host book fairs in the hopes of bringing more diverse books into schools. Today, we talk about how to get our kids interested in reading, and what Stephanie wishes she could tell some parents that try to put restrictions on the types of books their kids read. We also discuss her journey to creating Mija books, and her plans for the future!    Super Mamás  IG: @_supermamas  Facebook: Super Mamás  Twitter: @_supermamas   Website: http://supermamas.com/    This is a Redd Rock Music Podcast  IG: @reddrockmusic  www.reddrockmusic.com  Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices

10 best and worst moments from the 2024 Paris Olympics Opening Ceremonies, plus! Reaction to the Canada Soccer sanctions.00:00 Anthony's Pole03:00 Yusef Dikec & Kim Yeji05:30 Chocolate Chip Muffins07:30 Mijaín López Núñez10:55 Ledecky, McIntosh, Biles14:35 Basketball17:05 Noah Lyles19:30 St. Lucia Celebrates22:45 Raygun24:35 Thumbs Up for ParisShare your thoughts in the comments below!Hit Like and Subscribe!Follow Jesse on Twitter at @JesseBlakeFollow Jesse on Instagram @Jesse.BlakeSubscribe to The Jesse Blake Sports Report wherever you get your podcasts!Visit https://sdpn.ca for more.https://www.youtube.com/@JesseBlakeSportsReport?sub_confirmation=1Join us on Discord: https://discord.com/invite/MtTmw9rrz7For general inquiries email: info@sdpn.caReach out to https://www.sdpn.ca/sales to connect with our sales team and discuss the opportunity to integrate your brand within our content!Join SDP VIP:YouTube: https://www.youtube.com/channel/UC0a0z05HiddEn7k6OGnDprg/joinApple Podcasts: https://apple.co/thestevedanglepodcastSpotify: https://podcasters.spotify.com/pod/show/sdpvip/subscribeAdvertising Inquiries: https://redcircle.com/brandsPrivacy & Opt-Out: https://redcircle.com/privacy

Kelly highlights some of the most exciting YA nonfiction hitting shelves this fall, including several works of graphic nonfiction. Subscribe to the podcast via RSS, Apple Podcasts, or Spotify. To get even more YA news and recommendations, sign up for our What's Up in YA newsletter! Make this your most bookish summer yet with personalized reading recommendations from Tailored Book Recommendations! Our bibliologists (aka professional book nerds) are standing by to help you find your next favorite read. Get your recommendations via email, or opt to receive hardcovers or paperbacks delivered right to your door. And with quarterly or annual plans available, TBR has something for every budget. Get started today from just $18! This content contains affiliate links. When you buy through these links, we may earn an affiliate commission. Books Discussed Represent: The Unfinished Fight for the Vote by Michael Eric Dyson, Marc Favreau (September 10) Shift Happens by J. Albert Mann Unequal: A Story of America by Michael Eric Dyson and Marc Favreau Spirit Sleuths: How Magicians and Detectives Exposed the Ghost Hoaxes by Gail Jarrow (September 10) Flamboyants: The Queer Harlem Renaissance I Wish I'd Known by George M. Johnson and illustrated by Charly Palmer (September 24) Don't Look Back: A Memoir of War, Survival, and My Journey from Sudan to America by Achut Deng, Keely Hutton (October 8) A Long Way Gone by Ishmael Beah Side Quest: A Visual History of Role Playing Games by Samuel Sattin and Steenz (October 8) Halfway There: A Graphic Memoir of Self-Discovery by Christine Mari (October 15) Ay, Mija by Christine Suggs  I Was There American Dream by Malaka Gahrib Visitations by Corey Egbert (November 19) Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices

Buenos días desde La Habana, soy Yoani Sánchez y en el "cafecito informativo" de este miércoles 10 de julio de 2024 tocaré estos temas: - Amenazas, operativos y cortes telefónicos la víspera del 11J - Se acercan al 20% los nacimientos correspondientes a adolescentes - Cerca de 40.000 cubanos solicitaron la nacionalidad española - Boris Larramendi se presenta en Madrid Gracias por compartir este "cafecito informativo" y te espero para el programa de mañana. Puedes conocer más detalles de estas noticias en el diario https://www.14ymedio.com Los enlaces de hoy, para abrirlos desde la Isla se debe usar un proxy o un VPN para evadir la censura: Precios topados en los comercios privados de Holguín; anarquía en La Habana https://www.14ymedio.com/economia/precios-topados-comercios-privados-holguin_1_1104140.html Pese a las protestas en La Habana, Wingo mantiene la obligación del visado https://www.14ymedio.com/cuba/pese-protestas-habana-wingo-mantiene_1_1104143.html La Onat cierra 15 'mipymes' y castiga a 323 cuentapropistas por "irregularidades" https://www.14ymedio.com/economia/onat-cierra-15-mipymes-castiga_1_1104158.html Se acercan al 20% del total los nacimientos correspondientes a adolescentes en Cuba https://www.14ymedio.com/cuba/acercan-20-total-nacimientos-correspondientes_1_1104132.html Cerca de 40.000 cubanos solicitaron la nacionalidad española en el consulado de La Habana https://www.14ymedio.com/sociedad/cerca-40-000-cubanos-solicitaron_1_1104127.html Para salvar la empresa estatal cubana proponen el modelo de Singapur https://www.14ymedio.com/cuba/salvar-empresa-estatal-cubana-proponen_1_1104130.html Un derrumbe interior da el puntillazo al edificio del Instituto Superior de Diseño en La Habana https://www.14ymedio.com/cuba/derrumbe-interior-da-puntillazo-edificio_1_1104147.html La Onat cierra 15 'mipymes' y castiga a 323 cuentapropistas por "irregularidades" https://www.14ymedio.com/economia/onat-cierra-15-mipymes-castiga_1_1104158.html Dan de baja por dopaje al rival turco del cubano Mijaín López en París 2024 https://www.14ymedio.com/deportes/dan-baja-dopaje-rival-turco_1_1104145.html Boris Larramendi se presenta en Madrid https://www.14ymedio.com/eventos-culturales/musica/boris-larramendi-presenta-madrid_1_1104155.html

L.A.'s curvy 'it girl' Mija joins Delta on the couch to talk white plastic chairs, how much neck to feature in drag, and choose between In-N-Out, Tam's, or Tommy's. Plus they celebrate Delta's birthday, which is not a single day, but a whole season! Listen to Very Delta Ad-Free AND One Day Early on MOM Plus   Send us an e-mail at readmedelta@gmail.com   FOLLOW DELTA @deltawork   VERY THAT IS A FOREVER DOG AND MOGULS OF MEDIA (M.O.M.) PODCAST Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices

L.A.'s curvy 'it girl' Mija joins Delta on the couch to talk white plastic chairs, how much neck to feature in drag, and choose between In-N-Out, Tam's, or Tommy's. Plus they celebrate Delta's birthday, which is not a single day, but a whole season!Listen to Very Delta Ad-Free AND One Day Early on MOM Plus Send us an e-mail at readmedelta@gmail.com FOLLOW DELTA@deltawork VERY THAT IS A FOREVER DOG AND MOGULS OF MEDIA (M.O.M.) PODCAST Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoicesSee Privacy Policy at https://art19.com/privacy and California Privacy Notice at https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

Alaska and Willam are back with some more goss for you. They recap their escapades in Palm Springs for Pride, discuss the first ever Divatrontic show in LA celebrating 10 years of “Artpop,” and applaud the recent Ohio election victory to enshrine abortion rights into the constitution. Plus they read your letters about vocal habits, cheating partners, and New Jersey.We all deserve to have more control over our dating experience and go on great dates. So download Hinge, and find someone worth deleting the app for. https://hin.ge/RaceChaserListen to Race Chaser Ad-Free on MOM PlusFollow us on IG at @racechaserpod and click the link in bio for a list of organizations you can donate to in support of Black Lives MatterRainbow Spotlight: I Wanna Be A Big Star by Mija feat. Wreckno and Cakes Da KillaFOLLOW ALASKAhttps://twitter.com/Alaska5000https://www.instagram.com/theonlyalaska5000https://www.facebook.com/AlaskaThunderhttps://www.youtube.com/channel/UC9vnKqhNky1BcWqXbDs0NAQFOLLOW WILLAMhttps://twitter.com/willamhttps://www.instagram.com/willamhttps://www.facebook.com/willamhttps://www.youtube.com/channel/UCrO9hj5VqGJufBlVJy-8D1gRACE CHASER IS A FOREVER DOG PODCAST Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoicesSee Privacy Policy at https://art19.com/privacy and California Privacy Notice at https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

Alaska and Willam are back with some more goss for you. They recap their escapades in Palm Springs for Pride, discuss the first ever Divatrontic show in LA celebrating 10 years of “Artpop,” and applaud the recent Ohio election victory to enshrine abortion rights into the constitution. Plus they read your letters about vocal habits, cheating partners, and New Jersey. We all deserve to have more control over our dating experience and go on great dates. So download Hinge, and find someone worth deleting the app for. https://hin.ge/RaceChaser Listen to Race Chaser Ad-Free on MOM Plus Follow us on IG at @racechaserpod and click the link in bio for a list of organizations you can donate to in support of Black Lives Matter Rainbow Spotlight: I Wanna Be A Big Star by Mija feat. Wreckno and Cakes Da Killa FOLLOW ALASKA https://twitter.com/Alaska5000 https://www.instagram.com/theonlyalaska5000 https://www.facebook.com/AlaskaThunder https://www.youtube.com/channel/UC9vnKqhNky1BcWqXbDs0NAQ FOLLOW WILLAM https://twitter.com/willam https://www.instagram.com/willam https://www.facebook.com/willam https://www.youtube.com/channel/UCrO9hj5VqGJufBlVJy-8D1g RACE CHASER IS A FOREVER DOG PODCAST Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices