Podcast appearances and mentions of jan chrzciciel

Św. Jan Chrzciciel de Rossi, J 15,12-17

Św. Jan Chrzciciel de La Salle, J 8,12-20

Łukasz pojawia się Imiennie w Biblii tylko trzy razy. W Kolosan 4:14 czytamy: “Pozdrawia was Łukasz, lekarz umiłowany”. Paweł nazywa go tutaj umiłowanym lekarzem. Później w liście do Filemona 1:24 czytamy: “Marek, Arystarch, Demas, Łukasz, współpracownicy moi”. Tutaj Łukasz jest nazwany jednym ze współpracowników. Ostatni fragment pochodzi z 2 Tymoteusza 4:11, czytamy tam: “Tylko Łukasz jest ze mną”. Tradycja mówi, że było to tuż przed śmiercią Pawła. Tylko Łukasz był z nim. W tych wersetach określono Łukasza jako “umiłowanego lekarza” oraz “współpracownika”. My jednak znamy go jako ewangelistę. Kim był Łukasz?Tradycja podaje, że Łukasz urodził się i mieszkał w Antiochii Syryjskiej. Miasto to założył około roku 300 p.n.e. Seleukos I Nikator. Osiedlił w nim Macedończyków i Żydów. Tak więc od samego powstania było to miasto, w którym Żydzi i Grecy żyli razem. Z tego powodu mamy dwie wersje pochodzenia Łukasza. Jedna mówi, że był zhellenizowanym Żydem, a druga, że był Grekiem. Ci, którzy twierdzą, że był Grekiem opierają się na Liście do Kolosan 4:11, gdzie czytamy: “I Jezus, zwany Justem. Oni są jedynymi Żydami, którzy są współpracownikami moimi dla sprawy Królestwa Bożego, oni stali się dla mnie pociechą”.Paweł w Kolosan 4:11 kończy wymieniać Żydów, którzy są wraz z nim, a później w wersecie 14 mówi o Łukaszu, lekarzu umiłowanym. Jeżeli więc w wersecie 11 kończy słowami: “Oni są jedynymi Żydami”, a później dopiero w wersecie 14 wymienia Łukasza, to z tego zdaje się wynikać, że Łukasz nie był Żydem. Paweł jednak nie powiedział wprost, że Łukasz nie jest Żydem. Oczywiście istnieje jeszcze trzecia wersja - Łukasz był potomkiem zarówno Greków jak i Żydów. Może podobnie jak Tymoteusz, który był synem Żydówki i Greka. Ale to nie wszystko jest także czwarta i piąta wersja.Zbadano szczątki, które według tradycji miały być ciałem Łukasza. Z tych badań wynika, że zmarły był Syryjczykiem. Oni także byli zhellenizowani i przez Żydów także byli określani jako Grecy. Tak więc czwarta teoria mówi, że Łukasz był z pochodzenia Syryjczykiem. Piąta wersja jest związana z jego imieniem. Greckie imię Łukasz ma być grecką formą rzymskiego imienia oznaczającego osobę pochodzącą z Lukanii, krainy na południu Włoch. Nie wszyscy jednak twierdzą, że imię Łukasz to nazwa mieszkańca Lukanii, warto przypomnieć, że łacińskie słowo lux to światło.Osobiście najbardziej przemawia do mnie wersja, że Łukasz był shelenizowanym Żydem. Wiedział dużo o zwyczajach zarówno Greków jak i Żydów. Sprawdził genealogię Jezusa w świątyni, a to mógł zrobić tylko Żyd. Znał także grecką literaturę historyczną i w jego Ewangelii oraz Dziejach widać te greckie wpływy. W tamtym okresie wielu Żydów było pod wpływem greckiej kultury i filozofii. Ten ostatni termin należy rozumieć jako naukę. Filozofia to połączenie dwóch greckich słów filo - miłość i zofia - mądrość. Tak więc ten termin oznacza umiłowanie mądrości np. historii czy medycyny.Według tradycji właśnie ten Łukasz miał spisać jedną z ewangelii. W Łukasza 1:2 czytamy: “Jak nam to przekazali naoczni od samego początku świadkowie i słudzy Słowa”. Zauważmy, że autor nie podaje się za świadka, ale za kogoś kto rozmawiał ze świadkami. Czy tylko rozmawiał? W kolejnym wersecie czyli Łukasza 1:3 czytamy: “Postanowiłem i ja, który wszystko od początku przebadałem, dokładnie kolejno ci to opisać, dostojny Teofilu”. Ewangelista Łukasz przepytał świadków i od początku wszystko przebadał. Właśnie to wskazuje na jego hellenistyczne wykształcenie.Za ojca historii uważa się Herodota. Spisał on historię nie tylko Greków, ale także Persów, Egipcjan i innych ludów. Nie był pierwszym, który spisywał historię, ale był pierwszym, który podszedł do tego krytycznie. Badał dostępne źródła, a następnie próbował dociec co naprawdę się wydarzyło. Starał się też podać miejsce oraz czas opisywanych wydarzeń. Np. w Łukasza 3:1 czytamy: “W piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza, gdy namiestnikiem Judei był Poncjusz Piłat, tetrarchą galilejskim Herod, tetrarchą iturejskim i trachonickim Filip, brat jego, a tetrarchą abileńskim Lizaniasz”. Kolejny werset wspomina jeszcze o arcykapłanach Annaszu i Kajfaszu.Gdyby nie Ewangelia Łukasza nie wiedzielibyśmy kiedy się urodził Jezus ani kiedy rozpoczął swoją działalność. Tylko Łukasz podaje nam, że Jezus urodził się podczas panowania cesarza Augusta, gdy Kwiryniusz był namiestnikiem Syrii jak czytamy w Łukasza 2:1, 2. Później pisze o tym, kiedy działalność rozpoczął Jan Chrzciciel. W Łukasza 3:1 czytamy: “W piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza”. Łukasz podaje więc kiedy wydarzyły się opisane przez niego rzeczy.Wydaje się więc, że Łukasz był wychowany w hellenistycznym duchu. W zasadzie nie ma więc znaczenia z jakiego narodu pochodził. W Antiochii w Syrii oraz w Aleksandrii w Egipcie istniało coś co się określa jako hellenistyczny judaizm. Opisał dzieje Jezusa na podstawie rozmów ze świadkami. Np. w Łukasza 2:51 czytamy: “I poszedł z nimi, i przyszedł do Nazaretu, i był im uległy. A matka jego zachowywała wszystkie te słowa w sercu swoim”. Wynika z tego, że Łukasz rozmawiał z Marią, matką Jezusa.Zauważmy, że Łukasz wymienia konkretne daty kiedy dochodziło do różnych wydarzeń. Podaje też swoje źródła. Ewangelia jest oparta na rozmowach ze świadkami, ale w Dziejach Apostolskich Łukasz podaje także swoje własne doświadczenia. Np. w Dziejach rozdziale 16 zmienia sposób pisania. W wersecie 8 czytamy: “doszli do Troady”, a w wersecie 11 czytamy: “Odpłynąwszy z Troady, zdążaliśmy wprost do Samotraki”. Wygląda więc na to, że Łukasz dołączył do Pawła w Troadzie. Tak więc wydarzenia od tego 8 wersetu to rzeczy, których Łukasz sam był świadkiem.Informacje w dwóch księgach, które przypisuje się Łukaszowi zdają się potwierdzać, że spisał je lekarz. Np. zarówno Mateusz jak i Marek piszą o gorączce teściowej Piotra, ale tylko Łukasz pisze, że była to “wielka gorączka”. W Dziejach Apostolskich 28:8 czytamy: “ojciec Publiusza leżał w gorączce i chorował na czerwonkę”. Łukasz prawdopodobnie leczył także Pawła, który w Kolosan 4:14 nazwał go “umiłowanym lekarzem”. Być może rada dla Tymoteusza co do jego problemów żołądkowych także pochodziła od Łukasza.Podsumujmy. Niewiele wiemy o Ewangeliście Łukaszu. Jego imię pojawia się tylko trzy razy w listach apostoła Pawła. Według tradycji miał się urodzić w Antiochii Syryjskiej. Paweł jednak wyruszał z Antiochii, a Łukasz osobiście pojawia się dopiero w Troadzie. Później towarzyszył Pawłowi do Jerozolimy, gdzie prawdopodobnie miał okazję zebrać materiały do Ewangelii. Tam mógł sprawdzić w świątyni genealogię Jezusa, którą zawarł w 3 rozdziale Ewangelii. W Jerozolimie zapewne spotkał też wielu świadków, między innymi być może także matkę Jezusa.Jest kilka teorii na temat jego narodowości. Wielu historyków skłania się ku temu, że był on Grekiem. Badania grobu, który przypisuje się Łukaszowi wskazują na narodowość syryjską. Nie mamy jednak pewności, czy to na pewno ciało ewangelisty Łukasza. Ja osobiście uważam, że był on zhelenizowanym Żydem, który uczył się greckiej medycyny, ale także greckiego podejścia do spisywania historii. Poprzedni ewangeliści, np. Mateusz spisywali wydarzenia tematycznie. Łukasz opisał jednak wydarzenia w porządku chronologicznym.Oba jego dzieła czyli Ewangelia oraz Dzieje Apostolskie są dedykowane Teofilowi. Warto jednak zwrócić uwagę, że w Łukasza 1:3 czytamy: “kolejno ci to opisać, dostojny Teofilu”. Tymczasem w Dziejach Apostolskich 1:1 czytamy: “Pierwszą księgę, Teofilu, napisałem o tym wszystkim, co Jezus czynił”. Łukasz pisze tutaj o tym, że jest to druga księga, a pierwsza była poświęcona Jezusowi czyli pierwsza księga to Ewangelia, a druga to Dzieje Apostolskie. Warto jednak zwrócić uwagę, że w Ewangelii nazywał go “dostojnym Teofilem”, a w Dziejach już tylko “Teofilem”. Jak myślicie dlaczego taka zmiana?Pozdrawia was Łukasz, lekarz umiłowany, i Demas.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/List-do-Kolosan/4/14Tylko Łukasz jest ze mną. Weź Marka i przyprowadź z sobą, bo mi jest bardzo potrzebny do posługiwania.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/2-List-do-Tymoteusza/4/11I Jezus, zwany Justem. Oni są jedynymi Żydami, którzy są współpracownikami moimi dla sprawy Królestwa Bożego, oni stali się dla mnie pociechąhttps://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/List-do-Kolosan/4/11Jak nam to przekazali naoczni od samego początku świadkowie i słudzy Słowahttp://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ewangelia-Lukasza/1/2Postanowiłem i ja, który wszystko od początku przebadałem, dokładnie kolejno ci to opisać, dostojny Teofiluhttps://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ewangelia-Lukasza/1/3W piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza, gdy namiestnikiem Judei był Poncjusz Piłat, tetrarchą galilejskim Herod, tetrarchą iturejskim i trachonickim Filip, brat jego, a tetrarchą abileńskim Lizaniaszhttp://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ewangelia-Lukasza/3/1I poszedł z nimi, i przyszedł do Nazaretu, i był im uległy. A matka jego zachowywała wszystkie te słowa w sercu swoim.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ewangelia-Lukasza/2/51

Informacje o podkaście, odcinkach i autorach: https://teologiazkatowic.pl     W kolejnym odcinku naszych rozmów znów podejmujemy temat z pogranicza teologii fundamentalnej i dogmatycznej - dotykając tym razem kwestii w sposób oczywisty decydującej o „być albo nie być” ortodoksyjnego chrześcijaństwa. Jak rozumieć teksty Nowego Testamentu mówiące o Jezusie zmartwychwstałym i spotkaniach z Nim? Podejmujemy tę kwestię w kontekście napięć między naukową, historyczno-krytyczną lekturą Biblii, a jej czytaniem w duchu zaufania świadectwom pierwszego pokolenia uczniów Ukrzyżowanego. Pożyteczna lektura: J. Gnilka, „Pierwsi chrześcijanie. Źródła i początki Kościoła”, tłum. W. Szymona, Kraków 2004: zakończenie rozdziału czwartego („Jan Chrzciciel i Jezus”), s. 275-286; E. Piotrowski, “Początki wiary w zmartwychwstanie Jezusa. Od Reimarusa do Ratzingera/Benedykta XVI”, Zielona Góra 2022. N.T. Wright, „The Resurrection of the Son of God”, Minneapolis 2003: szczególnie część piąta („Belief, Event and Meaning”, s. 685-718). 

O cerkwi pw. św. Paraskewy w Kwiatoniu opowiedział jej opiekun i przewodnik Jan Hyra. Konferencja „Dziedzictwo kulturowe wsi podkarpackiej i małopolskiej", panel "Nowe życie pod starymi dachami". Bóbrka, 10-11 października 2014 r. https://wszechnica.org.pl/wyklad/o-opiece-i-udostepnianiu-cerkwi-greckokatolickiej-pw-sw-paraskewy-w-kwiatoniu/ Nazywam się Jan Hyra – jestem przewodnikiem i opiekunem cerkwi w Kwiatoniu, w Małopolsce, powiecie Gorlickim. Świątynia nasza pełni obecnie funkcję filialnego kościoła parafii rzymsko-katolickiej w Uściu Gorlickim.Cerkiew budowana została w pierwszej połowie XVII wieku, jako budowla drewniana, trójdzielna i zorientowana. Historycy określają ją jako północno-zachodnio-łemkowską w wariancie starszym. Natomiast turyści nadali jej kilka innych określeń, a to: perła architektury drewnianej, gotyk łemkowski, cudeńko, puzderko, perełka, a ostatnio baletnica- wszystkie te określenia odnoszą się do smukłości jej wież jak również wystroju wnętrza. Wyposażenie świątyni pochodzi z 1903 i 1904 roku. Polichromię w całości cerkwi wykonał Michał Bogdański mieszkaniec Jaślisk, jego też dziełem są ikony w ikonostasie. Natomiast snycerkę ikonostasu jak i pierwsze ławy do cerkwi wykonał rzeźbiarz Andrzej Szajna z Rymanowa. Dopełnieniem całości wystroju jest kilka starszych elementów. Mianowicie dwa boczne ołtarze z XVIII wieku, XIX-wieczna płaszczennica i kamienna kropielnica z 1750 roku. Cerkiew przechodzi obecnie konserwację. Prace konserwatorskie wewnątrz rozpoczęto w 2005 roku i prowadzone są w miarę pozyskiwania środków finansowych. Podczas prac konserwatorskich przy parapecie chóru, konserwator pani Magdalena Stawowiak odkrywa fragment pierwszego ikonostasu. Przedstawia on Chrystusa Pantokratora, któremu towarzyszą Matka Boska i św. Jan Chrzciciel. W dalszej części malowidła jest 5 apostołów. Dzieło pochodzi z pierwszej połowy XVII wieku, co potwierdziło datowanie cerkwi. Jest to nasze najcenniejsze dzieło poddane obecnie zabiegom konserwatorskim, po zakończeniu których powróci do cerkwi i eksponowane, będzie dodatkową atrakcją wewnątrz świątyni. Kiedy w 1989 roku inwentaryzację cerkwi przeprowadza dr. Ryszard Brykowski, świątynia wymaga gruntownego remontu.Był to dobry czas jak i klimat do rozpoczęcia prac. Dzięki konserwatorowi nowosądeckiemu, panu Zygmuntowi Lewczukowi prace rozpoczęto w 1990 roku i po 2 latach zakończono remont strony zewnętrznej. Na całości świątyni wróciły gonty, przywrócono w ten sposób cerkwi jej naturalny i pierwotny wygląd. Wówczas była potrzeba koordynowania pracami pomocniczymi wykonywanymi przez mieszkańców jak i przygotowanie materiału na budowę, był to początek mojej „przygody „ z świątynią w Kwiatoniu. Od tego czasu zostałem jej opiekunem. Wspólnie z mieszkańcami Kwiatonia w 2000 roku rozbieramy betonowe ogrodzenie. Zostało odtworzone pierwotne z bali drewnianych, kryte gontem. Mieszkańcy chętnie pracowali przy „swojej” jak to często podkreślali świątyni. Turystów od zawsze przyciągała nasza cerkiew. W 2001 roku powstaje Szlak Architektury Drewnianej woj. małopolskiego, który tworzą 253 obiekty zabytkowe (w tym obecnie 8 obiektów będących na liście UNESCO. Początkowo naszą świątynię odwiedzało 2-3 tysiące osób w sezonie, obecnie liczba ta wzrosła do 20-25 tysięcy osób. Powstające gospodarstwa agroturystyczne, pensjonaty, jako jedną z atrakcji dla swoich gości polecają wizytę w cerkwi w Kwiatoniu. Nie brakuje turystów zagranicznych, jednak gro turystów to mieszkańcy Polski. Od pewnego czasu cerkiew w Kwiatoniu stała się miejscem gdzie swoje sakramentalne „TAK” wypowiadają nowożeńcy z różnych stron, niekoniecznie z Polski. Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #dziedzictwo #kultura #sztuka #zabytki #religia #cerkiew #unesco

Tytuł "O Egipcie i aniołach" mówi o ludziach. Tych którzy dzisiaj są w Egipcie, czyli w trudnościach. I o aniołach, czyli tych, którzy mogą im pomóc. Hebrajskie słowo Egipt to Micraim albo Macor. Oznacza ono: pierścień oblężenia, oblężenie, okopy, fortyfikacje i strapienie. A pochodzi od innego słowa oznaczającego: wiązać, napastować, więzić, zamykać, krępować, osaczać, otaczać, walczyć, okazywać wrogość, być przeciwnikiem, traktować jak nieprzyjaciela. A także, co bardzo interesujące, formować, kształtować, nakreślać, zarysowywać, szkicować. Natomiast hebrajskie מלאך – mal'âk, czy greckie ἄγγελος – aggelos to praktycznie jedno i to samo słowo, zazwyczaj tłumaczone jako anioł. Ale jego znaczenie to trochę więcej niż niebiańska istota, jak to na ogół się przyjęło. Anioł to po prostu wysłannik, zwiastun, przedstawiciel. I często w Biblii odnosi się do ludzi. Jest tak nazwany Jan Chrzciciel, jego uczniowie posłani do Pana Jezusa, czy też apostołowie posłani przez Pana do Samarii. Oczywiście nagranie to nie jest wykładem na te tematy. Podzieliłem się w nim po prostu tym co mnie poruszyło, z nadzieją, że może poruszy i Ciebie.

Trzecia niedziela Adwentu, nazywana niedzielą Gaudete, zaprasza nas do radości. Zbawienie całego świata jest bliskie. Razem ze św. Janem Chrzcicielem oczekujemy na spełnienie się wielkich obietnic. Słuchając słowa Pana jesteśmy wezwani, aby prostować Jego drogę i jako Jego uczniowie oraz wspólnota Kościoła być jak św. Jan Chrzciciel „głosem wołającego na pustyni” (J 1,23). Co moje życie mówi dziś o mnie? Czy jest w nim miejsce dla Boga, czy też jestem całkowicie skoncentrowany na swoim wizerunku, który przedstawiam innym? Jak możemy się bardziej skupić na Jezusie niż na nas samych, aby promieniować radością?

Kto to jest "zwiastunka Dobrej Nowiny i co to w ogóle jest ta Dobra Nowina? O czym chce mówić dzisiaj Jan Chrzciciel? - Posłuchajcie Liturgii Słowa nagranej w Bojanie podczas spotkania Koinonii w II. niedzielę Adwentu. Napisz do nas! Wesprzyj nas!

Jheronimus Bosch lubił zaskakiwać odbiorców swojej sztuki kompozycjami pełnymi stworów, które rodziły się w jego wyobraźni. I dzięki temu zyskał sławę i grono oddanych kolekcjonerów. Czy jednak po ponad pięciuset latach od powstania, obrazy Boscha wciąż mogą skrywać przed nami tajemnice? O tym przekonanie się słuchając tego odcinka! "Święty Jan Chrzciciel na pustyni" z Museo Fundacion Lazaro Galdiano w Madrycie posłuży nam jako dowód rzeczowy w odkrywaniu sekretów mistrza z s'Hertogenbosch. Przy okazji dowiecie się: - jak wyglądały wielkie ołtarze pod koniec XV wieku, - czemu zachowało się tak niewiele dzieł sztuki niderlandzkiej, - jak nadać nowe życie obrazowi, którego nie odebrał zlecający. ... Lubisz moją pracę i treści, które przygotowuję z myślą o Tobie? Możesz mnie wesprzeć w Patronite i pomóc dalej rozwijać naszą społeczność miłośników sztuki ❤️ Zajrzyj tutaj: https://patronite.pl/otulina_o_sztuce  …. Nagrań możecie posłuchać na: Spotify: https://spoti.fi/3bS7qEa   Anchor: https://anchor.fm/otulina-otulina    Apple Podcasts: https://apple.co/3lgoqoS  You Tube: https://www.youtube.com/@otulinaosztuce  Możecie znaleźć moje wpisy na profilu na Facebooku: https://www.facebook.com/otulinablogpl  lub na Instagramie: https://www.instagram.com/otulina_o_sztuce Oraz na stronie www.otulinaosztuce.pl 

Dzisiaj w Błotnicy podczas spotkania Koinonii celebrowaliśmy wczorajszą Uroczystość Narodzenia Jana Chrzciciela, więc nie zdziwi nikogo, że o nim właśnie była mowa: o jego roli w Bożym planie, o roli naszej wspólnoty i o powołaniu do niej. Jeśli nic Cię z Koinonią nie łączy, posłuchaj tym bardziej, bo może to i owo Ci się wyjaśni... Napisz do nas! Wesprzyj nas!

Autor rozważania: kl. Mateusz Michalik Czyta: kl. Mateusz Michalik Mk 6, 14-29 Król Herod posłyszał o Jezusie, gdyż Jego imię nabrało rozgłosu, i mówił: «Jan Chrzciciel powstał z martwych i dlatego moce cudotwórcze działają w nim». Inni zaś mówili: «To jest Eliasz»; jeszcze inni utrzymywali, że to prorok, jak jeden z dawnych proroków. Herod, słysząc to, mawiał: «To Jan, którego ściąć kazałem, zmartwychwstał». Ten bowiem Herod kazał pochwycić Jana i związanego trzymał w więzieniu z powodu Herodiady, żony brata swego, Filipa, którą wziął za żonę. Jan bowiem napominał Heroda: «Nie wolno ci mieć żony twego brata». A Herodiada zawzięła się na niego i chciała go zgładzić, lecz nie mogła. Herod bowiem czuł lęk przed Janem, widząc, że jest mężem prawym i świętym, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a jednak chętnie go słuchał. Otóż chwila sposobna nadeszła, kiedy Herod w dzień swoich urodzin wyprawił ucztę swym dostojnikom, dowódcom wojskowym i osobistościom w Galilei. Gdy córka tej Herodiady weszła i tańczyła, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król rzekł do dziewczyny: «Proś mnie, o co chcesz, a dam ci». Nawet jej przysiągł: «Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa». Ona wyszła i zapytała swą matkę: «O co mam prosić?» Ta odpowiedziała: «O głowę Jana Chrzciciela». Natychmiast podeszła z pośpiechem do króla i poprosiła: «Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela». A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i na biesiadników nie chciał jej odmówić. Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę Jana. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczynie, a dziewczyna dała swej matce. Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie. Jesteśmy również na Youtubie: https://www.youtube.com/@rozwazania

Jak to było możliwe, że Jan Chrzciciel rozpoznał Jezusa jako Mesjasza wśród wszystkich ludzi, którzy przychodzili nad Jordan, by się ochrzcić. Uczynił to dzięki Duchowi Świętemu. podobnie jest w naszym życiu. To Duch Święty prowadzi nas i działa w nas na wyższych poziomach. Przykładem na to jest świadectwo Pani Stanisławy Celińskiej oraz świadectwo Arcybiskupa Fultona J. Sheena. Arcybiskup odwiedzał chorego, który za każdym razem go wyrzucał ale ostatecznie nie wyrzucił Chrystusa. Zapraszamy na rozważanie 2 niedziela zwykła rok A

Jan Chrzciciel nie chciał na to pozwolić i chyba nie można mu się dziwić: Jezus chce przyjąć chrzest nawrócenia, ale po co? No i co ja mam z tym wspólnego? Posłuchajcie Liturgii Słowa z Błotnicy na Niedzielę Chrztu Pańskiego! Napisz do nas! Wesprzyj nas!

Autor rozważań: Filip Rzymanek Czyta: Filip Rzymanek Łk 7, 18b-23 „Wtedy Jan przywołał do siebie dwóch spośród swoich uczniów i posłał ich do Pana z zapytaniem: «Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?» Gdy ludzie ci zjawili się u Jezusa, rzekli: «Jan Chrzciciel przysyła do Ciebie z zapytaniem: Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?» W tym właśnie czasie wielu uzdrowił z chorób, dolegliwości i [uwolnił] od złych duchów; oraz wielu niewidomych obdarzył wzrokiem. Odpowiedział im więc: «Idźcie i donieście Janowi to, coście widzieli i słyszeli: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia i głusi słyszą; umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi».”

Jan Chrzciciel wzorem dla rodziców i chrzestnych.

Mt 3, 1-12 W owym czasie pojawił się Jan Chrzciciel i głosił na Pustyni Judzkiej te słowa: «Nawracajcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie». Do niego to odnosi się słowo proroka izajasza, gdy mówi: «Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, dla Niego prostujcie ścieżki!» Sam zaś Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a jego pokarmem były szarańcza i miód leśny. Wówczas ciągnęły do niego Jerozolima oraz cała Judea i cała okolica nad Jordanem. Przyjmowano od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając swoje grzechy. A gdy widział, że przychodziło do chrztu wielu spośród faryzeuszów i saduceuszów, mówił im: «Plemię żmijowe, kto wam pokazał, jak uciec przed nadchodzącym gniewem? Wydajcie więc godny owoc nawrócenia, a nie myślcie, że możecie sobie mówić: „Abrahama mamy za ojca”, bo powiadam wam, że z tych kamieni może Bóg wzbudzić dzieci Abrahamowi. Już siekiera jest przyłożona do korzenia drzew. Każde więc drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, zostaje wycięte i wrzucone w ogień. Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem. Ma on wiejadło w ręku i oczyści swój omłot: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym». Autor rozważań: Maciej Kawaler Czyta: Damian Talowski

Ewangelia (Mt 3, 1-12) Nawracajcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza W owym czasie pojawił się Jan Chrzciciel i głosił na Pustyni Judzkiej te słowa: «Nawracajcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie». Do niego to odnosi się słowo proroka izajasza, gdy mówi: «Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, dla […]

Św. Jan Chrzciciel de Rossi, J 15,26–16,4a

Autor rozważań: Jan Majcherek Czyta: Jan Majcherek Mk 6, 14-29 Król Herod posłyszał o Jezusie, gdyż Jego imię nabrało rozgłosu, i mówił: «Jan Chrzciciel powstał z martwych i dlatego moce cudotwórcze działają w nim». Inni zaś mówili: «To jest Eliasz»; jeszcze inni utrzymywali, że to prorok, jak jeden z dawnych proroków. Herod, słysząc to, mawiał: «To Jan, którego ściąć kazałem, zmartwychwstał». Ten bowiem Herod kazał pochwycić Jana i związanego trzymał w więzieniu z powodu Herodiady, żony brata swego, Filipa, którą wziął za żonę. Jan bowiem napominał Heroda: «Nie wolno ci mieć żony twego brata». A Herodiada zawzięła się na niego i chciała go zgładzić, lecz nie mogła. Herod bowiem czuł lęk przed Janem, widząc, że jest mężem prawym i świętym, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a jednak chętnie go słuchał. Otóż chwila sposobna nadeszła, kiedy Herod w dzień swoich urodzin wyprawił ucztę swym dostojnikom, dowódcom wojskowym i osobistościom w Galilei. Gdy córka tej Herodiady weszła i tańczyła, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król rzekł do dziewczyny: «Proś mnie, o co chcesz, a dam ci». Nawet jej przysiągł: «Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa». Ona wyszła i zapytała swą matkę: «O co mam prosić?» Ta odpowiedziała: «O głowę Jana Chrzciciela». Natychmiast podeszła z pośpiechem do króla i poprosiła: «Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela». A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i na biesiadników nie chciał jej odmówić. Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę Jana. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczynie, a dziewczyna dała swej matce. Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie.

Typowe i nietypowe motywy Bożego Narodzenia w malarstwie. Znajdziemy je w kościołach regionu świętokrzyskiego. Jaka jest prawda o rzezi niewiniątek dokonanej przez króla Heroda? Co wspólnego z Bożym Narodzeniem ma Jan Chrzciciel? Zawiłości wyjaśnia Cezary Jastrzębski i Robert Szumielewicz.

Autor rozważań: Damian Talowski Czyta: Damian Talowski (Łk 7, 18b-23) Z Ewangelii według św. Łukasza: Jan przywołał do siebie dwóch spośród swoich uczniów i posłał ich do Jezusa z zapytaniem: "Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?" Gdy ludzie ci zjawili się u Jezusa, rzekli: "Jan Chrzciciel przysyła nas do Ciebie z zapytaniem: Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?" W tym właśnie czasie Jezus wielu uzdrowił z chorób, dolegliwości i uwolnił od złych duchów; także wielu niewidomych obdarzył wzrokiem. Odpowiedział im więc: "Idźcie i donieście Janowi to, co widzieliście i słyszeliście: Niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci zostają oczyszczeni i głusi słyszą; umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto nie zwątpi we Mnie".

Jan Chrzciciel zapowiada Kogoś, kto będzie chrzcił ogniem i Duchem Świętym. To na Niego czekamy! Liturgia Słowa: So 3,14-17; Flp 4,4-7; Łk 3,10-18 Napisz do nas! Wesprzyj nas!

Michał Szczepaniak o Qumran i morderstwie w Nazarecie W tym odcinku rozmawiam z dr Michałem Szczepaniakiem na temat zwojów sprzed 2000 lat, które odnaleziono w Qumran. Michał jest autorem podcastu Izrael 1001 podróży, przewodnikiem po Izraelu i doktorem Biblii. Ma też za sobą ekstremalne przeżycia związane z morderstwem Polki w Nazarecie, o których opowiada pod koniec odcinka i w podcaście Kryminatorium. Z tego odcinka podcastu dowiesz się: • Jak wyglądało pierwsze spotkanie Michała z Izraelem i kiedy to było?• Co zrobiło największe wrażenie na Michale podczas jego pierwszej wizyty w Izraelu?• W jaki sposób został przewodnikiem po Ziemi Świętej?• Dlaczego Michał miał ksywkę "Qumrańczyk"?• Co odnaleziono w Qumran i dlaczego jest to takie ważne?• Dlaczego Qumran znalazło się w kręgu zainteresowań Michała?• Czego dotyczyły rozprawy naukowe (praca magisterska i doktorska) nad którymi pracował Michał? • Czy Michał miał dostęp do oryginalnych zwojów i czy te oryginalne manuskrypty są eksponowane w Muzeum Izraela?• Gdzie w internecie można znaleźć zdjęcia oryginalnych zwojów ?• Jaką literaturę poleca Michał w zakresie tematyki zwojów z Qumran? • Jakie nazwiska polskich naukowców zajmujących się Qumran powinniśmy kojarzyć z tym tematem?• W jakim stanie zachowały się manuskrypty?• Czy wszystkie manuskrypty udało się odszyfrować? • Czy wszystkie zwoje znajdują się w Izraelu?• Dlaczego manuskrypty z Qumran są tak ważne dla Izraela?• Ile grot w Qumran odkryto - 11, 12 a może 13? • Co odkryto na Pustyni Judzkiej w 2017 r. i 2021 r.?• Dlaczego Michał uważa, że Jezus Chrystus i Jan Chrzciciel nie należeli do wspólnoty esseńczyków? • Dlaczego warto zobaczyć Qumran na własne oczy?• Co takiego wydarzyło się podczas pielgrzymki do Ziemi Świętej, którą oprowadzał Michał w 2015 r.?• Jak Michał wspomina ten wyjazd i jak wpłynęło to na jego pracę? • Co warto według Michała zobaczyć w Ziemi Świętej? Notatki: Strona internetowa Michała Szczepaniaka Odcinek podcastu Izrael 1001 podróży na temat Qumran część I Odcinek podcastu Izrael 1001 podróży na temat Qumran część II Zwoje z kolekcji w Muzeum Izraela Strona internetowa The Leon Levi Dead Sea Scrolls Digital Library Zachęcam do pozostawienia komentarza poniżej. Napisz co myślisz na temat tego odcinka.Jeżeli masz sugestie, propozycje czy uwagi, możesz również skontaktować się ze mną bezpośrednio poprzez formularz kontaktowy.A jeśli podobał ci się ten odcinek podcastu, proszę podziel się nim ze swoimi znajomymi, czy to w mediach społecznościowych czy bezpośrednio. Będzie mi bardzo miło.Music by @idanraichel, courtesy of Helicon Records, Israel.

Dziś słowo z Uroczystości Narodzenia Jana Chrzciciela, a oprócz tego bonus: prezentacja książki „Rozmowy pod wodospadem”, w której razem z Kubą i Gosią Kornackimi rozmawiamy z założycielem Koinonii Jan Chrzciciel, o. Ricardo Argañarazem. Oprócz niezwykłych zupełnie opowieści w książce znajdziecie obszerną dokumentację fotograficzną. Książkę można oczywiście zakupić i to zakupić u nas za jedyne 30 złotych plus koszty przesyłki. Wystarczy napisać maila. A tu czytania z wczorajszej uroczystości: Iz 49,1-6; Dz 13,22-26; Łk 1, 57-66. 80 Napisz do mnie! Odwiedź stronę www:

Św. Jan otrzymał od Boga misję i treścią jego życia jest ją wypełnić. Gdy przychodzi Pan Jezus, misja jest spełniona, Jan usuwa się więc w cień, z radością, bo właśnie w ten sposób jego życie nabiera pełnego sensu. (ks. Michał Kwitliński)

To i więcej nauczań można znaleźć również na naszej stronie parakletos.pl.

Na podstawie Ewangelii Jana 1:6-8. W tym odcinku: Jak ludzie traktują Posłańców Bożych?Kim byli Mandeiści i Ebionici?Jak to jest, gdy słoma z butów wystaje?"On musi wzrastać, ja stawać się mniejszy"

Chrzest Pański jest objawieniem się Boga w Jezusie i Jego misji. Syn Boży napełniony Duchem Świętym przychodzi, aby pełnić wolę Ojca. Jego chrzest, a tym samym nasz chrzest, jest odpowiedzią na nasze głębokie pragnienie miłości. Bóg jest jedynym, który naprawdę nas kocha całkowicie bezinteresownie i za darmo, bez jakiejkolwiek zasługi z naszej strony, tylko ze względu na to kim jesteśmy, aż do zanurzenia się w otchłań naszych grzechów. Jezus przychodzi na spotkanie z nami właśnie tam, gdzie czujemy się zagubieni, niegodni, gdzie zawodzimy, gdzie jesteśmy sobą rozczarowani, gdzie się wstydzimy. Chrzest jest zanurzeniem się w śmierci, która ma być odnowiona miłością Bożą. Jest też początkiem i fundamentem naszego chrześcijańskiego życia, czyli naszej przyjaźni, wspólnoty z Panem Bogiem. Złączeni z Jezusem otrzymujemy Ducha Świętego i godność przybranego dziecka Bożego. Zostajemy też włączeni do wspólnoty Kościoła, aby pełnić misję i służbę Jezusa. Jak możemy być jak Jezus, który wszystko czynił zgodnie z wolą Ojca? Jak możemy rozbudzić świadomość, że chrzest jest korzeniem chrześcijańskiej służby? (Mk 1, 7-11) Jan Chrzciciel tak głosił: "idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby schyliwszy się, rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym". W owym czasie przyszedł Jezus z Nazaretu w Galilei i przyjął od Jana chrzest w Jordanie. W chwili gdy wychodził z wody, ujrzał rozwierające się niebo i Ducha jak gołębicę zstępującego na Niego. A z nieba odezwał się głos: "Ty jesteś moim Synem umiłowanym, w Tobie mam upodobanie".

Refleksja na Mt 3:13. Jan Chrzciciel.

Trzecia niedziela Adwentu, nazywana niedzielą Gaudete, zaprasza nas do radości. Zbawienie całego świata jest bliskie. Razem ze św. Janem Chrzcicielem oczekujemy na spełnienie się wielkich obietnic. Słuchając słowa Pana jesteśmy wezwani, aby prostować Jego drogę i jako Jego uczniowie oraz wspólnota Kościoła być jak św. Jan Chrzciciel „głosem wołającego na pustyni” (J 1,23). Co moje życie mówi dziś o mnie? Czy jest w nim miejsce dla Boga, czy też jestem całkowicie skoncentrowany na swoim wizerunku, który przedstawiam innym? Jak możemy się bardziej skupić na Jezusie niż na nas samych, aby promieniować radością? (J 1, 6-8. 19-28) Pojawił się człowiek posłany przez Boga – Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz został posłany, aby zaświadczyć o światłości. Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: "Kto ty jesteś?", on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: "Ja nie jestem Mesjaszem". Zapytali go: "Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?" Odrzekł: "Nie jestem". "Czy ty jesteś prorokiem?" Odparł: "Nie". Powiedzieli mu więc: "Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?" Powiedział: "Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak rzekł prorok Izajasz". A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. i zaczęli go pytać, mówiąc do niego: "Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem?" Jan im tak odpowiedział: "Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała".Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu.

Gdzie szukać radości? Jaka jest różnica między przyjemnością a radością? Jak ma się do tego Jan Chrzciciel? Na podstawie Liturgii Słowa - III Niedziela Adwentu rok B - (J 1, 6-8. 19-28)

Ewangelia (Mk 1, 1-8) Prostujcie ścieżki dla Pana Słowa Ewangelii według Świętego Marka Początek Ewangelii Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Jak jest napisane u proroka Izajasza: «oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie dla Niego ścieżki», wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest […]

Dziś przeżywamy drugą niedzielę Adwentu. Wyprowadzeni na pustynie naszego życia, postawieni wobec naszych ludzkich doświadczeń niedostatku, nędzy, niesprawiedliwości, upokorzeń, niepowodzeń, osamotnienia, bycia obcym wśród swoich, zagubienia prawdy o nas samych, beznadziei słuchamy głosu: „Przygotujcie drogę Panu, Jemu prostujcie ścieżki” (Mk 1,3). To właśnie pustynia staje się miejscem nowego początku i spotkania z przychodzącym Panem, który idzie z nami jak Pasterz ze swoimi owcami. Przyszłość jest jednak pełna niepewności i ryzyka, dlatego czasami wolimy obecne i bezpieczne cierpienie niż wkraczanie na nową nieznaną ścieżkę. Co może pomóc ci lepiej przyjąć Pana w swoim sercu? Jakie lęki Cię blokują i nie pozwalają myśleć o nowym początku swojego życia? (Mk 1, 1-8) Początek Ewangelii Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Jak jest napisane u proroka Izajasza: "oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie dla Niego ścieżki", wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów. Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając swoje grzechy. Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym. i tak głosił: "idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby schyliwszy się, rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, on zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym".

W dzisiejszym odcinku będziemy mówić sporo o kazirodztwie czyli o związkach z osobami blisko spokrewnionymi. Wprawdzie Biblia tego zakazywała, a z czasem było coraz więcej dowodów na to, że prowadzi to do chorób u dzieci zrodzonych z takich związków. Mimo wszystko w dawnych czasach władcy często wybierali sobie żony spośród bliskich krewnych. Dzięki temu władza pozostawała w rodzinie. Takie bliskie związki były normalne w Egipcie, w rodzinie Heroda, ale także wiele lat później w Europie wśród Habsburgów. Jak obliczają niektórzy historycy Karol II Habsburg w 14 liniach był potomkiem Joanny Szalonej. Podobnie to wyglądało w rodzinie Heroda.Antypater ojciec Heroda Wielkiego miał jeszcze jednego syna Fazaela. Jego syn o tym samym imieniu często jest nazywany Fazaelem II. Po śmierci swojego ojca poślubił on córkę stryja Heroda Wielkiego. Jego najmłodsza córka została żoną Heroda Agryppy I. Innymi słowy Herod Agryppa ożenił się ze swoją bliską kuzynką. Z tego małżeństwa urodził się Herod Agryppa II, który zarówno po mieczu jak i po kądzieli był prawnukiem Heroda Wielkiego. Łącznie Herod Agryppa I i jego kuzynka Kypros mieli pięcioro dzieci. My jednak skupimy się dzisiaj na trójce z nich. Będą to Herod Agryppa II oraz jego siostry Berenika i Druzylla.W ten sposób doszliśmy do prawnuka Heroda Wielkiego czyli Heroda Agryppę II. Urodził się on w Rzymie i tam też umarł. Gdy zmarł jego ojciec był zbyt młody aby dostać władzę. Miał wtedy zaledwie 17 lat. Potem dostał od cesarza Klaudiusza trochę ziemi ale nigdy tyle ile mieli jego poprzednicy z rodu Heroda. Herod Agryppa II miał dwie znane siostry Berenikę oraz Druzyllę. Ta druga siostra pierwsza pojawia się w Biblii. W Dziejach Apostolskich 24:24 czytamy, że apostoł Paweł był sądzony w Cezarei. Czytamy tam: “po kilku dniach przybył Feliks z żoną swoją Druzyllą, która była Żydówką. Kazał więc sprowadzić Pawła i przysłuchiwał się mu, co mówił o wierze w Jezusa Chrystusa”. Kim był ten Feliks?Cesarz Klaudiusz o mało co nie stracił życia podczas zamachu na swojego poprzednika czyli Kaligulę. Tak więc nie wiedząc komu zaufać powierzył ważne rządzenie swoim imperium wyzwoleńcom. Rzymianie dość dobrze traktowali domowych niewolników. Często ich wyzwolili, a ci byli zaufanymi swoich panów - w pewnym sensie tworząc powiększoną rodzinę swojego pana. Jednym z takich byłych niewolników był Pallas, a Feliks był jego bratem. Tak więc Pallas, który jako jeden z tych wyzwoleńców zarządzał imperium rzymskim w imieniu Klaudiusza mianował swojego brata Feliksa zarządcą Judei (po łacinie procurator).Ten były niewolnik wybierał sobie za żony księżniczki. Najpierw ożenił się z inną Druzyllą, która była prawnuczką Kleopatry VII i Marka Antoniusza. Później ożenił się z Druzyllą, która była prawnuczką Heroda Wielkiego. Druzylla była córką Heroda Agryppy I, a siostrą Agryppy II oraz Bereniki. Druzylla, prawnuczka Heroda Wielkiego także miała wcześniej męża, który był królem, ale porzuciła go dla Feliksa. Z małżeństwa z Feliksem miała syna nazywanego Agryppą III. Ich syn zginął później podczas wybuchu Wezuwiusza w roku 79. Agrypa III przebywał wtedy w Pompejach.Apostoł Paweł staną przed Feliksem w Cezarei i jak czytamy w kolejnych wersetach rozdziału 24 Dziejów Apostolskich słuchał wyjaśnień apostoła. Paweł mówił mu o panowaniu nad sobą oraz o sądzie, który ma przyjść. Feliks się tym wystraszył. Jednak nie zwolnił Pawła, bo czekał na łapówkę od niego. Ostatni werset tego rozdziału mówi, że po Feliksie zarządcą Judei został Porcjusz Festus. W czasach tych dwóch prokuratorów rozpoczął się konflikt w Cezarei. Jak mówiłem w odcinku 11 tej audycji - port w Cezarei. Stanęła tam też świątynia Augusta. Przybyło tam wielu Greków, co doprowadziło do wielu problemów. Żydzi uważali, że to ich miasto, bo przecież zbudował je ich król Herod Wielki. Zarówno Feliks jak i następujący po nim Porcjusz Festus nie rozwiązali tego konfliktu. Festus odesłał obie strony konfliktu czyli zarówno Żydów jak i Greków do Nerona. Doprowadziło to później do buntu.Biblia mówi, że Paweł stanął przed kolejnym napastnikiem czyli Festusem. Chciał się on przypodobać Żydom, którymi miał rządzić i chciał odesłać Pawła do Jerozolimy. Wtedy apostoł Paweł skorzystał ze swojego rzymskiego obywatelstwa i odwołał się co cezara, którym wtedy był Neron. Paweł, który kilka lat spędził w tym więzieniu w Cezarei miał już okazję poznać najmłodszą córkę zmarłego króla Heroda Agryppy I czyli Druzyllę oraz przede wszystkim jej męża Feliksa. Teraz będzie miał okazję poznać resztę rodzeństwa, bo Festus korzystając z przybycia króla Heroda Agryppy II poprosił go o pomoc w sprawie apostoła Pawła. W Dziejach Apostolskich 25:23 czytamy: “gdy przyszli Agryppa i Berenika z wielką okazałością i weszli do sali przyjęć (...) na rozkaz Festusa przyprowadzono Pawła”. Prawie cały kolejny rozdział Dziejów Apostolskich czyli rozdział 26 to obrona Pawła przed namiestnikiem Festusem oraz królem Agryppą II i jego siostrą Berenike.Ciekawe jest to, że wobec poprzedniego namiestnika Feliksa, dla którego Druzylla porzuciła swojego męża Paweł mówił o panowaniu nad sobą oraz o nadchodzącym sądzie. Wprawdzie nie powiedział wprost, że Bóg ukarze rozpustników, ale chyba to chciał zasugerować. Teraz przed Herodem Agryppą II i Berenike mówi o zmartwychwstaniu oraz o proroctwach. Trzeba wam jednak wiedzieć, że powszechnie w tamtych czasach uważano, że Agryppa II współżyje ze swoją siostrą Berenike. Agryppa II był o rok starszy od Berenike, Druzylla była młodsza od Berenike o 10 lat. Gdy pierwszy raz rozeszły się pogłoski o tym, że żyje ze swoim bratem nakłoniła króla Cylicji, aby dał się obrzezać i została jego żoną. Potem jednak zostawiła swojego męża i wróciła do swojego brata. Właśnie wtedy doszło do przesłuchania apostoła Pawła.Może warto przypomnieć, że Jan Chrzciciel zginął właśnie dlatego, że krytykował Herodiadę, że opuściła swojego męża dla Heroda Antypasa. Z tego powodu król Herod Antypas kazał później ściąć Jana. Paweł stojący najpierw przed Feliksem, który żył z księżniczką Druzyllą, która również opuściła swojego męża chyba sugerował, że czeka ich kara. Wobec Agryppy II i Berenike nic o tym nie wspomniał. Oczywiście Paweł stojąc przed nimi bronił swojej sprawy w sądzie. Feliks wzywał go wielokrotnie i chyba dość długo i często rozmawiali, a przed królem Agryppą II, Paweł stanął tylko raz i jego przemowę przerwał później namiestnik Festus. Biblia później pisze o podróży Pawła do Rzymu, gdzie stanął przed Neronem, ale jak się potoczyły losy Agryppy II, Berenike i Druzylli?Król Herod Agryppa I rządził w zasadzie całym państwem. Mówiłem o nim w poprzednim odcinku. Jego syn Agryppa II w momencie śmierci ojca miał dopiero 17 lat, a cesarz Klaudiusz dał mu małe królestwo po jego stryju. Judeą zaczęli ponownie rządzić namiestnicy. Ci rzymscy prokuratorowie przebywali głównie w Cezarei i właśnie dlatego apostoł Paweł tak długo przebywał tam w więzieniu. W 66 roku konflikt pomiędzy Grekami i Żydami w Cezarei przerodził się w bunt, a potem powstanie. Grecy złożyli ofiarę z ptaków tuż obok żydowskiej synagogi w Cezarei. Dla Żydów był to wystarczający powód do powstania, które wybuchło właśnie tego roku czyli w 66. Rzymianie wysłali legion pod dowództwem Gallusa z pobliskiej Syrii, ale został on pokonany. W 67 roku na północy pojawił się legion kierowany przez Wespazjana i jego syna Tytusa. Jednak w ciągu jednego roku od czerwca 68 do lipca 69 roku w Rzymie zmieniło się wielu cesarzy. Ten okres nazywa się rokiem czterech Cesarzy. Najpierw został zabity Neron, po którym panował Galba, po nim Oton, po którym cesarzem został Witeliusz, aż w końcu Wespazjan, który tłumił powstanie w Judei. Tak więc Wespazjan ruszył do Rzymu, a powstanie stłumił jego syn Tytus. Zarówno Herod Agryppa II jak i jego siostra Berenike poparli Rzymian. Berenike stała się jednak dla Tytusa kimś więcej.Berenike została kochanką Tytusa. Gdy w 70 roku zdobywano Jerozolimę prosiła go o to, aby nie niszczyć świątyni. Niestety żołnierze niechcący ją podpalili. Tytus zdobył i zniszczył Jerozolimę, a później zbudowano mu łuk triumfalny w Rzymie, który istnieje do naszych czasów. Berenike pojechała z nim do Rzymu i tam żyli otwarcie razem. Tytus obiecywał jej małżeństwo. Niestety dla niej później pod naporem opinii publicznej odesłał ją. Rzymianie mieli złe skojarzenia z królowymi ze wschodu. Juliuszowi Cezarowi mieli za złe związek z Kleopatrą VII, a teraz Tytusowi wyrzucano związek z księżniczką Berenike. Tak więc nie została cesarzową gdy w 79 roku Tytus po śmierci ojca został cesarzem.Podsumowując Herod Agryppa I miał trójkę dzieci, które przeszły do historii. Wprawdzie jego syn Agryppa II nie rządził tak wielkim królestwem jak ojciec, ale także był królem. Oskarżano go o związek z siostrą Berenike. Ta siostra była później kochanką Tytusa i o mało co zostałaby wraz z nim cesarzową. Najmłodsza córka Agryppy I czyli Druzylla związała się z wyzwoleńcem Feliksem i miała z nim syna Agryppę III, który zginął w Pompejach podczas wybuchu Wezuwiusza w 79 roku. Cała ta trójka czyli Agryppa II oraz jego siostry Berenike i Druzylla, cała ta trójka spotkała się z apostołem Pawłem podczas jego uwięzienia w Cezarei.Na koniec może warto jeszcze wspomnieć, że podczas powstania Żydów do powstania w 66 roku dołączył Józef z rodu kapłańskiego. Dostał się on do niewoli, ale potem został wyzwolony przez Wespazjana. Wyzwoleńcy dostawali nazwisko swojego byłego pana tak więc Józef przeszedł do historii z nazwiskiem cesarzy Wespazjana i Tytusa. Przeszedł do historii jako Józef Flawiusz. Był to żydowski historyk, który napisał takie dzieła jak “Wojna żydowska” czy “Dawne dzieje Izraela”. Wiele informacji, które podawałem wam w tych audycjach pochodzi właśnie od Józefa Flawiusza.

Herod Wielki jest chyba najbardziej znany z opisanego w Biblii rozkazu zabicia wszystkich dzieci w okolicach Betlejem. W Ewangelii Mateusza 2:16 czytamy, że wyda rozkaz, aby pozabijać wszystkie dzieci w Betlejem oraz w całej okolicy, od dwóch lat i młodsze. Powodem tej decyzji był fakt, że mędrcy ze wschodu powiedzieli mu, że tam urodził się król. Czy ten fragment jest prawdziwy? Nie mamy potwierdzenia w źródłach świeckich, ale dzisiaj będę mówić o tym jak Herod traktował swoich własnych synów.Zanim jednak przejdziemy do dzieci Heroda Wielkiego. Warto wspomnieć o jego ojcu oraz starszym bracie. To co ich spotkało tłumaczy dlaczego później Herod był tak podejrzliwy oraz zabijał tych, którzy jak mu się wydawało spiskowali przeciwko niemu. Ojcem Heroda był Antypater, a starszym bratem Fazael. W 44 p.n.e. zabito Juliusza Cezara. Wybuchła wojna domowa. Korzytając z niej wrogowie Antypatra Idumejczyka wysyłali wielu skrytobójców. W końcu przekupili podczaszego, który otruł ojca Heroda. Gdy zabójcy Cezara zginęli, czyli gdy zakończyła się jedna wojna domowa, prawie doszło do drugiej pomiędzy zwycięzcami Markiem Antoniuszem oraz Oktawianem. Korzystając z tego konfliktu na wschód najechali Partowie. Ich wsparcie dostał potomek dynastii Machabejskiej - Matatiasz Antygon. Został on ostatnim z dynastii machabejskiej królem Judei. Zdobywając tą władzę podstępnie zabił starszego brata Heroda, czyli Fazaela. Herod uciekł do Egiptu. Tam spotkał się z Kleopatrą, a stamtąd popłynął do Rzymu.W międzyczasie Marek Antoniusz i Oktawian się pogodzili. Podzielili też sfery wpływów. Cały wschód (granica była we współczesnej Albanii) dostał się Markowi Antoniuszowi. Do wschodu zaliczała się także Judea. A co z Herodem? Niespodziewanie został on ustanowiony królem Judei przez obu konsulów oraz rzymski senat. Był rok 40 p.n.e., Herod poszedł złożyć ofiarę w świątyni Jowisza, co chyba wyraźnie dowodzi jak głęboko wierzył w Boga Biblii. Stamtąd Herod wrócił do Judei. Około trzech lat zajęło mu jej zdobywanie, tak więc jego królowanie liczy się gdzieś od roku 37 p.n.e. Ostatniego z królów machabejskich, czyli Matatiasza Antygona odesłał do Marka Antoniusza do Antiochii, gdzie ten król został zabity. Gdy to wszystko się działo, Herod miał już jedną żonę, ale był już też zaręczony z miłością swojego życia czyli Mariamme.Herod miał dwie żony o imieniu Mariamme. Mariamme jest to wersja imienia Miriam, imienia od którego pochodzi polskie imię Maria. W każdym bądź razie Herod Wielki ożenił się z dwoma kobietami o tym imieniu. Jednak jego pierwszą żoną była Doris. Herod miał z nią syna, który dostał imię po dziadku - Antypater. Jednak później Herod ożenił się z Marianną I, która pochodziła z rodu Hasmoneuszy. Jak może pamiętacie rodzina Heroda doszła do władzy, bo Hasmoneusze walczyli między sobą o władzę. Mariamme I była wnuczką po mieczu z Arystobula II, a po kądzieli Jana Hirkana II. Tak więc miała krew obu walczących niegdyś rodów. Żeniąc się z nią Herod wchodził do królewskiego rodu. Czy jednak musiał się rozwodzić ze swoją pierwszą żoną Doris?W tamtych czasach wielożeństwo było czymś normalnym. Herod chciał chyba jednak pokazać, że zrywa pogańskie małżeństwo. Odprawił swoją nie żydowską żonę i jej dziecko. Być może chciał nawiązać do tego co jest napisane w Księdze Nehemiasza. Żydzi wtedy żenili się z kobietami z okolicznych ludów i musieli potem odprawić te żony wraz z dziećmi. Teraz to zrobił Herod. Skazał na wygnanie Doris i jej syna Antypatra. Księżniczka hasmonejska Mariamme urodziła mu kilkoro dzieci, między innymi dwóch synów Aleksandra i Arystobula. Później jednak Herod stał się podejrzliwy wobec rodu Hasmoneuszy.Był rok 37 p.n.e. Herod zdobył po trzech latach Jerozolimę z pomocą Rzymian. Ostatniego króla z dynastii Hasmoneuszy odesłał do Marka Antoniusza, gdzie wykonano wyrok śmierci. Antoniusz udał się do Aleksandrii do Kleopatry. Tam zostały mu przedstawione portrety młodego rodzeństwa - młodziutkiej żony Heroda czyli Mariamme oraz jej brata Arystobula. Marek Antoniusz i Kleopatra okazywali zainteresowanie młodemu potomkowi rodu Hasmoneuszy. Jak już wspomniałem Herod właśnie stracił ojca, który został otruty. Potem starszego brata, a niedawno także młodszego brata, który także wpadł w zasadzkę. Teraz Kleopatra, która miała chęć rządzić wschodem zaczynała interesować się młodziutkim szwagrem Heroda. Herod przestał ufać Hasmoneuszom.Najpierw zabił swojego szwagra, brata Mariamme I. Herod kazał go czyli Arystobula III utopić w Jerychu. Był on arcykapłanem i ulubieńcem ludu. Herod obawiał się pewnie, że jak poprzedni arcykapłani z tego rodu zostanie też królem. Dlatego utopił swojego szwagra Arystobula III. Później kazał też zabić swoją żonę - księżniczkę Mariamme. A na sam koniec także jej synów Aleksandra i Arystobula. Wtedy do łask wrócił syn z pierwszego małżeństwa. Oficjalnym następcą Heroda Wielkiego ogłoszono Antypatra, syna Doris. Jednak Herod zabił już dwóch synów.Herod był tak podejrzliwy, że zaczął podejrzewać także Antypatra. Kazał go zabić 5 dni przed swoją własną śmiercią. W ten sposób Herod sam zabił swoich trzech najstarszych synów. Gdyby żył dłużej być może na liście znaleźliby się kolejni synowie, a może nawet wnukowie. Na szczęście dla nich Herod Wielki umarł. Nie wiadomo dokładnie kiedy, ale żył jeszcze gdy urodził się Jezus. Jest wspomniany w Ewangelii Mateusza, gdy każe zabić dzieci w okolicy Betlejem. Wspomina go też Łukasz w Łukasza 1:5, gdzie czytamy o kapłanie Zachariaszu, który żył w czasach króla Heroda.Czwartym synem Heroda Wielkiego był jego syn, który dostał imię po ojcu. Aby go więc odróżnić dodano mu przydomki. Jest znany jako Herod bez ziemi, bo nic nie dostał po swoim ojcu. Znany jest też jako Herod Filip, pierwszy mąż Herodiady i ojciec Salome. Ten Herod Filip był synem Mariamme II. Ożenił się z córką swojego brata Arystobula, czyli wnuczką Heroda Wielkiego. Dostała imię po dziadku - Herodiada. Był to rzymski zwyczaj, np. dzieci Juliusza dostawały imię ojca: chłopcy Juliusz, a dziewczynki Julia. Wielu synów i wnuków Heroda dostało imię Herod, a jego wnuczka imię Herodiada. Czy była podobna do dziadka?Herod Wielki zabił trzech najstarszych synów. Herodiada była córką trzeciego z nich czyli Arystobula. Wyszła za mąż za czwartego, czyli najstarszego z żyjących. Być może myślała, że jej mąż zostanie następcą Heroda Wielkiego. Jak jednak wiemy przeszedł on do historii jako Herod bez ziemi. Biblia używa jego drugiego imienia Filip. W Ewangelii Mateusza 14:3,4 czytamy, że Herodiada go opuściła i wyszła za mąż za jego brata Heroda Antypasa. Biblia opisuje, że ten ślub był krytykowany przez Jana Chrzciciela. Jak pewnie wiecie Mateusz w Ewangelii opisuje jak córka Herodiady i Heroda bez ziemi, ta córka miała na imię Salome, tańczyła przed Herodem Antypasem. Obiecał on jej cokolwiek zechce, a ona za namową matki poprosiła o głowę Jana Chrzciciela.Herod bez ziemi był 4 synem Heroda Wielkiego, a Herod Antypas 6. Pominęliśmy piątego czyli Heroda Archelausa. Został on wymieniony w Biblii tylko raz, bo rządził krótko. Mateusz wymienia go jako powód dla którego po powrocie z Egiptu Józef i Maria nie zamieszkali w Betlejem, ale udali się do Nazaretu w Galilei. W Mateusza 2:22 czytamy: “gdy usłyszał, że Archelaus króluje w Judei po ojcu swoim, Herodzie, bał się tam iść”. Herod Archelaus został następcą ojca i był tak samo jak on okrutny dlatego Oktawian August pozbawił go władzy i skazał na banicję. Królem został Herod Antypas, o którym mówiłem przed chwilą.Herod, który rządził przez większą część życia Jezusa, a także w okresie opisanym w Dziejach Apostolskich był właśnie Herod Antypas. Jego brat czyli Herod Archelaus stracił władzę, a Rzymianie ustanowili nad Judeą swój nadzór w postaci namiestnika. Herod Antypas dalej jednak był władcą Galilei. To właśnie on ożenił się z Herodiadą, żoną swojego brata. A gdy go za to krytykował Jan Chrzciciel kazał go uwięzić, a potem zabić. Gdy przed Piłata, czyli rzymskiego namiestnika przyprowadzono Jezusa, nie za bardzo chciał go sądzić. Ucieszył się więc, gdy się dowiedział, że Jezus jest z Galilei i odesłał go do Heroda Antypasa. W Łukasza 23:7 czytamy, że gdy Piłat dowiedział się “że jest poddanym Heroda, odesłał go do Heroda, który w tych dniach był właśnie w Jerozolimie”.W ten sposób omówiliśmy 6 synów Heroda Wielkiego. Pierwszy trzech kazał zabić sam ojciec. Czwarty zwany Herodem bez ziemi lub Herodem Filipem jest znany tylko jako pierwszy mąż Herodiady i ojciec Salome. Piąty to Herod Archelaus, który panował gdy rodzice Jezusa wrócili z Egiptu, ale ponieważ był tak okrutny jak jego ojciec Oktawian August skazał go na wygnanie. Najważniejszy jest więc szósty syn, czyli Herod Antypas, o którym Biblia wspomina wielokrotnie. Wnukami Heroda Wielkiego zajmę się w następnym odcinku.Hiszpańskie Historie:https://www.spreaker.com/show/hiszpanskiHistoria wg Dzieci (historia Polski dla Dzieci):https://historiawgdzieci.pl/podkast/listaTego dnia (historyczne rocznice na każdy dzień):https://historiawgdzieci.pl/tego-dnia/lista

Music:[ purple-planet.com](http://) | homilia: ks. Marcin Cytrycki | więcej na [dar-opole.pl](http://) **EWANGELIA (J 1,35-42)** *Znaleźliśmy Mesjasza* Słowa Ewangelii według świętego Jana. Jan Chrzciciel stał wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: „Oto Baranek Boży”. Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: „Czego szukacie?” Oni powiedzieli do Niego: „Rabbi! (to znaczy: Nauczycielu), gdzie mieszkasz?” Odpowiedział im: „Chodźcie, a zobaczycie”. Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej. Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: „Znaleźliśmy Mesjasza” (to znaczy: Chrystusa). I przyprowadził go do Jezusa. A Jezus wejrzawszy na niego rzekł: „Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz nazywał się Kefas” (to znaczy: Piotr). Oto słowo Pańskie.