Podcasts about petersburgu

Istnieje wiele sprzecznych wersji dotyczących śmierci Rasputina. To, co wydarzyło się 30 grudnia 1916 w Petersburgu do dziś jest owiane tajemnicą. Czy Rasputin rzeczywiście przeżył kilka prób otrucia? I czy za zamachem mógł stać brytyjski wywiad? W tym odcinku Misji specjalnej opowiemy o życiu i śmierci jednej z najbardziej tajemniczych postaci w historii Carskiej Rosji.

[AUTOPROMOCJA] Pełnej wersji podcastu posłuchasz w aplikacji Onet Audio. Jak władza sowiecka traktowała kulturę - z kijem, ale i z marchewką? Dlaczego Stalin miał lepszy gust niż Putin, a złote karty kredytowe okazały się skuteczniejszym narzędziem kontroli niż gułag? W najnowszym „Raporcie Międzynarodowym" profesor Hieronim Grala odsłania paradoksy rosyjskiej kultury, od czasów stalinowskiego terroru po współczesną „złotą klatkę" Putina. Jak to wszystko ma się do zamknięcia kolejnej rosyjskiej placówki dyplomatycznej w Polsce?  O tym usłyszycie:  Kultura w ZSRR – kij i marchewka Władza sowiecka nigdy nie była wobec kultury obojętna. Stalin osobiście ingerował w scenariusze, ratował spektakle Bułhakowa, a jednocześnie szalał terror, w którym ginęli twórcy i artyści. Paradoks: zbrodniarz, ale oczytany i świadomy znaczenia sztuki. Stalin kontra Putin – kto miał lepszy gust? Zdaniem Grali, Stalin był bardziej wykształcony i miał większe horyzonty niż Putin. Seminarium duchowne okazało się lepszą szkołą niż leningradzki wydział prawa. Władza sowiecka, mimo brutalności, traktowała kulturę poważnie, czego dziś w Rosji brakuje. Wentyle bezpieczeństwa i kultura „między wierszami" W ZSRR istniała przestrzeń dla aluzji i podtekstów – teatr na Tagance, underground rockowy czy sztuki plastyczne. „Czytać między wierszami" to rosyjski wynalazek, który przeniknął do języka PRL. Od krat do złotej klatki Władza sowiecka stosowała represje, ale też nagrody. Największe gwiazdy muzyki klasycznej dostawały złote karty kredytowe, by nie uciekły na Zachód. „Pieniądz okazał się lepszy od krat" – mówi prof. Grala. Kultura jako ostatni kanał dialogu W obliczu zamykania konsulatów i zerwania więzi dyplomatycznych, profesor podkreśla: „Została już tylko kultura". Chopin w Petersburgu, polska literatura w rosyjskich bibliotekach – to jedyne mosty, których nie da się wysadzić.

Nasza podróż śladami obrazów z dawnej kolekcji Stanisława Augusta Poniatowskiego powoli dobiega końca. W drodze powrotnej z Londynu zaglądamy jednak jeszcze do Paryża, bo i tu natkniemy się na bardzo ciekawą pamiątkę po naszym ostatnim królu. Mam na myśli Portret Stanisława Augusta w płaszczu gronostajowym, na który można się natknąć podczas zwiedzania Wersalu. To z wielu powodów niezwykły obraz, wystarczy wspomnieć, że był to ostatni wizerunek króla wykonany za jego życia. Fascynująca jest też historia jego powstania - Elisabeth Vigée Le Brun namalowała go w Petersburgu, dokąd trafiła po ucieczce z ogarniętej rewolucją Francji. Stanisław August również nie znalazł się w Rosji z własnej woli - po trzecim rozbiorze Polski musiał tam zamieszkać z rozkazu cara. Oboje byli więc wygnańcami, którym nagle zawalił się znany im świat.Brzmi intrygująco? W takim razie koniecznie posłuchaj finałowego odcinka serii o nigdy niedokończonym muzeum Stanisława Augusta Poniatowskiego. ---------------Zrealizowano w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego-------Transkrypcję i reprodukcje omawianych obrazów znajdziesz na stronie podcastu: https://przedobrazem.pl/palac-wersalski-elisabeth-vigee-le-brun-portret-stanislawa-augusta-poniatowskiego-w-plaszczu-gronostajowym/Muzyka wykorzystana w odcinku pochodzi ze strony Epidemic Sounds oraz Free Music Archive-------IG: https://www.instagram.com/przed_obrazemFB: https://www.facebook.com/podcast.przedobrazem

Pełnej wersji podcastu posłuchasz w aplikacji Onet Audio. Gościem najnowszego odcinka podcastu Raport Międzynarodowy jest prof. Hieronim Grala, wykładowca wydziału Artes Liberales Uniwersytetu Warszawskiego. W przeszłości dyrektor Instytutu Polskiego w Petersburgu, a następnie w Moskwie, historyk specjalizujący się w dziejach Rosji oraz rosyjskiej dyplomacji. Hieronim Grala w podcaście opowiada o panoramie rosyjskiej opozycji, zauważając, że staje się ona coraz bardziej skłócona i rozdrobniona, a jej wpływ na rzeczywistość w Rosji z każdą chwilą maleje.   Według eksperta, jeśli jakieś środowisko opozycyjne ma realne znaczenie, to jest nim najprawdopodobniej to tworzone przez Michaiła Chodorkowskiego, a nie to, któremu przewodzi wdowa po Aleksieju Nawalnym. Wynika to z faktu, iż Chodorkowski w przeciwieństwie do reszty opozycji, zachował kontakty w środowisku rosyjskiej elity władzy i biznesu. Jak zauważa prof. Grala, Chodorkowski niezależnie od tego, iż jest zaprzysięgłym wrogiem Władimira Putina, jest tym politykiem rosyjskiej opozycji, który mógłby odegrać rolę nie tylko w scenariuszu gwałtownego upadku reżimu, co wydaje się mało prawdopodobne, ale również w hipotetycznym procesie transformacji w kierunku miękkiego autorytaryzmu (o ile to ostatnie jest w ogóle możliwe).   O tym wszystkim usłyszą Państwo w dostępnym na naszej stronie głównej i kanale YT fragmencie. Pełna wersja podcastu Raport Międzynarodowy dostępna jest w subskrypcji Onet Premium, a w niej Witold Jurasz i Hieronim Grala zastanawiają się przy okazji rozważań na temat sytuacji w rosyjskiej opozycji, która grupa rosyjskich opozycjonistów, ta bardziej radykalna, czy może wręcz przeciwnie - bardziej umiarkowana, powinna być wnikliwie obserwowana pod kątem ewentualnej współpracy z rosyjskimi służbami specjalnymi?   W dalszej części podcastu Gość oraz Prowadzący zastanawiają się, czy zwrot w kierunku umiarkowanej dyktatury i miękkiego autorytaryzmu jest w ogóle jeszcze możliwy i czy Władimir Putin nie poczuł się aby carem, który taką transformację wyklucza. Prof. Grala porusza też zasadniczą kwestię - czy Władimir Putin jest w stanie po podpisaniu traktatu pokojowego z Ukrainą przekonać Rosjan, że wojna zakończyła się sukcesem. Czy kres konfliktu nie stanie się przypadkiem początkiem przesilenia politycznego w Moskwie? 

To historia o zdradzie, krótkowzroczności elit, wielkiej geopolityce i narodzie, który utracił swoją państwowość nie od razu - lecz kawałek po kawałku. W XVIII wieku Polska nie upadła nagle. Nie było jednej decydującej bitwy, jednego momentu klęski. Był za to długi proces osłabienia, w którym decyzje – albo ich brak – podejmowano przez dekady. To opowieść o kraju, który gasł powoli, stając się najpierw pionkiem, a potem łupem w rękach sąsiadów. W prologu przypomnimy losy Polski – od czasów Słowian aż po Sejm Niemy z 1717 roku – by pokazać, jak długa i złożona była droga ku upadkowi. W pierwszej części skupimy się na kontekście międzynarodowym. Zobaczycie, jak Rosja, Prusy i Austria – początkowo bez planu rozbiorów – zaczęły postrzegać Polskę jako strefę wpływów, a następnie jako wspólny problem do rozwiązania. Prześledzimy ich strategie, ambicje i motywacje. Opowiemy o podwójnej elekcji z 1733 roku, kiedy jednocześnie wybrano dwóch królów - Leszczyńskiego i Augusta III - i o wojnie o sukcesję polską. Zajrzymy do konfederacji dzikowskiej i poznamy konsekwencje tych wydarzeń dla suwerenności państwa. Omówimy rządy Augusta III Sasa - króla nieobecnego, którego panowanie upłynęło pod znakiem zrywanych sejmów, paraliżu instytucji i dominacji magnaterii. Zrozumiecie mechanizmy działania liberum veto i dowiecie się, jak wyglądała rywalizacja stronnictw magnackich: Familii Czartoryskich i obozu Potockich. W kolejnej części przeniesiemy się do czasów ostatniego monarchy - Stanisława Augusta Poniatowskiego. Prześledzimy drogę, która wyniosła go na tron: od misji dyplomatycznej w Petersburgu, przez romans z Katarzyną II, po elekcję z 1764 roku - przeprowadzoną w atmosferze presji militarnej i politycznej ze strony Rosji. Opowiemy o reformach Poniatowskiego: Komisji Skarbowej, Szkole Rycerskiej, wsparciu dla oświecenia i kultury. Ale także o przeszkodach, które spotkał - rosyjskiej ingerencji, oporze konserwatywnej szlachty, presji ze strony mocarstw. Prześledzimy sejm repninowski, porwania senatorów, konfederację barską i wydarzenia prowadzące do I rozbioru w 1772 roku. Zobaczymy też ostatnie próby ratowania państwa: Sejm Czteroletni, uchwalenie Konstytucji 3 Maja, II rozbiór, Insurekcję Kościuszkowską i ostateczny - III rozbiór Polski w 1795 roku. I wreszcie - zadamy sobie pytanie, które wraca zawsze, gdy kończy się jakaś epoka: czy ten koniec naprawdę był nieunikniony? Dobrego słuchania! Rafał Timeline: 0:00 Intro 3:10 Patroni 4:18 Prolog – podsumowanie losów Polski, od Słowian do Sejmu Niemego 1717 r. 9:25 Rozdział I : Przeddzień; Stanisław Leszczyński i August III Sas; 12:00 Rosja, Prusy, Austria – trzech adwersarzy 22:21 August II i Stanisław Leszczyński 28:45 August III Sas 1733-1763 34:56 Dalsze rządy Augusta III. Wołanie o reformy, podsumowanie. 36:42 Rozdział II: Ostatni Król – Stanisław August Poniatowski 41:45 Stanisław August Poniatowski – kim był? 49:51 1764 r. Elekcja nowego króla – Poniatowskiego 52:22 Poniatowski – Rządy 1:01:02 Przeddzień I Rozbioru Polski 1:02:38 Rozdział III: Dramat w Trzech Aktach. I-szy Rozbiór Polski 1772 r. 1:11:18 Po I-szym Rozbiorze Polski 1:15:50 Sejm Rozbiorowy 1773-1775 r. 1:20:08 Rok 1775 i kolejne lata po I-szym Rozbiorze Polski 1:24:41 Sejm Wielki (Czteroletni) – 1788 r. 1:26:52 Konstytucja 3 Maja – 1791 r. 1:29:15 Po Sejmie Wielkim. Zalążek Buntu. 1:31:48 Konfederacja Targowicka – 18/19 Maja 1792 r. 1:40:29 II-gi Rozbiór Polski 1793 r. 1:45:28 Tadeusz Kościuszko 1:48:11 Insurekcja Kościuszkowska 1794 r. 1:50:21 Bitwa pod Racławicami 4 kwietnia 1794 r. 1:55:47 III-ci rozbiór Polski – 1795 r. 1:59:55 Epilog: Koniec Państwa, Początek Narodu 2:02:07 Outro 2:04:34 Ciekawostka Źródła: https://pastebin.com/W09aUS2S TT: https://twitter.com/sadowski_rafal IG: https://www.instagram.com/rafal_sadowskii Patroni: https://pastebin.com/kaVRXaFx Dziękuję, że towarzyszycie mi na pokładzie tego statku podczas podróży przez fale historii! ✨ Zostań Patronem na https://patronite.pl/podcasthistoryczny

Czy w Rosji da się żyć z dala od propagandy? Jak wygląda codzienność w Petersburgu – mieście uznawanym za centrum rosyjskiej przestępczości? Czym jest „kultura donosu”? Dlaczego zamknięto polski konsulat?O życiu w bańce, systemowej hipokryzji, polskiej kulturze w Rosji i ciemnej stronie rosyjskiej prowincji rozmawiam z Grzegorzem Ślubowskim – byłym konsulem RP w Petersburgu.(00:00) Wstęp (2:39) Oblicza Petersburga. Centrum rosyjskiej przestępczości(17:42) Czy świat przestępczy jest uporządkowany?(28:19) Kto jest bardziej proputinowski w Polsce?(30:38) Kultura donosu i łapówkarstwo(38:58) Polski konsul był śledzony w Rosji(43:59) Dlaczego zamknięto polski konsulat w Petersburgu?(48:30) Czym zajmował się konsulat w Rosji?(55:03) Kolonie karne w RosjiMecenasi programu: Inwestuj w fundusze ETF z OANDA TMS Brokers: ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠https://go.tms.pl/UkladOtwartyETF ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠AMSO-oszczędzaj na poleasingowym sprzęcie IT: ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠https://amso.pl/Uklad-otwarty-cinfo-pol-218.html⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Novoferm: ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠https://www.novoferm.pl/⁠ ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Zgłoś się do Szkoły Przywództwa Instytutu Wolności:⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠https://szkolaprzywodztwa.pl⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Link do zbiorki: ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠https://zrzutka.pl/en6u9a⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠https://patronite.pl/igorjanke⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠➡️ Zachęcam do dołączenia do grona patronów Układu Otwartego. Jako patron, otrzymasz dostęp do grupy dyskusyjnej na Discordzie i specjalnych materiałów dla Patronów, a także newslettera z najciekawszymi artykułami z całego tygodnia. Układ Otwarty tworzy społeczność, w której możesz dzielić się swoimi myślami i pomysłami z osobami o podobnych zainteresowaniach. Państwa wsparcie pomoże kanałowi się rozwijać i tworzyć jeszcze lepsze treści. ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Układ Otwarty nagrywamy w ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠https://bliskostudio.pl ⁠⁠⁠⁠⁠⁠ ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠

Konflikt na Bliskim Wschodzie: Pasywna Rosja chce mediować. Unia Europejska zamknęła swój rynek na rosyjski uran. Międzynarodowe Forum Gospodarcze w Petersburgu.Zapraszam na kolejny #TydzieńwRosji odc. 20 z dr Pawłem Jaskułą z Instytutu Boyma.Zapoznaj się z warunkami oprocentowania wolnych środków w OANDA TMS Brokers: https://go.tms.pl/bezpaszportuUM Inwestuj w fundusze ETF z OANDA TMS Brokers: https://go.tms.pl/bezpaszportuETF

Wilno odwiedziła niedźwiedzica. Putin znowu o „jednym narodzie”. Życie na terenach okupowanych przez Rosję.

Gościem rozmowy jest Grzegorz Ślubowski, były konsul generalny RP w Petersburgu.(00:00) Wstęp(3:40) Jak wygląda i funkcjonuje Sankt Petersburg?(9:52) Środowiska inteligenckie zniknęły?(12:57) Jak traktowano polskiego konsula w Rosji?(21:02) Polityka historyczna w rosyjskich szkołach. Jak przedstawiana jest wojna z Ukrainą?(24:57) Straty po stronie rosyjskiej - czy społeczeństwo jest świadome liczb?(27:16) Różnice w postrzeganiu wojny na Ukrainie(31:29) Buntowników jest coraz mniej(34:29) Jak władze Rosji traktowały polskiego konsula(39:22) Co najbardziej zdziwiło polskiego konsula?(40:56) Czy Rosjanie zaakceptują wszystko?(45:17) Jaki jest poziom życia w St. Petersburga?(48:47) Czy rosyjska gospodarka jest sztucznie podtrzymywana?(51:15) Czy mieszkańcy Petersburga obawiają się mobilizacji? Rosjanie tworzą bohaterów z bandytów(55:50) Przepaść między życiem w Petersburgu a na prowincji(59:10) Jak traktowani są Polacy w Rosji?(1:09:02) Co będzie dalej z Rosją? (1:10:07) “Putin nie chce atakować Polski, chce mieć głos w Polsce”Zapraszamy na konferencję - prezentację raportu Instytutu Wolności autorstwa prof. Andrew Michty „Na linii frontu. Link do biletów i programu: ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠https://app.easycart.pl/checkout/81598656/na-linii-frontu-jak-budowac-bezpieczenstwo-polski-2⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Zarejestruj się na konferencję Poland–USA Relations in a New Era: Security and Business: ⁠https://usa-poland.com/⁠Zgłoś się do Szkoły Przywództwa Instytutu Wolności: ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠https://szkolaprzywodztwa.pl/ ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠.Mecenasi programu: Zapoznaj się z warunkami oprocentowania wolnych środków w OANDA TMS Brokers: ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠https://go.tms.pl/UkladOtwartyUM ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Casa Playa: ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠https://casaplaya.pl/zakup-nieruchomosci-w-hiszpanii-pdf-instruktaz/ ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠AMSO-oszczędzaj na poleasingowym sprzęcie IT: ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠https://amso.pl/Uklad-otwarty-cinfo-pol-218.html⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Módl się z Hallow: ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠https://hallow.app.link/ukladotwarty⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠https://patronite.pl/igorjanke⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠➡️ Zachęcam do dołączenia do grona patronów Układu Otwartego. Jako patron, otrzymasz dostęp do grupy dyskusyjnej na Discordzie i specjalnych materiałów dla Patronów, a także newslettera z najciekawszymi artykułami z całego tygodnia. Układ Otwarty tworzy społeczność, w której możesz dzielić się swoimi myślami i pomysłami z osobami o podobnych zainteresowaniach. Państwa wsparcie pomoże kanałowi się rozwijać i tworzyć jeszcze lepsze treści. ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Układ Otwarty nagrywamy w ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠https://bliskostudio.pl ⁠⁠⁠⁠⁠⁠ ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠

Profesor Hieronim Grala, wybitny historyk, badacz dziejów Rusi, były polski dyplomata w Moskwie oraz Petersburgu rozwiewa mity o zbliżającym się upadku Rosji. Dzisiaj kiedy Moskwa wyraźnie ugina się pod ciężarem wojny na Ukrainie oraz katastrofalnego stanu gospodarki, scenariusz konfliktu wśród najwyższych elit rosyjskich staje się coraz bardziej prawdopodobny. Zdaniem naszego gościa Putin może stracić władzę, ale państwo rosyjskie z tego powodu się nie rozpadnie. Tym bardziej powinniśmy pamiętać, iż po doznanych klęskach Rosjanie zawsze odbudowywali dawną potęgę. Czy w związku z tym jako Polacy jesteśmy skazani na wieczny konflikt z naszym wschodnim sąsiadem? Profesor Hieronim Grala mimo wszystko widzi szanse na znormalizowanie stosunków polsko-rosyjskich w przyszłości.

Pełnej wersji podcastu posłuchasz w aplikacji Onet Audio. [AUTOPROMOCJA] Życie w Rosji przed wojną i po jej wybuchu Grzegorz Ślubowski, były dziennikarz i ostatni konsul generalny RP w Petersburgu, opowiada Witoldowi Juraszowi o atmosferze w Rosji tuż przed rozpoczęciem inwazji na Ukrainę. Wspomina przyjęcie, na którym nikt nie wierzył w wybuch wojny, a jednocześnie wszyscy byli jej przeciwni. Dziś, jak zauważa, podobne spotkanie byłoby niemożliwe – większość jego uczestników opuściła już kraj. W pierwszych dniach wojny tysiące Rosjan wychodziły na ulice, by protestować przeciwko agresji na Ukrainę. Jednak z biegiem czasu demonstracje malały, aż całkowicie zanikły. Strach stał się wszechobecny, a społeczeństwo dostosowało się do nowych realiów. Gość podkreśla odwagę tych nielicznych Rosjan, którzy, sprzeciwiając się wojnie, wciąż dają świadectwo swoim poglądom – co oczywiście wiąże się z ryzykiem. Luksusowe życie z widokiem na wojnę za oknem Ślubowski podkreśla, że mimo zachodnich sankcji życie w Rosji wróciło do normy. Sklepy są pełne luksusowych towarów, ekskluzywne restauracje i kawiarnie tętnią życiem, a mieszkańcy zdają się ignorować trwającą wojnę. Zauważa jednak, że choć w Rosji narasta atmosfera strachu, to nazwanie jej państwem totalitarnym byłoby przesadą. Rosja wszechmocna, Rosja na skraju upadku Były konsul krytykuje sposób, w jaki Rosja bywa przedstawiana w polskich mediach – raz jako potężne, wszechmocne imperium, raz jako państwo na granicy rozpadu. Jego zdaniem prawda leży pośrodku: Rosja nie jest na tyle silna, by dominować, ale też nie na tyle słaba, by się rozpaść. W rozmowie pojawia się też temat ludzi, którzy w Rosji zostali. Są to urzędnicy wybierający lojalność wobec władzy, inteligenci zamykający się w emigracji wewnętrznej, katolicki Kościół unikający konfliktu z reżimem oraz prawosławna cerkiew, która reżim aktywnie wspiera. Ślubowski opisuje również, jak wyglądało życie i praca polskiego dyplomaty w Rosji – kraju, który oficjalnie uznaje Polskę za wroga.

Rembrandt i Rubens to giganci baroku północnego. Ten pierwszy nazywany jest „malarzem duszy”, drugi „malarzem ciała”. Rembrandt zrewolucjonizował malarstwo niderlandzkie XVII wieku. Potrafił uchwycić najsubtelniejsze emocje i istotne momenty ludzkiego życia tworząc obrazy, które do dziś fascynują głębią psychologiczną i techniczną doskonałością. Poznaliśmy „Lekcję anatomii doktora Tulpa” w Muritshuis w Hadze, „Straż nocną” w Rijksmuseum w Amsterdamie, „Powrót syna marnotrawnego” w kolekcji Ermitażu w Petersburgu i „Lekcję anatomii doktora Deymana” w Amsterdam Historisch Museum. Malarstwo flamandzkie przez kilkadziesiąt lat zdominowane było przez styl rubensowski. Ten styl poznaliśmy na przykładzie wybranych dzieł Rubensa: „Zdjęcia z krzyża” w Katedrze Najświętszej Marii Manny w Antwerpii, „Porwania córek Leukippa” w Starej Pinakotece w Monachium i „Sądu Parysa” w National Gallery w Londynie. Gościem Jerzego Jopa był dr hab. Piotr Rosiński, prof. UJK w Kielcach, historyk sztuki.

Wykład dr. Tomasza Siewierskiego towarzyszący wystawie „Marzenie i rzeczywistość. Gmach Muzeum Narodowego w Warszawie”, Muzeum Narodowe w Warszawie, 28 lipca 2016 [1h18min] https://wszechnica.org.pl/wyklad/polkownik-gembarzewski/ Pułkownik Bronisław Gembarzewski był dyrektorem Muzeum Narodowego w Warszawie w latach 1916-1936. Od 1920 roku łączył tę funkcję z posadą dyrektora Muzeum Wojska Polskiego. O życiorysie artysty, historyka i muzealnika opowiedział dr Tomasz Siewierski podczas wykładu, który towarzyszył wystawie „Marzenie i rzeczywistość. Gmach Muzeum Narodowego w Warszawie”. Kwalifikacje do prowadzenia prestiżowej placówki w odradzającej się po rozbiorach Polsce Gembarzewski zdobywał podczas podróży po Europie, gdzie najpierw studiował, a później pracował. W ostatniej dekadzie XIX wieku pobierał nauki m.in. w Petersburgu i Paryżu. Gościł też w Berlinie. Jak opowiadał Siewierski, przyszły dyrektor Muzeum Narodowego wykorzystał ten czas na poszukiwania w archiwach i muzeach polskich pamiątek wojskowych. Przeprowadzone badania i pozyskane kontakty ułatwiły ich późniejszą rewindykację w II Rzeczypospolitej. Pierwsze szlify jako muzealnik Gembarzewski zebrał, porządkując zbiory Muzeum Narodowego Polskiego w Raperrsvilu w Szwajcarii, gdzie powierzono mu organizację działu wojskowego. Gembarzewski w swoich poszukiwaniach skupiał się na wojskowości polskiej z okresu Księstwa Warszawskiego i Królestwa Kongresowego. Opublikował m.in. prace „Wojsko Polskie. Królestwo Polskie 1815-1830” oraz „Wojsko Polskie. Księstwo Warszawskie 1807-1814”. Oprócz dużej wartości naukowej książki miały też na celu krzewienie uczuć patriotycznych. Do inspiracji nimi przyznawali się m. in. przyszli naczelni wodzowie Wojska Polskiego: generałowie Kazimierz Sosnkowski i Władysław Sikorski, mówił Siewierski. Dyrektor „półkownik” Po objęciu funkcji dyrektora Muzeum Narodowego w Warszawie militarne zainteresowania odcisnęły piętno na ekspozycji instytucji kierowanej przez Gembarzewskiego. Muzeum było m.in. areną wystaw poświęconych czasom Księstwa Warszawskiego i powstania listopadowego. Za czasów dyrektury Gembarzewskiego rozpoczęła się budowa obecnej siedziby Muzeum Narodowego w Warszawie. Do czasu jego odejścia udało się ukończyć dwa pawilony. Co charakterystyczne, kierowana wówczas przez Gembarzewskiego placówka nie zatrudniała w ogóle historyków sztuki i wojskowości. Choć dyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie był formalnie żołnierzem WP i posiadał stopień pułkownika, była to jedynie – jak tłumaczył Siewierski – funkcja honorowa związana z piastowaniem przez niego również funkcji dyrektora Muzeum Wojska Polskiego. Żartowano wówczas w kręgach wojskowych, że Gembarzewski nie jest pułkownikiem, bo nie dowodzi pułkiem, ale „półkownikiem”, bo kieruje półkami. Więcej ciekawostek o działalności Bronisław Gembarzewskiego jako artysty, historyka i muzealnika można dowiedzieć się z załączonego filmu z wykładu. Zapraszamy do oglądania. Marzenie i rzeczywistość. Gmach Muzeum Narodowego w Warszawie 12 maja – 16 października 2016 Historia Muzeum Narodowego w Warszawie to nie tylko losy kolekcji oraz osób, które przez dziesięciolecia gromadziły dzieła sztuki i dbały o ich bezpieczeństwo. To również historia kolejnych siedzib muzealnych i starań, by zbiory pokazać publiczności w budynku funkcjonalnym i nowoczesnym. Ten fragment dziejów Warszawy szczęśliwie znamy dzięki zachowanym źródłom, prezentowanym na wystawie „Marzenie i rzeczywistość”, która będzie prezentowana w MNW od 12 maja do 31 lipca 2016. Zobaczymy na niej przedwojenne projekty gmachu muzealnego, co pozwoli na wyobrażenie sobie, jak miało wyglądać warszawskie Muzeum Narodowe w wizjach ówczesnych architektów. Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #muzeum #muzeumnarodowe #gembarzewski

Hej, w najnowszym odcinku serii Powojnie przedstawiłem sylwetkę jednej z najważniejszych postaci na "dworze" Władimira Putina. Dmitrij Miedwiediew to w Polsce wciąż postać nieznana. Co prawda na jej temat pojawiały się informacje wraz z objęciem stanowiska Prezydenta Rosji natomiast brakuje materiałów wskazujących środowisko z którego się wywodzi. Jak wyglądało jego życie w Petersburgu? W jaki sposób poznał Władimira Putina. Dlaczego to właśnie jemu rosyjski dyktator na chwilę formalnie oddał władzę nad krajem? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w najnowszym epizodzie.

W pierwszym odcinku piątego już cyklu rozmów Anny Sańczuk z kobietami „Jak ona to robi” gości Agnieszka Przepiórska – aktorka teatralna i telewizyjna, nagradzana mistrzyni monodramów biograficznych (m.in. o Zuzannie Ginczance, Simonie Kossak czy Annie Walentynowicz) i portretów skomplikowanych, wyrazistych kobiet. Dziś Agnieszka Przepiórska to aktorka krakowskiego Teatru im. Juliusza Słowackiego, niegdyś artystka objazdowej trupy kabaretowo-literackiej Pożar w Burdelu i wyrosłej z niego dziewczyńskiej kapeli Żelazne Waginy. Rozmawiamy o tym, jak krętą drogą szła do wymarzonego aktorstwa – dzieciństwo „daleko od szosy” i teatru, wielokrotnie zakończone fiaskiem egzaminy do szkół teatralnych, studia aktorskie w Petersburgu, a po powrocie walka o zaistnienie w świadomości polskich widzów. Dużo tu o determinacji, marzeniach, przełamywaniu kryzysów, nurkowaniu we wrażliwości innych kobiet, w które się wciela. I o tym, że warto ryzykować, iść za wewnętrznym głosem, nawet wbrew innym.

[ROS ] Debata zorganizowana przez Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia oraz Marzyciele i Rzemieślnicy. Dom innowacji społecznych, 27 października 2014 r. U Marzycieli i Rzemieślników w Domu Towarowym Braci Jabłkowskich [1h50min] - w języku rosyjskim https://wszechnica.org.pl/wyklad/malowana-wiktoria-500-lat-bitwy-pod-orsza-od-zwyciestwa-do-legendy-w-j-polskim-i-rosyjskim/ Goście: dr HIERONIM GRALA - Wydział Artes Liberales Uniwersytetu Warszawskiego, były dyrektor Instytutu Polskiego w Petersburgu i Moskwie dr WOŁODYMYR HUCUŁ - autor najnowszych prac o obrazie, wykładowca na Ukraińskim Uniwersytecie Katolickim we Lwowie oraz na Wydziale Historii Ukrainy na Uniwersytecie Narodowym w Użhorodzie dr MAREK JANICKI - Instytut Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego, stały współpracownik Pracowni Edytorstwa Źródeł Historycznych Wydziału Artes Liberales Uniwersytetu Warszawskiego dr ALEKSIEJ ŁOBIN - historyk wojskowości, autor monografii bitwy, kierownik badań naukowo-metodycznych Państwowego Kompleksu „Pałac Kongresów” w Petersburgu Zagadkowy obraz bitwy pod Orszą. Od stuleci toczą się o niego spory. Namalowany prawdopodobnie w latach 1520–1530 przez nieznanego malarza o wielkim kunszcie. Gdzie i na czyje zlecenie powstał? W jakim celu? Jakie są jego walory jako źródła historycznego? W toku dyskusji poruszone zostały również kwestie związane z samą batalią oraz jej politycznymi i propagandowymi skutkami. Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #historia #orsza #bitwa #rosja #1520

Pełnej wersji podcastu posłuchasz w aplikacji Onet Audio.  Całość TYLKO w aplikacji Onet Audio. Subskrybuj pakiet Onet Premium i słuchaj bez limitu. Do ataku terrorystycznego na Crocus City Hall w Rosji doszło w piątek 22 marca. Od tamtej pory trwały próby ustalenia, kto ponosi odpowiedzialność za tę tragedię. Rosjanie oczywiście wskazywali, że to Ukraińcy. W Polsce za to ochoczo mówiło się, że to na pewno Władimir Putin. Ostatecznie do zamachu przyznało się Państwo Islamskie, a Agencja Reutera przekazała dane wywiadowcze USA, które potwierdziły, że strzelaninę zorganizował jego afgański oddział, znany jako ISIS-K. Jednak wcześniej na Telegramie pojawiały się komentarze, że tego zamachu dokonali Tadżycy – i to właśnie to jest punktem wyjścia dla tego epizodu „Raportu międzynarodowego” i rozmowy Witolda Jurasza z gościem Hieronimem Gralą, byłym dyrektorem Instytutu Polskiego w Moskwie oraz w Petersburgu, profesorem Wydziału „Artes Liberales”, polskim historykiem i badaczem dziejów Rusi. Czy ten rasistowski stosunek do Tadżyków i Uzbeków to jest coś, co pojawiło się dopiero w putinowskiej Rosji, czy może coś, co istniało już wcześniej w czasach ZSRR?    – To istniało jeszcze wcześniej – tłumaczy gość. – To dziedzictwo rosyjskiego imperialnego kolonializmu z czasów Romanowów, nie tylko propagandy rosyjskiej z czasów Imperium, ale też niemałej części wielkiej literatury rosyjskiej. Przesuwała się granica, a z nią zmieniały się stygmatyzowane narody. Kiedyś obszarem, na którym ogniskowała się ta dehumanizująca narracja rosyjska, był Kaukaz. Potem Rosjanie podbili Kaukaz, przekroczyli grzbiety górskie i wzięli się za Azję Środkową i wraz z tym podbojem zaczęła się dehumanizacja tych ludów – dodaje.  Więcej usłyszysz w najnowszym „Raporcie międzynarodowym”. Zaprasza Witold Jurasz. 

Hej, w tym odcinku serii Powojnie wracam do pierwszych lat politycznej działalności Władimira Putina. Tuż przed upadkiem Związku Radzieckiego obecny przywódca Rosji zdecydował się powrócić do ojczyzny po wieloletnim pobycie we Wschodnich Niemczech. Putin był tam agentem KGB odpowiedzialnym za kontakty z ludźmi ze Stasi. Zamiast do Moskwy wybrał się jednak do Leningradu czyli dzisiejszego Petersburga, gdzie uznał, że będzie miał szansę szybciej i łatwiej dostać się do środowiska demokratów, którzy mieli stanowić o przyszłości Rosji. Jego promotorem był Anatolij Sobczak, który wkrótce został prezydentem dużego rosyjskiego miasta. Wicemerem Leningradu został jego najbliższy współpracownik czyli Putin. W roli zastępcy przyszły rosyjski przywódca sprawdził się doskonale. Był prawą ręką Sobczaka odpowiedzialną za kontakty ze służbami oraz lokalnym półświatkiem. Pobyt w Petersburgu stał się trampoliną do dalszej kariery w Moskwie. Więcej na ten temat dowiecie się słuchając najnowszy odcinek.

Kreml walczy z "międzynarodowym ruchem LGBT"   W ten weekend w Rosji doszło do przeszukań w klubach i barach kojarzonych ze środowiskiem LGBT w Moskwie i Petersburgu. W czwartek rosyjski sąd najwyższy uznał „międzynarodowy ruch LGBTQ+” za „organizację ekstremistyczną”. O tych wydarzeniach rozmawiam z Miszą Czerniakiem, pochodzącym z Rosji, a od 2011 roku mieszkającym w Polsce, muzykiem, tłumaczem i aktywistą działającym na styku religii i LGBT.   Podcast można wesprzeć na Zrzutce i Patronite https://patronite.pl/PoProstuWschod https://zrzutka.pl/6m35sn.   Jeśli spodobał się Państwu konkretnie jeden odcinek, możecie przekazać napiwek buycoffee.to/ppw   Playlista Radio Wschód, czyli najlepsza muzyka ze Wschodu https://cutt.ly/BRLGvhP   Zachęcam do zajrzenia na fan-page Po prostu Wschód: Kanał WhatsApp: https://whatsapp.com/channel/0029VaD6Ae17IUYMJUyd4Z1z Facebook: https://www.facebook.com/poprostuwschod Instagram: https://www.instagram.com/po_prostu_wschod/ Twitter: https://twitter.com/PogorzelskiP⁠⁠⁠   Okładka stworzona z pomocą AI Pixlr #Rosja, #LGBT

Witalij Michalczuk i Łukasz Hajduczenia wspominają niesamowitą postać Iriny Tatarowej, która odeszła od nas 2 lata temu, w wieku 57 lat. Urodzona w Petersburgu, mieszkała w Polsce. Kierownik Komisji Speculum Byzantinum na Wydziale Artes Liberales UW. Człowiek wielu talentów i ogromnego serca. 

Geopolityka bazuje na uproszczeniach, nie ma metody i nie nadaje się do opisu stosunków międzynarodowych. Największym grzechem geopolityki jest determinizm. Przekonanie, że człowiek ma niewielkie znaczenie i ostatecznie zdecyduje jakaś góra, las, czy morze - przekonuje prof. Michał Lubina, politolog z Uniwersytetu Jagiellońskiego w kolejnej rozmowie Sebastiana Stodolaka. Michal Lubina - rosjoznawca, znawcza Dalekiego Wschodu; studiował również w ramach wymian w Petersburgu, Moskwie i Mińsku; stypendysta MNiSW w Pekinie (2009/2010). Doktor (2014) i doktor habilitowany (2020) nauk politycznych. Od 2011 związany z Instytutem Bliskiego i Dalekiego Wschodu UJ (wcześniej z Instytutem Rosji i Europy Wschodniej UJ). W 2016 r. pierwszy dyrektor Instytutu Sejonga UJ. W 2018 r. profesor wizytujący na Uniwersytecie Chulalongkorna w Bangkoku. Jest autorem ośmiu książek: pionierskich prac na temat Birmy w Polsce (m.in. pierwszej historii tego kraju oraz jedynej biografii Noblistki Aung San Suu Kyi), pierwszej w Polsce monografii o współczesnych stosunkach rosyjsko-chińskich (Niedźwiedź w cieniu smoka), a także 3 monografii po angielsku, m.in. ‘A Political Biography of Aung San Suu Kyi' (Routledge: New York-Abington 2020) i ‘Russia and China.A Political Marriage of Convenience' (Budrich: Oppladen-Berlin-Toronto 2017)

Prigożyn zawdzięcza mu karierę. Najpierw rozwijał restauracje w Petersburgu, robił catering dla wojska, miał fabrykę trolli, która wpływała na wybory a potem został szefem grupy Wagnera

W dzisiejszym odcinku chciałbym poruszyć temat, który budzi wiele kontrowersji i ciekawości - Otto von Bismarck i jego relacje z Polakami. Czy słynny pruski kanclerz rzeczywiście miał negatywne poglądy na Polaków? Czy jego polityka była skierowana przeciwko nim? W tym odcinku poszukamy odpowiedzi na te pytania i zgłębimy prawdziwą historię. Przeanalizujemy dostępne materiały źródłowe, listy i dokumenty, aby odkryć, co naprawdę Bismarck myślał o Polakach.. W odcinku przedstawiam Wam różne opinie i interpretacje dotyczące tej kwestii. Przyjrzymy się zarówno teoriom sugerującym antypolskie nastawienie Bismarcka, jak i argumentom przeczącym tym teoriom. Będziemy badać, czy istnieją dowody potwierdzające czy obalające te kontrowersyjne twierdzenia.

Kup se książkę: zarubieza.pl/ksiazka Zapraszam na moje soszjale, gdzie wrzucam dodatkowe materiały: https://www.instagram.com/zarubieza/ https://www.facebook.com/Za-Rubie%C5%BC%C4%85-109949267414211/ I jeszcze twitter: https://twitter.com/mioszszymaski2 Jeśli chcesz wesprzeć moją twórczość, to zapraszam tutaj: https://patronite.pl/miloszszymanski buycoffee.to/miloszszymanski

Całość TYLKO w aplikacji Onet Audio. Subskrybuj pakiet Onet Premium i słuchaj bez limitu. Po niedzielnych wyborach w Finlandii władzę straciła lewicowa koalicja pod wodzą bardzo popularnej – choć bardziej za granicą, jak się okazało – premier Sanny Marin. Jednak dla Finów ważniejsze jest inne wydarzenie: po dekadach neutralności i pozostawania w stanie "sfinlandyzowania", kraj wstępuje dziś do NATO. Władimir Putin rozpoczął wojnę w Ukrainie pod hasłem ograniczenia wpływów Sojuszu Atlantyckiego, a tymczasem sojusz właśnie powiększył granicę z Rosją o ponad 1300 km. Michał Broniatowski i Adam Jasser rozmawiają w podcaście "O świecie w Onecie" również o postawieniu w stan oskarżenia byłego prezydenta USA Donalda Trumpa, o aresztowaniu w Rosji pod dętym zarzutem szpiegostwa amerykańskiego dziennikarza i o śmiertelnym zamachu w Petersburgu na jednego z czołowych propagandystów Kremla.

Korespondent Radia Wnet informuje, że Rosjanie nacierają w kierunku Bachmutu. Stwierdza, że walki toczą się już w samym centrum miasta. Natomiast, wróg wycofał się na innych odcinkach frontu. Ponadto, rozmówca Jaśminy Nowak komentuje zamach na rosyjskiego propagandystę w Petersburgu.  Nie wierzę, że to partyzanci ukraińscy zabili Władlena Tatarskiego, czyli Maksima Fomina. To było raczej ostrzeżenie dla Jewgienija Prigożyna, żeby się tak nie angażował w politykę rosyjską - mówi Dmytro Antoniuk. 

Najsłynniejszy polski filolog klasyczny, Tadeusz Zieliński, podczas wykładu wygłoszonego w Petersburgu w 1901 roku, mówił: „Zakorzeniło się społeczeństwie mniemanie, że starożytność jako pierwiastek kultury współczesnej pozbawiona jest wszelkiego znaczenia, gdyż z dawien dawna prześcignęły ją postępy myśli nowoczesnej. Znawca sprawy natomiast powie wam, że nasza kultura umysłowa i moralna nigdy tak blisko świata antycznego nie stała, nigdy go tak bardzo nie potrzebowała. A i my też nigdy tak do jego zrozumienia i przyjęcia nie byliśmy przygotowani jak właśnie w dobie obecnej. Nastręcza się atoli pytanie, w jaki sposób wykształcenie klasyczne wpływa na umysłowe i moralne udoskonalenie ludzkości”.Czy słowa te nie brzmią obecnie równie aktualnie jak 120 lat temu? Czy dziś, w 2023 roku – w świecie pandemii i kryzysów władzy, wielkich migracji i wyniszczających wojen – wartości, jakie niesie ze sobą kultura klasyczna, nie stanowią punktu orientacyjnego jeszcze pewniejszego? Czy  powrotu do źródeł – do wspólnego europejskiego dziedzictwa – nie potrzebujemy bardziej niż kiedykolwiek?„Bardzo istotne jest postawienie pytania o miejsce tradycji antycznej w naszym codziennym myśleniu – mówi prof. Karolina Wigura, publicystka i uczona, historyczka idei. – Jest ono istotne, ponieważ żyjemy obecnie w epoce, która straciła pamięć. My nie pamiętamy nawet własnego kanonu lektur. Kto z nas, po zakończeniu szkoły średniej, zajmuje się jeszcze Kochanowskim albo Rejem? Kto cytuje polskich klasyków myśli albo literatury, występując w radiu albo telewizji? My, historycy idei, jesteśmy wytrenowani w tym, żeby rozmawiać ze zmarłymi. I czy ci zmarli są sprzed dwudziestu lat, czy sprzed dwóch tysięcy lat, to nie ma większego znaczenia. Z nimi się po prostu rozmawia”.Ale rozmowa ze zmarłymi to także rozmowa z przyjaciółmi. Czytając Arystotelesa, Platona, Cycerona czy św. Augustyna, pozostajemy w stałym dialogu z tradycją. Niezależnie od tego, czy rozmowę tę prowadzimy w szkole (na lekcji łaciny czy polskiego), w sali wykładowej czy w przestrzeni publicznej. Dialog ten trwa od kilku tysiącleci, przeżywa, co jasne, lepsze i gorsze momenty, a co jakiś nawet czas – i w takim momencie zdajemy się tkwić obecnie – pojawia się pytanie, czy nie pojawiło się ryzyko trwałego zerwania tego dialogu. Są to zwykle momenty głębokiego kryzysu cywilizacyjnego. W takich chwilach obecność antyku zdaje się istotniejsza niż w czasie pokoju i spokoju. To kryzys bowiem zmusza człowieka do zadawania pytań o sprawy najważniejsze. A do tych należą przecież: sens i cel życia, dziedzictwo i tradycja, istota wspólnoty.Nie chodzi tu bynajmniej o nostalgię. Nie chodzi też o bezcelowe szafowanie nazwiskami, tytułami czy cytatami z dzieł Greków i Rzymian. Tradycja ta jest nie tylko początkiem, ale i wspólną płaszczyzną, szeroką platformą, która daje możliwość porozumienia. „Ludziom, którzy się ze sobą nie zgadzają, którzy reprezentują inne poglądy, którzy mają sprzeczne analizy rzeczywistości, pozwala to znaleźć wspólny grunt” – zauważa Wigura.Idealnie byłoby – choć jest to oczywiście projekt utopijny – gdyby można było powiedzieć: niezależnie od tego, po której stronie jesteśmy i jakie mamy poglądy, wszyscy czytaliśmy Platona i Arystotelesa. Wówczas, mimo że się różnimy, w istocie jesteśmy razem, wszyscy – w Polsce i Europie, w świecie Zachodu – jesteśmy wspólnotą. Bez wspólnej bazy myślowej konstruktywny dialog okazuje się niezwykle utrudniony.Kiedy w rozmowie spotykają się osoby o bardzo różnych poglądach, pewna wspólna baza, a tę stanowi określona edukacja, okazuje się niezbędna. Wigura mówi: „W książce, która napisaliśmy wspólnie z Tomaszem Terlikowskim, Polka ateistka kontra Polak katolik, ponieważ tak bardzo się nie zgadamy, to elementy filozoficzne są w którymś momencie ostatnią deską ratunku: «Zupełnie nie rozumiem, jak ty myślisz o świecie, nie przyjmuję tego sposobu myślenia, ale przynajmniej możemy porozmawiać o tekście, który oboje czytaliśmy i on do nas mówi»”.To, kim jesteśmy i jak myślimy o świecie, stanowi wypadkową wielu czynników. Na naszą samoświadomość składają się długie wieki nawarstwiających się na siebie poglądów, wątków, dzieł. Edukacja klasyczna nie może i nie powinna mieć jednak charakteru ekskluzywnego. Im powszechniejsza jest bowiem znajomość łaciny (jak w ogóle: wiedza), tym cała społeczność silniej stoi na nogach. Wykształcenie klasyczne przekłada się w sposób bezpośredni na inne, bardzo różne obszary życia.Krzysztof Bielawski, hellenista i współprowadzący rozmowę, przypomina: „Był taki eksperyment paręnaście lat temu w edukacji niemieckiej, że zlikwidowano łacinę w szkołach, co oczywiście odbiło się automatycznie spadkiem liczby miejsc na filologii klasycznej, dlatego że nie było potrzeby produkowania tych nauczycieli na potrzeby szkół, ale po pięciu latach, gdy zrobiono badania, okazało się, że ogólne wyniki dotyczące możliwości, umiejętności, abstrakcyjnego myślenia u młodzieży spadły tak gwałtownie, że w ciągu roku przywrócono system nauczania łaciny”.Podobnie było we Włoszech, gdzie badania wykazały, że uczniowie uczący się łaciny znacznie lepiej radzą sobie z matematyką. Nie zmienia to jednak faktu, że edukacja klasyczna jest – w skali europejskiej – w kryzysie. W jednych krajach bardziej, w innych mniej poważnym. Ale kryzys trwa, widzimy go.Dlaczego straciliśmy pamięć? Gdzie jest początek tego procesu? Czy można temu zaradzić, tę pamięć przywrócić?Wigura wskazuje na dwa czynniki: „Jako społeczeństwa ponowoczesne żyjemy w nieustannym «teraz». To się wiąże z technologiami komunikacji, których używamy do tego, żeby ze sobą rozmawiać. W mediach społecznościowych ważne jest już tylko to, co teraz. Zamknięci w tej teraźniejszości zapominamy nie tylko o tekstach klasycznych, ale też o tym, co było rok temu”.Jako drugi czynnik Wigura wskazuje brak dostępu do przekładów tekstów klasycznych. Dzieła Greków i Rzymian przestały stanowić część naszego kanonu lektur. Nowe tłumaczenia powstają rzadko, stare popadają w zapomnienie bądź się dezaktualizują. Podczas gdy w księgarniach w Wielkiej Brytanii, w Niemczech czy we Włoszech Homer, Owidiusz i Cyceron zajmują całe regały, w Polsce są niszą. Odcina to osoby, które nie czytają w językach obcych, od wspólnego dziedzictwa. Cierpią na tym nie tylko miłośnicy antyku, ale też uczeni – literaturoznawcy, historycy, filozofowie, religioznawcy – oraz odbiorcy ich dzieł, odbywa się to więc z ogólną szkodą dla humanistyki. A kondycja, w jakiej znajduje się humanistyka, jest papierkiem lakmusowym stanu danego społeczeństwa. Nie ma silnego państwa bez silnej kultury.„Nie ma dobrych tłumaczeń, bo nie ma filologów klasycznych, a nie ma filologów klasycznych, bo nikt nie chce finansować instytutów filologii klasycznej, dlatego że filolodzy nie produkują tego, co jest postrzegane jako użyteczne dla całej społeczności, co dałoby się przełożyć na punkty, na podstawie których finansowana jest nauka. To jest zaklęte koło i nie wiemy, jak to przerwać” – mówi Bielawski.Z czego wynika kryzys humanistyki? Skąd się bierze przekonanie, że ciekawe i ważne jest tylko to, co nowe? Jak ożywić zainteresowanie antykiem i w jakim celu?

Polski obóz władzy oburzyła wypowiedź szefa austriackiej dyplomacji Alexandra Schallenberga. Czy słusznie? „Austria jest państwem neutralnym. Neutralność niestety oznacza, że również w takich sytuacjach, jak wojna w Ukrainie, to państwo nie będzie się zachowywać tak, jak byśmy chcieli” – ocenia Witold Jurasz. Jednocześnie podkreśla, że „to nie jest szczęśliwa wypowiedź”. Podejmuje się więc analizy tych słów i analizy reakcji na nie polskich władz. „W rodzinie państw uprawiających cywilizowaną dyplomację niemożliwe jest, żeby w ten sposób się odnosić do wypowiedzi szefa dyplomacji kraju, z którym się jest w sojuszu, co prawda nie obronnym, ale gospodarczym” – luźno parafrazuje słowa wiceministra spraw zagranicznych Pawła Jabłońskiego. W tym odcinku Witold Jurasz uwagę skupia jednak głównie wokół wydarzeń w Rosji. Komentuje słowa Siergieja Ławrowa i Jewgienija Prigożyna, a przede wszystkim wystąpienie Władimira Putina w Petersburgu, podczas którego nie ogłosił on - mimo takich spekulacji - kolejnej fali mobilizacji. ”Władimir Putin ma nad nami gigantyczną przewagę, bo cały czas jesteśmy skupieni na tym, co powie, co zrobi, jak zmarszczy brew” – podsumowuje dziennikarz Onetu. Mówi też o tym, czego można dowiedzieć się z rosyjskiego internetu.

Geopolityka bazuje na uproszczeniach, nie ma metody i nie nadaje się do opisu stosunków międzynarodowych. Największym grzechem geopolityki jest determinizm. Przekonanie, że człowiek ma niewielkie znaczenie i ostatecznie zdecyduje jakaś góra, las, czy morze - przekonuje prof. Michał Lubina, politolog z Uniwersytetu Jagiellońskiego w kolejnej rozmowie Sebastiana Stodolaka.Michal Lubina - rosjoznawca, znawcza Dalekiego Wschodu; studiował również w ramach wymian w Petersburgu, Moskwie i Mińsku; stypendysta MNiSW w Pekinie (2009/2010). Doktor (2014) i doktor habilitowany (2020) nauk politycznych. Od 2011 związany z Instytutem Bliskiego i Dalekiego Wschodu UJ (wcześniej z Instytutem Rosji i Europy Wschodniej UJ). W 2016 r. pierwszy dyrektor Instytutu Sejonga UJ. W 2018 r. profesor wizytujący na Uniwersytecie Chulalongkorna w Bangkoku. Jest autorem ośmiu książek: pionierskich prac na temat Birmy w Polsce (m.in. pierwszej historii tego kraju oraz jedynej biografii Noblistki Aung San Suu Kyi), pierwszej w Polsce monografii o współczesnych stosunkach rosyjsko-chińskich (Niedźwiedź w cieniu smoka), a także 3 monografii po angielsku, m.in. ‘A Political Biography of Aung San Suu Kyi' (Routledge: New York-Abington 2020) i ‘Russia and China.A Political Marriage of Convenience' (Budrich: Oppladen-Berlin-Toronto 2017)Kolejne wywiady co wtorek o godzinie 19! Rozmowa jest także dostępna w formie audio: https://sebastianstodolaktalks.buzzsprout.com/ Fanpage podcastu: https://www.facebook.com/RozmowySebastianaStodolaka Podcast powstaje w ramach działań Warsaw Enterprise Institute. Wesprzyj nas: https://patronite.pl/wei.org.plSupport the show

W tym wydaniu mówimy o Międzynarodowym Forum Ekonomicznym w Petersburgu, na którym chyba niezamierzoną gwiazdą został prezydent Kazachstanu Kasym-Żomart Tokajew, o sankcyjnych kłopotach wytwórcy gruzińskiej wody mineralnej Borjomi, o próbach ożywienia rosyjskiego rynku turystycznego pomysłem na "szlak Putina" oraz o polskich sprawach w rosyjskiej prasie - kontekst rzecz jasna ukraiński. Źródła Marcina: https://meduza.io/feature/2022/06/19/borzhomi-borzhomtsam-a-ne-russkim-oligarham https://www.youtube.com/watch?v=sPg5suZItXw&ab_channel=%D0%9C%D0%B0%D0%B9%D0%BA%D0%BB%D0%9D%D0%B0%D0%BA%D0%B8 Źródła Bartka: https://www.rbc.ru/society/16/06/2022/62ab2de49a79473e9f41a7bf https://www.forbes.ru/mneniya/468723-zerkal-nye-pretenzii-pocemu-moskve-ne-nravitsa-aktivnost-pol-si-na-ukraine Magda: 41:30 Wesprzyj nas: https://buycoffee.to/sprawywschodu --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/bartosz-golabek/message

Józef Czapski zaczął pisać dzienniki w 1915 roku, kiedy przebywał w Petersburgu. Był wtedy członkiem Korpusu Paziów. Przez całe życie notował najistotniejsze myśli, dokumentował wydarzenia, pisał o malarstwie.… Czytaj dalej Artykuł „Ludzie do niego lgnęli”. O dziennikach Józefa Czapskiego pochodzi z serwisu Audycje Kulturalne.

Sejm, uznając wielkość dorobku Józefa Mackiewicza, ustanowił rok 2022 Rokiem Józefa Mackiewicza. Józef Mackiewicz, jeden z największych w dziejach pisarzy polskich urodził się 1 kwietnia 1902 roku w Petersburgu, a dzieciństwo i młodość spędził na Wileńszczyźnie. Od stycznia 1919 roku, już jako siedemnastoletni ochotnik, walczył przeciwko bolszewikom w Dywizji Litewsko-Białoruskiej, a później na własną prośbę — w 13. pułku ułanów, Po wojnie odbył studia przyrodnicze na uniwersytetach w Warszawie i Wilnie. W maju 1943 roku, za zgodą polskich władz podziemnych, był świadkiem prowadzonej przez Niemców ekshumacji ciał oficerów zamordowanych przez Sowietów w Katyniu . Był nieprzejednanym wrogiem totalitaryzmów, szczególnie komunizmu. Zmarł w styczniu 1985 roku.

Interesuje vas virtuelna kancelarija? Onda je Otvaranje firme .com pravo mesto za vas!  Virtuelna kancelarija u Beogradu - prvi mesec besplatno pozivom na podcast Priče iz dijaspore. Otvaranje firme u Srbiji za strance, kao i za domaće državljane, možete naručiti online. Patreon donacije za dalji razvoj podcasta Priče iz dijaspore   Moja današnja gošća na podcastu je Duška Ivanova, direktorka baletske akademije u St. Petersburgu na Floridi. Sa Duškom sam razgovaro o njenim baletskim počecima u rodnoj Makedoniji, školovanju u Rusiji i Bugarskoj, ali i prvim pedagoškim koracima kao profesorke baleta. U drugom delu razgovora fokusirali smo se na Duškino preseljnje sa porodicom na Floridu i St. Petersburg, kako izgleda baviti se baletom na Floridi, kako je pozicioniran balet u SAD-u, a posebno kako izgleda raditi kao direktorka baletske akademije danas. Uživajte! Za više korisnih informacija o adaptaciji na američki sistem i životu u Americi posetite Blog Američki San Priče iz dijaspore možete slušati na svim dostupnim audio platformama! Apple Podcast Spotify Google Podcasts Podbean

To będzie podcast zupełnie niemerytoryczny... Opowiem Wam o moim pierwszym psie - Ładuszce, od której wszystko się zaczęło... O tym, jak razem budowałyśmy tratwy, strasząc szczury widne; jak spędziłyśmy noc sylwestrową w windzie; jak żyliśmy w czasach, kiedy branża artykułów dla zwierząt nie istniała;jak musiałam zrezygnować z bycia weterynarzem, a następnie - zabiegi chirurgiczne przeprowadzaliśmy na naszym kuchennym stole;jak łaziłyśmy po nocnym Petersburgu;jak - dzięki Ładuszce - nauczyłam się tego, czym jest odpowiedzialność;jak próbowaliśmy w dagestańskiej wiosce zdobyć książki, na których nam zależało;jak musiałam wyjechać na bardzo długo i przyjechałam, by pożegnać mojego pierwszego psa...Będzie też zagadka, której odpowiedź być może znacie.

W tym wydaniu mówimy o: sytuacji w Roskosmosie, festiwalu Ałyje Parusa w Petersburgu, domniemanej propagandzie faszyzmu prowadzonej przez właściciela niemieckiego działa samobieżnego niepodal Czelabińska, nowym filmie fabularnym obrazującym procesy norymberskie z rosyjskiej perspektywy, emerytach będących łakomym kąskiem dla banków obsługujących klientów detalicznych i wskazaniu na Ramzana Kadyrowa jako pretendenta do stanowiska przywódcy Czeczenii w nadchodzących wyborach na szefa regionu. Źródła Marcina https://novayagazeta.ru/articles/2021/06/25/kosmicheskaia-pyl-v-glaza https://www.rbc.ru/society/26/06/2021/60d665f89a7947cad5ad5339?from=from_main_5 https://lenta.ru/news/2021/06/25/nemetskaya_samokhodka/ Źródła Bartka: https://www.kp.ru/daily/28296.5/4434659/ https://www.kommersant.ru/doc/4868626 https://echo.msk.ru/news/2859706-echo.html 31:19 - występuje gościnnie Magda z podkastu "Rosyjski warto znać" --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/bartosz-golabek/message

Władimir Putin stał się „marką Rosji”, uważa Agnieszka Legucka z PISM i dodaje, że jego fenomen jest przedmiotem wielu dyskusji i analiz. Pochodzi z biednej rodziny i marzył o pracy w służbach w KGB. Jego skuteczność jako wywiadowcy nie jest jasna, ale bez wątpienia praca w służbach go ukształtowała. Nazwisko wyrobił sobie organizując kontrakty dla zagraniczne kontrakty i „pozyskując procenty” dla siebie i swoich znajomych w rodzinnym Petersburgu tuż po rozpadzie ZSRR. Z tego okresu pochodzi część ludzi, którzy nadal znajdują się w jego otoczeniu.„Sprawny człowiek na zapleczu” wpadł w oko prezydentowi Jelcynowi, który wprowadził na salony Putina uważanego za człowieka do końca oddanego i lojalnego wobec swoich mocodawców. Dzięki gwarancji bezpieczeństwa osobiście udzielonej Jelcynowi i jego bliskim,  Putin wykonał ogromny krok w kierunku szczytu władzy na Kremlu obejmując stanowisko premiera Rosji.Na terenie byłego ZSRR jest wiele krajów rządzonych przez silnych, autorytarnych i długowiecznych przywódców, którzy nawet nie próbują udawać demokracji, jak jeszcze jakiś czas temu robił to Władimir Putin. Prezydent Rosji stwarzał pozory pod koniec ubiegłej dekady, gdy zamienił się na stanowiska z premierem Dimitrijem Miedwiediewem. Adam Balcer z Kolegium Europy Wschodniej zaznacza, że „maski opadły”, a prezydent Rosji nie musi już pozorować demokratycznej kadencyjności.Ciekawostką są kariery polityczne kobiet w krajach byłego związku radzieckiego. Córka byłego prezydenta Kazachstanu pełniła najwyższe funkcje w państwie. W Tadżykistanie córka prezydenta Rahmona ma 9 dzieci, a szefową gabinetu prezydenta jest jedna z jego córek. Z kolei w Uzbekistanie córka prezydenta Karimowa także robiła karierę polityczną i muzyczną, lecz pokłóciła się z ojcem i odeszła w cień. Spekulowano nawet o jej otruciu. Z kolei Mehriban Alijewa, żona prezydenta Azerbejdżanu pełni funkcję pierwszego wiceprezydenta. Z dokumentów ujawnionych przez WikiLeaks wynika, że amerykańscy dyplomacji zaczęli mieć problem z odróżnianiem jej od córki party prezydenckiej, co jest skutkiem licznych operacji plastycznych.Silni, autorytarni przywódcy rządzą także na Białorusi, w Azerbejdżanie, a w Azji Środkowej w Turkmenistanie, Tadżykistanie, Uzbekistanie i Kazachstanie. Balcer przestrzega przed humorystycznym traktowaniem tych państw pomimo niekiedy bardzo ekscentrycznych zachowań przywódców lubujących się w przepychu, górnolotnych tytułach, pomnikach i innych formach pielęgnowania własnego wizerunku, gdyż rządzą tam jedne z najbardziej opresyjnych reżimów na świecie. Wspólną cechę wielu silnych liderów na terenie byłego Związku Radzieckiego jest przeszłość w strukturach partii komunistycznej ZSRR. W odróżnieniu od innych przywódców, prezydent Rosji nie opiera się na rodzinie. Córki Władimira Putina nie uczestniczą w polityce. Katerina Tichonowa prowadzi badania mózgu działając na styku biznesu i państwa. Z kolei Maria Putin jest bardziej anonimowa, miesza we Francji, a jej mąż pochodzący z Holandii świetnie sobie radzi współpracując z państwowymi spółkami w Rosji. Zdaniem Leguckiej w Rosji rządzi „zbiorowy Putin”, który czasem przymusza prezydenta do podejmowania decyzji w interesie wąskiej elity. Jednak z upływem czasu coraz mniej pozostaje z demokratycznej pozy niegdyś prezentowanej przez Władimira Putina. 

Sankt Petersburg przez 200 lat był stolicą Imperium Rosyjskiego. Miasto zbudowane przez cara Piotra Wielkiego miało być symbolem potęgi państwa rosyjskiego i pomostem między kulturami Wschodu i Zachodu. W mieście nad Newą, często nie z własnej woli mieszkało wielu znamienitych Polaków. Polskie ślady odnajdziemy w każdym zakątku Petersburga, także na Wyspie Krestowskiej, gdzie zlokalizowane jest boisko piłkarskie, na którym rozgrywane są spotkania Euro2020. Zapewne niewielu sympatyków futbolu wie, że właśnie tu ponad 100 lat temu Polacy mieszkający w carskim Petersburgu grali w piłkę nożną i mieli własny klub – Sokół. Tego wszystkiego nasz korespondent Maciej Jastrzębski dowiedział się spacerując po Sankt Petersburgu w towarzystwie polonijnego dziennikarza Michała Fatiejewa. Z autorem reportażu usiądziemy na ławeczce w kościele Świętego Stanisława Biskupa, na której siadał Adam Mickiewicz, posłuchamy opowieści o Polce, która stała się królową najpierw petersburskiej, a później radzieckiej estrady.

W roku 1997 Władimir Putin obronił pracę doktorską w Państwowym Instytucie Górniczym w Petersburgu. Wyłożył w niej metodę umocnienia geopolitycznej pozycji Rosji z wykorzystaniem handlu ropą i gazem. Działalność obcych służb. Konflikt z Czechami o Turów, Nord Stream II i blokada Baltic Pipe przez Duńczyków. O tym mówił mi mój gość dr Leszek Sykulski. ➡ Podoba Ci się to co robię? Wesprzyj mnie na Patronite. Dzięki Tobie będę mógł dalej rozwijać swój podcast: https://patronite.pl/podrozbezpaszportu ➡ Zapraszam Was też na moją autorską stronę na facebook: https://www.facebook.com/matgrzeszczuk oraz fanpage

Maria Przełomiec o zatrzymaniu szykującego się do startu z lotniska w Petersburgu samolotu Polskich Linii Lotniczych LOT przez rosyjską policję. Funkcjonariusze weszli na pokład i wyprowadzili z niego opozycyjnego rosyjskiego polityka Andrieja Piwowarowa. Według Federalnej Służby Bezpieczeństwa był on na liście poszukiwanych. Zdaniem naszego gościa takie działania są szaleństwem. Komentuje także nadchodzące spotkanie Biden-Putin. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/radiownet/message

W tym odcinku: politycznie motywowane zwolnienia z pracy w moskiewskim metrze, katastrofa ekologiczna w Republice Komi, Rosja pomaga Sierra Leone, tragedia w szkole w Kazaniu, testy technologiczne głosowania online przed wrześniowymi wyborami do Dumy oraz nieformalny koncert i zlot fanów tiktokera Jegora Szypa nad Newą w Petersburgu. Źródła Marcina https://novayagazeta.ru/articles/2021/05/15/protest-soshel-s-relsov https://novayagazeta.ru/articles/2021/05/14/neft-dvizhetsia-v-arktiku https://www.kommersant.ru/doc/4815442 Źródła Bartka https://www.kp.ru/daily/theme/15851/ https://rg.ru/2021/05/12/v-rossii-startovalo-probnoe-onlajn-golosovanie.html https://www.fontanka.ru/2021/05/14/69915734/ --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/bartosz-golabek/message

Dlatego dziś mamy dwóch Poniatowskich, z których jeden Józef jest wielkim patronem walki o niepodległość, a drugi jego stryj Stanisław August symbolem uległości wobec najeźdźcy. Ocena dokonań Stanisława Augusta Poniatowskiego na papierze może być bardzo prosta. Obejmował tron jako władca jednego z największych krajów w Europie, liczącego dziesięć milionów mieszkańców z powierzchnią ponad 700 tys. km kwadratowych. Kończył jako żałosny monarcha państwa, które zniknęło z mapy Europy. Jego osiągnięcia były umniejszane jeszcze przed trzecim rozbiorem. Ostatni Król był dla wszystkich wygodnym kozłem ofiarnym, na którego można było zrzucić winę. Już w wydanej na emigracji broszurze O ustanowieniu i upadku Konstytucji 3 maja autorzy Hugo Kołłątaj i Ignacy Potocki, niedawni współpracownicy króla i współtwórcy zupełnie minimalizowali jego udział w tworzeniu konstytucji, rozsiewając tą informację w krajach zachodniej Europy. Ostatni król Polski został nad Wisłą potraktowany w wymiarze symbolicznym bardziej surowo niż Ludwik XVI przez Francuzów. Wprawdzie tamtemu ścięto głowę, ale dziś są w Paryżu miejsca noszące jego imię. W Warszawie imieniem Stanisława Augusta jest nazwana malutka uliczka w podwarszawskim Izabelinie. Odchodzi a jakże by inaczej od alejki 3-maja, ale gdzieś między Projektowaną o Słoneczną. Nawet Świątynia Opatrzności Bożej której inicjatorem powstania był Stanisław August jakoś specjalnie nie chwali się kto wmurował kamień węgielny po uchwaleniu Konstytucji. Nie wiemy, gdzie są szczątki króla, a o ich złożeniu na Wawelu nigdy nawet nie było mowy. W kolejnym odcinku specjalnego cyklu “Historii jakiej nie znacie” opowiemy o czarnej legendzie ostatniego króla Polski. Dlaczego był nam potrzebny w terapii po upadku, do którego sami doprowadziliśmy w XVII wieku. Ekspertami opowiadającymi o schyłku Rzeczpospolitej Obojga Narodów są prof. Zofia Zielińska z Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego oraz prof. Richard Butterwick-Pawlikowski z Uniwersytetu Londyńskiego. Obraz „Król Stanisław August w Petersburgu” przybliży nam dr Sebastian Adamkiewicz.

W tym odcinku: 60 jubileusz kosmicznego sukcesu Jurija Gagarina, Północna Osetia ma nowego przywódcę, ataki na festiwal filmów dokumentalnych ArtDocFest w Petersburgu i Moskwie, niewiarygodne bogactwo trzeciej żony Ramzana Kadyrowa, eskalacja pogranicznego napięcia między Rosją a Ukrainą, próby wywarcia nacisku na Rosję ze strony Europy oraz wielka przeprowadzka miliona mieszańców Moskwy do nowych mieszkań. Dźwięk: historyczny komunikat radiowy o sukcesie Jurija Gagarina Źródła Bartka: https://www.stav.kp.ru/daily/27263.5/4395712/ https://meduza.io/feature/2021/04/08/kak-politsiya-rospotrebnadzor-i-prokremlevskie-aktivisty-vsyu-nedelyu-pytalis-sorvat-kinofestival-artdokfest-a-sam-festival-dat-im-otpor https://maski-proekt.media/vtoraya-zhena-kadyrova/ Źródła Marcina https://novayagazeta.ru/articles/2021/04/10/vopros-voiny-eshche-ne-reshen https://www.rbc.ru/politics/11/04/2021/60725b889a79479862b915fe?from=from_main_6 https://www.rbc.ru/society/11/04/2021/607291ca9a7947a2add54b46?from=from_main_4 Zapraszamy na https://sprawywschodu.wordpress.com/ --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/bartosz-golabek/message

Rozmowa z prof. Małgorzatą Karpińską, Fundacja Wspomagania Wsi, 10 kwietnia 2018 r. Adam Jerzy Czartoryski przyjaźnił się z carem Aleksandrem I, był rosyjskim ministrem spraw zagranicznych w latach 1804-1806 i – mimo politycznych rozczarowań – do wybuchu powstania listopadowego pozostawał rzecznikiem odbudowy polskiej państwowości w oparciu o Rosję. Po upadku insurekcji na emigracji do końca życia zabiegał dyplomatycznie o sprawę polską do Rosji w kontrze. O trudnych losach ks. Czartoryskiego opowiadała w studiu Wszechnicy prof. Małgorzata Karpińska z Instytutu Historycznego UW. – Książę Czartoryski – można to potraktować jako komplement, można to również oczywiście potraktować jako wadę – był człowiekiem honoru i w momencie, kiedy komuś coś obiecał, uważał, że tak długo aż nie zostanie zwolniony z tej obietnicy, musi ją zrealizować. Dotyczyło to zarówno stosunków politycznych, jak i stosunków osobistych – zarówno dotyczących mężczyzn, jak i dotyczących kobiet. To jest bardzo poważna cecha jego charakteru, której dopóki nie zrozumiemy, nie będziemy mogli nawet nie oceniać, ale mówić o jego pewnych decyzjach i wyborach – mówiła prof. Karpińska. Jak zaczęła się kariera Adama Jerzego Czartoryskiego na dworze w Petersburgu, czemu w 1805 roku nie udało mu się zrealizować mającego zwrócić Polsce niepodległość „planu puławskiego”, jak ks. Adam radził sobie jako prezes Rządu Narodowego w trakcie postanie listopadowego i jak działał kierowany przez niego na emigracji Hotel Lambert? Zachęcamy do obejrzenia całej rozmowy. Droga do Niepodległości Choć po 1795 roku zaborcy na 123 lat wymazali Polskę z mapy świata, nie była ona w tym czasie polityczną, ideową i społeczną pustynią. Polacy nie tylko walczyli o odzyskanie niepodległości z bronią w ręku, ale też budowali gospodarkę, oświatę, społeczeństwo obywatelskie. Całkowicie wbrew zaborcom, a czasem wchodząc z nimi w ryzykowne porozumienia. W ramach cyklu „Droga do Niepodległości” będziemy o bohaterach tych czasów opowiadać.

Rozmowa z prof. Maciejem Mycielskim, Fundacja Wspomagania Wsi, 27 lutego 2018 r. Zanim założył Towarzystwo Kredytowe Ziemskie i Bank Polski, prawdopodobnie walczył we Włoszech przeciwko legionom Dąbrowskiego w armii Suwurowa, a w czasie wojny Napoleona z Rosją w 1812 roku organizował aprowizację dla Moskali. – Kariera Druckiego-Lubeckiego wyglądała zupełnie inaczej niż kariera przeciętnego warszawskiego polityka tej epoki – mówił w studiu Wszechnicy dr hab. Maciej Mycielski z Instytutu Historycznego UW. Późniejszy minister skarbu Królestwa Polskiego pojawił się w Warszawie dopiero w 1813 roku, jako mianowany przez cara Aleksandra I członek władz tymczasowych po upadku Księstwa Warszawskiego. – Kiedy Drucki-Lubecki zostanie ministrem w 1821 roku, jest dla elit właściwie przedstawicielem administracji rosyjskiej. Nie łączą go z elitami w Królestwie wspólne doświadczenie Księstwa, a z częścią jeszcze te dawniejsze reform schyłku czasów stanisławowskich i insurekcji. To jest człowiek z innego układu, i też tym się rożni od polityków polskich. Ma bardzo rozległe stosunki w Petersburgu, wykorzystuje swoją znajomość tamtej administracji i kontakty – mówił historyk. Jak Drucki-Lubecki uzdrawiał finanse Królestwa Polskiego i reformował jego gospodarkę? Co zrobił wobec wobec wybuchu powstania listopadowego? Czy bardziej czuł się Polakiem czy Rosjaninem? Zapraszamy do obejrzenia rozmowy. Droga do Niepodległości Choć po 1795 roku zaborcy na 123 lat wymazali Polskę z mapy świata, nie była ona w tym czasie polityczną, ideową i społeczną pustynią. Polacy nie tylko walczyli o odzyskanie niepodległości z bronią w ręku, ale też budowali gospodarkę, oświatę, społeczeństwo obywatelskie. Całkowicie wbrew zaborcom, a czasem wchodząc z nimi w ryzykowne porozumienia. W ramach cyklu „Droga do Niepodległości” będziemy o bohaterach tych czasów opowiadać.

Wykład prof. Piotra Tadeusza Kwiatkowskiego zorganizowany w ramach wystawy „Krzycząc: Polska! Niepodległa 1918”. Muzeum Narodowe w Warszawie, 29 listopada 2018 r. W polskiej historii Rewolucja 1905 roku jest wydarzeniem, które przyczyniło się do odzyskania przez Polskę niepodległości. Zryw trwał na ziemiach zaboru rosyjskiego, w tzw. Królestwie Polskim, ponad trzy lata. Zaangażował różne klasy i grupy społeczne, a każda z nich przedstawiła własne postulaty. Walczono m.in. o godne warunki pracy i życia, swobody polityczne i polską szkołę. Impulsem do wystąpień była masakra demonstracji robotniczej w Petersburgu 22 stycznia 1905 roku, która przeszła do historii pod nazwą „krwawej niedzieli”. Siłą przewodnią Rewolucji stał się ruch robotniczy skupiony w partiach rewolucyjnych, takich jak Polska Partia Socjalistyczna, Socjaldemokracja Królestwa Polskiego i Litwy oraz Bund. Fragment tekstu Michała Gauzy, „Barykady, z których Łódź może być dumna” (Dziennik Łódzki): „[…] Ludzie pragnęli przede wszystkim poprawy losu: zniesienia ucisku obszarników (posiadaczy wielkich majątków ziemskich) oraz fabrykantów; chcieli dobrych warunków pracy i godnego życia. W Królestwie Polskim przeciętnie pracowało się od 10 do 12 godzin, a często nawet do 14 godzin dziennie, w zamian za mizerną pensję. Standardy pracy były koszmarne, a warunki życia nie do zniesienia. Ekonomista Stanisław Kempner pisał w 1905 roku, że skala wyzysku polskich pracowników była jedną z najwyższych w Europie. Od 1904 roku panował kryzys ekonomiczny i nędzę pogłębiał wzrost cen artykułów spożywczych i przemysłowych. Mieliśmy z jednej strony mnóstwo ludzi na bruku, z drugiej – przepracowanych robotników oraz dzieci w zakładach pracy. Przeciętna łódzka robotnica rodziła ponad 9 razy, a z setki noworodków przeżywało tylko 60. Sam Aleksy Rżewski, pierwszy prezydent Łodzi w II RP, rozpoczął pracę w łódzkiej przędzalni jak miał 12 lat […]. (Więcej na stronie www.rewolucja1905.pl, która w całości poświęcona jest temu wydarzeniu) W swoim wystąpieniu Piotr Tadeusz Kwiatkowski przytacza reakcje mieszkańców Królestwa Polskiego, ich opinie i podziały dotyczące rewolucji. Przedstawia relacje, reportaże i grafiki – materiały będące „fotoreportażami” tamtych wydarzeń. W 2005 roku obchodziliśmy setną rocznicę Rewolucji, jednak przeszła ona właściwie bez echa. Rok 1905 nie zapisał się w powszechnej świadomości Polaków, chociaż jego długofalowym efektem było odzyskanie przez Polskę niepodległości.

Naszą podróż po Rosji kończymy w Petersburgu, czyli Wenecji Północy (dla nas to jednak zbyt szumna nazwa - Kraków Północy byłby lepszy). Klasycznie opowiadamy o tym co warto zwiedzić, gdzie jeść i pić (ALKOHOL hehe) oraz o tym, dlaczego na razie nie mamy zamiaru tam wracać... Jeśli chcesz zobaczyć kilka zdjęć z naszego wyjazdu to zapraszam na mojego Instagrama kalytka :) #polskipodcast

Po 40-stopniowych upałach w Gruzji można wreszcie ostygnąć, bo w Moskwie i Petersburgu jest w lipcu ledwie 16–19°C. To idealne warunki do podziwiania dwóch najchętniej odwiedzanych miast Rosji – obecnej i byłej stolicy mocarstwa, dwóch różnych światów, które od tego naszego dzieli mentalna przepaść. W Moskwie i Petersburgu byłem już wiele razy. Za każdym oba miasta zaskakują mnie na nowo. Odkrywam kolejne ciekawe miejsca, poznaję interesujących ludzi, nieznane wcześniej smaki, zapachy, emocje. Znów chłonę lokalną atmosferę – tak specyficzną, że trzeba jej doświadczyć na własnej skórze, i wciąż tak tajemniczą, że pobyty tutaj są wręcz niekończącym się poznawaniem innego. Wybierz się na wycieczkę - http://bit.ly/MoskwaPetersburg

Debata zorganizowana przez Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia oraz Marzyciele i Rzemieślnicy. Dom innowacji społecznych, 27 października 2014 r. U Marzycieli i Rzemieślników w Domu Towarowym Braci Jabłkowskich Zagadkowy obraz bitwy pod Orszą. Od stuleci toczą się o niego spory. Namalowany prawdopodobnie w latach 1520–1530 przez nieznanego malarza o wielkim kunszcie. Gdzie i na czyje zlecenie powstał? W jakim celu? Jakie są jego walory jako źródła historycznego? W toku dyskusji poruszone zostały również kwestie związane z samą batalią oraz jej politycznymi i propagandowymi skutkami. Organizatorami debaty było Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia oraz Marzyciele i Rzemieślnicy. Dom innowacji społecznych. Goście: dr HIERONIM GRALA – Wydział Artes Liberales Uniwersytetu Warszawskiego, były dyrektor Instytutu Polskiego w Petersburgu i Moskwie dr WOŁODYMYR HUCUŁ – autor najnowszych prac o obrazie, wykładowca na Ukraińskim Uniwersytecie Katolickim we Lwowie oraz na Wydziale Historii Ukrainy na Uniwersytecie Narodowym w Użhorodzie dr MAREK JANICKI – Instytut Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego, stały współpracownik Pracowni Edytorstwa Źródeł Historycznych Wydziału Artes Liberales Uniwersytetu Warszawskiego dr ALEKSIEJ ŁOBIN – historyk wojskowości, autor monografii bitwy, kierownik badań naukowo-metodycznych Państwowego Kompleksu „Pałac Kongresów” w Petersburgu