Podcasts about napoleona

Spolupracovník Postoja Andrej Žiarovský a redaktor Lukáš Krivošík sa v historicko-vojenskej relácii Postoja rozprávajú o bitke pri Waterloo. Tento legendárny stret prebehol 18. júna 1815 na území dnešného Belgicka. V bitke sa stretli francúzske vojská pod vedením Napoleona s britsko-holandsko-hanoverským a pruským vojskom. Po úteku z vyhnanstva na ostrove Elba a obnove cisárstva Napoleon dúfal, že obnoví svoju moc. Wellingtonovo víťazstvo znamenalo koniec týchto ambícií. Zamyslíme sa aj nad otázkou, či by sa Napoleonovi podarilo udržať pri moci, ak by bitku pri Waterloo vyhral. Alebo by európske mocnosti proti nemu proste len vyslali ďalšiu armádu.

Už ste niekedy počuli o tom, že vo Francúzsku majú zákaz pomenovať prasa Napoleon, v Rovníkovej Guinei boli popravy ľudí s dioptrickými okuliarmi a v Turkménsku si prezident premenoval celý kalendár? V tejto epizóde sa spolu ponoríme do bizarných zákonov diktátorov od Afriky až po bývalý Komunizmus u nás. Zistíte, ako Turkmenbaši vymenil január za svoj vlastný mesiac a prečo sme my na Vianoce túžili len po banáne. Pripravte sa na absurdné fakty, sarkastické komentáre a pohľad na to, ako režimy manipulujú svojich občanov.zákazy diktátorov, Napoleon prasa, zákaz okuliarov, skupinový beh, zákaz džínsov, Turkmenbaši kalendár, zatvorené knižnice, zákaz nahrávanej hudby, zákaz psov, banány na Vianoce Dvaja kamaráti po tridsiatke, ktorí si myslia, že svet potrebuje viac sarkazmu, nevyžiadaných rád a absurdných úvah.

Mój nowy kanał! ➡️➡️➡️ https://youtube.com/@TwarzeHistorii?si=N39C27i1R7k4FMbNBibliografiaH. Chrisholm, Switzerland: History § Effects of the French Revolution on the Confederation, Cambridge 1911.C. H. Church, R. C. Head, A Concise History of Switzerland, Cambridge 2013.J. Remak, A Very Civil War The Swiss Sonderbund War Of 1847, Boulder 1975.R. Weaver, Three Weeks in November: A Military History of the Swiss Civil War of 1847, Warwick 2016.Jak Szwajcaria poradziła sobie w burzliwym okresie 1798-1815? W tym odcinku przyglądamy się Republice Helweckiej, wpływom Napoleona oraz drodze do przywrócenia neutralności na Kongresie Wiedeńskim. Czy Szwajcaria naprawdę była niezależna, czy jedynie pionkiem w europejskiej grze mocarstw? Odkrywamy nieznane fakty i polityczne intrygi, które ukształtowały współczesną Szwajcarię!

Rozmowa Piotra Szczepańskiego z Jerzym Markiem Nowakowskim w ramach cyklu #rozmowyWszechnicy [19 marca 2025 r.]Od czasów Piotra I Rosja weszła siłą do europejskiej polityki. Na zajętych terenach Piotr I zbudował, kosztem wielu istnień ludzkich, Petersburg - rosyjskie okno na świat. Potem nastąpił rozbiór Rzeczpospolitej (profesorki Zofia Zielińska i Dorota Dukwicz wskazały wiodącą rolę Rosji w tym "przedsięwzięciu"). Rosja brała udział w podziale strefy wpływów między nią a Francją (spotkanie Napoleona i Aleksandra pierwszego w Tylży, na barce - w jednej z rozmów na wszechnica.org.pl b. ambasador RP w Finlandii Jarosław Suchoples określił to spotkanie "pierwszym paktem w stylu Ribbentrop - Mołotow"). Po pokonaniu Napoleona Rosjanie zagościli w Paryżu jako siły okupacyjne (bary "bistro" są śladem tej obecności). Wojna Krymska była próbą ograniczenia rosyjskiej ekspansji w Europie i na Bałtyku. W pierwszej wojnie światowej Rosja została pokonana przez Niemcy w bitwie "pod Tannebergiem", czego śladami są liczne cmentarze na Mazurach i zdjęcia monumentu poświęconego Hindenburgowi pod Olsztynkiem), ale na południu dokonała udanej ofensywy przeciwko Austro - Węgrom (też liczne cmentarze z tego okresu). Polska co prawda powstrzymała próbę ekspansji Rosji bolszewickiej w 1920 roku, ale nie powiodła się próba utworzenia kordonu sanitarnego z niepodległej Ukrainy. Po zakończeniu II WWŚ Rosja Sowiecka sięgnęła swoimi wpływami aż do Łaby i do granic Turcji i Chin. Rozpad ZSRR spowodował "samowyparcie" Rosji z Europy; wydawałoby się na dłużej. Ale po dojściu Władimira Putina do władzy Rosja zaczęła "odzyskiwać to co utraciła na południu i w Europie. Pomniki czy obrazy Piotra I stały się tłem oświadczeń i deklaracji tego prezydenta o wielkości Rosji i o konieczności odzyskania przez nią tego co utraciła. Zajęcie Krymu czy inwazja na Ukrainę są częścią tego procesu. I nie chodzi tylko o "utracone" terytoria. ale też o rolę Rosji w świecie. Aby ją odzyskać Rosja potrzebuje świata wielobiegunowego...Czy Rosję da się zatrzymać? Czy wróci do Europy, także jako siła decydująca także o kondycji Rzeczpospolitej Polskiej? Jakie zmiany nastąpiły na świecie w ciągu ostatnich lat, tygodni które mogą sprzyjać jej dążeniom? Czy i kiedy świat będzie w równowadze lub kiedy nastąpi spokój i na jakich warunkach?Jeśli chcesz wspierać Wszechnicę w dalszym tworzeniu treści, organizowaniu kolejnych #rozmówWszechnicy, możesz:1. Zostać Patronem Wszechnicy FWW w serwisie https://patronite.pl/wszechnicafwwPrzez portal Patronite możesz wesprzeć tworzenie cyklu #rozmowyWszechnicy nie tylko dobrym słowem, ale i finansowo. Będąc Patronką/Patronem wpłacasz regularne, comiesięczne kwoty na konto Wszechnicy, a my dzięki Twojemu wsparciu możemy dalej rozwijać naszą działalność. W ramach podziękowania mamy dla Was drobne nagrody.2. Możesz wspierać nas, robiąc zakupy za pomocą serwisu Fanimani.pl - https://tiny.pl/wkwpkJeżeli robisz zakupy w internecie, możesz nas bezpłatnie wspierać. Z każdego Twojego zakupu średnio 2,5% jego wartości trafi do Wszechnicy, jeśli zaczniesz korzystać z serwisu FaniMani.pl Ty nic nie dopłacasz!3. Możesz przekazać nam darowiznę na cele statutowe tradycyjnym przelewemDarowizny dla Fundacji Wspomagania Wsi można przekazywać na konto nr:33 1600 1462 1808 7033 4000 0001Fundacja Wspomagania WsiZnajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historiahttps://anchor.fm/wszechnica-fww-naukahttps://wszechnica.org.pl/#polityka #rosja #wojna #politykazagraniczna #geopolityka

Stāsta Rīgas ielu pētnieks Edgars Lecis. Ielas nosaukums saistīts ar nelielo Speķa ielu pie Salu tilta, kas savieno Lastādijas un Mazo Kalna ielu. Kaut arī šī iela pirmoreiz zināma tikai no 1885. gada, kad Avotu iela jau sen bija izveidota, tā nes Speķupes attekas vārdu, kas šajā vietā atdalījās no Daugavas. Speķupe tecēja līdz Kubes kalnam tagadējās Esplanādes rajonā, kur pagriezās un ieguva Rīdziņas nosaukumu. No Rīdziņas upes savukārt radās pašas Rīgas pilsētas nosaukums. Klausītāji paši var izdomāt, kā sauktos Latvijas galvaspilsēta, ja atteka līdz pat ietekai Daugavā turpinātu nest Speķupes vārdu. Pilsētai attīstoties, Speķupe 18./19. gadsimtā pamazām aizsērēja un tika aizbērta. Izmainoties hidroloģiskajam režīmam, aizbērtās Speķupes vietā mūsdienu Avotu un Lāčplēša ielas krustojuma rajonā radās mitrājs un avotu vieta, no kuriem tika ņemts ūdens pilsētas vajadzībām. Kad 1810. gadā pirmoreiz tika pieminēta iela, kas no Lielās Smilšu (tagad Lāčplēša) ielas veda ziemeļaustrumu virzienā, tā tika nosaukta par Avotu ielu un saglabājusi šo nosaukumu nemainīgu visos vēstures posmos. Tiesa, iesākumā tās bija divas ielas – Mazā Avotu iela līdz Ģertrūdes ielai un Lielā Avotu iela – līdz Lienes ielai. Pirmatnējā ielas apbūve kopā ar citām Rīgas priekšpilsētām tika nodedzināta 1812. gadā, kad Rīgai tuvojās Napoleona karaspēks. Iespējams, 19. gadsimta vidū Avotu ielas nosaukums ieguva mazliet ironisku nokrāsu, jo vismaz no 1867. gada ielas galā, tur, kur tagad atrodas Pāvila baznīca, bija vieta, kur tika izgāzti pilsētas tualešu atkritumi. Ņemot vērā to, ka pa Avotu ielu kursēja asenizatoru zirgu rati, iela tolaik nevarēja būt pati prestižākā pilsētā. Tomēr jau divdesmit gadus pēc tam tieši šajā vietā sāka celt Pāvila baznīcu. To iesākumā projektēja Latvijas Universitātes vēsturiskās ēkas arhitekts Gustavs Hilbigs, bet pēc viņa nāves – Gustava dēls Hermanis Hilbigs. Baznīcas altārgleznu 1937. gadā radīja Jānis Roberts Tilbergs, kuram jau pēc četriem gadiem nācās gleznot Josifa Staļina portretu. Vienlaicīgi ar baznīcas celtniecību izveidoja Lauvas (mūsdienu Pērnavas) ielu, bet mazliet vēlāk – Rumpmuižas (mūsdienu Augusta Deglava) ielu un Ērgļu (mūsdienu Jāņa Asara) ielu. 1901. gadā atklāja Rīgas elektriskā tramvaja tīklu un viens no maršrutiem gāja arī pa Avotu ielu ar galapunktu Asara un Tallinas ielas krustojumā. Tā rezultātā 20. gadsimta sākumā ielas apbūve strauji attīstījās, daudzas ēkas tika uzceltas no 1908. gada līdz Pirmajam pasaules karam. Iela saglabājusi savas apbūves raksturu līdz pat mūsdienām un veido Avotu apkaimes centrālo asi.

Myślę, że o tej chłopskiej republice wiele osób nie słyszało! Jeszcze więcej osób nie ma pojęcia o tym, że w XV wieku chłopi z tego niezwykłego państwa uchwalili własny zbiór prawa czyli kodeks, który jak przystało na średniowieczne ustawodawstwo nie zawiódł pod względem treści. Dzisiaj opowiem wam o Chłopskiej republice Dithmarschen, której jednakże bliżej było do Oligarchii.0:00 - intro0:54 - Historia Dithmarschen3:25 - Niezwykły ustrój5:58 - Kodeks Chłopów z XV wieku9:43 - Oligarchia Rolnicza11:10 - Zagadka11:58 - Upadek Dithmarschen12:44 - Outro #prawo #historia

Veselí zítřejšího posledního dne roku předznamenáme upozorněním - nezapomeňte přibalit na cestu nočník. To proto, že tentokrát budeme cestovat s nezvyklou pomůckou - v muzeu nočníků vám povím o toaletách z Titaniku, z vesmíru a uslyšíte třeba i jak vypadá nočník Napoleona a pochopitelně nezapomeneme na nočníky cestovní.

Veselí zítřejšího posledního dne roku předznamenáme upozorněním - nezapomeňte přibalit na cestu nočník. To proto, že tentokrát budeme cestovat s nezvyklou pomůckou - v muzeu nočníků vám povím o toaletách z Titaniku, z vesmíru a uslyšíte třeba i jak vypadá nočník Napoleona a pochopitelně nezapomeneme na nočníky cestovní.

Slova jedné z nejznámějších osobností našeho kresleného humoru - kresleným vtipům rozumí všude na světě - potvrzují prestižní ceny, které Pavel Matuška získal mimo jiné v Japonsku, Francii, Peru, Itálii, Belgii nebo v Brazílii.

Slova jedné z nejznámějších osobností našeho kresleného humoru - kresleným vtipům rozumí všude na světě - potvrzují prestižní ceny, které Pavel Matuška získal mimo jiné v Japonsku, Francii, Peru, Itálii, Belgii nebo v Brazílii.

Inwazja Napoleona na Rosję w 1812 roku, znana również jako kampania rosyjska, była kluczowym momentem w historii. Napoleon Bonaparte, na czele Wielkiej Armii liczącej ponad 600 tysięcy żołnierzy, wyruszył, aby pokonać Imperium Rosyjskie. Jego celem było zmuszenie cara Aleksandra I do kapitulacji i wzmocnienie swojej dominacji w Europie. Zapraszam na odcinek! Dr Marek Kozubel rozmawia z Bartoszem Knapikiem.

Na Martynice doszło do gwałtownych zamieszek. Chociaż protesty dotyczą przytłaczających cen w sklepach, to kryją się za nimi głębsze przyczyny, z powodu których głowę straciła żona Napoleona.

Stāsta profesors Jānis Torgāns. Nu, nav jābūt dikti zinošam kulinārijas jomā, lai tas būtu gan dzirdēts, gan ar garšas kārpiņām pārbaudīts. Tos mēdz saukt arī par Romiešu salātiem. Acīmredzot tādēļ, ka veidojas asociāciju ķēde Jūlijs Cēzars – senā Roma – dzīres un izēšanās. Viena no pamatsastāvdaļām pavisam droši ir zaļie jeb lapu salāti. Pagājušajā gadsimtā gan mūsu platuma grādos tos visdrīzāk cauru gadu ēda vai vienīgi partijas CK locekļi un aparāts. Pārējiem – un arī tikai tad, ja paveicās uzskriet virsū tur, kur bija izsviesti allaž deficītie zaļumi – bija jāsamierinās ar stipri samocītiem, cauri noliktavu režģiem gājušiem izdzīvojušajiem eksemplāriem. Te gan jāpiebilst, ka Romas/Romiešu salāti ir arī vienkārši zaļo – lapu salātu – varietāte ar stāvu, irdenu galviņu: to lapiņas aug it kā paralēli neesošajam stumbram, tātad vizuāli veidojas kaut kas līdzīgs pat ciprešu siluetam! Uz aci gan vairāk atgādina vienkārši prīmulu lapas… Tādēļ, lasot un klausoties, jāuzmanās, vai runa ir par salātu īpašu kulināru recepti, vai arī vienkārši par šīm atšķirīgajām salātu šķirnēm, ko latviski dēvē arī par garlapu salātiem, kaut gan tie, to dažādie paveidi un atvasinājumi var veidot arī galviņas… Īsāk sakot, visas šo lapu salātu šķirnes un paveidi savietojas zem cepures Lactuca sativa L. – pēc Karla Linneja binominālās nomenklatūras (Tēzaurs kā latvisko atbilsmi sniedz – Dārza salāts). No citām receptūras sastāvdaļām noteikti jāmin vistas filejas gabaliņi un rīvēts cietais siers. Obligāti bija (un ir) baltmaizes grauzdiņi. Un tas jau arī praktiski viss! Tomēr tikpat neatņemama bija arī pikanta mērcīte. Tad ar to nu sākās varianti, meklējumi, pavāru individuālā jaunrade. Gan noteikti jāpiemin, ka mūsu platuma grādos tā nu nepavisam nedrīkstēja būt vienkārši klasiskā majonēzes mērce, kas ar viegli maskētu nosaukumu sous provansāļ bija ieradusies Krievijā no Francijas vēl pirms Napoleona – gan pavisam šaurās aprindās. Jā, jā – mūsu senči dzīvoja Krievijā! Tas ir – viņi dzīvoja tur, kur dzīvoja, bet administratīvi politiskā ziņā pēc Zviedrijas un zviedru laikiem viņi bija pakļauti krievu pārvaldībai, ko parasti realizēja vācu aristokrātija. Gan jau nu, ka šis vācu – un visbiežāk jau vācbaltu –  virsslānis pazina arī Cēzara salātus, neatkarīgi no tā, kā tieši katrā konkrētā teritorijā tie saucās. Taču atpakaļ pie mērces. Tās receptūrai ir milzīgs vairums variantu. Pamatā vienalga esot tradicionālajai majonēzes mērcei –  traukā sajauktai olīveļļai, sasmalcinātiem ķiplokiem ar sinepēm, sāli, pipariem un rozmarīnu – sāka izpausties desmitiem un drošvien simtiem individuālo versiju. Līdz pat tādām niansēm, ka olas dzeltenumu varēja vienkārši sakult, bet varēja arī rūpīgi nodalīt no to dabiski ietverošā baltuma un sakult tikai to – dzeltenumu bez baltuma… Tas viss gadījumā, ja receptūrā vispār tika pielaista ola! Tur varēja figurēt anšovi – tātad zivis, pat garneles, šķiņķis, citroni, kaperi – un jau minētais pamatkarkass. Šo pamatsastāvu piedāvāja – un te tad nu īstais pārsteigums – nevis Jūlijs Cēzars (angļu /ˈsiːzər/, SEE-zər; latīņu: [ˈɡaːiʊs ˈjuːliʊs ˈkae̯sar]), kā varētu domāt. Vai vismaz, ka šī delikatese iedēvēta viņam par godu. Nē – tas ir salātu receptūras pirmautora itāļu cilmes amerikāņa (un vēlāk kādu laiku arī meksikāņa) Cēzara / Čezares (uzsvars uz pirmās zilbes!) Kardīni (Caesar / Cesare Cardini, 1896–1956) priekšvārds. Un salātu dzimšana datēta ar 1924. gadu, kad Čezare no ASV ieradās Meksikas ziemeļu pilsētā Tihuānā, kur atvēra nelielu restorānu. Nedaudz vēlāk bizness zēla un plauka tik strauji, ka 1929. gadā tika atvērts jau daudz plašāks iestādījums un vēl nedaudz vēlāk ar nosaukumu Hotel Caesar's tas sāka patstāvīgu dzīvi. Pats Kardīni ar ģimeni ap 1938. atgriezās ASV un 1948. gadā patentēja savu salātu recepti. Lai dzīvo Cēzars! Un viņa salāti.

Ponad dwa miesiące od dymisji poprzedniego Francja wreszcie ma nowy rząd. Gabinet Michela Barniera to koalicja obozu Macrona i gaullistowskiej centroprawicy Najważniejszym przesunięciem w prawo jest mianowanie ministrem spraw wewnętrznych Bruno Retailleau - konserwatywnego (jak na Francję) polityka Republikanów, i katolika, który głosował przeciw traktatomi z Maastricht i lizbońskiemu, homomałżeństwom, aborcji w konstytucji, zakazowi terapii dla homoseksualistów. Retailleau pochodzi z Wandei i angażował się na rzecz upamiętnienia powstańców wandejskich Ws. imigracji Retailleau potrafił mówił o "islamistycznym totalitaryzmie", "kolonizacji", "zdziczeniu", "decywilizowaniu się" Francji czy "papierowych Francuzach" mających obywatelstwo ale niebędących Francuzami Obiecuje przywrócenie porządku, ograniczenie imigracji, walkę z islamskim radykalizmem, zwiększenie deportacji Nominacja Retailleau ma pomóc przetrwać rządowi, który będzie zależy od posłów Marine Le Pen Na innych ważnych stanowiskach mamy utrzymanie status quo - m.in. w ministerstwie obrony, spraw zagranicznych i gospodarki Widzimy wzmocnienie kursu na pomoc Ukrainie - ministrem ds. europejskich został Benjamin Haddad, czołowy zwolennik wsparcia dla Kijowa i zaangażowaniaw naszym regionie, przeciwnik Rosji i sojuszu z nią- w przeszłości mówił m. in. że błędem Napoleona był brak odbudowania Polski Czy gabinet Barniera przetrwa? O nowym rządzie Francji mówi na gorąco Kacper Kita

Miesiączka poleca się do słuchania, podawania dalej i wspierania. W najnowszym odcinku stali felietoniści: Sulej o tym, czym jest „Brat”, Makselon o „trzymaniu za słowo”, Kasia o nudzie, Herbut o czasie, Mochnaczewska o bliskości i Fiolka o kawie. Oprócz tego: książki, seriale, filmy, reżyserska wersja Napoleona, Putin chce być wiecznie młody, Oasis dorzucają dwa koncerty do trasy, Dolly Parton wypuściła linię kosmetyków, Diane Keaton sygnuje okulary z recyclingu, a Chanel sprzedaje za jedyne 16 tys dolarów bardzo ładny gadżet i na koniec- Sade wraca po latach. To wszystko w nowej Miesiączce! Podcast powstaje dzięki Patronite. patronite.pl/karolinakp 0:00:00 Intro 0:03:26 Rosyjskie środki przeciwstarzeniowe 0:06:14 Felieton Macieja Makselona 0:09:59 Newsy i newsiki 0:27:18 Comiesięczna księgarnia 0:33:16 Felieton Anny Mochnaczewskiej 0:40:03 W kinie i na kanapie 0:50:08 Felieton Agaty Herbut 0:55:42 Okulary Diane Keaton 0:58:40 Felieton Karoliny Sulej 1:17:31 Sade Adu 1:23:41 Felieton Fiolki Najdenowicz 1:31:00 Felieton Katarzyny Kasi 1:26:26 Outro

„Když si lidé začínají sestavovat rodokmen, často s nadějí, že mají v rodu někoho výjimečného. Třeba, že jsou levobočci nějakého šlechtice, potomci vojáků z dob Napoleona, kteří se tu ,zapomněli‘. Většinou se jim to ale nepotvrdí. A i když jejich předci nejsou slavní, rodokmen za to stojí. Každý si zaslouží úctu,“ říká Martin Slaboch, předseda České genealogické a heraldické společnosti.

„Když si lidé začínají sestavovat rodokmen, je to často s nadějí, že mají v rodu někoho výjimečného. Třeba, že jsou levobočci nějakého šlechtice, potomci vojáků z dob Napoleona, kteří se tu ,zapomněli‘. Většinou se jim to ale nepotvrdí. A i když jejich předci nejsou slavní, rodokmen za to stojí. Každý si zaslouží úctu,“ říká Martin Slaboch, předseda České genealogické a heraldické společnosti.Všechny díly podcastu Hovory můžete pohodlně poslouchat v mobilní aplikaci mujRozhlas pro Android a iOS nebo na webu mujRozhlas.cz.

Klemens Metternich, známý také jako Hrabě rovnováha či Krásný Klemens, nemá v Čechách ani v zahraničí příliš dobrou pověst. Napoleon o něm například prohlásil: „Každý občas lže. Ale lhát neustále, to je přespříliš.“

Klemens Metternich, známý také jako Hrabě rovnováha či Krásný Klemens, nemá v Čechách ani v zahraničí příliš dobrou pověst. Napoleon o něm například prohlásil: „Každý občas lže. Ale lhát neustále, to je přespříliš.“

Klemens Metternich, známý také jako Hrabě rovnováha či Krásný Klemens, nemá v Čechách ani v zahraničí příliš dobrou pověst. Napoleon o něm například prohlásil: „Každý občas lže. Ale lhát neustále, to je přespříliš.“

Klemens Metternich, známý také jako Hrabě rovnováha či Krásný Klemens, nemá v Čechách ani v zahraničí příliš dobrou pověst. Napoleon o něm například prohlásil: „Každý občas lže. Ale lhát neustále, to je přespříliš.“

Klemens Metternich, známý také jako Hrabě rovnováha či Krásný Klemens, nemá v Čechách ani v zahraničí příliš dobrou pověst. Napoleon o něm například prohlásil: „Každý občas lže. Ale lhát neustále, to je přespříliš.“

Klemens Metternich, známý také jako Hrabě rovnováha či Krásný Klemens, nemá v Čechách ani v zahraničí příliš dobrou pověst. Napoleon o něm například prohlásil: „Každý občas lže. Ale lhát neustále, to je přespříliš.“

Klemens Metternich, známý také jako Hrabě rovnováha či Krásný Klemens, nemá v Čechách ani v zahraničí příliš dobrou pověst. Napoleon o něm například prohlásil: „Každý občas lže. Ale lhát neustále, to je přespříliš.“

Klemens Metternich, známý také jako Hrabě rovnováha či Krásný Klemens, nemá v Čechách ani v zahraničí příliš dobrou pověst. Napoleon o něm například prohlásil: „Každý občas lže. Ale lhát neustále, to je přespříliš.“

Klemens Metternich, známý také jako Hrabě rovnováha či Krásný Klemens, nemá v Čechách ani v zahraničí příliš dobrou pověst. Napoleon o něm například prohlásil: „Každý občas lže. Ale lhát neustále, to je přespříliš.“

Klemens Metternich, známý také jako Hrabě rovnováha či Krásný Klemens, nemá v Čechách ani v zahraničí příliš dobrou pověst. Napoleon o něm například prohlásil: „Každý občas lže. Ale lhát neustále, to je přespříliš.“

Klemens Metternich, známý také jako Hrabě rovnováha či Krásný Klemens, nemá v Čechách ani v zahraničí příliš dobrou pověst. Napoleon o něm například prohlásil: „Každý občas lže. Ale lhát neustále, to je přespříliš.“

Jau septīto gadu Daugavpils cietoksnī notika Starptautiskais vēsturiskās rekonstrukcijas festivāls „Dinaburga 1812”, dodot iespēju izbaudīt 19. gadsimta sākuma atmosfēru, apskatīt cietokšņa garnizona un Francijas Lielās armijas nometnes. Festivāla centrālais notikums bija 1812. gada jūlijā notikušās cīņas atveidojums, kurā Dinaburgas cietokšņa garnizons drosmīgi stājās pretī Napoleona armijai un atvairīja tās uzbrukumu. Dalībnieki demonstrēja savu militāro stāju, vēsturiskos tērpus un ieroču mulāžas, piedaloties svinīgā parādē un cietokšņa aizstāvēšanas kaujas rekonstrukcijā.

Starptautiskās aktualitātes analizē Latvijas Universitātes profesore Žaneta Ozoliņa, Latvijas nacionālās aizsardzības akadēmijas Drošības un stratēģiskās pētniecības centra pētnieks Toms Rostoks un Māršala fonda vecākā pētniece Kristīne Bērziņa. Trauksmainā jubileja Vakar, 9. jūlijā, trīsdesmit divu Ziemeļatlantijas Līguma organizācijas jeb NATO dalībvalstu delegācijas pulcējās samitā Vašingtonā. NATO samitiem nav regulāra grafika, un alianses pastāvēšanas pirmajā ceturtdaļgadsimtā vispār notika tikai viena šāda augstākā līmeņa tikšanās. Pēc tam samiti notika biežāk, reizēm ar gada, reizēm ar dažu gadu intervālu, reizumis arī divreiz vienā gadā. 2022. gadā notika veseli trīs, no tiem viens, 25. februārī, notika tiešsaistē. Kā zināms, šogad apritēja 75. gadskārta, kopš tobrīd divpadsmit valstis Vašingtonā noslēdza alianses dibināšanas līgumu, un šim jubilejas samitam līdz ar to ir īpaša noskaņa. Frāze „NATO šobrīd ir stipra kā nekad,” pastāvīgi izskan uzrunās un intervijās, un biežuma ziņā to pārspēj vien solījumi aizsardzības budžeta apjoma ziņā un paustā apņemšanās atbalstīt Ukrainu tās cīņā pret Krievijas agresiju. Kas attiecas uz diviem procentiem no iekšzemes kopprodukta aizsardzības tēriņiem, tad lielākais vairums dalībvalstu šo kritēriju izpilda. Atpalicējos pagaidām ir Spānija, Beļģija, Turcija, Kanāda, Slovēnija un Luksemburga. Skaļie solījumi nodrošināt Ukrainai vairāk pretgaisa aizsardzības līdzekļu izskan kā drūma rezonanse kārtējam raķešu un vadāmo aviobumbu triecienam, kuru agresorvalsts raidīja pret Ukrainu pirmdien, nogalinot vairāk nekā četrdesmit un ievainojot vairāk nekā 170 cilvēkus, tai skaitā daļēji sagraujot valsts lielāko specializēto bērnu slimnīcu Kijivā. Lielais skaits krievu raķešu, kuras šai uzlidojumā sasniedza mērķus, nepārprotami ir rezultāts Ukrainas aizsardzības spēju izsīkumam, pie kura noveda Rietumu, pirmām kārtām amerikāņu palīdzības ilgstošā kavēšanās, Trampa atbalstītājiem bloķējot finansējuma apstiprināšanu Kongresā. Atkārtotās prezidentūras pretendents visai pamanāmi met savu plato ēnu pāri NATO samita norisei. Joprojām trūkst skaidra priekšstata par to, kā viņš varētu rīkoties Ukrainas un visas NATO alianses sakarā, ja novembrī atkal tiks ievēlēts, bet teksti, kurus producējušas Trampam tuvas drošības ekspertu aprindas vedina uz domām, ka Kijivu mēģinātu piespiest sēsties pie sarunu galda un atzīt Krievijas kontroli pār sagrābtajām teritorijām, kā arī atteikties no plāniem drīzā nākotnē iestāties NATO. Prezidenta Baidena uzstāšanos, uzrunājot dalībvalstu vadītājus, prese visai nepārprotami traktēja kā mēģinājumu reabilitēties pēc izgāšanās priekšvēlēšanu debatēs ar Donaldu Trampu. Jāteic, šoreiz Baidenam netrūka spara un stingrības nedz stājā, nedz formulējumos, atgādinot jau zināmās tēzes par karu Ukrainā kā cīņu par demokrātiskās pasaules nākotni. Tomēr, kā vēsta mediji, Demokrātu partijas iekšienē nerimst diskusijas par to, vai esošajam prezidentam vajadzētu turpināt sacīksti par Balto namu. Pirmdien vēl viens prominents demokrātu politiķis, senators no Vašingtonas pavalsts Adams Smits aicinājis Džo Baidenu pārtraukt savu vēlēšanu kampaņu. Miera balodis Viktors Ungārija nule bija sākusi pildīt Eiropas Savienības Padomes prezidējošās valsts funkcijas, kad tās premjerministrs Viktors Orbans 2. jūlijā negaidīti ieradās Kijivā, kur, būdams amatā jau četrpadsmit gadus, pēdējoreiz viesojās vairāk nekā pirms desmitgades. Pēc tikšanās ar prezidentu Zelenski viņš paziņoja, ka aicinājis Ukrainas vadītāju apsvērt uguns pārtraukšanu, lai uzsāktu sarunas ar agresoru. Zelenskis šos izteikumus nekomentēja. Nākamajās dienās sekoja paziņojumi no teju visām nozīmīgākajām Eiropas Savienības amatpersonām – norādot, ka Orbanam nav nekāda savienības pilnvarojuma jebkādu sarunu vešanai. Tas nekavēja jaunizšķīlušos miera balodi turpināt lidojumu pa savu trajektoriju, piektdien piezemējoties Kremlī, kur viņa un Krievijas vadoņa publiskajās izpausmēs netrūka savstarpējas labvēlības apliecinājumu. Tai skaitā Putins nodēvēja savu viesi neeksistējošā titulā – par „Eiropas Savienības Padomes prezidentu”. Prezidenta Zelenska administrācija komentējusi, ka Kijivā Orbanam neesot sniegts nekāds jauns vēstījums, kuru viņam vajadzētu nodot Putinam. Savukārt kāds anonīms Eiropas Komisijas pārstāvis paziņojis, ka šī „miera tūre” varētu maksāt Ungārijas līderim agrāk plānoto komisijas vizīti Budapeštā. Taču Orbana pašiecerētajā „miera misijā”, kā izrādās, bija paredzēts vēl viens pieturpunkts: šopirmdien viņš ieradās Pekinā un spieda roku Ķīnas līderim Sjī Dziņpinam. Arī šeit kā viesis, tā namatēvs veltīja dažu labu vispārīgu un nogludinātu frāzi miera centieniem un izcilajai lomai, kuru šai ziņā lemts spēlēt Pekinai. Kāds ir visas šīs tūres „sausais atlikums”? Pēc Orbana Maskavas vizītes Eiropadomes prezidents Šarls Mišels un pārējie padomes locekļi esot saņēmuši no viņa vēstījumu, kura saturs kļuvis zināms izdevumam „Politico”. Tas licis izdevuma žurnālistiem nodēvēt Ungārijas valdības vadītāju par Kremļa runasvīra Dmitrija Peskova līdzinieku – tik ļoti viņa vēstījums šūts pēc agrsorvalsts mēriem. Krievijas izšķirošais pārsvars kaujas laukā iestāšoties jau tuvākajos mēnešos, tāpēc esot pēdējais brīdis piedabūt Ukrainu pie sarunu galda. Kā izteicies kāds anonīms Briseles diplomāts: „Šeit neatspoguļojas nekas, nu pilnīgi nekas no visiem Eiropadomes pēdējo divarpus gadu centieniem.” Francijai netīk koalīcijas Pēc Francijas parlamenta vēlēšanu otrās kārtas prezidents Makrons var pielaikot Napoleona trijstūreni – viņa riskantais politiskais manevrs, izsludinot šīs vēlēšanas, ir attaisnojies. Ja pēc pirmās kārtas pagājušonedēļ radikāli labējie no Nacionālās apvienības jau juta valdības grožus sev rokā, tad 7. jūlija vakarā šīs cerības izrādījās izkūpējušas vasarīgajās Parīzes debesīs. Marinas Lepēnas un Žordāna Bardellas partijai, par spīti diezgan nozīmīgam pieaugumam, būs vien trešā lielākā frakcija Nacionālajā Asamblejā. Pirmajā vietā ir Jaunā tautas fronte – plašs kreiso bloks ar samērā mērenajiem sociālistiem vienā un jau krietni radikālākajiem komunistiem un partiju „Nelokāmā Francija” otrā spārnā. Prezidenta Makrona pārstāvētais liberāli centriskais bloks „Kopā”, kaut zaudējis apmēram trešdaļu deputātu vietu, tomēr noturējies otrajā pozīcijā. Tāpat apmēram trešdaļu no savas jau tā nelielās frakcijas zaudējusi liberālkonservatīvā Republikāņu partija, Piektās republikas pamatlicēja prezidenta de Golla idejiskā mantiniece. Rezultātā Francijas parlamentā tagad ir trīs apmēram vienāda lieluma frakcijas, kuras šķir visai pamatīgas ideoloģiskās plaisas. Un vispār – koalīcijas valdība, kas šķiet gluži pašsaprotams risinājums vairumā Eiropas valstu, Francijai ir kaut kas teju svešs. Pēc klasiski parlamentārās Ceturtās republikas bēdīgajām beigām smagā politiskā krīzē, Piekto republiku franči būvēja gluži citādu – ar stipru prezidenta varu un vēlēšanu sistēmu, kas gandrīz vienmēr nodrošina viena politiskā spēka noteicošu pārsvaru. Šoreiz ir citādi, un nav īsti skaidrs, kā Francija varētu tikt pie darboties spējīgas valdības. Labākās izredzes veidot kādu plašu koalīciju būtu prezidenta Makrona blokam, kā jau centriskam spēkam. Tomēr šādā koalīcijā grūti iedomāties lielāko daļu no Jaunās tautas frontes, kur pārsvarā ir radikāli kreisie. Ietekmīgais spēks te ir „Nelokāmā Francija” ar tās līderi Žanu Liku Melanšonu priekšgalā. Viņš un viņa līdzgaitnieki jau paziņojuši, ka nesaredz iespēju būt vienā valdībā ar centristiem vai republikāņiem, un saņēmuši pretī līdzīgus izteikumus. Pagaidām visai miglainas izskatās arī perspektīvas uzbūvēt koalīciju ar mēreni kreisajiem sociālistiem un mēreni labējiem republikāņiem; katrā ziņā pret šādu iespēju jau diezgan kategoriski izteicies republikāņu līderis Lorāns Vokjē. Kā izdevumam „The Guardian” izteikusies Francijas Nacionālā zinātniskās izpētes centra eksperte Izabella Ginodū: „Vai nu franču partiju vadītāji iemācīsies vest sarunas un veidot jauna tipa koalīcijas, vai arī mums ir lielas iespējas pieredzēt [..] institucionālu krīzi.” Sagatavoja Eduards Liniņš. Eiropas Parlamenta granta projekta „Jaunā Eiropas nākotne” programma.* ​ * Šī publikācija atspoguļo tikai materiāla veidošanā iesaistīto pušu viedokli. Eiropas Parlaments nav atbildīgs par tajā ietvertās informācijas jebkādu izmantošanu.

Dlaczego Poznań nie jest częścią Jeżyc. Jak naprawdę nazywała się ta dzielnica dawno, dawno temu i skąd wzięła się jej nazwa. Jak cesarz nadawał nazwy jeżyckim ulicom i które księżniczki były z tego zadowolone. Którędy do Poznania wchodziła 800-tysięczna armia Napoleona. Dlaczego Niemcy oddali poznańskie tramwaje konne, dlaczego lekarze okłamywali Marszałka i w jakim celu powstało Towarzystwo Szubrawców, czyli masoneria dla ubogich. // Adam Biernacki // przewodnik PTTK, koło im. Marcelego Mottego w Poznaniu -------- Wesprzyj nas, będzie nam miło: Abonament, czyli duża wdzięczność: www.patronite.pl/drugawersja Kawka w podziękowaniu za odcinek: www.buycoffee.to/drugawersja -------- My na www: www.drugawersja.pl  My na Spotify: https://spoti.fi/3MWjX9v My na fejsie: www.facebook.com/drugawersja My na YT: https://www.youtube.com/@podcast_poznanski My na insta: www.instagram.com/druga.wersja My na tiktoku: https://www.tiktok.com/@drugawersja -------- (ilustracja: AI)

Wystąpienie Mariusza Łesiuka i dr. Tomasz Stolarczyka z Fundacji Archeologicznej Archeo, Konferencja "Dziedzictwo wsi lubuskiej i dolnośląskiej", 17 października 2015 r. [20min] https://wszechnica.org.pl/wyklad/o-korzysciach-i-mozliwosciach-wspolpracy-mieszkancow-z-archeologami/ Promocja historii wsi oraz wykorzystanie do tego celu odkryć archeologicznych były tematem wystąpienia Mariusza Łesiuka i dr. Tomasza Stolarczyka z Fundacji Archeologicznej Archeo. Archeolodzy z Pogórza Kaczawskiego opowiedzieli o akcjach prowadzonych przez swoją Fundację oraz o tym, w jaki sposób - wykorzystując wiedzę zgromadzoną dzięki odkryciom archeologicznym - stworzyć atrakcyjną ofertę turystyczną. Mariusz Łesiuk opisał działania zorganizowane przez Fundację Archeologiczną Archeo związane z prowadzonymi badaniami archeologicznymi. Dotyczyły one między innymi śladów obozowisk żołnierzy napoleońskich z czasów kampanii 1813 roku. Aby przypomnieć mieszkańcom regionu o tych wydarzeniach, zorganizowano happening. Wykorzystano do tego celu okrągłą rocznicę urodzin cesarza Napoleona. W jednej ze wsi po mszy w lokalnym kościele członkowie grupy rekonstrukcyjnej wcielającej się w żołnierzy z epoki oddawali salwy na cześć cesarza. Później osoby wychodzące ze świątyni były częstowane napoleonkami. W ten sposób udało się trafić przez żołądek nie tyle do serca, co do głowy, jak ujął to Mariusz Łesiuk. Inna akcja przeprowadzona przez Fundację miała w miejsce Olszanicy, gdzie mieściła się siedziba legendarnego rycerza-rabusia Czarnego Krzysztofa. Wcześniej we wsi przeprowadzono badania archeologiczne, podczas których udało się odkryć wiele ciekawych zabytków. Zorganizowany później happening miał na celu zainteresowanie mieszkańców historią Czarnego Krzysztofa. Akcje, podobnie jak wcześniej, przeprowadzono po mszy w lokalnym kościele, aby dotrzeć do jak największej liczby osób. Ludzie wychodzący ze świątyni zostali zaskoczeni występem grupy rekonstrukcyjnej wcielającej się w średniowiecznych rycerzy. Podobna akcja, zorganizowana rok później, wzbudziła już nie tylko ciekawość mieszkańców, ale też mediów. Relacje z niej zaprezentował program "Telexpress" w TVP1 oraz TVP Wrocław. Co turystyka zyskuje na pracy archeologów? Tomasz Stolarczyk opisał swoje prace archeologiczne dotyczące górnictwa miedzi na terenie Pogórza Kaczawskiego. Dzięki prowadzonym badaniom udało się ustalić miejsca jej wydobycia z okresu od XIII do XIX wieku. Ujawnione zabytki mogą jednak świadczyć, że prace górnicze były prowadzone w regionie jeszcze w epoce brązu. Te odkrycia historyków i archeologów mają swoje przełożenie na wzrost atrakcyjności turystycznej regionu. Dzięki nim do przewodników turystycznych trafiła informacja, że w XVIII wieku z inicjatywy właścicieli Leszczyny, rodziny Hochbergów, powstała tam huta do wytopu miedzi. Badacze dotarli też do wyrobisk, które od kilkuset lat były niedostępne dla ludzi. Planowane jest na ich terenie utworzenie podziemnej ścieżki turystycznej. Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #dziedzictwo #kultura #archeologia #nauka

Klajā nākusi Zemes vēsturei veltīta grāmata - unikāls izdevums latviešu valodā. "Zeme pēdējos 540 miljonos gadu" ir līdz šim pilnvērtīgākais populārzinātniskais izdevums paleoģeogrāfijā latviešu valodā. Ar jauno izdevumu iepazīstina Latvijas Universitātes profesors, paleontologs Ervīns Lukševičs. Tā ir Latvijas Universitātes Ģeogrāfijas un Zemes zinātņu fakultātes profesoru pērn aizsaulē aizsauktā valsts emeritētā zinātnieka, ģeologa Ojāra Āboltiņa un paleontologa, Pamatiežu ģeoloģijas katedras vadītāja Ervīna Lukševiča grāmata, kas saistošā valodā sniedz priekšstatu par galvenajiem ģeoloģiskās un paleoģeoloģiskās pagātnes notikumiem Zemes pēdējā garākajā vēstures posmā fanerozoja eonā. Kā grāmatas priekšvārdā norādījis asociētais profesors, ģeoloģijas zinātņu doktors Ivars Strautnieks, tā ir “ļoti nozīmīga un vajadzīga grāmata Latvijas sabiedrības izglītošanā”. Tā paredzēta plašam lasītāju lokam, un “to noteikti vajadzētu izlasīt daudziem, īpaši - atbildīgām personām un padomniekiem valsts pārvaldē, lai nepieņemtu sabiedrībai nelabvēlīgus lēmumus nezināšanas un nesaprašanas dēļ.” Putekšņi - seni Zemes vēstures liecinieki Zemes garoza ir kā Napoleona kūka, kā arhīvs, kur vairākos slāņos glabājas informācija par dabas vēsturi un viena no šīm slāņu sastāvdaļām ir putekšņi -  mikroskopiskas vienības, kas, neraugoties uz savu niecīgo apmēru, ir klātas ar izturīgu ārējo sieniņu. Tāpēc putekšņi var saglabāties bezskābekļa vidē, ezeru un purvu nogulumos pat tūkstošiem miljonu gadu ilgi. Vecākie saglabājušies ziedputekšņi ir vairāk nekā 120 miljoni gadu seni, saka ģeogrāfijas zinātņu doktore LU Ģeogrāfijas un zemes zinātņu fakultātes  vadošā pētniece Laimdota Kalniņa. Kopā ar viņu mēģinām atklāt un saprast, ko un kādā veidā šie pagātnes liecinieki stāsta. Putekšņus pēta mikroskopā ar palielinājumu 400 – 1000 reizes un katrā paraugā tie identificēti un reģistrēti parasti 500 – 700 putekšņu. Laimdota Kalniņa nesen universitātē uzstājas ar publisku lekciju par putekšņiem un  putekļiem Lubāna apkārtnē un izrādās, ka putekšņi spēj pastāstīt ne tikai par dabas procesiem konkrētā vidē, bet arī par cilvēka klātbūtni. Runājot par smalkajiem pagātnes lieciniekiem, Laimdota Kalniņa pēta ne tikai putekšņus, bet arī putekļus, jo, piemēram, ogļu putekļi norāda uz to, ka vai nu  ir degusi apkārtējā vide, vai tur senais cilvēks ir piemēram cepis sev gaļu. Pētot putekšņus, var redzēt, ka arī pirms tūkstošiem gadu klimats ir mainījies, siltāki laika posmi mijušies ar aukstākiem un, ja šodien klimata izmaiņas galvenokārt tiek saistītas ar cilvēka saimniecisko darbību, tad senāk  tas noticis pats par sevi, vienkārši laika apstākļi mēdz mainīties.

Gog z Magog lub Gog i Magog to dwa zwroty z Biblii, które pojawiają się w dwóch księgach biblijnych trudnych do zrozumienia. Chodzi o księgę Ezechiela i księgę Apokalipsy. Zanim przejdziemy do tych dwóch zwrotów, które są dość podobne warto przypomnieć, że te dwie księgi mają więcej podobieństw. Np. na początku Ezechiel opisuje tron Boga. Bardzo podobny opis jest w księdze Apokalipsy. Księga Ezechiela opisuje też świątynię i jej mierzenie. Bardzo podobny opis jest w Apokalipsie. Nie dziwi więc, że także opisy Goga z Ezechiela i Apokalipsy są podobne.W Ezechiela 38:2 czytamy: “Synu człowieczy, zwróć swoje oblicze ku Gogowi w kraju Magog, głównemu księciu w Mesech i Tubal, prorokuj przeciwko niemu”. Z Kolei księga Apokalipsy 20:8 (nazywana także księgą Objawienia) mówi: “I wyjdzie, by zwieść narody, które są na czterech krańcach ziemi, Goga i Magoga, i zgromadzić je do boju; a liczba ich jak piasek morski”. Główna różnica polega na tym, że Ezechiel mówi o Gogu z kraju Magog, a Objawienie o Gogu i Magogu. Co wiemy o tych imionach?Księga Rodzaju 10:2 mówi: “Synami Jafeta są: Gomer, Magog, Madai, Jawan, Tubal, Meszech i Tiras”. Mowa tutaj o Jafecie, synu Noego oraz o jego potomkach. Warto zwrócić uwagę, że nie tylko pojawia się imię Magog, ale także imiona Meszech i Tubal. Przypomnę, że Ezechiela 38:2 mówi: “zwróć swoje oblicze ku Gogowi w kraju Magog, głównemu księciu w Mesech i Tubal”. Imiona Magog i Tubal pojawiają się dokładnie w tej samej formie. Imię Meszech z Rodzaju zmienia się w Mesech w Ezechiela. Ale jest tak w tym przekładzie. W oryginale w obu miejscach występuje imię “Meszek”.Przypomnę może, że Noe miał trzech synów: Sema, Chama i Jafeta. Każdy z nich miał pójść w inną stronę. Od Chama pochodzili ci, którzy zamieszkali w Kanaanie i Afryce, od Sema pochodzili między innymi Żydzi, a od Jafeta narody na północy, np. Magog, Meszech i Tubal. Z grubsza można powiedzieć, że od Sema pochodzą Azjaci, od Chama Afrykańczycy, a od Jafeta Europejczycy. Może ciężko to sobie nam wyobrazić, ale właśnie potomkowie Jafeta czyli Europejczycy byli uważani za barbarzyńców. Od Chama pochodzili np. Egipcjanie, od Sema np. Babilończycy, a od Jafeta straszni barbarzyńcy.Gdy więc mowa o Magogu, Meszechu i Tubalu mowa tutaj o plemionach z północy, które budziły strach. Niektórzy utożsamiają ich ze Scytami. Dla wyjaśnienia Scyci dla starożytnych to to samo co np. dla Polaków Mongołowie czy Tatarzy. Czy jednak Gog z Magog to naprawdę Scyci? W Ezechiela 38:15 czytamy: “I przyjdziesz ze swojego miejsca pobytu, z najdalszej północy, a wraz z tobą liczne ludy; wszyscy na koniach, wielkie zastępy, liczne wojsko”.Historia interpretacji kim jest Gog z Magog zwykle opierała się na tej informacji, że ma on przyjść z północy. Na północ od Izraela była Syria. Jednak w tym wersecie wspomniano o najdalszej północy. Już Józef Flawiusz w “Dawnych dziejach Izraela” utożsamia Goga ze Scytami. Czy jednak chodzi o naród Scytów? Warto pamiętać, że gdy starożytni mówili o Scytach mieli na myśli barbarzyńców z północy. Wszystkich pochodzących z tamtych regionów. Podobnie jest z polskim słowem Tatar, używano go na określenie wszystkich ludów na wschód od Kaukazu. To były różne plemiona, ale Polacy ich wszystkich nazywali Tatarami.Zauważmy, że pojęcia Scyta czy Tatar są bardzo pojemne. Być może więc tak samo należy potraktować pojęcie Gog z Magog. Ale może jednak chodzi o konkretny kraj? W Ezechiela 38:8 czytamy: “Po wielu dniach otrzymasz rozkaz, w latach ostatecznych przyjdziesz do kraju uwolnionego od miecza i do ludu zebranego z wielu ludów na górach izraelskich, które długo były spustoszone; wszyscy oni wyprowadzeni spośród narodów, mieszkają bezpiecznie”. Mowa tutaj o “latach ostatecznych” czyli o przyszłości. Zauważmy, że Gog miał zaatakować “góry izraelskie, które długo były spustoszone”.Napisał to Ezechiel, który dostał się do Babilonu 10 lat przed zburzeniem Jerozolimy. Góry izraelskie zostały zasiedlone ponownie po jakichś 80 latach, długo po śmierci Ezechiela. Nie może tu chodzić o Medów i Persów, którzy też przybyli z północy. Oni zniszczyli Babilon i uwolnili Izraelitów, a przecież Ezechiel mówił o tym, że Gog miał zaatakować ponownie zasiedlone góry izraelskie. Nie mogło też chodzić o Babilończyków. Był to ktoś z dalekiej północy.Określenie z Ezechiela brzmi “Gog z krainy lub ziemi Magog”. Z kolei Objawienie używa krótszego “Gog i Magog”. To sformułowanie stało się później bardzo popularne. Pojawia się ono  raz w zwojach znad Morza Martwego. Niestety jest to malutki fragment z kilkoma słowami. Nie mamy więc kontekstu do słów “Gog i Magog”. Tak więc przed wzmianką w Objawieniu pojawia się tylko raz. Później jednak wielokrotnie i to nie tylko w pismach chrześcijańskich.Te imiona w sformułowaniu “Gog i Magog” pojawiają się u żydowskich pisarzy, ale także w Koranie. Sura 18:94 mówi: “O powiedzieli: "O Zu'l Karnajnie! (O Dwu Rożny) Oto Gog i Magog sieją zgorszenie na ziemi! Czy moglibyśmy przygotować dla ciebie daninę, abyś zbudował między nami i między nimi zaporę?" Tak więc Koran mówi o jakimś władcy, który będzie przygotowywał zabezpieczenie przed Gogiem i Magogiem. Kogo uważano za Goga?Przez wieki różne ludy uważano za tą postać z proroctwa. Np. wcześni chrześcijanie tak mówili o Rzymianach, później o Gotach, Scytach, Sarmatach, Hunach, Węgrach, Turkach, Mongołach, Tatarach, Saracenach i jeszcze innych. Za każdym razem gdy przybywali jacyś barbarzyńcy ktoś uznawał ich pojawienie się jako spełnienie proroctwa. Niektórzy z tych najeźdźców sami tak się nazywali, np. Mongołowie. Być może chcieli w ten sposób wystraszyć chrześcijan. Także władcy Rusi twierdzili, że pochodzą od Magoga. A współcześnie kogo uważano za Goga?Niektórzy rabini za Goga uznali Napoleona najeżdżającego Rosję. Później podczas zimnej wojny niektórzy uznali Rosję za tą potęgę. Rosja była sprzymierzona z krajami arabskimi, które atakowały nowopowstałe państwo Izrael. Gog z proroctwa Ezechiela miał najechać właśnie Izrael. Niektórzy wierzą, że to proroctwo spełniło się podczas wojny 6-dniowej w 1967.Historia interpretacji tych dwóch fragmentów jest bardzo długa. Np. współczesne identyfikowanie Rosji jako Goga opiera się na tym, że państwo to znajduje się na dalekiej północy patrząc od terytorium Izraela. Współczesny rosyjski imperializm pojawił się też w okresie gdy ponownie powstało państwo Izrael. Interpretacja tego proroctwa wiązała się tylko z Izraelem czyli Żydami?Inni jednak traktowali słowo Izrael z tego proroctwa jako synonim ludu Bożego. Tak więc chrześcijańskie narody siebie traktowały jak Izrael czyli lud wybrany, a swoich wrogów jako Goga. Tak np. myśleli Krzyżowcy walczący z Saracenami. Ale także Saraceni czuli wyznawcy Islamu czytali Koran i o swoich wrogach myśleli jako o Gogu i Magogu.Podsumowując. Proroctwo Ezechiela wspomina o Gogu z Magog. Ostatnia księga w Biblii czyli Apokalipsa albo Objawienia mówi o Gogu i Magogu. Ten sam zwrot pojawia się w zwojach znad Morza Martwego. Historycy dyskutują nad tym czy Apokalipsa cytuje ten fragment znad Morza Martwego czy na odwrót. Możliwe, że obie księgi cytują jeszcze trzecie źródło. Później jednak to sformułowanie pojawia się w wielu pismach chrześcijańskich, a nawet w muzułmańskim Koranie.Synu człowieczy, zwróć swoje oblicze ku Gogowi w kraju Magog, głównemu księciu w Mesech i Tubal, prorokuj przeciwko niemuhttps://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ksiega-Ezechiela/38/2I wyjdzie, by zwieść narody, które są na czterech krańcach ziemi, Goga i Magoga, i zgromadzić je do boju; a liczba ich jak piasek morski.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Objawienie-Swietego-Jana/20/8Synami Jafeta są: Gomer, Magog, Madai, Jawan, Tubal, Meszech i Tiras.https://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/1-Ksiega-Mojzeszowa/10/2I przyjdziesz ze swojego miejsca pobytu, z najdalszej północy, a wraz z tobą liczne ludy; wszyscy na koniach, wielkie zastępy, liczne wojsko.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ksiega-Ezechiela/38/15Po wielu dniach otrzymasz rozkaz, w latach ostatecznych przyjdziesz do kraju uwolnionego od miecza i do ludu zebranego z wielu ludów na górach izraelskich, które długo były spustoszone; wszyscy oni wyprowadzeni spośród narodów, mieszkają bezpiecznie.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ksiega-Ezechiela/38/8A ty, synu człowieczy, prorokuj przeciwko Gogowi i mów: Tak mówi Wszechmocny Pan: Oto Ja wystąpię przeciwko tobie, Gogu, główny książę w Mesech i Tubal.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ksiega-Ezechiela/39/1

Film Ridleya Scotta „Napoleon" udowodnił, że próba przedstawienia biografii Napoleona Bonaparte to nie lada wyzwanie. W dzisiejszym odcinku Rzeczy Historycznej ułatwimy sobie zadanie i spojrzymy na cesarza Francuzów mając na względzie jeden wątek, czyli polskie dążenia do odzyskania niepodległości. W którym momencie losy Napoleona zaczęły splatać się z losami Polaków? Czym były Legiony Polskie z końca XVIII wieku i co w nich robił Jan Henryk Dąbrowski, którego znamy z polskiego hymnu? Kim był Józef Sułkowski, adiutant Bonapartego? Co Polacy robili na Haiti? Dlaczego do historii przeszła słynna szarża Polaków pod Somosierrą? Powstanie Księstwa Warszawskiego do pewnego stopnia spełniło polski sen o odzyskaniu niepodległości. Ostatecznie jednak, podobnie jak francuski geniusz wojny, ponieśliśmy klęskę. Czy mieliśmy prawo wiązać nadzieję z wielkim politycznym projektem Napoleona? O tym wszystkim w najnowszym odcinku Rzeczy Historycznej! Program zrealizowano w ramach zadania: kontynuacja i rozbudowa multimedialnego projektu informacyjno-edukacyjnego - Portal Historyczny Dzieje.pl

– Wojna się aż tak bardzo nie zmieniła – zauważa mój dzisiejszy gość, prof. Paweł Korzeniowski, historyk i specjalista od wojskowości z Zakładu Historii Najnowszej Uniwersytetu Rzeszowskiego. Rozmawiamy o współczesności i historii najnowszej wojen.Czym w ogóle jest armia? – To formacja państwowa, która działa w oparciu o regulacje prawne, jest ściśle kontrolowana przez aparat państwowy – wskazuje historyk. Prywatne kompanie wojskowe, takie jak Grupa Wagnera, formalnie działają poza systemem państwowym. - Nie była nielegalna, ale nie było regulacji prawnych, formalnie działała trochę jak taka grupa ochroniarska – dodaje.Kraje zachodnie też korzystały z podobnych rozwiązań np. podczas wojny w Afganistanie. Straty takich grup prywatnych nie są wykazywane jako oficjalne, a zatrudniającemu je państwu łatwiej umyć ręce od odpowiedzialności wobec traktatów międzynarodowych. Ostatecznie jednak, jak mówi prof. Korzeniowski, „Zachód nauczył się, że to niczego dobrego nie przynosi”.Ogólne ramy zjawiska wojny są takie same właściwie od starożytności. Zmieniają się narzędzia i sposoby prowadzenia wojny. Przykład? Zmiana kolorowych, jaskrawych mundurów na obecne maskujące. – Za czasów Napoleona ważniejsze było rozeznanie, gdzie są nasze oddziały, od tego, żeby żołnierza ukryć. W XIX wieku to się zmieniło – opowiada mój gość.Rozwiewamy mit o tym, że współczesne wojny są bardziej bezosobowe, że tylko wciska się guzik. – Morale zawsze było ważne i im jesteśmy dalej w historii, tym jest ważniejsze. Im nowocześniejsza broń, tym ważniejszy jest człowiek – mówi profesor.A dlaczego wojny są tak długotrwałe? Politycy zaczynają wojny z myślą, że będą szybkie. Potem pojawiają się błędy, złe kalkulacje i w efekcie najlepiej byłoby się wycofać, ale to się nie dzieje. Trzeba byłoby się przyznać do błędu (czyli utracić kapitał polityczny), a do tego wchodzi w grę syndrom hazardzisty: wiele straciliśmy, więc chcemy się odkuć. Dużo łatwiej wycofać się z konfliktu państwom demokratycznym, dla dyktatur to zbyt duże ryzyko utraty władzy.Rozmawiamy oczywiście o wojnie w Ukrainie (niestety zanosi się na to, że jeszcze potrwa), o tym, dlaczego broń jest droga, czy Rosja jest w stanie znienacka zaatakować Polskę (spokojnie, nie), co tak naprawdę zakładały plany obrony Polski ujawnione przez min. Błaszczaka i jakie konsekwencje ma obecność kobiet w armii.

Witajcie, entuzjaści historii i pasjonaci niezwykłych opowieści! Po raz kolejny przybywam do was, by tchnąć życie w historię. Ale dziś nasza podróż przebiegnie nieco inną ścieżką, mniej uczęszczaną. Witajcie w "Podcaście Historycznym Post Scriptum", czyli nowym towarzyszu "Podcastu Historycznego", a jednocześnie w świecie samym w sobie! Oto mój pomysł. Spójrzcie na "Podcast Historyczny" jak na podróż przez rozległe i burzliwe morze historii. Każdy odcinek to osobna wyprawa - nasz okręt nawigujący przez fale czasu, obierający kurs przez sztormy wydarzeń i wiry ludzkich działań. To podróż z celem, z myślą o miejscu docelowym. Od dziś dodajemy do tego "Post Scriptum” - to nasza spokojna przystań w tej historycznej odysei. Po trudach naszej podróży przez morza przeszłości, "Post Scriptum" to miejsce, w którym zakotwiczamy nasz statek. To spokojna zatoka, miejsce wytchnienia i refleksji, w którym możemy się zatrzymać, złapać oddech i spojrzeć na przebytą drogę. Tutaj, w tej przystani, dajemy sobie czas na wyciągnięcie wniosków z naszej podróży, zrozumienie znaczeń kryjących się za wydarzeniami, które zbadaliśmy, i na połączenie tych historycznych kropek z naszymi osobistymi doświadczeniami. „Podcast Historyczny Post Scriptum” to miejsce, w którym znajdziecie osobiste przemyślenia, historie poboczne, anegdoty i pozostałe kwestie, które nie znalazły odpowiedniego im miejsca w głównej narracji odcinka, a którymi chcę się z Wami podzielić! ---- Nasz cykl zaczynamy od Napoleona. Przed Wami głębokie i osobiste spojrzenie na jedną z najbardziej fascynujących postaci w historii ludzkości. W tym wyjątkowym odcinku, wchodzimy w świat Napoleona Bonaparte, ale patrzymy na niego przez pryzmat moich własnych przemyśleń i doświadczeń. Najpierw wspominam o inspiracji, jaką Napoleon był dla mnie i wielu innych, oraz o tym, jak jego życie skłoniło mnie do refleksji nad własnymi doświadczeniami. A mam takich filarów refleksji dwie. Po pierwsze, ambicja. Napoleon, obok innych rzeczy, był symbolem ambicji. W tym segmencie dzielę się z Wami moimi własnymi ambicjami oraz tym, jak kształtowały moje życie. Opowiem Wam o tym, jak próba pokonania 3 godzin w maratonie pozostawiła mnie z bagażem myśli, do którego wracam po dziś dzień. Zastanawiam się nad równowagą między dążeniem do celów a osobistym szczęściem. Na koniec staram się znaleźć analogię do ambicji Napoleona. W drugim segmencie, dzielę się moimi przemyśleniami na temat relacji, inspirowanych skomplikowanymi związkami i relacjami Napoleona. To nie tylko Jozefina, ale też wojskowi i towarzysze broni. Opowiadam Wam o tym, co dla mnie jest ciekawe w historii Napoleona, patrząc przez pryzmat relacji właśnie. Podsumowując, opowiadam Wam kilka słów o tym jak refleksja nad życiem Napoleona stała się dla mnie, ku mojemu pozytywnego zaskoczeniu, zwierciadłem dla moich własnych doświadczeń i wartości! A po przesłuchaniu czekam na Wasze wasze refleksje i przemyślenia! Bo właśnie tym chcę, by było Post Scriptum – spokojną przystanią po trudach podróży przez morze historii; miejscem wytchnienia i oazą do przemyśleń! Pozdrawiam Was i dziękuję, że jesteście! 

Kampanja za predstojeće izbore se zahuktava (da li?), kako preživjeti mitinge, procurjele snimke i Čedinu iskrenost. Kvalitet i kategorizacija pomenutog snimka. Miljan gledao Napoleona i Pokidana, Pokidanog, kako god da se to deklinira. Nemanja preporučuje noviji anime. Miljana zanima što se to kod nas primio advent kao pojava. Muzički bonus. Pratite nas na: https://www.youtube.com/@dopisiizdiznilenda www.facebook.com/DopisiizDiznilenda/ www.podcast.rs/autori/dopisi-iz-diznilenda/ Ako želite da nam pomognete u održavanju servera na soundcloudu, uplate rado primamo na PayPal: mtanic@gmail.com ili postanite naš patron na www.patreon.com/dopisi Miljan: fb: /mtanic, Twitter/Instagram: @mtanic YouTube: /Mtanic Nemanja: fb: /paleksic @diznilend iTunes: itunes.apple.com/us/podcast/id1223989792 Stitcher: https://www.stitcher.com/show/dopisi-iz-diznilenda-podcast Pocket Casts: pca.st/pT2h podcast.rs/show/dopisi-iz-diznilenda/ Spotify: https://open.spotify.com/show/4U3wm6QOkJ30QEbk1kvqZS?si=RM6QdrOlTuO0WUJzYBl7hA

Napoleon Bonaparte, u szczytu swojej potęgi, podbił nie tylko całą Europę – udało mu się nawet wedrzeć do… polskiego hymnu. W tym odcinku mojego podcastu rozprawiam się nieco z mitem Napoleona – w kontekście najnowszego filmu Ridleya Scotta – i mówię m.in. o tym: ✅ dlaczego my, Polacy, tak często kochamy Napoleona zbyt bezkrytycznie? ✅ jaki stosunek mają do niego Niemcy, Francja czy Wielka Brytania? ✅ co mi się podobało – a co nie – w najnowszym filmie o Napoleonie?

Výročný 50. diel môjho podcastu venujem jednému z najlepších stratégov v dejinách ľudstva – Napoleonovi Bonapartemu. Na diskusiu o jeho živote, premýšľaní a spôsobe vedenia bojov som si prizval výnimočného historika Olivera Zajaca. Oliver je znalec dejín zameraný na prvú polovicu 19. storočia a preložil tiež výbornú knihu o Napoleonovi, ktorú nájdete v popise nižšie. Celý diel som skoncipoval tak, aby odpovedal na otázku, aký by bol Napoleon manažér firmy v 21. storočí. Hneď v úvode sme rozobrali fakt, prečo je Bonaparte celosvetovo obľúbenou postavou, a čo z jeho života miestami pripomína film. Bol výnimočnou osobnosťou, o čom svedčí aj jeho vízia, ktorú mal už v mladosti. V podcaste sme prešli takmer každý uhol pohľadu na Napoleona. Od jeho charakteru cez spôsob uvažovania až po to, či bol skutočne skvelým stratégom alebo išlo len o zhodu náhod a šťastie. Na záver sme sa porozprávali o tom, ako by dopadli dejiny, keby Napoleon vyhral bitku pri Waterloo. Oliver zároveň odporučil viacero zdrojov, z ktorých načerpáte ešte viac informácií o Bonapartem. V kinách o tejto historickej osobe aktuálne beží aj film, takže podcast odporúčame všetkým, ktorí ho už videli alebo sa naň chystajú. Užívajte! --------------------------------------------------------------------------- Kapitoly: 00:00:00 – Predstavenie hosťa 00:04:16 – Prečo je Napoleon zaujímavý? 00:10:12 – Napoleonova vízia 00:19:26 – Charakter Napoleona 00:32:27 – Napoleonov manažment 00:50:52 – Ako rozmýšľať ako Napoleon 00:57:12 – Stratégia vs. šťastie 01:06:00 – Sebarozvoj v 19. storočí 01:12:58 – Čo ak by Waterloo dopadlo inak? 01:18:33 – Čo odporúča Oliver Zajac 01:23:41 – Zmysel života podľa Olivera Zajaca --------------------------------------------------------------------------- Viac z podcastov nájdete na: https://www.truban.sk/podcast/ --------------------------------------------------------------------------- Všetky spomenuté knihy a podcasty nájdete v článku na blogu: https://wp.me/p5NJVg-OY --------------------------------------------------------------------------- Podcast si môžete vypočuť aj na streamovacích platformách: ● Spotify ▸ https://spoti.fi/31Nywax ● Apple podcast ▸ https://apple.co/3n0SO8F ● Google podcast ▸ https://bit.ly/3qAt5WU --------------------------------------------------------------------------- ● Najlepšie z podcastu na Instagrame ● https://www.instagram.com/truban.podcast/ ● Truban.sk ● https://bit.ly/3r1vYQJ ● Instagram ● https://www.instagram.com/truban/ ● Facebook ● https://www.facebook.com/miso.truban ● LinkedIn ● https://sk.linkedin.com/in/truban

#112 – I. Don't. Give. A... Podcast? Ar neapskaužamu neregularitāti, bet esam atpakaļ pie mikrofoniem, jo kā nekā – jāapspriež pēdējā laika kino lieljaunumi, tostarp Deivida Finčera, Ridlija Skota un MCU jaunākie darbi. Kā arī šis tas par šo to citu, kā jau tas parasti ir. Šajā raidījumā: Holivudas nespēja izlaist filmas, ko tā jau ir uztaisījusi, un citi jaunumi (00:02:36); Plugs, plugs, plugs (00:46:25); "The Killer" (00:56:50); "The Marvels" (01:11:07); "Napoleon" (01:33:04); "Monarch: Legacy of Monsters" vēl bonusā (01:53:27). Piedalās – Sergejs Timoņins, Līva Spandega, Toms Cielēns. Montāža – Toms Cielēns.

Jeden człowiek. Jedna wizja. Nic już nie będzie takie samo! W tym wyjątkowym odcinku podcastu zapraszam Was w podróż po fascynującym życiu i dziedzictwie Napoleona Bonapartego, postaci, która na zawsze zmieniła oblicze Europy i świata. Przedstawię Wam sylwetkę tego enigmatycznego przywódcy, jego drogę do władzy, najważniejsze bitwy, które stoczył, a także poznamy bliżej jego osobiste życie i relacje. W części pierwszej skupimy się na początkach kariery Napoleona, od Korsyki, od czasów Oświecenia, przez burzliwe lata Rewolucji Francuskiej, aż po moment, w którym zdecydował się dołączyć do rewolucji. Przyjrzymy się kluczowym momentom, takim jak oblężenie Tulonu, i powstrzymaniu tłumów w Paryżu 13 Vendémiairea. Zastanowimy się również, dlaczego przeciwko Francji powstawały koalicje i jak Napoleon radził sobie z tymi wyzwaniami. W drugiej części przeniesiemy się do Włoch i Egiptu, gdzie Napoleon święcił swoje największe triumfy. Opowiem o jego włoskiej kampanii, wyprawie egipskiej, bitwie pod piramidami i bitwie pod Nilem. Przyjrzymy się również zamachowi stanu, który przyniósł Napoleonowi władzę, oraz początkom ery Konsulatu. W trzeciej części zbadamy okres, w którym Napoleon został cesarzem Francuzów. Skupimy się na jego koronacji, wojnach napoleońskich, kluczowych bitwach, takich jak Austerlitz, Jena, Auerstedt i wojna na Półwyspie Iberyjskim. Przyjrzymy się również, jak wielkie było cesarstwo napoleońskie i jakie były jego najważniejsze osiągnięcia. Czwarta część poświęcona będzie upadkowi imperium napoleońskiego. Opowiem o rosyjskiej zimie, bitwie narodów (pod Lipskiem), abdykacji Napoleona i traktacie z Fontainebleau oraz wygnaniu na Elbę. Zajmiemy się również krótkim okresem stu dni i bitwą pod Waterloo, a także wygnaniu na św. Helenę. Ale to nie wszystko. Przyjrzymy się życiu osobistemu Napoleona, jego związkom z kobietami i jego osobowości. A na koniec zbadamy dziedzictwo Napoleona i wpływ, jaki wywarł na Europę i świat. Przyjrzymy się kongresowi wiedeńskiemu, powstaniu nacjonalizmu i jego wpływowi na Polskę. Zapraszam do słuchania i odkrywania życia i dziedzictwa jednej z najważniejszych postaci w historii świata. Zapraszam Was do zmierzenia się z pytaniem „Kim był Napoleon?” Jeśli Ci się podoba - Dołącz do naszej wspólnej podróży przez historię! https://patronite.pl/podcasthistoryczny Dziękuję Wam, Patroni - spełniacie marzenie! Lista patronów : https://pastebin.com/JKxKSpVw Zrodla: https://pastebin.com/nC8Mhtfw. Konsultacja Językowa (j. Francuski) – Karolina Tomczyk TT: https://twitter.com/sadowski_rafal IG: https://www.instagram.com/rafal_sadowskii Timeline: 00:00 Intro 3:08 Patroni 5:24 Korsyka – początek 12:32 Oświecenie 17:11 Rewolucja Francuska 22:27 Dlaczego Napoleon dołączył do Rewolucji? 26:40 Oblężenie Tulonu 31:25 Wicher Przeznaczenia; 13 Vendemiaire 37:15 Koalicje Antyfrancuskie – dlaczego powstawały? 39:59 Kampania Włoska – Montenotte, Arcole, Rivoli 47:33 Wyprawa do Egiptu 50:05 Bitwa pod Piramidami 54:45 Bitwa u Ujścia Nilu (Abukirem) 59:50 Obalenie Dyrektoriatu 1:04:36 Napoleon Konsulem – Kodeks Napoleona, Reformy 1:11:17 Koronacja na Cesarza 1:14:08 Wojny Napoleońskie 1:16:55 Austerlitz – Bitwa Trzech Cesarzy 1:20:56 Jena i Auerstedt – Pruski Upadek 1:29:17 Wojna o Półwysep Iberyjski (Hiszpania, Portugalia) 1:36:20 Podsumowanie dotychczasowej historii 1:40:17 Inwazja na Rosje – Borodino, Moskwa, Odwrót 1:48:38 Bitwa pod Lipskiem (Bitwa Narodów) 1:54:14 Abdykacja, Traktat Fontainebleau 1:57:17 Wygnanie na Elbę 2:00:35 Sto Dni Napoleona – Feniks z popiołów 2:04:46 Napoleon – Osobowość 2:08:24 Kobiety 2:13:55 Waterloo – Ostatni Akt 2:18:20 Św. Helena – wygnanie i śmierć 2:24:34 Kongres Wiedeński 2:27:53 Napoleon a Polska 2:35:56 Kim był Napoleon? 2:43:26 Outro

20 czerwca 1793 roku w majątku u stóp Karpat przyszedł na świat Aleksander hrabia Fredro, późniejszy oficer ordynansowy w sztabie cesarza Napoleona, wolnomularz lubelski, komediopisarz jedyny w swoim rodzaju. 230 lat od jego urodzin, w roku poświęconym pamięci hrabiego, nie mogło zabraknąć na zamojskich "Dwóch Teatrach" odniesień do twórczości i fantazji Aleksandra Fredry.

Ne najpomembnejša, vsekakor pa zanimiva dejstva za zvedave poslušalce, ki morajo izmed petih trditev izbrati napačno. Tokrat o kitajskem koledarju, pravzaprav horoskopu, po katerem je del sveta nedavno stopil v leto zajca. Izmed spodnjih trditev poiščite tisto, ki ne drži. 1. Brat Napoleona Bonaparteja, Luis, je bil 4 leta nizozemski kralj; znan je po tem, da mu je uspel kennedyjevski jezikovni zdrs. Ko se je predstavil svojemu ljudstvu, je namesto »jaz sem vaš kralj« rekel »jaz sem vaš zajec«. Trditev je resnična 2. Animirani Bugs Bunny/Zajček dolgoušček je verjetno najbolj znan zajec na svetu, ki je hkrati kriv za enega največjih mitov na svetu - da zajci najraje jedo korenje. Trditev je resnična 3. Ob začetku novega veka so mornarji pogosto na samotnih otokih puščali zajce, ki bi lahko brodolomcem nekoč služili kot vir hrane. Trditev je resnična 4. 3 tisoč zajcev je leta 1807 med lovom prestrašilo in pregnalo Napoleona in njegove može. Trditev je resnična 5. Marge Simpson iz ameriške animirane serije Simpsonovih je svojo znamenito visoko in modro frizuro nosila zato, ker je pod njo skrivala zajčja ušesa. Trditev je izmišljena

Obudziłem się rano i otrzymałem nieprzyjemną wiadomość, która kiedyś sprawiłaby, że nie mógłbym zasnąć przez kolejne kilka dni. Nawet po przeczytaniu tony „mądrych„ książek i przesłuchaniu podobnych podcastów, ciągle popełniam błąd i pozwalam, by czynniki zewnętrzne zawładnęły moim ciałem.Obraz: „Szkoła Ateńska”– pędzla RafaelaTeraz wiem, że nie mam wpływu na to jak się czuję, bo jestem tylko człowiekiem, z całym wachlarzem ludzkich wad. Za to wiem, że potrzebuję czasu na odpowiednią reakcję, by nie pogorszyć sytuacji. Czasami w życiu czujemy się, jak na wojnie. Żeby tę wojnę wygrać, a przynajmniej przetrwać, potrzebujesz czystego umysłu, odwagi, odporności i niezwykłej samodyscypliny, by zatrzymać się, odczekać i spojrzeć na problem z innej perspektywy.Możemy też zapytać o radę kogoś z zewnątrz. Najlepiej mentora, nawet jeśli już dawno nie żyje. Moim mentorem jest cesarz Marek Aureliusz i twardziel filozof-niewolnik Epiktet. Potem pojawił się Benjamin Franklin. Gdy zanurzyłem się lekturę biografii wielkich postaci w historii, odkryłem też talenty Napoleona, czy kpt. Stockdale-a oraz wielu innych wspaniałych osób, których historię przedstawiam w tym odcinku.Gdy mam takie dni jak dziś, pytam ich, co by zrobili na moim miejscu? Jaką radę, by mi dali?Na te oraz inne pytania staram się odpowiedzieć w tym odcinku.Zapraszam do słuchania mnie na Spotify lub w odtwarzaczu poniżej.

Ve Francii panují sympatie vůči Rusku historicky, kupodivu od dob Napoleona, jehož tažení do Ruska bylo velkou vojenskou prohrou. Ukrajina je ve Francii méně známá a v minulosti se často psalo o tamní korupci.

Dzisiaj kolejny odcinek o zapamiętywaniu. Poprzednie odcinki poświęcone temu tematowi to odcinek 50 oraz odcinki 100 i 101. Zapamiętywanie dat to jedna z najnudniejszych rzeczy w nauce historii. Sam tego bardzo nie lubiłem. Można sobie jednak pomóc. W odcinku 50 mówiłem o tworzeniu słów z cyfr roku. Dzisiaj inna technika, zamiany cyfry na przedmiot czy zwierzę.Zajmiemy się dzisiaj okresem 10 lat od roku 1811 do roku 1820. Będziemy zapamiętywać wyłącznie ostatnią cyfrę. Aby pamiętać pierwsze trzy, które będą się powtarzać warto je sobie wyobrazić. Pierwsze trzy cyfry to 181. Liczba “8” przypomina bałwanka. Możemy sobie wyobrazić takiego bałwana, który stoi między dwoma drzewami. Czyli stoi drzewo, np. świerk cały pokryty śniegiem obok świerku stoi bałwanek z pomarańczowym nosem z marchewki a obok bałwanka stoi drugi ośnieżony świerk. W ten sposób możemy zapamiętać liczby 181. A jak zapamiętać ostatnią czwartą cyfrę?1 przypomina ołówek.2 przypomina łabędzia.3 przypomina ptaka, np. mewę.4 przypomina odwrócone krzesło.5 przypomina hak.6 wygląda trochę jak wisienka lub czereśnia na ogonku.7 przypomina kosę.8 to już mówiliśmy przypomina bałwana.9 jest trochę podobna do balonika na sznurku.Teraz zajmijmy się kilkoma z tych dat. Na początek rok 1811. Pierwsze trzy cyfry to oczywiście świerk, bałwanek i kolejny świerk. Tak zapamiętamy 181. Ostatnia cyfra to ponownie “1”, którą to wyobrazimy sobie jako ołówek. Teraz musimy stworzyć sobie w głowie historię, która pozwoli nam zapamiętać co się wydarzyło w 1811 roku. W tym roku Jane Austen opublikowała swoją pierwszą powieść pt. “Rozważna i romantyczna”, a król Anglii Jerzy III zwariował i Anglią rządził jego syn książę regent Jerzy IV. Jak połączyć te wydarzenia z ołówkiem? Wyobraźmy sobie, że Jane Austen ołówkiem pisze powieść “Rozważna i romantyczna”. Potem król Jerzy III bierze tą książkę i po jej przeczytaniu wariuje. Król chodzi po parku i rozmawia z drzewami.Rok 1812. Ostatnia cyfra to “2”, które przypomina łabędzia. Co się wydarzyło w 1812 roku? Jest to ważna data także dla Polaków. W 1812 roku Napoleon najechał na Rosję, a pomagali mu Polacy, między innymi Joanna Żubr, o której był poprzedni odcinek. Napoleon zdobył Moskwę, ale potem nie miał żywności dla swojego wojska i musiał się wycofać. Możemy sobie wyobrazić Napoleona, który zamiast na koniu jedzie na łabędziu zdobyć Moskwę, a potem na tym samym łabędziu wraca z powrotem i gonią go Rosjanie.Rok 1813. Ostatnia cyfra to “3”, które przypomina ptaka w locie. W roku 1813 doszło do największej bitwy w czasie wojen napoleońskich. Pod Lipskiem rozegrała się “bitwa narodów”, która trwała 4 dni. Zginęło tam wielu ludzi, a po każdej bitwie nad tym miejscem, gdzie się rozegrała latają ptaki. Napoleon i jego wojska francuskie oraz polskie walczyły przeciwko Austrii, Prusom, Rosji i Szwecji. Podczas tej bitwy zginął książę Józef Poniatowski. Spróbujcie sobie wyobrazić pole bitwy oraz ptaki, które nad nim latają.Rok 1814. Ostatnia cyfra to “4”, które przypomina odwrócone krzesło. W okresie regencji czyli od roku 1811 do 1820 toczyły się nie tylko wojny napoleońskie w Europie, ale także wojna Anglii ze Stanami Zjednoczonymi. Myślę, że wiecie, że prezydent Stanów Zjednoczonych mieszka w Białym Domu. W 1814 roku Brytyjczycy zdobyli i spalili Biały Dom. Prezydent USA James Madison uciekł na koniu. Spróbujcie sobie wyobrazić brytyjskich żołnierzy w czerwonych mundurach jak wchodzą do Waszyngtonu. Prezydent USA James Madison ucieka na koniu. Potem siada na krześle i z daleka patrzy jak się pali Biały Dom. Historia tego nie mówi, ale możecie sobie wyobrazić, że siedzi na tym krześle i płacze.Rok 1815. Ostatnia cyfra to “5”, które przypomina hak. Jak może pamiętacie Napoleon przegrał “bitwę narodów” pod Lipskiem, ale uciekł stamtąd. Mieszkał przez rok na wyspie Elba, ale potem przyjechał do Francji i przez około 100 dni znowu rządził. Doszło do jego ostatniej bitwy pod Waterloo, którą znowu przegrał. Tym razem był to już ostatni raz dla niego. Możecie sobie wyobrazić, że zdejmuje swój kapelusz dowódcy i wiesza go na haku, bo już więcej nie będzie dowodził.Rok 1816. Ostatnia cyfra to “6”, które przypomina wisienkę lub czeresienkę na ogonku. Rok 1816 to rok bez lata. W poprzednim roku wybuchł wulkan na Indonezji i czarne chmury przesłoniły całą ziemię. Przez cały rok 1816 nie było słońca, nic nie rosło. Tamtego lata było zimno i ciemno. Ponieważ nie było lata pewna grupa ludzi postanowiła wymyślić straszne historie. Mary Shelley wymyśliła wtedy postać potwora Frankensteina. Spróbujcie sobie wyobrazić Mary Shelley siedzi przy stole patrzy przez okno gdzie nie widać słońca i je ostatnią czereśnię. Nie ma już więcej czereśni, bo nie było lata i nie ma owoców. Mary je tą ostatnią czereśnię i pisze powieść o Frankensteinie.Rok 1817. Ostatnia cyfra to “7”, które przypomina kosę. W 1817 roku zmarła Jane Austen. Być może zmarła dlatego, że w poprzednim roku nie było lata. Jak zapamiętać to wydarzenie? Niektórzy ludzie wyobrażają sobie, że jak ktoś umiera to przychodzi do niego śmierć z kosą. Jest taki dowcip. Pewien pan słyszy dzwonek u drzwi. Idzie otworzyć, a tam stoi taka malutka śmierć z kosą. Ten pan zaczyna błagać: “ja nie mogę umrzeć, mam żonę i dzieci”. A ta malutka śmierć mówi do niego: “nie przyszłam po ciebie, ale po chomika”. W 1817 roku zmarła Jane Austen, a miała tylko 41 lat. Śmierć przyszła po nią bardzo szybko.Liczbę “8” sobie pominiemy, bo jak pamiętacie użyliśmy postać bałwanka do zapamiętania pierwszych trzech liczb czyli “181”. Wyobrażaliśmy sobie bałwanka, który stoi między dwoma drzewami.Rok 1819. Ostatnia cyfra to “9”, które przypomina balonik. W tym roku urodziła się przyszła królowa Wielkiej Brytanii oraz cesarzowa Indii. W 1819 roku urodziła się Wiktoria. Możecie sobie wyobrazić malutką królewnę, która trzyma w rączce balonik. Wiktoria musiała trochę poczekać i królową została gdy miała 18 lat, ale urodziła się właśnie w 1819 roku.Na koniec powtórzmy sobie wszystkie daty i wydarzenia. Mówiliśmy o okresie regencji, który trwał od roku 1811 przez 10 lat. Pierwsze trzy cyfry zapamiętujemy wyobrażając sobie sosnę, bałwanka i ponownie sosnę. Co się wydarzyło w tym okresie?Ołówkiem Jane Austen napisała pierwszą powieść, przeczytał ją król Jerzy III i zwariował.Na łabędziu Napoleon pojechał pokonać Rosję, a potem na tym łabędziu uciekał stamtąd.Ptaki latały nad polem największej bitwy, “bitwy narodów” pod Lipskiem.Na krześle siedział prezydent USA, płakał i patrzył jak Brytyjczycy spalili mu Biały Dom.Na haku Napoleon powiesił swoją czapkę po przegranej bitwie pod Waterloo. Już więcej nie walczył.Ostatnią czereśnię zjadła Mary Shelley i napisała straszną historię o Frankensteinie w roku, kiedy nie było lata.Śmierć z kosą przyszła po Jane Austen. Możecie sobie wyobrazić, że najpierw mała śmierć przyszła po chomika tej autorki.Balonik dostała malutka Wiktoria, która miała zostać królową i cesarzową.A teraz test. Czy pamiętacie co się wydarzyło w 1814 roku?“4” to odwrócone krzesło na którym siedział prezydent i płakał widząc palący się Biały Dom.Co wydarzyło się w 1816?Nie było lata i ludzie wymyślali straszne historie. Mary zjadła ostatnią czereśnię i wymyśliła najstraszniej historię.Co się wydarzyło w 1819?Urodziła się późniejsza królowa i cesarzowa Wiktoria.A rok 1812?Napoleon zdobył Moskwę, ale potem musiał stamtąd uciekać.Rok 1817.Zmarła Jane Austen.Co się wydarzyło w roku 1813?Była wielka “bitwa narodów” pod Lipskiem.Co się stało w 1811?Król Jerzy III zwariował po przeczytaniu pierwszej książki Jane Austen.Rok 1815?Napoleon przegrał swoją ostatnią bitwę.