POPULARITY
Edward Alden, senior fellow at CFR and co-author of When the World Closed Its Doors: The Covid-19 Tragedy and the Future of Borders, sits down with James M. Lindsay to discuss Trump's proposed immigration policies and their likely effects on the economy. This episode is the ninth and final episode in a special TPI series on the U.S. 2025 presidential transition and is supported by the Carnegie Corporation of New York. Enter the CFR book giveaway by January 28, 2025, for the chance to win one of ten free copies of When the World Closed Its Doors by Edward Alden and Laurie Trautman. You can read the terms and conditions of the offer here. Mentioned on the Episode Edward Alden, The Closing of the American Border: Terrorism, Immigration, and Security Since 9/11 Edward Alden and Laurie Trautman, When the World Closed Its Doors: The COVID-19 Tragedy and the Future of Borders Alessandro Caiumi and Giovanni Peri, "Immigration's Effect on US Wages and Employment Redux," National Bureau of Economic Research Council on Foreign Relations, The Work Ahead: Machines, Skills, and U.S. Leadership in the Twenty-First Century Robert O. Keohane and Joseph S. Nye, Power and Interdependence: World Politics in Transition Anna Maria Mayda, Francesc Ortega, Giovanni Peri, Kevin Shih and Chad Sparber, "The Effect of the H-1B Quota on Employment and Selection of Foreign-Born Labor," National Bureau of Economic Research For an episode transcript and show notes, visit The President's Inbox at: https://www.cfr.org/podcasts/tpi/trumps-immigration-policy-edward-alden-transition-2025-episode-9
Aspen Strategy Group executive director Anja Manuel joins the podcast to discuss issues surrounding AI and national security, and a new series of original papers and op-eds called “Intelligent Defense: Navigating National Security in the Age of AI.” The papers are authored by Aspen Strategy Group members including: Manuel, Mark Esper, General David Petraeus, David Ignatius, Nick Kristof, Steve Bowsher, Joseph S. Nye, Jr., Yoshua Bengio, Senator Chris Coons, Kent Walker, Jennifer Ewbank, Daniel Poneman, Eileen O'Connor, and Graham Allison.
In season 2, we kick-off with America's foremost foreign policy scholar, Dr. Joseph Nye, the former Assistant Secretary of Defense and former Dean of Harvard Kennedy School of Government, to talk about how the American Century has shaped our civilization and what lies ahead in the road. Dr. Nye shares his profound insights on: - His personal reflections from his latest released book - The essence and impact of soft power, hard power and 'smart' power in shaping international relations, drawing from his extensive experience and academic work - Analyzing the concept of the "American Century," its historical context, and its relevance in today's shifting global order - Discussing the strategic challenges and opportunities presented by nuclear non-proliferation, with a focus on his contributions during the Carter administration - Providing a forward-looking perspective on the rise of Asia, particularly China and India, and the implications for global economic and political dynamics - Navigating through the complexities of U.S. foreign policy, from its triumphs to its missteps, and envisioning the path forward in an increasingly multipolar world - His thoughts on contemporary wars: from Israel-Palestine to Ukraine-Russia Accompanying Dr. Nye, we're privileged to have our very dear friend of the pod, Jon Cayzer who's a UK civil servant, adding depth to the conversation with his expertise and experience in public services and policy advising. Join us as Dr. Joseph Nye artfully connects past influences with present challenges, offering a roadmap for understanding and navigating the future of international relations. Follow our host Waheed Nabeel (@iwaheedo), for more updates on tech, civilizational growth, progress studies, and emerging markets. Here are the timestamps for the episode. On some podcast players, you should be able to click the timestamp for the episode. (00:00) - Introduction to Joseph Nye and his seminal contributions (02:13) - Nye's background and defining moments in global politics (07:04) - The American Century revisited: implications for global leadership (12:50) - The evolution and significance of soft power in the modern era (14:47) - Is the U.S.'s current foreign policy, particularly its support for Israel's actions in Gaza, leading to a decrease in its soft power, similar to the impact of the Iraq War? (16:46) - Is the current perceived political polarization in the U.S. truly unprecedented, or is it a return to historical levels of division experienced in past eras like the FDR presidency? (18:36) - Can the U.S. and China avoid the Thucydides Trap and prevent military conflict? (23:56) - Should Ukraine join NATO? (25:14) - Is China, despite its hard power, struggling to amplify its soft power on the global stage? (28:05) - How can a small country effectively increase its soft power—is it through cultural promotion like the British Council and Confucius Institute, or are there other strategies? (29:46) - In light of populism and Brexit, how can the UK rejuvenate its smart power and reestablish its international standing post-EU? (32:16) - How do advancements in technology and AI affect a country's balance of soft and hard power? (33:36) - Does the fragmentation of media through technologies like social media endanger the consensus-building essential to democracy in the 21st century? (35:32) - How can America, known for its innovation, adapt its foundational principles and values for future generations to bridge to the next century, moving beyond the notion of American exceptionalism? (37:35) - Discussing the shift in American values from 1998 to 2023, how has the perception of patriotism and other core values evolved over time? (27:20) - Analyzing Asia's rise and its global ramifications (33:35) - The interplay of technology, AI, and international relations (36:50) - Envisioning the future of diplomacy and international cooperation (39:07) - Outro
In this episode, Liz Dávid-Barrett, Becky Dobson-Phillips and Dan Hough (all Centre for the Study of Corruption) talk through some of the key considerations involved in defining corruption. They begin by discussing the strengths and limitations of the mainstream public office centred definition of corruption developed by Joseph S Nye (see below). Becky then introduces a new conceptual framework for defining corruption in context. This covers different dimensions to corruption, including notable contemporary manifestations. Aimed at students new to the study of corruption, this is the latest in Kickback's series providing introductions to important debates in the corruption field. Similar episodes on corruption theory (Episode 98) and corruption measurement (Episode 93) can be found in the tracklist. A link to the paper discussed can be found here: https://www.sussex.ac.uk/webteam/gateway/file.php?name=csc-wp-series-dobson-et-al-defining-corruption-final.pdf&site=405 For reference, the Nye definition of corruption is as follows “Behaviour which deviates from the formal duties of a public role because of private regarding (personal, close family, private clique) pecuniary or status gains; or violates rules against the exercise of certain types of private-regarding influence.” (Nye 1967)
Joseph S. Nye Jr. (Harvard Kennedy School - @Kennedy_School) speaks with the Thinking Global team about US Foreign Policy, Soft Power, Theory and more. Prof. Joseph S. Nye. Jr. chats with Kieran (@kieranjomeara) and Edward (@edwarddcurry5) about his latest book A Life In The American Century (Polity, 2024), soft power, international relations theory, US Foreign Policy, the current crisis in the Middle East, and the question of US decline. Thinking Global is affiliated with E-International Relations - the world's leading open access website for students and scholars of international politics. If you enjoy the output of E-International Relations, please consider a donation.
Joseph Nye's prominent dual roles as policymaker and foreign affairs academic have rendered him one of the most important observers of U.S. foreign policy since World War II. In his new book, A Life in the American Century (https://www.politybooks.com/bookdetail?book_slug=a-life-in-the-american-century--9781509560684), the statesman-scholar looks back on the last century's events from a personal and historical perspective. He joins host Richard Aldous to discuss, among other things, the erosion of U.S. soft power in the last two decades, the diverging paths U.S. foreign policy could take following the next presidential election, and the country's enduring resilience.
Leaders often make decisions based not solely on self-interest, but also on their morals. What is an ethical foreign policy and do morals matter in decision making? What are the consequences of non-action? And is a nation's global standing impacted by the use of morals in decision-making? Join us Distinguished Harvard Professor and former Dean of Harvard's Kennedy School of Government, Dr. Joseph S. Nye Jr. discusses the role of morals in foreign policy.---This Virtual Briefing Series event was originally hosted on September 21st, 2020.Upcoming events: https://network2020.org/upcoming-events/ Follow us at:Twitter: @Network2020LinkedIn: Network 20/20Facebook: @network2020Instagram: @network_2020Follow us at:Network2020.orgTwitter: @Network2020LinkedIn: Network 20/20Facebook: @network2020Instagram: @network_2020
Trong cuốn Tương lai của quyền lực, với lối phân tích gọn gàng chặt chẽ, tác giả đã đưa ra những gợi ý cho việc thảo luận về chủ đề nòng cốt: "Làm thế nào để Hoa Kỳ vẫn giữ được ảnh hưởng tốt đẹp nơi cộng đồng thế giới trong thế kỷ XXI hiện nay?". Ông nhắc nhở rằng trong thời đại Internet được phổ biến rộng rãi ngày nay, vai trò của các cá nhân và tổ chức phi chính phủ NGO, kể cả các nhóm khủng bố - hiện cũng đang nắm giữ một vị thế rất quan trọng trong nền chính trị toàn cầu chứ không phải chỉ là một lĩnh vực duy nhất, chuyên biệt dành riêng cho các chính quyền, dù đó là một siêu cường quốc như nước Mỹ như quan niệm từ xưa đến nay. Và tác giả kết luận rằng: "Nước Mỹ cần phải phát triển một chiến lược về quyền lực thông minh (Smart power strategy) trong sự hợp tác chân thành với các quốc gia khác, chứ không thể cứ ỷ thế vào quyền lực cứng (Hard power) như sức mạnh kinh tế quân sự, để mặc sức tung hoành áp đảo trên trường quốc tế như vẫn áp dụng từ xưa đến nay được nữa". Trong cuốn sách này, Joseph Nye đưa ra một tổng luận rất dễ đọc, kết quả của hơn hai thập kỷ đầy kiến thức uyên thâm mới mẻ về mặt khái niệm. Chiến lược tự do – hiện thực chủ nghĩa của Nye rất thuyết phục: Mỹ có thể ngăn chặn lại sự suy yếu chính trị và mở rộng sự thịnh vượng kinh tế bằng cách theo sát một chiến lược quyền lực nhỏ không nhằm theo đuổi vị trí siêu việt mà muốn chan hòa với các quốc gia khác. Tải ứng dụng để nghe trọn bộ Sách nói : voiz.vn/download
Joseph S. Nye is the University Distinguished Service Professor, Emeritus and former Dean of the Kennedy School of Government at Harvard University.He is the author of numerous highly influential books, including: Soft Power: The Means to Success in World Politics (2004)The Powers to Lead (2008)The Future of Power (2011)Is the American Century Over? (2015)Do Morals Matter? Presidents and Foreign Policy from FDR to Trump (2020)Joe Nye has also served in various capacities in the US government, as Assistant Secretary of Defense for International Security Affairs, Chair of the National Intelligence Council, and Deputy Under Secretary of State for Security Assistance, Science and Technology. Host:Professor Dan Banik, University of Oslo, Twitter: @danbanik @GlobalDevPodhttps://in-pursuit-of-development.simplecast.com/
Links1. Eleanor Roosevelt Papers Project. In the South Pacific War Zone (1943).2. United Nations Sustainable Development Goals Knowledge Platform. Kiribati.3. “Soft Power,” by Joseph S. Nye, Foreign Policy, No. 80, Autumn, 1990.4. The Climate Reality Project.5. U.S. House of Representatives. The Strategic Importance of the Pacific Islands.6. U.S. Department of Defense. DOD Climate Assessment Tool (DCAT).7. U.S. Department of Defense. Fiscal Year 2022 Budget Request.8. “The Pacific Deterrence Initiative: Peace through Strength in the Indo-Pacific,” by Sen. Jim Inhofe and Sen. Jack Reed, War on the Rocks, May 28, 2020.9. Secretary Hillary Clinton. “Remarks at the Pacific Islands Forum Post-Forum Dialogue,” U.S. Department of State, August 31, 2012.
TESTO DELL'ARTICOLO ➜ www.bastabugie.it/it/articoli.php?id=2052LE SOCIETA' SEGRETE A CUI APPARTIENE MARIO MONTI: INSIEME A ENRICO LETTA E MARIO DRAGHI... E IN PASSATO BILL CLINTON E TONY BLAIR di Gianfranco AmatoNel suo stellare curriculum il Professor Mario Monti vanta anche studi esteri. Trascorre un anno presso la prestigiosa Università di Yale (U.S.A.), dove diventa allievo di James Tobin, Premio Nobel per l'economia nel 1981. Non abbiamo prove di una sua affiliazione alla Skull and Bones, la celeberrima e potente società segreta di ispirazione mondialista che dal 1832 ha sede presso quel prestigioso ateneo statunitense. Abbiamo però la prova che il professore varesino rappresenti un autentico apostolo del pensiero mondialista.Tre inequivocabili circostanze lo attestano.Mario Monti è membro del Bilderberg Group. La notizia è passata sui media con una certa nonchalance, dovuta più che altro alla non conoscenza, da parte del pubblico comune, della natura di tale sodalizio. Istituito nel 1954 presso castello olandese di Bilderberg, questo esclusivissimo club si ritrova segretamente ogni anno per decidere del futuro dell'umanità. Si tratta dei centrotrenta uomini più potenti e influenti del mondo riuniti in una stessa stanza, che guardie armate tengono lontana da occhi indiscreti.In più di cinquant'anni d'incontri è sempre stata vietata la presenza della stampa, non sono mai state rilasciate dichiarazioni sulle conclusioni degli intervenuti, e non è mai stato svelato l'ordine del giorno. A prescindere da cosa realmente accada in quel segreto consesso, il solo fatto di come si svolga e di chi lo componga lascia alquanto perplessi, e non risponde certo ad una logica di democrazia e trasparenza.Fino all'ultimo momento resta occulto il luogo degli incontri e si interviene solo su espresso invito, che non può essere pubblicamente divulgato, pena la mancata partecipazione Per comprendere meglio di cosa si tratti è sufficiente leggere quanto sul tema ha scritto William Vincent Shannon, non esattamente un paranoico complottista, ma un prestigioso giornalista, redattore del New York Times e ambasciatore degli Stati Uniti in Irlanda durante la Presidenza Carter (1977-1981): «I membri del Bilderberg stanno costruendo l'era del post-nazionalismo: quando non avremo più paesi, ma piuttosto regioni della terra circondate da valori universali.Sarebbe a dire, un'economia globale; un governo mondiale (selezionato piuttosto che eletto) e una religione universale. Per essere sicuri di raggiungere questi obiettivi, i Bilderbergers si concentrano su di un "approccio maggiormente tecnico" e su di una minore consapevolezza da parte del pubblico in generale».Del resto, lo stesso fondatore del Bilderberg Group, il principe Bernardo d'Olanda, sul punto era stato chiaro: «E' difficile rieducare gente allevata al nazionalismo all'idea di rinunciare a parte della loro egemonia a favore di un potere sopranazionale». Onesto, a suo modo, è stato pure David Rockfeller – altro Bilderberg di razza –, il quale ha lasciato scritto nelle sue Memorie (2002): «Alcuni credono che facciamo parte di una cabala segreta che manovra contro gli interessi degli Stati Uniti, definendo me e la mia famiglia come "internazionalisti", e di cospirare con altri nel mondo per costruire una più integrata struttura politico-economica globale, un nuovo mondo, se volete. Se questa è l'accusa, mi dichiaro colpevole, e sono orgoglioso di esserlo».Il giornale londinese The Times, che non può certo definirsi un foglio complottista, nel 1977 descrisse i membri del Bilderberg Group come «una congrega dei più ricchi, dei più economicamente e politicamente potenti e influenti uomini nel mondo occidentale, che si incontrano segretamente per pianificare eventi che poi sembrano accadere per caso». A conferma di quanto avesse ragione l'autorevole quotidiano britannico si possono elencare alcune singolari coincidenze (per citare i casi più noti e più recenti) dovute a fatti accaduti dopo gli incontri del Bilderberg.Bill Clinton partecipa al meeting del 1991; vince le primarie del Partito Democratico, e da oscuro governatore dell'Arkansas diventa Presidente degli Stati Uniti nel 1992. Tony Blair partecipa al meeting del 1993; diventa il leader del Partito Laburista nel luglio del 1994, e viene eletto Primo Ministro nel maggio del 1997. George Robertson partecipa al meeting del 1998; viene nominato Segretario Generale della NATO nell'agosto del 1999. Romano Prodi partecipa al meeting del 1999; riceve l'incarico di Presidente dell'Unione Europea nel settembre del 1999, ricoprendo tale incarico fino a gennaio 2005; nel 2006 viene eletto Presidente del Consiglio dei Ministri italiano.Sembra confermata ancora una volta la saggia conclusione del Barone Denis Winston Healey, ex Ministro britannico della Difesa (1964-1970) e delle Finanze (1974-1979): «Quel che accade nel mondo non avviene per caso; si tratta di eventi fatti succedere, sia che abbiano a che fare con questioni nazionali o commerciali, e la maggioranza di questi eventi sono inscenati da quelli che maneggiano la finanza».Per chi volesse saperne di più, consiglio la lettura di un ottimo testo intitolato The true story of the Bilderberg Group, di Daniel Estulin, un libro di 340 pagine – corredato da una preziosa documentazione – che raccoglie i risultati di una indagine durata anni sull'intoccabile gruppo elitario di cui la stampa ufficiale appare sempre reticente.La seconda prova dell'indole mondialista del nostro esimio professor Monti, risiede nel fatto che egli faccia anche parte della Trilateral Commission. Anzi, per essere precisi, ricopre la carica di Presidente per l'Europa nel triennio 2010-2012. Chi ha l'avventura di accedere al sito ufficiale di quella istituzione (www.trilateral.org), troverà, infatti, una lettera di presentazione sottoscritta da Mario Monti, quale European Chair, da Joseph S. Nye, Jr., quale North American Chair, e da Yotaro Kobayashi, quale Pacific Asian Chair, con tanto di fotografia.Ufficialmente si tratta di un think-tank fondato nel 1973 da David Rockfeller con forte impronta mondialista. Il Professor Piergiorgio Odifreddi (lontanissimo per idee da chi scrive) ha invece liquidato il prestigioso pensatoio internazionale definendolo, su Repubblica (9.11.2011), «una specie di massoneria ultraliberista statunitense, europea enipponica ispirata da David Rockefeller e Henry Kissinger». Quella di Odifreddi non rappresenta, ovviamente, l'unica voce critica nei confronti della Trilateral.Nel 1979 l'ex governatore repubblicano Barry Goldwater la descriveva come «un abile e coordinato sforzo per prendere il controllo e consolidare i quattro centri di potere: politico, monetario, intellettuale ed ecclesiastico grazie alla creazione di una potenza economica mondiale superiore ai governi politici degli Stati coinvolti».Lo scrittore francese Jacques Bordiot, sosteneva, inoltre, che per far parte della Trilateral, era necessario che i candidati fossero «giudicati in grado di comprendere il grande disegno mondiale dell'organizzazione e di lavorare utilmente alla sua realizzazione», e precisava che il vero obiettivo della Trilaterale fosse quello «di esercitare una pressione politica concertata sui governi delle nazioni industrializzate, per portarle a sottomettersi alla loro strategia globale».Il canadese Gilbert Larochelle, professore di filosofia politica presso l'Università del Quebec, nel suo interessante saggio L'imaginaire technocratique, pubblicato a Montreal nel 1990, ha definito, più semplicemente, la Trilateral come una privilegiata elite tecnocratica: «La cittadella trilaterale è un luogo protetto dove la téchne è legge e dove sentinelle, dalle torri di guardia, vegliano e sorvegliano. Ricorrere alla competenza non è affatto un lusso, ma offre la possibilità di mettere la società di fronte a se stessa. Il maggiore benessere deriva solo dai migliori che, nella loro ispirata superiorità, elaborano criteri per poi inviarli verso il basso». Il connotato resta sempre il medesimo: poca democrazia e poca trasparenza. Piccolo inciso legato all'attualità della cronaca politica: un altro italiano membro della Trilateral è l'onorevole Enrico Letta, al centro di una polemica per uno strano biglietto inviato al consociato Professor Monti.La terza prova della visione mondialista di Super Mario sta nel fatto di essere un uomo Goldman Sachs, la celebre banca d'affari fondata nel 1869 da Marcus Goldman, un tedesco di origini ebraiche immigrato negli Stati Uniti, e dal genero Samuel Sachs. Per comprendere la reale natura di tale istituzione non occorre addentrarsi nei siti complottisti. E' sufficiente leggere un autorevole quotidiano come Le Monde del 16 novembre 2011 (proprio il giorno dell'investitura di Monti a Capo del Governo), ed in particolare l'articolo del giornalista Marc Roche, corrispondente da Londra, dal titolo sintomatico: La "franc-maçonnerie" européenne de Goldman Sachs.Si tratta di una vera e propria requisitoria contro la potente banca d'affari. [...] «Confratelli, maestri e gran maestri chiamati a "spandere nell'universo la verità acquisita nella loggia"».
ABD'nin küresel üstünlüğü tartışılıyordu ve Joseph S. Nye 2005 yılında etraflıca yazdı, Yumuşak Güç (Soft Power) bahsini ve sonra anlaşıldı ki Sert Güç (Hard Power) kadar etkili. 2021 yılı itibarıyla işbaşına gelen ABD Başkanı Joe Biden Yönetimi açıkladı, bu yöntemlerin her ikisinin de toplamı anlamına gelen Akıllı Güç (Smart Power) ile hasımlarına üstünlük sağlayacaklar. Bakıyoruz bu tarz girişimler arttı. Bu itibarla konuya dikkat çekmek isterim, mademki konu Akıllı Güç, o halde neden bunun gereklerini analiz etmiyoruz? Hatta ülkemize yansıyan örneklerini bu cepheden değerlendirmiyoruz?
Publisher: Oxford University Press, 2019 Americans constantly make moral statements about presidents and foreign policy. Unfortunately, many of these judgments are poorly thought through. A president is either praised for the moral clarity of his statements or judged solely on the results of their actions. Woodrow Wilson showed,however, that good intentions without adequate means can lead to ethically bad consequences. Richard Nixon, on the other hand, is credited with ending the Vietnam War, but he sacrificed 21,000 American lives and countless others for only a brief "decent interval."In Do Morals Matter?, Joseph S. Nye, Jr., one of the world's leading scholars of international relations, provides a concise yet penetrating analysis of the role of ethics in US foreign policy during the American era after 1945. Nye works through each presidency from Truman to Trump and scores theirforeign policy on three ethical dimensions of their intentions, the means they used, and the consequences of their decisions. Alongside this, he also evaluates their leadership qualities, elaborating on which approaches work and which ones do not. Regardless of a president's policy preference, Nyeshows that each one was not constrained by the structure of the system and actually had choices. He further notes the important ethical consequences of non-actions, such as Truman's willingness to accept stalemate in Korea rather than use nuclear weapons.Since we so often apply moral reasoning to foreign policy, Nye suggests how to do it better. Most importantly, presidents need to factor in both the political context and the availability of resources when deciding how to implement an ethical policy - especially in a future international systemthat presents not only great power competition from China and Russia, but transnational threats as borders become porous to everything from drugs to infectious diseases to terrorism to cyber criminals and climate change. --- This episode is sponsored by · Anchor: The easiest way to make a podcast. https://anchor.fm/app --- Send in a voice message: https://anchor.fm/pbliving/message Support this podcast: https://anchor.fm/pbliving/support
To mark the launch of the 2020 Asia Power Index, Hervé Lemahieu, Director of the Lowy Institute’s Asian Power and Diplomacy Program, chaired a panel discussion with Joseph S. Nye Jr., Harvard University Distinguished Service Professor, Emeritus and former Dean of the Harvard Kennedy School of Government; Senator the Hon. Penny Wong, Shadow Minister for Foreign Affairs and Leader of the Opposition in the Senate; and Professor Yuen Foong Khong, Vice Dean at the Lee Kuan Yew School of Public Policy in Singapore.
El 14 de mayo de 2020 la Fundación Rafael del Pino organizó el diálogo con Joseph Nye, profesor de Gobierno de la Kennedy School de la Universidad de Harvard, que trató sobre “Las claves del poder mundial tras la Gran Epidemia”. El profesor Nye se refirió al orden mundial y el impacto que la Gran Pandemia puede tener sobre él. Según dijo, nos encontramos en la primera parte de una representación que tiene otros muchos actos, por lo que cualquier estimación que podamos hacer en estos momentos puede ser incorrecta. En este sentido, convendría recordar que, en 1918, cuando tuvimos aquella gran gripe que mató a más gente que la Primera Guerra Mundial, se trató de una segunda oleada que acabó con más vidas que la primera. Por esto, todavía no podemos saber cuál será el resultado final. La otra cuestión histórica que es interesante recordar es que, a pesar del daño tan terrible que provocó la epidemia de gripe de 1918, ésta no tuvo un gran efecto sobre las sociedades, ni sobre el equilibrio de poder global. La Primera Guerra Mundial sí tuvo un gran efecto, pero la pandemia de gripe no. Por eso, corremos el riesgo de que intentemos pensar que, porque algo es tan grande como la crisis actual del coronavirus, va a tratarse de un acontecimiento que va a tener grandes efectos. Hay ocasiones en la historia en las que pequeños acontecimientos desencadenan grandes efectos y otras en las que los grandes acontecimientos generan efectos no tan grandes como esperábamos que fuesen. Por eso, no cree que esto vaya a ser un acontecimiento geopolítico por el cual China vaya a superar a Estados Unidos. Tampoco creo que vaya a suponer el fin de la democracia, como ha proclamado alguna gente. La Unión Europea le preocupa un poco, aunque no cree que vaya a ser el fin de la Unión Europea. No obstante, el caso reciente del Constitucional alemán es preocupante. Hay muchas cuestiones sobre las que no podemos asegurar nada. Pero es pronto para lanzarnos a pensar que el mundo va a cambiar de arriba abajo, porque parezca que lo está haciendo ahora. Por lo que se refiere a la Unión Europea, Nye señaló que hemos visto en el pasado muchas situaciones en las que parecía que la UE iba a fallar, pero todavía hay un compromiso muy fuerte con el proyecto europeo en su conjunto. Eso le lleva a pensar que, en efecto, va a haber una segunda parte del partido más fuerte, en la que la UE saldrá a ganar. Para conseguirlo hay que dar algunos pasos difíciles. Habría que crear un fondo europeo de recuperación. La Comisión Europea ha hablado de tres billones de euros. Eso es necesario, pero quizá no suficiente. También debería haber eurobonos, en forma de bonos perpetuos, en vez de añadirlos a la deuda. Esto sería un paso en la buena dirección. Esto podría hacerse, pero la respuesta todavía no ha sido tan fuerte como debería. Si se tiene en cuenta su historia, la UE será capaz de hacer algo, pero todavía tienen que tomarse decisiones difíciles que puedan justificar esa fe en la UE. Para Nye, el nacionalismo es un problema constante. La forma en que los líderes afronten el nacionalismo puede transformarlo de una fuerza negativa en otra positiva. Las decisiones extraordinarias adoptadas por Jean Monnet tras el final de la Segunda Guerra Mundial facilitaron la integración de Alemania, a pesar de que había sido invadida por Francia por tercera vez. Monnet tuvo la inteligencia de darse cuenta de que esa situación de ocupación de Alemania podía volver a estimular el sentimiento nacionalista germano si no compartían los recursos de carbón y acero. Entonces no tendrían ese tipo de nacionalismo y, en efecto, eso fue lo que sucedió. Ese nacionalismo alemán que se desarrolló después de la Guerra Fría se identificó a sí mismo con Europa. Un político dijo que una Alemania fuerte tendría que ser europea. En este sentido, lo que tendríamos que estar viendo ahora son líderes que no nieguen el nacionalismo. Todos los países tienen sentimientos nacionales. Los líderes deben canalizar ese nacionalismo en direcciones positivas. Nye ha analizado esta cuestión en su último libro “Do morals matter?”. En él plantea la cuestión de que se puede decir de la idea de Donald Trump de America First. La respuesta es que cada país tiene que decir que sus intereses son lo primero. Macron tiene que decir que Francia primero. La diferencia no es si un líder elegido por la gente antepone los intereses de su país. La cuestión es cómo define esos intereses. Ahí es dónde aparece el componente moral y dónde los grandes líderes dicen que pueden defender los intereses de su nación, pero que tienen que ponerlos en un contexto más amplio que incluye los intereses de otros. En el caso de Estados Unidos después de la Segunda Guerra Mundial, eso significó el Plan Marshall, que fue bueno para los americanos, pero también para los europeos. Volviendo al ejemplo de Jean Monnet, esto significa que hay que darse cuenta de que Monnet, De Gasperi, Schuman, estaban defendiendo los intereses nacionales, pero veían un interés europeo más amplio. Veían que estos intereses antitéticos podían combinarse. Lo que necesitamos ahora son líderes que digan sí, esto es una gran crisis y tenemos que defender los intereses aquellos que nos han elegido, pero la mejor forma de defenderlos no es oponerse a Europa, sino fortaleciéndola, definiendo los intereses nacionales en ese contexto europeo más amplio. Nye no cree que el estado-nación vaya a ser reemplazado en el siglo XXI. El fuerte sentimiento nacional de la gente no va a evaporarse, ni va a disminuir mucho. Pero, probablemente, esta es una forma equivocada de pensar. Más que hablar de reemplazar al estado-nación, deberíamos pensar en cómo incorporarlo en un marco global más amplio que no tenga los límites del pasado. Ha habido momentos en los que el nacionalismo ha apoyado la democracia cuando el nacionalismo es una fuerza positiva. Pero también ha habido otros momentos en los que el nacionalismo ha sido negativo y ha socavado la democracia. El papel clave de los líderes es enmarcar los intereses nacionales en instituciones más amplias, de forma que no sean unos u otros, sino ambos. Steve Bannon, uno de los asesores de Trump, en 2016 habló de la diferencia entre lo que él llamó nacionales americanos reales y los cosmopolitas implacables. De hecho, sin embargo, esos americanos reales son capaces de mantener múltiples lealtades al mismo tiempo. Nos sentimos parte de nuestras familias, de nuestras regiones, de nuestras naciones, de nuestros grupos profesionales o religiosos y eso es así porque somos capaces de mantener múltiples lealtades de forma simultánea. En ese sentido, la cuestión clave para los líderes es definir fuertes adhesiones nacionales, pero como parte de Europa, teniendo en cuenta que Europa es parte de un mundo mucho más amplio. El problema de la actitud de Trump durante esta crisis es que está teniendo un punto de vista muy estrecho de los intereses americanos, retirando a Estados Unidos de la Organización Mundial de la Salud, o dejando de financiarla. Eso es un desastre de respuesta. Tratar de culpar a China de que Estados Unidos tuvo cifras peores al inicio de la crisis no conduce a nada. La cuestión es que líderes adoptarán el estilo Monnet, en vez del que vemos hoy a Trump. Lo que estamos viendo en la crisis del COVID-19 es un gran temor de la gente, que hace que las sociedades se vuelvan introvertidas. Eso es natural, pero no tienen que permanecer mirando solo hacia sí mismas. Trump negó la crisis desde el principio y trató de culpar a los chinos. Xi Jiping también hizo lo mismo: primero negó la realidad y después trató de trasladar las culpas a otros. Pero imaginemos que estos dos líderes se hubiesen acercado a Europa, Japón, Australia y otros países y hubieran abogado conjuntamente por la creación de un fondo de cobertura bajo Naciones Unidas, un fondo masivo que hubiera estado disponible para todos los países pobres. Entonces alguien se preguntaría por qué alguien de estos grandes países estaría de acuerdo con esto. Pues porque sería del interés del país y, al mismo tiempo, sería una cuestión humanitaria. Si el coronavirus no se gestiona de forma adecuada en la mitad pobre del sur del mundo, esa parte se convierte en una reserva de virus que se expandirá estacionalmente hacia el norte año tras año: Pero esto no nos interesa ni a nosotros, ni a ellos. Si en lugar de que los líderes hubieran culpado a otros, se hubieran reunido en el Consejo de Seguridad, o en el G-20, y hubieran prometido grandes fondos para que los países pobres pudieran afrontar el coronavirus, todos estaríamos mucho mejor. Este es un ejemplo de definición del interés nacional con un contenido moral. Es decir, se trata de decirle a la gente que hay una visión más amplia del interés nacional. Henry Kissinger dijo, en un artículo en el Wall Street Journal, que necesitamos un Plan Marshall. Este es un ejemplo de cómo los líderes pueden realizar un cambio en la política internacional. Hemos perdido esa oportunidad, pero si se producen nuevas oleadas de coronavirus, esa oportunidad podría volver. Respecto a las relaciones transatlánticas, Nye indicó que ya había dificultades en la relación entre Estados Unidos y Europa antes de la elección de Trump. Pero es cierto que Trump es el primer presidente desde 1945 que se ha mostrado escéptico de las alianzas y de las instituciones multilaterales. Si es reemplazado en noviembre, eso podría ser el principio de la reparación de esas relaciones. En otro caos, tendremos que navegar por aguas turbulentas. A Nye le gusta la idea de mantener relaciones personales de alto nivel entre Estados Unidos y Europa, personas que no estén vinculadas con una determinada burocracia. En el servicio diplomático europeo hay gente muy capaz, pero esto es un poco distinto cuando se desciende al nivel de la burocracia gubernamental en oposición a las relaciones personales al más alto nivel. Un primer ministro, un canciller, puede transmitir mensajes que no hayan sido necesariamente elaborados por una burocracia. En ese sentido, se podría pensar en complementar el servicio diplomático con representantes de alto nivel. En ese sentido, resultó muy interesante cómo lo hizo Javier Solana, pero eso se debió a su talla personal y fue antes de que hubiera un aparato completo de servicio diplomático europeo. Esto no son cosas antitéticas. Se pueden tener las dos, pero se necesita complementar la una con la otra. Si se contempla el mundo con una visión amplia, China es una potencia en auge. Es la segunda mayor economía del mundo, sin contar a la UE como bloque porque no es una economía nacional. Por otra parte, no hay dos partes del mundo que compartan más valores que Estados Unidos y Europa. China merece crédito por lo que ha conseguido, sacando a cientos de millones de gente de la pobreza. Pero todavía tiene una visión autoritaria a la hora de usar la tecnología para controlar a la gente. Estados Unidos y Europa tienen una visión distinta. De vez en cuando, pueden tener diferencias, pero sus valores básicos tienen mucho en común. El peligro es que China divida, o trate de dividir, a Europa y Estados Unidos mediante incentivos económicos. Los europeos se dan cuenta de que hay valores muy importantes en juego y por eso resulta tan importante mantener una alianza entre Europa y Estados Unidos. No es probable que China sobrepase a Estados Unidos. Si Estados Unidos y Europa se mantienen juntos, el autoritarismo no se impondrá a la democracia. Los europeos, por eso, deben trabajar estrechamente con los estadounidenses. Lo preocupante es la fragmentación o las divisiones en el seno de Europa, como, por ejemplo, el caso del Constitucional alemán frente al Tribunal Europeo de Justicia. Eso es más preocupante que el auge de China. Si europeos y estadounidenses se mantienen juntos, se puede ser optimista respecto al futuro.
El 14 de mayo de 2020 la Fundación Rafael del Pino organizó el diálogo con Joseph Nye, profesor de Gobierno de la Kennedy School de la Universidad de Harvard, que trató sobre “Las claves del poder mundial tras la Gran Epidemia”. El profesor Nye se refirió al orden mundial y el impacto que la Gran Pandemia puede tener sobre él. Según dijo, nos encontramos en la primera parte de una representación que tiene otros muchos actos, por lo que cualquier estimación que podamos hacer en estos momentos puede ser incorrecta. En este sentido, convendría recordar que, en 1918, cuando tuvimos aquella gran gripe que mató a más gente que la Primera Guerra Mundial, se trató de una segunda oleada que acabó con más vidas que la primera. Por esto, todavía no podemos saber cuál será el resultado final. La otra cuestión histórica que es interesante recordar es que, a pesar del daño tan terrible que provocó la epidemia de gripe de 1918, ésta no tuvo un gran efecto sobre las sociedades, ni sobre el equilibrio de poder global. La Primera Guerra Mundial sí tuvo un gran efecto, pero la pandemia de gripe no. Por eso, corremos el riesgo de que intentemos pensar que, porque algo es tan grande como la crisis actual del coronavirus, va a tratarse de un acontecimiento que va a tener grandes efectos. Hay ocasiones en la historia en las que pequeños acontecimientos desencadenan grandes efectos y otras en las que los grandes acontecimientos generan efectos no tan grandes como esperábamos que fuesen. Por eso, no cree que esto vaya a ser un acontecimiento geopolítico por el cual China vaya a superar a Estados Unidos. Tampoco creo que vaya a suponer el fin de la democracia, como ha proclamado alguna gente. La Unión Europea le preocupa un poco, aunque no cree que vaya a ser el fin de la Unión Europea. No obstante, el caso reciente del Constitucional alemán es preocupante. Hay muchas cuestiones sobre las que no podemos asegurar nada. Pero es pronto para lanzarnos a pensar que el mundo va a cambiar de arriba abajo, porque parezca que lo está haciendo ahora. Por lo que se refiere a la Unión Europea, Nye señaló que hemos visto en el pasado muchas situaciones en las que parecía que la UE iba a fallar, pero todavía hay un compromiso muy fuerte con el proyecto europeo en su conjunto. Eso le lleva a pensar que, en efecto, va a haber una segunda parte del partido más fuerte, en la que la UE saldrá a ganar. Para conseguirlo hay que dar algunos pasos difíciles. Habría que crear un fondo europeo de recuperación. La Comisión Europea ha hablado de tres billones de euros. Eso es necesario, pero quizá no suficiente. También debería haber eurobonos, en forma de bonos perpetuos, en vez de añadirlos a la deuda. Esto sería un paso en la buena dirección. Esto podría hacerse, pero la respuesta todavía no ha sido tan fuerte como debería. Si se tiene en cuenta su historia, la UE será capaz de hacer algo, pero todavía tienen que tomarse decisiones difíciles que puedan justificar esa fe en la UE. Para Nye, el nacionalismo es un problema constante. La forma en que los líderes afronten el nacionalismo puede transformarlo de una fuerza negativa en otra positiva. Las decisiones extraordinarias adoptadas por Jean Monnet tras el final de la Segunda Guerra Mundial facilitaron la integración de Alemania, a pesar de que había sido invadida por Francia por tercera vez. Monnet tuvo la inteligencia de darse cuenta de que esa situación de ocupación de Alemania podía volver a estimular el sentimiento nacionalista germano si no compartían los recursos de carbón y acero. Entonces no tendrían ese tipo de nacionalismo y, en efecto, eso fue lo que sucedió. Ese nacionalismo alemán que se desarrolló después de la Guerra Fría se identificó a sí mismo con Europa. Un político dijo que una Alemania fuerte tendría que ser europea. En este sentido, lo que tendríamos que estar viendo ahora son líderes que no nieguen el nacionalismo. Todos los países tienen sentimientos nacionales. Los líderes deben canalizar ese nacionalismo en direcciones positivas. Nye ha analizado esta cuestión en su último libro “Do morals matter?”. En él plantea la cuestión de que se puede decir de la idea de Donald Trump de America First. La respuesta es que cada país tiene que decir que sus intereses son lo primero. Macron tiene que decir que Francia primero. La diferencia no es si un líder elegido por la gente antepone los intereses de su país. La cuestión es cómo define esos intereses. Ahí es dónde aparece el componente moral y dónde los grandes líderes dicen que pueden defender los intereses de su nación, pero que tienen que ponerlos en un contexto más amplio que incluye los intereses de otros. En el caso de Estados Unidos después de la Segunda Guerra Mundial, eso significó el Plan Marshall, que fue bueno para los americanos, pero también para los europeos. Volviendo al ejemplo de Jean Monnet, esto significa que hay que darse cuenta de que Monnet, De Gasperi, Schuman, estaban defendiendo los intereses nacionales, pero veían un interés europeo más amplio. Veían que estos intereses antitéticos podían combinarse. Lo que necesitamos ahora son líderes que digan sí, esto es una gran crisis y tenemos que defender los intereses aquellos que nos han elegido, pero la mejor forma de defenderlos no es oponerse a Europa, sino fortaleciéndola, definiendo los intereses nacionales en ese contexto europeo más amplio. Nye no cree que el estado-nación vaya a ser reemplazado en el siglo XXI. El fuerte sentimiento nacional de la gente no va a evaporarse, ni va a disminuir mucho. Pero, probablemente, esta es una forma equivocada de pensar. Más que hablar de reemplazar al estado-nación, deberíamos pensar en cómo incorporarlo en un marco global más amplio que no tenga los límites del pasado. Ha habido momentos en los que el nacionalismo ha apoyado la democracia cuando el nacionalismo es una fuerza positiva. Pero también ha habido otros momentos en los que el nacionalismo ha sido negativo y ha socavado la democracia. El papel clave de los líderes es enmarcar los intereses nacionales en instituciones más amplias, de forma que no sean unos u otros, sino ambos. Steve Bannon, uno de los asesores de Trump, en 2016 habló de la diferencia entre lo que él llamó nacionales americanos reales y los cosmopolitas implacables. De hecho, sin embargo, esos americanos reales son capaces de mantener múltiples lealtades al mismo tiempo. Nos sentimos parte de nuestras familias, de nuestras regiones, de nuestras naciones, de nuestros grupos profesionales o religiosos y eso es así porque somos capaces de mantener múltiples lealtades de forma simultánea. En ese sentido, la cuestión clave para los líderes es definir fuertes adhesiones nacionales, pero como parte de Europa, teniendo en cuenta que Europa es parte de un mundo mucho más amplio. El problema de la actitud de Trump durante esta crisis es que está teniendo un punto de vista muy estrecho de los intereses americanos, retirando a Estados Unidos de la Organización Mundial de la Salud, o dejando de financiarla. Eso es un desastre de respuesta. Tratar de culpar a China de que Estados Unidos tuvo cifras peores al inicio de la crisis no conduce a nada. La cuestión es que líderes adoptarán el estilo Monnet, en vez del que vemos hoy a Trump. Lo que estamos viendo en la crisis del COVID-19 es un gran temor de la gente, que hace que las sociedades se vuelvan introvertidas. Eso es natural, pero no tienen que permanecer mirando solo hacia sí mismas. Trump negó la crisis desde el principio y trató de culpar a los chinos. Xi Jiping también hizo lo mismo: primero negó la realidad y después trató de trasladar las culpas a otros. Pero imaginemos que estos dos líderes se hubiesen acercado a Europa, Japón, Australia y otros países y hubieran abogado conjuntamente por la creación de un fondo de cobertura bajo Naciones Unidas, un fondo masivo que hubiera estado disponible para todos los países pobres. Entonces alguien se preguntaría por qué alguien de estos grandes países estaría de acuerdo con esto. Pues porque sería del interés del país y, al mismo tiempo, sería una cuestión humanitaria. Si el coronavirus no se gestiona de forma adecuada en la mitad pobre del sur del mundo, esa parte se convierte en una reserva de virus que se expandirá estacionalmente hacia el norte año tras año: Pero esto no nos interesa ni a nosotros, ni a ellos. Si en lugar de que los líderes hubieran culpado a otros, se hubieran reunido en el Consejo de Seguridad, o en el G-20, y hubieran prometido grandes fondos para que los países pobres pudieran afrontar el coronavirus, todos estaríamos mucho mejor. Este es un ejemplo de definición del interés nacional con un contenido moral. Es decir, se trata de decirle a la gente que hay una visión más amplia del interés nacional. Henry Kissinger dijo, en un artículo en el Wall Street Journal, que necesitamos un Plan Marshall. Este es un ejemplo de cómo los líderes pueden realizar un cambio en la política internacional. Hemos perdido esa oportunidad, pero si se producen nuevas oleadas de coronavirus, esa oportunidad podría volver. Respecto a las relaciones transatlánticas, Nye indicó que ya había dificultades en la relación entre Estados Unidos y Europa antes de la elección de Trump. Pero es cierto que Trump es el primer presidente desde 1945 que se ha mostrado escéptico de las alianzas y de las instituciones multilaterales. Si es reemplazado en noviembre, eso podría ser el principio de la reparación de esas relaciones. En otro caos, tendremos que navegar por aguas turbulentas. A Nye le gusta la idea de mantener relaciones personales de alto nivel entre Estados Unidos y Europa, personas que no estén vinculadas con una determinada burocracia. En el servicio diplomático europeo hay gente muy capaz, pero esto es un poco distinto cuando se desciende al nivel de la burocracia gubernamental en oposición a las relaciones personales al más alto nivel. Un primer ministro, un canciller, puede transmitir mensajes que no hayan sido necesariamente elaborados por una burocracia. En ese sentido, se podría pensar en complementar el servicio diplomático con representantes de alto nivel. En ese sentido, resultó muy interesante cómo lo hizo Javier Solana, pero eso se debió a su talla personal y fue antes de que hubiera un aparato completo de servicio diplomático europeo. Esto no son cosas antitéticas. Se pueden tener las dos, pero se necesita complementar la una con la otra. Si se contempla el mundo con una visión amplia, China es una potencia en auge. Es la segunda mayor economía del mundo, sin contar a la UE como bloque porque no es una economía nacional. Por otra parte, no hay dos partes del mundo que compartan más valores que Estados Unidos y Europa. China merece crédito por lo que ha conseguido, sacando a cientos de millones de gente de la pobreza. Pero todavía tiene una visión autoritaria a la hora de usar la tecnología para controlar a la gente. Estados Unidos y Europa tienen una visión distinta. De vez en cuando, pueden tener diferencias, pero sus valores básicos tienen mucho en común. El peligro es que China divida, o trate de dividir, a Europa y Estados Unidos mediante incentivos económicos. Los europeos se dan cuenta de que hay valores muy importantes en juego y por eso resulta tan importante mantener una alianza entre Europa y Estados Unidos. No es probable que China sobrepase a Estados Unidos. Si Estados Unidos y Europa se mantienen juntos, el autoritarismo no se impondrá a la democracia. Los europeos, por eso, deben trabajar estrechamente con los estadounidenses. Lo preocupante es la fragmentación o las divisiones en el seno de Europa, como, por ejemplo, el caso del Constitucional alemán frente al Tribunal Europeo de Justicia. Eso es más preocupante que el auge de China. Si europeos y estadounidenses se mantienen juntos, se puede ser optimista respecto al futuro.
El 14 de mayo de 2020 la Fundación Rafael del Pino organizó el diálogo con Joseph Nye, profesor de Gobierno de la Kennedy School de la Universidad de Harvard, que trató sobre “Las claves del poder mundial tras la Gran Epidemia”. El profesor Nye se refirió al orden mundial y el impacto que la Gran Pandemia puede tener sobre él. Según dijo, nos encontramos en la primera parte de una representación que tiene otros muchos actos, por lo que cualquier estimación que podamos hacer en estos momentos puede ser incorrecta. En este sentido, convendría recordar que, en 1918, cuando tuvimos aquella gran gripe que mató a más gente que la Primera Guerra Mundial, se trató de una segunda oleada que acabó con más vidas que la primera. Por esto, todavía no podemos saber cuál será el resultado final. La otra cuestión histórica que es interesante recordar es que, a pesar del daño tan terrible que provocó la epidemia de gripe de 1918, ésta no tuvo un gran efecto sobre las sociedades, ni sobre el equilibrio de poder global. La Primera Guerra Mundial sí tuvo un gran efecto, pero la pandemia de gripe no. Por eso, corremos el riesgo de que intentemos pensar que, porque algo es tan grande como la crisis actual del coronavirus, va a tratarse de un acontecimiento que va a tener grandes efectos. Hay ocasiones en la historia en las que pequeños acontecimientos desencadenan grandes efectos y otras en las que los grandes acontecimientos generan efectos no tan grandes como esperábamos que fuesen. Por eso, no cree que esto vaya a ser un acontecimiento geopolítico por el cual China vaya a superar a Estados Unidos. Tampoco creo que vaya a suponer el fin de la democracia, como ha proclamado alguna gente. La Unión Europea le preocupa un poco, aunque no cree que vaya a ser el fin de la Unión Europea. No obstante, el caso reciente del Constitucional alemán es preocupante. Hay muchas cuestiones sobre las que no podemos asegurar nada. Pero es pronto para lanzarnos a pensar que el mundo va a cambiar de arriba abajo, porque parezca que lo está haciendo ahora. Por lo que se refiere a la Unión Europea, Nye señaló que hemos visto en el pasado muchas situaciones en las que parecía que la UE iba a fallar, pero todavía hay un compromiso muy fuerte con el proyecto europeo en su conjunto. Eso le lleva a pensar que, en efecto, va a haber una segunda parte del partido más fuerte, en la que la UE saldrá a ganar. Para conseguirlo hay que dar algunos pasos difíciles. Habría que crear un fondo europeo de recuperación. La Comisión Europea ha hablado de tres billones de euros. Eso es necesario, pero quizá no suficiente. También debería haber eurobonos, en forma de bonos perpetuos, en vez de añadirlos a la deuda. Esto sería un paso en la buena dirección. Esto podría hacerse, pero la respuesta todavía no ha sido tan fuerte como debería. Si se tiene en cuenta su historia, la UE será capaz de hacer algo, pero todavía tienen que tomarse decisiones difíciles que puedan justificar esa fe en la UE. Para Nye, el nacionalismo es un problema constante. La forma en que los líderes afronten el nacionalismo puede transformarlo de una fuerza negativa en otra positiva. Las decisiones extraordinarias adoptadas por Jean Monnet tras el final de la Segunda Guerra Mundial facilitaron la integración de Alemania, a pesar de que había sido invadida por Francia por tercera vez. Monnet tuvo la inteligencia de darse cuenta de que esa situación de ocupación de Alemania podía volver a estimular el sentimiento nacionalista germano si no compartían los recursos de carbón y acero. Entonces no tendrían ese tipo de nacionalismo y, en efecto, eso fue lo que sucedió. Ese nacionalismo alemán que se desarrolló después de la Guerra Fría se identificó a sí mismo con Europa. Un político dijo que una Alemania fuerte tendría que ser europea. En este sentido, lo que tendríamos que estar viendo ahora son líderes que no nieguen el nacionalismo. Todos los países tienen sentimientos nacionales. Los líderes deben canalizar ese nacionalismo en direcciones positivas. Nye ha analizado esta cuestión en su último libro “Do morals matter?”. En él plantea la cuestión de que se puede decir de la idea de Donald Trump de America First. La respuesta es que cada país tiene que decir que sus intereses son lo primero. Macron tiene que decir que Francia primero. La diferencia no es si un líder elegido por la gente antepone los intereses de su país. La cuestión es cómo define esos intereses. Ahí es dónde aparece el componente moral y dónde los grandes líderes dicen que pueden defender los intereses de su nación, pero que tienen que ponerlos en un contexto más amplio que incluye los intereses de otros. En el caso de Estados Unidos después de la Segunda Guerra Mundial, eso significó el Plan Marshall, que fue bueno para los americanos, pero también para los europeos. Volviendo al ejemplo de Jean Monnet, esto significa que hay que darse cuenta de que Monnet, De Gasperi, Schuman, estaban defendiendo los intereses nacionales, pero veían un interés europeo más amplio. Veían que estos intereses antitéticos podían combinarse. Lo que necesitamos ahora son líderes que digan sí, esto es una gran crisis y tenemos que defender los intereses aquellos que nos han elegido, pero la mejor forma de defenderlos no es oponerse a Europa, sino fortaleciéndola, definiendo los intereses nacionales en ese contexto europeo más amplio. Nye no cree que el estado-nación vaya a ser reemplazado en el siglo XXI. El fuerte sentimiento nacional de la gente no va a evaporarse, ni va a disminuir mucho. Pero, probablemente, esta es una forma equivocada de pensar. Más que hablar de reemplazar al estado-nación, deberíamos pensar en cómo incorporarlo en un marco global más amplio que no tenga los límites del pasado. Ha habido momentos en los que el nacionalismo ha apoyado la democracia cuando el nacionalismo es una fuerza positiva. Pero también ha habido otros momentos en los que el nacionalismo ha sido negativo y ha socavado la democracia. El papel clave de los líderes es enmarcar los intereses nacionales en instituciones más amplias, de forma que no sean unos u otros, sino ambos. Steve Bannon, uno de los asesores de Trump, en 2016 habló de la diferencia entre lo que él llamó nacionales americanos reales y los cosmopolitas implacables. De hecho, sin embargo, esos americanos reales son capaces de mantener múltiples lealtades al mismo tiempo. Nos sentimos parte de nuestras familias, de nuestras regiones, de nuestras naciones, de nuestros grupos profesionales o religiosos y eso es así porque somos capaces de mantener múltiples lealtades de forma simultánea. En ese sentido, la cuestión clave para los líderes es definir fuertes adhesiones nacionales, pero como parte de Europa, teniendo en cuenta que Europa es parte de un mundo mucho más amplio. El problema de la actitud de Trump durante esta crisis es que está teniendo un punto de vista muy estrecho de los intereses americanos, retirando a Estados Unidos de la Organización Mundial de la Salud, o dejando de financiarla. Eso es un desastre de respuesta. Tratar de culpar a China de que Estados Unidos tuvo cifras peores al inicio de la crisis no conduce a nada. La cuestión es que líderes adoptarán el estilo Monnet, en vez del que vemos hoy a Trump. Lo que estamos viendo en la crisis del COVID-19 es un gran temor de la gente, que hace que las sociedades se vuelvan introvertidas. Eso es natural, pero no tienen que permanecer mirando solo hacia sí mismas. Trump negó la crisis desde el principio y trató de culpar a los chinos. Xi Jiping también hizo lo mismo: primero negó la realidad y después trató de trasladar las culpas a otros. Pero imaginemos que estos dos líderes se hubiesen acercado a Europa, Japón, Australia y otros países y hubieran abogado conjuntamente por la creación de un fondo de cobertura bajo Naciones Unidas, un fondo masivo que hubiera estado disponible para todos los países pobres. Entonces alguien se preguntaría por qué alguien de estos grandes países estaría de acuerdo con esto. Pues porque sería del interés del país y, al mismo tiempo, sería una cuestión humanitaria. Si el coronavirus no se gestiona de forma adecuada en la mitad pobre del sur del mundo, esa parte se convierte en una reserva de virus que se expandirá estacionalmente hacia el norte año tras año: Pero esto no nos interesa ni a nosotros, ni a ellos. Si en lugar de que los líderes hubieran culpado a otros, se hubieran reunido en el Consejo de Seguridad, o en el G-20, y hubieran prometido grandes fondos para que los países pobres pudieran afrontar el coronavirus, todos estaríamos mucho mejor. Este es un ejemplo de definición del interés nacional con un contenido moral. Es decir, se trata de decirle a la gente que hay una visión más amplia del interés nacional. Henry Kissinger dijo, en un artículo en el Wall Street Journal, que necesitamos un Plan Marshall. Este es un ejemplo de cómo los líderes pueden realizar un cambio en la política internacional. Hemos perdido esa oportunidad, pero si se producen nuevas oleadas de coronavirus, esa oportunidad podría volver. Respecto a las relaciones transatlánticas, Nye indicó que ya había dificultades en la relación entre Estados Unidos y Europa antes de la elección de Trump. Pero es cierto que Trump es el primer presidente desde 1945 que se ha mostrado escéptico de las alianzas y de las instituciones multilaterales. Si es reemplazado en noviembre, eso podría ser el principio de la reparación de esas relaciones. En otro caos, tendremos que navegar por aguas turbulentas. A Nye le gusta la idea de mantener relaciones personales de alto nivel entre Estados Unidos y Europa, personas que no estén vinculadas con una determinada burocracia. En el servicio diplomático europeo hay gente muy capaz, pero esto es un poco distinto cuando se desciende al nivel de la burocracia gubernamental en oposición a las relaciones personales al más alto nivel. Un primer ministro, un canciller, puede transmitir mensajes que no hayan sido necesariamente elaborados por una burocracia. En ese sentido, se podría pensar en complementar el servicio diplomático con representantes de alto nivel. En ese sentido, resultó muy interesante cómo lo hizo Javier Solana, pero eso se debió a su talla personal y fue antes de que hubiera un aparato completo de servicio diplomático europeo. Esto no son cosas antitéticas. Se pueden tener las dos, pero se necesita complementar la una con la otra. Si se contempla el mundo con una visión amplia, China es una potencia en auge. Es la segunda mayor economía del mundo, sin contar a la UE como bloque porque no es una economía nacional. Por otra parte, no hay dos partes del mundo que compartan más valores que Estados Unidos y Europa. China merece crédito por lo que ha conseguido, sacando a cientos de millones de gente de la pobreza. Pero todavía tiene una visión autoritaria a la hora de usar la tecnología para controlar a la gente. Estados Unidos y Europa tienen una visión distinta. De vez en cuando, pueden tener diferencias, pero sus valores básicos tienen mucho en común. El peligro es que China divida, o trate de dividir, a Europa y Estados Unidos mediante incentivos económicos. Los europeos se dan cuenta de que hay valores muy importantes en juego y por eso resulta tan importante mantener una alianza entre Europa y Estados Unidos. No es probable que China sobrepase a Estados Unidos. Si Estados Unidos y Europa se mantienen juntos, el autoritarismo no se impondrá a la democracia. Los europeos, por eso, deben trabajar estrechamente con los estadounidenses. Lo preocupante es la fragmentación o las divisiones en el seno de Europa, como, por ejemplo, el caso del Constitucional alemán frente al Tribunal Europeo de Justicia. Eso es más preocupante que el auge de China. Si europeos y estadounidenses se mantienen juntos, se puede ser optimista respecto al futuro.
El 14 de mayo de 2020 la Fundación Rafael del Pino organizó el diálogo con Joseph Nye, profesor de Gobierno de la Kennedy School de la Universidad de Harvard, que trató sobre “Las claves del poder mundial tras la Gran Epidemia”. El profesor Nye se refirió al orden mundial y el impacto que la Gran Pandemia puede tener sobre él. Según dijo, nos encontramos en la primera parte de una representación que tiene otros muchos actos, por lo que cualquier estimación que podamos hacer en estos momentos puede ser incorrecta. En este sentido, convendría recordar que, en 1918, cuando tuvimos aquella gran gripe que mató a más gente que la Primera Guerra Mundial, se trató de una segunda oleada que acabó con más vidas que la primera. Por esto, todavía no podemos saber cuál será el resultado final. La otra cuestión histórica que es interesante recordar es que, a pesar del daño tan terrible que provocó la epidemia de gripe de 1918, ésta no tuvo un gran efecto sobre las sociedades, ni sobre el equilibrio de poder global. La Primera Guerra Mundial sí tuvo un gran efecto, pero la pandemia de gripe no. Por eso, corremos el riesgo de que intentemos pensar que, porque algo es tan grande como la crisis actual del coronavirus, va a tratarse de un acontecimiento que va a tener grandes efectos. Hay ocasiones en la historia en las que pequeños acontecimientos desencadenan grandes efectos y otras en las que los grandes acontecimientos generan efectos no tan grandes como esperábamos que fuesen. Por eso, no cree que esto vaya a ser un acontecimiento geopolítico por el cual China vaya a superar a Estados Unidos. Tampoco creo que vaya a suponer el fin de la democracia, como ha proclamado alguna gente. La Unión Europea le preocupa un poco, aunque no cree que vaya a ser el fin de la Unión Europea. No obstante, el caso reciente del Constitucional alemán es preocupante. Hay muchas cuestiones sobre las que no podemos asegurar nada. Pero es pronto para lanzarnos a pensar que el mundo va a cambiar de arriba abajo, porque parezca que lo está haciendo ahora. Por lo que se refiere a la Unión Europea, Nye señaló que hemos visto en el pasado muchas situaciones en las que parecía que la UE iba a fallar, pero todavía hay un compromiso muy fuerte con el proyecto europeo en su conjunto. Eso le lleva a pensar que, en efecto, va a haber una segunda parte del partido más fuerte, en la que la UE saldrá a ganar. Para conseguirlo hay que dar algunos pasos difíciles. Habría que crear un fondo europeo de recuperación. La Comisión Europea ha hablado de tres billones de euros. Eso es necesario, pero quizá no suficiente. También debería haber eurobonos, en forma de bonos perpetuos, en vez de añadirlos a la deuda. Esto sería un paso en la buena dirección. Esto podría hacerse, pero la respuesta todavía no ha sido tan fuerte como debería. Si se tiene en cuenta su historia, la UE será capaz de hacer algo, pero todavía tienen que tomarse decisiones difíciles que puedan justificar esa fe en la UE. Para Nye, el nacionalismo es un problema constante. La forma en que los líderes afronten el nacionalismo puede transformarlo de una fuerza negativa en otra positiva. Las decisiones extraordinarias adoptadas por Jean Monnet tras el final de la Segunda Guerra Mundial facilitaron la integración de Alemania, a pesar de que había sido invadida por Francia por tercera vez. Monnet tuvo la inteligencia de darse cuenta de que esa situación de ocupación de Alemania podía volver a estimular el sentimiento nacionalista germano si no compartían los recursos de carbón y acero. Entonces no tendrían ese tipo de nacionalismo y, en efecto, eso fue lo que sucedió. Ese nacionalismo alemán que se desarrolló después de la Guerra Fría se identificó a sí mismo con Europa. Un político dijo que una Alemania fuerte tendría que ser europea. En este sentido, lo que tendríamos que estar viendo ahora son líderes que no nieguen el nacionalismo. Todos los países tienen sentimientos nacionales. Los líderes deben canalizar ese nacionalismo en direcciones positivas. Nye ha analizado esta cuestión en su último libro “Do morals matter?”. En él plantea la cuestión de que se puede decir de la idea de Donald Trump de America First. La respuesta es que cada país tiene que decir que sus intereses son lo primero. Macron tiene que decir que Francia primero. La diferencia no es si un líder elegido por la gente antepone los intereses de su país. La cuestión es cómo define esos intereses. Ahí es dónde aparece el componente moral y dónde los grandes líderes dicen que pueden defender los intereses de su nación, pero que tienen que ponerlos en un contexto más amplio que incluye los intereses de otros. En el caso de Estados Unidos después de la Segunda Guerra Mundial, eso significó el Plan Marshall, que fue bueno para los americanos, pero también para los europeos. Volviendo al ejemplo de Jean Monnet, esto significa que hay que darse cuenta de que Monnet, De Gasperi, Schuman, estaban defendiendo los intereses nacionales, pero veían un interés europeo más amplio. Veían que estos intereses antitéticos podían combinarse. Lo que necesitamos ahora son líderes que digan sí, esto es una gran crisis y tenemos que defender los intereses aquellos que nos han elegido, pero la mejor forma de defenderlos no es oponerse a Europa, sino fortaleciéndola, definiendo los intereses nacionales en ese contexto europeo más amplio. Nye no cree que el estado-nación vaya a ser reemplazado en el siglo XXI. El fuerte sentimiento nacional de la gente no va a evaporarse, ni va a disminuir mucho. Pero, probablemente, esta es una forma equivocada de pensar. Más que hablar de reemplazar al estado-nación, deberíamos pensar en cómo incorporarlo en un marco global más amplio que no tenga los límites del pasado. Ha habido momentos en los que el nacionalismo ha apoyado la democracia cuando el nacionalismo es una fuerza positiva. Pero también ha habido otros momentos en los que el nacionalismo ha sido negativo y ha socavado la democracia. El papel clave de los líderes es enmarcar los intereses nacionales en instituciones más amplias, de forma que no sean unos u otros, sino ambos. Steve Bannon, uno de los asesores de Trump, en 2016 habló de la diferencia entre lo que él llamó nacionales americanos reales y los cosmopolitas implacables. De hecho, sin embargo, esos americanos reales son capaces de mantener múltiples lealtades al mismo tiempo. Nos sentimos parte de nuestras familias, de nuestras regiones, de nuestras naciones, de nuestros grupos profesionales o religiosos y eso es así porque somos capaces de mantener múltiples lealtades de forma simultánea. En ese sentido, la cuestión clave para los líderes es definir fuertes adhesiones nacionales, pero como parte de Europa, teniendo en cuenta que Europa es parte de un mundo mucho más amplio. El problema de la actitud de Trump durante esta crisis es que está teniendo un punto de vista muy estrecho de los intereses americanos, retirando a Estados Unidos de la Organización Mundial de la Salud, o dejando de financiarla. Eso es un desastre de respuesta. Tratar de culpar a China de que Estados Unidos tuvo cifras peores al inicio de la crisis no conduce a nada. La cuestión es que líderes adoptarán el estilo Monnet, en vez del que vemos hoy a Trump. Lo que estamos viendo en la crisis del COVID-19 es un gran temor de la gente, que hace que las sociedades se vuelvan introvertidas. Eso es natural, pero no tienen que permanecer mirando solo hacia sí mismas. Trump negó la crisis desde el principio y trató de culpar a los chinos. Xi Jiping también hizo lo mismo: primero negó la realidad y después trató de trasladar las culpas a otros. Pero imaginemos que estos dos líderes se hubiesen acercado a Europa, Japón, Australia y otros países y hubieran abogado conjuntamente por la creación de un fondo de cobertura bajo Naciones Unidas, un fondo masivo que hubiera estado disponible para todos los países pobres. Entonces alguien se preguntaría por qué alguien de estos grandes países estaría de acuerdo con esto. Pues porque sería del interés del país y, al mismo tiempo, sería una cuestión humanitaria. Si el coronavirus no se gestiona de forma adecuada en la mitad pobre del sur del mundo, esa parte se convierte en una reserva de virus que se expandirá estacionalmente hacia el norte año tras año: Pero esto no nos interesa ni a nosotros, ni a ellos. Si en lugar de que los líderes hubieran culpado a otros, se hubieran reunido en el Consejo de Seguridad, o en el G-20, y hubieran prometido grandes fondos para que los países pobres pudieran afrontar el coronavirus, todos estaríamos mucho mejor. Este es un ejemplo de definición del interés nacional con un contenido moral. Es decir, se trata de decirle a la gente que hay una visión más amplia del interés nacional. Henry Kissinger dijo, en un artículo en el Wall Street Journal, que necesitamos un Plan Marshall. Este es un ejemplo de cómo los líderes pueden realizar un cambio en la política internacional. Hemos perdido esa oportunidad, pero si se producen nuevas oleadas de coronavirus, esa oportunidad podría volver. Respecto a las relaciones transatlánticas, Nye indicó que ya había dificultades en la relación entre Estados Unidos y Europa antes de la elección de Trump. Pero es cierto que Trump es el primer presidente desde 1945 que se ha mostrado escéptico de las alianzas y de las instituciones multilaterales. Si es reemplazado en noviembre, eso podría ser el principio de la reparación de esas relaciones. En otro caos, tendremos que navegar por aguas turbulentas. A Nye le gusta la idea de mantener relaciones personales de alto nivel entre Estados Unidos y Europa, personas que no estén vinculadas con una determinada burocracia. En el servicio diplomático europeo hay gente muy capaz, pero esto es un poco distinto cuando se desciende al nivel de la burocracia gubernamental en oposición a las relaciones personales al más alto nivel. Un primer ministro, un canciller, puede transmitir mensajes que no hayan sido necesariamente elaborados por una burocracia. En ese sentido, se podría pensar en complementar el servicio diplomático con representantes de alto nivel. En ese sentido, resultó muy interesante cómo lo hizo Javier Solana, pero eso se debió a su talla personal y fue antes de que hubiera un aparato completo de servicio diplomático europeo. Esto no son cosas antitéticas. Se pueden tener las dos, pero se necesita complementar la una con la otra. Si se contempla el mundo con una visión amplia, China es una potencia en auge. Es la segunda mayor economía del mundo, sin contar a la UE como bloque porque no es una economía nacional. Por otra parte, no hay dos partes del mundo que compartan más valores que Estados Unidos y Europa. China merece crédito por lo que ha conseguido, sacando a cientos de millones de gente de la pobreza. Pero todavía tiene una visión autoritaria a la hora de usar la tecnología para controlar a la gente. Estados Unidos y Europa tienen una visión distinta. De vez en cuando, pueden tener diferencias, pero sus valores básicos tienen mucho en común. El peligro es que China divida, o trate de dividir, a Europa y Estados Unidos mediante incentivos económicos. Los europeos se dan cuenta de que hay valores muy importantes en juego y por eso resulta tan importante mantener una alianza entre Europa y Estados Unidos. No es probable que China sobrepase a Estados Unidos. Si Estados Unidos y Europa se mantienen juntos, el autoritarismo no se impondrá a la democracia. Los europeos, por eso, deben trabajar estrechamente con los estadounidenses. Lo preocupante es la fragmentación o las divisiones en el seno de Europa, como, por ejemplo, el caso del Constitucional alemán frente al Tribunal Europeo de Justicia. Eso es más preocupante que el auge de China. Si europeos y estadounidenses se mantienen juntos, se puede ser optimista respecto al futuro.
Americans since the beginning of their history, have constantly made moral judgments about presidents and foreign policy. Unfortunately, many of these assessments are poorly thought through and assessed. An American President is either praised for the moral clarity of his statements or judged solely on the results of their actions. In Do Morals Matter?: Presidents and Foreign Policy from FDR to Trump (Oxford UP, 2020), Joseph S. Nye, Jr., one of the world's leading scholars of international relations, as well as someone who has served in prominent positions in both the Carter and the Clinton Administrations provides a concise yet penetrating analysis of the role of ethics in American foreign policy during the post 1945 era. Nye works through each presidency from FDR to Trump and scores their foreign policy on three ethical dimensions of their intentions, the means they used, and the consequences of their decisions. Alongside this, he also evaluates their leadership qualities, elaborating on which approaches work and which ones do not. Regardless of a president's policy preference, Nye shows that each one was not fully constrained by the structure of the system and actually had choices. He further notes the important ethical consequences of non-actions, such as Truman's willingness to accept stalemate in Korea rather than use nuclear weapons. Since we so often apply moral reasoning to foreign policy, Nye suggests how to do it better. Most importantly, presidents need to factor in both the political context and the availability of resources when deciding how to implement an ethical policy-especially in a future international system that presents not only great power competition from China and Russia, but a host of novel transnational threats: the illegal drug trade, infectious diseases, terrorism, cybercrime, and climate change. Charles Coutinho Ph. D. of the Royal Historical Society, received his doctorate from New York University. His area of specialization is 19th and 20th-century European, American diplomatic and political history. He has written recently for Chatham House's International Affairs. Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices
Americans since the beginning of their history, have constantly made moral judgments about presidents and foreign policy. Unfortunately, many of these assessments are poorly thought through and assessed. An American President is either praised for the moral clarity of his statements or judged solely on the results of their actions. In Do Morals Matter?: Presidents and Foreign Policy from FDR to Trump (Oxford UP, 2020), Joseph S. Nye, Jr., one of the world's leading scholars of international relations, as well as someone who has served in prominent positions in both the Carter and the Clinton Administrations provides a concise yet penetrating analysis of the role of ethics in American foreign policy during the post 1945 era. Nye works through each presidency from FDR to Trump and scores their foreign policy on three ethical dimensions of their intentions, the means they used, and the consequences of their decisions. Alongside this, he also evaluates their leadership qualities, elaborating on which approaches work and which ones do not. Regardless of a president's policy preference, Nye shows that each one was not fully constrained by the structure of the system and actually had choices. He further notes the important ethical consequences of non-actions, such as Truman's willingness to accept stalemate in Korea rather than use nuclear weapons. Since we so often apply moral reasoning to foreign policy, Nye suggests how to do it better. Most importantly, presidents need to factor in both the political context and the availability of resources when deciding how to implement an ethical policy-especially in a future international system that presents not only great power competition from China and Russia, but a host of novel transnational threats: the illegal drug trade, infectious diseases, terrorism, cybercrime, and climate change. Charles Coutinho Ph. D. of the Royal Historical Society, received his doctorate from New York University. His area of specialization is 19th and 20th-century European, American diplomatic and political history. He has written recently for Chatham House's International Affairs. Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices Support our show by becoming a premium member! https://newbooksnetwork.supportingcast.fm/american-studies
Americans since the beginning of their history, have constantly made moral judgments about presidents and foreign policy. Unfortunately, many of these assessments are poorly thought through and assessed. An American President is either praised for the moral clarity of his statements or judged solely on the results of their actions. In Do Morals Matter?: Presidents and Foreign Policy from FDR to Trump (Oxford UP, 2020), Joseph S. Nye, Jr., one of the world's leading scholars of international relations, as well as someone who has served in prominent positions in both the Carter and the Clinton Administrations provides a concise yet penetrating analysis of the role of ethics in American foreign policy during the post 1945 era. Nye works through each presidency from FDR to Trump and scores their foreign policy on three ethical dimensions of their intentions, the means they used, and the consequences of their decisions. Alongside this, he also evaluates their leadership qualities, elaborating on which approaches work and which ones do not. Regardless of a president's policy preference, Nye shows that each one was not fully constrained by the structure of the system and actually had choices. He further notes the important ethical consequences of non-actions, such as Truman's willingness to accept stalemate in Korea rather than use nuclear weapons. Since we so often apply moral reasoning to foreign policy, Nye suggests how to do it better. Most importantly, presidents need to factor in both the political context and the availability of resources when deciding how to implement an ethical policy-especially in a future international system that presents not only great power competition from China and Russia, but a host of novel transnational threats: the illegal drug trade, infectious diseases, terrorism, cybercrime, and climate change. Charles Coutinho Ph. D. of the Royal Historical Society, received his doctorate from New York University. His area of specialization is 19th and 20th-century European, American diplomatic and political history. He has written recently for Chatham House's International Affairs.
Americans since the beginning of their history, have constantly made moral judgments about presidents and foreign policy. Unfortunately, many of these assessments are poorly thought through and assessed. An American President is either praised for the moral clarity of his statements or judged solely on the results of their actions. In Do Morals Matter?: Presidents and Foreign Policy from FDR to Trump (Oxford UP, 2020), Joseph S. Nye, Jr., one of the world's leading scholars of international relations, as well as someone who has served in prominent positions in both the Carter and the Clinton Administrations provides a concise yet penetrating analysis of the role of ethics in American foreign policy during the post 1945 era. Nye works through each presidency from FDR to Trump and scores their foreign policy on three ethical dimensions of their intentions, the means they used, and the consequences of their decisions. Alongside this, he also evaluates their leadership qualities, elaborating on which approaches work and which ones do not. Regardless of a president's policy preference, Nye shows that each one was not fully constrained by the structure of the system and actually had choices. He further notes the important ethical consequences of non-actions, such as Truman's willingness to accept stalemate in Korea rather than use nuclear weapons. Since we so often apply moral reasoning to foreign policy, Nye suggests how to do it better. Most importantly, presidents need to factor in both the political context and the availability of resources when deciding how to implement an ethical policy-especially in a future international system that presents not only great power competition from China and Russia, but a host of novel transnational threats: the illegal drug trade, infectious diseases, terrorism, cybercrime, and climate change. Charles Coutinho Ph. D. of the Royal Historical Society, received his doctorate from New York University. His area of specialization is 19th and 20th-century European, American diplomatic and political history. He has written recently for Chatham House’s International Affairs. Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices
Americans since the beginning of their history, have constantly made moral judgments about presidents and foreign policy. Unfortunately, many of these assessments are poorly thought through and assessed. An American President is either praised for the moral clarity of his statements or judged solely on the results of their actions. In Do Morals Matter?: Presidents and Foreign Policy from FDR to Trump (Oxford UP, 2020), Joseph S. Nye, Jr., one of the world's leading scholars of international relations, as well as someone who has served in prominent positions in both the Carter and the Clinton Administrations provides a concise yet penetrating analysis of the role of ethics in American foreign policy during the post 1945 era. Nye works through each presidency from FDR to Trump and scores their foreign policy on three ethical dimensions of their intentions, the means they used, and the consequences of their decisions. Alongside this, he also evaluates their leadership qualities, elaborating on which approaches work and which ones do not. Regardless of a president's policy preference, Nye shows that each one was not fully constrained by the structure of the system and actually had choices. He further notes the important ethical consequences of non-actions, such as Truman's willingness to accept stalemate in Korea rather than use nuclear weapons. Since we so often apply moral reasoning to foreign policy, Nye suggests how to do it better. Most importantly, presidents need to factor in both the political context and the availability of resources when deciding how to implement an ethical policy-especially in a future international system that presents not only great power competition from China and Russia, but a host of novel transnational threats: the illegal drug trade, infectious diseases, terrorism, cybercrime, and climate change. Charles Coutinho Ph. D. of the Royal Historical Society, received his doctorate from New York University. His area of specialization is 19th and 20th-century European, American diplomatic and political history. He has written recently for Chatham House’s International Affairs. Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices
Americans since the beginning of their history, have constantly made moral judgments about presidents and foreign policy. Unfortunately, many of these assessments are poorly thought through and assessed. An American President is either praised for the moral clarity of his statements or judged solely on the results of their actions. In Do Morals Matter?: Presidents and Foreign Policy from FDR to Trump (Oxford UP, 2020), Joseph S. Nye, Jr., one of the world's leading scholars of international relations, as well as someone who has served in prominent positions in both the Carter and the Clinton Administrations provides a concise yet penetrating analysis of the role of ethics in American foreign policy during the post 1945 era. Nye works through each presidency from FDR to Trump and scores their foreign policy on three ethical dimensions of their intentions, the means they used, and the consequences of their decisions. Alongside this, he also evaluates their leadership qualities, elaborating on which approaches work and which ones do not. Regardless of a president's policy preference, Nye shows that each one was not fully constrained by the structure of the system and actually had choices. He further notes the important ethical consequences of non-actions, such as Truman's willingness to accept stalemate in Korea rather than use nuclear weapons. Since we so often apply moral reasoning to foreign policy, Nye suggests how to do it better. Most importantly, presidents need to factor in both the political context and the availability of resources when deciding how to implement an ethical policy-especially in a future international system that presents not only great power competition from China and Russia, but a host of novel transnational threats: the illegal drug trade, infectious diseases, terrorism, cybercrime, and climate change. Charles Coutinho Ph. D. of the Royal Historical Society, received his doctorate from New York University. His area of specialization is 19th and 20th-century European, American diplomatic and political history. He has written recently for Chatham House’s International Affairs. Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices
Americans since the beginning of their history, have constantly made moral judgments about presidents and foreign policy. Unfortunately, many of these assessments are poorly thought through and assessed. An American President is either praised for the moral clarity of his statements or judged solely on the results of their actions. In Do Morals Matter?: Presidents and Foreign Policy from FDR to Trump (Oxford UP, 2020), Joseph S. Nye, Jr., one of the world's leading scholars of international relations, as well as someone who has served in prominent positions in both the Carter and the Clinton Administrations provides a concise yet penetrating analysis of the role of ethics in American foreign policy during the post 1945 era. Nye works through each presidency from FDR to Trump and scores their foreign policy on three ethical dimensions of their intentions, the means they used, and the consequences of their decisions. Alongside this, he also evaluates their leadership qualities, elaborating on which approaches work and which ones do not. Regardless of a president's policy preference, Nye shows that each one was not fully constrained by the structure of the system and actually had choices. He further notes the important ethical consequences of non-actions, such as Truman's willingness to accept stalemate in Korea rather than use nuclear weapons. Since we so often apply moral reasoning to foreign policy, Nye suggests how to do it better. Most importantly, presidents need to factor in both the political context and the availability of resources when deciding how to implement an ethical policy-especially in a future international system that presents not only great power competition from China and Russia, but a host of novel transnational threats: the illegal drug trade, infectious diseases, terrorism, cybercrime, and climate change. Charles Coutinho Ph. D. of the Royal Historical Society, received his doctorate from New York University. His area of specialization is 19th and 20th-century European, American diplomatic and political history. He has written recently for Chatham House's International Affairs. Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices Support our show by becoming a premium member! https://newbooksnetwork.supportingcast.fm/world-affairs
On today's Global Exchange Podcast, we feature a conversation with Dr. Joseph Nye about his new book, “Do Morals Matter?”, in the context of U.S. presidents and their foreign policy. The Global Exchange is part of the CGAI Podcast Network. Subscribe to the CGAI Podcast Network on SoundCloud, iTunes, or wherever else you can find Podcasts! Bios: - Colin Robertson (host): A former Canadian diplomat, Colin Robertson is Vice President of the Canadian Global Affairs Institute. - Dr. Joseph Nye: Harvard University Professor and author of "Do Morals Matter? Presidents and Foreign Policy from FDR to Trump." Recommended Readings: - "The Dangers of Westlessness" by Joseph S. Nye (https://thediplomat.com/2020/03/the-dangers-of-westlessness/) - "Do Morals Matter?: Presidents and Foreign Policy from FDR to Trump” by Joseph S. Nye (https://www.amazon.ca/Do-Morals-Matter-Presidents-Foreign/dp/0190935960) - “Bound To Lead: The Changing Nature Of American Power” by Joseph S. Nye (https://www.amazon.ca/Bound-Lead-Changing-Nature-American/dp/0465007449) - “Love Your Enemies: How Decent People Can Save America from the Culture of Contempt” by Arthur C. Brooks (https://www.amazon.ca/Love-Your-Enemies-America-Contempt/dp/0062883755) Related Links: "Disruptors of the 2020s: The Coming Global Disorder” [Global Exchange Podcast] (https://www.cgai.ca/disruptors_of_the_2020s_the_coming_global_disorder) Recording Date: February 27, 2020 Give 'The Global Exchange' a review on iTunes! Follow the Canadian Global Affairs Institute on Facebook, Twitter (@CAGlobalAffairs), or on Linkedin. Head over to our website www.cgai.ca for more commentary. Produced by Jay Rankin. Music credits to Drew Phillips.
SPEAKERS Joseph S. Nye Jr. University Distinguished Service Professor Emeritus and Former Dean of the Kennedy School of Government, Harvard University; Former Assistant Secretary of Defense for International Security Affairs; Chair, the National Intelligence Council; Deputy Under Secretary of State; Author, Do Morals Matter? Presidents and Foreign Policy from FDR to Trump This program was recorded in front of a live audience at The Commonwealth Club of California in San Francisco on March 2nd, 2020.
Joseph S. Nye Jr. provides a concise, penetrating analysis of the role of ethics in U.S. foreign policy after World War II. Nye works through each presidency from FDR to Trump and scores their foreign policy on three ethical dimensions: their intentions, the means they used and the consequences of their decisions. He also evaluates their leadership qualities, elaborating on which approaches worked and which did not. Nye shows that each president was not fully constrained by the structure of the system and actually had choices. He further notes the important ethical consequences of nonactions, such as Truman's willingness to accept stalemate in Korea rather than use nuclear weapons. Most importantly, he points out that presidents need to factor in both the political context and the availability of resources when deciding how to implement an ethical policy and will need to do so even more in a future international system that presents not only great power competition from China and Russia but a host of transnational threats: the illegal drug trade, infectious diseases, terrorism, cybercrime and climate change. MLF Organizer: George Hammond MLF: Humanities Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices
For more information about Harvard Magazine and this podcast, visit www.harvardmagazine.com/podcast and follow us on Twitter, Facebook, and Instagram.For a transcript of this episode, go to https://harvardmagazine.com/podcast/2020/joseph-s-nyeAsk a Harvard Professor is hosted by Jonathan Shaw and produced by Jacob Sweet. Our theme music was composed by Louis Weeks.
Do morals Matter? Presidents and Foreign Policy from FDR to Trump Joseph S. Nye, Jr., is University Distinguished Service Professor and former Dean of the Kennedy School of Government at Harvard University. He received his bachelor's degree summa cum laude from Princeton University, studied at Oxford University on a Rhodes Scholarship, and earned a Ph.D. in political science from Harvard where he joined the faculty in 1964. In 2008, a poll of 2700 international relations scholars listed him as the most influential scholar on American foreign policy, and in 2011 Foreign Policy listed him among the 100 leading global thinkers. From 1977-79, Nye was a deputy Undersecretary of State and chaired the National Security Council Group on Nonproliferation of Nuclear Weapons. In 1993-94 he chaired the National Intelligence Council which prepares intelligence estimates for the president, and in 1994-95 served as Assistant Secretary of Defense for International Security Affairs. He won Distinguished Service medals from all three agencies. Nye has published fourteen academic books, a novel, and more than 150 articles in professional and policy journals. Recent books include Soft Power, The Powers to Lead, The Future of Power, and Is the American Century Over? He is a fellow of the American Academy of Arts and Sciences, the British Academy, the American Academy of Diplomacy, and an honorary fellow of Exeter College, Oxford. He is the recipient of Princeton University’s Woodrow Wilson Award, the Charles Merriam Award from the American Political Science Association, France’s Palmes Academiques, and various honorary degrees.
Chris Brose of Anduril Industries joins Chris and Melanie to talk about Joseph Nye’s Texas National Security Review article, “What is a Moral Foreign Policy?” Should morality be taken into consideration when making foreign policy? How should we assess whether or not a president’s foreign policy is moral? Does using the language of morality make our foreign policy more or less clear? Do people in other countries view our foreign policy as moral? Should perception matter at home or abroad? Also, Chris Preble gets another opportunity to stick it to Saudi Arabia, Melanie shows some love for history, and Chris Brose recognizes the excellent work of some friends. Links Joseph S. Nye Jr., “What is a Moral Foreign Policy?” Texas National Security Review, November 2019 Joe Heim, "National Archives Exhibit Blurs Images Critical of President Trump," Washington Post, January 17, 2020 Craig Whitlock, "Afghan War Plagued by 'Mendacity' and Lies, Inspector General Tells Congress," Washington Post, January 15, 2020 Barack Obama, Presidential Study Directive 10, White House, August 4, 2011 Rahul Sagar, "Rediscovering Indian Thought: How a Scholar Built a Database of Pre-Independence Magazines," Scroll, November 24, 2019 "War with Iraq Is not in America's National Interest," New York Times, September 26, 2002 Marc Fisher and Steven Zeitchik, “Saudi Crown Prince Implicated in Hack of Jeff Bezos’s Phone, U.N. Report Will Say,” Washington Post, January 21, 2020 Heritage Pride Productions' Elf: The Musical, January 23, 24, and 25th “The Future of Progressive Foreign Policy: 2020 and Beyond,” Cato Policy Forum, January 28th, 5:00 PM "Is War Over?” Cato Policy Forum, February 6th, 12:00 PM
Rob Kall is an award-winning journalist, inventor, software architect, connector, and visionary. He’s written articles for places like the New York Times, the Wall Street Journal, CNN, ABC, the HuffPost, Success, Discover, and other media. He's given talks and workshops to Fortune 500 execs and national medical and psychological organizations. He hosts some of the world's smartest, most interesting and powerful people on his Bottom-Up Radio Show. His site OpEdNews.com which has seen over 23 million visitors. He is also the author of The Bottom-up Revolution; Mastering the Emerging World of Connectivity. Quotes To Remember: "Bottom up thinking is many to many." "Connection is one of the most important words." "I decided I could do this myself." What You'll Learn: The Bottom-Up Revolution How to use blogging to expand your audience to the tune of over 23 million visitors Rob's favorite social network for audience growth and how he uses that social network to grow Building a community around your content Success habits Key Links From The Episode: Want to see how we can work together? Schedule a free strategy call here. The Bottom-Up Revolution by Rob Kall OpEd News The Tao Of Physics by Fritjof Capra The Systems View Of Life by Fritjof Capra Soft Power by Joseph S. Nye Jr. Grow Your Influence Book Series
Event recording from 6th of June 2017 Inaugural Annual Lecture with Guest Speaker Professor Joseph Nye, with introduction by Dr Neville Bolt, Director of the King's Centre for Strategic Communications. Joseph S. Nye Jr., University Distinguished Service Professor, and former Dean of the Harvard's Kennedy School of Government.
Jack offers his thoughts on how poetry makes the nation more secure. For more on Joseph S. Nye, Jr, go here: http://joenye.com/ Find us on facebook at: facebook.com/closetalking Find us on twitter at: twitter.com/closetalking You can always send us an e-mail with thoughts on this or any of our previous podcasts, as well as suggestions for future shows, at closetalkingpoetry@gmail.com.
In today's uncertain world, presidential decision making is more critical than ever. By examining foreign policy decisions of the presidents who presided over the most critical phases of America's rise to world primacy in the 20th century, author, academic, and intelligence expert Joseph Nye draws important lessons for today’s world. Speakers: Joseph S. Nye, Jr.
No guns. No bombs. No explosions. Just a bunch of techno-nerds in a secret room, tapping away on their keyboards. They can do a lot of damage. But can they commit acts of war? And just who has the constitutional power to authorize them to do so? We talk to Professor Joseph S. Nye, former Dean of the Kennedy School of Government at Harvard.