Podcasts about armia czerwona

80 lat temu Armia Czerwona wyzwoliła niemiecki nazistowski obóz koncentracyjny i zagłady Auschwitz. Jednak proces jego likwidacji rozpoczął się już wcześniej. Skutkiem było jeszcze większe cierpienie więźniów, którzy wbrew wszelkiej logice byli "ewakuowani" do innych obozów.

Bitwa o Dniepr była jedną z najważniejszych operacji II wojny światowej, przeprowadzoną przez Armię Czerwoną w 1943 roku. W tym filmie poznasz historię forsowania Dniepru, które zmienili losy wojny na froncie wschodnim. Dlaczego Bitwa o Dniepr była kluczowa? Jakie były jej skutki militarne i polityczne? #historia #podcasthistoryczny

W filmie omawiamy kluczowe przyczyny klęski niemieckiej armii w bitwie na Łuku Kurskim, jednej z największych bitew pancernych II wojny światowej. Analizujemy błędy strategiczne, przewagę taktyczną Armii Czerwonej. Dowiedz się, jak czynniki techniczne i logistyczne wpłynęły na wynik tej decydującej bitwy i ostatecznie zmieniły bieg wojny na froncie wschodnim. #historia #podcasthistoryczny

W tym filmie przyglądamy się jednej z kluczowych operacji II wojny światowej – Operacji Cytadela, znanej również jako bitwa na Łuku Kurskim, z perspektywy niemieckich dowódców. Analizujemy plany strategiczne Wehrmachtu, decyzje dowódców takich jak Erich von Manstein i Heinz Guderian, oraz kluczowe założenia niemieckiej ofensywy pancernej. Dowiecie się, jakie były cele operacyjne, jak Niemcy planowali pokonać Armię Czerwoną, i co poszło nie tak, że ofensywa zakończyła się klęską. Oglądajcie, by poznać kulisy jednej z największych bitew pancernych w historii i dowiedzieć się, dlaczego bitwa na Łuku Kurskim stała się przełomem na froncie wschodnim. #historia #podcasthistoryczny

Hej, w najnowszym odcinku serii Powojnie przedstawiam miejsca gehenny tysięcy Polaków po II wojnie światowej. Wraz z przesuwającą się na Zachód Armią Czerwoną rozpoczęła się kolejna wywózka na Wschód naszych rodaków. Stalin zlecił pozbyć się wszystkich, którzy mogą stanowić zagrożenie dla nowej komunistycznej władzy w Polsce. W 1944 roku Armia Krajowa rozpoczęła działania związane z akcją Burza, której celem było oswobodzenie terenów II Rzeczypospolitej zanim wkroczy na nie Armia Czerwona. Niestety nie wszędzie było to możliwe stąd też AK musiała niekiedy współpracować z Sowietami wyzwalając polskie miasta i miasteczka. Zamiast wdzięczności Polaków nie czekała jednak nagroda. Zgodnie z rozkazami z Moskwy polskie oddziały zaczęły być rozbrajane, a ich ludzi trafiali do aresztów i obozów jenieckich. Co było później? Tego dowiecie się słuchając najnowszego epizodu.

Reforma rolna z 1944 roku miała ogromny wymiar tożsamościowy i godnościowy dla polskiego chłopa – wskazuje prof. Anna Wylegała z Instytutu Filozofii i Socjologii PAN.  – Ziemia miała wartość symboliczną i ustawiała ludzi w hierarchii społecznej – dodaje.Fornal, czyli dworski chłop, ziemi nie posiadał wcale, był robotnikiem zatrudnianym przez ziemianina na kontrakt i najczęściej nie miał właściwie niczego. Mieszkał z rodziną w wybudowanych w majątku tzw. czworakach, pracował jego narzędziami, siał na jego polach i opiekował się jego zwierzętami. Fornale to najniższa warstwa w przedwojennej hierarchii społecznej, niższa niż chłopi ze wsi, bo ci mieli coś na własność: choćby mały kawałek ziemi lub nieduże zabudowania, aż do chłopskiej elity – czyli dużych gospodarzy.Majątki dworskie w przedwojennej Polsce (nie licząc Kresów Wschodnich) z reguły były średniej wielkości, ok. 200-300 hektarów. Ziemianin z rodziną zwykle mieszkał na miejscu, w dworku, i osobiście – przy wsparciu pracowników – zarządzał majątkiem, do czego miał odpowiednie wykształcenie. Jego relacje z chłopami zależały w głównej mierze od niego samego. – Przynależność do klasy ziemiańskiej oznaczała również pewien etos – opowiada prof. Wylegała. W tym etosie mieściła się działalność charytatywna, którą zajmowały się zwłaszcza dziedziczki: pożyczały pieniądze, karmiły, opiekowały się sierotami i wdowami, tworzyły ochronki dla dzieci fornali. Ważna uwaga: jeśli chciały. Bo formalnie nie miały takiego obowiązku.W ten świat wkracza w 1944 roku Armia Czerwona i polscy komuniści z dekretem PKWN o wywłaszczeniu. Podstawowy mit to ten, że ziemię rozdawano chłopom za darmo: w rzeczywistości musieli za nią zapłacić, najczęściej rozłożonym w czasie kontyngentem rzeczowym. W praktyce reforma zaogniła konflikty na wsi i zostawiła chłopów z rozdrobnionymi polami (najczęściej przekazywano 1,5 do 3 hektarów), z której nie sposób się utrzymać. Nie przez przypadek: docelowym sposobem zarządzania wsią miała być własność spółdzielcza.Rozmawiamy też o tym, co po wojnie robili ziemianie, czy chłopi mogli lubić swoich panów, czy rok 1989 wzbudził popłoch na polskiej wsi (owszem), gdzie szukać źródeł i na czym polega warsztat historyka, który pracuje z historią mówioną. Bo przede wszystkim, jest to rozmowa o pamięci tamtych wydarzeń.Punktem wyjścia do naszej rozmowy jest książka „Był dwór, nie ma dworu. Reforma rolna w Polsce”, które autorką jest prof. Wylegała (wyd. Czarne, 2022) oraz konferencja badawcza Geneaologies of Memory, która w tym roku skupia się właśnie na ziemiaństwie w perspektywie postfeudalnej.ZGŁOSZENIA NA KONFERENCJĘDo 2 czerwca trwa nabór nabór zgłoszeń do 14. edycji międzynarodowej konferencji naukowej z cyklu „Genealogie Pamięci” organizowanej przez Europejską Sieć Pamięć i Solidarność (ESPS). Tegoroczna pt. „Gentry, Nobility and Aristocracy: the Post-Feudal Perspectives” („Ziemiaństwo, szlachta, arystokracja: perspektywy postfeudalne”) odbędzie się na Wydziale Neofilologii Uniwersytetu Warszawskiego w formie hybrydowej, w dniach 25–27 września.Szczegóły znajdziecie na stronie https://enrs.eu/edition/genealogies-of-memory-2024

W ostatnich dniach II wojny światowej, gdy amerykańskie wojska stały 70 a radzieckie - 120 km od Pragi, w stolicy Czech wybuchło antyniemieckie powstanie. Trwało zaledwie trzy dni, ale było bardzo krwawe - zginęło w nim ponad trzy tysiące osób. I zakończyło się zwycięstwem powstańców - niemiecka załoga warunkowo - bo ze zgodą na opuszczenie miasta, chociaż bez ciężkiego sprzętu i lotnictwa, skapitulowała.W 22 odcinku Czechostacji o tym co do Powstania praskiego doprowadziło, jak ono przebiegało i kto wsparł Czechów, opowiada dr hab. Piotr Maciej Majewski, profesor Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, specjalista od wokoło II wojennych dziejów Czechosłowacji.Z odcinka dowiecie się m.in. o tym, jaką rolę w wybuchu powstania praskiego, mimowolnie, odegrały kolaboracyjne władze Protektoratu Czech i Moraw. Będzie też o obronie rozgłośni czeskiego Radia Publicznego na Winohradach - tej pierwszej, przed Niemcami, bo do drugiej doszło w sierpniu 1968 roku, kiedy Praską Wiosnę dławiły wojska Układu Warszawskiego.Profesor Majewski wyjaśnia też, dlaczego tak źle kojarzący się w Polsce "Własowcy" - żołnierze kolaboracyjnych nazistowskich oddziałów złożonych z byłych radzieckich jeńców, są przez Czechów postrzegani nieco inaczej - tu drobny spojler - 1 dywizja ROA przeszła na stronę Powstańców i zapobiegła zdławieniu Powstania praskiego przez niemiecką Grupę Armii Środek.W końcu jest też o powojennej polityce historycznej Czechosłowacji i ZSRR, czy po prostu wielkim przeinaczeniu - bo tym w końcu zwykle polityka historyczna jest, jakie wiązało się z Powstaniem Praskiem i rolą, jaką miała w nim odegrać Armia Czerwona.W odcinku obiecałem wskazać książki profesora Piotra Macieja Majewskiego, dla osób interesujących się wokoło wojenną historią Czechosłowacji i Protektoratu, czy w ogóle interesujących się historią. A może po prostu ciekawych świata. Oto kilka z nich:"Niech sobie nie myślą, że jesteśmy kolaborantami. Protektorat Czech i Moraw 1939-1945", tytuł ten jest kontynuacją nominowanej w 2020 roku do nagrody Nike"Kiedy wybuchnie wojna? 1938. Studium kryzysu". Piotr Maciej Majewski pisał też m.in. o tym, czy Czesi mogli wygrać z HitleremNierozegrana kampania. Możliwości obronne Czechosłowacji jesienią 1938 roku czy o dziejach ludności niemieckiej w Czechach"Niemcy sudeccy 1848-1948: historia pewnego nacjonalizmu".Jeśli odcinek Wam się spodoba, możecie postawić mi wirtualną kawę w serwisie Buy Coffee.Z góry dziękuję.* Zdjęcie na okładce: Powstanie Praskie; CC 4.0 z zasobów Purnocha, www.esbirky.cz* W jinglu podcastu wykorzystuję fragment IX symfonii "Z Nowego Świata" autorstwa Antonina Dvořáka, pochodzącego z MUSOPEN.ORG

W przeciwieństwie do Polski pierwsze powojenne władze nie wjechały do Czechosłowacji na pancerzach sowieckich czołgów; w każdym razie nie do końca. Pełne przejęcie kontroli nad krajem, który w 1945 roku wyzwoliła co prawda od wschodu Armia Czerwona, ale od zachodu wojska amerykańskie i którego stolica wyzwoliła się sama, zajęło Moskwie jeszcze prawie trzy lata.Doszło do tego dopiero pod koniec lutego 1948 roku, określanego przez samych komunistów mianem "Vítězného února" - zwycięskiego lutego.W dziewiętnastym odcinku Czechostacji, o tych wydarzeniach - i tym co do nich doprowadziło - opowiada historyk, pisarz i przewodnik po Pradze Mariusz Surosz.Jest więc i o dwukrotnie abdykującym prezydencie Edvardzie Beneszu, który razem z Tomaszem G. Masarykiem stworzył Czechosłowację i o synie Masaryka, Janie, którego niewyjaśniona do dzisiaj śmierć - jak mówi Mariusz Surosz -  zamyka okres przejmowania przez ZSRR państw Europy Środkowej i Wschodniej i definitywnie przekreśla ich nadzieję na możliwość ułożenia się ze Stalinem.Jest też o Klemencie Gottwaldzie, piekielnie zręcznym i cynicznym przywódcy czechosłowackich komunistów. I o koncesjonowanej i chwiejnej demokracji pierwszych powojennych lat. I o tym, dlaczego kierujący emigracyjnymi władzami Benesz jeszcze w 1943 roku zgodził się na umowę sojuszniczą ze ZSRR.A nad wszystkim unosi się złowrogi duch Układu Monachijskiego i kolaboracji części przedwojennych elit z Niemcami.Przy okazji słuchaczom zainteresowanym historią Czech i Czechosłowacji polecam  dwie książki Mariusza Surosza: Pepiki: dramatyczne stulecie Czechów oraz  Ach, te Czeszki. W obu, poprzez przedstawienie sylwetek kilkunastu wybranych postaci dzisiejszy rozmówca Czechostacji pokazuje burzliwą i tragiczną historię najnowszą południowych sąsiadów Polski.Jeśli odcinek Wam się spodoba, możecie postawić mi wirtualną kawę w serwisie Buy Coffee.Z góry dziękuję.* Zdjęcie na okładce: Luty 1948, Ludowe Milicje maszerują przez Most Karola* W jinglu podcastu wykorzystuję fragment IX symfonii "Z Nowego Świata" autorstwa Antonina Dvořáka, pochodzącego z MUSOPEN.ORG

Armia Czerwona zajęła w pierwszych dwóch latach II wojny światowej tyle samo państw co III Rzesza. Zakulisowymi zabiegami w dużej mierze inspirowała wielki światowy konflikt. Konflikt, którego ZSRR i Józef Stalin stali się jego największymi beneficjentami. W dzisiejszym odcinku porozmawiamy o tym dlaczego II wojna światowa była wojną Stalina. Gościem odcinka jest amerykański historyk Sean McMeekin, autor książki "Wojna Stalina".

W 1660 r. pochodzący z Królewca Michael Willmann, który w Amsterdamie zachwycił się twórczością Rembrandta, osiadł w Lubiążu (Leubus, Dolny Śląsk). Założył prężnie działającą rodzinną pracownię malarską, z której wyszło zapewne ponad pięćset płócien, przeznaczonych do licznych świątyń Śląska, Czech i Moraw. Najliczniejszy zbiór dzieł Willmanna znalazł się w lokalnym klasztorze cystersów w Lubiążu – jednym z największych barokowych opactw w Europie. Niestety, historia nie była dla tej kolekcji łaskawa: w początkach XIX wieku klasztor uległ kasacie, w XX wieku Niemcy ulokowali w nim fabrykę zbrojeniową, a w 2. połowie lat 40. stacjonowała w nim Armia Czerwona. To niemal cud, że przynajmniej część pochodzących stamtąd obrazów Willmanna przetrwała do dziś, choć w większości znalazły się w Warszawie. Od niedawna jednak stopniowo wracają na Śląsk. Sztuka Powszechnie Nieznana to autorski cykl Magdaleny Łanuszki w Podkaście Tygodnika Powszechnego. W czterdziestym piątym odcinku nasza autorka, doktor historii sztuki, mediewistka i pasjonatka sztuki średniowiecznej, zaprasza do wysłuchania opowieści o burzliwych dziejach dzieł Michaela Willmanna, zwanego „śląskim Rembrandtem”. Ilustracja w tle: Michael Willmann, Męczeństwo św. Barbary, ok. 1682 (oryginalnie z kościoła w klasztorze w Lubiążu), od 2015 Muzeum Narodowe we Wrocławiu (depozyt MNW) / domena publiczna

Temat tabu. Tak można określić blisko pięć dekad pamięci historycznej o armii czerwonej po wojnie. Przez lata przedstawiana jako siła sojusznicza, która miała uwolnić nas od hitlerowskiej okupacji, a później przynieść ustrój demokracji ludowej. Armia Czerwona i NKWD realizowały oczywiście polityczne wytyczne Moskwy związane z eliminacją przedstawicieli Polskiego Państwa Podziemnego, ale dziś to nie jest tematem naszej opowieści. Tematem jest to, co wojsko radzieckie w roku 1945 i 1946 robiło zwykłym bogu ducha winnym ludziom wyzwolonej Polski. Już w pierwszych miesiącach po wyparciu Niemców jej żołnierze dokonali na polskich ziemiach setek jeżeli nie tysięcy rozbojów, morderstw i gwałtów. Pokrzywdzonymi byli wyzwoleni Polacy, często całe rodziny. Samozwańcza władza spod znaku PKWN była bezradna, bo przecież przywieziona został na radzieckich czołgach. Polscy komuniści swoją władzę zawdzięczali właśnie Sowietom, więc nie kwapili się do interwencji. Nasilenie występków zdziczałych hord czerwonoarmistów miało miejsce w sumie w dwóch falach. Najpierw w czasie wkroczenia na polskie ziemie i wschodnie rubieże Rzeszy włączone później do Polski od jesieni 1944, a później już po zdobyciu Berlina i kapitulacji Niemiec. Latem 1945 roku setki tysięcy żołnierzy przemieszczało się przez polskie ziemie w drodze powrotnej na wschód. Odcinek powstał we współpracy z wydawnictwem ZNAK HORYZONT, którego nakładem ukazała się książka Ostróda '46. Jak Polacy Sowietów gromili Andrzeja Brzezieckiego. Dziś dzielimy materiał na dwie części. W pierwszej przybliżymy mało znane fakty z powojennego okresu historii Polski i postępowania wyzwolicieli. W drugiej autor książki „Ostróda ‘46” będzie moim gościem. Zapraszam do wsparcia kanału na moim PATRONITE: https://patronite.pl/Historiajakiejnieznacie

Wojciech Jankowski i Artur Żak o projekcie uchwały-zwrócenia się do polskiego parlamentu z podziękowaniem za dotychczasową pomoc, który złożył w Radzie Najwyższej Ukrainy Oleh Dunda poseł prezydenckiej partii „Sługa Ludu”. Rozmowa Wojciecha Jankowskiego z Romanem Browko, reżyserem filmu o Wasylu Stusie.  17 września 1939 r., łamiąc polsko-sowiecki pakt o nieagresji, Armia Czerwona wkroczyła na teren Rzeczypospolitej Polskiej, tym samym realizując ustalenia zawarte w tajnym protokole paktu Ribbentrop-Mołotow. Efektem współpracy Hitlera ze Stalinem był rozbiór osamotnionej Polski. W rocznicę tego tragicznego dnia, działacze Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Wojskowymi we Lwowie z prezesem Januszem Balickim, Polacy Ziemi Lwowskiej i dyplomaci RP oddali cześć na cmentarzach we Lwowie i okolicach, gdzie spoczęli obrońcy Rzeczypospolitej Polskiej – żołnierze września 1939 roku. Janusz Balicki, prezes Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Wojskowymi we Lwowie: Przede wszystkim to jest nasz święty obowiązek dbać o te miejsca. We Lwowie jest kilka takich miejsc, które są powiązane z żołnierzami, którzy zginęli we wrześniu 1939 roku. Praca towarzystwa polega na tym, że przynajmniej kilka razy do roku odwiedzamy te miejsca, patrzymy, co można byłoby zrobić, aby one miały dostojny wygląd. Dzisiaj również widzimy, że te miejsca świadczą o tym, że Polacy dbają o pamięć swoich żołnierzy, którzy w bardzo trudnych okresach historii, nie żałowali najważniejszego co mieli, własnego życia.”  Natalia Rudczyk, wicekonsul Konsulatu Generalnego RP we Lwowie: Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej we Lwowie jak co roku współpracuje z Polskim Towarzystwem Opieki nad Grobami Wojskowymi we Lwowie i udajemy się na objazd w 6. miejsc, w których składamy kwiaty i zapalamy znicze. Jest to wyraz naszej pamięci o wydarzeniach z 17 września 1939 roku. W śród nas są osoby, które na co dzień opiekują się tymi miejscami pamięci, które zachowują porządek, które odwiedzają te miejsca regularnie, a raz w roku jednoczymy i liczymy siłę po to, żeby zachować pamięć, pamięć i naszą polską tożsamość. Ks. Andrzej Piekaniec, wicedyrektor Caritas – Spes Archidiecezji Lwowskiej „Dzisiaj 17 września odwiedzamy mogiły żołnierzy, którzy zginęli we wrześniu 1939 roku broniąc Ojczyzny. Każdemu z tych żołnierzy należy się pamięć i cześć. My jako chrześcijanie tą pamięć wyrażamy w modlitwie i dlatego dzisiaj tutaj jestem, aby za tych żołnierzy modlić się, bo ten rodzaj pamięci o nich przez modlitwę jest swego rodzaju nawet spotkaniem. To tak, jakbyśmy się dzisiaj z nimi po prostu spotkali i dlatego polecamy ich Bożemu Miłosierdziu, aby wynagrodził im za ich te szlachetne czyny obrony Ojczyzny.” 

17 września 1939 roku, łamiąc polsko-sowiecki pakt o nieagresji, Armia Czerwona wkroczyła na tereny II Rzeczypospolitej. W Programie 1 Polskiego Radia wyemitowaliśmy premierowe słuchowisko Tomasza Skilera pt. "Zorza czerwona" w reżyserii Dobrosławy Bałazy, poświęcone wydarzeniom sprzed 84 lat.

W oblężonym Leningradzie zaczęła się zima. Temperatury spadały do -30 stopni, racje żywnościowe zmniejszono. Armia Czerwona nie była w stanie przełamać niemieckiego okrążenia, a utrudnione dostawy sprawiły, że liczba odnotowywanych oficjalnie zgonów z powodu głodu rosła z każdym tygodniem. Nadzieję zaczęło budzić załamanie niemieckiej ofensywy pod Moskwą. W dalekim Kujbyszewie poruszony tym wydarzeniem Szostakowicz ukończył „VII Symfonię”, co ogłosił w Nowy Rok. Trzy miesiące później dzieło miało swoją premierę, a informacja o tym trafiła na Zachód, prędko stając się znakomitym narzędziem do zmiany poglądów zachodnich społeczeństw na nowego czerwonego sojusznika aliantów – ZSRR. Szostakowicz stał się pierwszym kompozytorem, którego amerykański tygodnik „Time” umieścił na swojej okładce. Więcej o tym wszystkim opowiadam w kolejnej części „Symfonii oblężonego miasta”. Za tydzień odcinek trzeci i ostatni, w którym opowiem o leningradzkiej premierze „Symfonii” i powojennych losach kompozycji. Zrealizowano w ramach stypendium Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Czym były i jak ewoluowały niemieckie wojska rakietowe? Czy prawdą jest, że to Armia Czerwona pierwsza użyła wyrzutni rakietowych na froncie ? Czym były te słynne "szafy" i "ryczące krowy"? Jeżeli podoba Ci się odcinek możesz nas wesprzeć w serwisie Patronite.pl:

W tym odcinku rozprawiamy się z jednym z największych mitów dotyczących II wojny światowej. Z mitem jakoby Armia Czerwona w pierwszych miesiącach operacji "Barbarossa" walczyła słabo i żołnierze radzieccy rzekomo masowo uciekali z pola walki, nie chcąc z Wehrmachtem. Dlaczego takie tezy nie mają nic wspólnego z prawdą? Posłuchajcie! Jeżeli podoba Ci się odcinek możesz nas wesprzeć w serwisie Patronite.pl:

❓ Czy to prawda, że Armia Czerwona rozsypała się pod uderzeniami Wehrmachtu już w pierwszych dniach operacji "Barbarossa"? ⚠️ W tym odcinku opowiemy Wam o bitwie, która jest zaprzeczeniem tego mitu. Bitwie, która jest pierwszym zwycięstwem Armii Czerwonej nad Wehrmachtem.

Kampania wrześniowa została opisana w licznych publikacjach naukowych. Rzadko kiedy jednak autorzy poruszają w nich zagadnienia dotyczące wizji na ten konflikt z punktu widzenia sowieckiego żołnierza. Chcesz się dowiedzieć, jak one wyglądały? Posłuchaj!

W październiku 1944 roku wojska 3. Frontu Białoruskiego przystąpiły do ofensywy, która miała doprowadzić do zajęcia Królewca, największego miasta Prus Wschodnich. Była to część szerszej operacji, związanej także ze zniszczeniem na Łotwie wojsk niemieckiej Grupy Armii "Północ". A jednak radziecka operacja nie osiągnęła swych celów w Prusach Wschodnich. Mimo zdobycia m.in. miasta Suwałki, wojska 3. Frontu Białoruskiego zostały zatrzymane pod Gołdapią i Gąbinem. Okazało się, że Armia Czerwona nawet na tym etapie wojnie ponosiła jeszcze porażki. Jeżeli podoba Ci się odcinek możesz nas wesprzeć w serwisie Patronite.pl:

Latem 1944 r. Wehrmacht i Armia Czerwona urządziły wyścig ku środkowej Wiśle. Niemcy, pobici na wschodzie, cofali się na zachód z zamiarem stworzenia na rzece nowej, trwałej linii obrony. Wojska radzieckie starały się zaś wyprzedzić przeciwnika i szybko uchwycić przyczółki, zanim wróg umocni swą obronę. Jak to wielokrotnie bywało, Armia Czerwona okazała się szybsza, ale Niemcy nie zamierzali odpuścić. Atakowali jednak chaotycznie, zbyt wątłymi siłami, co zresztą też było regułą w walce o przyczółki. W efekcie sukcesu nie osiągnęli. Jeżeli podoba Ci się odcinek możesz nas wesprzeć w serwisie Patronite.pl:

W lipcu 1943 roku Niemcy rozpoczęli operację "Cytadela", ofensywę pod Kurskiem. Armia Czerwona czekała na przeciwnika, przygotowując liczne polowe linie obronne. Do ich przełamania predysponowane były działa szturmowe, a przede wszystkim ciężkie czołgi - Tygrysy. Bitwa pod Kurskiem przeszła później do legendy jako wielkie starcie pancerne, zaś radziecka propaganda podkreślała, że Armia Czerwona zatrzymała i zniszczyła dziesiątki i setki groźnych Tygrysów. W rzeczywistości w całej bitwie Niemcy użyli ich jedynie ok. 150, zaś straty bezpowrotne sięgnęły 10% stanów, czyli kilkanaście czołgów. Jeżeli podoba Ci się odcinek możesz nas wesprzeć w serwisie Patronite.pl:

W czasie II wojnie światowej setkom tysięcy Polaków przyszło ponownie, jak wcześniej w Wielkiej Wojnie, służyć w armiach państw, które były wrogie polskiej niepodległości. Gdy bowiem w 1939 r. Rzesza Niemiecka i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich zajęły ziemie Rzeczypospolitej, miliony Polaków znalazły się na ziemiach włączonych do tych państw. Na wschodzie nie mniej niż 200 tysięcy etnicznych Polaków zostało zmuszonych do założenia mundurów Armii Czerwonej, w tym niemal 100 tys. w latach 1940-1941. Jako "zapadnicy" i "politycznie podejrzani", byli żołnierzami drugiej kategorii, często kierowanymi do batalionów budowlanych, do wyniszczającej pracy. Ci, którzy uniknęli poboru w 1941, mogli go też doświadczyć w 1944 czy 1945 r., gdy Armia Czerwona ponownie wkroczyła do Wilna, Lwowa czy Grodna. Służba pod czerwonym sztandarem była ciężka i niewdzięczna. Jeżeli podoba Ci się odcinek możesz nas wesprzeć w serwisie Patronite.pl:

W lutym 1944 roku na polu walki zadebiutował nowy czołg ciężki Armii Czerwonej - IS-85. Debiut nie był specjalnie udany, do pojazdu zgłoszono wiele krytycznych uwag. Jednak już w kwietniu do walki wszedł kolejny pancerny Stalin, tym razem w odmianie IS-122. Potężne uzbrojenie tego czołgu sprawiało, że teraz nawet załogi Tygrysów nie mogły czuć się bezpiecznie. Wiosną 1944 roku liczba czołgów IS na froncie była jednak jeszcze niewielka i Niemcy radzili sobie z nimi bardzo dobrze. W maju w Rumunii wozy IS-122 poniosły klęskę. Dopiero latem Armia Czerwona rzuciła ich do walki więcej. Wówczas ten załogi pancernych Stalinów zaczęły odnosić wyraźne sukcesy. Jeżeli podoba Ci się odcinek możesz nas wesprzeć w serwisie Patronite.pl:

Pod koniec lipca 1944 roku Armia Czerwona dotarła do Bałtyku na zachód od Rygi, odcinając niemiecką Grupą Armii "Północ" od lądowych połączeń z Rzeszą. Niemcy rozpoczęli przygotowania do kontruderzenia i nawiązania kontaktu z odciętymi wojskami. Po raz pierwszy użyli wówczas w walce, w charakterze wsparcia artyleryjskiego, swych ciężkich okrętów wojennych - ciężkich krążowników ze wsparciem niszczycieli i torpedowców. Ostatecznie przypadek sprawił, że do operacji skierowano ciężki krążownik "Prinz Eugen". Jego 8 dział kal. 203 mm miało potężną siłę niszczącą i jednostki Armii Czerwonej przekonały się o tym bardzo boleśnie. Jeżeli podoba Ci się odcinek możesz nas wesprzeć w serwisie Patronite.pl:

Przebieg Wojny Zimowej stanowił wielkie zaskoczenie dla całego świata. Mała, licząca trzy miliony mieszkańców Finlandia skutecznie opierała się potędze ZSRR przez kilka miesięcy. A wojna zakończyła się kompromisowym pokojem, który oznaczał dla Finów zachowanie niepodległości. Co jednak sprawiło, że Stalin zrewidował swe zamysły i nie zniszczył małej Finlandii? Na polu walki jego wojska, choć z wielkim trudem, ale powoli zdobywały przewagę. Klęska Finów była tylko kwestią czasu. A jednak Armia Czerwona nigdy nie wkroczyła do Helsinek. Należy postawić pytanie, dlaczego? Jeżeli podoba Ci się odcinek możesz nas wesprzeć w serwisie Patronite.pl:

Połowa września 1939 roku, Polska broni się przed przeważającymi siłami niemieckimi, na wschodzie pozostają głównie oddziały tyłowe. Gdy nad ranem 17 września bez wypowiedzenia wojny polską granicę przekracza Armia Czerwona, opór stawiło jej kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy regularnej armii oraz ochotnicy. Heroiczna obrona Kresów była skrajnie trudna – pomimo to stanowi chwalebny rozdział w narodowych dziejach. Symbolem bohaterstwa była obrona Wilna, Lwowa i Grodna, choć były to nie tylko miasta etnicznie polskie. Czy to dowód, że II RP udało się zbudować atrakcyjny model polskości? Dlaczego polskich miast bronili właściwie wszyscy ich obywatele? I dlaczego Orlęta Grodzieńskie pozostają dziś jednym z najbardziej zapomnianych polskich epizodów II wojny światowej? W podcaście Muzeum Historii Polski na te pytania odpowie Mikołaj Morzycki-Markowski. Zapraszamy do podcastu Muzeum Historii Polski. To opowieści o wybitnych postaciach sprzed wieków i kulisach kluczowych wydarzeń dla dziejów naszego kraju, przeplatane mniej znanymi, choć pasjonującymi wątkami z historii Polski. Podcastu Muzeum Historii Polski wysłuchasz na YouTube, Spotify, Google Podcasts, Audiotece, a także na innych platformach podcastowych. Zapraszamy do subskrypcji naszych profili. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Podcast zrealizowano w ramach zadania: kontynuacja i rozbudowa multimedialnego projektu informacyjno-edukacyjnego - Portal Historyczny Dzieje.pl

2 stycznia 1945 roku wojska 1. Frontu Ukraińskiego, a 14 stycznia także 1. Frontu Białoruskiego, przeszły do nowej ofensywy, którą Armia Czerwona wyprowadziła z linii środkowej Wisły. W ciągu zaledwie kilku dni niemieckie pozycje zostały całkowicie przełamane. Niemieccy dowódcy znajdowali się w beznadziejnym położeniu, bowiem przeciwnik uzyskał przewagę rzędu 5-6:1 w czołgach, piechocie czy artylerii. Aby uzyskać taką przewagę, Armia Czerwona długo zbierała siły do nowej ofensywy, przerzucając do Polski kolejne armie z innych kierunków. Tymczasem niemiecki wywiad alarmował, że nad Wisłą wróg zbiera potężne siły. Jeżeli podoba Ci się odcinek możesz nas wesprzeć w serwisie Patronite.pl: https://patronite.pl/Podcastwojennehistorie Albo postawić nam symboliczną kawę w serwisie Buycoffee: https://buycoffee.to/podcastwojennehistorie/ Zapraszamy na nasze kanały w mediach społecznościowych: https://www.facebook.com/Podcast.Wojenne.Historie https://www.instagram.com/podcastwojennehistorie https://twitter.com/WojenneH https://www.tiktok.com/@podcastwojennehistorie

Wokół Powstania Warszawskiego narosło wiele mitów i kontrowersji. Często dyskusja nad zasadnością jego wybuchu czy skutkami, do jakich doprowadziło, prowadzona jest bez znajomości faktów. Panuje np. powszechne przekonanie, że Stalin kazał zatrzymać Armię Czerwoną nad Wisłą, tak aby ułatwić Niemcom zniszczenie Warszawy. Jest to jednak nieprawda. Stalin, istotnie zagorzały wróg polskiej niepodległości, który chciał klęski powstania, nie zatrzymał jednak swych wojsk. Armia Czerwona miała Warszawę zdobyć. W 1944 roku nie pozwolili jej na to jednak Niemcy. Jeżeli podoba Ci się odcinek możesz nas wesprzeć w serwisie Patronite.pl: https://patronite.pl/Podcastwojennehistorie Albo postawić nam symboliczną kawę w serwisie Buycoffee: https://buycoffee.to/podcastwojennehistorie/ Zapraszamy na nasze kanały w mediach społecznościowych: https://www.facebook.com/Podcast.Wojenne.Historie https://www.instagram.com/podcastwojennehistorie https://twitter.com/WojenneH https://www.tiktok.com/@podcastwojennehistorie

"Ilość to też jakość" - te słowa przypisywane są Józefowi Stalinowi, w czasie II wojny światowej głównodowodzącemu Armii Czerwonej. Faktycznie w czasie tej wojny siły zbrojne ZSRR stawiały na masowość, ilością żołnierzy, dział i czołgów starając się niwelować słabości taktyczne swych wojsk i sprzętu. Widać to doskonale na przykładzie wojsk pancernych. W latach 1941-1945 Armia Czerwona straciła niewyobrażalną wręcz ilość czołgów i dział pancernych - 96 000. Ale radziecki przemysł zdołał wyprodukować jeszcze więcej, przez co w 1945 roku wojsko miało do dyspozycji wciąż ponad 35 000 wozów bojowych. Jeżeli podoba Ci się odcinek możesz nas wesprzeć w serwisie Patronite.pl: https://patronite.pl/Podcastwojennehistorie Albo postawić nam symboliczną kawę w serwisie Buycoffee: https://buycoffee.to/podcastwojennehistorie/ Zapraszamy na nasze kanały w mediach społecznościowych: https://www.facebook.com/Podcast.Wojenne.Historie https://www.instagram.com/podcastwojennehistorie https://twitter.com/WojenneH https://www.tiktok.com/@podcastwojennehistorie

Będziemy mówić o żołnierzach, którzy są nazywani wyklętymi bądź niezłomnymi. Co oznacza ta nazwa? Wyklęci to coś w rodzaju przeklęci. Komuniści chcieli aby ludzie o nich zapomnieli albo myśleli same złe rzeczy.Było ich naprawdę wielu tak więc w tej audycji skupimy się głównie na Zygmuncie Szendzielarzu, który był znany pod pseudonimem: “Łupaszko”. Będziemy jednak także mówić o innych wyklętych jednak głównie będziemy się posługiwać ich pseudonimami, a nie prawdziwymi nazwiskami. Będziemy więc mówić o Łupaszce, generale Wilku, o Lalku, Kmicicu i innych.Zygmunt Szendzielarz, który jest znany jako Łupaszko walczył we wrześniu 1939 roku. Później przeszedł do konspiracji. Jego żona Anna została aresztowana w 1943 roku i wywieziona na przymusowe roboty do Niemiec. Łupaszkę skierowano wtedy do wileńskiej partyzantki.Z kim walczył Łupaszko? Polacy i Rosjanie mieli wspólnego wroga czyli Niemców. Powinni więc walczyć razem. Niestety tak się nie stało. Na Wileńszczyźnie istniał oddział partyzancki. Dowodził nim Antoni Burzyński pseudonim “Kmicic”. Partyzanci polscy i rosyjscy umawiali się, że wspólnie zaatakują Niemców. Niestety Rosjanie oszukali i zabili Kmicica i część jego ludzi. Dowództwo AK wysłało więc Łupaszkę, aby został dowódcą tego oddziału.Łupaszko nazwał swój oddział: 5 Wileńską Brygadą AK. Walczył on (Łupaszko i jego oddział) nie tylko z Niemcami. 31 stycznia 1944 roku Łupaszko rozbił oddział Wehrmachtu czyli armii niemieckiej pod Worzianami. Łupaszko został wtedy ranny. Dwa dni później czyli 2 lutego 1944 roku rosyjscy partyzanci zaatakowali oddział Łupaszki. Myśleli, że po bitwie z Wehrmachtem będzie on słaby. Łupaszko jednak pamiętał, że ci rosyjscy partyzanci zabili poprzedniego dowódcę Kmicica. Tak więc Łupaszko wiedział, że rosyjscy partyzanci są groźni.Krótko po stworzeniu tej brygady doszło do czegoś złego o czym jednak nie wiemy wszystkiego. Litewscy policjanci, którzy współpracowali z Niemcami zamordowali 39 Polaków w miejscowości Glinciszki. Polscy żołnierze więc poszli do wsi Dubinki, gdzie mieszkali ci policjanci. Tam doszło do walki i zginęło 27 osób, które były Litwinami. Wielu ludzi po wojnie oskarżało Łupaszkę, że to on nakazał zabić tych Litwinów. Mogło jednak być tak, że żołnierze sami postanowili się zemścić. Mogło też być tak, że Polacy poszli zaaresztować tych litewskich policjantów, ale doszło do walki i zginęli także cywile.A co wy o tym myślicie?Zachodzi jednak pytanie. Dlaczego Polacy i Litwini walczyli ze sobą? Przecież kiedyś byli jednym państwem? Zarówno Polacy jak i Litwini chcieli mieć Wilno. Ci litewscy policjanci współpracowali z Niemcami, bo myśleli, że Niemcy im dadzą Wilno. Właśnie o to miasto później walczono.Co to była operacja “Ostra Brama”? Operacja “Ostra Brama” była częścią akcji “Burza”. O akcji “Burza” być może już słyszeliście w związku z powstaniem warszawskim. Akcja “Burza” to było wyzwalanie różnych miast gdy podchodziła Armia Czerwona czyli armia rosyjska. Najbardziej znaną częścią akcji “Burza” jest właśnie powstanie warszawskie, ale ta operacja (“Ostra Brama”) zaczęła się dużo wcześniej. Powstanie warszawskie wybuchło 1 sierpnia 1944 roku, a operacja “Ostra Brama” zaczęła się prawie miesiąc wcześniej 7 lipca 1944 roku.Wojskami na Wileńszczyźnie czyli w okolicach Wilna dowodził generał “Wilk”. Wilk to był pseudonim taki jak “Łupaszko”. Operacja wyzwolenia Wilna nazywała się “Ostra Brama”. Jest to bardzo stara brama w Wilnie. Znajduje się tam obraz i kaplica. O tym miejscu wspomina Adam Mickiewicz w książce “Pan Tadeusz”. Wielu żołnierzy czytało “Pana Tadeusza” i być może dlatego nadali taką nazwę operacji “Ostra Brama”.Plan tej operacji był bardzo podobny do późniejszego powstania warszawskiego. Czekano aż w okolicach miasta pojawią się wojska rosyjskie, a potem próbowano zdobyć miasto. Podczas operacji “Ostra Brama” to się udało i oddziały generała “Wilka” zdobyły Wilno. Niestety później podczas powstania warszawskiego nie udało się wyzwolić Warszawy.Po wyzwoleniu jednak generał “Wilk” dalej współpracował z Rosjanami. Łupaszko jednak pamiętał, że rosyjscy partyzanci zabili Kmicica i potem także jego atakowali. Tak więc Łupaszko odszedł ze swoim oddziałem. Okazało się, że miał rację, że nie ufał Rosjanom. Udawali oni, że chcą rozmawiać z generałem “Wilkiem”, a tak naprawdę wszystkich aresztowali. Żołnierzom Wilka kazano wtedy wstąpić do LWP czyli Ludowego Wojska Polskiego. Było to wojsko polskie, którym kierowali jednak Rosjanie. Jednym z żołnierzy, który został zmuszony do wstąpienia do LWP był Leon Beynar. Później jednak uciekł i dołączył do oddziału Łupaszki. Został jego adiutantem. Niestety został później ranny i ukrywał się u proboszcza we wsi Jasienica. Zmienił wtedy nazwisko i nazywał się później Paweł Jasienica. Przed wojną studiował on historię i napisał wiele książek historycznych. Kiedy dorośniecie możecie przeczytać “Polskę Piastów”, “Polskę Jagiellonów” i inne książki Pawła Jasienicy. A gdy będziecie je czytać pamiętajcie, że Jasienica był przez parę miesięcy adiutantem Łupaszki.Ponieważ Rosjanie korzystali z pomocy Armii Krajowej w walce, ale później zawsze aresztowali żołnierzy AK postanowiono, że Armia Krajowa nie będzie się już więcej ujawniać. Armia Krajowa została rozwiązana 19 stycznia 1945 roku. Łupaszko dalej dowodził oddziałem. W lutym tego samego 1945 roku w Niemczech zginęła żona Łupaszki Anna.Dlaczego Łupaszko i inni dalej chcieli walczyć chociaż Niemcy zostali pokonani? Niemców wprawdzie wygnano z Polski, ale za to przybyli Rosjanie i wyszli z Polski dopiero w 1991 roku. Łupaszko chciał niepodległości i o to starał się walczyć. Komuniści kilkakrotnie proponowali mu rozwiązanie oddziału i powrót do cywila bez żadnej kary, ale Łupaszko im nie wierzył. W 1947 roku spotkał się ponownie z historykiem Pawłem Jasienicą, który przekonał go do powrotu do cywilnego życia, ale w tajemnicy. Łupaszko najpierw zamieszkał na Śląsku, a gdy komuniści chcieli go aresztować przeniósł się w góry niedaleko Zakopanego. Został tam pojmany i skazany na karę śmierci. Jego narzeczona Lidia także została aresztowana. Wyszła na wolność dopiero w 1956 roku i została archeolożką.Łupaszko nie był pierwszym ani ostatnim skazanym na karę śmierci przez komunistów. 1 marca 1951 roku wykonano wyrok śmierci na siedmiu członkach IV Zarządu Głównego Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”. Z tego powodu, że oni zginęli właśnie 1 marca to w ten dzień wyznaczono na dzień pamięci o żołnierzach wyklętych.Kto najdłużej walczył? Józef Franczak pseudonim “Lalek” walczył od początku wojny czyli od 1939 roku aż do 1963 roku czyli łącznie 24 lata. Zginął 21 października 1963 roku.Co pamiętacie o Łupaszce? Z kim walczył oddział Łupaszki? Dlaczego w PRLu tak źle mówiono o Łupaszce? Co się wydarzyło 1 marca?Historia żołnierzy wyklętych jest bardzo skomplikowana. Zygmunt Szendzielarz, który miał pseudonim Łupaszko walczył od 1939 roku aż do aresztowania w dniu 30 czerwca 1948. Nie ufał Rosjanom i nie ufał komunistom i dlatego chciał dalej walczyć. Był w tym niezłomny i tak też się nazywa żołnierzy wyklętych. Nazywa się ich też żołnierzami niezłomnymi.

W tym odcinku porozmawiamy o tym, czy faktycznie niemiecki atak na Związek Radziecki tylko o jeden dzień uprzedził wielkie uderzenie, które szykowała Armia Czerwona? Czy Mark Sołonin i Wiktor Suworow w swoich książkach obalają, czy może jednak sami tworzą wielki mit na ten temat. Jeżeli podoba Ci się odcinek możesz nas wesprzeć w serwisie Patronite.pl: https://patronite.pl/Podcastwojennehistorie Albo postawić nam symboliczną kawę w serwisie Buycoffee: https://buycoffee.to/podcastwojennehistorie/ Zapraszamy na nasze kanały w mediach społecznościowych: https://www.facebook.com/Podcast.Wojenne.Historie https://www.instagram.com/podcastwojennehistorie https://mobile.twitter.com/WojenneH https://www.tiktok.com/@podcastwojennehistorie

Okres międzywojenny kojarzy się nam - Polakom z niepodległością, rozwojem państwowości i tożsamości narodowej. Ukraińcom nie udało się wywalczyć niepodległego państwa - Armia Czerwona zajęła ziemie aż po rzekę Zbrucz, a w 1922 Ukraina stała się założycielską republiką Związku Socjalistycznych Republik Sowieckich. To zapoczątkowało dekady dramatycznych przemian naznaczonych ludobójstwem Wielkiego Głodu i pożogą II wojny światowej, ale zakończonych uzyskaniem przez Ukrainę niepodległości w 1991 r. O życiu codziennym, a także roli USRRR w wielkiej polityce posłuchacie w podcaście historycznym Muzeum Historii Polski. Gościem dr Michała Przeperskiego był dr Bartłomiej Gajos z Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Podcast zrealizowano w ramach zadania: kontynuacja i rozbudowa multimedialnego projektu informacyjno-edukacyjnego - Portal Historyczny Dzieje.pl

Okolicę spowijał nieprzenikniony tuman mgły. To ich jednak nie powstrzymało. Zagrały katiusze, kilka tysięcy dział oraz moździerzy huknęło ogniem i 1 600 000 żołnierzy ruszyło do ataku. Armia Czerwona posuwała się na północ, by uderzyć na Działdowo i Olsztyn.

Złota jesień, piękna pogoda, pełne słońce. Tak, mogli tu – w tej małej, położonej na Kresach wiosce - przeczekać całą wojnę. Byli bezpieczni. Niestety, pech chciał, że gospodarze – państwo Ziemlańscy – mieli radioodbiornik. 17 września 1939 roku, około południa, w radio nadano komunikat. Armia Czerwona wkroczyła na ziemie polskie. Na drugi dzień oboje wstali wcześnie. Witkacy, zwrócił się do Czesławy i powiedział: "To już dziś". Co było dalej i jak do tego doszło? By poznać odpowiedzi na te pytania, włączcie NAJNOWSZY PODCAST O WITKACYM. Tym razem wyszłam z szafy i odwiedziłam Muzeum Historii Katowic. Wszystko po to, by spotkać z panią Natalią Kruszyną – historykiem sztuki – która opiekuje się kolekcją portretów Asymetrycznej Damy, jakie wyszły spod ręki Witkacego. Wierzcie mi, tematów nam nie brakowało! Myślę, że nawet fani Witkacego, dowiedzą się kilku mało znanych ciekawostek. Mnie zaskoczył przenośny tub oraz furmanka, która porwała w siną dal Czesławę Oknińską. A na finał… MUZYCZNA PETARDA! Utwór „Autoportret Witkacego” w przejmującym wykonaniu Jacka Bończyka – znanego polskiego aktora i wokalisty. Tak! Jacek Bończyk zgodził się, żebym puściła Wam tę piosenkę, w co do tej pory nie mogę uwierzyć! Z radości skaczę pod sufit! Dodam, że słowa do „Autoportretu Witkacego” napisał Jacek Kaczmarski, a muzykę Przemysław Gintrowski. Niech się dobrze słucha! Co ważne. Dzisiejsza premiera wieńczy moją podcastową TRYLOGIĘ O WITKACYM. Na kanale znajdziecie jeszcze dwa wcześniejsze odcinki poświęcone autorowi „Nienasycenia”. odc. 51 WITKACY - wariat z Krupówek odc. 52 Ulepimy dziś WITKACEGO? Jeżeli chcesz żebym nagrała podcast o Twoim ulubionym obrazie, napisz do mnie. Zgłoszenia przyjmuję przez messengera na moim facebookowym fanpage'u dawno temu w sztuce . Jestem też na YOU TUBE i na INSTA . --- Send in a voice message: https://anchor.fm/dawnotemuwsztuce/message

Jan Bogatko omawia artykuł Władimira Putina dla dziennika "Die Zeit". Jak relacjonuje, prezydent Rosji stwierdził w nim, że Armia Czerwona nie brała udziału w II wojnie światowej, a jedynie w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej. Zachwalał ponadto gazociąg Nord Stream 2, stwierdzając, że jest to projekt całkowicie pokojowy. Część niemieckich mediów surowo skrytykowało "Die Zeit" za publikację tekstu Putina. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/radiownet/message

22 czerwca 168 p.n.e. – W bitwie pod Pydną Rzymianie pokonali Macedończyków.22 czerwca 1633 – Przed sądem Świętego Oficjum Galileusz wyparł się teorii kopernikańskiej.22 czerwca 1768 – Podczas konfederacji barskiej Krakus zabił Moskala guzkiem.22 czerwca 1792 – Król Stanisław August Poniatowski ustanowił Order Virtuti Militari.22 czerwca 1812 – Napoleon ogłosił początek II wojny polskiej.22 czerwca 1815 – Powtórna abdykacja cesarza Napoleona Bonapartego.22 czerwca 1905 – Wybuchło powstanie łódzkie.22 czerwca 1941 – rozpoczęła się operacja Barbarossa – niemiecki atak na ZSRR.22 czerwca 1944 – Armia Czerwona rozpoczęła ofensywę białoruską (operacja Bagration).22 czerwca 1986 – Maradona zdobył ręką bramkę w meczu między Argentyną a Anglią.https://www.spreaker.com/show/historia-dla-doroslychhttps://www.spreaker.com/show/historia-dla-dziecihttps://www.spreaker.com/show/historie-biblijne

Do dziś trwają spory historyków, jak dalece to Francja po klęsce wrześniowej wspierała generała Władysława Sikorskiego w objęciu teki premiera i szefa Polskich Sił Zbrojnych. Jesienią roku 1939 policja francuska zablokowała redakcji „Monitora Polskiego” możliwość ogłoszenia, iż funkcję prezydenta RP obejmie Bolesław Wieniawa-Długoszowski. 17 września roku 1939 Armia Czerwona wkracza na teren II Rzeczypospolitej, Warszawa i Lwów są okrążone przez wojska niemieckie, a ostrzelany ogniem artyleryjskim Zamek Królewski płonie. Naczelny Wódz, marszałek Edward Rydz Śmigły nakazuje wycofanie wojska na Rumunię i Węgry, niepodejmowanie walki z bolszewikami i utrzymanie obrony Warszawy. Stolica broni się do 28 września, a władze II Rzeczypospolitej zostają internowane w Rumunii. Znamienne jest to, że do Francji przedostają się głównie politycy przedwojennej opozycji, a proces formowania Rządu Polskiego na Uchodźstwie przebiega nie bez pomocy Paryża. W urzędowym „Monitorze Polskim” z 29 września 1939 r. opublikowano stosowne wyjaśnienie tzw. kryzysu prezydenckiego wraz z informacją, iż wobec wycofania się Wieniawy-Długoszowskiego nabiera mocy nominacja dla marszałka Senatu RP Władysława Raczkiewicza (również podpisana 20 IX, ale także antydatowana: Kuty, 17 września 1939 r.). Po latach wiadomo, iż Długoszowski zgodnie z Konstytucją był nominowany na przezydenta RP przez przebywającego na internowaniu prezydenta Ignacego Mościckiego, a do nieopublikowania obwieszczenia przyczyniły się francuskie służby. Choć z dzisiejszej perspektywy trudno to zrozumieć, ale pokonanie Hitlera jeszcze w roku 1940 przez Francję było czymś w co mogli wierzyć Polacy. Nasz sojusznik dysponował wtedy armią liczniejszą niż Wehrmacht, o podobnym potencjale wojsk pancernych, większej liczbie samolotów niż Luftwaffe. W połączeniu z Wielką Brytanią siła aliantów była znacznie większa niż potencjał III Rzeszy. Kilkadziesiąt tysięcy Polaków, którzy z fałszywymi dokumentami, cywilnych przebraniach przedostali się z Węgier i Rumunii do Francji mogło wierzyć, że nasza armia odbuduje się na zachodzie i rychło zaatakuje Hitlera. Polscy dowódcy po doświadczeniach z września wiedzieli, że dla priorytetem w walce z Niemcami jest stworzenie oddziałów wojsk pancernych i zmechanizowanych. Klęska państwa, w oparciu o które budowaliśmy struktury rządu emigracyjnego oraz armię była tragedią także dla Polski. Wiosną roku 1940 nasze wojska składające się nie tylko z żołnierzy września, ale także licznej francuskiej Polonii czy byłych republikańskich weteranów wojny w Hiszpanii liczyły kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy. Przed ewakuacją Dunkierki Polacy wzięli licznie udział w obronie Francji wykazując się niekiedy determinacją większą niż zdemoralizowana armia francuska.

13 kwietnia dziewiąta armia Billa Simpsona stała nad Łabą. Do stolicy III Rzeszy pozostawało raptem 80 kilometrów. Sam generał był przekonany, że jest w stanie dojść do Berlina szybciej niż Armia Czerwona. Jednak nigdy tam nie dotarła - generał Eisenhower zrezygnował z ofensywy na Berlin, a w zamian wszystko co miał najlepsze wysłał w Alpy. "Zajęcie reduty alpejskiej jest daleko ważniejsze niż zdobycie Berlina" - wyznał. Czym była wspomniana przez Ike#8217;a reduta alpejska?

13 kwietnia dziewiąta armia Billa Simpsona stała nad Łabą. Do stolicy III Rzeszy pozostawało raptem 80 kilometrów. Sam generał był przekonany, że jest w stanie dojść do Berlina szybciej niż Armia Czerwona. Jednak nigdy tam nie dotarła - generał Eisenhower zrezygnował z ofensywy na Berlin, a w zamian wszystko co miał najlepsze wysłał w Alpy. "Zajęcie reduty alpejskiej jest daleko ważniejsze niż zdobycie Berlina" - wyznał. Czym była wspomniana przez Ike#8217;a reduta alpejska?

To spotkanie z historią Rzeczpospolitej poświęcamy mniej znanym a niejejednokrotnie nieznanym w ogóle aspektom najazdu Sowietów na Polskę 17 września 1939 roku.Jak zachowywała się Armia Czerwona na polskich terenach? Czy był Korpus Ochrony Pogranicza? Jaką rolę odegrał Gen. bryg. Wilhelm Orlik – Rückemann. Które nazwiska moga być uznawane w historii Polski za symbol zdrady? Oto przedmiotrozważań historycznych prof. Zygmunta Woźniczki i Wojciecha Jerzego Poczachowskiego.

Jesteśmy w przededniu wybuchu Drugiej Wojny Światowej i napaści Hitlera oraz sowieckiej agresji na Polskę. 17 września 1939 r., łamiąc polsko-sowiecki pakt o nieagresji, Armia Czerwona wkroczyła na teren Rzeczypospolitej Polskiej, realizując ustalenia zawarte w tajnym protokole paktu Ribbentrop-Mołotow. Konsekwencją sojuszu dwóch totalitaryzmów był rozbiór osamotnionej Polski.O tym jak wyglądała Polska po śmierci Marszałka Józefa Piłsudskiego i jak wyglądała polska armia przed wybuchem wojny rozważają prof. Zygmunt Woźniczka i Wojciech Jerzy Poczachowski.