Podcasts about Cees Nooteboom

Hans en Chrétien spreken onder meer over de pas overleden Jan Terlouw, de volhardende Cees Nooteboom en de al of niet overschatte David Van Reybrouck. Verder een nabespreking van de kwestie-Van Os en nog een citaat van Marian Donner (om het af te leren). Het te recenseren boek is dit keer ‘Nog altijd storm' van Peter Handke; mythisch proza over zijn Oostenrijks-Sloveense familie. En de tip (van Hans) is de roman ‘De afdeling' van Aleksej Salnikov, die wat hem betreft gerust als de moderne Dostojevski mag worden aangeduid. Luister, like & abonneer.

Wat zeggen niet-uitgevoerde architectonische ontwerpen over de staat van ons land? En wat is er in plaats daarvan wél realiteit geworden? Dit is de eerste aflevering van een reeks gesprekken naar aanleiding van het opnieuw verschijnen van het essay Nooit gebouwd Nederland door Cees Nooteboom. We zitten aan tafel met architect Gus Tielens, kunstenaar Hans van Houwelingen, journalist en schrijver Arjen van Veelen en redacteur van Nooit gebouwd Nederland Cees W. de Jong.Nooit gebouwd Nederland toont aan dat Nederland er heel anders uit had kunnen zien. ‘In het niet gebouwde zien we onszelf zoals we niet geworden zijn'. Hoe zijn we wél geworden? In gesprek met denkers en ontwerpers aan de hand van nooit uitgevoerde plannen.In samenwerking met Uitgeverij Koppernik.Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

AVISO LEGAL: Los cuentos, poemas, fragmentos de novelas, ensayos y todo contenido literario que aparece en Crónicas Lunares di Sun podrían estar protegidos por derecho de autor (copyright). Si por alguna razón los propietarios no están conformes con el uso de ellos por favor escribirnos al correo electrónico cronicaslunares.sun@hotmail.com y nos encargaremos de borrarlo inmediatamente. Si te gusta lo que escuchas y deseas apoyarnos puedes dejar tu donación en PayPal, ahí nos encuentras como @IrvingSun  ⁠https://paypal.me/IrvingSun?country.x=MX&locale.x=es_XC⁠  Síguenos en:  Telegram: Crónicas Lunares di Sun  ⁠⁠Crónicas Lunares di Sun - YouTube⁠⁠ ⁠⁠https://t.me/joinchat/QFjDxu9fqR8uf3eR⁠⁠  ⁠⁠https://www.facebook.com/cronicalunar/?modal=admin_todo_tour⁠⁠  ⁠⁠Crónicas Lunares (@cronicaslunares.sun) • Fotos y videos de Instagram⁠⁠  ⁠⁠https://twitter.com/isun_g1⁠⁠  ⁠⁠https://www.google.com/podcasts?feed=aHR0cHM6Ly9hbmNob3IuZm0vcy9lODVmOWY0L3BvZGNhc3QvcnNz⁠⁠  ⁠⁠https://open.spotify.com/show/4x2gFdKw3FeoaAORteQomp⁠⁠  ⁠https://mx.ivoox.com/es/s_p2_759303_1.html⁠⁠ ⁠https://tunein.com/user/gnivrinavi/favorites⁠⁠

Rik Van Puymbroeck is journalist voor de krant De Tijd. Hij schrijft verhalende journalistiek - geen financieel nieuws. Hij woont in Meensel-Kiezegem in Vlaams-Brabant. We passeren de straat waar Eddy Merckx geboren is, Rik Van Puymbroeck schreef voor het wielertijdschrift Bahamontes het verhaal Toen Eddy Merckx niet meer was; hij werd ervoor bekroond tot meesterverteller door de Stichting Verhalende Journalistiek.Hij brengt ons naar het appartement waar hij woont. Ik zie stapeltjes boeken en een wielertrui die van Walter Godefroot blijkt te zijn - Godefroot was afkomstig uit Drongen bij Gent, net als Rik Van Puymbroeck zelf.Aan de tafel waar hij zijn eigen boek Treurwil heeft geschreven, praten we over de drie boeken die hij gekozen heeft, over zijn favoriete schrijvers, het moment dat hij Tom Lanoye interviewde bij hem thuis in Kaapstad, over het werk van Cees Nooteboom dat hem letterlijk en figuurlijk ondersteunt.Het gaat over zijn grootvader die in een concentratiekamp zat tijdens de tweede wereldoorlog, over moeders, over twijfel en weemoed. En over de brief die hij als 14-jarige schreef aan Jan Terlouw en waar hij duidelijk gegêneerd over is. Aan het begin van ons gesprek toont hij mij op zijn telefoon een foto van de boekenkast in zijn huis in Frankrijk.Alle boeken en auteurs uit deze aflevering vind je⁠⁠ ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠in de shownotes op wimoosterlinck.be⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Wil je de nieuwsbrief in je mailbox? ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠wimoosterlinck.substack.com⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Wil je de podcast steunen? Bestel je boeken dan steeds via⁠⁠⁠ ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠de ⁠⁠link op wimoosterlinck.be⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠!⁠⁠ Merci.De drie boeken van Rik Van Puymbroeck zijn:1. Jean Rouaud: De velden van eer2. Tom Lanoye: Sprakeloos3. Primo Levi: Is dit een mensLuister ook naar de drie boeken van: ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Sandro Veronesi⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Clara Cleymans⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Ish Ait Hamou⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Tom Lenaerts⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Michèle Cuvelier⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Stefan Hertmans⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Imke Courtois⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Roos Van Acker⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Wim Opbrouck⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Evi Hanssen⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Stijn Meuris⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Lara Chedraoui⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Johan Braeckman⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Sophie Dutordoir⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Freek de Jonge⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ en ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠vele anderen⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠.

AVISO LEGAL: Los cuentos, poemas, fragmentos de novelas, ensayos y todo contenido literario que aparece en Crónicas Lunares di Sun podrían estar protegidos por derecho de autor (copyright). Si por alguna razón los propietarios no están conformes con el uso de ellos por favor escribirnos al correo electrónico ⁠⁠cronicaslunares.sun@hotmail.com⁠⁠ y nos encargaremos de borrarlo inmediatamente.  Si te gusta lo que escuchas y deseas apoyarnos puedes dejar tu donación en PayPal, ahí nos encuentras como @IrvingSun  https://paypal.me/IrvingSun?country.x=MX&locale.x=es_XC 

In deze jubileumuitzending bespreken Hans en Chrétien onder meer een pecuniair gerucht over ‘good old' Tommy Wieringa, hun onderlinge strubbelingen over Nicolien Mizee, de bijna-dood van Cees Nooteboom en de zekere dood van Hans Plomp. Serieuze recensies zijn er van de roman ‘Een kern van waarheid' (Peter Buurman) en de gedichtenbundel ‘Alle omhelzingen' (Frederike Mayröcker). Luister, like en abonneer.

Internationell författarscen 30 oktober 2014.

Es sind die besonderen Bücher: Kunst, Literatur, Foto, Mode oder Glamour. Lothar Schirmer hat das Gespür für Themen, Eleganz, Stil, und Attitude. In seinem Verlag fanden große Namen ein verlegerisches Zuhause: Gerhard Richter, Joseph Beuys, Cy Twombly, Edward Hopper. Museen, Sammlungen vertrauten sich ihm an, auch Photographen wie Peter Lindbergh, August Sander oder Barbara Klemm. Und natürlich auch Schriftsteller wie Cees Nooteboom, Hans Magnus Enzensberger, Peter Handke oder Michael Krüger. All seine Bücher bilden das "Hintergrundrauschen" einer 50-jährigen Verlags- und Berufstätigkeit. Wie das klingt, erzählt Lothar Schirmer in "NDR Kultur à la carte".

Libri: Joan Didion, L'anno del pensiero magico (trad. V. Mantovani, Il Saggiatore); Cees Nooteboom, Verso Santiago (trad. L. Pignatti, Iperborea). Musica: Paul Simon, Me and Julio down by the Schoolyard; Keith Jarrett, The Melody at Night with You; Bizet, Carmen, Habanera; Eduard Lalo, Sinfonia Spagnola; Van Morrison, Brown Eyed Girl; Norah Jones & The National (Sea of Love).

Cees Nooteboom is dit jaar negentig geworden. Niemand minder dan onze oude, vertrouwde Bob Kappen schuift aan om met Charlotte en Joost Rituelen te bespreken. Legio fragmenten uit zijn onlangs uitgegeven dagboeken De danser en de monnik (1970-1995, Koppernik) komen aan bod. Nooteboom wordt ook in Duitsland beschouwd als een groot schrijver. Hoe komt dat, en op welke manier verschilt het Duitse literaire landschap van het Nederlandse? Wat vindt Joost de leukste seksscène uit Rituelen? En wat voor rol speelt herinnering in het boek? Genoemde titels Cees Nooteboom - De danser en de monnik. Dagboeken 1970-1995 (Koppernik) Ik had wel duizend levens en ik nam er maar één! - Schrijversprentenboek (Literatuurmuseum Den Haag)Cees Nooteboom - Waar je gevallen bent, blijf je (De Bezige Bij)Oek de Jong - De wonderen van de heilbot (Atlas contact)Cees Nooteboom - 's Nachts komen de vossen (De Bezige Bij)Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

El domingo 1 de octubre lo comenzamos con fuerza y mucho viaje, y de hecho es Rafa Testón quien abre el telón con las recomendaciones de libros viajeros en especial en esta ocasión con un autor específico, gran especialista en libros de viajes, Cees Nooteboom…Alberto Campa está recién llegado y nos trae un viaje increíble en un país muy poco conocido como es Eritrea, y todo contado con pasión como Alberto hace siempre…y el miembro de la Asociación Balear de Guías Turísticos José Antonio Sobreviela nos lleva en nuestros viajes por España a conocer Valldemosa, al norte de Palma de Mallorca. La Cartuja seguro será muy importante en su narración…segunda hora apasionante con grandes personajes y viajeros de la historia donde el protagonista será un gigante de la historia, el emperador romano de origen hispano Adriano y todo a través de la voz de Carlos Alberto Precioso licenciado en Derecho y graduado en Historia y que fue en el Ayuntamiento de Valencia Jefe del Servicio de Acción Cultural, o Secretario del Consejo Sectorial de Patrimonio de la Humanidad …y cierre con Salvador Beato, licenciado en Geografía, máster en Historia y análisis sociocultural y doctor con mención internacional por la Universidad de Oviedo, viajando a Bermiego en Quirós para conocer la evolución demográfica, social, y vital de un entorno de gran belleza como la Sierra del Aramo en esta preciosa población…gran fin de semana viajero en Rpa

El domingo 1 de octubre lo comenzamos con fuerza y mucho viaje, y de hecho es Rafa Testón quien abre el telón con las recomendaciones de libros viajeros en especial en esta ocasión con un autor específico, gran especialista en libros de viajes, Cees Nooteboom…Alberto Campa está recién llegado y nos trae un viaje increíble en un país muy poco conocido como es Eritrea, y todo contado con pasión como Alberto hace siempre…y el miembro de la Asociación Balear de Guías Turísticos José Antonio Sobreviela nos lleva en nuestros viajes por España a conocer Valldemosa, al norte de Palma de Mallorca. La Cartuja seguro será muy importante en su narración…segunda hora apasionante con grandes personajes y viajeros de la historia donde el protagonista será un gigante de la historia, el emperador romano de origen hispano Adriano y todo a través de la voz de Carlos Alberto Precioso licenciado en Derecho y graduado en Historia y que fue en el Ayuntamiento de Valencia Jefe del Servicio de Acción Cultural, o Secretario del Consejo Sectorial de Patrimonio de la Humanidad …y cierre con Salvador Beato, licenciado en Geografía, máster en Historia y análisis sociocultural y doctor con mención internacional por la Universidad de Oviedo, viajando a Bermiego en Quirós para conocer la evolución demográfica, social, y vital de un entorno de gran belleza como la Sierra del Aramo en esta preciosa población…gran fin de semana viajero en Rpa

El domingo 1 de octubre lo comenzamos con fuerza y mucho viaje, y de hecho es Rafa Testón quien abre el telón con las recomendaciones de libros viajeros en especial en esta ocasión con un autor específico, gran especialista en libros de viajes, Cees Nooteboom…Alberto Campa está recién llegado y nos trae un viaje increíble en un país muy poco conocido como es Eritrea, y todo contado con pasión como Alberto hace siempre…y el miembro de la Asociación Balear de Guías Turísticos José Antonio Sobreviela nos lleva en nuestros viajes por España a conocer Valldemosa, al norte de Palma de Mallorca. La Cartuja seguro será muy importante en su narración…segunda hora apasionante con grandes personajes y viajeros de la historia donde el protagonista será un gigante de la historia, el emperador romano de origen hispano Adriano y todo a través de la voz de Carlos Alberto Precioso licenciado en Derecho y graduado en Historia y que fue en el Ayuntamiento de Valencia Jefe del Servicio de Acción Cultural, o Secretario del Consejo Sectorial de Patrimonio de la Humanidad …y cierre con Salvador Beato, licenciado en Geografía, máster en Historia y análisis sociocultural y doctor con mención internacional por la Universidad de Oviedo, viajando a Bermiego en Quirós para conocer la evolución demográfica, social, y vital de un entorno de gran belleza como la Sierra del Aramo en esta preciosa población…gran fin de semana viajero en Rpa

Cees Nooteboom, eden osrednjih nizozemskih pisateljev, je zadnjega julija dopolnil devetdeset let. Vsestranski besedni ustvarjalec: prozaist, pesnik, potopisec in novinar, je preje več prestižnih nagrad, leta 2009 tudi najpomembnejšo nagrado nizozemske književnosti, Prijs der Nederlandse Letteren, njegove knjige so prevedene v več kot dvajset jezikov, tudi v slovenščino. Leta 2016 je Cees Nooteboom obiskal Slovenijo, bil je gost festivala Fabula, Literature sveta. Takrat je izšla njegova knjiga Raj, izgubljeni, pred mikrofon ga je povabila Tadeja Krečič.

Hans en Chrétien staan stil bij de overleden, Duitse schrijver Martin Walser, de negentig geworden Cees Nooteboom en de aanstaande roman van Tommy Wieringa. En alsof dat niks is bespreken ze ook nog even de debuutroman ‘Werken voor de kost' (Claire Baglin) en de essaybundel ‘Over vrouwen' van Susan Sontag. Tot slot doet Chrétien aan een stukje boekpromotie omdat hij zijn zinnen heeft gezet op het CPNB-speldje. Luister, like en abonneer.

Bis heute wird Cees Nooteboom in Deutschland viel mehr gelesen als in seiner niederländischen Heimat. Sein Werk wurde in über 30 Sprachen übersetzt. Am 31. Juli feiert Noteboom seinen 90. Geburtstag. Tobias Wenzel hat ihn getroffen. Von Tobias Wenzel.

Der niederländische Autor Cees Nooteboom wurde am 31.7.1933 geboren: Er kennt Deutschland gut, hat hier gelebt und gearbeitet. Autor: Thomas Combrink Von Thomas Combrink.

Cees Nooteboom ist einer der bedeutendsten niederländischen Schriftsteller. Er feiert am 31. Juli seinen 90. Geburtstag und wiegelt bescheiden ab: "Ich verfüge nur über ein bisschen mehr Einbildungskraft als jeder andere." Diese Kraft hat ihn Romane, Novellen, Reiseberichte und Gedichte schreiben lassen. In den Niederlanden wurde bereits sein Debütroman "Philip und die anderen" von 1955 breit rezipiert und mit dem Anne-Frank-Preis ausgezeichnet. In Deutschland wurde er mit seiner Novelle "Die folgende Geschichte" von 1991 bekannt. Zu seinem runden Geburtstag senden wir eine Wiederholung aus dem Jahr 2010, Gastgeber ist Norbert Schreiber. (Wdh. von 2010)

Karches, Norawww.deutschlandfunk.de, BüchermarktDirekter Link zur Audiodatei

Karches, Norawww.deutschlandfunk.de, BüchermarktDirekter Link zur Audiodatei

En esta edición de Cuento Contigo, Ramón Parreño presenta parte de lo que es su nueva publicación, “Desde mi casco”. En este capítulo te cuanta cómo fue ir hasta Alemania a hacer una paella. Bernardino Rosendo continúa su aventura, esta vez en tierras peruanas y dirigiéndose al norte donde pretende alcanzar su siguiente objetivo; Ecuador. Cees Nooteboom un afamado escritor de libros de viajes, te presenta un extracto de su libro “Hotel nómada”. Aquí te informa de la situación política de un convulso Mali, poco después de que se haya producido un golpe de estado. Pasando antes por Dakar capital de Senegal, situándote en la peligrosa África de los años 60 coincidiendo con los movimientos de descolonización. Música: Doce meses cover : Shinova. Esta banda ya ha pasado por aquí en dos ocasiones. Fueron versiones oficiales, ya que como yo digo, una banda no comienza a ser famosa hasta que les hacen un cover. Shinova está en el punto justo para dejar las pequeñas salas y comenzar a llenar pabellones. Están de gira con festivales. Si tienes oportunidad acercate a verlos, son un espectáculo. El cover es de Elisa Cuadra, voz muy bella en mi opinión. Living´ Thing cover : Electric Light Orchestra. Esta banda setentera pegó fuerte con muchos de sus temas. Este en concreto es del año 1976 y tiene su aquello de positividad. Se separaron en 1986 y volvieron a la carretera en 2001. El cover es de una banda llamada Evil Woman. Hunger Strike cover: Small Town Titans. Grupo que pese a que su sonido pueda parecer “grounge” de los 90, en realidad se formó en el 2017. Me llamó mucho la atención su sonido retro y por eso están aquí. El cover es de Blacktop Mojo. Six feet under oficial: Kissin´dinamite. Me gustó la canción que forma parte de la serie de HBO “El Pacificador”, donde John Cena muestra sus limitadas dotes para la interpretación (supongo que aprendidas en la WWE) y su gran sentido del humor al interpretar un personaje tan peculiar. La canción es la oficial porque no hay covers de este tema, o por lo menos no he encontrado ninguno con algo de calidad. Crimsom and Clover cover . Tommy James & The Sondelis. Canción original de 1968 donde se habla de manera delicada de cómo el autor quisiera sodomizar a alguien sin concretar, una y otra vez. Y si no, ¿a qué viene lo de Carmesí y Trebol?. Joan Jett and the blackhearts la popularizó de nuevo en 1982 y una larga lista de artistas han seguido haciendo versiones de esta canción. ¿De verdad nadie se ha dado cuenta? ¿Es mi mente enfermiza? No creo. Por cierto, este cover corre a cargo de The Snake Corps.

Fulvio Ferrari"Breve è la vita di tutto quel che arde"Stig DagermanIperborea https://iperborea.comPer la prima volta tradotta in italiano, un'antologia che dà conto di circa dieci anni di attività poetica di Stig Dagerman. «Un giorno all'anno si dovrebbe immaginare / la morte chiusa in una scatoletta bianca. / A nessuna illusione si dovrebbe rinunciare, / nessuno morrebbe per quattro dollari in banca. // (…) Nessuno vien bruciato all'improvviso / e nessuno per strada ha da crepare. / Certo, è menzogna, son del vostro avviso. / Dico soltanto: Possiamo immaginare.» Stig Dagerman espresse anche in versi la vicinanza agli ultimi e l'umanesimo dolente che in una continua tensione tra speranza e disincanto attraversano la sua multiforme opera in prosa. Negli anni 1944-47 e 1950-54, fino al giorno prima di morire, scrisse per il giornale anarchico Arbetaren oltre 1300 dagsedlar, poesie satiriche a commento della cronaca politica e sociale che con il loro tono diretto contribuirono a fare di Dagerman un riferimento identitario per i giovani libertari della sua generazione. Il metro è per lo più tradizionale, quasi da filastrocca, ma la giocosità della rima e del ritmo potenzia per contrasto la durezza dei contenuti: gli accordi della «democratica» Svezia con la Spagna di Franco, i senzatetto di Stoccolma lasciati al freddo, i bambini armati per combattere le guerre dei grandi. Ai brevi componimenti di denuncia, questo volume affianca una scelta di versi in cui la forma irregolare insieme alla riflessione sulla condizione umana, pur sempre intrecciata all'impegno politico, avvicina l'autore alle avanguardie internazionali e ben accoglie simboli e metafore della sua narrativa. Una lettura toccante che aggiunge un tassello significativo al ritratto di uno sperimentatore instancabile al quale ancora oggi s'ispirano scrittori, giornalisti e musicisti di tutta Europa.Fulvio Ferrari (Milano, 1955), professore ordinario di Filologia germanica all'Università di Trento, è traduttore dal tedesco, dalle lingue scandinave (svedese, norvegese, danese e islandese) e dal nederlandese dagli anni Ottanta. Laureato in Lettere moderne presso la Facoltà di Lettere e Filosofia dell'Università degli Studi di Torino, ha frequentato corsi di Lingua nederlandese e Lingue e Letterature scandinave all'Università degli Studi di Milano. Collabora con diverse case editrici, per le quali ha tradotto classici e premi Nobel, come pure voci di punta della narrativa contemporanea, tra cui – oltre a Stig Dagerman – Pär Lagerkvist, Cees Nooteboom, Knut Hamsun, Hans Christian Branner, Torgny Lindgren, Göran Tunström, Fredrik Sjöberg, Gerard Reve e le antiche saghe islandesi. Nel giugno 2016 gli è stato assegnato il Premio Gregor von Rezzori per la migliore opera di traduzione italiana.Stig DagermanAnarchico lucido e appassionato incapace di accontentarsi di verità ricevute, militante sempre in difesa degli umiliati, degli offesi e dell'inviolabilità dell'individuo, Dagerman appartiene alla famiglia dei Kafka e dei Camus e resta nella letteratura svedese una figura culto che non si smette mai di rileggere e riscoprire. Segnato da una drammatica infanzia, intraprende molto giovane una folgorante carriera letteraria bruscamente interrotta dalla tragica morte, lasciando quattro romanzi, quattro drammi, poesie, racconti e articoli che continuano a essere tradotti e ristampati. Iperborea ha pubblicato Il nostro bisogno di consolazione, Il viaggiatore, Bambino bruciato, I giochi della notte, Perché i bambini devono ubbidire?, La politica dell'impossibile, Autunno tedesco e Il serpente.IL POSTO DELLE PAROLEAscoltare fa Pensarehttps://ilpostodelleparole.it

Kopje koffie – bei einer Tasse Kaffee kommen die Journalistinnen Katharina Borchardt und Bettina Baltschev mit Autor:innen aus den Niederlanden und Flandern ins Gespräch und stellen frische Neuerscheinungen aus unseren Nachbarländern vor. Dabei sind auch Auszüge in Originalsprache und viel Persönliches von ihren Gästen zu hören. Der deutsche Bücherpodcast macht Lust und Laune auf eine Entdeckungsreise durch die aktuelle niederländischsprachige Literaturszene und ist ideale Einstimmung auf 2024, wenn die Leipziger Buchmesse die Niederlande und Flandern als Gastland präsentiert.

Links for the Untranslated: https://theuntranslated.wordpress.com/?s=un https://www.patreon.com/andreispage Preorder Solenoid - https://store.deepvellum.org/products/solenoid W.A.S.T.E. MAILING LIST https://www.youtube.com/watch?v=SZAZmzj4CkU&t=1002s SEND US A VOICE MAIL anchor.fm/beyondzero Feature interview - Avner Landes @AvnerLandes Buy here http://www.tortoisebooks.com/store/meiselman Gateway books Lord of the Flies - William Golding My Life as a Man - Philip Roth Pictures of Fidelman - Bernard Malamud Raymond Carver Donald Antrim Leonard Michael Sabbath's Theatre - Roth The Dick Gibson Show - Stanley Elkin Frog - Stephen Dixon Current reads / Recently enjoyed /looking forward to Bram Presser- Book of Dirt A Death: Notes of a Suicide - Zalman Shenour Translated by Daniel Kennedy Javier Marias - The Infatuations, A Heart So White Helen DeWitt - Lightning Rods A Public Burning - Robert Coover Sam Lipsyte - No-one Left to Come Looking For You Sara Lippmann - Lech Christian TeBordo Aaron Hamberger - Hotel Cuba Top 10 Daniel Deronda - George Elliot Red Cavalry - Isaac Babel Dubliners - James Joyce Passage from Home - Isaac Rosenfeld Seize the Day - Saul Bellow Life and Fate - Vasily Grossman Lindmann - Book by Frederic Raphael Frederick Exley - A Fan's Notes Oreo- Fran Ross Rituals - Novel by Cees Nooteboom

Der Sommer ist angebrochen und damit steht für viele der lang ersehnte Urlaub vor der Tür. Neben dem Verreisen bietet diese Zeit aber auch Gelegenheit und Ruhe, um das eine oder andere Buch zur Hand zu nehmen. Wir haben deshalb den Pastoraltheologen und Literaturkenner Prof. Dr. Erich Garhammer gebeten, uns seine literarischen Favoriten für den Sommer 2022 vorzustellen.

Podcastmaker Ditmar Goes neemt je mee door 10+ jaar citybooks. Verhalen die aan bod komen in de podcast: Jeroen van Rooij in Chartres, Annelies Verbeke in Jakarta, Hagar Peeters in Brugge, Ghayath Almadhoun in Antwerpen, Cees Nooteboom in Venetië, Saskia De Coster in Skopje, Els Moors in Karlsruhe en Bernard Dewulf in Oostende. > citybooks.eu > ditmargoes.be

Översättning: Per Holmer Uppläsning: Björn Kjellman MUSIK Alex North: Kärlekstema ur SpartacusEXEKUTÖR Ulf Wakenius, gitarr

Eine Hör-Ankunft im neuen Jahr mit Stationen bei Cees Nooteboom, Hanne Orstavik & dem Suffix -heit

Libri:..Cees Nooteboom, Cerchi infiniti, viaggi in Giappone (trad. Laura Pignatti, Iperborea)..Elena Dal Pra (a cura di), Haiku: il fiore della poesia giapponese da Basho all'Ottocento (Mondadori)..Brian Turner, La mia vita è un paese straniero (trad. Guido Calza, NN Editore)..Musica:..AAVV, Japanese Folk..Giacomo Puccini, Madama Butterfly (Herbert Von Karajan, Filarmonica di Vienna, Mirella Freni, Luciano Pavarotti)..Tom Waits, Big in Japan (Mule Variations)..Michael Kamen, Band of Brothers, Colonna Sonora..Edwin Starr, War (War and Peace)..Fabrizio Coppola, La mia rovina

Berlin sei eine Unglücksstadt für deutsche Regierungen, sagte Stefan Heym. Die Stadt sei voller Zauberer, sagte Cees Nooteboom. Und ein Stadtplaner träumte von einer Symbiose aus Stadtschloss und Palast der Republik. Berlin 1991. Von Winfried Sträter www.deutschlandfunkkultur.de, Zeitfragen Hören bis: 19.01.2038 04:14 Direkter Link zur Audiodatei

Berlin sei eine Unglücksstadt für deutsche Regierungen, sagte Stefan Heym. Die Stadt sei voller Zauberer, sagte Cees Nooteboom. Und ein Stadtplaner träumte von einer Symbiose aus Stadtschloss und Palast der Republik. Berlin 1991. Von Winfried Sträter www.deutschlandfunkkultur.de, Zeitfragen Hören bis: 19.01.2038 04:14 Direkter Link zur Audiodatei

Einen Abschied in 33 Gedichten hat Cees Nooteboom in seinem neuem Gedichtband zelebriert. Gemeinsam sind sie, wie der Untertitel sagt, ein "Gedicht aus der Zeit des Virus". Und so schlägt dieses melancholische Buch einen Bogen von Erinnerungen an den Krieg zu den Ängsten und Bedrohungen von heute. Frank Dietschreit stellt das Buch vor.

Katrin Schumacher mit den 3 Literaturtipps der Woche: Thomas Kunst "Zandschower Klinken", "Hände: Eine Kulturgeschichte" von Jochen Hörisch und "Abschied: Gedicht aus der Zeit des Virus" von Cees Nooteboom.

Nach dem Erscheinen seines neuen Lyrikbands habe ihn eine Freundin angerufen, sagt der niederländische Schriftsteller Cees Noteboom. Die Melancholie darin habe ihr Sorgen bereitet. Doch der Autor präsentiert sich bei einem Besuch in bester Laune. Von Tobias Wenzel www.deutschlandfunkkultur.de, Fazit Hören bis: 19.01.2038 04:14 Direkter Link zur Audiodatei

Der niederländische Autor, inzwischen 87, war bisher ein ständig Reisender. Aus seinen Touren rund um die Welt schöpfte er für seine Gedichte. Momentan sitzt er - wie wir alle - mehr oder weniger fest, was ihn aber auch zum Schreiben bringt, anders vielleicht, melancholischer. Cees Nootebooms neue Sammlung trägt den Titel: "Abschied". Außerdem in der kulturWelt: "Parallels" - Christian Löfflers Versuch, das Schellack-Archiv der Deutschen Grammophon in die Gegenwart zu übersetzen, "Mit Abstand am Schönsten" - eine Ausstellung mit Fotografien von Bernhard Lang im Ingolstädter MKK und: Karneval in Corona-Zeiten auf La Palma.

Der Gedichtband "Abschied - Gedicht aus der Zeit des Virus" von Cees Nooteboom ist recht melancholisch geraten.

Der Gedichtband "Abschied - Gedicht aus der Zeit des Virus" von Cees Nooteboom ist recht melancholisch geraten.

Das Reisen ist für den niederländischen Schriftsteller Cees Nooteboom immer eine besondere Inspirationsquelle.

Översättning: Per Holmer Uppläsning: Christian Fex Diktsamling: Ljus över allt (Edda, 2019) MUSIK Elizabeth Vercoe: Mourningcloak ur Butterfly Effects EXEKUTÖR Peter Bloom, flöjt och Mary Jane Rupert, harpa

Radio Francigena fornisce una voce e un servizio a tutte le realtà culturali, associative, storico-turistiche, di movimento – italiane ed estere – che puntano sul patrimonio culturale, allargato alla qualità della vita e del buon vivere. Slow food, cammino lento, cultura, creatività, prodotti a chilometro zero, riscoperta della parola, della fantasia e dei valori fondamentali della vita. In più: ottima musica e conduttori di talento.

Radio Francigena fornisce una voce e un servizio a tutte le realtà culturali, associative, storico-turistiche, di movimento – italiane ed estere – che puntano sul patrimonio culturale, allargato alla qualità della vita e del buon vivere. Slow food, cammino lento, cultura, creatività, prodotti a chilometro zero, riscoperta della parola, della fantasia e dei valori fondamentali della vita. In più: ottima musica e conduttori di talento.

Radio Francigena fornisce una voce e un servizio a tutte le realtà culturali, associative, storico-turistiche, di movimento – italiane ed estere – che puntano sul patrimonio culturale, allargato alla qualità della vita e del buon vivere. Slow food, cammino lento, cultura, creatività, prodotti a chilometro zero, riscoperta della parola, della fantasia e dei valori fondamentali della vita. In più: ottima musica e conduttori di talento.

Modificar nuestra percepción lírica resulta arduo. Hay estándares. Respecto a la novela, además de tener larga extensión y escribirse en prosa, el desarrollo suele fragmentarse. Una forma maniquea de abordarla que limita realizar lecturas originales como Los zorros vienen de noche (Nuevos Tiempos, Siruela). Igitur

Dichter Cees Nooteboom schreef een nieuwe dichtbundel, ‘Afscheid, Gedicht uit de tijd van het virus’. Een cyclus over de vergankelijkheid van het menselijk bestaan. Over de dood, de oorlog, eenzaamheid en het nieuwe virus. Op 17 september krijgt hij in Spanje de Premio Formentor de Las Palmas uitgereikt voor zijn hele oeuvre. Presentatie: Jellie Brouwer

SNEEUW Alsof het in jouw hoofd niet sneeuwt! Alsof ook bij jou de herinnering er niet als sneeuw uitziet, sneeuwend omlaag valt op alles, en alles vervormt. Een gedachte aan ons daalt over het vroeger zo zonnige landschap. Die tweemaal zachtglooiende heuvels, ginds, in de bocht, bij die palmen, dat zijn onze personen. Zij liggen daar goed op het strand. Boeken van ijs, sigaretten van sneeuw, twee overgebleven toeristen in de verleiding van ijsland, geblakerd in licht van kristal. Zo vergeten wij ons en vallen, wit en geluidloos, over alles van eerdere tijden; wij dwarrelen, zwevend en dansend, over het wit van iets niet.

Wim Daniëls schreef tijdens de quarantaine een roman over een man en vrouw die allebei in Frankrijk werken aan hun proefschrift, en samen verzeild raken in de quarantaine. Het proefschrift van de man gaat over de baarmoeder, dat van de vrouw over de interpunctie. Twee onderwerpen waar Wim zélf eerder boeken over schreef, dus ook daar gaat het over in deze Oeverloos. Maar ook over de momenten dat Wim afknapte op Bob Dylan en op Cees Nooteboom, over de nieuwe coronataal en ook over mensen die klagen over klagers: ‘klaagklagers’.

Wim Daniëls schreef tijdens de quarantaine een roman over een man en vrouw die allebei in Frankrijk werken aan hun proefschrift, en samen verzeild raken in de quarantaine. Het proefschrift van de man gaat over de baarmoeder, dat van de vrouw over de interpunctie. Twee onderwerpen waar Wim zélf eerder boeken over schreef, dus ook daar gaat het over in deze Oeverloos. Maar ook over de momenten dat Wim afknapte op Bob Dylan en op Cees Nooteboom, over de nieuwe coronataal en ook over mensen die klagen over klagers: ‘klaagklagers’.

Vandaag: Christiaan Weijts leest 'Rituelen' van Cees Nooteboom Christiaan Weijts (1976) studeerde Nederlands en literatuurwetenschap aan de Universiteit Leiden. Hij is columnist in NRC en De Groene Amsterdammer en auteur van romans als Art. 285b, Via Cappello 23, en Euforie. Cees Nooteboom (1933) is schrijver van romans, poëzie en reisverslagen. Zijn werk is vaak vertaald en bekroond. Zijn beroemdste roman is Rituelen (1980), dat ook is verfilmd (1989). Om je verblijf deze dagen te veraangenamen vind je elke dag een verhaal of gedicht uit de Nederlandse literatuur. Uitgekozen en voorgelezen vanuit huis door Neerlandici en auteurs. Het Verblijf is een initiatief van Marc van Oostendorp. Redactie: Johan Oosterman, Iris van Erve, Jaap de Jong, Lot Broos. Presentatie, format, productie en muziek: Michiel van de Weerthof. Het verblijf wordt mede mogelijk gemaakt door de Nederlandse Taalunie.

Annemieke Bosman spreekt Willemijn van der Zwaan, zij is curator van de tentoonstelling De eerste foto van God, met foto's van Eddy Posthuma de Boer die nu te zien in is het Fotomuseum Den Haag. EDDY POSTHUMA DE BOER: In deze tentoonstelling wordt vooral de periode van de jaren vijftig tot aan begin van de jaren tachtig uit het oeuvre van Eddy Posthuma de Boer uitgelicht, waaronder werken uit zijn eerste grote tentoonstelling in het Stedelijk Museum Schiedam in 1961. Daarnaast wordt de nadruk gelegd op zijn bijzondere band met de literaire wereld. Zijn liefde voor taal en literatuur zien we terug in de vele auteursportretten maar ook in de woordgrappen die Posthuma de Boer vindt op naambordjes, in etalages en tijdens toevallige ontmoetingen van tekst en passanten. De titel van de tentoonstelling De eerste foto van God verwijst naar het gedicht dat Cees Nooteboom (1933) heeft gemaakt bij een portret van een eenvoudige boer uit Spanje. Wordt de boer die met zijn arbeid zo dichtbij de natuur staat hier geportretteerd als schepper, zijn voeten stevig op de nog te bewerken grond? Of is de werkelijke schepper de fotograaf die het beeld van de mens creëert?

In Aflevering 6 bezoek ik Neerlands meest mondiale auteur: Cees Nooteboom. Boeken en schrijvers door Cees genoemd Conny Palmen  - Het drama van de afhankelijkheid Mario Vargas Llosa - Het feest van de bok Cynan Jones - De lange droogte Vermelde oeuvres  Jorge Luis Borges W.F. Hermans Vladimir Nabokov César Vallejo Wallace Stevens Eugenio Montale

Cees Nooteboom, schrijver des vaderlands, schrijver van Europa: in het buitenland geldt hij als hét gezicht van de Nederlandse literatuur. In veel Duitse boekhandels heeft hij een plankje voor zichzelf en hij wordt vaak genoemd als Nederlandse kandidaat voor de Nobelprijs. Nooteboom (1933) werd in Den Haag geboren als koopmanszoon en verhuisde als kind ontelbare keren. Sindsdien bestaat zijn leven uit zwerven, reizen, schrijven. Nog altijd reist hij alle windstreken af en leidt zo meerdere levens tegelijk. Met zijn roman Rituelen (1980) maakte hij voorgoed naam maar hij is altijd in beweging gebleven: naast romans schrijft hij essays, reisverhalen, vertalingen, romans, reportages, gedichten. Schrijven is voor hem als ademen. Nooteboom woont afwisselend in Nederland, Duitsland en Spanje, als hij tenminste niet op reis is. Hij ontving in 2004 de P.C. Hooftprijs en in 2009 de Prijs der Nederlandse Letteren. Op tweede kerstavond zal hij vertellen over zijn veelzijdige schrijverschap en boeiende leven tijdens het laatste Marathoninterview van dit jaar. Journalist/interviewer Carolina Lo Galbo werkt sinds 2016 voor de VPRO als presentator van het tv programma VPRO Boeken. Eén ding weet ze zeker: met Cees Nooteboom zal ze niet snel uitgepraat raken.

Cees Nooteboom, schrijver des vaderlands, schrijver van Europa: in het buitenland geldt hij als hét gezicht van de Nederlandse literatuur. In veel Duitse boekhandels heeft hij een plankje voor zichzelf en hij wordt vaak genoemd als Nederlandse kandidaat voor de Nobelprijs. Nooteboom (1933) werd in Den Haag geboren als koopmanszoon en verhuisde als kind ontelbare keren. Sindsdien bestaat zijn leven uit zwerven, reizen, schrijven. Nog altijd reist hij alle windstreken af en leidt zo meerdere levens tegelijk. Met zijn roman Rituelen (1980) maakte hij voorgoed naam maar hij is altijd in beweging gebleven: naast romans schrijft hij essays, reisverhalen, vertalingen, romans, reportages, gedichten. Schrijven is voor hem als ademen. Nooteboom woont afwisselend in Nederland, Duitsland en Spanje, als hij tenminste niet op reis is. Hij ontving in 2004 de P.C. Hooftprijs en in 2009 de Prijs der Nederlandse Letteren. Op tweede kerstavond zal hij vertellen over zijn veelzijdige schrijverschap en boeiende leven tijdens het laatste Marathoninterview van dit jaar. Journalist/interviewer Carolina Lo Galbo werkt sinds 2016 voor de VPRO als presentator van het tv programma VPRO Boeken. Eén ding weet ze zeker: met Cees Nooteboom zal ze niet snel uitgepraat raken.

Verhalen die dichterbij komen dan de waan van de dag ons meestal toelaat. Ontmoetingen van geïnteresseerde journalisten met interessante mensen die boeiend vertellen. In een speciaal geprepareerde ruimte worden verteller en ondervrager alleen gelaten om een zo hoog mogelijke concentratie te waarborgen. Op deze manier krijgt u, de luisteraar, het achterste van de tong te horen. Vandaag Cees Nooteboom, schrijver des vaderlands, schrijver van Europa, geinterviewd door Carolina Lo Galbo, oa presentator van VPRO Boeken

Cees Nooteboom, schrijver des vaderlands, schrijver van Europa: in het buitenland geldt hij als hét gezicht van de Nederlandse literatuur. In veel Duitse boekhandels heeft hij een plankje voor zichzelf en hij wordt vaak genoemd als Nederlandse kandidaat voor de Nobelprijs. Nooteboom (1933) werd in Den Haag geboren als koopmanszoon en verhuisde als kind ontelbare keren. Sindsdien bestaat zijn leven uit zwerven, reizen, schrijven. Nog altijd reist hij alle windstreken af en leidt zo meerdere levens tegelijk. Met zijn roman Rituelen (1980) maakte hij voorgoed naam maar hij is altijd in beweging gebleven: naast romans schrijft hij essays, reisverhalen, vertalingen, romans, reportages, gedichten. Schrijven is voor hem als ademen. Nooteboom woont afwisselend in Nederland, Duitsland en Spanje, als hij tenminste niet op reis is. Hij ontving in 2004 de P.C. Hooftprijs en in 2009 de Prijs der Nederlandse Letteren. Op tweede kerstavond zal hij vertellen over zijn veelzijdige schrijverschap en boeiende leven tijdens het laatste Marathoninterview van dit jaar. Journalist/interviewer Carolina Lo Galbo werkt sinds 2016 voor de VPRO als presentator van het tv programma VPRO Boeken. Eén ding weet ze zeker: met Cees Nooteboom zal ze niet snel uitgepraat raken.

Schrijver des vaderlands, Cees Nooteboom, gaat in gesprek met Carolina Lo Galbo. Begin 2018 verschijnt van de Utrechtse hoogleraar Neerlandistiek Geert Buelens (1971) een vuistdik boek over de jaren zestig, een werk waar hij maar liefst tien jaar aan werkte. Het barst bijkans uit elkaar van de kennis, niet alleen over literatuur, en ook niet enkel over Nederland. Elke relevante cultuuruiting uit elk denkbare land – van Brazilië tot de volksrepubliek China – passeert in zijn boek.

00:31 Column van Sheila Sitalsing over de VVD onder Rutte-III. 03:38 Schrijver Cees Nooteboom over de Catalaanse crisis in zijn thuisland Spanje. 28:31 Schuim & As met Ann Demeester, directeur van het Frans Hals Museum. 33:18 Oxford-econoom Kate Raworth wordt de nieuwe Keynes genoemd. Over haar theorie 'Doughnut Economics.'

00:31 Column van Sheila Sitalsing over de VVD onder Rutte-III. 03:38 Schrijver Cees Nooteboom over de Catalaanse crisis in zijn thuisland Spanje. 28:31 Schuim & As met Ann Demeester, directeur van het Frans Hals Museum. 33:18 Oxford-econoom Kate Raworth wordt de nieuwe Keynes genoemd. Over haar theorie 'Doughnut Economics.'

The Consequences (DoppelHouse Press) Dutch author Niña Weijers took the world of European literature by storm in 2014 with her debut novel The Consequences, which has sold over 30,000 copies in Holland and garnered critical praise for its maturity and ambition. Using deft and captivating prose, Weijers tells the story of Minnie Panis, a young and talented conceptual artist, as she navigates love affairs, her unexpected success in the art world, and her relationship with an emotionally distant mother. Beginning with Minnie’s near-death experience falling through the ice during her ultimate artwork, Weijers takes readers on a rollercoaster ride as Minnie uncovers the truth behind her premature birth. The doctor who saves her life, twice, enters Minnie into his clinic, whose motto All the fish needs is to get lost in the water helps her arrive at the border of life’s ebb, where meaningful art and revelations occur. An intimate, often humorous exploration of the intertwining cycles of death, rebirth and coincidence, The Consequences is a Bildungsroman that echoes far beyond the last page. Praise for The Consequences “The Consequences attempts something that's not easy, and succeeds. A person thinks about herself exhaustively, yet doesn’t become a bore. She writes about what she’s doing and you want to know all about it because it’s so vividly told. The temptation not to exist, to disappear from the world you're walking around in, the art you come upon and live with—when you write it down it sounds like heavy going; When you read it it’s light. So read it.” —Cees Nooteboom, Award-winning author of The Following Story and Rituals “In this novel, tingling with ambition and fascinating ideas, the life and art of the main character revolve around loss, existence and disappearance. A determined tone characterizes this crazy book.” —NRC Handelsblad, 5 stars (Netherlands)  “The novel grates and creaks, and is loaded with questions, leaps and side paths, but that is one of its charms. Up to the last disturbing sentence the writer holds the reader in her manipulative grip.” —De Groene Amsterdammer (Netherlands) “Niña Weijers’ remarkable, inventive novel depicts a contemporary conceptual artist at the height of her fame whose blasé art project has unintended consequences. Weijers invokes Kurt Vonnegut in the course of the narrative, and this novel shares Vonnegut’s sense of how things can be simultaneously real and absurd. Movies and books notoriously fail to capture the social and spiritual atmosphere of the contemporary art world, but Weijers nails it. Her book is beautifully written, surprising and often profound.”—Chris Kraus, author of I Love Dick, and Aliens and Anorexia Niña Weijers studied literary theory in Amsterdam and Dublin. She has published short stories, essays and articles in various Dutch literary magazines. She is a regular contributor to the weekly magazine De Groene Amsterdammer, and an editor of De Gids. Her debut novel The Consequences (De consequenties) was first published in Dutch in May 2014. It won the 2014 Anton Wachter Prize for best first novel, the Opzij Feminist Literature Prize, the Lucy B. & C.W. van der Hoogt Prize, and was shortlisted for the Libris Prize and the Golden Boekenuil, the two most important Dutch and Flemish literary awards. So far, it has sold over 30,000 copies, and has been published in five languages. Meredith Alling is a writer based in Los Angeles. Her debut collection of short stories, Sing the Song, is available from Future Tense Books (futuretensebooks.com). 

VOORPROEFJE Na de zomer verschijnt het audioboek 'De omweg naar Santiago' van Cees Nooteboom, ingesproken door Jan Donkers. Luister nu alvast naar een kort fragment.

Conférence du 6 avril 2016 ; entretien avec Margot Dijkgraaf, Philippe Noble. En partenariat avec la Fondation del Duca - Institut de France.

Conférence du 6 avril 2016 ; entretien avec Margot Dijkgraaf, Philippe Noble. En partenariat avec la Fondation del Duca - Institut de France.

533. Een dagenboek beschrijft vijfhonderddrieëndertig dagen uit het leven van de schrijver zelf, met zijn dagelijkse zorg voor zijn huis en planten, zijn gedachten over de wereld en zijn plek in het universum. Nootebooms blik strekt zich ook ver voorbij de horizon uit, oplettend en nieuwsgierig als hij is. Met scepsis kijkt Nooteboom naar een Europa dat dreigt uiteen te vallen, hij overdenkt de dood van David Bowie, hij ziet de sterren en voelt de vergetelheid.

Znani nizozemski pisatelj Cees Nooteboom in njegova soproga Simone Sassen sta literarna popotovanja izrabila tudi za obiske pokojnih duhovnih prijateljev. Ti obiski so zbrani v knjigi Tombas – kot fotografije grobov znanih pesnikov in pisateljev.

This quixotic ‘novel of ideas’ blends philosophical reflection with the haunting tale of Herman Mussert, a retired, outmoded ancient language teacher preoccupied with Classical antiquity. After falling asleep one evening in Amsterdam, he mysteriously wakes the next morning in a hotel room in Lisbon where he slept with another man’s wife twenty years earlier. From here Mussert embarks on an enigmatic journey of the mind, contemplating passion, death, wisdom and disillusionment. Presented by Harriet Gilbert.

Operan Madama Butterfly är ett av operavärldens mest spelade verk, nu sätts den upp av regissören Kirsten Harms på Kungliga operan i Stockholm. Kritikens programledare Gunnar Bolin ser den tillsammans med operakritikern Ella Petersson. Samtidigt i Karlstad ser Per Feltzin, kulturredaktionens operaexpert, Wermland Operans Trilogin, tre klassiker i ny tappning. Regissören Tobias Kratzer binder samman Barberaren i Sevilla och Figaros Bröllop med Beethovens Fidelio, och allt har premiär under samma vecka! Och, nu är det 25 år sedan Berlinmuren föll, en dramatisk vändning i världshistorien som givetvis blivit stoff för en mängd berättelser. Förläggare Svante Weyler och översättaren Aimée Delblanc medverkar i Kritiken för ett samtal om hur "Die Wende" skildrats och tagit plats i tyska romaner och filmer . Dessutom har Jenny Aschenbrenner träffat den nederländske författaren Cees Nooteboom, som ofta nämns i Nobelsammanhang, för att prata om hans syn på kritiker och det egna författarskapet. Programledare Gunnar Bolin Producent Maria Götselius

Een bloemlezing van Voetlicht, het voordrachtsprogramma van De Avonden in samenwerking met de Stichting Literaire Activiteiten Amsterdam (SLAA), zoals opgenomen in politiek en cultureel debatcentrum De Balie in Amsterdam.  Vandaag met nieuwe teksten van Cees Nooteboom, Elke Geurts en Rodaan Al Galidi. En toneelschrijver Don Duyns voert samen met acteur Dick van den Toorn een [...]

Dutch author, Cees Nooteboom discusses the translation process and his poems of myth and landscape inspired by the drawings of Berlin artist, Max Neumann.

‘Voetlicht'. Het wekelijkse voordrachtsprogramma van VPRO’s De Avonden in samenwerking met de Stichting Literaire Activiteiten Amsterdam (SLAA), rechtstreeks vanuit het politiek en cultureel debatcentrum De Balie in Amsterdam. Deze week met nieuwe teksten van Cees Nooteboom, Elke Geurts en Rodaan Al Galidi. En toneelschrijver Don Duyns voert samen met Dick van den Toorn een [...]

One of the Netherlands' most distinguished living authors, Cees Nooteboom discussed short stories, death and translation with A.S. Byatt. Chaired by Jan Dalley, Arts Editor of the Financial Times. See acast.com/privacy for privacy and opt-out information.

Van de hand van Cees Nooteboom verschenen in de loop der jaren essays, dichtbundels en romans. Minstens zo bekend en geliefd werd hij echter met zijn literaire reisverhalen. Aanvankelijk gingen die verhalen over Oost-Europa, waar Nooteboom getuige was van zowel de Hongaarse opstand in 1956 als van de val van de [...]

Tengevolge van een telfout door Broekema met het draaiboek van de 169ste aflevering loopt de telling van de draaiboeken één achter. Gasten: - Jan Prijt (telefoon), voorzitter van de Groningse vereniging de Molleboon, gast voor de rubriek sportfacetten. - Gerard Kamphuis (telefoon), secretaris van de eiergooivereniging, gast voor de rubriek sportfacetten. - Cees Nooteboom (telefoon), [...]

Tengevolge van een telfout door Broekema met het draaiboek van de 169ste aflevering loopt de telling van de draaiboeken één achter. Datum: 1256 oktober 1984 / 1051 april 1985 / 746 februari 1986  Gasten: Jaap van Zweden, violist (telefoon), Shireen Strooker, actrice (telefoon), Hans van der Togt, presentator (telefoon), Cees Nooteboom, schrijver (telefoon), Matthias de [...]

This week’s podcast features an interview with Heather Reyes, co-founder of Oxygen Books, and co-editor of the latest addition to their City-Lit series, which appropriately enough in the week which marks the twentieth anniversary of the Berlin Wall coming down, paints a portrait in words of Berlin. Although there are plenty of old favourites such as Christopher Isherwood, Alfred Döblin and Len Deighton, the emphasis of the book is on unexpected vantage points and new, less familiar voices. So there is no dutiful trot through the city’s history “from earliest times to the present day”, but instead themed sections which try to get under the skin of the city. Off the beaten track, some of the highlights of the book for me were: Rolf Schneider on the disappearing Berlin pub or Kneipe (it used to be said that every street crossing in Berlin had four corners and five corner pubs – but not any more); Dutch novelist Cees Nooteboom‘s reflections on a city every inch of which is “steeped in history”, from the opening of …

Lost Paradise (Grove) In this duel of interpretations, Dutch writer Nooteboom (who has been repeatedly shortlisted for the Nobel Prize) shows the whipper-snapper Michael Silverblatt that there are simpler, clearer, realer reasons for the angels in Lost Paradise than the over-interpreting Silverblatt wants to believe.

All Souls Day (Harcourt) Although afternoon television talk shows have made us all too familiar with the stages of grief, Cees Nooteboom's philosophical novel offers a different perspective...

Roads to Santiago (Harcourt, Brace) The European award-winning novelist Cees Nooteboom explores the metaphysics of travel...

The Following Story   Death and metamorphosis play important roles in Cees Nooteboom's award-winning new novel...

De vlotte intellectueel Hans van Mierlo was in de zomer van 1989 de eerste gast van het seizoen. Henk van Hoorn ontving hem in de studio van de Hilversumse VPRO-villa. De oprichter van D’66 en oud-minister van Defensie (in het tweede en derde kabinet-Van Agt) was in de zomer van 1989 fractieleider van en Tweede Kamerlid voor zijn partij. Zijn grote wapenfeit – het tot stand brengen van de paarse kabinetten – zou nog enkele jaren op zich laten wachten. Op 14 oktober 1966 had Van Mierlo – tot dan toe bekend als journalist van Het Handelsblad – samen met 43 andere ‘homines novi’ de ‘sociaal-liberale’ partij Democraten 1966. Hij was destijds 35 jaar en populair. In de Nederlandse samenleving, die sterk aan het veranderen was, raakte hij een gevoelige snaar bij veel (jonge, intellectuele) kiezers. Bij de verkiezingen van 1967 wist hij het ongekende aantal van zeven zetels te behalen. In 1989 zat D’66 met 9 zetels in de Kamer en had zowel Hans van Mierlo als zijn partij de pieken en dalen van de politiek leren kennen. ----------------------------------- Biografie Hans van Mierlo geb. 18 augustus 1931 te Breda Van houthakker tot politiek vernieuwer tot éminence grise Henricus Antonius Franciscus Maria Oliva van Mierlo – naar zijn initialen ook wel HAFMO genoemd – werd in 1931 in Breda geboren. Hij was de oudste zoon van een steenfabrikant, na hem volgden vijf zussen. Een groot deel van de rest van de ‘roomse’ familie Van Mierlo had zich in het bankieren bekwaamd. De kleine Hans groeide in rijkdom op. Hij herinnerde zich nog dat hij daar op een nare manier mee werd geconfronteerd op het plaatselijke voetbalveld: “Ik was rijk en had mooie schoenen met noppen, maar ik kon niet voetballen. De arme jongens konden wel voetballen en droomden over schoenen zoals de mijne”. Met Breda had hij niet zoveel, met Brabant wel: “Ik heb altijd geprobeerd te voorkomen dat ik mijn zachte g zou verliezen. Ik vind zelf de zachte g mooier dan de harde.” Op zijn twaalfde moet Van Mierlo naar een jongenskostschool in Oss en op zijn veertiende plaatsen zijn ouders hem op het beroemde – en beruchte, want zeer strenge – jongensinternaat van de paters jezuïten, het Canisius College in Nijmegen. Hij zit daar elf maanden per jaar, ver van huis. In zijn latere leven had hij elk jaar aan het eind van augustus buikpijn: het schooljaar begon weer. Na zijn schooltijd ging Van Mierlo rechten studeren aan de Katholieke Universiteit Nijmegen, maar hij vertrok al snel naar het buitenland voor wat minder academischer bezigheden. Hij werd visser in Marseille, hakte hout voor een klooster op een mediterraan eiland, was havenarbeider in Perpignan, redacteur bij de Franse krant L’Indépendant in Zuid-Frankrijk. Bij zijn terugkeer in 1960 besloot hij toch zijn doctoraalexamen te doen. Hij werd meester in de rechten en ging in Amsterdam wonen. Hij woont tegenwoordig nog altijd in het huis aan de Herengracht dat hij toen betrok. Hij begon voor Het Handelsblad te schrijven, eerst als redacteur binnenland, later als hoofdredacteur van de opiniepagina. In 1967 stopte hij bij het Handelsblad, omdat hij, misschien wel tegen wil en dank, naar de Tweede Kamer werd beroepen. Op 30 april 1966 kwam een aantal jonge ‘links-liberalen’ in Amsterdam bij elkaar uit onvrede over de toenemende onduidelijkheid in de Nederlandse politiek. Die onduidelijkheid was ontstaan door een groeiende ontzuiling en ontkerkelijking van de maatschappij. Democraten 1966, afgekort D’66, zag op 14 oktober van dat roerige jaar het levenslicht. 44 Zogenaamde ‘homines novi’, jonge intellectuelen, waren verantwoordelijk voor de nieuwe sociaal-liberale partij. Van Mierlo die door iedereen als leider werd gezien, wilde dat aanvankelijk helemaal niet zijn, het “doet hem teveel aan de oorlog denken”. Hij was niet bedreven in het managen en zijn organisatietalent was ook niet om over naar huis te schrijven, maar hij inspireerde zijn partijgenoten. Bij de verkiezingen van 1967 behaalde de partij een voor een nieuwkomer ongehoord aantal van zeven zetels in de Tweede Kamer. Vooral het verkiezingsfilmpje met Hans van Mierlo, die in een oude loden en te grote jas van zijn oom door de regen liep, maakte indruk op het publiek. De opkomst van de jonge ster aan het politieke firmament trok zelfs de aandacht van de New York Times. Die kopte na de verkiezingen met ‘Star Rises in Dutch Politics’. Maar aan het begin van de jaren zeventig stootte Van Mierlo’s innige relatie met de PvdA veel partijgenoten voor het hoofd. Van Mierlo moest plaats maken voor Jan Terlouw, maar bleef lid van de Tweede Kamer om het buitenlandbeleid van de partij te vertegenwoordigen. Zijn politieke loopbaan leek in rustiger vaarwater terecht te zijn gekomen en sommigen dachten dat het misschien wel helemaal was gedaan met de politicus Van Mierlo. Dat veranderde toen hij op 11 september 1981 toetrad tot het kabinet Van Agt/Den Uyl, dat geen lang leven was beschoren. Ruim een jaar later was hij, waarschijnlijk tot zijn eigen opluchting, geen minister van Defensie meer, een baan die hij naar eigen zeggen zeker niet had nagestreefd. De mislukking van het kabinet, en daarmee van Van Mierlo als minister, deed D’66 geen goed bij de verkiezingen. Er gingen elf zetels verloren. Van Mierlo trok zich terug in de Eerste Kamer. Het tij keerde in 1985 toen de oude leider zijn elan ook weer had hervonden. Na de verkiezingen van 1986, die D’66 3 zetels extra opleverde, werd hij weer fractieleider van zijn partij en nam zitting in de Tweede Kamer. De daaropvolgende acht jaar bleef hij dat. Totdat Wim Kok, lijsttrekker van de Partij van de Arbeid, in 1994 de verkiezingen won. ‘Won’ is wellicht een groot woord – de partij verloor twaalf zetels – maar het CDA had het nog slechter gedaan (min twintig zetels). D’66 kon daarvan profiteren: de tijd was gekomen voor regeringsdeelname. Het eerste paarse kabinet, een coalitie van het PvdA, de VVD en D’66, was geboren. Van Mierlo werd in het eerste kabinet-Kok minister van Buitenlandse Zaken, een functie die hem vanwege zijn gebrekkige dossierkennis niet veel bewonderaars opleverde. De grote lijnen, daar was Van Mierlo beter in. Als minister van Buitenlandse Zaken was hij vaak onderweg. Toch bleef hij fractieleider van zijn partij. Iets wat hij gezien de resultaten van de verkiezingen in 1998 beter niet had kunnen doen: D’66 verloor tien zetels. Van Mierlo besloot de politiek definitief de rug toe te keren en gaf het stokje door aan Els Borst, die hij zelf tot opvolger had gebombardeerd: “Het is een meisje geworden en we noemen haar Els”. Twee maanden na zijn aftreden als minister van Buitenlandse Zaken werd Van Mierlo als minister van Staat benoemd. Een jaar na zijn ‘pensionering’, zoals hij het ook zelf noemt, ontmoette Van Mierlo de schrijfster Connie Palmen, bij Cees Nooteboom thuis. Het paar was, tot zijn dood, onafscheidelijk. ----------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Dat je ieder moment standpunten moet hebben, over alles, dat is heel raar" Hans van Mierlo, boegbeeld van D'66 - ook na een kleine tien jaar dat hij de actieve politiek vaarwel heeft gezegd - heeft niet altijd overal een mening over: "Dat is één van de makken van het beroep, dat je voortdurend moet voordoen alsof je overal iets van vindt, en dat heeft niemand. Dus waarom zou een politicus dat wel doen? HvH: daar wordt ie voor betaald. HvM: daarvoor? Nee, niet om zich te vervalsen. Dat je ieder moment standpunten moet hebben, over alles, dat is heel raar, dat hoeft helemaal niet. Maar dat is de cultuur geworden. Zegt u eens, wat vindt u daarvan?" En hoewel hij geen last heeft van bescheidenheid, heeft ook hij last van onzekerheden: "De angst dat je hoger wordt ingeschat door de mensen dan je zelf vindt dat je waard bent. En dat ik dan moet voldoen aan een niveau en een eis. En dat ik zelf heb opgebouwd, maar dat is met geluk gebeurt en dat er een moment komt, dat voor iedereen zonneklaar duidelijk wordt dat het verwachtingspatroon veel te hoog is. Dat had ik twintig jaar geleden al en daar heb ik nu nog steeds last van. Soort van faalangst, hoewel ik niet van de variant last heb, waarbij functioneren onmogelijk is. Alle toespraken vind ik een opgaaf. Ik probeer het ook altijd zo te krijgen dat ik niet uit mijzelf hoef te praten, maar dat het een vraag is waar ik antwoord op kan geven. De ongevraagde mededeling is zoveel meer pretentieus dan de gevraagde mededeling. Daarom ben ik zo tegen interviews waarin de vragen worden weggelaten. Dat deed Ischa Meijer in Vrij Nederland, nu niet meer. De ongevraagde mededeling heeft veel meer pretentie en krijgt daardoor een hele andere lading en een ander karakter." Henk van Hoorn haalt een uitspraak van Van Mierlo's dochter aan: hij kan beter ophouden met de hele santekraam van D'66, want zonder hem stort de partij toch meteen als een kaartenhuis in elkaar. Van Mierlo denkt dat die mening voortkomt uit frustratie dat hij zo weinig thuis was, want "partijen hangen op gezette tijden in hun geschiedenis altijd van iemand af. En dat zijn de christelijke partijen van hun grote voormannen geweest, dat is de VVD van Wiegel geweest, dat is de PvdA van Den Uyl en nu van Wim Kok. Je moet er nu niet aan denken dat Kok het bijltje er bij neer gooit. Maar het is niet Nederlands om dat te vinden. Er is natuurlijk nu een fase waarin de partij sterk afhankelijk is van mij. Maar dat is al een stuk minder dan drie jaar geleden, toen ik van buitenaf terug moest komen." Helemaal ziek wordt Van Mierlo van de typering 'verpakking', die hem vaak ten deel valt. Hij zou D'66 alleen een gezicht geven, geen inhoud: "Ik vind het zo minachtend om te praten over verpakking, ik vind dat zo'n belediging. Een gezicht, er zit een gloed in die ogen, dat is de ziel. Dat gepraat over verpakking, dat vind ik zo'n minachting. Ik draag het gedachtegoed uit, dat ben ik. Een journalist die iets niet goed onder woorden kan brengen, behoort geen journalist te worden, en voor een politicus geldt hetzelfde. Gelukkig zijn er mensen die zeggen: ”Die van Mierlo zegt vaak wat hij denkt." Dat partijprogramma heb ik zelfs niet helemaal in mijn hoofd, en detail." -------------------------------------------- De interviewer: Henk van Hoorn "Ik zag het wel een beetje als een lakmoesproef voor hem" "Het gesprek met Hans van Mierlo was een strijdgesprek, behoorlijk pittig. Ik lag niet ademloos aan de voeten van de geïnterviewde. Maar dat heb je vaker als je iemand moet interviewen waar je politiek, zeg maar, meer verwantschap mee hebt. Die mensen pak je harder aan. Ik wilde hem toch testen. Van Mierlo was iemand die in de Kamer had bewezen achter zijn standpunten te staan en je wilt dan toch in zo’n gesprek achterhalen tot hoe ver hij gaat, wat hij écht denkt. Daar is zo’n marathoninterview ook bij uitstek geschikt voor. Het was in die zin een soort lakmoesproef voor hem." "Hij begon het gesprek meteen met de mededeling dat hij als politicus voortdurend overal iets van moest vinden. Ja, wat denk je dan? Hij is de geboren aarzelaar. Ik kende hem al heel lang. Ik heb hem letterlijk zien komen. Ik was er als verslaggever bij in Krasnapolsky in 1966 toen hij daar stond te vertellen hoe het allemaal verder moest en ik er met mijn microfoon onder stond. En ik heb hem natuurlijk in de Kamer meegemaakt toen ik bij Den Haag Vandaag werkte. Ik kom niet op feestjes met politici, maar in de wandelgangen kom je elkaar toch regelmatig tegen." "We hadden na het interview allebei het gevoel dat er meer in had gezeten. Niet dat er nog een heleboel onderwerpen niet behandeld waren, maar die paar uur blijken toch te weinig om overal diep op in te gaan. Je moet toch keuzes maken in zo’n gesprek. Het interview duurde op Radio 5 al heel wat minder lang dan daarvoor. Waren het nog steeds vierenhalf uur? Zo zie je maar hoe de tijd vliegt."

De vlotte intellectueel Hans van Mierlo was in de zomer van 1989 de eerste gast van het seizoen. Henk van Hoorn ontving hem in de studio van de Hilversumse VPRO-villa. De oprichter van D’66 en oud-minister van Defensie (in het tweede en derde kabinet-Van Agt) was in de zomer van 1989 fractieleider van en Tweede Kamerlid voor zijn partij. Zijn grote wapenfeit – het tot stand brengen van de paarse kabinetten – zou nog enkele jaren op zich laten wachten. Op 14 oktober 1966 had Van Mierlo – tot dan toe bekend als journalist van Het Handelsblad – samen met 43 andere ‘homines novi’ de ‘sociaal-liberale’ partij Democraten 1966. Hij was destijds 35 jaar en populair. In de Nederlandse samenleving, die sterk aan het veranderen was, raakte hij een gevoelige snaar bij veel (jonge, intellectuele) kiezers. Bij de verkiezingen van 1967 wist hij het ongekende aantal van zeven zetels te behalen. In 1989 zat D’66 met 9 zetels in de Kamer en had zowel Hans van Mierlo als zijn partij de pieken en dalen van de politiek leren kennen. ----------------------------------- Biografie Hans van Mierlo geb. 18 augustus 1931 te Breda Van houthakker tot politiek vernieuwer tot éminence grise Henricus Antonius Franciscus Maria Oliva van Mierlo – naar zijn initialen ook wel HAFMO genoemd – werd in 1931 in Breda geboren. Hij was de oudste zoon van een steenfabrikant, na hem volgden vijf zussen. Een groot deel van de rest van de ‘roomse’ familie Van Mierlo had zich in het bankieren bekwaamd. De kleine Hans groeide in rijkdom op. Hij herinnerde zich nog dat hij daar op een nare manier mee werd geconfronteerd op het plaatselijke voetbalveld: “Ik was rijk en had mooie schoenen met noppen, maar ik kon niet voetballen. De arme jongens konden wel voetballen en droomden over schoenen zoals de mijne”. Met Breda had hij niet zoveel, met Brabant wel: “Ik heb altijd geprobeerd te voorkomen dat ik mijn zachte g zou verliezen. Ik vind zelf de zachte g mooier dan de harde.” Op zijn twaalfde moet Van Mierlo naar een jongenskostschool in Oss en op zijn veertiende plaatsen zijn ouders hem op het beroemde – en beruchte, want zeer strenge – jongensinternaat van de paters jezuïten, het Canisius College in Nijmegen. Hij zit daar elf maanden per jaar, ver van huis. In zijn latere leven had hij elk jaar aan het eind van augustus buikpijn: het schooljaar begon weer. Na zijn schooltijd ging Van Mierlo rechten studeren aan de Katholieke Universiteit Nijmegen, maar hij vertrok al snel naar het buitenland voor wat minder academischer bezigheden. Hij werd visser in Marseille, hakte hout voor een klooster op een mediterraan eiland, was havenarbeider in Perpignan, redacteur bij de Franse krant L’Indépendant in Zuid-Frankrijk. Bij zijn terugkeer in 1960 besloot hij toch zijn doctoraalexamen te doen. Hij werd meester in de rechten en ging in Amsterdam wonen. Hij woont tegenwoordig nog altijd in het huis aan de Herengracht dat hij toen betrok. Hij begon voor Het Handelsblad te schrijven, eerst als redacteur binnenland, later als hoofdredacteur van de opiniepagina. In 1967 stopte hij bij het Handelsblad, omdat hij, misschien wel tegen wil en dank, naar de Tweede Kamer werd beroepen. Op 30 april 1966 kwam een aantal jonge ‘links-liberalen’ in Amsterdam bij elkaar uit onvrede over de toenemende onduidelijkheid in de Nederlandse politiek. Die onduidelijkheid was ontstaan door een groeiende ontzuiling en ontkerkelijking van de maatschappij. Democraten 1966, afgekort D’66, zag op 14 oktober van dat roerige jaar het levenslicht. 44 Zogenaamde ‘homines novi’, jonge intellectuelen, waren verantwoordelijk voor de nieuwe sociaal-liberale partij. Van Mierlo die door iedereen als leider werd gezien, wilde dat aanvankelijk helemaal niet zijn, het “doet hem teveel aan de oorlog denken”. Hij was niet bedreven in het managen en zijn organisatietalent was ook niet om over naar huis te schrijven, maar hij inspireerde zijn partijgenoten. Bij de verkiezingen van 1967 behaalde de partij een voor een nieuwkomer ongehoord aantal van zeven zetels in de Tweede Kamer. Vooral het verkiezingsfilmpje met Hans van Mierlo, die in een oude loden en te grote jas van zijn oom door de regen liep, maakte indruk op het publiek. De opkomst van de jonge ster aan het politieke firmament trok zelfs de aandacht van de New York Times. Die kopte na de verkiezingen met ‘Star Rises in Dutch Politics’. Maar aan het begin van de jaren zeventig stootte Van Mierlo’s innige relatie met de PvdA veel partijgenoten voor het hoofd. Van Mierlo moest plaats maken voor Jan Terlouw, maar bleef lid van de Tweede Kamer om het buitenlandbeleid van de partij te vertegenwoordigen. Zijn politieke loopbaan leek in rustiger vaarwater terecht te zijn gekomen en sommigen dachten dat het misschien wel helemaal was gedaan met de politicus Van Mierlo. Dat veranderde toen hij op 11 september 1981 toetrad tot het kabinet Van Agt/Den Uyl, dat geen lang leven was beschoren. Ruim een jaar later was hij, waarschijnlijk tot zijn eigen opluchting, geen minister van Defensie meer, een baan die hij naar eigen zeggen zeker niet had nagestreefd. De mislukking van het kabinet, en daarmee van Van Mierlo als minister, deed D’66 geen goed bij de verkiezingen. Er gingen elf zetels verloren. Van Mierlo trok zich terug in de Eerste Kamer. Het tij keerde in 1985 toen de oude leider zijn elan ook weer had hervonden. Na de verkiezingen van 1986, die D’66 3 zetels extra opleverde, werd hij weer fractieleider van zijn partij en nam zitting in de Tweede Kamer. De daaropvolgende acht jaar bleef hij dat. Totdat Wim Kok, lijsttrekker van de Partij van de Arbeid, in 1994 de verkiezingen won. ‘Won’ is wellicht een groot woord – de partij verloor twaalf zetels – maar het CDA had het nog slechter gedaan (min twintig zetels). D’66 kon daarvan profiteren: de tijd was gekomen voor regeringsdeelname. Het eerste paarse kabinet, een coalitie van het PvdA, de VVD en D’66, was geboren. Van Mierlo werd in het eerste kabinet-Kok minister van Buitenlandse Zaken, een functie die hem vanwege zijn gebrekkige dossierkennis niet veel bewonderaars opleverde. De grote lijnen, daar was Van Mierlo beter in. Als minister van Buitenlandse Zaken was hij vaak onderweg. Toch bleef hij fractieleider van zijn partij. Iets wat hij gezien de resultaten van de verkiezingen in 1998 beter niet had kunnen doen: D’66 verloor tien zetels. Van Mierlo besloot de politiek definitief de rug toe te keren en gaf het stokje door aan Els Borst, die hij zelf tot opvolger had gebombardeerd: “Het is een meisje geworden en we noemen haar Els”. Twee maanden na zijn aftreden als minister van Buitenlandse Zaken werd Van Mierlo als minister van Staat benoemd. Een jaar na zijn ‘pensionering’, zoals hij het ook zelf noemt, ontmoette Van Mierlo de schrijfster Connie Palmen, bij Cees Nooteboom thuis. Het paar was, tot zijn dood, onafscheidelijk. ----------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Dat je ieder moment standpunten moet hebben, over alles, dat is heel raar" Hans van Mierlo, boegbeeld van D'66 - ook na een kleine tien jaar dat hij de actieve politiek vaarwel heeft gezegd - heeft niet altijd overal een mening over: "Dat is één van de makken van het beroep, dat je voortdurend moet voordoen alsof je overal iets van vindt, en dat heeft niemand. Dus waarom zou een politicus dat wel doen? HvH: daar wordt ie voor betaald. HvM: daarvoor? Nee, niet om zich te vervalsen. Dat je ieder moment standpunten moet hebben, over alles, dat is heel raar, dat hoeft helemaal niet. Maar dat is de cultuur geworden. Zegt u eens, wat vindt u daarvan?" En hoewel hij geen last heeft van bescheidenheid, heeft ook hij last van onzekerheden: "De angst dat je hoger wordt ingeschat door de mensen dan je zelf vindt dat je waard bent. En dat ik dan moet voldoen aan een niveau en een eis. En dat ik zelf heb opgebouwd, maar dat is met geluk gebeurt en dat er een moment komt, dat voor iedereen zonneklaar duidelijk wordt dat het verwachtingspatroon veel te hoog is. Dat had ik twintig jaar geleden al en daar heb ik nu nog steeds last van. Soort van faalangst, hoewel ik niet van de variant last heb, waarbij functioneren onmogelijk is. Alle toespraken vind ik een opgaaf. Ik probeer het ook altijd zo te krijgen dat ik niet uit mijzelf hoef te praten, maar dat het een vraag is waar ik antwoord op kan geven. De ongevraagde mededeling is zoveel meer pretentieus dan de gevraagde mededeling. Daarom ben ik zo tegen interviews waarin de vragen worden weggelaten. Dat deed Ischa Meijer in Vrij Nederland, nu niet meer. De ongevraagde mededeling heeft veel meer pretentie en krijgt daardoor een hele andere lading en een ander karakter." Henk van Hoorn haalt een uitspraak van Van Mierlo's dochter aan: hij kan beter ophouden met de hele santekraam van D'66, want zonder hem stort de partij toch meteen als een kaartenhuis in elkaar. Van Mierlo denkt dat die mening voortkomt uit frustratie dat hij zo weinig thuis was, want "partijen hangen op gezette tijden in hun geschiedenis altijd van iemand af. En dat zijn de christelijke partijen van hun grote voormannen geweest, dat is de VVD van Wiegel geweest, dat is de PvdA van Den Uyl en nu van Wim Kok. Je moet er nu niet aan denken dat Kok het bijltje er bij neer gooit. Maar het is niet Nederlands om dat te vinden. Er is natuurlijk nu een fase waarin de partij sterk afhankelijk is van mij. Maar dat is al een stuk minder dan drie jaar geleden, toen ik van buitenaf terug moest komen." Helemaal ziek wordt Van Mierlo van de typering 'verpakking', die hem vaak ten deel valt. Hij zou D'66 alleen een gezicht geven, geen inhoud: "Ik vind het zo minachtend om te praten over verpakking, ik vind dat zo'n belediging. Een gezicht, er zit een gloed in die ogen, dat is de ziel. Dat gepraat over verpakking, dat vind ik zo'n minachting. Ik draag het gedachtegoed uit, dat ben ik. Een journalist die iets niet goed onder woorden kan brengen, behoort geen journalist te worden, en voor een politicus geldt hetzelfde. Gelukkig zijn er mensen die zeggen: ”Die van Mierlo zegt vaak wat hij denkt." Dat partijprogramma heb ik zelfs niet helemaal in mijn hoofd, en detail." -------------------------------------------- De interviewer: Henk van Hoorn "Ik zag het wel een beetje als een lakmoesproef voor hem" "Het gesprek met Hans van Mierlo was een strijdgesprek, behoorlijk pittig. Ik lag niet ademloos aan de voeten van de geïnterviewde. Maar dat heb je vaker als je iemand moet interviewen waar je politiek, zeg maar, meer verwantschap mee hebt. Die mensen pak je harder aan. Ik wilde hem toch testen. Van Mierlo was iemand die in de Kamer had bewezen achter zijn standpunten te staan en je wilt dan toch in zo’n gesprek achterhalen tot hoe ver hij gaat, wat hij écht denkt. Daar is zo’n marathoninterview ook bij uitstek geschikt voor. Het was in die zin een soort lakmoesproef voor hem." "Hij begon het gesprek meteen met de mededeling dat hij als politicus voortdurend overal iets van moest vinden. Ja, wat denk je dan? Hij is de geboren aarzelaar. Ik kende hem al heel lang. Ik heb hem letterlijk zien komen. Ik was er als verslaggever bij in Krasnapolsky in 1966 toen hij daar stond te vertellen hoe het allemaal verder moest en ik er met mijn microfoon onder stond. En ik heb hem natuurlijk in de Kamer meegemaakt toen ik bij Den Haag Vandaag werkte. Ik kom niet op feestjes met politici, maar in de wandelgangen kom je elkaar toch regelmatig tegen." "We hadden na het interview allebei het gevoel dat er meer in had gezeten. Niet dat er nog een heleboel onderwerpen niet behandeld waren, maar die paar uur blijken toch te weinig om overal diep op in te gaan. Je moet toch keuzes maken in zo’n gesprek. Het interview duurde op Radio 5 al heel wat minder lang dan daarvoor. Waren het nog steeds vierenhalf uur? Zo zie je maar hoe de tijd vliegt."

De vlotte intellectueel Hans van Mierlo was in de zomer van 1989 de eerste gast van het seizoen. Henk van Hoorn ontving hem in de studio van de Hilversumse VPRO-villa. De oprichter van D’66 en oud-minister van Defensie (in het tweede en derde kabinet-Van Agt) was in de zomer van 1989 fractieleider van en Tweede Kamerlid voor zijn partij. Zijn grote wapenfeit – het tot stand brengen van de paarse kabinetten – zou nog enkele jaren op zich laten wachten. Op 14 oktober 1966 had Van Mierlo – tot dan toe bekend als journalist van Het Handelsblad – samen met 43 andere ‘homines novi’ de ‘sociaal-liberale’ partij Democraten 1966. Hij was destijds 35 jaar en populair. In de Nederlandse samenleving, die sterk aan het veranderen was, raakte hij een gevoelige snaar bij veel (jonge, intellectuele) kiezers. Bij de verkiezingen van 1967 wist hij het ongekende aantal van zeven zetels te behalen. In 1989 zat D’66 met 9 zetels in de Kamer en had zowel Hans van Mierlo als zijn partij de pieken en dalen van de politiek leren kennen. ----------------------------------- Biografie Hans van Mierlo geb. 18 augustus 1931 te Breda Van houthakker tot politiek vernieuwer tot éminence grise Henricus Antonius Franciscus Maria Oliva van Mierlo – naar zijn initialen ook wel HAFMO genoemd – werd in 1931 in Breda geboren. Hij was de oudste zoon van een steenfabrikant, na hem volgden vijf zussen. Een groot deel van de rest van de ‘roomse’ familie Van Mierlo had zich in het bankieren bekwaamd. De kleine Hans groeide in rijkdom op. Hij herinnerde zich nog dat hij daar op een nare manier mee werd geconfronteerd op het plaatselijke voetbalveld: “Ik was rijk en had mooie schoenen met noppen, maar ik kon niet voetballen. De arme jongens konden wel voetballen en droomden over schoenen zoals de mijne”. Met Breda had hij niet zoveel, met Brabant wel: “Ik heb altijd geprobeerd te voorkomen dat ik mijn zachte g zou verliezen. Ik vind zelf de zachte g mooier dan de harde.” Op zijn twaalfde moet Van Mierlo naar een jongenskostschool in Oss en op zijn veertiende plaatsen zijn ouders hem op het beroemde – en beruchte, want zeer strenge – jongensinternaat van de paters jezuïten, het Canisius College in Nijmegen. Hij zit daar elf maanden per jaar, ver van huis. In zijn latere leven had hij elk jaar aan het eind van augustus buikpijn: het schooljaar begon weer. Na zijn schooltijd ging Van Mierlo rechten studeren aan de Katholieke Universiteit Nijmegen, maar hij vertrok al snel naar het buitenland voor wat minder academischer bezigheden. Hij werd visser in Marseille, hakte hout voor een klooster op een mediterraan eiland, was havenarbeider in Perpignan, redacteur bij de Franse krant L’Indépendant in Zuid-Frankrijk. Bij zijn terugkeer in 1960 besloot hij toch zijn doctoraalexamen te doen. Hij werd meester in de rechten en ging in Amsterdam wonen. Hij woont tegenwoordig nog altijd in het huis aan de Herengracht dat hij toen betrok. Hij begon voor Het Handelsblad te schrijven, eerst als redacteur binnenland, later als hoofdredacteur van de opiniepagina. In 1967 stopte hij bij het Handelsblad, omdat hij, misschien wel tegen wil en dank, naar de Tweede Kamer werd beroepen. Op 30 april 1966 kwam een aantal jonge ‘links-liberalen’ in Amsterdam bij elkaar uit onvrede over de toenemende onduidelijkheid in de Nederlandse politiek. Die onduidelijkheid was ontstaan door een groeiende ontzuiling en ontkerkelijking van de maatschappij. Democraten 1966, afgekort D’66, zag op 14 oktober van dat roerige jaar het levenslicht. 44 Zogenaamde ‘homines novi’, jonge intellectuelen, waren verantwoordelijk voor de nieuwe sociaal-liberale partij. Van Mierlo die door iedereen als leider werd gezien, wilde dat aanvankelijk helemaal niet zijn, het “doet hem teveel aan de oorlog denken”. Hij was niet bedreven in het managen en zijn organisatietalent was ook niet om over naar huis te schrijven, maar hij inspireerde zijn partijgenoten. Bij de verkiezingen van 1967 behaalde de partij een voor een nieuwkomer ongehoord aantal van zeven zetels in de Tweede Kamer. Vooral het verkiezingsfilmpje met Hans van Mierlo, die in een oude loden en te grote jas van zijn oom door de regen liep, maakte indruk op het publiek. De opkomst van de jonge ster aan het politieke firmament trok zelfs de aandacht van de New York Times. Die kopte na de verkiezingen met ‘Star Rises in Dutch Politics’. Maar aan het begin van de jaren zeventig stootte Van Mierlo’s innige relatie met de PvdA veel partijgenoten voor het hoofd. Van Mierlo moest plaats maken voor Jan Terlouw, maar bleef lid van de Tweede Kamer om het buitenlandbeleid van de partij te vertegenwoordigen. Zijn politieke loopbaan leek in rustiger vaarwater terecht te zijn gekomen en sommigen dachten dat het misschien wel helemaal was gedaan met de politicus Van Mierlo. Dat veranderde toen hij op 11 september 1981 toetrad tot het kabinet Van Agt/Den Uyl, dat geen lang leven was beschoren. Ruim een jaar later was hij, waarschijnlijk tot zijn eigen opluchting, geen minister van Defensie meer, een baan die hij naar eigen zeggen zeker niet had nagestreefd. De mislukking van het kabinet, en daarmee van Van Mierlo als minister, deed D’66 geen goed bij de verkiezingen. Er gingen elf zetels verloren. Van Mierlo trok zich terug in de Eerste Kamer. Het tij keerde in 1985 toen de oude leider zijn elan ook weer had hervonden. Na de verkiezingen van 1986, die D’66 3 zetels extra opleverde, werd hij weer fractieleider van zijn partij en nam zitting in de Tweede Kamer. De daaropvolgende acht jaar bleef hij dat. Totdat Wim Kok, lijsttrekker van de Partij van de Arbeid, in 1994 de verkiezingen won. ‘Won’ is wellicht een groot woord – de partij verloor twaalf zetels – maar het CDA had het nog slechter gedaan (min twintig zetels). D’66 kon daarvan profiteren: de tijd was gekomen voor regeringsdeelname. Het eerste paarse kabinet, een coalitie van het PvdA, de VVD en D’66, was geboren. Van Mierlo werd in het eerste kabinet-Kok minister van Buitenlandse Zaken, een functie die hem vanwege zijn gebrekkige dossierkennis niet veel bewonderaars opleverde. De grote lijnen, daar was Van Mierlo beter in. Als minister van Buitenlandse Zaken was hij vaak onderweg. Toch bleef hij fractieleider van zijn partij. Iets wat hij gezien de resultaten van de verkiezingen in 1998 beter niet had kunnen doen: D’66 verloor tien zetels. Van Mierlo besloot de politiek definitief de rug toe te keren en gaf het stokje door aan Els Borst, die hij zelf tot opvolger had gebombardeerd: “Het is een meisje geworden en we noemen haar Els”. Twee maanden na zijn aftreden als minister van Buitenlandse Zaken werd Van Mierlo als minister van Staat benoemd. Een jaar na zijn ‘pensionering’, zoals hij het ook zelf noemt, ontmoette Van Mierlo de schrijfster Connie Palmen, bij Cees Nooteboom thuis. Het paar was, tot zijn dood, onafscheidelijk. ----------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Dat je ieder moment standpunten moet hebben, over alles, dat is heel raar" Hans van Mierlo, boegbeeld van D'66 - ook na een kleine tien jaar dat hij de actieve politiek vaarwel heeft gezegd - heeft niet altijd overal een mening over: "Dat is één van de makken van het beroep, dat je voortdurend moet voordoen alsof je overal iets van vindt, en dat heeft niemand. Dus waarom zou een politicus dat wel doen? HvH: daar wordt ie voor betaald. HvM: daarvoor? Nee, niet om zich te vervalsen. Dat je ieder moment standpunten moet hebben, over alles, dat is heel raar, dat hoeft helemaal niet. Maar dat is de cultuur geworden. Zegt u eens, wat vindt u daarvan?" En hoewel hij geen last heeft van bescheidenheid, heeft ook hij last van onzekerheden: "De angst dat je hoger wordt ingeschat door de mensen dan je zelf vindt dat je waard bent. En dat ik dan moet voldoen aan een niveau en een eis. En dat ik zelf heb opgebouwd, maar dat is met geluk gebeurt en dat er een moment komt, dat voor iedereen zonneklaar duidelijk wordt dat het verwachtingspatroon veel te hoog is. Dat had ik twintig jaar geleden al en daar heb ik nu nog steeds last van. Soort van faalangst, hoewel ik niet van de variant last heb, waarbij functioneren onmogelijk is. Alle toespraken vind ik een opgaaf. Ik probeer het ook altijd zo te krijgen dat ik niet uit mijzelf hoef te praten, maar dat het een vraag is waar ik antwoord op kan geven. De ongevraagde mededeling is zoveel meer pretentieus dan de gevraagde mededeling. Daarom ben ik zo tegen interviews waarin de vragen worden weggelaten. Dat deed Ischa Meijer in Vrij Nederland, nu niet meer. De ongevraagde mededeling heeft veel meer pretentie en krijgt daardoor een hele andere lading en een ander karakter." Henk van Hoorn haalt een uitspraak van Van Mierlo's dochter aan: hij kan beter ophouden met de hele santekraam van D'66, want zonder hem stort de partij toch meteen als een kaartenhuis in elkaar. Van Mierlo denkt dat die mening voortkomt uit frustratie dat hij zo weinig thuis was, want "partijen hangen op gezette tijden in hun geschiedenis altijd van iemand af. En dat zijn de christelijke partijen van hun grote voormannen geweest, dat is de VVD van Wiegel geweest, dat is de PvdA van Den Uyl en nu van Wim Kok. Je moet er nu niet aan denken dat Kok het bijltje er bij neer gooit. Maar het is niet Nederlands om dat te vinden. Er is natuurlijk nu een fase waarin de partij sterk afhankelijk is van mij. Maar dat is al een stuk minder dan drie jaar geleden, toen ik van buitenaf terug moest komen." Helemaal ziek wordt Van Mierlo van de typering 'verpakking', die hem vaak ten deel valt. Hij zou D'66 alleen een gezicht geven, geen inhoud: "Ik vind het zo minachtend om te praten over verpakking, ik vind dat zo'n belediging. Een gezicht, er zit een gloed in die ogen, dat is de ziel. Dat gepraat over verpakking, dat vind ik zo'n minachting. Ik draag het gedachtegoed uit, dat ben ik. Een journalist die iets niet goed onder woorden kan brengen, behoort geen journalist te worden, en voor een politicus geldt hetzelfde. Gelukkig zijn er mensen die zeggen: ”Die van Mierlo zegt vaak wat hij denkt." Dat partijprogramma heb ik zelfs niet helemaal in mijn hoofd, en detail." -------------------------------------------- De interviewer: Henk van Hoorn "Ik zag het wel een beetje als een lakmoesproef voor hem" "Het gesprek met Hans van Mierlo was een strijdgesprek, behoorlijk pittig. Ik lag niet ademloos aan de voeten van de geïnterviewde. Maar dat heb je vaker als je iemand moet interviewen waar je politiek, zeg maar, meer verwantschap mee hebt. Die mensen pak je harder aan. Ik wilde hem toch testen. Van Mierlo was iemand die in de Kamer had bewezen achter zijn standpunten te staan en je wilt dan toch in zo’n gesprek achterhalen tot hoe ver hij gaat, wat hij écht denkt. Daar is zo’n marathoninterview ook bij uitstek geschikt voor. Het was in die zin een soort lakmoesproef voor hem." "Hij begon het gesprek meteen met de mededeling dat hij als politicus voortdurend overal iets van moest vinden. Ja, wat denk je dan? Hij is de geboren aarzelaar. Ik kende hem al heel lang. Ik heb hem letterlijk zien komen. Ik was er als verslaggever bij in Krasnapolsky in 1966 toen hij daar stond te vertellen hoe het allemaal verder moest en ik er met mijn microfoon onder stond. En ik heb hem natuurlijk in de Kamer meegemaakt toen ik bij Den Haag Vandaag werkte. Ik kom niet op feestjes met politici, maar in de wandelgangen kom je elkaar toch regelmatig tegen." "We hadden na het interview allebei het gevoel dat er meer in had gezeten. Niet dat er nog een heleboel onderwerpen niet behandeld waren, maar die paar uur blijken toch te weinig om overal diep op in te gaan. Je moet toch keuzes maken in zo’n gesprek. Het interview duurde op Radio 5 al heel wat minder lang dan daarvoor. Waren het nog steeds vierenhalf uur? Zo zie je maar hoe de tijd vliegt."

De vlotte intellectueel Hans van Mierlo was in de zomer van 1989 de eerste gast van het seizoen. Henk van Hoorn ontving hem in de studio van de Hilversumse VPRO-villa. De oprichter van D’66 en oud-minister van Defensie (in het tweede en derde kabinet-Van Agt) was in de zomer van 1989 fractieleider van en Tweede Kamerlid voor zijn partij. Zijn grote wapenfeit – het tot stand brengen van de paarse kabinetten – zou nog enkele jaren op zich laten wachten. Op 14 oktober 1966 had Van Mierlo – tot dan toe bekend als journalist van Het Handelsblad – samen met 43 andere ‘homines novi’ de ‘sociaal-liberale’ partij Democraten 1966. Hij was destijds 35 jaar en populair. In de Nederlandse samenleving, die sterk aan het veranderen was, raakte hij een gevoelige snaar bij veel (jonge, intellectuele) kiezers. Bij de verkiezingen van 1967 wist hij het ongekende aantal van zeven zetels te behalen. In 1989 zat D’66 met 9 zetels in de Kamer en had zowel Hans van Mierlo als zijn partij de pieken en dalen van de politiek leren kennen. ----------------------------------- Biografie Hans van Mierlo geb. 18 augustus 1931 te Breda Van houthakker tot politiek vernieuwer tot éminence grise Henricus Antonius Franciscus Maria Oliva van Mierlo – naar zijn initialen ook wel HAFMO genoemd – werd in 1931 in Breda geboren. Hij was de oudste zoon van een steenfabrikant, na hem volgden vijf zussen. Een groot deel van de rest van de ‘roomse’ familie Van Mierlo had zich in het bankieren bekwaamd. De kleine Hans groeide in rijkdom op. Hij herinnerde zich nog dat hij daar op een nare manier mee werd geconfronteerd op het plaatselijke voetbalveld: “Ik was rijk en had mooie schoenen met noppen, maar ik kon niet voetballen. De arme jongens konden wel voetballen en droomden over schoenen zoals de mijne”. Met Breda had hij niet zoveel, met Brabant wel: “Ik heb altijd geprobeerd te voorkomen dat ik mijn zachte g zou verliezen. Ik vind zelf de zachte g mooier dan de harde.” Op zijn twaalfde moet Van Mierlo naar een jongenskostschool in Oss en op zijn veertiende plaatsen zijn ouders hem op het beroemde – en beruchte, want zeer strenge – jongensinternaat van de paters jezuïten, het Canisius College in Nijmegen. Hij zit daar elf maanden per jaar, ver van huis. In zijn latere leven had hij elk jaar aan het eind van augustus buikpijn: het schooljaar begon weer. Na zijn schooltijd ging Van Mierlo rechten studeren aan de Katholieke Universiteit Nijmegen, maar hij vertrok al snel naar het buitenland voor wat minder academischer bezigheden. Hij werd visser in Marseille, hakte hout voor een klooster op een mediterraan eiland, was havenarbeider in Perpignan, redacteur bij de Franse krant L’Indépendant in Zuid-Frankrijk. Bij zijn terugkeer in 1960 besloot hij toch zijn doctoraalexamen te doen. Hij werd meester in de rechten en ging in Amsterdam wonen. Hij woont tegenwoordig nog altijd in het huis aan de Herengracht dat hij toen betrok. Hij begon voor Het Handelsblad te schrijven, eerst als redacteur binnenland, later als hoofdredacteur van de opiniepagina. In 1967 stopte hij bij het Handelsblad, omdat hij, misschien wel tegen wil en dank, naar de Tweede Kamer werd beroepen. Op 30 april 1966 kwam een aantal jonge ‘links-liberalen’ in Amsterdam bij elkaar uit onvrede over de toenemende onduidelijkheid in de Nederlandse politiek. Die onduidelijkheid was ontstaan door een groeiende ontzuiling en ontkerkelijking van de maatschappij. Democraten 1966, afgekort D’66, zag op 14 oktober van dat roerige jaar het levenslicht. 44 Zogenaamde ‘homines novi’, jonge intellectuelen, waren verantwoordelijk voor de nieuwe sociaal-liberale partij. Van Mierlo die door iedereen als leider werd gezien, wilde dat aanvankelijk helemaal niet zijn, het “doet hem teveel aan de oorlog denken”. Hij was niet bedreven in het managen en zijn organisatietalent was ook niet om over naar huis te schrijven, maar hij inspireerde zijn partijgenoten. Bij de verkiezingen van 1967 behaalde de partij een voor een nieuwkomer ongehoord aantal van zeven zetels in de Tweede Kamer. Vooral het verkiezingsfilmpje met Hans van Mierlo, die in een oude loden en te grote jas van zijn oom door de regen liep, maakte indruk op het publiek. De opkomst van de jonge ster aan het politieke firmament trok zelfs de aandacht van de New York Times. Die kopte na de verkiezingen met ‘Star Rises in Dutch Politics’. Maar aan het begin van de jaren zeventig stootte Van Mierlo’s innige relatie met de PvdA veel partijgenoten voor het hoofd. Van Mierlo moest plaats maken voor Jan Terlouw, maar bleef lid van de Tweede Kamer om het buitenlandbeleid van de partij te vertegenwoordigen. Zijn politieke loopbaan leek in rustiger vaarwater terecht te zijn gekomen en sommigen dachten dat het misschien wel helemaal was gedaan met de politicus Van Mierlo. Dat veranderde toen hij op 11 september 1981 toetrad tot het kabinet Van Agt/Den Uyl, dat geen lang leven was beschoren. Ruim een jaar later was hij, waarschijnlijk tot zijn eigen opluchting, geen minister van Defensie meer, een baan die hij naar eigen zeggen zeker niet had nagestreefd. De mislukking van het kabinet, en daarmee van Van Mierlo als minister, deed D’66 geen goed bij de verkiezingen. Er gingen elf zetels verloren. Van Mierlo trok zich terug in de Eerste Kamer. Het tij keerde in 1985 toen de oude leider zijn elan ook weer had hervonden. Na de verkiezingen van 1986, die D’66 3 zetels extra opleverde, werd hij weer fractieleider van zijn partij en nam zitting in de Tweede Kamer. De daaropvolgende acht jaar bleef hij dat. Totdat Wim Kok, lijsttrekker van de Partij van de Arbeid, in 1994 de verkiezingen won. ‘Won’ is wellicht een groot woord – de partij verloor twaalf zetels – maar het CDA had het nog slechter gedaan (min twintig zetels). D’66 kon daarvan profiteren: de tijd was gekomen voor regeringsdeelname. Het eerste paarse kabinet, een coalitie van het PvdA, de VVD en D’66, was geboren. Van Mierlo werd in het eerste kabinet-Kok minister van Buitenlandse Zaken, een functie die hem vanwege zijn gebrekkige dossierkennis niet veel bewonderaars opleverde. De grote lijnen, daar was Van Mierlo beter in. Als minister van Buitenlandse Zaken was hij vaak onderweg. Toch bleef hij fractieleider van zijn partij. Iets wat hij gezien de resultaten van de verkiezingen in 1998 beter niet had kunnen doen: D’66 verloor tien zetels. Van Mierlo besloot de politiek definitief de rug toe te keren en gaf het stokje door aan Els Borst, die hij zelf tot opvolger had gebombardeerd: “Het is een meisje geworden en we noemen haar Els”. Twee maanden na zijn aftreden als minister van Buitenlandse Zaken werd Van Mierlo als minister van Staat benoemd. Een jaar na zijn ‘pensionering’, zoals hij het ook zelf noemt, ontmoette Van Mierlo de schrijfster Connie Palmen, bij Cees Nooteboom thuis. Het paar was, tot zijn dood, onafscheidelijk. ----------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Dat je ieder moment standpunten moet hebben, over alles, dat is heel raar" Hans van Mierlo, boegbeeld van D'66 - ook na een kleine tien jaar dat hij de actieve politiek vaarwel heeft gezegd - heeft niet altijd overal een mening over: "Dat is één van de makken van het beroep, dat je voortdurend moet voordoen alsof je overal iets van vindt, en dat heeft niemand. Dus waarom zou een politicus dat wel doen? HvH: daar wordt ie voor betaald. HvM: daarvoor? Nee, niet om zich te vervalsen. Dat je ieder moment standpunten moet hebben, over alles, dat is heel raar, dat hoeft helemaal niet. Maar dat is de cultuur geworden. Zegt u eens, wat vindt u daarvan?" En hoewel hij geen last heeft van bescheidenheid, heeft ook hij last van onzekerheden: "De angst dat je hoger wordt ingeschat door de mensen dan je zelf vindt dat je waard bent. En dat ik dan moet voldoen aan een niveau en een eis. En dat ik zelf heb opgebouwd, maar dat is met geluk gebeurt en dat er een moment komt, dat voor iedereen zonneklaar duidelijk wordt dat het verwachtingspatroon veel te hoog is. Dat had ik twintig jaar geleden al en daar heb ik nu nog steeds last van. Soort van faalangst, hoewel ik niet van de variant last heb, waarbij functioneren onmogelijk is. Alle toespraken vind ik een opgaaf. Ik probeer het ook altijd zo te krijgen dat ik niet uit mijzelf hoef te praten, maar dat het een vraag is waar ik antwoord op kan geven. De ongevraagde mededeling is zoveel meer pretentieus dan de gevraagde mededeling. Daarom ben ik zo tegen interviews waarin de vragen worden weggelaten. Dat deed Ischa Meijer in Vrij Nederland, nu niet meer. De ongevraagde mededeling heeft veel meer pretentie en krijgt daardoor een hele andere lading en een ander karakter." Henk van Hoorn haalt een uitspraak van Van Mierlo's dochter aan: hij kan beter ophouden met de hele santekraam van D'66, want zonder hem stort de partij toch meteen als een kaartenhuis in elkaar. Van Mierlo denkt dat die mening voortkomt uit frustratie dat hij zo weinig thuis was, want "partijen hangen op gezette tijden in hun geschiedenis altijd van iemand af. En dat zijn de christelijke partijen van hun grote voormannen geweest, dat is de VVD van Wiegel geweest, dat is de PvdA van Den Uyl en nu van Wim Kok. Je moet er nu niet aan denken dat Kok het bijltje er bij neer gooit. Maar het is niet Nederlands om dat te vinden. Er is natuurlijk nu een fase waarin de partij sterk afhankelijk is van mij. Maar dat is al een stuk minder dan drie jaar geleden, toen ik van buitenaf terug moest komen." Helemaal ziek wordt Van Mierlo van de typering 'verpakking', die hem vaak ten deel valt. Hij zou D'66 alleen een gezicht geven, geen inhoud: "Ik vind het zo minachtend om te praten over verpakking, ik vind dat zo'n belediging. Een gezicht, er zit een gloed in die ogen, dat is de ziel. Dat gepraat over verpakking, dat vind ik zo'n minachting. Ik draag het gedachtegoed uit, dat ben ik. Een journalist die iets niet goed onder woorden kan brengen, behoort geen journalist te worden, en voor een politicus geldt hetzelfde. Gelukkig zijn er mensen die zeggen: ”Die van Mierlo zegt vaak wat hij denkt." Dat partijprogramma heb ik zelfs niet helemaal in mijn hoofd, en detail." -------------------------------------------- De interviewer: Henk van Hoorn "Ik zag het wel een beetje als een lakmoesproef voor hem" "Het gesprek met Hans van Mierlo was een strijdgesprek, behoorlijk pittig. Ik lag niet ademloos aan de voeten van de geïnterviewde. Maar dat heb je vaker als je iemand moet interviewen waar je politiek, zeg maar, meer verwantschap mee hebt. Die mensen pak je harder aan. Ik wilde hem toch testen. Van Mierlo was iemand die in de Kamer had bewezen achter zijn standpunten te staan en je wilt dan toch in zo’n gesprek achterhalen tot hoe ver hij gaat, wat hij écht denkt. Daar is zo’n marathoninterview ook bij uitstek geschikt voor. Het was in die zin een soort lakmoesproef voor hem." "Hij begon het gesprek meteen met de mededeling dat hij als politicus voortdurend overal iets van moest vinden. Ja, wat denk je dan? Hij is de geboren aarzelaar. Ik kende hem al heel lang. Ik heb hem letterlijk zien komen. Ik was er als verslaggever bij in Krasnapolsky in 1966 toen hij daar stond te vertellen hoe het allemaal verder moest en ik er met mijn microfoon onder stond. En ik heb hem natuurlijk in de Kamer meegemaakt toen ik bij Den Haag Vandaag werkte. Ik kom niet op feestjes met politici, maar in de wandelgangen kom je elkaar toch regelmatig tegen." "We hadden na het interview allebei het gevoel dat er meer in had gezeten. Niet dat er nog een heleboel onderwerpen niet behandeld waren, maar die paar uur blijken toch te weinig om overal diep op in te gaan. Je moet toch keuzes maken in zo’n gesprek. Het interview duurde op Radio 5 al heel wat minder lang dan daarvoor. Waren het nog steeds vierenhalf uur? Zo zie je maar hoe de tijd vliegt."