Disney Klassiekers, een podcast van Robin Broos

Margaux Amant is radiohost bij Studio Brussel en de stem van ‘Man Bijt Hond'. Gevraagd naar haar favoriete Disneyfilms als kind, dropt ze een titel die ik nooit eerder hoorde: ‘Ella Enchanted'. Nochtans een sprookjesfilm met Anne Hathaway (die zélf zingt), post ‘The Princess Diaries'. Technisch gesproken een Disneyfilm, uitgebracht onder de Miramax-vlag. Helaas is die vandaag wel nergens legaal te bekijken en zijn de user-generated duidelijk geschreven door mensen die het verhaal niet hebben begrepen. In feite is dit een gemoderniseerde versie van Assepoester: Ella krijgt bij haar geboorte de ‘gave' van gehoorzaamheid, waardoor ze alles moet doen wat haar wordt opgedragen. En uiteraard wordt daar gretig misbruik van gemaakt, onder meer door haar stiefzussen. Het is een film met Joanna Lumley als stiefmoeder en Eric Idle als verteller, met een vette knipoog naar ‘Monty Python' en naar een middelleeuwen dat nooit heeft bestaan. Met een geweldige nummerkeuze van onder meer Elton John, Queen en Aretha Franklin. Maar we hebben het ook over je het opdringen van Disneyfilms aan je jongere broer of zus, over de zin en onzin van musical en over de Sissi-trilogie.

Deze speciale pilootaflevering is een opstapje naar een nieuw seizoen dit najaar over ‘Star Wars'. Het is vandaag May the 4th en ik heb een conclaaf samengeroepen. Misschien wel het relevantste conclaaf dat we dit jaar meemaken. We gaan ons namelijk buigen over deze uiterst relevante vraag: in welke volgorde moet ik de Star Wars films bekijken? Is dat 456123789? Of toch maar 123456789? Er bestaan ook strekkingen die dwepen met 451236. En dan is er nog de school Fokke van der Meulen, met uiteraard een heel eigenwijze kijkmethode. Nemen deel: Alex Agnew, Christophe Stienlet, Julian De Backer en Tim Veekhoven (voorzitter van TeeKay-421, de Belgische Star Wars fan club). We hebben het ook over Jean-Claude Van Damme als Darth Maul, over ‘She's All That' en over hoe Tim een Hasbro-action figure van naam heeft voorzien (spoiler: Helder Spinoza). We buigen ons over bijkomende vragen als: is Jar Jar Binks de Voldemort van deze podcast? Hoe raakte Luke Skywalker zo getormenteerd? Hoe kan je als acteur een iconisch personage van je afschudden (nietwaar, Bartje)? En wat is de noodzaak van een prequel? Dan kunnen wie die ook maken van Hitler, aldus Alex. Het ontspoort ook regelmatig, onder meer over ‘Indiana Jones', ‘The Commitments', ‘Rocky IV', ‘Stranger Things' en ‘Superman'. En over ‘Euphoria' en de dood van de onschuld van de dochter van Alex. Never apologize for being a nerd! May the 4th Be With You!

Laura Van Alphen is orthopedagoog, inclusiecoach en een Disney Klassiekers resident-in-wording. In de eerdere prinsessenaflevering (episode 133) vertelde ze over de favoriete prinses van haar dochtertje Juno: Assepoester. Intussen hebben we samen haar heldin ontmoet in Disneyland Paris, en hebben we de Mundo Pixar Experience in Brussel verkend. Voor deze aflevering leest Laura voor een film van een heel ander kaliber: ‘George of the Jungle'. Opnieuw een Disney die ik nooit eerder zag, maar waarvan ik vreemd genoeg wel de oorwurm van een titelsong kende. In een notendop: dit is parodie op Tarzan meets Crocodile Dundee, met humor te dom voor woorden. Zo dom, dat het net heel erg grappig wordt. We hebben het over de drie kathedralen in het lichaam van Brendan Fraser, over de mislukte romance met tegenspeelster Leslie Mann en de Disneycarrière van leeuw Joseph. Maar het ook over een bijna niet verschenen interview met antropologe Jane Goodall, de papa van Matthew Perry en hoe deze film in een kwaliteitskrant ooit in een adem werd genoemd met ‘Titanic' en ‘Jurassic Park'. En we drinken intussen een ‘White Ape'. Die fictieve cocktail is een mopje in de film (“White ape? Sounds like a drink!”) die ik voor de gelegenheid zelf heb gecreëerd. Recept: 1oz Monkey 47 Gin, 2oz Malibu, 2oz Alpro soja bananenmelk, shaken met ijs in cocktailshaker.Don't worry. Nobody dies in this episode. They just get really big boo-boos.

Tibo Meeus is cosplayer en kostuumontwerper, bekend onder de naam Froyo. Wie zijn Insta-profiel bekijkt, heeft het meteen door: hij is bezeten door Barbie, K3 en… ‘Hocus Pocus'. Tibo leerde de Disneyfilm kennen op louche.nl, zelf had ik ‘m nooit eerder gezien. Die vertelt het verhaal drie heksenzussen uit 1693 die proberen onsterfelijk te worden door de levenskracht van een meisje te stelen. We worden terechtgesteld, maar kunnen in 1993 op Halloween terugkeren dankzij een slimme vloek. De film flopte aan de bioscoopkassa, ondanks de grote namen die betrokken waren: Kenny Ortega regisseerde, de hoofdrollen werden vertolkt door Bette Midler, Kathy Najimy en Sarah Jessica Parker. Intussen heeft ‘Hocus Pocus' een cultstatus verworven, is het vooral in de VS een ding rond Halloween en staat er sinds 2022 zelfs een sequel met dezelfde actrices op Disney+. We hebben het over heerlijke camp, grappige oude vrouwen en prachtige outfits. En zou ‘Hocus Pocus' een plekje verdienen in Disneyland?

Gezien Disney geen echte paasverhalen heeft verfilmd, springen we vooruit naar de mooiste tijd van het jaar. Comedian en tv-maker Lukas Lelie heeft een haast ongezonde passie voor ‘A Christmas Carol' van de Britse schrijver Charles Dickens. (Passie, Matteüspassie, Mattheuseffect: zo wordt het toch de meest logische paasspecial.) Na een zware tegenslag rond kerst vorig jaar, besloot hij te investeren in een eigenaardige collectie: dvd's van verfilmingen van zijn favoriete kerstverhaal. In de verzameling versies van onder meer Barbie, The Flintstones en Doctor Who, allicht het gevolg van het publieke domein. Maar dus ook drie van Disney: ‘A Christmas Carol' (2009) met Jim Carrey als Ebenezer Scrooge, ‘The Muppet Christmas Carol' (1992) met Michael Caine als Scrooge en ‘Mickey's Christmas Carol' (1983) met Scrooge McDuck als… Scrooge. We hebben het over de vergane glorie van motion capture, tijdreizen in de films van Robert Zemeckis en een vreemde bijsluiter in een educatieve Disney-dvd. We weiden uit over Russische rip-offs, een goedkope versie met Kate Winslet en een geniale met Will Ferrell en Ryan Reynolds. We beloven elkaar om elkaars graf te bezoeken, afhankelijk van wie eerst komt te gaan. Lukas getuigt ook over zijn andere verslaving (cola zero), praat over het genie Dikkie Dik en doet twee belangwekkende oproepen. (Let op: de meest bangmakende content in deze afleveringen wordt in de post-credit volwaardig geduid door een expert.)

Elien De Vos is kinesist, podcasthost van Wellnesswijven en een Disney Klassiekers resident-in-wording. Ze koos zelf voor de film ‘Into the Woods', een verfilming van een Stephen Sondheim musical waarin de verhaallijnen en personages van verschillende sprookjes door elkaar lopen. We hebben het over de straffe prestaties van onder meer Meryl Streep, Anna Kendrick, Emily Blunt en James Corden. Maar ook over thee drinken uit Chip, plannen voor Tokyo Disneyland en haar vrijgezellen in Disneyland Paris. Over emoties in 'The Office', over DM's sturen naar Rachel Zegler en het concert van Disney-teenage-idol Sabrina Carpenter. En Elien stelt me een Disneyvraag waar ik het antwoord op schuldig moet blijven. Jawel, dat kan!

Gaëlle Goubau werkt voor de Klantendienst van VRT. Ze beantwoordt vragen, opmerkingen en klachten van kijkers en luisteraars met de glimlach. Daarnaast maakt ze ontzettend grappige TikToks over sociaal (on)wenselijke situaties. In aflevering 97 hebben we al gebabbeld over Pixars ‘Elemental' en toen bleek dat ze als kind grote fan was van de ‘High School Musical'-trilogie. Ik geef toe: een gat in mijn Disneycultuur, die bij deze is gedicht. We hebben het over het choreogenie Kenny Ortega, de niet normaal blauwe ogen van Zac Efron en zijn off-screen relatie met Vanessa Hudgens. Over het ontdekken van de films via de muziek op een vlucht, over Mevrouw Konijn en het groenste gras ooit in cinema. We discussiëren of ‘High School Musical' misschien wel een bétere ‘Graese' is, of ‘#LikeMe' de vergelijking doorstaat en of Sharpay misschien toch niet zo'n bitch was. In ons enthousiasme waren we ook bijna iets vergeten (check zeker ook de post-credit).

Een speciale aflevering over Disney's Snow White. Omdat ik voel dat ik dit moet doen, ook al heb ik er zelf niks aan. Niemand wou meedoen, da's ook oke. Dit is mijn relaas van een film die al vier jaar wordt verguisd zonder dat iemand ‘m zag. Een film die in het oosten groots wordt gepromoot, maar hier enkel zure krantenkoppen oplevert. Ja, ik maak me een beetje kwaad hierin. Excuses bij voorbaat. And I'm waiting on a wish.

Stand-upcomedian en muzikant Johnny Trash is ook een Disneyfan. Dat weet ik, omdat hij vorig jaar nog last minute naar mijn boekvoorstelling van ‘Do you speak Disney?' is gekomen. Uit een reeks van door mij gecureerde Disneyfamiliefilms koos hij ‘Honey, I Shrunk the Kids'. Een film die hij als jongvolwassene nog in de bioscoop zag. Een film met acteur Rick Moranis, die hij vooral kende als comedian. En een ook van de laatste films waarin special effects nog met de hand werden gefabriceerd. We hebben het over de grammaticale fout in de titel, over one-hit-wonder Nick Kamen en over de regisseur die later ‘The Rocketeer', ‘Jumanji' en ‘Captain America: The First Avenger' zou maken. We praten ook uitgebreid over zijn fascinatie voor all-things-Marvel. En over de cartoon ‘Tummy Trouble' - een spin-off van ‘Who Framed Roger Rabbit' - die de film destijds vooraf ging in de bioscoop. Oh, en we verzinnen een reboot van de Disneyland-attractie ‘Honey, I Shrunk the Audience'. Geen dank, Disney.

Serena Ciavarella werkt voor EcoPower, is boekingsagent in bijberoep en studeerde theater- en filmwetenschappen. Onlangs mocht ze zeven filmtips selecteren voor de Filmklub-nieuwsbrief van Ben Van Alboom. Daartussen: ‘Homeward Bound: The Incredible Journey', ofwel ‘De ongelofelijke reis'. “Als kind hadden mijn broer en ik weinig videocassettes. We groeiden op op den buiten en waren echte ravotters - nog niet zo verknocht aan schermen. Zeker op vlak van Disney ben ik een laatbloeier. Zo zag ik ‘The Lion King' pas voor het eerst toen ik al op kot zat - in 2010! Mijn medekotgenoten vonden het ongehoord dat ik die klassieker nog nooit had gezien en een vage B-Disney als ‘De ongelofelijke reis' als mijn favoriet bestempelde.” Dat lezen, deed dan weer een ‘core memorie' uit mijn eigen jeugd onverwacht bovendrijven. We hebben het over stunts met levensechte dieren (die niet gewond raakten tijdens de opnames), fatshaming uit een dierenbek en een huisdier vernoemen naar deze film. Maar ook over een regisseur die eerder voor George Lucas en David Lynch werkte, het stemmenwerk van Michael J. Fox en een prachtige score van de ondergewaardeerde Bruce Broughton.

Zangeres Emma Bale maakte onlangs de prachtige VRT MAX-podcast ‘SPLIT' over wat het is om kind te zijn van gescheiden ouders. De geknipte gast voor een aflevering over ‘The Parent Trap', een zeldzame Disney-familiefilm die gaat over… kinderen van gescheiden ouders. En toch voelde Emma meer bij het gegeven van een tweede ‘jij' te vinden. Net zoals de identieke tweeling in deze film, beide rollen gespeeld door Lindsay Lohan, in haar eerste filmrol. We hebben het uitgebreid over de film, onze eigen gezinssituaties, maar ook over onze liefde voor Disney. Voor haar hebben Disneyfilms iets rustgevend en vertroetelend. Op een blauwe dag zet ze wel eens zo'n film op, zoals ‘Monsters en Co', ‘Ratatouille' of ‘De Aristokatten'. Niet toevallig films met een fijne, jazzy soundtrack. Net als ‘The Parent Trap', trouwens. (Ja, ik noem deze aflevering nummer 136. Ik was verkeerd in mijn eigen telling. Excuses voor het ongemak.)

Telidja Klaï is ontwikkelingspsychologe en contentmanager bij Ketnet. Kortom, de geknipte persoon om te duiken in de wereld van Pixars ‘Inside Out'. Volgens Telidja hebben de makers zichtbaar research gedaan. Dat begint al in de eerste film, die volledig draait rond een gebeurtenis die traumatisch kan zijn voor kinderen: verhuizen. Maar waar het personage Riley in de eerste film nog vooral gericht is op zichzelf, gaat ze zich in de sequel focussen op de referentiegroep. Ook dat klopt vanuit ontwikkelingsperspectief. Meer zelfs, Telidja zegt dat de eerste vijftien minuten van ‘Inside Out 2' de hele checklist van de start van de puberteit afvinkt. Rileys hoofdkwartier wordt overgenomen voor een nieuwe emotie: Anxiety. Toch gaat het hier over anxiety die heel normaal is in de puberteit en niets te maken heeft met de huidige Anxious Generation. Conclusie: als er één film is die je samen met je kinderen moet bekijken - voor, tijdens én na de puberteit - laat het dan ‘Inside Out 2' zijn. En als er een ‘Inside Out 3' komt, bel dan Telidja.

Comedian Roosje Pertz is slecht met decoratie, waardoor de kerstsfeer in haar huis wat ingewikkeld wordt. En eigenlijk is ze ook niet zo'n Disneyfan. Top idee dus, om met haar door drie Disney-kerstspecials te gaan. Voor de gelegenheid ploffen we samen in de zetel om deze - voor haar - harde noot te kraken. Zo houdt ze niet van dieren in tekenfilms. En jawel, dat heeft deze ‘An Almost Christmas Story' (2024) van David Lowery en Alfonso Cuarón natuurlijk wel. Ze houdt niet van triestige verhalen terwijl ‘Het meisje en de zwavelstokjes' (2006) bezwaarlijk opbeurend is te noemen. En ze heeft het niet de pedagogische boodschappen in zo'n films, waardoor ze zich niet kan ontspannen. We hebben het ook over haar aversie tegen mannen met gitaren, interieurstijlen in vakantiehuisjes en een bordkartonnen Piet Huysentruyt. Er is een topweetje over uilen in de Afrikaanse cultuur. En we staan even stil bij de dure reclamespot ‘The Boy and the Octopus' (2024) van Taika Waititi. Al bij al is Disney niets voor Roosje. Maar uitgerekend dat heeft haar al veel tijd en geld uitgespaard.

Tijdens mijn bezoek aan USC-filmstudent Victor Longin in Los Angeles belanden we per ongeluk op een buurtfeest in de straat in Los Feliz waar in 1923 de eerste Disney Studio openging. Op de hoek van Kingswell Avenue en Vermont Avenue werd het nieuwe Disney Brothers Cartoon Studio Square ingehuldigd door Disneylegende Don Hahn (producer van ‘Beauty and the Beast' en ‘The Lion King'). Walt Disney komt hier per spoor van Kansas City terecht met amper 40 dollar op zak. Op 16 oktober 1923 richt hij hier samen met zijn broer Roy de Disney Brothers Cartoon Studio op. Vandaag zit er in dat pand een skatewinkel en een printshop. En zo kreeg ik het idee om de plekken van Walt in Los Angeles, zoals opgelijst in mijn boek, een voor een te bezoeken. Kan je horen: de speech van Don Hahn, een interview met Kingswell skateshopuitbater DJ Chavez, een bezoek aan restaurant Tam O'Shanter dat model stond voor het ontwerp van het huis van de dwergen in ‘Sneeuwwitje' en een laatste groet aan Walt in het Forest Lawn Memorial Park. (Sorry voor de vele ‘f*ckin's' in de laatste 15 minuten.) Meer over het boek op doyouspeakdisney.be.

Welke prinsessen zijn het leukste? Ik zoek het uit met twee topvrouwen en trouwe luisteraars van de podcast. Elien De Vos is kinesist en maakt haar eigen podcast Wellness Wijven. Laura Van Alphen is orthopedagoog en inclusiecoach. Elk hebben ze een top tien prinsessen samengesteld. Mijn zus en ikzelf doen hetzelfde. Elien kiest vooral op basis van het sprookjesgehalte. Laura heeft dan weer een heel systeem uitgedokterd. Zij doet aan kwalitatief onderzoek dat zoveel mogelijk wordt gestaafd met kwantitatieve gegevens. We hebben het over prinsessen die klungelig zijn, die zagen of te vanille zijn. Wat zegt het over een kind als ze fan is van Assepoester? Moet een prinses eindigen in trouwkleed? Welke prinsessenthema wil je in je kamer in het Disneyland Hotel in Parijs? En welke Disneyfilms voor een reset kunnen zorgen op zondagmiddag. Maar ook: zullen we Anastasia omarmen als Disneyprinses?

Michiel Veenstra is programmaleider en dj bij KINK, podcaster bij de beste Nederlandstalige Disneypodcast D-Tales én de Nederlandstalige stem in Disneyland Parijs. Volgens zijn tienerkinderen is dat laatste de “grootste flex” uit z'n carrière. Zijn liefde voor Disney begon met een abonnement op het tijdschrift Donald Duck. “Een Duckje lezen” is iets oerhollands, iets wat appelleert aan de calvinistische inborst. Voor Michiel is de eend dan ook meer Disney dan Mickey Mouse. We praten over de film ‘Saving Mr. Banks', een geromantiseerde geschiedschrijving over de samenwerking tussen Walt Disney en ‘Mary Poppins'-auteur P.L. Travers. Is die te sugarcoated, of toch een mooi portret van beide kindervrienden? We hebben het over Tom Hanks die voor zijn rol thuis luidop de krant heeft voorgelezen in de stem van Walt. Over Emma Thompson die 39 uur audiomateriaal van de schrijfster heeft geluisterd. Over de prachtige recreatie van Walt's kantoor en het Disneyland van 1961. We vragen ons af hoe zou Walt de dingen vandaag zou aanpakken? Of er vroeger ook zo'n publieke ontevredenheid was bij elke verandering?

Rutger Denaet is kortfilmregisseur, Dalilla Hermans is schrijfster. En allebei zijn ze opgegroeid met Disneyfilms. ‘Strange World' is één van de favoriete films van de kinderen van Dalilla. Zij zien er een bijzondere representatie in: kinderen van een gemengd koppel. Maar ook voor Rutger toont het een herkenbaar personage: Ethan Clade is de eerste openlijk homoseksuele jongen in een Disneyfilm. En dat terwijl beide thema's op geen enkele manier worden benoemd. Eerlijk is eerlijk: ‘Strange World' deed het niet goed aan de bioscoopkassa. Volgens conservatief Amerika is dat te wijten aan een te ‘woke' verhaal. Al kan je je ook afvragen of een film zonder marketing en merchandise wel op de radar stond van het publiek. We hebben het ook over een rosse Ariël, een te weinig blauwe Stitch en het connecteren met verloren familie. En het gaat over de korte documentaire ‘Young Ones of Bruges #11 - Noortje', over een jonge vrouw met duisternis in haar hoofd, die contrasteert met haar liefde voor het kleurrijke Disney. Deze aflevering is opgenomen voor een live publiek in Villa Bota (Brugge), een communityradio voor en door jongeren, samen met het online contentplatform Jong Volk, MOOOV en L'estaminet.

Een controversiële aflevering, want is Anastasia nu een Disneyprinses of niet? De film is in 1997 bewust door 20th Century Fox als rechtstreekse concurrent in de markt gezet, maar sinds de overname door Disney staat de tekenfilm van Don Bluth (‘Platvoet', ‘Duimelijntje', ‘All Dogs Go to Heaven') gewoon op Disney+. Riddle me this! Podcast-resident Jana Martens is onvoorwaardelijke fan en de perfecte gast om dit losjes op geschiedenis gebaseerde verhaal te bespreken. Eindelijk nog een échte getekende musical met ensemble stukken en strakke choreografieën. We hebben het ook over ‘Rasputin' van Boney M., de Haunted Mansion vibes en hoe Meg Ryan werd overtuigd toch haar stem aan de titelrol te verlenen. Wat deed Carrie ‘Princess Leia' Fisher voor deze film? Wie had vroeger een crush op Gunther Levi? En wat voor Disneylandattractie zou deze film verdienen? Als en slechts als we Anastasia als prinses erkennen, natuurlijk.

Slechts weinig filmcomponisten kunnen zoveel verschillende genres aan als Michael Giacchino. Een ware Pixar-legende (‘The Incredible', ‘Up', ‘Ratatouille', ‘Inside Out', ‘Coco'), maar ook Disney-vertrouwde (‘Zootropolis', ‘Tomorrowland') en muziekleverancier van andere afdelingen van het moedermerk (‘Alias', ‘Lost', ‘Rogue One: A Star Wars Story', ‘Marvel's Doctor Strange' en de aangekondigde ‘The Fantastic Four: First Steps'). Hij maakte zelfs muziek voor Disneyland: ‘Space Mountain: Mission 2'. Sinds enkele jaren is het prachtige 'Married Life' uit ‘Up' in een ragtimeversie te horen in Main Street, U.S.A. van het park. En voor zijn nieuwe album ‘Exotic Themes for the Silver Screen - Volume One' stak hij heel wat van zijn bekende melodieën in een exotica jasje. Exoti-wat? Exotica is een muziekgenre, genoemd naar het gelijknamige album van Martin Denny uit 1957 dat in de jaren vijftig tot midden jaren zestig populair was bij Amerikanen. Het doet wegdromen naar tropische eilanden en bijbehorende tiki-cocktails. En dat kan nu dus op de tonen van filmmuziek van Giacchino.

VRT NWS-journaalanker Riadh Bahri is een overdreven nostalgicus, dus hij blijft vooral fan van de oude, handgetekende Disneyfilms. De grootste herinneringen heeft hij aan de VHS-collectie wanneer hij alleen thuis zat, een Disney On Ice-voorstelling met zijn zus en een trip naar Disneyland Parijs wanneer zijn andere zus terminaal ziek was. Als kind had hij evenwel grote nachtmerries van Ursula uit ‘The Little Mermaid'. Vandaag hebben we het over ‘Cinderella', waarvan zijn man Niels een handgetekende, originele prent uit de animatiefilm in bezit heeft. Riadh vindt Lady Tremaine veel enger in de tekenfilm dan in de vertolking door Cate Blanchett. Hij heeft ook moeite met de casting van acteurs die hij van elders kent, zoals Lily James uit ‘Downton Abbey' en Helena Bonham Carter uit de Harry Potter-films. We hebben het natuurlijk ook over de onnatuurlijke taille van die Lily James, over het schoentje dat toch niet past en de zin en onzin van glazen schoeisel. Maar we hebben het ook over de bobbel in de broek van de prins, trouwen in Birkenstocks en denken aan Martine Tanghe. Riadh introduceert me in de wereld van Cinderslut. En we verzinnen een nieuw genre: true crime-versies van Disneyverhalen.

Als kind was Thibault Christiaensen (Equal Idiots, Studio Brussel) gek van de tekenfilms en films in het algemeen, dankzij de VHS-collectie van zijn grootouders. Zijn favoriet? ‘Peter Pan'! Misschien lag dat wel aan de representatie, namelijk het enige mannelijke Disneypersonage van tel met rood haar. Doorheen de decennia is het verhaal van J.M. Barrie verschillende keren verfilmd, met wisselend succes. ‘Hook' van Steven Spielberg (1991)? Top! ‘Peter Pan' van P. J. Hogan (2003)? Verdienstelijk. Maar ‘Peter Pan & Wendy' van David Lowery (2023)? Die mist wat magie, ondanks de straffe visuals, een prachtige reis naar Neverland en Jude Law als klasse-Hook. Toch was de Vlaamse pers verdeeld. De Morgen noemde het een “doodse Disney-remake”, Het Nieuwsblad sprak van een “Disneyremake met ziel”. We hebben het over een stoute Tinker Bell, de Disneylandattractie ‘Peter Pan's Flight' en de schitterende traditie binnen alle ‘Peter Pan'-adaptaties. Was J.M. Barrie een goede fantast of een man met een zwak voor minderjarigen? Wat zegt dat dan weer over andere notabelen met een zelfverklaard peterpansyndroom? En hoe is Peter Pan vereeuwigd in een nummer van Equal Idiots? Maar het gaat ook over all things Disney, zoals de tekenfilmreeks ‘Buzz Lightyear of Star Command', het begindeuntje van ‘Robin Hood' en onze grote held Arnold Gelderman.

Tiktok-ster Bert De Kock is geboren in de Disney Renaissance, in het interbellum tussen ‘The Lion King' en ‘Toy Story'. Het verbaasde me dat hij spontaan begon over ‘Wish', maar er valt wel iets over te vertellen. Of dat ook veel goeds is, da's iets anders. ‘Wish' is een prestigeproject, gemaakt voor de 100ste verjaardag van Disney. Het is te omschrijven als de origin story van een wens. Alleen is het verhaal te véél aangepakt als een soort supersprookje, waardoor de slinger wat is doorgeslagen. We hebben het over de bij benadering 54.218 easter eggs, een geit die niet hoefde te praten en Asha die technisch gesproken geen prinses is. Wat is er mis met ‘De Reddertjes'? En wat had Pixar gedaan met het gegeven ‘wens'. Allicht komt hier geen sequel van, tenzij deze film ooit als cult wordt bestempeld. Voor de 200ste verjaardag misschien een ‘Wish 2'? Toch is ‘Wish' de favoriete film van mijn petekind Liv, wat we proberen te ontrafelen. En we babbelen ook ontzettend veel over Disney (en Pixar) in het algemeen. ‘Inside Out 2', iemand? (Over zijn favoriete tekenfilm - ‘The Incredibles' - sprak Bert onlangs uitgebreid in de podcast ‘DVDKast' van Jelle Gordyn, check it out.)

Actrice Maïmouna Badjie (Season of Sex, Liefdestips aan mezelf, 2DEZIT, Groeien & Bloeien) heeft een Gambiaanse vader en een Belgische moeder. Tot haar achtste heeft ze zelfs in Gambia gewoond en was daarom ontzettend benieuwd naar ‘Iwájú'. Dat is niet alleen de allereerste serie onder de vlag van de Walt Disney Animation Studios, maar ook de eerste co-productie in z'n 100-jarige geschiedenis. Het maakt het eens zo bijzonder dat het een samenwerking is met een Afrikaans mediabedrijf. Die komt tot stand nadat Disney-chief creative officer Jennifer Lee (Frozen) een interview leest met de baas van Kugali. Die zei: “We're going to kick Disney's ass.” Maar waarom de krachten niet bundelen, dacht de Amerikaanse. Disney heeft de laatste twee decennia immers zeer bewust ingezet op diversiteit. Maar Afrika? Dat is nog niet gebeurd. (‘The Lion King' even niet meegerekend.) We hebben het over de herkenbare klassenstrijd, straatverkopers en typische maaltijden. Maar ook over de details die ‘Iwájú' typisch Nigeriaans maken, de reeks speelt zich immers af in een afro-futuristische versie van Lagos. Je zou kunnen denken dat het een geanimeerde uitbreiding is van Marvel's ‘Black Panther', ook deel van de grote Disneyfamilie. Alles draait om de tienjarige Tola, een jong meisje van rijke komaf en haar beste vriend Kole, een tuinman uit de armere buurt van de stad. Voor haar verjaardag krijgt Tola een hagedisachtige robot van haar vader, die een succesvolle tech ondernemer is. En die heeft het gadget bedacht om te dienen als een soort bodyguard voor kinderen, nu het land te kampen heeft met veel kidnappings. De link met Boko Haram is niet ver te zoeken. ‘Iwájú' zelf kampt soms met inconsistente tempo's en een voorspelbaar verhaal, maar moet niet onderdoen voor het kunnen van wat de Disney Studios vandaag. Het is duidelijk gemaakt met de nodige budgetten, dus niet op een drafje, met veel liefde voor de Nigeriaanse cultuur. En dat is iets wat potentieel iedereen kan bekoren. Waar je ook geboren bent.

Muzikant, theatermaker en auteur Jaouad Alloul houdt van de Kleine Zeemeermin. In die mate zelfs, dat hij haar beeltenis op zijn enkel liet tatoeëren. Voor Jaouad is Ariël een figuur die tussen twee werelden beweegt en moet kiezen, terwijl ze misschien toch beiden kan zijn. Het is een metafoor voor wat hij zelf heeft doorgemaakt als kind, toen hij dacht dat hij een meisje was (zoals beschreven in het mooie boek en gelijknamige voorstelling ‘De meisje'). Hij is grote fan van de originele Ursula, gebaseerd op de dragqueen Divine. Maar net dat personage komt niet tot haar recht in de live-action remake. Halle Bailey als Ariël doet het goed, maar ook dat was voor hem niet nodig. Hij noemt het een move, en geen keuze vanuit een artistieke integriteit. Eerder dan een actrice van kleur casten in deze rol, mogen we “de kracht niet onderschatten van nieuwe verhalen”. Maar de racistische backlash die zij heeft ondergaan, vindt hij wel verwerpelijk. We vragen ons af waarom er zoveel remakes zijn. Noemen we dit soort film niet beter nabootsingen, met teveel compromissen, moves en computeranimatie? Hoe komt Triton aan zeven diverse dochters? Heeft hij misschien overal wat met zijn vinnen zitten flapperen? We hebben het over grote onderwerpen als LGBT en de kracht daarvan, over de al dan niet noodzaak van een homoseksueel personage in een Disneytekenfilm en de kunst van het op hakken lopen. Maar ook over Botje die er in de nieuwe versie wat ziek uitziet, over het gespierde lijf van Triton in de originele tekenfilm en over Disney kijken op katerzondagen.

Klara-presentatrice Clara De Decker heeft geen fijne jeugdherinneringen aan ‘Dumbo'. Kinderen kunnen hard zijn, en op de speelplaats werd ze wel eens Dumbo genoemd. Intussen is de originele tekenfilm uit 1941 de favoriet van haar zoontje. Of hoe een nare herinnering plots een positieve wending kan krijgen. Maar de nieuw' verworven liefde voor ‘Dumbo' gaat niet op voor de remake door Tim Burton. Nochtans is het een film vol toptalenten, met veel kansen om de politiek incorrecte fouten uit het verleden recht te zetten. In plaats daarvan vijlt Burton alle scherpe hoekjes van het verhaal, zodat er hooguit een cirkel overblijft. Iets wat de regisseur achteraf ook heeft toegegeven: hij wil niet meer voor Disney werken. We hebben het intussen ook over het kleuren van haar, de truc van het mollenjagen en het net niet werken voor Disneyland Parijs. We doen een vreemde shoutout naar Vitaya. En we kijken uit naar ‘Mufasa: The Lion King' door ‘Moonlight'-regisseur Barry Jenkins. Mag het nog eens goed zijn, Disney?

Wetenschapsjournalist en VRT-weervrouw Jacotte Brokken had als kind een bijzondere band met Pinocchio. Niet per se de Disneyfilm. Wel had ze een pop met touwen, ook als was ze geen goeie puppeteer. Ze is naar de Italiaanse stad geweest waar het verhaal is bedacht, waar zelfs een heus Parco di Pinocchio bestaat. En ze ging naar de Studio 100-musical, waarvan ze nog altijd de liedjesteksten kent. “Haha, Pinocchio, ben je een beetje gek ofzo.” De Disneytekenfilm vond ze evenwel traumatiserend. Al is ze dankzij Walt wel een kattenmens geworden. Maar de remake? Die vindt ze schaamtelijk, in tegenstelling tot de Netflix-verfilming door Guillermo del Toro. Of de twee Italiaanse versies met Roberto Benigni. Of waarom ook niet: de Russische versie ‘Pinocchio: A True Story'. Maar we hebben het ook over Clement Peerens, over de gekke film ‘Toy Shop' die haar mama ooit verkeerdelijk kocht en over onze passage binnenkort op Nerdland Festival. Daarvoor verdiepen we ons in honderd jaar Disney om te onderzoeken of sprookjes ook wetenschappelijk mogelijk zijn. Meer info via deze link!

Acteur/regisseur Ramy Moharam Fouad en actrice Violet Braeckman houden van de donkere, steam punk-aanpak van deze origin story. ‘Cruella' is Disneys ‘Joker' als het ware. Een film met een belangrijke Belgische link, ook. Zo was Nicolas Karakatsanis (‘I, Tonya') de director of photography op de filmset. We hebben het over de invloeden van Vivienne Westwood, Alfred Hitchcock en ‘The Devil Wears Prada' op deze vertelling. En de cirkelbeweging die deze laatste film heeft gemaakt met de wereld van ‘101 Dalmatians'. Devil = De Vil? Iemand? Maar we praten ook over incestueuze Disneyfamilies, het prachtige woord ‘imbeciel' en de weergaloze Emma Stone als Brits personage, vòòr haar glansrol in ‘Poor Things'. Zij mocht trouwens niet roken in de film. Drinken doet ze wel. We zoeken uit of een mens echt geboren kan worden met twee haarkleuren. Wat zegt zo'n film over onze samenleving? Is wraak een oplossing? Wat is de zin en onzin van draaien op 35 en 65mm? En we ijveren voor meer Disneyfilms met trauma en duisternis!

(This episode is in English.) Op haar Instagram-account @wwwsilviawww en op TikTok deelt de Chinese Silvia Sun op een grappige en ontwapenende manier haar ervaringen als nieuwkomer in België. Ik was benieuwd of ook zij is opgegroeid met Disney. En wat blijkt: als kind wou ze vooral Sneeuwwitje zijn. Maar ook de tekenfilm ‘Mulan' heeft ze gezien. Meer zelfs, die werd vertoond op school als didactisch materiaal in de lessen Engels. Op zich een bijzonder feit, want in China wordt het personage in de Disneyfilm als lelijk ervaren volgens de lokale schoonheidsidealen. Het is een van de vele issues die de Hollywood-studio wou rechtzetten met deze live-action versie van ‘Mulan'. Maar ondanks de all-Asian cast, het wippen van enkele cartooneske figuren en de goedkeuring van de Chinese overheid wordt ook deze verfilming van het traditionele verhaal niet helemaal gesmaakt. Niet in het westen, maar ook niet in het oosten. Het werd een bijzondere aflevering over culturele verschillen en hoe die nu eenmaal moeilijk te vertalen zijn. Over clichés, misverstanden en hoe Silvia vroeger leek op de actrice die nu de heks speelt. En over wat een topnummer ‘Reflection' eigenlijk is, of hoe Mulan perfect kan bijgezet worden in Avengers.

Ze waren 52 jaar onafscheidelijk. Maar ook vandaag speelt zij nog altijd de hoofdrol in zijn leven. Nicole en Hugo zijn een begrip. En het getuigt van veel moed dat Hugo - ondanks de ziekte en later het overlijden van zijn Colleke - toch nog aan een solocarrière is begonnen. Leuk voor deze podcast: het koppel is ook altijd een Disneykoppel geweest. Minstens twee keer per jaar gingen ze samen naar Disneyland Paris. Niet dat ze er veel deden: Nicole durfde niets en had altijd schrik dat Hugo iets zou overkomen als hij alleen in een veel te snelle attractie stapte. Hand-in-hand en met Mickey Mouse-oren op het hoofd liepen ze als twee volwassen kinderen door alle themalanden. Hun huis toont ook het resultaat van vele bezoekjes aan de souvenirshops. Hugo gaf Nicole zelfs een souvenir mee in de kist, voor haar allerlaatste reis. We hebben het niet zo uitgebreid over de film van vandaag, ‘Alice in Wonderland'. Dat hoeft ook niet. Het was sowieso een film die ze samen hebben gezien. En in de gelijknamige Studio 100-musical speelde het koppel ook de prachtige dubbelrol: de tweeling Hier en Nu, en Hartenkoning en Hartenkoningin. Het is een warme aflevering over (niet kunnen) loslaten. Wie meer wil weten: in mei verschijnt Hugo's boek over het verloop van Nicole haar Alzheimer en hoe hij uit de put is geraakt met hulp van een rouwpsycholoog.

Linde Merckpoel is momenteel te zien in de VRT MAX-reeks ‘Los het op' waarvoor ze grote en kleine problemen aanpakt. Maar ze is ook een Disneyfan. Als kind zag ze ‘De kleine zeemeermin' het vaakst, maar niet omdat die toevallig over een rosse prinses gaat. Samen met haar broer zag ze veel films op videocassette. En wanneer het te droevig of spannend werd, liepen ze hand-in-hand, huilend de winkel van hun ouders binnen om morele steun te vragen. Vandaag hebben we het over de live-action remake van ‘Aladdin' door Guy Ritchie. Het begint met een veel te brave Will Smith, wat meteen duidelijk maakt dat deze film geen één-op-één remake is. Gelukkig is er deze keer wél een feisty Jasmine, is de Sultan geen ‘wandelend vijgske' meer en zijn er heerlijke knipogen naar ‘The Fresh Prince of Bel-Air'. Maar waarom loopt Aladdin niet meer rond in zijn ontblote navel? En hoe cool ziet Radja er tegenwoordig uit? Maar we hebben het ook over Lindes oudste dochter die geen zetelzitter is, over onze nostalgie naar ‘De draaimolen' op tv en prachtig stemmenwerk. Zelf mocht ze al regelmatig stemmetjes inspreken voor tekenfilms. Voor het dubben van Joy uit ‘Inside Out' kreeg ze zelfs een proficiat-sms'je van Sven De Ridder. Om te koesteren. ‘k Zag je kijken!

Christina De Witte aka Chrostin is illustrator en cartoonist. Ze heeft niets met zwart-witfilms, zag er voor deze nog maar twee en toch stoorde het hier niet. Haar keuze: ‘Frankenweenie' van Tim Burton, over de jonge Victor die zijn overleden hondje Sparky als een soort Frankenstein terug tot leven wekt. We hebben het over de fascinerende stop-motion, iets wat ze zelf als kind ook probeerde. Maar ook, was het een besparing om zo weinig emotie in de gezichtsuitdrukkingen te stoppen? Verder praten we over haar persoonlijke zoektocht tijdens het maken van de graphic novel ‘Araya', over tekenfilms op Cartoon Netwerk en over series vol easter eggs die haar hart doen zingen. Maar ook over de clichés die ze als kind ervaarde wanneer kindjes haar als enige Aziatische meisje in de klas wel eens vergeleken met Mulan. Ook ik heb me schuldig gemaakt aan zo'n stereotype, want eigenlijk vroeg ik Chrostin voor een aflevering over… ‘Mulan'. Hoe we op de valreep bij ‘Frankenweenie' zijn gekomen? Dat hoor je in Disney Klassiekers.

‘De leeuwenkoning' is de tekenfilm die Radio 1-presentatrice Annelies Moons met stip het vaakst heeft gezien. Zelfs als student was er een periode dat ze die elke week bekeek, als een soort compagnon de route. In die mate zelf, dat ze haar zoontje Hugo bijna als tweede naam Mufasa had gegeven. Dat het niet is gebeurd, daar heeft ze nu een beetje spijt van. Over de remake dan: die is erg trouw gebleven aan het origineel, al hebben de vrouwelijke rollen wel meer diepgang gekregen. Allicht ook omdat een zekere Beyoncé Knowles-Carter de stem van Nala heeft ingesproken. Het extra nummer dat zij aan de film heeft toegevoegd, is dan weer weinig memorabel. En de tierlantijntjes die ze toevoegt aan ‘Can you feel the love tonight' waren niet nodig. Bovendien is deze versie logischerwijs minder cartoonesk, wat afbreuk doet aan de grappen. Ook de hyena's verliezen alle humor op het rare, weerkerende aanschurken na. En Scar is een sof geworden. Kortom: voor haar is het “een dramatische leeuwenfilm” geworden, voor zover dat een ding is. Of “half z'n gat”, zoals we in Leuven zeggen. Wel een pluspunt: Annelies is meter van Steven het steppeslurfhondje, en dat dier zit nu ook in ‘The Lion King'. Had ze zelf een stemmetje mogen inspreken, kiest ze voor Zazu. Omdat ze zelf ook wel eens te veel babbelt. Oordeel vooral zelf.

Als kind had ze ‘Lady en de Vagebond' nooit gezien. Op de bewuste spaghettikus-scène na, die ze op videocassette had dankzij een opname van het Nederlandse tv-programma ‘Wordt Vervolgd' met Han Peekel. Voor auteur, actrice en muzikante Marieke van Hooff was het dan ook geen straf om zowel de tekenfilm als de live-action remake te bekijken, samen met haar twee huisgenoten. In het bijzonder: de hond Gerrit, die regelmatig terugblafte naar het scherm. Het zijn dan ook films waarin honden de hoofdrol spelen, in tegenstelling tot hun baasjes die eerder kleurloze nevenfiguren zijn. We hebben het over de al dan niet geslaagde computeranimatie van de levensechte honden, over het wokegehalte van de remake en het feit dat een zwarte vrouw met een witte man mag samenzijn maar blijkbaar (nog) niet omgekeerd. Marieke hoopte op een ‘Titanic'-moment wanneer Lady en haar Vagebond de boot nemen. En ze is blij dat we geen hondenseks te zien krijgen, al wordt dat wel in de podcast besproken. Behalve Gerrit horen we af en toe ook een verdwaalde Helmut Lotti, die onder meer een prachtige ‘Bella Notte' te berde brengt.

Arno Van de Velde is papa van twee, tekent onder naam Arnoleon en deelt zo al z'n ervaringen over het leven in de vorm van grappige strips (zoals in zijn bestseller 'De Papa Handleiding'). Samen bespreken we 'Christopher Robin'. Niet de zoveelste live action-remake van een tekenfilmklassieker, maar verdieping van het personage dat als kind met Winnie de Poeh en andere knuffelberen in het Hundred Acre Wood speelde. Regisseur Marc Forster ('Finding Neverland', 'Quantum of Solace') maakte een film die gaat over het leven, hoe we de onbezonnenheid en onschuld verliezen. En vooral Ewan McGregor maakt de zoektocht als vader naar zijn verloren innerlijke kind zo interessant. Voor Arno kwam het verhaal hard binnen, in die mate dat hij het niet droog hield. We hebben het over de wijsheden van een teddybeer met een klein brein, over de vreselijke vertaling naar Janneman Robinson en ook wel gewoon over het leven in het algemeen. Doing nothing often leads to the very best kind of something. Dat is ons nieuwe mantra. Merci, Poeh!

Rond zijn twintigste besloot muzikant en Q-Allstars-presentator Sean Dhondt enkele jeugdherinneringen als sleeve tattoo op zijn arm te vereeuwigen. Het resultaat staat er nog, en refereert naar drie klassieke Disneyfilms: ‘Peter Pan', ‘Mary Poppins' en ‘Peter en de Draak'. Die laatste dateert van 1977 en ging over de vriendschap tussen een jongen en een draak. De remake van David Lowery breidt dat verhaal uit tot een ecologische fabel. Was de originele film de basis voor ‘Home Alone'? En moet een geloofwaardige draak ook bloeddorstig zijn? Maar we hebben het ook over ‘Platvoet en zijn vrienden', het stemmenwerk van Sean in tekenfilms en veertig worden. Houdt Sean van musicals? En welk Disneynummer zou hij ooit willen coveren?

Laura Joosten is content maker én klinisch psychologe met een focus op eetstoornissen. Maar ze is ook Disneyfan. Voor haar zijn Disneyfilms een soort escapisme, net zoals reizen dat ook kan zijn. Als kind was ze verslingerd aan ‘The Little Mermaid' en ‘Beauty and the Beast'. Zo zaagde ooit lang genoeg voor het gele balkleed van Belle, misschien omdat Belle net zo'n atypische prinses is. Ja, ze is mooi (het zit zelfs in haar naam), maar ze lijkt zich niet bewust van haar schoonheid. Bovendien wordt ze verliefd op iemand die in het geheel niet diezelfde eigenschap heeft. Volgens Laura gaat deze remake een pak dieper, met mooier uitgepuurde personages. En ook een pluspunt: Emma Watson speelt mee. De villain is voor een keer geen lelijk figuur. Doet Chip aan kinderarbeid? Waarom vindt iedereen het normaal dat ze naasten jarenlang niet meer hebben gezien, omdat ze opgesloten zaten in het kasteel? Het gaat natuurlijk ook over woke, omdat deze film een opvallend diverse cast kreeg, maar ook een eerste Disney-hint naar homoseksualiteit. Maar we wijken ook uit over onze gedeelde, blinde adoratie voor Ryan Gosling, Ariana Grande en Japan. En Laura doet een oproep naar Kinepolis Antwerpen om terug papieren ticketjes in te voeren.

VTM Nieuws-journalist Bo Van Spilbeeck is een grote Disneyfan, en de originele ‘The Jungle Book' was haar eerste voorname filmherinnering. De cartooneske en met jazzdeuntjes doordrenkte tekenfilm is na een halve eeuw nog steeds een geliefde klassieker. Heeft die dan een remake nodig? Volgens Bo was de eerste ‘The Jungle Book' een andere Disneyfilm. Geen traditioneel sprookje, met een eerste hoofdpersonage van kleur. De remake is verdienstelijk, maar vooral een pak donkerder en daardoor misschien minder kindvriendelijk. Verder gaat het verhaal wat dieper dan de eerder coming-of-age tekenfilm. Feit dat Mowgli er te horen krijgt dat hij nooit ‘een wolf' zal zijn, beklemtoont zijn anders zijn. En precies dat is iets wat Bo sinds haar transitie herkent. We hebben het over de verschillen tussen de boeken van Kipling, de tekenfilm en de remake, over family entertainment naar Amerikaanse normen en waarom Bo misschien niet meer naar Walt Disney World in Florida wil. Verder hebben we het over haar liefde voor Cruella de Vil, over verkleed als The Incredibles meedoen aan de halve marathon in Disneyland Paris en als welke prinses Bo de volgende keer wil meelopen. Is Bo gevoeliger geworden voor seksisme? En stel je voor dat Mickey Mouse een live-action remake krijgt? Jawel, het is intens.

Hannelore Cauwenbergh studeerde costume design in Londen en is er daarna nog jaren blijven werken, onder meer aan 'Downton Abbey', 'Guardians of the Galaxy', 'Hugo' en ... 'Maleficent'. Jana Martens is dan weer resident Disney Klassiekers-gast. Allebei zijn ze grote fan van villain Maleficent, maar niet noodzakelijk van de film (spoiler: Hannelore zag 'm nooit eerder). We hebben het over het cadeautje dat Hannelore kreeg van Angelina Jolie, over de stukken die ze voor deze film mocht maken en werken op zo'n giga-producties. Maar we praten ook over kraaienpootjes, een jeugdig enthousiaste Elle Fanning en de gemiste kans om te knipogen naar 'Hocus Pocus'.

Mijn huisgenoot As Snoeys (dj/sitecoördinator De Morgen) heeft een hond. Een grote hond. En tot voor mijn inwonen had ik schrik van honden. Vooral van grote honden. Je zou kunnen stellen dat ons co-housen ook een soort traumaverwerking is geweest. Voor deze eerste aflevering waarin ik me waag aan de Disney remakes starten we met ‘101 Echte Dalmatiërs', een redelijk één-op-één life action vertaling van de tekenfilm uit 1961 maar wel geplaatst in de nineties. Met een fenomenale Glenn Close als Cruella DeVil, met die van ‘House MD' en die van ‘Harry Potter' als de boeven uit ‘Home Alone' en blijkbaar 230 echte puppy's (en hotdog-sap) op de set. We hebben het over een cringe love story, kruidensigaretten en de afkomst van die hondenras (waar mannen nog buiten moeten wachten als hun vrouw bevalt - en wat ons dat leert over Ruben Van Gucht). Georges, de hond van As, was op retraite. Maar hij is aanwezig onze gedachten én gesprekken.

Droomkoppel Karen François (die van die ‘Ik wil naar huis'-zakken) en Kamiel De Bruyne (die van de Nationale Vereniging voor Nutteloze Borden) waren aanwezig op mijn boekvoorstelling ‘Do you speak Disney?'. En achteraf deelden ze allebei dezelfde foto als raar weetje, eentje van een Mickey Mouse gasmaker voor kinderen dat wel degelijk écht heeft bestaan. Het idee van deze aflevering is simpel: we duiken samen in het rariteitenkabinet van Disney. Met vreemde merchandise, gekke theorieën en een bijzondere uitsmijter die Karen kon bekomen bij een Duits TikTok-fenomeen. Oh ja, en ook Clémentine doet mee! Omdat er veel dingen passeren, staan de afbeeldingen van die vreemde merch en de links naar al die besproken theorieën verzameld op deze pagina!

Fashion watcher Matthieu Colpaert opperde het idee om een Halloween-special rond Disney Villains te maken. Officieel vallen er dertien slechteriken onder de gepatenteerde franchise. Maar wij stellen onze eigen top 10 samen, met enkele eervolle vermeldingen. We hebben het over villain-liedjes als de perfecte muziek om op te kuisen, over het pittige kapsel van Ursula en de wespentaille van Jafar. Maar we stellen ons ook de vraag waarom Vanessa een goeie naam is voor een villain. En voor het eerst in 107 afleveringen valt het woord genocide. Op de valreep gaat het nog over ‘Atlanis'. Alsjeblieft, Julian.

De komende weken bespreek ik telkens een hoofdstuk uit mijn boek ‘Do you speak Disney?', telkens een facet van de naam Disney. Vandaag: Disney, de evolutie. Gast: Elisabeth Lucie Baeten. Auteur, scenarist, sociale media fenomeen (Katrien van Politiek PR) en sinds ‘De laatste dag' op VRT MAX ook actrice. We discussiëren over de noodzaak om bestaande Disneyfilms te hermaken (en er ook een 2023-proof moraal in te steken). Met ‘En ze leefden nog' schreef ze zelf al alternatieve versies van bestaande sprookjes, verhalen voor kinderen die zich hier en nu afspelen. Hoe dan ook, als je iets verandert aan iets wat we kennen, zorgt dat voor wrevel, en daar probeert Elisabeth ver weg van te blijven. We hebben het over media gemaakt door vrouwen (is die anders?), over te veel hokjes afvinken (in de nieuwste Disneyfilms) en over het verfilmen van verhalen van verzonnen figuren (wat doe je dan met Jezus?). Is de biologie van de zeemeermensen anders dan hier aan land? Waarom gingen prinsessen direct trouwen en samenwonen, is dat misschien een perfect tijdsdocument voor de emancipatie? Wat zijn de beste alcoholvrije bieren? En wat met de moraliteit van stiekem je kinderen bekijken als ze in de dansles zitten? (Wij weiden ook even uit over de muziekschool en de Matteüspassie.)

De komende weken bespreek ik telkens een hoofdstuk uit mijn boek ‘Do you speak Disney?', telkens een facet van de naam Disney. Vandaag: Disney, het bedrijf. Gast: journalist en cartoonist Julian De Backer. We hebben het over Nederlandse Disneystrips (gemaakt door Nederlanders), over films gemaakt met Disneygeld (maar zijn het dan ook Disneyfilms) en veel respect voor Scarlett Johansson in haar zaak tegen Mickey Mouse. Voor deze speciale afleveringen is Jana Martens mijn gewaardeerde co-host. Zij was al eens te gast in aflevering 85. Julian en Jana hadden het al eens in de podcast ‘Clever Girls' over de film ‘Anastasia' en het vraagstuk of zij nu een Disneyprinses is. Discussier vooral mee onder de hashtag #disneyklassiekers.

De komende weken bespreek ik telkens een hoofdstuk uit mijn boek ‘Do you speak Disney?', telkens een facet van de naam Disney. Vandaag: Disney, de muziek. Gast: zanger Gene Thomas. Elk jaar gaat het gezin Thomas wel naar Disneyland Paris. En afgelopen zomer trokken ze zelfs naar Californië, naar het originele eerste Disneypark. Na een dag in het themapark vindt hij het raar om auto's te zien in de echte wereld. Hij geniet ervan dat alle details kloppen, en kan lyrisch babbelen over de nieuwe Star Wars-zone in de Amerikaanse parken: Galaxy's Edge. En hij doet een bijzondere bekentenis over de geur van het Disneyland Hotel in Parijs. Voor deze speciale afleveringen is Jana Martens mijn gewaardeerde co-host. Zij was al eens te gast in aflevering 85.

De komende weken bespreek ik telkens een hoofdstuk uit mijn boek ‘Do you speak Disney?', telkens een facet van de naam Disney. Vandaag: Disney, de muziek. Gast: Helmut Lotti. De man van 12 miljoen platen en bijna evenveel genres. Hij was ooit gevraagd om Quasimodo te spelen in de Vlaamse versie van ‘De Klokkenluider van de Notre Dame', maar dat liep spaak. We hebben het over de mislukte stijloefening op het Disney metal album, over het gemiste duet tussen Helmut en Lana Del Rey en over vrijpartijen die altijd perfect gaan. Maar we stellen ons ook vragen als: waarom wordt Antwerps zo gecultiveerd in de Vlaamse media? En waarom het logisch is dat Scarlett Johansson een hypnotiserende slang mag spelen? Helmut ontdekt ook de oorsprong van ‘Mahna Mahna' van The Muppet Show: de mannamografie. Hij heeft het over het wereldniveau dat wordt gehaald in ‘I Wan'na Be like You' uit ‘The Jungle Book'. En we vinden een manier om vervelende duiven uit te schakelen. Verder verkennen we de piste: Helmut Lotti goes jazz. Voor deze speciale afleveringen is Jana Martens mijn gewaardeerde co-host. Zij was al eens te gast in aflevering 85.

De komende weken bespreek ik telkens een hoofdstuk uit mijn boek ‘Do you speak Disney?', telkens een facet van de naam Disney. Vandaag: Disney, de animatyiefilms. Gast: Jelle De Beule. Acteur, tv-maker, cartoonist, maar ook animator. Hij studeerde handgetekende animatie op een moment dat het genre al ten dode was opgeschreven. Toch, volgens Jelle zijn de originele tekeningen van Disneyanimatoren dé kunstwerken van de 20e eeuw. En computeranimatie, dat levert zelden boeiende cinema op. ‘Frozen'? Saai! We hebben het over de pioniersjaren van Walt, over polo spelen in pofbroek en carrékousen en het feit dat Jelle als kind dacht dat het Disnep was, niet Disney. Maar het gaat ook over de verborgen Disneyparel die werd teruggevonden in Cinematek in Brussel, over Mickey Mouse die maar wat rondpoept en Jelle declameert de integrale intro van ‘Aladdin'. Voor deze speciale afleveringen is Jana Martens mijn gewaardeerde co-host. Zij was al eens te gast in aflevering 85.

De komende weken bespreek ik telkens een hoofdstuk uit mijn boek ‘Do you speak Disney?', telkens een facet van de naam Disney. Vandaag: Disney, de mens. Gast: Jean Philip De Tender. Baas van de European Broadcasting Union (EBU). In zijn lezingen verwijst hij soms naar de entertainmentpionier, iemand die niet vies was van vernieuwing, risico's en het verwezenlijken van creatieve ideeën. Ook een storyteller in hart en nieren, net als Jean Philip. We hebben het over zijn eerste film in de bioscoop (‘101 Dalmatiërs'), over de angst voor AI en de mogelijke terugkeer van Fata Morgana. Voor deze speciale afleveringen is Jana Martens mijn gewaardeerde co-host. Zij was al eens te gast in aflevering 85. ‘Do you speak Disney?' is uitgegeven bij Lannoo en ligt 19 september in de winkel.

Aflevering 100 is feest! We vieren 100 jaar Disney, live vanop 'Disney100: The Exhibition' in München (vanaf 13 oktober te zien in Londen), met een trip down memory lane voor mezelf. Het is de start van seizoen drie van deze podcast, dat opnieuw 100 procent rond Disney zal draaien. De komende zes afleveringen zoemen in op een facet van Disney, net zoals de zes hoofdstukken van mijn binnenkort te verschijnen boek ‘Do you speak Disney?' bij Lannoo. Daarna waag ik me aan de live action films en remakes, als excuus om de oude tekenfilms nog eens tegen het licht te houden. Maar nu vanop de officiële 100 jaar expo, met aanvullende fragmenten uit een decennium eigen interviews. Passeren de revue: Alan Menken, Emily Blunt, Emma Watson, Hans Zimmer, John Lasseter, John Musker, Lin-Manuel Miranda, Raoul Servais, Ron Clements, Tim Burton en Tom Fitzgerald.

Sopraan/pianist Astrid Stockman houdt van Disneyland Paris. Dus wie beter om samen de nieuwe op muziek gedreven show te bekijken, ‘Together: a Pixar Musical Adventure' in het Walt Disney Studios Park? Begeleid door een live orkest maken we een reis door de werelden van ‘Toy Story', ‘Coco', ‘Up', ‘Monsters, Inc.' en ‘Finding Nemo', op zoek naar… muziek. Want da's het uitgangspunt: het meisje Charlie heeft een muziekstuk geschreven, maar de partituren raken kwijt. Meer zelfs, de papieren vliegen gewoon door het theater. Had Astrid als kind in die zaal gezeten, had ze dat stukje papier mee naar huis genomen, nagespeeld op piano en gekoesterd als relikwie. We hebben het over quick changes, queer anemonen en een knappe saxofonist. Maar ook over de "balls" van de makers om een muzikale show te creëren met films waar niet noodzakelijk de meezingers inzitten. En over onze bijna-doodervaring in de attractie ‘Ratatouille: L'Aventure Totalement Toquée de Rémy'. Op 20 september 2023 gaat Astrid me trouwens muzikaal begeleiden bij de boekvoorstelling van ‘Do you speak Disney?' in Cinema ZED in Leuven. Meer info later deze maand op cinemazed.be! (Ja, dit is aflevering 99, niet 98. Het was erg vroeg, toen we naar Parijs vertrokken.)

Hetty Helsmoortel is wetenschapswatcher en kan je kennen van Nerdland. Els Aerts is redacteur bij Radio2 en podcastmaker voor diezelfde Nerdland. Het geknipte koppel voor een aflevering over de ruimtefilm ‘Lightyear'. Alleen bleek dat een film waarvan ze zich allebei niet bewust waren dat die bestond. Maar ook: ondanks de lesbische kus van toch wel de volle twee seconden, leek het een film die al zeker 15 jaar oud was, en vooral niet van vorige zomer. Toch zijn we het er unaniem over eens: deze Buzz Lightyear origin story verdient wel degelijk een plaatje in de canon. Maar het gaat ook over Disneyland in Anaheim waar ze net van terug zijn. Over Hetty als sfeerspons in The Enchanted Tiki Room maar wel als fan van de details in Batuu en Cars Land. Of Els die mij iets over het park heeft bijgebracht dat ik nog niet wist (spoiler: het heeft te maken met menstruatiearmoede). En dat ze nog altijd de integrale ‘Aladdin' vanbuiten kent. En over Pommelien Thijs die weer té mooi was.

Gaëlle Goubau werkt voor de Klantendienst van VRT. Ze beantwoordt vragen, opmerkingen en klachten van kijkers en luisteraars met de glimlach. Daarnaast maakt ze ontzettend grappige TikToks over sociaal (on)wenselijke situaties. Voor deze aflevering keken we naar de nieuwste Pixar-film ‘Elemental'. Ja, ik heb gefoefeld met de volgorde en behandel ‘Lightyear' een volgende keer. Maar ik kreeg al zoveel vragen of deze nieuwste de moeite is, dat ik ‘m ertussen schuif. En kleine spoiler: zowel Gaëlle als ik zijn mee. We hebben het over Zombie Nation, een hoofdpersonage als een soort Winnie-de-Poeh-zonder-broek en het voortschrijdend inzicht over ‘High School Musical'. (En het gaat ook even over de kortfilm ‘Carl's Date' die de film vooraf gaat, een ontroerende ‘Up'-spinoff die de traditie van cartoons voor de hoofdvertoning weer in ere herstelt.)