Podcasts about Lenina

Lenina descubre el amor.

John, el amor humano. Lenina que comienza a descubrirlo.

John, el salvaje, en el nuevo mundo de Lenina.

Nadšenec histórie Tomáš Stern si ako dieťa ten palác pamätá ako múzeum Lenina. No odohrávali sa tam oveľa horšie veci ako glorifikácia jednej totality. O temnej minulosti krásneho paláca na Štefánikovej ulici v Bratislave sme sa rozprávali pred otvorením znovunájdenej výstavy o stratenej dominante strateného mesta, ktorú si tam v tých dňoch môžete pozrieť.   

Jedním z oblíbených témat socialistického režimu byly ženy a jejich postavení a Mezinárodní den žen se řadil mezi nejdůležitější svátky socialistického Československa. Znát je to i v archivu Českého rozhlasu, kde se o tom dochovalo opravdu hodně nahrávek. Čelní politici se pravidelně zmiňovali o tom, že jedině socialismus je schopen zajistit rovnoprávnost žen, která je podle V. I. Lenina ostatně podmínkou pro dosažení komunismu. Poslechněte si, co na to naopak říkaly ženy.

Jedním z oblíbených témat socialistického režimu byly ženy a jejich postavení a Mezinárodní den žen se řadil mezi nejdůležitější svátky socialistického Československa. Znát je to i v archivu Českého rozhlasu, kde se o tom dochovalo opravdu hodně nahrávek. Čelní politici se pravidelně zmiňovali o tom, že jedině socialismus je schopen zajistit rovnoprávnost žen, která je podle V. I. Lenina ostatně podmínkou pro dosažení komunismu. Poslechněte si, co na to naopak říkaly ženy.Všechny díly podcastu Archiv Plus můžete pohodlně poslouchat v mobilní aplikaci mujRozhlas pro Android a iOS nebo na webu mujRozhlas.cz.

Omeletky jsou dnes naplněné svody. Muž, který mě sváděl, mě pozval domů. Měl úžasně velký koberec. Řekl, že ho koupil od Rusů v Milovicích. Napatřičně tam působitl bílý stoleček. A on vysvětlil: „Víš, ten tam musí stát… Když jsem ten koberec vybíral, prostředek jsem neviděl. No a tam je hlava Lenina.“ Uslyšíte posluchačský příspěvek Miroslavy Pospíchalové Pařížské rohlíčky. Uslyšíte recept Haliny Pawlowské na čokoládový dort a její povídku Tahle země není pro tlustý.

Polecam dzisiaj Państwa uwadze trochę zapomnianą (chyba?) książkę Curzio Malapartego. Czytało mi się to doskonale, bo nikt tak nie zmyśla jak Malaparte. (00:25) Zamiast wstępu (04:30) Cytat na początek (07:33) Lenin jako Europejczyk (11:00) Legendy, eseje, nawiązania (16:00) Zamiast podsumowania Inne podobne poniekąd: 32. Antonio Scurati

Aktuální dění očima Jana Krause každé ráno 5:00 – 9:00 vždy po zprávách v celou a v půl exkluzivně na Frekvenci 1. Vtipně, originálně a s nadhledem, tak to umí jenom Jan Kraus. Blondýna Miluška Bittnerová se ptá na vše, o čem se mluví, a Jan Kraus jí to vysvětlí.

Inaugurace amerického prezidenta se před rokem 1989 v československých médiích moc neřešila. Jednak přednost mělo každý rok v lednu výročí úmrtí Lenina, jednak, kdo by se o hlavu tak krachující země se spoustou nezaměstnaných a padajícím dolarem vlastně zajímal. V bonusu na Gazetisto, HeroHero a Forendors se navíc podíváme i na to, co má nový ministr zdravotnictví Robert Kennedy jr. společného s Moravou.

Ten režim si zaslúžil aby ho vyhnala ulica. Nedokázal reflektovať nálady v spoločnosti, ani o tom diskutovať. Bola v tom mocenská spupnosť a hlúposť vtedajšej „červenej šľachty,“ hovorí jeden z tých, čo boli v Novembri 89 priamo pri tom. Nebolo to však v drese VPN, on vtedy zastupoval tábor Komunistov. Peter Weiss. Ako sa z totalitnej KSS stala demokratická SDĽ a kto sa stal víťazom ponovembrovej transformácie?Veľká časť spoločnosti má pocit, že ponovembrovou transformáciou nezískala. I to je jeden z dôvodov nostalgie po bývalom režime. A došlo i k tomu, že víťazom tej transformácie sa za vlády SMERu, stala oligarchia, ktorá vyšla z ponovembrového majetkového prevratu, hovorí v Ráno Nahlas Peter Weiss.Je 17. november 1989, v Sovietskom zväze, matke boľševického teroru Lenina, Stalina i Brežneva, vládne reformátor Michail Gorbačov. Na severe od nás – v susednom Poľsku, si odborárske hnutie Solidarita, po rokoch tvrdých zápasov, vydobilo poloslobodné voľby, na juh od nás – v Maďarsku, zasa nestíhajú na hraniciach odbavovať prúdy utečencov z komunistického Nemecka no a napokon padá i symbol „Studenej vojny,“ Berlínsky múr. A čo tu, u nás, v husákovskom Československu?Miloš Jakeš kdesi v Červenom hrádku kádruje platy celebrít, symbol okupácie na prezidentskom hrade chátra, ale rameno moci, všemocná ŠTB, má stále dosť sily cenzurovať, prenasledovať za názory i vieru, no najmä, má silu zatýkať a biť na koho si len pomyslí. Moc pritom sedí na bajonetoch 100 tisícovej okupačnej armády Sovietov.Do šedivosti moci reprezentovanej „kolom v plote“ ale prichádza 17. November. Brutálny zásah štátnej moci voči bezbranným študentom pretne už i tak mimoriadne krehkú dohodu medzi chátrajúcou mocou a občanmi, ktorí ju živia. Kto z koho. Je tu November 1989. čas kedy si spoločnosť po vyše 40. rokoch útlaku a zvôle konečne povie: Dosť, už stačilo!Vláda permanentnej lži, štátom posväteného násilia a predovšetkým neslobody padá.Tesne pred Novembrom 89 bolo na Slovensku takmer pol milióna členov Komunistickej strany. Táto sila však prestala mať ochotu bojovať za udržanie vtedajšieho režimu pretože pohŕdali svojimi vlastnými straníckymi predstaviteľmi a nedôverovali im. Strana sa vlastne zrútila dovnútra a prestali byť ambície udržiavať moc, hovorí bývalý prvý ponovembrový predseda KSS a potom dlhé roky šéf SDĽ Peter Weiss. Ako však dodáva, ešte v povestnom štúdiu Dialóg mal strach, pretože moc podľa neho zvažovala aj násilné riešenia.November 89 nebola prokapitalistická revolúcia, ale antikomunistická revolúcia voči vláde vtedajšej „červenej šľachty“ a spôsobom, akým vládla. Navyše, Československo zaostávalo a napriek všetkým politickým proklamáciám nebolo schopné urobiť pokrok, tvrdí Weiss, ktorý v čase 17. Novembra pôsobil na Ústave marxizmu-leninizmu Ústredného výboru Komunistickej strany Slovenska.Príbehy ľudí bezmoci, ktorí režim v Novembri 89 napokon povalili poznáme už celkom dobre, aké však boli príbehy tých, ktorí stáli na tej pomyselnej „druhej strane revolučnej barikády?“ Ako novembrovú revolúciu vnímali ľudia priamo z prostredia komunistickej moci? Počúvate Ráno Nahlas, dnes s Petrom Weissom. Pekný deň a pokoj v duši praje Braňo Dobšinský.

Ten režim si zaslúžil aby ho vyhnala ulica. Nedokázal reflektovať nálady v spoločnosti, ani o tom diskutovať. Bola v tom mocenská spupnosť a hlúposť vtedajšej „červenej šľachty,“ hovorí jeden z tých, čo boli v Novembri 89 priamo pri tom. Nebolo to však v drese VPN, on vtedy zastupoval tábor Komunistov. Peter Weiss. Ako sa z totalitnej KSS stala demokratická SDĽ a kto sa stal víťazom ponovembrovej transformácie?Veľká časť spoločnosti má pocit, že ponovembrovou transformáciou nezískala. I to je jeden z dôvodov nostalgie po bývalom režime. A došlo i k tomu, že víťazom tej transformácie sa za vlády SMERu, stala oligarchia, ktorá vyšla z ponovembrového majetkového prevratu, hovorí v Ráno Nahlas Peter Weiss.Je 17. november 1989, v Sovietskom zväze, matke boľševického teroru Lenina, Stalina i Brežneva, vládne reformátor Michail Gorbačov. Na severe od nás – v susednom Poľsku, si odborárske hnutie Solidarita, po rokoch tvrdých zápasov, vydobilo poloslobodné voľby, na juh od nás – v Maďarsku, zasa nestíhajú na hraniciach odbavovať prúdy utečencov z komunistického Nemecka no a napokon padá i symbol „Studenej vojny,“ Berlínsky múr. A čo tu, u nás, v husákovskom Československu?Miloš Jakeš kdesi v Červenom hrádku kádruje platy celebrít, symbol okupácie na prezidentskom hrade chátra, ale rameno moci, všemocná ŠTB, má stále dosť sily cenzurovať, prenasledovať za názory i vieru, no najmä, má silu zatýkať a biť na koho si len pomyslí. Moc pritom sedí na bajonetoch 100 tisícovej okupačnej armády Sovietov.Do šedivosti moci reprezentovanej „kolom v plote“ ale prichádza 17. November. Brutálny zásah štátnej moci voči bezbranným študentom pretne už i tak mimoriadne krehkú dohodu medzi chátrajúcou mocou a občanmi, ktorí ju živia. Kto z koho. Je tu November 1989. čas kedy si spoločnosť po vyše 40. rokoch útlaku a zvôle konečne povie: Dosť, už stačilo!Vláda permanentnej lži, štátom posväteného násilia a predovšetkým neslobody padá.Tesne pred Novembrom 89 bolo na Slovensku takmer pol milióna členov Komunistickej strany. Táto sila však prestala mať ochotu bojovať za udržanie vtedajšieho režimu pretože pohŕdali svojimi vlastnými straníckymi predstaviteľmi a nedôverovali im. Strana sa vlastne zrútila dovnútra a prestali byť ambície udržiavať moc, hovorí bývalý prvý ponovembrový predseda KSS a potom dlhé roky šéf SDĽ Peter Weiss. Ako však dodáva, ešte v povestnom štúdiu Dialóg mal strach, pretože moc podľa neho zvažovala aj násilné riešenia.November 89 nebola prokapitalistická revolúcia, ale antikomunistická revolúcia voči vláde vtedajšej „červenej šľachty“ a spôsobom, akým vládla. Navyše, Československo zaostávalo a napriek všetkým politickým proklamáciám nebolo schopné urobiť pokrok, tvrdí Weiss, ktorý v čase 17. Novembra pôsobil na Ústave marxizmu-leninizmu Ústredného výboru Komunistickej strany Slovenska.Príbehy ľudí bezmoci, ktorí režim v Novembri 89 napokon povalili poznáme už celkom dobre, aké však boli príbehy tých, ktorí stáli na tej pomyselnej „druhej strane revolučnej barikády?“ Ako novembrovú revolúciu vnímali ľudia priamo z prostredia komunistickej moci? Počúvate Ráno Nahlas, dnes s Petrom Weissom. Pekný deň a pokoj v duši praje Braňo Dobšinský.

Celé Česko včetně Libereckého kraje si dnes připomíná události 17. listopadu. Přesně před 35 lety padl komunistický režim, v roce 1939 zase nacisté násilně zasáhli proti českým vysokoškolákům.

DELFIM NETTO: O QUE VOCÊ PRECISA SABER - LENINA POMERANZ - PROGRAMA 20 MINUTOSO economista e ex-ministro da ditadura militar Delfim Netto morreu na última segunda-feira (12/08). O programa 20 MINUTOS desta quarta-feira (14/08) recebe a professora de Economia da USP Lenina Pomeranz para uma entrevista sobre a vida do político que foi um dos signatários do AI5. Acompanhe ao vivo, a partir das 11h, aqui em Opera Mundi!

Pracovníci Státního okresního archivu a zástupci města v České Lípě otevřeli časovou schránku umístěnou v podstavci někdejšího pomníku sovětského revolucionáře Vladimíra Iljiče Lenina. Od roku 1987 stál před budovou tehdejšího sídla komunistické strany a na místě vydržel zhruba tři roky.

Pracovníci Státního okresního archivu a zástupci města v České Lípě otevřeli časovou schránku umístěnou v podstavci někdejšího pomníku sovětského revolucionáře Vladimíra Iljiče Lenina. Od roku 1987 stál před budovou tehdejšího sídla komunistické strany a na místě vydržel zhruba tři roky.Všechny díly podcastu Vybrali jsme pro vás můžete pohodlně poslouchat v mobilní aplikaci mujRozhlas pro Android a iOS nebo na webu mujRozhlas.cz.

O czym mówił Radosław Sikorski? Ile pieniędzy dostanie Ukraina? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie w najnowszym wydaniu Tygodnia w skrócie. Patrycja Gosk przedstawia najświeższe oraz – według nas – najważniejsze wydarzenia z mijającego tygodnia. Zdjęcie: Martin Lahousse

Po śmierci Włodzimierza Lenina kierownictwo w partii bolszewickiej objął Józef Stalin. Początkowo nic nie wskazywało na to, że właśnie jemu przypadnie scheda po Leninie. Zawłaszcza, że ten w przesłaniu politycznym – zwanym potocznie „testamentem Lenina” – za najwybitniejszego przedstawiciela partii bolszewickiej uznał Lwa Trockiego, a najsurowiej ocenił Stalina. Ten ostatni – jako sekretarz generalny Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) – rozprawił się z przeciwnikami politycznymi i rozpętał spiralę terroru, która pochłonęła miliony ofiar. Zapraszamy do wysłuchania i obejrzenia rozmowy z dr. Markiem Radziwonem, pracownikiem naukowym Uniwersytetu Warszawskiego, Pracowni Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej Ośrodka „Brama Grodzka – Teatr NN”, prezesem Polskiego PEN Clubu. #historiabezkitu Zapraszamy do wsparcia naszej działalności poprzez serwisy: Patronite.pl/historiabezkitu.pl czy Buycoffee.to/historiabezkitu Zajrzyjcie również na naszą stronę internetową: https://historiabezkitu.pl oraz serwisy podcastowe: Spotify: Historia BEZ KITU Apple Podcats: Historia BEZ KITU

Margaret Thatcher, premier Wielkiej Brytanii miała w roku 1988 odwiedzić Polskę. W tej wizycie wszystko jednak poszło nie tak, jak chcieli komuniści. Byli wściekli, a najbardziej premier Mieczysław Rakowski i generał Wojciech Jaruzelski. Najpierw próbowano delikatnie wyperswadować premier Wielkiej Brytanii pomysł odwiedzenia także matecznika Solidarności, czyli Gdańska, odwiedzenia stoczni Lenina i innych gestów poparcia dla ruchów demokratycznych w Polsce. Gościem odcinka jest sir Charles Moore, znany brytyjski dziennikarz, członek Izby Lordów i oficjalny biograf Margaret Thatcher. Książka właśnie ukazała się w Polsce nakładem Wydawnictwa Nieoczywiste. Tu możesz ją kupić https://ksiegarnia.pwn.pl/thatcher

„Je nevyhnutné pripraviť muža, ktorý obetuje revolúcii nielen voľné večery, ale celý svoj život.“ Autor týchto slov takýmto profesionálnym revolucionárom dozaista bol. V. I. Lenin, od ktorého smrti 21. januára uplynulo presne sto rokov, bol mužom, ktorý revolúcii obrazne povedané obetoval nielen svoj život, ale v praktickom a desivom zmysle slova jej obetoval i milióny iných životov, o ktorých nič nevedel. Jeho súčasníci a spolupracovníci sa o ňom vyjadrovali ako o jednorozmernom až fanaticky zameranom človeku, pre ktorého politika a jej násilná revolučná podoba boli všetkým. Snaha radikálne prebudovať sociálnu realitu podľa konkrétneho ideologického kľúča, nebola pre Lenina len nejakou teoretickou či dokonca idealistickou kratochvíľou. Naopak, väčšinu svojho života sa snažil vybudovať politickú stranu, ktorá skôr pripomínala teroristickú organizáciu či jednoducho spolok radikálov, odhodlaných na všetko. Sám Lenin hovoril o strane nového typu a o násilí ako o nevyhnutnom červenom či revolučnom terore. Čo presne to znamenalo, sa ukázalo už krátko po nastolení boľševického režimu v roku 1917. Leninov príklad i nasledujúce desaťročia boľševickej vlády v Rusku a jej neskorší export do sveta pritom vyvoláva celý rad otázok. Ako bolo možné realizovať socialistickú revolúciu práve v Rusku, ktoré aj pre samotného otca vedeckého komunizmu Karla Marxa bolo nerozvinutou a zaostalou perifériou? A bol Lenin jeho ideovým následníkom a praktickým realizátorom jeho myšlienok alebo jeho osobitnou ruskou verziou? Jaro Valent z časopisu Historická revue sa rozpráva s politológom Tomášom Zálešákom. – Podporte podcasty denníka SME kúpou prémiového predplatného a užívajte si podcasty bez reklamy na webe SME.sk alebo v mobilnej aplikácii SME.sk. Prémiové predplatné si kúpite na ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠predplatne.sme.sk/podcast⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ _ Ak máte pre nás spätnú väzbu, odkaz alebo nápad, napíšte nám na ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠jaroslav.valent@petitpress.sk⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ – Všetky podcasty denníka SME nájdete na ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠sme.sk/podcasty⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ – Odoberajte aj denný newsletter ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠SME.sk⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ s najdôležitejšími správami na ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠sme.sk/suhrnsme⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ – Ďakujeme, že počúvate podcast Dejiny.

Nejdříve trochu historie: Parník filozofů je souhrnný název nejméně pěti lodí použitých k deportaci 81 opozičních představitelů inteligence, mimo jiné filozofů, vyhnaných ze sovětského Ruska z iniciativy V. I. Lenina v letech 1922 až 1923.

Nejdříve trochu historie: Parník filozofů je souhrnný název nejméně pěti lodí použitých k deportaci 81 opozičních představitelů inteligence, mimo jiné filozofů, vyhnaných ze sovětského Ruska z iniciativy V. I. Lenina v letech 1922 až 1923.Všechny díly podcastu Názory a argumenty můžete pohodlně poslouchat v mobilní aplikaci mujRozhlas pro Android a iOS nebo na webu mujRozhlas.cz.

Před sto lety umřel Lenin. Jak se z kluka z měšťanské rodiny stane diktátor? A co vlastně mohlo za to, že uspěl? Známe vlastně dobře Leninův příběh? Nebo nám stačí pár povýšených slov o špatném filozofovi, krvavém tyranu a syfilitikovi? Abychom se jednou nedivili, až jeho úspěch zopakuje další výkonný a vzdělaný suchar.

„Hraji tam chlapíka, který se do trojky trošku přifaří,“ popisuje herec Tomáš Jeřábek popisuje divadelní hru Petra Zelenky Fifty, kterou uvádí Dejvické divadlo. Podle herce jde o velmi povedené představení, které se bude divákům líbit, zároveň si pochvaluje přípravu další novinky Dejvického divadla – hru napsanou podle filmu Ztratili jsme Lenina. Na jakých dalších projektech oblíbený herec pracuje? A proč ho baví být součástí standupů? Poslechněte si rozhovor.Všechny díly podcastu Host Lucie Výborné můžete pohodlně poslouchat v mobilní aplikaci mujRozhlas pro Android a iOS nebo na webu mujRozhlas.cz.

Hoy hablaremos un poco sobre el infame paso Dyatlov, pero sobre todos sobre otros dos casos que no son tan conocidos: el incidente de Khamar Daban y el del Pico Lenina. Fuentes: https://www.paranormalcatalog.net/unexplained-phenomena/the-khamar-daban-incident-another-dyatlov-pass https://www.rbth.com/history/330020-russia-dyatlov-pass-mystery-analogues Fotos: https://www.bbc.co.uk/news/extra/SoLiOdJyCK/mystery_of_dyatlov_pass Sígannos en: *YouTube: https://www.youtube.com/@ILEANAHISTORIAS *Twitter: https://twitter.com/HistoriasIleana *Facebook: https://www.facebook.com/IleanaHistorias *Podcasters: https://podcasters.spotify.com/pod/show/IleanaHistorias *Rumble: https://rumble.com/c/IleanaHistorias Sitio web de Divulgación Total: http://divulgaciontotal.com Aceptamos colaboraciones económicas en: https://paypal.me/divulgaciontotal Merchandising: https://teespring.com/stores/divulgaciontotal Por favor, compartan y... a pensar bonito, Gracias. --- Support this podcast: https://podcasters.spotify.com/pod/show/ileanahistorias/support

CELÝ ROZHOVOR V DÉLCE 56 MIN. JEN NA HTTPS://HEROHERO.CO/CESTMIR Když někdo použije pro dnešní dobu slovo režim, je to idiot, říká Jiří Padevět. Už samotný fakt, že ho dokáže zmínit, aniž by se mu cokoli stalo, svědčí o tom, že se mýlí. Kdyby se jím oháněl v 50. letech, skončí v uranovém lágru. Vnímání reality je vůbec pokřivené a spousta lidí má pocit, že veřejný prostor snese cokoli. Spisovatel a badatel si to nemyslí, za výhrůžky smrtí na sociálních sítích by podle něj měly padat tresty. Zákonných norem, které by mohly upravovat společenskou diskuzi, máme dost, jen nejsou aplikovány. Zdrženlivost je na místě i v případě rychlých soudů, kterým doba přeje. Ne všichni konfidenti byli zločinci, stejně jako není každý pravičák přívržencem Pinocheta a levičák Lenina. Pravdou je, že československý komunismus 70. a 80. let nemá s levicí nic společného, byl to systém vládnutí několika vyvolených, který se snažil krmit obyvatele země, aby si ho nevšímali. Fakt, že většina byla lhostejná, přičítá Padevět tomu, že jí stačí dostatek a levné potraviny. A právě to je možná nejsprávnější strategie přežití. Mluvili jsme ale také o jedné z největších skvrn našich moderních dějin, nebo o tom, proč je antisemitismus věčný a válka na Ukrajině černobílá.

Temat przesiedlenia Żydów na terytorium Ukrainy miał dwie odsłony, a zorganizowanie dla nich autonimocznej republiki czy państwa - aż trzy:1. Najstarszym był pomysł Lenina i Stalina, według którego miała powstać Żydowska Republika Krym. Projekt był finansowany przez... Amerykanów.2. Chwilę później Stalin planował inne miejsce dla Żydowskiej Republiki - daleki wschód Sojuza, tuż przy granicy z Mandżurią. Projekt nosił nazwę Birobidżan - od nazw dwóch rzek, które wyznaczały jego położenie.3. Niebiańska Jerozolima to ten trzeci projekt, który nadal jest "teorią spiskową"...Tak sobie myślę, że chyba warto porozmawiać na ten temat, bo jest zarówno ciekawy, jak i bardzo na czasie... Zapraszam na kolejny odcinek #PoradnikFoliarza?

Lenina, absoluta perfección. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/angel-martinez2/message

Bernard y la felicidad que dura poco, Lenina y la frustración. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/angel-martinez2/message

Lenina... --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/angel-martinez2/message

Od roku 1928 bol prakticky neobmedzeným pánom Ruska. Desať najhorších rokov jeho krutovlády naplno odštartovali Tri moskovské procesy. Stalinova paranoja priniesla obdobie absolútneho teroru. Zatýkanie a zabíjanie. Státisíce, možno až milióny, popravených a ďalšie státisíce odvedených Stalinovým komandom smrti, NKVD, do gulagov na Sibír. Takto to vyzeralo v Rusku po smrti Lenina a nástupe Stalina, v krvavých tridsiatych rokoch 20. storočia... NEXT? PRETANCOVANÁ SKLERÓZA MULTIPLEX  https://open.spotify.com/episode/3JNodfzvjdCLMePzHkg7Pr?si=3TEbRuShTuqOcQTw5v-8Yw  * VRAŽEDNÉ PSYCHÉ 100! Epizóda, ktorú nikdy nebudete počuť, ale môžete ju zažiť! Oslavujeme 100 epizód a 10 miliónov vypočutí! Ako predskokan podcast Profil Zločinu s Kristínou Kövešovou. 28. 9. o 19:00 / Edison Park - Bratislava. Vstupenky na  www.zapotour.sk  Produkcia @takbolo_podcast by ZAPO @zapoofficial  

Piše: Sašo Puljarević. Bere: Igor Velše. Pisateljica Samanta Hadžić Žavski v romanu Smrt, v temo zavita razgrinja zgodbo o odraščanju deklice Lene, ki bi bilo v marsičem lahko zelo podobno odraščanju kateregakoli dekleta v Sloveniji, če ga v bistvenem ne bi zaznamovala razpad Jugoslavije in predvsem vojna, ki je sledila v Bosni in Hercegovini. Pri tem ne gre le za spremembe družbenih okoliščin, nastajanje novih držav, to Lene in romana pravzaprav sploh ne zanima, temveč njo in njeno družino vojna zaznamuje predvsem na osebni ravni. Njen oče namreč prihaja iz Bosne, v vojni je izgubil dva brata, večina očetove družine pa se je znašla med begunci, ki so se v devetdesetih letih zatekli v Slovenijo. Vojne grozote s tem dobijo povsem drugačno perspektivo, kakršnokoli politikantstvo pa že na začetku odpade. In naslovna smrt? Čeprav v temo zavita, je ves čas prisotna, je nekakšen lajtmotiv in roman tematsko veže v celoto. Kot lahko preberemo že v uvodnem stavku, Leno smrt spremlja že od malih nog in zdi se, da se ne namerava posloviti tako zlahka. Zgodba se odvija precej linearno, z občasnimi časovnimi preskoki, postavljena pa je v čas od devetdesetih let dalje. Že od samega začetka jo določa Lenina perspektiva, torej perspektiva otroka, s čimer delo predvsem potuji in na novo kontekstualizira samoumevnosti sveta odraslih. Če začetno lahkotnost in morda tudi preprostost v izrazu lahko pripišemo prepričljivi perspektivi otroka, pa se zdi, da se ta ne razvija povsem premo sorazmerno z Leninim odraščanjem. Slogovno tako roman z manjšimi variacijami ostaja precej enovit, pri čemer bi predvsem v Leninih dvajsetih letih pričakovali malo več kompleksnosti. Tudi številne medbesedilne navezave precej obvisijo, čeprav bi jih bilo mogoče tesneje preplesti s tkivom romana. Morda gre to pripisati tudi precej hitremu tempu dogajanja, saj avtorica na relativno malo straneh popiše več kot dvajset let življenja, ki pa ga poganjajo predvsem dogodki. Kakšen dodaten premor, poglobitev, dodatna razdelava bi bili predvsem v drugi polovici vsekakor dobrodošli. V nasprotju s povedanim ima začetni del trdno izoblikovan fokus, a hkrati dopušča več stranpoti, ki gradijo večplastnost dela. Ta se kaže že na ravni jezika, ki v slovenščino elegantno vnaša bosanske fraze in izraze, ne da bi jim posvečal preveliko pozornosti. S tem gradi Lenin svet, ki nujno nastaja na stičišču več kontekstov, a je prav zaradi neenakomernega stikanja izrazito dinamičen. Če bosanske izraze iz vsakdanjega življenja Lena dojema kot del svojega miselnega sklopa, pa se tudi to spremeni, ko v to zareže smrt. Nenadoma se sooča z izrazi kot so mezar, nišan, šehid, ki ustvarjajo določene razpoke in terjajo odgovore. Smrti v vojni delo namenja posebno pozornost, a poudariti gre, da se ne ustavi le pri tem. Vsako poglavje namreč zaznamuje smrt v določeni obliki, hkrati pa jo Lena precej počloveči. Če na začetku sanja o njej, se ji nato začne v pobliskih prikazovati v resničnem svetu, dokler nekega dne ne prisede na sovoznikov sedež. S tem zaključnim poglavjem, če upoštevamo začetno perspektivo otroka, roman doživi vrh, ki ponuja nekakšno orodje, kako se soočiti z umiranjem. Pri tem ne gre za preseganje travmatičnih izkušenj, temveč prej za svojevrstno koeksistenco. A tudi pri tem obstaja hakeljc, kajti z nekaterimi smrtmi je težje sobivati kot z drugimi. Vojna pa, jasno, vpliva na veliko širši krog ljudi, kot so tisti, ki aktivno sodelujejo v spopadih. Bi babica Majka živela dlje, če ne bi bila priča poboju? Morda, zagotovo pa bi drugače končal Lenin oče. Kot namreč beremo, »se ni mogel več boriti. Posledice vojne so bile močnejše od njega.« In prav te smrti so tiste, s katerimi se je najtežje soočiti, kar nam roman, sicer res po drobcih, a zelo tehtno in plastično ponazori s stanjem v Bosni, kjer se vojna »ni nikoli končala, samo pod preprogo se je pometla«, vsak pogovor pa se »že dolga leta konča samo z vojno«. Po drugi strani pa roman Smrt, v temo zavita, s tem ko je postavljen v Slovenijo, izprašuje tudi vlogo drugih skupnosti, postavlja podobno vprašanje kot Marko Sosič v romanu Kruh, prah. Bi lahko naredili kaj več, da bi se vojni izognili. In če ne, bi lahko tem ljudem bolj pomagali? Morda pa gre za to, kaj še vedno naredimo. Lena ob šolskem učbeniku zgodovine pravi: »Smrt mojih stricev in večine atijevih prijateljev je opisana v enem samem stavku. Moji sošolci ne vedo za nič od tega, niti ne bodo vedeli.« Morda lahko začnemo pri tem.

Projekcja filmu "Niebezpieczni Dżentelmeni" w reżyserii Macieja Kawalskiego zamyka Polish Film Festival w Sydney. Gwiazdy polskiego kina występują w rolach głównych i epizodycznych. Jacek Koman, aktor australijsko-polski portretyzuje postać Włodzimierza Lenina. Pokaz filmu "Niebezpieczni Dżentelmeni" odbędzie się w niedzielę 4 czerwca o godzinie 14.30 w Palace Norton. https://www.polishfilmfestival.org/sydney

Wykład prof. Andrzeja Friszke zorganizowany w ramach Uniwersytetu Trzeciego Wieku Collegium Civitas [5 maja 2023 r.] Wykład prof. Andrzeja Friszke jest odbiciem dość intensywnych badań, które prowadził w ciągu ostatnich kilku lat. Temat “Polska - Rosja - komuniści. Węzeł problemów. 1917-1939". Dlaczego 1917? W 1917 roku miała miejsce w Rosji rewolucja październikowa. Do władzy doszedł Lenin i partia bolszewików. W 1917 roku wszyscy komuniści to są ci członkowie ruchu socjalistycznego, socjaldemokratycznego w Europie, którzy zaakceptowali rewolucję październikową, zaakceptowali doktrynę Lenina, zaakceptowali wizję obalenia państwa burżuazyjnego i tworzenia nowej rzeczywistości politycznej, nowego ładu, nowych wyobrażeń. Komuniści odróżnili się od wszystkich innych socjalistów, socjaldemokratów, marksistów, którzy działali w oparciu o system pluralistyczny, zachodni, parlamentarny i akceptowali pluralizm, że istnieją partie prawicowe, lewicowe. Komuniści nie akceptowali takiego porządku. Nie zgadzali się, że tok życia politycznego polega na zmaganiu się prawicy i lewicy czy na system parlamentarny. Uważali, że do władzy trzeba dojść po to, żeby zniszczyć wszystkie siły, które nie są siłami komunistycznymi (z socjaldemokratami włącznie). Jedynie komuniści (w oparciu o doktrynę dyktatury proletariatu) oraz rządy partii bolszewickiej (która ma reprezentować proletariat) mają prawo rządzić. Komuniści uważali, że rządząc wyłącznie monopolistycznie zbudują nowe społeczeństwo, nowe państwo, nowy porządek etyczny, kulturowy i tak dalej. I to było właściwie wspólne wszystkim komunistom. Jeżeli odróżnić chcemy lewicę demokratyczną od komunizmu, to to jest podstawowa, dosyć wyrazista różnica w zasadzie przez cały okres międzywojenny. Skąd ona się brała? Otóż to jest wynik rozwijanej tezy o klasowości wszelkich instytucji państwowych, społecznych, medialnych, ekonomicznych. Państwo jest klasowe. To, że społeczeństwo jest podzielone na klasy i to, że trwa walka klasy pracującej, klasy robotniczej z właścicielami środków produkcji, z kapitalistami, bankierami itd. to nie jest rzecz nowa w ruchu socjaldemokratycznym. Marks rozwijał przecież tezę o klasowym podziale społeczeństwa i trwającej walce klas jako motorze rozwoju polityczno-społecznego. Natomiast komuniści tezę klasowości absolutyzowali. Dochodzi do takiego wniosku, że właściwie nie ma czegoś takiego jak demokracja parlamentarna. Demokracja parlamentarna jest bowiem tylko narzędziem klasy rządzącej, czyli burżuazji, używanym po to, żeby zahamować walkę klas Demokracja jest po to, żeby zamiast robić rewolucję i obalić władzę państwową, socjaldemokraci wchodzą do Parlamentu, wchodzą do rad miejskich, tworzą legalne organizacje, ubiegają się o udział w wyborach. No i oczywiście w tych wyborach przegrywają - dostają 20% głosu, 40% głosów, ale państwo trwa, system prawny trwa. A zatem jego natura klasowa się nie zmieniła. I jedyną drogą do zmiany klasowego charakteru państwa jest przejęcie pełnej władzy i zburzenie aparatu państwa. Zburzenie aparatu państwa, który jest jądrem panowania klasowego burżuazji. Zatem zburzenie instytucji państwa, zburzenie systemu prawnego, zburzenie sądu, zburzenie wolności prasy, w której kapitaliści zawsze dowartościowują nakładami, możliwościami prasę prawicową, burżuazyjną, liberalną, ale przecież nie komunistyczną, nie tą, która wzywa do rewolucji. Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #utwcc #polska #rosja #komuniści #1917 #1939

Zygmunt Chajzer to legenda polskiej telewizji, ale także wspaniały, mądry i ciepły człowiek. Opowiedział o swoich doświadczeniach zawodowych, piciu w Polskim Radiu czy zasypianiu na randce, ale podzielił się też gorzkimi refleksjami na temat dzisiejszych mediów, władzy czy ceny, jaką trzeba zapłacić za swój sukces. Dla mnie to było bardzo wartościowe i wzbogacające spotkanie, więc mam nadzieję, że i Wy będziecie mieli z Panem Zygmuntem Dobry Przelot! :)

Niedawno na półki księgarskie trafił "Inkarnator", czyli najnowszy element uniwersum Honoriusza Monda. Z Maxem Czornyjem rozmawiamy zarówno o ponadczasowym pięknie, jak i wynaturzonych, bardzo, ale to bardzo krwawych zbrodniach, w których również można doszukiwać się... czaru, kunsztowności oraz artyzmu? Pytamy, jak konsumować absynt? Czy Jezus i Dalajlama mogą równać się z monstrami pokroju Włodzimierza Lenina, Josefa Mengelego, Amona Götha oraz Ilse Koch? Oto zaledwie część pytań, na które odpowiedzi znajdziesz w naszym podcaście. Podpowiadamy - najnowszą książkę Maxa Czornyja znajdziesz pod tym adresem: https://www.empik.com/wampirysta-czornyj-max,p1360292313,ksiazka-p Materiał powstał we współpracy z wyd. FILIA

Jak se stát nepostradatelným pro moskevské diktátory? Ve druhé polovině 20. století stačilo Michailu Suslovovi znát všechny „svaté“ texty Marxe a Lenina a umět je vykládat tak, aby se to hodilo. Jak v pořadu Portréty říká historik Jan Adamec, Suslov se díky této schopnosti udržel na špici přes třicet let.Všechny díly podcastu Portréty můžete pohodlně poslouchat v mobilní aplikaci mujRozhlas pro Android a iOS nebo na webu mujRozhlas.cz.

Nevalná účast na odborářské demonstraci proti chudobě organizované Josefem Středulou podle Mirka Topolánka svědčí o tom, že ruská pátá kolona má silnější hlas než odbory. „Je to smutný příběh, že na standardní odborářskou demonstraci přijde méně lidí než na demonstrace pořádané kremlofily,“ říká Topolánek v nové epizodě Topol Show. „Kromě staré i nové levice a klimatických záškoláků tam byla i Venezuela Maláčová, Marta Semelová a jakési bizarní figurky Lenina a Stalina. Středula si trochu zahrává a zařadil se mezi užitečné idioty,“ hodnotí demonstraci Topolánek.

Intelektuál, spisovatel a politik Tomáš Garrigue Masaryk, spolutvůrce Československé republiky a její první prezident. Prožil dlouhý život plný zvratů. Bojoval proti pravosti Rukopisů královédvorského i zelenohorského stejně energicky jako proti obvinění Leopolda Hilsnera z rituální vraždy. Zaplatil atentát na Lenina a popíjel kafíčko s Mary Pickfordovou. Byl odsouzen k smrti, ale má svůj vlastní zákon. Lidé ho buď milovali, nebo nenáviděli, nic mezi. Zemřel 14. září 1937.

Před 86 lety zemřel český divadelník Emil Artur Longen. Muž, který pro Vlastu Buriana vymyslel přezdívku „král komiků“ a který jako první uvedl na divadelní prkna Haškova Švejka. Jinak ale nezvladatelná osobnost se závislostí na alkoholu. Jaký byl jeho přínos českému divadlu?

Putinovo Rusko sa vracia k uvažovaniu, ale aj metódam, totalitného Sovietskeho zväzu. Putin je ideovým dedičom Lenina i Stalina, vymenili sa iba lži, ktorými dnešné Rusko manipuluje ľuďmi, hovorí spisovateľ Peter Juščák. Súčasné Rusko sa zo svojich dejín totalitného Sovietskeho zväzu nijako nepoučilo, práve naopak - vracia sa k brutálnym represívnym metódam tajnej polície NKVD, kde jednotlivec neznamená vôbec nič. "To je katastrofa to ich myslenie, myslenia tejto veľmoci, ktorá tak ako myslela v roku 1945, keď násilne a protiprávne odvliekla tisícky nevinných Slovákov do gulagov, myslí aj dnes," tvrdí Peter Juščák. Autor knihy Odvlečení, ktorá mapuje osudy tisícok Slovákov, ktorých pri oslobodzovaní Červenou armádou násilne odvliekla sovietska tajná služba do gulagov v ZSSR. Tam na dlhé roky skončili mnohé úplne nevinné, neraz absolútne náhodné obete zo Slovenska aby tam tam celé dlhé roky, doslova za neľudských podmienok, otročili na rôznych stavbách či v baniach. Informácie o možných hromadných deportáciách ukrajinských detí putinovým Ruskom ho preto vôbec neprekvapujú. Počúvate Ráno Nahlas, pekný deň a pokoj v duši praje Braňo Dobšinský

W Ukrainie trwa wojna. Długo się zastanawiałam, czy publikować kolejny odcinek, jakby nic się nie działo. W końcu uznałam, że Radio Naukowe powinno robić to co do niego należy – szerzyć wiedzę. Przed Wami odcinek o historii Ukrainy. Dobrze jest znać fakty historyczne, tym bardziej, gdy agresor próbuje wykrzywiać przeszłość według własnych potrzeb i obsesji. ---------- Są co najmniej trzy bardzo ważne daty dla historii Ukrainy – mówi dr Piotr Kroll z Wydziału Historii Uniwersytetu Warszawskiego. – Stworzenie przez Ruryka i jego potomków Rusi Kijowskiej, czyli początku państwa ukraińskiego. To koniec IX wieku i wiek X. Kolejny bardzo ważny czas, to powstanie pierwszego współczesnego państwa, czyli koniec I wojny światowej, kiedy tworzy się Ukraińska Republika Ludowa. Trzecia data, to upadek Związku Radzieckiego i powstanie współczesnego państwa ukraińskiego – wymienia. A jakie jest źródło granic współczesnej Ukrainy? – Zostały określone wraz z zakończeniem I wojny światowej. Wtedy w traktatach, zapisano, że w granicach Ukrainy znajdą się ziemie etnicznie ukraińskie. Ich zasięg widać na mapach z początku XX wieku pokazujących skład etniczny ziem południowej Rosji. Ukraińcy zamieszkują ziemie współczesnego państwa ukraińskiego, nawet Donbas był wówczas i teraz w większości ukraiński – mówi dr Kroll. - Warto pamiętać, że jeszcze w XIX wieku na te ukraińskojęzyczne ziemie napływała ludność rosyjska wiedziona centralnie sterowaną kolonizacją – przypomina dr hab. Artur Markowski, również z Wydziału Historii UW. Podcast nagraliśmy 2 marca, rosyjskie ataki na Ukrainę trwają już tydzień. W dniu napaści Władimir Putin wygłosił godzinną mowę, w której większą część poświęcił własnej wizji historii Ukrainy. To nie przypadek. Putina stylizuje się na historyka, a jego otoczenie twierdzi, że pisze on artykuły opierając się o bezpośrednie, nieznane wcześniej źródła. W przemówieniu twierdził, że Ukraina została stworzona przez Rosję, konkretnie przez Lenina. - Dzisiejszy prezydent Federacji Rosyjskiej stosuje techniki podobne do technik Stalina. On też o wszystkim pisał, miał być historykiem, językoznawcą, itp. – porównuje dr hab. Markowski. – To co mówił, to manipulacja historią, ale waga tego przemówienia jest ogromna. To rdzeń propagandy – ocenia. W podcaście dużo rozmawiamy o Kozakach, o postrzeganiu Ukraińców (dawniej nazywanych Rusinami) przez elity Rzeczpospolitej i carskiej Rosji, jest o sytuacji Ukraińców pod rządami Austro-Węgier i Rosji. Jest o wielkich postaciach, takich jak poeci Taras Szewczenko i Ivan Franko. Zachęcam.Jeśli po wysłuchaniu podcastu będziecie chcieli więcej, zapraszam do sięgnięcia po debatę „Dzieje Ukrainy à la russe…” zorganizowaną na Wydziale Historii UW: http://historia.uw.edu.pl/dzieje-ukrainy-a-la-russe-debata/*** Społeczności Radia Naukowego! Założyłam zbiórkę na potrzeby uchodźców z Ukrainy. Pytam wśród NGO-sów o mniejsze, ale warte wsparcia inicjatywy. Na przykład chciałabym wesprzeć ewakuację i opiekę nad dziećmi z niepełnosprawnościami z Ukrainy. O przelewach będę informować na mediach społecznościowych RNhttps://pomagam.pl/spol_rn_wspiera_ukr

British pornstar Lenina Crowne is on the I Hate Porn podcast discussing how to be more attractive. We talk about our own difficulties with feeling unattractive when young and what we did to feel better. We also discuss the science of being more attractive and we talk about personal confidence, body dysmorphia, cosmetic surgery and more. Join the LustCast Locals Community Follow on Instagram or Twitter Extra content on LustFeed.com All Lenina Crowne's links here: https://linktr.ee/xLeninaCrowne --- Send in a voice message: https://anchor.fm/lustfeed/message

Chcete si z podcastu vybrat jen některá témata?2:35 (Většinou) opět tragický výkon Sparty proti Plzni14:50 Vítězství Slavie nad Uherským Hradištěm a její nové posily25:10 Sebevědomé Teplice a nevyrovnaný Baník33:50 Dusno v zákulisí Českých Budějovic39:15 Premier League: Arsenal, Westham a české góly48:10 Jaroslav Plašil dočasně hlavním trenérem Bordeaux54:05 Sázkařské okénko: tipy na Ligu mistrů a konferenční liguSledujte nás na novém Twitter účtu @Nosicivody!Proč se Sparta proměnila? Jaromír Bosák a Luděk Mádl ve fotbalovém podcastu Nosiči vody vyzdvihují i přínos práce trenéra Jiřího Jarošíka v Teplicích. A Karel Tvaroh se zaměřil na boj o Top 4 v rámci anglické Premier League.Výkop podcastu se neobešel bez analýzy šlágru mezi Spartou a Plzní (2:2). „V souvislosti se sparťanskými výkony se nabízí výraz sinusoida. Jednou nahoře, jednou dole. Tentokrát po vyhraném derby, kdy člověk očekává další kvalitní výkon, přijde strmý pád a po většinu utkání totální herní výbuch na vlastním stadionu,“ glosoval formu Letenských Jaromír Bosák, moderátor podcastu Nosiči vody.Klíčový rozdíl mezi derby a duelem s Plzní? Absence Ladislava Krejčího mladšího ve středu pole, shodlo se osazenstvo podcastu.Podle fotbalového experta Seznam Zpráv Luďka Mádla předváděla Sparta proti takticky výtečně připravené Plzni po dlouhé minuty i prvky tragikomedie. „Třeba když Minčev po převzetí nadějné přihrávky udělal čelem vzad a stočil akci k postranní čáře. Nebo když Panák založil útok tak, že balonem napálil záda sudího Berky. O zoufalém bránění rohových kopů nemluvě,“ dodává.Sparťané přesto dokázali srovnat skóre na 2:2. I proto, že je předtím v několika návazných tutovkách „nedorazil“ plzeňský mladík Pavel Šulc. „A nebylo to poprvé,“ připomněl Mádl. Co by Šulcovu koncovku mohlo vyléčit? I tohle téma jsme v nové epizodě podcastu nastolili.Spasitel Jarošík. Zachrání Teplice?Nosiči následně zamířili do Ostravy, kterou překvapivě snadno vyloupily předposlední Teplice. Kredit za současný vzestup Severočechů patří podle Nosičů zejména mladému kouči Jiřímu Jarošíkovi.„Jarošík sice začal šňůrou 7 ligových porážek, ale už v prosinci se Teplice výsledkově zvedly. Teplicím se navíc vydařila zimní příprava, když porazili například Rapid Vídeň. Najednou na jaře v lize evidují stoprocentní bilanci. Jarošík si přivedl nové hráče: Filipa Žáka z Prostějova a Václava Sejka ze Sparty. Zejména těm se nyní utkání mimořádně vydařilo,“ říká Jaromír Bosák.„Jarošík je rozený lídr. Skoro všude platilo, že kam přišel, tam vyhrál titul. Má za sebou velká angažmá včetně Chelsea. Zároveň je osobitý. Trenérskou licenci vystudoval v Rusku. Rozvíjel sice dlouho vize, že coby trenér chce předvádět španělský kombinační fotbal, jak už ale zjistil, zrovna v zachraňujících se Teplicích to asi tak dobře nepůjde. Nakonec ovšem, zdá se, správnou funkční cestu našel, “ všímá si Mádl, který aktuální dění obohatil i historkou, kterou společně s Jarošíkem prožili kdysi v Moskvě.„S fotografem jsme za ním jeli na návštěvu, na jeho první utkání za CSKA. Měli jsme s Jirkou sraz na Rudém náměstí, u mauzolea. Měli jsme vymyšlenou fotku s dvojníky revolucionářů Lenina a Marxe, kteří se tam s turisty za pár drobných fotili. Ale Jarošík měl zpoždění a dvojníci už se odebrali na cestu domů. Když v tom se Jarošík objevil. A tak jsme za mizejícími Leninem a Marxem ještě rychle pelášili. Vrátili se, fotky před Kremlem se pořídily… A editor je pak do novin stejně nezařadil,“ směje se Mádl.„Na Jarošíkovi je každopádně krásně vidět, jak moc nesnáší porážku. On prostě udělá cokoliv, aby se vyhrálo. Odehrál s námi pár charitativních zápasů i za tým Top Real, takže jsem měl možnost vidět to naživo,“ dodává Bosák. „A Jirka Jarošík se právě takhle stavěl i k zápasům tady toho druhu.“Kdo na mladících vydělal a kdo ne?Nosiči vody se věnovali také rozboru nudné bitvy Slovácko-Slavia, jejíž uspávací potenciál srovnal Luděk Mádl se seriálem o jednom slavném detektivovi. Stejně tak uslyšíte analýzu přestupu dvojice Jurásek-Fila a její návaznosti na slávistický plán získat zpět Milana Škodu.Nosiči si pořádně posvítili i na jih Čech a objasnili proč to vře v zákulisí českobudějovického Dynama, odkud s velkým lomozem odešel Tomáš Sivok. Proč? Kteří mužové z temnějších časů českého fotbalu by tam měli někdejšího reprezentanta nahradit? Uslyšíte v podcastu.V zahraniční části se Nosiči věnovali vyrovnanému boji o top 4 v anglické Premier League, ale také zaostřili do francouzského Bordeaux FC, které dočasně trenérsky převzal Jaroslav Plašil. Kteří Češi vedli týmy v top ligách? Nezapomněli Nosiči na někoho? Ujistěte se.A nechybí ani sázkařské okénko s Fortunou, v němž Nosiči vyhlíží duely pražských „S“ v Evropské konferenční lize.Nosiči vody Fotbalový podcast Seznam Zpráv. Jaromír Bosák, Luděk Mádl a Karel Tvaroh každý týden o českém a světovém fotbalu. Příběhy, aféry, důležité postavy na hřišti i v zákulisí. Odebírejte na Podcasty.cz, Apple Podcasts nebo Spotify. Sledujte nás na Twitteru! Najdete nás tam jako @Nosicivody. Máte návrh, jak podcast vylepšit? Nebo nás chcete pochválit? Pište na audio@sz.cz.

Two things that scare us are corpses and ghosts. Peter Kreeft wrote about this, noting that these scare us because they are separated things that belong together. When apart, dead bodies revolt our senses and spirits terrorize our minds. Horror movie plots depend upon our disturbance at this separation of body and soul, or if not total separation, then the disordering or the dismemberment of bodies and souls. Without the soul the body is not animated, and without the body the soul is as invisible as a passing breeze.Now, I am not a trained philosopher, but it seems fairly straight forward that if God doesn't exist, then our soul fades away with him, and along with those things, so goes our free will. Worse still, in a godless universe where we are happenstances of chemistry, the “do unto others” notion begins to unglue. Things we hold in our minds fall apart quickly once the soul is denied. The soul is like a binding agent, like an egg in a recipe, that keeps the flour of matter held together. Remove either part of the recipe and the whole cookie crumbles.This presented a real problem for me, as the idea of the Golden Rule clung to me even after falling away from faith. The concept of “do unto others” is found in various religions and cultures throughout history. However, the further step of “love your enemy” is unique to only a few. Jesus was quoting the Old Testament in his two commandments to “love God” and “do unto others.” He did not invent it himself, he was quoting Moses and Proverbs, but taking it even further into forgiveness. To make the point stick, he claimed to be God, the actual one and only God, the living God, and then he lived out this practice of loving his enemies, all the way to his final breath on the Cross.This is the trouble with Jesus.He raised the bet so high that even if other books of wisdom say, “love your enemy,” none of them declare that the speaker or author of the phrase was God himself. This claim that he makes cannot be understated. He says he is God in the flesh. Imagine hearing someone say that to you. What is most unbelievable to me is that I believe him when he says it.More strange still is the fact that even non-believers quote and paraphrase Jesus, when they should be rejecting him entirely as a liar. Many atheists are obsessed with Jesus, but only to disprove him or mock him. Yet they can't look away. They can't stop talking about Jesus. The trouble here is that what he says is insane to us, but then he doesn't act insane. Instead everything he says and does becomes convincing that he is not lying, which is why we cannot stop reading and arguing about him, and naturally, those who deny him wind up hating his followers. Oddly enough, Jesus predicted all of this, telling his followers that they would be hated. Wow, was he right about that.If Jesus is not God, then what else would Jesus be but an arrogant and insane person? That's why the response from deniers comes like a hammer. If you don't see the God in Jesus, then the response could only be anger. Really, who could possibly be taken serious saying, “I forgive your sins,” unless the person saying it was God? Who could possibly have the nerve to speak it, and expect to be believed, save God himself?The Thomas Jefferson Bible is an attempt to circumvent this problem of Jesus' divinity, but Jefferson missed the point from the start. Jesus is not only instructing us about God. He is very clearly telling us that he is God. Jefferson cut out all miracles and supernatural events of his Bible, keeping just the teachings of Jesus. As a Deist, Jefferson believed in God, but not in the divinity of Jesus. But why would anyone, let alone the wise Jefferson, keep the teachings of an ordinary flesh-and-bone person that claimed to be God but was lying about it? If Jesus is not God, why would anyone care what he said about anything, on any topic?When I was a non-believer, I thought Thomas Jefferson was onto something, but at some point in my struggle with faith in the Resurrection I realized that if the miracles are not true, then Jesus is not God, and that would make the teachings a complete waste of time. Buddhism has great teachings, so you can get that there. Stoicism has all the morals and self-denial you'll ever need, and a ton of great sayings to use in place of prayer. Greek mythology has more characters and better drama. We don't need or want an “ethical teacher” who says he is God, unless he actually is God. If he is truly the incarnate God, then yes, we want that. We want that very much. More than anything in the world. There are plenty of people in history who have believed they are God. But we don't believe any of those people. We only believe this one carpenter who made the claim.If the miracles and Resurrection did not happen, then Jesus is a fraud. But if the miracles are true, then the teachings matter. No, it's more than that. Then everything he ever said or did matters immensely. Quite honestly I would rather Jefferson had carved a version of the Gospels that kept the miracles instead of the teachings, because while the teachings are wonderful, the Resurrection is why a billion people occupy pews every week. They do not get dressed up for church on Sunday morning because he told the parable of the talents or upbraided some Pharisees about the meaning of the law. The Resurrection is everything. The teachings interpret the rules we are the live by, but they do not provide the reason for belief. The reason for belief is the miracle, not the parables. I don't like rules. But I love the miracle. Thus, I love the parables, too. If the Resurrection didn't happen, then those rules don't matter. But the more I read the Gospels the more I realize that I can not help but see that Jesus is God. There is just no other way around it. I cannot read it any other way.So as a result, if you see that Jesus is the incarnate God, his “do unto others” and “pray for your enemies” become real commands. You don't have martyrs of other faiths praying for their enemies while being tortured and killed, as Jesus did when he cried out, “Forgive them for they know not what they do." Then you have the many saints doing the same thing, like St. Stephen or St. Maria Goretti or Good King Wenceslaus. For a believer the right answer to every situation is to imitate Jesus, but this proves very difficult. This is like reading fan fiction, where the imitator never lives up to the original writer.Sure, praying for your enemies sounds good on paper, but that idea is not natural to us. Love my enemy sounds reasonable when I am comfortable and full and warm. Most of us live in greater comfort than any king who existed before the inventions of refrigeration or indoor plumbing. In a stable society, with well-fed people, in warm houses, and plenty of jobs, then, yes, “love your enemy” seems entirely possible. But many people today can feel how tenuous and fragile this order of our modern society actually is and no prophet is needed to announce that we are likely occupying a temporary state in human history.This problem of being only a creature, only chemistry, is troubling, or should be troubling to us all. If we have intellect but no real free will, with no goal save that of our next meal or personal achievement, hope and charity sink like stones. If we lack souls, then we are solely creatures, and creatures forget “do unto others” when resources grow scarce. When it comes time to eat, a wolf does not think of the good of the pack until its own belly is full, nor does a blade of grass consider its neighbor when searching for water in a drought. Plants and animals do not divest of their resources or pray for their enemies, they merely strive for self-preservation and reproduction. These ideas would sometimes corner me when the “noonday demon” of depression would arrive unannounced, at any hour, not only noon. Then, as a creature, I had few places to turn, but none of those places could really help.Yes, there are pills and therapy, but I could not cry out, "Help me, science!" to answer the deepest longing of my heart, which was never fully satisfied with what this finite world can offer. I could read about Cognitive Behavioral therapy, but that was an arrow still aimed at the self. Mindfulness was another self-buttressing solution, and was a bit warmer to the problem but still faced earthward. Then there was talking to someone, but the talk would give guidance toward lifestyle changes, yoga, hobbies, and offer pamphlets and especially pills. Psychiatry since the time of Sigmund Freud has loathed faith so a nudge never came from there. After making all the lifestyle changes and trying all the suggestions, it always seemed that pills was the actual answer.Doctor: Any tobacco or alcohol or drug use?Me: None.Doctor: So you have a healthy diet and exercise regularly?Me: Yes. Except for daily breakfast cereal with 9 grams of added sugar per serving.Doctor: What about yoga?Me: Yes. I've done that.Doctor: How is your job and family relationships?Me: All very stable.Doctor: And you have hobbies and friends.Me: Yes.Doctor: What about financial difficulties?Me: I have a good job.Doctor: Are you overstressed?Me: Only when I drink too much coffee.Doctor: And you've read those pamphlets I gave you?Me: Yes, and many other books.Doctor: (pensive, coming to the end of his WebMD list of suggestions) Have you tried prayer?I'm kidding. Of course the last comment didn't happen. No, here is what the last comment was:Doctor: (pensive, coming to the end of his WebMD list of suggestions) Well, I guess we can increase your dosage. How many milligrams are you taking? I'll write a new prescription for you.Always pills. Always pills. Hooray for pills! I felt like the scene in the movie Dumb and Dumber where Jim Carrey is stuffing rat poison pills into a man's mouth and telling him, “Pills are good. Pills are good.”Science, that trusty tool to fix all the things, could offer facts and instruct me about neurotransmitters and receptors and synaptic clefts. Better yet, science could do some magic with those pills that seemed to provide a solution. But in the end I realized that pills did not resolve the problem any more than getting high or drunk ever solved a problem. Taking pills to address spiritual problems is like taking Advil to heal a compound bone fracture. It's the wrong treatment.So science wasn't the solution.Nor could I say, “Help me, self!” when the well inside was already dry. The cistern was cracked, my tank was empty, so I could not draw up the strength needed to restore myself, as my self lacked the necessary mortar to seal the drain. In fact, my self was the problem, so I only could pretend for a while to “suck it up” or “man up.” As an employee of large corporations, I was very good at keeping up the adage “Fake it until you make it,” as that is the lifeblood of office culture. But faking takes a toll. At some point, unless you are especially gifted with the twin pillars of pride and vanity, faking it becomes hard to maintain. Along with drinking issues, this is another stop in life where I discovered the flaw in willpower, as the self has its limits. Both science and willpower eventually run into finite walls. What a surprise then when I discovered that the Holy Spirit not only seals the cistern, but it fills it too, and as a bonus it can pass through those finite walls.No knowledge or possessions or status or science or self-assurance could help me with the underlying questions. “If you're felling depressed,” I was told, “it's because there is a chemical imbalance in your brain that requires medication.” Whenever I heard this I could not help but think of Brave New World and the drug called soma, where the characters would take this wonder drug to bury any uncomfortable feelings or questions about their life and the universe. The narrator even says “…that second dose of soma had raised a quite impenetrable wall between the actual universe and their minds.” In fact, various lines from the book says it all. Soma had “All the advantages of Christianity and alcohol; none of their defects.”What I heard from my fellow atheist friends and my doctor was what Huxley's sex-obsessed character Lenina says in the book when Bernard is feeling blue:“…why you don't take soma when you have these dreadful ideas of yours. You'd forget all about them. And instead of feeling miserable, you'd be jolly. So jolly.”So I did. Or I tried to be jolly. I pretended for periods of time to have conquered the problem, but it never truly disappeared. I tried to answer the yearning, to fill the void with sand, to pulverize it, to medicate it, to cure it with therapy, to use mindfulness, and to ignore it through chasing goals. But science and my personal autonomy proved inadequate in fastening any kind of lasting meaning to existence. Science did not satisfy the heart, nor did my own attempts at sculpting truth suffice.Science feeds our need for certainty, for actual answers, and science is excellent for finding truth in certain spaces. I should qualify that; the hard sciences are reliable at finding truth through measurement and experiment. There are various other “sciences” that do not share the same rigor as chemistry and biology and physics, but even these three fields are beginning to have bleed-through from non-scientific political and social ideologies. Yet, even solid science cannot get us all the way to the goal, to the full “why.” The “whys” I am speaking of are all simple sentences: the why of existence, of being, of knowledge, of gravity, of time, of beginnings, of endings, of justice, of truth, of goodness, of beauty, of righteousness, of suffering, of forgiveness, of redemption.The real questions were these subtle “whys.” Like shadows behind a wall, the shapes were papered over, kept in hiding by small talk and distractions. We could all see the shapes but we avoided talking about them. Instead we talked about these things: “Have you seen the ?” “Did you watch the game yesterday?” “Can you believe what President said?” “Have you seen the new ?”Those were not the questions I cared about. The main question underneath, that I was seeking, is encapsulated in this quote:"Man will always yearn to know, at least in an obscure way, what is the meaning of his life, of his activity, of his death." (Gaudium et Spes, 41)I would go to great lengths to find answers to these questions via ideology in a book or through the lens of my self and my experience. But sooner or later, a little tug would come back to me. As it always does, I'd feel the tug, like the nibble of a fish biting a hook.This electric feeling of “the tug” was like that which comes through a fishing pole, when the tug of something on the hook alerts the mind, while simultaneously quickening the heart. Anyone who has gone fishing and had the luck of getting a nibble, or better yet, catching a fish, knows this feeling. The tug of the fish brings full awareness. You become awake to what is happening in the water, where you cannot see, but you know full well something is there because you can feel it. We only have our senses to know anything, but this kind of tug that I'm talking about goes past our usual senses into something deeper, to a sense in the heart that cannot be quantified, captured, or tested like other things.Old ideas would come into motion. Something would hint to me that there is more than just work and paying bills or having sex or drinking beer. But I would shut those thoughts down because I did not want to open those archives. I was worried that what I had denied might be true. That was the real fear. I believed that I had control and that God was not real. But then on occasion the tug became a strike, a direct bite. A fight. Suddenly then I'd be wrestling with the question: what if it is true? What if I am not the creator of my destiny? What if there is something more to life? For anyone who knows what I'm talking about - this feeling of a tug - if you doubt or deny God, you will probably ignore that tug, like I did, and continue onward. No shortage of TV series and movies and hilarious cat videos await, so you can carry on for years with staring into screens. But sooner or later in life you may not want to ignore it. You may not be able to ignore it forever as some event will force the issue. The beauty of free will is the choices we get to make. The path we are being guided to walk is to ignore the tug. That's what we are being told by every part of society: TikTok advertisement: “You are the good thing.” Christina Aguilera: “You're beautiful, in every single way.” L'Oréal Paris: “Because you're worth it.” Nike: “Just do it.” Harley Davidson: “American by birth. Rebel by choice.” Reebok: “Cheat on your girlfriend, not your workout.”I guess the slogan, “Lord, have mercy on me, a sinner,” will just never do well in sales. Memento Mori sounds better as a slogan, but the translation, “Remember one day you will die,” also probably won't sell widgets. “Take up your cross and follow me” will probably not be a Bud Light Super Bowl ad any time soon. Well, I guess these slogans aren't for the short term. In the long run, however, as in eternity, these slogans work wonders.How funny it is to me that I refused to take orders from anyone, but all the while I was being told, guided, instructed what to do by advertisers and businesses and governments and influential people. As the doctor guided me toward pharmaceuticals, the political parties and ad agencies and sports leagues and social media were going to great lengths to keep me distracted from addressing the tug, from calling on the aching question that was raising its hand. While the world was selling me on freedom and autonomy, they were telling me what to do every step of the way. They were telling me, “Don't be a fool. Don't look into it. Whatever you do, do not ask the hard questions.”But the tug was summoning me to something bigger, to this much greater question, far bigger than what Apple product to buy or Netflix show to watch. And I didn't want anything like God to be true. I did not want it to be valid. Because then someday I would have to revisit those rules, those old bronze age edicts that I felt so unfair, so out of touch with our modern world, and that bothered my sense of freedom because they said “No” to my behavior. I didn't want to be challenged. This is a public episode. If you would like to discuss this with other subscribers or get access to bonus episodes, visit www.whydidpetersink.com

- Człowiek nosi swoje niebo ze sobą, mówi bohater książki białoruskiego pisarza, Władimira Kratkiewicza. Każdy Białorusin nosi swoją Białoruś ze sobą na tyle, na ile może – podkreśla Andriej Chadanowicz, pisarz, tłumacz, który między innymi, przetłumaczył na język białoruski piosenkę Mury w Polsce znaną z wykonań Jacka Kaczmarskiego. – Niezależnie od tego ma ją ze sobą w Kijowie, we Lwowie, w Wilnie, Berlinie, w Krakowie. Z tego nie powstanie niepodległa Białoruś jako państwo, ale uchodząc przed fizycznym zniszczeniem mnożymy i powielamy Białoruś tam, gdzie jesteśmy – dodaje.Chadanowicz zastanawia się nad tym, jak powinna wyglądać Białoruś „dzień po” i kim jest Białorusin. Z radości jego rodacy wykupią cały zapas szampana ze sklepów, a ulice Mińska zablokują samochody świętujących. To odpowiedź anegdotyczna, ale ma świadomość, że sytuacja nie będzie prosta i natychmiast wybuchnie spór o kształt demokracji. Wielojęzyczność i zróżnicowanie, czyli to, w czym wielu widzi problem, dla pisarza jest jednak siłą społeczeństwa. Dla Chadanowicza nie jest ważne, czy ktoś pisze książki po białorusku, rosyjsku czy po ukraińsku . Nadal jest pisarzem białoruskim z kraju, w którym obok siebie stać będą cerkiew, kościół, synagoga i pomnik Lenina. Artysta podkreśla, że siła jego rodaków leży gdzie indziej. Jej źródłem są cierpliwości i metodyczne działanie. Ukraińcy są Białorusinom najbliżsi spośród sąsiadów, jednak już na pierwszy rzut oka widać różnice. Białorusin ludzi wiedzieć, co będzie się działo jutro, a znając, co przyniesie pojutrze czuł się będzie jeszcze lepiej. Chadanowicz zaznacza, że jego rodacy nie są skorzy do przemocy czy publicznego dawania upustu emocjom. Co prawda reżim Alaksandra Łukaszenki teraz wykorzystuje to przywiązanie do pokoju i praworządności i brutalnie tłumi wszelką krytykę. Zdaniem artysty, jest jak wariat z bronią, który terroryzuje cały kraj, ale i to przeminie.- Nasz wariat zrozumiał, że nikt go już nie lubi – mówi Chadanowicz. Artysta uważa, że właśnie utrata zaufania oraz fakt, że na ulice wychodziły kobiety i nikt nie rzucał kamieniami w OMON świadczy o determinacji jego rodaków, którym droga do wolności zajmie więcej czasu, niż Ukraińcom, ale z niej już nie zawrócą. Projekt dofinansowany przez Fundację Solidarności Międzynarodowej w ramach polskiej współpracy rozwojowej Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP.

This week the boys are joined on the podcast by British pornstar Lenina Crowne. Lenina gives us the most graphic and detailed breakdown ever of how to prepare for anal sex. Being an anal rockstar is one of the things that separates pornstars from normal people, so if you wanna learn how to f**k like a pro, this one is for you.To get in touch email: hello@howtobeapornstar.netOr follow us on social media:https://www.instagram.com/howtobeap​https://twitter.com/how2beapornstarSupport this show http://supporter.acast.com/how-to-be-a-pornstar. See acast.com/privacy for privacy and opt-out information.