Podcasts about wsz

Kolejna kawowa historia, tym razem Łukasza Reszczyńskiego, który opowiedział mi o tym, jak pasja do kawy, przerodziła się w pomysł na życie i biznes — „bez baristycznej spinki”. Poznacie historię Tego Cafe.Linki:- Strona domowa- Instagram | X/Twitter- Gość: Łukasz Reszczyński (Tengo Cafe)- Sylwia Rachwalska- Palarnia Focusy- Newsletter o Hygge- Sprzęty polecane przez Łukasza: Nanopresso, CuppaMoka, AeroPress drip bagiPartnerzy tego odcinka podcastu:- Palarnia kawy HAYB (w odcinku kod -10% na kawy i herbaty!)- Tengo Cafe – Dobra kawa. Prosto. Wszędzie.Prowadzący: Krzysztof KołaczMam prośbę: Oceń ten podcast w Apple Podcasts oraz na Spotify. Zostaw tyle gwiazdek, ile uznasz. Twoja opinia ma znaczenie!Zainteresowany współpracą? Pogadajmy! kawa@boczemunie.plSłuchaj, gdzie chcesz: Apple Podcasts | Spotify i przez RSS.Rozdziały:(00:00:00) INTRO(00:00:50) Gość: Łukasz z Tengo Cafe(00:11:16) Kawa w każdych warunkach(00:18:24) Ulubione urządzenia podróżne Tengo Cafe(00:23:13) Rynek kawy w Polsce wg Łukasza(00:28:19) Jak Tengo Cafe dobiera kawy do oferty?(00:31:02) Warsztaty bez baristycznej spinki(00:34:29) Czego życzyć Tengo Cafe?

Ma niesamowite szczęście, jak sama mówi, że praca jest dla niej frajdą. Wszędzie jej pełno, a w głowie nosi kolejne pomysły, które mogłaby zrealizować. Jest uznaną w Polsce liderką, której inicjatywy i projekty wpływają na życie innych. Budowanie od podstaw daje jej ogromną frajdę, nawet, jeśli wiąże się z popełnianiem błędów - ale bez nich, nie da się w ocenie naszej gościni, zbudować niczego wartościowego.Zapraszamy Was do wysłuchania kolejnego odcinka audycji “Biznes bez Lukru”, w której w roli głównej występuje Henryka Bochniarz. Założycielka Konfederacji Lewiatan, twórczyni Akademii Przywództwa Henryki Bochniarz, współzałożycielka Kongresu Kobiet, założycielka i prezeska jednej z pierwszych w Polsce firm doradczych NICOM, założycielka Fundacji Prymus i twórczyni sopockiego @EFNI.Wymienione role to zaledwie część osiągnięć naszej rozmówczyni. Czego jeszcze dowiecie się z tego odcinka?✅ Dlaczego pisanie własnego scenariusza życia to najważniejsze zadanie, jakie przed nami stoi?✅ Co w biznesie jest ważniejsze od pieniędzy i dlaczego dzielenie się daje większą satysfakcję niż zdobywanie?✅ Jakie obawy mają współpracownicy Henryki Bochniarz, kiedy wraca do firmy po długiej podróży i dlaczego patrzenie przez okno pociągu może być lepsze od setki scrollowanych ekranów na smartfonie?✅ Co można najgorszego zrobić samemu sobie, w dodatku pracując nad projektami, które nie dają satysfakcji?✅ Dlaczego nie każdy musi zostać liderem i z jakiego powodu nie wszyscy founderzy mogą budować wielkie firmy?Przedsiębiorczyni, założycielka, ekonomistka, polityczka, była minister przemysłu i handlu oraz kandydatka na urząd prezydenta RP, ale przede wszystkim… prawdziwa liderka, edukatorka, kobieta, który inspiruje, motywuje i zachęca do zmiany. Poznajcie lepiej dr Henrykę Bochniarz ▶️

Pierwszym tworzywem sztucznym był celuloid. Wynaleźli go bracia Hyatt, a kierował nimi lęk, że na świecie zabraknie… kości słoniowej, a więc klawiszy do fortepianów, kul bilardowych i innych przedmiotów codziennego użytku. Kiedy powstały inne sztuczne polimery, ludzkość zachłysnęła  się plastikiem. Lekki, wytrzymały materiał, któremu można nadać dowolny kształt – to był przełom w wielu dziedzinach. – Plastik dla materiałoznawcy jest tak naprawdę cudownym materiałem – opowiada dr hab. inż. Sandra Paszkiewicz, prof. Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technicznego.***Linki do serialu "Próg bólu" na Spotify - https://open.spotify.com/show/3rje2tJUupXjc7epjAchHCna Apple Podcasts - https://podcasts.apple.com/us/podcast/próg-bólu/id1806094116na TOK FM - https://audycje.tokfm.pl/premium/promo/progbolurn***Rozmawiamy dziś o „klasycznym” plastiku z ropy i możliwościach jego zastąpienia. No właśnie, bo pewnych spraw w tym zachwycie nie przewidziano: że plastik naprawdę będzie BARDZO wytrzymały, czyli będzie się niezwykle długo rozkładał. Trudno było też wyobrazić sobie, jak bardzo masowe stanie się to rozwiązanie. – To, co nam najbardziej przeszkadza, to ilość opakowań, która jest wyrzucana i każdego dnia trafia na wysypisko śmieci – tłumaczy prof. Paszkiewicz. Czyli największym problemem jest plastik jednorazowy i to, że wiązania między cząsteczkami węgla są w plastiku tak silne, że nie rozłożą ich żadne bakterie. Część potrafimy zrecyklować (ale robi się przez to droższy, a więc mniej popularny wśród konsumentów), część podlega tzw. recyklingowi energetycznemu (czyli jest spalana, by odzyskać energię – w profesjonalnych spalarniach z filtrami itd., nie w domowych piecach!). Stąd próby stworzenia alternatywy. Najbardziej popularną jest PLA, czyli polilaktyd, biodegradowalny polimer tworzony np. z kukurydzy. Naukowcy eksperymentują z różnymi półproduktami: liśćmi palmowymi, awokado, trzciną cukrową, a nawet syropem klonowym. Kluczowe, by półprodukt był pełen cukru. – Wszędzie, gdzie jest cukier, można by przerobić [na biopolimer], tylko trzeba by zobaczyć, na ile ta produkcja jest wydajna – opowiada materiałoznawczyni. Bo na razie potrzebnych jest 10 ton ziarna kukurydzy, żeby wyprodukować tonę polilaktydu. Do tego trzeba doliczyć koszty wody, środków ochrony roślin, transportu itd. – Ropa naftowa może być na razie niestety bardziej ekologiczna od kukurydzy – wskazuje prof. Paszkiewicz. Ale nie można składać broni: – Chcemy uzyskać taki materiał, który byłby i barierowy, i się rozkładał. I nad tym pracuje m. in. prof. Paszkiewicz razem ze swoim zespołem.Naukowczyni wskazuje też, że trzeba lepiej dobierać opakowania do produktów. – Jeżeli dany materiał dość szybko się rozkłada, to dajmy go do produktów spożywczych, które mają krótki termin przydatności. A nie polistyren, który rozkłada się przez 600 lat, wykorzystujemy do zapakowania serka wiejskiego, którego termin ważności mija po kilku tygodniach.Odcinek powstał w Szczecinie, w ramach XIV. podróży Radia Naukowego. Podróże są możliwe dzięki wspierającej nas społeczności Patronek i Patronów. Tutaj możecie do nich dołączyć: https://patronite.pl/radionaukowe#współpraca

W podcaście zdobędziemy Kilimandżaro, odwiedzimy Kongo i Angolę, stopem dotrzemy do Szkocji, wpadniemy do Chile i Peru, a na dłużej - do Gruzji. Wszędzie tam zabierzemy żółto-biało-niebieski szalik Motoru Lublin. Żużlu nie będziemy czuć w zębach, ale o nim na pewno wspomnimy. Naszym gościem jest Kamil Piech.

Odcinek #201, w którym rozmawiam z Tomaszem Pindlem w Spółdzielni Ogniwo w Krakowie o jego reportażowej książce „Śmierć i inni święci. Ameryka Łacińska i jej wierzenia”. Wyruszamy w daleką P jak podróż duchową i trafiamy na K jak Kubę, do M jak Meksyku, do P jak Peru i do A jak Argentyny.Wszędzie tam co rusz pojawiają się miejsca przesiąknięte magią.Pytam autora jakie ma prawo, by o tym co mistyczne pisać  z perspektywy C jak człowieka z obcego kraju. Tak docieramy do pytania fundamentalnego - kim jesteś?Interesują mnie szczególnie wierzenia Guaranów. trafiamy na pogranicze krajów, śledzimy historyczne losy rdzennych ludów A jak Ameryki, które prowadziły kiedyś wędrowny tryb życia. Przede wszystkim jednak śledząc historie wierzeń, religijnych praktyk przyglądamy się życiu bohaterów książki Tomka. Jego rozmówcy nie widzą konfliktu między K jak katolicyzmem, a innymi wierzeniami. Tak docieramy do S jak synkretyzmu religijnego. Towarzyszą nam O jak opiekuńcze duchy/bóstwa, jest K jak kociołek ze szczątkami zmarłego, jest K jak kult Santa Muerte i S jak spirytyzm. Zastanawiamy się nad tym, jak sobie zrobić Ś jak świętego. I zaglądamy do domu Doña Queta, która wyprowadziła Świętą Śmierć z domu właśnie w szeroki świat. I szukamy słów, które dobrze opisują to czym zajmuje się curandera / curandero. Przy tej okazji przekonuję się, że książka Tomka leczy z niewiedzy.

Gdyby Jan Stanisławski żył dzisiaj, to pewnie malowałby bloki. Kto wie, być może zachwyciłby się ich niełatwą urodą, z pewnością za to uznałby je ze swojski element pejzażu. Dla mieszkańca dawnych demoludów obecność charakterystycznych sześciennych sylwet jest zupełnie oczywista. Wszędzie tam, gdzie stoją jesteśmy u siebie. Bloki to jednak coś więcej niż kłopotliwa pamiątka po przeszłości, którą oswoiliśmy, a niektórzy nawet polubili. Ich twórcy, przejęci nieludzkimi warunkami życia dziewiętnastowiecznych miast, chcieli przecież stworzyć lepszy świat, zaprojektować go na nowo. Byli optymistami. Tym łatwiej części z nich przyszła praca dla reżimów totalitarnych. W sferze deklaracji tam również chodziło o lepszą przyszłość, o nowoczesność. Czy socmodernizm spełnił pokładane w nim oczekiwania? Opinie w tej kwestii zapewne pozostaną podzielone. Istotniejsze jest coś innego – przemożny wpływ jaki na nas wywiera ta architektura. Niezależnie od tego, czy będziemy ją określać jako „szpetną”, „piękną” czy „nijaką”, kształtuje nasze wyobrażenia o tym, czym jest współczesne życie i uświadamia, jak bardzo różni ono się od życia ludzi poprzednich epok. Tworzy przyzwyczajenia i wpływa na zachowania. Krótko mówiąc: bloki są pomnikiem zmiany.   O tym, jak wyglądały związki modernizmu z dwudziestowiecznymi ideologiami totalitarnymi, co rzymski EUR ma wspólnego z warszawskim MDM-em i czy twórcy blokowisk cenili architekturę konstruktywistyczną rozmawiałem z prof. Piotrem Juszkiewiczem z Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu.

- Pierwsze na co zwróciłam uwagę jak przyleciałam tu na początku października, to że w sklepach już można było kupić świąteczne ubrania. Na początku listopada przed urzędem gminy, do którego wchodziłam, stał św. Mikołaj i wołał "Ho! Ho! Ho!". Od początku grudnia wszystkie domy są ozdobione lampkami. Wszędzie stoją choinki, wszędzie słychać kolędy - mówiła w Dwójce Anna Jabłońska, autorka podcastu "Jabłonka na Filipinach".

Cześć, przedświątecznie miałbyć live – wyszło offline ale macie wszystkich – Maciek, Janek i Ja. Ostrzegamy – jak prawdziwy Kebab jest ostro i z dużą dawką śmiechu, wszak na Święta Bożego Narodzenia trzeba się radować. W tematach:  Dzięki, że jesteście z nami i nas wspieracie – krótko o Wrapach ze Spotify i naszego podcastu – jesteście wspaniali. Bob budowniczy to ja – nie poszło po mojej myśli. Symulator życia lat 90 – nowa gra, dla tych, którzy tylko z opowieści wiedzą jak to kiedyś było. Trochę o Microsofcie i Xboxie, który robi desant z naszego polskiego rynku oraz o Indianie Jonsie. Kilka polacajek na święta do oglądania. Od Janka na Apple+ i SkyShowTime i od Maćka na Netflixie. Wszystkiego, naj oraz dużo!! PozdrawiamyAdam, Jan i Maciej Instagram: @LuznoPrzyKawieTwitter: @LuźnoPrzyKawieFacebook: @LPKpodcastProjekt okładki: Adam BorodoIdentyfikacja wizualna: High5Studio.plGłosy: Adam Borodo, Jan Urbanowicz, Maciej Welz Rozdziały: 00:00:00 – Intro00:00:40 – Świąteczny Kebab00:06:11 – Wszędzie wrappy 00:13:23 – Problem Techniczny00:17:54 – Bob budowniczy00:29:21 – Symulator życia00:43:47 – Segment filmowoserialowy00:55:48 – Życzymy00:59:25 – Outro

Konglomerat to nie tylko podcasty nagrywane w domowym zaciszu. Konglo działa również w terenie. Na konwentach, festiwalach, pokazach filmowych, spotkaniach autorskich. Wszędzie, gdzie odbywają się ciekawe rozmowy o popkulturze. Czasami jesteśmy gośćmi, a czasami organizujemy takie imprezy. Serdecznie zapraszamy Was do Biblioteki w Skokach, gdzie na co dzień między literaturą, a filmem krąży Bogusia i obmyśla rzeczy. Tym razem weźmiecie udział w jednym ze spotkań w ramach wymyślonego przez naszą redakcyjną koleżankę projektu. „Autorska jesień” czyli cykl spotkań z twórcami i twórczyniami literatury wszelakiej. Tym razem gościem Biblioteki był Robert Małecki. Pisarz na pełen etat. Piętnujący „Skazy” i „Wady”. Jego „Koszmary zasypiają ostatnie”. Czytelnicy przy kolejnej pasjonującej powieści „Porzucają swój strach”. Chociaż niektórym zdarza się spoglądać z „Urwiska” czekając na kolejną premierę. W jego fabułach nie ma „Najsłabszego ogniwa”, choć od czasu do czasu przydarza się jakaś „Zmora”. To nie „Wstyd” – to proza kryminalna najwyższej próby! Robert Małecki opowie o kulisach pracy kryminalisty, zbrodniach, w małym miasteczku, trudach researchu, planowaniu powieści, nagrodach i zachwyconych czytelnikach. Jakie sceny sprawiają mu najwięcej trudności. Oraz jak to jest mieć swoje własne muzeum. Podcast jest zapisem spotkania autorskiego, które odbyło się 11 września br, w Bibliotece Publicznej Miasta i Gminy w Skokach.

Wędrujemy przez Zonę, Los Angeles i All-Faludżę, przenosimy się w czasie do starożytnego Rzymu, lądujemy w fikcyjnym Gotham oraz multiwersum Człowieka Pająka. Na końcu wraz z Thorgalem wybieramy się na przygody w krainie wikingów. Wszędzie lepiej niż zimą w Polsce. GRY: S.T.A.L.K.E.R. 2: Heart of Chornobyl (0:27:18) Ready or Not (1:04:00) Six Days in Fallujah - Early Access (1:19:15) KULTURKA: Gladiator II (1:31:37) The Penguin (1:46:14) Joker: Folie a Deux (1:55:28) Marvel United: Spider-Geddon (1:59:47) Thorgal: Gra Planszowa (2:15:46) ZOSTAŃ MECENASEM SZTUKI NA PATRONITE ODCINEK KOMENTUJECIE TUTAJ! Jesteśmy na Spotify! Tu znajdziecie naszego Discorda. Profil facebookowy: Bądź na bieżąco! Grupa facebookowa: Komentuj, hejtuj, śmiej się z nami Chcecie napisać do nas maila? To piszcie tu: kontakt@rozgrywka.online! iTunes: Masz „ejpla”? Znajdziesz nas tutaj Muzyka w tle na podstawie Creative Commons License pochodzi z https://www.bensound.com/ albo z omawianych produkcji. Materiał reklamowy otrzymaliśmy od GOG.COM, Victura, Portal Games. Otrzymane pozycje oznaczamy jako materiał reklamowy zgodnie z rekomendacjami UOKiK, ale nie ma to żadnego wpływu na nasze opinie.

Dominika Lasota z Inicjatywy Wschód przedstawiła propozycję powołania "superfunduszu klimatycznego", który miałby służyć radzeniu sobie ze skutkami kataklizmów, spowodowanych zmianami klimatycznymi. - Niech winowajcy zapłacą za te szkody - mówiła.- Byliśmy w Paczkowie w woj. opolskim, w Głuchołazach i na Dolnym Śląsku: w Lądku-Zdroju i mniejszych miejscowościach. Nie ma odpowiednich słów, żeby opisać, jak te miejscowości wyglądają w rzeczywistości. Wszędzie widać skutki tej powodzi, wszędzie widać zniszczone domy, wszędzie leżą, teraz już uprzątnięte dzięki straży pożarnej i wojsku, połamane drzewa, hałdy zalanych mebli i sprzętów, które ludzie wynoszą z swych domów. Ten obraz naprawdę łamie serce – opowiadała Dominika Lasota. Jak mówiła, decyzja, by pojechać w miejsca dotknięte powodzią, była „oczywista”. - Na miejscu są nasze aktywistki, ich rodziny i znajomi. Od początku dawały nam znać, że potrzebne są ręce do roboty. One od początku jeżdżą do różnych miejscowości i pomagają. Dzwonią do centrów koordynacji pomocy i dopytują: do którego domu, do której osoby, do której rodziny jechać dzisiaj. Pomagają całymi dniami, przerzucają błoto, sortują śmieci czy zajmują się dziećmi, kiedy trzeba pomóc rodzicom – mówiła przedstawicielka Inicjatywy Wschód. - Decyzja, że musimy tam jechać i je wesprzeć zapadła bardzo szybko – powiedziała. - Wszystkie rodziny, u których byłyśmy, mówią o tym, że roboty na miejscu jest więcej niż ludzi do pomocy. Ale nie mówią tego z żalem, tylko często z głębokim przejęciem. Powrót do normalności to dla nich kosmicznie długa droga. Dlatego są przerażeni. Bo idzie zima, bo czasami nie orientują się, jak zdobyć pieniądze na remonty, czasami, szczególnie starsze osoby, nie mają rodziny. Nie są w stanie fizycznie tego ogarnąć - relacjonowała w rozmowie Michałem Kolanką Lasota. Jak dodała, na miejscu „w ilości ogromnej są służby, widać wojsko, ogromne rzesze straży pożarnej, widać wolontariuszy”. - Ale potrzeby są jeszcze większe - zaznaczyła.Jak sprawić, by pomoc dla powodzian nie była „akcyjna”, ale długoterminowa? Dominika Lasota odparła, że potrzebna jest zmiana podejścia do katastrof klimatycznych. - Jeśli państwo nie podchodzi do katastrofy klimatycznej jako kwestii bezpieczeństwa narodowego, trudno się dziwić, że w takich momentach reagujemy ad hoc, jesteśmy reakcyjni, rząd z godziny na godzinę tworzy scenariusze tego, jak sobie z takim kataklizmem poradzić - mówiła. - Jako Inicjatywa Wschód wychodzimy z konkretną propozycją, by rząd utworzył „superfundusz klimatyczny”. Polegałby na tym, byśmy mieli, jako państwo, konkretną sumę na przypadki takich kataklizmów. Podobne mechanizmy są wprowadzone w kilku stanach USA, podobne mechanizmy są też w Unii Europejskiej. Chodzi o to, i to jest kluczowe, że na ten fundusz składaliby się winowajcy kryzysu klimatycznego, czyli przede wszystkim koncerny energetyczne, wielki biznes, który doprowadza do kryzysu klimatycznego i zbija na tym wielką kasę - mówiła Dominika Lasota. - Jeżeli tak jest, to nie Polacy powinni zrzucać się na wszelkiego rodzaju zrzutki, ale powinniśmy pociągnąć odpowiednie podmioty do odpowiedzialności - przekonywała.- Do tego „superfunduszu” mogłyby zrzucać się Orlen, PGE czy wszelkiego rodzaju inne firmy, które zbijają na tym kryzysie ogromne pieniądze i go tworzą. Niech oni zapłacą za te szkody – powiedziała przedstawicielka Inicjatywy Wschód.Inicjatywa Wschód przedstawia się jako „ruch młodych osób z każdej części Polski”, którzy ”walczą o Polskę, która jest fajniejszym krajem do życia dla nas wszystkich”. ”Pochodzimy z zapomnianych wiosek i zanieczyszczonych miast. Wierzymy, że jesteśmy potrzebne wszędzie – w szkołach, na uniwersytetach, w zakładach pracy i poza nimi. Mamy marzenia, zapał i konkretny plan” - piszą o sobie członkowie grupy. Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

Odcinek powstał w ramach płatnej współpracy z marką Fuzetea. Zawiera wyniki badań zrealizowanych przez ARC Rynek i Opinia na zlecenie marki Fuzetea (lipiec 2024). Jak wynika z badań zrealizowanych na zlecenie marki Fuzetea niemal wszyscy, którzy robią sobie krótkie przerwy w ciągu dnia deklarują, że lubią je robić oraz, że wpływają one pozytywnie na ich zdrowie i samopoczucie. Znaczna większość zauważa, że pozwalają na większą produktywność, regenerację oraz zachowanie balansu. Ale jak to zrobić? Jak pozwalać sobie na odpoczynek? Jak uznać go za coś ważnego? Dowiecie się tego z dzisiejszego odcinka. Specjalnie dla Was dzięki płatnej współpracy z marką Fuzeatea odcinek o odpoczywaniu, który w sierpniu pojawił się na mojej platformie rozwojowej www.onmyway.pl jest dostępny teraz dla wszystkich was na YT, Spotify oraz Apple podcast. Wracając do odpoczynku: Wydawałoby się, że temat odpoczynku jest błahy i każdy wie, jak się relaksować. Ale to nie jest prawda. Dbanie o czas na regeneracje jest bardzo ważny. Ten obszar jeśli jest zaniedbany potrafi siać spustoszenie. Odpoczynek to niedoceniany czarny koń sukcesu nas wszystkich. W sporcie. Muzyce. Biznesie. Edukacji. Medycynie. Wszędzie. Natura pokazuje nam na każdym kroku, że jest przypływ i odpływ. Dzień i noc. Wdech i wydech. Ale my tak często nie chcemy tego dostrzec. Ten odcinek pomoże Wam: • zobaczyć, w jaki sposób odpoczynek wpływa na nasze życie • odpowiedzieć sobie na pytanie dlaczego odpoczywając bywa, że czujemy niepokój • uświadomić sobie jakie blokujące przekonania na temat odpoczynku nosimy ze sobą • nadać ważność czynności odpoczywania nawet gdy nie stać nas na wyjazd czy po prostu wolny dzień. • oraz znaleźć inspiracje do mikro zmian, które możecie od razu wdrożyć w życie Pamiętajcie, aby w ciągu dnia znajdować czas nawet na krótkie, 5-minutowe przerwy, które mogą przynieść Wam chwilę wytchnienia i relaksu. #płatnawspółpraca

Odcinek rozpoczął się nietypową ciekawostką, można było odnieść wrażenie, że to jakaś wieczorna audycja radiowa… a to tylko LPK, które ukazuje się w piątek o 7:00 już po raz 215! Tej liczby dotyczyła początkowa ciekawostka, a czego dotyczyły tematy odcinka? Poruszyliśmy następujące tematy: Traktory blokują drogi… i przejazd karetki Ryzykanci – nowy program prowadzony przez „znajomego” Kuby Sora AI – niesamowity kreator filmów Neuralink działa i… przesuwa kursor Wszystko, czy nic? Koniec Wszystko.pl Zapraszamy również do zostania patronem podcastu an patreon.com/lpkpodcast, aby posłuchać nas również we FlatWhite, dodatkowym odcinku, na którym rozmawialiśmy m. in. o grach i personalizowanych chatachGPT. PozdrawiamyAdam, Maciej, Kuba, Instagram: @LuznoPrzyKawieTwitter: @LuźnoPrzyKawieFacebook: @LPKpodcastProjekt okładki: Adam BorodoIdentyfikacja wizualna: High5Studio.plGłosy: Adam Borodo, Adam Sobina, Maciej Welz, Jakub ŚciskZostań patronem #LPK Rozdziały: 00:00:00: Intro 00:00:41: Ciekawostka00:11:07: Wszędzie traktory 00:17:50: Ryzykanci 00:28:45: SoraAI 00:46:34: Neuralink działa 00:55:07: Wszystko czy nic? 01:06:12: Kończymy 01:09:17: Outro --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/luzno-przy-kawie/message

"Tak naprawdę nie ma żadnych innych. Wszędzie spotykasz tylko Siebie."

Zapraszamy na trzeci raport w 2024, gdzie rozmawiamy o wiadomościach, którymi żyła branża gier wideo przez ostatnie dwa tygodnie. Miłego słuchania! (00:00:00) - Rozgrzewka (00:10:01) - Pudełkowe Wojny: Cyfryzacja Kontratakuje (00:14:37) - Aktualizacja PS+ Essential (00:17:50) - Wrażenia Norberta po State of Play (00:40:26) - Miliard nie w rozumie, a w skrzynkach (00:48:23) - Kontrowersje wokół Palworld (01:09:46) - Przyszłość Xboxa wygląda cyfrowo (01:16:39) - Capcom DRMuje swój katalog (01:24:13) - Bugi, bugami ale do jasnej cholery (01:31:18) - FF6 za duże na remake (01:42:01) - Bloodborne bez gokarta (01:48:17) - iOS bardziej otwarty (01:57:26) - Ciemnie chmury nad branżą (01:58:56) - Aktualizacja PS5 uderza w oszustów, niepełnosprawni dostają rykoszetem (02:00:24) - Koji Kondo w sieni sławy (02:01:15) - Deus Ex cancellus (02:02:05) - Day of the Devs bez profitów (02:03:41) - Tokyo RPG Factory zamknięte (02:05:17) - Serwisy. Wszędzie serwisy. (02:08:40) - Gry i pieniądze Więcej contentu RaczejKonsolowo na blogu: https://⁠www.raczejkonsolowo.com⁠

Czy Bonaparte był geniuszem polityki i strategii wojskowej? Tak, zdecydowanie. Choć jego podboje zakończyły się klęską i hańbiącym uwięzieniem na oddalonej o blisko dwa tysiące kilometrów od Afryki wyspie świętej Heleny. Tak Anglicy zemścili się na człowieku, który swoi pomysłem na państwo i Europę burzył dotychczasowy porządek. A burzył z rozmachem. W ciągu swego krótkiego, ale intensywnego życia dowódcy dowodził w sześćdziesięciu bitwach i oblężeniach, z czego przegrał tylko siedem – pod Akką, Aspern-Essling, Lipskiem, La Rothière, Lâon, Arcis-sur-Aube i Waterloo. Wszędzie, gdzie się pojawiał wzbudzał nadzieję. Bo oczywiście Francja Napoleona nie była jakimś imperium dobra, ale dawała szansę wszystkim, którzy przez wieki byli zdominowani przez arystokratyczne elity. Dziś w odcinku najpierw w części pierwszej chciałbym przedstawić Wam tło historyczne związków Napoleona z Polską i to bardzo ogólnie, a następnie zaprosić na rozmowę z Sir Andrew Robertsem, uznanym brytyjskim historykiem autorem książek i filmów dokumentalnych, którego „Napoloeon” już w wydaniu II ukazuje się w Polsce. Rozmowa z gościem od (10:52)

Część nieprzychylnych mu historyków tworzyło i do dziś tworzy legendę o hiperseksualności Bonapartego, trapiących go zaburzeniach seksualnych. Jak wyglądały jego relacje z płcią przeciwną, jego najważniejsze i brzemienne w skutkach także politycznych związki? Co po dwóch wiekach wiemy o sekretach alkowy pałaców Malmaison, Fontainebleau, a także naszego mazurskiego Kamieńca? Wszędzie tam gdzie Francuz podejmował liczne kochanki, płodził potomków, z których także i niektórzy, Ci o polskim rodowodzie żyją do dziś we Francji. No właśnie: ile dzieci w końcu miał Napoleon, czym była w istocie miłość i seksualność w czasach po wielkiej rewolucji i dlaczego pewien cenny fragment jego ciała bezpośrednio mający związek z tą historią został po śmierci odcięty i odnalazł się na aukcji pamiątek historycznych już w XX wieku.

Całość bezpłatnie TYLKO w aplikacji Onet Audio. W najnowszym odcinku podcastu "O serialach" Bartosz Węglarczyk i Piotr Markiewicz wzięli na tapet między innymi produkcje, które przenoszą widzów w lata 50. XX w. Czym zaskoczy historia emerytowanego detektywa i przede wszystkim — jest, czy nie jest ekranizacją opowiadania Agathy Christie? — Nowa Agatha Christie, kolejna ekranizacja. Jestem jej wielkim fanem i mam wszystkie ekranizacje, które wyszły na płytach, ale jest to pierwsza adaptacja Christie, przy której jęczałem, bo było to po prostu złe — mówi Bartosz Węglarczyk — To tak bardzo oddaliło się od ducha Agathy Christie, że jest to absolutny przerost formy nad treścią. Nudny film ze wspaniałą obsadą. Żałuję, że tak wyszło. — Wszędzie było mówione, że ten film nie jest ekranizacją książki Agathy Christie — wyjaśnia Piotr Markiewicz — Jest luźno oparty na motywach. — Pamiętaj, że ten film ["Duchy w Wenecji" — przyp. red.] wychodził tuż przed Halloween i był w tym rzucie "filmów halloweenowych". Nie zgodzę się z tobą, jeśli chodzi o to, że film cały czas udaje, że dzieje się tam coś supernaturalnego, bo uważam, że właśnie zaletą tego filmu jest to, że nie masz takiego poczucia, jak z taniego horroru — mówi Piotr Markiewicz.

Całość TYLKO w aplikacji Onet Audio. Subskrybuj pakiet Onet Premium i słuchaj bez limitu. Raport międzynarodowy znajdziesz tutaj: https://onetaudio.app.link/RaportMiedzynarodowy - Układ, w którym minister spraw wewnętrznych był z jednej strony przełożonym straży pożarnej, jak i oficerów wywiadu trwał do 1996 r. Dzisiaj niestety znów to powróciło, bo minister koordynator jest jednocześnie ministrem spraw wewnętrznych. Nigdzie na świecie nie jest to praktykowane. Wszędzie i zawsze służby wywiadowcze są przy egzekutywie – mówił w "Raporcie międzynarodowym" były minister spraw wewnętrznych Zbigniew Siemiątkowski. - Jak ktoś mnie pyta, jaka jest kondycja wywiadu, to trzeba patrzyć w doktrynie, jak bardzo jest ona oddalona od centrum decyzyjnego. Jeżeli ma kilku pośredników, to znaczy, że to nie jest dobry układ — dodał gość Witolda Jurasza. W programie rozmawiano również o tym, jak wyglądał polski wywiad w okresie komunizmu. - Wywiad był tworzony prawie od zera, budowano go o kadry bardzo zdolnej młodzieży — mówił Siemiątkowski, który dodał również, że dbano o to, żeby ludzie wchodzący do wywiadu byli wykształceni, znali język i świat. - Program nie był ideologiczny, tylko był nastawiony na warsztat wywiadowczy. Dbano o to, żeby nie byli oni znani również towarzyszom ze wchodu — powiedział były minister spraw wewnętrznych. - Franciszek Szlachcic, który nadzorował wywiad, słynął z powiedzenia, że przyjaźń polsko-radziecka powinna być jak dobra herbata. Mocna, gorąca, ale nie przesłodzona — dodał Siemiątkowski.

Jednym z podstawowych elementów życia dominikanina jest głoszenie. Wszędzie i na wszelkie sposoby! Aby móc godnie i rzetelnie wypełniać misje wędrownego kaznodziei, mierzyć się z licznymi herezjami, a także odpowiadać na intelektualne i duchowe potrzeby wiernych - warto wiedzieć, co powiedzieć. O dominikańskiej idei studiowania, odwadze myślenia i poszukiwaniach prawdy opowie dzisiaj mój gość - dominikański regens Dominik Jarczewski OP. dołącz do grupy mailingowej: https://sendfox.com/puzzlewiary wesprzyj moją działalność: www.puzzlewiary.pl/wesprzyj/

Niemal przez całe swoje życie solidnie pracował na reputację jednego z największych złoczyńców w historii Dzikiego Zachodu. Był bezwzględny i bezlitosny. Zdeprawowany i bestialski. W pogoni za upragnionym złotem nie cofał się przed niczym. Nie miał sumienia i litości dla nikogo. Oszukiwał i kradł. Nie znosił jakiegokolwiek sprzeciwu. Zabijał nie tylko wrogów, ale również najlepszych przyjaciół. A niektóre swoje ofiary także zjadał. Z tego powodu Boone Helm został nazwany kanibalem z Kentucky. Ścigano go w kilku stanach, a nawet poza granicami kraju. Aby uniknąć odpowiedzialności za swoje bandyckie czyny – bardzo przekonująco udawał szaleńca. I bardzo długo udawało mu się uciekać przed wymiarem sprawiedliwości. Ci, którzy mieli nieszczęście spotkać go na swojej drodze, wprost nazywali go najgorszym ze wszystkich złych ludzi, najdzikszym z dzikusów lub najczarniejszą z czarnych owiec. Jego głowy domagali się zarówno przedstawiciele prawa, jak i zwykli mieszkańcy każdego miasteczka, w którym postawił swoją stopę. Wszędzie, gdzie się pojawiał – groził mu natychmiastowy lincz. On jednak nie bał się śmierci, a na szubienicę wszedł z szerokim uśmiechem na ustach. Choć dziś Boone Helm jest postacią nieco zapomnianą – gdy żył, nie było na Dzikim Zachodzie człowieka, który nie drżałby już na sam dźwięk jego imienia. Autor podcastu: Łukasz Włodarski Kontakt/Współpraca: wmrokuhistoriiblog@gmail.com

Na ostatnią przedświąteczną niedzielę mamy dla Was zaproszenie na spotkanie z s. Benedyktą Karoliną Baumann czyli zakonnica bez przebrania. Porozmawiamy nie tylko o tym, czy można ewangelizować w social mediach? Bądźcie z nami, na tym ostatnim w roku 2022 wywiadzie z ciekawymi ludźmi z edukacji. s. Benedykta Karolina Bauman tak pisze o sobie na blogu https://zakonnicabezprzebrania.blogsp...:Jestem dominikanką. Kocham literaturę, teatr, dobre kino. Sztuka jest dla mnie najłatwiejszym sposobem wyrażania tego, co czasem niewyrażalne. Jestem autorką 2 powieści, kilku scenariuszy teatralnych, a nawet... libretta musicalu. Wszędzie, gdzie się pojawiam, zarażam ludzi teatrem, prowadząc zespoły teatralne.

Wszędzie dobrze gdzie nas nie ma! To jest idealne podsumowanie tego odcinka. Dzielimy się z Wami naszymi przemyśleniami po kilku miesiącach w Polsce i pokazujemy różnice, które nam wpadły w oko. Z odcinka dowiesz się: - Czy są jakieś diametralne różnice między podejściem do wychowania w Polsce a w Wielkiej Brytanii? - Czy duże są różnice w służbie zdrowia? - Co nas irytuje w mentalności? - Czy w Wielkiej Brytanii kobiety maja eldorado na macierzyńskim? Zapraszamy Cię rownież na naszego Instagrama, gdzie dzielimy się dodatkowymi doświadczeniami -> https://www.instagram.com/2bezlukru/

#MyszonekiGwiazdkaksiazkidladzieci #Myszonekitrzaskającymrózzimoweksiążkidladzieci #aktywneczytanieksiazkidladzieci Literatura fińska ma w sobie coś prostolinijnego, bo pokazuje codzienność bez specjalnego tłumaczenia. Tak jak w książkach o Myszonku Riikki Jäntti z Wydawnictwa Frajda, o których wam dzisiaj opowiem.Myszonek już od jakiegoś czasu gości u mnie na blogu, bo Aktywne Czytanie patronuje tej serii. Zerknijcie do dwóch pierwszych tytułów (nie trzeba czytać w kolejności, każda książka jest osobną historyjką). Na pierwszy ogień weźmiemy książkę „Myszonek i Gwiazdka”. I „ogień” jest tu wbrew pozorom bardzo właściwym słowem. Bo Myszonek w oczekiwaniu na Gwiazdkę czuje się, jakby siedział na rozżarzonych węglach. Nie może się jej doczekać!Wszędzie widzi świąteczne ozdoby, w sklepach królują bombki i kolorowy papier… Nic dziwnego, że Myszonek cały czas dopytuje, czy Święta już nadeszły. Niestety, to dopiero początek listopada, więc do Gwiazdki jeszcze trochę zostało.Podobają mi się ilustracje pokazujące kartki z kalendarza. Dzięki temu wiemy, jak długo Myszonek będzie musiał się jeszcze naczekać.Tak jak wiele maluchów, nasz bohater zupełnie nie rozumie, ile to jest „trochę do Świąt”. Albo że trzeba się po prostu uzbroić w cierpliwość. Bo jak tu czekać, skoro on chciałby, żeby Święta były już teraz?!Na szczęście czekanie na Święta można sobie umilić różnymi fajnymi aktywnościami. Można na przykład piec pierniki, a potem je oczywiście zjadać.Można też odliczać czas kalendarzem adwentowym z otwieranymi okienkami, który Myszonek dostał od mamy pod koniec listopada. Tylko że wiecie co? W przypadku naszego bohatera to się kompletnie nie sprawdziło! ;) W części pt. „Myszonek i trzaskający mróz” nasz bohater chyba odrobinę podrósł. Myszonek chodzi do zerówki i targają nim różne rozterki związane z tym wiekiem.Ma pewne obowiązki, chodzi na zajęcia dodatkowe… Uczy się gry na pianinie, chociaż za tym nie przepada. Nie lubi ćwiczyć, ale rozumie, że jak się przyłoży, to się nauczy. Wie to od mamy i przekonuje się, że miała rację. Mimo że na początku coś mu nie wychodzi, zauważa, że po jakimś czasie potrafi zagrać utwór i nawet dać koncert rodzinie!Ale Myszonek musi się jeszcze mierzyć z innymi wyzwaniami. Nie podobają się nakazy i zakazy mamy. Na przykład to, że musi w zimie nosić kominiarkę. Albo to, że mama nie chce mu już tu i teraz kupić telefonu czy figurek, które mają inne dzieci.To wszystko staje się powodem do wielkiego focha, obrażania się i wygrażania światu: „Jak będę duży to…!”Znacie takie zachowania sześciolatków? W zasadzie są one zupełnie naturalne. Myszonek jest takim właśnie przeciętnym dzieckiem, które chciałoby robić tylko to, co lubi, ale zaczyna powoli rozumieć, że tak się w życiu nie da.Na blogu zostawiam też zdjęcia i więcej informacji o wszystkich częściach: https://aktywneczytanie.pl/zimowe-ksiazki-dla-dzieci-myszonek-i-gwiazdka-i-myszonek-i-trzaskajacy-mroz-frajda-recenzja-ksiazki-dla-dzieci/------------------------Nazywam się Anna Jankowska, jestem pedagożką i bookmarketerką, od kilku lat opowiadam Wam o pięknych i mldytch książkach dla dzieci. Moje miejsca w sieci:

To wyjątkowy gość w Rap Kontenerze, bo w pewnym sensie WSZ i CNE znają się jak łyse konie. Zagrali razem kilkaset koncertów jako Baku Baku czy Gib Gibon Skład oraz promując 2 swoje albumy. Teraz po wielu latach od emisji ich kultowych programów hiphopowych RAP KANCIAPA i RAP PERAAKAM w muzycznych telewizjach VIVA Polska i MTV Polska, panowie usiedli przed kamerami i odgrzebali wiele starych i bieżących tematów. Nie ma tutaj polityki, mimo różniących poglądów Wujek Samo Zło i Człowiek Nowej Ery jak starzy kumple ponad podziałami analizują nową falę rapu – damskiego i męskiego, przywołują wiele form działalności charytatywnej Wujka- nawet będzie telefon w tej sprawie. Omawiają też ewentualną konfrontacje w klatce z Jędkerem i podsumowują czy jest im żal, oraz co tak naprawdę stworzyli dla obecnych trendów, będąc tak ważnymi propagatorami hiphopu 2 dekady temu. Powodem spotkania i rozmowy chłopaków jest też reedycja ich płyty „Terapja” , która właśnie obchodzi swoje XX lecie. Panie i Panowie przed Wami „Człowiek Nowej Ery i Wujek Samo Zło, jak przyczajony tygrys i ukryty smok” – cytując klasyka z płyty Waco pt. Świeży Materiał”. Dajcie znać w komentarzach, czy tęskniliście za tym duetem.

Witkacy. Klucz interpretacyjny...? Pan w panamie patrzący na mnie z lustra wykrzywia się w uśmiechu, w którym widać że ma sztuczną szczękę, ale jakiż prawdziwe było jego patrzenie w przyszłość. Filozof bez publiczności filozoficznej. Zwolennicy filozofii analitycznej – sądzą, że pozostaje takim mulitukolorowym artystą, Witkacym (pokój luster normalnie). Dla tych wychowanych na postmoderniźmie – jest za bardzo klasyczny, poukładany, w jego filozofowaniu pojawia się prawda absolutna, są odwołania do nauk szczegółowych (lustro swoich czasów) Podejrzliwość wobec jego myśli – była i jest wielka. Moja podejrzliwość wobec widoku w lustrze – była i jest wielka, ale wiem… że to ważna informacja. Ta informacja z tafli lustra skapuje do kubeczka w którym trzymam szczoteczkę do zębów. Widzę siebie przez hologram Witkiewicza – głosiciela końca. nie ma jednego klucza interpretacyjnego dla końca naszego sposobu bycia w tym świecie nie ma jednego klucza interpretacyjnego tego artysty, nie ma jednego klucza interpretacyjnego dla widoku w lustrze. W żądnym. nie ma jednego klucza interpretacyjnego dla zmian, które się dzieją. Teraz. Wszędzie. nie ma jednego klucza interpretacyjnego dla wszędzie nie ma jednego klucza interpretacyjnego nie ma jednego klucza interpretacyjnego… końca. nie śpij. Stanisław Ignacy Witkiewicz - filozoficzny maksymalista, wtapia się w moje lustrzane odbicie, i być może dzieje się tak we wszystkich lustrach tego miasta, ale mało kto… w ogóle kojarzy tę postać, ten wizerunek, tę prawdę, to proroctwo. I mało kto miał tak ciężką noc. Wszyscy się wyspani i piją teraz poranne kawy, patrząc na zafoliowane okna. Pandemiczne powietrze sprzyjało autohipnozie. Kultura, jaką znano do tej pory, zniknie, a „ludzkość spać będzie odtąd szczęśliwym snem bez snów, nie wiedząc w istocie nic o rzeczywistości groźnej i pięknej, którą przeżyła” (NF 131). Nie śpij! *** kawę można postawić tędy https://buycoffee.to/dziennik.zmian muz https://www.purple-planet.com/

Wszędzie tam, gdzie w grę wchodzą mniejsze lub większe pieniądze, tam będą pojawiać się oszuści, żerujący na osobach o nieco mniejszej wiedzy czy doświadczeniu. W dzisiejszym odcinku opowiem wam, jak rozpoznać podejrzane inwestycje lub wręcz próbę wyłudzenia od nas pieniędzy - i, oczywiście, jak się przed nimi uchronić.

Parada Zwycięstwa na Placu Czerwonym w Moskwie 9 maja z udziałem m.in. ambasadora Nigerii. Zaskoczenie? Niekoniecznie. Rosja wciąż w wielu częściach świata pozostaje cennym partnerem. To nie tylko kraje afrykańskie, ale też Ameryka Łacińska czy kraje arabskie. Wszędzie tam, gdzie dominacja USA nie jest mile widziana, zacieśniają się więzi z Moskwą. “Jest to w jakiś sposób zrozumiałe” - mówi w rozmowie z Witoldem Juraszem Witold Sokała z UJK w Kielcach i jak dodaje: “miejsce zamieszkania determinuje emocje, sympatie i tolerancję”. Ale na liście państw stosujących wobec Rosji “miękką politykę” jest też miejsca dla kraju, którego obecność może być niespodzianką. “Wpływ interesów ekonomicznych i specyficznej gry o bezpieczeństwo w swoim bliskim sąsiedztwie” - to przyczyny takiego stanu rzeczy, na które wskazuje gość dziennikarza Onetu. O jaki kraj chodzi? Odpowiedź w “Raporcie międzynarodowym. Ukraina”.

Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej... Niestety nasi goblińscy współlokatorzy potrzebują trochę edukacji i tak, w tę grupę wliczamy także Rak'una. Pomimo dużej ilości obowiązków, nasi bohaterowie w końcu udają się na zasłużony wypoczynek. Tylko co dalej? A no, co dalej to dowiecie się już niedługo, tylko pamiętajcie - nie zasypiać!

Wszystko, wszędzie i naraz będzie dziś w Do Zobaczenia! Opowiemy Wam wszystko o zmartwychwstaniu Polaka Jana w serialu POWRÓT z Canal+. Wszędzie będzie dziś azjatycki duch, bo w kinach fantastyczny WSZYSTKO WSZĘDZIE NARAZ Danielsów, a na HBO MAX TOKIO VICE spod ręki mistrza Michaela Manna. Pamiętacie Muminki? My nawet zagramy kultową piosenkę i opowiemy o biografii ich twórczyni TOVE. Na VOD bardzo ciekawy francuski OSACZENI w gwiazdorskiej obsadzie. Machniemy więc oba filmy naraz.

Dość radośnie o chaosie. Chaos się męczy. Chaosowaniem. Zewnętrzny chaos kontra wewnętrzny porządek – Kosmos. Chaos się męczy jednak chaosowaniem , a porządek ze środka promieniuj, nieustannie , promieniuj jak grzejnik. Powoli. I po czasie – wszędzie jest ciepło. Wszędzie jest poukładane, poczyszczone, przetarte, przewietrzone itd. Tak powinniśmy w środku mieć. Spokojnie, przestrzennie, z miejscem do relaksu, i do pracy. Z miejscem na nowe idee, bez brudu. Żadnego. W każdym brudu sensie. Hania mówi, ze nasze mózgi nasączone bzdurami i chaosem tak łatwo nie poddadzą się porządkowi. A to tego - - spiskowe teorie są mocno sycące, jak ciastka z kremem - mówi Hanka. Obie chętnie celebrujemy ten smak w pochmurne popołudnia na zachętę, do podjęcia natychmiastowej próby zrobienia w sobie, wśród ku porządku słowa Lao Tse: "Spokojnemu umysłowi poddaje się cały wszechświat" Wyobraź co stanie się, gdy wszystkie umysły na świecie będą będą spokojne. Chaos jest chaosem dlatego, że człowiek go nie ogarnia. Chaos to taki czynnik pozaludzki; stan pomiędzy stanem- coś, co i bez naszego zaangażowania pojawia się, jak cicha woda nocnej powodzi. Rozlewa się. Powoli. Nie ma takiej tamy, przez którą się nie przeleje. Jak bym się na nią nie gapiła – ona i tak się pojawi, zaleje, przetoczy się, przepłynie… Chaos. Walka z chaosem nie ma sensu, zabiera jasność dobrego dnia i spokój ciemnej nocy. No to... nie walczę. Na swój sposób lekceważę chaos. Mówię mu: no ok, wielka wodo, zanurzam się w chaosie jak w ciepłej kąpieli i akceptuję to, że jest. Skoro już jest. Nie poradzę. Nie boją się chaosu, uczę się płynąć. I po jakimś czasie, tak - już umiem. I nawet już mogę nawigować. I teraz o moim życiu decyduję ja – nie chaos. Nie powstrzymam tej powodzi, ale spokojnie poszukam suchego miejsca. I tam odprawię odpowiednie ceremonie. Z chaosu zawsze wyłania się jakiś porządek. Przecież na początku był chaos….. JAN PARANDOWSKI w mitologii greckiej w rozdziale Narodziny świata pisał tak „Na początku był Chaos. Któż zdoła powiedzieć dokładnie, co to był Chaos? Niejedni widzieli w nim jakąś istotę boską, ale bez określonego kształtu. Inni - a takich było więcej - mówili, że to wielka otchłań, pełna siły twórczej i boskich nasieni, jakby jedna masa nieuporządkowana, ciężka i ciemna, mieszanina ziemi, wody, ognia i powietrza. Z tej napełnionej otchłani, kryjącej w sobie wszystkie zarodki przyszłego świata, wyłoniły się dwa potężne bóstwa, pierwsza królewska para bogów: Uranos - Niebo i Gaja - Ziemia. Oni dali początek wielu pokoleniom bogów”. Tak, najprawdopodobniej jesteśmy bogami, tego świata. I jego porządek zależy ode mnie, od ciebie, od nich/ ode mnie, od ciebie, od nich…/ ode mnie, od ciebie, od nich

Łatwo stawiamy łatwe diagnozy. Owszem, mam dość rozważań, dociekań, domniemań, wątpliwości, pewności, ekspertyz dotyczących tego, co się dzieje na wschodnich granicach polski. Tu u nas. Tam u nas. Wszędzie jest teraz u nas. Chwilo oczywiście. I uznajmy – że to dobrze. mam dość rozważań, pisania o tym I czytania o tym I mówienia od rana do nocy, I szukania informacji oczywistych i nieoczywistych, w kółko I w kółko Ale – w tym momencie, w tym konkretnym momencie, (a jest począteczek marca 2022) – słowa podchodzą do garłą i pukająod środka. Wypuszczam zatem. **** Łatwo stawiamy łatwe diagnozy. Buszujemy w zasobach swojej wiedzy I wyobraźni, żeby wytłumaczyć sobie I innym – jak to jest. Kto z kim. I dlaczego. Ale kiedy zdawałam maturę z historii – to nic , nic nie mówiło się o tak wielu, tak bardzo istotnych faktach. I dotyczy to zarówno historii średniowiecza, czy jak I wojny światowej. Oczywiście wracam do wojny II próbuję poczuć ile wiedzy o tej przeszłości mieli w szkole uczniowie z 1956 roku.. Ich diagnoza tego co tworzy napięcia pomijała traktach Ribbentrop-Mołotow, pomijała różne zakulisowe gry. I nikt nie dawał im w podpowiedzi do poszukiwań prawdy typu follow the money. A to naprawdę sporo tłumaczy. Sporo. Choć nie wszystko. Wciąż nie wiadomo, jakie były przyczyny katastrofy Liberatora z generałem Sikorskim na pokładzie. Brytyjskie archiwa nadal są niedostępne. Czym była bitwa pod Wizną? – taka nasza podlaska historia: Wizna -720 polskich żołnierzy, kapitan Władysław Raginisa, stawiali przez 3 dni opór 42 tysiącom Niemców. Niedawno odkryto pewne fakty odbrązawiające ten obraz. Naprawdę skutecznie. Czyli – nie było tak jak było. W oficjalnej wersji, chociaż.... Dużo ustaleń po II wojnie zważyło na losach ludzi, którzy nic o nich nie wiedzieli I znali tę bajkę, którą było trzeba znać, żeby poczuć się w miarę dobrze. Powiedzenie że historię piszą zwycięzcy – jest bardzo stare. Od wieków się sprawdza. To jak teatrze. Widzimy scenę , może zaglądamy za kulisy, jeśli mamy wtyki w branży, ale rzadko poznajemy dramaturga. A jeszcze rzadziej – producenta. Producentów. I jeszcze źródła finansowania. Nakładam historyczną kalkę na wydarzenia wojenne w Ukrainie – skoro w 1939 roku Polską manewrowano tak skutecznie (od wewnątrz i od zewnątrz), że obrona była krótka choć bohaterska, a kraje ościenne po prostu czekały - co dalej - to skoro w 21 wieku prowadzi się wciąż XIX wieczne wojny – możliwe że wciąż działa podobny mechanizm. Niewiarygodne. W 21 wieku. Ale właśnie to widzimy u czujemy. Wniosek: przyjmuję, że tak naprawdę , naprawdę – nie wiem co się dzieje. Widzę tylko scenę. I nie mam już siły na łączenie kropek, do których nie mam dostępu. Bo nie wyjdzie z tego obrazek, a bohomaz , którym będę próbowała nakarmić mój mózg, moją lękolubą strefę cienia. Zatem --- Łatwo stawiałam łatwe diagnozy. I już tego nie robię.

Przedstawiamy Ci nagrania autorstwa Pawła Kęski, które pozwalają nam towarzyszyć obywatelom i obywatelkom Ukrainy w tych arcyrudnych chwilach. Paweł Kęska jest dziennikarzem, fotografem, animatorem kultury i znakomitym reportażystą uhonorowanym wieloma presiżowymi nagrodami w Polsce i za granicą. W Radiu Warszawa od wielu lat prowadzi audycję „Wywiad z Człowiekiem”. Od początku wojny relacjonuje dramat Ukrainy, rozmawiając ze swoimi przyjaciółmi i znajomymi żyjącymi w samym sercu wydarzeń. W obliczu wojny człowieczeństwo zostaje wystawione na szczególnie trudną próbę, niekiedy rozpada się na kawałki. Paweł zbiera te odpryski jak najcenniejsze skarby. Oddajemy je również Suchaczom, zachęcając do słuchania, modlitwy i działania. Zofia Zołoczewska: Powiem prawdę, nie wiem czy to nie jest ostatnia nasza rozmowa. (...) Dzwoniła siostra mojego brata, która ma troje dzieci i mieszka w okolicy miasta. Wyszła z mieszkania, bo musiała kupić jakieś jedzenie. I kiedy była na ulicy to zaczął się ostrzał. Padła na ziemię i to uratowało jej życie. Nie znam się dobrze na broni, ale coś przeleciało nad jej głową. Jest w szoku choć fizycznie nic się nie stało. Po prostu chciała kupić produkty dla swoich dzieci i prawie zginęła. Paweł Keska: Jak w Charkowie jest z zaopatrzeniem w wodę, jedzenie, leki? ZZ:To jest różnie w rożnych częściach miasta. W moim budynku mamy prąd i wodę ale tam gdzie mieszka moja bratowa z dziećmi, to są problemy. Nie ma ogrzewania a teraz jest zimno i leży jeszcze śnieg. Jeśli chodzi o lekarstwa to w różnych częściach miasta jest różnie. Dostaję smsy mówiące o tym, że małe dzieci potrzebują specjalnego jedzenia lub leków. Dzwonimy i szukamy wzajemnie pomocy. Ale nawet dostaniemy leki albo ustalimy gdzie są to nie ma jak ich dostarczyć. PK: A jak jest z komunikacją? Czy słyszycie to co mówi mer miasta, służby publiczne albo prezydent? ZZ: W tej chwili jeszcze wszystko jest mniej więcej w porządku. Chociaż nie oglądamy telewizji bo wiem że dzisiaj zbombardowali wieżę w Kijowie i mogą być problemy z odbiorem. Korzystamy z Facebooka, bo są tam oficjalne strony pana prezydenta i innych służb, więc dużo czytamy. PK: Tu, w Polsce, nasze serca krwawią i chcielibyśmy być blisko was. Co teraz czujecie? ZZ: Jest nam bardzo trudno, szczególnie dzisiaj. Wczoraj jeszcze, jak pan pamięta, to byłam spokojniejsza. Dzisiaj jest nam strasznie. Powiem prawdę, nie wiem czy to nie jest ostatnia nasza rozmowa. Czasem o tym myślę i rozumiem że musimy być gotowi na wszystko. Nie wiem co będzie za chwilę. Nie możemy nic planować. Myślimy o tym, że można wyjechać – ale nie wiemy jak to teraz zrobić. Myślimy o bliskich, którzy są w niebezpieczeństwie ale nie wiemy jak im pomóc. Wszędzie jest niebezpiecznie. Nie ma z tej sytuacji wyjścia. Pamiętacie o nas. Audycje takie jak ta powstają w Radiu Warszawa tylko dzięki wsparciu finansowemu Przyjaciół i Słuchaczy. Również Ciebie zapraszamy do tego fantastycznego grona! Kliknij i wspieraj: https://www.bank-sluchaczy.pl/ Możesz też słuchać nas na 106,2 FM w Warszawie i okolicach, lub on-line na https://radiowarszawa.com.pl/radio-warszawa-online-sluchaj-live/ Wybór podobnych audycji tematycznych znajdziesz rownież na https://www.youtube.com/channel/UCobZ59BIAH3CSgD7baR9Qig https://radiowarszawa.com.pl/audycje/

Dzisiaj będziemy kontynuować historię ubrania. Zaczęliśmy w odcinku 112. Dzisiaj będziemy mówić o kilku częściach ubrania, z których dwa były niebezpieczne dla życia i zdrowia, a jedno było zabronione dla kobiet. Czy wiecie jaki rodzaj garderoby czyli jaki rodzaj ubrania w przeszłości doprowadził do śmierci wielu ludzi? Albo czy wiecie jakich ubrań w przeszłości nie mogły nosić kobiety?Co to była krynolina? Krynolina to była taka suknia w kształcie dzwonu. Kobiety pod suknią miały taką konstrukcję, która przetrzymywała suknię w powietrzu i utrzymywała jej kształt podobny do wielkiego dzwonu. Tego typu suknie były bardzo szerokie. Np. na ławce mogły usiąść trzy osoby albo tylko jedna kobieta w takiej sukni z krynoliną. Jej suknia była tak szeroka, że ona sama zajmowała całą ławkę.Dlaczego niebezpiecznie było nosić suknię z krynoliną? Taka suknia zajmowała dużo miejsca. Łatwo było tą suknią potrącić jakieś meble. A pamiętajcie, że w tamtych czasach nie było elektryczności. Wszędzie stały świeczniki lub lampy naftowe, a w kominkach palił się ogień. Łatwo było taką suknią potrącić świecznik lub niechcący wstawić rąbek sukni do kominka. Taką suknię z krynoliną dość długo się zakładało. Podobnie było ze zdejmowaniem. Gdy więc zapaliła się taka suknia łatwo można było umrzeć.W tamtych czasach nie tylko bogate kobiety, ale także biedne nosiły krynolinę. Oczywiście biedniejsze kobiety miały mniejsze krynoliny, ale mimo wszystko były to duże suknie. Np. kobieta pracowała w fabryce w takiej sukni i maszyna łatwo mogła zahaczyć rąbek materiału i wkręcić ubranie.Przez długi czas większość ludzi nie nosiła majtek. Gdy ktoś chciał mógł sobie założyć coś w rodzaju pieluchy, ale musiał to przytrzymać paskiem, bo w tamtych czasach nie było jeszcze takiego wspaniałego wynalazku jakim jest gumka do majtek.Jednak właśnie krynolina doprowadziła do tego, że panie zaczęły nosić majtki. Krynolina jak już mówiliśmy to taka suknia w kształcie dzwonu. Gdy dziewczyna w takiej sukni siadała to przednia część sukni unosiła się do góry. Również wiatr mógł łatwo podwiać po taką suknię i unieść ją do góry.W tamtych czasach kobiety nie mogły być w parlamencie czy sejmie. Jedna pani przysłuchiwała się o czym dyskutują panowie w sejmie. Stała na balkonie gdy pękły pod nią deski. Wpadła w dziurę i zawisła na swojej sukni dzięki czemu nic się jej nie stało. Jednak wtedy nie noszono majtek.Takie wypadki oraz krynolina, która łatwo unosiła suknię sprawiły, że majtki stały się konieczne. Tak więc chociaż krynolina była niebezpieczna, bo łatwo się zapalała to jednak doprowadziła do tego, że kobiety musiały nosić majtki.Krynolinę nosiły tylko kobiety i tylko dla nich była niebezpieczna. Jednak kolejna część ubioru, o której teraz powiemy była niebezpieczna dla wszystkich. Co to było? Dzisiaj ludzie, którzy chcą być szczupli to się odchudzają. W przeszłości zakładano gorset, czyli takie ubranie uciskające brzuch i płuca. Uważano, że kobieta musi być bardzo cienka w talii i bardzo mocno zaciskano taki gorset. Dziewczyna w takim gorsecie nie mogła nic jeść, bo miała ściśnięty żołądek. Miała też trudności z oddychaniem, bo miała też ściśnięte płuca. Dlaczego to było niebezpieczne? Czasami ściśnięto kogoś takim gorsetem tak mocno, że następował krwotok wewnętrzny. Jeżeli macie np. na ręce ranę, z której leci krew to jest krwotok. Taki krwotok łatwo zauważyć i dość łatwo go zatamować. Niestety jak coś pęknie w środku człowieka, to nie widać krwi. Dlatego taki krwotok wewnętrzny jest groźniejszy. Niestety zaciskanie gorsetów czasem do tego prowadziło.Gorsety nosiły głównie kobiety. Zaczynały wcześnie i już małe dziewczynki zakładały pod suknię gorsety ściskające je w talii. Później gorsety stały się modna także wśród mężczyzn, którzy również nosili gorsety pod ubraniem i byli bardzo ciency w talii. Ludzie noszą gorsety do dzisiaj. Jednak dzisiejsze gorsety nie ściskają tak mocno i raczej nie powodują szkody dla zdrowia. Początkowo gorsety były dość długie zaczynały się w pasie, a kończyły na piersiach. Później stawały się coraz krótsze i zamieniły się w staniki.Krynolina i gorset to były ubrania głównie dla kobiet. Jakiego stroju jednak kobietom nie pozwalano nosić? Przejdźmy teraz do historii spodni. My dzisiaj wszyscy nosimy spodnie. Kto jednak pierwszy w Europie je nosił? Ludzi, którzy przybyli do Europy później Grecy i Rzymianie nazywali barbarzyńcami. Czemu te ludy, które przybyły ze wschodu nosiły spodnie? Jednak tamte spodnie wyglądały trochę inaczej niż nasze spodnie dzisiaj, jak?Jak mówiliśmy w odcinku 112 Grecy i Rzymianie nosili suknie i takie płachty materiału, którymi się owijali. Spodnie nosili tylko barbarzyńcy np. Germanie, którzy przybyli do Europy. Gdy więc upadło cesarstwo rzymskie zmieniła się moda. Ludzie przestali ubierać się jak Rzymianie w togi, a zaczęli ubierać się jak barbarzyńcy w spodnie. Czy jednak wszyscy?Przez długi czas kobietom w Europie nie wolno było nosić spodni. Kiedy im pozwolono? W przeszłości kobiety nosiły tylko suknie i spódnice dzisiaj są kobiety, które prawie całe życie noszą spodnie. Spodnie przez długi czas uznawano za męski ubiór i kobietom zabraniano je nosić. Wiele kobiet z tego powodu poszło do więzienia. Np. Joanna d'Arc została skazana na śmierć za to, że nosiła męski ubiór czyli właśnie spodnie. Jednak podczas II wojny światowej wielu mężczyzn poszło na wojnę walczyć. W fabrykach zaczęły pracować kobiety, które ubierały tam spodnie.Powoli te spodnie z fabryk wyszły na ulice. Tak więc podczas wojny zmieniła się moda. Oczywiście spodnie także się zmieniają. Jak prześledzić modę po II wojnie światowej to spodnie zmieniały się bardzo. Od takich zwykłych po szerokie u dołu, potem bardzo wąskie. Później przyszła moda na wytarte spodnie, a ostatnio nawet na podarte. Osobiście nie lubię tych wąskich spodni, które są bardzo niewygodne.Ale jakie spodnie nosili mężczyźni w przeszłości, np. w XVII i XVIII wieku? W przeszłości mężczyźni nosili takie krótkie bufiaste spodnie oraz takie rajtuzy. Tak ubierali się ludzie na zachodzie Europy. W tym jednak czasie szlachta w Polsce ubierała się inaczej. Wielu polskich królów ubierało się zgodnie z zachodnią modą. Jednak większość polskiej szlachty nosiła ubiór wschodni. Polacy nosili żupan czyli jakby taką suknię do ziemi. Na to ubierali czyli taki długi płaszcz bez rękawów. Nosili spodnie zwane hajdawery. Były to długie bufiaste spodnie. Musieli też do tego stroju nosić szablę.Niestety nie możemy omówić historii wszystkich części ubrania. Powiedzmy więc jeszcze trochę o strojach do pływania. Jeszcze w XIX wieku kobiety kąpały się w takich specjalnych sukniach do pływania. Oczywiście w tym nie dało się pływać. Później te stroje się zmniejszały. Jak wyglądały takie stroje? Później powstało bikini, co to jest? Skąd się wzięła nazwa tego stroju - bikini? Bikini czyli dwuczęściowy strój kąpielowy dla kobiet. Nazwa została wzięta od atolu Bikini. Atol to taka wyspa w kształcie koła, w środku którego jest woda. W każdym bądź razie na tym atolu Bikini testowano bomby jądrowe. Ten strój reklamowano mówiąc, że kobieta ubrana w Bikini robi takie wrażenie jak bomba jądrowa. Dzisiaj ludzie raczej nie lubią takich bomb, ale w tamtych czasach było inaczej.Na zakończenie jak zwykle powtórzmy niektóre rzeczy z dzisiejszego odcinka.Kto pierwszy w Europie nosił spodnie i dlaczego?Jak wyglądały kiedyś spodnie?Co to była krynolina?Czemu krynolina była niebezpieczna?Czemu kobiety zaczęły nosić spodnie?Co to był gorset?

Oglądaliśmy świat z końskiego grzbietu. Wspinaliśmy się nad przepaściami dzikiego Kaukazu, zagłębiliśmy się w czeluści karpackich lasów i pogalopowaliśmy po atlantyckich plażach.Byliśmy w Rumunii, Gruzji, Armenii, Albanii, na Gran Canarii, w Maroku, a nawet w dalekiej Australii, gdzie podglądaliśmy zaklinaczy koni. W Polsce odkryliśmy miejsce, które śmiało można nazwać Lasem Brokilonu. Wszędzie doświadczyliśmy duchowej więzi z koniem i odkryliśmy uśpione tęsknoty za tym, co zapomniane, pierwotne i prawdziwe.- Są wspaniałe podróże… i takie, które odmieniają Twoje życie. Wybierz się z nami w podróż po 4 kontynentach, 8 kulturach i w głąb siebie – tak zachęcają do sięgnięcia po swój wydany właśnie album „Konno po marzenia” goście Jerzego Jopa: Ewa Rot-Buga, pisarka i dziennikarka oraz Sławomir Buga, fotograf, który zilustrował książkę zdjęciami.

Witam Cię w 95 odcinku podcastu WIĘCEJ NIŻ FOTOGRAFIA. Witam się w Tobą w tych jakże bajkowych okolicznościach przyrody. U mnie zima pełną parą, dookoła jest pełno białego puchu, a mróz szczypie w nos. ☺️❄️ Zima jest świetną okazją do robienia magicznych zdjęć w plenerze. Oczywiście nie każdy lubi tę porę roku, ale ja patrzę na nią z perspektywy możliwości, a są one wyjątkowe

- Nie wiem, co będzie dalej. To nawet nie chodzi o to, że publiczności jest mało. Wszędzie, gdzie ostatnio bywałem, publiczności było bowiem pełno. Tych muzyków jest jednak tak ogromna liczba, że koniec końców dla wszystkich nie starczy miejsca - mówił w Dwójce Jan Ptaszyn Wróblewski. Legendarny jazzman wystąpi ze swoim kwartetem w najbliższej, piątkowej odsłonie cyklu "Jazz.PL" (7.01).

Według teorii gier grą jest prawie wszystko. Wszędzie gdzie są gracze, decyzje i nagrody, tam jest gra. Każdego dnia gramy w wiele gier. Można tak patrzeć na świat, bo czemu nie. Czy życie, śmierć, pracę, związki i Boga to tylko gra? No pewnie, że gra. Ale wcale nie: "tylko" gra. To "aż" gra! A Bóg jest tym, co nie tylko wymyślił tą grę, ale jest też w niej jednym z graczy. A czy coś to zmienia? Czy coś z tego wynika? Czy jest coś o tym w ogóle w Biblii? Aaa, to już musisz posłuchać odcinka. Który akurat - zbiegiem okoliczności - wypadł w moje urodziny.

Według teorii gier grą jest prawie wszystko. Wszędzie gdzie są gracze, decyzje i nagrody, tam jest gra. Każdego dnia gramy w wiele gier. Można tak patrzeć na świat, bo czemu nie. Czy życie, śmierć, pracę, związki i Boga to tylko gra? No pewnie, że gra. Ale wcale nie: "tylko" gra. To "aż" gra! A Bóg jest tym, co nie tylko wymyślił tą grę, ale jest też w niej jednym z graczy. A czy coś to zmienia? Czy coś z tego wynika? Czy jest coś o tym w ogóle w Biblii? Aaa, to już musisz posłuchać odcinka. Który akurat - zbiegiem okoliczności - wypadł w moje urodziny.

Jak Tomasz Pstrągowski przygotuje temat, to nie ma mocnych. Wielkimi krokami zbliża się koniec roku i jakieś chrześcijańskie święta też. I to jest taka pora rozmyślań i szukania w innych dobroci, kulturowo rzecz ujmując. Wszędzie światełka, dużo prezentów i czasu wolnego, gdzie wyniszczamy się żarciem i alkoholem i takie tam. Więc Tomasz Pstrągowski zafundował nam […]

Poruszająca wystawa "Kto napisze historię łez" prezentowana w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, oddaje głos artystkom, które poprzez osobistą perspektywę, przywracają walce o prawa kobiet do decydowania o sobie i do aborcji wymiar egzystencjalny. Prace zgromadzone na wystawie pochodzą z wielu krajów i posługują się różnorodnymi sposobami materializowania opowieści, a ich celem jest ucieczka od władzy niszczących stereotypów. Tytuł wystawy został zapożyczony z pracy Barbary Kruger "Who Will Write the History of Tears?" z 1987 r. Wystawa pokazuje, że spór o granice wolności jednostki trwa od ponad stulecia i dotyczy wielu miejsc na świecie – na wystawie zobaczyć można prace odwołujące się do doświadczeń kobiet m.in. z Argentyny, Hiszpanii, Irlandii, USA, Portugalii oraz Polski. Wszędzie ścierają się odmienne wizje społeczeństwa i państwa, roli religii i granic wolności człowieka. Kto ma w tej sprawie decydujący głos? Po wystawie oprowadzają nas jej kuratorzy: Sebastian Cichocki, Magda Lipska, Łukasz Ronduda. Wystawa czynna do 13.02.2022 w Muzeum nad Wisłą: https://artmuseum.pl/pl/wystawy/kto-napisze-historie-lez Nagranie: Bogna Świątkowska, www.nn6t.pl Fot: Artists' Campaign to Repeal the Eighth Amendment (Kampania Artystek na Rzecz Zniesienia 8. Poprawki), Mia Mullarkey, kadr z pracy wideo Fartuchy Mocy – ACREA – Sprzeciw!, 2018, Dzięki uprzejmości artystki

Koronawirusowe statystyki wystrzeliły, zapewniając Polsce miejsce w światowej czołówce zachorowań i zgonów związanych z COVID-19. Mimo to władza nie zamierza kiwnąć palcem. Powód jest prosty — lockdown albo inne ograniczenia musiałyby w pierwszej kolejności objąć niezaszczepionych, a to w dużej mierze wyborcy PiS. Drżąc w obawie o utratę poparcia w najbardziej foliowym elektoracie, rząd pozwala koronie wzbierać w kolejną falę. Kto ma szczęście i trochę zdrowia, może przetrwa. Kto szczęścia nie ma i brakuje mu zdrowia — może zachorować, a nawet umrzeć. To kolejna polityczna ruletka PiS, w której stawką jest nasze zdrowie — od wyborów prezydenckich decyzje w sprawie koronawirusa podejmowane są głównie przez pryzmat interesu politycznego PiS. Szefowie resortu zdrowia robią efektowne szpagaty z jednej strony przestrzegając przed rosnącym zagrożeniem, a z drugiej uzasadniając nonszalancką strategię rządu. Wiceminister zdrowia Waldemar Kraska błysnął myślą, że ograniczenia nie mają sensu, bo w Polakach jest gen buntu i będą je lekceważyć. Czemu więc PiS nie przejmował się genem buntu, gdy atakował sądy albo zaostrzał aborcję? Bo liczy się tylko możliwy bunt własnego elektoratu. Jeszcze bardziej popłynął pryncypał Kraski, minister Adam Niedzielski. Dowodzi on mianowicie, że brak nowych restrykcji to ukłon w kierunku... osób zaszczepionych. Wedle tej teorii rząd jest sojusznikiem zaszczepionych i nie chce, by zostali poddani zbiorowym restrykcjom tylko dlatego, że inni się nie szczepią. „Stan po Burzy” zakłada, że Niedzielski mówi to, co musi — bo każe mu PiS. Nie bardzo rozumiemy na czym polegać ma wspieranie przez rząd zaszczepionych, skoro są oni narażani na złapanie korony od foliarzy, którym rząd pozwala swobodnie hasać. Wszędzie na świecie ograniczenia zaczyna się wprowadzać od niezaszczepionych — a polski rząd boi się kiwnąć palcem. „Stan po Burzy” analizuje sytuację w klubie PiS i wychodzi nam, że jest tam masa foliarzy, szurów i innych sanitariatów. A to znaczy, że zagrożony jest nawet projekt, który prawo do wprowadzenia ograniczeń przenosi z państwa na pracodawców — w PiS wybuchła wokół niego ostra wojna. Jeszcze w kwietniu — gdy dopiero ruszały szczepienia — Jarosław Kaczyński wyzywał Unię, że przez nią Polska ma za mało szczepionek, przez co umierają ludzie. Dziś rząd PiS ma nadmiar szczepionek, ale nie szczepi, tylko opycha je za granicę. Nie zajmuje się szczepieniami rodaków, choć dzięki temu — rzeczywiście — mogłoby być mniej pogrzebów. Kaczyński pomstuje teraz na Unię w innej kwestii — konfliktu na granicy polsko-białoruskiej. Czy właściwie: pomstował. Przez wiele dni marszczył czoło i demonstrował gniew za to, że Angela Merkel i Emmanuel Macron rozmawiają z Łukaszenką i Putinem z pominięciem jego skromnej osoby. Jaki Kaczyński miał pomysł na rozwiązanie kryzysu imigracyjnego? Więcej wojska, więcej policji i więcej Straży Granicznej. Żadnych rozmów ze wschodnimi satrapami i bajdurzenie, że zła Unia nie jest naszym sojusznikiem. Tyle, że zła Unia niezbyt się marsem prezesa oraz towarzyszącym mu marsom prezydenta i premiera przejęła. Choć to dość obrzydliwi rozmówcy, to wstępnie dogadała się Łukaszenką i Putinem, by przestali siłą pchać imigrantów na polskie zasieki. Wtedy nagle okazało się, że to także sukces polskiego rzadu. Tak — teraz od rządu PiS słyszymy, że Merkel i Macron najpierw dostali instrukcje z Warszawy, a po telefonach na Wschód zawsze dzwonili do Warszawy złożyć raporty. Jednym słowem: to gniew prezesa załatwił Łukaszenkę. Niestety, niektórzy liderzy PiS załapali tę zmianę propagandy z opóźnieniem — jak była premier Beata Szydło, która wciąż atakuje Merkel za to, za co rząd PiS ją chwali.Nie ma się co dziwić. Szydło jest dziś oddalona od Nowogrodzkiej, choć wciąż wierzy, że uda jej się wysadzić z siodła Mateusza Morawieckiego. Ma w tym planie wielu sojuszników, a ostatnio znów uaktywnił się szef TVP Jacek Kurski. Sączy od do głowy Jarosława Kaczyńskiego wizję utraty władzy ze względu na polityczne błędy Morawieckiego — choćby zgodę na wyśrubowane cele klimatyczne UE, co oznacza odchodzenie od węgla i doprowadzi do drastycznych podwyżek cen energii. Kurski sam chciałby zostać premierem. Ale „Stan po Burzy” mówi, jak jest: panie Jacku, bez szans.

Siemka! Приветос! Wszędzie dobrze, a w domu najlepiej = Везде хорошо, а дома лучше В этом выпуске ты узнаешь: как можно проходить границу 8 часов во времена пандемии; что общего у Эльблонга, Ольштына и Калининграда; есть ли польские товары на полках Калининградских магазинов; чего не хватает в Польше Zapraszamy do słuchania! ;) Instagram: @polskiwbiegu Tik Tok: @polskiwbiegu Youtube: https://www.youtube.com/channel/UCcgQ2HvIILieX0gDC9do0SA

#recenzjawielkiemałezwierzę #książkaWielkiemałeZwierzę #książkidladzieci #patronataktywneczytanieWielkie małe zwierzę to książka o mrówce, która postanowiła wejść na szczyt wielkiego drzewa. Prosta historia dla dzieci w wieku 2-5 lat, w której znajdziemy głębszy, mądry przekaz.Ale po kolei, bo nasza mrówka też nie zaczyna podróży od środka, tylko od STARTU. To książka do aktywnego czytania, dlatego pod patronatem Aktywne Czytanie – książki dla dzieci i młodzieży.

Moc głosu – więcej niż Góry Literatury ;) Kiedy coś opowiadam (kiedy coś opowiadasz) cokolwiek i tworzę atmosferę, krajobrazy, z których ktoś się wyłania, coś się wydarza, jakiś fragment dialogu, a potem pointa – pamiętam, że głos tworzy światy w świecie, że słowa niosą nie tylko treści, ale i brzmienia wypełniające obrazy z naszych głowach, gęste przestrzenie myśli. A na początku był Logos, myśl — impuls, dźwięk rozpoczynający wszystko, krzyk otwierający ziemską linię życia każdego z nas. To jest moc. I prawie o tym zapomniałam. Ale słuchając opowieści Nasty Niekrasowej (a było na festiwalu GóryLiteratury) – wróciła do mnie świadomość, że posiadanie głosu, to znacznie więcej niż wymiar codziennej komunikacji, niż zanucenie sobie czy komuś – przeboju lata ;) W tradycyjnym śpiewie oczywiste jest to przekonanie, że dobra pieśń zmienia rzeczywistość. I robi to dobrze. Jeżeli przełożymy to na mechanikę kwantową, na fizykę falową konkretnie – to pasmo dźwięku rzeczywiście przeorganizowuje przestrzeń, tę jak pisał prof. Locke – „zupę kwantową”, w której jesteśmy zanurzeni. Nasta przygotowała niezwykły recital będący opowieścią o sytuacji ościennego kraju, Białorusi tak bliskiego, tak swojsko brzmiącego, także w 2021. Zrobiła to z przeogromną, a skromną siłą biorącą się z wiary w moc głosu, w możliwość harmonizowania zdarzeń, łagodzenia cierpień za pomocą dźwięku. Tę sztukę wypracowały całe pokolenia kobiet, na całym świecie. Wszędzie śpiewane są pieśni przetrwania, trwania, piękna, narodzin i śmierci. I śpiewanie ich to prawdziwe wrota do cudów. Nie czujesz tego...jeszcze? To sprawdź.

Paulina Krupińska to najszczęśliwszy człowiek jakiego poznałem. Wszędzie widzi dobro, chociaż ciekawe czy widziała je patrząc na mnie. Pogodzona ze sobą i każdym byłym facetem. Materiał na najlepszą kumpele, dobrego druha i łobuza, bo ma to coś. Co będę Wam pisał, posłuchajcie sami.

"Przeżywamy wielkie szaleństwo tłumów. Publicznie i prywatnie, online i poza siecią, ludzie zachowują się coraz bardziej irracjonalnie, jak rozgorączkowane stado i po prostu nieprzyjemnie. W codziennych wiadomościach możemy oglądać tego skutki. Wszędzie dostrzegamy objawy, jednak nie widzimy przyczyn" – pisze Douglas MURRAY - brytyjski pisarz i komentator polityczny, redaktor magazynu The Spectator, a także autor m.in.: Neoconservatism: Why We Need It (2005), The Strange Death of Europe: Immigration, Identity, Islam (2017) oraz The Madness of Crowds: Gender, Race and Identity (2019) Czyta: Mateusz MLECZKO

Kolejny temat, a w zasadzie gadżet dość rzadko używany w narciarskim świecie: nadajnik satelitarny SPOT. Wszędzie tam, gdzie nie ma zasięgu komórek, a krótkofalówka na niewiele się przyda - dobrym uzupełnieniem ekwipunku będzie nadajnik satelitarny. Jak działa, jaki ma zasięg, ile kosztuje - posłuchajcie... Czytaj dalej →

Pająki! Wszędzie pająki! W tym tygodniu w końcu bierzemy się za omówienie „Spider-Man: Uniwersum”. Przy okazji rodzi nam się też rozmowa o docenianiu dzieł popkultury emocjonalnie i intelektualnie oraz zdarzającym się rozdźwięku między tymi dwoma odbiorami. Jak zwykle czekamy na wasze komentarze i uwagi tu na stronie, pod adresem myszmasz@podsluchane.pl albo na Facebooku. 00:02:40 – Dobra, jeszcze raz. Read more The post #223 – Wielkie pajęcze nadzieje first appeared on Myszmasz.