POPULARITY
O artista fala sobre o ABC, fase pós-Exaltasamba, impacto do álcool, perda de 50kg, reencontro com Angola e o envelhecer “Aos 55 anos, encaro a finitude como algo inevitável. A certeza é que a gente vai permanecer de alguma forma, seja através dos filhos, da obra, dos frutos que deixamos. Quando pensamos assim, a morte deixa de ser um tabu", diz Péricles. Dono de uma das vozes mais marcantes do samba e do pagode brasileiros, ele bateu um papo sincero com Paulo Lima no Trip FM. Na conversa, que vai muito além da música, Péricles fala sobre saúde, paternidade, racismo, espiritualidade, reinvenção e legado – sempre com a generosidade de quem não tem medo de se mostrar por inteiro. O artista também relembra sua infância no ABC paulista e divide momentos delicados como o impacto do álcool em sua vida. “A bebida por muito tempo foi uma fuga. Mas não dá pra você se esconder nisso durante muito tempo porque a vida segue e você tem que continuar, senão fica para trás”, afirma. O músico também compartilha a experiência emocionante de uma viagem a Angola – um reencontro com suas raízes: “Era como se as pessoas fossem meus primos, meus irmãos. Minha família veio de Angola, é algo que mexe muito com a gente. Mas aqui é o meu lugar, foi onde eu nasci. E é aqui que eu tenho que fazer a minha revolução." [IMAGE=https://revistatrip.uol.com.br/upload/2025/05/682f838d07b3b/pericles-cantor-samba-trip-fm-mh.jpg; CREDITS=Rodolfo Magalhãe / Divulgação; LEGEND=Péricles; ALT_TEXT=Péricles] Você já falou sobre a importância de parar para se cuidar. Quando isso virou uma urgência para você? Péricles. Eu precisava parar para poder me cuidar. A gente entrou numa... como é que eu posso dizer... a gente estava no olho do furacão, emendando um trabalho no outro, e eu não conseguia parar. Quando a Maria Helena nasceu, eu entendi que precisava ter saúde para cuidar dela. Como foi passar por isso durante a pandemia? Eu peguei Covid, como várias outras pessoas. Na primeira vez, fiquei 20 dias isolado, sem falar com ninguém. Assim que melhorei, minha esposa ficou mais 15 dias isolada. E tudo isso aconteceu bem na época do nascimento da nossa filha. Foi aí que você decidiu mudar de vida? Sim. Foi nesse momento que a gente reciclou as ideias. Comecei a me cuidar mais, com acompanhamento médico. E aprendi que não existe fórmula mágica: alimentação, exercício e cuidado médico. Esse é o tripé. Não conheço outra forma de vencer. Você cresceu no ABC paulista. Como foi esse ambiente na sua formação? Fui criado num bairro perto de várias saídas do ABC para São Paulo. Tinha de tudo: espanhóis, italianos, nordestinos, negros. E a gente era criado igual. Só anos depois fui entender o que era o preconceito. Na infância, isso não existia pra gente. Você já falou abertamente sobre o álcool. Como foi esse processo? Bebi muito. Durante um tempo, a bebida foi uma fuga. Mas a verdade é que isso não funciona. Quando você começa a perder rendimento, percebe que essa fuga não resolve. Você acorda todo dia e a vida continua. Se você não continua também, fica pra trás.
David Golden: La resurrección de Jesús es el clímax del evangelio — la prueba de que el pecado fue vencido, la muerte fue derrotada, y la vida eterna es posible. Pero antes de ese triunfo, Jesús tuvo que morir. En la Pascua, Dios proveyó un cordero cuya sangre protegía del juicio. Esa sangre apuntaba proféticamente a Jesús, el verdadero Cordero de Dios, que derramó su sangre por nuestros pecados. En Getsemaní, Jesús aceptó la copa de la ira de Dios, una copa que nosotros merecíamos. Su sacrificio nos abrió el camino al perdón, y su resurrección nos da la victoria y la esperanza de vida eterna.
Ya salieron los primeros dos episodios de Daredevil: Born Again así que vamos a hablar de eso y ver por donde nos lleva la conversación... movies de personas ciegas? Qué tipo de beer serían los personajes de Daredevil? Cualquier cosa puede pasar pero lo que sí es de seguro es que tenemos par de Coñoticias cevecísticas y mucho entretenimiento para todos los Coñistas y Coñoescuchas
LES MÈRES EN PRIÈRE DANS L'UNITÉ DE L'ESPRIT POUR LES ENFANTS FAMMES FLAMBEAU DE L'ESPOIR EN MODE DE LA PRIÈRE ET LA LECTURE DE LA PAROLE DU SEIGNEUR . ------------------------LES NOMS DES ENFANTS ADYSON ,ADRYNA, ,BENOIT, BASQUIN, CHERY DARLIE, EMMANUEL ,FRANCOIS, GLRORIA,ISAÏE=ISAÏH. LEIKA DJINOU FUCIEN MEDJE WASDJINA JOSEPH DORALY NE AUGUSTIN BITTOVENS JOSEPH KIMANI CLIF JOSEPH EMMANUEL,CHERY GLORIA ROBENSON SAMUEL ,EDGARD JR.EMLYNE TRACY ,ELENITA, ELIZABETH, ZOÉ, JEYSON RICARDLEY ,ELIANA, JOSEPH JR , LAILAH, JOHANNE JUNIOR JOSE WILKENS WILKER .JOSUE, MANNETTE, JONATHAN, LÉO JUNIOR MICHEL LOISEAU JOHN CHRISTOPHER LOISEAU YOHANNE ALYSSA LOISEAU JOSEPH POLO JR VICTORIA,MANLEY,RONALD,YOLIVIER YOLANDA VEILLARD DELVA GERMAIN MIANDIE, MIQUINDI, STANLEY,PIERRE RICHARD. RIARDSON NETHANAËL ANGELOR ,GAÏL FIROCHNA,BEBI,ROCHNER, ---------------------------Une prière pour les mères Père céleste, nous voulons te louer et te remercier, car tu es un Père parfait. Tu ne te trompes jamais, tu répands ta miséricorde sur nous, même quand nous te négligeons, parce que tu aimes tes précieux enfants, quel que soit leur âge. Merci à Jésus d'avoir vécu une vie parfaite pour que nous puissions nous aussi atteindre la perfection. Il nous a ainsi donné accès à ce à quoi nous n'aurions jamais pu prétendre. Seigneur, aide-nous à nous débarrasser de ces pièges dans lesquels nous tombons trop souvent comme les mythes des enfants ou des familles parfaites ou encore lorsqu'on compte sur nos performances. ------------- MARDI LES SOEURS ADONISE EDITH. DIEUMÈNE. RESINETTE. MICHELINE ET ET YOLÈNE. JOSETTE. SOPHIE. LESCOT. --- Support this podcast: https://podcasters.spotify.com/pod/show/haitianhelpinghands/support
«Cirilo Martínez, a medio emborrachar, era una bestia peligrosa.... Flaco y alto, tenía la fuerza sorprendente de ciertos individuos correosos.... »[Cuando estalló] el conflicto del Chaco [entre Paraguay y Bolivia].... Cirilo... fue al frente, a pesar de sus cuarenta y tres años, como teniente de reserva.... »Al hallarse por primera vez en su vida con alguien a quien mandar, la aviesa crueldad reprimida afloró potente, aún en ausencia del estímulo alcohólico.... »... El frente se ensanchaba. No había tiempo de descansar.... »Sus [cantimploras] estaban vacías; no habían hallado agua en el trayecto. Pero un día sin beber, aunque feo, no mata. Al ir beberían a gusto.... »Pasado ya el mediodía, seca la garganta, la lengua de madera [les llenaba] la boca.... »Anochece. La sed es un martirio.... »Al tercer día de vagar... viéndose a cada instante obligados a torcer el rumbo, los hombres sedientos tienen gestos desatentados de loco.... El sol pica inmisericorde. »... Por fin dan con... un hilo de agua [que] se diseña inmóvil como una lombriz muerta.... Avanzan todo lo de prisa que les dan las fuerzas, jadeando... »Cirilo quiso adelantarse. Cayó al suelo agotado. Cleto, el asistente, se aproximó al agua trastabillando; sacó del bolsillo su vaso... lo llenó como pudo; lo llevó al teniente. »—Aquí tenés, mi teniente. Un vaso solo y despacio, que na. No hay que beber mucho. »Cirilo le arrebató el vaso, lo apuró de un trago, se incorporó enseguida y marchó a tropezones hacia la charca. Bebió un vaso del lodoso líquido; luego otro, y otro. Los hombres, temblorosos, paladeaban con superstición el agua, mojándose las sienes. Se acercaron a Cirilo; quisieron tomarle de los brazos. »—Anina upéicha, mi teniente. Hay que beber de a poquito. »Cirilo sacó el revólver. »—Déjenme, añamemby... »Siguió bebiendo. Cuatro, cinco, seis vasos. Uno más. Por fin, saciado, quiso incorporarse. Lo intentó varias veces. Perdido el resuello, cayó de bruces sobre la tierra grisácea, jadeando penosamente. Gimió. Se llevó las manos al pecho. Los hombres se miraban; miraban al postrado Cirilo, que se retorcía apretando los dientes mientras un hilo de saliva se escapaba en largo chirrido de entre los labios.... Los hombres... llevaron en vilo el cuerpo del teniente. Lo dejaron boca arriba en el suelo.... »Se echaron por tierra; dormitaron... un rato. Cuando despertaron, Cirilo acababa de morir.... »—Demasiada agua. Lo mató —dijo el cabo.1 Así narra la escritora hispano-paraguaya Josefina Plá, en su cuento titulado «Cuídate del agua», lo que sucede cuando una persona con una sed insaciable, a fin de mitigarla, bebe demasiada agua. Gracias a Dios, lo que sacia nuestra sed espiritual no es la cantidad sino la calidad del agua que bebemos. Es que el agua que nos ofrece su Hijo Jesucristo, lejos de tener la capacidad de convertirse dentro de nosotros en un manantial del que brota la muerte, se convierte más bien en un manantial del que brota vida eterna, de modo que el que bebe de ella no vuelve a tener sed jamás. Pidámosle a Dios hoy mismo que sacie nuestra sed con esa agua que da vida.2 Carlos ReyUn Mensaje a la Concienciawww.conciencia.net 1 Josefina Plá, Cuentos completos, Ed. Miguel Ángel Fernández (Editorial El Lector, 1996), pp. 97-103. 2 Jn 4:10-15
U Sydneyu, na Vrhovnom sudu Novog Južnog Walesa nastavljena je sudska istraga o presudi kojom su 1981. šestorica Hrvata proglašena krivima za planiranje terorističkih napada. Istraga je pokrenuta zbog sumnji u motive krunskog svjedoka Vice Virkeza, za kojeg se vjeruje da je radio za jugoslavensku tajnu policiju, kao i sumnji u dokaze koje je policija navodno pronašla u domovima osuđenika, te u njihova usmena priznanja krivnje. Istragu prati Kristina Kukolja.
Ništa u svetu koji poznajemo ne može da se meri sa momentom rađanja novog života, a dragocenost ovog trenutka, majci niko nema pravo da oduzme, naglašavaju gošće nove Mamazjanije, Marina Mijatović, advokatica i Dušica Kovačević, VMS babica i vlasnica „Bebi patrole“ koje u epizodi, specijalno posvećenoj trudnicama i porodiljama, spremaju buduće majke za „meč“, koji ih u porodilištu očekuje. U Srbiji su, nažalost, žene masovno slabo informisane, neupućene, u ono što ih čeka na porođaju, a prvorotke, nažalost, moraju da znaju svoja prava kada stignu u porođajnu salu, ali i tokom boravka u porodilištu. Usled neobaveštenosti, mnoge su prošle „bose preko trnja“, dok su svoju bebu donele na svet, a porođaj, kao takav, bio im je najmanja briga. Odnos pojedinih lekara, ginekologa-akušera, anesteziologa, ali i medicinskih sestara, babica, takav je da, nažalost, podrazumeva, vređanje, vikanje, neprijatnosti i dovodi žene u stanje grča, panike, paranoje, traume, što ostavlja posledice po bebino zdravlje. Gošće nove Mamazjanije objašnjavaju da ne mora da bude ovako, da žena ima sva prava u porodilištu i u porođajnoj sali, da može da se informiše o tome šta sme da pita, promeni, odluči. Sistem, sa druge strane, treba da bude postavljen pravilno, a ne nakaradno. Žena ne sme da strahuje od lekara koji će biti dežuran u trenutku porođaja, ona nije dužna da „rezerviše“ ginekologa, kojeg prethodno plaća u privatnoj praksi, a na kraju se opet često desi, da doživi neprijatnost, akušersko nasilje i da pod traumom, sa bebom u naručju, odlazi kući. Naše gošće objašnavaju šta žena treba da zna pre nego što ode na porođaj i koja su sve prava budućih majki u porodilištu. One se pitaju odakle to nepisano pravilo da trudnica mora da vodi trudnoću privatno, da bi sebi „obezbedila“ lekara na porođaju. Takođe postavljaju pitanje zašto zdravstveni sistem u Srbiji ne „prepisuje“ pozitivne prakse iz razvijenih zemalja, koje su odavno promenile procedure i protokol kad su u pitanju porođaji i odnos prema ženama u porodilištu i koji su glavni koraci za promene zdravstvenog sistema u domenu porodilišta i porođaja. One objašnjavaju i kako da preveniramo akušersko nasilje i neprijatnosti na porođaju, ali i kako se žena posle traume od nasilja na porođaju suočava sa onim što je prošla i kako se odlučuje na novu trudnoću. O ovim i brojnim drugim gorućim pitanjima, koja zanimaju pre svega trudnice, ali i porodilje koje su prošle manju ili veću traumu, govorile su naše gošće, osvrćući se na dugogodišnje iskustvo koje imaju u radu sa ženama, Marina iz ugla prava koje mora biti dostupno svima, a Dušica iz rada sa trudnicama, koje priprema na najvažniji dan u životu.
En respuesta a una pregunta del galardonado neurólogo, científico y escritor, Dr. Steven Laureys, sobre cómo los animales perciben el mundo, Sadhguru explica cómo ciertas criaturas venenosas, en particular las cobras, se sienten atraídas por la meditación. Planeta Consciente: https://www.consciousplanet.org Descarga la aplicación de Sadhguru: https://onelink.to/sadhguru__app Sitio web oficial de Sadhguru: https://isha.sadhguru.org Sadhguru Exclusive: https://isha.sadhguru.org/in/en/sadhguru-exclusive Ingeniería Interior en línea: https://sadhguru.org/ie-es Yogui, místico y visionario, Sadhguru es un maestro espiritual diferente. Una combinación deslumbrante de profundidad y pragmatismo, su vida y obra sirven como recordatorio de que el yoga es una ciencia contemporánea, de vital importancia para nuestro tiempo. See omnystudio.com/listener for privacy information.
Today I sat down with the author of two of my favorite reads this year— Broken and Hafsaatu Bebi. Fatima is an amazing author and an amazing person in general. I asked her questions and I really got to understand in-depth the inspiration and development of her two books. To say I enjoyed recording this is an understatement! If you want to get to know Fatima and her characters better, this podcast is perfect for you. Don't forget to like, share and leave a comment!
“Entonces Saulo se levantó del suelo, y abriendo los ojos, no veía a nadie; así que, llevándole por la mano, le metieron en Damasco, donde estuvo tres días sin ver, y no comió ni bebió.” (Hechos 9: 8).Saulo había creído sinceramente que estaba persiguiendo a una secta débil, ignorante y fanática. No había comprendido que él mismo era el confundido y engañado, y que por ignorancia estaba bajo la bandera del príncipe de las tinieblas.
T02XE35 - Diario de una Amazona - Un Podcast de Celia Blanco para MTVRX Producciones - El Experimento (que no salió) Cuando quise que me quisieran y no lo hicieron Me gustó, que lo primero que hiciera nada más verme fuera besarme. Abrazarme y besarme en una sana proporción que me hizo sentir bien. Querida. Esperada. Mi tren no había podido llegar por culpa de los destrozos de la Dana de turno y, como soy tan exquisita, lo eximí de que fuera a buscarme a la estación, tal y como habíamos quedado. Donde estaba obligado a besarme. Se lo había dicho: “si vienes a la estación tendrás que besarme; tú mismo”. Desde el principio dejamos claro que sería un experimento al mismo tiempo que nos halagábamos y calentábamos. No demandó demasiado desnudo, cosa que agradecí, no porque no me gusten, porque aún me cuesta verme. Recuerden, yo tengo las tetas feas. Pero desde que estoy en el Cuartito Oscuro, mi autoestima va mejorando. Porque en la terapia de grupo nos marcamos un fototetas y hacemos no solo que nos veamos, sino que nos alabemos. Empezamos a gustarnos… Llevamos más de un año. El caso es que me presenté en la casa en la que estaba el susodicho. Apartamento. Una única habitación. Mucha luz. Decoración minimalista muy bonita. Mobiliario todoterreno pero estiloso. Una bendición. Abrió la puesta me abrazó y me besó. Qué bonito, esto, Caballero. Llamaremos caballero a, este, mi último amante, porque es, además, el hombre de más edad con el que he tenido sexo. La primera vez hace diez años. Una cosa esporádica, fortuita y divertida que, por supuesto, ya les he contado en, este mi podcast del alma. Y él lo escuchó. Y le gustó. Y me mandó un mensaje lindísimo agradeciéndome que escribiera tan bonito de nuestro encuentro. — ¿Dónde estás? Voy a Madrid cuatro días. “Por este mes, estaré aquí”, escribió en el chat. — ¡Qué bien!— Pensé. Y decidimos regalarnos esos cuatro días para nosotros. Para vernos. Para contarnos. Para intentarlo. “Solo 4 días. No voy a ser ni tu novia ni tu amante fija”, le dije en un mensaje. “No quiero”, contestó. Era perfecto. Me gustó cómo me recibió y lo fácil que fue todo. Un beso despacio, largo en la puerta de su apartamento,donde llegué con una maleta y una mochila repleta de cosas ricas de Almería para las cenas. La vena de cuidadora que no falte, con lo mona que quedo comiendo en la calle pero deduje que aquel no querría pasearme por Malasaña; que yo supiera, tenía pareja desde hace años. Pero no pregunto. Yo dejo. Y entré en un apartamento en el que vivía solo y en el que no parecía que hubiera necesidad de más cepillos de dientes en el cuarto de baño. A mí me encantó. Me desnudó rápido. Me quiso pronto y me tuvo inmediatamente porque yo venía a eso, a estar 4 días con un amante. Se quitó la camisa, blanca, impecable, y lo vi extremadamente delgado. No lo recordaba tan flaco. El verano no ha sido su mejor momento por el color cerúleo que lucía, contraste con mi moreno cabogatero. Me besó y besó. Hasta comerme todo lo entera que se me puede comer. Abrió mis piernas y lamió con cuidado, sabiendo perfectamente cómo hacerlo y haciéndolo. Este ha estado años con una buena mujer que ha invertido horas en no quedarse a medios. A la que el resto de la humanidad le agradecemos su generosidad. Lo comía bien. Pero yo no me corrí. Disfruté, sí, me lo pasé bien, también. Pero no me corrí. No consiguió que llegara donde llego con otros amantes. Me gustó mucho su polla. Recia. Gorda. Tamaño medio pero potente. Me sorprendió por la edad, siempre he pensado que los sesenta es una edad maldita. Pero no. No lo es. No lo es en absoluto. Me gustaba follar con él, claro que me gustaba. Gemía yo más, porque soy más exagerada. Él murmura, no habla, susurra sus dudas, no las manifiesta. En todas las conversaciones que pudimos tener dejamos constancia de lo poco que nos parecíamos. En pensamiento, palabra y obra. Pero sin culpas. Chupársela fue una delicia. Porque era preciosa, porque estaba dura, porque me cabía entera hasta el fondo y porque era importante sin ser descomunal lo que hacía que apeteciera mucho más. Me gustó su piel, inmaculada ella, me gustó que tuviera un defecto en la nariz y que se lo tocara continuamente, entendí que no estuviera pendiente de mí y que pareciera huir de todas las demostraciones excesivas. Con lo excesiva que soy yo. Pero la frialdad era evidente. Parecía que le costara quererme. Parecía que me quisiera transparente. Él me quiso y me quiso bien. Bebiéndome entera, comiéndomelo muy muy bien. Sin conseguir que me corriera y contemplándose intentarlo con la polla. Que tampoco. Pero me gustó. Me gustó. Me gustó porque era un complemento a lo que había ocurrido diez años antes. Me gustó porque su polla era de esas que son plenas, que mira que es difícil encontrarlas porque a todas les encuentras huecos… Salimos a tomar algo. Yo tenía hambre de Madrid y él se dejó. Me fijé en que, si yo me paraba, él avanzaba unos pasos para que no se nos viera juntos o tuviera que presentarlo. Yo, en Madrid, toda divina y preciosa, paseada por alguien que querría que no me miraran mucho. Llegamos a la taberna de mis amores, pedimos media botella, unas chacinas, cuarenta minutos escasos y regreso. Ni un beso. Ni un gesto de cariño. Una conversación espléndida aunque de verborrea ande escaso, pero yo soy un torrente… más si le pongo ganas. Y ver a este hombre me apetecía. Lo admiraba, cosa mala cuando hablamos de amantes de los que no puedes engancharte… Yo no quería engancharme de él. Solo quería ser su cosa bonita 4 días. Solo. Cenamos en un oriental a dos pasos de su casa, de estos que tienes poca carta y eso los hace especiales. De ahí, directos a su precioso salón. Sin alcohol. Sin nada más que nuestra compañía que helaba cualquier atisbo de deseo. No me deseaba. Se le notaba. — ¿Qué te pasa? ¿Qué hay mal? — Hay que ya no estoy con mi mujer. Desde hace un mes. Me quedé helada. — ¡¿Qué?! No me digas eso, por favor… ¿Soy la primera con la que te acuestas después de ella? — Sí. ¡Mierda! ¡Mierda! ¡Mierda! No me importa nada ser una más de la larga ristra de quienes me gustan. No tengo problema. Pero no quiero ser la primera con la que te acuestas después de que tu relación se acabe por una cosa muy sencilla: estarás frío. Querrás ordenar tu cabeza. Descubrir los sentimientos que te quedan hacia esa persona que fue el epicentro de tu vida. Y no es solo ella. Es su familia. Es sus manías. Es su manera de hacer el pulpo a la gallega, es su alegría en todas las fiestas, son los besos que te dieron por las esquinas y lo bien que asumiste envejecer a su lado… Con ella.. Cuando la persona con la que te has visto vieja desaparece de tu vida, da igual quien lo haya decidido, tu vida explota. Y reconstruirse lleva mucho tiempo y mucha ayuda. Me dio igual que dejaran de quererme; lo entendí. Lo que nunca asimilaré es que quisieran hacerme daño; si la primera persona con la que yo hubiera estado después de mi marido me hubiera hecho lo más mínimo, yo me habría muerto. Ser la primera… No, no quiero. Le dije que me hubiera gustado saberlo antes de ir, me levanté, le di un beso y me fui a la cama. Mi camisón era lo más lencero que pude. La cama, una maravilla de esas que tienen los que tienen dinero, era muy cómoda, pero yo necesité cogerle el punto. De lado, con la esperanza de que me abrazara por detrás y durmiéramos así. Oliéndonos. Vino a la cama, claro que vino. Y hasta me quiso. Me quiso bien. Me quiso tan bien que se puso a tres palmos de mí. Mirando al techo. Completamente quieto. Respirando despacio. Acariciándose la yema de los dedos. Me desperté temprano, debían ser las cinco o así. A mi lado no había nadie. Abrí la puerta del salón y lo vi en la cama del sofá enorme en el que me había comido el coño la tarde anterior. Volví a la cama y me acosté. A las diez estaba arriba para ir a desayunar. Qué bueno vivir en el centro y que haya café en cualquier sitio porque yo, que ni siquiera como ya nada por la mañana, necesité el café con leche enorme para poder despedirme, de nuevo con un beso y desaparecer. Yo tenía una mañana preciosa. Una mañana pidiendo dinero, suplicándolo más bien, para saldar la herida abierta en canal que tengo, esa que no me deja respirar. Yo perdería mi casa a finales de mes a menos que consiguiera 60 mil. Y los conseguí. 60 mil justos. Me los presta mi abogado, un señor empeñado en que el mundo sea menos raro y menos malo. Tuvimos la reunión en madrid, él, de Lisboa, yo de Almería. Aquella era la mejor noticia posible. Me había empeñado en estar con aquel amante por eso. Porque querría celebrar haber conseguido el dinero para devolvérselo a su propietario y que salga de mi vida para siempre jamás. Quitarme la puta losa del chulo al que mantuve y que me traicionó. No por irse con otra, me alegro de que lo quieran. Lo necesita. Quería celebrar que aquel saldría para siempre jamás porque ya nada le uniría a mi vida, ni nuestro hijo, demasiado mayor como para no tomar partido. Y pensé que aquel amante, una botella de Cava Premium, regalo de Navidad de alguien que me quiere a ratos, para querer a alguien a quien no quería más que ese rato. Llegué a casa parándome en todos sitios. Carne para que comas como te gusta, dos botellas de vino y un ramo de girasoles, que me gustan mucho. Así regresé al apartamento de aquel amante que la primera noche se había ido a dormir al sofá. —Te mueves demasiado. —Hasta que me duermo, que entonces muero. — No lo soporté. Llegué contenta y esperanzada. Podíamos hacer una cena chula, brindar por los triunfos y follaríamos, seguro, seguro que sí. Puse los girasoles en un jarrón precioso de diseño nórdico me di la vuelta, lo abracé y lo besé. Y entonces lo dijo: — Tanita, ven. Quiero hablar contigo. Lo escuché sin decir nada. Pudo explicarme bien que no se encontraba bien conmigo cerca. Que no sabía qué echaba de menos tanto como para no poder besarme a mí. Que lo incomodaba cuando estaba en la casa. Lo entendí tan bien. Normal, hijo. Hace mes y medio que te has dejado con la mujer con la que pensaste que morirías. Por muy mona que yo sea, por muy maja, ese sapo lo tienes que tragar tú solo. No con una pululando en pelotas. — Lo entiendo. No te preocupes, lo entiendo. Te incomodo a cada paso. Lo entiendo. Mientras hablaba recogía mis cosas y rehacía la maleta desecha solo el día anterior. Había puesto una lavadora y, con estos sudores, aproveché para lavar lo poco que había usado. Ël recogió toda la ropa tendida, dobló la mía y me la acercó. — Gracias— Musitó. — No te preocupes, lo entiendo. — Yo querría agradecerte todo lo que estás haciendo, que me hayas entendido tan bien y que estés haciendo lo que estás haciendo. Yo tenía que salir de aquel súper apartamento. — No te preocupes, de verdad, entiendo que… — ¡Déjame que te dé las gracias!—clamó— ¡Solo te estoy agradeciendo que hagas esto! Me lo dijo en un tono inapropiado. Le clavé la mirada. Me mordí la lengua. Suspiré. Y seguí recogiendo mis cosas. Imagino que estará acostumbrado a los melodramas. A que ella se mosquee después de haber ido más días a Madrid solo porque dijiste que podía pasar 4 días en tu casa. Supongo que esperabas que me cagara en tu Puta madre o que te obligara a pagarme, qué menos, un hotel. ¿Es eso, Rosarino? ¿En serio? Quiero irme de tu lado porque emanas el mismo sentimiento de fracaso que emanaba yo hace dos años, cuando me dejaron. No sabes qué coño te ha pasado. En qué has fallado. Cómo han podido hacerte esto a ti… ¿Verdad? No, no lo quiero cerca porque escapo de él, apenas. Hace muy poco yo estaba así. Si hubiera sabido que ya no tenías mujer, no habría venido a tu casa. ¿A qué? Me acompañó a la puerta levándome la mochila mientras yo manejaba la maleta. Nos despedimos con un beso bonesto. — SI hay una tercera vez que sea mejor— Le dije al irme. Me pareció una buena frase para poner punto y final a nuestro idilio. Abandoné su calle arrastrando un sentimiento de compasión. Me daba pena, mucha pena. Sabía lo mal que estaba y, lo que no entendía, es qué había querido encontrar en mí; no creo que sea ningún buen bálsamo.. Me senté en la mesa del restaurante chino por inercia. Tenía que pensar. Tenía por delante 3 noches y no tenía dónde dormir. Sí, un hotel, pero yo no tengo dinero para poder ir siempre a hoteles, solo voy a hoteles cuando me los paga la tele y tengo que reconocer, que me mima muchísimo. Mientras comía gyozas y sushi al mismo tiempo hice repaso mental de a quién podía molestar y fui consciente de lo sola que estoy, en realidad. Tengo gente en Madrid que me quiere, pero no me puede hospedar. Hasta que me acordé de él. De Pablo. Uno de los mejores editores que he tenido nunca. Eterno salva culo. Que me acogió en su seno a cambio de medio kilo de azufaifas, unos lomos de sardinas en aceite y unos dátiles madurando aún en su rama, muy almeriense. La morcilla, chorizo y el queso de Serón se había quedado en la otra casa, así que no hubo otra que recoger la botella buena de vino, la que compré. La que me regalaron se la dejé en la casa aquella en la que se sufría. Y llevaba un cava magnífico en la mochila para celebrar lo que yo quería celebrar y que había sido la excusa de que yo quedara con un ex amante que hacía 10 años que no veía. Celebré. Claro que celebré. Celebré con Pablo, con Candela y con Carmencita, celebramos y brindamos por que yo había conseguido los 60 mil euros que le debo a un señor. Nos quisimos y nos cuidamos. Nos dijimos y nos abrazamos. No me sentí sola, que era algo que me daba pavor: conseguir el dinero y no poder brindar con nadie. Llegué a casa con una sensación extraña. Por un lado de decepción porque me hubiera gustado gustarle un poquito más a mi ex amante y haber hecho de esos 4 días juntos un recuerdo precioso. Y por otro de paz por comprobar que se me quiere aunque sea de lejos. Y que siempre podré recurrir a algunos, aunque sean pocos. Aunque pierda un vestido nuevo porque no aparece y no sé en qué casa me lo dejé… Pero, seguro, aparece de nuevo. No volveré a dormir en la calle, como aquella vez que una de mis amigas me dijo que no podía ir a su casa porque estaban todas sus hijas. Hubiera dormido en el suelo. Dormí en el suelo de la puerta de la Estación de Autobuses, así que, mejor con techo. Pero las separaciones, ya lo sabemos, son un motivo más que suficiente para hacer buena limpieza de agenda y de entrañas. He aprendido que quererme no es fácil, tampoco gratuito. Pero no es lo que muchas personas practicaban. Y así, también les he contado el día que mi amante no me quiso y me salvó el que me quería, menos sexo, lo sé. ¿Y qué? Esto no nos va a dejar en el dique seco; somos amazonas: nos levantamos y seguimos.
Vamos a hablar de par de Coñoticias Cerveceras, beers nuevas que han salido o que hemos probado, y obviamente de movies de Harrison Ford. Vamo a vacilar un rato porque se puede beber craft beer y ser cafre a la vez.
Dojenje je najbolja hrana za bebe, slažu se gosti nove epizode Mamazjanije, Marko Obradović, pedijatrijski tehničar u porodilištu KBC “Dr Dragiša Mišović” i savetnik za dojenje i negu beba, kao i Dušica Kovačević, viša medicinska sestra, babica i vlasnica “Bebi patrole”. Naši gosti, stručnjaci za dojenje, negu i brigu o bebama, naglašavaju da za novorođenče ne postoji bolja, kvalitetnija, ni zdravija hrana od majčinog mleka, a da su granice za dojenje individualne. Beba može da sisa dok ne napuni mesec dana, a dojenje može da traje i do navršenih četiri, pet, pa i više godina deteta. Oni odgovaraju na pitanja zašto neke mame nemaju mleko i šta da rade u tom slučaju, kako da hrane svoju bebu, ali i kakve posledice može da izazove “previše mleka”, ako mama ne vodi računa. U razgovoru za Mamazjaniju otkrivaju zašto je dojenje važno i koga treba pitati za savet kada dođe do problema sa dojenjem. Takođe, govore o važnosti edukacije buduće mame o dojenju i objašnjavaju zašto beba i mama moraju biti zajedno u prvih sat vremena po bebinom rođenju. Bogato iskustvo naših gostiju u radu sa porodiljama, pomoći će ne samo mamama koje su se nedavno porodile i sada doje svoje bebe, već i tatama i svima koji treba da budu podrška mami i bebi u najosetljivijem periodu u životu, bebinim prvim nedeljama po dolasku na svet, kada je njena ishrana apsolutni prioritet.
Visoka medicinska sestra – babica, osnivač Udruženja “Fit i zdrava mama”, direktorka patronaže “Bebi patrola” i mama dve devojčice, Dušica Kovačević, kroz “Mamazjaniju” nas uvodi u čaroban svet trudnoće i porođaja. Njeni saveti, radionice i psihofizičke pripreme za porođaj, čine da svaka trudnica samouvereno i bez straha dočeka dan u kojem donosi novi život. Dušica nam opisuje kako to trudnica, koju ona priprema, pola porođaja provede kod kuće, na koji način se žena umiri, ohrabri i osvesti stanje u kojem se nalazi tokom devet meseci. Ona uspeva da nam dočara i koliko je važno da žena shvati da su na porođaju manje bitni lekari, sestre, babice, a najvažnija je njena uloga - uloga majke. Takođe, Dušica naglašava važnost uloge oca, muža, partnera i njegovog prisustva na porođaju, ali i tokom bebinih prvih dana i apeluje na srpska porodilišta da omoguće pratnju na porođaju, koja ženama mnogo znači, a koja je u Zapadnoj Evropi uobičajena pojava.
Divaguei? sim. Bebi vinho enquanto gravava? Bebi. Mas trouxe conhecimento pro seu cerebinho também, então curte, compartilha, etc. Gostou, pantufer? Curta, comente e compartilhe com os miguxos! Responda o questionário no link: https://forms.gle/sJXAYKBCsdWCSk48A PicPay: @patadadepantufa Instagram: @patadadepantufa Twitter: @patadadepantufa LinkTree: https://linktr.ee/patadadepantufa
Clinical trials are essential to progress in medicine, but racial and ethnic minorities are frequently underrepresented in such studies. In this ASCO Education podcast episode, we will examine this issue with Dr. Carol Brown, gynecologic cancer surgeon and Chief Health Equity Officer at Memorial Sloan Kettering Cancer Center, Dr. Ana Maria Lopez, Professor and Vice Chair of Medical Oncology at Sidney Kimmel Medical College and former Chair of ASCO's Health Equity Committee and Mr. Ted Bebi, Innovation Manager at Medidata Solutions. They discuss how diversification of clinical trials contributes to health equity (4:03), barriers to participating in clinical trials (14:37), and what clinicians and trial sponsors can do to improve participant diversity in clinical trials (20:25). Speaker Disclosures Dr. Carol Brown – None Ted Bebi: Employment – Medidata (a Dassault Systèmes company); Stock and Other Ownership Interest – Pfizer, Eli Lily, Abbvie, Merck, BMY Dr. Ana Lopez - None Resources ASCO-ACCC Initiative to Increase Racial & Ethnic Diversity in Clinical Trials Journal Article: Increasing racial and ethnic diversity in cancer clinical trials Journal Article: Representation of minorities and women in oncology clinical trials Podcast: Impact of Implicit Racial Bias on Oncology Patient Care and Outcomes ASCO-ACCC JustASK Training Program If you liked this episode, please follow the show. To explore other educational content, including courses, visit education.asco.org. Contact us at education@asco.org. TRANSCRIPT Dr. Carol Brown: Welcome to the ASCO Education podcast. I'm Dr. Carol Brown, a gynecologic cancer surgeon and the Chief Health Equity Officer at Memorial Sloan Kettering Cancer Center. Our guests and I will be exploring the problems and solutions with regards to racial disparities in clinical trials. A necessary element for conducting clinical trials is, obviously, the enrollees or participants. Racial and ethnic diverse groups are frequently underrepresented in clinical trials, despite having a disproportionate burden for certain cancers. In addition, there is increasing evidence that a person's individual genetic makeup may determine the level of toxicity or efficacy of a new cancer drug specifically. Therefore, when we don't have enough diversity in our cancer clinical trials, it can really undermine the generalizability of our results. And so, to address this gap, in its recent updated guidance to industry, the US Food and Drug Administration stated that enrollment in clinical trials should reflect the diversity of the population who ultimately use a treatment. In 2022, ASCO and the Association of Community Cancer Centers issued a joint statement recommending that anyone designing or conducting trials should complete recurring education, training, and evaluation to demonstrate and maintain cross-cultural competencies, mitigation of bias, effective communication, and a commitment to achieving equity, diversity, and inclusion. Joining me to discuss this important topic today is Dr. Ana Maria Lopez, who's the Professor and Vice Chair of Medical Oncology at the Sidney Kimmel Medical College. And she's the former Chair of ASCO's Health Equity Committee. Our second guest is Mr. Ted Bebi, Innovation Manager at Medidata Solutions. His research explores underrepresentation of black patients at clinical trials and how diversity impacts clinical trials. Participant disclosures for this episode are listed on the podcast page. So why should we care about improving diversity in clinical trials? Dr. Lopez? Dr. Ana Maria Lopez: We are clinicians. We are wanting to take care of our patients as best as possible, and we can only do that if our studies include everyone. An example that I often think about is the concept of airbags began in 1953, and in 2008, the National Highway Traffic Safety Administration came out and said, “You know what? We should be testing airbags on small female crash test dummies because otherwise, we don't know that these airbags will be safe.” And in fact, there were data that the airbags that existed put women and children at a much higher risk for injury or death. So, we want to be ahead of that curve, and we want to allow the best possible treatment. Dr. Carol Brown: So, Mr. Bebi, what would you say about how we could improve diversity in clinical trials? Ted Bebi: So I really like the example of the airbags that Dr. Lopez brought up because it makes it clear when building a product it's important to test the product in a representative sample of the population that will ultimately end up using it. It's the same with products like medications. If you want an efficacious drug, you should test it in the appropriate population. It's what constitutes good science. Additionally, adequate diversity in clinical trials is also important because it's ultimately an issue of health equity and providing fair access. Dr. Carol Brown: Could you kind of go on from there and talk about, specifically, how does diversifying the group of people that participate in clinical trials actually translate into increasing health equity? Ted Bebi: Well, participating in a clinical trial is a form of receiving health care. Often, we are talking about patients for which a clinical trial might be their last resort. And even if not, participating in a clinical trial means gaining early access to potentially life-changing drugs that could become the new industry standard and doing so at no cost. So, you're receiving care and follow-up from some of the best specialists in the field. So having fair access to this opportunity for all patients is definitely a health equity issue. Dr. Carol Brown: Great. Dr. Lopez, how would you answer that question about how does diversifying clinical trials contribute to health equity? Dr. Ana Maria Lopez: Yeah, no, I think I agree with everything that Mr. Bebi said. In addition, I think we have to remember that diversity is more than race. Race is truly a social construct. We need to think about gender. We need to think about age, the whole lifespan, and people are living longer. How we metabolize medications at different time points in our life may vary. So, lots of different factors that we can consider when we think of diversity. But the gold standard is really: Are folks getting the best outcome possible? And as long as that metric is not being reached, we need to be thinking of how can we facilitate that. Dr. Carol Brown: So, Dr. Lopez, you brought up this concept that health equity is really the best outcome possible. Could you comment a little bit about how do we know, particularly in cancer, what is the best outcome possible? So how do we determine what the reference is for that, so we can figure out whether our patients are actually getting health equity? Dr. Ana Maria Lopez: Sure. So, we use different time points. We can look at relapse rates, survival rates, and of course, part of that may be comorbidities. Certain comorbidities that people have may impact their cancer treatment outcomes. So, it is complex, but it is important for us to take a look contextually at what the patient's risk is and what the patient's outcome would be. Dr. Carol Brown: We can kind of all agree that when we're talking about equity, it's getting the best outcome for everybody, no matter what they're bringing to it. And I really like your comment, Dr. Lopez, about race being not only the only factor but remembering that it is a social construct. If you could add to that, Mr. Bebi. Ted Bebi: We're talking a lot about diversity in clinical trials in terms of race and ethnicity, and that is something that is ultimately very important. But we're talking about diversity in all sorts of aspects. We're talking about diversity with age. We're talking about diversity with sex, with socioeconomic aspects because we often use race as a proxy for other things that might be going on in patients' lives. And we need to consider all of this part of diversity in clinical trials because once the drug is out in the market, it will be an intersection of potentially all of those identities and many things going on in their life that might affect how they respond. So, when we're thinking about race as a diversity point, we might be using it as a proxy for a specific type of individual, a specific patient journey that we want to make sure to include. It's not necessarily that race is the end-all, be-all measure of diversity; it's that we want to capture the true patient experience for that disease. Dr. Ana Maria Lopez: What I think is also really interesting is how we collect the data. And some of what the last couple of years have taught us is that folks may not trust our healthcare systems, and so folks may not be willing to say, ‘I am X, Y, or Z,' which certainly puts us a little bit in the void. So how important it is for us as clinicians, as researchers, to be part of creating an environment where patients can feel that ‘Yes, I can trust and I can share, and I can say, this is who I am,' because that could impact clinical care. Dr. Carol Brown: So, acknowledging that race is a social construct and that it really is used as a surrogate for other social determinants of health and other factors that affect health, and again, really acknowledging what you said, Dr. Lopez, that even asking people to identify their race is extremely problematic. But given what we do know and what our experience has been in the clinical trial world, first, Mr. Bebi, could you comment about what has been your experience and your research with the current state of participation by diverse racial and ethnic groups in clinical trials in the United States? What have you found in your research? Ted Bebi: Recently, at Metidata, we published a paper where we looked at the state of black participation in clinical trials. We found the level at which you look at the data really matters. For example, when we looked at racial diversity across all US trials, black representation actually matched the proportion of black people represented in the 2020 US National Census, which is about 14%. But looking deeper, there were actually huge differences by therapeutic and disease area. And specifically, we saw that in oncology, black participation was only at around 8.5%, so far below the representation of black people in the United States. Another interesting story is that when we were looking at the central nervous system therapeutic area, overall, we saw a pretty high rate of black participation at around 20%. But when we looked at one of the largest central nervous system indications, Alzheimer's, we saw only 5% black participation, so much, much lower. What we discovered is that within this therapeutic area, there were actually a lot of psychiatric trials that were driving the rate up. So, the main takeaway from this research is that you cannot take a general level of diversity as adequate for all diseases. You really have to zoom in on the specific indication to understand what constitutes good diversity or representative diversity for that disease. Dr. Carol Brown: I'd like to ask both of you what do you think about that - what the bar should be. Because Mr. Bebi, you mentioned using the census distribution of races in the population, but I think a lot of us in the cancer field feel like that maybe isn't the right bar. Maybe the bar should really be what is the cancer burden distributed according to self-identified race, ethnicity, or other categories. And when you look at that, I think you find some different statistics. So, Dr. Lopez, could you comment about what your work has shown you about the current state of representation of diverse people affected by cancer in cancer clinical trials, and maybe get a little bit more into what you were saying earlier about the definition of race and the challenge of determining race, etc. Dr. Ana Maria Lopez: We really need to look closely at the data, and that looking at therapeutic trials and at specific populations can be really important. Now, we're a big country, so there can be - what is the catchment area that you serve? And in that catchment area, what are the cancers you're treating, and in which populations are at greatest risk? But right, sometimes it may not be - let's say the population is 10%x, but if that population is at higher risk for a certain disease, to really get granular about the understanding, I need to recruit more people that are from that greater-risk population. So that's where I think it's so important to know the population, to have connections with the community. And actually, the community can say, “Hey, this is what you may want to be studying because this is what impacts us.” Ted Bebi: If I can speak on the research side as well, the best way to ensure representative diversity is to have a very solid understanding of the natural prevalence of a disease. We need to be able to understand what the risk populations are and, even further, what does the mortality look like? Are there differences in how different patients are experiencing the disease further on, not just how they're getting the disease and how often they're getting the disease? So it needs to look different for every single indication. And even with the oncology, for example, the two largest indications in clinical trials for oncology, lung cancer and breast cancer, they also look slightly different. With lung cancer, and our research showing at 8% black participation and breast cancer being a little bit higher at around 11%. So, we always need to take into consideration that incidents include prevalence, include mortality. And yes, the golden standard should be can we build a clinical trial that reflects the actual representative diversity of the disease in the real world? That is what we're striving for. Dr. Carol Brown: I would agree with that. I would also add, though, that there may be some specific cancers for which you want to have an even greater representation of a particular group because it might be directly related to the question you're trying to answer. So, for example, you mentioned breast cancer, so I think most of the audience is probably aware that young women who self-identify as black tend to have a higher mortality from breast cancer. And this is believed to be because they are more likely to get triple-negative breast cancer. And so one of the strategies we've looked at at our cancer center is for trials specifically for triple-negative breast cancer, trying to overrepresent women who self-identify as black or have African ancestry in those trials because we're specifically trying to make sure that we do something to narrow that gap in survival from breast cancer that they experience. So, I think that, as you all mentioned, I think what we can take from this is it's really important to look closely that there are different layers and subtleties that we have to take into account. So, I think we've clearly established that there is underrepresentation of diverse groups. But let's talk about why. So why do we think that different self-identified races and ethnicities or age groups or socioeconomic status background people are underrepresented in clinical trials? What are some of the reasons in your experience for this, Dr. Lopez? Is it funding outreach? What are the main barriers that you've experienced in terms of getting diverse populations to participate in clinical trials? Dr. Ana Maria Lopez: Maybe all of the above. But one of the things, and one of the things that we're working on, is when a person comes in and you have the trauma of the diagnosis. And they're offered a study, and there may be suspicion of the health care system, that may not be the best time to really talk and educate around a clinical trial. So, if people receive the education, learn about clinical trials before that acute event, then they can come in more prepared. So, one is just the concepts of randomization, double blind in the setting where there may be distrust of the healthcare system may be difficult. Also, some of the clinical trials, and I'm sure everyone has studies where the person needs to be at the clinic for about 12 hours getting blood draws. And people have other responsibilities, and they may not have the support mechanisms for transportation, for childcare, for elder care. And if you're taking two to three buses and, you know, here I am in Center City, Philadelphia, and you need to take two to three buses to get home at 07:00, that could be a deterrent to getting on a clinical trial. So, there are lots of clinical factors, social factors, experience with the studies, and also how we design the studies. Can we design studies so that we are more inclusive in the criteria? So, I think lots of questions, and then certainly there are clinician factors. There could be bias that we all have that maybe we don't offer studies to certain people, so something for us to be very introspective about as well. Dr. Carol Brown: So, Mr. Bebi, could you comment specifically on, with the research that you've done, are there some barriers on the side of the sponsors of the trials or in terms of industry that you found and that you found in your work at Medidata, maybe really affecting the ability of diverse people to participate in clinical trials? Ted Bebi: Dr. Lopez did a really good job at presenting what we consider patient-level barriers, such as mistrust in the healthcare system. Logistical issues such as taking time off from work, transportation, or feeling that the investigators running the trials don't fully represent the patient. But the industry-level barriers are just as important. A lot of companies are making decisions on what good diversity should look like and where they can find more diverse patients based on incomplete data sources such as disconnected external data, or they might be limited to data from the companies. Dr. Carol Brown: Great. So, Dr. Lopez, what do you think individual physicians can do, or individual investigators can do to improve the diversity of representation in cancer clinical trials? Dr. Ana Maria Lopez: Certainly, being circumspect, being aware of our own biases, our own approaches. But as a health system, I think we need to think about: How can we make it easy to enroll people into trials? So are there ways, if this is, for example, a study for people at this stage of cancer, that all of those patients could be screened in the electronic record? Let's have our electronic tools work for us so that we identify patients that are meeting the study criteria and then connecting the patients, the study, and the investigators together. So, this way, by having our systems identify potential participants, there's a less chance of there being that personal bias. The research team can come to the doctor, to the oncologist, let's say, and say these are folks that are eligible. What do you think? So, in a way, setting up systems to help with the recruitment would be very helpful. Dr. Carol Brown: Mr. Bebi, can you comment from the standpoint of specifically– because you focus on this– the importance of data, the data, how to capture the data about race or ethnicity or whatever the demographic diversity variable is, what can individual investigators do to really address the challenges around collecting this data and sharing it? Ted Bebi: Often, race and ethnicity data is not even captured at all. So, if we want to understand this issue better and improve upon it, we need better data inputs in order to produce this large-scale research that will help us ultimately advance the issue and not just rely on anecdotal information. Dr. Carol Brown: Are there any technologies or things that you came across in your specific work that can help with this ability to capture this type of data and to share it? Ted Bebi: I think it has more to do with the awareness and the clinician relationship with the patient. And I also think it has to do with sponsors and the way that they design the trial, to begin with, whether or not the race and ethnicity entry is something that they're asking in their electronic health forms. Because if that is not included in the clinical trial, to begin with, then there won't be any incentive to capture that information. Dr. Carol Brown: Dr. Lopez, do you have any specific tips that you would recommend to clinicians who want to improve recruitment of underrepresented groups in their clinical trials? Dr. Ana Maria Lopez: I think one thing that's really important is to be able to have the time. Now, that may not mean that it's all the clinicians' time. It may mean that you have a research coordinator. It may mean that you have a research nurse. It may mean that you give the patient a video that explains the study that they can take home. There can be different ways. Something that I often ask a patient is, “How do you make decisions?” People tell me, “You know, I always go over this with my wife,” let's say, or, “I always discuss this in our family, and then we come to a conclusion.” Because that really helps me to think about how should I best deliver the information so that the patient can really feel I made a good decision and I made a value-congruent decision. So, I think time is critical and to set up our patient experience to really facilitate that type of experience for the patient. Also, as a reference, I would urge people to take a look at the recent recommendations put out by ASCO and ACCC that talk specifically about increasing racial and ethnic diversity in cancer clinical trials. So, there are lots more strategies, a lot more ideas, and ways to really support clinicians and researchers. Dr. Carol Brown: Mr. Bebi, do you have any specific tips, particularly for trial sponsors, about how they can improve diversity in their clinical trials? Ted Bebi: In terms of companies and sponsors, what they can do if they want to improve diversity in their trials is they need to find and include the right sites that serve the populations that they are looking for. We published research that shows that there is high variability of diverse recruitment based on which sites you are looking at, with some sites providing the highest concentration of diverse patients. So, if diversity is not woven into trial design off the bat and you're not selecting the right sites, you run the risk of not reaching these populations. Companies also need to be willing to put in work to educate and develop sites into clinical trial sites. A clinical trial site is about building trust and relationships and knowing how to be culturally adept at talking to diverse communities. Dr. Carol Brown: Great. Thank you so much. Well, I want to thank both of you, Dr. Lopez and Mr. Bebi, for a lively discussion on this ASCO Education podcast about diversity in clinical trials. The ASCO Podcast is where we explore topics ranging from implementing new cancer treatments and improving patient care to oncologist well-being and professional development. If you have an idea for a topic or a guest you'd like to see on the ASCO Education Podcast, please email us at education@asco.org. To stay up to date with the latest episodes and explore other educational content, please visit education.asco.org. Speaker Disclosures Dr. Carol Brown – None Ted Bebi: Employment – Medidata (a Dassault Systèmes company); Stock and Other Ownership Interest – Pfizer, Eli Lily, Abbvie, Merck, BMY Dr. Ana Lopez – None The purpose of this Podcast is to educate and to inform. This is not a substitute for professional medical care and is not intended for use in the diagnosis or treatment of individual conditions. Guests on this Podcast express their own opinions, experience, and conclusions. Guest statements on the Podcast do not express the opinions of ASCO. The mention of any product, service, organization, activity, or therapy should not be construed as an ASCO endorsement.
Diario de Santa Faustina #s 288 y 289
Şeflerin 2022'de en sevdiği OTM muhabbetleri bir arada! Hasan Dülger Behlivan, Bebiştasyon, Dünya Balerinler Günü...
Esta semana sale la segunda película de Avatar, ¿estará buena? No sabemos pero vamos a darnos par de beers para recorrer en una conversación la carrera del director de clásicos como Titanic, Aliens, True Lies, las primeras 2 de Terminator y más. También vamos a tener par de Coñoticias como siempre.
Baletler, Birey 1 - Birey 2, Aktif Susmak ve dahası...
Los Miserables Autor: Víctor Hugo Segunda Parte: Cosette Libro tercero Queda cumplida la promesa hecha a la muerta Cap III : Los hombres necesitan vino y los caballos, agua. Habían llegado otros cuatro viajeros. Cosette reflexionaba tristemente; porque, aunque sólo tuviera ocho años, había padecido tanto ya que se quedaba pensativa con la expresión lúgubre de una anciana. Tenía un ojo negro, porque la Thénardier le había dado un puñetazo; con lo cual, la Thénardier decía de cuando en cuando: «Lo fea que está con ese ojo pocho». Así que Cosette estaba pensando que era de noche, muy de noche, que había sido menester llenar de improviso el jarro del lavabo y la jarra de la mesilla en las habitaciones de los viajeros recién llegados y que ya no quedaba agua en la fuente de la cocina. Lo que la tranquilizaba un poco era que en casa de los Thénardier no se bebía mucha agua. No es que faltasen allí personas sedientas; pero tenían ese tipo de sed que tiene que ver más con la jarra de vino que con la de agua. Aquellos hombres habrían tomado por un salvaje a quien pidiera un vaso de agua entre aquellos vasos de vino. Hubo un momento, no obstante, en que la niña se estremeció; la Thénardier alzó la tapa de una cazuela que hervía en el fogón, cogió luego un vaso y se fue con presteza hacia la fuente. Abrió el grifo; la niña había levantado la cabeza y estaba pendiente de todos sus movimientos. «¡Anda! ¡Si ya no queda agua!», dijo la Thénardier. Luego se quedó callada un rato. La niña no respiraba. —¡Bah! —añadió la Thénardier, mirando el vaso a medio llenar—. Tendré bastante con esto. Cosette volvió a su labor, pero estuvo más de un cuarto de hora notando cómo le daba brincos el corazón en el pecho, igual que un copo grande. Contaba los minutos que iban pasando, y le habría gustado mucho que fuera ya la mañana siguiente. De vez en cuando, alguno de los bebedores miraba la calle y exclamaba: «¡Está más oscuro que la boca de un horno!». O: «¡Habría que ser gato para salir a estas horas sin un farol!». Y Cosette se sobresaltaba. De pronto, uno de los buhoneros que paraban en la posada entró y dijo con voz dura: —No le han dado de beber a mi caballo. —Claro que sí —dijo la Thénardier. —Le digo que no, comadre —contestó el vendedor. Cosette había salido de debajo de la mesa. —¡Que sí, señor, que sí! —dijo—. El caballo ha bebido. Bebió del cubo. Si hasta se bebió el cubo entero. Le llevé de beber yo, y le hablé. No era cierto. Cosette mentía. —Mira ésta, abulta lo que un comino y dice mentiras como una casa —exclamó el vendedor—. ¡Te digo que no ha bebido, bribonzuela! Sabré yo cómo resopla cuando no ha bebido. Cosette no se desdijo y añadió, con voz ronca de angustia, que apenas se oía: —¡Y muy bien que bebió! —Vamos a dejarnos de tonterías —dijo el vendedor, enfadado—. ¡Que le den de beber a mi caballo y acabemos con esto! Cosette se volvió a meter debajo de la mesa. —Pues es verdad —dijo la Thénardier—. Si el animal no ha bebido, tendrá que beber. Luego, mirando alrededor: —¿Dónde se ha metido ésta ahora? Se agachó y descubrió a Cosette acurrucada en la otra punta de la mesa, casi entre los pies de los bebedores. —¿Vienes o no? —gritó la Thénardier. Cosette salió de aquella especie de agujero donde se había escondido. La Thénardier siguió diciendo: —Tú, chucho-sin-nombre, ve a dar de beber a ese caballo. —Pero, señora —dijo Cosette muy bajito—, es que no queda agua. La Thénardier abrió de par en par la puerta de la calle. —¡Bueno, pues ve a buscarla! Cosette agachó la cabeza y fue a buscar un cubo vacío que estaba junto a la chimenea. El cubo aquel era más grande que ella y la niña podría haberse sentado dentro y caber de sobra.
Ir ao cinema sozinho à hora de almoço; interacções sociais em gasolineiras; ler avidamente - são estes os ingredientes do podcast de hoje. Acompanhar com gelo q.b. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/calvicieandhobbies/message Support this podcast: https://anchor.fm/calvicieandhobbies/support
Muito bem galera, estamos de volta com um mais um episódio cheio de reviravoltas! Nesse episódio Samuel Santos, Edson Amaru e Abner Lobo abrem o coração e confessam as obras que demoraram para ver, mas quando viram amaram. Dá o play e aproveita para revelar o que bebeu e gostou… Se você gosta do Pupilas em... The post Pupilas de Segunda 156 – Dessa Água Não Beberei, Bebi e Gostei appeared first on .
Muito bem galera, estamos de volta com um mais um episódio cheio de reviravoltas! Nesse episódio Samuel Santos, Edson Amaru e Abner Lobo abrem o coração e confessam as obras que demoraram para ver, mas quando viram amaram. Dá o play e aproveita para revelar o que bebeu e gostou… Se você gosta do Pupilas em... The post Pupilas de Segunda 156 – Dessa Água Não Beberei, Bebi e Gostei appeared first on .
Otvoreni studio je TV emisija Glasa Amerike koju emitujemo svakog radnog dana od 22 sata po srednje-evropskom vremenu. Uz vesti dana, gledaoci mogu da očekuju intervjue, izveštaje, analize i reportaže o ekonomskim, društvenim, naučnim i kulturnim zbivanjima u SAD, regionu i šire.
Coñoticias, beers y movies de Nicolas Cage
Txs Topic con José Miguel Furnaro, Bebi Calvimontes y Pavel Castillo. 21 de febrero del 2022. by TXS Plus
En el episodio de hoy aprendimos sobre videojuegos para niños, cómo enriquecernos con el amor ajeno, y el momento más apropiado para convertirse al cristianismo. Pasen adelante y bienvenidos.
En este episodio de reencuentro te contamos como deshacerte de tu ex tóxica, como no tratar a los ancianos y traemos la historia bizarra de la semana. Pasen adelante y bienvenidos.
Los vinos de Málaga son uno de los principales atractivos de la ciudad y ha sido así históricamente. Su cultivo se daba incluso en la época musulmana, aunque el Corán no les permitía el consumo de alcohol, pero encontraron la fórmula de conseguir beberlo. Desde los Montes hasta Rusia, esta es una de las muchas historias de los vinos de Málaga. Referencias: Cuando los zares bebían vino de Málaga: https://www.diariosur.es/malaga/201602/21/cuando-zares-bebian-vino-20160220173034.html La web sobre la que hablamos en el podcast: https://lagaresycortijos.wordpress.com/ Otros capítulos relacionados: El malagueño que dio nombre a los Estados Unidos de América: https://go.ivoox.com/rf/75264195 Por qué en Málaga se pide una nube o un sombra: https://go.ivoox.com/rf/66024300 10 cosas que no sabes sobre la Semana Santa de Málaga: https://go.ivoox.com/rf/67663824
Yina Calderón, Anuel AA, Megan Fox, la Infanta Cristina de Borbón y el Príncipe William, pasaron por las lenguas del chisme de la Chama y la Rola.
Compuesto para el Atlético de Escritura, responde a la consigna de preparar un texto en prosa o verso, partiendo de las imágenes sensoriales evocadas por el epígrafe: «Me asustaron unas frutas, pudriéndose en la heladera, me asustó mi propia mano, cuando levantó un vaso».
Agradece a este podcast tantas horas de entretenimiento y disfruta de episodios exclusivos como éste. ¡Apóyale en iVoox! En el podcast de hoy de la CARA b del programa Vino para Camaleones te hablo sobre los recientes descubrimientos científicos que apuntan hacia el vino que pudo haber bebido Jesucristo durante la última cena. ¿Era blanco o tinto? ¿Qué variedad de uva? ¿Cual fue su proceso de vinificación? No solo eso, sino que hay una bodega española que está elaborando este vino. Mil gracias por estar en la cara B camaleón. Gracias a ti el mundo del vino es posible que cambie. La cara B de Vino para Camaleones es una idea original de Ferran Pacheco para juntar gente chula en un mismo podcast. Escucha el episodio completo en la app de iVoox, o descubre todo el catálogo de iVoox Originals
En el episodio de hoy nos enteramos de lugares inapropiados para hacer malteadas, la legalización en Luxemburgo, los museos que le entran al negocio del OnlyFans y las consecuencias de mi arte de tu arte. Pasen adelante y bienvenidos.
En el episodio de hoy nos enteramos de los koalas con enfermedades venéreas, el kit esencial de regreso a clases y nos preguntamos cómo gemiran las nutrias. Pasen adelante y bienvenidos.
En el episodio de hoy descubrimos las carreras del futuro, como superar los traumas inhalando hongos y la receta para mejunjes con resultados explosivos. Pasen adelante y bienvenidos.
Esta semana descubrimos que quemar a tu pareja es un red flag, las aventuras del alero que tiene el pito y el siempre sucio cruzados, la ouija como herramienta de comunicación, lo interesante que es la idea de analizarle el sin esquinas a la comunidad y como le robaron la bici al alemán.
Esta semana aprendimos como resolver el calentamiento global, como podemos culpar a las vacunas de nuestras infidelidades, y descubrimos botanas con sabores peculiares. No olviden disculparse con su pulpero. ¡Bienvenidos, esperamos que lo disfruten!
En las noticias de la semana hablamos de atentados con sustancias extrañas, la inteligencia de las aves, incendios en el espacio y la venida de los jinetes del apocalipsis. Esperamos que lo disfruten.
En las noticias de la semana vimos los momentos más oportunos para capturar indocumentados, hackers primermundistas, cazar las recompensas más rentables y del medio más fácil para que te metan preso en México. Pasen adelante y sean bienvenidos.
En este episodio hablamos de las noticias más tristes de la semana, como la partida lamentable de un pequeño pero gran amigo del Internet, lo poco inteligente que es demandar una banda solo para llamar la atención y ganar dinero, religiosos que están en proceso de resurrección y por último, nuestras siempre impresionantes y jugozas señales del fin.
En apenas un año, asesinó a 3 niñas de entre 4 y 7 años. Su último crimen, en junio de 1989, Miyazaki se llevó por primera vez el cuerpo en lugar de abandonarlo. Cuando el olor se hizo más intenso, el asesino cortó la cabeza y las manos de la niña. Bebió su sangre de ahi el apodo de Drácula.This show is part of the Spreaker Prime Network, if you are interested in advertising on this podcast, contact us at https://www.spreaker.com/show/4146133/advertisement Si quieres compartirnos un suceso paranormal, de fantasmas, extraterrestres, o simplemente algo aterrador que te haya sucedido, envíanos tu historia en una nota de voz a: archivosperdidos@genuinamedia.comSíguenos en:TikTok.YouTube.Instagram.Facebook.Producido y Distribuido por Genuina Media
El alcalde de Belén de Umbría, Jesús Antonio Bermúdez, habló en Mañanas BLU sobre el caso del hombre que grabó mientras bebía de varios jugos en una tienda D1 y los volvió a tapar. El mandatario confirmó que el irresponsable y su novia que lo grabó están plenamente identificados. See omnystudio.com/listener for privacy information.
“Biggie biggie, heavy heavy. Bebi do you want me??.” If you're privileged enough to know who Mr. Ibu's son is, you will know exactly what that's from. LOL. Welcome to episode 9 y'all. In this episode, the fun guys discuss a bit of the history, and current state of music & film across the continent. Through generations of performing arts, one thing is certain, authenticity always sells. Step into di dance floor as we zanku through the continent.
De acuerdo con uno de los administradores de ‘El Fajo', la mujer ya presentaba problemas de salud al arribar al bar.See omnystudio.com/listener for privacy information.
Agradece a este podcast tantas horas de entretenimiento y disfruta de episodios exclusivos como éste. ¡Apóyale en iVoox! Desde la más remota antigüedad, el ser humano ha ansiado poseer toda una serie de objetos y artefactos que han sido considerados como especiales, extraordinarios. Objetos fuera de lo común, que ya sea por su propia naturaleza, la relación de estos con la Divinidad o los acontecimientos que los rodean, son capaces de dotar a su portador de poderes tan asombrosos como la clarividencia, la vida eterna, el verdadero Conocimiento del universo, o la capacidad de decidir sobre el destino de la humanidad… Es este un recorrido a través de los Objetos de poder o reliquias más importantes, en el que se aborda desde el tema de las reliquias cristianas y su diversa naturaleza, hasta los objetos sagrados de poder más famosos de la historia, como el Arca de la Alianza, el Santo Grial o las reliquias de la Pasión de Cristo. Un viaje que nos llevará de Mesopotamia a Egipto, pasando por Palestina o recorriendo diversos puntos de Europa, e incluso hasta el Nuevo Mundo. Una aventura tras la pista de los objetos de poder más codiciados, de sus leyendas, historias o las teorías que giran en torno a ellos… ¿Bebió el dictador español Francisco Franco del Santo Grial? ¿Nos podrían revelar algunas obras de arte secretos tan sorprendentes como la verdadera identidad de El Mesías? ¿Hubo movimientos dentro de la controvertida "Operación Trompetas de Jericó" ideada por los Nazis, que los llevó hasta el sur de la Península Ibérica para buscar pistas sobre el Arca de la Alianza? ¿Se instalaron los Templarios en Jerusalén con una finalidad oculta? Escucha este episodio completo y accede a todo el contenido exclusivo de La Rueda del Misterio. Descubre antes que nadie los nuevos episodios, y participa en la comunidad exclusiva de oyentes en https://go.ivoox.com/sq/4754