Podcasts about kennelijk

Jerome Powell sprak, en de koersen gingen omlaag. Kennelijk heeft de Fed-baas gisteren iets gezegd waar de markten zich toch wel wat van aantrokken, concludeert macro-econoom Edin Mujagic. ‘Hij wees op de onzekerheid, en dat is op zich niets nieuws, maar hij splitste die onzekerheid wel even voor ons in twee stukken: onzekerheid over het toekomstige beleid én onzekerheid over de effecten daarvan op de economie.’ Eigenlijk is het gewoon nog onbekend terrein, die explosie van invoerheffingen: in honderd jaar waren ze niet zo hoog, dus hoe een economie daarop reageert is grotendeels giswerk. Wél constateerde Powell dat de aangekondigde heffingen ook aanzienlijk hoger zijn dan waar hij rekening mee had gehouden, zegt Mujagic. ‘Dat betekent dat ook de economische schade groter zal zijn dan waar hij rekening mee hield.’ See omnystudio.com/listener for privacy information.

Denemarken, Mexico, Panama, Canada en de Europese Unie moeten een coalitie vormen tegen de tarieven die Donald Trump wil instellen. Hij tarieven, wij tarieven. Hij met militaire dreigementen. Wij met militaire dreigementen. Met dat plan is Chrystia Freeland, de Canadese oud-minister van financiën die Justin Trudeau wil opvolgen, op verkiezingscampagne. Bijt Trump in de staart met 135 miljard euro aan extra tarieven, zegt ze. Of dat lukt is de vraag, maar Freeland heeft absoluut een punt. Teveel politieke leiders hopen dat het allemaal zo’n vaart niet zal lopen. Dat is wensdenken. Uit de barrage aan decreten die Trump inmiddels heeft ondertekend is één ding duidelijk: hij zegt wat hij doet en doet wat hij zegt. En opgeven is er niet bij. Paar voorbeelden. Hij vroeg Jordanië en Egypte om samen de gehele bevolking van Gaza op te nemen, omdat de strook volledig in puin ligt. Trump moet hebben geweten dat Palestijnen naar een buurland jagen ongeveer het laatste is waarmee je moet aankomen, en de Jordaanse koning en Egyptische president wilden er niet van horen. Maar gisteren kwam Trump gewoon weer terug met dezelfde eis, en koning Abdullah en president al-Sissi maken zich terecht zorgen over de toorn van Trump, die zal worden uitgedrukt in sancties. Tweede voorbeeld: Groenland. Ondanks de Deense woede over Trumps dreigement om het eiland desnoods met geweld in te lijven, laat hij het thema niet rusten. Tot genoegen van Vladimir Poetin, want die denkt terecht: als Trump uit nationaal militair belang vindt dat hij recht heeft op Groenland, heb ik met hetzelfde argument recht op de Krim. Derde voorbeeld: Oekraïne. Trump heeft Zelensky nog niet helemaal laten vallen, maar hij zoekt duidelijk toenadering tot Poetin, om te gaan onderhandelen over een bestand. Daarbij valt op dat het onderhandelingen worden óver Oekraïne, maar niet mét Oekraïne. Onderhandelen betekent territoriale concessies, en het kan bijna niet anders dan dat de geraffineerde strateeg Poetin en de geroutineerde dealmaker Trump beide denken aan de Krim en een stukje Dombas. Waarover westerse politici tot nu te steeds hebben gezegd: daar gaan wij niet over, dat is aan Oekraïne. Kennelijk is dat volgens Trump onzin. Europa doet er goed aan de lijn van de Canadese Chrystia Freeland te volgen. Zorg als de wiedeweerga voor een lijst tarieven en sancties. Vergeet al die deskundigen die voorspellen dat Trumps tarieven suïcidaal zijn. Hij zegt wat hij doet en hij doet wat hij zegt. Er komt oorlog – een handelsoorlog.See omnystudio.com/listener for privacy information.

De AD Voetbalpodcast staat deze week voor een groot deel in het teken van bekervoetbal. En dan in het bijzonder met de amateurs uit de Bollenstreek. Dat bleek op de eerste bekeravond gelijk een goede zet, want Quick Boys versloeg Fortuna Sittard in Katwijk. Vanuit het speakershok op Nieuw Zuid praat Etienne Verhoeff na met Fabian van der Poll, Thijs Zonneveld en Quick Boys-trainer Thomas Duivenvoorden. ,,Fortuna Sittard kwam niet aan voetballen toe in deze wedstrijd", zegt Zonneveld met verbazing in zijn stem. ,,Het was dik verdiend, deze zege voor Quick Boys. Het had ook 5-1 kunnen zijn voor ze." Opvallend veel profteams sparen in deze tweede ronde van de beker nog belangrijke spelers. ,,Aan de ene kant zeg je als trainer dat de beker belangrijk is, maar je wisselt wel een aantal basisspelers. Kennelijk willen ze andere spelers wat minuten geven, voor ze in het weekend weer op de bank plaatsnemen", zegt Van der Poll. Beluister de hele AD Voetbalpodcast nu via AD.nl, de AD App of jouw favoriete podcastplatform.Support the show: https://krant.nlSee omnystudio.com/listener for privacy information.

Unilever heeft zijn merk Conimex weten te verkopen aan Finse vakbroeders. De deal tekent de uitverkoop van merken die onder nieuwe topman Hein Schumacher is begonnen. Het bedrijf hoopt zo nieuwe markten voor zich te kunnen winnen, met meer focus: liever 30 merken die onaantastbaar zijn dan 400 merkjes die elk jaar om margeverbetering moeten smeken. Conimex is verkocht aan de Finse branchegenoot Paulig, bekend van bijvoorbeeld Santa Maria. Kennelijk hebben de Finnen meer trek in sambal, kroepoek en nasi dan Unilever zelf. Bouwbedrijf BAM hoeft niet langer in het beklaagdenbankje te zitten. Het OM vond niet genoeg bewijs voor omkoping in Afrika waar BAM van verdacht werd. Wel is de bouwer beboet voor een luttele 30.000 euro vanwege 'faciliterende betalingen' bij een Afrikaans project. BAM leverde overigens na eigen onderzoek het bewijs aan waarvoor de laatste boete wordt gegeven. Daarom is het boetebedrag lager. Maar toch is dit niet de eerste keer dat internationaal opererende Nederlandse bedrijven in verband worden gebracht met omkoping. Is dat een risico voor beleggers? Verder leggen we je deze aflevering uit waarom Britse cafés door Guinness-eigenaar Diageo op rantsoen worden zet, waarom de financiële topvrouw van Heineken overstapt naar het geplaagde PostNL én hoe SoftBank voor de tweede keer op rij aan probeert te pappen met Donald Trump.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Unilever heeft zijn merk Conimex weten te verkopen aan Finse vakbroeders. De deal tekent de uitverkoop van merken die onder nieuwe topman Hein Schumacher is begonnen. Het bedrijf hoopt zo nieuwe markten voor zich te kunnen winnen, met meer focus: liever 30 merken die onaantastbaar zijn dan 400 merkjes die elk jaar om margeverbetering moeten smeken. Conimex is verkocht aan de Finse branchegenoot Paulig, bekend van bijvoorbeeld Santa Maria. Kennelijk hebben de Finnen meer trek in sambal, kroepoek en nasi dan Unilever zelf. Bouwbedrijf BAM hoeft niet langer in het beklaagdenbankje te zitten. Het OM vond niet genoeg bewijs voor omkoping in Afrika waar BAM van verdacht werd. Wel is de bouwer beboet voor een luttele 30.000 euro vanwege 'faciliterende betalingen' bij een Afrikaans project. BAM leverde overigens na eigen onderzoek het bewijs aan waarvoor de laatste boete wordt gegeven. Daarom is het boetebedrag lager. Maar toch is dit niet de eerste keer dat internationaal opererende Nederlandse bedrijven in verband worden gebracht met omkoping. Is dat een risico voor beleggers? Verder leggen we je deze aflevering uit waarom Britse cafés door Guinness-eigenaar Diageo op rantsoen worden zet, waarom de financiële topvrouw van Heineken overstapt naar het geplaagde PostNL én hoe SoftBank voor de tweede keer op rij aan probeert te pappen met Donald Trump.See omnystudio.com/listener for privacy information.

In de nacht van 7 januari denkt een 29-jarige man een hoeveelheid drugs te kopen in een woning in Vlaardingen. Dat loopt echter geheel anders: de bewoner wordt in zijn hoofd geschoten en heeft die kogel vervolgens nog maandenlang in zijn hoofd. Met 32.000 euro op zak gaat Hamza naar Vlaardingen, om anderhalve kilo coke te kopen. Eenmaal ter plekke vertrouwt hij het niet meer. Mustafa, de bewoner van het huis wordt naar de keuken gebracht, en zit daar op zijn knieën, met zijn armen op de grond. Als het broertje van het slachtoffer langskomt omdat hij zijn broer niet kan bereiken, moet hij naast hem gaan zitten. Volgens de verdachte gaat zijn wapen per ongeluk af. Volgens de broer van het slachtoffer niet: hij zegt dat er bewust wordt geschoten. Het is aan de rechter om te bepalen wat de waarheid is. De verdachte heeft in ieder geval spijt van de gebeurtenissen, vertelt hij in de rechtbank. ,,Als ik had geweten dat ook de vrouw en het slachtoffer in huis waren, was ik nooit naar binnen gegaan. Drugs en familie houd je gescheiden.‘' Het slachtoffer raakte ernstig gewond en is afhankelijk van zorg, zo bleek voorgelezen in een slachtofferverklaring van zijn vrouw: ,,Hoe kan ik mijn driejarige dochtertje vertellen dat papa nooit meer een verhaaltje voorleest voor het slapengaan? Hoe kan ik mijn zoontje uitleggen dat papa hem nooit meer naar de voetbal brengt of hem blij opwacht op het schoolplein? Verslaggever Stephan Reket volgt de zaak namens AD Rotterdams Dagblad: ,,Ik zal nooit vergeten dat het slachtoffer maandenlang met een kogel in zijn hoofd heeft gelegen, wonder boven wonder dat hij nog leeft. Kennelijk zit er toch een engeltje op de schouder van deze man, hoewel zijn vooruitzichten niet heel positief zijn.‘'See omnystudio.com/listener for privacy information.

❌ FoutWe verbaasden ons alle drie over een artikel in de Telegraaf: ‘Massaal negeren rode kruizen leidt tot langer onderhoud aan snelwegen'.Nu vinden we het uiteraard shocking dat men door een rood kruis rijdt met het risico dat je iemand die daar voor jou aan de weg aan het werk rijdt in gevaar brengt, maar we waren vooral verbaasd over de waarschuwing. Want door te beweren dat men massaal het rode kruis negeert, creëer je daar dan niet juist een negatief socialproof frame mee?Kennelijk doet iedereen het, dus zou ik wel gek zijn om netjes en zoals het hoort de aanwijzingen te volgen? Wat gaat er, los van het hufterige gedrag van de doorrijders, fout in de berichtgeving?De Kia rijders en Bas laten er hun licht over schijnen in de nieuwe aflevering van de podcast, ‘Wat gebeurt er eigenlijk in je hoofd?'.Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

In juni 2025 wordt de European Accessibility Act van kracht in Europa, dus ook in Nederland. Deze richtlijn moet er via lokale wetgeving (Wet digitale overheid, oftewel Wdo) voor gaan zorgen dat het digitale aanbod van bedrijven en overheden toegankelijk wordt voor iedereen. Wat zijn hiervan de implicaties? Luister naar deze nieuwe aflevering van Techzine Talks en hoor er meer over.In een interview dat we inmiddels alweer zo'n zeven jaar geleden hadden met iemand van SiteImprove, hadden we het al over de toegankelijkheid van digitale diensten. In dat geval ging het alleen om websites van overheidsinstellingen en om de EU Web Accessibility Directive die toen van kracht zou gaan worden. Sindsdien heeft de EU stug doorgewerkt aan het uitbreiden van dit soort wetgeving en richtlijnen. Dat heeft geresulteerd in de European Accessibility Act, die een en ander nog een stuk breder trekt. Is het nodig?De voornaamste vraag die je nu wellicht hebt is of dit soort wetgeving überhaupt nodig is. Als je bedenkt dat een gebrek aan goede toegankelijkheid van websites, diensten en producten wereldwijd zo'n 1 miljard mensen treft, lijkt het antwoord voor de hand te liggen. Betere toegankelijkheid is niet alleen nodig omdat het een goed idee is vanuit medemenselijkheid, het is ook commercieel gewoon een logisch stap. Je kunt er in een klap een stuk meer klanten mee binnenhalen. Kennelijk is het echter toch nodig om hiervoor een richtlijn op te tuigen, anders gebeurt het niet.Sinds ons gesprek zeven jaar geleden lijkt er nog niet veel vooruitgang te zijn geboekt. Ook overheden lijken nog maar matig bezig te zijn geweest met toegankelijkheid van hun diensten, volgens een onderzoek van Capgemini. Volgens een ander onderzoek zakt niet minder dan 93 procent van de Nederlandse pagina's voor de toegankelijkheidstest. Beide onderzoeken maken gebruiken van de bekende standaarden van het Web Content Accessibility Guidelines (WCAG). Deze zijn opgesteld door de leden van Worldwide Web Consortium (W3C).In deze aflevering van Techzine Talks bespreken we wat de nieuwe wetgeving betekent voor organisaties en hoe je ermee aan de slag gaat. Een klein jaar lijkt nog een lange tijd, maar de WCAG-richtlijnen zijn behoorlijk streng. Het is zaak om er tijdig naar te kijken en er iets aan te doen.

Als wij zeggen Hey now... en jij moet daarna het liedje aanvullen, wat zing je dan? Kennelijk is je keuze veelzeggend voor welke generatie je bent. Of in Nynkes geval, bij welke generatie je echt hoort. Anne en Hanneke hadden een heerlijk uitje en troffen elkaar bij de premiere van Dikkie Dik waar een showbizzkind zich openbaarde. Alex heeft issues; het huiswerk van zijn dochter gaat het boven de pet. En hij heeft hot takes over het boek over de anxious generation. En wat betreft de sokken, volgens Nynke zijn we het maisdoolhof der millennialkledij-issues nog laaaannnggg niet uit. Wordt vervolgd.Tot snel weer!Alex, Anne, Nynke en de proefsleuf van HannekeOeh, hier het HEY NOW linkje -> https://www.instagram.com/reel/C8KNKtUR811/?igsh=MW9zM3ZxNDRsbTU5dQ==___________Sponsor van deze aflevering is YOKUU. Koop nu jouw hardwerkende poetsproducten! Met de code ikkeniemanddie krijg je 20% korting op yokuu.nl.Sponsor van deze aflevering is In The Air. Dikkie Dik en de Verdwenen Knuffel is nu te zien in de bioscoop. Ga naar www.dikkiedikdefilm.nl/#tickets en koop je kaartje!Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

De Duitse publieke omroep ARD hield een enquête over verschillende culturen in die Mannschaft. Uit de enquête blijkt dat zo'n twintig procent van de ondervraagden meer witte spelers in het nationale team zou zien. ‘Een racistisch onderzoek', is het oordeel van verschillende spelers en een woedende bondscoach. Kamran Ullah (De Telegraaf) noemt het onderzoek ‘olie op het vuur' in een gepolariseerd land, maar denkt dat de uitslag laat zien dat het een terechte vraag is. ‘Kennelijk is dit een onderwerp waar mensen het over hebben.' Hugo Lochtenberg snapt niet dat zo'n vraag überhaupt gesteld wordt. “Het is een totaal raadsel wat men hiermee beoogd.” Spraakmaker Frank Helmink, directeur Buma Cultuur vraagt zich dit ook af en is overigens niet verbaast over de uitkomst. “In een land waar 20% of de AFD stemt dan weet je toch dat dit eruit komt?” 

Caroline van der Plas is een week voor de Europese verkiezingen naar Brussel afgereisd. De BBB-leider ging daar in gesprek met ambtenaren om de mestregels voor boeren te bespreken. In tegenstelling tot wat er tijdens de presentatie van het hoofdlijnenakkoord gezegd werd, ging Van der Plas niet 'met de vuist' op tafel. "Dit is een andere Van der Plas dan we op papier in het hoofdlijnenakkoord hebben", zegt Freek Staps, hoofdredacteur van ANP Nieuws. "Dat is snel gegaan." Ook EU-correspondent Clara van de Wiel was "verbaasd" over het optreden van Van der Plas, mede omdat de Eurocommissaris niet aanwezig was voor het gesprek. "Die ambtenaren waarmee ze in gesprek was, gaan over een tijdje wat anders doen", legt Van de Wiel uit. "Het riep veel vragen bij me op. Ik ga uit van het positieve scenario dat ze op zoek was naar informatie over hoe het precies werkt." Zo kijkt Staps er ook naar. "Ik vermoed dat je tussen de regels door kan lezen dat er is uitgelegd hoe dit werkt aan Van der Plas." Van de Wiel snapt wel waarom. "Het is ook heel ingewikkeld hoe het hier in Brussel werkt", zegt de EU-correspondent. "Het is nooit verkeerd om uitleg te krijgen en daar hoef je je ook niet voor te schamen. Ik leer ook nog elke dag. Het is positief als ze hierheen is gekomen om te leren." Maar gaat het zin hebben? "Kennelijk heeft ze het gevoel deze uitspraken een week voor de verkiezingen uit te spreken. Dat is wel opvallend. Je zou het kunnen zien als campagnetrip", aldus Van de Wiel. Verder in het Mediaforum: de Nederlandse houding over de Europese verkiezingen, stilhouden van nieuws en het nieuws rondom de Europese verkiezingen. 

De Kamerbrede klopjacht op de voorgestelde Transgenderwet was allang geopend, en nu dient NSC deze wetswijziging voortijdig het nekschot toe. Kennelijk zijn procedures toch niet zó belangrijk. Zelfs niet voor de partij die altijd alles volgens het boekje wil. Lees hier het artikel: https://decorrespondent.nl/15252/voor-nsc-zijn-procedures-heilig-tenzij-het-om-transgenderrechten-gaat Wil je vrijblijvend kennismaken met ons journalistieke platform? Schrijf je in voor de proefmail en ontvang gratis een selectie van onze beste verhalen in je inbox: decorrespondent.nl/proefmail ****** Voor de beste en meest privacyvriendelijke luisterervaring kun je terecht in de Correspondent-app. Ontdek 500+ shows en verhalen en ga in gesprek met je favoriete correspondenten. Download de app snel in de app-store! Geen lid? Maak ook onafhankelijke journalistiek mogelijk en krijg toegang tot de app: corr.es/wordlid. ****** Productie: Tom Ruijg Voor vragen, opmerkingen of suggesties mail naar post@decorrespondent.nl

De Kamerbrede klopjacht op de voorgestelde Transgenderwet was allang geopend, en nu dient NSC deze wetswijziging voortijdig het nekschot toe. Kennelijk zijn procedures toch niet zó belangrijk. Zelfs niet voor de partij die altijd alles volgens het boekje wil. Lees hier het artikel: https://decorrespondent.nl/15252/voor-nsc-zijn-procedures-heilig-tenzij-het-om-transgenderrechten-gaat Wil je vrijblijvend kennismaken met ons journalistieke platform? Schrijf je in voor de proefmail en ontvang gratis een selectie van onze beste verhalen in je inbox: decorrespondent.nl/proefmail ****** Voor de beste en meest privacyvriendelijke luisterervaring kun je terecht in de Correspondent-app. Ontdek 500+ shows en verhalen en ga in gesprek met je favoriete correspondenten. Download de app snel in de app-store! Geen lid? Maak ook onafhankelijke journalistiek mogelijk en krijg toegang tot de app: corr.es/wordlid. ****** Productie: Tom Ruijg Voor vragen, opmerkingen of suggesties mail naar post@decorrespondent.nl

Extraparlementair‽ Iedereen lijkt het te willen. Maar niemand lijkt te weten wat het is. En er zijn meer onheldere kwesties deze week. Met Pieter Omtzigt kun je geen afspraken maken is het verwijt van de andere drie uit de tot voor kort beoogde coalitie. Evengoed waren ze waren er bijna uit met z'n vieren. Dat kan niet allebei waar zijn, natuurlijk.Of neem het rechtse kabinet waar de kiezer vol overtuiging om zou hebben gevraagd. Maar de motie die dat moet bevestigen, haalt bij stemmingen tot drie keer toe geen meerderheid. Wat wel duidelijk wordt, denkt Leendert, is dat een extraparlementair kabinet niet kan werken. Want daarvoor zou de grootste partij een centrumpartij moeten zijn, zodat er ook wat linksere partijen aan kunnen sluiten. Maar linkse partijen die samenwerken met de PVV is een kansloos scenario, ziet Mark. Hij trekt daarom de conclusie dat de PVV al buitenspel staat. Kennelijk stevenen we toch af op een centrum-links kabinet.   Vandaag hoor je Martin Bosma (PVV), Joost Eerdmans (JA21), Dilan Yeşilgöz (VVD), Geert Wilders (PVV), Pieter Omtzigt (NSC), Rob Jetten (D66), Kim Putters (veel meer dan een PvdA-lid), Jimmy Dijk (SP), Ronald Plasterk (ook veel meer dan een PvdA-lid).   Deze aflevering is gemaakt door Leendert Beekman, Mats Akkerman en Mark Beekhuis.  See omnystudio.com/listener for privacy information.

Hoe kun je door muziek leren anders naar de wereld te kijken? Dat weet Terzij De Horde-zanger en homo universalis Joost Vervoort als de beste. Het belang van Extinction Rebellion, de schoonheid van Marsman, de levenskracht van dode muziek: het zit er allemaal in. Nu inclusief indiefolk en psychedelische jazz! (uit: Verzamelde gedichten (1941) van Hendrik Marsman) De kenner weet nu al genoeg: naast mij staat Joost Vervoort, de homo universalis van de tegenwoordige tijd. Hij is gepromoveerd ecoloog, was onderzoeker in Oxford, en werkt tegenwoordig als universitair hoofddocent Transformatieve Verbeelding bij de Universiteit Utrecht. Daarbij betrekt hij onder meer games, psychedelica en de fossiele industrie. Zijn doel: de grenzen doorbreken van de manier hoe we momenteel met de toekomst omgaan.  Maar goed, dat is slechts het begin. Joost is ook zanger van de Nederlandse blackmetalband Terzij De Horde. Hij leidt een meditatiegroep. Vertaalt gedichten. En hij schildert, waaronder het artwork van albums.  In dit uur van Dood & Verderf praten we over het prisma dat al zijn denken en doen transformeert naar zijn werk en expressie: maatschappelijke verbeelding. Hoe kan deze wereld ook zijn? En hoe bereik je dat? Om daarachter te komen, beluisteren we zijn favoriete platen en bespreken we wat die betekenen voor die maatschappelijke verbeelding. De playlist Zwaar Aanbevolen 6. Harm's Way - Devour (Common Suffering, 2023) Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van Zware Metalen, spreekt van een lastige opdracht om een plaat te vinden voor een hoek waarvan Joost waarschijnlijk de ontwikkelingen wel kent. “Ik ga daarom puur af op de thematiek van deze aflevering”, zegt Maarten. “Maatschappelijke problemen, technologie en de apocalyps. Dit alles staat ook centraal op Common Suffering, de nieuwe van Harm's Way.” Frontman James Pligge is, net als Joost, in het dagelijks leven docent en bekend van zijn running man-meme. Op Common Suffering komen de drie thema's van Terzij De Horde volgens Maarten op een vernietigende wijze aan bod: “Soms is een koerswijziging overbodig en weegt authenticiteit zwaarder. Harm's Way levert al jaren het bewijs en dat is met het massieve Common Suffering niet anders. Kennelijk heb je als band vijf albums én vijf jaar pauze nodig om met de meest destructieve plaat op de proppen te komen. Wij zullen in de toekomst weer geduldig zijn. Hulde!" “Daarnaast zou Terzij De Horde enkele weken geleden in DB's een hardcore-setlist spelen, dus ik verwacht dat Joost niet vies is van wat hardcore en metalcore.” Bekijk de recensie van Harm's Way – Common Suffering op Zware Metalen

Consultancy FUD, Bitcoin Bashen, Macro analyse, de laatste #qnt  @QuantHQ  update, het zit er allemaal in!  00:00:00 Introductie 00:10:00 Prijs 00:13:30 Consultancy FUD 00:28:00 Internationaal Betaalverkeer 00:32:00 Sibos 00:39:00 Quant Smart Audit 00:56:50 Humeur in de Downtrend 01:07:00 Conclusie Smart-contract Audit https://quant.network/quant-smart-audit/  Jeff Bezos “The stock is not the company and the company is not the stock https://www.youtube.com/shorts/2QtBSejOO-s @QuantNetwork YouTube https://www.youtube.com/c/QuantNetwork QNT price  https://www.coingecko.com/ The Quamfy Show Website https://www.thequamfyshow.com  Quanterscan  Https://www.Quanterscan.com   Quant Library https://t.me/quantlibrary  Do you want to help support the show? We created an Ethereum address for donations: 0xbDd1C73408E1E0ae165cA73AFB5F2E64E886AE37 https://www.thequamfyshow.com General: Every Thursday, at 18:00 CET, a new Quamfy Show! All you need to know about the Quamfy Lifestyle, but made simple!   Music by: https://tinyurl.com/24zb36nv We are on: * Twitter https://twitter.com/TheQuamfyShow * Spotify https://tinyurl.com/3wrsur42 * YouTube https://www.youtube.com/c/TheQuamfyShow  * Podbean https://thequamfyshow.podbean.com/ #QRC21 #TQS The International Quamfy community: * NL/BE Quant Group https://t.me/Dutchqnt  * $Counchill$ of Quamf - FA ALL DAY https://t.me/counchill  * Quamfy Lounge (Price chat) https://t.me/QUAMFYLOUNGE_2  * Council of Quamf - QNT fundamental analysis https://t.me/councilofquamf * QNT Trading & On Chain Analysis https://t.me/QNTTrading Official Channels: * Quant Community Channel “Main” https://t.me/QuantOverledger  * Website:  https://www.quant.network  * GitHub:  http://www.github.com/quantnetwork  * Twitter:  https://twitter.com/quant_network  Our Exchanges and Brokers: * Coinmetro: https://coinmetro.com/?ref=jarno * Unizen: https://trade.unizen.io/account/signup?ref=6UT2HC39 * Bitcoinmeester: https://www.bitcoinmeester.nl/?r=100077550 * Bitvavo: https://bitvavo.com/?a=03889DE34C * Crypto .com https://crypto.com/app/2enw9fc23d * Coinbase https://www.coinbase.com/join/de%20sno_s #QRC21

Tja, planeet Mercurius... wat valt daar nou over te melden? Kennelijk kan ik er een hele aflevering mee vullen. Maar alle gekheid op een stokkie: op dit moment is het ruimtevaartuig Bepi Colombo (ESA/JAXA) op weg naar Mercurius om daar zo rond december 2025 te arriveren, dus dat zal toch ook zeker een reden hebben.Mercurius:https://en.m.wikipedia.org/wiki/Mercury_(planet)The mysterious origins of Mercury's hollows might answer bigger questions:https://www.astronomy.com/science/the-mystery-of-mercurys-hollows/Foto van de staart van Mercurius:https://apod.nasa.gov/apod/ap220503.htmlDe Zimmerman en Space podcast is gelicenseerd onder een Creative Commons CC0 1.0 licentie.http://creativecommons.org/publicdomain/zero/1.0

Terwijl de Heilige Koe Barbecue nog na smeult van bewezen diensten in seizoen 4, kwamen in de zomer verzoeken binnen voor wat rentmeester-restantjes. Daarom, in het kader van pragmatisch onderwijs, vat Benaiah nog eenmaal de koe bij de horens deze nazomer. Want leven om te geven vraagt om de nodige oefening. Dat oefening niet optioneel maar noodzakelijk is, blijkt wel uit het verhaal van een arme weduwe. Kennelijk is God meer onder de indruk van ons zaaien dan ons zingen.Benaiah geeft ondertussen een inkijkje hoe zijn eigen geef-groeicurve in gang werd gezet met grote weerzin en scepticisme. Bijbelpassages: Mar. 6:4; Luk. 12:34; Luk. 16:11; Mak. 12:41-44; 1 Sam. 16:7; 2 Kor. 9:6; Mar. 4:3, 8; 2 Kor 9:10.Info & Sponsoring: https//saintk9.nl. Vragen, aanvullingen en opmerkingen: podcast@saintk9.comBestel het boek ‘Leven om te geven' en ondersteun een Nepalese weeshuis via https://www.gideonboeken.nl/leven-om-te-geven

Op de G-7 in Japan klonk stoere taal tegen China. Diplomatiek vuurwerk was het. Het was hoog tijd om de Chinezen eens stevig de oren te wassen over hun dwingelandij, ondermijning van de westerse belangen, diefstal van westerse kennis, schending van de mensenrechten, bedreiging van Taiwan en de regio en wurgcontracten met ontwikkelingslanden. Dat moet afgelopen zijn.  Klaarblijkelijk geloven de G-7 in sprookjes. Want in werkelijkheid zijn de economieën van China, Europa en de Verenigde Staten zo verstrengeld dat plannen om de afhankelijkheid van China te verminderen niet meer zijn dan een slag in de lucht. Of er komt een economische kaakslag terug. China heeft het gebruik van geheugenchips van het Amerikaanse merk Micron verboden omdat ze niet voldoen aan de Chinese eisen voor cyberveiligheid. Wraak voor de  ASML-kwestie? Of voor wat de Chinezen de hetze tegen Huawei noemen? Reken maar.  De werkelijkheid is simpel. Chinese luchtvaartmaatschappijen hebben duizenden Boeings en Airbussen, met eigen assemblagefabrieken. De Duitse en Amerikaanse auto-industrie vindt voor een onmisbaar groot deel plaats in China, 90 procent van de Amerikaanse antibiotica komt uit China. Amerika is de grootste Chinese handelspartner, Nederland trouwens de zevende. Tijdens de Chinese lockdown lagen zo ongeveer het hele mondiale containerverkeer en de wereldwijde aanvoerketens plat. We kunnen niet zonder China. Ontkoppeling is niet alleen onmogelijk, het zou suïcidaal zijn.   De regering-Biden legt veel nadruk op de noodzaak van ontkoppeling. Europese Commissievoorzitter Ursula von der Leyen heeft een politiek eufemisme bedacht: we moeten niet ontkoppelen, maar de risico's verminderen – ‘de-risking' is het nieuwste politieke modewoord. Wat het precies betekent weet niemand.  In de wirwar van anti-Chinees sentiment kwam Joe Biden aan het eind van de G-7 met verstandige taal. Pogingen om de afhankelijkheid van China te beperken zijn altijd de moeite waard, maar we kunnen beter proberen de ijskoude relatie wat te ontdooien, betoogde hij. Dat had hij op de G-20 top ook met Xi Jinping afgesproken, maar toen kwam, zoals Biden het nu noemt, ‘die idiote ballon die was gevuld met het equivalent van twee wagons aan spionageapparatuur.' Minister Blinken zegde na dat incident een reis naar Peking af, die was opgezet ter voorbereiding van een telefoongesprek of topontmoeting tussen Biden en Xi. Kennelijk wordt dat initiatief hervat. Dat zou uitstekend nieuws zijn, beter dan het diplomatieke vuurwerk tijdens de G-7. Trouwens, wat staat er ook weer op alle vuurwerk? Juist – made in China. Kijk voor alle columns van Bernard Hammelburg op www.bnr.nl/bernardhammelburgSee omnystudio.com/listener for privacy information.

Op de G-7 in Japan klonk stoere taal tegen China. Diplomatiek vuurwerk was het. Het was hoog tijd om de Chinezen eens stevig de oren te wassen over hun dwingelandij, ondermijning van de westerse belangen, diefstal van westerse kennis, schending van de mensenrechten, bedreiging van Taiwan en de regio en wurgcontracten met ontwikkelingslanden. Dat moet afgelopen zijn.  Klaarblijkelijk geloven de G-7 in sprookjes. Want in werkelijkheid zijn de economieën van China, Europa en de Verenigde Staten zo verstrengeld dat plannen om de afhankelijkheid van China te verminderen niet meer zijn dan een slag in de lucht. Of er komt een economische kaakslag terug. China heeft het gebruik van geheugenchips van het Amerikaanse merk Micron verboden omdat ze niet voldoen aan de Chinese eisen voor cyberveiligheid. Wraak voor de  ASML-kwestie? Of voor wat de Chinezen de hetze tegen Huawei noemen? Reken maar.  De werkelijkheid is simpel. Chinese luchtvaartmaatschappijen hebben duizenden Boeings en Airbussen, met eigen assemblagefabrieken. De Duitse en Amerikaanse auto-industrie vindt voor een onmisbaar groot deel plaats in China, 90 procent van de Amerikaanse antibiotica komt uit China. Amerika is de grootste Chinese handelspartner, Nederland trouwens de zevende. Tijdens de Chinese lockdown lagen zo ongeveer het hele mondiale containerverkeer en de wereldwijde aanvoerketens plat. We kunnen niet zonder China. Ontkoppeling is niet alleen onmogelijk, het zou suïcidaal zijn.   De regering-Biden legt veel nadruk op de noodzaak van ontkoppeling. Europese Commissievoorzitter Ursula von der Leyen heeft een politiek eufemisme bedacht: we moeten niet ontkoppelen, maar de risico's verminderen – ‘de-risking' is het nieuwste politieke modewoord. Wat het precies betekent weet niemand.  In de wirwar van anti-Chinees sentiment kwam Joe Biden aan het eind van de G-7 met verstandige taal. Pogingen om de afhankelijkheid van China te beperken zijn altijd de moeite waard, maar we kunnen beter proberen de ijskoude relatie wat te ontdooien, betoogde hij. Dat had hij op de G-20 top ook met Xi Jinping afgesproken, maar toen kwam, zoals Biden het nu noemt, ‘die idiote ballon die was gevuld met het equivalent van twee wagons aan spionageapparatuur.' Minister Blinken zegde na dat incident een reis naar Peking af, die was opgezet ter voorbereiding van een telefoongesprek of topontmoeting tussen Biden en Xi. Kennelijk wordt dat initiatief hervat. Dat zou uitstekend nieuws zijn, beter dan het diplomatieke vuurwerk tijdens de G-7. Trouwens, wat staat er ook weer op alle vuurwerk? Juist – made in China. Kijk voor alle columns van Bernard Hammelburg op www.bnr.nl/bernardhammelburgSee omnystudio.com/listener for privacy information.

Samen naar de volgende stap

Cultuurrelativisten plaatsen vraagtekens bij elke prestatie van de westerse samenlevingen, en nu ook bij die van oorlogshelden. Verslaggever Wierd Duk in een nieuwe aflevering van de podcast Het Land van Wierd Duk: „Verzetshelden mogen niet langer zo worden genoemd, want ‘het waren ook maar mensen met al hun tekortkomingen', vindt het Verzetsmuseum. Kennelijk is iedere westerling altijd schuldig en een dader, ook al voldoet een verzetsheld aan de hoogste morele normen.” Verder in de podcast: de rellen rond de Marokkaanse winst op het WK. Racisme aan het Britse koninklijk hof? En: hoe is het met Jenny Douwes en de blokkeerfriezen.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Op één van de oudste circuits op de kalender - het kloppende hart van de Ferrari-fans - was de druk voor de Scuderia dit weekend bijzonder hoog. Om nog maar te zwijgen van de oppermachtige Red Bull van Max Verstappen, die zich niet liet opjutten en de juiste keuzes voor de winst wist te maken. En dan was daar nog de verrassende Nederlandse debutant: Nyck de Vries! Een ander kleurtje op de auto en zelfs een klein verkleedpartijtje. Kennelijk had Ferrari niet echt opgelet hoe goed Mercedes dat de laatste jaren afging óf ze waren gewoon geheel overtuigd van hun eigen kracht. Een prachtige pole position van Charles Leclerc kan de illusie nog in stand hebben gehouden, maar wie vanaf de vrijdagmiddag goed had opgelet wist: Red Bull gedroeg zich als een jagende leeuw. Luister nu de nieuwste #F1SA waarin Marjolijn en Johan de #ItalianGP bespreken: Geen uitzending missen? Abonneer je dan via je favoriete podcast app! Reageren? Dat kan het snelst via Twitter naar @F1SpoilerAlert (https://twitter.com/F1SpoilerAlert), @marjolijn (https://twitter.com/marjolijn) of @johanvoets (https://twitter.com/johanvoets) Wil je vorige afleveringen van F1 Spoiler Alert terugluisteren of je abonneren op onze show? Check dan https://www.f1spoileralert.nl Direct abonneren op onze feed? Kan ook natuurlijk: https://www.f1spoileralert.nl/rss Meer podcasts van Numrush luisteren? Bekijk het overzicht op http://numrush.nl/podcasts/

Het avondje Europa en Conference League voetbal was niet om over naar huis te schrijven voor de Nederlandse ploegen. PSV speelde met 1-1 gelijk tegen Bodø/Glimt. Feyenoord verloor met 4-2 van Lazio Roma. Alleen AZ pakte drie punten Dnipro. In de AD Voetbalpodcast blikt Etienne Verhoeff terug op die duels met Rik Elfrink. 'PSV zit in een wak', beschouwt Elfrink de wedstrijd. 'Ze kwamen er niet goed uit. Dat Bodø/Glimt was in deze uitwedstrijd vrij armoedig aan de bal. Vertessen kreeg wel een enorme kans in de eerste helft. Die moet erin. PSV moet van zo'n tegenstander winnen met al die Champions League pretenties. Dat lukt niet en dan werken ze zich weer in de nesten in de Europa League.' Niet alleen op het veld verbaasde PSV Elfrink. Ook in de persconferentie na het duel.‘Wat mij verbaasde was dat Van Nistelrooij na afloop het voor zijn spelers opnam. Je hebt toch het gevoel dat PSV in het hemd staat in Europa. Je had het idee dat Van Nistelrooij en warme trui wilde zijn voor zijn spelers. En nog opvallender was dat hij zei dat PSV geen kampioen hoeft te worden, maar mee moet doen om de titel. Dat is echt wel anders dan wat technische directeur John de Jong in juli zei: PSV moet over Ajax heen.' Feyenoord was benieuwd waar het met dit team Europees stond. Tegen Lazio Roma kreeg het al snel antwoord. ‘Je hebt Feyenoord toch best hoog zitten. En na die start in de eredivisie denk je, er is iets aan het ontstaan. Maar 3-0 bij rust tegen Lazio is dan wel een tegenvaller. Gelukkig heb je een poulesysteem en kan je nog van alles goedmaken, maar dit is wel teleurstellend.' Verder een vooruitblik op het eredivisieweekend met AZ-FC Twente als leukste wedstrijd en John Lammers van Heracles Almelo in Op weg naar de eredivisie. Beluister de podcast nu via AD.nl, de AD App of jouw favoriete podcastplayer.Support the show: https://krant.nlSee omnystudio.com/listener for privacy information.

Hoe om te gaan met de demonstrerende boeren, waarvan de harde kern overgaat tot intimidatie en bedreigingen? ,,Geconfronteerd met radicale maatregelen door de overheid, is het logisch dat boeren de grenzen van het demonstratierecht opzoeken. Dom en ontoelaatbaar dat een aantal daar overheen gaat”, zegt verslaggever Wierd Duk in een nieuwe aflevering van de podcast Het Land van Wierd Duk. ,, Dat is in een rechtsstaat onacceptabel.” Duk constateert dat de BBB van Caroline van der Plas inmiddels een brede aanhang organiseert ‘niet alleen op het platteland, ook in de stedelijke gebieden'. ,,Kennelijk is BBB nu de partij waarop veel mensen hun hoop vestigen in troebele tijden.” Verder in de podcast: er lijkt maar geen einde te komen aan de instroom van grote groepen immigranten. Inmiddels melden zich duizend asielzoekers per week bij de opvang in Ter Apel. Duk: ,,Het feit dat er telkens zwakke politici op het asieldossier worden gezet duidt erop dat die hoge instroom de regering eigenlijk niks kan schelen. Misschien denken ze: van al die mensen krijgen we een deel wel aan het werk, goed voor het bedrijfsleven.” See omnystudio.com/listener for privacy information.

Veel ophef over de Britse poging om asielzoekers onder te brengen in Rwanda. De vlucht werd door Europese rechters op het laatste moment verboden. ,,Best een racistische gedachte dat asielzoekers in een Afrikaans land zoveel slechter zouden worden behandeld dan in Engeland”, merkt verslaggever Wierd Duk op in een nieuwe aflevering van de podcast ‘Het Land van Wierd Duk'. ,,Kennelijk moeten westerse democratieën zich verplicht voelen om iedereen die zich er meldt op te nemen.” Verder in de podcast: boeren op Schiermonnikoog, die al jaren bezig zijn om de stikstoofuitstoot op hun bedrijven te verminderen, dreigen de dupe te worden van de nieuwe kabinetsplannen. En: wat bezielt zoveel mensen om geloof te hechten aan complottheorieën en zelfs over te gaan tot bedreigingen en geweld? Duk: ,,Als alle zekerheden zijn weggevallen, zoeken veel mensen houvast in sektarische gemeenschappen.” En over uitblijvende onderhandelingen rond Oekraïne: ,,Mogelijk willen de Amerikanen de oorlog zo lang mogelijk rekken om Poetin militair uit te putten. In dit scenario zijn de Oekraïners onze militairen op het slagveld.” See omnystudio.com/listener for privacy information.

Dmitri Peskov, woordvoerder van Vladimir Poetin, is een echte Slavische brombeer, die de ene cynische opmerking op het andere sarcastische commentaar stapelt, maar hij is wel een oude rot in het vak. ‘In de moderne wereld is het onmogelijk om een land te isoleren, vooral als het zo groot is als Rusland,’ zei hij, als commentaar op de totaal mislukte ‘Top van de Amerika’s,’ in Los Angeles. Die topconferentie, die af en toe wordt gehouden, brengt de Noord- en Zuid-Amerikaanse landen bijeen, en dit keer was Joe Biden de gastheer. Hij begon met een diplomatieke faux-pas door de presidenten van Venezuela, Nicaragua en Cuba niet uit te nodigen. Met als gevolg dat de leiders van Mexico, El Salvador, Guatemala en Honduras uit protest wegbleven. Zo werd, schreef Politico, de ‘Top van de Amerika’s’ een ‘Top van sommige Amerika’s'. Het had allemaal te maken met Rusland. De landen die Biden niet uitnodigde hebben uitstekende banden met Rusland. Maar dat geldt voor veel andere Latijns-Amerikaanse landen ook. Met de Braziliaanse president Bolsonaro – bijgenaamd ‘de Trump van de Tropen’ – had hij wél een ontmoeting, hoewel die daags voor de inval in Oekraïne nog bij Poetin was langs geweest, en de handelsrelatie met Rusland gewoon voortzet. Wat Biden probeerde was de Latijns-Amerikaanse handen op elkaar te krijgen voor een gezamenlijk anti-Ruslandbeleid. Daar hadden de bezoekende regeringsleiders geen oren naar. Sterker nog, net als veel Aziatische landen, zien die niets in het isoleren van Poetin als middel om de oorlog in Oekraïne te beëindigen. Op de agenda stond ook een debat over migratie, maar dat vinden de Latijns-Amerikaanse leiders een Amerikaans probleem – en terecht, want het gaat alleen over de bestorming van de Mexicaans-Amerikaanse grens door vluchtelingen. En dan de keuze van Los Angeles als plaats van samenkomst. ‘Een van de meest diverse steden,’ noemde de Californische gouverneur Newsom het in een welkomstwoord. Premier Briceño van Belize zag het net even anders: ‘Het beste en het slechtste van de Amerika’s,’ noemde hij het. De stad is vergeven van zwervers en daklozen, maar in het restaurant, op de 71ste verdieping van het hotel waar alle gasten zaten, koste een torentje zeevruchten 175 dollar. De top eindigde zonder dat iemand begreep waar die eigenlijk over was gegaan. Joe Biden, kon het niet uitleggen. Kennelijk had hij zelf ook geen idee. Over Bernard Hammelburg Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context. Luister live woensdagochtend om 06:25 in De Ochtendspits of wanneer je wilt via bnr.nl/bernard-hammelburg, Apple Podcast of Spotify. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Dmitri Peskov, woordvoerder van Vladimir Poetin, is een echte Slavische brombeer, die de ene cynische opmerking op het andere sarcastische commentaar stapelt, maar hij is wel een oude rot in het vak. ‘In de moderne wereld is het onmogelijk om een land te isoleren, vooral als het zo groot is als Rusland,' zei hij, als commentaar op de totaal mislukte ‘Top van de Amerika's,' in Los Angeles.  Die topconferentie, die af en toe wordt gehouden, brengt de Noord- en Zuid-Amerikaanse landen bijeen, en dit keer was Joe Biden de gastheer. Hij begon met eendiplomatieke faux-pas door de presidenten van Venezuela, Nicaragua en Cuba niet uit te nodigen. Met als gevolg dat de leiders van Mexico, El Salvador, Guatemala en Honduras uit protest wegbleven. Zo werd, schreef Politico, de ‘Top van de Amerika's' een ‘Top van sommige Amerika's'. Het had allemaal te maken met Rusland. De landen die Biden niet uitnodigde  hebben uitstekende banden met Rusland. Maar dat geldt voor veel andere Latijns-Amerikaanse landen ook. Met de Braziliaanse president Bolsonaro – bijgenaamd ‘de Trump van de Tropen' – had hij wél een ontmoeting, hoewel die daags voor de inval in Oekraïne nog bij Poetin was langs geweest, en de handelsrelatie met Rusland gewoon voortzet. Wat Biden probeerde was de Latijns-Amerikaanse handen op elkaar te krijgen voor een gezamenlijk anti-Ruslandbeleid. Daar hadden de bezoekende regeringsleiders geen oren naar. Sterker nog, net als veel Aziatische landen, zien die niets in het isoleren van Poetin als middel om de oorlog in Oekraïne te beëindigen.  Op de agenda stond ook een debat over migratie, maar dat vinden de Latijns-Amerikaanse leiders een Amerikaans probleem – en terecht, want het gaat alleen over de bestorming van de Mexicaans-Amerikaanse grens door vluchtelingen. En dan de keuze van Los Angeles als plaats van samenkomst. ‘Een van de meest diverse steden,' noemde de Californische gouverneur Newsom het in een welkomstwoord. Premier Briceño van Belize zag het net even anders: ‘Het beste en het slechtste van de Amerika's,' noemde hij het. De stad is vergeven van zwervers en daklozen, maar in het restaurant, op de 71ste verdieping van het hotel waar alle gasten zaten, koste een torentje zeevruchten 175 dollar. De top eindigde zonder dat iemand begreep waar die eigenlijk over was gegaan. Joe Biden, kon het niet uitleggen. Kennelijk had hij zelf ook geen idee. Over Bernard Hammelburg Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context. Luister live woensdagochtend om 06:25 in De Ochtendspits of wanneer je wilt via bnr.nl/bernard-hammelburg, Apple Podcast of Spotify.    See omnystudio.com/listener for privacy information.

Vorige week werd mij gevraagd commentaar te geven op de overname van DSM. Ik had vijf minuten om me voor te bereiden. Ja, het is geen fusie, maar gewoon een overname. Dat blijkt wel uit de premie die er voor Firmenich betaald werd. Dat is op zich geen probleem. De overname ligt volledig in lijn met het beleid dat DSM al jaren uitdraagt: steeds verder opklimmen in de waardeketen, steeds meer toegevoegde waarde leveren met hogere marges. Wat ik in deze snelle analyse had gemist, was de verhuizing van het bedrijf naar Zwitserland. Voor een belegger maakt dat natuurlijk niet uit. De meeste beleggers in DSM zijn toch internationaal. Voor Nederland maakt het wel uit als een bedrijf zijn Nederlandse nationaliteit opgeeft. Ja maar, meneer Van Zeijl, het volledige DSM-management gaat leiding geven aan de nieuwe combinatie en de notering blijft in Amsterdam, dus wat zeurt u nou? Bedenk: managers mogen komen en gaan, de Zwitserse nationaliteit blijft altijd bestaan. En die Amsterdamse beursnotering stelt niets voor, de AEX staat vol met buitenlandse bedrijven. Bij de verhuizing van Unilever en Shell was er nog wel wat reuring, maar nu niets, nada. Geen opgewonden politici in talkshows over dit verlies. Logisch zult u zeggen, want wat maakt het uit. Er zijn immers straks twee hoofdkantoren, waarvan een in Nederland. En in het persbericht staat toch dat DSM gewoon zal blijven investeren? Dat zijn goedkope woorden die een pr-afdeling standaard in de kast heeft liggen. Ik was in 2017 bij de opening van het Biotechnology Center in Delft, bij het oude Gist-Brocades. Co-ceo Geraldine Matchett zei toen tegen mij: ‘Wij hadden hier niet gestaan als DSM geen Nederlands bedrijf was geweest.’ En nu beweert men als het zo uitkomt precies het tegenovergestelde. Dit heeft een langetermijneffect op de Nederlandse economie. Ik draag als Nederlander en als belegger DSM een warm hart toe. Maar deze liefde is blijkbaar niet wederzijds. Ondanks de lange Nederlandse historie wordt het Nederlanderschap als wisselgeld ingeleverd om een goede deal te kunnen sluiten. Tijd voor Nederland om zich ook koeler op te stellen tegenover dit soort bedrijven. En misschien ook eens tijd om als Nederland in de spiegel te kijken. Waarom zijn bedrijven eigenlijk in Nederland? Wat maakt het als vestigingsland aantrekkelijk? En dan niet meteen aan lagere belastingen denken, maar vraag je af hoe je je als een goede gastheer kunt gedragen. Geen demonstraties of makkelijke scheldkanonnades tegen het ‘grootkapitaal’, maar communiceren en bedenken wat je voor elkaar kan betekenen. Vraag niet alleen wat het Nederlandse bedrijfsleven voor u kan doen, vraag ook wat u kan doen voor het Nederlandse bedrijfsleven. Over de column van Corné van Zeijl Corné van Zeijl is analist en strateeg bij vermogensbeheerder Actiam en belegt ook privé. Reageer via corne.vanzeijl@actiam.nl. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Voor groei is moed nodig. Vaak houden we dit tegen vanwege onze manier van denken. Kennelijk heeft het nog een functie, levert het je nog wat op, op onbewust niveau anders zou je het niet doen. Angst voor je eigen succes want dan kan je zomaar wat verliezen. In mijn nieuwe podcast deel ik de mindset voor high end ondernemen. Ik deel mijn eigen vragen die ik mezelf stel en hoe jij je standaard kunt verhogen vanwege die nieuwe manier van denken die ik je leer in deze podcast. Wil je met me in gesprek? DM me gerust. Deel je inzicht met mij via instagram https://www.instagram.com/floor_keereweer/ Of hier op Linked In https://www.linkedin.com/in/floorkeereweer/ Of stuur een mail naar info@floorkeereweer.com wanneer je wilt weten wat ik voor jou kan betekenen.

Nederland wordt geregeerd dóór hoog opgeleiden vóór hoog opgeleiden. De laag opgeleide, vroegere ‘arbeidersklasse', heeft nauwelijks nog vertegenwoordigers in de politiek, ook de vakbonden zijn ‘woke' en de kerken, waar lager opgeleiden vroeger terecht konden, zijn leeg. Geen wonder dat steeds meer lager opgeleiden politiek afhaken, constateert verslaggever Wierd Duk. Duk sprak met socioloog Jeroen van der Waal, ex-havenarbeider die het schopte tot hoogleraar, die de leefwereld van lager opgeleiden onderzoekt. Van der Waal: “Voor hen zijn politici vooral mensen die met dédain op hen neerkijken. ‘Alsof wij wormen zijn', zei een vrouw.” Verder in de podcast: westerse Ruslandkenners steunen de Oekraïense gedachte dat Kiev de oorlog tegen Rusland kan winnen. ‘Rusland moet worden vernederd', zeggen zij. Hoe realistisch is dit scenario? Duk waarschuwt: ,,Hoe dan ook moet er gepraat worden over eeen diplomatieke oplossing. Wie Poetin en Rusland wil vernederen, riskeert een nog veel grotere chaos.' En nog even over het WEF. Duk: ,,Zoveel mensen zijn ervan overtuigd dat het WEF een complot-organisatie is. Kennelijk voorziet die gedachte ook in een behoefte.” See omnystudio.com/listener for privacy information.

Als een groep mensen een film kijkt, blijkt nagenoeg iedereen op hetzelfde moment naar dezelfde plek op het scherm te kijken. Kennelijk zijn filmmakers dus heel goed in het manipuleren van onze aandacht. Hoe doen ze dat? Zijn die trucjes veranderd over de jaren heen? En hoe zorgen filmmakers ervoor dat we opgaan in een film? Aan de hand van recent psychologisch onderzoek bespreken Rolf en Anita antwoorden op deze vragen.Meer over verhalen vind je in Hoofdstuk 5 en 8 van het boek Drang naar Samenhang: De Psychologie van het Begrijpen. In Hoofdstuk 6 komt het onderzoek naar de James Bond film aan bod.BronnenCutting, J.E. (2016). The evolution of pace in popular movies. Cognitive Research: Principles and Implications, 1, 1-30. doi: 10.1186/s41235-016-0029-0Loschky, L.C., Larson, A.M., Magliano, J.P., & Smith, T.J. (2015). What would Jaws do? The tyranny of film and the relationship between gaze and higher-level narrative film comprehension. PLoS ONE, 10(11): e0142474. https://doi.org/10.1371/journal.pone.0142474Magliano, J.P., Dijkstra, K., & Zwaan, R.A. (1996). Predictive inferences in movies. Discourse Processes, 22, 199-224. Tan, E.S. (2018). A psychology of the film. Palgrave Communications, 4, 1-20. doi: 10.1057/s41599-018-0111-y. https://www.nature.com/articles/s41599-018-0111-y.pdf Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

Ons land is een democratie. Daardoor heeft het de leiders die het volk wil. Want het volk heeft deze gekozen. De vraag die wij als volk ons dan ook wel mogen stellen is waarom Hugo de Jonge precies bij de selectie zit? Met andere woorden: welke kwaliteiten verwachten we van de mensen die ons land besturen? Kennelijk willen we leiders die zich niet verantwoordelijk voelen voor hun eigen gedrag. Leiders die mailaccounts niet kunnen onderscheiden. Leiders die net zo lang doorliegen tot ze er niet meer omheen kunnen en er dan alsnog mee wegkomen. We zijn een raar volk. Doneer aan Brante & Immink persoonlijk via: Back Me: https://branteimmink.backme.org Petje af: https://petje.af/brante-immink/petjes Patreon: https://www.patreon.com/brante_immink Vriend van de Show https://vriendvandeshow.nl/brante-immink Paypal: https://www.paypal.com/paypalme/branteimmink IBAN: DE17 1001 1001 2626 1847 83 BIC NTSBDEB1 (Ten name van Matthijs Immink) Bitcoin: 3AHRQXchLW9YiPGipP1MPNNScMSGsab9z3 Brante & Immink's eigen kanaal: https://bit.ly/3eQhrQP mail: brante@immink.info

Er zijn in de geschiedenis al heel veel liedjes over geschreven, maar ook verdragen voor gemaakt: vrede. Kennelijk verlangen we ernaar, maar is het lastig om te vinden in de wereld. Het ene conflict is nog niet opgelost of het andere laait op, waardoor conflictbestrijding nodig lijkt. Maar is dat de weg naar vrede? Of is er een meer fundamentele manier om vrede te vinden, die verder gaat dan de afwezigheid of be-eindiging van oorlogen?

In een periode waar in de Premier League de ene na de andere wedstrijd wordt afgelast, speelde Arsenal wél. Zelfs twee keer. En er werden twee belangrijke overwinningen geboekt: tegen West Ham thuis op woensdag en op bezoek bij Leeds op zaterdag. Dat maakt 3 overwinningen op rij waarbij onze talenten Martinelli, Saka en Smith Rowe de hoofdrol op eisen. Zo lijken we als Arsenal zijnde een prettige kerst in te gaan. Of zijn er toch nog dingen om ons zorgen over te maken? Je hoort het in aflvering 18 van seizoen 2 van de ArseNL Podcast.Eén van de grootste blikvangers de laatste weken is Gabriel Martinelli. Z'n talent was altijd zichtbaar sinds hij overkwam van het vierde niveau van Brazilië, maar een zware blessure zorgde er voor dat hij lang niet kon spelen. Kennelijk heeft Arteta er goed aan gedaan hem wat langzamer te brengen? Met Lacazette als aanvoerder en aanjager moet Emile Smith Rowe het met een rol als invaller doen. Die lijkt hem overigens goed te liggen, want hij scoorde in beide wedstrijden als invaller. En bij het grootste talent van allemaal, Bukayo Saka, ontbreken de laatste weken de goals en assist een beetje. Toch is hij wel degelijk belangrijk. En verder:Premier League schema is een zootje door alle afgelastingenXhaka en Partey nog steeds in elke wedstrijd bij de mindere spelersBirthday Boys Ødegaard en GabrielDoorgaan Africa Cup misschien wel gunstig voor Arsenal?Wie moeten er spelen in de Carabao Cup tegen Sunderland? Hoe staat het er voor met Auba?  

Minister van Buitenlandse Zaken Sigrid Kaag trad donderdag af nadat de Kamer een motie van afkeuring tegen haar had aangenomen vanwege haar beleid rond de te evacueren Afghanen. Ze moest wel: in april zei ze tegen minister-president Mark Rutte, nadat die ook een motie van afkeuring te verwerken had gekregen maar daar geen consequenties aan verbond, ‘dat ik zelf niet zou zijn doorgegaan, maar ik ben een ander mens. Ik zou daar mijn eigen conclusies aan verbinden.’ Tot zover het ‘nieuwe leiderschap’ van Sigrid Kaag. Kaag draaide zichzelf in het debat van woensdag vast in de ontkenningen en verdraaiingen die ze een half jaar geleden Rutte verweet, dus consequent is ze wel. Ze had er met wat verbale virtuositeit à la Rutte nog wel onderuit kunnen komen, maar daar had Kaag geen zin in. Ze gaat ‘leuk door’ als leider van D66. In die rol zal ze komend weekend met formateur Remkes, Wopke Hoekstra en Mark Rutte op de Hilversumse hei gaan zitten, om te zien of er uit de chaos nog een minderheidskabinet kan worden geformeerd. Minister van Defensie Ank Bijleveld (CDA), tegen wie eveneens een motie van afkeuring werd aangenomen, bleef gewoon zitten. Kennelijk is Bijleveld, de slechtste minister van Defensie sinds de Tachtigjarige Oorlog, te onbenullig om door te hebben dat ze heeft gefaald. De politieke situatie wordt er niet overzichtelijker op. Alweer een demissionaire minister die vertrekt, nog even en Rutte zit met een compleet nieuw team demissionair te wezen. De D66-ministers blijven zitten, anders hadden we eigenlijk al een VVD-CDA-CU minderheidskabinet gehad en was Remkes klaar geweest. Intussen is Pieter Omtzigt back. Het Afghanistandebat was voor hem een opwarmertje om er weer een beetje in te komen. Zijn prioriteiten liggen elders: bij een nieuwe bestuurscultuur, de woningnood en de bestaanszekerheid. Hij vroeg niettemin gisteren om een draaiboek voor de evacuatie uit Kabul, en kreeg een paar zwartgelakte stukken. Nu Omtzigt weer actief is in de Kamer, hebben ze op alle ministeries in paniek de voorraden zwarte inkt op peil gebracht en zijn ze weer driftig aan het kwasten geslagen. Opiniepeiler Maurice de Hond zag deze week een spectaculaire ontwikkeling. De Groep Omtzigt is met 25 zetels na de VVD virtueel de tweede partij van het land. Dat resultaat kwam tot stand na vier maanden radiostilte, dus als Omtzigt weer vol gas geeft en zich gaat mengen in pijnlijke dossiers als de woningnood, komt de VVD binnen handbereik. Het CDA staat bij De Hond op zes zetels – de rokende puinhopen van de christen-democratie na Pieter Omtzigt. Omtzigt zelf hield zich woensdag nog op de vlakte over zijn plannen voor partijvorming. Maar mocht het scenario dat volgt op een mislukking van de formatiepogingen van Johan Remkes werkelijkheid worden – nieuwe verkiezingen – dan wordt de keuze voor hem gemaakt. Hij moet alleen nog even de eenmans-Groep uitbreiden en op zoek gaan naar kandidaten om de zetels te vullen. Een fortuyneske stemming heeft zich van de kiezer meester gemaakt, Omtzigt is de held van het volk, hij wordt door een groeiende groep kiezers gezien als de ideale man om een eind te maken aan het bestuurlijk onvermogen. Daar hoeft hij niet zoveel voor te doen, behalve Pieter Omtzigt te zijn, de rücksichtslose dwarsligger en vragensteller, de martelaar van het gekonkel. Hij heeft, net als Fortuyn destijds, al een handzaam boekje geschreven waarin het allemaal wordt uitgelegd en waaruit hij graag citeert. Voor de VVD, het CDA en D66 zit er maar één ding op: verkiezingen voorkomen. Als er binnenkort een minderheidskabinet uit de hoge hoed wordt getoverd, zal dat vooral zijn te danken aan de dreigende schaduw van Pieter Omtzigt, de Wreker uit Enschede. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Hoe krijg ik weer zin in vrijen? Ik Googlede laatst even op “hoe krijg ik weer zin” en toen popte “in vrijen” meteen als suggestie in mijn zoekmachine op. Kennelijk wordt daar vaak op gezocht. Seks en intimiteit is gewoon een thema als je relatie niet zo is als je graag wilt. Soms lijkt het wel alsof niemand meer bevredigende seks heeft, als ik “mijn vrouwen” zo spreek. Ik herken het wel, want ook ik was een tijd nogal uitgeblust na de kinderen. Ik vroeg me af of het ooit weer terug zou komen. Ik verkende mijn wensen en kwam tot de conclusie dat ik niet als non door het leven wilde gaan. Dat betekende dus dat ik op zoek mocht gaan naar “zin”. Voelt het alsof je nog wat of veel “op te ruimen” hebt voordat je je weer kunt overgeven aan seksualiteit? Doe dan mee aan de Summer of Love, waarin je eerst gaat opruimen wat er tussen jou en je partner instaat. Zodat je de weg vrij maakt om het pad van seksualiteit weer op te gaan ❤️ Liefs, Mirjam

Jesse Klaver wordt misschien wel de eerste zitplassende ministerpresident van Nederland. Kennelijk valt er in Nederland qua meisjes niemand te scoren die geschikter is. Maar dan moeten wel eerst de partijen die de verkiezingen wél winnen, 's Neerlansch roer in de holle handjes van de onze nationale tweedehands sloganverkoper duwen. Want als zelfs Nieuwsuur het gewapper van je groene vingertjes niet meer lust, dan is je klimaatbekertje niet meer half vol maar is het de vraag of je de laatste druppeltjes er zelf nog gaat uitpersen.

Als je puur naar statistieken kijkt en het grote plaatje, blijkt het ineens allemaal reuze mee te vallen met die economische schade door de coronamaatregelen. Kennelijk zijn er ook flink wat ondernemingen die nu juist beter draaien dan ooit. Zelfs in sectoren waar je het niet direct zou verwachten, zoals de detailhandel.

Overtuigingskracht is een belangrijke eigenschap voor ondernemers. Is die kracht te vergroten? In de 7DTV-serie Bookstories - in samenwerking met uitgeverij Business Contact – krijg je belangrijke ondernemerslessen van inspirerende auteurs van business boeken. In deze aflevering gaan we in gesprek met overtuigpsycholoog Pacelle van Goethem over haar boek Macht aan de aardige mens. [WIN EEN BUSINESS BOEK] Geef jouw beste overtuigingskracht-tip & maak kans op het boek ‘Macht aan de aardige mens'. Laat een comment achter! Macht aan de aardige mens Het boek ‘Macht aan de aardige mens' gaat over briljante mensen die niet begrepen worden. En een grote mond die kan winnen met een minder goed plan. Pacelle van Goethem is er klaar mee: tijd voor de sympathieke, weldenkende mens. Pacelle: “Het is tijd voor succes van aardige mensen: er zijn veel mensen aan de macht die een grote mond hebben, maar niet per se de beste ideeën nastreven. Kennelijk kom je er wel heel ver mee. Zeker in crisistijd kijken we naar leiders die denken te weten hoe het zit. Nu is het tijd voor de verstandige, weldenkende sympathieke mens: Joe Biden en Diederik Gommers zijn voorbeelden die laten zien dat het kan.”   3 stijlen van overtuigen Pacelle noemt drie stijlen van overtuigen: de autoriteit, de vriend en het voorbeeld. Pacelle: “Iemand die we als autoriteit overtuigend vinden, zijn mensen die kracht uitstralen of gewoon mensen die macht hebben. Een heldere categorie: experts en mensen die weten hoe het moet. De tweede stijl is de vriend. Dat zijn mensen die sympathiek gevonden worden en waarbij we denken: die heeft het beste met mij voor of met de wereld. Dat is ook een mooie hefboom om te overtuigen. De derde manier zijn de mensen die we cool vinden: de rolmodellen.”    Ben je benieuwd welke tips Pacelle van Goethem geeft om de overtuigingsstijlen toe te passen? Bekijk deze nieuwe aflevering bomvol tips voor ondernemers!  

Overtuigingskracht is een belangrijke eigenschap voor ondernemers. Is die kracht te vergroten? In de 7DTV-serie Bookstories - in samenwerking met uitgeverij Business Contact – krijg je belangrijke ondernemerslessen van inspirerende auteurs van business boeken. In deze aflevering gaan we in gesprek met overtuigpsycholoog Pacelle van Goethem over haar boek Macht aan de aardige mens.[WIN EEN BUSINESS BOEK] Geef jouw beste overtuigingskracht-tip & maak kans op het boek ‘Macht aan de aardige mens’. Laat een comment achter!Macht aan de aardige mensHet boek ‘Macht aan de aardige mens’ gaat over briljante mensen die niet begrepen worden. En een grote mond die kan winnen met een minder goed plan. Pacelle van Goethem is er klaar mee: tijd voor de sympathieke, weldenkende mens. Pacelle: “Het is tijd voor succes van aardige mensen: er zijn veel mensen aan de macht die een grote mond hebben, maar niet per se de beste ideeën nastreven. Kennelijk kom je er wel heel ver mee. Zeker in crisistijd kijken we naar leiders die denken te weten hoe het zit. Nu is het tijd voor de verstandige, weldenkende sympathieke mens: Joe Biden en Diederik Gommers zijn voorbeelden die laten zien dat het kan.” 3 stijlen van overtuigenPacelle noemt drie stijlen van overtuigen: de autoriteit, de vriend en het voorbeeld. Pacelle: “Iemand die we als autoriteit overtuigend vinden, zijn mensen die kracht uitstralen of gewoon mensen die macht hebben. Een heldere categorie: experts en mensen die weten hoe het moet. De tweede stijl is de vriend. Dat zijn mensen die sympathiek gevonden worden en waarbij we denken: die heeft het beste met mij voor of met de wereld. Dat is ook een mooie hefboom om te overtuigen. De derde manier zijn de mensen die we cool vinden: de rolmodellen.”  Ben je benieuwd welke tips Pacelle van Goethem geeft om de overtuigingsstijlen toe te passen? Bekijk deze nieuwe aflevering bomvol tips voor ondernemers! 

Als er een jaar was dat nieuwe levensvragen opriep, dan was het 2020 wel. En dat is goed nieuws voor het zelfhulpboek. Titels als Master your mindset en Hoe de fuck vind ik geluk worden geminacht, maar ook gevreten. Kennelijk laten we ons graag voorschrijven hoe we een betere versie van onszelf worden, met meer geld en minder zorgen. Wanneer is onze zelfhulpboekenverslaving begonnen? En wat vertelt het genre over onszelf en de veranderende tijdgeest? Met historicus Maarten van den Heuvel, die werkt aan een boek over de geschiedenis van de zelfhulp; sociologe Micki McGee, schrijfster van het boek Self Help INC; en cabaretier en fervent zelfhulpboekenlezer Kasper van der Laan, die de voorstelling ‘De weg naar SuccesGeluk’ maakte.Een radiodocumentaire van Laura Stek.

Als er een jaar was dat nieuwe levensvragen opriep, dan was het 2020 wel. En dat is goed nieuws voor het zelfhulpboek. Titels als Master your mindset, De moed van imperfectie en Hoe de fuck vind ik geluk, worden geminacht en gevreten. Kennelijk laten we ons graag voorschrijven hoe we een betere versie van onszelf worden, met meer geld en minder zorgen. Wat zegt deze zelfhulpliteratuur over ons en de veranderende tijdgeest? Met historicus Maarten van den Heuvel, die een boek schrijft over Nederlandstalige zelfhulpboeken vanaf de jaren zeventig tot nu – sociologe Micki McGee, die de Amerikaanse maatschappij bekijkt via de bril van de zelfhulpliteratuur en cabaretier en fervent zelfhulpboekenlezer Kasper van der Laan, die werkt aan zijn voorstelling ‘De weg naar SuccesGeluk’. Een radiodocumentaire van Laura Stek.

Als er een jaar was dat nieuwe levensvragen opriep, dan was het 2020 wel. En dat is goed nieuws voor het zelfhulpboek. Titels als Master your mindset, De moed van imperfectie en Hoe de fuck vind ik geluk, worden geminacht en gevreten. Kennelijk laten we ons graag voorschrijven hoe we een betere versie van onszelf worden, met meer geld en minder zorgen. Wat zegt deze zelfhulpliteratuur over ons en de veranderende tijdgeest? Met historicus Maarten van den Heuvel, die een boek schrijft over Nederlandstalige zelfhulpboeken vanaf de jaren zeventig tot nu – sociologe Micki McGee, die de Amerikaanse maatschappij bekijkt via de bril van de zelfhulpliteratuur en cabaretier en fervent zelfhulpboekenlezer Kasper van der Laan, die werkt aan zijn voorstelling ‘De weg naar SuccesGeluk’. Een radiodocumentaire van Laura Stek.

Kennelijk is het heel moeilijk om excuses aan te bieden voor ons slavernijverleden. Dus laat ik nou eens het initiatief nemen. Hierbij bied ik namens de Nederlandse regering en het volk, en namens alle Europese regeringen en volkeren, en namens Donald Trump en alle Amerikanen, excuses aan voor eeuwen van discriminatie, slavernij, uitbuiting en minachting. Zo! Nou, zo moeilijk is dat toch niet?

Alice in wonderland zei het al: zonder doel is de weg niet van belang. Victor Frankl schreef er een heel boek over nadat hij concentratiekampen had overleefd. Kennelijk is zingeving de reden dat we ons gelukkig en goed voelen. Na deze meditatie heb jij je ‘zingeving’ helder! Geproduceerd door de Podcast Agency www.podcastagency.nl

Alice in wonderland zei het al: zonder doel is de weg niet van belang. Victor Frankl schreef er een heel boek over nadat hij concentratiekampen had overleefd. Kennelijk is zingeving de reden dat we ons gelukkig en goed voelen. In deze podcast vertelt Vilna hoe jij je zingeving kan ontdekken en hoe jij je leven (weer of nog meer) zin geeft! Geproduceerd door de Podcast Agency www.podcastagency.nl

‘Pfff gelukkig gaan de scholen weer bijna open, want ik kan ze wel achter het behang plakken.’ ‘Ik voel me thuis net een politieagent!’ Er wordt heel wat afgeklaagd. Nu, maar ook voor het corona-tijdperk. Over kinderen die continue op digitale schermen zitten, files op de terugweg waardoor je te laat bij de crèche bent, kinderen die om 18 uur echt moeten eten omdat ze anders onuitstaanbaar worden, vroeg geplande sportwedstrijden in het weekend en ga zo maar door. Waarom doen we dat? Wat brengt het ons en wellicht belangrijker: wat brengt het ons als we het niet zouden doen? Sandra Brandt was nieuwsgierig en startte daarom 5 jaar geleden #klaagvrijemaandag. Binnen no-time had ze 3 miljoen volgers. Kennelijk was ze niet de enige die wilde weten hoe het was om het anders te doen. Sandra kan inmiddels concluderen dat haar leven zo veel rijker is, dat ze meer energie heeft en het leven haar meer mogelijkheden biedt. Dat gunt deze werkende moeder van drie kinderen iedereen: “Sta jezelf toe dat het mooier mag worden dan het nu is.” Mijn nieuwsgierigheid was getriggerd! Wat betekent dat klaagvrije leven? Moet je dan altijd positief zijn? En hoe doet Sandra dat als moeder? Al die vragen en meer stelde ik haar in dit inspirerende interview. Veel luisterplezier! Belangrijke links: - Sandra haar boek (eveneens met de titel ‘Klaagvrije Maandag’) bestel je gesigneerd en wel op: https://www.sandrabrandt.nl/product/boek-klaagvrije-maandag/ - Volg Sandra op Linkedin: https://www.linkedin.com/in/sandrabrandt/ - Volg Caroline op LinkedIn: www.linkedin.com/in/carolineschenk/

Voor alles is een eerste keer en bij ons gebeurt dat bij aflevering 104: we nemen de podcast voor het eerst op zonder dat we fysiek bij elkaar zitten. Kennelijk kun je een podcast opnemen via iets dat mensen het internet noemen... wonderlijk. Dat komt uiteraard door de maatregelen rondom het indammen van het coronavirus en dat heeft ingrijpende gevolgen voor ons allemaal. Maar lichtpuntjes zijn er ook, want de filmscène die zich heeft afgespeeld waardoor Wout de opname-apparatuur mee naar huis kon nemen is gedenkwaardig. Er is ook genoeg technieuws om over te praten. Apple kondigde een nieuwe iPad Pro aan met daarbij een case met trackpad. Daarmee komt de tablet weer dichterbij de laptop, en we bespreken wat de verschillen nog zijn. We staan vooral uitgebreid stil bij de aankondiging van de specs van de next-gen consoles. Nieuwsredacteur - en eigenaar van zowel PS4 als Xbox One - Julian Huijbregts zet de specs naast elkaar en vergelijkt hoe Sony en Microsoft op sommige punten tot dezelfde keuzes kwamen, maar ook hoe de consoles van elkaar gaan verschillen. Wat zijn de voordelen? Snelle laadtijden en individueel gerenderde brievenbussen op elke deur. Is het dan toch een gewone podcast in deze ongewone week? Ja en nee, want we hebben alleen apparatuur om de audio fatsoenlijk op te nemen, maar het beeld van de 'neuscams' en webcams van vijftien jaar oud gaan we niet op YouTube zetten; je zult het ook daar dus moeten doen met de audioversie. 00:00 Opening 02:07 Hoe gaat het met iedereen? 03:50 Het beste tijdperk voor corona 07:33 Wat wil Apple met de vernieuwde iPad? 17:58 Corona en de community 20:05 Hoe Wout vanuit quarantaine podcastapparatuur bemachtigde 21:56 Xbox Series X- en PlayStation 5-onthullingen 26:16 De invloed van supersnelle opslag 34:48 Meer vernieuwing dan de vorige generatie (?) 54:45 Sneakpeek Support the show.

Vorige week maakten prins Harry en zijn vrouw Meghan Markle bekend dat zij een stap terug willen doen in het Britse koningshuis. Dit zorgde voor veel ophef en ongeloof in het Verenigd Koninkrijk. Kennelijk ook bij koningin Elizabeth zelf, want maandag staat een crisisoverleg met de familie op de agenda. Wat er besproken zal worden, dat hoor je van Justine Marcella, hoofdredacteur van Vorsten.

(1) Volgens Google Maps ligt de Krim soms in Rusland, soms in Oekraïne. (2) In het VK is Engels met Frans accent spreken beter voor je carrière dan met een plat Londens accent. (3) Rijke Amerikanen mogen tegen betaling zeldzame bokken schieten in Zwitserland. (4) Kennelijk hebben we een ideologische alarmbelprocedure. Middagjournaal van Nina Van Eeckhaut.

Gerben Bakker en Gert Jan Geling schreven 'Over Politieke Correctheid'.  In deze interview serie spraken Gerben en Gert-jan over en met onderwerpen in hun boek. Gert-Jan is historicus en denkt vooral in politieke termen. Gerben heeft een filosofische en kunsthistorische achtergrond. In het boek wordt ook het kunstkritisch platform KIRAC (Keeping It Real Art Critics) besproken. Dat was interessant omdat het kritische duo vanwege politieke correctheid niet meer hun nieuwe film mocht komen vertonen op de Gerrit Rietveld. In deze aflevering spreekt Gerben, vanuit zijn kunsthistorische achtergrond, met de makers van KIRAC. Kennelijk lokt hun werk reacties uit die als politiek incorrect worden ervaren. Het gesprek zoemt niet alleen in op het begrip politieke correctheid, maar op op het maakproces van dit kunstkritische duo. Kennelijk zorgt hun kritische proces voor hevige reakties, maar hoe ziet dat proces er dan uit? Hoe komen die uittingen tot stand die tot verontwaardige reakties leiden? Wat is nou het soort denken dat dit veroorzaakt? Is dat perse gericht op provocatie en het verkennen van grenzen van vrijheid van meningsuitting en het aanraken van taboes? Of hoeft dat niet perse zo te zijn?

‘Kennelijk kom ik heel hard en minder aardig over. Ik ben me daar nooit zo bewust van geweest, los van mijn positie. Ik moest natuurlijk zeggen ‘Humberto, het is klaar.' In de 30 MINUTEN RAUW van deze week praat ik met oud RTL-directeur Erland Galjaard onder meer over het vernieuwen van RTL Late Night, de onderhandelingen met John de Mol en wat voor soort vader hij is.

‘Kennelijk kom ik heel hard en minder aardig over. Ik ben me daar nooit zo bewust van geweest, los van mijn positie. Ik moest natuurlijk zeggen ‘Humberto, het is klaar.’ In de 30 MINUTEN RAUW van deze week praat ik met oud RTL-directeur Erland Galjaard onder meer over het vernieuwen van RTL Late Night, de onderhandelingen met John de Mol en wat voor soort vader hij is.

Kennelijk schoot de Hamas van achter deze ongewapende hulpverlener, raketten op onschuldige Israelische scherpschutters...

Net als in het buitenland, zijn we steeds op zoek naar de boosdoener. Eerst was dat de rolkoffer. Venetië verbood die, de gebruiker kon wel 500 euro boete krijgen. Klein detail: het was een fake verhaal, het ging om lawaaiige steekwagens die van rubber banden moesten worden voorzien. Kennelijk is nu de grootste boosdoener Airbnb. Een reeks steden in de wereld heeft de verhuurdienst verboden of beperkt. New York, bijvoorbeeld, waar adverteren strafbaar is en alleen een lange huurtermijn is toegestaan. En Amsterdam, dat eigenaren verbiedt hun eigendom meer dan 30 dagen te verhuren. Helpt het? Nee, want je ontmoedigt hooguit tien procent van de toeristen, maar er is geen enkel bewijs dat die dan ook niet komen. Toeristenbelasting verhogen, dan? Komen er dan minder toeristen? New York trekt jaarlijks ruim zestig miljoen toeristen, en de verhoging van de room tax daar heeft geen enkel gevolg gehad. Behalve voor de schatkist van de stad, uiteraard. Kijk trouwens eens naar de juichende website van I-Amsterdam, die de buitenlander gewoon blijft lokken met de rondvaart, de gehuurde fiets, de cafés, musea, het nachtleven en het winkelen in de binnenstad. Wat dat betreft is het Nederlandse Bureau voor Toerisme iets eerlijker, of sterker nog: hier komt de aap uit de mouw. Dat spreekt op de website over het aantrekken van bezoekers die bovengemiddeld besteden. Aha, dáár gaat het dus om. Het nieuwe, linkse Amsterdamse college wil alleen nog rijke toeristen, en niet meer van die stomdronken Britse jongeren, of schreeuwende backpackers die geen cent op zak hebben en met zn zessen in een Airbnb-kamertje kruipen. Geen bus-toerist, maar een vliegtoerist. De welgestelde Rus, Amerikaan, Chinees of Japanner blijft van harte welkom. Hoe zegt je dat zonder het met zoveel woorden te zeggen? Heel simpel, je verbant de bus en Airbnb. In De Wereld volgens Hammelburg beantwoord ik elke zaterdag vragen over een internationaal thema. Hebt u een onderwerp? Stuur dan een mail naar onlineredactie@bnr.nl.See omnystudio.com/listener for privacy information.

We have a responsibility to protect your information. If we can’t, we don’t deserve it. Met die tekst in een advertentie in Britse kranten biedt Facebook, met de handtekening van Marc Zuckerberg, zijn excuses aan. Facebook ligt onder vuur omdat gegevens van 50 miljoen gebruikers in handen kwamen van Cambridge Analytica. Dit bedrijf gebruikte de gegevens voor gerichte politieke reclames met als doel het stemgedrag van gebruikers te beïnvloeden.Kennelijk waren zijn excuses op CNN vorige week woensdag niet genoeg. In 2016 zei Zuckerberg nog dat “het zeer onwaarschijnlijk was” dat Facebook invloed had op de verkiezingen. Een jaar later moest hij toegeven dat vanuit Rusland mogelijk miljoenen Amerikanen zijn bestookt met nepnieuws. Is het bedrijf onverbeterlijk? En wat betekenen deze excuses voor de toekomst van Facebook? Paul van Gessel van RTV NH en Brahim Bourzik van de Moslimkrant.

Beneden alle peil. Kennelijk vindt van der Staaij, dat het doel de middelen heiligt. Ik hou niet van dergelijke heilige verontwaardiging. En ik vind al helemaal niet, dat die je het recht geeft uit naam van christendom zo respectloos uit te halen naar artsen, die de moeilijke taak op zich nemen mensen met ondraaglijk en uitzichtloos lijden te helpen.

Thema: Het samenzijn van de gemeente Punt 1: Kennelijk door God verhoorde gebeden, Punt 2: Genadiglijk met de Geest vervulde harten, Punt 3: Vrijmoediglijk Gods Woord sprekende monden

Nilgün Yerli heeft het boothuis op het Lauwersmeer achter zich gelaten. Als Jeroen van Kan aan haar vraagt hoe de eenzaamheid is bevallen, dan duikt al snel een paar keer (ongevraagd) de naam van Geert Wilders op. Kennelijk is ze er niet in geslaagd om zich te onttrekken van de dingen waar ze zich in [...]

In 1990 al door ons ontdekt Jan Siebelink brak in 2005 op 67-jarige leeftijd bij een groot publiek door met het boek “Knielen op een Bed Violen”, maar bij de VPRO stond hij al in 1990 op 17 augustus in de schijnwerpers. John Jansen van Galen sprak vier uur lang met zijn goede vriend, de schrijver die op dat moment al - in kleinere kring - succes had geoogst met De Herfst zal Schitterend zijn (1980) en De Overkant van de Rivier (1990). Die boeken zijn maar een fractie van wat hij aan romans, essays en verhalen schreef. Een groot deel daarvan is tijdens het lesgeven en corrigeren van proefwerken Frans tot stand gekomen, want Siebelink heeft lang Frans gegeven op de middelbare school. ------------------------------------- Biografie Jan Siebelink Een kind van zijn vader Jan Geurt Siebelink werd op 13 februari 1938 in het Gelders Velp geboren. Zoals de thematiek van veel van zijn boeken al deed vermoeden, stond zijn jeugd in het teken van de bekering van zijn vader. Na een hemels visioen sloot de oude Siebelink zich aan bij een streng orthodox-christelijke groepering, die zich baseerde op de leer van Jan Pieter Paauwe. Die leer verkondigde dat de waarheid niet in de kerken werd gepredikt. De kerken, ook de Hervormde en Gereformeerder, werden dan ook zeer gewantrouwd in huize Siebelink. Het gezin runde een bloemisterij/kwekerij, zonder veel succes; het was sappelen. In Knielen op een bed violen verwaarloost de vader zijn gezin en kwekerij, omdat hij zich in het geloof verliest. Dat element uit de roman is autobiografisch. Toch draagt Siebelink zijn vader op handen: “Mijn jeugd is één groot geluk geweest. Ik ben dankbaar voor de ouders die ik heb gekregen. Ik mis ze zeer. Door over mijn vader en moeder te schrijven lukt het mij ze een beetje terug te halen. Het wonder dat aan mijn vader is geschied op de kwekerij is mij dus in zekere zin ook overkomen: ik heb de kracht gekregen om Knielen op een bed violen te kunnen schrijven.” Na de Openbare Lagers School – de christelijke school werd door vader te licht bevonden – en de ulo ging Siebelink naar de kweekschool. Hij werd onderwijzer in Laag-Soeren, maar studeerde Franse taal- en letterkunde in zijn vrije tijd. Hij vertaalde de roman A rebours van de Franse auteur van Nederlandse afkomst J.-K. Huysmans en gaf het de titel Tegen de Keer. Daarna begon hij zelf te schrijven. Vanaf het begin van zijn schrijversloopbaan speelt zijn jeugd een voorname rol. Het eerste verhaal dat hij schreef – Witte Chrysanten, dat later onderdeel werd van zijn eerste roman Nachtschade – gaat over de wraak op de bloemwinkelier die de vader vernederde. Er volgden dertig boeken, waarvan de bekendste De herfst zal schitterend zijn, De overkant van de rivier, Vera, Margaretha, En joeg de vos door het staande koren en de bestseller Knielen op een bed violen. Die doorbraak kwam in 2005, toen Siebelink 67 was. Het boek won de AKO-literatuurprijs, wat in een verkoop van meer dan 400.000 exemplaren resulteerde. Dat bleek ook goed voor de verkoop van zijn andere titels: Jan Siebelink bleek hot. Waar die interesse voor godsdienstige zeloten vandaan komt? Kennelijk zijn er in Nederland veel mensen met zo’n achtergrond. Maar inmiddels reikt de populariteit van Knielen op een bed violen ook over de landsgrenzen. In Duitsland is het boek ook een ongekend succes. In 2008 zal het boek nog in het Italiaans, Portugees en het Zuid-Afrikaans vertaald worden. Maar in 1990 was dat succes alleen in kleine kring geboekt. John Jansen van Galen had in ieder geval al wel van hem gehoord.

In 1990 al door ons ontdekt Jan Siebelink brak in 2005 op 67-jarige leeftijd bij een groot publiek door met het boek “Knielen op een Bed Violen”, maar bij de VPRO stond hij al in 1990 op 17 augustus in de schijnwerpers. John Jansen van Galen sprak vier uur lang met zijn goede vriend, de schrijver die op dat moment al - in kleinere kring - succes had geoogst met De Herfst zal Schitterend zijn (1980) en De Overkant van de Rivier (1990). Die boeken zijn maar een fractie van wat hij aan romans, essays en verhalen schreef. Een groot deel daarvan is tijdens het lesgeven en corrigeren van proefwerken Frans tot stand gekomen, want Siebelink heeft lang Frans gegeven op de middelbare school. ------------------------------------- Biografie Jan Siebelink Een kind van zijn vader Jan Geurt Siebelink werd op 13 februari 1938 in het Gelders Velp geboren. Zoals de thematiek van veel van zijn boeken al deed vermoeden, stond zijn jeugd in het teken van de bekering van zijn vader. Na een hemels visioen sloot de oude Siebelink zich aan bij een streng orthodox-christelijke groepering, die zich baseerde op de leer van Jan Pieter Paauwe. Die leer verkondigde dat de waarheid niet in de kerken werd gepredikt. De kerken, ook de Hervormde en Gereformeerder, werden dan ook zeer gewantrouwd in huize Siebelink. Het gezin runde een bloemisterij/kwekerij, zonder veel succes; het was sappelen. In Knielen op een bed violen verwaarloost de vader zijn gezin en kwekerij, omdat hij zich in het geloof verliest. Dat element uit de roman is autobiografisch. Toch draagt Siebelink zijn vader op handen: “Mijn jeugd is één groot geluk geweest. Ik ben dankbaar voor de ouders die ik heb gekregen. Ik mis ze zeer. Door over mijn vader en moeder te schrijven lukt het mij ze een beetje terug te halen. Het wonder dat aan mijn vader is geschied op de kwekerij is mij dus in zekere zin ook overkomen: ik heb de kracht gekregen om Knielen op een bed violen te kunnen schrijven.” Na de Openbare Lagers School – de christelijke school werd door vader te licht bevonden – en de ulo ging Siebelink naar de kweekschool. Hij werd onderwijzer in Laag-Soeren, maar studeerde Franse taal- en letterkunde in zijn vrije tijd. Hij vertaalde de roman A rebours van de Franse auteur van Nederlandse afkomst J.-K. Huysmans en gaf het de titel Tegen de Keer. Daarna begon hij zelf te schrijven. Vanaf het begin van zijn schrijversloopbaan speelt zijn jeugd een voorname rol. Het eerste verhaal dat hij schreef – Witte Chrysanten, dat later onderdeel werd van zijn eerste roman Nachtschade – gaat over de wraak op de bloemwinkelier die de vader vernederde. Er volgden dertig boeken, waarvan de bekendste De herfst zal schitterend zijn, De overkant van de rivier, Vera, Margaretha, En joeg de vos door het staande koren en de bestseller Knielen op een bed violen. Die doorbraak kwam in 2005, toen Siebelink 67 was. Het boek won de AKO-literatuurprijs, wat in een verkoop van meer dan 400.000 exemplaren resulteerde. Dat bleek ook goed voor de verkoop van zijn andere titels: Jan Siebelink bleek hot. Waar die interesse voor godsdienstige zeloten vandaan komt? Kennelijk zijn er in Nederland veel mensen met zo’n achtergrond. Maar inmiddels reikt de populariteit van Knielen op een bed violen ook over de landsgrenzen. In Duitsland is het boek ook een ongekend succes. In 2008 zal het boek nog in het Italiaans, Portugees en het Zuid-Afrikaans vertaald worden. Maar in 1990 was dat succes alleen in kleine kring geboekt. John Jansen van Galen had in ieder geval al wel van hem gehoord.

In 1990 al door ons ontdekt Jan Siebelink brak in 2005 op 67-jarige leeftijd bij een groot publiek door met het boek “Knielen op een Bed Violen”, maar bij de VPRO stond hij al in 1990 op 17 augustus in de schijnwerpers. John Jansen van Galen sprak vier uur lang met zijn goede vriend, de schrijver die op dat moment al - in kleinere kring - succes had geoogst met De Herfst zal Schitterend zijn (1980) en De Overkant van de Rivier (1990). Die boeken zijn maar een fractie van wat hij aan romans, essays en verhalen schreef. Een groot deel daarvan is tijdens het lesgeven en corrigeren van proefwerken Frans tot stand gekomen, want Siebelink heeft lang Frans gegeven op de middelbare school. ------------------------------------- Biografie Jan Siebelink Een kind van zijn vader Jan Geurt Siebelink werd op 13 februari 1938 in het Gelders Velp geboren. Zoals de thematiek van veel van zijn boeken al deed vermoeden, stond zijn jeugd in het teken van de bekering van zijn vader. Na een hemels visioen sloot de oude Siebelink zich aan bij een streng orthodox-christelijke groepering, die zich baseerde op de leer van Jan Pieter Paauwe. Die leer verkondigde dat de waarheid niet in de kerken werd gepredikt. De kerken, ook de Hervormde en Gereformeerder, werden dan ook zeer gewantrouwd in huize Siebelink. Het gezin runde een bloemisterij/kwekerij, zonder veel succes; het was sappelen. In Knielen op een bed violen verwaarloost de vader zijn gezin en kwekerij, omdat hij zich in het geloof verliest. Dat element uit de roman is autobiografisch. Toch draagt Siebelink zijn vader op handen: “Mijn jeugd is één groot geluk geweest. Ik ben dankbaar voor de ouders die ik heb gekregen. Ik mis ze zeer. Door over mijn vader en moeder te schrijven lukt het mij ze een beetje terug te halen. Het wonder dat aan mijn vader is geschied op de kwekerij is mij dus in zekere zin ook overkomen: ik heb de kracht gekregen om Knielen op een bed violen te kunnen schrijven.” Na de Openbare Lagers School – de christelijke school werd door vader te licht bevonden – en de ulo ging Siebelink naar de kweekschool. Hij werd onderwijzer in Laag-Soeren, maar studeerde Franse taal- en letterkunde in zijn vrije tijd. Hij vertaalde de roman A rebours van de Franse auteur van Nederlandse afkomst J.-K. Huysmans en gaf het de titel Tegen de Keer. Daarna begon hij zelf te schrijven. Vanaf het begin van zijn schrijversloopbaan speelt zijn jeugd een voorname rol. Het eerste verhaal dat hij schreef – Witte Chrysanten, dat later onderdeel werd van zijn eerste roman Nachtschade – gaat over de wraak op de bloemwinkelier die de vader vernederde. Er volgden dertig boeken, waarvan de bekendste De herfst zal schitterend zijn, De overkant van de rivier, Vera, Margaretha, En joeg de vos door het staande koren en de bestseller Knielen op een bed violen. Die doorbraak kwam in 2005, toen Siebelink 67 was. Het boek won de AKO-literatuurprijs, wat in een verkoop van meer dan 400.000 exemplaren resulteerde. Dat bleek ook goed voor de verkoop van zijn andere titels: Jan Siebelink bleek hot. Waar die interesse voor godsdienstige zeloten vandaan komt? Kennelijk zijn er in Nederland veel mensen met zo’n achtergrond. Maar inmiddels reikt de populariteit van Knielen op een bed violen ook over de landsgrenzen. In Duitsland is het boek ook een ongekend succes. In 2008 zal het boek nog in het Italiaans, Portugees en het Zuid-Afrikaans vertaald worden. Maar in 1990 was dat succes alleen in kleine kring geboekt. John Jansen van Galen had in ieder geval al wel van hem gehoord.

In 1990 al door ons ontdekt Jan Siebelink brak in 2005 op 67-jarige leeftijd bij een groot publiek door met het boek “Knielen op een Bed Violen”, maar bij de VPRO stond hij al in 1990 op 17 augustus in de schijnwerpers. John Jansen van Galen sprak vier uur lang met zijn goede vriend, de schrijver die op dat moment al - in kleinere kring - succes had geoogst met De Herfst zal Schitterend zijn (1980) en De Overkant van de Rivier (1990). Die boeken zijn maar een fractie van wat hij aan romans, essays en verhalen schreef. Een groot deel daarvan is tijdens het lesgeven en corrigeren van proefwerken Frans tot stand gekomen, want Siebelink heeft lang Frans gegeven op de middelbare school. ------------------------------------- Biografie Jan Siebelink Een kind van zijn vader Jan Geurt Siebelink werd op 13 februari 1938 in het Gelders Velp geboren. Zoals de thematiek van veel van zijn boeken al deed vermoeden, stond zijn jeugd in het teken van de bekering van zijn vader. Na een hemels visioen sloot de oude Siebelink zich aan bij een streng orthodox-christelijke groepering, die zich baseerde op de leer van Jan Pieter Paauwe. Die leer verkondigde dat de waarheid niet in de kerken werd gepredikt. De kerken, ook de Hervormde en Gereformeerder, werden dan ook zeer gewantrouwd in huize Siebelink. Het gezin runde een bloemisterij/kwekerij, zonder veel succes; het was sappelen. In Knielen op een bed violen verwaarloost de vader zijn gezin en kwekerij, omdat hij zich in het geloof verliest. Dat element uit de roman is autobiografisch. Toch draagt Siebelink zijn vader op handen: “Mijn jeugd is één groot geluk geweest. Ik ben dankbaar voor de ouders die ik heb gekregen. Ik mis ze zeer. Door over mijn vader en moeder te schrijven lukt het mij ze een beetje terug te halen. Het wonder dat aan mijn vader is geschied op de kwekerij is mij dus in zekere zin ook overkomen: ik heb de kracht gekregen om Knielen op een bed violen te kunnen schrijven.” Na de Openbare Lagers School – de christelijke school werd door vader te licht bevonden – en de ulo ging Siebelink naar de kweekschool. Hij werd onderwijzer in Laag-Soeren, maar studeerde Franse taal- en letterkunde in zijn vrije tijd. Hij vertaalde de roman A rebours van de Franse auteur van Nederlandse afkomst J.-K. Huysmans en gaf het de titel Tegen de Keer. Daarna begon hij zelf te schrijven. Vanaf het begin van zijn schrijversloopbaan speelt zijn jeugd een voorname rol. Het eerste verhaal dat hij schreef – Witte Chrysanten, dat later onderdeel werd van zijn eerste roman Nachtschade – gaat over de wraak op de bloemwinkelier die de vader vernederde. Er volgden dertig boeken, waarvan de bekendste De herfst zal schitterend zijn, De overkant van de rivier, Vera, Margaretha, En joeg de vos door het staande koren en de bestseller Knielen op een bed violen. Die doorbraak kwam in 2005, toen Siebelink 67 was. Het boek won de AKO-literatuurprijs, wat in een verkoop van meer dan 400.000 exemplaren resulteerde. Dat bleek ook goed voor de verkoop van zijn andere titels: Jan Siebelink bleek hot. Waar die interesse voor godsdienstige zeloten vandaan komt? Kennelijk zijn er in Nederland veel mensen met zo’n achtergrond. Maar inmiddels reikt de populariteit van Knielen op een bed violen ook over de landsgrenzen. In Duitsland is het boek ook een ongekend succes. In 2008 zal het boek nog in het Italiaans, Portugees en het Zuid-Afrikaans vertaald worden. Maar in 1990 was dat succes alleen in kleine kring geboekt. John Jansen van Galen had in ieder geval al wel van hem gehoord.

Jan Joris Lamers, toneelacteur, - regisseur en oprichter van onder andere het Werkteater en Maatschappij Discordia, was de enige gast in het Marathoninterview van 1987. Ischa Meijer en hij zaten op Eerste Kerstdag in de studio om vijf uur met elkaar te praten over een gedeelde passie van de heren: het toneel. Lamers had zich in de afgelopen twintig jaar als vernieuwer van het Nederlandse Toneel opgeworpen. Als zoon van een toneelspeler/journalist en een danseres kon hij haast niet anders dan zich op de in de wereld van het theater storten, hoe graag hij ook iets anders had willen doen. In de kerstvakantie van 1987 was het verleden, heden en de toekomst van het toneel in Nederland voornamelijk onderwerp van gesprek. Lamers zag de ontwikkelingen in de podiumkunsten met zorg aan. Een zorg die uiteindelijk bewaarheid werd. Geesteskind Discordia kreeg in 2002 geen subsidie meer van toenmalig staatssecretaris van Cultuur, Rik van de Ploeg. ----------------------------------------------------- Biografie Jan Joris Lamers De goeroe van het experimenteel theater in Nederland De toneelacteur en – regisseur Jan Joris Lamers kwam op 25 maart 1942 in Amsterdam ter wereld in een rasecht kunstenaarsmilieu. Zijn vader was toneelspeler en later toneelrecensent voor De Volkskrant, zijn moeder kwam uit een geslacht van dansers. Na de oorlog werden Lamers’ ouders katholiek. Als kind – en ten tijde van het Marathoninterview – dacht hij dat die keuze was gebaseerd op een religieuze inspiratie die tijdens de oorlog was verkregen. Later vertelde zijn moeder dat aansluiting bij de katholieke kerk de zoektocht naar werk vergemakkelijkte. Maar ondertussen moest hij wel bij de paters naar school. Thuis kon alles, op school kon niets. Hij raakte er helemaal van in de war: “Mijn ouders gaven me Moeder, Waar Kom Ik Vandaan?, een Deens voorlichtingsboekje. Dat zorgde voor geweldige problemen, want ik nam het natuurlijk mee naar school.” Als kind van een toneelspeler en een danseres besloot hij schilder te worden, omdat niemand in de familie dat vak beoefende. Maar voordat hij zich op zijn achttiende toch aanmeldde bij de Toneelschool, koos hij eerst het ruime sop. Als matroos op het passagiersschip ‘Oldebarnevelt’ reisde hij naar Tahiti en Australië. Daar had hij het als zoon van de theatercriticus, inclusief geaffecteerde tongval, onder het bootsvolk niet altijd even makkelijk. Maar hij kreeg de onderofficieren wel aan het lezen van De Idioot van Dostojevski. “Ze stelden me er vragen over, leerden hele passages uit hun hoofd. Er was niet zozeer sprake van vrijheid of van broederschap, wel van een zekere gelijkheid.” Terug aan wal ging Lamers naar de Amsterdamse Toneelschool. Waarop zijn vader prompt ophield over toneel te schrijven: “Hij ging de rivaliteit uit de weg.” Lamers had moeite met de middelbare schoolmentaliteit op de Toneelschool: “Weer zo’n klasje, met gevechten tussen kinderen die zo bespottelijk samenzweerderig zaten te doen. Als alleen al de fiets van de directeur in de gang stond, werd iedereen rustiger.” Hij verzette zich daar tegen en gedroeg zich dienovereenkomstig: “Met mede-studenten Rense Royaards en Bert Jansma verzorgde ik het literaire tijdschrift ‘Fase’, dat de docenten voor de verandering nou eens geweldig vonden. We moesten toneelkritieken schrijven, maar mochten daarin natuurlijk geen kritiek op het Nederlandse toneel hebben! ’s Avonds figureerden wij bij de Nederlandse Comedie, en zorgden we ervoor zo onherkenbaar mogelijk op het toneel te verschijnen, aangezien het tijdens de toneelschoolopleiding verboden was je met beroepstoneel te bemoeien. Omdat ik niet voldoende deed, werd ik van school gestuurd.” Een aantal jaren later mocht hij dankzij tussenkomst van toneelschooldirecteur Jan Kassies toch weer lessen volgen, die in de regisseursopleiding van de toneelschool uitmondden. In 1969 kon Lamers zich gediplomeerd (toneel)regisseur noemen. Ten tijde van Aktie Tomaat (1969) – het protest van jonge toneelschoolstudenten voor vernieuwing in de theaterwereld – was Lamers al bezig te experimenteren met nieuwe vormen in het toneel. Zijn afstudeerproject – Strindbegs ‘Droomspel’ – mocht op last van de brandweer niet worden opgevoerd omdat het publiek in gaten in de vloer moest zitten. Jan Joris Lamers was hij als één van de jongste deelnemers betrokken bij de oprichting van het Werkteater (1969), en twee jaar later bij de oprichting van Onafhankelijk Toneel (1971), dit keer als één van de oudste deelnemers. In 1981 richtte hij zijn eigen repertoiregezelschap Maatschappij Discordia op. Daarmee hield zijn oprichtingsdrang niet op: hij stond aan de wieg van de Belgisch Nederlandse Repertoire Vereniging De Vere (1992) en de coöperatieve Dertijn Rijen (2006). Lamers raakte in het begin van de 21e eeuw de subsidie kwijt voor Maatschappij Discordia, wat tot een groot conflict met het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen leidde. In de media ontvlamde een felle strijd over het voortbestaan van het toneelgezelschap. Verschillende theatergezelschappen waar Maatschappij Discordia mee samenwerkte, protesteerden tegen de beslissing van staatssecretaris Van der Ploeg. Maar de subsidie kwam er niet meer. Maatschappij Discordia maakt sindsdien noodgedwongen minder voorstellingen. -------------------------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Het is een knoeperhard vak" Op Eerste Kerstdag 1987 zaten Ischa Meijer en Jan Joris Lamers gezamenlijk in een afgesloten studio van het VPRO-gebouw. Kennelijk werd er door de heren niet zoveel waarde aan het kerstfeest gehecht. Meijer wilde weten of dat in het verleden anders was geweest. “Met Kerstmis werd er gedaan alsof we een familie waren en dat leidde tot geweldige uitbarstingen. We waren niet gewend zo bij elkaar te zijn. Vader, moeder en twee zoons, een rooms-katholiek gezien. Niet van oorsprong, maar mijn ouders zijn na, of eigenlijk in de oorlog katholiek geworden, bekeerd. In de oorlog is er kennelijk iets gebeurd. Ze hebben daar geweldig veel steun aan beleefd in de oorlog. Ik heb het eigenlijk nooit goed begrepen.” Enkele jaren later zou Lamers uit de mond van zijn moeder horen dat het wel meeviel met die bekering. Het behoren tot een zuil was na de oorlog van groot belang om een baan te kunnen vinden. Het echtpaar Lamers koos voor de katholieke zuil. Over het onvermijdelijke lot van de vergetelheid dat de toneelacteur beschoren was, had Lamers het volgende te melden: “Een toneelspeler moet het maken tijdens zijn leven. Een toneelspeler wordt vergeten, een toneelspeler wordt vergeten op het moment dat hij af is en over het algemeen wordt er ook over zijn vorige rol nooit meer gesproken. Dat ligt aan de houding ten opzichte van toneelspelers, het is niet echt een gerespecteerd vak. Er wordt heel weinig gesproken, bijvoorbeeld, over wat een toneelspeler denkt uit te dragen. Er wordt wel gezegd dat ie het mooi deed, maar wat ie er nou mee moest, ja… Dat wordt door heel weinig mensen aan de orde gesteld. Ik denk dat het in veel hoofden van toeschouwers wel voorkomt, maar het komt er niet uit. Ze kijken naar die buitenkant en ze kijken naar die…, ja god, ik weet het niet, de meeste mensen zien het gewoon als een avond uit, verstrooiing.” Lamers is bij het grote publiek nooit tot grote bekendheid gestegen. Hij hield het liever kleinschalig. Maar dat kwam hem wel op het nodige commentaar te staan: “Ik ben nu 45 jaar en er is mij de afgelopen jaren gezegd dat ik veel te oud ben om in dat kleine circuit te zitten en dat het maar eens tijd wordt dat ik de stoute schoenen aantrek en die grote zalen ga doen en ook de verantwoording aanga om samen met anderen zo’n groot gezelschap te leiden, zeg maar. Je hebt heel sterk het idee dat mensen denken: het was heel leuk allemaal wat je deed, maar nu moet je maar eens groot doen.” Aan het eind van het vijf uur durende gesprek pleit Lamers voor meer geld voor de podiumkunsten. Want zoals sommige acteurs zich nu uit de naad moeten werken, dat slaat nergens op: “Tuurlijk moet je ervoor zorgen dat dat scala van toneelspelers, dat die mensen aan het werk blijven, omdat je nooit kunt voorspellen wanneer een toneelspeler iets betekent. Er zijn bepaalde toneelspelers die op hun 18e de sterren van de hemel spelen en op hun 27e niets meer kunnen. En andersom zijn er mensen die op hun 40e pas omhoog komen. Dus je moet er zeker voor zorgen, dat je iedereen zoveel mogelijk aan het werk houdt. Er wordt veel te weinig geld aan gespendeerd. Als dat wel het geval zou zijn, zouden er hele andere ideeën kunnen ontstaan. Ik vind dat heel veel toneelspelers veel te lang achter elkaar ergens aan het spelen zijn, ze moeten veel te veel werk verrichten, bij wijze van spreken. Je hebt mensen die 25 jaar lang achter elkaar die rollen staan af te draaien. Er zou in ieder geval een mogelijkheid moeten zijn om ze vrij te stellen van dat beulswerk dat ze doen. Het is een knoeperhard vak, het is zo ongelooflijk hard werken. Ik vind dat er heel veel mensen stuk gaan aan het te hard werken. Er zou veel meer geld naartoe moeten, zodat je een beetje kunt afwegen.” --------------------------------- De interviewer: Ischa Meijer Ischa Meijer nam in 1987 het enige Marathoninterview op dat plaats zou vinden en wel op Eerste Kerstdag. Samen met Jan Joris Lamers, een goede bekende, zoals hij alle gasten die hij in het Marathoninterview sprak goed leek te kennen, praatte hij vijf uur lang over een gezamelijke passie: het toneel.

Jan Joris Lamers, toneelacteur, - regisseur en oprichter van onder andere het Werkteater en Maatschappij Discordia, was de enige gast in het Marathoninterview van 1987. Ischa Meijer en hij zaten op Eerste Kerstdag in de studio om vijf uur met elkaar te praten over een gedeelde passie van de heren: het toneel. Lamers had zich in de afgelopen twintig jaar als vernieuwer van het Nederlandse Toneel opgeworpen. Als zoon van een toneelspeler/journalist en een danseres kon hij haast niet anders dan zich op de in de wereld van het theater storten, hoe graag hij ook iets anders had willen doen. In de kerstvakantie van 1987 was het verleden, heden en de toekomst van het toneel in Nederland voornamelijk onderwerp van gesprek. Lamers zag de ontwikkelingen in de podiumkunsten met zorg aan. Een zorg die uiteindelijk bewaarheid werd. Geesteskind Discordia kreeg in 2002 geen subsidie meer van toenmalig staatssecretaris van Cultuur, Rik van de Ploeg. ----------------------------------------------------- Biografie Jan Joris Lamers De goeroe van het experimenteel theater in Nederland De toneelacteur en – regisseur Jan Joris Lamers kwam op 25 maart 1942 in Amsterdam ter wereld in een rasecht kunstenaarsmilieu. Zijn vader was toneelspeler en later toneelrecensent voor De Volkskrant, zijn moeder kwam uit een geslacht van dansers. Na de oorlog werden Lamers’ ouders katholiek. Als kind – en ten tijde van het Marathoninterview – dacht hij dat die keuze was gebaseerd op een religieuze inspiratie die tijdens de oorlog was verkregen. Later vertelde zijn moeder dat aansluiting bij de katholieke kerk de zoektocht naar werk vergemakkelijkte. Maar ondertussen moest hij wel bij de paters naar school. Thuis kon alles, op school kon niets. Hij raakte er helemaal van in de war: “Mijn ouders gaven me Moeder, Waar Kom Ik Vandaan?, een Deens voorlichtingsboekje. Dat zorgde voor geweldige problemen, want ik nam het natuurlijk mee naar school.” Als kind van een toneelspeler en een danseres besloot hij schilder te worden, omdat niemand in de familie dat vak beoefende. Maar voordat hij zich op zijn achttiende toch aanmeldde bij de Toneelschool, koos hij eerst het ruime sop. Als matroos op het passagiersschip ‘Oldebarnevelt’ reisde hij naar Tahiti en Australië. Daar had hij het als zoon van de theatercriticus, inclusief geaffecteerde tongval, onder het bootsvolk niet altijd even makkelijk. Maar hij kreeg de onderofficieren wel aan het lezen van De Idioot van Dostojevski. “Ze stelden me er vragen over, leerden hele passages uit hun hoofd. Er was niet zozeer sprake van vrijheid of van broederschap, wel van een zekere gelijkheid.” Terug aan wal ging Lamers naar de Amsterdamse Toneelschool. Waarop zijn vader prompt ophield over toneel te schrijven: “Hij ging de rivaliteit uit de weg.” Lamers had moeite met de middelbare schoolmentaliteit op de Toneelschool: “Weer zo’n klasje, met gevechten tussen kinderen die zo bespottelijk samenzweerderig zaten te doen. Als alleen al de fiets van de directeur in de gang stond, werd iedereen rustiger.” Hij verzette zich daar tegen en gedroeg zich dienovereenkomstig: “Met mede-studenten Rense Royaards en Bert Jansma verzorgde ik het literaire tijdschrift ‘Fase’, dat de docenten voor de verandering nou eens geweldig vonden. We moesten toneelkritieken schrijven, maar mochten daarin natuurlijk geen kritiek op het Nederlandse toneel hebben! ’s Avonds figureerden wij bij de Nederlandse Comedie, en zorgden we ervoor zo onherkenbaar mogelijk op het toneel te verschijnen, aangezien het tijdens de toneelschoolopleiding verboden was je met beroepstoneel te bemoeien. Omdat ik niet voldoende deed, werd ik van school gestuurd.” Een aantal jaren later mocht hij dankzij tussenkomst van toneelschooldirecteur Jan Kassies toch weer lessen volgen, die in de regisseursopleiding van de toneelschool uitmondden. In 1969 kon Lamers zich gediplomeerd (toneel)regisseur noemen. Ten tijde van Aktie Tomaat (1969) – het protest van jonge toneelschoolstudenten voor vernieuwing in de theaterwereld – was Lamers al bezig te experimenteren met nieuwe vormen in het toneel. Zijn afstudeerproject – Strindbegs ‘Droomspel’ – mocht op last van de brandweer niet worden opgevoerd omdat het publiek in gaten in de vloer moest zitten. Jan Joris Lamers was hij als één van de jongste deelnemers betrokken bij de oprichting van het Werkteater (1969), en twee jaar later bij de oprichting van Onafhankelijk Toneel (1971), dit keer als één van de oudste deelnemers. In 1981 richtte hij zijn eigen repertoiregezelschap Maatschappij Discordia op. Daarmee hield zijn oprichtingsdrang niet op: hij stond aan de wieg van de Belgisch Nederlandse Repertoire Vereniging De Vere (1992) en de coöperatieve Dertijn Rijen (2006). Lamers raakte in het begin van de 21e eeuw de subsidie kwijt voor Maatschappij Discordia, wat tot een groot conflict met het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen leidde. In de media ontvlamde een felle strijd over het voortbestaan van het toneelgezelschap. Verschillende theatergezelschappen waar Maatschappij Discordia mee samenwerkte, protesteerden tegen de beslissing van staatssecretaris Van der Ploeg. Maar de subsidie kwam er niet meer. Maatschappij Discordia maakt sindsdien noodgedwongen minder voorstellingen. -------------------------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Het is een knoeperhard vak" Op Eerste Kerstdag 1987 zaten Ischa Meijer en Jan Joris Lamers gezamenlijk in een afgesloten studio van het VPRO-gebouw. Kennelijk werd er door de heren niet zoveel waarde aan het kerstfeest gehecht. Meijer wilde weten of dat in het verleden anders was geweest. “Met Kerstmis werd er gedaan alsof we een familie waren en dat leidde tot geweldige uitbarstingen. We waren niet gewend zo bij elkaar te zijn. Vader, moeder en twee zoons, een rooms-katholiek gezien. Niet van oorsprong, maar mijn ouders zijn na, of eigenlijk in de oorlog katholiek geworden, bekeerd. In de oorlog is er kennelijk iets gebeurd. Ze hebben daar geweldig veel steun aan beleefd in de oorlog. Ik heb het eigenlijk nooit goed begrepen.” Enkele jaren later zou Lamers uit de mond van zijn moeder horen dat het wel meeviel met die bekering. Het behoren tot een zuil was na de oorlog van groot belang om een baan te kunnen vinden. Het echtpaar Lamers koos voor de katholieke zuil. Over het onvermijdelijke lot van de vergetelheid dat de toneelacteur beschoren was, had Lamers het volgende te melden: “Een toneelspeler moet het maken tijdens zijn leven. Een toneelspeler wordt vergeten, een toneelspeler wordt vergeten op het moment dat hij af is en over het algemeen wordt er ook over zijn vorige rol nooit meer gesproken. Dat ligt aan de houding ten opzichte van toneelspelers, het is niet echt een gerespecteerd vak. Er wordt heel weinig gesproken, bijvoorbeeld, over wat een toneelspeler denkt uit te dragen. Er wordt wel gezegd dat ie het mooi deed, maar wat ie er nou mee moest, ja… Dat wordt door heel weinig mensen aan de orde gesteld. Ik denk dat het in veel hoofden van toeschouwers wel voorkomt, maar het komt er niet uit. Ze kijken naar die buitenkant en ze kijken naar die…, ja god, ik weet het niet, de meeste mensen zien het gewoon als een avond uit, verstrooiing.” Lamers is bij het grote publiek nooit tot grote bekendheid gestegen. Hij hield het liever kleinschalig. Maar dat kwam hem wel op het nodige commentaar te staan: “Ik ben nu 45 jaar en er is mij de afgelopen jaren gezegd dat ik veel te oud ben om in dat kleine circuit te zitten en dat het maar eens tijd wordt dat ik de stoute schoenen aantrek en die grote zalen ga doen en ook de verantwoording aanga om samen met anderen zo’n groot gezelschap te leiden, zeg maar. Je hebt heel sterk het idee dat mensen denken: het was heel leuk allemaal wat je deed, maar nu moet je maar eens groot doen.” Aan het eind van het vijf uur durende gesprek pleit Lamers voor meer geld voor de podiumkunsten. Want zoals sommige acteurs zich nu uit de naad moeten werken, dat slaat nergens op: “Tuurlijk moet je ervoor zorgen dat dat scala van toneelspelers, dat die mensen aan het werk blijven, omdat je nooit kunt voorspellen wanneer een toneelspeler iets betekent. Er zijn bepaalde toneelspelers die op hun 18e de sterren van de hemel spelen en op hun 27e niets meer kunnen. En andersom zijn er mensen die op hun 40e pas omhoog komen. Dus je moet er zeker voor zorgen, dat je iedereen zoveel mogelijk aan het werk houdt. Er wordt veel te weinig geld aan gespendeerd. Als dat wel het geval zou zijn, zouden er hele andere ideeën kunnen ontstaan. Ik vind dat heel veel toneelspelers veel te lang achter elkaar ergens aan het spelen zijn, ze moeten veel te veel werk verrichten, bij wijze van spreken. Je hebt mensen die 25 jaar lang achter elkaar die rollen staan af te draaien. Er zou in ieder geval een mogelijkheid moeten zijn om ze vrij te stellen van dat beulswerk dat ze doen. Het is een knoeperhard vak, het is zo ongelooflijk hard werken. Ik vind dat er heel veel mensen stuk gaan aan het te hard werken. Er zou veel meer geld naartoe moeten, zodat je een beetje kunt afwegen.” --------------------------------- De interviewer: Ischa Meijer Ischa Meijer nam in 1987 het enige Marathoninterview op dat plaats zou vinden en wel op Eerste Kerstdag. Samen met Jan Joris Lamers, een goede bekende, zoals hij alle gasten die hij in het Marathoninterview sprak goed leek te kennen, praatte hij vijf uur lang over een gezamelijke passie: het toneel.

Jan Joris Lamers, toneelacteur, - regisseur en oprichter van onder andere het Werkteater en Maatschappij Discordia, was de enige gast in het Marathoninterview van 1987. Ischa Meijer en hij zaten op Eerste Kerstdag in de studio om vijf uur met elkaar te praten over een gedeelde passie van de heren: het toneel. Lamers had zich in de afgelopen twintig jaar als vernieuwer van het Nederlandse Toneel opgeworpen. Als zoon van een toneelspeler/journalist en een danseres kon hij haast niet anders dan zich op de in de wereld van het theater storten, hoe graag hij ook iets anders had willen doen. In de kerstvakantie van 1987 was het verleden, heden en de toekomst van het toneel in Nederland voornamelijk onderwerp van gesprek. Lamers zag de ontwikkelingen in de podiumkunsten met zorg aan. Een zorg die uiteindelijk bewaarheid werd. Geesteskind Discordia kreeg in 2002 geen subsidie meer van toenmalig staatssecretaris van Cultuur, Rik van de Ploeg. ----------------------------------------------------- Biografie Jan Joris Lamers De goeroe van het experimenteel theater in Nederland De toneelacteur en – regisseur Jan Joris Lamers kwam op 25 maart 1942 in Amsterdam ter wereld in een rasecht kunstenaarsmilieu. Zijn vader was toneelspeler en later toneelrecensent voor De Volkskrant, zijn moeder kwam uit een geslacht van dansers. Na de oorlog werden Lamers’ ouders katholiek. Als kind – en ten tijde van het Marathoninterview – dacht hij dat die keuze was gebaseerd op een religieuze inspiratie die tijdens de oorlog was verkregen. Later vertelde zijn moeder dat aansluiting bij de katholieke kerk de zoektocht naar werk vergemakkelijkte. Maar ondertussen moest hij wel bij de paters naar school. Thuis kon alles, op school kon niets. Hij raakte er helemaal van in de war: “Mijn ouders gaven me Moeder, Waar Kom Ik Vandaan?, een Deens voorlichtingsboekje. Dat zorgde voor geweldige problemen, want ik nam het natuurlijk mee naar school.” Als kind van een toneelspeler en een danseres besloot hij schilder te worden, omdat niemand in de familie dat vak beoefende. Maar voordat hij zich op zijn achttiende toch aanmeldde bij de Toneelschool, koos hij eerst het ruime sop. Als matroos op het passagiersschip ‘Oldebarnevelt’ reisde hij naar Tahiti en Australië. Daar had hij het als zoon van de theatercriticus, inclusief geaffecteerde tongval, onder het bootsvolk niet altijd even makkelijk. Maar hij kreeg de onderofficieren wel aan het lezen van De Idioot van Dostojevski. “Ze stelden me er vragen over, leerden hele passages uit hun hoofd. Er was niet zozeer sprake van vrijheid of van broederschap, wel van een zekere gelijkheid.” Terug aan wal ging Lamers naar de Amsterdamse Toneelschool. Waarop zijn vader prompt ophield over toneel te schrijven: “Hij ging de rivaliteit uit de weg.” Lamers had moeite met de middelbare schoolmentaliteit op de Toneelschool: “Weer zo’n klasje, met gevechten tussen kinderen die zo bespottelijk samenzweerderig zaten te doen. Als alleen al de fiets van de directeur in de gang stond, werd iedereen rustiger.” Hij verzette zich daar tegen en gedroeg zich dienovereenkomstig: “Met mede-studenten Rense Royaards en Bert Jansma verzorgde ik het literaire tijdschrift ‘Fase’, dat de docenten voor de verandering nou eens geweldig vonden. We moesten toneelkritieken schrijven, maar mochten daarin natuurlijk geen kritiek op het Nederlandse toneel hebben! ’s Avonds figureerden wij bij de Nederlandse Comedie, en zorgden we ervoor zo onherkenbaar mogelijk op het toneel te verschijnen, aangezien het tijdens de toneelschoolopleiding verboden was je met beroepstoneel te bemoeien. Omdat ik niet voldoende deed, werd ik van school gestuurd.” Een aantal jaren later mocht hij dankzij tussenkomst van toneelschooldirecteur Jan Kassies toch weer lessen volgen, die in de regisseursopleiding van de toneelschool uitmondden. In 1969 kon Lamers zich gediplomeerd (toneel)regisseur noemen. Ten tijde van Aktie Tomaat (1969) – het protest van jonge toneelschoolstudenten voor vernieuwing in de theaterwereld – was Lamers al bezig te experimenteren met nieuwe vormen in het toneel. Zijn afstudeerproject – Strindbegs ‘Droomspel’ – mocht op last van de brandweer niet worden opgevoerd omdat het publiek in gaten in de vloer moest zitten. Jan Joris Lamers was hij als één van de jongste deelnemers betrokken bij de oprichting van het Werkteater (1969), en twee jaar later bij de oprichting van Onafhankelijk Toneel (1971), dit keer als één van de oudste deelnemers. In 1981 richtte hij zijn eigen repertoiregezelschap Maatschappij Discordia op. Daarmee hield zijn oprichtingsdrang niet op: hij stond aan de wieg van de Belgisch Nederlandse Repertoire Vereniging De Vere (1992) en de coöperatieve Dertijn Rijen (2006). Lamers raakte in het begin van de 21e eeuw de subsidie kwijt voor Maatschappij Discordia, wat tot een groot conflict met het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen leidde. In de media ontvlamde een felle strijd over het voortbestaan van het toneelgezelschap. Verschillende theatergezelschappen waar Maatschappij Discordia mee samenwerkte, protesteerden tegen de beslissing van staatssecretaris Van der Ploeg. Maar de subsidie kwam er niet meer. Maatschappij Discordia maakt sindsdien noodgedwongen minder voorstellingen. -------------------------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Het is een knoeperhard vak" Op Eerste Kerstdag 1987 zaten Ischa Meijer en Jan Joris Lamers gezamenlijk in een afgesloten studio van het VPRO-gebouw. Kennelijk werd er door de heren niet zoveel waarde aan het kerstfeest gehecht. Meijer wilde weten of dat in het verleden anders was geweest. “Met Kerstmis werd er gedaan alsof we een familie waren en dat leidde tot geweldige uitbarstingen. We waren niet gewend zo bij elkaar te zijn. Vader, moeder en twee zoons, een rooms-katholiek gezien. Niet van oorsprong, maar mijn ouders zijn na, of eigenlijk in de oorlog katholiek geworden, bekeerd. In de oorlog is er kennelijk iets gebeurd. Ze hebben daar geweldig veel steun aan beleefd in de oorlog. Ik heb het eigenlijk nooit goed begrepen.” Enkele jaren later zou Lamers uit de mond van zijn moeder horen dat het wel meeviel met die bekering. Het behoren tot een zuil was na de oorlog van groot belang om een baan te kunnen vinden. Het echtpaar Lamers koos voor de katholieke zuil. Over het onvermijdelijke lot van de vergetelheid dat de toneelacteur beschoren was, had Lamers het volgende te melden: “Een toneelspeler moet het maken tijdens zijn leven. Een toneelspeler wordt vergeten, een toneelspeler wordt vergeten op het moment dat hij af is en over het algemeen wordt er ook over zijn vorige rol nooit meer gesproken. Dat ligt aan de houding ten opzichte van toneelspelers, het is niet echt een gerespecteerd vak. Er wordt heel weinig gesproken, bijvoorbeeld, over wat een toneelspeler denkt uit te dragen. Er wordt wel gezegd dat ie het mooi deed, maar wat ie er nou mee moest, ja… Dat wordt door heel weinig mensen aan de orde gesteld. Ik denk dat het in veel hoofden van toeschouwers wel voorkomt, maar het komt er niet uit. Ze kijken naar die buitenkant en ze kijken naar die…, ja god, ik weet het niet, de meeste mensen zien het gewoon als een avond uit, verstrooiing.” Lamers is bij het grote publiek nooit tot grote bekendheid gestegen. Hij hield het liever kleinschalig. Maar dat kwam hem wel op het nodige commentaar te staan: “Ik ben nu 45 jaar en er is mij de afgelopen jaren gezegd dat ik veel te oud ben om in dat kleine circuit te zitten en dat het maar eens tijd wordt dat ik de stoute schoenen aantrek en die grote zalen ga doen en ook de verantwoording aanga om samen met anderen zo’n groot gezelschap te leiden, zeg maar. Je hebt heel sterk het idee dat mensen denken: het was heel leuk allemaal wat je deed, maar nu moet je maar eens groot doen.” Aan het eind van het vijf uur durende gesprek pleit Lamers voor meer geld voor de podiumkunsten. Want zoals sommige acteurs zich nu uit de naad moeten werken, dat slaat nergens op: “Tuurlijk moet je ervoor zorgen dat dat scala van toneelspelers, dat die mensen aan het werk blijven, omdat je nooit kunt voorspellen wanneer een toneelspeler iets betekent. Er zijn bepaalde toneelspelers die op hun 18e de sterren van de hemel spelen en op hun 27e niets meer kunnen. En andersom zijn er mensen die op hun 40e pas omhoog komen. Dus je moet er zeker voor zorgen, dat je iedereen zoveel mogelijk aan het werk houdt. Er wordt veel te weinig geld aan gespendeerd. Als dat wel het geval zou zijn, zouden er hele andere ideeën kunnen ontstaan. Ik vind dat heel veel toneelspelers veel te lang achter elkaar ergens aan het spelen zijn, ze moeten veel te veel werk verrichten, bij wijze van spreken. Je hebt mensen die 25 jaar lang achter elkaar die rollen staan af te draaien. Er zou in ieder geval een mogelijkheid moeten zijn om ze vrij te stellen van dat beulswerk dat ze doen. Het is een knoeperhard vak, het is zo ongelooflijk hard werken. Ik vind dat er heel veel mensen stuk gaan aan het te hard werken. Er zou veel meer geld naartoe moeten, zodat je een beetje kunt afwegen.” --------------------------------- De interviewer: Ischa Meijer Ischa Meijer nam in 1987 het enige Marathoninterview op dat plaats zou vinden en wel op Eerste Kerstdag. Samen met Jan Joris Lamers, een goede bekende, zoals hij alle gasten die hij in het Marathoninterview sprak goed leek te kennen, praatte hij vijf uur lang over een gezamelijke passie: het toneel.

Jan Joris Lamers, toneelacteur, - regisseur en oprichter van onder andere het Werkteater en Maatschappij Discordia, was de enige gast in het Marathoninterview van 1987. Ischa Meijer en hij zaten op Eerste Kerstdag in de studio om vijf uur met elkaar te praten over een gedeelde passie van de heren: het toneel. Lamers had zich in de afgelopen twintig jaar als vernieuwer van het Nederlandse Toneel opgeworpen. Als zoon van een toneelspeler/journalist en een danseres kon hij haast niet anders dan zich op de in de wereld van het theater storten, hoe graag hij ook iets anders had willen doen. In de kerstvakantie van 1987 was het verleden, heden en de toekomst van het toneel in Nederland voornamelijk onderwerp van gesprek. Lamers zag de ontwikkelingen in de podiumkunsten met zorg aan. Een zorg die uiteindelijk bewaarheid werd. Geesteskind Discordia kreeg in 2002 geen subsidie meer van toenmalig staatssecretaris van Cultuur, Rik van de Ploeg. ----------------------------------------------------- Biografie Jan Joris Lamers De goeroe van het experimenteel theater in Nederland De toneelacteur en – regisseur Jan Joris Lamers kwam op 25 maart 1942 in Amsterdam ter wereld in een rasecht kunstenaarsmilieu. Zijn vader was toneelspeler en later toneelrecensent voor De Volkskrant, zijn moeder kwam uit een geslacht van dansers. Na de oorlog werden Lamers’ ouders katholiek. Als kind – en ten tijde van het Marathoninterview – dacht hij dat die keuze was gebaseerd op een religieuze inspiratie die tijdens de oorlog was verkregen. Later vertelde zijn moeder dat aansluiting bij de katholieke kerk de zoektocht naar werk vergemakkelijkte. Maar ondertussen moest hij wel bij de paters naar school. Thuis kon alles, op school kon niets. Hij raakte er helemaal van in de war: “Mijn ouders gaven me Moeder, Waar Kom Ik Vandaan?, een Deens voorlichtingsboekje. Dat zorgde voor geweldige problemen, want ik nam het natuurlijk mee naar school.” Als kind van een toneelspeler en een danseres besloot hij schilder te worden, omdat niemand in de familie dat vak beoefende. Maar voordat hij zich op zijn achttiende toch aanmeldde bij de Toneelschool, koos hij eerst het ruime sop. Als matroos op het passagiersschip ‘Oldebarnevelt’ reisde hij naar Tahiti en Australië. Daar had hij het als zoon van de theatercriticus, inclusief geaffecteerde tongval, onder het bootsvolk niet altijd even makkelijk. Maar hij kreeg de onderofficieren wel aan het lezen van De Idioot van Dostojevski. “Ze stelden me er vragen over, leerden hele passages uit hun hoofd. Er was niet zozeer sprake van vrijheid of van broederschap, wel van een zekere gelijkheid.” Terug aan wal ging Lamers naar de Amsterdamse Toneelschool. Waarop zijn vader prompt ophield over toneel te schrijven: “Hij ging de rivaliteit uit de weg.” Lamers had moeite met de middelbare schoolmentaliteit op de Toneelschool: “Weer zo’n klasje, met gevechten tussen kinderen die zo bespottelijk samenzweerderig zaten te doen. Als alleen al de fiets van de directeur in de gang stond, werd iedereen rustiger.” Hij verzette zich daar tegen en gedroeg zich dienovereenkomstig: “Met mede-studenten Rense Royaards en Bert Jansma verzorgde ik het literaire tijdschrift ‘Fase’, dat de docenten voor de verandering nou eens geweldig vonden. We moesten toneelkritieken schrijven, maar mochten daarin natuurlijk geen kritiek op het Nederlandse toneel hebben! ’s Avonds figureerden wij bij de Nederlandse Comedie, en zorgden we ervoor zo onherkenbaar mogelijk op het toneel te verschijnen, aangezien het tijdens de toneelschoolopleiding verboden was je met beroepstoneel te bemoeien. Omdat ik niet voldoende deed, werd ik van school gestuurd.” Een aantal jaren later mocht hij dankzij tussenkomst van toneelschooldirecteur Jan Kassies toch weer lessen volgen, die in de regisseursopleiding van de toneelschool uitmondden. In 1969 kon Lamers zich gediplomeerd (toneel)regisseur noemen. Ten tijde van Aktie Tomaat (1969) – het protest van jonge toneelschoolstudenten voor vernieuwing in de theaterwereld – was Lamers al bezig te experimenteren met nieuwe vormen in het toneel. Zijn afstudeerproject – Strindbegs ‘Droomspel’ – mocht op last van de brandweer niet worden opgevoerd omdat het publiek in gaten in de vloer moest zitten. Jan Joris Lamers was hij als één van de jongste deelnemers betrokken bij de oprichting van het Werkteater (1969), en twee jaar later bij de oprichting van Onafhankelijk Toneel (1971), dit keer als één van de oudste deelnemers. In 1981 richtte hij zijn eigen repertoiregezelschap Maatschappij Discordia op. Daarmee hield zijn oprichtingsdrang niet op: hij stond aan de wieg van de Belgisch Nederlandse Repertoire Vereniging De Vere (1992) en de coöperatieve Dertijn Rijen (2006). Lamers raakte in het begin van de 21e eeuw de subsidie kwijt voor Maatschappij Discordia, wat tot een groot conflict met het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen leidde. In de media ontvlamde een felle strijd over het voortbestaan van het toneelgezelschap. Verschillende theatergezelschappen waar Maatschappij Discordia mee samenwerkte, protesteerden tegen de beslissing van staatssecretaris Van der Ploeg. Maar de subsidie kwam er niet meer. Maatschappij Discordia maakt sindsdien noodgedwongen minder voorstellingen. -------------------------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Het is een knoeperhard vak" Op Eerste Kerstdag 1987 zaten Ischa Meijer en Jan Joris Lamers gezamenlijk in een afgesloten studio van het VPRO-gebouw. Kennelijk werd er door de heren niet zoveel waarde aan het kerstfeest gehecht. Meijer wilde weten of dat in het verleden anders was geweest. “Met Kerstmis werd er gedaan alsof we een familie waren en dat leidde tot geweldige uitbarstingen. We waren niet gewend zo bij elkaar te zijn. Vader, moeder en twee zoons, een rooms-katholiek gezien. Niet van oorsprong, maar mijn ouders zijn na, of eigenlijk in de oorlog katholiek geworden, bekeerd. In de oorlog is er kennelijk iets gebeurd. Ze hebben daar geweldig veel steun aan beleefd in de oorlog. Ik heb het eigenlijk nooit goed begrepen.” Enkele jaren later zou Lamers uit de mond van zijn moeder horen dat het wel meeviel met die bekering. Het behoren tot een zuil was na de oorlog van groot belang om een baan te kunnen vinden. Het echtpaar Lamers koos voor de katholieke zuil. Over het onvermijdelijke lot van de vergetelheid dat de toneelacteur beschoren was, had Lamers het volgende te melden: “Een toneelspeler moet het maken tijdens zijn leven. Een toneelspeler wordt vergeten, een toneelspeler wordt vergeten op het moment dat hij af is en over het algemeen wordt er ook over zijn vorige rol nooit meer gesproken. Dat ligt aan de houding ten opzichte van toneelspelers, het is niet echt een gerespecteerd vak. Er wordt heel weinig gesproken, bijvoorbeeld, over wat een toneelspeler denkt uit te dragen. Er wordt wel gezegd dat ie het mooi deed, maar wat ie er nou mee moest, ja… Dat wordt door heel weinig mensen aan de orde gesteld. Ik denk dat het in veel hoofden van toeschouwers wel voorkomt, maar het komt er niet uit. Ze kijken naar die buitenkant en ze kijken naar die…, ja god, ik weet het niet, de meeste mensen zien het gewoon als een avond uit, verstrooiing.” Lamers is bij het grote publiek nooit tot grote bekendheid gestegen. Hij hield het liever kleinschalig. Maar dat kwam hem wel op het nodige commentaar te staan: “Ik ben nu 45 jaar en er is mij de afgelopen jaren gezegd dat ik veel te oud ben om in dat kleine circuit te zitten en dat het maar eens tijd wordt dat ik de stoute schoenen aantrek en die grote zalen ga doen en ook de verantwoording aanga om samen met anderen zo’n groot gezelschap te leiden, zeg maar. Je hebt heel sterk het idee dat mensen denken: het was heel leuk allemaal wat je deed, maar nu moet je maar eens groot doen.” Aan het eind van het vijf uur durende gesprek pleit Lamers voor meer geld voor de podiumkunsten. Want zoals sommige acteurs zich nu uit de naad moeten werken, dat slaat nergens op: “Tuurlijk moet je ervoor zorgen dat dat scala van toneelspelers, dat die mensen aan het werk blijven, omdat je nooit kunt voorspellen wanneer een toneelspeler iets betekent. Er zijn bepaalde toneelspelers die op hun 18e de sterren van de hemel spelen en op hun 27e niets meer kunnen. En andersom zijn er mensen die op hun 40e pas omhoog komen. Dus je moet er zeker voor zorgen, dat je iedereen zoveel mogelijk aan het werk houdt. Er wordt veel te weinig geld aan gespendeerd. Als dat wel het geval zou zijn, zouden er hele andere ideeën kunnen ontstaan. Ik vind dat heel veel toneelspelers veel te lang achter elkaar ergens aan het spelen zijn, ze moeten veel te veel werk verrichten, bij wijze van spreken. Je hebt mensen die 25 jaar lang achter elkaar die rollen staan af te draaien. Er zou in ieder geval een mogelijkheid moeten zijn om ze vrij te stellen van dat beulswerk dat ze doen. Het is een knoeperhard vak, het is zo ongelooflijk hard werken. Ik vind dat er heel veel mensen stuk gaan aan het te hard werken. Er zou veel meer geld naartoe moeten, zodat je een beetje kunt afwegen.” --------------------------------- De interviewer: Ischa Meijer Ischa Meijer nam in 1987 het enige Marathoninterview op dat plaats zou vinden en wel op Eerste Kerstdag. Samen met Jan Joris Lamers, een goede bekende, zoals hij alle gasten die hij in het Marathoninterview sprak goed leek te kennen, praatte hij vijf uur lang over een gezamelijke passie: het toneel.

Jan Joris Lamers, toneelacteur, - regisseur en oprichter van onder andere het Werkteater en Maatschappij Discordia, was de enige gast in het Marathoninterview van 1987. Ischa Meijer en hij zaten op Eerste Kerstdag in de studio om vijf uur met elkaar te praten over een gedeelde passie van de heren: het toneel. Lamers had zich in de afgelopen twintig jaar als vernieuwer van het Nederlandse Toneel opgeworpen. Als zoon van een toneelspeler/journalist en een danseres kon hij haast niet anders dan zich op de in de wereld van het theater storten, hoe graag hij ook iets anders had willen doen. In de kerstvakantie van 1987 was het verleden, heden en de toekomst van het toneel in Nederland voornamelijk onderwerp van gesprek. Lamers zag de ontwikkelingen in de podiumkunsten met zorg aan. Een zorg die uiteindelijk bewaarheid werd. Geesteskind Discordia kreeg in 2002 geen subsidie meer van toenmalig staatssecretaris van Cultuur, Rik van de Ploeg. ----------------------------------------------------- Biografie Jan Joris Lamers De goeroe van het experimenteel theater in Nederland De toneelacteur en – regisseur Jan Joris Lamers kwam op 25 maart 1942 in Amsterdam ter wereld in een rasecht kunstenaarsmilieu. Zijn vader was toneelspeler en later toneelrecensent voor De Volkskrant, zijn moeder kwam uit een geslacht van dansers. Na de oorlog werden Lamers’ ouders katholiek. Als kind – en ten tijde van het Marathoninterview – dacht hij dat die keuze was gebaseerd op een religieuze inspiratie die tijdens de oorlog was verkregen. Later vertelde zijn moeder dat aansluiting bij de katholieke kerk de zoektocht naar werk vergemakkelijkte. Maar ondertussen moest hij wel bij de paters naar school. Thuis kon alles, op school kon niets. Hij raakte er helemaal van in de war: “Mijn ouders gaven me Moeder, Waar Kom Ik Vandaan?, een Deens voorlichtingsboekje. Dat zorgde voor geweldige problemen, want ik nam het natuurlijk mee naar school.” Als kind van een toneelspeler en een danseres besloot hij schilder te worden, omdat niemand in de familie dat vak beoefende. Maar voordat hij zich op zijn achttiende toch aanmeldde bij de Toneelschool, koos hij eerst het ruime sop. Als matroos op het passagiersschip ‘Oldebarnevelt’ reisde hij naar Tahiti en Australië. Daar had hij het als zoon van de theatercriticus, inclusief geaffecteerde tongval, onder het bootsvolk niet altijd even makkelijk. Maar hij kreeg de onderofficieren wel aan het lezen van De Idioot van Dostojevski. “Ze stelden me er vragen over, leerden hele passages uit hun hoofd. Er was niet zozeer sprake van vrijheid of van broederschap, wel van een zekere gelijkheid.” Terug aan wal ging Lamers naar de Amsterdamse Toneelschool. Waarop zijn vader prompt ophield over toneel te schrijven: “Hij ging de rivaliteit uit de weg.” Lamers had moeite met de middelbare schoolmentaliteit op de Toneelschool: “Weer zo’n klasje, met gevechten tussen kinderen die zo bespottelijk samenzweerderig zaten te doen. Als alleen al de fiets van de directeur in de gang stond, werd iedereen rustiger.” Hij verzette zich daar tegen en gedroeg zich dienovereenkomstig: “Met mede-studenten Rense Royaards en Bert Jansma verzorgde ik het literaire tijdschrift ‘Fase’, dat de docenten voor de verandering nou eens geweldig vonden. We moesten toneelkritieken schrijven, maar mochten daarin natuurlijk geen kritiek op het Nederlandse toneel hebben! ’s Avonds figureerden wij bij de Nederlandse Comedie, en zorgden we ervoor zo onherkenbaar mogelijk op het toneel te verschijnen, aangezien het tijdens de toneelschoolopleiding verboden was je met beroepstoneel te bemoeien. Omdat ik niet voldoende deed, werd ik van school gestuurd.” Een aantal jaren later mocht hij dankzij tussenkomst van toneelschooldirecteur Jan Kassies toch weer lessen volgen, die in de regisseursopleiding van de toneelschool uitmondden. In 1969 kon Lamers zich gediplomeerd (toneel)regisseur noemen. Ten tijde van Aktie Tomaat (1969) – het protest van jonge toneelschoolstudenten voor vernieuwing in de theaterwereld – was Lamers al bezig te experimenteren met nieuwe vormen in het toneel. Zijn afstudeerproject – Strindbegs ‘Droomspel’ – mocht op last van de brandweer niet worden opgevoerd omdat het publiek in gaten in de vloer moest zitten. Jan Joris Lamers was hij als één van de jongste deelnemers betrokken bij de oprichting van het Werkteater (1969), en twee jaar later bij de oprichting van Onafhankelijk Toneel (1971), dit keer als één van de oudste deelnemers. In 1981 richtte hij zijn eigen repertoiregezelschap Maatschappij Discordia op. Daarmee hield zijn oprichtingsdrang niet op: hij stond aan de wieg van de Belgisch Nederlandse Repertoire Vereniging De Vere (1992) en de coöperatieve Dertijn Rijen (2006). Lamers raakte in het begin van de 21e eeuw de subsidie kwijt voor Maatschappij Discordia, wat tot een groot conflict met het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen leidde. In de media ontvlamde een felle strijd over het voortbestaan van het toneelgezelschap. Verschillende theatergezelschappen waar Maatschappij Discordia mee samenwerkte, protesteerden tegen de beslissing van staatssecretaris Van der Ploeg. Maar de subsidie kwam er niet meer. Maatschappij Discordia maakt sindsdien noodgedwongen minder voorstellingen. -------------------------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Het is een knoeperhard vak" Op Eerste Kerstdag 1987 zaten Ischa Meijer en Jan Joris Lamers gezamenlijk in een afgesloten studio van het VPRO-gebouw. Kennelijk werd er door de heren niet zoveel waarde aan het kerstfeest gehecht. Meijer wilde weten of dat in het verleden anders was geweest. “Met Kerstmis werd er gedaan alsof we een familie waren en dat leidde tot geweldige uitbarstingen. We waren niet gewend zo bij elkaar te zijn. Vader, moeder en twee zoons, een rooms-katholiek gezien. Niet van oorsprong, maar mijn ouders zijn na, of eigenlijk in de oorlog katholiek geworden, bekeerd. In de oorlog is er kennelijk iets gebeurd. Ze hebben daar geweldig veel steun aan beleefd in de oorlog. Ik heb het eigenlijk nooit goed begrepen.” Enkele jaren later zou Lamers uit de mond van zijn moeder horen dat het wel meeviel met die bekering. Het behoren tot een zuil was na de oorlog van groot belang om een baan te kunnen vinden. Het echtpaar Lamers koos voor de katholieke zuil. Over het onvermijdelijke lot van de vergetelheid dat de toneelacteur beschoren was, had Lamers het volgende te melden: “Een toneelspeler moet het maken tijdens zijn leven. Een toneelspeler wordt vergeten, een toneelspeler wordt vergeten op het moment dat hij af is en over het algemeen wordt er ook over zijn vorige rol nooit meer gesproken. Dat ligt aan de houding ten opzichte van toneelspelers, het is niet echt een gerespecteerd vak. Er wordt heel weinig gesproken, bijvoorbeeld, over wat een toneelspeler denkt uit te dragen. Er wordt wel gezegd dat ie het mooi deed, maar wat ie er nou mee moest, ja… Dat wordt door heel weinig mensen aan de orde gesteld. Ik denk dat het in veel hoofden van toeschouwers wel voorkomt, maar het komt er niet uit. Ze kijken naar die buitenkant en ze kijken naar die…, ja god, ik weet het niet, de meeste mensen zien het gewoon als een avond uit, verstrooiing.” Lamers is bij het grote publiek nooit tot grote bekendheid gestegen. Hij hield het liever kleinschalig. Maar dat kwam hem wel op het nodige commentaar te staan: “Ik ben nu 45 jaar en er is mij de afgelopen jaren gezegd dat ik veel te oud ben om in dat kleine circuit te zitten en dat het maar eens tijd wordt dat ik de stoute schoenen aantrek en die grote zalen ga doen en ook de verantwoording aanga om samen met anderen zo’n groot gezelschap te leiden, zeg maar. Je hebt heel sterk het idee dat mensen denken: het was heel leuk allemaal wat je deed, maar nu moet je maar eens groot doen.” Aan het eind van het vijf uur durende gesprek pleit Lamers voor meer geld voor de podiumkunsten. Want zoals sommige acteurs zich nu uit de naad moeten werken, dat slaat nergens op: “Tuurlijk moet je ervoor zorgen dat dat scala van toneelspelers, dat die mensen aan het werk blijven, omdat je nooit kunt voorspellen wanneer een toneelspeler iets betekent. Er zijn bepaalde toneelspelers die op hun 18e de sterren van de hemel spelen en op hun 27e niets meer kunnen. En andersom zijn er mensen die op hun 40e pas omhoog komen. Dus je moet er zeker voor zorgen, dat je iedereen zoveel mogelijk aan het werk houdt. Er wordt veel te weinig geld aan gespendeerd. Als dat wel het geval zou zijn, zouden er hele andere ideeën kunnen ontstaan. Ik vind dat heel veel toneelspelers veel te lang achter elkaar ergens aan het spelen zijn, ze moeten veel te veel werk verrichten, bij wijze van spreken. Je hebt mensen die 25 jaar lang achter elkaar die rollen staan af te draaien. Er zou in ieder geval een mogelijkheid moeten zijn om ze vrij te stellen van dat beulswerk dat ze doen. Het is een knoeperhard vak, het is zo ongelooflijk hard werken. Ik vind dat er heel veel mensen stuk gaan aan het te hard werken. Er zou veel meer geld naartoe moeten, zodat je een beetje kunt afwegen.” --------------------------------- De interviewer: Ischa Meijer Ischa Meijer nam in 1987 het enige Marathoninterview op dat plaats zou vinden en wel op Eerste Kerstdag. Samen met Jan Joris Lamers, een goede bekende, zoals hij alle gasten die hij in het Marathoninterview sprak goed leek te kennen, praatte hij vijf uur lang over een gezamelijke passie: het toneel.