Podcasts about handicap international

L'invité de 7h50. Ce vendredi, Thomas de Bergeyck reçoit ce vendredi Axelle Red. La chanteuse vient de rentrer d'un voyage au Rwanda en compagnie de Handicap International dont elle est la marraine depuis de longues années. Elle nous explique pourquoi avoir choisi de s'engager auprès de ceux qui ont la vie entravée par un souci de type moteur, et qu'une aide parfois toute petite peut sauver. Un témoignage plein d'espoir et d'optimisme

Mat eise Sujeten: 3 Joer Krich an der Ukrain an Expert iwwer aktuell Situatioun, Handicap International besuergt iwwer Trend a Kolonië vun der SNJ.

Mat eise Sujeten: 3 Joer Krich an der Ukrain an Expert iwwer aktuell Situatioun, Handicap International besuergt iwwer Trend a Kolonië vun der SNJ.

« Le Dernier Souffle » est le nouveau film de Costa-Gavras. On découvre un duo étonnant. Kad Merad interprète le rôle d'un médecin, nommé Augustin Masset, alors que Denis Podalydès joue Fabrice Toussaint, un philosophe. Le premier évoque la fin de vie de ses patients, le second sa finitude. Emportés par un tourbillon de visites et de rencontres, tous les deux démarrent un voyage sensible entre rire et larmes. Allez voir aussi « Hola Frida », un film d'animation d'André Kadi et de Karine Vézina. Ce long-métrage revient notamment sur la maladie puis le handicap qui ont marqué l'enfance de Frida Kahlo depuis l'âge de 6 ans. Ces problèmes ont eu une influence considérable sur l'adulte et l'artiste qu'elle est devenue. Handicap International est parrain de ce projet, et a réalisé un dossier pédagogique sensibilisant sur la réalité du handicap et l'importance de l'inclusion. Photo : Bac Films

durée : 00:58:19 - Cultures Monde - par : Julie Gacon, Juliette Pietraszewski - Nombre de composants électroniques occidentaux sont retrouvés dans les armes utilisées par la Russie en Ukraine, et ce, malgré un embargo sur les livraisons d'armes. De quoi questionner l'efficacité de telles mesures face à une industrie de l'armement qui se réorganise pour contourner les sanctions. - réalisation : Margot Page - invités : Tony Fortin Chargé d'études à l'Observatoire des armements; Benjamin Jung Journaliste d'investigation indépendant; Anne Héry Directrice du plaidoyer et des relations institutionnelles de Handicap International

L'invité de 7h50. Ce vendredi, Thomas de Bergeyck reçoit Joachim Gérard.Il est l'un des visages de la campagne des LACETS BLEUS de Handicap International, qui fête ses 25 ans et qui promeut les soins de réadaptation pour tous. Titulaire en simple de 29 titres dont 4 Masters, une médaille paralympique aux Jo ainsi que 2 tournois du Grand Chelem gagnés en 2021, l'open d'Australie et Wimbledon, première place mondiale le 5 décembre 2016. En double, trois des quatre tournois du Grand Chelem. Seul l'US Open manque à son palmarès. Le champion originaire de Limelette prendra sa retraite dans un an.

Πώς λειτουργεί η κοινωνία των πολιτών σε μια χώρα όπως η Κίνα, όπου ο όρος «μη κυβερνητικές οργανώσεις» αποφεύγεται, καθώς έρχεται σε σύγκρουση με το καθεστώς; Μπορεί ένας οργανισμός να υπερασπιστεί, για παράδειγμα, τα ανθρώπινα δικαιώματα ή τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ;Η κοινωνία των πολιτών εμφανίστηκε στην Κομμουνιστική Κίνα τη δεκαετία του 1980, επηρεασμένη από τις ιδέες της Δύσης, αλλά εξελίχθηκε με πολύ διαφορετικό τρόπο. Το κράτος ασκεί αυστηρό έλεγχο και εποπτεία σε αυτές τις οργανώσεις.Ο κ. Cyril Poulopoulos *, αναπληρωτής διευθυντής στο Great Britain – China Center, με πολυετή εμπειρία στον χώρο των ΜΚΟ, όπως η Handicap International στην Κίνα, αναλύει τον τρόπο λειτουργίας της Κινεζικής «κοινωνίας πολιτών».Παράλληλα, εξηγεί γιατί η ανάπτυξη της κοινωνικής οργάνωσης στην Κίνα αφορά άμεσα τη Δύση, πώς την επηρεάζει, και πώς η Δύση θα πρέπει να διαχειριστεί αυτές τις επιρροές.Αυτή η συζήτηση αποτελεί μέρος της σειράς podcast του Κινεζικού Προγράμματος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων σε συνεργασία με το "Ti Kosmos podcast". Παρουσιάστρια του podcast είναι η Μαριλίζα Αναστασοπούλου.Το Κινεζικό Πρόγραμμα του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (Ι.ΔΙ.Σ.) προωθεί τη συστηματική μελέτη της σύγχρονης Κίνας στην Ελλάδα, επιδιώκοντας να προσφέρει σε βάθος κατανόηση της ιστορικής εξέλιξης, των αντιθέσεων, των πολιτικών οικονομικών και κοινωνικών διεργασιών, καθώς και του παγκόσμιου ρόλου της σύγχρονης Κίνας.

Colombia se ha visto profundamente afectada por la violencia armada, durante décadas. Minas y artefactos explosivos improvisdos, contaminan muchas zonas y son un riesgo considerable para la población con miles de víctimas cada año. En el país caribeño el programa de Handicap International desarrolla actividades de desminado en varios departamentos, así como asistencia a las víctimas. Colombia es el segundo país del mundo con mayor número de víctimas de minas antipersona: más de 12 mil, desde 1990.Escuchar audio

Mais où était donc passée « Broken Chair » de la Place des Nations ? Installée en 1997 par Handicap International, cette sculpture de Daniel Berset symbolise la lutte contre les mines antipersonnel, les bombes à sous-munitions et, plus récemment, les bombardements dans les zones peuplées. Ce massif monument emblématique subit une restauration depuis début juillet  2024.  Handicap International rappelle, à travers cette rénovation, la nécessité de protéger les civils des violences armées et d'obliger les États à respecter le Droit international humanitaire. Le processus de restauration, impliquant les artisans d'origine et l'artiste, est financé par des entreprises et des fondations. Durant les travaux, des messages et une exposition rappellent l'histoire et le combat incarnés par Broken Chair. Daniel Suda-Lang, le directeur de Handicap International Suisse nous en parle. 

A partir des années '80, la région de Casamance, au Sénégal, a été le théâtre d'un conflit, une guerre civile entre l'armée sénégalaise et une rébellion indépendantiste. Un accord de paix a été signé en 2004 mais le conflit n'est pas encore totalement terminé. Et la conséquence, c'est que des villages, des vergers, des champs restent dangereux en raison de la présence de mines antipersonnel. Des opérations de déminage ont commencé il y a une quinzaine d'années. Merci pour votre écoute Transversales, c'est également en direct tous les samedis de 12h à 13h00 sur www.rtbf.be/lapremiere Retrouvez tous les épisodes de Transversales sur notre plateforme Auvio.be : https://auvio.rtbf.be/emission/492 Et si vous avez apprécié ce podcast, n'hésitez pas à nous donner des étoiles ou des commentaires, cela nous aide à le faire connaître plus largement.

The eight-month war in Gaza has caused a humanitarian crisis of unprecedented scale. Over 37 thousand Palestinians have been killed in this period, and over 80 thousand have been injured in the conflict.    A robust coordination between government bodies, international institutions and NGOs is needed to provide relief to the Palestinian people left in Gaza. However, with around 60% of Gaza's buildings and 80% of commercial facilities damaged by the Israeli bombardment. So, there's a lot to be done to provide shelter and it's been estimated it could take up to 20 years to rebuild.   In this week's Beyond The Headlines, Nada AlTaher hosts from Jordan, after attending an emergency humanitarian conference for Gaza on the shores of the Dead Sea. She speaks to the newly-appointed Palestinian minister of relief affairs, the head of advocacy and communications for the MENA region at the Norwegian Refugee Council, and Middle East regional director for Handicap International.

En Haïti, après la nomination d'un nouveau premier ministre la semaine dernière, la population attend désormais l'arrivée de la force multinationale pour rétablir l'ordre à Port au Prince où les gangs mènent des assauts contre les commissariats et les institutions du pays. Omar OUAHMANE, envoyé spécial de Radio France était à Port au Prince. La situation humanitaire en Haïti est catastrophique. Nous recevons Cédric PIRIOU, Directeur des programmes de Handicap International en Haïti pour faire un point sur les besoins humanitaires sur place. Merci pour votre écoute Matin Première, c'est également en direct tous les jours de la semaine de 6h à 9h sur www.rtbf.be/lapremiere Retrouvez tous les épisodes de Matin Première sur notre plateforme Auvio.be : https://auvio.rtbf.be/emission/60 Et si vous avez apprécié ce podcast, n'hésitez pas à nous donner des étoiles ou des commentaires, cela nous aide à le faire connaître plus largement.

Odelia Fitoussi is an Israeli disability rights advocate who previously served as Vice-President of the Committee on the Rights of Persons with Disability and is now running for re-election. Today she'll be sharing her story about growing up with a disability in Israel and her experiences with the Committee on the Rights of Persons with Disability. Learn more about Odelia and her work via the links below: Facebook: https://www.facebook.com/odelia.fitoussi?mibextid=ZbWKwL Instagram: https://www.instagram.com/odelika?igsh=MW1ldG9qazlycjY0 Learn more about the candidates for the Committee on the Rights of Persons with Disabilities 2024: https://www.internationaldisabilityalliance.org/blog/get-know-candidates-crpd-committee-2024-elections "Humanity & Inclusion" (Handicap International) is one of many organisations working to support people with disabilities affected by the ongoing events in both Israel and Gaza. You can learn more about there work via the link below: https://www.hi.org/en/country/palestine If you would like to reach out feel free to send an email to: atelierfuralle@gmail.com. You can also leave a review of the podcast and follow this show on: Instagram: https://instagram.com/atelierfuralle?igshid=OGQ5ZDc2ODk2ZA%3D%3D&utm_source=qr⁠⁠ Facebook: ⁠⁠https://www.facebook.com/profile.php?id=61551850785306⁠⁠ Snapchat: https://t.snapchat.com/FVWn1jmT Discord Server https://discord.gg/XsZZ42NU

Rachel Kolly spricht im MDR KLASSIK-Gespräch mit Grit Schulze über ihr Engagement für Handicap International, die Geschichte ihres Instruments, ihre Doktorarbeit zum Thema Vibrato und über die Leidenschaft fürs Kochen.

A partir des années 1980, la région de Casamance, au Sénégal, a été le théâtre d'un conflit, une guerre civile entre l'armée sénégalaise et une rébellion indépendantiste. Un accord de paix a été signé en 2004 mais le conflit n'est pas encore totalement terminé. Et la conséquence, c'est que des villages, des vergers, des champs restent dangereux en raison de la présence de mines antipersonnel. Des opérations de déminage ont commencé il y a une quinzaine d'années. Merci pour votre écoute Transversales, c'est également en direct tous les samedis de 12h à 13h00 sur www.rtbf.be/lapremiere Retrouvez tous les épisodes de Transversales sur notre plateforme Auvio.be : https://auvio.rtbf.be/emission/492 Et si vous avez apprécié ce podcast, n'hésitez pas à nous donner des étoiles ou des commentaires, cela nous aide à le faire connaître plus largement.

En Hora América vamos hasta Baltimore en Estados Unidos, donde un trágico accidente ha provocado el derrumbe del puente Francis Scott Key, el más grande de la ciudad y uno de los más transitados. Los bomberos y las autoridades trabajan en las labores de rescate. Después, seguimos hablando de Venezuela, Ecuador o Haití. A continuación, hablamos con la organización Handicap International, que desarrolla actividades de desminado en varios departamentos de Colombia, el segundo país del mundo con mayor número de víctimas de minas antipersona: más de 12 mil, desde 1990. Y también presta asistencia a las víctimas. Escuchar audio

Le bateau de l'ONG espagnole Open Arms chargé de vivres à destination de Gaza poursuit lentement sa route ce jeudi en Méditerranée. La pression internationale s'accentue sur Israël pour permettre davantage l'accès à l'aide humanitaire à la population palestinienne menacée de famine. Décryptage avec Lise Salavert, responsable du plaidoyer humanitaire à Handicap International. 

Le 7 octobre 2023, le groupe terroriste palestinien Hamas faisait 1200 morts en Israël dont environ 800 civils. Depuis cette attaque, l'armée israélienne bombarde la bande de Gaza. La population gazaouie est plongée dans une détresse la plus totale. De nombreux hôpitaux, s'ils n'ont pas été détruits, n'ont plus le matériel nécessaire pour soigner les quelques 70 000 blessés ainsi que les victimes de maladie chronique. L'aide humanitaire, elle, est insuffisante. Jean-Pierre DELOMIER, directeur de l'action d'urgence chez Handicap International, de retour de mission sur place, appelle à la comm Merci pour votre écoute Matin Première, c'est également en direct tous les jours de la semaine de 6h à 9h sur www.rtbf.be/lapremiere Retrouvez tous les épisodes de Matin Première sur notre plateforme Auvio.be : https://auvio.rtbf.be/emission/60 Et si vous avez apprécié ce podcast, n'hésitez pas à nous donner des étoiles ou des commentaires, cela nous aide à le faire connaître plus largement.

Mat eise Sujeten: Gewerkschafte reagéieren op Staatsbudget, LSAP üübt Kritik u Regierung, EVP kënnt zu Bukarest beieneen an Handicap International am Gaza.

Mat eise Sujeten: Gewerkschafte reagéieren op Staatsbudget, LSAP üübt Kritik u Regierung, EVP kënnt zu Bukarest beieneen an Handicap International am Gaza.

durée : 00:14:57 - Journal de 8 h - Le secteur de Rafah, au sud de Gaza, sous les bombes israéliennes ce matin avant une possible opération au sol. Handicap International prévient qu'entre les mines du Hamas et les bombes israéliennes qui n'ont pas explosé, les opérations de déminage seront longues et dangereuses.

durée : 00:14:57 - Journal de 8 h - Le secteur de Rafah, au sud de Gaza, sous les bombes israéliennes ce matin avant une possible opération au sol. Handicap International prévient qu'entre les mines du Hamas et les bombes israéliennes qui n'ont pas explosé, les opérations de déminage seront longues et dangereuses.

durée : 00:14:57 - Journal de 8 h - Le secteur de Rafah, au sud de Gaza, sous les bombes israéliennes ce matin avant une possible opération au sol. Handicap International prévient qu'entre les mines du Hamas et les bombes israéliennes qui n'ont pas explosé, les opérations de déminage seront longues et dangereuses.

Nous sommes extrêmement honorés de faire partie des associations partenaires de la CNP assurances, qui est extrêmement engagée dans la lutte contre les inégalités sociales de santé. Nous sommes tout aussi fiers de vous partager aujourd'hui cet épisode en partenariat avec CNP Assurances et Handicap International, autour du film documentaire de Pascal Plisson, We Have A Dream. Ce film bouleversant et attendrissant qui nous fait passé du sourire aux larmes retrace l'histoire de 5 enfants extraordinaires qui vont prouver que l'amour, l'éducation inclusive, l'humour et le courage peuvent déplacer des montagnes, et que le destin est parfois plein de surprises.Dans cet épisode, nous vous proposons un dialogue sincère et plein d'espoir avec Maud, une des actrices du film, sur les questions de handicap, d'inclusivité et d'empathie. Installez vous confortablement pour écouter cet échange touchant et instructif avec Maud.A partir du 1er février, vous pourrez retrouver le film documentaire sur les plateformes suivantes : Orange, Google, Microsoft, Arte, Amazon, iTunes, Canal et UniverscinéHébergé par Ausha. Visitez ausha.co/politique-de-confidentialite pour plus d'informations.

Il faut voir avec quelle application, quel plaisir Thomas sculpte les bases des carottes pour les pièces cocktail, la fierté de Théo ou de Clémence dans la confection des choux vanille et praline, le sourire de Kader qui s'ouvre en pochant sa crème de volaille. Tous sont commis de cuisine chez Biscornu, l'entreprise inclusive de traiteur, l'une des entreprises employant des personnes en situation de handicap, faisant force de leur différence, « un plus » indéniable dans l'un des secteurs économiques qui emploie le plus grand nombre de travailleurs porteurs de handicap et qui manque continuellement de personnel. Un métier et une compétition d'excellence des métiers avec les Abilympics, des jeux paralympiques des métiers, où prouver que seules les compétences font la différence ! Avec- Olivier Tran, fondateur de l'association Afuté et de l'entreprise de traiteur Biscornu Biscornu, maison de gastronomie inclusive | handicap  - Mickaël Morieux, MOF, Jury aux Abilympics et entraîneur. Il a coaché le vainqueur de la compétition dans la catégorie Boulangerie, le Réunionnais Brice Vizler médaille d'or et médaille d'excellence. Brice vit et travaille à Saint-Pierre, dans un moulin, en recherche et développement.⇒ Lycée hôtelier Christian Antou - île de La Réunion⇒ Abilympics France et Abilympics events. ► Pour Aller plus loin- Biscornu, le livre de cuisine chez Albin Michel- Regard sur la cuisine et le Handicap, sous la direction de Philippe Fourny, publié chez Albin Michel- La cuisine en partage, de Sonia Ezgulian, publié pour le 40ème anniversaire de la création de Handidap International. Nous avions reçu Sonia Ezgulian dans Le goût du monde à ce sujet.- Handicap International (un livre de cuisine inspiré de recettes offertes par des bénéficiaires de HI). En imagesProgrammation musicale- Ain't no mountain high enough de Marvin Gaye- Over the rainbow de Israel Kamakawiwo'ole.

Il faut voir avec quelle application, quel plaisir Thomas sculpte les bases des carottes pour les pièces cocktail, la fierté de Théo ou de Clémence dans la confection des choux vanille et praline, le sourire de Kader qui s'ouvre en pochant sa crème de volaille. Tous sont commis de cuisine chez Biscornu, l'entreprise inclusive de traiteur, l'une des entreprises employant des personnes en situation de handicap, faisant force de leur différence, « un plus » indéniable dans l'un des secteurs économiques qui emploie le plus grand nombre de travailleurs porteurs de handicap et qui manque continuellement de personnel. Un métier et une compétition d'excellence des métiers avec les Abilympics, des jeux paralympiques des métiers, où prouver que seules les compétences font la différence ! Avec- Olivier Tran, fondateur de l'association Afuté et de l'entreprise de traiteur Biscornu Biscornu, maison de gastronomie inclusive | handicap  - Mickaël Morieux, MOF, Jury aux Abilympics et entraîneur. Il a coaché le vainqueur de la compétition dans la catégorie Boulangerie, le Réunionnais Brice Vizler médaille d'or et médaille d'excellence. Brice vit et travaille à Saint-Pierre, dans un moulin, en recherche et développement.⇒ Lycée hôtelier Christian Antou - île de La Réunion⇒ Abilympics France et Abilympics events. ► Pour Aller plus loin- Biscornu, le livre de cuisine chez Albin Michel- Regard sur la cuisine et le Handicap, sous la direction de Philippe Fourny, publié chez Albin Michel- La cuisine en partage, de Sonia Ezgulian, publié pour le 40ème anniversaire de la création de Handidap International. Nous avions reçu Sonia Ezgulian dans Le goût du monde à ce sujet.- Handicap International (un livre de cuisine inspiré de recettes offertes par des bénéficiaires de HI). En imagesProgrammation musicale- Ain't no mountain high enough de Marvin Gaye- Over the rainbow de Israel Kamakawiwo'ole.

In Genf ist heute der Landminen-Report veröffentlicht worden. Daraus geht hervor, dass auch im vergangenen Jahr erneut weltweit tausende Menschen durch Landminen verletzt oder getötet wurden - viele davon im russischen Angriffskrieg gegen die Ukraine. Die Friedensaktivistin Eva Maria Fischer von der Hilfsorganisation Handicap International Deutschland fordert deshalb, dass bei der in der nächsten Woche in Genf stattfindenden Konferenz über das Minenverbot alle Vertragsstaaten möglichst eindeutig jeden Einsatz von Minen verurteilen sollten. Im SWR2 Tagesgespräch sagte Fischer, solche Signale seien extrem wichtig. Außerdem sollten sich die Staaten klar verpflichten, nach Beendigung eines Krieges bei der Minenräumung zu helfen. "Eben auch zu erkennen, dass in den Regionen, in denen gerade erst Kriege vorbei sind, es ganz wichtig ist, zum Beispiel Risikoaufklärung zu machen gegenüber der Bevölkerung, damit Unfälle vermieden werden, und vor allem die Opfer nicht zu vergessen", so Fischer.

J'ai aussi eu un coup de coeur pour le documentaire «We have a dream » de Pascal Plisson. Il nous prouve qu'être en situation de handicap n'empêche pas de réaliser ses rêves. Le film relate l'histoire de 6 enfants touchés par différents handicaps, dont certains sont aidés par Handicap International. Ils peuvent bénéficier de l'éducation inclusive. L'humour et l'amour font aussi partie de leur vie. On partage leur quotidien. Ce film donne de l'espoir et ne tombe jamais dans le pathos. Copyriht Eady East Prod

[Click here for the English transcipt] Aflevering 9:  William Boeva over leven in gesubsidieerde segregatie "Dat is kei moeilijk: je wordt al door de overheid tegengehouden. Ah ja: als je gaat werken.. Je moet weten een invaliditeitsuitkering is opgesplitst in twee delen: je hebt een werkloosheidsuitkering en je hebt een integratietegemoetkoming. De werkloosheidsuitkering dat is omdat je niet gaat werken – logisch dat die wegvalt natuurlijk als je gaat werken. Maar die integratietegemoetkoming dat is eigenlijk de overheid die zegt ‘kijk we weten dat onze maatschappij niet aangepast is voor u en dat je extra kosten gaat moeten maken gedurende uw leven..' [dat is een goed ding dan, dat is de samenleving die daarvoor zorgt dan] – maar dat valt ook weg! [vanaf dat je gaat werken?] ja, dat valt systematisch ook weg! Maar eigenlijk is dat een heel onlogisch ding want of je nu een euro verdient per maand of een miljoen – je blijft dezelfde extra kosten hebben. En je blijft.. Integendeel, het is voor onze maatschappij goed dat iemand die normaalgezien alleen maar geld kost, ineens bijdraagt. Dus waarom zou je die niet motiveren om te gaan werken? ” [intro spreker] >>> Welkom in deze aflevering waarin William Boeva onze gast is: comedian, presentator, openhartig verteller. In een sappig Antwerps accent (dat zo aanstekelijk is dat Bart en ikzelf het bijna overnemen) meandert dit gesprek van shifting baseline syndrome, naar geduld op vlak van menselijke interactie naar – terecht – ongeduld ten aanzien van mensenrechtenschendingen. Met bijpassende galmende stem (we waren voor dit gesprek te gast bij de Flanders Business School, in een opnameruimte die groter is dan de welke we gewend zijn) slaat William spijker met koppen over onderwijs, werkgeverschap en humor. Straffe inzichten voor het rapen, met een speciale oproep aan minister Ben Weyts om toch zeker gebruik te maken van de expertise die in dit gesprek aan bod komt! Welkom William Boeva in onze podcast. Het is een grote eer voor ons om u hier te gast te hebben. Dank je wel, da's lief. Het is een eer om hier te zijn, ik ben altijd blij als mensen die met het thema inclusie bezig zijn, dat die terecht komen bij mij – dan denk ik ‘ok, dan heb ik toch iets goed gedaan'. Ik ga er eigenlijk vanuit dat we jou niet meer moeten voorstellen, maar misschien begin ik toch even met de vraag: wie is William Boeva? Ja, William Boeva, ikzelf, ik ben 33 jaar, comedian / presentator / acteur .. -ik doe een beetje vanalles- die heel veel bezig is met inclusie. En dan meer specifiek voor de groep van mensen met een beperking omdat ik daar zelf toe behoor en omdat dat een groep is die echt nog heel moeilijk voor zichzelf kan spreken. Maar uiteraard is dat in het verlengde van alle vormen van inclusie, van alle minderheidsgroepen die er zijn. Ik vergelijk inclusie altijd met een trein met heel wat wagonnetjes, en er zijn al een aantal wagonnetjes onderweg: vrouwen, mensen met migratieachtergrond, de holebi-gemeenschap,.. Maar die zijn er ook nog niet hè. Ik denk dat het wagonnetje dat misschien al het langst onderweg is, dat van de vrouwen is. En als je ziet hoe dat zij nog altijd minder verdienen dan mannen voor hetzelfde werk bijvoorbeeld,.. Er is nog altijd heel veel werk te doen voor die groep ook nog. En die zijn dus al het langste onderweg. Dat maakt dat de rest moet volgen. Je ziet dat die processen.. Dat herhaalt zich altijd. En wij mensen met een beperking,.. Momenteel staan wij naar mijn gevoel nog altijd op het perron. Ow. Ik wou zeggen in de laatste wagon maar jullie staan nog op het perron? Wij staan nog op het perron want euh de wagon is nog niet toegankelijk. Ja er is nog veel werk aan de winkel. En inclusie is inderdaad een thema dat ons ook sterk interesseert. Wij kijken dan vooral vanuit het perspectief van hoe kunnen we ervoor zorgen dat de arbeidsmarkt zo inclusief mogelijk kan zijn, dat de mensen die vandaag tewerkgesteld zijn in Vlaanderen ergens bij een werkgever, dat dat een zo goed mogelijke afspiegeling van de hele samenleving kan zijn. Dus dan is de groep van mensen met een lichamelijke beperking eigenlijk voor jou vaak een vergeten groep – en je zegt zelfs ‘een groep die voor zichzelf moeilijk kan opkomen'. Ja. Wat ik merk is dat er nog geen trots bij zit. Wat je bij heel veel bewegingen van andere minderheden ziet, bv. black lifes matter (we mogen trots zijn op het feit dat we zwart zijn), de women empowerment beweging (we zijn vrouw, daar mogen we fier op zijn).. En dat is er gewoon nog niet voor mensen met een handicap in het algemeen. Ik had onlangs een gesprek met iemand, dat was op een school, en dat was met een meisje uit Iran. Ze had allemaal vragen voorbereid en ze vraagt aan mij ‘moest je nu kunnen kiezen – stel dat ze morgen zeggen tegen u van je zou ook gewoon geen beperking kunnen hebben – zou je dat dan kiezen?' En ik vroeg aan haar van ‘van waar komt u (Iran) wel, als ze nu tegen u zeggen van je kan vanaf morgen er zo Vlaams mogelijk uitzien, zo Belgisch mogelijk, zou je dat dan doen?' Ze zei ‘nee, daar ben ik trots op, het gaat om mijn achtergrond'. Awel, dat is voor mij ook zo, ik ben daar ook trots op. Dat is wie ik ben en daar is niets mis mee. We moeten af van dat beeld dat dat een situatie is waarin je niet terecht wilt komen. Snap je? Dat was er bijvoorbeeld vroeger ook in de holebi-gemeenschap. We zijn stillaan aan het afstappen van het beeld ‘amai dat moet echt vreselijk zijn om een transgender te zijn'. Nu gaan we richting ‘ah ja', ‘hoe werkt dat', ‘hoe zit dat',.. en ‘voor mij maakt dat niet uit'. Op dat punt zijn we gekomen. Een tijdje geleden, een vriend van mij is homo en het zou de Pride zijn. En ik zei hem dat ik er dit jaar niet bij zou kunnen zijn omdat ik moest werken.. Maar ik wil ooit zo eens op een camion in die stoet staan en zo gewoon mee met jullie dansen. En hij lacht en zegt me ‘dan gaat wel iedereen denken dat je homo bent'. Maar wat kan mij dat schelen? Dat zouden ze mogen denken van mij, dat interesseert me echt niks. En ik denk dat we op dat punt moeten komen bij al die zaken: dat is geen nadeel per se. Natuurlijk, dat brengt dingen met zich mee maar we moeten dat niet per se altijd als.. We moeten meer focussen op de positieve aspecten in plaats van altijd die negatieve. Je ziet dat met racisme bijvoorbeeld ook: we vinden het allemaal super leuk dat je nu uw gsm kunt pakken, dat je op een knop drukt en dat er hier morgen een pakketje uit Turkije voor uw deur ligt. Dat vinden we super leuk. Maar we vinden het wel heel vervelend dat die man of vrouw uit Turkije ook hier kan staan de dag erna. De wereld is een dorp en dat heeft dat als voordeel, dus waarom zou dat iets negatiefs zijn dat die mensen ook naar hier kunnen komen? Alles start vanuit de angst. Absoluut. Vanuit de angst en ook zo vanuit 't is ver van mijn bed. Ik heb jou ooit eens horen zeggen dat in een rolstoel zitten eigenlijk super dichtbij is: het is maar de vraag wanneer ik aan de beurt ben. Als ik mijn enkel verzwik of oud word,.. Ja absoluut en dat zie je heel veel bij mensen die in een beperking terecht geraken, dat zij dan zoiets hebben van ‘shit, ik was hier echt niet op voorbereid en nu pas merk ik hoe moeilijk dat alles gaat..'. Als je kinderen krijgt en je rijdt met zo'n buggy rond, dan zal je ook wel zoiets hebben van ‘amai die kasseien overal dat is heel mooi en authentiek maar dat is toch echt niet praktisch'.. En dat is gewoon omdat je daar nooit mee geconfronteerd bent. Natuurlijk. Nu, ik vind het wel heel knap dat je zegt ‘ik kan daar trots op zijn, ik kan daar fier op zijn op wie dat ik ben'. Is dat altijd zo geweest voor jou? Heb je dat altijd zo aangevoeld? Nee totaal niet. Ik vond dat vroeger vreselijk. Wanneer ik iemand anders zag, als ik een andere dwerg over straat zag wandelen – ik stak de straat over! Ik wilde dat niet zien omdat ik opgegroeid ben in de maatschappij als iemand zonder beperking. Ik had die wel, maar ik stak die zoveel mogelijk weg. En je kwam uit een nest waar er ook volop gestimuleerd werd om ‘zo normaal mogelijk' te doen? Ja. Mijn broer heeft geen beperking, ik heb nog twee halfbroers ook – allebei zonder beperking. En mijn ouders hadden ook zoiets van.. Ze hebben dat tegen hen heel vaak gezegd hè: ‘stuur die naar buitengewoon onderwijs', echt, de zotste dingen zijn voorgesteld geweest: ‘laat ‘m schoenmaker worden dan zetten ze ‘m op een trapke en dan zie je dat niet meer..' Oh my God. Dat is allemaal voorgesteld geweest en zelfs gestimuleerd. Ik heb twee keer een IQ-test moeten doen om aan het gewoon onderwijs te mogen deelnemen. Een keer in het eerste leerjaar en een keer in het zesde leerjaar, toen ik zelfs de eerste van de klas was. Ik had 92% op mijn rapport en om naar het middelbaar te gaan.. Hoe krijgen ze dat uitgelegd op zo'n moment, dat snap je toch niet?! Ja dat is zo. Dat is het systeem, dat is ‘normaal'. En ja.. hoe krijg je dat uitgelegd.. Dat is gewoon een beeld dat leeft in onze maatschappij. Ik merkte dat vroeger ook. Ik zit nu in een rolstoel die ik zelf kan voortbewegen, maar vroeger als iemand mij duwde dan kwamen mensen vragen ‘hoe is het met hem' – ik zit hier hè! Mensen praten gewoon op een andere manier omdat ze ervan uitgaan van ‘er zal wel..' En dat start vanuit iets goeds hè,.. Omdat wij hier vroeger heel katholiek waren hebben wij dat caritas-idee, dat hele paternalistische ‘we moeten zorgen voor de zwakkeren in onze maatschappij, onze gehandicapten'.. En we hebben toen beslist, honderden jaren geleden, van die mensen buiten de maatschappij te zetten. En op die manier hoeven die zich van al die problemen niets aan te trekken. En dat is op zich nog een positief ding. Maar je ziet bijvoorbeeld in Spanje en Portugal, dat zijn ook heel katholieke landen (of toch geweest) en daar hebben ze dezelfde gegevens gebruikt, dus ook de caritas-gedachte en het paternalistische, maar daar hebben ze beslist om voor deze mensen te zorgen door ze in hun midden te plaatsen. Wat eenzelfde gedachtegoed is, maar anders uitgevoerd. Wat een heel groot verschil geeft. Daar zie je bijvoorbeeld in het hoger onderwijs véél meer mensen met een beperking. De werkloosheidsgraad voor mensen met een beperking is daar ook lager dan in België. Bij ons is dat – denk ik – iets in de 70%. Werkloosheid? Ja. Zelf hoger opgeleide mensen. En waar liggen de kernoorzaken daar dan van? Waarom nemen mensen zo weinig mensen met een beperking aan? Dat versterkt elkaar. Je moet je eigenlijk al eens eerst de vraag stellen ‘hoeveel zie je er?'. Als je weet dat volgens Handicap International 19% van de wereldbevolking een beperking heeft, dan moet je eens op straat gaan en tellen: als je 100 mensen tegen komt, hoeveel daarvan zijn er dan bij met een beperking? En dan kan je nog zeggen van ja daar zijn ook onzichtbare beperkingen bij, mentale,.. En dat klopt. Maar zelfs al zou maar 1% van de wereldbevolking in een rolstoel zitten, wat geen onhaalbaar cijfer is volgens mij: 19% mensen met een beperking wereldwijd – pak dat de helft een fysieke beperking heeft, daar nog eens de helft van zou een zichtbare beperking kunnen hebben, daar nog eens de helft van.. 1 op 5 van de mensen met een fysieke zichtbare beperking zitten in een rolstoel. Dan zouden we zeggen 1 op de 100 mensen. Waar zijn die? En dat is het gevolg van dat systematisch.. Wegsteken? Ja wij leven in een gesubsidieerde segregatie. Je merkt dat aan alles. Wat bedoel je daarmee? Het is ten eerste al segregatie want alles is apart: onderwijs is apart,.. Maar eigenlijk start het al – voor mijn gevoel – bij de zwangerschap. Als je zwanger bent van een kind met een beperking, en versta me niet verkeerd dat kan heel zwaar zijn, dan wordt er al vanuit gegaan ‘oei, kan je het laten weghalen?'. En ja ok ik snap dat in sommige gevallen maar moeten we daar altijd vanuit gaan? Tegen mijn ouders zeiden ze bijvoorbeeld ook (je kon dat bij mij pas zien toen ik 3 jaar was) ‘ocharme', en ‘misschien gaat ‘m wel gelukkig kunnen worden'.. En nu zeggen ze ‘ge zult er wel trots op zijn' – en zij hebben zoiets van ‘ja, toen ook..'. Maar jullie maakten er iets anders van, jullie hebben dat beeld ‘dat gaat een sukkelaar worden'. Beeld u in dat we dat doen ten aanzien van iemand met een hoofddoek?! Of ‘ja, mijn zoon of dochter heeft een andere huidskleur.. – kunnen we die nog laten weghalen?' of ‘misschien gaat die wel gelukkig worden..' Dat gaan we gewoon niet meer doen. En eigenlijk is dat een beetje de reflex die je moet hebben.. Daar begint het al. Ja daar begint het. En dat zet zich stelstelmatig altijd maar door. Je kan in dit land perfect 18 jaar worden en niemand kennen met een beperking. Dat kan. En dat is super raar. Dat heb je niet met andere minderheidsgroepen. Nee, klopt. En dat zorgt er ook voor dat er geen snelheid wordt gepakt. Want bijvoorbeeld ten aanzien van mensen met een migratieachtergrond: we zien nu heel hard het generatieverschil tussen jonge mensen die dat gewoon zijn om in de klas samen te zitten met mensen met migratieachtergrond – dat is heel anders dan sommige mensen van de oudere generatie waar het nog klinkt ‘dat is allemaal nieuw voor mij'. En alle begrip daarvoor. Maar als mensen met een beperking uit de klassen wegblijven dan kan je die snelheid ook niet pakken hè. En dat loopt nog altijd heel stroef. Omdat bijvoorbeeld in het onderwijs elke school, elke leerkracht, apart kan beslissen of een kind met een beperking al dan niet welkom is in zijn klas. Dus zij kunnen dat gewoon volledig zelfstandig beslissen en daar is geen controle over. Is dat zo? Ja er kan enkel advies gegeven worden. En je hebt wel begeleiding daarin maar die kunnen eigenlijk niet echt iets opleggen. Er zijn scholen waar dat wel goed loopt, maar er zijn ook scholen waar dat totaal verkeerd loopt. Omdat heel ons onderwijssysteem is gebaseerd op dat excelleren: de beste leerlingen moeten we de beste opleidingen geven zodat die kunnen groeien en bloeien. Misschien moeten we dat systeem ook eens gaan herbekijken want dat is geen realistisch systeem naar mijn gevoel. Elk bedrijf is op zoek naar managers: mensen die hun werknemers kunnen motiveren. Je moet met iedereen kunnen omgaan op de werkvloer, het is een heel diverse werkvloer, je moet iedereen kunnen motiveren,.. Maar dat wilt dus ook zeggen dat die uit alle sociale lagen van de maatschappij komen, dat ze allerlei andere achtergronden hebben,.. Maar je hebt daar niet mee op school gezeten – dat is toch raar? Waarom zouden we dat niet doen? Je moet die toch leren kennen vanuit uw jeugd? Dan kan je inderdaad zoals je zegt die versnelling nemen. Dus ons onderwijs is vandaag de dag nog veel te gesegregeerd? Ja dat denk ik echt. Inclusief onderwijs is de way to go. We moeten een beetje outside of the box durven denken: natuurlijk kan niet elk kind hetzelfde curriculum afleggen. Dat gaat niet. Maar zo werkt het in de maatschappij ook niet. En er zijn wel andere landen waar ze dat ook kunnen oplossen. Bijvoorbeeld in Scandinavië. Door de lage graad van bevolkingsdichtheid is het niet mogelijk om om de vijf kilometer een school te plaatsen. Daar is het van ‘iedereen in een straal van zoveel kilometer in dit gebied moet naar die school' – eender welk niveau dat je haalt. En dit zitten zelfs in dezelfde klassen. Maar als je dus je leerkrachten op een andere manier daarop zou kunnen inzetten, en je hen ook anders zou opleiden, dan zou je daar wel andere systemen in kunnen brengen. Maar ja goed, dat is natuurlijk een werk van zeer lange adem. Dus je zou het ook kunnen omdraaien: omdat we zo dicht bevolkt zijn hier, hebben we ooit de luxe gehad om allemaal maar aparte schooltjes in te richten voor aparte groepen leerlingen. En voordat we het weten hebben we eigenlijk een gesegregeerd systeem opgezet dat meer tegen ons werkt.. Je moet eens.. Zo'n buitengewoon onderwijs dat ligt altijd in een bos ergens, dat is nooit in een stadcentrum. Dat is altijd ver weg. Onlangs hadden we toch zo die kinderen die dan zes uur op de bus moeten zitten – wat was onze oplossing? We gaan meer bussen inleggen. Nee, dat is niet de oplossing! De oplossing is om dat dichter bij te brengen! Zodat zij ook in de maatschappij aanwezig zijn, zodat zij kunnen deelnemen. Ik ben er zeker van: de mensen die bij mij in de klas hebben gezeten, die gaan dat wel meenemen. Die gaan.. Die kijken vanzelf met een heel andere bril naar mensen met een beperking? Ja. En dat is waarom dat zo traag evolueert. Omdat je die snelheid niet kan nemen want ze zijn nog altijd niet aanwezig. Ja. Er is ook zoiets.. Ik had onlangs een brainstorm met Jan Leyssens van Switchrs en hij vertelde mij dat je in uw leven altijd refereert naar de eerste 20 jaar van uw eigen leven. Bijvoorbeeld ‘nu zijn er meer kikkers [dan in de eerste 20 jaar van m'n leven]' – of meer of minder van dit of dat.. En dat heeft een impact op hoe je omgaat met data over klimaatopwarming omdat mensen zoiets gaan hebben van ‘ja maar vroeger was het..' – ja ‘vroeger' als in ‘in de eerste 20 jaar van uw leven', maar dat is niet de referentie voor het algemene.. Maar als je dus in de eerste 20 jaar van uw leven geen vriend in een rolstoel hebt of die een andere taal spreekt, of.. Dan ga je daar automatisch geen rekening mee houden. Dat klopt. Ja en in veel gevallen ga je daar allicht zelfs nog angst voor hebben. Angstig als in ‘oei hoe moet ik daarmee om gaan', en ‘die gaan dingen doen die ik niet wil', of ‘die gedragen zich anders dan hoe ik wil',.. Dat is iets heel natuurlijk: de mens is van nature uit een beetje xenofoob. Alles wat nieuw is daar zijn we wel geïnteresseerd in, maar we zijn daar toch ook een klein beetje bang van. Als er hier ooit een alien zou landen.. Op dag één kruipt de helft van de wereld in zijn schuilkelder en de andere helft wilt die ontmoeten. Terwijl honderd jaar daarna als het hier volloopt dan denkt iedereen ‘'t zal wel zijn, ik ben die mannen zo beu als iets' of ‘daar kijk ik niet meer van op hoor als er hier zo een groene rondloopt..'. Alles heeft tijd nodig om aan te wennen. Je moet ook de ruimte hebben om fouten te mogen maken. Als we nu kijken naar drempels richting een job, richting die arbeidsmarkt, dan vraag ik mee een beetje af.. Jij hebt gestudeerd, je hebt ook verder gestudeerd. Op een bepaald moment kom je op een punt waarop je zegt ‘ik ga geld verdienen' en je bent comedian geworden. Heb jij tussen die periode dat je studeerde en zelfstandig werd, nog geprobeerd om een job te vinden ergens? Ben je ooit zelf geconfronteerd geweest met beperkingen naar de arbeidsmarkt? Nee want ik ben eigenlijk tijdens m'n studie comedian geworden. Op een bepaald moment moest ik de keuzen maken: comedy of studeren. De keuze was redelijk snel gemaakt, dus ik heb wel het geluk gehad van nooit echt te moeten gaan solliciteren of werk te moeten gaan zoeken. Maar ik merk wel dat diezelfde problemen algemeen zijn. Dat is niet enkel bij het zoeken naar werk. Ik kende vroeger iemand en die was architect,  en die had een groot openbaar project, en haar baas zei op een bepaalde moment ‘ik heb de parking al gedaan'. Dus zij vraagt ‘heb je ook gehandicaptenparking voorzien?' waarop die baas ‘ja ja'. En dat was voorzien met overal zo van die losse kiezeltjes. En dan zei ze van ‘gaan we dat eens proberen met een rolstoel?' Dat is dus echt miserie. Daar had die baas nooit niet aan gedacht. En in de professionele sector ook: heel vaak wordt er al ingevuld voor een persoon.. Als je aan de meeste HR-diensten nu vraagt bv ‘er komt morgen iemand solliciteren met een andere huidskleur, welk werk zou je daar aan aanbieden?' dan zeggen ze nu (hopelijk) dat hangt van z'n capaciteiten af. Terwijl wanneer je zegt ‘er komt iemand solliciteren met een beperking', dan gaat er op die vraag geantwoord worden ‘dat hangt ervan af wat dat er mogelijk is'. En dat is een heel andere manier van kijken: je vult eigenlijk al in wat die persoon zou kunnen. Terwijl.. Dat is een systeem dat tijd nodig heeft om te kunnen veranderen. En dat kan enkel maar veranderen als je dat daadwerkelijk begint te zien. En daar is nog een groot probleem. En dat probleem sleept al heel lang aan. Roosevelt bijvoorbeeld, de president van Amerika, die zat in een rolstoel. Bijna niemand weet dat. Daar zijn amper foto's van. Omdat ja ‘je kan toch niet de president van Amerika in een zwakke positie, in een rolstoel, plaatsen'. Ik moet nu denken aan – en dat is al een paar jaar geleden maar dat hebben ze toch nooit onder stoelen of banken gestoken – de fameuze heel strenge minister van financiën in Duitsland, Wolfgang Schäuble, die zat ook in een rolstoel. Maar dat is dus super uitzonderlijk. 't Is uitzonderlijk inderdaad. En dat kan statistisch gezien niet, als het zo'n grote groep is dat er daarvan dan bijna niemand hogerop of in hogere functies geraken. Dat is heel raar. Ik neem altijd als voorbeeld: ik heb een mooie wagen, ik rij met een Maserati. Dat is echt een ding in de media: ‘dat is die dwerg met zijn Maserati'.. En eigenlijk is dat heel raar want er zijn nog collega's die met een mooie wagen rijden – ja maar dan is dat logisch ‘want die doen een job waarmee ze veel geld verdienen..' Ik ben ook eens naar de garage gegaan met de vraag of zij nog klanten hebben met een rolstoel – ‘nee, eigenlijk ben jij de enige'. Ook dat klopt statistisch niet. Dat kán toch niet? Dus ergens moet daar een bottle neck zitten die dat dat tegenhoudt. En ik ben ervan overtuigd dat dat onder andere in het onderwijs zit. Bijvoorbeeld, het buitengewoon onderwijs is ingedeeld in types, en type 4 dat is voor mensen met enkel een fysieke beperking. Dus met die leerlingen is er mentaal niets aan de hand. En ik had onlangs een gesprek.. Ik was bij de provincie Antwerpen met mijn voorstelling over inclusie voor bedrijven en organisaties – en daar waren ook mensen aanwezig met een beperking. En daar was een meisje bij, 16 jaar, en die was net van het buitengewoon onderwijs naar het gewoon onderwijs gegaan. En ik vroeg aan haar ‘wat is nu eigenlijk juist het grote verschil?' – ze zei ‘de leerstof is ongeveer hetzelfde maar ik moet nu examens doen.' Hoezo? Hebben ze dat in het buitengewoon onderwijs niet? Nee, die hebben geen eindtermen. Dat is toch waanzin?! Zelfs in dat type vier waar je net over vertelde? Nee – daar zijn geen eindtermen. Dus dat is eigenlijk zeggen van ‘hier is alle leerstof en doe maar wat, misschien leer je er iets van maar eigenlijk.. allez het moet niet hoor.. hier na ga je toch thuis met een uitkering zitten.' Dat is de achterliggende gedachte. Ja en dat is kei hard gewoon. ‘Gij hoeft niet bij te dragen aan de samenleving.' Gij hoeft dat niet. Daar komt het eigenlijk op neer. Als je werk zoekt als gehandicapte, dat is kei moeilijk: je wordt al door de overheid tegengehouden. Ah ja: als je gaat werken.. Je moet weten een invaliditeitsuitkering is opgesplitst in twee delen: je hebt een werkloosheidsuitkering en je hebt een integratietegemoetkoming. De werkloosheidsuitkering dat is omdat je niet gaat werken – logisch dat die wegvalt natuurlijk als je gaat werken. Maar die integratietegemoetkoming dat is eigenlijk de overheid die zegt ‘kijk we weten dat onze maatschappij niet aangepast is voor u en dat je extra kosten gaat moeten maken gedurende uw leven..' [dat is een goed ding dan, dat is de samenleving die daarvoor zorgt dan] – maar dat valt ook weg! [vanaf dat je gaat werken?] ja, dat valt systematisch ook weg! Maar eigenlijk is dat een heel onlogisch ding want of je nu een euro verdient per maand of een miljoen – je blijft dezelfde extra kosten hebben. En je blijft.. Integendeel, het is voor onze maatschappij goed dat iemand die normaalgezien alleen maar geld kost, ineens bijdraagt. Dus waarom zou je die niet motiveren om te gaan werken? Eigenlijk straf je die. Ja en je moet daar wel geraken elke dag, daar begint het al mee. Ik heb hier bijvoorbeeld deze rolstoel. Die bestaat uit 2 delen: een rolstoel en een elektrisch motortje dat je er op kan klikken. Dat is de enige manier waarop ik me zonder auto kan verplaatsen. En nu moet je weten: die 2 tesamen dat kost 11.000 euro. En je krijgt een tussenkomst van 3.500 euro. Dat is veel geld dat je zelf moet opleggen om maar gewoon uzelf te kunnen voortbewegen! dat gaat nog niet eens over ergens echt aan mogen / kunnen deelnemen. Ik kan 101 van die voorbeelden opnoemen. Als ik op reis ga of ik ga ergens naartoe.. Ik heb een Japans toilet thuis want ik kan daar zelf allemaal niet aan. Maar ik heb ook een mobiele versie daarvan. Dat is een apparaat dat mee moet. Daar moet ik een extra koffer voor boeken. Dat kost extra geld. Dus daarvoor dient die integratietegemoetkoming. Maar als die dus wegvalt als je gaat werken, dan kan ik mij heel goed voorstellen dat heel veel mensen met een beperking vandaag geen job gaan zoeken. Ik snap dat! Waarom zou je? Je moet al boven uw uitkering geraken en dan nog bereid zijn om al het gedoe er maar bij te nemen, de onzekerheid,.. Want ja: ik ben zelfstandige. Ze zeggen altijd: zelfstandige zijn dat is in het diepe springen. Ik heb dat twee keer moeten doen want als ik nu failliet ga: ik heb niet morgen terug mijn uitkering. Dat is weer een heel proces dat je door moet: dat moet dan erkend worden,.. Ik kan u zeggen dat ik waarschijnlijk een paar maanden ga moeten overleven.. Waarom zou ik dat risico nemen? Ik heb dat risico genomen omdat ik vind dat je anders gewoon in een soort van isolement geraakt. En dat blijft systematisch opgebouwd worden. Je moet u eens de vraag stellen: als je iets organiseert, ik zeg maar iets: een festival. Voor iedereen toegankelijk. Dan zal je wel iets van subsidies krijgen. Maar! Als je iets organiseert, een festival bijvoorbeeld, enkel voor mensen met een beperking, dan ga je veel meer subsidie krijgen! Dus eigenlijk wordt die segregatie ook nog eens gesubsidieerd! Dat is bij alles zo! Is het enkel voor mensen met een beperking? Dan gaan we het ondersteunen. Waarom? Je zou er beter voor zorgen dat het voor iedereen toegankelijk is. Dat is bijna een soort van mentaliteit. Ja ja en dat zit zo subtiel op heel veel plekken dat we ons er bijna niet van bewust zijn. En dat is waarschijnlijk zoals je zegt ooit met de beste bedoelingen opgezet.  Maar de effecten zijn.. Maar misschien zijn we gewoon te geduldig. Want dat gaat over wetten en decreten en regels. Ik vind dat we daartegenover niet zo geduldig moeten zijn van ‘ja dat neemt tijd..'. Mensen onderling, in interacties, dat is iets anders – wetten en systemen moeten wel ok zijn. 't Is gelijk dat je zegt: je moet ook de ruimte krijgen om iets te kunnen bijleren. Onlangs zei er iemand, een oudere persoon, we waren aan het babbelen en ik zei ‘die meneer die is zwart' – en hij zei tegen mij dat ik dat echt niet mocht zeggen, hij zei van ‘dat is echt niet ok, je moet het n-woord zeggen'. Dus ik zei hem dat ik denk dat hij dat toch niet helemaal juist heeft. En je zag die echt helemaal overdonderd zijn. Hij zei ook echt van ‘maar ik heb dat al tegen mensen gezegd..'. En in die mens daar zit dus geen gram slechte wil in, maar niemand heeft de ballen gehad om dat tegen die mens te zeggen. De persoon tegen wie hij dat woord dan gezegd heeft, zal waarschijnlijk ook zoiets gehad hebben van ‘deze strijd ga ik even laten passeren' – want je voelt echt zoiets van ‘ik wil niet diegene zijn die deze mens zijn hart gaat breken met te zeggen dat-ie dat toch echt verkeerd heeft ingeschat..' Maar die heeft dat na ons gesprek dus opgezocht en hij stuurde me een bericht waarin hij zei dat ik gelijk had en dat hij zich zo hard schaamde. Ja voilà dat heeft-ie dan geleerd. Ja dat is communiceren met elkaar. Geef elkaar de ruimte, wordt ook niet direct kwaad. Maar inderdaad wat wetten aangaat.. Dan wel direct kwaad worden! Daar moeten we eigenlijk geen geduld mee hebben. Wij zijn als land al twee keer veroordeeld door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, voor het schenden van de rechten van mensen met een beperking. Al twee keer. Ten eerste, bijna niemand weet dat. Nee inderdaad, over welke schendingen gaat dat? In het Europees Verdrag staat met betrekking tot werk dat elke persoon met een handicap recht heeft op een redelijke aanpassing. Een redelijke aanpassing: dat is natuurlijk een vage term. Maar het zijn ook vaak minimale aanpassingen die nodig zijn. En dat wordt niet gerespecteerd: het niet respecteren ervan kan je nergens aankaarten of aanklagen. Je kan daar enkel melding van maken. En pas op, die angel blijven ze er uit halen: Unia bijvoorbeeld.. Vlaanderen gaat daar uit. En dan zeggen ze dat dat wordt vervangen door een Vlaamse variant ervan. Maar de angel daar is: dat nieuwe instituut zal geen maatregelen kunnen opleggen, dat kan enkel adviseren. Ja dat is dus gewoon 20 jaar terug de tijd ingaan.. Wat zou België dan tegenhouden om zich in regel te stellen met die Europese Verordeningen? Daar is toch geen logisch argument voor te bedenken? Misschien ligt dat aan het feit dat de mensen die die wetten en decreten opstellen ofwel zelf geen beperking hebben, ofwel geen mensen kennen? Ja. Want we zijn er nu twee keer voor veroordeeld – bij de tweede veroordeling waren er in het parlement zelfs stemmen die opperden ‘kunnen we ons niet uitschrijven voor dat deel?'. Dus je wilt je uitschrijven voor een deel van het Verdrag voor de Rechten van de Mens – dat is op zich toch wel raar?! En nu is er een commissie opgesteld die onderzoek gaat doen naar hoe dat het verbeterd kan worden, en in die commissie zetelt niemand met een beperking. En ik kan ergens begrijpen dat ze denken dat ze die mensen niet vinden – maar tegelijkertijd is dat ook wel wat onzin: ik ken er zelf ondertussen al wel een aantal, je komt ook mensen tegen,.. Waar een wil is, is een weg. Maar bon, ik ben nog geneigd om dat te geloven. Maar dan weet je toch dat er iets niet klopt? Je kan nu toch niet meer zeggen bv. ‘wij vinden niemand met een migratieachtergrond'. Dat kunnen we toch niet meer zeggen? Dat klopt niet meer. Dan denk ik ook van ‘trekt uw ogen open'. En in dit geval kom je daar misschien nog mee weg met dat te zeggen, maar hoe lang gaat dat nog blijven duren? Ik denk dat de privé sneller gaat zijn dan de overheid op dat vlak. Waarom denk je dat? Omdat we dat ergens ook gaan moeten: er zijn tekorten, alle bedrijven zoeken werknemers. Dus die beginnen stilaan ook te kijken in de richting van.. ‘Ah er is een grote groep mensen die eigenlijk wel willen werken, mensen met een beperking – we gaan dat moeten uitzoeken'. Dus die gaan ook druk kunnen leggen op de overheid om die decreten en wetten aan te passen ‘ja wij zitten hier met de HR-dienst samen en wij willen iemand in dienst nemen en dat is gewoon een heel kluwen'.. En ook: ik ben geen expert in risicoanalyses, maar als je naar de cijfers kijkt van mensen met een beperking die werken, dan heeft 70% geen aangeboren beperking. Dus dat wilt zeggen dat die daarin terechtgekomen zijn. Nogmaals: ik ben geen expert in risicoanalyses voor bedrijven maar ik zou me daar wel op voorbereiden moest ik een bedrijf zijn. En dat begint. Dat begint te komen. Want je zei daarnet dat je ook een programma hebt naar bedrijfsleiders of organisaties rond dit thema? Ja. En wat doe je dan daarin? Daarin schets ik een beetje hoe mijn leven gelopen is. Omdat heel veel mensen die mij nu zien denken ‘Het is u toch gelukt? Dus wat is het probleem?' Het giftige geschenk van rolmodelschap. Ja inderdaad. Je ziet de zwaan maar je ziet niet hoe hard er onder water getrappeld moet worden. En dat is nu zo'n beetje het probleem: je bent inderdaad een rolmodel maar dat mag ook niet misbruikt worden de rest af te schilderen als zou het hen niet lukken omdat ze daar gewoon te lui voor zijn. Ik ben een beetje door de mazen van het net geglipt, ik ben uit de put kunnen klimmen en ik heb nu de keuze om te zeggen ‘trek jullie plan' ofwel probeer ik nog mensen uit die put te krijgen. En ik schets die situatie. Ik probeer dat ook een beetje confronterend te doen – ik zie hier het boek ‘Excluses' ook liggen, er komen stukken uit dat boek ook in die voorstelling. Eigenlijk start het al gewoon met de vraag naar uzelf toe ‘hoeveel mensen ken jij met een beperking – die geen familie zijn?' Als je die vraag al stelt dan ga je direct zien: dat zijn er niet zo heel veel. En dan probeer ik dat te schetsen hoe dat dat komt, en naar gelang welk bedrijf of organisatie dat het is voeg ik dingen toe of laat ik dingen weg – ik heb bijvoorbeeld een groot stuk over onderwijs.. Maar ook de voordelen voor een bedrijf om mensen in dienst te nemen met een beperking, komen aan bod. Het voorbeeld dat ik altijd aan haal: wat wil je, iemand die van de schoolbanken afkomt en het theoretisch altijd heel goed heeft gedaan maar bij het eerste probleem begint te panikeren want dat stond niet in de boeken.. of denk je ‘misschien is het wel interessant om hier iemand te hebben die al jarenlang elke drempel moet ontwijken (letterlijk) om ergens binnen te geraken en die dus ook niet zo snel van z'n melk zal zijn als er eens iets tegenslaat of als er een alternatief gezocht moet worden'? Ik ben ervan overtuigd dat dat een skill is.. Het is een vorm van ongelooflijke veerkracht.. Ja voilà, dat is onze natuur! Survival of the fittest? Wij zoeken altijd naar manieren om te overleven en mensen met een beperking die hebben dat op een andere manier gezocht. En die hebben dat van kindsbeen af nooit anders geweten dan dat ze die problemen moesten opgelost krijgen. Voilà. Je moet de problemen oplossen als ze zich voordoen en ik haal graag de parallel aan met een vriend van mij die een heel ander levenspad heeft gekregen doordat er andere keuzes voor hem gemaakt zijn. Desondanks dat wij zeer vergelijkbaar waren. Wij hadden alletwee een fysieke beperking, geen mentale beperking. En toch is hij in een heel ander traject terechtgekomen. Hij is wel naar het buitengewoon onderwijs gegaan. Dan wilden ze hem laten doorstuderen. Dat ging dan niet omdat die gewoon niet voorbereid was. En daar draait het eigenlijk allemaal rond. Ik probeer ook cijfers erbij te halen, zeker voor bedrijven is dat altijd belangrijk. En een beetje de vraag van ‘probeer het eens op een andere manier te bekijken'. Als je zelf morgen.. 't Is zoals je zei: de vraag is niet of je ooit zelf hulpbehoevend zal worden, de vraag is wanneer. Wanneer ga ik hulpbehoevend zijn en wanneer ik dat dan ben, ga ik het dan tof vinden dat iemand anders voor mij invult wat ik kan en wat niet? Dat ga je toch niet willen? Je blijft dezelfde persoon alleen is uw mobiliteit misschien wat minder of zo. En toch doen we dat nog voor andere mensen. Waarom doen we dat? Daar moeten we over nadenken: hoe dat we dat kunnen voorkomen. Ja we moeten ons daar in de eerste instantie al bewust van zijn dat we dat doen. Want dat is voor een stuk in ons onbewuste een soort unconscious bias die daar ergens speelt. Dus we moeten ons daar bewust van worden en dan ook durven daarover na te denken. Want dat vergt bijna moed om dat niet te doen. Ja. Wij hebben zelf ook wel trajecten naar jongeren toe die niet passen in de klassieke schoolloopbaan, zo zijn er uiteraard meer dan genoeg, die dreigen uit te vallen en die we dan uit de klas halen en eigenlijk een dag per week in een bedrijf laten meedraaien, naar hun keuze. En onze collega die dat doet die zegt ook altijd ‘de essentie is dat we die jonge gasten moeten helpen door ze niet te helpen'. Maar dat vergt moed, want we zitten allemaal zo in elkaar dat we willen helpen. En we willen dat invullen voor u. Maar je groeit maar door het zelf te doen. Die ruimte moet je inderdaad wel geven. Ja en dat zijn wij niet gewend. William jij gebruikt nu echt je platform om op te komen voor gelijke kansen en gelijke rechten – doe je dat vooral uit frustratie of uit liefde? Een beetje van de twee eigenlijk. Ik merk de laatste tijd wel.. Ik word soms verlamd door hetgeen me tegelijk ook de drijfveer geeft om door te gaan. Met hoe meer mensen met een beperking dat ik in contact kom, hoe meer gelijkenissen ik zie tussen hen en mij. Ik vind dat nog altijd heel moeilijk om zelfs maar uit te spreken omdat ik jarenlang heb gedacht ‘William dat is een gevoel dat je uzelf geeft, dat is niet zo, je stelt u aan.' Dat gevoel dat ik toch op de een of andere manier minder kansen en mogelijkheden krijg en daar precies ook altijd blijder mee moet zijn dan een ander. Nog altijd heb ik het gevoel dat ik niet op nul begin, maar op min vijf. Onlangs interviewde een student mij en ze wilde onderzoek doen naar mensen met een beperking in de artistieke sector die professioneel zijn en onder het artiestenstatuut vallen. Ze is daarop moeten terugkomen want er was zo niemand. Er was er geen enkele. Dus ze is dan overgegaan naar ‘mensen met een beperking die in de artiestensector werken en die liefst ook professioneel zijn'. Ik val daar ook niet onder want ik ben zelfstandige. Maar die vertelde mij ook een verhaal.. Wat haar opviel was dat mensen die geen beperking hebben en in die sector werken, die dan een beperking krijgen, dat die allemaal het gevoel hebben van ‘ik ben dezelfde persoon, ik heb dezelfde mogelijkheden, maar ik krijg minder opportuniteiten'. ‘Ik krijg minder kansen én ik moet er dankbaarder voor zijn.' En die zei dat en ik dacht ‘oh my God dat is iets wat ik intussen al bijna 15 jaar tegen mezelf zeg: van nee William, dat is niet, je bent jezelf aan het aanstellen' – ‘ik weet dat je dat gevoel hebt, maar dat is niet' – en dat is heel demotiverend, want dan heb je zoiets van ‘het was dan toch'.. Ik merk dat gewoon bij collega's.. Ik kan nog over straat, waar ik ook binnen kom: iedereen herkent mij, mensen willen op de foto met mij, ze zeggen goedendag tegen mij,.. Ik vind dat allemaal niet erg, maar de collega's die ook op dat niveau zitten qua bekendheid, krijgen wel veel meer opportuniteiten en moeten zichzelf veel minder bewijzen dan ik. En dat vind ik iets heel raar. Ik heb het daar moeilijk mee. Je voelt dat wel nog altijd zo? Ik voel dat nog altijd. Ik merk nu bijvoorbeeld in de sector waarin ik nu werk: alle zenders zeggen ‘wij willen een schermgezicht met een beperking' – maar geen enkele zender heeft mij al gecontacteerd. En ze hoeven niet per se fan van mij te zijn, maar ik ben wel op dit moment denk ik de bekendste persoon met een beperking in dit land. Dus je zou op z'n minst kunnen denken van ‘éénoog is koning in het land der blinden..' Ook al zou je m'n kwaliteiten niet goed vinden, dat kan, maar dan ga je op z'n minst toch een keer babbelen? Dat is toch iets.. Dan behoor ik daar ineens precies niet meer toe.. Terwijl ik er daarvoor altijd voor heb moeten vechten, maar dan is het precies van ‘jij hoort niet tot die groep want jij bent William Boeva' of waar ligt dat dan aan? En dat is precies of ik heel die strijd weer aan het voeren ben. En dat herken ik ook van toen ik net begon met comedy. Ik was toen 19 of 20 jaar en ik stond toen op het punt, ik had net niet zo'n hele leuke puberteit gehad, en ik had zoiets van ‘ja ok ik heb een beperking maar eigenlijk kan me dat niet schelen' – en ik zat vol in het geloof van ‘dat maakt niet uit'. En omdat dat voor mijn vrienden niet uitmaakte, daar werd amper nog iets over gezegd,.. En dan begin je met comedy en in mijn allereerste setje, daar zat geen enkele dwergenmop in. En niemand lachte. En achteraf – dat was in The Joker – ik vraag aan de cafébaas, ‘was het zo slecht?', ‘nee het was wel ok', zegt hij, ‘maar je hebt geen enkele dwergenmop!' en hij zegt ‘ik zou dat wel doen want mensen kijken en gaan het vreemd vinden dat je daar niets over zegt'. En dat was voor mij echt een hele grote slag in mijn gezicht: het doet er dus duidelijk wél toe. Je kan wel allemaal zeggen dat het er niet toe doet, maar het doet er kei hard wel toe. En dan ben je dat weer aan het opbouwen naar dat mensen daar voorbij zouden willen kijken.. Maar dat blijft toch iets moeilijks. Ik heb een aantal maanden geleden een open brief geschreven over inclusie in de media en ik heb daar heel veel positieve reacties op gekregen van mensen met een beperking, van mensen die daarrond staan en mensen die daar mee bezig zijn, experts ook. Maar er zijn ook heel veel negatieve reacties, nog steeds. En je merkt gewoon aan die reacties dat er echt nog een groot probleem is. Er zijn echt mensen die dingen sturen als – en ik vind dat best grappig want heel ironisch – ‘hé kutdwerg jij moet respect hebben voor mensen met een handicap'.. Ja dit is heel ironisch op heel veel manieren, op veel niveaus.. Maar dat komt voor mij gewoon heel hard aan, het feit dat wat ik in die brief heb geschreven was gewoon ‘we kunnen meer doen dan dit'. En het feit dat dat zo'n hetze is geworden laat gewoon kei hard zien dat we nog niet allemaal mee zijn. Ik bedoel, moest hetzelfde gepost zijn in de zin van ‘ik vind dat er meer vrouwen moeten komen op tv' of ‘dat die meer ondersteunende rollen moeten krijgen op tv', dan zou iedereen zeggen van ‘ja, je hebt gelijk man'.  Daar kan niemand op zich iets negatiefs over zeggen! Ik heb die brief geschreven, en ik heb die twee weken lang liggen herschrijven om elke mogelijke angel er uit te halen om niemand te beledigen, om de boodschap echt zo helder mogelijk te maken: ‘hallo, ik trek aan de noodrem – je kan je niet verstoppen achter dit soort programma's om te zeggen dat je aan inclusie doet'. En dat dat dan zó'n hetze is geworden ja dan zijn we gewoon nog allemaal niet mee. We zijn nog niet mee, je voelt dat. NMBS heeft onlangs nieuwe treinstellen gekocht: die zijn nog altijd niet rolstoeltoegankelijk – hoe kán dat?! We zijn 2023 en mensen zeggen nog altijd tegen mij ‘William ge kunt toch niet verwachten dat je overal binnen kunt met uwe rolstoel'? Jij verwacht toch ook dat je overal binnen kan? Waarom zou ik dat dan niet mogen verwachten? ‘Ja dat kost veel geld' – ja natuurlijk, ik verwacht dat dat nog lang gaat duren, maar je moet er wel al mee bezig zijn want je had er eigenlijk al 50 jaar geleden mee moeten bezig zijn.. De vorige keer toen je alles gerenoveerd had, toen had je er al aan moeten denken. Je kan dat niet als een excuus gebruiken om dat nu wéér niet te doen, of wéér uit te stellen. Ja morgen zit je misschien zelf in een rolstoel.. en dan kan je misschien bij uzelf niet eens meer binnen. Ja. Ik heb letterlijk een mail gehad van een bankdirecteur die me stuurde van ‘William ik heb uw brief gelezen. Ik heb één klant in een rolstoel. Wat verwacht jij nu van mij? Ik ben een nieuw kantoor aan het plaatsen – voor één iemand kan ik toch niet alles aanpassen?' En dan stuurde hij ‘En dan ben ik beginnen nadenken: wat als ikzelf morgen die één iemand ben? Of iemand van mijn familie? Of mijn beste werknemer? Moet ik die dan ontslaan omdat die niet meer kan wandelen? En misschien mis ik zelfs potentiële klanten.' Voilà, dat wilde ik ook net zeggen. Ik bedoel, ga naar een bedrijf als Coca-Cola en zeg dat je een marketingplan hebt waarmee je 19% van de wereldbevolking kan aanspreken. Die springen een gat in de lucht he, dat is een waanzinnig getal! Je kan de simpele vergelijking maken: als ik wil gaan eten met mijn vrienden, we zijn met tien man, en ik kies een restaurant en ik zie dat ze daar alleen maar hoge tafels hebben,.. Ja dat gaan dan niet lukken. Dan gaan we daar niet eten. En op die manier rateer je 11 man. Je rateert dan dus niet alleen die groep van 19% maar ook al die mensen die daarrond zitten. Ze hebben dat eens uitgerekend: als in Amerika één procent van de mensen met een beperking extra zou werken, dus één procent méér, dan stijg het bruto nationaal product met vier miljard of zoiets. Dat gaat om één procent – dat is waanzinnig gewoon. Er liggen nog zoveel kansen. Ja en we hebben eigenlijk al zoveel geduld gehad – zeker met die systemen – dat het op zich al niet uitmaakt: is het vanuit het rechtvaardigheidsargument of vanuit het commerciële argument, zet gewoon die vijftig stappen vooruit die we al lang hadden moeten zetten.. En daar is dan een sprankeltje optimisme wat ik daarjuist bij u hoorde: de krapte die we vandaag op de arbeidsmarkt hebben, zou wel eens kunnen betekenen dat de privésector een aantal dingen gaat doen en dat de boel wat in gang gaat schieten. Laat ons dat allemaal hopen. En zeker nadat mensen deze podcast geluisterd hebben: dan gaat de wereld gewoon helemaal veranderen William! Dat kan niet anders. Voilà. Ik hoop ook dat Ben Weyts aan het luisteren is. We zullen het hem sturen. Want ook dat: het aantal kinderen in het buitengewoon onderwijs is gemiddeld per land 1,8%, in België is dat 6,3%. Dus wij zetten kinderen veel te snel in buitengewoon onderwijs en ik lees vooral dat het buitengewoon onderwijs nog zal worden uitgebreid. Dat is geen goed idee. Het is nooit een goed idee om groepen mensen op te splitsen. We hebben een poging gedaan met het M-Decreet.. Maar dat is dan een beetje verkeerd afgelopen. Ja, omdat daar ook geen controle op staat. Nogmaals: iedereen besliste voor zich. Mijn moeder is moeten stoppen met werken om voor mij alles te regelen en voor mij te zorgen. Ik had een broer en twee halfbroers die alles ‘gewoon' hebben gedaan zeg maar, en mijn ouders hadden zoiets van ‘voor ons is er geen verschil – we gaan hiervoor strijden en we lossen problemen wel op als ze zich voordoen – we gaan niet op voorhand zeggen dat hij iets niet gaat kunnen.' Probeer het, en dan zie je wel. Voor alles is er een manier. Dat is onze natuur. En dat is de kracht die je daarnet ook aangegeven hebt. En waar we te veel aan voorbij gaan. Dus werkgevers allerlande: luister naar hetgeen hier gezegd werd en gebruik de kracht, de veerkracht en het doorzettingsvermogen dat mensen met een beperking van jongs af aan hebben. Absoluut. Ik kijk altijd op het laatste naar Artemis, die wilt altijd het laatste woord William. Artemis, los jij het nu eens allemaal op voor ons. Ik wilde nog een reflectie van jou William over de rol van humor. Want humor is voor mij echt een soort van hogere intelligentie: omgaan met elkaar – wat soms gewoon ook awkward is, je weet soms niet wat je juist moet zeggen of zo,.. Humor is toch kei belangrijk? Ja natuurlijk. Humor is relativeren. En als je kan relativeren dan kan je de wereld aan. Weet je? Het klinkt misschien nogal donker, maar wat ik soms een heel rustgevende gedachte vind, is dat het gemiddeld vier of vijf generaties duurt voordat iemand ooit nog echt weet wie je was. Wij kennen allemaal Napoleon, maar weet jij hoe dat die sprak? Ik niet. En dat zijn dan nog de groot uitvergrote.. Maar de gemiddelde mens? Die zijn hier zo kort! Als het eens ongemakkelijk is.. wat is dat: wij zijn maar een knip in het bestaan van het universum. Dus ontspan jezelf. Het is niet allemaal zo groot als je denkt. En de evenaar loopt niet door uw gat. En dat zal ‘m ook nooit doen. Dus chill. Probeer het gewoon zo goed mogelijk te maken voor ons allemaal. Ik denk dat dat gewoon een belangrijke is. Zorg voor elkaar en lach ook met de miserie – dat mag. Toen mijn vader gestorven is, een van de laatste dingen die hij tegen mij zei.. Ik zei altijd voor te lachen tegen hem ‘ik ga een show over u maken want gij bent echt een figuur..' En op zijn sterfbed zei hij tegen mij ‘jij hebt dat ooit gezegd maar je moet dat niet doen, maar als je het wilt doen dan mag je dat zeker doen, maar vertel vooral de slechte dingen want daar lachen ze het hardste mee'. En ik had echt zoiets van ‘shit, jij snapt zo goed wat de kracht van humor is!' Dingen kunnen weglachen: dan heb je het verwerkt. Elk trauma, elk drama: als je ermee kan lachen dan ben je het aan het verwerken of dan heb je het verwerkt. En dat is denk ik de kracht van humor. Dank je wel William Boeva! Graag gedaan, 't was gezellig. [outro] >>> Je luisterde naar Let's Talk, de podcast waarin we de dialoog voeden rond inclusie op de arbeidsmarkt, impactvolle initiatieven onder de aandacht brengen en minder gehoorde stemmen aan het woord laten. Was je geboeid, zette dit gesprek je aan het denken, ben je zelf graag een van onze volgende gasten? Laat het ons weten, volg ons op social media en abonneer je zeker op deze podcastreeks!

“Martina Bacigalupo – Italian photographer born in 1978, member of the VU' Agency since 2010, she is based in Paris (France), after having lived 10 years in East Africa. After studying literature and philosophy in Italy, then photography at the London College of Communication, Martina Bacigalupo moved to Burundi in 2007. As a committed photographer, she works on human rights issues, particularly on the place of women in the Global South, collaborating with various international organizations (Médecins sans Frontières, Save The Children, Handicap International, Care International, the United Nations, Comité International de la Croix Rouge…) […] Photo director of the French magazine 6 MOIS since 2018, Martina Bacigalupo is part of the World Press Photo Jury in 2020. Regularly published in the international press, her work has been awarded prestigious prizes such as the Amilcare Ponchielli Grin Award in 2009, the Canon Woman Photojournalist Award in 2010 and the FNAC grant for creative work in 2011. Her series “Gulu Real Art Studio“, published by Steidl in 2013, was exhibited at the Walther Collection Project Space in New York in 2013, at Paris Photo, Unseen Fair and Rencontres d'Arles 2014 as well as at the Triennale di Milano in 2016, and integrates the Artur Walther Collection as well as the Donata Pizzi Italian Photography Collection.” Text and photo credit: agencevu.com

L'annonce d'un diagnostic de trisomie 21 durant la grossesse ou à la naissance est une épreuve difficile à surmonter pour les familles concernées. A Lyon, deux associations leur viennent en aide... Alice et son compagnon ont appris que leur enfant Isaac était trisomique quelques heures après sa naissance... Se posent alors pour la famille des milliers de questions. Mais quel que soit le parcours à accomplir, le couple décide de faire face, avec un seul objectif : le bonheur ! Ils décident même de venir en aide aux familles traversant la même épreuve, en créant l'association M21. Nous avons rencontré Alice Drisch, fondatrice de M21. "Toutes les personnes que nous accompagnons via notre ligne téléphonique subissent un choc traumatique. Que ce soit à trois mois de grossesse , à 6 mois ou à la naissance... Elles peuvent parler avec une psychologue ou avec d'autres familles ou des associations" Ecoutez le podcast... Prête-moi Tes Ailes est une association tisseuse de liens. Les rencontres tendent à créer de bons souvenirs associés au handicap, ainsi qu'à apporter du répit aux parents, de la joie aux enfants et du plaisir aux bénévoles. Clotilde Jenoudet-Henrion est la fondatrice et présidente de l'association Prête-moi Tes Ailes. "On organise des rencontres familiales. Les enfants peuvent être prises en charge et jouer ensemble. Les parents en profitent pour discuter. On leur propose des temps de répit, de sophro, de boxe française... une petite bulle de respiration". "Tous nos bénévoles ne sont pas forcément issus du monde du handicap. On accompagne beaucoup les petits et leurs familles... Mais aussi des ados et même des adultes trisomiques qui deviennent bénévoles et acteurs de l'association". Prête-moi Tes Ailes œuvre également au travers de divers projets visant à changer les regards sur le handicap cognitif. Avec l'association Trisomie 21 Rhône et la Métropole de Lyon, elle a par exemple conçu une exposition photo de sensibilisation à la trisomie 21. Cette expo peut être mise à la disposition des collectivités locales, des entreprises et des écoles. Prête-moi Tes Ailes est aussi à l'origine des Halles Inclusives. Un événement qui a eu lieu désormais chaque année à Lyon et qui a reçu le Prix Coup de cœur du jury aux Awards de l'Innovation Solidaire remis par Handicap International en 2022. L'édition 2023 aura lieu le 23 décembre au Centre de Congrès de Lyon. Le tiers-lieu Respire sera, quant à lui, opérationnel en 2024 avec des espaces d'accueil, des bureaux pour les associations... Avec l'objectif de créer un maillage très fort tant au niveau des familles que des associations www.respire-tierslieu.fr

Le rapport 2022 de l'Observatoire des mines a fait état d'un nombre élevé de victimes causées par ces armes pour la septième année consécutive : plus de 5000 personnes en ont été victimes en 2021, dont 75% de civils . Aujourd'hui, plus de 60 pays ou territoires sont toujours contaminés et nécessitent des interventions de déminage humanitaire. Handicap International  est présente dans plus de 30 missions auprès des populations pour sensibiliser aux risques et limiter les probabilités d'accident : 463'572 personnes ont suivi des sessions de sensibilisation aux risques en 2022 dans le monde entier. 4'048'827 mètres carrés de terre dans le monde ont été mis à disposition des populations par l'organisation en 2022, l'équivalent d'un peu plus de 567 terrains de foot...!  Nous retrouvons  Marwan Nadim, il est spécialiste de la réduction de la violence armée pour Handicap International Suisse.     

Lutte contre les mines antipersonnel : les nouveaux défis du déminage humanitaire.  Le 4 avril, c'était la journée internationale pour la sensibilisation au problème des mines et l'assistance à la lutte antimines. Handicap International Suisse nous propose de faire le point sur le déminage en 2023, 25 ans après la signature du Traité d'Ottawa.  Nous serons en compagnie de Marwan Nadim, il est spécialiste de la réduction de la violence armée pour HI.     

Séisme en Turquie : Handicap International et 34 ONG demandent un accès sans entrave et une montée en puissance significative de l'aide humanitaire en Syrie. Seuls 5% des sites signalés dans le Nord-Ouest de la Syrie sont couverts par les opérations de recherche et de sauvetage, selon les autorités de la défense civile. Handicap International et 34 ONG, plaident pour un meilleur accès aux zones les plus touchées et pour une augmentation immédiate de l'aide humanitaire.   « Avec nos partenaires en Syrie, nous déployons un total de 200 personnes sur le terrain. Parmi eux, 45 spécialistes de la réadaptation et 17 spécialistes des prothèses et orthèses ont déjà commencé à répondre à l'urgence. Plus de 50 spécialistes de la santé mentale et du soutien psychosocial sont prêts à aider les victimes. » explique Myriam Abord-Hugon, directrice des programmes de Handicap International (HI) en Syrie, à notre micro.

ECOUTEZ LE 1/4H LYONNAIS Toute l'actualité de ce jeudi 9 février 2023 Séisme en Turquie : Casc Appui, le Secours Populaire, Handicap International, Free Syria Lyon mobilisés Pollution : « niveau information et recommandation » activé à Lyon Apaisement Presqu'île : des associations opposées au scénario B La permanence du député Cyrille Isaac-Sibille ciblée par la CGT Halles Nexans : des activités, des logements et un parc... REPORTAGE En attendant, Gin et whisky vont bientôt sortir des Câbles de Lyon Alexis Casimiri, fondateur de la Distillerie La Mauvaise Graine, est notre invité Coupe de France : l'OL qualifié pour les 1/4 de finale

  Hilfe für die Menschen in der Türkei und in Syrien "Bündnis Entwicklung Hilft" und "Aktion Deutschland Hilft" rufen mit folgendem Konto gemeinsam zu Spenden auf:

 BEH und ADH
 IBAN: DE53 200 400 600 200 400 600
 BIC: COBADEFFXXX
 Commerzbank
 Stichwort: ARD/ Erdbeben Türkei und Syrien 
www.spendenkonto-nothilfe.de "Bündnis Entwicklung Hilft" ist ein Zusammenschluss von Brot für die Welt, Christoffel-Blindenmission, DAHW, Kindernothilfe, medico international, Misereor, Plan International, terre des hommes und Welthungerhilfe. German Doctors und Oxfam sind assoziierte Mitglieder.
 www.entwicklung-hilft.de "Aktion Deutschland Hilft" ist ein Zusammenschluss von 23 deutschen Hilfsorganisationen, darunter action medeor, ADRA, Arbeiter-Samariter-Bund, AWO International, CARE Deutschland, Habitat for Humanity, HELP - Hilfe zur Selbsthilfe, Johanniter-Unfall-Hilfe, Malteser Hilfsdienst, World Vision Deutschland, Der Paritätische (darüber aktiv: arche Nova, Bundesverband Rettungshunde, Freunde der Erziehungskunst Rudolf Steiners, Hammer Forum, Handicap International, Help Age Deutschland, Kinderverband Global-Care, LandsAid, SODI und Terra Tech) 
www.aktion-deutschland-hilft.de Reingegrätscht, das News-Update des SPIELTACH-Podcasts, serviert euch jeden Mittwoch die frischesten Fußballnachrichten der Woche, leicht verdaulich für die Ohren.

La nouvelle thématique de l'émission Au delà est murs saison 4 est le voyage avec une mission humanitaire. Les invités de Flo' et Steph ont eu plusieurs expériences de missions, qu'elles soient à vocation éducative, solidaire et sportive, liée à la santé ou la sécurité en voyage. Ils vous aident à trouver les missions cadrées et sérieuses. Marine a œuvré dans l'humanitaire pendant 7 ans, entre autre pour Handicap international. Aujourd'hui elle est formatrice à Get Ready, une société qu'elle a lancé afin de partager son expérience. Aylan est parti pour sa première mission, à Kabadio au Sénégal avec le projet de promouvoir le basket-ball féminin qui n'existe pas dans le village.  Il raconte la naissance de ce projet. Joanne se trouve à Rufisque dans la banlieue de Dakar au Sénégal. Elle a réalisé plusieurs voyages et plusieurs missions. Elle est en partie en contrat Volontariat de solidarité internationale par le biais de la Guilde qui soutient des projets éducatifs et sportifs. Chloé est présidente de l'association Soleo, Solidarité des Étudiants en Optique . Elle explique le but de cette association et ses missions. Pour Chloé le voyage est humanitaire la plupart du temps, cette passionnée part depuis plusieurs années. Manon et Laurent sont en Bolivie. Manon est chargée de communication dans l'humanitaire. Laurent est cameraman. Ils ont décidé d'unir leurs compétences durant un an, en réalisant des reportages pour mettre en lumières les projets solidaires de petites associations. Musique : Bon entendeur et Nino Ferrer Envie de soutenir l'émission et la webradio ? On a besoin de vous pour rester un média indépendant !  C'est ici sur Tipeee ! Merci !! Soutenez-nous !

Seit 1997 gibt es das Landminenverbot, das von 164 Staaten unterstützt wird. Seither sei zwar die Zahl der Opfer gesunken, doch vom Ziel einer minenfreien Welt sei man immer noch weit entfernt, sagt Eva Maria Fischer von Handicap International. Fischer, Eva Mariawww.deutschlandfunkkultur.de, Studio 9Direkter Link zur Audiodatei

En 1975, le Cambodge entre dans une période sombre de son histoire avec la prise du pouvoir par les Khmers rouges. Ce gouvernement impose un régime totalitaire. Les villes sont vidées de leurs habitants qui se retrouvent dans des camps à la frontière khméro-thaïlandaise. Des centaines d'entre eux, hommes, femmes et enfants blessés et mutilés par les balles, les éclats d'obus et les mines, se retrouvent ainsi sans soins et sans espoir. Des médecins français travaillant dans ces camps font face à un nombre tellement élevé de victimes de mines qu'ils décident d'agir. En 1982, ils fondent Handicap International.  Pour marquer ce 50ème anniversaire, et pour découvrir les nouveaux mandats de l'ONG en Suisse, nous serons avec Marie Bro, responsable communication et Daniel Suda-Lang, directeur de Handicap International Suisse.

Dans cette série de podcasts « La science au service de l'humanitaire » nous nous nous intéressons aux collaborations qui peuvent naître de la rencontre entre la science et des organismes humanitaires tels que la Croix-Rouge ou Handicap International.Dans ce second épisode, il est question de l'association entre l'Institut National des sciences appliquées (INSA) et l'ONG Handicap International. Le partenariat entre ces deux institutions à pour but de rendre accessible le matériel médical - et notamment les prothèses et orthèses - au plus grand nombre. Pour en parler, nous recevons Jérôme Chevalier, professeur en sciences des matériaux à l'INSA de Lyon et Pierre Gallien, directeur innovation à Handicap International.Crédits, Conception et Animation, Benoît Tonson, Réalisation, Rayane Meguenni. Hébergé par Acast. Visitez acast.com/privacy pour plus d'informations.

It's just one aspect of the seemingly endless list of horrors brought on by Russia's war in Ukraine: Ukrainian authorities say they have already removed some 80,000 landmines and explosive devices across the country. While Washington has pledged $89 million to help Kyiv clear the weapons, the process could take decades. The conflict is now dragging into its seventh month, with no end in sight. Olga Savchenko works for the French NGO Humanity & Inclusion (formerly known as Handicap International), where she heads the explosive risk and education project. She joined us for Perspective.

L'ONG Handicap International fête les 25 ans de Broken Chair sur la Place des Nations. C'est en 1997 qu'Handicap International installe Broken Chair, cette sculpture monumentale de l'artiste Daniel Berset sur la place des Nations à Genève, appelant ainsi tous les États à signer, en décembre 1997 à Ottawa, la Convention d'interdiction des mines antipersonnel. Pour cet anniversaire, le jet d'eau de Genève sera coloré en Bleu, et le pont du Mont Blanc drapé de bleu, les couleurs d'Handicap International. Sur la Place des Nations, de nombreuses activités pédagogiques sont réservées aux enfants ce vendredi et vous pourrez découvrir l'exposition sur ce même lieu. Nous serons avec Marie Bro, responsable communication et Daniel Suda-Lang, directeur de Handicap International Suisse.

Le conflit en Ukraine a rapproché de l'Europe les horreurs de la guerre. Parmi elles, les attaques contre les civils. Protéger les populations, c'est tout le combat que porte l'ONG Handicap International depuis 40 ans. Avec :- Xavier Ducrest, président France de l'ONG Handicap International- Baptiste Chapuis, chargé de plaidoyer pour Handicap international- Jean-Baptiste Richardier, fondateur de Handicap International

ECOUTEZ LE QUART D'HEURE LYONNAIS Toute l'actualité de ce vendredi 29 juillet 2022 Une colonne de fumée noire au-dessus de la raffinerie Un centre d'hébergement pour femmes isolées doit fermer dimanche Forum Réfugiés et Handicap International fêtent leurs 40 ans Xavier Ducrest, directeur France d'Handicap international, est notre invite Jeux olympiques 2024 : l'équipe de France féminine jouera à Saint-Étienne et Lyon LOU : six mois d'indisponibilité pour le pilier Demba Bamba Pique-nique géant pour les célibataires au parc de la Tête d'Or

Forum Réfugiés et Handicap International fêteront leurs 40 ans d'actions humanitaires au théâtre romain de Fourvière, dimanche Xavier Ducrest, directeur France d'Handicap international, sera notre invite Pour fêter l'engagement et la tradition humanitaire sans équivalent de toute une ville et de ses habitants, Forum réfugiés et Handicap International, proposent un grand concert solidaire à Lyon à l'occasion de leurs 40 ans. Cette Nuit de la solidarité internationale est organisée le 31 juillet 2022 à 19h, au Théâtre romain de Fourvière. Ce sera l'occasion de partager un moment festif autour de ce 40ème anniversaire, associant expressions artistiques et témoignages, alternant légèreté et gravité, autour de thématiques comme le droit d'asile, la protection des réfugiés, et l'inclusion des personnes handicapées. Plusieurs artistes de renom seront présents pour ce moment musical unique haut en couleur avec Agoria (Emblème de la scène électro de Lyon), Sanseverino, Karimouche (Chanson française, musique orientale, trap, electro…), Irma ( véritable trait d'union entre l'Afrique et l'Occident ), Terrenoire ( les Stépahanois Raphaël et Théo Herrerias). Irène Jacob, actrice et présidente de l'Institut Lumière, sera la marraine de la soirée.

ECOUTEZ LE QUART D'HEURE LYONNAIS Toute l'actualité de ce jeudi 28 juillet 2022 Gérard Corneloup : une autopsie pour connaitre les circonstances Sortir du nucléaire demandé à Bugey de stopper un réacteur Grand chassé-croisé des vacances d'été : vendredi rouge, samedi noir Quartiers d'été : 100 associations animent les quartiers SEB rachète Zummo, leader mondial des machines de pressage Bordeaux maintenu en Ligue 2, Villefranche reste en National Forum Réfugiés et Handicap International fêtent les 40 ans à Fourvière

Brent Graham is joined by a team of rugby betting experts to discuss the weekends action from a betting angle. The Handicap airs every Thursday night at 21h00 and this week's show will focus on the 3rd week of midyear internationals including the Springboks v Wales, All Blacks v Ireland, Australia v England and Argentina v Scotland. Here is the link to subscribe to the free weekly Goodforthegame betting mailer http://bit.ly/bettingmail Here is the link to this week's Rugby forum thread where punters share bets and information https://bit.ly/3Itu5Tu

Der Krieg in der Ukraine hat die meisten von uns hier in Deutschland schwer erschüttert - und das, obwohl wir nicht mal vor Ort sind. Unvorstellbar, wie es den Millionen von UkrainerInnen gehen muss, die um ihr Leben, ihre Liebsten und ihre Heimat fürchten müssen. Ich habe nun eine leise, aber realere Vorstellung, denn seit Montag sind bei mir sechs Menschen aus der Ukraine eingezogen: zwei Frauen, drei kleine Kinder und vorübergehend ein Mann, der aber zurück in die Ukraine fährt, um zu kämpfen. Außerdem mit dabei: Ein Hund. Wie es dazu gekommen ist, wie wir nun zusammenleben, wie wir die nächste Zeit planen, was ich von der ukrainischen Familie über die Situation in ihrem Land erfahren habe, wie ihr helfen und euch engagieren könnt und letztlich natürlich auch, wie ich emotional und mental mit der gesamten Situation umgehe, erfährst du nun in dieser Folge. Alles Liebe für dich Yavi Spenden für die Menschen in der Ukraine "Bündnis Entwicklung Hilft" und "Aktion Deutschland Hilft" rufen mit folgendem Konto gemeinsam zu Spenden auf: BEH und ADH IBAN: DE53 200 400 600 200 400 600 BIC: COBADEFFXXX Commerzbank Stichwort: ARD/ Nothilfe Ukraine www.spendenkonto-nothilfe.de "Bündnis Entwicklung Hilft" ist ein Zusammenschluss von Brot für die Welt, Christoffel-Blindenmission, DAHW, Kindernothilfe, medico international, Misereor, Plan International, terre des hommes und Welthungerhilfe. German Doctors und Oxfam sind assoziierte Mitglieder. www.entwicklung-hilft.de "Aktion Deutschland Hilft" ist ein Zusammenschluss von 23 deutschen Hilfsorganisationen, darunter action medeor, ADRA, Arbeiter-Samariter-Bund, AWO International, CARE Deutschland, Habitat for Humanity, HELP - Hilfe zur Selbsthilfe, Johanniter-Unfall-Hilfe, Malteser Hilfsdienst, World Vision Deutschland, Der Paritätische (darüber aktiv: arche Nova, Bundesverband Rettungshunde, Freunde der Erziehungskunst Rudolf Steiners, Hammer Forum, Handicap International, Help Age Deutschland, Kinderverband Global-Care, LandsAid, SODI und Terra Tech) www.aktion-deutschland-hilft.de Außerdem rufen zu Spenden auf: Ärzte der Welt e.V. IBAN: DE06 1203 0000 1004 3336 60 BIC: BYLADEM1001 Deutsche Kreditbank Stichwort: Ukraine www.aerztederwelt.org Humedica IBAN: DE35 7345 0000 0000 0047 47 BIC: BYLADEM1KFB Sparkasse Kaufbeuren Stichwort: Ukraine www.humedica.org Save the Children e. V. IBAN: DE92 1002 0500 0003 292912 BIC: BFSWDE33BER Bank für Sozialwirtschaft Stichwort: Nothilfe Kinder Ukraine www.savethechildren.de SOS-Kinderdörfer weltweit IBAN: DE22 4306 0967 2222 2000 00 BIC: GENODEM1GLS GLS Gemeinschaftsbank Stichwort: Humanitäre Hilfe Ukraine www.sos-kinderdoerfer.de UNO-Flüchtlingshilfe e.V. IBAN: DE78 3705 0198 0020 0088 50 BIC: COLSDE33 Sparkasse KölnBonn Stichwort: Nothilfe Ukraine www.uno-fluechtlingshilfe.de/ Quelle: tagesschau.de Unterkunft zur Verfügung stellen: Unter https://elinor.network/ können sich Menschen registrieren lassen, die Flüchtlingen Übernachtungsplätze anbieten wollen. Über ein Onlineformular ist es ganz leicht, sich zu registrieren. Organisiert durch: elinor, GLS Bank, Ecosia, betterplace. Sponsor: Sponsor dieser Folge ist AG1 - ehemals “Athletic Greens“. Das neue AG1 ist im Kern gleichgeblieben und nach wie vor ein umfassendes All-in-One-Getränk für deine Gesundheit und die tägliche Nährstoffversicherung. Anders sind lediglich das moderne Design und der neue, prägnante Name. Mit 75 wertvollen Zutaten, unter anderem Vitamine, Mineralstoffe und Probiotika, die einfach in eine gesunde Morgenroutine integriert werden, wird in 4 Kernbereiche deiner Gesundheit eingezahlt: Immunsystem, Energiehaushalt, Regeneration und Darmgesundheit. Als HörerIn meines Podcasts erhältst du zu deinem AG1 einen Jahresvorrat an Vitamin D3, 5 Travel Packs, eine Trinkflasche und eine schöne Keramikdose kostenlos dazu. Das Angebot findest du unter athleticgreens.com/mamamoves

Reiza Dejito is physical therapist and an alumna of the Siliman University. She's now working as a humanitarian worker for Humanity and Inclusion as Program Director for Nepal, India and Sri Lanka. We talked about how she started in volunteer work before ending up with Humanity and Inclusion (formerly Handicap International). She discussed challenges humanitarian workers face in their daily practice as well as their lives. She also shared her motivations in continuing in her work as well as the lessons and advice she wants to impart to others who would like to be in the humanitarian aid scene. Now let's go on with the conversation. Website: Humanity & Inclusion --- Support this podcast: https://anchor.fm/ptmealpodcast/support

In het Zwitserse Geneve is vandaag bij een VN-donorconferentie geld ingezameld voor hulp aan Jemen. Minister Kaag is daar ook aanwezig en heeft 17 miljoen Euro namens Nederland toegezegd. Op dit moment vindt in Jemen de grootste humanitaire crisis ter wereld plaats, als gevolg van de aanhoudende gevechten tussen een door Saudische-geleide coalitie tegen de Jemenitische Houthi- beweging.Serge Veldhuizen, veiligsheidsadviseur in Jemen voor Handicap International, een organisatie die hulp biedt in Jemen, vertelt waarom geld alleen niet genoeg is.