Podcasts about awel

click here to read the transcript in English >>> intro Welkom in een nieuwe aflevering van onze podcast Let's Talk About Work! Vandaag gaan we in gesprek met een inspirerende gast die dagelijks werkt aan het creëren van meer verbinding en wijsheid binnen groepen. Bart Wuyts ontvangt Fanny Matheusen, transformatiecoach en Deep Democracy pionier in België. Het is een gesprek over meerstemmigheid, over hoe we in een maatschappij in transitie alle stemmen nodig hebben en een volwaardige plaats kunnen geven om zo te komen tot meer collectieve wijsheid. Het is een gesprek op voeten over nieuw leiderschap en nieuwe gespreksrituelen, over wakker zijn, durven te zeggen wat gezegd moet worden en over mededogen. Fanny's inzichten laten niemand onberoerd.   Beste luisteraar, wij hebben vandaag voor de micro van onze podcast Fanny Matheusen. Welkom Fanny. Ik lees dat jij creative director, inspirational speaker en founder of oprichter van HUMMUS bent. Hummus, dat vind ik heel lekker, maar dit is een andere HUMMUS denk ik hier. Ja en toch ook wel de hummus die je lekker vindt in die zin dat we een woord hebben gekozen dat voor ons een stukje symboliseert wat we doen, namelijk. Hummus, is een internationaal gerecht dat iedereen kent, maar dat iedereen ook op zijn eigen manier maakt. En we denken dat de unieke mix die mensen samen kunnen maken, dat daar heel veel wijsheid uit kan ontstaan. Heel veel schoonheid, heel veel lekkers. Ja, dat doet me denken aan Blenders. Onze merknaam. Dat vanuit hetzelfde idee ooit opgezet is. Ja, mooi. En licht eens even toe, wat doe jij of doet HUMMUS? Ik ben eigenlijk al dertig jaar gefascineerd door groepen en in dat verhaal van groepen altijd gefascineerd geweest door de rol van verschil daarin. En een aantal jaar geleden ben ik de methode Deep Democracy tegengekomen en dat was voor mij echt zo wel een revelatie. Ik dacht ah ja, de dingen die ik eigenlijk al jaren doe en aan het experimenteren ben, dat heeft een naam. En toen ontdekte ik ook dat dat in België eigenlijk nog heel weinig gekend was. Dus ik voelde een beetje mijn pioniers roeping. Ik heb dat wel meer soms, dat ik zo wat pionier in dingen naar boven komen en dan ben ik vrij snel begonnen om daarin opleidingen te voorzien in België. En dan heb ik mijn beste studenten, dat is altijd een luxe, mee kunnen nemen op mijn pad. En dan hebben we samen eigenlijk een collectief opgericht, HUMMUS, van waaruit we die opleidingen geven. Maar ook, en ik vind dat wel heel belangrijk, zelf ook procesbegeleidingen doen in organisaties. Dus we willen ook zelf met onze voeten in de modder staan. Het werk goed voelen ook. En van daaruit eigenlijk ook altijd nieuwe inspirerende inzichten de wereld inbrengen. Ja, dat is een beetje wat we doen. En mijn rol daarin is dan vooral ja, ik heb het opgericht, ik ben de zaakvoerder, maar ik probeer ook vooral de creatieve geest warm te houden en de methode door te ontwikkelen. Het was een aantal jaren geleden voor jou een ontdekking Deep Democracy. Ik weet zeker dat dat voor heel wat luisteraars ook nog een onbekend begrip is, dus dat moet je toch om te beginnen even uitleggen, als dat kan. Ja, fijn dat ik die kans krijg. Elke kans om Deep Democracy uit te werken is een hele fijne. Voor mij is Deep Democracy eigenlijk, in zijn basis betekent het dat er in veel contexten, op het werk, in organisaties en in de samenleving een dominant discours is. Een discours dat we met een aantal mensen volhouden dat dat gaat over alle mensen. Maar eigenlijk gaat dat heel vaak niet over alle mensen. Er zijn heel veel verschillende perspectieven in de samenleving en Deep Democracy wil eigenlijk aandacht hebben voor die verschillende stemmen en gelooft er eigenlijk in dat als we iets meer naar die minderheidsstemmen zouden luisteren, of naar die andere stemmen wil ik ze eigenlijk liever noemen want soms zijn ze ook helemaal niet in de minderheid, dat we veel meer tot collectieve wijsheid kunnen komen die we eigenlijk op dit moment in de samenleving ook nodig hebben. Want die samenleving is in een snel tempo in een transitie aan het gaan. We zien daarin heel wat bewegen op dit moment en we denken eigenlijk dat we alle stemmen nodig hebben. En hoe doen we dat dan met elkaar? En Deep Democracy biedt daar een stukje tools voor. Echt ook heel hanteerbare instrumenten, bijvoorbeeld instrumenten rond op een andere manier besluiten nemen, op een andere manier spanning en conflict met elkaar aangaan. Maar voor mij is ook een soort levenshouding geworden. Of zo'n manier van kijken ook naar mensen en naar de wereld en van daaruit ook een stuk mezelf en de mensen die we opleiden ook oefenen in een aantal, ja, wij noemen dat soms meta skills of zo, of bijna grondhoudingen van waaruit je met mensen omgaat op wat meer compassievolle manier, meer uw intuïtie gebruiken soms, vertrouwen ook op ja, dat er ook veel wijsheid in mensen zit in organisaties en in teams. En van daaruit vertrekken. Niet altijd vanuit een expertrol. Dus dat is wel een heel andere manier van groepen te faciliteren en te begeleiden. Ja, voor mij was het een ontdekking in die zin, omdat ik al een aantal dingen aan het doen was, heel vaak ook wel zo gezien werd als een beetje een speciale facilitator, oh, die doet wat rare dingen en toen ineens dacht ik ja maar ik doe eigenlijk dit. Dus ik heb een beetje taal gevonden voor de dingen waar ik al vanuit mezelf wat rond aan het experimenteren was. En ja, dat is voor jezelf interessant en wellicht ook naar de geloofwaardigheid. Voor anderen helpt dat ook. Als je er een goede naam en een duidelijke methodiek op kan kleven en daarrond ook gestructureerd aan het werk kan gaan. Ja, en wat het mij heeft gebracht is ook, en dat vind ik zelf ook heel interessant aan Deep Democracy, het heeft mij een opening gegeven eigenlijk naar een hele internationale gemeenschap ook van mensen die dit doen. Dus die democracy als methode zit in veertig landen op de wereld, dat is best wel veel, en ook in landen waar het best wel spannend is. Ik heb bijvoorbeeld collega's in Libanon met wie we contact hebben gehad de laatste tijd. Ook collega's in Turkije, collega's in de VS en Canada die nu ook erg geschokt zijn door wat daar allemaal gebeurt. Dus dat is ook boeiend omdat dat dat veld ook een beetje ruimer maakt dan dat je alleen vanuit die Belgische bril kijkt. En waar is het ontstaan? Het is eigenlijk ontstaan, toch de methode die wij hier onderwijzen, het heeft eigenlijk twee ontstaansgronden. Een eerste is eigenlijk bij Arnold Mindell. Ik vind dat een heel inspirerende persoon. Hij is helaas niet meer op de wereld bij ons. Hij is overleden vorig jaar, maar hij is voor mij iemand in de grote namen zoals Freud en Jung zou je kunnen zeggen. Mindell is eigenlijk de volgende, was een kwantumfysicus die psychologie is gaan studeren, ook al interessant zo twee heel verschillende velden bij elkaar gebracht, en die eigenlijk vond dat we in de manier waarop we keken naar mensen en groepen eigenlijk dat kwantum denken meer moesten gaan toepassen. Dus hij is een ongelooflijk theoreticus, dus heel interessante theoretische basis, maar is ook begonnen met wereldwerkconferenties te organiseren, 400 à 500 mensen in de ruimte brengend. En toen hij dat de eerste keer deed, zeiden mensen na een paar uur ‘Wij gaan terug naar huis als jullie hier zo blijven praten'. En zo is de term Deep Democracy eigenlijk ontstaan, als een aandacht hebben voor als je mensen vanuit heel verschillende perspectieven samenbrengt, hoe doe je dat dan op een manier dat al die stemmen gehoord worden. Dus dat is één inspiratiebron. En dat is een beetje ontstaan in ja, hij heeft veel gepraktiseerd in de VS, maar eigenlijk waar dat hij de methode het eerst ontwikkeld heeft, is in Zürich. Want het is een Amerikaan. Het is een Amerikaan, maar die is gaan studeren aan het Jungiaans Instituut in Zwitserland. En daar zijn ze eigenlijk met de eerste experimenten begonnen. Maar degene van wie ik het geleerd heb is Myrna Lewis. Het stukje van de methode dat wij vooral onderwijzen, is de Lewis methode van Deep Democracy. En Myrna Lewis woonde in Zuid-Afrika. En dat vind ik ook een heel interessant gegeven. Het is eigenlijk ontstaan in de post-apartheidsperiode. Awel ja, daar associeerde ik het eigenlijk al spontaan mee. Ja, ja, absoluut. En dat is een ongelooflijk rijke bron van ervaring geweest natuurlijk. Want mensen moesten ineens met elkaar gaan samenwerken die heel gesegregeerd van elkaar hadden geleefd. Ik denk dat we ons amper kunnen voorstellen hoe moeilijk en vreemd dat moet geweest zijn. En daar ontstond natuurlijk, ja, heel veel rond. Ja, Wie heeft hier nu de macht? Stereotypen en vooroordelen die nog heel erg leefden, uitsluitingsmechanismen. En daar zijn zij eigenlijk begonnen om wat dat ze geleerd hadden van Arnold Mindell, om dat te gaan toepassen in een aantal organisaties en met name in een heel groot staatsbedrijf. Daar is het eigenlijk allemaal begonnen en ze hebben daar één team een paar weken begeleid omdat die zwaar in de problemen zaten, grote conflicten. En dan hebben ze eigenlijk, en dat vind ik ook, dat tijdsgewricht is daar ook interessant. Er was een uitspraak die heel belangrijk was in de post-apartheidsperiode en dat was om mensen te empoweren. En ze hebben eigenlijk vrij snel de kaart getrokken van, in plaats van dat wij al die teams een voor een gaan begeleiden, laat ons de mensen leren hoe ze zelf hun eigen team op een andere manier kunnen gaan begeleiden, leiden. En dus zijn ze al snel begonnen eigenlijk met cursussen te geven en eigenlijk vandaag is dat nog altijd waar wij ook heel erg in geloven. Soms gaan wij faciliteren, maar we proberen ook altijd wat dat wij doen met die groep ook onmiddellijk terug door te geven. Dus voor mij is die gedachte van empowerment ook wel een heel belangrijke in onze eigen bedrijfsvoering of de manier waarop dat wij daar dan mee omgaan. Ja, voilà, dat zijn een beetje de inspiratiebronnen. En ondertussen zijn wij er dan ook verder mee aan de slag gegaan natuurlijk. Dus jullie geven opleidingen, jullie begeleiden trajecten. Hoe moet ik me dat voorstellen? Als een bedrijf, een organisatie vraagt om een begeleiding rond Deep Democracy in hun organisatie? Wat gaan jullie dan doen of hoe pak je dat aan? Dat kan heel verschillend zijn. Dus de aanmeldingen zitten vaak op drie vlakken zo. We hebben best wel wat vragen rond conflict. Als er spanning en conflict is en mensen geraken er zelf niet meer uit. Er zijn ook wel wat vragen rond hoe kunnen we beter samenwerken. Wij noemen dat zo'n beetje co-creatie, meer co-creatie-, participatieve vraagstukken. Die zitten soms op organisatievlak, maar ook op maatschappelijk vlak. Bijvoorbeeld de hele dekolonisatiebeweging, die een paar jaar geleden, nu is het weer wat aan het wegdeemsteren heb ik de indruk, maar toch wel heel actief was, vereiste ook maatschappelijke gesprekken waar dat die verschillende perspectieven aan bod konden komen. En dan een laatste aanmelding is vaak ook rond inclusie waar jullie ook heel veel rond werken. En ja, dat kan heel verschillend zijn. Soms is er een nood aan meer kennis of vaardigheden daarrond en dan zullen we meer insteken vanuit opleiding eigenlijk. Maar ja, dan komen we heel vaak de organisatiepatronen tegen. Soms is de aanleiding ook anders, soms kan er ook iets gebeurd zijn, bijvoorbeeld een incident of zo dat gebeurd is in de organisatie of een paar keer gebeurd is. En waar de organisaties van denken, oei, maar daar moeten we het met elkaar wel echt over hebben. We vertrekken eigenlijk altijd met onze klant vanuit een afstemmingsgesprek noemen wij dat waarin dat we samen een beetje verkennen van ja wat kan ons aanbod zijn. Maar waar hebben jullie ook echt nood aan en wat hebben jullie soms al ondernomen zelf daarrond? Waar zitten er gave gebieden en waar zit de veerkracht om hieraan te werken? En waar zullen we toch een klein beetje gaan challengen of wat confronterend soms, zelf aan de slag moeten gaan. En die trajecten kunnen heel verschillend zijn. Soms kan het zijn dat we gewoon met een klein groepje werken en dat we een klein groepje coachen bijvoorbeeld, of een conflictbemiddeling opzetten. Maar heel vaak werken we ook met grote groepen mensen. We vinden dat zelf heel fijn om de mensen met de verschillende perspectieven ook echt in de ruimte te hebben. Zo heb ik eigenlijk wel mooie dingen ook mogen doen met bijvoorbeeld tachtig mensen in de ruimte die vanuit heel verschillende belangen en perspectieven naar een bepaald thema samen hebben gekeken, daar een hele dag samen rond hebben gewerkt en waar je dan op het einde van de dag zo'n mooie dingen ziet ontstaan eigenlijk als er naar iedereen kan geluisterd worden. En daar zorgen wij dan vooral voor. Ja, want hoe doe je dat dan? Hoe kan de luisteraar daarmee aan de slag morgen of vandaag in zijn of haar organisatie? Ja, het idee is, laat de stem van de minderheid duidelijk aan het woord om op die manier die collectieve wijsheid aan te boren. Maar ja, oké, interessant. Ja, dat moeten we zeker doen. En hoe doe je dat op een haalbare manier? Ja, zonder dat ik hier natuurlijk een opleiding van negen dagen ga geven. Maar ik denk, voor mij zijn er zo wel een aantal basishoudingen of zo waar dat we rond kunnen werken. Een eerste is denk ik ons heel erg bewust zijn van onze eigen manier van spreken en luisteren. Sommigen van ons spreken weinig en die zullen wij uitnodigen om meer te spreken. Sommigen van ons spreken veel, heeft ook heel vaak te maken met onze positie die we hebben in de organisatie, onze formele positie. Ik zit zelf ook in een leidersrol. Ja, vanzelf ga je meer spreken, want dat wordt ook van u verwacht. Maar dat kan ook te maken hebben met die meervoudige identiteit van waaruit we spreken. Hogergeschoolde mensen nemen ook gemakkelijker het woord. We weten dat in mannen- en vrouwenteams mannen vaak veel langere spreektijd nemen op een vergadering dan vrouwen bijvoorbeeld of mannen ook het woord aan elkaar doorgeven. Dus. Dat zijn zaken waar dat wij op gaan letten in onze manier van faciliteren. Dus dat is heel fijn werk eigenlijk ook om daar oog voor te hebben van hoe uit ik, ik noem het dan met een groot woord, maar hoe uiten machtsdynamieken zich eigenlijk een stuk in de manier waarop we dialogeren. Da's al een stuk waar dat we op gaan letten. Er zit ook een stuk persoonlijkheidskenmerken in waarschijnlijk, los van macht. Ook, ook denk ik ja. De ene mens is veel extraverter en zal makkelijker zich uitspreken dan de ander. Naar mijn aanvoelen is dat een kleiner stuk van wat het bepaalt dan onze sociale identiteit denk ik. Dat is interessant ja. Of is mijn ervaring toch om daar zo naar te kijken. Ja dat is zeker een stukje. En dan, we hebben ook een paar echt heel stapsgewijze tools die we kunnen inzetten. En dat vind ik ook wel interessant want vaak als we in contexten terechtkomen in organisaties die ons nodig hebben, ja dan is er wel wat chaos en wat moeite en wat ongemak en wat discomfort. Dus waar dat wij ook heel erg aan gaan werken met onze tools is eigenlijk omdat die zo stapsgewijs zijn, brengen die een soort houvast en een soort veiligheid binnen in de ruimte. We zeggen tegen mensen oké, we gaan dat zo doen dat conflict, we gaan eerst veiligheidsregels met jullie afspreken. We gaan dan zeggen wat er moet gezegd worden en doordat we dat een stukje kunnen containen op die manier ontstaat er ook, wat we dan soms in technische termen een safe space noemen, ik zou zelfs liever spreken over een brave space, dat we eigenlijk ruimtes creëren waar we zo moedig zijn om te zeggen wat er eigenlijk moet gezegd worden. En dat is één van de dingen denk ik die heel erg Deep Democracy typeert en tegelijkertijd ook heel cultuurgevoelig is, is zeggen wat er moet gezegd worden. Ja, jullie kennen ook de Vlaamse context. Dat hebben we niet echt geleerd. Dus een van de kwaliteiten voor mij die ik ook altijd benoem is zo het lef hebben om het ook te zeggen. Waar vinden we de moed en ook de overtuiging dat het belangrijk is dat wat ik te zeggen heb, dat ik dat ook breng. En heel veel mensen hebben al ervaren in hun leven denk ik, zeker die andere stemmen, dat wanneer zij gesproken hebben, dat dat niet altijd au-sérieux werd genomen, dat dat werd genegeerd, verworpen, ja, soms zelfs belachelijk gemaakt. Dus ze hebben vaak heel negatieve ervaringen met het brengen van een ander perspectief. En doordat wij in de ruimte zijn is dat er minder. En dan ontstaat er vaak een heel interessant proces, want het is een methode die aandacht heeft voor minderheidsstemmen, maar we zeggen ook heel expliciet het is niet dat de wijsheid alleen bij de minderheid zit. Wat er gebeurt wanneer er geluisterd wordt naar die minderheidsstemmen is dat die meerderheid ineens ook een veel grotere diversiteit aan meningen laat zien. Dat is ineens niet meer één blok of dat dominante discours want er zijn natuurlijk ook mensen die er heel anders over denken. Maar als er een paar mensen zichtbaar anders zijn, dan is het soms gemakkelijk om u te verstoppen in een groepje, zeg ik wel eens. Mijn boek ligt hier. Het coverbeeld dat Shamisa Debroey ooit getekend heeft gaat daar eigenlijk over. Een hele hoop zebra's waar dat er eentje zichtbaar de andere kant uitkijkt. We hebben de neiging om alles van verschil daar te leggen, maar eigenlijk zijn al die zebra's heel erg verschillend en daar nodigen wij eigenlijk heel erg toe uit. En daar hebben we dan verschillende manieren van spreken voor. Misschien een van mijn favorietjes is het gesprek op voeten om er zo eentje te noemen. Dat is een methode waar dat we met een hele grote groep kunnen spreken. Dus we gaan samen in de ruimte staan en iemand die iets wil zeggen, die zet ook letterlijk een stap naar voor en we vragen herkenning voor wat die zegt. En dat op zich is heel interessant, want ineens zie je in een groep ook beweging ontstaan van ah ja, maar eigenlijk herken ik dat ook. En ineens vinden mensen elkaar ook op die vloer die anders denken van ah ja nee, we denken daar toch verschillend over. Want herkenning betekent je beweegt in de richting van de persoon of weg van de persoon als je het er niet mee eens bent. Dus het is een heel dynamische manier van dialogeren. Ondertussen weten we, het is eigenlijk een heel oude vorm, we hadden het daarnet al over het Afrikaanse continent en deze vorm van spreken lijkt heel erg op een aantal oude gebruiken van spreken daar. Maar ondertussen weten we vanuit de neurowetenschappen, dat vind ik dan zo interessant, dat we die dingen nu kunnen combineren. Dat als we letterlijk bewegen met ons lichaam in ons brein ook onze neurale banen gestimuleerd worden. Dus eigenlijk zit er ook intuïtief heel veel wijsheid in dat we dat op een bewegende manier doen. Dat we dat staand doen. Verklaart ook waarom het soms veel interessanter is om een gesprek met z'n tweeën al wandelend te doen dan aan tafel. Zeker. Ik denk zo in covid tijden zijn er dingen ontstaan als wandelcoaching en zo en ik hoor veel coaches die dat niet meer loslaten omdat ze echt voelen dat de meerwaarde van bewegen inderdaad ook een rol speelt. Maar het is in de groep ook een interessante methodiek om de verschillen beter zichtbaar te maken, bespreekbaar te maken. En dat is één van jouw favorieten zei je net. Ja. Het komt natuurlijk ook vanuit mijn eigen levenservaring om ze het gevoel te hebben van een andere stem te hebben en dan ruimte te krijgen om daar iets mee te mogen doen. Dat is wel een stukje mijn roeping geweest denk ik doorheen mijn loopbaan om daar wat mee te doen op heel verschillende manieren. Ik heb dat in mijn engagement in de jeugdbeweging al gedaan omdat ik heb gewerkt met kinderen met een beperking in de jeugdbeweging waar dat eigenlijk geen plaats voor was in de jeugdbeweging. Dus dat is al heel vroeg gestart om daar oog voor te hebben. En wat mij drijft vandaag is vooral denk ik, ik noem mezelf soms ook transitiepedagoge, is dat ik denk dat net vandaag, doordat die samenleving zoveel nodig heeft eigenlijk, we hebben eigenlijk alle wijsheid nodig om het tij nog te keren denk ik soms, is het zo jammer dat we alleen maar luisteren naar bepaalde stemmen of naar een aantal leiders die dan denken dat ze spreken vanuit het grote gelijk van iedereen. Maar dat is niet. Dat klopt natuurlijk niet. Ja en als je vandaag de dag ziet wat er aan het gebeuren is in de wereld en in ons eigen Vlaamse landje of overal, dan krijg je wel het gevoel dat die dominante meerderheid alleen nog belangrijker wordt en de minderheid nog meer onderdrukt wordt of verdrukt of hoe moet ik het zeggen. Het is zeker zorgelijk. Gisteravond, ik heb twintigers in huis, ging het gesprek alleen maar over de decreten die getekend waren en wat daar allemaal aan het gebeuren is. Het is heel zorgelijk. Met de nieuwe president in Amerika. Ja, ja, ja, we moeten het een beetje contextualiseren deze podcast natuurlijk. Maar ik maak me wel zorgen en ik ben ook wel droevig soms ook. Ik kan echt verdriet voelen rond de wereld die we achterlaten voor onze komende generaties. Tegelijkertijd is mijn werk dat ik doe mijn bijdrage ook of zo. Dus dat voel ik ook heel erg van, dit is werk dat we moeten blijven doen en ik denk dat we niet mogen onderschatten, daar zit mijn hoop. Het is een beetje zoals schimmelnetwerken onder de grond. Die zijn eigenlijk heel sterk. Dat zijn kleine fijne draadjes. Maar ik geloof er dus in dat er heel veel van die schimmelnetwerken eigenlijk ook aan het bewegen zijn en die zijn soms niet zo zichtbaar, maar die kunnen wel een heel stevige tegenbeweging vormen. En ik denk dat het tijd is dat we ook wel boven de grond uitschieten en onze champignons eens laten zien en al onze verschillende zwammen. En ja, het is misschien een metafoor daarvoor, maar ik geloof er wel in dat er meer aan de gang is en dat we die tegenbeweging ook wel zullen zien komen. Dat is alleszins mijn hoop. Ja ja, ik deel die hoop. En enkele van jouw paddenstoelen zijn je boeken die je al geschreven hebt, die dan heel zichtbaar boven de grond en zelfs hier op tafel liggen nu. Kun je dat even kort situeren? Je hebt verschillende boeken geschreven ondertussen. Ja, ik schrijf ook wel graag omdat ik het een fijne manier vind om de ervaring die ik mag opdoen en wat ik eigenlijk zelf heb mogen leren door organisaties te begeleiden, om dat ook te kunnen teruggeven. Dat is mijn manier dan om die inspiratie eigenlijk te delen. Dus mijn boeken zijn heel narratief en er zitten veel cases altijd in, omdat ik denk dat we daar heel veel uit kunnen leren. En natuurlijk ook wel wat theoretische achtergronden. En één boek en dat is net in een herwerkte uitgave uitgekomen, is mijn boek rond Deep Democracy ‘Van zondebok naar zebra'. Ik heb het herwerkt omdat we de methode hebben doorontwikkeld, maar ook omdat ik er een nieuw hoofdstuk in heb willen schrijven. En dat is een hoofdstuk over leiderschap. En ik denk dus ook vandaag de dag dat dat iets heel belangrijk is om te ontwikkelen in onszelf, leiderschap. En een andere visie te krijgen ook op wat zijn nu sterke leiders. Dus daar schrijf ik ook een stukje over. En het tweede boek dat hier ligt is ‘Professioneel handelen in een meerstemmige samenleving'. Dat is eigenlijk een boek waarin ik heel veel jaren ervaring samenbreng. Niet alleen mijn ervaring, maar ik ben ook gaan spreken met mensen die voor mij ook boegbeelden zijn of voorbeelden van dat zij ook effectief iets hebben doen kantelen in de samenleving. En ik ben met hen gaan spreken tien jaar geleden en dan vorig jaar opnieuw. En dat was ook heel boeiend om die gesprekken opnieuw te doen en te kijken waar zij dan tegenaan gelopen waren, wat zij veranderd hebben in hun manier van kijken en denken daarover. Dus daar zitten interviewtjes met hen in en er zitten een aantal cases in en ook wat tools om aan de slag te gaan. Ook nog een recent boek dan. Ja, dat is in 2024 uitgekomen. Deze heb ik herwerkt, maar dat is een nieuw boek eigenlijk op basis wel van een boek dat ik eerder geschreven had dan, een tiental jaar geleden, maar ik vond dat de wereld ondertussen op dit vlak zo veranderd was dat het tijd was om daar nog eens opnieuw in te duiken. Heel mooi. Ondertussen kan ik misschien ook zeggen dat hier ook een sidekick aan tafel zit, mijn collega Eva Maréchal. Ja ik wou even inpikken op inderdaad het boek dat jij hebt geschreven rond professioneel handelen in een meerstemmige samenleving. Ik denk dat een van die grote inspiratiebronnen van jou daarin ook Edwin Hoffman is. En hoe heb je zijn denken meegenomen in in jouw praktijken? Ja, Edwin is inderdaad een heel inspirerende man en we nodigen hem nog jaarlijks uit in het HUMMUS huis om ook zijn wijsheid te delen. Waar hij voor mij toch wel een steen verlegd heeft, is dat hij eigenlijk op een hele uitnodigende manier, denk ik, want hij is een hele beminnelijke persoon, eigenlijk heeft duidelijk gemaakt dat onze manier van vormingen te geven rond alles wat te maken heeft met diversiteit en inclusie of interculturele competentie, ja, dat was heel vaak geschoold op heel veel studies over andere culturen, over mensen die anders waren. En Edwin Hoffman heeft voor mij aangetoond dat het eigenlijk veel meer gaat om gewoon fatsoenlijk met elkaar communiceren vanuit vooral de kennis van uw eigen referentiekader. En dat is een boodschap die hij jaren geleden, als ik hem de allereerste keer hoorde, vond ik dat eigenlijk heel inspirerend. Ik had toen zelf ook gestudeerd aan die interactie academie, waar hij eigenlijk ook zijn mosterd heeft gehaald. En ik vond het heel inspirerend dat hij die werelden met elkaar verbond en dat hij eigenlijk een pleidooi geeft om op een manier te communiceren waarbij we onszelf echt uitnodigen om heel erg in die openheid te gaan in het en en denken, onze horizon te verbreden eigenlijk, maar vanuit de kennis van onze eigen meervoudige identiteit. En hij heeft dan het TOPOI-model ontwikkeld. Dat is ook een heel handzaam model en ik gaf toen les ook aan studenten en dat was één van de modellen die ik hen ook aanleerde en die hen enorm veel heeft geholpen denk ik ook gewoon in het veld, want het is een heel praktijkgericht model dat heel hanteerbaar is. Ja, want dat en en denken, wat moeten we daaronder verstaan als het gaat om meervoudige identiteit en met elkaar in dialoog gaan? Ja, het is ook de laatste letter van mijn PEACE-model, dat en en denken. Voor mij gaat dat over dat we eigenlijk heel vaak balanceren als we echt over inclusie nadenken. En we kunnen dat begrip ook zelfs in vraag stellen vandaag. Maar als we in elk geval erop uit zijn dat we, ik zou meer het begrip meerstemmigheid willen gebruiken, als we meer meerstemmige teams en organisaties willen bouwen, dat we eigenlijk altijd aandacht moeten hebben voor twee facetten. Enerzijds we zijn daar allemaal als mens, als werknemer, als teamlid. Er is iets wat ons bindt en verbindt op het niveau van gelijken. Maar er is ook altijd verschil aanwezig. En hoe doen we dat met dat verschil? En er zijn organisaties die te veel gaan zitten op ‘we zijn allemaal gelijk en dus moeten we niks speciaal doen, want iedereen moet maar gewoon heel hard zijn best doen'. Dan krijg je de meritocratische benadering een beetje. Maar er zijn ook organisaties die iets te veel soms in het uitzonderingenbeleid zijn gaan zitten en dus voor iedereen allerlei aparte regelingen gaan treffen. En dan eigenlijk ontstaat er vaak ook een cultuur waarin er een soort verdringing komt, ook van minderheden onder elkaar. En waar het en en denken voor pleit is waar vinden we nu de balans tussen die twee? Waar kunnen we en recht doen aan ‘oké, we zijn allemaal mensen hier' en waar kunnen we recht doen aan ‘maar we zijn ook allemaal echt verschillend' zonder dat we die uit het oog verliezen. Dus het is een pleidooi eigenlijk dat veel verder gaat dan, het een is kleurenblindheid, maar het andere, zou ik bijna durven noemen, is ook een soort exotisme of zo waar ook heel veel stereotypen en vooroordelen uit ontstaan en wat soms groepen ook tegen elkaar opzet op de werkvloer. En dat willen we eigenlijk ook niet en dat zullen jullie, met jullie eigen praktijk, waarschijnlijk ook wel weten dat dat soms een moeilijke balans is en dat die schuiver niet altijd in het midden ligt ook niet. Soms moeten we een beetje naar daar meer en soms moeten we … Ik moet een beetje denken nu in de samenleving dan aan heel de woke beweging die soms door sommigen misschien in die richting geduwd wordt of geïnterpreteerd wordt. Ja, ik denk het. Op zich heb ik een zwak voor het woordje woke, want het is eigenlijk een heel mooi woord. Wakker worden, wakker worden van wat er echt gebeurt. En het is ook een woord dat ontstaan is in een heel specifieke context, namelijk bij de mensen die eigenlijk in de slavernij zaten en elkaar wakker maakten op momenten dat er dreiging was. Daar is het woord ontstaan en ik denk dat we het nu een beetje een verkeerde betekenis zijn gaan geven. Want als het daarover gaat, over dat wakker zijn, dan denk ik wel dat er nog heel veel werk is in de samenleving om dat te doen. Maar ik denk dat het niet helpend is als we dat op een heel rigide manier gaan doen. Ik herinner, mij omdat je zo sprak over hoe gaat het dan in organisaties, een opdracht die we een keer hebben gedaan voor een universiteit waar we gewerkt hebben met het administratief personeel van de universiteit. Ik kon heel goed begrijpen dat het voor sommige mensen erg verwarrend was hoe ze studenten nog konden aanspreken. Mijn compassie en dan bedoel ik niet medelijden, maar echt mededogen moet daar eerst naar uitgaan van ja, dat is verwarrend voor jullie. En natuurlijk is dat niet zo moeilijk om je in te bewegen. Tegelijkertijd ontbrak daar ook een stukje kennis, ervaring, levenservaring met wat dat dat echt betekende voor die studenten en de impact die dat had. Dus daar hebben we dat gesprek eigenlijk gaan faciliteren. Dat er veel meer van die lift experiences eigenlijk konden verteld worden, waardoor aan hun kant er ook veel meer begrip ontstond voor de soms ja kwetsende mails die dan toch wel vertrokken. Of het gelach aan de balie als ze bepaalde studenten zagen binnenkomen. Ja wat toch eigenlijk ook ongewenste dynamieken met zich meebracht. Maar dus ik denk daar als je daarmee puur het woke gebeuren af kan als een set van regeltjes, het moet nu zo, zo moeten jullie dat nu gaan doen, dan denk ik dat we ook een een stapje overslaan en dat is namelijk uitreiken ook naar die mensen voor wie de samenleving ook erg aan het veranderen is en die soms ook niet kunnen volgen in wat er aan het gebeuren is. Een heel mooi moment vond ik dat iemand gewoon na een half uurtje of zo zei, we hadden nog wat kennis gemaakt en zo, ik probeer dan een veilige sfeer te creëren, en die gewoon heel eerlijk zei, ja ik heb dat nu al zo lang eens willen vragen, maar LGBTQ+, die afkorting, kun je dat nu eens uitleggen. Ja tuurlijk. Maar dan denk ik, en hoe komt het dat niemand de tijd heeft genomen om dat uit te leggen aan die mevrouw die eigenlijk heel veel telefonische gesprekken moest doen om coachgesprekken af te spreken? Toch belangrijk, niet, dat je dan een klein beetje weet van hoe spreek ik de mensen aan en die daar dus heel onzeker van was geworden en dat eigenlijk niet meer graag wilde doen. Dus die wilde eigenlijk bijna uit die functie stappen terwijl ze er altijd goed in was geweest. Dus ik denk daarmee kunnen omgaan zo, dat er ook onzekerheid aan de andere kant is, ja dat vind ik ook wel onze rol. Fanny, je refereerde daarnet naar bewustzijn van je eigen persoonlijke referentiekader. Dat is heel belangrijk, maar dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan. Want ja, onszelf in de spiegel kijken en vaststellen wat is ons referentiekader, dat is zowat het moeilijkste, dat is zoals een vis die in het water zwemt en die zich niet bewust is van het water. Hoe pak je dat aan? Hoe kun je mensen daar helpen die spiegel voor te houden? Ja, dat is natuurlijk ook een heel omvattende vraag. Ik denk dat dat ook met stukjes en beetjes gaat dat mensen dat leren zien. Maar wij gebruiken daar wel wat inspirerende werkvormen voor om daar rond te werken. Zo werk ik bijvoorbeeld ook met een hele grote kaartenset waar dat een aantal van die facetten op staan. En dan doen we eigenlijk eerst even de oefening van ah ja, als je nu eens denkt over een collega waar dat je het moeilijk mee hebt, op welke facetten zou die zitten. En al snel gaan ze dan naar één kaart eigenlijk waar het probleem zich situeert. En daarna draai ik het natuurlijk helemaal om waarbij het heel duidelijk wordt van, als jij nu vanuit die ene kaart zou aangesproken worden, zou dat dan uw volledige zelf zijn? En welke stukken van u spelen eigenlijk nog een rol? Dus dat stukje rond meervoudige identiteit, kruispuntdenken, interseksualiteit, dat is voor mij superbelangrijk. Ik gebruik nu even wat woorden, we kunnen er seffens nog op doorgaan. Gecombineerd eigenlijk met het feit dat ik ook eigenlijk met mensen heel vaak werk rond: Wat waren uw eigen ervaringen rond anders zijn. Ik denk dat zelfs heel veel mensen die behoren tot de zogenaamde dominante groep in de samenleving wel eens ervaringen hebben gehad van anders te zijn, over iets anders te denken, zich anders te voelen. En ik denk dat dat ook een heel interessante grond is. Wat gebeurde er als ik de andere stem was? Wat is er toen met mij gebeurd? Joris Luyendijk, die in Londen zat en besefte dat er zeven vinkjes waren, maar dat hij daar een vinkje miste of zo? Ja. En toch ook wel knap dat hij dat boek daar dan over schrijft, vind ik. Of een collega van mij, Meike Vroom, die nu een boek heeft geschreven ‘Ik ben geen racist, maar …'. Die eigenlijk ook een stukje aangeeft vanuit haar wit vrouw zijn, hoe ze toch nog vaak onbewust misschien ook wel uitlatingen doet die discriminerend zouden kunnen zijn. Maar dat aan onszelf durven toegeven en dus die spiegel eigenlijk ook aan onszelf voorhouden, daar bewustzijn rond creëren, ik geloof daar veel meer in dan heel veel mensen die zeggen, ja maar ja, ik ben een goeie persoon. Weet je wel. En dat is gemakkelijk, want dan duwen we het eigenlijk allemaal weg. Maar het is eigenlijk door in onze eigen ervaring te gaan zitten. Bijvoorbeeld een oefening die ik ook heel vaak doe als we rond conflicten werken is, denk eens terug aan uw kindertijd en welke boodschappen hebt ge daar gekregen rond verschil? Hoeveel van ons hebben we niet gehoord of in kinderboekjes gelezen, ge moogt geen ruzie maken. Dat is wel spijtig hè? Ik geloof niet dat er goede partnerrelaties zijn waarin we geen ruzie maken. Af en toe is dat toch flink nodig. Maar doordat er een taboe op zit, zijn we daar ook heel bang voor geworden. Laten we dat te lang liggen op werkvloeren. En dan komen er natuurlijk zwaardere conflicten of soms polarisatie om de hoek kijken. Dus ik ga heel vaak terug met mensen eigenlijk naar waar zitten zo wat wortels en we verkennen dat aan de hand van oefeningen. Want veel conflicten of zelfs ook gewoon bewuste of onbewuste oordelen die we hebben over anderen, over situaties, zijn eigenlijk allemaal spiegels naar: waar komt het vandaan bij mij, waarom oordeel ik hier nu. En dus daarvan bewust worden, dat is een levensopdracht die nooit eindigt denk ik. Dat is zo en daar ben ik zelf ook nog alle dagen mee bezig eerlijk gezegd. We projecteren zo snel iets op een ander wat eigenlijk ook een boodschap voor onszelf is. Een uitspraak die ik vaak gebruik is ook zo: in elk verwijt zit een verlangen, zo wat dat je de ander verwijt, is dat nu niet iets waar dat je eigenlijk zelf ten diepste ook nog iets mee wil doen zo? Dus dat projectiemechanisme is wel iets heel interessant om onder de loep te nemen. Niet gemakkelijk soms en wordt vaak zo in de psychologische kant gezet. Ik gebruik die term niet zo vaak als we met mensen werken, maar mensen herkennen wel vaak, ja, dat ze echt durven kijken naar, van waaruit heb ik dan nu gezegd, dat er natuurlijk bij hen ook een nood onder zit of een behoefte die eigenlijk heel vaak onvervuld is. En daar zit ook een sterk raakvlak tussen bijvoorbeeld de methode Deep Democracy en verbindende communicatie, geweldloze communicatie. En daar zijn zeker heel veel linken ook te vinden. Je doet interventies zal ik het maar even noemen, onder andere in organisaties, naar aanleiding van een conflict of een concrete case. En dan kan ik me voorstellen dat je erin slaagt dat op de juiste manier te doen om uit dat conflict te geraken of om de weg vooruit te vinden. Tegelijkertijd is natuurlijk boeiend om te kijken hoe krijg ik een stukje van dat denken ook in die organisatie, zodanig dat ik niet moet terugkomen, maar dat ze zelf d'r mee vooruit kan? Heb je het gevoel dat dat ook lukt? En zijn daar situaties waar je spontaan aan denkt waarvan je zegt daar kijk ik echt met veel plezier op terug, want ik merk dat dat gewoon lukt en dat dat ook achterblijft. Ja, ik denk dat dat op veel vlakken al gebeurd is. Dus dat is een beetje onze unieke aanpak denk ik wel vanuit HUMMUS waar dat we voor kiezen is om ook een stuk achter te laten van de methodische kennis die wij dan hebben rond hoe dat je die dingen aanpakt. Ik herinner mij bijvoorbeeld een school waar dat we gewerkt hebben en waar dat er eigenlijk de vaststelling kwam na een tijdje werken met hen, dat er eigenlijk zoveel gewerkt werd vanuit kritische feedback op elkaar, de rode pen. Eigenlijk was dat een beetje het symbool, de rode pen die in het onderwijs ook zo aanwezig is naar onze studenten toe was ook heel erg aanwezig in de werkrelatie tussen elkaar en er was eigenlijk heel weinig ruimte voor waardering. En in Deep Democracy zit ook een hele mooie tool voor waardering. Wel in die school, het is al een paar jaar geleden, ik kan het niet met zekerheid zeggen dat ze het nu nog doen, maar hebben ze zich zichzelf wel aangewend om om de zes maanden eigenlijk waarderende gesprekken met elkaar te gaan doen aan de hand van die tool van Deep Democracy. En dat heeft een heel andere toon gezet in de manier van samenwerken. En dat is niet dat er dan geen kritische feedback meer mag zijn, maar we weten als mensen dat we eigenlijk zeven keer meer waardering nodig hebben dan dat we iets negatief kunnen eigenlijk echt beluisteren. Dus ook de punten van kritiek of van kritische feedback konden ook veel beter aanvaard worden een stukje omdat mensen ook hadden kunnen groeien in de erkenning van wat ze wel aan het doen waren. En ik denk ook dat dat in onderwijs vandaag niet eens zo'n uitzonderlijke situatie is die ik nu vertel want ik merk in heel veel scholen en ook maatschappelijk hoe we kijken naar scholen en naar leerkrachten dat de waardering soms heel erg ver zoek is. Dus da's zo'n voorbeeldje. Maar hoe mooi ook om deze methode in een school toe te passen, want ongetwijfeld heeft dat ook een stuk uitstraling naar hoe leerkrachten met hun leerlingen omgaan, waar die democratie wellicht ook een geweldige, hoe zal ik het zeggen, speeltuin is om aan te werken. Ja, ja, ja. En dat is eigenlijk een ander boek, dat heb ik nu niet meegebracht. ‘Rebelleren kan je leren' heb ik ook geschreven voor mensen die dus met kinderen en jongeren werken. Want één van mijn andere passies is dat ik denk hoe jonger we dit leren, hoe meer dat we kunnen werken aan die transitie in de samenleving eigenlijk, want onze jonge mensen zijn de leiders van morgen. Dus als die dat kunnen leren kennen, dat is super belangrijk. En dus we hebben nu een aantal voorbeelden ook, waar scholen inderdaad geïnspireerd zijn, waar dat we soms eerst met de directie gewerkt hebben, dan met de leerkrachten. Maar waar dat leerkrachten ook geïnspireerd natuurlijk daardoor in de klas ook dingen zijn gaan doen. En ik ben ook heel trots op het feit dat we momenteel, maar dat is nog gaande, in een Europees project zitten, dat heet Carp - en er is ook een website voor mensen die ernaar willen gaan kijken - waar dat we eigenlijk een doorontwikkeling doen van deze tools omdat we merkten dat als we die tools gaan binnenbrengen bij jonge mensen vandaag, dat heel vaak hun mentale veerkracht niet toelaat om die tools echt volledig te kunnen beleven. En dus ik ben gaan samenwerken met een organisatie in de UK die werkt rond mentale veerkracht bij jonge mensen in heel wat kwetsbare gebieden in East-London. En we hebben ook onze kennis samengelegd en we zijn eigenlijk nieuwe tools gaan ontwikkelen die in de klas kunnen gebruikt worden. En we zijn dat nu volop aan het uitrollen in twaalf scholen in vier verschillende landen. Ja dat is heel mooi werk om te mogen doen. En ja, ik was erbij bij één van de eerste toepassingen in een school met een grote maatschappelijke kwetsbaarheid in Londen. En de verhalen die dan naar boven komen bij die jonge mensen. Ja, ik sta er echt van te kijken ook hoeveel kracht er dan eigenlijk ook wel aanwezig is in die verhalen. En hoeveel moed en hoop dat zij ook wel tonen. Zelfs al is het leven voor hen elke dag een hele grote uitdaging en een grote struggle. Dat stuk is er ook en dat komt wel heel erg naar boven door de manier van werken met hen. Want Fanny, wat is dan de transitie dat je graag wil bereiken met de jongeren? Is dat dat zij hun eigen stem vinden en durven zich uit te spreken? Hoe moet ik dat zien in zo'n klascontext? Het gegeven van meerstemmigheid, Deep Democracy en ja, waar je nu net over sprak. Ja, ik denk voor mij, ik zei daarnet al dat leiderschap eigenlijk vind ik een heel belangrijk thema is en ik denk dat veel jongeren door het huidige onderwijssysteem, en nu ga ik even generaliseren, want dat is niet zo in alle scholen en ik weet dat er heel veel mensen aan een andere weg timmeren. Maar veel van onze jonge mensen geraken eigenlijk hun leiderschap kwijt in het onderwijs, worden een stukje geleefd, leren soms aan dingen gehoorzamen die voor hen niet authentiek voelen. En eigenlijk nodigen onze tools uit om dat eigen leiderschap van binnenuit terug te beleven. Dat is één stukje. En het andere stuk is als we dat kunnen bereiken in een groep, dan zie je de meerstemmigheid in die groep meer naar boven komen. Leren ze ook van om te gaan met verschillen tussen elkaar. Iets wat we toch heel erg zullen nodig hebben ook in werkcontexten. Maar ze ontdekken ook niet alleen de meerstemmigheid tussen elkaar in de klasgroep, maar ook de meerstemmigheid in zichzelf. En dat is ook iets heel mooi, veel jongeren hebben ook een heel beperkt idee over zichzelf gekregen vanuit hun opvoeding of vanuit hun onderwijs of vanuit de kansen die ze al dan niet soms hebben gekregen. En ineens ontdekken ze ook andere facetten van zichzelf, wat ook terug openingen creëert naar mogelijkheden die zij ook zien om hun pad toch wat vollediger te kunnen lopen. Dus ja, ik vind dat heel krachtig als we dat naar jonge mensen toe kunnen doen zo, hun eigen leiderschap, maar ook hun eigen meerstemmigheid. Heel mooi. En hoe belangrijk ja. We moeten de tijd een beetje in de gaten houden, want we willen het gesprek niet te lang maken. En ik heb het gevoel dat we dat nog heel, heel veel langer zouden kunnen maken want het is zo boeiend. Ik ben nog een beetje getriggerd misschien als laatste vraag zo. Tenzij mijn sidekick seffes nog de laatste vraag wil. Ja, de term Deep Democracy. We zitten in een samenleving waar die term democratie wel, laat ons zeggen, bedreigd is of in vraag gesteld wordt. En als ik jou zo beluister is Deep Democracy eigenlijk nog ja, een vorm democratie 2.0 of 3.0 of 4.0, een vergevorderde vorm daarvan. Ja. Ik wil daar verschillende vragen bij stellen, maar ik moet het bij één houden. Is dit iets wat we ook in ons politiek systeem moeten zien in te bouwen? Mijn antwoord zal ja zijn. Ik denk ook dat die er is. Zie je dat soms op sommige plaatsen gebeuren? Ja, het is een vraag die mij wel vaker gesteld wordt, ook als ik keynotes of zo ga geven dan zeggen mensen, ja politici zouden dit moeten horen. Maar mijn antwoord is ook, er zijn ook politici die hierin geïnteresseerd zijn op dit moment. En die ook bij ons opleidingen komen volgen of die de boeken hebben gelezen of zo. Ik denk dat veel mensen die vandaag actief zijn en meer vanuit een activistische insteek misschien in de politiek zijn gegaan, ook heel erg teleurgesteld zijn over wat ze daar maar kunnen bereiken omdat ja, daar ook een soort meerderheidsmanier van werken zijn ingang heeft gevonden en er eigenlijk ook weinig kansen zijn om daar echt samen te werken en samen te co-creëren, los van meerderheid minderheid. En dat we vandaag ook zien dat, bijvoorbeeld met de Brexit was dat heel duidelijk, dat was een meerderheid, maar dat was een heel krappe meerderheid. Dus een heleboel mensen zijn het er ook niet mee eens en dat land loopt vast, letterlijk. Als je in de UK kijkt, het gezondheidszorgsysteem, het educatief systeem loopt vast. Dus Deep Democracy, daar zit ook voor mij echt een politieke droom in, moet ik utopie zeggen, ik weet het niet. Maar alleszins een inspiratiebron om na te gaan denken over kunnen we ook onze manier van werken op politiek vlak, kunnen we die op een andere manier gaan organiseren. En wat mij heel erg inspireert op dit moment zijn toch wel die hele beweging naar burgerpanels bijvoorbeeld. Het is super boeiend wat daar allemaal aan het gebeuren is. David Van Reybrouck , een gedachtegoed. Ja die is daarmee gestart. Maar je ziet dat vandaag eigenlijk in heel veel landen oppoppen, in heel veel verschillende vormen ook. En dan ook het besef denk ik dat politici ook burgers zijn en dat zijn we ook een beetje kwijtgeraakt. Ook op hen wordt er heel veel geprojecteerd eigenlijk omdat zij alleen maar politiekers zijn, waar dan ook een heel stereotiep beeld over ontstaat. Maar eigenlijk zijn zij ook burgers die een bepaalde verantwoordelijkheid opnemen. En hoe kunnen we hen beter coachen ook een stuk in hun werk enzo. Er is eigenlijk heel weinig aandacht voor. Ik ben echt geschrokken als ik met een aantal mensen sprak in een politiek beroep hoe weinig ondersteuning zij krijgen, hoe weinig opleiding zij bijvoorbeeld ook krijgen. Dat zou ook al een heel groot verschil kunnen maken en dus dat er andere gespreksrituelen kunnen ontstaan. Ook in een gemeenteraad bijvoorbeeld, of in die commissies of in het parlement. Ik denk dat dat echt ons heel veel zou kunnen opleveren. Los van verkiezingen enzo. Dus daar kunnen we ook nog heel kritisch over nadenken. Maar gewoon als we al binnen het bestaande bestel op een andere manier zouden spreken en luisteren. Ik denk dat er dan al heel andere dingen zouden kunnen ontstaan. Ja dus daar nodigt Deep Democracy ook toe uit. En een tweede betekenis van deep, dus er zit echt ook wel dat idee van een andere democratie. Maar een tweede betekenis van diep sluit daarbij aan voor mij en dat is dat dat niet alleen zal gaan op een rationele manier. Dat als we anders met elkaar spreken, ook emoties bijvoorbeeld een rol moeten krijgen. En dat is ook iets wat we zien vandaag in de politiek, dat emoties eigenlijk niet mogen meespelen in beslissingen die genomen worden. Emoties, maar ook lichaamsgewaarwordingen, diepere wijsheid, wijsheid uit andere culturen. Ja, er is zoveel nog dat onder de waterlijn blijft en ik denk dat als we daar meer openheid rond zouden creëren, dat zou toch wel een heel groot verschil kunnen maken. Ja, ja, absoluut. Ik wil grote waardering uitdrukken, want dat was belangrijk heb je net gezegd, en het is heel oprecht gemeend. Dank je wel voor dit gesprek. We hebben hopelijk heel wat mensen geïnspireerd. Dank je wel voor de uitnodiging en ook heel veel waardering voor jullie werk dat ik op deze manier heb mogen leren kennen. Ja, dank je wel. Dank je wel Fanny. [outro] Je luisterde naar een aflevering van Let's Talk About Work, de podcast van de groep WEB-Blenders. Al onze gesprekken gaan over werk, de weg naar werk, welzijn op de werkvloer en alles wat daarbij komt kijken. Je vindt ons op je favoriete podcast platform en op www.blenders.be/podcast. Op social media kan je ons volgen op LinkedIn onder podcast Let's Talk About Work en op Instagram als Blenders podcast Let's Talk! Ook via de Blenders nieuwsbrief kan je up-to-date blijven. Was je geboeid? Zet dit gesprek je aan het denken? Ben je zelf graag één van onze volgende gasten? Laat het ons weten via info@blenders.be en wie weet schuif jij binnenkort mee aan tafel!

Geen nieuwe aflevering verwacht, zo op de valreep voor kerst? Tja, eerlijk gezegd hadden we tijdens het opnemen van deze show ook niet gedacht dat-ie nu uit zo komen, maar blijkbaar stond het in de kerststerren geschreven. Awel, er wordt wel een baby Jezus geboren in de film die we gaan bespreken, dus uiteindelijk was het idee: waarom eigenlijk ook niet? Het gaat namelijk over Darren Aronofsky's zeer polariserende achtbaanrit van een film: mother!   Jennifer Lawrence speelt een menselijk gemaakte Moeder Aarde, die hokt met een geniale schrijver. Een Schepper, zo zou je kunnen zeggen. En ineens wandelt er bij haar thuis een meneer binnen, en vlak nadat er bij die meneer een rib wordt verwijderd ook een mevrouw. En dan ook hun kinderen, waarvan de een de ander met bruut geweld dood slaat. Voel je de bijbelparallel? Want Aronofsky ramt die er nogal hardhandig in. Maar eigenlijk gaat het vooral over wat wij als mensen met onze Moeder Aarde doen.   Om deze home invasion horror met dik erbovenop liggende symboliek te praten, schuift Stefanie Kolk aan. Deze talentvolle nieuwe filmmaker met wat Nijmeegse roots presenteerde in 2023 haar speelfilmdebuut Melk in het Giornate-programma van het Filmfestival van Venetië. Nederland maakte er in 2024 kennis mee op het Internationaal Filmfestival van Rotterdam. Daarna reisde Stefanie de wereld rond om 'm verder te promoten. Maar gelukkig had ze ook even tijd om naar LUX Nijmegen te komen, om even mother! te fileren.   We hebben het ook over haar eigen film, vooral nog even helemaal op het einde van het gesprek. Maar we praten ook over het verschil tussen symboliek en subtekst, het belang van films over slachtoffers en over hoe kijkers (en marketeers) geregeld niet helemaal inzien dat de doelgroep van een film vaak breder is dan ze denken. Maar niet over kerst, want waarom zouden we tijdens een opname half juni? Links: Stefanie Kolk: https://stefaniekolk.com/ Stefanie op IMDb: https://www.imdb.com/name/nm4840257/ Cineville interviewt Stefanie: https://www.youtube.com/watch?v=b6LCAiSlTVw PLOT Magazine ook: https://plotmagazine.nl/liefde-geven-aan-iemand-die-er-niet-meer-is/ En ze zit ook in de podcast Celebrating Cinema: https://creators.spotify.com/pod/show/lab111/episodes/Future-Frames-A-Conversation-with-Stefanie-Kolk-e22nav0 Extra links: mother! in Honest Trailers: https://www.youtube.com/watch?v=Sbl4nCcO0qo  Retrogamepapa vs. Requiem for a Dream: https://www.cinimma.nl/post/retrogamepapa-vs-requiem-for-a-dream Pepijn van Erp vs. Pi: https://www.cinimma.nl/post/pepijn-van-erp-pi

Jeroen Leenders Experience Live 17 September 2024, Publika, Gent. Word lid op YouTube en kijk de video. Log in met jouw persoonlijke YouTube-account vanop een laptop of PC en volg deze link: https://www.youtube.com/channel/UCl7CNw3jWIMP_Ctk-7n13Sw/join Tickets voor de volgende live- show https://www.jeroenleenders.be #JeroenLeendersExperience #standup #standupcomedy #comedy #antwerpen #comedytrain (0:00) Promo (0:46) Rotselaar (6:03) Ardeense mentaliteit (9:54) Trump 2 (14:50) Para (Jens de Coensel I) (15:34) Lespakketten (BasnVocals YT) (17:56) Eefje De Visser in de Humo (20:28) Awel, Merci (21:39) Nieuwe Regels Atoombommen (22:54) Profiteurs (St3fan1983 I) (26:11) Stijf ooglid (28:02) Gelijklopende cyclus (31:32) Zelfscan- kassa België vs Nederland (33:16) Ledeberg (38:20) 2 Redden = recht op 1 Moord (45:11) Tie Dye Crop Tops (51:57) Alle Bejaarden naar het Front (56:33) Bevallende mannen (1:00:31) Hoofdpijn is geen reden (1:04:57) Winteruur (1:09:46) Naaktkatten YouTube: https://www.youtube.com/channel/UCl7CNw3jWIMP_Ctk-7n13Sw/join Speellijst & info: http://www.jeroenleenders.be Instagram: https://www.instagram.com/the_jeroen_leenders_experience/ Facebook: https://www.facebook.com/www.jeroenleenders.be Twitter: https://twitter.com/jeroen_leenders Spotify: https://open.spotify.com/show/5I6B88nVw4wyxWqh331899 YouTube: https://www.youtube.com/channel/UCl7CNw3jWIMP_Ctk-7n13Sw/join iTunes: https://podcasts.apple.com/nl/podcast/jeroen-leenders-experience/id1370129605

durée : 00:53:59 - Côté Club - par : Laurent Goumarre - Côté Club, le rendez-vous de toute la scène française et plus si affinités reçoit Bab L'bluz et Syna Awel. Bienvenue au Club ! - réalisé par : Stéphane LE GUENNEC

durée : 00:53:59 - Côté Club - par : Laurent Goumarre - Côté Club, le rendez-vous de toute la scène française et plus si affinités reçoit Bab L'bluz et Syna Awel. Bienvenue au Club ! - réalisé par : Stéphane LE GUENNEC

Ready, set, ACTION!!! De elitaire filmjournalist zal er misschien soms de neus voor optrekken, maar de hosts van de Movie Matters Podcast kunnen een actie filmpje op zijn tijd heel erg smaken.  In aflevering 40 is het dan ook van dat. Een waar eerbetoon, niet aan de actiefilm op zich, maar wel aan die helden die deze films maken tot wat ze zijn.  We kozen elk een film waarin een Expendable de honneurs waarneemt.  Poelie koos voor Mickey Rourke in een F.F.Coppola film “Rumble Fish”, Zwino koos voor Sylvester Stallone met een ongelooflijke acteerprestatie in “Mandingo” en tenslotte selecteerde Peerke Jet Li in het epische “Hero”. Ook de Cinemaat koos voor actie. John-Wickiaanse actie. Uit India. Geregisseerd door Dev Patel, gesteund door Jordan Peele. Wat heeft u nog meer nodig om ook “Monkey Man” te gaan bekijken? Niets, hoor ik u denken! Awel, tis nog waar ook. Dit alles, en zelfs nog een beetje meer, in aflevering 40!!! Veel luisterplezier. jullie kunnen ons ook mailen naar moviematterspodcast@hotmail.com Volg ook onze socials: (1) Movie Matters Podcast Op facebook en op instagram: @_moviematterspodcast_ • Volg ons via Letterboxd: Zwino: ‎ThomasZwino's profile • Letterboxd Peer: ‎Lpereboom's profile • Letterboxd Tim:  ‎Tim Poelman's profile • en https://boxd.it/4Y95L En Join onze discord waar we samen gezellig over films kunnen praten: https://discord.gg/Krq6uXGWFm

Awel, ik vind Gent (ook) een Toffe stad, voila dat is een gedurfde uitspraak. Verder ben ik aan het wachten op eindeloze zon en lange hete dagen. 

Wat is Awel? Emma werkt als stafmedewerker gesprekskwaliteit en externe vorming bij Awel, de luisterlijn voor jongeren. Maker: Caro Jacobs

Jasmien werkt als stafmedewerker jongerenparticipatie bij Awel en geeft uitleg over hoe hun peer-to-peerchat en -forum werkt. Awel is de luisterlijn voor jongeren. Maker: Caro Jacobs

Een jongere vertelt anoniem hoe het is om vrijwilliger te zijn bij Awel. Zit je met vragen? Dan kan je gratis en anoniem terecht bij Awel op het nummer 102 of via www.awel.be. Zit je met vragen over zelfdoding? Dan kan je gratis en anoniem terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be. Maker: Caro Jacobs

Een vrijwilliger van Awel vertelt over de reden om vrijwilliger te worden, de soorten gesprekken, het contact met andere vrijwilligers, de opleiding... Awel is de luisterlijn voor jongeren. Maker: Caro Jacobs

De tweede aflevering van onze podcastmarathon. Met vandaag als topic op de agenda : stressmanagement. Want jij denkt nu misschien: “amai, die Hannelore, wat doet ze haar eigen nu weer aan? Gedurende twee weken elke dag een podcast opnemen, dat moet toch wel stress geven?” Awel dit is hoe ik het dat doe, in deze aflevering geef ik je mijn tips tegen stress.Alles uit deze aflevering nalezen:https://www.boostways.be/54Bedankt voor te luisteren! Elke donderdag een nieuwe aflevering online! Nog meer gratis content, handige tips én coaching on the spot? Dat kan in onze GRATIS Facebook Private Community, een besloten Facebook-groep waarin jij nog meer content van Boostways kan ontdekken. Helemaal gratis! Kom jij erbij?Nog meer tips en tricks om jouw bedrijf een boost te geven? Volg ons dan op social media: Instagram @boostways.be Facebook LinkedIn Tiktok Of bezoek onze website: www.boostways.be

"Awel jongens, wat zijn we aan het doen?" "Jointje aan het rollen", klinkt het wanneer we met de mannen van het PIT, het Project- en Interventie Team, 's nachts op pad zijn om overlastlocaties te controleren. Krijgen we die nacht ook nog mee te maken: pastergedrag, daklozen die niet naar de opvang willen en tegen 170 km/u de achtervolging inzetten. Een hele waaier aan opdrachten dus voor het PIT. "Iedereen heeft zijn eigen interpretatie van wat overlast is."See omnystudio.com/listener for privacy information.

Awel! Acorel! In deze aflevering hebben we het over clients die impact willen maken, wat de stad Utrecht met ons doet, en aan welke kant van Utrecht nou de zon opkomt!Volg ons op instagram op:woau.nl live.laugh.leon l_dorigoni En check ons werk op onze website

Eigenlijk… waar blééf deze aflevering? Allebei ACT-fans dus het moest er natuurlijk eens van komen! Het is zoals die bril waarover we het hebben in de aflevering, je ziet/voelt soms niet dat je die ophebt.ACT, dat is Acceptance and Commitment Therapy in het lang (of Training, zo je wil). In het kort en fonetisch "EKT".Ooooh nee, gaan die alarmbellen al af bij "accepteren" en "loslaten"? Luister dan even. Want het gaat er niet zomaar over. We nemen die hexaflex onder de loep maar ook zonder dat hexadinges heb je veel aan deze aflevering. Doorspekt met weetjes -zoals steeds- kan jij als luisteraar je laven aan de dingen des levens zelfs zonder dat je ervoor helemaal hoeft te begrijpen waar ACT over gaat.Nu ja, uitleggerig als we soms zijn… We vinden het wel even zo netjes om uit te leggen waar het vandaan komt (bla bla zoveelste golf gedragstherapie), maar ook wat het überhaupt inhoudt.En gaan je tenen misschien krullen bij het woord therapie? (We denken eigenlijk van njet, anders was je misschien toch geen trouwe luisteraar

[Click here for the English transcipt] Aflevering 9:  William Boeva over leven in gesubsidieerde segregatie "Dat is kei moeilijk: je wordt al door de overheid tegengehouden. Ah ja: als je gaat werken.. Je moet weten een invaliditeitsuitkering is opgesplitst in twee delen: je hebt een werkloosheidsuitkering en je hebt een integratietegemoetkoming. De werkloosheidsuitkering dat is omdat je niet gaat werken – logisch dat die wegvalt natuurlijk als je gaat werken. Maar die integratietegemoetkoming dat is eigenlijk de overheid die zegt ‘kijk we weten dat onze maatschappij niet aangepast is voor u en dat je extra kosten gaat moeten maken gedurende uw leven..' [dat is een goed ding dan, dat is de samenleving die daarvoor zorgt dan] – maar dat valt ook weg! [vanaf dat je gaat werken?] ja, dat valt systematisch ook weg! Maar eigenlijk is dat een heel onlogisch ding want of je nu een euro verdient per maand of een miljoen – je blijft dezelfde extra kosten hebben. En je blijft.. Integendeel, het is voor onze maatschappij goed dat iemand die normaalgezien alleen maar geld kost, ineens bijdraagt. Dus waarom zou je die niet motiveren om te gaan werken? ” [intro spreker] >>> Welkom in deze aflevering waarin William Boeva onze gast is: comedian, presentator, openhartig verteller. In een sappig Antwerps accent (dat zo aanstekelijk is dat Bart en ikzelf het bijna overnemen) meandert dit gesprek van shifting baseline syndrome, naar geduld op vlak van menselijke interactie naar – terecht – ongeduld ten aanzien van mensenrechtenschendingen. Met bijpassende galmende stem (we waren voor dit gesprek te gast bij de Flanders Business School, in een opnameruimte die groter is dan de welke we gewend zijn) slaat William spijker met koppen over onderwijs, werkgeverschap en humor. Straffe inzichten voor het rapen, met een speciale oproep aan minister Ben Weyts om toch zeker gebruik te maken van de expertise die in dit gesprek aan bod komt! Welkom William Boeva in onze podcast. Het is een grote eer voor ons om u hier te gast te hebben. Dank je wel, da's lief. Het is een eer om hier te zijn, ik ben altijd blij als mensen die met het thema inclusie bezig zijn, dat die terecht komen bij mij – dan denk ik ‘ok, dan heb ik toch iets goed gedaan'. Ik ga er eigenlijk vanuit dat we jou niet meer moeten voorstellen, maar misschien begin ik toch even met de vraag: wie is William Boeva? Ja, William Boeva, ikzelf, ik ben 33 jaar, comedian / presentator / acteur .. -ik doe een beetje vanalles- die heel veel bezig is met inclusie. En dan meer specifiek voor de groep van mensen met een beperking omdat ik daar zelf toe behoor en omdat dat een groep is die echt nog heel moeilijk voor zichzelf kan spreken. Maar uiteraard is dat in het verlengde van alle vormen van inclusie, van alle minderheidsgroepen die er zijn. Ik vergelijk inclusie altijd met een trein met heel wat wagonnetjes, en er zijn al een aantal wagonnetjes onderweg: vrouwen, mensen met migratieachtergrond, de holebi-gemeenschap,.. Maar die zijn er ook nog niet hè. Ik denk dat het wagonnetje dat misschien al het langst onderweg is, dat van de vrouwen is. En als je ziet hoe dat zij nog altijd minder verdienen dan mannen voor hetzelfde werk bijvoorbeeld,.. Er is nog altijd heel veel werk te doen voor die groep ook nog. En die zijn dus al het langste onderweg. Dat maakt dat de rest moet volgen. Je ziet dat die processen.. Dat herhaalt zich altijd. En wij mensen met een beperking,.. Momenteel staan wij naar mijn gevoel nog altijd op het perron. Ow. Ik wou zeggen in de laatste wagon maar jullie staan nog op het perron? Wij staan nog op het perron want euh de wagon is nog niet toegankelijk. Ja er is nog veel werk aan de winkel. En inclusie is inderdaad een thema dat ons ook sterk interesseert. Wij kijken dan vooral vanuit het perspectief van hoe kunnen we ervoor zorgen dat de arbeidsmarkt zo inclusief mogelijk kan zijn, dat de mensen die vandaag tewerkgesteld zijn in Vlaanderen ergens bij een werkgever, dat dat een zo goed mogelijke afspiegeling van de hele samenleving kan zijn. Dus dan is de groep van mensen met een lichamelijke beperking eigenlijk voor jou vaak een vergeten groep – en je zegt zelfs ‘een groep die voor zichzelf moeilijk kan opkomen'. Ja. Wat ik merk is dat er nog geen trots bij zit. Wat je bij heel veel bewegingen van andere minderheden ziet, bv. black lifes matter (we mogen trots zijn op het feit dat we zwart zijn), de women empowerment beweging (we zijn vrouw, daar mogen we fier op zijn).. En dat is er gewoon nog niet voor mensen met een handicap in het algemeen. Ik had onlangs een gesprek met iemand, dat was op een school, en dat was met een meisje uit Iran. Ze had allemaal vragen voorbereid en ze vraagt aan mij ‘moest je nu kunnen kiezen – stel dat ze morgen zeggen tegen u van je zou ook gewoon geen beperking kunnen hebben – zou je dat dan kiezen?' En ik vroeg aan haar van ‘van waar komt u (Iran) wel, als ze nu tegen u zeggen van je kan vanaf morgen er zo Vlaams mogelijk uitzien, zo Belgisch mogelijk, zou je dat dan doen?' Ze zei ‘nee, daar ben ik trots op, het gaat om mijn achtergrond'. Awel, dat is voor mij ook zo, ik ben daar ook trots op. Dat is wie ik ben en daar is niets mis mee. We moeten af van dat beeld dat dat een situatie is waarin je niet terecht wilt komen. Snap je? Dat was er bijvoorbeeld vroeger ook in de holebi-gemeenschap. We zijn stillaan aan het afstappen van het beeld ‘amai dat moet echt vreselijk zijn om een transgender te zijn'. Nu gaan we richting ‘ah ja', ‘hoe werkt dat', ‘hoe zit dat',.. en ‘voor mij maakt dat niet uit'. Op dat punt zijn we gekomen. Een tijdje geleden, een vriend van mij is homo en het zou de Pride zijn. En ik zei hem dat ik er dit jaar niet bij zou kunnen zijn omdat ik moest werken.. Maar ik wil ooit zo eens op een camion in die stoet staan en zo gewoon mee met jullie dansen. En hij lacht en zegt me ‘dan gaat wel iedereen denken dat je homo bent'. Maar wat kan mij dat schelen? Dat zouden ze mogen denken van mij, dat interesseert me echt niks. En ik denk dat we op dat punt moeten komen bij al die zaken: dat is geen nadeel per se. Natuurlijk, dat brengt dingen met zich mee maar we moeten dat niet per se altijd als.. We moeten meer focussen op de positieve aspecten in plaats van altijd die negatieve. Je ziet dat met racisme bijvoorbeeld ook: we vinden het allemaal super leuk dat je nu uw gsm kunt pakken, dat je op een knop drukt en dat er hier morgen een pakketje uit Turkije voor uw deur ligt. Dat vinden we super leuk. Maar we vinden het wel heel vervelend dat die man of vrouw uit Turkije ook hier kan staan de dag erna. De wereld is een dorp en dat heeft dat als voordeel, dus waarom zou dat iets negatiefs zijn dat die mensen ook naar hier kunnen komen? Alles start vanuit de angst. Absoluut. Vanuit de angst en ook zo vanuit 't is ver van mijn bed. Ik heb jou ooit eens horen zeggen dat in een rolstoel zitten eigenlijk super dichtbij is: het is maar de vraag wanneer ik aan de beurt ben. Als ik mijn enkel verzwik of oud word,.. Ja absoluut en dat zie je heel veel bij mensen die in een beperking terecht geraken, dat zij dan zoiets hebben van ‘shit, ik was hier echt niet op voorbereid en nu pas merk ik hoe moeilijk dat alles gaat..'. Als je kinderen krijgt en je rijdt met zo'n buggy rond, dan zal je ook wel zoiets hebben van ‘amai die kasseien overal dat is heel mooi en authentiek maar dat is toch echt niet praktisch'.. En dat is gewoon omdat je daar nooit mee geconfronteerd bent. Natuurlijk. Nu, ik vind het wel heel knap dat je zegt ‘ik kan daar trots op zijn, ik kan daar fier op zijn op wie dat ik ben'. Is dat altijd zo geweest voor jou? Heb je dat altijd zo aangevoeld? Nee totaal niet. Ik vond dat vroeger vreselijk. Wanneer ik iemand anders zag, als ik een andere dwerg over straat zag wandelen – ik stak de straat over! Ik wilde dat niet zien omdat ik opgegroeid ben in de maatschappij als iemand zonder beperking. Ik had die wel, maar ik stak die zoveel mogelijk weg. En je kwam uit een nest waar er ook volop gestimuleerd werd om ‘zo normaal mogelijk' te doen? Ja. Mijn broer heeft geen beperking, ik heb nog twee halfbroers ook – allebei zonder beperking. En mijn ouders hadden ook zoiets van.. Ze hebben dat tegen hen heel vaak gezegd hè: ‘stuur die naar buitengewoon onderwijs', echt, de zotste dingen zijn voorgesteld geweest: ‘laat ‘m schoenmaker worden dan zetten ze ‘m op een trapke en dan zie je dat niet meer..' Oh my God. Dat is allemaal voorgesteld geweest en zelfs gestimuleerd. Ik heb twee keer een IQ-test moeten doen om aan het gewoon onderwijs te mogen deelnemen. Een keer in het eerste leerjaar en een keer in het zesde leerjaar, toen ik zelfs de eerste van de klas was. Ik had 92% op mijn rapport en om naar het middelbaar te gaan.. Hoe krijgen ze dat uitgelegd op zo'n moment, dat snap je toch niet?! Ja dat is zo. Dat is het systeem, dat is ‘normaal'. En ja.. hoe krijg je dat uitgelegd.. Dat is gewoon een beeld dat leeft in onze maatschappij. Ik merkte dat vroeger ook. Ik zit nu in een rolstoel die ik zelf kan voortbewegen, maar vroeger als iemand mij duwde dan kwamen mensen vragen ‘hoe is het met hem' – ik zit hier hè! Mensen praten gewoon op een andere manier omdat ze ervan uitgaan van ‘er zal wel..' En dat start vanuit iets goeds hè,.. Omdat wij hier vroeger heel katholiek waren hebben wij dat caritas-idee, dat hele paternalistische ‘we moeten zorgen voor de zwakkeren in onze maatschappij, onze gehandicapten'.. En we hebben toen beslist, honderden jaren geleden, van die mensen buiten de maatschappij te zetten. En op die manier hoeven die zich van al die problemen niets aan te trekken. En dat is op zich nog een positief ding. Maar je ziet bijvoorbeeld in Spanje en Portugal, dat zijn ook heel katholieke landen (of toch geweest) en daar hebben ze dezelfde gegevens gebruikt, dus ook de caritas-gedachte en het paternalistische, maar daar hebben ze beslist om voor deze mensen te zorgen door ze in hun midden te plaatsen. Wat eenzelfde gedachtegoed is, maar anders uitgevoerd. Wat een heel groot verschil geeft. Daar zie je bijvoorbeeld in het hoger onderwijs véél meer mensen met een beperking. De werkloosheidsgraad voor mensen met een beperking is daar ook lager dan in België. Bij ons is dat – denk ik – iets in de 70%. Werkloosheid? Ja. Zelf hoger opgeleide mensen. En waar liggen de kernoorzaken daar dan van? Waarom nemen mensen zo weinig mensen met een beperking aan? Dat versterkt elkaar. Je moet je eigenlijk al eens eerst de vraag stellen ‘hoeveel zie je er?'. Als je weet dat volgens Handicap International 19% van de wereldbevolking een beperking heeft, dan moet je eens op straat gaan en tellen: als je 100 mensen tegen komt, hoeveel daarvan zijn er dan bij met een beperking? En dan kan je nog zeggen van ja daar zijn ook onzichtbare beperkingen bij, mentale,.. En dat klopt. Maar zelfs al zou maar 1% van de wereldbevolking in een rolstoel zitten, wat geen onhaalbaar cijfer is volgens mij: 19% mensen met een beperking wereldwijd – pak dat de helft een fysieke beperking heeft, daar nog eens de helft van zou een zichtbare beperking kunnen hebben, daar nog eens de helft van.. 1 op 5 van de mensen met een fysieke zichtbare beperking zitten in een rolstoel. Dan zouden we zeggen 1 op de 100 mensen. Waar zijn die? En dat is het gevolg van dat systematisch.. Wegsteken? Ja wij leven in een gesubsidieerde segregatie. Je merkt dat aan alles. Wat bedoel je daarmee? Het is ten eerste al segregatie want alles is apart: onderwijs is apart,.. Maar eigenlijk start het al – voor mijn gevoel – bij de zwangerschap. Als je zwanger bent van een kind met een beperking, en versta me niet verkeerd dat kan heel zwaar zijn, dan wordt er al vanuit gegaan ‘oei, kan je het laten weghalen?'. En ja ok ik snap dat in sommige gevallen maar moeten we daar altijd vanuit gaan? Tegen mijn ouders zeiden ze bijvoorbeeld ook (je kon dat bij mij pas zien toen ik 3 jaar was) ‘ocharme', en ‘misschien gaat ‘m wel gelukkig kunnen worden'.. En nu zeggen ze ‘ge zult er wel trots op zijn' – en zij hebben zoiets van ‘ja, toen ook..'. Maar jullie maakten er iets anders van, jullie hebben dat beeld ‘dat gaat een sukkelaar worden'. Beeld u in dat we dat doen ten aanzien van iemand met een hoofddoek?! Of ‘ja, mijn zoon of dochter heeft een andere huidskleur.. – kunnen we die nog laten weghalen?' of ‘misschien gaat die wel gelukkig worden..' Dat gaan we gewoon niet meer doen. En eigenlijk is dat een beetje de reflex die je moet hebben.. Daar begint het al. Ja daar begint het. En dat zet zich stelstelmatig altijd maar door. Je kan in dit land perfect 18 jaar worden en niemand kennen met een beperking. Dat kan. En dat is super raar. Dat heb je niet met andere minderheidsgroepen. Nee, klopt. En dat zorgt er ook voor dat er geen snelheid wordt gepakt. Want bijvoorbeeld ten aanzien van mensen met een migratieachtergrond: we zien nu heel hard het generatieverschil tussen jonge mensen die dat gewoon zijn om in de klas samen te zitten met mensen met migratieachtergrond – dat is heel anders dan sommige mensen van de oudere generatie waar het nog klinkt ‘dat is allemaal nieuw voor mij'. En alle begrip daarvoor. Maar als mensen met een beperking uit de klassen wegblijven dan kan je die snelheid ook niet pakken hè. En dat loopt nog altijd heel stroef. Omdat bijvoorbeeld in het onderwijs elke school, elke leerkracht, apart kan beslissen of een kind met een beperking al dan niet welkom is in zijn klas. Dus zij kunnen dat gewoon volledig zelfstandig beslissen en daar is geen controle over. Is dat zo? Ja er kan enkel advies gegeven worden. En je hebt wel begeleiding daarin maar die kunnen eigenlijk niet echt iets opleggen. Er zijn scholen waar dat wel goed loopt, maar er zijn ook scholen waar dat totaal verkeerd loopt. Omdat heel ons onderwijssysteem is gebaseerd op dat excelleren: de beste leerlingen moeten we de beste opleidingen geven zodat die kunnen groeien en bloeien. Misschien moeten we dat systeem ook eens gaan herbekijken want dat is geen realistisch systeem naar mijn gevoel. Elk bedrijf is op zoek naar managers: mensen die hun werknemers kunnen motiveren. Je moet met iedereen kunnen omgaan op de werkvloer, het is een heel diverse werkvloer, je moet iedereen kunnen motiveren,.. Maar dat wilt dus ook zeggen dat die uit alle sociale lagen van de maatschappij komen, dat ze allerlei andere achtergronden hebben,.. Maar je hebt daar niet mee op school gezeten – dat is toch raar? Waarom zouden we dat niet doen? Je moet die toch leren kennen vanuit uw jeugd? Dan kan je inderdaad zoals je zegt die versnelling nemen. Dus ons onderwijs is vandaag de dag nog veel te gesegregeerd? Ja dat denk ik echt. Inclusief onderwijs is de way to go. We moeten een beetje outside of the box durven denken: natuurlijk kan niet elk kind hetzelfde curriculum afleggen. Dat gaat niet. Maar zo werkt het in de maatschappij ook niet. En er zijn wel andere landen waar ze dat ook kunnen oplossen. Bijvoorbeeld in Scandinavië. Door de lage graad van bevolkingsdichtheid is het niet mogelijk om om de vijf kilometer een school te plaatsen. Daar is het van ‘iedereen in een straal van zoveel kilometer in dit gebied moet naar die school' – eender welk niveau dat je haalt. En dit zitten zelfs in dezelfde klassen. Maar als je dus je leerkrachten op een andere manier daarop zou kunnen inzetten, en je hen ook anders zou opleiden, dan zou je daar wel andere systemen in kunnen brengen. Maar ja goed, dat is natuurlijk een werk van zeer lange adem. Dus je zou het ook kunnen omdraaien: omdat we zo dicht bevolkt zijn hier, hebben we ooit de luxe gehad om allemaal maar aparte schooltjes in te richten voor aparte groepen leerlingen. En voordat we het weten hebben we eigenlijk een gesegregeerd systeem opgezet dat meer tegen ons werkt.. Je moet eens.. Zo'n buitengewoon onderwijs dat ligt altijd in een bos ergens, dat is nooit in een stadcentrum. Dat is altijd ver weg. Onlangs hadden we toch zo die kinderen die dan zes uur op de bus moeten zitten – wat was onze oplossing? We gaan meer bussen inleggen. Nee, dat is niet de oplossing! De oplossing is om dat dichter bij te brengen! Zodat zij ook in de maatschappij aanwezig zijn, zodat zij kunnen deelnemen. Ik ben er zeker van: de mensen die bij mij in de klas hebben gezeten, die gaan dat wel meenemen. Die gaan.. Die kijken vanzelf met een heel andere bril naar mensen met een beperking? Ja. En dat is waarom dat zo traag evolueert. Omdat je die snelheid niet kan nemen want ze zijn nog altijd niet aanwezig. Ja. Er is ook zoiets.. Ik had onlangs een brainstorm met Jan Leyssens van Switchrs en hij vertelde mij dat je in uw leven altijd refereert naar de eerste 20 jaar van uw eigen leven. Bijvoorbeeld ‘nu zijn er meer kikkers [dan in de eerste 20 jaar van m'n leven]' – of meer of minder van dit of dat.. En dat heeft een impact op hoe je omgaat met data over klimaatopwarming omdat mensen zoiets gaan hebben van ‘ja maar vroeger was het..' – ja ‘vroeger' als in ‘in de eerste 20 jaar van uw leven', maar dat is niet de referentie voor het algemene.. Maar als je dus in de eerste 20 jaar van uw leven geen vriend in een rolstoel hebt of die een andere taal spreekt, of.. Dan ga je daar automatisch geen rekening mee houden. Dat klopt. Ja en in veel gevallen ga je daar allicht zelfs nog angst voor hebben. Angstig als in ‘oei hoe moet ik daarmee om gaan', en ‘die gaan dingen doen die ik niet wil', of ‘die gedragen zich anders dan hoe ik wil',.. Dat is iets heel natuurlijk: de mens is van nature uit een beetje xenofoob. Alles wat nieuw is daar zijn we wel geïnteresseerd in, maar we zijn daar toch ook een klein beetje bang van. Als er hier ooit een alien zou landen.. Op dag één kruipt de helft van de wereld in zijn schuilkelder en de andere helft wilt die ontmoeten. Terwijl honderd jaar daarna als het hier volloopt dan denkt iedereen ‘'t zal wel zijn, ik ben die mannen zo beu als iets' of ‘daar kijk ik niet meer van op hoor als er hier zo een groene rondloopt..'. Alles heeft tijd nodig om aan te wennen. Je moet ook de ruimte hebben om fouten te mogen maken. Als we nu kijken naar drempels richting een job, richting die arbeidsmarkt, dan vraag ik mee een beetje af.. Jij hebt gestudeerd, je hebt ook verder gestudeerd. Op een bepaald moment kom je op een punt waarop je zegt ‘ik ga geld verdienen' en je bent comedian geworden. Heb jij tussen die periode dat je studeerde en zelfstandig werd, nog geprobeerd om een job te vinden ergens? Ben je ooit zelf geconfronteerd geweest met beperkingen naar de arbeidsmarkt? Nee want ik ben eigenlijk tijdens m'n studie comedian geworden. Op een bepaald moment moest ik de keuzen maken: comedy of studeren. De keuze was redelijk snel gemaakt, dus ik heb wel het geluk gehad van nooit echt te moeten gaan solliciteren of werk te moeten gaan zoeken. Maar ik merk wel dat diezelfde problemen algemeen zijn. Dat is niet enkel bij het zoeken naar werk. Ik kende vroeger iemand en die was architect,  en die had een groot openbaar project, en haar baas zei op een bepaalde moment ‘ik heb de parking al gedaan'. Dus zij vraagt ‘heb je ook gehandicaptenparking voorzien?' waarop die baas ‘ja ja'. En dat was voorzien met overal zo van die losse kiezeltjes. En dan zei ze van ‘gaan we dat eens proberen met een rolstoel?' Dat is dus echt miserie. Daar had die baas nooit niet aan gedacht. En in de professionele sector ook: heel vaak wordt er al ingevuld voor een persoon.. Als je aan de meeste HR-diensten nu vraagt bv ‘er komt morgen iemand solliciteren met een andere huidskleur, welk werk zou je daar aan aanbieden?' dan zeggen ze nu (hopelijk) dat hangt van z'n capaciteiten af. Terwijl wanneer je zegt ‘er komt iemand solliciteren met een beperking', dan gaat er op die vraag geantwoord worden ‘dat hangt ervan af wat dat er mogelijk is'. En dat is een heel andere manier van kijken: je vult eigenlijk al in wat die persoon zou kunnen. Terwijl.. Dat is een systeem dat tijd nodig heeft om te kunnen veranderen. En dat kan enkel maar veranderen als je dat daadwerkelijk begint te zien. En daar is nog een groot probleem. En dat probleem sleept al heel lang aan. Roosevelt bijvoorbeeld, de president van Amerika, die zat in een rolstoel. Bijna niemand weet dat. Daar zijn amper foto's van. Omdat ja ‘je kan toch niet de president van Amerika in een zwakke positie, in een rolstoel, plaatsen'. Ik moet nu denken aan – en dat is al een paar jaar geleden maar dat hebben ze toch nooit onder stoelen of banken gestoken – de fameuze heel strenge minister van financiën in Duitsland, Wolfgang Schäuble, die zat ook in een rolstoel. Maar dat is dus super uitzonderlijk. 't Is uitzonderlijk inderdaad. En dat kan statistisch gezien niet, als het zo'n grote groep is dat er daarvan dan bijna niemand hogerop of in hogere functies geraken. Dat is heel raar. Ik neem altijd als voorbeeld: ik heb een mooie wagen, ik rij met een Maserati. Dat is echt een ding in de media: ‘dat is die dwerg met zijn Maserati'.. En eigenlijk is dat heel raar want er zijn nog collega's die met een mooie wagen rijden – ja maar dan is dat logisch ‘want die doen een job waarmee ze veel geld verdienen..' Ik ben ook eens naar de garage gegaan met de vraag of zij nog klanten hebben met een rolstoel – ‘nee, eigenlijk ben jij de enige'. Ook dat klopt statistisch niet. Dat kán toch niet? Dus ergens moet daar een bottle neck zitten die dat dat tegenhoudt. En ik ben ervan overtuigd dat dat onder andere in het onderwijs zit. Bijvoorbeeld, het buitengewoon onderwijs is ingedeeld in types, en type 4 dat is voor mensen met enkel een fysieke beperking. Dus met die leerlingen is er mentaal niets aan de hand. En ik had onlangs een gesprek.. Ik was bij de provincie Antwerpen met mijn voorstelling over inclusie voor bedrijven en organisaties – en daar waren ook mensen aanwezig met een beperking. En daar was een meisje bij, 16 jaar, en die was net van het buitengewoon onderwijs naar het gewoon onderwijs gegaan. En ik vroeg aan haar ‘wat is nu eigenlijk juist het grote verschil?' – ze zei ‘de leerstof is ongeveer hetzelfde maar ik moet nu examens doen.' Hoezo? Hebben ze dat in het buitengewoon onderwijs niet? Nee, die hebben geen eindtermen. Dat is toch waanzin?! Zelfs in dat type vier waar je net over vertelde? Nee – daar zijn geen eindtermen. Dus dat is eigenlijk zeggen van ‘hier is alle leerstof en doe maar wat, misschien leer je er iets van maar eigenlijk.. allez het moet niet hoor.. hier na ga je toch thuis met een uitkering zitten.' Dat is de achterliggende gedachte. Ja en dat is kei hard gewoon. ‘Gij hoeft niet bij te dragen aan de samenleving.' Gij hoeft dat niet. Daar komt het eigenlijk op neer. Als je werk zoekt als gehandicapte, dat is kei moeilijk: je wordt al door de overheid tegengehouden. Ah ja: als je gaat werken.. Je moet weten een invaliditeitsuitkering is opgesplitst in twee delen: je hebt een werkloosheidsuitkering en je hebt een integratietegemoetkoming. De werkloosheidsuitkering dat is omdat je niet gaat werken – logisch dat die wegvalt natuurlijk als je gaat werken. Maar die integratietegemoetkoming dat is eigenlijk de overheid die zegt ‘kijk we weten dat onze maatschappij niet aangepast is voor u en dat je extra kosten gaat moeten maken gedurende uw leven..' [dat is een goed ding dan, dat is de samenleving die daarvoor zorgt dan] – maar dat valt ook weg! [vanaf dat je gaat werken?] ja, dat valt systematisch ook weg! Maar eigenlijk is dat een heel onlogisch ding want of je nu een euro verdient per maand of een miljoen – je blijft dezelfde extra kosten hebben. En je blijft.. Integendeel, het is voor onze maatschappij goed dat iemand die normaalgezien alleen maar geld kost, ineens bijdraagt. Dus waarom zou je die niet motiveren om te gaan werken? Eigenlijk straf je die. Ja en je moet daar wel geraken elke dag, daar begint het al mee. Ik heb hier bijvoorbeeld deze rolstoel. Die bestaat uit 2 delen: een rolstoel en een elektrisch motortje dat je er op kan klikken. Dat is de enige manier waarop ik me zonder auto kan verplaatsen. En nu moet je weten: die 2 tesamen dat kost 11.000 euro. En je krijgt een tussenkomst van 3.500 euro. Dat is veel geld dat je zelf moet opleggen om maar gewoon uzelf te kunnen voortbewegen! dat gaat nog niet eens over ergens echt aan mogen / kunnen deelnemen. Ik kan 101 van die voorbeelden opnoemen. Als ik op reis ga of ik ga ergens naartoe.. Ik heb een Japans toilet thuis want ik kan daar zelf allemaal niet aan. Maar ik heb ook een mobiele versie daarvan. Dat is een apparaat dat mee moet. Daar moet ik een extra koffer voor boeken. Dat kost extra geld. Dus daarvoor dient die integratietegemoetkoming. Maar als die dus wegvalt als je gaat werken, dan kan ik mij heel goed voorstellen dat heel veel mensen met een beperking vandaag geen job gaan zoeken. Ik snap dat! Waarom zou je? Je moet al boven uw uitkering geraken en dan nog bereid zijn om al het gedoe er maar bij te nemen, de onzekerheid,.. Want ja: ik ben zelfstandige. Ze zeggen altijd: zelfstandige zijn dat is in het diepe springen. Ik heb dat twee keer moeten doen want als ik nu failliet ga: ik heb niet morgen terug mijn uitkering. Dat is weer een heel proces dat je door moet: dat moet dan erkend worden,.. Ik kan u zeggen dat ik waarschijnlijk een paar maanden ga moeten overleven.. Waarom zou ik dat risico nemen? Ik heb dat risico genomen omdat ik vind dat je anders gewoon in een soort van isolement geraakt. En dat blijft systematisch opgebouwd worden. Je moet u eens de vraag stellen: als je iets organiseert, ik zeg maar iets: een festival. Voor iedereen toegankelijk. Dan zal je wel iets van subsidies krijgen. Maar! Als je iets organiseert, een festival bijvoorbeeld, enkel voor mensen met een beperking, dan ga je veel meer subsidie krijgen! Dus eigenlijk wordt die segregatie ook nog eens gesubsidieerd! Dat is bij alles zo! Is het enkel voor mensen met een beperking? Dan gaan we het ondersteunen. Waarom? Je zou er beter voor zorgen dat het voor iedereen toegankelijk is. Dat is bijna een soort van mentaliteit. Ja ja en dat zit zo subtiel op heel veel plekken dat we ons er bijna niet van bewust zijn. En dat is waarschijnlijk zoals je zegt ooit met de beste bedoelingen opgezet.  Maar de effecten zijn.. Maar misschien zijn we gewoon te geduldig. Want dat gaat over wetten en decreten en regels. Ik vind dat we daartegenover niet zo geduldig moeten zijn van ‘ja dat neemt tijd..'. Mensen onderling, in interacties, dat is iets anders – wetten en systemen moeten wel ok zijn. 't Is gelijk dat je zegt: je moet ook de ruimte krijgen om iets te kunnen bijleren. Onlangs zei er iemand, een oudere persoon, we waren aan het babbelen en ik zei ‘die meneer die is zwart' – en hij zei tegen mij dat ik dat echt niet mocht zeggen, hij zei van ‘dat is echt niet ok, je moet het n-woord zeggen'. Dus ik zei hem dat ik denk dat hij dat toch niet helemaal juist heeft. En je zag die echt helemaal overdonderd zijn. Hij zei ook echt van ‘maar ik heb dat al tegen mensen gezegd..'. En in die mens daar zit dus geen gram slechte wil in, maar niemand heeft de ballen gehad om dat tegen die mens te zeggen. De persoon tegen wie hij dat woord dan gezegd heeft, zal waarschijnlijk ook zoiets gehad hebben van ‘deze strijd ga ik even laten passeren' – want je voelt echt zoiets van ‘ik wil niet diegene zijn die deze mens zijn hart gaat breken met te zeggen dat-ie dat toch echt verkeerd heeft ingeschat..' Maar die heeft dat na ons gesprek dus opgezocht en hij stuurde me een bericht waarin hij zei dat ik gelijk had en dat hij zich zo hard schaamde. Ja voilà dat heeft-ie dan geleerd. Ja dat is communiceren met elkaar. Geef elkaar de ruimte, wordt ook niet direct kwaad. Maar inderdaad wat wetten aangaat.. Dan wel direct kwaad worden! Daar moeten we eigenlijk geen geduld mee hebben. Wij zijn als land al twee keer veroordeeld door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, voor het schenden van de rechten van mensen met een beperking. Al twee keer. Ten eerste, bijna niemand weet dat. Nee inderdaad, over welke schendingen gaat dat? In het Europees Verdrag staat met betrekking tot werk dat elke persoon met een handicap recht heeft op een redelijke aanpassing. Een redelijke aanpassing: dat is natuurlijk een vage term. Maar het zijn ook vaak minimale aanpassingen die nodig zijn. En dat wordt niet gerespecteerd: het niet respecteren ervan kan je nergens aankaarten of aanklagen. Je kan daar enkel melding van maken. En pas op, die angel blijven ze er uit halen: Unia bijvoorbeeld.. Vlaanderen gaat daar uit. En dan zeggen ze dat dat wordt vervangen door een Vlaamse variant ervan. Maar de angel daar is: dat nieuwe instituut zal geen maatregelen kunnen opleggen, dat kan enkel adviseren. Ja dat is dus gewoon 20 jaar terug de tijd ingaan.. Wat zou België dan tegenhouden om zich in regel te stellen met die Europese Verordeningen? Daar is toch geen logisch argument voor te bedenken? Misschien ligt dat aan het feit dat de mensen die die wetten en decreten opstellen ofwel zelf geen beperking hebben, ofwel geen mensen kennen? Ja. Want we zijn er nu twee keer voor veroordeeld – bij de tweede veroordeling waren er in het parlement zelfs stemmen die opperden ‘kunnen we ons niet uitschrijven voor dat deel?'. Dus je wilt je uitschrijven voor een deel van het Verdrag voor de Rechten van de Mens – dat is op zich toch wel raar?! En nu is er een commissie opgesteld die onderzoek gaat doen naar hoe dat het verbeterd kan worden, en in die commissie zetelt niemand met een beperking. En ik kan ergens begrijpen dat ze denken dat ze die mensen niet vinden – maar tegelijkertijd is dat ook wel wat onzin: ik ken er zelf ondertussen al wel een aantal, je komt ook mensen tegen,.. Waar een wil is, is een weg. Maar bon, ik ben nog geneigd om dat te geloven. Maar dan weet je toch dat er iets niet klopt? Je kan nu toch niet meer zeggen bv. ‘wij vinden niemand met een migratieachtergrond'. Dat kunnen we toch niet meer zeggen? Dat klopt niet meer. Dan denk ik ook van ‘trekt uw ogen open'. En in dit geval kom je daar misschien nog mee weg met dat te zeggen, maar hoe lang gaat dat nog blijven duren? Ik denk dat de privé sneller gaat zijn dan de overheid op dat vlak. Waarom denk je dat? Omdat we dat ergens ook gaan moeten: er zijn tekorten, alle bedrijven zoeken werknemers. Dus die beginnen stilaan ook te kijken in de richting van.. ‘Ah er is een grote groep mensen die eigenlijk wel willen werken, mensen met een beperking – we gaan dat moeten uitzoeken'. Dus die gaan ook druk kunnen leggen op de overheid om die decreten en wetten aan te passen ‘ja wij zitten hier met de HR-dienst samen en wij willen iemand in dienst nemen en dat is gewoon een heel kluwen'.. En ook: ik ben geen expert in risicoanalyses, maar als je naar de cijfers kijkt van mensen met een beperking die werken, dan heeft 70% geen aangeboren beperking. Dus dat wilt zeggen dat die daarin terechtgekomen zijn. Nogmaals: ik ben geen expert in risicoanalyses voor bedrijven maar ik zou me daar wel op voorbereiden moest ik een bedrijf zijn. En dat begint. Dat begint te komen. Want je zei daarnet dat je ook een programma hebt naar bedrijfsleiders of organisaties rond dit thema? Ja. En wat doe je dan daarin? Daarin schets ik een beetje hoe mijn leven gelopen is. Omdat heel veel mensen die mij nu zien denken ‘Het is u toch gelukt? Dus wat is het probleem?' Het giftige geschenk van rolmodelschap. Ja inderdaad. Je ziet de zwaan maar je ziet niet hoe hard er onder water getrappeld moet worden. En dat is nu zo'n beetje het probleem: je bent inderdaad een rolmodel maar dat mag ook niet misbruikt worden de rest af te schilderen als zou het hen niet lukken omdat ze daar gewoon te lui voor zijn. Ik ben een beetje door de mazen van het net geglipt, ik ben uit de put kunnen klimmen en ik heb nu de keuze om te zeggen ‘trek jullie plan' ofwel probeer ik nog mensen uit die put te krijgen. En ik schets die situatie. Ik probeer dat ook een beetje confronterend te doen – ik zie hier het boek ‘Excluses' ook liggen, er komen stukken uit dat boek ook in die voorstelling. Eigenlijk start het al gewoon met de vraag naar uzelf toe ‘hoeveel mensen ken jij met een beperking – die geen familie zijn?' Als je die vraag al stelt dan ga je direct zien: dat zijn er niet zo heel veel. En dan probeer ik dat te schetsen hoe dat dat komt, en naar gelang welk bedrijf of organisatie dat het is voeg ik dingen toe of laat ik dingen weg – ik heb bijvoorbeeld een groot stuk over onderwijs.. Maar ook de voordelen voor een bedrijf om mensen in dienst te nemen met een beperking, komen aan bod. Het voorbeeld dat ik altijd aan haal: wat wil je, iemand die van de schoolbanken afkomt en het theoretisch altijd heel goed heeft gedaan maar bij het eerste probleem begint te panikeren want dat stond niet in de boeken.. of denk je ‘misschien is het wel interessant om hier iemand te hebben die al jarenlang elke drempel moet ontwijken (letterlijk) om ergens binnen te geraken en die dus ook niet zo snel van z'n melk zal zijn als er eens iets tegenslaat of als er een alternatief gezocht moet worden'? Ik ben ervan overtuigd dat dat een skill is.. Het is een vorm van ongelooflijke veerkracht.. Ja voilà, dat is onze natuur! Survival of the fittest? Wij zoeken altijd naar manieren om te overleven en mensen met een beperking die hebben dat op een andere manier gezocht. En die hebben dat van kindsbeen af nooit anders geweten dan dat ze die problemen moesten opgelost krijgen. Voilà. Je moet de problemen oplossen als ze zich voordoen en ik haal graag de parallel aan met een vriend van mij die een heel ander levenspad heeft gekregen doordat er andere keuzes voor hem gemaakt zijn. Desondanks dat wij zeer vergelijkbaar waren. Wij hadden alletwee een fysieke beperking, geen mentale beperking. En toch is hij in een heel ander traject terechtgekomen. Hij is wel naar het buitengewoon onderwijs gegaan. Dan wilden ze hem laten doorstuderen. Dat ging dan niet omdat die gewoon niet voorbereid was. En daar draait het eigenlijk allemaal rond. Ik probeer ook cijfers erbij te halen, zeker voor bedrijven is dat altijd belangrijk. En een beetje de vraag van ‘probeer het eens op een andere manier te bekijken'. Als je zelf morgen.. 't Is zoals je zei: de vraag is niet of je ooit zelf hulpbehoevend zal worden, de vraag is wanneer. Wanneer ga ik hulpbehoevend zijn en wanneer ik dat dan ben, ga ik het dan tof vinden dat iemand anders voor mij invult wat ik kan en wat niet? Dat ga je toch niet willen? Je blijft dezelfde persoon alleen is uw mobiliteit misschien wat minder of zo. En toch doen we dat nog voor andere mensen. Waarom doen we dat? Daar moeten we over nadenken: hoe dat we dat kunnen voorkomen. Ja we moeten ons daar in de eerste instantie al bewust van zijn dat we dat doen. Want dat is voor een stuk in ons onbewuste een soort unconscious bias die daar ergens speelt. Dus we moeten ons daar bewust van worden en dan ook durven daarover na te denken. Want dat vergt bijna moed om dat niet te doen. Ja. Wij hebben zelf ook wel trajecten naar jongeren toe die niet passen in de klassieke schoolloopbaan, zo zijn er uiteraard meer dan genoeg, die dreigen uit te vallen en die we dan uit de klas halen en eigenlijk een dag per week in een bedrijf laten meedraaien, naar hun keuze. En onze collega die dat doet die zegt ook altijd ‘de essentie is dat we die jonge gasten moeten helpen door ze niet te helpen'. Maar dat vergt moed, want we zitten allemaal zo in elkaar dat we willen helpen. En we willen dat invullen voor u. Maar je groeit maar door het zelf te doen. Die ruimte moet je inderdaad wel geven. Ja en dat zijn wij niet gewend. William jij gebruikt nu echt je platform om op te komen voor gelijke kansen en gelijke rechten – doe je dat vooral uit frustratie of uit liefde? Een beetje van de twee eigenlijk. Ik merk de laatste tijd wel.. Ik word soms verlamd door hetgeen me tegelijk ook de drijfveer geeft om door te gaan. Met hoe meer mensen met een beperking dat ik in contact kom, hoe meer gelijkenissen ik zie tussen hen en mij. Ik vind dat nog altijd heel moeilijk om zelfs maar uit te spreken omdat ik jarenlang heb gedacht ‘William dat is een gevoel dat je uzelf geeft, dat is niet zo, je stelt u aan.' Dat gevoel dat ik toch op de een of andere manier minder kansen en mogelijkheden krijg en daar precies ook altijd blijder mee moet zijn dan een ander. Nog altijd heb ik het gevoel dat ik niet op nul begin, maar op min vijf. Onlangs interviewde een student mij en ze wilde onderzoek doen naar mensen met een beperking in de artistieke sector die professioneel zijn en onder het artiestenstatuut vallen. Ze is daarop moeten terugkomen want er was zo niemand. Er was er geen enkele. Dus ze is dan overgegaan naar ‘mensen met een beperking die in de artiestensector werken en die liefst ook professioneel zijn'. Ik val daar ook niet onder want ik ben zelfstandige. Maar die vertelde mij ook een verhaal.. Wat haar opviel was dat mensen die geen beperking hebben en in die sector werken, die dan een beperking krijgen, dat die allemaal het gevoel hebben van ‘ik ben dezelfde persoon, ik heb dezelfde mogelijkheden, maar ik krijg minder opportuniteiten'. ‘Ik krijg minder kansen én ik moet er dankbaarder voor zijn.' En die zei dat en ik dacht ‘oh my God dat is iets wat ik intussen al bijna 15 jaar tegen mezelf zeg: van nee William, dat is niet, je bent jezelf aan het aanstellen' – ‘ik weet dat je dat gevoel hebt, maar dat is niet' – en dat is heel demotiverend, want dan heb je zoiets van ‘het was dan toch'.. Ik merk dat gewoon bij collega's.. Ik kan nog over straat, waar ik ook binnen kom: iedereen herkent mij, mensen willen op de foto met mij, ze zeggen goedendag tegen mij,.. Ik vind dat allemaal niet erg, maar de collega's die ook op dat niveau zitten qua bekendheid, krijgen wel veel meer opportuniteiten en moeten zichzelf veel minder bewijzen dan ik. En dat vind ik iets heel raar. Ik heb het daar moeilijk mee. Je voelt dat wel nog altijd zo? Ik voel dat nog altijd. Ik merk nu bijvoorbeeld in de sector waarin ik nu werk: alle zenders zeggen ‘wij willen een schermgezicht met een beperking' – maar geen enkele zender heeft mij al gecontacteerd. En ze hoeven niet per se fan van mij te zijn, maar ik ben wel op dit moment denk ik de bekendste persoon met een beperking in dit land. Dus je zou op z'n minst kunnen denken van ‘éénoog is koning in het land der blinden..' Ook al zou je m'n kwaliteiten niet goed vinden, dat kan, maar dan ga je op z'n minst toch een keer babbelen? Dat is toch iets.. Dan behoor ik daar ineens precies niet meer toe.. Terwijl ik er daarvoor altijd voor heb moeten vechten, maar dan is het precies van ‘jij hoort niet tot die groep want jij bent William Boeva' of waar ligt dat dan aan? En dat is precies of ik heel die strijd weer aan het voeren ben. En dat herken ik ook van toen ik net begon met comedy. Ik was toen 19 of 20 jaar en ik stond toen op het punt, ik had net niet zo'n hele leuke puberteit gehad, en ik had zoiets van ‘ja ok ik heb een beperking maar eigenlijk kan me dat niet schelen' – en ik zat vol in het geloof van ‘dat maakt niet uit'. En omdat dat voor mijn vrienden niet uitmaakte, daar werd amper nog iets over gezegd,.. En dan begin je met comedy en in mijn allereerste setje, daar zat geen enkele dwergenmop in. En niemand lachte. En achteraf – dat was in The Joker – ik vraag aan de cafébaas, ‘was het zo slecht?', ‘nee het was wel ok', zegt hij, ‘maar je hebt geen enkele dwergenmop!' en hij zegt ‘ik zou dat wel doen want mensen kijken en gaan het vreemd vinden dat je daar niets over zegt'. En dat was voor mij echt een hele grote slag in mijn gezicht: het doet er dus duidelijk wél toe. Je kan wel allemaal zeggen dat het er niet toe doet, maar het doet er kei hard wel toe. En dan ben je dat weer aan het opbouwen naar dat mensen daar voorbij zouden willen kijken.. Maar dat blijft toch iets moeilijks. Ik heb een aantal maanden geleden een open brief geschreven over inclusie in de media en ik heb daar heel veel positieve reacties op gekregen van mensen met een beperking, van mensen die daarrond staan en mensen die daar mee bezig zijn, experts ook. Maar er zijn ook heel veel negatieve reacties, nog steeds. En je merkt gewoon aan die reacties dat er echt nog een groot probleem is. Er zijn echt mensen die dingen sturen als – en ik vind dat best grappig want heel ironisch – ‘hé kutdwerg jij moet respect hebben voor mensen met een handicap'.. Ja dit is heel ironisch op heel veel manieren, op veel niveaus.. Maar dat komt voor mij gewoon heel hard aan, het feit dat wat ik in die brief heb geschreven was gewoon ‘we kunnen meer doen dan dit'. En het feit dat dat zo'n hetze is geworden laat gewoon kei hard zien dat we nog niet allemaal mee zijn. Ik bedoel, moest hetzelfde gepost zijn in de zin van ‘ik vind dat er meer vrouwen moeten komen op tv' of ‘dat die meer ondersteunende rollen moeten krijgen op tv', dan zou iedereen zeggen van ‘ja, je hebt gelijk man'.  Daar kan niemand op zich iets negatiefs over zeggen! Ik heb die brief geschreven, en ik heb die twee weken lang liggen herschrijven om elke mogelijke angel er uit te halen om niemand te beledigen, om de boodschap echt zo helder mogelijk te maken: ‘hallo, ik trek aan de noodrem – je kan je niet verstoppen achter dit soort programma's om te zeggen dat je aan inclusie doet'. En dat dat dan zó'n hetze is geworden ja dan zijn we gewoon nog allemaal niet mee. We zijn nog niet mee, je voelt dat. NMBS heeft onlangs nieuwe treinstellen gekocht: die zijn nog altijd niet rolstoeltoegankelijk – hoe kán dat?! We zijn 2023 en mensen zeggen nog altijd tegen mij ‘William ge kunt toch niet verwachten dat je overal binnen kunt met uwe rolstoel'? Jij verwacht toch ook dat je overal binnen kan? Waarom zou ik dat dan niet mogen verwachten? ‘Ja dat kost veel geld' – ja natuurlijk, ik verwacht dat dat nog lang gaat duren, maar je moet er wel al mee bezig zijn want je had er eigenlijk al 50 jaar geleden mee moeten bezig zijn.. De vorige keer toen je alles gerenoveerd had, toen had je er al aan moeten denken. Je kan dat niet als een excuus gebruiken om dat nu wéér niet te doen, of wéér uit te stellen. Ja morgen zit je misschien zelf in een rolstoel.. en dan kan je misschien bij uzelf niet eens meer binnen. Ja. Ik heb letterlijk een mail gehad van een bankdirecteur die me stuurde van ‘William ik heb uw brief gelezen. Ik heb één klant in een rolstoel. Wat verwacht jij nu van mij? Ik ben een nieuw kantoor aan het plaatsen – voor één iemand kan ik toch niet alles aanpassen?' En dan stuurde hij ‘En dan ben ik beginnen nadenken: wat als ikzelf morgen die één iemand ben? Of iemand van mijn familie? Of mijn beste werknemer? Moet ik die dan ontslaan omdat die niet meer kan wandelen? En misschien mis ik zelfs potentiële klanten.' Voilà, dat wilde ik ook net zeggen. Ik bedoel, ga naar een bedrijf als Coca-Cola en zeg dat je een marketingplan hebt waarmee je 19% van de wereldbevolking kan aanspreken. Die springen een gat in de lucht he, dat is een waanzinnig getal! Je kan de simpele vergelijking maken: als ik wil gaan eten met mijn vrienden, we zijn met tien man, en ik kies een restaurant en ik zie dat ze daar alleen maar hoge tafels hebben,.. Ja dat gaan dan niet lukken. Dan gaan we daar niet eten. En op die manier rateer je 11 man. Je rateert dan dus niet alleen die groep van 19% maar ook al die mensen die daarrond zitten. Ze hebben dat eens uitgerekend: als in Amerika één procent van de mensen met een beperking extra zou werken, dus één procent méér, dan stijg het bruto nationaal product met vier miljard of zoiets. Dat gaat om één procent – dat is waanzinnig gewoon. Er liggen nog zoveel kansen. Ja en we hebben eigenlijk al zoveel geduld gehad – zeker met die systemen – dat het op zich al niet uitmaakt: is het vanuit het rechtvaardigheidsargument of vanuit het commerciële argument, zet gewoon die vijftig stappen vooruit die we al lang hadden moeten zetten.. En daar is dan een sprankeltje optimisme wat ik daarjuist bij u hoorde: de krapte die we vandaag op de arbeidsmarkt hebben, zou wel eens kunnen betekenen dat de privésector een aantal dingen gaat doen en dat de boel wat in gang gaat schieten. Laat ons dat allemaal hopen. En zeker nadat mensen deze podcast geluisterd hebben: dan gaat de wereld gewoon helemaal veranderen William! Dat kan niet anders. Voilà. Ik hoop ook dat Ben Weyts aan het luisteren is. We zullen het hem sturen. Want ook dat: het aantal kinderen in het buitengewoon onderwijs is gemiddeld per land 1,8%, in België is dat 6,3%. Dus wij zetten kinderen veel te snel in buitengewoon onderwijs en ik lees vooral dat het buitengewoon onderwijs nog zal worden uitgebreid. Dat is geen goed idee. Het is nooit een goed idee om groepen mensen op te splitsen. We hebben een poging gedaan met het M-Decreet.. Maar dat is dan een beetje verkeerd afgelopen. Ja, omdat daar ook geen controle op staat. Nogmaals: iedereen besliste voor zich. Mijn moeder is moeten stoppen met werken om voor mij alles te regelen en voor mij te zorgen. Ik had een broer en twee halfbroers die alles ‘gewoon' hebben gedaan zeg maar, en mijn ouders hadden zoiets van ‘voor ons is er geen verschil – we gaan hiervoor strijden en we lossen problemen wel op als ze zich voordoen – we gaan niet op voorhand zeggen dat hij iets niet gaat kunnen.' Probeer het, en dan zie je wel. Voor alles is er een manier. Dat is onze natuur. En dat is de kracht die je daarnet ook aangegeven hebt. En waar we te veel aan voorbij gaan. Dus werkgevers allerlande: luister naar hetgeen hier gezegd werd en gebruik de kracht, de veerkracht en het doorzettingsvermogen dat mensen met een beperking van jongs af aan hebben. Absoluut. Ik kijk altijd op het laatste naar Artemis, die wilt altijd het laatste woord William. Artemis, los jij het nu eens allemaal op voor ons. Ik wilde nog een reflectie van jou William over de rol van humor. Want humor is voor mij echt een soort van hogere intelligentie: omgaan met elkaar – wat soms gewoon ook awkward is, je weet soms niet wat je juist moet zeggen of zo,.. Humor is toch kei belangrijk? Ja natuurlijk. Humor is relativeren. En als je kan relativeren dan kan je de wereld aan. Weet je? Het klinkt misschien nogal donker, maar wat ik soms een heel rustgevende gedachte vind, is dat het gemiddeld vier of vijf generaties duurt voordat iemand ooit nog echt weet wie je was. Wij kennen allemaal Napoleon, maar weet jij hoe dat die sprak? Ik niet. En dat zijn dan nog de groot uitvergrote.. Maar de gemiddelde mens? Die zijn hier zo kort! Als het eens ongemakkelijk is.. wat is dat: wij zijn maar een knip in het bestaan van het universum. Dus ontspan jezelf. Het is niet allemaal zo groot als je denkt. En de evenaar loopt niet door uw gat. En dat zal ‘m ook nooit doen. Dus chill. Probeer het gewoon zo goed mogelijk te maken voor ons allemaal. Ik denk dat dat gewoon een belangrijke is. Zorg voor elkaar en lach ook met de miserie – dat mag. Toen mijn vader gestorven is, een van de laatste dingen die hij tegen mij zei.. Ik zei altijd voor te lachen tegen hem ‘ik ga een show over u maken want gij bent echt een figuur..' En op zijn sterfbed zei hij tegen mij ‘jij hebt dat ooit gezegd maar je moet dat niet doen, maar als je het wilt doen dan mag je dat zeker doen, maar vertel vooral de slechte dingen want daar lachen ze het hardste mee'. En ik had echt zoiets van ‘shit, jij snapt zo goed wat de kracht van humor is!' Dingen kunnen weglachen: dan heb je het verwerkt. Elk trauma, elk drama: als je ermee kan lachen dan ben je het aan het verwerken of dan heb je het verwerkt. En dat is denk ik de kracht van humor. Dank je wel William Boeva! Graag gedaan, 't was gezellig. [outro] >>> Je luisterde naar Let's Talk, de podcast waarin we de dialoog voeden rond inclusie op de arbeidsmarkt, impactvolle initiatieven onder de aandacht brengen en minder gehoorde stemmen aan het woord laten. Was je geboeid, zette dit gesprek je aan het denken, ben je zelf graag een van onze volgende gasten? Laat het ons weten, volg ons op social media en abonneer je zeker op deze podcastreeks!

"Staat je niet", "Kan je niet", "Zou je dat wel doen?", "Heb ik wel aandacht genoeg gegeven?", "Wat gaan ze denken?"... en bla en bla en bla. De hele dag door! Zot word je er toch van? Jij niet? Iederéén heeft ‘m! Dat stemmetje. En dat is -voor een stukje toch- normaal. En misschien maar goed ook, want eigenlijk is het je geweten. En soms hebben we dat écht wel nodig. Maaaaaar, het wordt een beetje ongezond als die innerlijke criticus je volledige doen en laten gaat bepalen. Je kan de stem soms zelfs herkennen. Misschien is het je strenge vader of je het-is-nooit-goed-genoeg- moeder. Wie hoor jij? Awel, en wij hebben er dus ook soms last van. Maar we proberen, proberen, proberen… En "van proberen ga je leren, he". (Dochterlief haar favoriete quote uit de kleuterklas). Dus gaan in basecamp ‘Ren jezelf niet voorbij' de rode vlaggen omhoog en de sirenes aan want wij willen onze innerlijke criticus delen met jou, beste luisteraar. Wij stellen voor in sneak preview: Rita en Josiane. Onze alter ego's. Wat Rita en Josiane zoal uitspoken kom je te weten in deze episode: Waar komen ze vandaan en wat drijft hen? We gaan terug naar ons oerbrein, voor de verandering. Uiteindelijk draait alles om liefde en verbinding… Zeemzoet!? We willen gewoon graag gezien worden. Meer nog: we willen GEZIEN worden. Moeten we ze temmen? Of kunnen we ermee leven? En hoe dan? Wat zeg je? Coherentie? Ha ja, dat je verhaal in je hoofd moet kloppen, of zoiets... Jessica legt uit! En wat als Rita of Josiane dan toch gelijk krijgen en iets écht niet lukt. Is je leven dan om zeep? Prisca verwijst naar Dirk De Wachter (ja, ze is fan maar dat had je al door zeker?) en die heeft het meer over de ‘innerlijke reflector'. Shut up, Josiane: reflector is wel meer een vriendin dan jij al bent geweest, criticus! (Nieuwe naam bedenken, dus?) Je krijgt weer wat leuke tips en tricks mee om bewust te worden van JOUW criticus en er misschien een reflector van te maken, of zelfs coach! Statler en Waldorf? Die passeren ook de revue. Oh ja, en we bedanken onze sponsor ‘De kastrol'

Ringtones are an essential aspect of our mobile phones, setting the tone for our daily lives. They are personal, unique, and reflect our individual tastes and preferences. As technology advances, so do the options for ringtones. One of the most popular ringtones is the Min Awel Dekika Ringtone. In this article, we will delve into all aspects of the Min Awel Dekika Ringtone. From downloading to customizing, we will provide you with a comprehensive guide to make the most of this ringtone. More Popular Ringtones More Arabic ringtones

In today's podcast, There are no guests it is just Nick Carullo & Anthony Pino on an update talking about the state of fishing in OceanCity Maryland, and How it has been its worst for the last 15-20 years. Awel as Nick talks about his trip to the DR on the Wire Transfer.If you like the podcast, please support us by checking out some of our latest products, especially the Performance Pants, onCheck out our gear at https://billfishgear.com/?utm_source=podcast&utm_medium=poddescription&utm_campaign=stateofsportfishing&utm_id=stateofsportfishingBillfish Group specializes in enhancing human outdoor performance through technical products. We create products, in all forms, which enhance the outdoor experience both on and off the water. We felt there was a need for true performance wear, as the elements get harsher, it's up to us to become better. Billfish was created by fishermen, for fishermen with the goal of building a community of outdoors enthusiasts around the globe. We do this through engaging with our community on social media platforms and IRL events.

Herken jij jezelf in deze punten?

JE BENT ZWAK "Je bent zwak als je toegeeft dat je je laat begeleiden door een coach. Ik wil, als klant, het gevoel hebben dat jij alles weet en kent." Die opmerking kreeg ik eens en ik vond het op z'n minst gek.

Rimpel alert! De aflevering waarin wij onze wenkbrauwen serieus fronsen en ons afvragen hoe en waarom we met z'n allen onszelf voortdurend voorbijlopen. Waarom? En zoals in elke goede intro vragen wij ons met fluisterstem én knipoog af *volume even omlaag, hier...*  "Welke duistere krachten spelen er zoal?"  We leven in spannende tijden, de digitale revolutie is een feit. Worden we écht beheerst door die pingskes all over the place? Enne, hoe is het zover kunnen komen?Er trekt en roept zoveel om onze aandacht dat we de focus soms dreigen te verliezen. Heb je soms ook het gevoel dat je de aandachtspanne van een goudvis hebt? Awel, wij ook. Niks mis met goudvissen en wellicht ook niet met hun focus. Maar hoe dan en waarom? En wat kan ik er aan doen? Want... net als we denken dat we geen tijd hebben om te bewegen, te rusten, te mediteren of te lezen is het misschien juist wél het moment om het doen. Niet? We feel you!  Niet te missen in deze aflevering:Waarom er een geit - het dier, welteverstaan he? - in onze show zit. En raar maar waar: die balkt blijkbaar... Of was het toch mekkeren? Over de lastigheid van het leven, zoals prof. dr. Dirk De Wachter dat zo mooi zegt. Lastigheden en leukigheden... We worden wel heel intiem... Euh, musturbeer jij wel eens? Niets is wat het lijkt of eerder... hoe het klinkt.  Prisca heeft het over het grote gezondheidsonderzoek dat recent plaatsvond, over jezelf te veel druk op te leggen, irrationele gedachten en ja... alweer dat moeten, he? Jessica als piraat? Hell yeah! Luister mee en ontdek hoe zij haar kraaiennest inzet als krachtige metafoor om bewust te worden van onrust in haar dagelijks leven. Plannen, dat wordt nog eens een aparte aflevering. Maar wij hebben het alvast even over schrijven, hoe dat helpt je innerlijke onrust te kanaliseren, te externaliseren maar ook om doelen te stellen en het leven te begrijpen.  Prisca doet het al jaaaaaaren!  Met succes, en met de succesplanner. Als tip nog even het boek van psycholoog Thijs Launspach, "Fokking druk". Daar zijn we weer met onze vieze woorden. Deze aflevering spant alvast de kroon. Deze must read én bestseller biedt een mooi kader én tonnen praktische tips. Wij zijn fan! Doen wat werkt, daar zijn wij nog meer fan van! Of dat nu schrijven, lezen, mediteren of bewegen is... Misschien zit er iets bij voor jou? Laat het ons weten via inchecken@renjezelfnietvoorbij.be

Stadtzürcher Schulkinder sollen besser über den Klimawandel und seine Folgen informiert sein. Konkret sollen im Unterricht auch die Klimaziele der Stadt Zürich behandelt werden. Nach einer emotionalen Diskussion konnte sich eine links-grüne Mehrheit im Stadtparlament mit diesem Anliegen durchsetzen. Weitere Themen: * Stadt Zürich soll bei Heiratsgebühren von gleichgeschlechtlichen Paaren grosszügig sein. * Zürcher Baudirektor Martin Neukom wappnet sich für einen Energieengpass in Zürich. * AWEL musste Fotos von Goldküste vom Netz nehmen.

Atong Deng went to Melbourne last night, and she witnessed firsthand that young South Sudanese-Australians were turning at each other in the middle of the City of Melbourne. In the videos, girls can fight; some even undress each other, but the police can't do anything. Atong tried to help disperse this group of young people, but she was yelled at, and even police asked her to leave for her safety.

Clienteraad Respaldo: Self Care y Self Esteem abo sa con pa handel cu esaki nan dos alaves? Bo a jega di hayabo den un Low self esteem? Con importante self care ta pabo? Awel si abo kier sa mas si esaki tune in na soppi mix diaranson dia 13 di April pa un otro episode di clientenraad respaldo. Hunto cu Maureen y Sandy, nos lo tin un invitado especial pa asina elabora mas de e thema Self care y Self Esteem... Clientenraad Respaldo Aruba podcast is powered by Sopi Mix Studio, Qredits Aruba & Swingmasterz Audio visual & event rentals..#sopimix #sopimixstudio #sopimixaruba #podcast #swingmasterz #new #concept #islandlife #islandvibes #wetheislandpeople Support the show (https://www.patreon.com/sopimix)

Onze vrienden vinden eindelijk rust in de burcht van Kronaufen. Terwijl ze even op adem komen, beginnen ze plannen te smeden om het volgende avontuur aan te vatten. Hehe, smeden, get it? Nee? Awel luister dan naar deze aflevering van Elven voor Twaalven! Cosima: Rei Baert DM: Nick Anne Tonk: Jens Osaer Aileen: Larissa Montens Pip: Lara Braeken Dietmar: Philipp Kocks --- Send in a voice message: https://anchor.fm/elvenvoortwaalven/message

Heb jij ook het gevoel dat we niet meer kunnen discussiëren zonder elkaar aan te vallen of het laatste woord te willen hebben? Awel, ik ook. Ik ben Aurélie Boffé, en ik wil daar iets aan doen. ‘Snapt ge mij nu' is een veilige plek waar ik in gesprek ga met jongeren die het leven niet door dezelfde bril bekijken. Dit is mijn poging om onze versnipperde generatie wat dichter bij elkaar te brengen. En af en toe ook iets bij te leren door de dingen vanuit een andere invalshoek te bekijken.

Met veel strijd en overgave ging Antwerp op en over Racing Genk. De laatste speeldag zorgde weer voor heel wat beroering: aan Bob, Thomas en Ben om met de nodige kwinkslagen de weg naar de Champions Play-Off in te zetten.Host: Ben JacobsGasten: Bob Dejongh en Thomas SlembrouckMontage: Ben Jacobs See acast.com/privacy for privacy and opt-out information.

Hoe geraak je op het punt van 1000 nieuwe volgers op één dag? Awel, omdat jij het bent, krijg je onze takeaways nog eens helemaal gratis. Ga tegen de stroom in Focus je op jouw ideale klant Bouw autoriteit op Wees consistent Ook voor de Alfa's met hun leesbril op hebben we gezorgd. Ga naar alfavrouwen.com/24 en vind de geschreven versie van onze Instagram groeitips en tricks.  Wil je nog iets meer in de diepte gaan over sterk groeien op Instagram? Girl, say no more! Ga naar alfavrouwen.com/instagramtraining voor onze gratis training met 4 unieke groeistrategieën. Jouw groei is ook die van ons!

Link to bioRxiv paper: http://biorxiv.org/cgi/content/short/2020.11.12.378422v1?rss=1 Authors: Guenther, S., Reinke, P. Y. A., Fernandez-Garcia, Y., Lieske, J., Lane, T. J., Ginn, H., Koua, F., Ehrt, C., Ewert, W., Oberthuer, D., Yefanov, O., Meier, S., Lorenzen, K., Krichel, B., Kopicki, J., Gelisio, L., Brehm, W., Dunkel, I., Seychell, B., Gieseler, H., Norton-Baker, B., Escudero-Perez, B., Domaracky, M., Saouane, S., Tolstikova, A., White, T., Haenle, A., Groessler, M., Fleckenstein, H., Trost, F., Galchenkova, M., Gevorkov, Y., Li, C., Awel, S., Peck, A., Barthelmess, M., Schluenzen, F., Lourdu, X. P., Werner, N., Andaleeb, H., Ullah, N., Falke, S., Srinivasan, V., Franca, B., Schwi Abstract: The coronavirus disease (COVID-19) caused by SARS-CoV-2 is creating tremendous health problems and economical challenges for mankind. To date, no effective drug is available to directly treat the disease and prevent virus spreading. In a search for a drug against COVID-19, we have performed a massive X-ray crystallographic screen of repurposing drug libraries containing 5953 individual compounds against the SARS-CoV-2 main protease (Mpro), which is a potent drug target as it is essential for the virus replication. In contrast to commonly applied X-ray fragment screening experiments with molecules of low complexity, our screen tested already approved drugs and drugs in clinical trials. From the three-dimensional protein structures, we identified 37 compounds binding to Mpro. In subsequent cell-based viral reduction assays, one peptidomimetic and five non-peptidic compounds showed antiviral activity at non-toxic concentrations. Interestingly, two compounds bind outside the active site to the native dimer interface in close proximity to the S1 binding pocket. Another compound binds in a cleft between the catalytic and dimerization domain of Mpro. Neither binding site is related to the enzymatic active site and both represent attractive targets for drug development against SARS-CoV-2. This X-ray screening approach thus has the potential to help deliver an approved drug on an accelerated time-scale for this and future pandemics. Copy rights belong to original authors. Visit the link for more info

Semper bo kier a haya sa con pa mejora bo bida sexual of drecha bo relación back? Awel tende e podcast aki una nos ta conversa cu Love-coach Desiree Swaen y Sex-coach Dina Alexander.

In questa puntata di Filosofia per il Nuovo Mondo, cerchiamo di rispondere alla domanda "Come si misura la felicità?" Tra filosofia, psicologia e senso comune. Per non smettere di pensare!Seguimi su Telegram https

Riparte Filosofia per il nuovo mondo, con la prima puntata della nuova stagione. Parliamo di come sarà l'anno che abbiamo davanti e delle novità in cantiere. Qualche anticipazione sul primo ciclo tematico che ci aspetta: quello sul concetto di felicità. Buon ascolto, per non smettere di pensare. Seguimi su Telegram https

Maandag 30 maart 2020 Een kortere podcast, maar wel een met een hoge grapdichtheid en je leert ook nog wat bij. En dat allemaal in het gezelschap van Rijmtekkie Spansman en Dirk - Man met Bril - Vandenberghe, wat heb je nog meer nodig? 2 primeurs? Awel, die zitten ook in de aflevering. Zelfs De Tip Van Tristan is terug! Blijf leven!

Nuova puntata della rubrica #Sproloqui! Oggi, a ruota libera, parliamo di quanto sia importante, in situazioni difficili come quella che stiamo vivendo, sospendere il giudizio. Perché non abbiamo bisogno né di sceriffi né di inquisitori. E poi, di come la comunicazione dovrà essere parte fondamentale del dopo, della ricostruzione. Perché se non comunichiamo bene siamo tutti un po' meno sani. ----------------------------------------Awel by stefsax (c) copyright 2006 Licensed under a Creative Commons Attribution license. http://dig.ccmixter.org/files/stefsax/7785 Music from https://filmmusic.io"Sincerely" by Kevin MacLeod (https://incompetech.com)License: CC BY (http://creativecommons.org/licenses/by/4.0/)

Viviamo tempi duri, in cui siamo costretti a fermarci. Che lo vogliamo o meno. E allora, forse, la cosa migliore che possiamo fare è sfruttare questo tempo. Cercare di capire e capirci. Perché alla fine dei conti non siamo mai fermi.Intanto, state a casa!----------------------------------------------Awel by stefsax (c) copyright 2006 Licensed under a Creative Commons Attribution license. http://dig.ccmixter.org/files/stefsax/7785 Music from https://filmmusic.io"Sincerely" by Kevin MacLeod (https://incompetech.com)License: CC BY (http://creativecommons.org/licenses/by/4.0/)

Una clásica pregunta de todos los tiempos pero que su respuesta aún queda en pendiente. A mi forma de ver, puede tener soluciones simples, pero con bastante profundidad. Sin embargo, para poder abordar esto primero debemos entender sobre nuestra concepción del tiempo y el espacio. ¿A partir de cuándo consideramos que algo existe o se crea? ¿Esa concepción de "exitencia" está sujeta a una percepción humana? Música: Awel by stefsax (c) copyright 2006 Licensed under a Creative Commons Attribution license.

Lo "Cherem", l'atto di scomunica con il quale Spinoza venne cacciato dalla comunità ebraica, segna il momento della conversione del filosofo olandese alla filosofia. Cos'è il Vero Bene, cos'è il Sommo Bene? Cosa me ne faccio delle cose della vita quotidiana? E sono davvero, queste, soltanto un male? ----------------------------MUSICSMusic from https://filmmusic.io"Sincerely" by Kevin MacLeod (https://incompetech.com)License: CC BY (http://creativecommons.org/licenses/by/4.0/)Music from https://filmmusic.io"Ancient Rite" by Kevin MacLeod (https://incompetech.com)License: CC BY (http://creativecommons.org/licenses/by/4.0/)Music from https://filmmusic.io"Windswept" by Kevin MacLeod (https://incompetech.com)License: CC BY (http://creativecommons.org/licenses/by/4.0/)Awel by stefsax (c) copyright 2006 Licensed under a Creative Commons Attribution license. http://dig.ccmixter.org/files/stefsax/7785

Ya hala bel a7bab ma3a Ahmed w Rehab

De aflevering van Doorzetters van augustus is een beetje anders dan die van de andere maanden. Het is een gesprek met Awel, de hulplijn voor kinderen en jongeren. Ik spreek met de communicatieverantwoordelijke van Awel die me uitleg geeft over de organisatie en over hoe de anonieme vrijwilligers de kinderen en jongeren bijstaan. Het zijn anonieme doorzetters. Meer info is te vinden op de website www.awel.be en iedereen die zich geroepen voelt om vrijwilliger te worden moet dit zeker doen! Geniet van de aflevering

## AnthroAlert## Episode 58: ReflectionsOriginally aired 15 June 2018 on bullsradio.orgIn our last show Spencer and René reflect on their time hosting and producing AnthroAlert.## Podcast link## Album art photo credit:Oliver Thompsonhttps://flic.kr/p/9zVPYBCC License: https://creativecommons.org/licenses/by/2.0/## Intro music credit:Awel by stefsaxhttp://ccmixter.org/files/stefsax/7785CC License: http://creativecommons.org/licenses/by/2.5/Urbana-Metronica (wooh-yeah mix) by spinningmerkabahttp://ccmixter.org/files/jlbrock44/33345CC License: https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/There's A Better WAY ! by Loveshadowhttp://ccmixter.org/files/Loveshadow/34402CC License: https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/"Jungle Tracking" by pingnewshttp://ccmixter.org/files/pingnews/13481CC License: https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/ See acast.com/privacy for privacy and opt-out information.

Það er hart tekist á í þýskum stjórnmálum þrátt fyrir að nú sé hásumar og fleiri með hugann við mikinn hita og sumarfrí en stjórnmálavafstur. Menn velta vöngum yfir því hver verði næsti kanslari Þýskalands og það andar köldu á milli kristilegra demókrata og jafnaðarmanna í ríkisstjórninni. Og helstu öfgamenn þýska þjóðernisflokksins AfD eru að ná æ meiri undirtökum í flokknum. Arthúr Björgvin Bollason flutti okkur tíðindi af þýskum stjórnmálum í Berlínarspjalli sínu í dag. Hann sagði okkur líka frá Wagner-hátíðinni sem hefst á fimmtudag. Gekk maður í raun og veru á tunglinu fyrir fimmtíu árum? Hafa geimverur heimsótt jörðina? Á Bandaríkjaforseti í leynilegu stríði við valdamikla barnaníðinga? Samsæriskenningar geta verið af ýmsu tagi, og svo kann að virðast að þær séu sífellt að verða fyrirferðarmeiri í samfélagsumræðunni. Hulda Þórisdóttir, doktor í félagslegri sálfræði, tekur þátt í alþjóðlegu rannsóknarverkefni um samsæriskenningar. Hún var gestur Morgunvaktarinnar. Í Flekkufirði í Noregi, ekki langt frá bernskuslóðum Ingólfs Arnarsonar, reka alþjóðasamtökin United World Colleges einn af þeim 18 skólum sem samtökin reka um allan heim. Markmið samtakanna er að sameina fólk og þjóðir og stuðla að friði og samlyndi. Skólinn í Flekkufirði er rekinn í samstarfi við Rauða krossinn og rektor hans heitir Guðmundur Jónsson. Við ræddum við Guðmund á Morgunvaktinni um skólann, hann sjálfan, já og líka um Ingólf Arnarson. Tónlist: Awel marra - Abdel Halim Hafez Fakra - Massar Egbari Akbar min el ouda - Youssra El Hawary Parliamo Italiano - Shu-Bi-Dua Svo ung og blíð - Nora Brocksted Voi Voi - Nora Brocksted

## AnthroAlert## Episode 57: BioarchaeologyOriginally aired 1 June 2018 on bullsradio.orgOur guest this week, Heidi Miller, will discuss the process work in bioarchaeology.Heidi Miller is a PhD student in the Applied Anthropology program at the University of South Florida with a focus on bioarchaeology. Heidi’s main interests lie in the identity and health of enslaved individuals in the Caribbean. She is especially interested in the ways in which enslaved individuals retained their identity and/or created a new identity after forced migration to the islands of the Caribbean, and the ways in which this can be seen in the bioarchaeological record. In addition, Heidi works in the Zooarchaeology and Historic Archaeology Laboratory and is President of the Graduate Student Organization. Outside of the university, Heidi works as a CRM archaeologist and has conducted excavations in seven states, with the majority of her work occurring in North Dakota.Previously, Heidi earned her MSc from the University of Indianapolis with a thesis focused on the use of cranial measurements to identify individuals of French ancestry and its application to unknown individuals from the historic period. She earned her BA from Ohio University with a major in Anthropology.## Podcast link## Album art photo credit:Oliver Thompsonhttps://flic.kr/p/9zVPYBCC License: https://creativecommons.org/licenses/by/2.0/## Intro music credit:Awel by stefsaxhttp://ccmixter.org/files/stefsax/7785CC License: http://creativecommons.org/licenses/by/2.5/Urbana-Metronica (wooh-yeah mix) by spinningmerkabahttp://ccmixter.org/files/jlbrock44/33345CC License: https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/There's A Better WAY ! by Loveshadowhttp://ccmixter.org/files/Loveshadow/34402CC License: https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/"Jungle Tracking" by pingnewshttp://ccmixter.org/files/pingnews/13481CC License: https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/ See acast.com/privacy for privacy and opt-out information.

## AnthroAlert## Episode 56: Anthropological Entrepreneurship Originally aired 1 June 2018 on bullsradio.orgOur guest this week, Dr. Deneia Y. Fairweather, will discuss the process for turning a degree in anthropology to a practice in entrepreneurship.Dr. Deneia Y. Fairweather is an applied anthropologist and educational consultant who works with school administrators, educators, families, and youth to develop and implement inclusive practices for exceptional students—that is to ensure that all exceptional students have equal educational, social, and future outcomes as their peers.After working over ten years in the public educational system in the United States, Dr. Fairweather believes that applying disruptive innovation into traditional educational environments is the best way to advance the social, emotional, and academic development of our youth.Dr. Fairweather is the founder and owner of ESE Consulting, LLC, an exceptional student educational service that focuses on results-based solutions for educational environments. This service offers site specific professional development opportunities for educators and enrichment opportunities for exceptional youth through her program called Anthropology in Motion ™ (AIM). You can find more information about AIM on Dr. Fairweather’s photoblog www.kulchakomplex.com.Dr. Fairweather holds a doctorate degree in Applied Anthropology from the University of South Florida, Tampa and a Masters in Education from the University of South Florida, St. Petersburg. She also holds a Professional Educators Certificate from the State of Florida with certifications in exceptional student education, reading education, elementary education and a gifted endorsement.Dr. Fairweather’s research focused on how educational exclusion is produced among African American male youth in Hillsborough County Public Schools. Educational exclusion is a process where students and their families are denied access to certain levels, places, privileges in the educational system. This process is usually the first step towards producing student drop outs. Using a multidimensional approach to capture the problem including Photovoice, interviewing, and participant observation and a theory of practice, Dr Fairweather’s research revealed that exclusion is produced by interacting social forces that are often too subtle or hidden to detect and identify. She calls for educational environments to serve as a place of healing with an honest collaboration among educational stakeholders to help produce equal educational outcomes for all students.## Podcast link## Album art photo credit:Oliver Thompsonhttps://flic.kr/p/9zVPYBCC License: https://creativecommons.org/licenses/by/2.0/## Intro music credit:Awel by stefsaxhttp://ccmixter.org/files/stefsax/7785CC License: http://creativecommons.org/licenses/by/2.5/Urbana-Metronica (wooh-yeah mix) by spinningmerkabahttp://ccmixter.org/files/jlbrock44/33345CC License: https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/There's A Better WAY ! by Loveshadowhttp://ccmixter.org/files/Loveshadow/34402CC License: https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/"Jungle Tracking" by pingnewshttp://ccmixter.org/files/pingnews/13481CC License: https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/ See acast.com/privacy for privacy and opt-out information.

## AnthroAlert## Episode 55: Refugee Resettlement Programs in Tampa FloridaOriginally aired 25 May 2018 on bullsradio.orgOur guest this week, Dr. Dillon Mahoney, will present on anthropological work with refugee resettlement programs in Tampa Florida.Dillon Mahoney is an Assistant Professor in the USF Department of Applied Anthropology and received his Ph.D. in Cultural Anthropology from Rutgers University in 2009. In addition to teaching and research, he coordinates the undergraduate internship program and advises the Swahili Students Organization. His early research, summarized in his 2017 book The Art of Connection (Univ. of California Press), focused on how Kenyan art traders and informal businesspeople struggling around Kenya’s tourism industry adapted cell phones and internet access to their business strategies. This early research focuses on globalization and small-business development, digital technologies, and culturally constructed notions such as risk and transparency.Dr. Mahoney’s ongoing research explores environmental change and conservation in Eastern Kenya and Swahili-speaking Congolese refugees in Tampa, FL. The ongoing research in Kenya is being conducted in collaboration with colleagues from the National Museums of Kenya and focuses on conservation and conflict resolution outside of Chyulu Hills National Park. Since late 2016, Mahoney has also been involved in multiple projects in collaboration with the Florida State Department of Children and Family and local resettlement services looking to aid newly resettled Congolese refugees. Projects, which involve multiple USF collaborators, have focused on topics such as transportation, school bullying, nutrition and diet, changing gender and family dynamics, and reproductive health. He is currently helping coordinate a Congolese youth group, Umoja wa Afrika - Tampa (Africa United - Tampa), which produces educational Swahili-language YouTube videos designed to help newly arrived refugees adjust to Tampa and the United States more broadly (see https://www.youtube.com/watch?v=pf0Q8qO_qvo&t=148s ). This research has pushed the definition of applied anthropology, and has involved everything from collecting heights and weights, teaching English and Swahili, helping import and locate African cloth and food, directing youth-group skits, and demonstrating how to use fire extinguishers and clean toilets.Dr. Mahoney was quoted in a front-page Tampa Bay Times story earlier this year: http://www.tampabay.com/news/War-refugee-tries-to-emulate-village-chief-father-after-trading-Africa-for-Tampa-Bay_163025193## Podcast link## Album art photo credit:Oliver Thompsonhttps://flic.kr/p/9zVPYBCC License: https://creativecommons.org/licenses/by/2.0/## Intro music credit:Awel by stefsaxhttp://ccmixter.org/files/stefsax/7785CC License: http://creativecommons.org/licenses/by/2.5/Urbana-Metronica (wooh-yeah mix) by spinningmerkabahttp://ccmixter.org/files/jlbrock44/33345CC License: https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/There's A Better WAY ! by Loveshadowhttp://ccmixter.org/files/Loveshadow/34402CC License: https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/"Jungle Tracking" by pingnewshttp://ccmixter.org/files/pingnews/13481CC License: https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/ See acast.com/privacy for privacy and opt-out information.

## AnthroAlert## Episode 54: Non Governmental Organizations and International DevelopmentOriginally aired 25 May 2018 on bullsradio.orgThis week guest, Dr. Catherine Sanders, will present on her career and work in non governmental organizations and international development.Catherine Sanders earned her PhD in Medical Anthropology from The University of Montana in 2012. For the past 13 years, she has designed and conducted mixed methods research, impact monitoring and evaluation, and learning for governmental/ non-governmental organizations that work in the US, East Africa, and South Asia. Her expertise is in health, innovation, agriculture, social networks/resources, education, and risk-taking in rural parts of the world’s Least Developed Countries (LDCs), and her research experience includes long-term fieldwork in remote regions of Nepal, Kenya, and Uganda. She has implemented monitoring and evaluation systems in the US, Nepal, and Uganda. She can speak conversational Nepali and introductory-level Swahili and Luganda languages, and has had some training in Hindi and Spanish. Catherine lives in Belfast, Maine, where she has recently assumed Assistant Directorship of a non-governmental organization, Expanding Opportunities, operating in the US and Kenya.## Podcast link## Album art photo credit:Oliver Thompsonhttps://flic.kr/p/9zVPYBCC License: https://creativecommons.org/licenses/by/2.0/## Intro music credit:Awel by stefsaxhttp://ccmixter.org/files/stefsax/7785CC License: http://creativecommons.org/licenses/by/2.5/Urbana-Metronica (wooh-yeah mix) by spinningmerkabahttp://ccmixter.org/files/jlbrock44/33345CC License: https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/There's A Better WAY ! by Loveshadowhttp://ccmixter.org/files/Loveshadow/34402CC License: https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/"Jungle Tracking" by pingnewshttp://ccmixter.org/files/pingnews/13481CC License: https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/ See acast.com/privacy for privacy and opt-out information.

## AnthroAlert## Episode 53: Understanding AddictionOriginally aired 11 May 2018 on bullsradio.orgThis week guest, Dr. Daniel Lende discusses how anthropology can be used to understand addiction as a problem.## Podcast link## Video link## Album art photo credit:Oliver Thompsonhttps://flic.kr/p/9zVPYBCC License: https://creativecommons.org/licenses/by/2.0/## Intro music credit:Awel by stefsaxhttp://ccmixter.org/files/stefsax/7785CC License: http://creativecommons.org/licenses/by/2.5/Urbana-Metronica (wooh-yeah mix) by spinningmerkabahttp://ccmixter.org/files/jlbrock44/33345CC License: https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/There's A Better WAY ! by Loveshadowhttp://ccmixter.org/files/Loveshadow/34402CC License: https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/"Jungle Tracking" by pingnewshttp://ccmixter.org/files/pingnews/13481CC License: https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/ See acast.com/privacy for privacy and opt-out information.

Tal como propuso Marc Alier, sacamos un extraball que contiene uno de los episodios del flamante podcast Presentástico de Carles Caño. Se trata del segundo episodio, en el que Carles entrevista a Jordi Adell, profesor de la Universitat Jaume I. Estos son algunos de los aspectos hablados en esta entrevista relacionados con hablar en público: Qué es lo más importante de una presentación Preparación analógica. Tener la presentación bien clara en la cabeza antes de ir al ordenador. Qué es el modo presentación cuando preparas tu charla. Aprender copiando de los maestros. Cómo usar las transiciones entre diapositivas. El poder de las metáforas y por qué no es bueno saturar con imágenes a la audiencia. Los rompehielos para romper distancia emocional. Reivindicar el uso de objetos al hablar en público. Contar historias como recurso fundamental. El viaje del héroe para estructurar una presentación más allá de PowerPoint. Qué tres aspectos debería trabajar alguien que quiera mejorar su habilidad de hablar en público. Usar un ritual para tranquilizarse antes de hablar en público Por qué el presentador de una charla no debería intentar lucirse ni crear altas expectativas al introducir al ponente. Estructurar también el volumen emocional de la charla. Por cierto, el podcast de Presentástico ya está disponible en iTunes, también en Spreaker, TuneIn Radio además de iVoox. Notas del programa Podéis consultar todos los enlaces de los recursos citados en la entrevista en la entrada del episodio en Presentástico. Créditos Música inicial: “Jazzy Frenchy” obtenida de Bensound.com Canción de salida: Awel de stefsax.