Podcasts about kapuscinski

Agradece a este podcast tantas horas de entretenimiento y disfruta de episodios exclusivos como éste. ¡Apóyale en iVoox! En el pódcast de hoy hablamos de un género, la crónica, que hermana a dos disciplinas que no siempre acaban de entenderse: la historia y el periodismo. Para ello nos acercamos a la obra de los periodistas Kapuscinski y Leguineche, quienes tenían muchos puntos en común. Recomendamos obras, leemos fragmentos y, básico de la buena crónica, las enmarcamos en su contexto histórico. Como siempre, esperamos que os guste :-) Fotografía con licencia CC por Lubik vía Wikipedia. La música tiene licencia Creative Commons ("Into the Storm" por Brandon Lew) o está cedida (cierre por el gran Almirante Stargazer, director del fantabuloso podcast "Torpedo Rojo"). Puedes seguir nuestras andanzas y participar en nuestra web, el portal cultural podcaliptus.com ; nuestro canal de YouTube "Podcaliptus Bonbon", muro de Facebook y Twitter @podcaliptus. ¡Os esperamos! :-) ENLACES DE INTERÉS: —Película de animación, basada en algunas de las experiencias de Kapuscinski en África, "Un día más con vida". Vía RTVE play: https://www.rtve.es/television/20231126/dia-mas-con-vida-kapuscinski-cine/2082853.shtml —Documental y mesa redonda "Manu Leguineche, un alma libre": https://www.youtube.com/watch?v=Te-NOrnt3v4 —Pódcast sobre la filosofía de Ortega y Gasset: https://www.ivoox.com/filosofia-tambien-es-para-verano-ortega-audios-mp3_rf_132595602_1.html —Pódcast sobre la historia de los partidos políticos en época contemporánea: https://www.ivoox.com/podcaliptus-7-x-18-la-historia-los-audios-mp3_rf_65406842_1.htmlEscucha este episodio completo y accede a todo el contenido exclusivo de Podcaliptus Bonbon. Descubre antes que nadie los nuevos episodios, y participa en la comunidad exclusiva de oyentes en https://go.ivoox.com/sq/157530

Carlos Alsina reflexiona en su monólogo sobre el renovado compromiso con la transparencia de Pedro Sánchez y el anuncio de su plan de regeneración para "salvar a España de la desinformación y los bulos". 

Carlos Alsina reflexiona en su monólogo sobre el renovado compromiso con la transparencia de Pedro Sánchez y el anuncio de su plan de regeneración para "salvar a España de la desinformación y los bulos". 

Dans cet épisode d' Inforisque, nous recevons Grégory Kapuscinski, manager chez Fullmark, entreprise leader dans le développement de culture sécurité des entreprises. Ce webinaire est dédié à vous présenter la nouvelle méthode pour accompagner efficacement les entreprises dans le renforcement de leur Culture Sécurité de façon structurée et sur le long terme. Son nom ? SMART-SAFETY . Depuis 40 ans, grâce à sa méthode exclusive SMART-Safety, Fullmark aide les entreprises à renforcer leur niveau de culture sécurité. La force de Fullmark est de s'appuyer sur la responsabilisation et la participation active des employés, des managers et de la direction. SMART-Safety est la première méthode qui fait le lien entre le fonctionnement de notre cerveau (neurosciences) et la prévention et la sécurité au travail afin d'améliorer votre culture sécurité. Aujourd'hui, Fullmark renforce encore son approche SMART-Safety qui passe en version 2.0 ! Ce webinaire sera l'occasion de présenter les nouveautés de cette méthode qui ne cesse de remporter des succès auprès des entreprises.

Feijóo ha estado en un foro de empresarios catalanes en Barcelona, como siempre, pero las palabras que pronunció esta vez fueron asombrosas. ¿Cómo puede decir que respeta a Puigdemont, cuando no solamente es un fuera de la ley sino el líder de una ideología infamante? Es el líder de la oposición, sin el incentivo para gobernar que sí tiene Sánchez, el que ha practicado el blanqueo más eficaz de los delincuentes nacionalistas. Le gusta, como decía Kapuscinski antes de convertirse en un buen hombre, fijarse en las esquinas cuando se apagan los focos, y así habló de los policías que defendieron la democracia el 1 de octubre de 2017. No cabe metáfora mayor del putrefacto estado moral de la política española que la prohibición de sus superiores civiles de recoger el premio de la Asociación por la Tolerancia. También comentó los tuits con el que el periodista Manuel Ansede quiso explicar el bulo de los 300.000 bebés, en los que solo salen noticias de El País para dejar claro que ellos nunca lo creyeron. Hombre, hombre. ¡Quién, si no, dio más alas a los “bebés robados del franquismo” que el prevaricador en jefe Garzón y su periódico! Hablando de bebés, insistió en la necesidad de ver las imágenes de los decapitados en Israel, lo que casi hizo violar a Santos su contrato. El modo de matar de los terroristas, llevando la muerte a extremos incompatibles con el ser humano, impone ver las pruebas, sostiene. Un modo de matar al parecer influenciado por la droga, algo que prefieren ignorar los bienintencionados. Tuvo palabras para Camps, ahora que la última de las nueve causas –todas sobreseídas–ha quedado vista para sentencia, y para Manolo Vázquez Montalbán, veinte años después de su muerte: Los pájaros de Bangkok resiste la osadía de la relectura. Y fue así que Espada yiró. See omnystudio.com/listener for privacy information.

I 1795 rejser den skotske læge Mungo Park til Vestafrika for at kortlægge den sagnomspundne flod, Nigeren. Park rejste alene med proviant til et par dage, en lommesekstant, kompas og paraply. Overalt mødte han slaveri, krig og modgang, og til sidst måtte han vende om. 10 år senere rejste Park tilbage. Alle hans ekspeditionsmedlemmer omkom, og selv mødte han sin skæbne, formentlig under kamp, på Nigeren. Park blev med tiden en myte, og hans dagbog betragtes af mange i dag som en af verdenshistoriens vigtigste rejseerindringer. Park har tjent som inspiration til store forfattere som Hemingway, Joseph Conrad og Kapuscinski. Vært: Bjørn Harvig. Medvirkende: Jesper Kurt Nielsen, historiker, museumsinspektør på Nationalmuseet og forfatter til en lang række af biografier om ekspeditionshistorie. Jesper har selv forsøgt at rejse ned af Niger Floden, og så har han besøgt mange af de steder, hvor Mungo Park i sin tid opholdt sig. Redaktør: Rikke Caroline Carlsen. Maleri er af Mungo Park: Scottish Borders Council.

I 1795 rejser den skotske læge Mungo Park til Vestafrika for at kortlægge den sagnomspundne flod, Nigeren. Park rejste alene med proviant til et par dage, en lommesekstant, kompas og paraply. Overalt mødte han slaveri, krig og modgang, og til sidst måtte han vende om. 10 år senere rejste Park tilbage. Alle hans ekspeditionsmedlemmer omkom, og selv mødte han sin skæbne, formentlig under kamp, på Nigeren. Park blev med tiden en myte, og hans dagbog betragtes af mange i dag som en af verdenshistoriens vigtigste rejseerindringer. Park har tjent som inspiration til store forfattere som Hemingway, Joseph Conrad og Kapuscinski.Vært: Bjørn Harvig. Medvirkende: Jesper Kurt Nielsen, historiker, museumsinspektør på Nationalmuseet og forfatter til en lang række af biografier om ekspeditionshistorie. Jesper har selv forsøgt at rejse ned af Niger Floden, og så har han besøgt mange af de steder, hvor Mungo Park i sin tid opholdt sig. Redaktør: Rikke Caroline Carlsen. Maleri er af Mungo Park: Scottish Borders Council.

The Storm Skiing Journal and Podcast is a reader-supported publication. To receive new posts and to support my work, please consider becoming a free or paid subscriber.WhoTim Cohee, President and General Manager of China Peak, California and President of California Mountain Resort CompanyRecorded onJune 19, 2023About China PeakClick here for a mountain stats overviewOwned by: California Mountain Resort CompanyLocated in: Lakeshore, CaliforniaYear founded: 1958Pass affiliations:* Cali Pass – Unlimited access* Indy Base Pass – 2 days, potential blackouts TBD* Indy+ Pass – 2 days, no blackouts* Powder Alliance – 2 days, potential blackouts TBDReciprocal partners: None (Cali Pass includes Powder Alliance + unlimited access to Mountain High and Dodge Ridge)Closest neighboring ski areas: Badger Pass (2 hours, 45 minutes), Dodge Ridge (4 hours, 1 minute)Base elevation: 7,030 feetSummit elevation: 8,709 feetVertical drop: 1,679 feetSkiable Acres: 1,200Average annual snowfall: 300 inchesTrail count: 54 Lift count: 11 lifts (2 quads, 4 triples, 1 T-bar, 4 carpets) - Total includes Chair 6 upgrade from a double to a fixed-grip quad this summer; China Peak also plans to replace the Firebowl T-bar with a used quad from Taos in 2024 - view Lift Blog's inventory of China Peak's lift fleetWhy I interviewed himThe Storm Skiing Podcast is not yet four years old, but it is established enough to have hosted several repeat guests: Indy Pass founder Doug Fish (four appearances), Boyne Resorts CEO Stephen Kircher (three), Alterra chair Rusty Gregory (three), and snowsports columnist Shaun Sutner (two, with a third scheduled for November). Magic Mountain, Vermont President Geoff Hatheway and Berkshire East/Catamount owner Jon Schaefer have also appeared twice.What makes a good repeat guest? Many things. Fish, Kircher, and Gregory oversee rapidly changing and expansive portfolios whose evolutions shape the lift-served ski landscape as a whole. Hatheway and Schaefer guide small operations, but they are among the most original thinkers in skiing. Sutner brings deep experience and perspective to the layered New England ski scene.Tim Cohee fits into the Hatheway/Schaefer camp. Anyone who listened to my first podcast interview with him, in 2021, knows this. He brings a West Coast moxie and brashness to the rough-and-ruthless Sierras, tempered by the humbling realities of operating mountains in the fickle range over four-plus decades.The Storm, in general, is more interested in place over person. I don't seek out whacky characters or eccentrics. They may be captivating in an oddball way, but I need to find the individuals who actually make things happen, who, through will or persistence or luck or planning help shape our collective lift-served ski experience.Sometimes, however, you get both charisma and decision-making. Would I be running my second podcast focused on a mid-sized California ski area if it were owned and operated by someone else? Maybe. But probably not. At least not so soon. This is a hyper-regional mountain, isolated and hard to reach for anyone who doesn't live in or near Fresno. It's 65 miles and an hour and a half off the expressway – time that most SoCal drivers are going to use to keep moving north to Mammoth or Tahoe.But here we are, back in the parking lot at the end of highway 168, for the second time in two years. You'll understand why once you click “play.”    What we talked aboutChina Peak's record-smashing snowfall this past season; when big snow equals big problems; how running Kirkwood prepared Cohee for a huge 2022-23 at China Peak; weathering nine droughts in 11 seasons; selling the ski area to California Mountain Resorts Company; Karl Kapuscinski, “mountain guy”; the Cali Pass; “I wish I was partners with Karl 10 years ago”; doing your best work in your ‘60s; “there's no better investment company in the country in the ski business than Invision Capital”; the long-term potential for California Mountain Resort Company (CMRC) to by more ski areas; potential for Powder Alliance to morph into a revenue-generating pass; Doug Fish and the Indy Pass; whether Powder Alliance could expand outside of the West in North America; how Epic and Ikon have lifted small ski areas; how China Peak works together with Dodge Ridge and Mountain High as a collective; how Covid supercharged China Peak's business; why Ross Blackburn bailed out China Peak; the “smartest guy ever in the American ski industry”; why China Peak finally invested in a real snowmaking system and what happened when it did; this summer's Canyon lift upgrade; where a detachable lift could fit at China Peak and what sort of lift that could be; “Karl and I are passionate about mirroring as much of what the big resorts do as we can”; a Firebowl lift upgrade; another lift upgrade for Dodge Ridge; thinking through Lift 1 upgrades; why China Peak removed the Dynamite/old Buckhorn lift; why the mountain changed the name of the Exhibition lift to “Buckhorn”; “China Peak would probably be the fifth or sixth best ski area in Lake Tahoe if it was up there”; reaching for 200,000 skier visits; the problem with an East Bowl lift; why China Peak terrain expansion is unlikely; “you can put 5,500 people at China Peak and it will gobble them up”; the ski area that CMRC is trying to buy next; and why Cohee changed the name back to “China Peak” in 2010.Why I thought that now was a good time for this interviewChina Peak is making all kinds of moves lately:* After staggering along on a primitive snowmaking system for decades, China Peak finally installed a modern network in 2021. Following nine droughts in 11 seasons, this seemed like the only route to survival. Only, it hasn't stopped snowing since. China Peak obliterated its all-time snowfall record during the 2022-23 ski season, piling up 701 inches from November to May.* In December, Cohee sold China Peak to Invision Capital and Karl Kapuscinski, an enterprise that has now reformulated as “California Mountain Resort Company” (CMRC). It was an unexpected move that continued the rollup of North America's ski industry into conglomerates large and small, lumping China Peak in with new sister resorts Mountain High and Dodge Ridge.* In February, CMRC introduced the “Cali Pass” for the 2023-24 ski season. Renewing passholders could lock in unlimited access to Mountain High, Dodge Ridge, and China Peak for $599 ($649 for new customers). The pass, which currently runs $699, also includes Powder Alliance benefits: three days each at 19 other ski areas, including Sierra-at-Tahoe. All three ski areas continue to sell single-mountain passes, which debuted at $499/$449 renewal at China Peak (now $549), and $549/$499 renewal at Mountain High and Dodge Ridge (now $599). The Cali Pass is one of a growing number of regional ski passes that deliver multi-mountain access outside of the Epkon ecosystem.* One of the 62 lift installations rising across North America this summer is at China Peak, where Jackson Hole's old Thunder fixed-grip quad is replacing a Riblet double on the Canyon line. Cohee discusses a second lift upgrade for next summer, for the long-defunct Firebowl T-bar.* China Peak still relies entirely on a fixed-grip lift fleet. This could change as CMRC looks to retool its portfolio for skiing's high-speed age. That could mean big changes for Lift 1, Summit, which is currently a fixed-grip triple. Cohee thinks an upgrade to a high-speed six on that line could be among the most consequential lift replacements in the history of California skiing.What I got wrongI didn't get this wrong, necessarily, but I wanted to make a note about Ski Cooper and the Powder Alliance. Cohee and I spoke on June 19 – Ski Cooper announced that it had joined the Powder Alliance on June 30. Otherwise, I certainly would have asked him about it during our Powder Alliance discussion.Cohee and I talked through the coming lift upgrade at Dodge Ridge on the fly. We settled on a likely upgrade to Lift 5, but the resort is in fact upgrading Lift 6, from a Riblet double to a quad, for the 2024-25 ski season:Why you should ski China PeakIt's hard to contemplate how a ski area can be both at the ass-end of the road and in the most populous state in the nation. But that's China Peak: an hour and a half dead east of Fresno, at the terminus of a road that just can't quite contemplate going any deeper into the mountains. Mammoth, 28 miles away as the bird flies, is a six-and-a-half-hour drive.You should go anyway. “We don't even have a line on a triple chair,” Cohee tells me of China Peak's Summit Lift, the mountain's only top-to-bottom chair. “There's no way you can stand in line 10 minutes. It's not possible. Most of the time it's two or three minutes on a fixed triple chair.” So, no one's there, and you get a big mountain. Cohee explains: “People that have come there, that have never been there, are like, ‘how can there be a 1,700-vertical-foot mountain, fall-line skiing, steeps, long runs, fall-line runs, fantastic grooming, and all the frills, and I've never heard of it?' And I said, ‘because it's not in your market.'”Find me something more appealing than a 1,700-vertical-foot mountain with no liftlines. Sure, you're riding a fixed-grip lift to the top, but I'll take no line on a slow lift over a long line on a fast lift any day. And once they drop that sixer in there? Dang.Podcast NotesOn Karl Kapuscinski and California Mountain Resorts CompanyCohee and I talk extensively about Karl Kapuscinski, the CEO of CMRC and longtime owner of Mountain High. Kapuscinski joined me on the podcast last June (prior to the China Peak purchase), and we went deep on long-term plans at Mountain High and Dodge Ridge.On putting a lift on hike-to terrain in Telluride and TaosCohee referenced the contentious history of stringing chairlifts into what had traditionally been hike-to terrain. His examples were Taos and Telluride. Taos ran a 1,095-vertical-foot triple chair up Kachina Peak in 2014, delivering easy mass access to what had been revered hike-to terrain since the resort's earliest days. Note the lift-less Kachina Peak far looker's left on this 2012 trailmap:And here's Taos today (the mountain is replacing Lift 4, a fixed-grip quad, with a high-speed detach quad this summer - that lift is being split between China Peak and Dodge Ridge for the 2024 upgrade noted above; Taos will also upgrade Pioneer from a used Yan triple to a new Leitner-Poma triple this summer):The Telluride access issue was more complex, and was only tangentially related to the Revelation lift, which the resort installed on the backside in 2008. That lift made it slightly easier to access the Bear Creek terrain, which Powder characterized in 2014 as “a sprawling, steep, chute-choked drainage” and “some of the best lift-accessed backcountry in the country.” More:In 2000, skiers convinced the Forest Service to put in access points on Palmyra Peak at the top of the Gold Hill Chutes. The backcountry gates were also part of a terrain expansion in the resort. Local skiers thought the problem was solved, but the debate didn't end there. Ten years later, in December 2010, they closed the gates again due to complaints from a Bear Creek landowner. There are private inholdings in the Forest Service land in the canyon, and those landowners didn't want skiers cutting through their property.Read the rest to see how the problem sorted out. And here's the Telluride trailmap for reference:On Janek KunczynskiCohee referenced a conversation he'd had with “Yan Kunczynski,” saying that, “obviously he had his issues.” If it's not obvious to the listener, here's what he was talking about: Kuncyznski founded Yan chairlifts in 1965. They were sound lifts, and the company built hundreds, many of which are still in operation today. However. Yan's high-speed lifts turned out to be death traps. Two people died in a 1985 accident at Keystone. A 9-year-old died in a 1993 accident at Sierra-at-Tahoe (then known as Sierra Ski Ranch). Two more died at Whistler in 1995. This is why all three detachable quads at Sierra-at-Tahoe date to 1996 – the mountain ripped out all three Yan machines following the accident, even though the oldest dated only to 1989.Several Yan high-speed detachables still run, but they have been heavily modified and retrofit. Superstar Express at Killington, for example, was “retrofitted with new Poma grips and sheaves as well as terminal modifications in 1994,” according to Lift Blog. In total, 15 ski areas, including Sun Valley, Schweitzer, Mount Snow, Mammoth, and Palisades Tahoe spent millions upgrading or replacing Yan detachable quads. The company ceased operations in 2001.The Storm explores the world of lift-served skiing year-round. Join us.The Storm publishes year-round, and guarantees 100 articles per year. This is article 57/100 in 2023, and number 443 since launching on Oct. 13, 2019. Want to send feedback? Reply to this email and I will answer (unless you sound insane, or, more likely, I just get busy). You can also email skiing@substack.com. Get full access to The Storm Skiing Journal and Podcast at www.stormskiing.com/subscribe

Od "Cesarza" zaczęła się wielka międzynarodowa kariera Ryszarda Kapuścińskiego. Czy z tej książki dowiemy się dużo o Etiopii? Nie bardzo. A o samym Hajle Selassje? Tym bardziej nie. Czy jest więc czytać Kapuścińskiego? Oczywiscie! Przeczytałem bliższą prawdzie biografię jednego z najbardziej fascynujących władców świata, uznawanego za Mesjasza przez rastafarian, króla królów, "strasznego pana". W dzisiejszym odcinku opowiem oczywiscie nie tylko o Hajle Sellasje. Będa też małpy, pierwsi homo, dwa słowa o wojnie i pokoju, wycieczka do skalnych kościołów Lalibeli, pochylimy się nawet nad problemem przykościelnych lasów w Etiopii. Z tego odcinka dowiesz się też, czym jest ethio-jazz, ile kościołów jest w Polsce, a ile zagranicznych baz wojskowych w Dżibuti.⭕️ ZOSTAŃ NASZYM PATRONEM: https://patronite.pl/dobrapodroz⭕️ YouTube:Subskrybuj nasz kanał!⭕️‍ Social media:Instagram: instagram.com/dobra_podroz/ Facebook: facebook.com/tudobrapodroz/

In this episode, I spoke with Jess Japuscinski-Evans about sex on premesis access, what's it like to be queer and disabled, public transport, Activism, allyship, emerging and elders in the arts space, disability-related humour, bringing together the physical disability and psycho-social disability communities, and much more.  Content note for ableism – please take care as … Continue reading "(Un)marginalised: S2, E3 with Jess Kapuscinski-Evans "

En esta edición de Cuento Contigo, mi estimado Victor Ávila Lázaro, una institución en lo que respecta al mundo de la competición en general y al TT de la Isla de Man en particular, te cuenta su viaje hasta llegar al lugar. Luego te da algo de información por si te quieres acercar al lugar. Carlos Caggiani continúa su aventura junto a Manuel, esta vez en San Francisco, allí consiguen un trabajo que les permitirá continuar viaje por este vasto país que es EE.UU Finalmente mi adorado Ryszard Kapuscinski, repite en el programa y repite continente. Un viaje en autobús a Cumasi, le permite palpar la vida del habitante de Ghana, se mete en su piel y observa con ojo crítico los cambios que se están produciendo en el país una vez descolonizado. Música: Maldita dulzura cover: No hablan del membrillo. Vetusta Morla sabe hacer canciones románticas sin que se te piquen las muelas. All along the wachtower cover: Jimi Hendrix, otro que murió joven después de una borrachera de órdago. La tienda donde compraba las guitarras quebró después de su muerte. Living on a prayer cover: Cuando a Bon Jovi parecía que le hacía falta una ducha. ¿Te acuerdas de la bufanda?, me da dentera pensar en ella. It´s no good cover: Depeche Mode. La carta de un fan pirado que recibió David Gahan. ¿A que parece una canción de amor y devoción? Pues no. Lovefool cover: The cardigans. Les gusta hacerse los suecos y la Nina, igual te derrite con esta melodía que se lanza a conducir en plan kamikaze por una autopista americana.

Euskal kronista, kazetari eta bidaiari nabarmenetako bat da Ander Izagirre. Munduko bazter urrunetan egon da istorio bila: Australian, Patagonian, Ukrainan eta gure herrian bertan. Distantzia ezinbestekoa da istorio bat ondo kontatzeko, baina, bere hitzetan distantzia hori ez da kilometrotan neurtzen, harriduraz edo jakinminaz baino. Kapuscinski saria jaso berri du "Potosí" liburuagatik eta bere etxeko ateak zabaldu dizkigu.

Euskal kronista, kazetari eta bidaiari nabarmenetako bat da Ander Izagirre. Munduko bazter urrunetan egon da istorio bila: Australian, Patagonian, Ukrainan eta gure herrian bertan. Distantzia ezinbestekoa da istorio bat ondo kontatzeko, baina, bere hitzetan distantzia hori ez da kilometrotan neurtzen, harriduraz edo jakinminaz baino. Kapuscinski saria jaso berri du "Potosí" liburuagatik eta bere etxeko ateak zabaldu dizkigu.

Euskal kronista, kazetari eta bidaiari nabarmenetako bat da Ander Izagirre. Munduko bazter urrunetan egon da istorio bila: Australian, Patagonian, Ukrainan eta gure herrian bertan. Distantzia ezinbestekoa da istorio bat ondo kontatzeko, baina, bere hitzetan distantzia hori ez da kilometrotan neurtzen, harriduraz edo jakinminaz baino. Kapuscinski saria jaso berri du "Potosí" liburuagatik eta bere etxeko ateak zabaldu dizkigu.

To support independent ski journalism, please consider becoming a free or paid subscriber. Paid subscribers receive thousands of extra words of content each month, plus all podcasts three days before free subscribers.WhoKarl Kapuscinski, President and CEO of Mountain High and Dodge Ridge, CaliforniaRecorded onJune 6, 2022About Mountain HighClick here for a mountain stats overviewOwned by: Invision Capital and Karl KapuscinskiLocated in: Wrightwood, CaliforniaClosest neighboring ski areas: Mt. Waterman (45 minutes), Mt. Baldy (1 hour, 15 minutes – they’re only 8.4 miles apart as the crow flies, but 57.4 miles apart via road!), Snow Valley (1 hour, 25 minutes), Big Bear/Snow Summit (1 hour 40 minutes)Base elevation | summit elevation | vertical drop:West Resort: 7,000 feet | 8,000 feet | 1,000 feetEast Resort: 6,600 feet | 8,200 feet | 1,600 feetNorth Resort: 7,200 feet | 7,800 feet | 600 feetSkiable Acres: 290Average annual snowfall: 117 inchesNight skiing: North onlyTrail count: 60 (35% advanced, 40% intermediate, 25% beginner)West Resort: 34 (1 expert, 16 advanced, 12 intermediate, 5 beginner)East Resort: 16 trails (1 expert, 4 advanced, 7 intermediate, 4 beginner)North Resort: 10 trails (6 intermediate, 4 beginner)Lift count: 14 (2 high-speed quads, 2 fixed-grip quads, 3 triples, 4 doubles, 3 carpets - view Lift Blog’s inventory of Mountain High’s lift fleet)West Resort: 1 high-speed quad, 3 triples, 2 doubles, 2 carpetsEast Resort: 1 high-speed quad, 1 quad, 2 doubles, 1 carpetNorth Resort: 1 quadAbout Dodge RidgeClick here for a mountain stats overviewOwned by: Invision Capital and Karl KapuscinskiLocated in: Pinecrest, CaliforniaClosest neighboring ski areas: Bear Valley (2 hours, 6 minutes), June Mountain (2 hours, 24 minutes), Mammoth Mountain (2 hours, 37 minutes), Badger Pass (2 hours, 45 minutes), Kirkwood (2 hours 58 minutes)Base elevation: 6,600 feetSummit elevation: 8,200 feetVertical drop: 1,600 feetSkiable Acres: 862Average annual snowfall: 300 to 500 inchesNight skiing: NoTrail count: 67 (40% advanced, 40% intermediate, 20% beginner)Lift count: 12 (1 fixed-grip quad, 2 triples, 5 doubles [2 of these doubles - lifts 1 and 2 below, are making way for one triple chair for the 2022-23 ski season], 1 T-bar, 1 ropetow, 2 conveyors - view Lift Blog’s of inventory Dodge Ridge’s lift fleet)Why I interviewed himIn the Midwest of my youth, the calculus was simple: north, cold; south, warm. The only weather quirk was lake-effect snow, tumbling off Michigan and Superior in vast snowbelts west and north, and across that mysterious realm known as the UP. Altitude wasn’t a factor because there was no altitude. Iowa, Nebraska, the Dakotas get rounded up by the chortling masses reaching for a flatland target to ridicule, but they overlook Michigan by ignorance, or, if they’re Michiganders, denial and self-preservation. Midland County, where I grew up, is the flattest place I have ever seen, a forever plain that disguises itself in treed horizons.  It was California that alerted me to the notion that altitude could override latitude. It could snow in the south. You just had to get to the sky. The mountains went there. Humans have so overrun modern SoCal that it is easy to forget what an amazing natural monster it is: foreversummer – or at least foreverspring – on the coast. From the beach with bare feet in the sand you can see the mountains*, snow-capped and forbidding, impossible and amazing, thrusting Tolkien-ish over pulsing Los Angeles. Beyond that, deserts vast and inhospitable, stretching hundreds of miles toward the rest of America. Cross that wasteland to understand why California so often feels like a nation of its own – geologically, it may as well be.But what we care about here are those mountains. There is no reason that LA, America’s second-largest city, must have skiing. But it does. Big Bear and Snow Summit, Baldy and Waterman, Snow Valley and Mountain High. From the ocean, the land lurches skyward with astonishing speed. Mt. Waterman, 40 straightline miles from the coast, sits at 7,000 feet. Mt. Baldy, base elevation 6,500, is 52 miles. Snow Valley, 6,800 feet, 67 miles. Snow Summit, 6,965 feet, 74 miles. Big Bear, 73 miles, 7,104 feet. And Mountain High, seated between 6,600 and 7,200 feet, depending upon which parking lot you pull into on any given day, standing 52-ish miles from the ocean.And it snows. Not what-the-hell amounts. This isn’t Tahoe. But enough that, 98 years ago, someone said “well by gum we ought to be snowskiing on these here hills” (in my head, everyone in the past either talks like Yosemite Sam or Winston Churchill), and set up a snowskiing operation at Mountain High. The ski areas of Southern California are not, like the Poconos or the mountains of the Southeast, the products of technology, of machines providing snow where nature provided hills and cold. Mountain High is the fourth-oldest ski area in the country, opened in 1924. Snow Valley opened in 1937. Waterman in ‘42. Big Bear in ‘46. Baldy and Snow Summit in ‘52. From a technology point of view, 1924 may as well have been a different planet. Electricity was this newfangled thing. Forget about snowmaking, or even chairlifts. I’m almost positive dudes must have been up there in top hats and bowties. And indeed here’s a photo of a fellow rocking a kerchief while smoking his pipe:I’ve been processing this for decades, and it still amazes me: there is skiing in Southern California. Of the many geological and geographic wonders packed into our sprawling continent, the mountains-looming-over-the-seaside-city phenomenon remains one of the most stunning in its asymmetric, improbable glory.And here, in the clouds, dwells Mountain High. Once, this complex was three competing ski areas, fighting it out for families scaling the mountains in rear-wheel drive Buicks and skiing in peacoats. Everything is different now. Those three ski areas – Blue Ridge (West), Holiday Hill (East), and Table Mountain ne Sunlight (North) – are still three separate ski areas, but they operate as one. The cars are better, the gear is better. Vapers and backpack speakers rule the day (Though were I to spy a chap swiveling downslope with poles tucked underarm while puffing on a pipe, I daresay I would invite the old swell to a game of backgammon and a bottle of my finest mead [and there’s the Churchill]). Somewhere along the way, Mountain High installed chairlifts, and then, snowmaking. But despite all this change, a century on, there is still skiing in Southern California. And what a marvelous fact that is.*“on a clear day,” one must always addWhat we talked aboutThe 2021-22 ski season at Mountain High and Dodge Ridge; a record broken at Dodge Ridge; growing up at Ascutney, Vermont; ascending the ranks to the top of Mountain High; Ascutney’s disadvantages compared to the rest of Vermont; how three once-separate ski areas united to form the modern Mountain High; the novel big-business prospects of “snow play” zones at the base of high-altitude urban-adjacent ski areas; why snow play is “drought-resistant”; Mountain High’s snowmaking source, limitations, technology and potential; the incredible efficiency of modern snowmaking; undeveloped land within Mountain High’s permit area and whether we could see expansion anytime soon; the possibility of connecting Mountain High East and West, and whether that would be done through lifts or skiing; the mountain-to-mountain connection we’re most likely to see; humoring me on the could-we-connect-North-to-East-and-West-with-a-gondola question; the most likely next lift upgrade at Mountain High and what it would take to make it happen; whether we could ever see Mountain High North expand lifts back down into the bowl where trails ran at the old Sunrise ski area; the cultural importance of night skiing and why it’s unlikely to ever expand beyond its current footprint; why Kapuscinski purchased Dodge Ridge last year; how Dodge Ridge is “very culturally different” from Mountain High; the amazing percentage of Dodge Ridge skiers that also have an Epic or Ikon pass; a long-term vision for Dodge Ridge; replacing chair 1 and 2 with a single lift this summer, and how the new alignment will enhance the experience for beginners; how much money the ski area is saving by putting in a new lift rather than a used one; possible alignments for high-speed lifts at Dodge Ridge; what a high-speed lift will run you these days; thoughts on Lift 8; the big expansion opportunities at Dodge Ridge and what sort of terrain skiers would find there; the differences between running a ski area that relies heavily on snowmaking and one that doesn’t; Dodge Ridge’s nascent snowmaking system; whether the ski area could ever get night skiing; reciprocity between Dodge Ridge and Mountain High season passes; the Saturday problem; the number of season passes each mountain sells; an estimate of Ikon Pass sales in Southern California; forming the Powder Alliance; and whether the ski areas are considering joining the Indy Pass.   Why I thought that now was a good time for this interviewKapuscinski has been the king of Mountain High for decades, taking the CEO job in the mid-90s and eventually buying out his partners to take full control of the resort. He gradually grew the place, and in 2004 purchased nearby Sunrise, now Mountain High North, in what was essentially – as he tells me in the interview – an estate sale.That may have been practice for what came last summer, when Kapuscinski purchased big and snowy Dodge Ridge from Frank and Sally Helm, who had run the joint for 45 years.“I’d had my eye on Dodge Ridge for quite some time,” Kapuscinski tells me in the interview. “It was an area that I knew probably wouldn’t draw a ton of interest from the bigger ski companies. There’s not a lot of those areas that are well-positioned, where they still have a fair amount of upside, but aren’t going to get gobbled up by the bigger ski companies.”Dodge Ridge is one of a series of larger-than-you’d-think ski areas – Bear Valley and China Peak are the others – that hangs off the west side of the Sierras, in an awkward limbo that’s invisible to Epic- and Ikon-wielding skiers racing off to Mammoth and Tahoe. It’s a bit of a time machine, a fixed-grip redoubt that lacks material amounts of snowmaking and is seated, in a very un-California way, far from a large city or interstate. But it has terrain, room to expand, and 300-plus inches of snow per season. That’s plenty to work with.With a full season of operations behind him, I figured it was a good time to check in with Kapuscinski to see where Dodge Ridge was sitting and where he planned to take it, and how the ski area may work with Mountain High – six hours away – to form a little in-state ski network. He has plenty of ideas, particularly when it comes to blowing out the lift fleet. Dodge Ridge skiers tired of the 10-minute ride up Lift 7 are going to like where Kapuscinski’s head is at with an upgrade. Things are already starting to happen: this summer, Chairs 1 and 2 are making way for a used-but-rebuilt replacement, and the resort has, for the first time, the whispers of a snowmaking system.With skier visits up across the country and multi-mountain passes opening the state’s resorts to a new generation of skiers, this is an exciting time for California skiing. Kapuscinski is, and will continue for some time to be, an important part of the whole scene.Questions I wish I’d askedGiven that Kapuscinski ran Stevens Pass for many years, I ought to have asked him about Vail’s struggles up in Washington this past season. There was enough, however, to talk about with his two ski areas, and that seemed like the better place to focus. I also neglected to ask which runs, in particular, Kapuscinski had in mind for Dodge Ridge trail improvements when he mentioned that as a priority.What I got wrongThis isn’t really something I got wrong so much as something I didn’t explain properly – when I mentioned Loon’s base-to-base railroad connection, I commented that it “would never get environmental approval” in California. The reason why is that this is an old-fashioned steam train with an exhaust pipe that would embarrass the Onceler:I’m sure it’s grandfathered in in New Hampshire as some sort of tourist novelty, but any base-to-base transit between Mountain High East and West would have to, um, not run on wood. Not that they would propose it, but that explains my remark in the podcast.Why you should ski Mountain High and Dodge RidgeThere was a moment, before I turned against it, when I was in thrall to U.S. America’s car-first notion of civilization-building. Dropping out of the high desert after a cross-country roadtrip my buddy Ron and I found Los Angeles and its spectacular network of freeways. For days we explored, Midwest teenagers awestruck and eager, zippering through staggered herds of Hondas and BMWs in a beat-up GMC pickup with a topper and a brand-new transmission we’d acquired after a mid-night breakdown in Victorville*. What was this magical realm, sandwiched between sparkling ocean and spectacular mountains, with its Beach Brah vibe and its bristling subtext of hustle and ambition? City-strong, nature-adjacent, nearly rainless with moderate coastal temps, it struck me as a sort of American Utopia, everything great about the nation organized into a self-contained realm.It was the skiing, as mentioned above, that most fascinated me. Access to winter without the doldrums of winter, the ice and the wind, the endless months in jackets and boots, the extra 20 minutes in the morning to warm and de-ice the car and clear it of snow. While my infatuation with Southern California freeway culture would not last the week – shattered in a four-hour dead stop southbound on the 5 while the authorities tended to an overturned and fire-blackened vehicle – my belief in the awesomeness of its top-of-the-world skiing never abated. Most of America’s warm-weather cities – Miami, Houston, Dallas – are considerable journeys from easy turns. Not Los Angeles. There are a half dozen choices, right there. Vertical drops up to 2,000 feet. Glades aplenty and skiing into May when the snow comes. Parks, nights, whatever you want. I’m not saying it’s Mammoth. But I’m saying that it’s right goddamn there, and that’s pretty incredible.I never did move to Los Angeles, or anywhere in California. But if I had, I imagine I’d treat that halo of resilient little SoCal ski areas the same way I treat Mountain Creek now – as my local to notch turns between my runs farther north. The season passes are not expensive – Snow Valley’s is just $329 and grants you the option of a discounted Indy Pass add-on. Baldy and Mountain High run $499. Big Bear and Snow Summit are, of course, on the Ikon Pass, and I suppose that’s become the default for so many Southern California residents as a result. But Mountain High remains compelling – North is a beginner’s paradise, completely free of Radbrahs. West is a parks and night-skiing haven. East is the more traditional trails-and-glades option. I guess many people in Southern California simply choose none-of-the-above and wait out winter between trips to Tahoe and Salt Lake. Which, OK. But, I don’t know man, if there’s turns to be had, I’m taking them.Dodge Ridge is a whole different thing. How, exactly, does a mountain sandwiched between Tahoe and Mammoth stand out? Well, by not being Tahoe or Mammoth. The terrain gets plenty of snow. The mountain is big enough. It’s a good place to hide out, especially from high-speed lift snobs with the patience of a fruit fly, who act as though a 10-minute lift ride were the equivalent of waterboarding.Kapuscinski seems committed to changing that and upgrading the rusty lift fleet, but the mountain will always be a smaller alternative to California’s ski resort royalty. He told me in the interview that an amazing percentage of Dodge Ridge passholders also have an Epic or Ikon Pass. For them, Dodge Ridge is where they go when they can’t – or don’t want to – go to the chest-beaters. It is, as Kapuscinski says, “a multi-generational mountain.” Meaning, for a lot of people, it’s home.*To this day (this was 1996), my buddy is convinced that it was my insistence to reroute off I-70 and up US 6 in Colorado that strained the transmission to its breaking point later in the journey. He’s probably right, but I really, you know, NEEDED, to drive past Arapahoe Basin.More Mountain HighIn our interview, Kapuscinski mentioned mothballed plans for a gondola to connect the resort to lower-altitude terrain, which would have eliminated the need for “mountain driving.” I couldn’t find any of these old plans – if you have any materials on this, please send them over.I had a lot of fun poking around in the archives for trailmaps to Mountain High’s predecessor resorts. Here are a few:Table Mountain/Sunlight (now Mountain High North)Poma #1 in this 1970 trailmap of Table Mountain runs in the approximate line of the modern-day Sunlight quad at Mountain High North. Lift service is now restricted to the top portion of the mountain, and Poma #3 on this map stretches down into a bowl that is just a wide-open snowfield on the current trailmap. Holiday Hill (now Mountain High East)It’s hard to make out the modern hill in this map from 1976.In this version, it’s easier to recognize the basic footprint of modern-day Mountain High East. I’m not entirely confident on the date here, as skimap.org suggests this is from 1980, and some sources indicate that the resort merged with its neighbor in 1979.Mountain High WestI couldn’t find any trailmaps of Blue Ridge, as West was originally known. But this 1978 map of the ski area is pretty cool. You can see the outline of modern Mountain High West here: Chairlift #2 here runs along the approximate line of modern-day Lift 6, Exhibition. The resort long ago abandoned the Wild West-themed trailnames, but, for context, “Calamity Jane” is “Calamity” at the modern ski area.This podcast hit paid subscribers’ inboxes on June 10. Free subscribers got it on June 13. To receive future pods as soon as they’re live, consider an upgrade.The Storm publishes year-round, and guarantees 100 articles per year. This is article 63/100 in 2022, and number 309 since launching on Oct. 13, 2019. Want to send feedback? Reply to this email and I will answer (unless you sound insane). You can also email skiing@substack.com. Get full access to The Storm Skiing Journal and Podcast at www.stormskiing.com/subscribe

Did you know there was such a thing as Behavioral Health Urgent Care? Listen to all the great offerings from Common Ground of Birmingham, which has been assisting in crisis management for more than 50 years. Watch the video version here.https://www.youtube.com/watch?v=p_qWbL9M3qA

Boliviako meatzariei buruz idatzitako liburuagatik Kapuscinski saria jaso du Polonian. ...

An article in Scientific American bringing a science and technology studies lens to Genetically Modified Organisms, provoked louder than normal responses from the pro biotech crowd. What can we learn from the exchange? Dr Andrew Flachs, Associate Professor of Anthropology at Purdue University, studied the role of seeds on farmer livelihoods in rural India as part of his book, Cultivating Knowledge. We discuss the arguments of the article and its malcontents to try and reach a broader understanding of what this debate is really about. Episode Links Andrew Flachs personal website. On Twitter Cultivating Knowledge: Biotechnology, Sustainability, and the Human Cost of Cotton Capitalism in India, By Andrew Flachs. How Biotech Crops Can Crash and Still Never Fail, by Aniket Aga and Maywa Montenegro de Wit, Scientific American. Is Biotechnology Just New Colonialism? Talking Biotech Podcast, Dr. Kevin Folta. 'Woke' Scientific American Goes Anti-GMO, American Council on Science and Health, Cameron English. Whose Science? Whose Knowledge? Sandra Harding. A History of the World in Seven Cheap Things, Jason Moore and Raj Patel. Capitalism in the Web of Life: Ecology and the Accumulation of Capital, Jason Moore Works of Sidney Mintz. R. Vasavi's work on the Green Revolution: Harbingers of Rain: Land and life in South Asia. Shadow Space: Suicides and the Predicament of Rural India. Paul Robbins' contributions to the Intended Consequences Rock, J. (2019). “We are not starving:” challenging genetically modified seeds and development in Ghana. Culture, Agriculture, Food and Environment, 41(1), 15-23. Dowd-Uribe, B. (2014). Engineering yields and inequality? How institutions and agro-ecology shape Bt cotton outcomes in Burkina Faso. Geoforum, 53, 161-171. Andrew Flachs and Paul Richards on the role of performance on agricultural systems. Indian millet hunger reduction program. Learning to Love G.M.O.s, by Jennifer Kahn, The New York Times Montenegro de Wit, M., Kapuscinski, A. R., & Fitting, E. (2020). Democratizing CRISPR? Stories, practices, and politics of science and governance on the agricultural gene editing frontier. Elementa: Science of the Anthropocene, 8. Genetically Modified Democracy, by Aniket Aga. Freedom Farmers: Agricultural Resilience and the Black Freedom Movement Researchers can restore the American chestnut through genetic engineering. But at what cost? The Counter   Full interview transcript available at adam.calo.substack.com Music: Kilkerrin by Blue Dot Sessions (www.sessions.blue), Creative Commons license Attribution-NonCommercial 4.0 International (CC BY-NC 4.0)

The Aside Podcasts are a free resource supported by Drama Victoria - Australia's oldest Drama Association In this episode of The Aside, we talk with Jess Kapuscinski-Evans about drama education and her work as an artist and disability activist. We hear Jess' story and discuss the power of telling, sharing, and presenting stories with a disability connection. The Waiting Room Arts Company http://thewaitingroomartsco.blogspot.com/ Bearbrass Asylum Orchestra http://www.bearbrassasylumorchestra.com/ Please feel free to email asidepodcast@outlook.com to ask a question. We will try and answer on a future podcast.

Nella scia di Chatwin e di Kapuscinski, Paolo Rumiz si è riappropriato della tradizione del viaggio come forma di ritmo letterario; il rapporto fra andatura e narrazione spiega come ogni viaggio abbia il suo linguaggio. Il viaggio diventa un'esplorazione geografica per raccontare la storia, ma anche un pellegrinaggio nelle solitudini fisiche ed esistenziali della gente. Nasce così il racconto dell'identità, spesso mutevole, delle persone e delle loro terre. A partire dall'esperienza dei suoi numerosi viaggi in Italia e all'estero, Paolo Rumiz spiega come la mente in viaggio crea ogni volta un linguaggio diverso per scovare l'anima profonda dei luoghi.

durée : 00:54:59 - Les Nuits de France Culture - par : Philippe Garbit, Albane Penaranda, Mathilde Wagman - Dans l'émission "Cause commune", Brice Couturier recevait, en 2003, Ryszard Kapuscinski, journaliste-écrivain polonais légendaire. - réalisation : Virginie Mourthé - invités : Ryszard Kapuscinski

From renowned journalist Ryszard Kapuscinski comes this intimate account of his years in the field, traveling for the first time beyond the Iron Curtain to India, China, Ethiopia, and other exotic locales. In the 1950s, Kapuscinski finished university in Poland and became a foreign correspondent, hoping to go abroad - perhaps to Czechoslovakia. Instead he was sent to India - the first stop on a decades-long tour of the world that took him from Iran to El Salvador and from Angola to Armenia. Revisiting his memories of traveling the globe with a copy of Herodotus's The Histories in tow, Kapuscinski describes his awakening to the intricacies and idiosyncrasies of new environments and how the words of the Greek historiographer helped shape his own view of an increasingly globalized world. Written with supreme eloquence and a constant eye to the global undercurrents that shaped the latter half of the 20th century, Travels with Herodotus is an exceptional chronicle of one man's journey across continents.

Miguel Venegas nos habla en La Cultureta del legado de Kapuscinski y su Guerra del Fútbol.

De Kapuscinski à Capuccino - Les folles rêveries de Nadine Monfils by Euradio

Monográfico sobre "El hombre que mató a Liberty Valance", de John Ford (1962). ¿El último gran Western? Hablamos de el asesinato —o no— de Liberty; de la lucha progreso y ley del más fuerte; del ferrocarril y la frontera; de bistecs y periodistas; de las mujeres que siempre ordenan nuestras vidas. Hablamos de cine y vida, valga la redundancia. Recomendaciones finales: "Territorio Comanche" y "Los barcos se pierden en tierra", de Arturo Pérez Reverte. "El día que murió Kapuscinski", de Ramón Lobo. "Estrella distante", de Roberto Bolaño. "Las palabras quedan", de César González-Ruano. Intervienen: Don Diego Álvarez, el Señor Despachito y Nacho Rozas (director). Control técnico: Marcos Machado.

Dans cet épisode de Kapuscinski à Cappuccino, nous poursuivons notre tour d’horizon de la littérature belge dédiées aux écrivaines francophones. Nous rencontrons Françoise Lalande, romancière, dramaturge et véritable rimbaldienne.

Javier Cañada, diseñador y socio del Instituto Tramontana, es una persona con muchas inquietudes y al que le gustan las cosas bien hechas. Con él hablamos sobre diseño para mejorar nuestro día a día, de por qué importan los detalles y de esas cosas que van a cambiar (o están cambiando) nuestro mundo y que nos van a hacer decir 'wow'. También charlamos sobre Antonia Font, Dieter Rams y Scarlett Johansson, sobre tarjetas de seguridad de los aviones, El Corte Inglés, Ulm, Cádiz y Kapuscinski. Como siempre, donde siempre: en el Hotel Jorge Juan. Pongan el cartel de 'No Molestar'.Notas del podcast:- Antonia Font - En s'estiu: https://open.spotify.com/track/5dpoGuFGb01syYB4ZXcgk8?si=Z2v0lb9qRvCetuuqgH_XRg - "La ilusión de la seguridad" - El Club de la Lucha: https://youtu.be/cho2GijKpBY - Instituto Tramontana: https://www.tramontana.net/ - Nebraska - Bruce Springsteen: https://open.spotify.com/album/6yskFQZNlLYhkchAxELHi6?si=60ZTf9qfSUeoKF0m6Vc_1A - Fatiga de videollamada: https://www.weforum.org/agenda/2020/05/zoom-fatigue-video-conferencing-coronavirus/ - Entre la utilidad y el deleite - Javier Cañada: https://youtu.be/-Z4NzUNY7To - Ébano - Ryszard Kapuscinski: https://www.anagrama-ed.es/autor/kapuscinski-ryszard-573 - En movimiento - Oliver Sacks: https://www.anagrama-ed.es/libro/argumentos/en-movimiento/9788433963956/A_492

durée : 00:54:59 - Les Nuits de France Culture - par : Philippe Garbit, Albane Penaranda, Mathilde Wagman - Dans l'émission "Cause commune", Brice Couturier recevait, en 2003, Ryszard Kapuscinski, journaliste-écrivain polonais légendaire. - réalisation : Virginie Mourthé - invités : Ryszard Kapuscinski

Bienvenidos todos a este episodio número 19 de Nosotros, el podcast de Lorena Arraiz Rodríguez. Nosotros es un punto de encuentro entre venezolanos para conocernos y reconocernos como parte de un todo. En esta ocasión tenemos un invitado muy especial: él es filósofo y Comunicador Social y ha construido una muy sólida carrera profesional basada -dicho por él mismo- en un pilar fiundamental: la pasión por lo que hace y eso, se nota. Estamos hablando de César Miguel Rondón, quien, para mí, representa la máxima del maestro Kapuscinski que dice: “para ser buen periodista, se necesita, primero que nada, ser buena persona”. César Miguel nos habla de sus primeros años en su México natal, su llegada a Venezuela, su infancia, su juventud, su familia, sus hijos… en definitiva, nos cuenta su historia. Sin más, vamos a escuchar este episodio número 19 de Nosotros, con César Miguel Rondón.

Nuevo episodio de VOLUMEN, un podcast de reseñas literarias. En esta emisión “Viajes con Heródoto” de Ryzard Kapuscinski TW @AnagramaEditor IG @anagramaeditor y “Angustia” de Renata Salecl TW e IG @edicionesgodot Voz y realización @mariancollante

En este quinto podcast, Fernando Fustaca te describe en un breve preludio lo que tienen que sufrir los motoristas en el norte de España. Cristina VT de “Te Cuento de Viajes” te habla de la jornada pasada en Sidney antes de comenzar un tour por la isla continente. Roberto Naveiras te cuenta la conversación que tuvo, con un joven en Delhi. Charly Sinewan inicia una nueva etapa de su viaje alrededor del mundo, esta vez desde Dakar. Finalmente, Richar Kapuscinski te relata su experiencia en un viaje en tren que lo lleva desde Dakar a Bamako. Asi que Relájate, ponte en modo escucha…….y disfruta del podcast.

Po przesłuchaniu tego odcinka dowiesz się:- Czy Imperium Ryszarda Kapuścińskiego jest ciekawe?- Jaki reportaż jest najlepszym przewodnikiem po Sankt Petersburgu?- Czy książki Mariusza Wilka są dobre na początek?- Czy książki Hugo Badera są wciągające?- Po którą książkę sięgnąć aby dowiedzieć się więcej o szamanizmie a po którą o buddyzmie w Rosji?- Które reportaże można sobie darować- Co ciekawego można przeczytać w “ Roblowce” Walerija Paniuszkina?O czym rozmawialiśmy w tym odcinku?00:00 - 01:16Wstęp.01:17 - 04:26O wyolbrzymianiu odmienności Rosji w książkach04:27 - 10:57Jaki środek transportu wybrać i czy zostać na chwilę w Irkucku?10:58 - 15:35“Imperium” Ryszard Kapuściński15:36 - 19:39“Wołoka” Mariusz Wilk19:40 - 23:33“Petersburg. Miasto snu” Joanna Czeczott23:34 - 29:41“Roblowka” Walerij Paniuszkin29:42 - 32:27“Przyszło nam tu żyć. Reportaże z Rosji” Jelena Kostiuczenko32:28 - 33:11Swiatłana Aleksijewicz33:12 - 35:06“Cztery zachodnie staruchy. Reportaż o duchach i szamanach” Jędrzej Morawieckioraz Bartosz Jastrzębski35:07 - 35:30“Milczący Lama. Buriacja na pograniczu światów” Albert Jawłowski35:31 - 36:33Pozostałe polecane książki36:34 - 37:00Kod promocyjny na wycieczkę nad Bajkał z Kubą37:01 - 37:51Zapowiedź kolejnej serii o strasznych państwach37:52 - 38:16ZakończenieKsiążki o których mówimy w podcaście: “Imperium” Ryszard Kapuściński“Wołoka” Mariusz Wilk“Petersburg. Miasto snu” Joanna Czeczott“Roblowka” Walerij Paniuszkin“Przyszło nam tu żyć. Reportaże z Rosji” Jelena Kostiuczenko“Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości” Swiatłana Aleksijewicz“Cztery zachodnie staruchy. Reportaż o duchach i szamanach” Jędrzej Morawieckioraz Bartosz Jastrzębski“Milczący Lama. Buriacja na pograniczu światów” Albert JawłowskiProstym sposobem na poznanie kraju, a w tym wypadku Rosji jest czytanie książek, a szczególnie reportażów. Daje to bardzo dużo gdy chcemy zrozumieć kraj w którym byliśmy lub będziemy. Przedstawiam więc Wam nas subiektywną listę najlepszych i najciekawszych książek o Rosji, które sprawią, że nie za wiele was zdziwi gdy się do niej wybierzecie.Dużo dobrych książek reportażowych znaleźć można w wydawnictwie Czarne, także dotyczących Rosji. Jednak ciężko na polskim rynku wydawniczym znaleźć pozycje, którym udało się uniknąć mitologizowania i egoztyzowania tego kraju. Niestety zazwyczaj autorzy koncentrują się na uwypukleniu różnic i podkreśleniu dziwności tego państwa.Na naszej liście staraliśmy się unikać książek z tego typu narracją. Ciekawe książki o Rosji nie tylko pokazują prawdziwe realia życia w tym kraju, ale także prowadzą nas przez problemy tego kraju oraz prawdziwe życie tych ludzi.Kuby ulubioną książką o Rosji jest “Imperium” Ryszarda Kapuścińskiego, który pokazuje całe ZSRR z lotu ptaka. Faworytem Kasi jest natomiast “Petersburg. Miasto snu” Joanny Czeczott. Zapraszamy do wysłuchania!Kasia i Kuba⭕️ 5% zniżki na wyjazd z Kubą nie tylko nad Bajkał otrzymasz wpisując kod: dobrapodroz https://www.misjatravel.pl/pielgrzymki/z-ekspertami/jakub-rybicki/⭕️ YouTube:Subskrybuj nasz kanał:http://bit.ly/subskrybuj_dobrapodroz⭕️‍ Po‍‍słuchaj naszych podcastów na:Spotify: https://spoti.fi/34c7C7yApple Podcast: https://apple.co/38sysvB⭕️‍ Social media:Instagram: https://www.instagram.com/dobra_podroz/Facebook: https://www.facebook.com/tudobrapodroz/

Tricia Kapuscinski talks about teachers as coaches, phone calls home, and how it's all worth it.

WHERE were you the first time you listened to this podcast? Did you feel like you were JOINing a SELECT GROUP BY doing so? Can you COUNT the times you've thought to yourself, "Wow. These guys are sometimes really unFILTERed?" On this episode, Pawel Kapuscinski from Analytics Pros (and the Burnley Football Club) sits down with the group to shout at them in all caps. Or, at least, to talk about SQL: where it fits in the analyst's toolbox, how it is a powerful and necessary complement to Python and R, and who's to blame for the existence of so many different flavors of the language. Give it a listen. That's an ORDER (BY?)! For complete show notes, including links to items mentioned in this episode and a transcript of the show, visit the show page.

Los contenidos de está semana en Viajando Despacio, varios cicloviajeros distintos. Tuvimos la suerte de coincidir en Madrid con Maty Amaya, un cicloturista argentino que lleva 5 años pedaleando y que compartió con nosotros un buen rato de charla. Recibimos también la visita de Josetxo de Un pájaro sin nido. Nos había tenido muy preocupados por su salud, tras una malaria que se le complico. Han tenido que parar su viaje por África y han regresado a España, Gorka y él. Su historia nos ha motivado a retomar un libro que habíamos leído y que os queríamos contar. Kazimierz Nowak que recorrió África entre 1931 y 1936. Cómo ha llegado su obra a nosotros ya es una historia en si misma, igual que la de Kapuscinski que podemos conocer ahora un poco mejor gracias a una película que podemos ver en los cines en España, Un día más con vida. El libro se titula “A pie y en bicicleta por el continente negro”, editado por Ediciones del Viento.

Los contenidos de está semana en Viajando Despacio, varios cicloviajeros distintos. Tuvimos la suerte de coincidir en Madrid con Maty Amaya, un cicloturista argentino que lleva 5 años pedaleando y que compartió con nosotros un buen rato de charla. Recibimos también la visita de Josetxo de Un pájaro sin nido. Nos había tenido muy preocupados por su salud, tras una malaria que se le complico. Han tenido que parar su viaje por África y han regresado a España, Gorka y él. Su historia nos ha motivado a retomar un libro que habíamos leído y que os queríamos contar. Kazimierz Nowak que recorrió África entre 1931 y 1936. Cómo ha llegado su obra a nosotros ya es una historia en si misma, igual que la de Kapuscinski que podemos conocer ahora un poco mejor gracias a una película que podemos ver en los cines en España, Un día más con vida. El libro se titula “A pie y en bicicleta por el continente negro”, editado por Ediciones del Viento.

Edição de 08 de Novembro 2018 - "Kapuscinski, Uma vida", de Artur Domoslawski

"The world is a book," said Augustine, "and those who do not travel read only one page." But what about books ABOUT traveling? Do they double the pleasure? Transport us to a different place? Inspire and enchant? Or are they more like a forced march through someone else's interminable photo album? Mike Palindrome, President of the Literature Supporters Club, joins us for a look at his literary journey to London and Stockholm, summer reading, and a draft of the greatest travel books of all time. Works and authors discussed include As You Like It by William Shakespeare, Shakespeare's Festive Comedy by C.L. Barber, Virginia Woolf, My Struggle by Karl Ove Knausgaard, The Magic Mountain by Thomas Mann, Bill Bryson, Herodotus, Rick Steves, Eat Pray Love, Under a Tuscan Sun, Lolita by Vladimir Nabokov, My Life in France by Julia Child, Invisible Cities and other works by Italo Calvino, The Travels of Marco Polo, Patricia Highsmith, James Joyce, Henry James, Martha Gellhorn, Ernest Hemingway, Another Day of Life by Kapuscinski, What Is the What by Dave Eggers, On the Road by Jack Kerouac, Berlin Stories by Christopher Isherwood, Roots by Alex Haley, Under the Tuscan Sun, A Sentimental Journey by Laurence Stern, the Let's Go series, the Lonely Planet series, Across Asia on the Cheap, Into the Wild and other works by Jon Krakauer, the Odyssey, Mark Twain, India: A Million Mutinies Now by V.S. Naipaul, Paul Theroux, A Room with a View, Kingsley Amis, Down and Out in Paris and London by George Orwell, The Way of the White Clouds by Lama Anagarika Govinda. Blasphemous! Hear the original discussion of Shakespeare's comedies in Episode 83 - Overrated! Top 10 Books You Don't Need To Read. Nabokov's Lolita gets a day in the sun in Episode 112 - The Novelist and the Witch Doctor - Unpacking Nabokov's Case Against Freud (with Joshua Ferris). A trip through Tibet? Reading Madame Bovary? Yes indeed. Hear the whole story in Episode 79 - Music that Melts the Stars - Madame Bovary by Gustave Flaubert.  Support the show at patreon.com/literature. Find out more at historyofliterature.com, jackewilson.com, or by following Jacke and Mike on Twitter at @thejackewilson and @literatureSC. Or send an email to jackewilsonauthor@gmail.com. Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices

t is not often that one gets to record a podcast that is part of a conversation that has lasted 10 years.   I spoke to Bombay based photographer Ritesh Uttamchandani. He is one of the first contemporary photographers whose work I became familiar with in 2007. For over 10 years we have spoken about photography and representation, ethics and aesthetics story  I asked Ritesh for five things that have influenced him and he gave me more :   In his own words   “1. Radio and our lack of tv, and then Doordarshan that exposed me to Indian Cinema, especially Hrishikesh Mukherjee. That whole phase of films about the indian middle class which was all based on small stories. Films like Saleem Langde, Pe Mat Ro and international stuff like Red Desert.   2. Family    3. Non-fiction writers like Gay Talese, Kapuscinski, John Mc Phee and recently Rohit Brijnath (sports writer)   4. Aarey Milk Colony   5. My mentor -  A Srinivas and  Soumitra Ghosh.   6. The White Viv. - Suchitra Vijayan

Staffan Heimerson har varit journalist i över 60 år och bevakat 35 krig men fick gå från Aftonbladet när han kritiserade Metoo och gjorde en liknelse med Sovjet under Stalin. När Staffan sätter sig ner med Cyril och Stig pratar de om vad som hände, de går de hårt åt hur Metoo hanterades journalistisk och slänger en hel del slevar åt mediechefer och debattklimatet i Sverige. Men de pratar självklart också om Staffan Heimersons långa karriär och de krig han har bevakat. Staffan berättar bland annat om sin vänskap med författaren Kapuscinski. Det och mycket mer, lyssna! See acast.com/privacy for privacy and opt-out information.

Journalisten och författaren Ryszard Kapuscinski föddes 1932 i Polen. Som korrespondent bevakade han krig och revolutioner över hela världen, framförallt i Afrika. Istället för att intervjua makthavare lyssnade han på folket som drabbats av kolonialism, inbördeskrig och giriga krigsherrar. Kapuscinski inspirerade journalister världen över och vann flera priser. Men faktagranskare ifrågasätter sanningshalten i hans reportage. Vi får höra olika röster om Kapuscinski och om huruvida han tummade på sanningen.

Journalisten och författaren Ryszard Kapuscinski föddes 1932 i Polen. Som korrespondent bevakade han krig och revolutioner över hela världen, framförallt i Afrika. Istället för att intervjua makthavare lyssnade han på folket som drabbats av kolonialism, inbördeskrig och giriga krigsherrar. Kapuscinski inspirerade journalister världen över och vann flera priser. Men faktagranskare ifrågasätter sanningshalten i hans reportage. Vi får höra olika röster om Kapuscinski och om huruvida han tummade på sanningen.

Este primer episodio lo dedicamos a uno de los mejores exponentes de la crónica periodística y testigo de momentos trascendentales del siglo XX: Riszard Kapuscinski (1932-2007). Conoceremos qué hay detrás del autor, repasaremos los principales libros de su obra y procuramos adivinar a quién le gustaría leer a Kapuscinski.

Ryszard Kapu?ci?ski fue el gran reportero del siglo XX. Nació en Polonia en 1932 y, aunque estudió historia en la Universidad de Varsovia, se dedicó al periodismo. Sus textos fueron publicados por Time, The New York Times, La Jornada y Frankfurter Allgemeine Zeitung. Desde que tenía 30 años compaginó su trabajo como reportero con la literatura. Es considerado uno de los referentes del periodismo de guerra, el gran maestro del reportaje.Esta entrevista la hizo Iñaki Gabilondo en 2005, para el programa Hoy por Hoy de Cadena Ser, cuando Kapuscinski fue nombrado Doctor Honoris Causa por la universidad Ramón Llull de Barcelona. 

Ryszard Kapu?ci?ski fue el gran reportero del siglo XX. Nació en Polonia en 1932 y, aunque estudió historia en la Universidad de Varsovia, se dedicó al periodismo. Sus textos fueron publicados por Time, The New York Times, La Jornada y Frankfurter Allgemeine Zeitung. Desde que tenía 30 años compaginó su trabajo como reportero con la literatura. Es considerado uno de los referentes del periodismo de guerra, el gran maestro del reportaje.Esta entrevista la hizo Iñaki Gabilondo en 2005, para el programa Hoy por Hoy de Cadena Ser, cuando Kapuscinski fue nombrado Doctor Honoris Causa por la universidad Ramón Llull de Barcelona. 

With Kirsty Lang. Untouchable, a French comedy film about a wealthy disabled man and his young impoverished carer, has proved an unlikely hit across Europe, even taking more than Avatar in some countries. Critic Agnes Poirier explains its unexpected popularity and delivers her verdict. Shout To The Top is a new music drama coming to BBC Radio 2, about a young girl band starting out in the 1980s. Writers Roy Boulter, drummer of The Farm, and Louise Wener, former singer with the Britpop band Sleeper, discuss how they set about creating radio drama and how far they drew on their own experiences of the music industry. The Polish journalist Ryszard Kapuscinski was one of the most influential eyewitness reporters of the 20th century. Artur Domoslawski has written a new biography which examines the complex relationship between fact and fiction in Kapuscinski's work. He describes his feelings when he realised that he was going to have to be critical of his friend, whom he greatly admired. As Radio 4 broadcasts the 10 short stories competing for the £15,000 BBC International Short Story Award, Front Row talks to each of the writers. Today, Miroslav Penkov discusses East Of The West, which will be broadcast on Monday at 3.30pm. Producer Stephen Hughes.

American manufacturing is doing better than many pundits credit, and it can grow still further - but will American policymakers take the steps needed? Or will the glory days when America was the "Arsenal of Democracy," fade further still? The University of Michigan's Tauber Institute for Global Operations and Booz & Co. collaborated on a report, Manufacturing's Wake-Up Call. Listen to former Management Science editor-in-chief Wally Hopp and Tauber co-director Roman Kapuscinski in this look at the American economy from the perspective of two respected management scientists.

Partecipa al blog della Scuola Holden su http://www.feltrinellieditore.it/BlogAutore?id_autore=1001055&blog_id=52

De Nederlandse Djoeke Veeninga sprak in 2007 drie uur met de Belgische Lieve Joris, die naar aanleiding van haar Congo boek in de Franse krant Libération ‘een van de beste journalisten ter wereld’ werd genoemd. Een gesprek over het leven ver weg en dichtbij. De Belgische schrijfster Lieve Joris heeft zich vanaf haar eerste boek op verschillende plekken ingegraven - het Midden Oosten, Hongarije, Afrika. Zo werkt de schrijfster: een tijdlang wortelen en goed om je heen kijken. Zo beschreef ze in haar debuut De Golf in 1986 al de door snelle economische bloei verscheurde Arabische wereld waar sommige jongeren in een behoefte aan vastigheid teruggrepen op een onbeweeglijk geloof - een thema waar de wereld nog veel van horen zou. In Het uur van de rebellen beschrijft ze de kleine geschiedenis van Assani, een Tutsi rebel, waardoor de grote geschiedenis van de oorlog in Congo en de buurlanden te begrijpen valt. Over één plek schreef ze tot aan 2007 nog niet: het Vlaanderen van haar jeugd. ---------------------------------- Biografie Lieve Joris (geb. 14 juni 1953 te Neerpelt, België) "Mijn sleutel is traagheid" Lieve Joris is een nationaal én internationaal gewaardeerd schrijfster van reisverhalen in het genre dat wel ‘verhalende non-fictie’ dan wel ‘non-fictie literatuur’ wordt genoemd. Met de blik van een fictieschrijfster bekijkt en beschrijft ze de werkelijkheid, en dat doet ze zoals ze zelf zegt in het tempo van een slak: ‘mijn sleutel is traagheid’. Ze werd in 1953 in België geboren en woont sinds 1975 in Nederland, waar zij de School voor de Journalistiek volgde en voor de Haagse Post en NRC Handelsblad reportages schreef. In 1986 debuteerde zij met De Golf, het verslag van een vier maanden durende reis door Saoedi-Arabië, de Emiraten, Katar, Bahrein en Koeweit. Later woonde ze in Caïro, wat onder meer in 1991 het Boekenweek-essay Een Kamer in Cairo opleverde, en nog later trok zij naar Syrië, waar zij het leven van de Syrische Hala spiegelde aan dat van zichzelf, beschreven in De poorten van Damascus. Tussendoor had ze kennisgemaakt met het land dat haar tot de dag vandaag bezighoudt: de voormalige Belgische kolonie Congo. Ze schreef er inmiddels drie indrukwekkende boeken over. In 1987 verscheen Terug naar Congo, waarin zij reist in de voetsporen van haar heeroom die als pater in de koloniale tijd zich over de 'negerkes' ontfermt. Na het vertrek van Mobutu in 1997, keerde ze verschillende malen naar Congo terug en beschreef de jaren van chaos en oorlog. Maar altijd op de manier waarop Lieve Joris werkt: de grote anlayse en geschiedenis haakt ze vast aan de menselijke maat. Dans van de Luipaard uit 2001 en het vorig jaar verschenen Het Uur van de Rebellen zijn de bijbehorende titels. In dat reisleven nestelde ze zich en passant ook nog in de De Melancholieke Revolutie van Hongarijë in 1989, bundelde ze een aantal verhalen in Zangeres op Zanzibar (1992), waarin onder meer het verslag van haar ontmoeting met de schijver V.S. Naipaul op zijn geboorte-eiland Trinidad, en beschreef ze het Westafrikaanse dagelijkse leven in Mali Blues. De schijfster heeft nu net rondgesnuffeld in de Aziatische wereld – om eens voorzichtig te proeven of dat een nieuw gebied voor haar zou kunnen zijn. Opvallend genoeg schreef ze nog nooit over haar geboorteland België en het Vlaamse platteland waar ze opgroeide. Wellicht horen we daar meer over, ergens in het Marathoninterview. Djoeke Veeninga gaat in gesprek met Lieve Joris, die naar aanleiding van haar Congo boek in de Franse krant Libération ‘een van de beste journalisten ter wereld’ werd genoemd. ---------------------------------------------- Samenvatting Marathoninterview Eerste uur: Lieve Joris noemt zich, zo leerden wij het eerste uur, liever geen journalist noemen en al helemaal niet, zoals een Franse krant schreef, een van de beste van de wereld. Dit in tegenstelling tot een van haar grote leermeesters, de Pool Ryszard Kapuscinski. Hoewel die, zoals hij vanuit de geschiedenis de literatuur in dreef, misschien wel meer een dichter is, vanwege zijn prachtige beelden. En van wie Lieve Joris vooral leerde dat je moet durven over kleine dingen te schrijven: zoals over het hondje van Keizer Haile Selassie dat op de schoenen van de minsisters piste. Als je dat kunt, heb je misschien wel een boek. En die andere grote voorganger, V.S. Naipaul, is natuurlijk ook beyond journalism, dus laten we het maar hebben over, zoals Kapuscinski altijd zei ‘non-fiction-literature’. Literatuur die haar in al die jaren vooral vaak naar Congo bracht, waar ze, net als Kapuscinski, maar dan anders, goed kon zorgen dat de mensen goed voor haar zorgen. Zodat ze niet bij die luitjes van de VN hoeft te logeren, met hun tennisbanen en walkie talkies, maar in het buitengewoon dynamische huishouden van haar vriend Cleon. Waar ze zich, wanneer er ‘s ochtend vroeg alweer zes vreemden voor de televisie zaten, wel eens afvroeg: wat doe ik hier? Totdat weer bleek dat daar zes verhalen voor de televisie zaten. Verhalen van de binnenkant. En, ook dat leerde ze van Kapuscinski, omdat zij blijft wanneer de andere blanken weggaan, heeft ze nog het recht om die verhalen op te schrijven ook. Terugkomen in haar tweede vaderland Nederland was, na de laatste keer, na bijna zeven jaar Congo, niet makkelijk. Vernauwing en hufterigheid hadden de overhand gekregen. Al die redenen waarvoor ze ooit uit België was weggegaan, golden niet meer. “Weer Congo?”, vroeg een collega. En het hielp ook niet dat het huis verbouwd werd, want wanneer je zelf een bouwwerk aan het maken bent, is het niet handig als de keuken onttakeld is. Dus schrijven deed ze in België, dat inmiddels meer leek op dat fijne Nederland van vroeger, onder de vleugels van vader abt. En dat ging meteen een stuk beter. “Maar het ging hier toch ook over de islam”, vroeg Djoeke Veeninga, “en dat is toch ook een onderwerp van jou?” “Jawel, maar naast Congo was er geen ruimte in mijn hoofd, en bovendien: ik moet ergens heen, voordat ik er iets over kan zeggen.” Dus gaat Lieve Joris binnenkort weer naar Libanon om uit te zoeken hoe een Grieks-orthodoxe communist erbij komt tegen Hezbollah aan te schurken, en steekt zij langzaam haar voelhorens uit naar Azië, naar Vietnam. Maar inmiddels wel met zoveel bagage, haar eigen dorpje Neerpelt op het Vlaamse platteland, waar haar moeder haar al leerde hoe je voortdurend diensten moet uitwisselen met de medemens, maar ook Congo reist mee naar Vietnam, dat ook zijn oorlog heeft gehad, maar er inmiddels op kan reflecteren. Zo gaat inmiddels alles bij alles horen. En hoort haar dementerende vader er uiteindelijk ook bij. Want wanneer ze iets probeert te betekenen voor de mensen in Congo, moet ze ook haar oude vader niet vergeten. Zoals ze ook blij is dat de Congolezen haar gewoon naar huis duwden toen haar moeder overleed. Dat verdriet van je familie, ook daar moet je heen, ook dat moet je zien. En de tijd nemen om dat te verwerken. Want, zei ze tot slot: je licht je anker niet ongestraft. En dat, dat lichten van het anker, doet ze dan ook minder snel dan vroeger. Want met de jaren komt de mildheid, en is er minder om je tegen af te zetten. En dus minder om achter je te willen laten. Tweede uur: Het sleutelwoord van het afgelopen uur was toch wel schuldgevoel. Schuldgevoel van Lieve Joris over de manier waarop ze altijd maar weg was bij haar familie, om te beginnen met het overlijden van haar grootmoeder, toen ze in Amerika was. Die grootmoeder die er toch juist voor gezorgd had dat zij haar eigen plekje had in dat drukke gezin van negen kinderen in het Vlaamse Neerpelt Maar nu, nu zij zoveel mogelijk voor haar dementerende vader zorgt, van ’s ochtends voeg tot s avonds laat als het even kan, nu haar vader haar Afrika is geworden en ze alle inventiviteit die je nodig hebt wanneer het ergens niet goed gaat, bij hem kan aanwenden, nu is dat schuldgevoel wel ingelost. En misschien wel daarom kon ze met zoveel openheid en liefde over haar acht broers en zusters praten. De oudste in Spanje, mooie Odet, Fonnie die uiteindelijk op zijn 48e aan de drugs ten onder ging, Theo die leed onder Fonnie, Angel die een echte engel is, professor Tonnie in Brussel, Hildeke, “ons mongooltje dat geen vlieg kwaad doet”, en de kleine Wieke, ze kwamen allemaal volledig tot leven. Zoals ze ook haar vader helemaal kan zien, zijn hele leven kwam langs, van het halve weeskind tot de door zijn ambitieuze vrouw tot voortdurende studie gemaande belastingophaler. In potentie een heel belezen man, en nu, nu hij in zijn eigen wereld verblijft, nog steeds met een ontroerend open oog voor beeldende kunst. “En misschien”, zei Lieve Joris op een vraag van Djoeke Veeninga, “is alles wat ik nu doe wel oefening om uiteindelijk zonder sentimenteel te worden te kunnen schrijven over dat waar ik vandaan kom”. Maar wanneer ze het kan, wanneer ze de schaamte kan overwinnen door stijl, misschien hoeft het dan niet eens meer. En dan het schuldgevoel dat Afrika, en voor een Belgische natuurlijk vooral Congo, bij je oproept. Omdat je natuurlijk niet heen kunt om de strooptochten van koning Leopold, maar ook omdat de Afrikanen je bijna dwingen tot paternalisme. Omdat Afrikanen op de een of andere manier nog steeds niet in staat zijn het heft in eigen handen te nemen. De oplossing moet altijd van een ander komen. En dat werkt uiteindelijk niet, want wanneer je iemand uit een put wil trekken, zal hij zelf mee moeten werken. En dat is wel de verademing van Azië, dat de mensen daar hun eigen zaakjes bestieren. En toch was de laatste toon van het gesprek optimistisch. Omdat dat eeuwige wingewest Congo, altijd geplunderd, altijd uitgebuit, altijd gekoloniseerd, bezig is met een noodzakelijke vernietiging. Met de vernietiging van de oude verhoudingen en, hoe gruwelijk ook, op zoek naar nieuwe verhoudingen, naar eigen verhoudingen. En hoe gaat het daarin met je laatste hoofdpersoon, met Asani uit Het Uur van de Rebellen, die als rebel in het oosten probeert zijn plek te vinden in het nieuwe Congo dat met al die barensweeën aan het ontstaan is? Hij is nu in de hoofdstad en hoort bij de verstandige mensen die hopen op een door de internationale gemeenschap gesteunde vrede. En ze is eigenlijk best trots op hem. De andere persoon uit wie Asani is opgebouwd is nu generaal en ook belangrijk geworden. Dat had ze toch maar goed gezien, dat dat niet zomaar mensen waren, maar mensen van de toekomst. Al ligt die toekomst, waar Lieve Joris dus uiteindelijk wel hoopvol over is, nog wel ver weg.

De Nederlandse Djoeke Veeninga sprak in 2007 drie uur met de Belgische Lieve Joris, die naar aanleiding van haar Congo boek in de Franse krant Libération ‘een van de beste journalisten ter wereld’ werd genoemd. Een gesprek over het leven ver weg en dichtbij. De Belgische schrijfster Lieve Joris heeft zich vanaf haar eerste boek op verschillende plekken ingegraven - het Midden Oosten, Hongarije, Afrika. Zo werkt de schrijfster: een tijdlang wortelen en goed om je heen kijken. Zo beschreef ze in haar debuut De Golf in 1986 al de door snelle economische bloei verscheurde Arabische wereld waar sommige jongeren in een behoefte aan vastigheid teruggrepen op een onbeweeglijk geloof - een thema waar de wereld nog veel van horen zou. In Het uur van de rebellen beschrijft ze de kleine geschiedenis van Assani, een Tutsi rebel, waardoor de grote geschiedenis van de oorlog in Congo en de buurlanden te begrijpen valt. Over één plek schreef ze tot aan 2007 nog niet: het Vlaanderen van haar jeugd. ---------------------------------- Biografie Lieve Joris (geb. 14 juni 1953 te Neerpelt, België) "Mijn sleutel is traagheid" Lieve Joris is een nationaal én internationaal gewaardeerd schrijfster van reisverhalen in het genre dat wel ‘verhalende non-fictie’ dan wel ‘non-fictie literatuur’ wordt genoemd. Met de blik van een fictieschrijfster bekijkt en beschrijft ze de werkelijkheid, en dat doet ze zoals ze zelf zegt in het tempo van een slak: ‘mijn sleutel is traagheid’. Ze werd in 1953 in België geboren en woont sinds 1975 in Nederland, waar zij de School voor de Journalistiek volgde en voor de Haagse Post en NRC Handelsblad reportages schreef. In 1986 debuteerde zij met De Golf, het verslag van een vier maanden durende reis door Saoedi-Arabië, de Emiraten, Katar, Bahrein en Koeweit. Later woonde ze in Caïro, wat onder meer in 1991 het Boekenweek-essay Een Kamer in Cairo opleverde, en nog later trok zij naar Syrië, waar zij het leven van de Syrische Hala spiegelde aan dat van zichzelf, beschreven in De poorten van Damascus. Tussendoor had ze kennisgemaakt met het land dat haar tot de dag vandaag bezighoudt: de voormalige Belgische kolonie Congo. Ze schreef er inmiddels drie indrukwekkende boeken over. In 1987 verscheen Terug naar Congo, waarin zij reist in de voetsporen van haar heeroom die als pater in de koloniale tijd zich over de 'negerkes' ontfermt. Na het vertrek van Mobutu in 1997, keerde ze verschillende malen naar Congo terug en beschreef de jaren van chaos en oorlog. Maar altijd op de manier waarop Lieve Joris werkt: de grote anlayse en geschiedenis haakt ze vast aan de menselijke maat. Dans van de Luipaard uit 2001 en het vorig jaar verschenen Het Uur van de Rebellen zijn de bijbehorende titels. In dat reisleven nestelde ze zich en passant ook nog in de De Melancholieke Revolutie van Hongarijë in 1989, bundelde ze een aantal verhalen in Zangeres op Zanzibar (1992), waarin onder meer het verslag van haar ontmoeting met de schijver V.S. Naipaul op zijn geboorte-eiland Trinidad, en beschreef ze het Westafrikaanse dagelijkse leven in Mali Blues. De schijfster heeft nu net rondgesnuffeld in de Aziatische wereld – om eens voorzichtig te proeven of dat een nieuw gebied voor haar zou kunnen zijn. Opvallend genoeg schreef ze nog nooit over haar geboorteland België en het Vlaamse platteland waar ze opgroeide. Wellicht horen we daar meer over, ergens in het Marathoninterview. Djoeke Veeninga gaat in gesprek met Lieve Joris, die naar aanleiding van haar Congo boek in de Franse krant Libération ‘een van de beste journalisten ter wereld’ werd genoemd. ---------------------------------------------- Samenvatting Marathoninterview Eerste uur: Lieve Joris noemt zich, zo leerden wij het eerste uur, liever geen journalist noemen en al helemaal niet, zoals een Franse krant schreef, een van de beste van de wereld. Dit in tegenstelling tot een van haar grote leermeesters, de Pool Ryszard Kapuscinski. Hoewel die, zoals hij vanuit de geschiedenis de literatuur in dreef, misschien wel meer een dichter is, vanwege zijn prachtige beelden. En van wie Lieve Joris vooral leerde dat je moet durven over kleine dingen te schrijven: zoals over het hondje van Keizer Haile Selassie dat op de schoenen van de minsisters piste. Als je dat kunt, heb je misschien wel een boek. En die andere grote voorganger, V.S. Naipaul, is natuurlijk ook beyond journalism, dus laten we het maar hebben over, zoals Kapuscinski altijd zei ‘non-fiction-literature’. Literatuur die haar in al die jaren vooral vaak naar Congo bracht, waar ze, net als Kapuscinski, maar dan anders, goed kon zorgen dat de mensen goed voor haar zorgen. Zodat ze niet bij die luitjes van de VN hoeft te logeren, met hun tennisbanen en walkie talkies, maar in het buitengewoon dynamische huishouden van haar vriend Cleon. Waar ze zich, wanneer er ‘s ochtend vroeg alweer zes vreemden voor de televisie zaten, wel eens afvroeg: wat doe ik hier? Totdat weer bleek dat daar zes verhalen voor de televisie zaten. Verhalen van de binnenkant. En, ook dat leerde ze van Kapuscinski, omdat zij blijft wanneer de andere blanken weggaan, heeft ze nog het recht om die verhalen op te schrijven ook. Terugkomen in haar tweede vaderland Nederland was, na de laatste keer, na bijna zeven jaar Congo, niet makkelijk. Vernauwing en hufterigheid hadden de overhand gekregen. Al die redenen waarvoor ze ooit uit België was weggegaan, golden niet meer. “Weer Congo?”, vroeg een collega. En het hielp ook niet dat het huis verbouwd werd, want wanneer je zelf een bouwwerk aan het maken bent, is het niet handig als de keuken onttakeld is. Dus schrijven deed ze in België, dat inmiddels meer leek op dat fijne Nederland van vroeger, onder de vleugels van vader abt. En dat ging meteen een stuk beter. “Maar het ging hier toch ook over de islam”, vroeg Djoeke Veeninga, “en dat is toch ook een onderwerp van jou?” “Jawel, maar naast Congo was er geen ruimte in mijn hoofd, en bovendien: ik moet ergens heen, voordat ik er iets over kan zeggen.” Dus gaat Lieve Joris binnenkort weer naar Libanon om uit te zoeken hoe een Grieks-orthodoxe communist erbij komt tegen Hezbollah aan te schurken, en steekt zij langzaam haar voelhorens uit naar Azië, naar Vietnam. Maar inmiddels wel met zoveel bagage, haar eigen dorpje Neerpelt op het Vlaamse platteland, waar haar moeder haar al leerde hoe je voortdurend diensten moet uitwisselen met de medemens, maar ook Congo reist mee naar Vietnam, dat ook zijn oorlog heeft gehad, maar er inmiddels op kan reflecteren. Zo gaat inmiddels alles bij alles horen. En hoort haar dementerende vader er uiteindelijk ook bij. Want wanneer ze iets probeert te betekenen voor de mensen in Congo, moet ze ook haar oude vader niet vergeten. Zoals ze ook blij is dat de Congolezen haar gewoon naar huis duwden toen haar moeder overleed. Dat verdriet van je familie, ook daar moet je heen, ook dat moet je zien. En de tijd nemen om dat te verwerken. Want, zei ze tot slot: je licht je anker niet ongestraft. En dat, dat lichten van het anker, doet ze dan ook minder snel dan vroeger. Want met de jaren komt de mildheid, en is er minder om je tegen af te zetten. En dus minder om achter je te willen laten. Tweede uur: Het sleutelwoord van het afgelopen uur was toch wel schuldgevoel. Schuldgevoel van Lieve Joris over de manier waarop ze altijd maar weg was bij haar familie, om te beginnen met het overlijden van haar grootmoeder, toen ze in Amerika was. Die grootmoeder die er toch juist voor gezorgd had dat zij haar eigen plekje had in dat drukke gezin van negen kinderen in het Vlaamse Neerpelt Maar nu, nu zij zoveel mogelijk voor haar dementerende vader zorgt, van ’s ochtends voeg tot s avonds laat als het even kan, nu haar vader haar Afrika is geworden en ze alle inventiviteit die je nodig hebt wanneer het ergens niet goed gaat, bij hem kan aanwenden, nu is dat schuldgevoel wel ingelost. En misschien wel daarom kon ze met zoveel openheid en liefde over haar acht broers en zusters praten. De oudste in Spanje, mooie Odet, Fonnie die uiteindelijk op zijn 48e aan de drugs ten onder ging, Theo die leed onder Fonnie, Angel die een echte engel is, professor Tonnie in Brussel, Hildeke, “ons mongooltje dat geen vlieg kwaad doet”, en de kleine Wieke, ze kwamen allemaal volledig tot leven. Zoals ze ook haar vader helemaal kan zien, zijn hele leven kwam langs, van het halve weeskind tot de door zijn ambitieuze vrouw tot voortdurende studie gemaande belastingophaler. In potentie een heel belezen man, en nu, nu hij in zijn eigen wereld verblijft, nog steeds met een ontroerend open oog voor beeldende kunst. “En misschien”, zei Lieve Joris op een vraag van Djoeke Veeninga, “is alles wat ik nu doe wel oefening om uiteindelijk zonder sentimenteel te worden te kunnen schrijven over dat waar ik vandaan kom”. Maar wanneer ze het kan, wanneer ze de schaamte kan overwinnen door stijl, misschien hoeft het dan niet eens meer. En dan het schuldgevoel dat Afrika, en voor een Belgische natuurlijk vooral Congo, bij je oproept. Omdat je natuurlijk niet heen kunt om de strooptochten van koning Leopold, maar ook omdat de Afrikanen je bijna dwingen tot paternalisme. Omdat Afrikanen op de een of andere manier nog steeds niet in staat zijn het heft in eigen handen te nemen. De oplossing moet altijd van een ander komen. En dat werkt uiteindelijk niet, want wanneer je iemand uit een put wil trekken, zal hij zelf mee moeten werken. En dat is wel de verademing van Azië, dat de mensen daar hun eigen zaakjes bestieren. En toch was de laatste toon van het gesprek optimistisch. Omdat dat eeuwige wingewest Congo, altijd geplunderd, altijd uitgebuit, altijd gekoloniseerd, bezig is met een noodzakelijke vernietiging. Met de vernietiging van de oude verhoudingen en, hoe gruwelijk ook, op zoek naar nieuwe verhoudingen, naar eigen verhoudingen. En hoe gaat het daarin met je laatste hoofdpersoon, met Asani uit Het Uur van de Rebellen, die als rebel in het oosten probeert zijn plek te vinden in het nieuwe Congo dat met al die barensweeën aan het ontstaan is? Hij is nu in de hoofdstad en hoort bij de verstandige mensen die hopen op een door de internationale gemeenschap gesteunde vrede. En ze is eigenlijk best trots op hem. De andere persoon uit wie Asani is opgebouwd is nu generaal en ook belangrijk geworden. Dat had ze toch maar goed gezien, dat dat niet zomaar mensen waren, maar mensen van de toekomst. Al ligt die toekomst, waar Lieve Joris dus uiteindelijk wel hoopvol over is, nog wel ver weg.

De Nederlandse Djoeke Veeninga sprak in 2007 drie uur met de Belgische Lieve Joris, die naar aanleiding van haar Congo boek in de Franse krant Libération ‘een van de beste journalisten ter wereld’ werd genoemd. Een gesprek over het leven ver weg en dichtbij. De Belgische schrijfster Lieve Joris heeft zich vanaf haar eerste boek op verschillende plekken ingegraven - het Midden Oosten, Hongarije, Afrika. Zo werkt de schrijfster: een tijdlang wortelen en goed om je heen kijken. Zo beschreef ze in haar debuut De Golf in 1986 al de door snelle economische bloei verscheurde Arabische wereld waar sommige jongeren in een behoefte aan vastigheid teruggrepen op een onbeweeglijk geloof - een thema waar de wereld nog veel van horen zou. In Het uur van de rebellen beschrijft ze de kleine geschiedenis van Assani, een Tutsi rebel, waardoor de grote geschiedenis van de oorlog in Congo en de buurlanden te begrijpen valt. Over één plek schreef ze tot aan 2007 nog niet: het Vlaanderen van haar jeugd. ---------------------------------- Biografie Lieve Joris (geb. 14 juni 1953 te Neerpelt, België) "Mijn sleutel is traagheid" Lieve Joris is een nationaal én internationaal gewaardeerd schrijfster van reisverhalen in het genre dat wel ‘verhalende non-fictie’ dan wel ‘non-fictie literatuur’ wordt genoemd. Met de blik van een fictieschrijfster bekijkt en beschrijft ze de werkelijkheid, en dat doet ze zoals ze zelf zegt in het tempo van een slak: ‘mijn sleutel is traagheid’. Ze werd in 1953 in België geboren en woont sinds 1975 in Nederland, waar zij de School voor de Journalistiek volgde en voor de Haagse Post en NRC Handelsblad reportages schreef. In 1986 debuteerde zij met De Golf, het verslag van een vier maanden durende reis door Saoedi-Arabië, de Emiraten, Katar, Bahrein en Koeweit. Later woonde ze in Caïro, wat onder meer in 1991 het Boekenweek-essay Een Kamer in Cairo opleverde, en nog later trok zij naar Syrië, waar zij het leven van de Syrische Hala spiegelde aan dat van zichzelf, beschreven in De poorten van Damascus. Tussendoor had ze kennisgemaakt met het land dat haar tot de dag vandaag bezighoudt: de voormalige Belgische kolonie Congo. Ze schreef er inmiddels drie indrukwekkende boeken over. In 1987 verscheen Terug naar Congo, waarin zij reist in de voetsporen van haar heeroom die als pater in de koloniale tijd zich over de 'negerkes' ontfermt. Na het vertrek van Mobutu in 1997, keerde ze verschillende malen naar Congo terug en beschreef de jaren van chaos en oorlog. Maar altijd op de manier waarop Lieve Joris werkt: de grote anlayse en geschiedenis haakt ze vast aan de menselijke maat. Dans van de Luipaard uit 2001 en het vorig jaar verschenen Het Uur van de Rebellen zijn de bijbehorende titels. In dat reisleven nestelde ze zich en passant ook nog in de De Melancholieke Revolutie van Hongarijë in 1989, bundelde ze een aantal verhalen in Zangeres op Zanzibar (1992), waarin onder meer het verslag van haar ontmoeting met de schijver V.S. Naipaul op zijn geboorte-eiland Trinidad, en beschreef ze het Westafrikaanse dagelijkse leven in Mali Blues. De schijfster heeft nu net rondgesnuffeld in de Aziatische wereld – om eens voorzichtig te proeven of dat een nieuw gebied voor haar zou kunnen zijn. Opvallend genoeg schreef ze nog nooit over haar geboorteland België en het Vlaamse platteland waar ze opgroeide. Wellicht horen we daar meer over, ergens in het Marathoninterview. Djoeke Veeninga gaat in gesprek met Lieve Joris, die naar aanleiding van haar Congo boek in de Franse krant Libération ‘een van de beste journalisten ter wereld’ werd genoemd. ---------------------------------------------- Samenvatting Marathoninterview Eerste uur: Lieve Joris noemt zich, zo leerden wij het eerste uur, liever geen journalist noemen en al helemaal niet, zoals een Franse krant schreef, een van de beste van de wereld. Dit in tegenstelling tot een van haar grote leermeesters, de Pool Ryszard Kapuscinski. Hoewel die, zoals hij vanuit de geschiedenis de literatuur in dreef, misschien wel meer een dichter is, vanwege zijn prachtige beelden. En van wie Lieve Joris vooral leerde dat je moet durven over kleine dingen te schrijven: zoals over het hondje van Keizer Haile Selassie dat op de schoenen van de minsisters piste. Als je dat kunt, heb je misschien wel een boek. En die andere grote voorganger, V.S. Naipaul, is natuurlijk ook beyond journalism, dus laten we het maar hebben over, zoals Kapuscinski altijd zei ‘non-fiction-literature’. Literatuur die haar in al die jaren vooral vaak naar Congo bracht, waar ze, net als Kapuscinski, maar dan anders, goed kon zorgen dat de mensen goed voor haar zorgen. Zodat ze niet bij die luitjes van de VN hoeft te logeren, met hun tennisbanen en walkie talkies, maar in het buitengewoon dynamische huishouden van haar vriend Cleon. Waar ze zich, wanneer er ‘s ochtend vroeg alweer zes vreemden voor de televisie zaten, wel eens afvroeg: wat doe ik hier? Totdat weer bleek dat daar zes verhalen voor de televisie zaten. Verhalen van de binnenkant. En, ook dat leerde ze van Kapuscinski, omdat zij blijft wanneer de andere blanken weggaan, heeft ze nog het recht om die verhalen op te schrijven ook. Terugkomen in haar tweede vaderland Nederland was, na de laatste keer, na bijna zeven jaar Congo, niet makkelijk. Vernauwing en hufterigheid hadden de overhand gekregen. Al die redenen waarvoor ze ooit uit België was weggegaan, golden niet meer. “Weer Congo?”, vroeg een collega. En het hielp ook niet dat het huis verbouwd werd, want wanneer je zelf een bouwwerk aan het maken bent, is het niet handig als de keuken onttakeld is. Dus schrijven deed ze in België, dat inmiddels meer leek op dat fijne Nederland van vroeger, onder de vleugels van vader abt. En dat ging meteen een stuk beter. “Maar het ging hier toch ook over de islam”, vroeg Djoeke Veeninga, “en dat is toch ook een onderwerp van jou?” “Jawel, maar naast Congo was er geen ruimte in mijn hoofd, en bovendien: ik moet ergens heen, voordat ik er iets over kan zeggen.” Dus gaat Lieve Joris binnenkort weer naar Libanon om uit te zoeken hoe een Grieks-orthodoxe communist erbij komt tegen Hezbollah aan te schurken, en steekt zij langzaam haar voelhorens uit naar Azië, naar Vietnam. Maar inmiddels wel met zoveel bagage, haar eigen dorpje Neerpelt op het Vlaamse platteland, waar haar moeder haar al leerde hoe je voortdurend diensten moet uitwisselen met de medemens, maar ook Congo reist mee naar Vietnam, dat ook zijn oorlog heeft gehad, maar er inmiddels op kan reflecteren. Zo gaat inmiddels alles bij alles horen. En hoort haar dementerende vader er uiteindelijk ook bij. Want wanneer ze iets probeert te betekenen voor de mensen in Congo, moet ze ook haar oude vader niet vergeten. Zoals ze ook blij is dat de Congolezen haar gewoon naar huis duwden toen haar moeder overleed. Dat verdriet van je familie, ook daar moet je heen, ook dat moet je zien. En de tijd nemen om dat te verwerken. Want, zei ze tot slot: je licht je anker niet ongestraft. En dat, dat lichten van het anker, doet ze dan ook minder snel dan vroeger. Want met de jaren komt de mildheid, en is er minder om je tegen af te zetten. En dus minder om achter je te willen laten. Tweede uur: Het sleutelwoord van het afgelopen uur was toch wel schuldgevoel. Schuldgevoel van Lieve Joris over de manier waarop ze altijd maar weg was bij haar familie, om te beginnen met het overlijden van haar grootmoeder, toen ze in Amerika was. Die grootmoeder die er toch juist voor gezorgd had dat zij haar eigen plekje had in dat drukke gezin van negen kinderen in het Vlaamse Neerpelt Maar nu, nu zij zoveel mogelijk voor haar dementerende vader zorgt, van ’s ochtends voeg tot s avonds laat als het even kan, nu haar vader haar Afrika is geworden en ze alle inventiviteit die je nodig hebt wanneer het ergens niet goed gaat, bij hem kan aanwenden, nu is dat schuldgevoel wel ingelost. En misschien wel daarom kon ze met zoveel openheid en liefde over haar acht broers en zusters praten. De oudste in Spanje, mooie Odet, Fonnie die uiteindelijk op zijn 48e aan de drugs ten onder ging, Theo die leed onder Fonnie, Angel die een echte engel is, professor Tonnie in Brussel, Hildeke, “ons mongooltje dat geen vlieg kwaad doet”, en de kleine Wieke, ze kwamen allemaal volledig tot leven. Zoals ze ook haar vader helemaal kan zien, zijn hele leven kwam langs, van het halve weeskind tot de door zijn ambitieuze vrouw tot voortdurende studie gemaande belastingophaler. In potentie een heel belezen man, en nu, nu hij in zijn eigen wereld verblijft, nog steeds met een ontroerend open oog voor beeldende kunst. “En misschien”, zei Lieve Joris op een vraag van Djoeke Veeninga, “is alles wat ik nu doe wel oefening om uiteindelijk zonder sentimenteel te worden te kunnen schrijven over dat waar ik vandaan kom”. Maar wanneer ze het kan, wanneer ze de schaamte kan overwinnen door stijl, misschien hoeft het dan niet eens meer. En dan het schuldgevoel dat Afrika, en voor een Belgische natuurlijk vooral Congo, bij je oproept. Omdat je natuurlijk niet heen kunt om de strooptochten van koning Leopold, maar ook omdat de Afrikanen je bijna dwingen tot paternalisme. Omdat Afrikanen op de een of andere manier nog steeds niet in staat zijn het heft in eigen handen te nemen. De oplossing moet altijd van een ander komen. En dat werkt uiteindelijk niet, want wanneer je iemand uit een put wil trekken, zal hij zelf mee moeten werken. En dat is wel de verademing van Azië, dat de mensen daar hun eigen zaakjes bestieren. En toch was de laatste toon van het gesprek optimistisch. Omdat dat eeuwige wingewest Congo, altijd geplunderd, altijd uitgebuit, altijd gekoloniseerd, bezig is met een noodzakelijke vernietiging. Met de vernietiging van de oude verhoudingen en, hoe gruwelijk ook, op zoek naar nieuwe verhoudingen, naar eigen verhoudingen. En hoe gaat het daarin met je laatste hoofdpersoon, met Asani uit Het Uur van de Rebellen, die als rebel in het oosten probeert zijn plek te vinden in het nieuwe Congo dat met al die barensweeën aan het ontstaan is? Hij is nu in de hoofdstad en hoort bij de verstandige mensen die hopen op een door de internationale gemeenschap gesteunde vrede. En ze is eigenlijk best trots op hem. De andere persoon uit wie Asani is opgebouwd is nu generaal en ook belangrijk geworden. Dat had ze toch maar goed gezien, dat dat niet zomaar mensen waren, maar mensen van de toekomst. Al ligt die toekomst, waar Lieve Joris dus uiteindelijk wel hoopvol over is, nog wel ver weg.