Podcasts about Juan Gris

La historia de Francisca Calpe, una mujer que por amor viaja al París de la Belle Époque donde conocerá a artistas como María Blanchard, Picasso, Juan Gris o Max Jacob con los que vivirá intensas experiencias en el barrio del Montmatre. Una historia real que ha novelado su propio nieto José María Goñi en "La Española de Montmatre". 

Hola amics. ¿Preparados para la canción de navidad de La Cultureta un año más? ¿Sí?  En esta noche tan especial nos acompaña al piano Isabel Vázquez. Canta ejemplarmente mal el Criticón de la Gran Reserva. Un fuerte aplauso para ellos. Lyrics: Así es, es Navidad Todos dicen que mola Saca el champán Haz la lista de regalos En la cena, tu cuñada de Cornellá Oh yeah Suelta mierdas culturetas Holocausto, Gustav Klimt BogdanovichShostakovich o Matisse Tú diles Austen, Tiziano, Bette Davis, Sidney Pollack, O una random de John Ford Una de, una de, una de… John Ford Menciona King Kong Diles que te encanta la Iliada Vaya mierda el Joker 2. Lady Ga, Lady Ga, Lady Ga…rrafón Hace frío, es tarde ya Los niños dicen juguemos Yo digo no Me voy al cuarto de la planchaMe pongo un rato mi podcastY lo flipo otra vez Sólo quiero Hichcock, Bergman Frida Kahlo, Harper Lee Tan difícil de pillarlo es para ti No quiero licorNo quiero bombones ni trufitasSolo quiero Arthur Rimbaud ArthurRimbaud, ArthurRimbaud, ArthurRimbaud… RimbaudTú dame Orson Wells Prefiero la Callas, Chopin, Verdi Muy Muy Mal Gladiator 2Russel Crowe, Russel Crowe, Russel te has librauSomos culturetas, Marchantes, poetas, Gente cultivada, Repipis, gafachoflas, intelectuales de las ondas, peña molona, referencia, faro, prescriptores, líderes de audiencia…Tú diles Juan Gris, Machado, Clarín y Mary Shelley Kubrick, Oliver Stone. Oliver, Oliver, Oliver… StoneDenzel Washington,Serrat, Charles Chaplin, Dostoievski Cher, Harrison Ford CherHarri, CherHarri, CherHarri… son Ford

Hola amics. ¿Preparados para la canción de navidad de La Cultureta un año más? ¿Sí?  En esta noche tan especial nos acompaña al piano Isabel Vázquez. Canta ejemplarmente mal el Criticón de la Gran Reserva. Un fuerte aplauso para ellos. Lyrics: Así es, es Navidad Todos dicen que mola Saca el champán Haz la lista de regalos En la cena, tu cuñada de Cornellá Oh yeah Suelta mierdas culturetas Holocausto, Gustav Klimt BogdanovichShostakovich o Matisse Tú diles Austen, Tiziano, Bette Davis, Sidney Pollack, O una random de John Ford Una de, una de, una de… John Ford Menciona King Kong Diles que te encanta la Iliada Vaya mierda el Joker 2. Lady Ga, Lady Ga, Lady Ga…rrafón Hace frío, es tarde ya Los niños dicen juguemos Yo digo no Me voy al cuarto de la planchaMe pongo un rato mi podcastY lo flipo otra vez Sólo quiero Hichcock, Bergman Frida Kahlo, Harper Lee Tan difícil de pillarlo es para ti No quiero licorNo quiero bombones ni trufitasSolo quiero Arthur Rimbaud ArthurRimbaud, ArthurRimbaud, ArthurRimbaud… RimbaudTú dame Orson Wells Prefiero la Callas, Chopin, Verdi Muy Muy Mal Gladiator 2Russel Crowe, Russel Crowe, Russel te has librauSomos culturetas, Marchantes, poetas, Gente cultivada, Repipis, gafachoflas, intelectuales de las ondas, peña molona, referencia, faro, prescriptores, líderes de audiencia…Tú diles Juan Gris, Machado, Clarín y Mary Shelley Kubrick, Oliver Stone. Oliver, Oliver, Oliver… StoneDenzel Washington,Serrat, Charles Chaplin, Dostoievski Cher, Harrison Ford CherHarri, CherHarri, CherHarri… son Ford

Hola amics. ¿Preparados para la canción de navidad de La Cultureta un año más? ¿Sí?  En esta noche tan especial nos acompaña al piano Isabel Vázquez. Canta ejemplarmente mal el Criticón de la Gran Reserva. Un fuerte aplauso para ellos. Lyrics: Así es, es Navidad Todos dicen que mola Saca el champán Haz la lista de regalos En la cena, tu cuñada de Cornellá Oh yeah Suelta mierdas culturetas Holocausto, Gustav Klimt BogdanovichShostakovich o Matisse Tú diles Austen, Tiziano, Bette Davis, Sidney Pollack, O una random de John Ford Una de, una de, una de… John Ford Menciona King Kong Diles que te encanta la Iliada Vaya mierda el Joker 2. Lady Ga, Lady Ga, Lady Ga…rrafón Hace frío, es tarde ya Los niños dicen juguemos Yo digo no Me voy al cuarto de la planchaMe pongo un rato mi podcastY lo flipo otra vez Sólo quiero Hichcock, Bergman Frida Kahlo, Harper Lee Tan difícil de pillarlo es para ti No quiero licorNo quiero bombones ni trufitasSolo quiero Arthur Rimbaud ArthurRimbaud, ArthurRimbaud, ArthurRimbaud… RimbaudTú dame Orson Wells Prefiero la Callas, Chopin, Verdi Muy Muy Mal Gladiator 2Russel Crowe, Russel Crowe, Russel te has librauSomos culturetas, Marchantes, poetas, Gente cultivada, Repipis, gafachoflas, intelectuales de las ondas, peña molona, referencia, faro, prescriptores, líderes de audiencia…Tú diles Juan Gris, Machado, Clarín y Mary Shelley Kubrick, Oliver Stone. Oliver, Oliver, Oliver… StoneDenzel Washington,Serrat, Charles Chaplin, Dostoievski Cher, Harrison Ford CherHarri, CherHarri, CherHarri… son Ford

Pintor y crítico vanguardista, fue uno de los más importantes de la Argentina del siglo XX. Hijo de inmigrantes italianos, nació en la ciudad de La Plata, provincia de Buenos Aires, el 1º de octubre de 1892 y falleció a los 79 años, el 16 de octubre de 1971, en París, Francia. Alentado por su abuelo que había reconocido en él cierto talento para el dibujo, la caricatura y la pintura, ingresó a la Escuela de Bellas Artes de su ciudad natal para perfeccionarse. En poco tiempo, empezó a exponer sus obras y lo hizo en la tienda Gath & Chaves, una de las más visitadas por la clase alta porteña de principios del siglo XX. Luego, mediante una beca del gobierno argentino, viajó a la ciudad italiana de Florencia para continuar sus estudios plásticos y se interesó, cada vez más, sobre la vanguardia futurista y otras que comenzaban a pisar fuerte durante ese momento. Se relacionó con muchos de los artistas y pensadores de estas vanguardias como Giacomo Balla, Enrico Prampolini, Giorgio De Chirico, y Carlo Carrá, entre otros. En su viaje por Europa también conoció las obras de Pablo Picasso y Juan Gris, quienes se convirtieron en los grandes artistas españoles de ese siglo europeo por el estilo que se popularizó con el nombre de “cubismo”. Además de su ejercicio como creador, desempeñó la escritura de la crítica de artes. De regreso a la Argentina en 1930, se casó con la crítica de arte chilena María Rosa González y le llegó un ofrecimiento para dirigir el Museo Provincial de Bellas Artes de La Plata, cargo que ocupó hasta 1947. Paralelamente, expuso parte de su obra en el Círculo de Bellas Artes, Montevideo (1939); en Amigos del Arte, Buenos Aires (1940); en el Museum of Art de San Francisco (1944), y en la National Academy, Nueva York (1944). Emprendió otro viaje por Europa, se estableció en París y, a principios de los ´60, integró la Primera Exposición Internacional de Arte Moderno (Museo de Arte Moderno, Buenos Aires); Construction and Geometry in Painting (Nueva York) y participó en la capital francesa, junto con los artistas más importantes de la abstracción, de la exposición “Arte abstracto constructivo internacional”. En 1966, escribió y publicó sus memorias: Un pintor ante el espejo. Por su trayectoria, obtuvo el Premio Continental Guggenheim de las Américas (1956) y el Gran Premio otorgado por el Fondo Nacional de las Artes (FNA, 1967). Mientras se encontraba en París, falleció a los 79 años, el 16 de octubre de 1971. Recordamos a quien ese constituyó como uno de los grandes artistas plásticos de toda Latinoamérica, cubista que supo introducir la vanguardia artística en la región, a partir de testimonios conservados en el Archivo Histórico de Radio Nacional. Ficha técnica Música y testimonio Cuarteto Criollo N°1 -Allegro Vivo- (Luis Gianneo) Cuartetto Gianneo [2007 del Álbum “Luis Gianneo - Complete Works for String Quartet Vol.1”] 1962-10-08 Pettoruti, Emilio (Artista Plástico) Su Vida (Radio Universidad Nacional de La Plata) Tres piezas criollas -Lamento Quichua - (Luis Gianneo) Cuartetto Gianneo [2007 del Álbum “Luis Gianneo - Complete Works for String Quartet Vol.1”] Cuarteto Criollo N°1 -Andante - (Luis Gianneo) Cuartetto Gianneo [2007 del Álbum “Luis Gianneo - Complete Works for String Quartet Vol.1”] Tres piezas criollas -Criolla - (Luis Gianneo) Cuartetto Gianneo [2007 del Álbum “Luis Gianneo - Complete Works for String Quartet Vol.1”] 1969-10-14 Pettoruti, Emilio (Pintor) Doctor Honoris Causa Universidad Nacional de La Plata) Te voy a pintar (E Lusi - Oscar Escalada) Quinto de Cantares [1971 del Álbum “Quinto de Cantares”] Edición: Fabián Panizzi

Wykład prof. Stanisława Jaworskiego, Muzeum Narodowe w Warszawie, 30 sierpnia 2015 https://wszechnica.org.pl/wyklad/w-poszukiwaniu-nowych-drog-wyklad-prof-stanislawa-jaworskiego/ Prof. Stanisław Jaworski podczas wykładu finisażowego wystawy "Tadeusz Peiper. Papież awangardy" opisuje zmiany cywilizacyjne, które wpłynęły na powstanie awangardy artystycznej. Zlożyl się na nie rozwój przemysłu w drugiej połowie XIX w., który wpłynął na zmianę struktury społecznej, a następnie powstanie rewolucyjnych idei społecznych. Wynalazki przełomu wieków - radio, telefon, samochód, samolot - zmieniły postrzeganie świata. Rewolucja w komunikacji przemodelowała myślenie o architekturze. Stare ulice miast stały się zbyt wąskie, by umożliwić ruch samochodowy. Jednocześnie wzrosła liczba ich mieszkańców. Środowiskiem twórczym poety przestał być wiejski dworek, zastąpiła go wielkomiejska kamienica. Artyści zaczęli skłaniać się ku twórczności zaangażowanej społecznie, albo awangardowej. Prelegent wplata w swoją opowieść obrazki z życia Tadeusza Peipera. W drugiej części wykładu analizuje też wiersze Peipera: "Rano", "Powojenne wezwania", "Rozstanie z żukiem", "Naga". Wystawa "Papież awangardy. Tadeusz Peiper w Hiszpanii, Polsce, Europie" prezentuje artystyczne relacje awangardowej sztuki i literatury początków XX wieku, za punkt odniesienia przyjmując twórczość Tadeusza Peipera, wybitnego poety, krytyka i teoretyka sztuki. Przygotowana wspólnie z hiszpańskim środowiskiem kulturalnym, w którym niegdyś aktywnie działał Peiper, podkreśli artystyczne i kulturalne związki obu krajów. Tadeusz Peiper znany jest w Polsce jako najbardziej prominentna postać środkowoeuropejskiej awangardy i założyciel „Zwrotnicy” (1922). Niewiele osób wie o jego związkach ze środowiskiem awangardy hiszpańskiej i hiszpańskojęzycznej. Lata 1915-1920 spędził Peiper w Madrycie, w otoczeniu silnie związanym z hiszpańskim ultraizmem. W tym czasie w stolicy Hiszpanii przebywali Robert i Sonia Delaunay, Guillermo de Torre, Vicente Huidobro, rodzeństwo Jorge Luis i Norah Borges, Rafael Barradas, a także Polacy – Józef Pankiewicz, Jan Wacław Zawadowski i związani z ultraistami Władyslaw Jahl oraz Marian Paszkiewicz. Peiper – debiutujący jako autor szkiców literackich i dziennikarz wiodących czasopism (El Sol, La Lectura, España i La Publicidad) – utrzymywał także kontakty z Manuelem Azañą czy José Ortegą y Gassetem. Autorzy wystawy poprowadzą widza przez Paryż 1914 roku, kosmopolityczne, artystyczno-literackie środowisko Madrytu lat 1915-21, poprzez formistyczny i futurystyczny Kraków ku awangardowym utopiom artystycznym i cywilizacyjnym lat 1920-tych aż po ich kres i narastanie katastrofizmów poprzedzający wybuch II wojny światowej. Pokażemy towarzyszący tym procesom żywiołowy rozwój komunikacji i kultury masowej. Chcemy unaocznić artystyczne alianse i efekty współpracy Peipera z wybitnymi twórcami awangardowymi. W „Zwrotnicy” publikowali Władysław Strzemiński i Kazimierz Malewicz; książki i poezje Peipera ilustrowali Juan Gris, Mojżesz Kisling, Fernand Léger i inni. Pokażemy obrazy, grafiki, rzeźby twórców europejskiej awangardy: obok prac wspomnianych już Malewicza, Grisa, Légera, Strzemińskiego – dzieła Vytautasa Kairiūkštisa, Francisco Boresa, Alberta Gleizesa, Louisa Marcoussisa, Leona Chwistka, Tytusa Czyżewskiego, Tymona Niesiołowskiego, Leona Dołżyckiego, Henryka Stażewskiego, Katarzyny Kobro, Marka Włodarskiego, Mieczysława Bermana. Towarzyszyć im będzie prezentacja awangardowych wydawnictw i filmów. Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #muzeumnarodowe #tadeuszpeiper #peiper #sztuka #kultura

Wykład Karoliny Zalewskiej, edukatorki Muzeum Narodowego w Warszawie, wygłoszony został w ramach programu edukacyjnego towarzyszącego wystawie „Papież awangardy. Tadeusz Peiper”. Muzeum Narodowe w Warszawie, 14 czerwca 2015 r. [52min] https://wszechnica.org.pl/wyklad/w-pogoni-za-nowoczesnoscia-tadeusz-peiper-i-awangarda/ Nawoływali do palenia muzeów, odrzucali tradycyjne wyobrażenia o sztuce, a jako wzór doskonałości wskazywali precyzję i wydajność maszyn. Skąd wzięły się awangardowe ugrupowania, które skierowały sztukę europejską na nowe tory? Jakie idee im przyświecały? Wykład przybliżył najważniejsze zjawiska artystyczne początku XX wieku: te, z którymi Peiper zetknął się podczas studiów w Berlinie, Paryżu i kilkuletniego pobytu w Hiszpanii, oraz te, które współtworzył już po powrocie do Polski. *** Wystawa „Papież awangardy. Tadeusz Peiper w Hiszpanii, Polsce, Europie” prezentuje artystyczne relacje awangardowej sztuki i literatury początków XX wieku, za punkt odniesienia przyjmując twórczość Tadeusza Peipera, wybitnego poety, krytyka i teoretyka sztuki. Przygotowana wspólnie z hiszpańskim środowiskiem kulturalnym, w którym niegdyś aktywnie działał Peiper, podkreśli artystyczne i kulturalne związki obu krajów. Tadeusz Peiper znany jest w Polsce jako najbardziej prominentna postać środkowoeuropejskiej awangardy i założyciel „Zwrotnicy” (1922). Niewiele osób wie o jego związkach ze środowiskiem awangardy hiszpańskiej i hiszpańskojęzycznej. Lata 1915-1920 spędził Peiper w Madrycie, w otoczeniu silnie związanym z hiszpańskim ultraizmem. W tym czasie w stolicy Hiszpanii przebywali Robert i Sonia Delaunay, Guillermo de Torre, Vicente Huidobro, rodzeństwo Jorge Luis i Norah Borges, Rafael Barradas, a także Polacy – Józef Pankiewicz, Jan Wacław Zawadowski i związani z ultraistami Władyslaw Jahl oraz Marian Paszkiewicz. Peiper – debiutujący jako autor szkiców literackich i dziennikarz wiodących czasopism (El Sol, La Lectura, España i La Publicidad) – utrzymywał także kontakty z Manuelem Azañą czy José Ortegą y Gassetem. Autorzy wystawy poprowadzą widza przez Paryż 1914 roku, kosmopolityczne, artystyczno-literackie środowisko Madrytu lat 1915-21, poprzez formistyczny i futurystyczny Kraków ku awangardowym utopiom artystycznym i cywilizacyjnym lat 1920-tych aż po ich kres i narastanie katastrofizmów poprzedzający wybuch II wojny światowej. Pokażemy towarzyszący tym procesom żywiołowy rozwój komunikacji i kultury masowej. Chcemy unaocznić artystyczne alianse i efekty współpracy Peipera z wybitnymi twórcami awangardowymi. W „Zwrotnicy” publikowali Władysław Strzemiński i Kazimierz Malewicz; książki i poezje Peipera ilustrowali Juan Gris, Mojżesz Kisling, Fernand Léger i inni. Pokażemy obrazy, grafiki, rzeźby twórców europejskiej awangardy: obok prac wspomnianych już Malewicza, Grisa, Légera, Strzemińskiego – dzieła Vytautasa Kairiūkštisa, Francisco Boresa, Alberta Gleizesa, Louisa Marcoussisa, Leona Chwistka, Tytusa Czyżewskiego, Tymona Niesiołowskiego, Leona Dołżyckiego, Henryka Stażewskiego, Katarzyny Kobro, Marka Włodarskiego, Mieczysława Bermana. Towarzyszyć im będzie prezentacja awangardowych wydawnictw i filmów. Wystawie towarzyszą bogaty program wydarzeń edukacyjnych, pokaz tematyczny w Cyfrowym MNW, publikacja książkowa zawierająca artykuły znawców dzieła i biografii Tadeusza Peipera oraz badaczy europejskich ruchów awangardowych pierwszych dziesięcioleci XX wieku, a także płyta z muzyką z serii Kolekcja Muzeum Narodowego. Kuratorzy wystawy: dr Piotr Rypson we współpracy z Moniką Poliwką i Juanem-Manuelem Bonetem. Od 18 września do 6 listopada 2015 wystawa będzie prezentowana w Real Academia de Bellas Artes de San Fernando w Madrycie. Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #muzeumnarodowe #tadeuszpeiper #peiper #awangarda

ESTE FUE EL ROBO DEL SIGLO En el primer programa del año del programa de Javier Cárdenas, hacemos un repaso de las grandes sensaciones y momentos espectaculares que tuvimos en la Gala-Show de Navidad que hicimos en "las arenas" de Barcelona, con 1.400 soñadores y multitud de artistas, que hicieron las delicias de todos los presentes y vivimos momentos inolvidables con mucha emoción. También en el programa de hoy, recordamos lo que se llamó "el robo del siglo" cuyo protagonista era "el sapo" y que entrevistamos en exclusiva en Hora Punta (tv), este hombre empezó por ganarse la confianza de la persona que vigilaba la urbanización en la que vivía Koplowitz, desde la garita ubicada debajo de los pisos. Para conseguirlo, contrató a una muchacha que logró ligar con él y, una vez ya convertida en su novia, le presentó un día a Sapo, quien entonces empezó a engatusar al joven con regalos, viajes en yate y encuentros fogosos con muchachas guapas.Cuando los dos hombres empezaron a tener confianza, el vigilante empezó a facilitar información valiosa de su jefa al Sapo, que ya había alquilado un piso en el mismo bloque de ella, con la intención de guardar allí su botín. Sapo cuenta que el vigilante conocía sus intenciones, y que llegó a prometerle cincuenta millones de pesetas a cambio de que le facilitara el acceso a la casa de Koplowitz. Según la versión ofrecida en el documental por el propio vigilante, él nunca pensó que el ladrón estuviera hablando del asalto en serio. El Sapo consiguió acceder una noche al interior del piso, que en ese momento estaba en obras. Una vez dentro, golpeó al vigilante ,le ató de pies y manos para que no diese la lata. A continuación, se colocó unos guantes y pasó varias horas descolgando varios de aquellos pesados cuadros, retirando el marco que tenía cada uno de ellos y envolviéndolos cuidadosamente en papel de burbuja. Él mismo dijo: "Me llevé los cuadros, caminando, hasta el otro piso que había alquilado para poder guardarlos”.Durante los siguientes días, la policía española se volvió loca buscando los dichosos cuadros. Nadie podía imaginar que esos diecinueve lienzos (entre los que destacaban un Juan Gris, un Sorolla y dos Goya) nunca salieron del edificio. Como experto en la ocultación y el disfraz, Sapo se presentaba de vez en cuando en su piso alquilado, con ropa de mujer, para contemplar un botín cuyo valor total se aproximaba a los trescientos millones de euros. Allí permanecieron los cuadros hasta que su ladrón, una vez descubierto y detenido, llegó a un acuerdo.

Du 13 septembre 2023 au 28 janvier 2024 MUSÉE DU LUXEMBOURG À l'occasion de la célébration du 50ᵉ anniversaire de la mort de Picasso, le Musée du Luxembourg propose une grande exposition sur l'histoire d'une amitié hors norme, entre deux icônes du XXe siècle, Pablo Picasso et Gertrude Stein. Gertrude Stein (1874-1946), une immigrée juive américaine, à la fois écrivaine, poète et esthète, s'installe à Paris dès 1903, peu après l'arrivée de Picasso, alors jeune artiste. Leur position d'étrangers et leur marginalité fondent leur appartenance à la bohème parisienne et leur liberté artistique. Leur amitié s'est cristallisée autour de leur travail respectif, fondateur du cubisme et des avant-gardes picturales et littéraires du XXe siècle. Leur postérité est immense. En examinant leur complicité et leur inventivité, l'exposition du Musée du Luxembourg traversera un siècle d'art, de poésie, de musique et de théâtre à travers de grandes figures telles que Henri Matisse, Juan Gris, Marcel Duchamp, Jasper Johns, Andy Warhol, Bruce Nauman, Carl Andre, Joseph Kosuth, Hanne Darboven, Glenn Ligon, John Cage, Bob Wilson, Gary Hill ou encore Philip Glass.

Há 50 anos, no dia 8 de abril de 1973, morria Pablo Picasso, aos 91 anos, em Mougins, no sul da França. Artista genial, ele mudou o curso da arte no século XX. Mas não sem controvérsias. Por Patrícia MoribePablo Ruiz Picasso nasceu em 25 de outubro de 1881, em Málaga, na Andaluzia, no sul da Espanha, junto ao Mediterrâneo. O pai, que era professor de pintura, estimulou o menino Pablo desde pequeno. O jovem Picasso frequentou escolas e artistas em Barcelona e Madri, com muitas experimentações e ambições. Em 1990, seu quadro “Os Últimos Momentos” é escolhido para representar a Espanha na Exposição Mundial em Paris. Aos 19 anos, a capital francesa é o sonho do jovem pintor. Ele se instala no mítico bairro de Montmartre, efervescente refúgio de artistas e boêmios. O trabalho de Picasso é dividido por períodos. Como o azul, de 1901 a 1904, quando, impactado pelo suicídio de um amigo, Carlos Casagemas, ele mergulha em temas sombrios, retratando pessoas miseráveis, com rostos marcados pela fome e sofrimento.Paralelamente, Picasso expandia suas conexões ao conhecer escritores, poetas, intelectuais, colecionadores, galeristas, mecenas e artistas de todos os espectros.Ele avançou para o período rosa, se inspirou na arte africana, trabalhou nos balés russos de Diaghilev e se apaixonou pela bailarina Olga Khokhlova, com quem se casa em 1918.  Em 1907 ele finaliza “As Senhoritas de Avignon”, que vai dar um ponta pé importante para o Cubismo. Com Georges Braque, ele iniciou o movimento cuja ideia era a decomposição de imagens em facetas múltiplas, geométricas, bidimensionais. Toda uma geração de artistas bebeu nessa fonte, como Juan Gris, Francis Picabia e Brancusi.  Em 1925, uma nova mudança de curso e Picasso navega pelo surrealismo, com criaturas disformes, convulsivas, histéricas. O surrealista Salvador Dali, também espanhol, conta, em uma entrevista de 1955, que mandou um postal para o artista, dizendo:  “Meu caro Pablo, eu te agradeço porque me dou conta que você assassinou não somente a pintura acadêmica, que está morta e sepultada, como também assassinou toda a pintura moderna. Agora poderemos rever os grandes clássicos, como Rafael e Velasques. Se Picasso não existisse, a pintura moderna iria durar ainda uns 200 anos.”Arte como arma de resistênciaPicasso usava sua arte como instrumento de engajamento. O bombardeamento de uma cidade, em 1937, durante a Guerra Civil espanhola, levou o artista a criar uma de suas obras mais marcantes: “Guernica”. O mural simboliza o horror da guerra e o sofrimento da população. No mesmo ano, Picasso pede a naturalização francesa, que lhe é recusada. O artista continuou a viver na França, mas como diria em entrevista de 1955, “era um acaso, sem nenhuma razão especial”. Picasso passou a Segunda Grande Guerra em Paris, durante a ocupação nazista. Os serviços de segurança o ficharam como “anarquista”. Em 1949, Picasso pinta “Pomba da Paz”, que se torna um forte símbolo antibélico internacional. Além da pintura, Picasso também fez esculturas, cerâmicas e gravuras. Os detratores de Picasso apontam justamente que a produção do artista era excessiva.Ele também traduzia em suas obras sua paixão pelas touradas e mulheres. Sua vida amorosa foi intensa e turbulenta. Ao mesmo tempo, era considerado misógino. Picasso casou-se duas vezes, teve quatro filhos e inúmeras amantes. Uma de suas amantes-musas, a fotógrafa francesa Dora Maar, fala sobre a realidade em Picasso, em entrevista de 1955:“Picasso é obcecado, sempre foi, pela realidade”, disse a fotógrafa francesa, em 1955. “Através do Cubismo ele buscou todas as facetas de um objeto. Por exemplo, ele quis retratar as quatro dimensões de uma xícara de café. Mas não o instante presente, o sonho, um local, as nuvens ou a emoção. Ele busca a realidade verdadeiramente concreta de um objeto. Isso gera deformações extraordinárias.” Picasso morreu em 8 de abril de 1973, de uma crise cardíaca, no sul da França, deixando um fabuloso legado artístico e um lastro de tragédias familiares e brigas pela herança do artista, que não deixou testamento.Em 2015, o quadro “Mulheres de Argel” (1955) quebrou um recorde ao ser vendido por quase US$ 180 milhões. Durante algum tempo foi a obra mais cara do mundo, até ser desbancada por “Salvatore Mundi”, de Leonardo da Vinci, vendida por US$ 450 milhões a um príncipe saudita. No dia 20 de dezembro de 2007, dois quadros foram roubados do Masp (Museu de Arte de São Paulo) durante a madrugada, em apenas três minutos, de acordo com os registros de segurança. Um era “O Lavrador de Café”, de Cândido Portinari, e “Retrato de Suzanne Bloch”, de Picasso. As obras foram encontradas pouco mais de duas semanas depois, em Ferraz de Vasconcelos, subúrbio de São Paulo.

En el 50º aniversario de la muerte de Picasso, en Documentos RNE hemos querido mirar al tiempo en el que el universal pintor malagueño aún no había desarrollado su genio creativo y todavía estaba por trazar su camino artístico. Lo más importante estaba por suceder cuando un jovencito Pablo Ruiz Picasso llega a París en el comienzo del siglo XX y se termina instalando, junto a amigos artistas, en el Bateau Lavoir (Barco Lavadero). Un edificio cochambroso en la colina de Montmartre donde va a suceder un episodio clave de la historia del arte moderno. El documental, con la firma de Antonio Delgado desde París, recrea los años en el que el genio andaluz convivió en el Bateau Lavoir –ente 1904 y 1912- con otros creadores fundamentales del arte que acabaría llamándose vanguardista: Apollinaire, Braque, Max Jacob, Juan Gris, Manolo Hugué, Pablo Gargallo, Modigliani o Henri Rousseau el Aduanero. En el taller del Barco Lavadero Picasso creó, de espaldas al mundo y entre miseria, polvo y suciedad, obras que cambiarán el curso de la pintura del siglo XX como Los saltimbanquis, El retrato de Gertrude Stein o Las señoritas de Aviñón. En esos años Picasso se desarrolló artísticamente y vivirá una evolución que le hará pasar de su etapa azul a la rosa hasta desembocar en lo que se conocerá como cubismo. Documentos RNE ha conseguido entrevistar en exclusiva a Jeannine Warnod, crítica de arte de 102 años, que guarda memoria directa de los protagonistas de esta epopeya artística, porque nació en Montmartre y su padre, el también crítico de arte André Warnod, formó parte de la llamada Banda de Picasso. Sus recuerdos recrean aquel Montmartre, un suburbio rural de París, bohemio y sórdido, en donde la genialidad artística se mezclaba con la droga y la delincuencia. Además, exploramos en las memorias de Fernande Olivier, el primer gran amor parisino de Picasso, que compartió miseria y hambre con él en aquellos años, y que nos permiten entrar en el taller y la intimidad del malagueño. Para completar el documental contamos con los testimonios de la historiadora Annie Cohen Solal; el director de cine Luis Revenga; Juan Manuel Bonet, ex director del Museo Reina Sofía; y Brigitte Leal, ex directora del Museo Pompidou. El resultado de Picasso, el capitán del Barco Lavadero, es un fresco sobre el París de principios del siglo XX y sus movimientos artísticos, y también un relato biográfico de Pablo Ruiz Picasso antes de ser Picasso, el icono mundial de la pintura contemporánea. Escuchar audio

“Paris et nulle part ailleurs” 24 artistes étrangers à Paris. 1945-1972au Musée de l'histoire de l'immigration, Palais de la Porte dorée, ParisInterview de Jean-Paul Ameline, conservateur général du Patrimoine et commissaire de l'exposition,par Anne-Frédérique Fer, à Paris, le 1er décembre 2022, durée 16'28. © FranceFineArt.https://francefineart.com/2022/12/02/3357_paris-et-nulle-part-ailleurs_palais-de-la-porte-doree/Communiqué de presse Commissariat de l'exposition :Jean-Paul Ameline, commissaire de l'exposition, en 1985, il a été conservateur au Musée National d'Art Moderne Centre Pompidou à Paris. Il a, par la suite, été conservateur général du Patrimoine en 2003 et chef de service des Collections modernes jusqu'en 2013. Il a été le commissaire de nombreuses expositions dont Face à l'Histoire. L'artiste moderne devant l'événement historique, 1933-1991 (1996), ainsi que Paris du Monde entier (l'artiste étranger à Paris 1900-2005) pour le National Art Center à Tokyo en 2007.Chloé Dupont, assistante exposition, Musée national de l'histoire de l'immigration. Diplômée en histoire de l'art à l'Université de Grenoble et en muséologie à l'École du Louvre, elle a notamment participé à la préparation de plusieurs expositions au musée d'Orsay, au Petit Palais et au musée Cernuschi.Paris et nulle part ailleursPar Jean-Paul Ameline commissaire de l'expositionLes historiens d'art le rappellent souvent : les artistes étrangers établis en France au début du XXe siècle ont longtemps été considérés par les écrivains d'art les plus conservateurs comme susceptibles de nuire à la pureté de l'art national.Leurs oeuvres, séparées de celles des artistes nés en France au Salon des Indépendants de 1924 puis à la Biennale de Venise de 1928, n'ont ensuite dû leur présentation avec leurs confrères français qu'aux plaidoyers des rares critiques qui les ont soutenus et notamment André Warnod qui, en 1925, fait pour la première fois d'eux des artistes de « l'École de Paris ».Alors que le prestige de la capitale puis la montée des totalitarismes en Europe centrale, méridionale et orientale les ont menés vers Paris, leur reconnaissance officielle par l'État français se fait chichement par la petite porte du musée des Écoles étrangères à la Galerie du Jeu de Paume où une salle comprenant notamment Marc Chagall, Juan Gris, Amedeo Modigliani, Pablo Picasso, Kees Van Dongen, Ossip Zadkine est attribuée en 1932 à l'École de Paris.En 1940, la défaite française face à l'Allemagne signe bientôt leur dispersion. Interdits d'exposition s'ils sont juifs, craignant de ne plus pouvoir créer en toute liberté, beaucoup quittent la capitale et s'installent hors de Paris ou à l'étranger. Pour le critique américain Harold Rosenberg, le « laboratoire du XXe siècle » a fermé suite à l'Occupation.Comment, dès lors, expliquer la venue en nombre, entre 1945 et 1970, des jeunes peintres et sculpteurs venus non seulement d'Europe, mais aussi des États-Unis, d'Amérique latine, du Maghreb, du Moyen et de l'Extrême-Orient ? Prestige de la « Ville lumière » ? Présence des maîtres qui ouvrent leurs ateliers à des élèves de toutes origines ? Politique généreuse (et rentable) d'accueil de l'École des beaux-arts de Paris et des académies privées ? Multiplicité des salons parisiens, largement ouverts aux artistes non français ? Jeunes galeries désireuses de se lancer dans l'aventure de la promotion de nouvelles avant-gardes ? Sans doute de tout à la fois.[...] Hébergé par Acast. Visitez acast.com/privacy pour plus d'informations.

Episode No. 574 features curator Emily Braun and artist Mark Steinmetz. With Elizabeth Cowling, Braun is the co-curator of "Cubism and the Trompe L'Oeil Tradition" at the Metropolitan Museum of Art in New York. The exhibition considers cubist works by Georges Braque, Juan Gris and Pablo Picasso in the context of the centuries-long trompe l'oeil painting tradition. In addition to dozens of major cubist works, the exhibition includes paintings by Samuel van Hoogstraten, William Harnett, and more. "Cubism" is on view through January 22, 2023. It is accompanied by an outstanding catalogue that was published by the museum. Indiebound and Amazon offer it for $43-50. Steinmetz is included in "Reckonings and Reconstructions: Southern Photography from the Do Good Fund" at the Georgia Museum of Art at the University of Georgia. The Do Good Fund is a Columbus, Ga.-based charity that collects and makes available to museums photography of the American South made from the 1950s to the present. The exhibition, which includes artists such as Jill Frank, Baldwin Lee, Deborah Luster, Gordon Parks, and RaMell Ross. It's at the GMOA through January 8, 2023. Steinmetz also contributed a portfolio titled "Irina & Amelia" to the new, 70th anniversary issue of Aperture magazine. The issue also features work by John Edmonds, Hannah Whitaker, Dayanita Singh, and others, and is available from Aperture for $25. Air date: November 3, 2022.

“Fernande Olivier et Pablo Picasso“ dans l'intimité du Bateau-Lavoirau Musée de Montmartre, Parisdu 14 octobre 2022 au 19 février 2023Interview de Nathalie Bondil, directrice du musée et des expositions de l'Institut du monde arabe et de Saskia Ooms, responsable de la conservation du musée de Montmartre, commissaires de l'exposition,par Anne-Frédérique Fer, à Paris, le 24 octobre 2022, durée 26'16.© FranceFineArt.https://francefineart.com/2022/10/26/3334_fernande-olivier_musee-de-montmartre/Communiqué de presse Commissariat :Nathalie Bondil, directrice du musée et des expositions de l'Institut du monde arabe Saskia Ooms, responsable de la conservation du musée de Montmartre Assistées de Clémence PinquierFernande Olivier (1881-1966), femme moderne, modèle, artiste et écrivain, compagne et modèle du jeune Picasso de 1904 à 1912, est à l'honneur au musée de Montmartre. Cette personnalité́ du Bateau-Lavoir et de la vie montmartroise au début du XXe siècle est le sujet d'une première exposition qui lui est entièrement consacrée.Cette exposition raconte Fernande Olivier et illustre grâce à des archives familiales et de nombreux prêts publics et privés, les épisodes phares des avant-gardes. Le point-de-vue adopté est celui de Fernande à travers ses écrits, ses correspondances et même ses oeuvres. Deux livres forment le fil rouge de l'exposition : « Souvenirs Intimes, écrits pour Picasso » et « Picasso et ses amis ».Le premier ouvrage publié de manière posthume raconte sa jeunesse difficile, enfant non reconnue, épouse violentée lors d'un premier mariage dont elle s‘échappe, sa quête d'émancipation comme modèle professionnelle, enfin sa rencontre avec Pablo.Le second, publié de son vivant, compile ses observations originales, parfois tranchantes, sur les personnalités du Bateau-Lavoir, artistes et mécènes, dont elle partage la vie quotidienne. Louangé par Paul Léautaud, c'est « le tableau le plus authentique de cette époque » dira Picasso à l'instar d'André Salmon et de Max Jacob.Fernande Olivier et Pablo Picasso, dans l'intimité du Bateau-Lavoir propose donc un dialogue entre les mots de Fernande et un ensemble de soixante-seize oeuvres (peintures, sculptures, dessins, lithographies, manuscrits, éditions et correspondances originales) outre un riche corpus photographique et vidéographique présentés en regard de ses écrits. Elle illustre les épisodes marquants de sa vie de femme, modèle, écrivain et artiste. Son point-de-vue unique de témoin des avant-gardes est donné à voir à travers les oeuvres des artistes qu'elle côtoie parmi lesquels Georges Braque, André Derain, Otto Freundlich, Juan Gris, Auguste Herbin, Marie Laurencin, Henri Matisse, Henri Rousseau, Suzanne Valadon, Kees Van Dongen, et bien-sûr Pablo Picasso. Une installation contemporaine d'Agnès Thurnauer, rappelle dans le parcours combien les violences conjugales vécues dans son premier mariage restent d'actualité.Ces témoignages précieux décrivent les membres du cercle artistique du Bateau-Lavoir et les marchands comme Vollard et Kahnweiler avec intelligence et humour. L'exposition éclaire d'autres figures de ce cercle : artistes femmes, mécènes et compagnes aux rôles multiples et majeurs telles que Gertrude Stein, Marie Laurencin, Guus van Dongen, et Suzanne Valadon… Hébergé par Acast. Visitez acast.com/privacy pour plus d'informations.

Đồi Montmartre, ở Paris, lại tưng bừng với Hội mùa Thu hoạch (Fête des Vendanges) từ ngày 05 đến 09/10/2022. Hàng năm, khoảng 3.000 chai vang đỏ và hồng được ủ từ nho của gần 1.900 gốc, trong đó nhiều gốc trồng năm 1933. Toàn bộ số tiền bán rượu được dành cho các chương trình xã hội của quận 18. Được tổ chức từ 80 năm nay, Hội mùa Thu hoạch là dịp thưởng thức ẩm thực và đắm mình trong không khí hội hè nổi tiếng của Montmartre. Montmartre từng là vùng đất hoang vu với một tu viện được xây vào thế kỷ XII và vài ruộng nho xung quanh. Rồi người ta đến trồng rau, trồng nho, lập làng quanh tu viện. Nét điền dã dần biến mất với quá trình đô thị hóa từ thế kỷ XIX. Một tầng lớp cư dân mới, chủ yếu là người nghèo, trộm cắp, công nhân và cả những nghệ sĩ nay đây mai đó, bị đẩy khỏi quá trình đô thị hóa Paris theo kế hoạch của kiến trúc sư Haussmann, đến sống ở rìa làng, hình thành khu ổ chuột (maquis de Montmartre), không điện, không nước với những căn nhà lụp xụp xen giữa thảm thực vật hoang dại. Từ khu ổ chuột thành “mồi” cho giới bất động sản Chính quyền cũng quay lưng với những “thành phần không một xu dính túi”, ít nhất cho đến cuối thế kỷ XIX. Vào Thời kỳ Tươi đẹp (Belle Epoque, 1871-1880), những vùng trên cao ở Paris trở thành khu vực giải trí sành điệu. Làng Montmartre lột xác. Các quán rượu mọc lên ầm ầm, thu hút giới tinh hoa Paris và những nghệ sĩ nổi tiếng đương thời. Đất ở Montmartre lên giá. Ngôi làng trở trành miếng mồi cho giới thầu xây dựng. Người dân nghèo bị đuổi khỏi khu ổ chuột, đôi khi không được tái định cư. Những tòa nhà theo kiến trúc Haussmann lần lượt mọc trên đại lộ Junot ở chân đồi, thêm vài ngôi biệt thự theo kiến trúc Anh, Tân Nghệ thuật dành cho nhà giầu (biệt thự Léandre). Quá trình thay đổi của khu đồi được tái hiện rõ ở Bảo tàng Montmartre (Musée de Montmartre, được bà Saskia Ooms, phụ trách bảo tàng, giới thiệu với RFI Tiếng Việt : “Bảo tàng muốn giới thiệu quá trình thay đổi của khu phố theo thứ tự thời gian. Những chiếc cối xay gió và mỏ khai thác thạch cao dần biến mất để mở đại lộ Junot, rồi Montmartre được sáp nhập vào quận 18 Paris năm 1860. Ngoài ra, còn có lịch sử của tu viện Montmartre, cùng với những cánh đồng nho gắn liền với lịch sử của khu đồi. Chúng tôi may mắn có bộ sưu tập đa ngành rất đa dạng, gồm tranh, ảnh, ma-két, đồ vật… cho thấy quá trình thay đổi của khu phố. Ngoài ra, bảo tàng còn có rất nhiều tấm áp-phích do các nghệ sĩ lúc đó thực hiện, đồ sứ Clignancourt sang trọng, cũng như những đồ vật mang tính dân gian cho thấy nét đặc biệt của khu phố. Khách tham quan có thể xem kịch bóng được tái dựng ở phòng trưng bày Chat Noir. Đây là khu trưng bày hiếm có, nơi người xem như hòa mình vào khung cảnh huyên náo, nhộn nhịp của khu phố và tiệm hát huyền thoại do Rodolphe Salis thành lập”. Nhà thờ Thánh Tâm (Basilique du Sacré-Coeur de Montmartre), được khởi công năm 1875, ban đầu bị coi là lời thóa mạ đến tinh thần cách mạng, nhưng lại góp phần làm thay đổi cảnh quan đồi Montmartre. Một bên là tâm linh, bên kia là trần tục, nhộn nhạo với những hàng cà phê, quán rượu trong thập niên 1880. “Nét đặc trưng của khu phố được truyền tải qua những quán rượu, cà phê mọc trên đồi Montmartre từ năm 1888. Thực ra, rất nhiều nghệ sĩ đã đến Montmartre vào khoảng thập niên 1870, sau đó, họ thường xuyên lui tới những quán cà phê, ngày càng đông hơn ở trên đồi, đặc biệt phải kể đến quán Café du Chat noir (Cà phê Mèo Đen), rất nổi tiếng, rất đông khách và thường chiếu kịch bóng. Tất cả được chúng tôi trưng bày trong phòng triển lãm Mèo Đen. Ngoài ra, còn có nhiều diễn viên sân khấu, cũng như những anh hề của Gánh xiếc Medrano nổi tiếng, được nhiều nghệ sĩ tái hiện trong tác phẩm của họ. Trong bảo tàng, khách tham quan có thể thấy tấm áp-phích rất đẹp của họa sĩ Toulouse-Lautrec quảng cáo buổi diễn mỗi tối của Aristide Bruant ở quán rượu-cà phê Mirliton, hoặc về Jane Avril và Yvette Guilbert, hai vũ nữ rất nổi tiếng”. Cái nôi của nghệ thuật, nơi giao lưu của văn nghệ sĩ Montmartre trở thành trung tâm của thủ đô nghệ thuật Paris vào đầu thế kỷ XX. Chính tại khu phố thời thượng này, Bateau-Lavoir, một trong những nơi cư trú nổi tiếng của các nghệ sĩ đã ra đời. Dãy nhà cấp bốn, ban đầu là phòng khiêu vũ, sau đó là xưởng làm đàn piano, được ngăn dọc thành khoảng 20 xưởng vẽ nhỏ, làm liên tưởng đến hành lang trên boong tầu nên được nhà thơ Max Jacob đặt tên là Bateau-Lavoir. Lúc đầu, đây chỉ là nơi lưu trú của các nghệ sĩ Ý và Tây Ban Nha, dần dần Bateau-Lavoir trở thành nơi giao lưu của giới văn-nghệ sĩ. Guillaume Apollinaire, Amedeo Modigliani, Henri Matisse, Georges Braque, Jean Cocteau… từng sống trong “ngôi nhà chung”. Bateau-Lavoir trở thành “Villa Medicis của hội họa hiện đại”, nơi danh họa Picasso gặp người bạn đời, người mẫu Fernande Olivier. “Tại khu Bateau-Lavoir, Picasso vẽ bức Les Demoiselles d'Avignon (Những cô gái ở Avignon). Đó cũng là nơi sáng tác của Kees Van Dongen, Othon Friesz, Juan Gris và nhiều nghệ sĩ khác. Các nghệ sĩ tiên phong trong khu phố đã thực sự ganh đua với nhau vào thời đó. Rất nhiều tác phẩm của những nghệ sĩ đã sống trong bảo tàng cũng được trưng bày, như Suzanne Valadon, Maurice Utrillo và André Utter. Trước khi trở thành bảo tàng hiện nay, khu nhà này có những xưởng vẽ, rất nhiều nghệ sĩ đã sống ở đây, trong đó có Raoul Dufy, Othon Friesz, Charles Camoin, Émile Bernard”. Từ khu vườn của bảo tàng có thể nhìn xuống ruộng nho duy nhất Clos-Montmartre, chếch xa hơn một chút là quán rượu Lapin Agile, được coi là “ngôi đền” của giới nghệ sĩ và người thích hát. Họa sĩ biếm họa André Gill vẽ biển hiệu cho quán rượu là một chú thỏ đang nhảy ra khỏi nồi. Từ đó, người ta gọi là Chú thỏ của Gill (le Lapin à Gil), sau được lái thành Chú thỏ nhanh nhẹn (le Lapin Agile) và giữ cho đến nay. Bà Saskia Ooms nhận xét : “Montmartre là một trong những khu phố hiếm hoi vẫn giữ được nét quyến rũ đặc biệt. Phần lớn khu phố vẫn như xưa. Người ta vẫn thấy những địa điểm nổi tiếng như nhà hàng Lapin Agile, Lâu đài Sương mù (Château des Brouillards), Ngôi nhà mầu hồng (Maison Rose), Cối xa gió đỏ (Moulin Rouge), nghĩa trang Saint-Vincent tạo nên nét quyến rũ, cổ kính và rất độc đáo cho khu phố”.  Làng trong phố Hầu hết những địa điểm được bà Saskia Ooms nhắc đến đều nằm quanh khu phố Abreuvoir, hiện là điểm “check-in” không thể bỏ qua của du khách. Đầu phố là nhà hàng Maison rose (Ngôi nhà mầu hồng) nổi tiếng, được xây vào khoảng năm 1850, sau đó bị bỏ hoang, rồi được Laure Gargallo, người mẫu cho Picasso, mua lại và sơn hồng để làm quán ăn nhỏ cho những người bạn nghệ sĩ. Giữa phố Abreuvoir là tượng ca sĩ Dalida, ngay cạnh Lâu đài Sương mù với những câu chuyện ma chưa có lời giải. Có lẽ nhờ một số người dân chống cưỡng chế để đô thị hóa Montmartre vào đầu thế kỷ XX mà khu phố vẫn giữ được nét nông thôn điểm xuyết trong cảnh quan đã thay đổi. Họ buộc phải rời đi vào những năm 1940 do tình trạng nhà xuống cấp. Montmartre có khoảng 15 cối xay gió được xây từ năm 1591 đến 1741 và hiện còn lại hai, được trùng tu, nằm ở phố Lepic. Nổi tiếng nhất và ở trên cao nhất là cối xay gió Blute-fin nằm trong khu nhà riêng nên chỉ có thể nhìn từ ngoài đường. Radet, cối xay gió còn lại thứ hai, được di chuyển đến vị trí hiện nay từ thế kỷ XIX để làm quán rượu và hiện là nhà hàng Moulin de la Galette. Riêng Moulin Rouge (Cối xay gió đỏ), quán rượu nổi tiếng với vũ điệu Cancan, được Joseph Oller và Charles Zidler cho xây năm 1889 làm tụ điểm giải trí. Quá trình phát triển của Montmartre và Moulin Rouge gắn chặt nhau suốt thế kỷ XX và được tái hiện trong bảo tàng : “Bảo tàng dành riêng một gian trưng bày về quán rượu Moulin Rouge nổi tiếng với một đoạn trích trong phim French Cancan (Điệu nhảy cancan của Pháp) của Jean Renoir. Ngoài ra còn có rất nhiều ảnh của những vũ nữ nổi tiếng. Họ có bưu thiếp riêng, in hình họ, để bán hoặc tặng cho người hâm mộ vì đó cũng là những nghệ sĩ tài hoa, quyến rũ. Bên cạnh đó còn có Quảng trường Pigalle. Còn trong tấm áp-phích của Toulouse-Lautrec, có thể thấy Cối xay gió Đỏ (Moulin Rouge)”. Ngoài những điểm quá nổi tiếng, như Nhà thờ Thánh Tâm Sacré-Coeur, nhà thờ Saint-Pierre, Quảng trường Tertre với những quán cà phê và họa sĩ dạo dưới bóng cây tiêu huyền, bà Saskia Ooms gợi ý một số điểm quyến rũ nhưng không đông người : “Trước tiên là khu vườn của bảo tàng Montmartre, được coi là chốn thanh bình, rất hiếm ở Paris và rất đặc biệt nhờ quán Café Renoir, nơi khách tham quan có thể nhâm nhi từng khoảnh khắc hạnh phúc.  Tiếp theo là khu phố Abbesse, rất quyến rũ với quảng trường cùng tên và nhà thờ tuyệt đẹp ngay cạnh. Rồi còn có những con ngõ, con phố nhỏ, như phố Chevalier de la Barre, phố Lepic, công viên Marcel Bleustein-Blanchet ở ngay sau Nhà thờ Thánh Tâm, vườn hoa Clignancourt, hay vườn hoa Suzanne Buisson ẩn mình giữa đại lộ Genet và phố Simon Dereure. Tất cả cho thấy vẻ đẹp tuyệt vời của Montmartre. Du khách có thể cảm nhận được không khí hư ảo trong khu phố tuyệt vời này”.

Đồi Montmartre, ở Paris, lại tưng bừng với Hội mùa Thu hoạch (Fête des Vendanges) từ ngày 05 đến 09/10/2022. Hàng năm, khoảng 3.000 chai vang đỏ và hồng được ủ từ nho của gần 1.900 gốc, trong đó nhiều gốc trồng năm 1933. Toàn bộ số tiền bán rượu được dành cho các chương trình xã hội của quận 18. Được tổ chức từ 80 năm nay, Hội mùa Thu hoạch là dịp thưởng thức ẩm thực và đắm mình trong không khí hội hè nổi tiếng của Montmartre. Montmartre từng là vùng đất hoang vu với một tu viện được xây vào thế kỷ XII và vài ruộng nho xung quanh. Rồi người ta đến trồng rau, trồng nho, lập làng quanh tu viện. Nét điền dã dần biến mất với quá trình đô thị hóa từ thế kỷ XIX. Một tầng lớp cư dân mới, chủ yếu là người nghèo, trộm cắp, công nhân và cả những nghệ sĩ nay đây mai đó, bị đẩy khỏi quá trình đô thị hóa Paris theo kế hoạch của kiến trúc sư Haussmann, đến sống ở rìa làng, hình thành khu ổ chuột (maquis de Montmartre), không điện, không nước với những căn nhà lụp xụp xen giữa thảm thực vật hoang dại. Từ khu ổ chuột thành “mồi” cho giới bất động sản Chính quyền cũng quay lưng với những “thành phần không một xu dính túi”, ít nhất cho đến cuối thế kỷ XIX. Vào Thời kỳ Tươi đẹp (Belle Epoque, 1871-1880), những vùng trên cao ở Paris trở thành khu vực giải trí sành điệu. Làng Montmartre lột xác. Các quán rượu mọc lên ầm ầm, thu hút giới tinh hoa Paris và những nghệ sĩ nổi tiếng đương thời. Đất ở Montmartre lên giá. Ngôi làng trở trành miếng mồi cho giới thầu xây dựng. Người dân nghèo bị đuổi khỏi khu ổ chuột, đôi khi không được tái định cư. Những tòa nhà theo kiến trúc Haussmann lần lượt mọc trên đại lộ Junot ở chân đồi, thêm vài ngôi biệt thự theo kiến trúc Anh, Tân Nghệ thuật dành cho nhà giầu (biệt thự Léandre). Quá trình thay đổi của khu đồi được tái hiện rõ ở Bảo tàng Montmartre (Musée de Montmartre, được bà Saskia Ooms, phụ trách bảo tàng, giới thiệu với RFI Tiếng Việt : “Bảo tàng muốn giới thiệu quá trình thay đổi của khu phố theo thứ tự thời gian. Những chiếc cối xay gió và mỏ khai thác thạch cao dần biến mất để mở đại lộ Junot, rồi Montmartre được sáp nhập vào quận 18 Paris năm 1860. Ngoài ra, còn có lịch sử của tu viện Montmartre, cùng với những cánh đồng nho gắn liền với lịch sử của khu đồi. Chúng tôi may mắn có bộ sưu tập đa ngành rất đa dạng, gồm tranh, ảnh, ma-két, đồ vật… cho thấy quá trình thay đổi của khu phố. Ngoài ra, bảo tàng còn có rất nhiều tấm áp-phích do các nghệ sĩ lúc đó thực hiện, đồ sứ Clignancourt sang trọng, cũng như những đồ vật mang tính dân gian cho thấy nét đặc biệt của khu phố. Khách tham quan có thể xem kịch bóng được tái dựng ở phòng trưng bày Chat Noir. Đây là khu trưng bày hiếm có, nơi người xem như hòa mình vào khung cảnh huyên náo, nhộn nhịp của khu phố và tiệm hát huyền thoại do Rodolphe Salis thành lập”. Nhà thờ Thánh Tâm (Basilique du Sacré-Coeur de Montmartre), được khởi công năm 1875, ban đầu bị coi là lời thóa mạ đến tinh thần cách mạng, nhưng lại góp phần làm thay đổi cảnh quan đồi Montmartre. Một bên là tâm linh, bên kia là trần tục, nhộn nhạo với những hàng cà phê, quán rượu trong thập niên 1880. “Nét đặc trưng của khu phố được truyền tải qua những quán rượu, cà phê mọc trên đồi Montmartre từ năm 1888. Thực ra, rất nhiều nghệ sĩ đã đến Montmartre vào khoảng thập niên 1870, sau đó, họ thường xuyên lui tới những quán cà phê, ngày càng đông hơn ở trên đồi, đặc biệt phải kể đến quán Café du Chat noir (Cà phê Mèo Đen), rất nổi tiếng, rất đông khách và thường chiếu kịch bóng. Tất cả được chúng tôi trưng bày trong phòng triển lãm Mèo Đen. Ngoài ra, còn có nhiều diễn viên sân khấu, cũng như những anh hề của Gánh xiếc Medrano nổi tiếng, được nhiều nghệ sĩ tái hiện trong tác phẩm của họ. Trong bảo tàng, khách tham quan có thể thấy tấm áp-phích rất đẹp của họa sĩ Toulouse-Lautrec quảng cáo buổi diễn mỗi tối của Aristide Bruant ở quán rượu-cà phê Mirliton, hoặc về Jane Avril và Yvette Guilbert, hai vũ nữ rất nổi tiếng”. Cái nôi của nghệ thuật, nơi giao lưu của văn nghệ sĩ Montmartre trở thành trung tâm của thủ đô nghệ thuật Paris vào đầu thế kỷ XX. Chính tại khu phố thời thượng này, Bateau-Lavoir, một trong những nơi cư trú nổi tiếng của các nghệ sĩ đã ra đời. Dãy nhà cấp bốn, ban đầu là phòng khiêu vũ, sau đó là xưởng làm đàn piano, được ngăn dọc thành khoảng 20 xưởng vẽ nhỏ, làm liên tưởng đến hành lang trên boong tầu nên được nhà thơ Max Jacob đặt tên là Bateau-Lavoir. Lúc đầu, đây chỉ là nơi lưu trú của các nghệ sĩ Ý và Tây Ban Nha, dần dần Bateau-Lavoir trở thành nơi giao lưu của giới văn-nghệ sĩ. Guillaume Apollinaire, Amedeo Modigliani, Henri Matisse, Georges Braque, Jean Cocteau… từng sống trong “ngôi nhà chung”. Bateau-Lavoir trở thành “Villa Medicis của hội họa hiện đại”, nơi danh họa Picasso gặp người bạn đời, người mẫu Fernande Olivier. “Tại khu Bateau-Lavoir, Picasso vẽ bức Les Demoiselles d'Avignon (Những cô gái ở Avignon). Đó cũng là nơi sáng tác của Kees Van Dongen, Othon Friesz, Juan Gris và nhiều nghệ sĩ khác. Các nghệ sĩ tiên phong trong khu phố đã thực sự ganh đua với nhau vào thời đó. Rất nhiều tác phẩm của những nghệ sĩ đã sống trong bảo tàng cũng được trưng bày, như Suzanne Valadon, Maurice Utrillo và André Utter. Trước khi trở thành bảo tàng hiện nay, khu nhà này có những xưởng vẽ, rất nhiều nghệ sĩ đã sống ở đây, trong đó có Raoul Dufy, Othon Friesz, Charles Camoin, Émile Bernard”. Từ khu vườn của bảo tàng có thể nhìn xuống ruộng nho duy nhất Clos-Montmartre, chếch xa hơn một chút là quán rượu Lapin Agile, được coi là “ngôi đền” của giới nghệ sĩ và người thích hát. Họa sĩ biếm họa André Gill vẽ biển hiệu cho quán rượu là một chú thỏ đang nhảy ra khỏi nồi. Từ đó, người ta gọi là Chú thỏ của Gill (le Lapin à Gil), sau được lái thành Chú thỏ nhanh nhẹn (le Lapin Agile) và giữ cho đến nay. Bà Saskia Ooms nhận xét : “Montmartre là một trong những khu phố hiếm hoi vẫn giữ được nét quyến rũ đặc biệt. Phần lớn khu phố vẫn như xưa. Người ta vẫn thấy những địa điểm nổi tiếng như nhà hàng Lapin Agile, Lâu đài Sương mù (Château des Brouillards), Ngôi nhà mầu hồng (Maison Rose), Cối xa gió đỏ (Moulin Rouge), nghĩa trang Saint-Vincent tạo nên nét quyến rũ, cổ kính và rất độc đáo cho khu phố”.  Làng trong phố Hầu hết những địa điểm được bà Saskia Ooms nhắc đến đều nằm quanh khu phố Abreuvoir, hiện là điểm “check-in” không thể bỏ qua của du khách. Đầu phố là nhà hàng Maison rose (Ngôi nhà mầu hồng) nổi tiếng, được xây vào khoảng năm 1850, sau đó bị bỏ hoang, rồi được Laure Gargallo, người mẫu cho Picasso, mua lại và sơn hồng để làm quán ăn nhỏ cho những người bạn nghệ sĩ. Giữa phố Abreuvoir là tượng ca sĩ Dalida, ngay cạnh Lâu đài Sương mù với những câu chuyện ma chưa có lời giải. Có lẽ nhờ một số người dân chống cưỡng chế để đô thị hóa Montmartre vào đầu thế kỷ XX mà khu phố vẫn giữ được nét nông thôn điểm xuyết trong cảnh quan đã thay đổi. Họ buộc phải rời đi vào những năm 1940 do tình trạng nhà xuống cấp. Montmartre có khoảng 15 cối xay gió được xây từ năm 1591 đến 1741 và hiện còn lại hai, được trùng tu, nằm ở phố Lepic. Nổi tiếng nhất và ở trên cao nhất là cối xay gió Blute-fin nằm trong khu nhà riêng nên chỉ có thể nhìn từ ngoài đường. Radet, cối xay gió còn lại thứ hai, được di chuyển đến vị trí hiện nay từ thế kỷ XIX để làm quán rượu và hiện là nhà hàng Moulin de la Galette. Riêng Moulin Rouge (Cối xay gió đỏ), quán rượu nổi tiếng với vũ điệu Cancan, được Joseph Oller và Charles Zidler cho xây năm 1889 làm tụ điểm giải trí. Quá trình phát triển của Montmartre và Moulin Rouge gắn chặt nhau suốt thế kỷ XX và được tái hiện trong bảo tàng : “Bảo tàng dành riêng một gian trưng bày về quán rượu Moulin Rouge nổi tiếng với một đoạn trích trong phim French Cancan (Điệu nhảy cancan của Pháp) của Jean Renoir. Ngoài ra còn có rất nhiều ảnh của những vũ nữ nổi tiếng. Họ có bưu thiếp riêng, in hình họ, để bán hoặc tặng cho người hâm mộ vì đó cũng là những nghệ sĩ tài hoa, quyến rũ. Bên cạnh đó còn có Quảng trường Pigalle. Còn trong tấm áp-phích của Toulouse-Lautrec, có thể thấy Cối xay gió Đỏ (Moulin Rouge)”. Ngoài những điểm quá nổi tiếng, như Nhà thờ Thánh Tâm Sacré-Coeur, nhà thờ Saint-Pierre, Quảng trường Tertre với những quán cà phê và họa sĩ dạo dưới bóng cây tiêu huyền, bà Saskia Ooms gợi ý một số điểm quyến rũ nhưng không đông người : “Trước tiên là khu vườn của bảo tàng Montmartre, được coi là chốn thanh bình, rất hiếm ở Paris và rất đặc biệt nhờ quán Café Renoir, nơi khách tham quan có thể nhâm nhi từng khoảnh khắc hạnh phúc.  Tiếp theo là khu phố Abbesse, rất quyến rũ với quảng trường cùng tên và nhà thờ tuyệt đẹp ngay cạnh. Rồi còn có những con ngõ, con phố nhỏ, như phố Chevalier de la Barre, phố Lepic, công viên Marcel Bleustein-Blanchet ở ngay sau Nhà thờ Thánh Tâm, vườn hoa Clignancourt, hay vườn hoa Suzanne Buisson ẩn mình giữa đại lộ Genet và phố Simon Dereure. Tất cả cho thấy vẻ đẹp tuyệt vời của Montmartre. Du khách có thể cảm nhận được không khí hư ảo trong khu phố tuyệt vời này”.

En este capítulo os presentamos una exposición que, por primera vez en España, reúne una selección de cartas y postales escritas por pintores como Delacroix, Manet, Degas, Monet, Cézanne, Van Gogh, Gauguin, Matisse, Juan Gris, Frida Kahlo o Lucian Freud, entre otros, pertenecientes a la colección de Anne-Marie Springer y expuestas junto a la obra de estos y otros artistas de la colección del museo. Una original propuesta que nos permite descubrir el lado más íntimo de algunos de los grandes nombres de la historia del arte. Nos acompañan la coleccionista suiza Anne-Marie Springer y Clara Marcellán, comisaria de la exposición.

En “El culturódromo”, Carlos del Amor, nos adentramos en la exposición sobre Cartas de artistas en la colección de Anne-Marie Springer, una selección de epístolas y postales escritas por Delacroix, Monet o Juan Gris. Nos atiende Clara Marcellán, comisaria de la muestra, que se puede ver en Museo Nacional Thyssen-Bornemisza de Madrid hasta el 25 de septiembre. Y en la "Vida sana" de Julio Basulto recibimos a la cineasta Toti Baches, directora de 'Red Cunt', un documental que aborda el estigma y los tabúes de la regla. Escuchar audio

Welcome to the Instant Trivia podcast episode 437, where we ask the best trivia on the Internet. Round 1. Category: In The Thesaurus 1: If Jefferson had a thesaurus, he could have written of "The Pursuit of Oblectation" instead of this. Happiness. 2: This word or a "flight of" it is a common synonym for "imagination". Fancy. 3: On the road, it's on triangular signs; in the thesaurus, it's listed with "submit" and "kowtow". Yield. 4: "Cretaceous" and "lactescent" are fancy ways of describing this color. White. 5: 5-letter synonym for "maledict" or "swear". Curse. Round 2. Category: "Sea" Duty 1: To get these is to gain the ability to walk around on a moving ship. sea legs. 2: Aquatic critter of the genus Hippocampus. seahorse. 3: Hardtack. seabiscuit. 4: U.S. Navy construction battalion. the Seabees. 5: In "The Tempest", Ariel sings of this type of substantial transformation. a sea-change. Round 3. Category: They Do Good Work 1: It's the small independent state that's headquarters to the aid group Caritas Internationalis. the Vatican. 2: In 2004 Pitt alumna Wangari Maathai became the first woman from this continent to win the Nobel Peace Prize. Africa. 3: The Louisville-based factory named for these tries to make them come true for very ill children. dreams. 4: It's not just doctors--there are now groups called teachers, builders and clowns "without" these. borders. 5: Charles Dole helped create the Army's 10th Mountain Division and this "National" winter rescue organization. the National Ski Patrol. Round 4. Category: Colors En Español 1: To be "en numeros rojos" means to be in this color. red. 2: In kids' drawings el sol is amarillo, this color. yellow. 3: As its name says, salsa verde is made with chiles and tomatillos that are this color. green. 4: Azul, this color, can be marino or celeste. blue. 5: Spanish painter Juan Gris has a last name that means this color. gray. Round 5. Category: How Touching! 1: It's good luck to touch a bronze statue of a turtle named Testudo at this East Coast school. University of Maryland. 2: It's the usual name for the kind of zoo where you can stroke-- and sometimes even feed--young animals. a petting zoo. 3: Literally French for "touched", this expression indicates a hit in fencing. touché. 4: When Sir Walter Scott wrote, "Have I not licked the black stone of that ancient castle?" he meant this fabled object. the Blarney Stone. 5: It's been reported that the Elle Macpherson figure in this London museum was attracting gropers. Madame Tussauds. Thanks for listening! Come back tomorrow for more exciting trivia!

2022 new year's eve，我们看了一个本土涂鸦创作者的展览，简单跟各位聊聊。 本期的主题，就是梁文道离开看理想。对于长期关注话语思想和知识媒体内容的人，想来这是非常重要的一个事件。 从一个不好看的香港光头青年文化人，到中国重要的知识内容平台看理想的总策划，二十年过去，我们看到的梁文道是怎样的，我们看到的变化是什么，我们对道长未来的期待又是什么。 这期，我们就简单聊聊梁文道，作为一个品牌，甚至一个媒体，对于我们的意义。 ps. 欢迎在我们的网店购买艺术书与艺术品: https://weidian.com/?userid=330531944 ■ Cover art 中作品 Juan Gris, Book and pipe (Livre et pipe), 1925, Oil on canvas, 27 x 35 cm ■ 主播 杨老师 大舌头 · ■ Song List OKAMOTO'S - Sprite MONDO GROSSO feat. 坂本龍一［Vocal：満島ひかり］ - IN THIS WORLD · ■ sns 感谢你的收听！关于节目和主播的动态，欢迎关注我们的社交号： 「一画一话」微博 「一画一话」豆瓣 Instagram上也可以找到我们。 如果你喜欢我们的节目请在你常用的平台留下好评，将节目分享给你的朋友。 · ■ 付费订阅 http://www.theviewtalk.com/member · ■ say hi info@theviewtalk.com

2022 new year's eve，我们看了一个本土涂鸦创作者的展览，简单跟各位聊聊。 本期的主题，就是梁文道离开看理想。对于长期关注话语思想和知识媒体内容的人，想来这是非常重要的一个事件。 从一个不好看的香港光头青年文化人，到中国重要的知识内容平台看理想的总策划，二十年过去，我们看到的梁文道是怎样的，我们看到的变化是什么，我们对道长未来的期待又是什么。 这期，我们就简单聊聊梁文道，作为一个品牌，甚至一个媒体，对于我们的意义。 ps. 欢迎在我们的网店购买艺术书与艺术品: https://weidian.com/?userid=330531944 ■ Cover art 中作品 Juan Gris, Book and pipe (Livre et pipe), 1925, Oil on canvas, 27 x 35 cm ■ 主播 杨老师 大舌头 · ■ Song List OKAMOTO'S - Sprite MONDO GROSSO feat. 坂本龍一［Vocal：満島ひかり］ - IN THIS WORLD · ■ sns 感谢你的收听！关于节目和主播的动态，欢迎关注我们的社交号： 「一画一话」微博 「一画一话」豆瓣 Instagram上也可以找到我们。 如果你喜欢我们的节目请在你常用的平台留下好评，将节目分享给你的朋友。 · ■ 付费订阅 http://www.theviewtalk.com/member · ■ say hi info@theviewtalk.com

“La carretera ascendió a una colina y entramos en un bosque espeso. Seguía la cuesta. A veces descendía, pero volvía a empinarse de nuevo. Todo el tiempo se oían las esquilas del ganado. Por último la carretera ascendió a las cimas de los cerros, que era la parte más alta de la cadena de montañas que se veían desde Burguete. La fruta silvestre crecía en el lado del sol, en algunos ligeros claros entre los árboles”. Fragmento de “Fiesta”. La moderna literatura norteamericana nace en París en la casa de Gertrude Stein (1.874-1.946). Por su salón, decorado con cuadros famosos pasan los llamados que en la capital francesa quieren iniciarse en la creación literaria. La Stein era una mecenas caprichosa, con aspecto masculino, fuerte y esquiva. Era de nacionalidad estadounidense y era una mujer culta y muy rica. En su autobiografía nos dejó prueba concreta de cómo era aquella atmósfera bohemia y cómo surgió la . Si lo importante era su compañía, más aún era el matriarcado que su estilo implantaba, o sea una escritura directa, descarnada y sencilla a la vez y eso era lo que precisamente Hemingway necesitaba para pulir sus pretensiones juveniles barrocas. Alice B. Toklas, el amor de su vida, le dedicó un libro, “Autobiografía de Alice B. Toklas” de 1.933, y en él vemos una panorámica parisina, con Matisse, Braque, Picasso, Juan Gris, Max Jacob y Apollinaire, entre otros, así como los recién llegados desterrados americanos; es un testimonio insuperable de aquel momento de esplendor creativo. Ernest Hemingway (1.899-1.961) amaba vivir la violencia y poseía un carácter fuerte que sólo le permitía descubrirse a sí mismo en una extraña confrontación con la adversidad. Le gustaba plasmar momentos heroicos en sus novelas ; las guerras serían una de sus fuentes de inspiración y tal vez la metáfora de su propia lucha interior. Llevaba desde dentro la emoción de lo cotidiano y la mitificación de los pequeños sucesos; su vocación de periodista le hizo intentar transcribir el espectáculo de la realidad con el menor número posible de palabras, buscando así una intensidad expresiva que haría de él un maestro incomparable. Seguía así la línea de los grandes realistas americanos como, por ejemplo, Mark Twain, y Gertrude Stein sería decisiva en este proceso de decantación de su estilo. De su infancia en Chicago (había nacido en un barrio de esa ciudad, Oak Park) le quedaban unos extraños recuerdos familiares que perseguiría toda su vida: en su obra no hay un dilema amoroso sino una extraña confrontación del héroe con la acción, no hay tiempo de afectos en este mundo de , y hasta el último héroe, Santiago, el viejo que pescaba en solitario, es un ejemplo de como en Hemingway la vida es una ceremonia de intimidad: ésta es la lección del héroe de “Adiós alas armas”, Frederick Henry, o de Harry, el protagonista herido de “Las nieves del Kilimanjaro”; incluso Robert Jordan en “Por quién doblan las campanas”. Hay una lucha contra el destino, el héroe presenta heridas externas e internas, se sabe víctima de una extraña amenaza y busca una forma de superación que no siempre llega. Sus primeros cuentos ya marcan este ritmo. En “Nuestro tiempo” de 1.924, nos va a conmover por su anhelo implacable de veracidad, en un tono de patetismo inolvidable. Nick Adams es el centro de una serie de aventuras, que tienen un principio feliz y van hacia un final taciturno y triste. Le reconocemos sentado junto al . Vemos su incapacidad afectiva, su tendencia a dialogar con la naturaleza. Cuando nos entrega “Fiesta” de 1.926, ha alcanzado ya la plenitud de un estilo y nos encontramos ante un fascinante viaje que, desde París, concluye en Madrid, pasando por la Arcadia de Burguete y los momentos de fiesta de San Fermín. Hemingway sentía por España un enorme amor y ese ambiente bohemio y pseudointelectual que Lady Brett congrega a su alrededor, y esos satélites que son Jake Barnes, Robert Cohn o Bill Gorton no son sino el ejemplo claro de un mundo que ha perdido las ilusiones. El mismo narrador, Jake Barnes está castrado, y desea apasionadamente a Lady Brett, constituyendo un ejemplo claro de la impotencia entre deseo y acto que tanto gusta mostrar al autor. Hay una explosión de sensualidad del instante, casi religiosa, como comprobamos en el fragmento inicial que nos ha leído Antonio. Es preciso huir de Lady Brett y ese ámbito bucólico es cono una salvación. Los momentos de los sanfermines o las descripciones de Pamplona, son sencillamente magistrales. “Adiós a las armas”, publicada en 1.929, es una de las cumbres de la literatura universal. Ambientada en Italia y Suiza durante la I Guerra Mundial, está centrada en el amor de un oficial norteamericano, Frederick Henry, por una enfermera británica, Catherine Barclay. Ambos deciden huir juntos del absurdo de la guerra, escaparse a Suiza, refugiarse en las montañas. Cuando ya han llegado a Lausana ella muere como consecuencia de un parto difícil, Frederick queda solo y pensativo frente al cuerpo de su compañera: . La guerra queda brutalmente descrita, los combates de Caporetto componen un mosaico tan patético como el Sebastopol de Tolstoi en “Guerra y Paz”. No se puede alcanzar el paraíso. No es posible dejar la guerra y querer escapar con el amor. Estamos ante una novela donde el estilo alcanza sus más altas cotas. España aparecerá en “Por quién doblan las campanas”, del año 1.940, como categoría de protagonista, completándose así la visión que dió en ella en otras obras. El título es de un poema de John Donne, en el que simplemente nos advierte que no preguntemos por quién doblan las campanas, ya que en realidad están sonando por nosotros. Esta metáfora, iniciada con aquella frase nos remite a una pretensión de Hemingway por unir amor y muerte, dando así una visión de la guerra donde el amor es parte fundamental. Robert Jordan es un americano que está en España y se enamora de María; durante tres días, tiempo de la novela, va a vivir con intensidad el encuentro con unos valores de heroísmo que en él estaban ocultos. Su actitud ante la muerte es metafísica : , piensa el protagonista. África también fue fuente de inspiración de Hemingway que la frecuentó en sus safaris. “Las nieves del Kilimanjaro”, que apareció en la revista Esquire en 1.936, va a convertirse en uno de los relatos más bellos de toda su obra. Un escritor, Harry, está agonizando frente a la mole inmensa del Kilimanjaro. En su agonía, tras cientos de recuerdos que se hilvanan en su mente, va a soñar que asciende a las cumbres nevadas. Aparece el pasado, momentos dedicados a otros escritores, como la mención a Scott Fitzgerald, llena de compasión, instantes de soledad y amargura trenzados con la patética atmósfera de la muerte. Hay una magia mística en todo el relato: >. El tema de la caza, que se repetirá en “Las verdes colinas de África” de 1.936, se une con una búsqueda entrañable de eternidad. Se funden en la mente del escritor herido miles de recuerdos y en las páginas de la novela nos encontramos ante la ceremonia de conversión de lo cotidiano en lo mítico, y estas sensaciones sobre las que se debía haber escrito son el eje central de una nueva literatura que no se hizo. Harry está herido, como Frederick Henry o como Robert Jordan y esta incapacidad de respuesta nos llena de una amargura sin límites; es la apoteosis de la inacción, la necesidad de hacer un examen de conciencia, cierto que no en los tonos religiosos en que los hace James Joice, sino con una infinita nostalgia, una belleza del pasado casi redentora. Era preciso llegar a “El viejo y el mar”, publicada en 1.952, para poder comprender hasta qué punto Hemingway es un autor magistral. Si repasamos sus obras podremos ir advirtiendo que hay un proceso de individualización; por ello cuando llegamos a la historia de este viejo que pesca en el Caribe, no estamos sino ante una imagen que nos revierte lo mismo a Harry, como, por supuesto, a Nick Adams. Santiago es el símbolo del esfuerzo humano por subsistir, tiene tinte emersionanos en su conducta, se nos muestra como una figura casi religiosa. Leemos: >. Este arranque nos funde la “Biblia” en una alegoría robinsoniana de la lucha contra la soledad. Santiago vive errante en su sueño por subsistir y triunfar, es el héroe solitario por antonomasia, lo podemos aproximar incluso a Cristo y no alejarlo de aquella imagen del viejo marino de los poemas góticos del XIX. Hay en su conducta un amor indecible por la naturaleza, nos recuerda el de las “Florecillas” de San Francisco de Asís, posee una bella aureola de redención y sometimiento a la vez. Esta es su mayor enseñanza moral: . La ternura y la bondad de Hemingway por lo minúsculo, y hasta por lo indefenso, alcanza ahora una aureola de vibrante belleza. Lo que más asombra en este modo de narrar de Hemingway es su capacidad para extraer situaciones literarias de la vida cotidiana. Del mismo modo que Robert Jordan en “Por quién doblan las campanas” pasa de una situación bélica a una confrontación con su destino moral, Santiago en “El viejo y el mar” puede hacer un ejercicio consistente en convertirse en un auténtico apóstol de los oprimidos. Su mismo final, durmiendo y soñando con África, tiene el valor de un ritual de catarsis y casi nos parecería un cierre religioso si no tuviera ecos de “robinson Crusoe”. El lenguaje acepta estas normas y se constituye en expresión íntima de la subjetividad. También existe una ceremonia al ensalzar el oficio humilde: . Esta mirada de Santiago es la manera de extasiarse con el espectáculo sublime de la Creación; un hombre solo intenta con sus medios abrirse paso en la vida: he aquí unas bases que nacidas de Emerson se van adueñando del espíritu americano, que predica la doctrina del , y hacen de Santiago un ejemplo singular y fascinante de la lucha contra la adversidad. El final de “El viejo y el mar” tiene ecos de crítica social. Los turistas representan a los que no saben comprender la humildad aunque sean testigos impasibles de la destrucción de los humildes: . Esta descripción está marcada por la pérdida de lo deseado en Santiago. La obra concluye así: . Esta forma de concluir un texto nos muestra hasta qué punto su autor hace del sueño una evasión de la realidad. Hemingway también buscaba el objeto redentor; lo buscó en guerras y continentes sin encontrarlo. “El viejo y el mar” puede ser una metáfora de esa ardorosa necesidad de encontrar lo que más necesitamos y que los demás, la sociedad, nos arrebatan. No podemos dejar a Ernest Hemingway sin mencionar “París era una fiesta”, publicada, postumamente, en 1.964. Los años de artista adolescente como escritor en París, son recordados con una nostalgia realmente apasionante. Hemingway nos ofrece un cuadro donde intervienen Gertrude Stein, Ezra Pound, Scott Fitzgerald y tantos más; nos da la mejor descripción de aquellos años, cuando surge la llamada “generación pérdida”. Es además un bello documento sobre las dificultades de la creación, sobre el oficio de escritor, narrado con una humildad franciscana. Un bello libro que nos hace pensar en las mejores líneas de nuestro autor y un gran testamento espiritual. Hay una poesía especial en el texto además de estar ante una auténtica confesión y el nombre mágico de Miss Stein, acaba de aparecer junto a una sinfonía de colores y situaciones que componen de por sí una atmósfera inolvidable que Hemingway convierte casi en milagro. El estilo de “París era una fiesta” es prodigioso. En la obra nos encontramos ante la forja de un escritor; Gertrude Stein le está enseñando cómo alcanzar el estilo magistral, sencillo e intenso que él va a aprender. La ironía también es el mecanismo obvio del maestro, como se cita en un fragmento del libro: . Esta, digamos, prohibición, que tiene raíces muy americanas ya que la Stein quería componer ella misma su propia tradición, que ya se sugiere en “Tres vidas”, y así dejar al descubierto toda una temática nacional que incluiría obras como “El ascenso de Silas Laphan” de William Dean Howells, “Martin Eden” de Jack London o “La roja insignia del valor” de Stephen Crane. En esta obra la ironía se cierra sobre sí misma; es una novela de costumbres donde Paris y Hemingway son sus más íntimos protagonistas. La obra de Hemingway tal vez debe ser comprendida como una especie de romanticismo moderno, que aúna el sentido del honor, la acción, el amor, el escepticismo y la nostalgia como sus vectores principales. Sus relatos incorporan un nuevo tipo de realismo que, aunque tiene sus raíces en el cuento norteamericano del XIX, lo transforma hacia una cotidianidad dura y a la vez poética, que influiría enormemente en grandes narradores posteriores. Ernest Hemingway recibió el premio Nobel de literatura en 1.954. En la madrugada del 2 de Julio de 1.961, el autor se suicidó disparándose con una escopeta de caza. Tenía entonces sesenta y un años.

Welcome to the Instant Trivia podcast episode 294, where we ask the best trivia on the Internet. Round 1. Category: Words For Two 1: It's a musical composition for 2 voices or 2 instruments. Duet. 2: Word for 2 cards of the same value in a poker game. Pair. 3: They can be fraternal or identical. Twins. 4: In other words, "Similar as 2 legume fruits in a seed holder". "Like two peas in a pod". 5: On a riverboat, it's how you would "Mark" water that's 2 fathoms deep. Twain. Round 2. Category: Fdr 1: Referring to the attack on Pearl Harbor, FDR called December 7, 1941 "A date which will" do this. "Live in Infamy". 2: FDR gave the first of these talks March 12, 1933 from the White House diplomatic reception room. Fireside Chats. 3: While attending this school, FDR was editor of its newspaper, The Crimson. Harvard. 4: FDR was born and is now buried in this town on the Hudson River. Hyde Park. 5: During this 1932 campaign, FDR relied on a trusted group of advisers dubbed this --- pretty smart. Brain Trust. Round 3. Category: Colors En Espanol 1: To be "en numeros rojos" means to be in this color. red. 2: In kids' drawings el sol is amarillo, this color. yellow. 3: As its name says, salsa verde is made with chiles and tomatillos that are this color. green. 4: Azul, this color, can be marino or celeste. blue. 5: Spanish painter Juan Gris has a last name that means this color. gray. Round 4. Category: Temple 1: From the Greek for "assembly", it's a temple for Jewish religious worship. Synagogue. 2: Her last starring film performance was in 1949's "The Story of Seabiscuit". Shirley Temple. 3: Jachin and Boaz were the names of the 2 pillars at the entrance to this king's temple. Solomon. 4: The Reverend Jim Jones led this sect to its ultimate doom. The People's Temple. 5: In Amritsar, India Sikhs seek out this temple, the center of their faith. Golden Temple. Round 5. Category: Don't Bug Me! 1: The spider species Argyroneta aquatica lives mostly in this environment. water. 2: In Africa, some nests of these wood-eating insects can reach a height of 20 feet. termites. 3: This large, hairy bee is one of the few insects that can control its body temperature. bumblebee. 4: Some scientists use the term hexapod in referring to insects; hexapod is Greek for this many legs. 6. 5: Also called loopers, spanworms and measuring worms, they are actually the caterpillars of moths. inchworms. Thanks for listening! Come back tomorrow for more exciting trivia!

Sheila and Tom discuss the Spanish painter, Juan Gris, a compatriot, contemporary, and rival of Picasso – on the occasion of a current exhibition of gorgeous cubist paintings by Gris at the Baltimore Museum of Art. Themes include cubism, modernism, John Dewey, color theory and more.

Episode No. 513 is a holiday weekend clips episode featuring curator Nicole R. Myers. With Katherine Rothkopf, Myers is the co-curator of "Cubism in Color: The Still Lifes of Juan Gris", which opens at the Baltimore Museum of Art on September 12. Myers is a curator at the Dallas Museum of Art. Across more than 40 paintings, the exhibition explores how Gris brought color to cubism in still-life painting of striking vivacity. It will be on view in Baltimore through January 9, 2022. The outstanding exhibition catalogue was published by the two museums and distributed by Yale University Press. It's available for about $45 from Indiebound and Amazon.

En este episodio, como todos los lunes hablaremos lo nuevo y lo no tan nuevo que hemos escuchado. Como el productor esta en modo verano, menciona canciones justo para los días soleados como lo nuevo de Lorde con Solar Power  y de Brian Kelley con Party in the beach. Tenemos un cameo de Adolfo con una precisa de J balvin con Otro Fili. Se menciona a ¿Teo? con su cancion Rrrico. Arturo viaja al tiempo con el grupo Autocontrol con la canción Por tu amor. Alan se acuerda de lo nuevo de Marshmello con Back in time. Y quedándonos en tierras peruanas, se menciona a Juan Gris con robots, Life of Padre con Soundcheck, se menciona a CloDamien y su D29. También, se menciona a la lluvia con su temaza Pensando. Lo último de Suradar con su canción No me importas. Terminando con Tony Rosado con sus canciones clasicas con Te eche al olvido y ya te olvidé . Canciones mencionadas en orden: Lorde - Solar Power Juan Gris - Robots Brian Kelley - Party on the beach J. Balvin featuring Jay Wheeler - Otro fili Teo? - Rrrico Life of Padre - Soundcheck Autocontrol - Por tu amor Clodamien - D29 Marshmello feat Carnage - Back in time La Lluvia - Pensando Suradar - No me importas Tony Rosado - Te eche al olvido Tony Rosado - Ya te olvide Síguenos en: Instagram: @mixtape_lado_a Spotify: Mixtape: Lado A Amazon Music: Mixtape Lado A Apple Podcast: Mixtape Lado A Envíen sus comentarios o propuestas de sponsor en nuestro correo: Mixtapeladoa@gmail.com

En este episodio, hablamos con el cantante, compositor del grupo indie peruano Juan Gris. Hablamos sobre su ultimo ep,El club de los robots fantasmas y de la rebelion melancolica, hablamos sobre sus inicios y sus futuros proyectos. No se pierdan de esta interesante entrevista. Síguenos en: Instagram: @mixtape_lado_a Spotify: Mixtape: Lado A Amazon Music: Mixtape Lado A Apple Podcast: Mixtape Lado A Envíen sus comentarios o propuestas de sponsor en nuestro correo: Mixtapeladoa@gmail.com

Episode No. 490 features curators Nicole R. Myers and Julie McGee. With Katherine Rothkopf, Nicole R. Myers is the co-curator of "Cubism in Color: The Still Lifes of Juan Gris" at the Dallas Museum of Art. Across more than 40 paintings, the exhibition explores how Gris brought color to cubism in still-life painting of striking vivacity. It is on view in Dallas through July 25 before traveling to the Baltimore Museum of Art. The outstanding exhibition catalogue was published by the two museums and distributed by Yale University Press. It's available for about $45 from Indiebound and Amazon. On the second segment, Julie McGee discusses "David Driskell: Icons of Nature and History" at the High Museum of Art. The exhibition is on view through May 9. From Atlanta the exhibition will travel to the Portland (Me.) Museum of Art, the Phillips Collection in Washington, and to the Cincinnati Art Museum. The exhibition catalogue was edited by Jessica May and published by Rizzoli Electa. It's available for $40-50 from Indiebound and Amazon.

Today is the 134th birthday of the artist Juan Gris. When I see his art, I hear the jazz, see the dancers, smell the cigarette smoke and remember Paris in the 20s as I have read about it in Hemingway's A Moveable Feast and The Sun Also Rises, Vail's Everybody Was So Young and Tompkins' Living Well is the Best Revenge. I feel Paris. The world is a better place because he is in it and still feels the loss that he has left. This episode is also available as a blog post. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/waldina/message

La historia del arte moderno y de la canción no sería la misma sin Montmartre. Este pequeño barrio del norte de París, fue a finales del siglo XIX el epicentro de una revolución artística, de la mano de jóvenes pintores como Renoir, Toulouse-Lautrec, Picasso o Modigliani. Aún hoy, sus callejuelas de piedra dan cuenta de esta historia y la de la canción francesa, cuyos máximos exponentes vivieron o nacieron en Montmartre. Carrusel de las Artes los lleva a descubrir este barrio, uno de los más turísticos de la capital francesa. Montmartre es sin duda uno de los barrios más  genuinamente parisinos. Un lugar que conserva el encanto de antaño, ubicado en la colina más alta de la capital, a 130 metros de altura. Para llegar a la cima se puede tomar el funicular o subir a pie las 222 escaleras rodeadas de jardines. En lo más alto, se encuentra la Basílica del Sagrado Corazón, donde nos espera “Al pie de esta imponente basílica, tenemos una de las vistas más impresionantes de París. Esta basílica de piedra blanca comenzó a construirse en 1875. Francia salía de un período de revoluciones y de guerras, estaba destruida. Así que se decide la construcción de este templo como un símbolo de la expiación de los pecados. El arquitecto fue Paul Abadie quien decidió usar una piedra calcárea, blanca, muy distinta a las demás construcciones de París”, explicó a RFI Bibiana Rubio, artista audiovisual colombiana y guía turístico en Montmartre. En la Basílica del Sacré Coeur puede admirarse uno de los mosaicos más grandes de Europa, que representa a Cristo resucitado mostrando el corazón, obra que ha convertido a esta basílica en un templo muy importante para los cristianos y los turistas. Cuna de la vanguardia artística Montmartre ocupa un lugar fundamental en la historia del arte mundial pues fue casa y lugar de trabajo para artistas notables como Renoir, Toulouse-Lautrec, Picasso, Modigliani, Braque o Juan Gris. Ellos y otros muchos pintores y escultores, se instalaron y trabajaron en Montmartre, desde 1870 hasta 1930. Estos 60 años de efervescencia artística se cuentan en las salas del Museo de Montmartre. “A finales del siglo XIX, Montmartre pasó de ser un pueblecito a un centro artístico, con todos los pintores que se instalaron aquí. Fue una época bohemia, durante la cual se fundaron muchos cabarets, entre el famoso "Chat Noir" y su teatro de sombras”, comentó Saskia Ooms, la responsable de conservación del museo. La sede del museo fue otrora una residencia para artistas. Uno de los primeros fue Auguste Renoir, quien se instaló en Montmartre para pintar el Molino de la Galette. El trío famoso Suzanne Valadon, Maurice Utrillo y André Utter trabajó aquí de 1912 a 1926. En una de las salas del museo puede visitarse el taller de trabajo de Suzanne Valadon, que fue destruido en un incendio pero reconstituido posteriormente.    El museo pone de relieve la historia del Bateau-Lavoir, una de las residencias de artistas más famosas de París y de la historia. "El Bateau-Lavoir fue un lugar mítico para el arte a principios del siglo XX. Fue allí donde Picasso pintó ‘Las señoritas de Aviñón’, en 1907 , el cuadro que dio origen al cubismo”, agregó Saskia Ooms. Otra  de las atracciones del museo son los jardines Renoir, tres jardines que rodean al edificio y que aún hoy conservan el encanto de antaño. La Plaza de los pintores La célebre “Place du Tertre” es otro de los puntos turísticos por excelencia en Montmartre. Allí trabajan unos 250 paisajistas y retratistas profesionales, escogidos por la ciudad de París. La argentina Natacha Carrillo, es una de ellas. Trabaja en Montmartre desde hace 30 años, haciendo retratos con pastel a los turistas que visitan el lugar. “La pintura es una pasión para mí. Tengo la suerte de trabajar en este lugar con personas que vienen del mundo entero. Ellos se llevan un recuerdo muy bonito, porque es una tradición hacerse un retrato en Montmartre”, asegura Carrillo. Vida nocturna y cabarets La historia de Montmartre está ligada a la vida nocturna y a los cabarets parisinos, que florecieron durante la Belle Epoque, y que catapultaron el French cancán. En Montmartre, el cabaret es un fenómeno mítico. En el siglo XIX, era simplemente un lugar donde se podía beber. En 1881, un hombre llamado Rodolphe Salis inventó algo nuevo : un lugar para beber, con un piano y  donde el público podía escuchar canciones, poemas y textos literarios. Lo llamaron el "Chat Noir" y por ahí pasaron escritores como Verlaine, o los pianistas Erik Satie y Claude Debussy. Rodolphe Salis creó así un modelo nuevo de espectáculo » explicó el especialista David Adjemian. Hoy en día, la sala más conocida es el Moulin Rouge, que se presenta como “el cabaret más antiguo de París”. Pero en opinión de Adjemian, corresponde más al modelo de music-hall: es un espectáculo llamado “revista”, con una temática, y varios números como en el circo, y las bailarinas de "French cancán". Un “Petit Prince” de la nueva canción francesa Despidimos este programa recordando a algunos de los numerosos artistas que nacieron o se dieron a conocer en Montmartre, y que escribieron allí la historia de la canción francesa: “La Mome” Edith Piaf, Charles Aznavour, Dalida, Jacques Brel, entre otros. Esa se historia se sigue escribiendo en la actualidad. El joven Elliot Diener, alias “Petit Prince” es uno de los nuevos exponentes de la canción francesa. Su tema ‘Un bisous dans le cou » fue filmado en Montmartre.  

Why do Juan Gris‘ Paintings sell for tens of millions of dollars? - Защо Картините на Хуан Грис се продават за десетки милиони долари?

Picasso ha lanciato il Cubismo ma gli artisti che hanno fatto del movimento la loro vita sono Georges Braque, che l'aveva visto nascere, e Juan Gris. Il finale del Cubismo è nel colore ma interpretato in modo completamente diverso.Tutte le immagini su https://quellodiarte.com/2020/02/06/gli-ortodossi-del-cubismo-braque-e-gris/Vuoi rimanere aggiornato su tutte le novità su Quello di Arte? Iscriviti alla mailing list di Quello di Arte cliccando su questo link https://mailchi.mp/e5da93e9fc36/mailinglistSe volete scrivere a Quello di Arte l'email è quellodiarte@gmail.comPlaylistMichelangelo Mammoliti, Walkman Main, 2019

The presence of Cubist paintings by Picasso and Braque was exceptionally strong even before the First World War. The Spaniard Juan Gris discovered the foundations of his work within them, but nevertheless developed his own, quite individual style, which led him to a strictly classical pictorial design.

Die Ausstrahlung der kubistischen Bilder von Picasso und Braque war schon vor dem Ersten Weltkrieg ungemein stark. Der Spanier Juan Gris fand darin die Grundlage für sein Werk; allerdings ging er einen ganz eigenen Weg.

David Norman applies his 30+ years experience in the Impressionist and Modern category to the results from this May's sales in New York where $1.5bn in Modern and Impressionist art was sold. As a result, this season the Impressionist and Modern category returns to a pride of place as the biggest market, a stature it has not held for a decade. The season was packed with stories from the Rockefeller Estate which featured an extraordinary concentration of Impressionist pictures from artists like Monet, Picasso, Gauguin, Henri Matisse, Juan Gris, Ferdnand Léger, and Georges Seurat. The biggest, and some of the most impressive, sales came from the Impressionist and Modern Evening sales where works by Modigliani, Kazimir Malevich and Constantin Brancusi set new benchmarks. Even with those successes and the stratospheric sales totals, the sales results do show that nearly a decade of uninterrupted growth in art prices may be beginning to have an effect on the market. Buyers and sellers are increasingly having a standoff over estimates and expectations. The Impressionist and Modern market is strong but picky. David Norman explains why.

No hay lugares más fascinantes que las librerías. En ellas nada malo puede pasarte y siempre encontrarás un remedio para tus males o un amigo para acompañar las horas más bajas. La cineasta Isabel Coixet parece coincidir con nosotros en esa fascinación hacia los estantes repletos de libros y así lo refleja en su nueva película, La librería, basada en la novela del mismo nombre de Penelope Fitzgerald (Editorial Impedimenta).En esta nueva entrega de Los Búfalos Nocturnos descubriremos la nueva película de Isabel Coixet con la propia directora y con Pilar Adón, editora de Impedimenta. Conoceremos las mejores adaptaciones de libros llevados al cine gracias al periodista y director de WMagazin Winston Manrique y la librera Lola Larumbe de la librería Rafael Alberti nos hablará de sus manías lectoras. También recorreremos la trayectoria del cantante inglés Marc Almond con el periodista y escritor Rafa Cervera y visitaremos la exposición sobre "Juan Gris, María Blanchard y los cubismos" que ofrece el Museo Thyssen de Málaga junto a sus comisarios Lourdes Moreno y Eugenio Carmona. Acompáñennos.

In der 9. Folge geht es um den deutschen Sammler und Kunsthändler Alfred Flechtheim. Er war leidenschaftlicher Sammler und Freund von Pablo Picasso, George Braque, Juan Gris und vielen anderen Künstlern wie auch von Schriftstellern wie Ernest Hemingway. Flechtheim hatte Galerien in Düsseldorf, Wien und Berlin. Er und der französische Kunsthändler Daniel Henry Kahnweiler verkauften zusammen viele französische Künstler in Deutschland und Flechtheim feierte legendäre Ausstellungen im Berlin der 20er Jahre. Erst die Weltwirtschaftskrise erschwerte seine Arbeit als Kunsthändler. Blog: http://rodensteinskunstkabinett.podspot.de Louisrodenstein@gmx.de Facebook: Louis Rodestein

La vie et l’œuvre d’Amadeo de Souza-Cardoso Conférence par Helena de Freitas, historienne et critique d’art au musée Calouste Gulbenkian de Lisbonne, commissaire de l’exposition et Catarina Alfaro, conservateur en chef à la Casa das Histórias Paula Rego Né en 1887 dans une famille aisée de Coimbra, Amadeo de Souza Cardoso abandonne ses études d’architecture et s’installe à Paris en 1906. Il fréquente les ateliers de Montparnasse, dessine et réalise des caricatures avant de s’orienter vers la peinture. A l’affut des nouvelles tendances, lié avec Modigliani, Juan Gris, Delaunay, Archipenko et Brancusi, il intègre successivement dans sa palette, le cubisme, l’expressionnisme, le primitivisme, le futurisme. En 1912, il illustre un exemplaire manuscrit de La Légende saint Julien l’Hospitalier de Flaubert puis expose en 1913, à l’Armory Show de New York, huit œuvres qui font sensation. Il expose également à Berlin avant de rentrer au Portugal où il poursuit son activité artistique auréolée de scandale. Il produit pendant la guerre des œuvres majeures à la croisée de tous les courants de la modernité mais est emporté par la grippe espagnole en 1918, à l’âge de seulement 31 ans.

Juan Gris décompose les formes des figures et des objets qu’il peint. Certains motifs, comme la guitare, les verres et les fruits, reviennent régulièrement dans sa peinture où ils font l’objet d’agencements variés. Avec Pablo Picasso et Georges Braque, Juan Gris fait partie des représentants majeurs du cubisme. Un podcast de la série sur les œuvres phares de la collection du Musée des Beaux-Arts de Berne.

Juan Gris zerlegt Figuren und Gegenstände malerisch in ihre Grundformen. Zugleich kombiniert er Motive wie eine Gitarre, Gläser und Obst immer wieder neu. Nebst Pablo Picasso und Georges Braque gehört Juan Gris zu den Hauptvertretern des Kubismus. Aus der Podcast-Serie zu Highlights aus der Sammlung des Kunstmuseums Bern.

Juan Gris reduced figures and objects to their basic forms and shapes in his paintings. He also combined motifs such as guitars, drinking glasses, and pieces of fruit in ever new compositions. Juan Gris belongs to the leading representatives of cubism together with Pablo Picasso and Georges Braque. From the podcast series featuring highlights of the Kunstmuseum Bern’s collection.

Con una conferencia del crítico y profesor de Historia del Arte de la Universidad Autónoma de Madrid Julián Gallego, se inauguró en la sede de la Fundación, el pasado 18 de abril, la Exposición «Maestros del siglo XX. Naturaleza muerta», en la que se ofrecen 79 obras pertenecientes a 32 destacados maestros de los principales movimientos y escuelas artisticas del presente siglo, cuyo catalogo presentamos en forma de diccionario en el número anterior de este Boletín Informativo. La muestra representa una variada selección de 72 pinturas y 7 esculturas que han tratado el tema de la «naturaleza muerta» a lo largo del siglo XX. Las escuelas y estilos a los que se pueden adscribir obras y autores son los que se han ido sucediendo en el arte eontemporaneo de diversos paises: surrealismo, cubismo, dadaismo, expresionismo, arte «pop», arte abstracto, etc. Los pintores y escultores representados en la exposición son los siguientes: Jean Arp, Mac Beckman, Jules Bissier, Pierre Bonnard, Georges Braque, Marc Chagall, Jean Dubuffet, Raoul Dufy, Max Ernst, Alberto Giacometti, Juan Gris, Paul K1ee, Oskar Kokoschka, Le Corbusier, Fernand Leger, Roy Lichtenstein, Rene Magritte, Henri Matisse, Joan Miro, Adolphe Monticelli, Ben Nicholson, Claes Oldenburg, Pablo Picasso, Odilon Redon, Georges Rouault, Kurt Schwitters, Chaim Soutine, Nicolas de Stael, Saul Steinberg, Antoni Tapies, Jean Tinguely y Andy Warhol.Más información de este acto