Podcasts about luksemburg

W pierwszych latach piętnastego wieku leżącymi w cesarstwie Czechami wstrząsnął zbrojny konflikt dwóch braci - Wacława IV i Zygmunta. Obaj byli Luksemburgami, synami cesarza Karola IV, obaj też byli, po kądzieli - Piastami. Lokalny, z punktu widzenia cesarstwa spór o koronę Czech, uruchomił lawinę różnych procesów, których efektem były wojny husyckie - a pośrednio - w dalszej perspetywie, również reformacja.Owa wojna i konflikt dwóch Luksemburgów jest tłem dwóch części popularnej gry komputerowej Kingdom Come Deliverance, wyprodukowanej przez czeskie Warhorse Studios.I właśnie z konsultantką historyczną "bojowych koni", Joanną Nowak, rozmawiam w 70 odcinku Czechostacji o Wacławie i Zygmuncie, ich sporze, okolicznościach w jakich się rozgrywał i tym, co z niego wyniknęło.Jest więc i o tym, czy przygotowywany do rządzenia imperium starszy syn cesarza rzeczywiście się na władcę nadawał i o ogromnych ambicjach i umiejętnościach młodszego. Jest o trudnych czasach, w jakich wówczas znajdowała się Europa - zachodniej schizmie, w wyniku której Kościół Katolicki miał przez chwilę trzech papieży, zarazach które pustoszyły kontynent i ogólnym rozczarowaniu społeczeństw władzą i religią. Jest o tym, jak braci spod znaku czerwonego lwa - postrzegali im współcześni i tym, jak nie do końca sprawiedliwie, są oni postrzegani dzisiaj.Jest nawet o alkoholizmie w średniowieczu, preferencjach seksualnych ówczesnych monarchów i tym, co teoretycznie mogłoby łączyć Zygmunta Luksemburskiego z Władysławem Warneńczykiem.Dobre uzupełnienie do treści rozmowy znajdziecie w następujących, wcześniejszych odcinkach Czechostacji:O Janie ŻiżceO wojnach husyckichO cesarzu Karolu IVO grze Kingdom Come Deliverance-------------------------------------------------------------------------------Jeśli podcast Wam się podoba i chcecie pomóc go rozwijać, możecie zostać Patronami lub Patronkami Czechostacji w serwisie Patronite. W tym tygodniu zdecydowali się na to:Maciej, Magda i RomanBardzo Wam dziękuję

Weronika Kostyrko – Róża Luksemburg. Domem moim jest cały świat Amy Licence – Artystyczne kręgi, miłosne trójkąty. Virginia Woolf i grupa Bloomsbury Carole Angier – Ciszo, przemów. Szukając W.G. Sebalda Marta Byczkowska-Nowak - Nieocalony. Tadeusz Borowski Komiks: Aimée de Jongh, William Golding – Władca much

Weronika Kostyrko to autorka biografii "Róża Luksemburg. Domem moim jest cały świat". W swojej książce nie tylko przybliża losy historycznej postaci. Przedstawia też okoliczności społeczne oraz polityczne czasów, w których żyła Luksemburg. W Dwójce autorka opowiedziała o kulisach swojej pracy i tym, co udało jej się odnaleźć.

W Europie Zachodniej czy Ameryce Południowej Róża Luksemburg jest bohaterką, w Polsce – wciąż niewygodną politycznie figurą z zamierzchłej przeszłości. – Ta książka to jest historia emancypacji na różnych polach, na różnych poziomach, różnie rozumianej – mówi Weronika Kostyrko, autorka wyczekiwanej biografii „Róża Luksemburg. Domem moim jest cały świat”. – Bardzo ważna była dla mnie historia jej emancypacji w relacji miłosnej – dodaje dziennikarka i pisarka, nawiązując do 16-letniego związku Róży z rewolucjonistą Leonem Jogichesem. Tuż przed premierą książki rozmawiamy o czułych listach, zielnikach, ale też przełomowych publikacjach ekonomicznych Luksemburg i zawierusze historii, która przekłamała jej biografię.Zdjecie okładki odcinku: Bartosz KRUPA/East News.Podcastu „Temat rzeka” możesz posłuchać na platformach Spotify, Apple Podcasts oraz YouTube.

Tulkotāja Dace Meiere Danutes Kalinauskaites romānu „Baltie pret melnajiem” uzskata par savu sarežģītāko tulkojumu no lietuviešu valodas. Teksta blīvums un kinematogrāifiskā mozaīka, kuras radīšanai autore veltījusi vairākus gadus, arī arhīvu un dzimtu stāstu pētījumiem, veido romāna niansēto valodu. „Baltie pret melnajiem” nav romāns par šahu, drīzāk par to sarežģīto spēli, kuru mēs spēlējam ar atmiņu, arī tad, kad atmiņa ar mums spēlē nevis šahu, bet paslēpes... „Luksemburgā miris… tiek meklēti radinieki.” Romāna galvenā stāstniece saņem šādu ziņu un atgriežas Lietuvā, lai salipinātu kopā savas dzimtas dažādos gabaliņus, sarunājoties ar māti, kuras atmiņa vairs īsti neklausa. Fragmentus no Danutes Kalinauskaites romāna „Baltie pret melnajiem” lasa Gundars Āboliņš, stāsta tulkotāja Dace Meiere. Romānu izdevis Jāņa Rozes apgāds.

U jedanaestoj epizodi Radar Foruma, izazivač Sead Spahović ugostio je publicistu Zlatoja Martinova, a njih dvojica osvetlili su složene teme iz perioda Drugog svetskog rata. Martinov ističe da savremeni istoričari selektivno koriste nemačke dokumente zaplenjene nakon pada Berlina, koji otkrivaju prijateljske odnose između Hitlera i Staljina, o čemu i piše u svojoj knjizi Treći rajh i SSSR (1939-1941), a koji su omogućili Hitlerove vojne uspehe na zapadu Evrope. „Ako im je trebalo da se govori loše o Staljinu, što su i radili posle 1948, oni su koristili neke od tih dokumenata, a ako su govorili protiv Hitlera, opet su uzimali iste dokumente… ali niko nije sagledao celinu tih odnosa koji su od aprila-marta 1939, pa do 22. juna 1941. zapravo bili toliko prijateljski, nažalost, da su i te kako uticali na tok rata. Nikada Hitler ne bi tako lako osvojio u tom periodu i Holandiju i Norvešku i Dansku, Belgiju, Luksemburg, Francusku, najznačajniju evropsku demokratsku zemlju, da nije Staljin držao leđa Hitleru na istoku“, priča Martinov. On je posebno istakao njihov tajni Pakt o nenapadanju koji je uključivao podelu interesnih sfera gde je Staljin insistirao na bazama na Dardanelima i Bosforu, kompletnoj kontroli nad Bugarskom, sve do Sredozemlja, što je, naglašava Martinov, za Sile osovine bilo neprihvatljivo. Spahović je upitao i za razloge zbog kojih Srbi imaju averziju prema Zapadu. Martinov povezuje to s dugim periodima strane dominacije i različitim kulturnim uticajima, nasuprot građanskim nacijama Zapada koje su razvile svoj identitet kroz prosvetiteljstvo i Francusku revoluciju. Sagovornici su se dotakli i tanke linije između ekstremne levice i desnice, te razloga Putinovog okretanja Aziji. Za kraj, razmišljajući o trenutnim globalnim trendovima, sagovornici su izrazili zabrinutost za budućnost Evrope i sveta, poredeći današnje prilike sa onima iz predvečerja Drugog svetskog rata. „Mi živimo sada u izvesnoj 1936/37, tu smo negde, i to je jako opasno, plašim se za budućnost Evrope i sveta“, kaže Martinov. Više na www.radar.rs

V Koper, njeno najljubše mesto, redno prihaja, da obišče svoje najbližje in zalije svoje koreninice, pravi pesnica in prevajalka Vera Pejovič. Njen drugi dom je zdaj že več kot dve desetletji večetnični in večjezični Luksemburg, kjer tudi njen priimek, poudarja, izgovarjajo brez posebnih težav. In zakaj Luksemburg? Ker se je tam ob vstopu naše države v Evropsko unijo začela njena uspešna poklicna pot na Generalnem direktoratu Evropske komisije za prevajanje. Ogromna ustanova. Ena največjih tovrstnih na svetu. Samo lani, denimo, so prevedli 2 milijona 600 tisoč strani iz in v 24 uradnih jezikov Unije. Vero Pejovič je ob njenem nedavnem obisku v Kopru Lea Širok povabila v našo oddajo Odprto za srečanja.

Papež danes o ponižnosti, ki je temelj krščanskega življenjaSveti oče bo septembra obiskal Luksemburg in BelgijoV Celju praznovali 18. obletnico ustanovitve škofijeRitem srca povezal 1700 ljudi iz vse SlovenijeBr. Jan Dominik Bogataj prejel Valvasorjevo priznanje

8. maijā pulksten 19 Rīgas Latviešu biedrības nama Zelta zālē festivāla "Latvijas Jaunās Mūzikas dienas" otrajā vakarā, kas veltīts kolorītā meistara Viļņa Šmīdberga 80. jubilejai, uz vienas skatuves satiksies trīs enerģiskas un dziļdomīgas mākslinieces ar starptautiski plašu koncertpieredzi. Viena no viņām ir Lielās mūzikas balvas laureāte un JVLMA Pūšaminstrumentu katedras saimes vadītāja – daudzveidīgā reperturā rūdītā flautiste Ilona Meija, bet pārējās divas – jau daudzus gadus Francijā mītošā vijolniece Magdalēna Geka, stīgu kvarteta "Akilone" pirmā vijole, kura šogad kļuvusi arīdzan par kamerorķestra "Sinfonietta Rīga" koncertmeistari, un viņas uzticamā skatuves partnere, patlaban Luksemburgā dzīvojošā pianiste Iveta Cālīte, kura meistarību savulaik kaldinājusi ne vien Parīzē, bet arī Stokholmā. Ar visām trim māksliniecēm jau šobrīd tiekamies "Klasikā". Uzzinām, ka Magdalēna Geka koncertā spēlēs ne tikai vijoli, bet arī altu, un rodam atbildi uz jautājumu, kāpēc Šmīdberga kamermūziku atskaņo tik maz: "Jo tā ir ļoti sarežģīta!" Vēl arī stāsts par to, kā komponista šerpais raksturs jūtams viņa mūzikā un kā tapusi "Raudu deju" versija flautai, vijolei un klavierēm. Vairāk par koncertu šeit!

Kätte on jõudnud Eurovisioon! Malmösse on sõitnud Eestit esindama Puuluup & 5miinust, Iisrael saab siiski osaleda ja Rumeenia asemel on sel aastal peale pikka pausi võistlustules tagasi Luksemburg. See aga pole kaugeltki kõik, mida võiks tänavuse lauluvõistluse kohta teada. Värskes saates jutustavad Anastasia Isabella Poole ja Anna Gerda Nurmetalo, saatejuhi rollis on Mari Lepp ning puldis Sten Marcus Mesila.

Amatpersonas Eiropas Savienības (ES) dalībvalstu aizsardzības un ārlietu ministru sanāksmē Luksemburgā mudina Eiropu neatslābt un domāt par lielāku palīdzību Ukrainai. Aptauja: Latvijā ziedotāju skaits Ukrainai – stabils, bet summas samazinājušās. Stradiņa slimnīcā atklāj trīs jaunus ārstniecības objektus. Izraēlas armijas izlūkdienesta vadītājs atkāpies no amata. Meža dienests izvērtēs koku ciršanas atļaujas teju 6000 mežaudzēs, kuras, iespējams, ietekmēs Satversmes tiesas spriedums par jaunāku koku ciršanu. Nedēļas nogalē plānots pārtraukums «eParaksta» darbībā. Rallija ekipāža Sesks/Francis startēs divos WRC posmos prestižākajā klasē.

Nieuczciwa konkurencja podatkowa w Unii Europejskiej jest coraz większym problemem. Wiele państw traci z tego powodu miliardy euro należności, które zamiast tego międzynarodowe korporacje płacą w krajach takich, jak Luksemburg lub Irlandia. Odpowiedzią na to zjawiska ma być unijna dyrektywa BEFIT. Jakie straty ponoszą państwa UE w związku z nieuczciwą konkurencją podatkową? Co w związku z tym zaproponowała Komisja Europejska w dyrektywie BEFIT? Kto na niej skorzysta? O tym rozmawiała Aleksandra Wejt-Knyżewska z Mateuszem Mierzejewskim, starszym analitykiem z zespołu strategii, współautorem raportu PIE „Czy nowe zasady opodatkowania firm w UE zmniejszą skalę nieuczciwej konkurencji podatkowej?”.

Piše Matej Bogataj, bere Ivan Lotrič. Vse bolj uveljavljen in nagrajevan nemški pripovednik Lutz Seiler je podobno kot njegov rojak Inge Schultz eden od premišljevalcev o obdobju padca Zidu in začetka tranzicije, vsaj če sodimo po njegovih poslovenjenih romanih. Ozračje tik pred združitvijo obeh Nemčij v obdobju demokratične otoplitve, posledično tudi množičnega prebega zaradi čudežno odprtih mej na drugo stran železne zavese, je bilo namreč ozadje romana Kruzo. To je zgodba o teoriji in praksi, tudi o utopičnih vizijah vzhodnonemške mladine, ki je sanjala o drugačni prihodnosti in se nanjo pripravljala na utrjenem otoku v bližini danske meje, ki so ga obkrožali patruljni čolni, da bi preprečevali pobeg na Zahod. Pripovedovalec tam spozna Kruza, duhovnega voditelja, ki vidi dlje kot drugi in nastopa v vlogi nekakšnega guruja, modreca in nosilca utopije. Kruzo se pod psevdonimom comandante, kar ga seveda postavlja v bližino latinskoameriških nosilcev revolucionarnih, utopičnih in protiimperialističnih projektov, nekakšnega Che Guevare ali Fidela Castra, pojavi tudi v Seilerjevem romanu Zvezda 111 kot eden od vodij avtonomne in osvobojene cone v Berlinu tik ob Zidu. Predlaga nakup nemških ovčarjev, nekdanjih čuvajev v ruski vojaški službi, ki bodo v primeru intervencije branili cono pred policijo. Pripovedovalec Carl se namreč že na začetku tega obsežnega in razvejanega romana, v katerem zasledujemo kar nekaj pripovednih linij, sooči z odhodom staršev na Zahod, čim se jima je ponudila priložnost; očitno sledita skrivnim sanjam, o katerih on ne ve nič. Zapustita mu avto in stanovanje, ostal naj bi v nekakšni zaščitnici in varoval dom, medtem ko bi šla onadva skozi zapletene migracijske postopke, taborišča za prebežnike in iskanje službe. Vendar se Carl odloči, da ne bo skrival njunega bega pred sosedi, spakira očetovo orodje in se z ruskim avtom odpravi v Berlin, ki je ravno pred tranzicijo. Oblasti dovolijo naselitev čudakov in sanjačev v nenaseljena stanovanja, saj hočejo preprečiti špekulativnemu kapitalu, da bi zagospodaril s celimi soseskami. Carl, ki spi v avtu in do nastopa mafijske konkurence, ki mu resno zagrozi, na črno vozi taksi, se tako znajde v vzhodnonemškem skvotu, med uličnimi delavkami, ruskimi oficirji in z vseh vetrov nabrano mladino, polno utopičnih idej o novih skupnostih in obetov umetniške slave. Seiler sicer omenja Kreuzberg, znamenito berlinsko okrožje na zahodni strani, ki so ga zaskvotali, vendar je Carlova družba v svojih zahtevah in načinih delovanja inventivna in samostojna, tako da Zvezda 111 ob romanu Kruzo predstavlja dragoceno pričevanje o podtalnem dogajanju in o zgodovini alternativne scene na ozemlju vzhodnonemške demokratične republike. Dobesedno podtalnem. Carl, ki se medtem ukvarja z zidarskimi deli za skupnost, saj je zidaril že prej, se namreč postopno oblikuje v pesnika, ima nekaj ljubezenskih prigod, predvsem pa je roman, ki je dobil ime po starem radijskem sprejemniku z mačjim očesom, pričevanje o na novo odkriti svobodi. Tudi o pojavljanju špekulantov vseh vrst, o tem, kako je Zahod s svojo kapitalsko logiko pojedel prejšnje načine bivanja. Tudi o tem, da svoboda, o kateri sta sanjala starša, ni dovolj za srečo, saj Carl pravzaprav ne ve, kaj bi z njo, ne na ljubezenskem ne na pesniškem področju, išče se in občuduje odločnost staršev, čeprav dvakrat starejših z dvojno voljo in prilagodljivostjo. Seiler svoj roman ob neposrednem pričevanju izpisuje prek pisem matere, ki natančno poroča o svojih migracijskih epizodah, in s poznavanjem berlinske alternative od znotraj. Seveda je tam je polno nesporazumov, skupnost z vseh vetrov nabrane mladine, ki se bojuje za svoj prostor, tudi v vlažnih in opuščenih kleteh in razdejanih stanovanjih je pravzaprav pomanjšan družbeni model, ki še danes razločuje mentaliteto obeh nemških hemisfer. Radio, model Zvezda 111, ki je nekoč pomenil zvezo s svetom zunaj, z radiom Luksemburg in rokenrolom, ter spodbujal sanje generacije staršev, konča na ameriški Zahodni obali, Seiler pa z romanom dokazuje svojo visoko pripovedno kondicijo, širok zamah in dober smisel za tenkočutno izpisane portrete posebnežev in sanjačev iz berlinskega podzemlja na začetku devetdesetih let.

Luksemburg to niewielki skrawek ziemi wciśnięty pomiędzy Francję, Niemcy i Belgię, ale po naszej rozmowie z pewnością jednym z najbardziej interesujących krajów

Wykład Rafała Wosia w ramach cyklu "Czwartki Razem", Państwomiasto, 18 lutego 2016 [1h37min] https://wszechnica.org.pl/wyklad/trzy-nurty-polskiej-szkoly-ekonomii-kalecki-laski-luksemburg/ Polskich problemów ekonomicznych nie rozwiążą ani koncepcje stworzone w bogatych krajach rozwiniętych, ani opracowane na potrzeby państw rozwijających się. Polska jest w połowie drogi między tymi krajami. Rozwiązań ekonomicznych powinniśmy szukać w rodzimej szkole ekonomicznej, przekonuje Rafał Woś. Dziennikarz i publicysta ekonomiczny przedstawia sylwetki polskich ekonomistów, których łączyło przekonanie o konieczności aktywnej roli państwa w gospodarce. Rafał Kalecki (1899-1970) stworzył teorię efektywnego popytu, bliską odkryciom tworzącego w tym samym czasie brytyjskiego ekonomisty Johna Maynarda Keynesa (1883-1946). Kalecki wychował sobie w Polsce uczniów. Należał do nich Kazimierz Łaski (1921-2015) i Tadeusz Kowalik (1926-2012). Obaj należyli do krytyków polskiej tranformacji ustrojowej po 1989 roku. Rafał Woś przypomina też postać Róży Luksemburg (1871-1919). Dziennikarz zachęca, by spojrzeć na nią jako ekonomistkę, a nie krytyczkę polskich dążeń niepodległościowych. Przypomniał, że zrobiła doktorat z ekonomii w czasach, kiedy kariera naukowa kobiet nie była w powszechna. W pracy "Akumalacja kapitału" wydanej w 1913 roku dowodziła, że kapitalizm nie tworzy rynku zbytu dla towarów. Dlatego musi tworzyć rynki zbytu poprzez podboje. Po zasadniczej części wykładu dziennikarz odpowiada na pytania słuchaczy zgromadzonych na sali. Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #ekonomia #gospodarka

Polecam Państwa uwadze graficzną biografię Róży Luksemburg. Książkę napisała i zilustrowała Kate Evans. (00:25) Zaczynamy!(04:50) Róża Luksemburg jako osoba(11:05) Dwa słowa o ekonomii (14:10) Nieco o formie(17:35) Zamiast podsumowaniaW odcinku wykorzystalem muzykę zespołu Longital. Intro: Tvoje vojskáOutro: Bez práce a bez slovJana i Daniel ❤️❤️❤️ DZIĘKUJĘ!

Šoreiz raidījumā par Eiropas Savienības un NATO dibinātājvalsti Luksemburgu. Valsts oficiālais nosaukums ir Luksemburgas Lielhercogiste un tā ir parlamentāra, konstitucionāla monarhija. Un jāņem vērā, ka tā ir vienīgā lielhercogiste pasaulē. To 1815. gadā izveidoja slavenā Vīnes kongresa laikā, kura rezultāti faktiski ir noteikuši pasaules kārtību pēdējos divsimt gadus. Kopš 2000. gada Luksemburgas valsts galva ir Lielhercogs Henrijs no Luksemburgas-Nasau nama. Iedzīvotāju skaits gan valstī ir vien tāds pats kā Rīgā – 660 tūkstoši cilvēku. Un – arī līdzīgi kā Rīgā – vairāki simti tūkstošu arī katru dienu brauc uz Luksemburgu strādāt, jo paši dzīvo ārpus nelielā valstiņas teritorijas. Luksemburgas dzīves un īpašumu dārdzība ir bēdīgi slavena. Viens kvadrātmetrs dzīvojamās platības maksā 8500 eiro. Arī valsts galvaspilsēta – Luksemburgas pilsēta ir burvīga – kalni un tilti, kalni un tilti viscaur. Un vēl arī daudzi jo daudzi gadsimtiem seni cietokšņi. Viens no šiem cietokšņiem Luksemburgai arī 10. gadsimta beigās deva nosaukumu. Un vispār zem pilsētas ir atrodami 17 kilometrus gari tuneļi, kas veido „Bock” un „Pétrusse” kazemātus. Sāka šo UNESCO mantojumu būvēt vēl tālajā 1644. gadā. Luksemburgas politiskie un ekonomiskie stāsti ir pagalam savdabīgi. Luksemburgas kā valsts rašanās un eksistence ir bijusi atkarīga no politiskās veiklības un izveicības. Kopš 19. gadsimta sākuma teritoriju ir mēģinājuši uz visiem laikiem inkorporēt gan Beļģijā, gan Nīderlandē. Skumjākā pieredze, protams, luksemburgiešiem bija Pirmais un Otrais pasaules karš, kad valsts deklarētā neitralitāte netika respektēta un abos gadījumos Vācija, lai uzbruktu Francijai, gāja caur Beniluksa valstu teritorijām, tās pakļaujot. Šī neveiksmīgā pieredze arī noveda pie tā, ka uzreiz pēc Otrā Pasaules kara beigām Luksemburga izvēlējās meklēt citu valstu atbalstu, izveidot Beniluksa Muitas savienību, vēlāk Eiropas Savienību un piedalīties NATO alianses radīšanā. Mazām valstīm neitralitātes politikas īstenošanai ir nepieciešami resursi – finanšu, militārie, ģeogrāfiskās atrašanās vietas. Luksemburga  arī pieder tā saucamajām Beniluksa valstīm, ko veido Beļģija, Nīderlande un Luksemburga un kas reizēm ir apspriestas arī kā piemērs Baltijas valstu sadarbībai. Luksemburga savu nelielo resursu dēļ bieži ir uzticējusi lielākajām valstīm – Nīderlandei vai Beļģijai, savu interešu aizstāvēšanu starptautiskajās attiecībās. Piemēram, kad Luksemburga ir prezidējošā valsts Eiropas Savienībā, tā nevada visas darba grupas, kā tai pienāktos. Luksemburga uztic Nīderlandei daudzu vadīšanu savā vietā. Prakse, ko Baltijai arī resursu efektīvākais lietošanas dēļ būtu jāapspriež ne tikai Eiropas Savienības ietvaros. Kopējās vēstniecības pasaules valstīs un reģionos ir pēc Vīnes konvencijām pieļaujama un absolūti normāla prakse. Tas ļautu nedublēt vēstniecības vai pat vēstniekus. Netērēt naudu, ko var ietaupīt. Luksemburga ir visnotaļ īpaša ar to, ka valsts iedzīvotāji ir trilingvāli. Valsts oficiālā valoda ir luksemburgiešu. Tās izcelsme ir augšvācu valodas sajaukums ar franču dialektu. Vienlaicīgi Luksemburgas iedzīvotāji jau skolā mācās gan vācu, gan franču valodu, kas arī tiek lietota valsts administrācijā. Papildus vēl vidusskolā apgūst arī angļu valodu, kas tos faktiski padara kvadrilingvālus. Luksemburgā parlamenta darba valoda ir luksemburgiešu, bet likumi tiek rakstīti franču valodā. Un vēl interesantāk ir tas, ka valsts etniskajā sastāvā 53 procenti ir luksemburgiešu, nepilni 15 % ir portugāļi, nepilni 8 % - francūži, kam seko itāļi, beļģi un tikai divi procenti ir vācieši. Savdabīgs fakts, ņemot vērā ka vācu valoda ir viena no lielajām valstī lietotajām valodām. Un šeit, protams, dabisks ir jautājums, kā luksemburgiešiem izdodas saglabāt savu unikālo valodu un kultūru apstākļos, ka divas lielas un populāras valodas eksistē ne tikai blakus valstīs, bet arī pašu mājās un arī Eiropas Savienības institūcijās? Valdības plāns ir sekojošs: pirmkārt, luksemburgiešu valodas nozīmīguma izpratnes palielināšana sabiedrībā, luksemburgiešu valodas standartizēšana un aktīvāka lietošana; luksemburgiešu valodas apmācības un Luksemburgas kultūras veicināšana citu etnisko grupu vidū, kā arī Luksemburgas kultūras izplatīšana tieši luksemburgiešu valodā. Jau atkal ir acīmredzamas līdzības ar latviešiem un visām trim Baltijas valstu pamatnācijām, kas cenšas saglabāt savu kultūru un valodu sarežģītos starptautiskajos un pašmāju apstākļos. Eiropas Savienība ir bijusi viens no kodoliem Luksemburgas pēckara attīstībai, ārpolitikai un politiskajām izvēlēm. Luksemburgas pilsēta ir viena no pilsētām, kurā atrodas Eiropas Savienības institūcijas. Tur ir arī trešā Eiropas Parlamenta sēdvieta (pamatā gan tur  un strādā tulki un plenārsēdes nenotiek). Tur atrodama Eiropas Investīciju Banka, kas gan nav Eiropas Savienības institūcija pati par sevi, bet ļoti nozīmīga ES funkcionēšanai.Luksemburgā var atrast arī Eiropas Stabilitātes mehānismu, kuru tieši Luksemburgā izvietoja tādēļ, ka juridiski varēja vienas dienas laikā piereģistrēt. Un tur arī atrodama arī Eiropas Savienības Tiesa. Un visas institūcijas ir blakus viena otrai un atrodas uz Džona Kenedija avēnijas. Luksemburgieši kopumā ir bijuši ļoti Eiropas integrāciju atbalstoši. Viņi ne tikai saprot, ka labākais veids, kā mazām valstīm miermīlīgi nodrošināt savu aizsardzību, ir sasiet lielās valstis ar starptautiskajām tiesībām un institūcijām, bet arī prot izmantot Eiropas Savienības funkcionēšanu savā labā. Divi redzami piemēri – Luksemburga, būdama Eiropas Savienības bagātākā valsts, ir neto saņēmējvalsts no Eiropas Savienības budžeta. Pārsteidzoši, bet tieši ES institūciju uzturēšana ļauj Luksemburgai saņemt no ES budžeta vairāk nekā iemaksāt. Un otra lieta ir lielais skaits luksemburgiešu, kuri bijuši augstos Eiropas Savienības amatos. Un tas, kā varat iedomāties, arī var atstāt iespaidu uz mazas valsts kā nācijas pašlepnumu. Par to stāsta Roberts Šūmaņa Eiropas pētījumu centra direktors Žans Marija Maheruss.

Czy warto założyć spółkę holdingową w UE? W dzisiejszym odcinku biorę pod lupę kraje Unii Europejskiej, są to: Holandia, Luksemburg, Cypr, Szwajcaria. Otrzymuję od Was pytania czy fundacja rodzinna jest dobrym rozwiązaniem...a może należałoby postawić inny rodzinny wehikuł inwestycyjny? A jeśli tak, to jaki? Warto wiedzieć, jakie alternatywy istnieją w dzisiejszej Europie zanim podejmiesz decyzję, w którym kierunku pójdziesz. Dlatego opowiem dziś o spółce holdingowej w Unii Europejskiej. Jeśli zastanawiasz się, jak poukładać Twoje aktywa - czy założyć Polską Fundację Rodzinną, a jeśli tak, to czy jest to na pewno jedyne rozwiązanie z jakiego możesz skorzystać, to jesteś we właściwym miejscu. Założyłam ponad 300 spółek inwestycyjnych oraz fundusze w Polsce i na świecie. Na moim kanale Wealth Advisory Anna Maria Panasiuk, dowiesz się, jak wybrać własny wehikuł inwestycyjny, na co uważać i jak uniknąć niechcianego ryzyka podatkowego. Polskiej Fundacji Rodzinnej dedykowałam kilka ostatnich odcinków, wspomniałam również o spółkach holdingowych. Dziś chciałabym powiedzieć o tym, jakie alternatywy możesz znaleźć w dzisiejszej Europie. W tym odcinku będę mówiła o regulacjach podatkowych dla najbardziej popularnych holdingów w Europie: o Holandii, Luksemburgu i o Cyprze. Wspomnę również o regulacjach w Szwajcarii, bo o Szwajcarię często ostatnio pytacie. Zapraszam. Anna Maria Panasiuk Skontaktuj się ze mną https://annamariapanasiuk.com/kontakt/ Zajrzyj do bazy wiedzy o wealth management: https://annamariapanasiuk.com/artykuly/ _______________________________ https://uppbeat.io/t/zimpzon/calm License code: SXXWTBAQ35BPLOO9 #annamariapanasiuk #spółkaholdingowa #uniaeuropejska

Raidījums Diplomātiskās pusdienas šoreiz ir visnotaļ īpašs. Tas ir īpašs ne tikai tādēļ, ka ir 140. raidījums, kuru esam izveidojuši. Bet arī tādēļ, ka tas skan tieši 9. maijā, kura ir Eiropas diena, jo tieši šajā datumā 1950. gadā Luksemburgā dzimušais Francijas politiķis Roberts Šūmans prezentēja savu plānu par Ogļu un tērauda kopienas izveidi, kas kļuva par pamatu mūsdienu Eiropas Savienībai. Tādēļ arī šo dienu mēdz dēvēt par Šūmaņa dienu vai Eiropas vienotības dienu. Bet raidījums ir īpašs arī tādēļ, ka aplūkojam kādu valsti, kura šogad svin savas dalības Eiropas Savienībā 50. gadskārtu. Tā ir Dānijas Karaliste. Dānijas Karaliste pievienojās Eiropas Savienībai 1973. gadā. Kopā ar Īriju un jau bijušo dalībvalsti – Lielbritāniju. Interesanti, ka Dānijas Karalistē ietilpstošās Fēru salas nepievienojās Eiropas Savienībai. Tikmēr Grenlande, ko esam apskatījuši atsevišķi vienā no mūsu iepriekšējiem raidījumiem, pievienojās kopā ar kontinentālo Dānijas daļu, bet pameta Eiropas Kopienas, kā organizāciju savulaik sauca, divpadsmit gadus vēlāk. Dānija ir sena valsts ar ļoti bagātīgu vēsturi. Tieši dāņi no 7. līdz 10. gadsimtam bija aktīvākie vikingu karotāji, kuri siroja un tirgojās ar lielāko daļu Eiropas. Un jau 8. gadsimtā dāņu apdzīvotās teritorijas tika apvienotas vienā valstī. Arī Dānijas valsts karogs skaitās vecākais nepārtraukti lietotais karogs pasaulē. Kā neatkarīga valsts, Dānija to lieto jau kopš 1219. gada. Dānijas varenība viduslaiku otrajā pusē turpinājās, lai arī tā bija koncentrēta vairāk uz Ziemeļeiropas reģionā. Dānija savu labklājību, autonomiju un politisko ietekmi nodrošina ar tirdzniecības un uzņēmējdarbības palīdzību. Vairākus gadsimtus Dānija bija pasludinājusi neitralitāti un tirgojās ar visām karos iesaistītajām pusēm. Tostarp arī Pirmā pasaules kara laikā. Otrais Pasaules karš un tā pieredze gan mazajai valstij 20. gadsimtā lika pamatīgi pārskatīt savu pieeju ārējai un drošības politikai. Nacistiskā Vācija iekaroja Dāniju 1940. gada 9. aprīlī. Dānija padevās okupācijas karaspēkam nepilnu divu stundu laikā, kopš Vācija sāka uzbrukumu un faktiski tika ieņemta sešu stundu laikā. Otrā Pasaules kara pieredze, tostarp pašmāju pretošanās, 1945. gada maijā Padomju karaspēka veiktā Dānijas atbrīvošana no nacistiem, kā arī pieredze ar padomju karaspēka klātbūtni un ietekmi Dānijā līdz pat 1946. gadam, noteica to, ka Dānija trīs gadus vēlāk kļuva par vienu no 12 NATO dibinātājvalstīm, izbeidzot savu gadsimtiem ilgušo neitralitātes politiku. Dānija konsekventi turpināja atbalstīt un veicināt daudzpusējo diplomātiju un organizācijas gan idejiskā, gan operacionālā, gan institucionālā līmenī. Valsts tiecās stiprināt starptautisko tiesību principus pasaulē pēc Otrā Pasaules kara. Šo procesu kontekstā Dānija arī iesniedza pieteikumu dalībai Eiropas Savienībā. Kādēļ mazas valstis tiecas pievienoties Eiropas Savienībai. Kāda ir to politiskā loģika, vērtē Latvijas Valsts prezidents Egils Levits. (Viņa komentārs šim raidījumam tika ierakstīts jau pirms nepilna mēneša – pirms Levita kungs oficiāli pieteica savu kandidatūru atkārtotai ievēlēšanai amatā.) Bet atgriežoties pie Dānijas un Eiropas Savienības, ir vērts palūkoties, ko tad Dānijai dalība Eiropas Savienībā ir sniegusi ekonomiski. Mēs zinām, ka Dānija konsekventi pēc ANO veidotā Pasaules laimes indeksa ieņem vienu no pirmajām vietām. Laimes indeksā nemēra sešus faktorus: IKP uz vienu iedzīvotāju, bet arī sociālo nodrošinājumu, veselīgu paredzamo dzīves ilgumu, korupcijas līmeni un personīgo brīvību un dāsnumu. Un tieši par šiem faktoriem aptaujātie iedzīvotāji sniedz detalizētu pašvērtējumu.

przełożyła Milena Niechaj czyta Filip Kosior https://wierszewmiescie.eu/wiersze/luksemburg 

czyta Florent Toniello https://wierszewmiescie.eu/wiersze/luksemburg 

Що музика має спільного з архітектурою? Чи Варшаву вдасться сконденсувати в плейліст? Як почати все спочатку: раз, ще раз і ще багато разів раз? Чи можна бути трішки мігрантом, а трішки біженцем - на шість, на десять, на сто десять відсотків? У останньому епізоді Карти Варшавяка розмовляємо з Іваном Косовим - музикантом, композитором та музичним продюсером. Говоримо про те, що слухаємо, що відчуваємо, куди їздимо й чим захоплюємося. Павло читає вірш і просить підписатися на його поетичний Телеґрам-канал: https://t.me/zwichniecia_poetry *** Карта Варшавяка *** це подкаст-путівник про життя українок та українців у Польщі та Варшаві. Про тих і для тих, котрі приїхали сюди нещодавно і намагаються зорієнтуватися в нових реаліях буття. Але також для тих, хто тут вже давно і хоче бути в курсі подій. У Карті Варшавяка ми розмовляємо про наш досвід життя в столиці та суб'єктивно рекомендуємо актуальні культурні заходи та місця, які варто відвідати. Матеріал створено завдяки підтримці Фонду ім. Рози Люксембург. Materiał powstał dzięki wsparciu Fundacji im. Róży Luksemburg.

Хто такий біженець? Як (не) робити мігрантський театр? Навіщо писати вірші? Чому ми споживаємо меми? На ці та інші питання шукаємо відповіді разом з Олесею Троян – драматургинею, поеткою, активісткою, перекладачкою, тренеркою жіночої самооборони Вендо, а також Віктором Трояном – активістом, драматургом, перформером, працівником Польського Міграційного Форуму. Обов'язково підпишіться на поетичний Телеґрам-канал Олесі: https://t.me/sekretarkastanu *** Карта Варшавяка *** це подкаст-путівник про життя українок та українців у Польщі та Варшаві. Про тих і для тих, котрі приїхали сюди нещодавно і намагаються зорієнтуватися в нових реаліях буття. Але також для тих, хто тут вже давно і хоче бути в курсі подій. У Карті Варшавяка ми розмовляємо про наш досвід життя в столиці та суб'єктивно рекомендуємо актуальні культурні заходи та місця, які варто відвідати. Матеріал створено завдяки підтримці Фонду ім. Рози Люксембург. Materiał powstał dzięki wsparciu Fundacji im. Róży Luksemburg.

Приїжджаєш до Варшави: 10, 5, 3 роки, місяць чи два тижні тому. Маєш у голові певну картину Польщі, намальовану стереотипами, жартами про “курицу - не птицу, Польшу – не заграницу”, нецікавими курсами польської для початківців, намальовану мамою та бабцею, Інтернетом та шкільною програмою з історії. Приїжджаєш і б'єшся головою у бетонну стіну реальності. Приготуйся, бетону тут буде дуже багато. Сьогодні у Павла та Віри – терапевтичний епізод про те, як очікування не стикаються з реальністю. Говоримо про те, що (не) знайшли й чого не шукали у Варшаві після приїзду. Постійно боремося з офтопами: про податки, про систему охорони здоров'я, про працю в айті тощо. Намагаємося пригадати імена, прізвища, терміни та поняття українською й російською. Радимо ходити до театру, навіть якщо у вас немає вищої освіти. Пригадуємо свої перші враження з тілесністю на сцені. Майже не “угукаємо”, нам весело, хай весело буде й вам. * Карта Варшавяка — це подкаст-путівник про життя українок та українців у Польщі та Варшаві. Про тих і для тих, котрі приїхали сюди нещодавно і намагаються зорієнтуватися в нових реаліях буття. Але також для тих, хто тут вже давно і хоче бути в курсі подій. У Карті Варшавяка ми розмовляємо про наш досвід життя в столиці та суб'єктивно рекомендуємо актуальні культурні заходи та місця, які варто відвідати. Матеріал створено завдяки підтримці Фонду ім. Рози Люксембург. Materiał powstał dzięki wsparciu Fundacji im. Róży Luksemburg.

Najnowszy odcinek podcastu #2historykow1mikrofon pt "Między-narodowe nauczanie historii" jest już dostępny online. Zaczęliśmy od dyskusji o podróżach. Małych i dużych, a zwłaszcza o pięknym niebie Katalonii. W ramach ciekawostek jeden z nas opowiadał o nieprostych losach włoskich specjalistów od sprzedaży fresków, którzy ocalili romańskie malowidła z Pirenejów. Drugi z nas opowiadał o niełatwych losach tablicy upamiętniającej miejsce urodzin Róży Luksemburg oraz grobowca poświęconego Róży Luksemburg i Karlowi Liebknechtowi. W sekcji literackiej jeden z nas opowiadał historycznych korzeniach patriarchalnego dyktatu w przestrzeni publicznej. Drugi przedstawiał dyskusje nad sposobem nauczania historii austriacko-czeskiego pogranicza oraz nowe inicjatywy związane z przedstawieniem przeszłości i teraźniejszości ‘zaginionego Kraju Sudeckiego'. Nie obeszło się bez długiej o siostrzanym podcaście Podcasterix. Ważne tematy, ważne rozmowy. W części zasadniczej dyskutowaliśmy o sensie nauczania historii w sposób ponadnarodowy. Ale też o przyczynach stałej obecności perspektywy narodowej w edukacji historycznej. A ta jest obecna w dydaktyce historii nie tylko w Polsce. Zastanawialiśmy się też, jakie są skutki gubienia nienarodowej perspektywy w edukacji historycznej. I apelowaliśmy o edukację otwartą, w której w centrum nie będą chwilowe interesy Ramówka: - Rozgrzewka:)) - Nowinki / starowinki - 5:58 - Lektury - 22:09 - Temat przewodni - 51:05 Pełny tekst opisu zamieściliśmy na stronie internetowej naszego projektu: http://2historykow1mikrofon.pl/miedzy-narodowe-nauczanie-historii/ Wymienione w czasie audycji publikacje i materiały: - Rebeka Endler, Patriarchat rzeczy. Świat stworzony przez mężczyzn dla mężczyzn, tłum. Barbara Bruks, Kraków 2022, https://www.znak.com.pl/ksiazka/patriarchat-rzeczy-swiat-stworzony-przez-mezczyzn-dla-mezczyzn-rebekka-endler-222748 (ostatni dostęp: 28.11.2022) - Podcast: Podcasterix: #30 Czy uczymy jak w latach 80'., https://szkolaedukacji.pl/podcasterix/ (ostatni dostęp: 28.11.2022) - denk.mal digital. Ausgewählte Denkmäler in der bayerisch-böhmischen Grenzregion, https://www.uni-passau.de/denkmaldigital (ostsatni dosten: 28.11.2022) - Zmizele Sudety / Das verschwundene Sudetenland, Vidal / Hrsg. von Antikomplex, Redakce / Redaktion, Petr Miksicek, Ondrej Matejka, Mater Sprung, Susanne Spurna, 6, upravene vydani / Sechste, überarbeitete Aufl., b.m.w. 2006, https://www.academia.cz/zmizele-sudety-das-verschwundene-sudetenland-6-vyd--antikomplex-a-kol--antikomplex-o-s--2015?id=zivotni-prostredi (ostatni dostęp: 28.11.2022) - Nachbarn. Ein österreichisch-tschechisches Geschichtsbuch, Niklas Perzi, Ota Konrád , Hildegard Schmoller (Hrsg.), Václav Šmidrkal, Weitra 2019, https://www.bibliothekderprovinz.at/buch/7459/ (ostatni dostęp: 28.11.2022), https://www.oeaw.ac.at/ihb/forschungsbereiche/geschichte-der-habsburgermonarchie/forschung/abgeschlossene-projekte/oesterreichisch-tschechisches-geschichtsbuch (ostatni dosten: 28.11.2022) - Materiały edukacyjne do austriacko-czeskiego podręcznika do historii, https://www.cesiarakusane-proskoly.cz/geschichtsbuch-didaktik/ (ostatni dostęp: 28.11.2022) Krzysztof Ruchniewicz Blog: www.krzysztofruchniewicz.eu Facebook: https://www.facebook.com/krzysztof.ruchniewicz.3 Instagram: www.instagram.com/ruchpho/ Twitter: twitter.com/krzyruch YouTube: www.youtube.com/channel/UCT23Rwyk…iew_as=subscriber Przemysław Wiszewski Blog: www.przemysławwiszewski.pl Facebook: www.facebook.com/przemyslaw.wiszewski Instagram: www.instagram.com/przewisz/ Twitter: twitter.com/wiszewski YuoTube: www.youtube.com/channel/UCuq6q08E…iew_as=subscriber Do nagrania intro i outro wykorzystaliśmy utwór RogerThat'a pt. „Retro 70s Metal” (licencja nr JAM-WEB-2020-0010041).

- Jeżeli mówimy, że Bruksela hamuje nam jakieś fundusze to przecież nikt o zdrowych zmysłach nie myśli, że to Luksemburg, Belgia czy Holandia się uwzięły na Polskę - powiedział w Polskim Radiu 24 prof. Grzegorz Kucharczyk, historyk i ekspert ds. polityki niemieckiej.

Paralelni Opsajd. Nekako smo se vratili u vrijeme kada su utakmice bez igre normalne, kada je normalno da se svi bune na suđenje i kada generalni sekretar saveza bez imalo stida objašnjava kako radovi kasne zbog vrućina u ljetnim mjesecima. Barem malo je situaciju popravilo ono što smo od igrača i trenera vidjeli u dvoboju Želje i Zrinjskog, odnosno Sarajeva i Borca. U međuvremenu smo saznali i protivnike u grupi kvalifikacija za Evropsko prvenstvo, do kojeg ćemo morati preskočiti Portugal, Island, Slovačku, Luksemburg i Lihtenštajn. I hoćemo! Možda. Valjda. Samo da dobijemo Rusiju prvo. Povratnički Opsajd. Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

LATVIJA IZVĒLAS - 14. SAEIMAS VĒLĒŠANAS. Krustpunktā speciālizlaidums sadarbībā ar Ziņu dienestu. Sazināmies ar korespondentiem Latvijas novados un arī latviešiem ārvalstīs, lai sekotu vēlēšanu norisei un arī uzzinātu cilvēku noskaņojumu. Beidzoties raidījumam Centrālās vēlēšanu komisijas apkopotie dati liecina, ka kopumā nobalsojuši 23,57% balsstiesīgo iedzīvotāju, ņemot vērā arī tos iedzīvotājus, kuri balsi nodeva glabāšanā iepriekšējās dienās. Vairāk nekā 27% savu balsi bija atdevuši Vidzemē, Kurzemē un Latgalē. Daudzviet uzrunātie cilvēki atzīst, ka šajās vēlēšanās ir svarīgi piedalīties. To nosaka sarežģītā ģeopolitiskā situācija pasaulē, kas arī ietekmē situāciju Latvijā. Vēlēšanu iecirkņi būs atvērti līdz astoņiem vakarā. Raidījuma noslēgumā studijā uz sarunu pievienojas CVK vadītāja Kristīne Bērziņa. Komentējot situāciju, ka pie atsevišķiem iecirkņiem veidojas rindas, viņa atzīst, ka iecirkņu nav mazāk, iespējams, tas saistīts tieši ar dienas vidu, kad parasti aktivitāte ir vislielākā. Turklāt rindas veidojas pie populārākiem iecirkņiem. Jānis Kincis seko līdzi vēlēšanu gaitai Rīgā. Ogres novadā strādā un vēlēšanu gaitai līdzi seko Sintija Ambote. Par to, kas interesē vēlētājus Latgalē, stāsta Silvija Smagare no Daugavpils. Gunta Matisone no Vidzemes atzīst, ka vidzemnieki vienmēr bijuši aktīvi Saeimas vēlēšanās. Kristaps Feldmanis atrodas Dobelē un seko vēlēšanu gaitai Zemgalē. Lai arī zemgalieši pēc CVK datiem ir kūtrāki, Kristaps atzīst, ka cilvēku aktivitāte ir liela un jāstāv ir pat rindā. Liepājā vēlēšanu dienas norisēm līdzi seko Inga Ozola. Viņa stāsta, ka divos iecirkņos pilsētā ir gara rinda, kurā stāv līdz pat 100 cilvēkiem. Skirmante Balčiūte Jūrmalā seko līdzi vēlēšanu gaitai. Kūrortpilsēta tiek pieskaitīta pie Vidzemes vēlēšanu apgabala, no kura kopumā tiks ievēlēti 26 Saeimas deputāti. Vēlētāji arī labprāt dalās pārdomās par izvēli un noskaņojumu šajā dienā. Šodien, 1. oktobrī, Latvijā un arī ārvalstīs norit Saeimas vēlēšanas. 14.Saeimas vēlēšanu diena ir arī 42 pasaules valstīs, kur var nobalsot 81 iecirknī. Elīna Pinto raksturo vēlēšanu gaitu un aktivitāti Luksemburgā.    

LATVIJA IZVĒLAS - 14. SAEIMAS VĒLĒŠANAS. Krustpunktā speciālizlaidums sadarbībā ar Ziņu dienestu. Sazināmies ar korespondentiem Latvijas novados un arī latviešiem ārvalstīs, lai sekotu vēlēšanu norisei un arī uzzinātu cilvēku noskaņojumu. Beidzoties raidījumam Centrālās vēlēšanu komisijas apkopotie dati liecina, ka kopumā nobalsojuši 23,57% balsstiesīgo iedzīvotāju, ņemot vērā arī tos iedzīvotājus, kuri balsi nodeva glabāšanā iepriekšējās dienās. Vairāk nekā 27% savu balsi bija atdevuši Vidzemē, Kurzemē un Latgalē. Daudzviet uzrunātie cilvēki atzīst, ka šajās vēlēšanās ir svarīgi piedalīties. To nosaka sarežģītā ģeopolitiskā situācija pasaulē, kas arī ietekmē situāciju Latvijā. Vēlēšanu iecirkņi būs atvērti līdz astoņiem vakarā. Raidījuma noslēgumā studijā uz sarunu pievienojas CVK vadītāja Kristīne Bērziņa. Komentējot situāciju, ka pie atsevišķiem iecirkņiem veidojas rindas, viņa atzīst, ka iecirkņu nav mazāk, iespējams, tas saistīts tieši ar dienas vidu, kad parasti aktivitāte ir vislielākā. Turklāt rindas veidojas pie populārākiem iecirkņiem. Jānis Kincis seko līdzi vēlēšanu gaitai Rīgā. Ogres novadā strādā un vēlēšanu gaitai līdzi seko Sintija Ambote. Par to, kas interesē vēlētājus Latgalē, stāsta Silvija Smagare no Daugavpils. Gunta Matisone no Vidzemes atzīst, ka vidzemnieki vienmēr bijuši aktīvi Saeimas vēlēšanās. Kristaps Feldmanis atrodas Dobelē un seko vēlēšanu gaitai Zemgalē. Lai arī zemgalieši pēc CVK datiem ir kūtrāki, Kristaps atzīst, ka cilvēku aktivitāte ir liela un jāstāv ir pat rindā. Liepājā vēlēšanu dienas norisēm līdzi seko Inga Ozola. Viņa stāsta, ka divos iecirkņos pilsētā ir gara rinda, kurā stāv līdz pat 100 cilvēkiem. Skirmante Balčiūte Jūrmalā seko līdzi vēlēšanu gaitai. Kūrortpilsēta tiek pieskaitīta pie Vidzemes vēlēšanu apgabala, no kura kopumā tiks ievēlēti 26 Saeimas deputāti. Vēlētāji arī labprāt dalās pārdomās par izvēli un noskaņojumu šajā dienā. Šodien, 1. oktobrī, Latvijā un arī ārvalstīs norit Saeimas vēlēšanas. 14.Saeimas vēlēšanu diena ir arī 42 pasaules valstīs, kur var nobalsot 81 iecirknī. Elīna Pinto raksturo vēlēšanu gaitu un aktivitāti Luksemburgā.    

Stāsta Latvijas Nacionālā mākslas muzeja Latvijas Vizuālās mākslas departamenta vadītāja Ginta Gerharde-Upeniece Lai arī kopumā valdības līmenī mākslas reprezentācijai allaž bijis atvēlēts labvēlības statuss, katrā atsevišķā gadījumā izstādes nozīmība jāpierāda no jauna - tas attiecināms ne tikai uz latviešu mākslas izstādēm Eiropas pilsētās, bet arī uz Latvijas dalību pasaules mēroga pasākumos. Pasaules izstādi Briselē 1935. gadā organizēja Beļģijas valdība. 14 valstu pārstāvniecībā aptuveni 400 mākslinieku 800 darbu ekspozīcijā Latvija piedalījās ar 21 mākslinieka 39 darbiem. Pasākuma sagatavošanai iesākumā nebija atbalsta valdībā. Neraugoties uz pirmajiem valdības noraidījumiem, Finanšu ministrija tomēr atrada iespēju atbalstīt mākslas skati; darbu sarakstus uzdeva sakārtot Burkardam Dzenim. Latviešu ekspozīcijas iekārtošanu paviljonā Briselē uzņēmās Jānis Tīdemanis, viņš veidoja arī paviljona sienas gleznojumus ar burukuģiem pie Daugavas krastiem Rīgā. Presē lasāmi Ugas Skulmes emocionālie komentāri par notikumu: "Tur bija arī modernās mākslas nodaļa, kurā pēc izstādes reglamenta uzņēma "pirmklasīgus radošā gara iezīmētus darbus" (..) Jau izstādes atklāšanas dienā beļģu lietpratēji izteicās, ka Leo Svempa "Puķu" dēļ viņiem esot jāapskauž latviešu nodaļa. (..) Latviešu moderno mākslu atzina par vienu no spožākām pasaulē." Leo Svempa "Puķes" iegādājās Briseles Karaliskais mākslas muzejs, darbs atrodams arī muzeja glezniecības kolekcijas jaunākajā katalogā. 20. gadsimta 20. gadu nogalē Latvijas mākslā iestrāvoja beļģu ietekme, kas pieņēmās spēkā 30. gados, izraisot "beļģu modi" vietējā glezniecībā. Beļģu iespaidu izplatību veicināja 1927. gada rudenī Rīgā sarīkotā Beļģijas mākslas skate, kam 1932. gadā sekoja latviešu diplomāta Jāņa Lazdiņa un Beļģijas ārzemju izstāžu ģenerālkomisāra Pola Lambota rosinātais beļģu mākslas kolekcijas dāvinājums Latvijas valstij. Beļģijas mākslas izstāde Rīgā (1927) Rietumeiropas valstu vidū Latvijai veiksmīgi īstenojās sadarbība ar Beļģiju. 1927. gadā Rīgas pilsētas mākslas muzejā notika beļģu mākslinieku darbu izstāde. Beļģijas puse izstādes organizāciju uzticēja Ģedertam Eliasam, par to liecina sarakste starp Beļģijas starptautisko izstāžu organizētāju Polu Lambotu un Ģedertu Eliasu, precizējot izstādes finanšu jautājumus, t. sk. par darbu transportēšanu un kopējo norises gaitu.   Izstāde guva neviltotu atsaucību gan profesionāļu lokā, gan vietējā publikā. Diplomātisko attiecību rezultātā Valsts mākslas muzejs ieguva dāvinājumu, kas vērtējams plašāk par viena muzeja ieguvumu. 1932. gadā, pateicoties Latvijas ārkārtējā sūtņa un pilnvarotā ministra Beļģijā (arī Luksemburgā) Jāņa Lazdiņa sadarbībai ar Polu Lambotu un Beļģijas Augstākā valsts dekoratīvo mākslu institūta Briselē sekretāru, daudzu mākslas sadarbības notikumu ierosinātāju Sanderu Pjeronu, Valsts mākslas muzejs saņēma beļģu mākslinieku darbu kolekciju – kopumā 51 darbu.  Ekspozīciju ar Valsts prezidenta Alberta Kvieša un viņa kundzes piedalīšanos atklāja 1932. gada 15. novembrī, savukārt papildinātu beļģu mākslas otro ekspozīciju – Latvijas Valsts mākslas muzeja 15 gadu jubilejā 1935. gada 15. martā. Par abu pušu – beļģu un latviešu – ieinteresēto attieksmi liecina ne tikai intensīvā sarakste un finansiālo problēmu veiksmīgs risinājums darbu nogādāšanai Latvijā, bet arī fakts, ka kolekciju pakāpeniski līdz pat 20. gs. 40. gadu sākumam papildināja medaļu, mežģīņu, tēlniecības un grafikas darbu dāvinājums.  Ārzemju partneru labdarība apliecināja arī faktu, ka nozīmīgi notikumi, t. sk. arī starptautiskā līmenī, nav atkarīgi tikai no tieša valsts finansējuma, bet tos ietekmē aktīvas kultūras dzīves personības. Latvijas Ārlietu ministrija pārraudzīja esošo diplomātisko sadarbību. Tās Preses nodaļas vadītājs Alfreds Bīlmanis, ar kura ierosmi savulaik tika veikta plaša kultūras propaganda ārvalstīs, arī šajā starpvalstu kultūras dialogā piedāvāja savu ierosinājumu: "Lai varētu jo labāki izteikt Beļģijas māksliniekiem pateicību par viņu vērtīgo dāvinājumu, pēc manām domām, būtu visai vēlams sastādīt un nosūtīt uz Beļģiju līdzīgu latviešu mākslas kolekciju ievietošanai Briseles mākslas muzejā." Lai arī atbildes žests no Latvijas puses nesekoja, dāvinājuma saņemšana tomēr apliecināja, cik liela nozīme ir savstarpējiem sakariem, kuros īpaša nozīme bija sūtņa Jāņa Lazdiņa  ieinteresētībai, ministriju ierēdņu un izstāžu organizatoru aktīvai rīcībai, kā arī pašu mākslinieku vēlmei piedalīties kultūras apmaiņas procesos. Starp citu, Jānis Lazdiņš (Lazdiņš Mārtiņš Jānis (Žanis) Kristians, 1875-1953) bija saistīts arī ar mūzikas pasauli. Studēja Pēterburgas konservatorijā (1892-1898), papildinājās Parīzē, bija Krievijas impērijas galma orķestra pirmais vijolnieks (1902—1917). Pēc Latvijas valsts pasludināšanas 1918. gada novembrī bija Latvijas pagaidu valdības finansu ministra sekretārs. No 1919. gada jūlija —  Latvijas Republikas Ārlietu ministrijas ierēdnis, no 1920. gada ārlietu ministra Z. A. Meierovica kabineta šefs. Jānis Lazdiņš ir piedalījies arī Latvijas konservatorijas izveidošanā, divus gadus vadījis vijoles klasi un un bija pirmais vijolnieks konservatorijas stīgu kvartetā. No 1924. gada jūlija — ģenerālkonsuls, no 1927. gada — chargé d'affaires, no 1929. gada — Latvijas sūtnis Beļģijā un Luksemburgā.  Reprezentēja Latvijas valsti un tās mākslu Beļģijā, rīkoja lekcijas un konferences, latviešu mākslas izstādes, koncertus, baleta uzvedumus u.c. Kā Beļģijas Karalistes dāvinājums Latvijas Ārzemju mākslas muzejā glabājas 20. gadsimta sākuma beļģu mākslas kolekcija.  1938. gadā atvaļinājās no diplomātiskā dienesta un apmetās uz pastāvīgu dzīvi Beļģijā.  Pēc Otrā pasaules kara dzīvoja Senžilā (Saint-Gilles) pie Briseles. 1948. gada 23. decembrī viņam piešķīra Beļģijas pavalstniecību. Stāstu par Beļģijas mākslinieku dāvanu izstādes formātā sagatavoja LNMM un parādīja  muzejā "Rīgas birža" 2013. gadā. Savukārt ievadot Latvijas prezidentūru Eiropas Savienības (ES) Padomē, 2014. gada 19. novembrī Ljēžā, Beļģijā, tika atklātas izstāde "Iespaidi un paralēles. Beļģu un latviešu glezniecība no Latvijas Nacionālā mākslas muzeja kolekcijas. 20. gadsimta pirmā puse", kurā, pievēršot uzmanību beļģu un latviešu mākslas sakariem, bija pārstāvēti Latvijas Nacionālā mākslas muzeja (LNMM) un Valonijas muzeju krājumi. Izstādē — Izidora Opsomera, Albēra Savērisa, Valēriusa de Sādelēra, Albēra Servāsa, Filibēra Koksa, Luija Biserē un citu ievērojamu beļģu autoru gleznas pirmoreiz bija eksponētas vēl nebijušā salikumā – kopā ar latviešu mākslinieku Jāņa Tīdemaņa, Kārļa Padega, Ģederta Eliasa, Jāņa Liepiņa, Leo Svempa, Eduarda Kalniņa, Valda Kalnrozes un citu meistaru darbiem. Variējot Rīgā parādīto beļģu un latviešu glezniecības izlasi, Ljēžā tai pievienojās arī Ljēžas Mākslas muzeja kolekcijas darbi, kurus radījuši Luijs Biserē, Izidors Opsomers, Konstānss Permēke, Valēriuss de Sādelērs, Albērs Servāss, Gistavs de Smets, Rodolfs Strēbels, Tafs Valē un citi mākslinieki.

Zdravo. Tokrat začnemo epizodo z razmišljanjem o inflaciji in kriptu in se sprašujemo zakaj bi z inflacijo izgubljali 8% na leto, če lahko v kripto valutah izgubljate 8% na dan. V rubriki Berite z nami povemo, da z nami berejo (in so se javili) Maruša, Matej in Slavko. Preberemo tudi “novo” oceno na Apple Podcasts in povemo, da Peli svoje dopaminske receptorje polni z ocenami in recenzijami … in nič več z alkoholom. Drugo poglavje četrte knjige, ki je za Pelija prvo poglavje, s katerim se je srečal s Štoparcem, začnemo, tam, kjer se spodobi. Pri dejstvu, da je bil Rob McKenna zagrenjen pankrt. Aljo se sprašuje če je bil kot bog dežja zaresen bog, ali le en izmed malih bogov in da ima zagotovo svojega šefa, ki se odloča kakšne vrste dež bo padal, medtem, ko on vozi svoj tovornjak iz Danske proti Združenemu kraljestvu. Govorimo tudi o dežju. Še posebej o dežju številka 17, zato pokličemo v Luksemburg našega “dopisnika za dež”, ki nam pove vse o dežju v deželah blizu Atlantika. To je kdo drug kot Aljaž Pengov Bitenc (znan tudi kot @pengovsky), ki svoje poročanje zaključi nekako takole: "… ko se ti zdi, da dež pada od spodaj navzgor, si resnično prepričan, da si v deželah blizu Atlantika in da je Rob McKenna nekje v bližini." Zapiski so na opravicujemo.se ... Hvala ker nas poslušate, podpirate in sledite. Povsod smo @opravicujemose ...

czyt. Milena Niechaj

przeł. Milena Niechaj czyt. Anna Szawiel

Cezary Gmyz wskazuje, że dusza część niemieckiego społeczeństwa stoi po stronie Ukrainy potępiając rosyjską agresję. Obecnie najbardziej antyrosyjską partią niemiecką pozostają Zieloni. Stwierdza, że minister obrony Niemiec Kristine Lambrecht okłamywała opinię publiczną ws. uzbrojenia, które Niemcy są w stanie przekazać Ukrainie. Korespondent TVP w Niemczech zauważa, że niemieckim istnieje pojęcie Russlandversteher - rozumiejący Rosję na zwolenników niemiecko-rosyjskiej współpracy. Komentuje działalność Fundacji Róży Luksemburg. Stwierdza, że została ona założona przez postkomunistów i jest komunistyczna. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/radiownet/message

Prijateljski Opsajd. Reprezentacija Bosne i Hercegovine je konačno nekoga dobila, doduše tek iz drugog pokušaja, ali je prijateljski dvomeč s Gruzijom i Luksemburgom samo produžio krizu u kojoj se generalno nalazi naš fudbal. Taj jedan gol kojeg je neko ugurao ne znači puno, jer je sada očito da reprezentacija, zajedno sa selektorom, igračima i pogotovo ljudima koji je kroz Savez vode, luta ni na nebu ni na zemlji, nesposobna da konačno napravi korak naprijed. Zato je svaka suvisla rasprava, a pogotovo ona o samim utakmicama, gotovo bespotrebna jer se već sedmicama, mjesecima, godinama završava na istim problemima i istim argumentima. Repetetivni Opsajd. See acast.com/privacy for privacy and opt-out information.

Vlada je predstavila predlog 10. protikoronskega zakona, ki med drugim predvideva odškodnine za zaplete po cepljenju. Zakon bi podaljšal tudi veljavnost lanskih turističnih bonov, predvideva nove enkratne dodatke za upokojence, delodajalcem pa denar za hitre teste. Hkrati pa bi zakon vladi omogočil, da z odloki ureja razmere, če obstaja velika grožnja širjenja koronavirusa in tega ni mogoče zajeziti z ukrepi iz zakona. Druge teme: - Šolska ministrica Simona Kustec očitke iz interpelacije zavrača; kot pravi, kritike slonijo na mehanizmih, kako utišati žensko - V Bruslju odločitev slovenske vlade, ki je predlog kandidatov za evropska delegirana tožilca poslala v Luksemburg, označili za korak v pravo smer - Avstrija od ponedeljka zapira javno življenje, februarja namerava uvesti obvezno cepljenje

W najnowszym odcinku Podcastu Europejskiego dziennikarze redakcji EURACTIV.pl rozmawiali o najważniejszych wydarzeniach mijającego tygodnia:

Pašlaik eitanāzija ir atļauta tikai četrās Eiropas Savienības valstīs – Beļģijā, Nīderlandē, Luksemburgā un, kopš šā gada marta, arī Spānijā. “Spānija ir ļoti reliģiska valsts, taču tajā pat laikā tur tika legalizēta eitanāzija, jo viņi atdala šos jautājumus - mani reliģiskie uzskati nedrīkst būt par pamatu politiskiem lēmumiem”, tā sarunā ar LTV korespondenti Briselē Ilzi Naglu saka Eiropas Parlamenta deputāts no Latvijas Ivars Ījabs, piebilstot, ka sabiedrībās vairāk uz ES austrumiem, uztvere ir citādāka. Bet kāda ir Beļģijas pieredze ieviešot eitanāziju un kā šādas iespējas esamība ietekmē cilvēku izvēles, jautāsim Assitai Kanko, kura EP pārstāv Beļģiju.

Wyjaśnienie, blog, zasięgi, awaria, Fejsbuk, Linkedin, księgarnia, e-booki, Berlin, FFP2, Socjaldemokracja, Chiny, Evergrande, Strategicon, średniowiecze, wojny i masakry, 3 fala, stan wojenny, gdzie ludzie mają, Cesarz Maurycy, Poszukiwany Poszukiwana, Sun Tsu, Charles Oman, Migalski, Róża Luksemburg, inflacja, KPO.

Halo Sobat Trader, Bank Sentral Eropa atau European Central bank disingkat ECB, adalah bank sentral yang mewakili negara-negara anggota zona euro ini berkantor di Frankfurt, Jerman. Didirikan pada tahun 1998 dalam Perjanjian Amsterdam. Berbeda dengan bank sentral lainnya, Bank Sentral Eropa ini mengontrol kebijakan moneter negara anggota zona euro. Negara-negara yang termasuk dalam zona euro termasuk Austria, Belgia, Siprus, Estonia, Finlandia, Prancis, Jerman, Yunani, Irlandia, Italia, Latvia, Lituania, Luksemburg, Malta, Belanda, Portugal, Slovakia, Slovenia, dan Spanyol. Karena ECB ini berperan sebagai bank sentral untuk 19 negara yang termasuk dalam zona euro. Bank Sentral ini diawasi oleh dewan pemerintahan yang terdiri dari enam anggota dewan eksekutif, dengan satu jabatan sebagai presiden. Anggota dewan eksekutif ditunjuk oleh Dewan Eropa atau European Commission. Bagi Sobat Trader yang mau bergabung untuk mendapatkan free signal, informasi terupdate, edukasi, ⁣ mari bergabung bersama kami dikomunitas Telegram Forex Simpro, Join di https://t.me/ForexSimproBot ⁣ ⁣ ===========⁣⁣

Hude poplave, ki so prizadele Nemčijo, Belgijo, Nizozemsko, Luksemburg in Švico so zahtevale že več kot 120 smrtnih žrtev. Teh bo najverjetneje še več, saj je samo v Nemčiji več kot tisoč ljudi pogrešanih ali zaradi prekinjenih povezav z njimi ne morejo vzpostaviti stika, na stotine prebivalcev je ostalo brez domov. V Zrcalu dneva tudi: - Evropski komisar Reynders ob neimenovanju delegiranih tožilcev napovedal ukrepe - Državni zbor potrdil ministra za digitalizacijo Marka Borisa Andrijaniča - Veljati so začeli novi turistični boni s širšo namembnostjo

All the way from Georgia, we welcome on Luka of The Acheron in Motion - a brilliant translator, interpreter, and cataloguer of Marxist works that have been traditionally inaccessible in the English language. Luka helps to put some perspective on one of the most celebrated, yet least understood leftists in history - Róża Luksemburg, or Rosa Luxemburg. You can follow Luka on twitter @TheAcherons and see his website at https://theacheron.medium.com/ Thank you so much!

Luksemburg | Siedzący tryb życia | autor: Tom Nisse | czyta: Paweł Iwanicki Więcej informacji na: http://www.wierszewmiescie.eu/

2020.gada 17. decembrī Saeima galīgajā lasījumā pieņēma grozījumus Pašvaldību vēlēšanu likumā, un līdz ar to vēlētājiem ārvalstīs būs nodrošināta iespēja piedalīties pašvaldību vēlēšanās. Vieni to sauc par politisku ieguvumu, citi - par neiespējamo misiju. Ārpus Latvijas dzīvojošie vēlētāji jau no 27. marta varēs pieteikt savu dalību pašvaldību vēlēšanās. Ko nosaka likums un kā prakstiski vēlētājs varēs balsot, skaidrojam raidījumā Globālais latvietis. 21.gadsimts. Skaidro un diskutē Centrālās vēlēšanu komisijas priekšsēdētāja Kristīne Bērziņa, domnīcas "Providus" vadošā pētniece migrācijas un integrācijas jomā Agnese Lāce, platformas "baltic-ireland.ie" žurnāliste Sandra Bondarevska un jūrmalniece, kura dzīvo Luksemburgā, Marija Fadula.  

V rubriki Drugi pogled smo spoznali že številne tujce, ki so Slovenijo izbrali za svoj novi dom, začasno ali – večina – za vedno. Tokrat pa bomo spoznali gospoda, ki mu Slovenija pomeni občasni drugi dom. Z ženo, ki je po rodu iz Vojvodine, namreč živita v Luksemburgu, velik del leta pa preživita v Sloveniji, v Kozjanskem parku, v katerem se počutita odlično. Claude Nöel je prvi Luksemburžan, ki vam ga predstavljamo v Drugem pogledu, in tako na naš zemljevid dodajamo že 103. državo.

V zadnjih tednih se nam spet zastavlja vprašanje pregovorne slovenske neenotnosti. Vsaj na prvi pogled se zdi, da je z izjemo Združenih držav Amerike malo držav, kjer bi celo ob hudi krizi zaradi koronavirusa družbene in politične razlike praviloma dobivale prednost pred učinkovitim skupnim prizadevanjem za omejitev pandemije.Seveda odgovora na to, zakaj je pri nas (pa tudi kje drugje) drugi val po vsem videzu precej bolj “pasji” od prvega, ne kaže iskati zgolj v tradicionalni prepirljivosti. Kaže se, da so v podobnih težavah še nekatere druge srednjeevropske države, ki so jo v prvo odnesle razmeroma dobro, recimo Češka, tudi Slovaška in Hrvaška. Pri njih ni videti, da bi bile domače zamere tako zelo v ospredju kot na sončni strani Alp. Belgija, Francija in Luksemburg so po drugi strani z visokimi številkami “izstopali” že v prvo. Enako velja za Španijo, kjer so tradicionalne zamere podobno globoke kot v Sloveniji, le da so se v upiranju protikoronskim ukrepom bolj odlikovali desni, ker je vlada trenutno pač leva. Francija ima tudi dolgo zgodovino razdeljenosti, ki se vleče vsaj v leto 1789, ampak je težko reči, kolikšno vlogo igra ob spopadanju s pandemijo.Celoten komentar najdete na spletnem portalu Časnik.

Dr Tomasz Rzymkowski wyjaśnia, że konwencja stambulska „ma charakter blankietowy”. Atakuje tradycyjne role społeczne: macierzyństwo i ojcostwo. Nie wspomina ona o prawdziwych przyczynach przemocy domowej. Decyzję premiera ws. konwencji nasz gość ocenia jako dobrą. Wskazuje, że wypowiedzenie konwencji międzynarodowej jest złożonym procesem. W przypadku stwierdzenia niezgodności konwencji z Konstytucją jej zapisy z automatu nie są stosowane. Zauważa, że w Rumunii Trybunał Konstytucyjny zakwestionował zapisy konwencji. Poseł PiS odnosi się do realizacji amerykańskiej ustawy 447 w formie raportu dla amerykańskiego Departamentu Stanu. Przyznaje, że brak ustawy reprywatyzacyjnej, o której mówi raport jest faktem. Przypomina, że ustawę reprywatyzacyjną zawetował w 1999 r. prezydent Aleksander Kwaśniewski. W kolejnych latach zaś problem narastał. Polityk wskazuje, że środowiska amerykańskich Żydów chcą pieniędzy dla swoich fundacji. W raporcie pojawia się kwestia mienia bezspadkowego, choć te, jak na całym świecie od starożytności przepada na rzecz gminy lub skarbu państwa. „Roszczenia amerykańskich Żydów są absolutnie bezzasadne”- ocenia. Dr Rzymkowski komentuje wniosek Lewicy o ogłoszenie roku 2021 r. rokiem Róży Luksemburg. Wskazuje, że „trudno znaleźć inną kobietę w XX w., która by tak zajadle zwalczała ideę niepodległej Polski”. Zauważa, że wniosek o upamiętnienie ideowej komunistki został złożony teraz, gdy niedługo będziemy świętować stulecie zwycięstwa nad bolszewikami. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/radiownet/message

W czwartkowym #HaloWieczorem spotkanie z Różą Luksemburg. Rozmawiamy o komiksowym reportażu biograficznym dotyczącym tej postaci. Goście: Krystian Szadkowski, który tłumaczył „Czerwoną Różę” oraz Marta Wróblewska, która oprowadza po Warszawie szlakami Róży Luksemburg. Poza tym ostatnie rozmowy polityczne przed wyborami prezydenckimi. Goście: Ignacy Dudkiewicz i Agata Szcześniak, Maciej Dziliński.

Par savu debiju literatūrā Baiba Zīle sauc septiņu gadu vecumu, kad viņai vecāki, abi pazīstami žurnālisti, uzdāvināja blociņu, un piekodināja pierakstīt dzīvi. Taču savu balsi literatūrā viņa esot atradusi krietni vēlāk, jau pēc pirmā, ar pseidonīmu Anna Kravicka publicētā romāna, kad pēc pārcelšanās uz dzīvi ārzemēs, sākusi rakstīt angliski. Jaunajā stāstu krājumā “Aukstākā ziema simt piecdesmit gados” ir piecpadsmit gadus krāti stāsti. Rakstnieces Baibas Zīles stāstu krājums “Aukstākā ziema simt piecdesmit gados” iznāca janvārī, un šī gada “zaļajā ziemā” tās nosaukums skanēja tikpat absurdi kā šobrīd, jūnija negaisos. Grāmatas priekšvārdā autore skaidro, ka stāsti tapuši pēdējo piecpadsmit gadu laikā, daži – angliski, tagad pārtulkoti. Krājuma nosaukums, kas ir arī nosaukums vienam no stāstiem, tapis pirms septiņiem gadiem, tobrīd Baiba Zīle dzīvojusi Luksemburgā, un, saskaņā ar meteorologu apgalvojumiem, vismaz Eiropas vidienē, šī ziema skaitījusies ļoti auksta. Šķiet, nosaukums “Aukstākā ziema simt piecdesmit gados” literāri ir viltīgs paņēmiens, kā izcelt šo brīdi kā īpašu. Un arī mūsu saruna, kas tagad skan ar laika nobīdi, notiek īpašā brīdī: marta pirmajās dienās, kad ārkārtas stāvoklis vēl nav izsludināts, bet ziņas par to, vai un kad jaunais koronavīruss sasniegs Latviju ir preturunīgas un mainās. Baiba Zīle atsaucīgi ir gatava nākt uz interviju, un pie ieejas nosmejas, ka šobrīd, lai sociāli distancētos, Vecrīga ir īstā vieta, viss kā izmiris. Arī Radio mājā, šobrīd spocīgi tukša, viņā rosina atmiņas. Aizgājušā gadsimta deviņdesmito gadu pacēlumā, kad beidzot bija iespēja sākt lasīt aiz “dzelzs priekškara” noslēptos Rietumeiropas un visas pasaules filozofu pēdējā pusgadsimta laikā radītos tekstus, Baiba Zīle iestājas Latvijas Universitātes Vēstures un filozofijas fakultātē, “filozofos”. Un arī šobrīd viņa apliecina, ka tā ir bijusi milzīga privilēģija viņas dzīvē, pavadīt šo laiku, lasot klasiķus. Taču kaut kādā brīdī licies, ka ar to nepietiek, gribējies iesaistīties reālajā dzīvē, un Baiba ieguvusi savu otro specialitāti - jurista izglītību. Turpmākajā sarunā viņa arī stāsta, kāds šīm izvēlēm dzīvē sakars ar Baibas Zīles kā rakstnieces ceļu. Baibai Zīlei ir arī sava mājas lapa internetā: baibazile.lv. Ir atrodamas viņas līdzšinējās grāmatas latviešu valodā, arī pašu pirmo, sarakstītu ar pseidonīmu Anna Kravicka. Un veselu virkni grāmatas angļu valodā. Literatūrkritiķe un arī Baibas Zīles stāstu krājuma “Aukstākā ziema simt piecdesmit gados” projekta vadītāja Bārbala Simsone autores stilu recenzijā “Kultūras Dienā” nodēvē par “netradicionālo reālismu, ko gribas saukt par maģisko”. Un tālāk arī mēģina to paskaidrot, salīdzinot Baibas Zīles rakstīto ar grāmatai izvēlētajiem Māra Bišofa zīmējumiem: “sadzīviskā, gandrīz naturālistiski sīki izzīmētā ainavā pēkšņi saplūst priekšmetu un cilvēku veidoli, izļogās perspektīva, detaļu zīmējums izirst un pārtop svešādā vīzijā, un pār lasītāju nāk apjausma, ka sižets un visi citi prozas lielumi šoreiz ir mazāk būtiski nekā teksta radītās šaubas par realitātes absolūtumu.” Marta sākumā, pandēmijas gaidās, kad notiek saruna, “slimības” pieminēšana pēkšņi gaisam studijā liek sabiezēt. Tas ir tik dīvaini, kā pēkšņi mainījušās vārdu nozīmes, jūsma par slimības izraisītajām izmaiņām realitātes uztverē var šķist pat nekorekta. Jautāju Baibai Zīlei, kādas ir viņas pašas, cilvēka, kurš pieradis ceļot, kura darbs saistīts ar Vāciju, sajūtas jaunajā pasaulē. Paldies Dacei Meierei par igauņu grupas “Puuluup” ierādīšanu, viņu mūzika skanēja šai raidījumā.

10 maja 70 – Rzymianie pod dowództwem Tytusa rozpoczęli oblężenie Jerozolimy.10 maja 1638 – Jan Kazimierz Waza został aresztowany we Francji.10 maja 1775 – W Filadelfii zebrał się II Kongres Kontynentalny.10 maja 1801 – Berberyjscy piraci z Trypolisu wypowiedzieli wojnę USA.10 maja 1865 – Konfederacki prezydent Jefferson Davis został schwytany.10 maja 1871 – Zawarto traktat pokojowy kończący wojnę francusko-pruską.10 maja 1920 – Rozpoczął się strajk powszechny na Górnym Śląsku.10 maja 1933 – Naziści rozpoczęli palenie książek.10 maja 1940 – Niemcy zaatakowały Francję, Holandię, Belgię i Luksemburg.10 maja 1940 – Winston Churchill zastąpił Neville’a Chamberleina na stanowisku premiera.10 maja 1940 – Wojska brytyjskie wylądowały na Islandii łamiąc neutralność tego kraju.10 maja 1941 – Zastępca Adolfa Hitlera, Rudolf Heß poleciał do Szkocji.

Dzis w audycji pytamy Artura Wichniarka, czy Bundesliga jest przygotowana na wznowienie rozgrywek, mówimy o przewodniej sile Angeli Merkel w czasie kryzysu i przypominamy postac Rózy Luksemburg. Zaprasza Maciej Wisniewski.

30. odcinek z cyklu "Polacy na świecie", w którym pytamy, jak wygląda codzienność w państwie liczącym 625 tysięcy ludzi. Jakie restrykcje wprowadził gabinet premiera Bettela i jak szykowany jest "powrót do normalności"? Jak wygląda sytuacja służby zdrowia i szpitale w tym państwie? Czy władca Luksemburga, wielki książę Henryk, udziela się w walce z pandemią koronawirusa? I na koniec, co Polonia mieszkająca w Luksemburgu mówi o wyborach prezydenckich, które mają się w maju odbyć się korespondencyjnie? Michał Nogaś rozmawia z pisarką Sylwią Zientek, która żyje i tworzy w Luksemburgu. Więcej odcinków na https://wyborcza.pl/podcast

Luksemburg | Gwiazdy bliskie śmierci | autor: Jean Portante | tłumaczył: Wawrzyniec Brzozowski | Więcej informacji na: www.wierszewmiescie.eu

Latvijas literatūras gada balvas (LALIGABA) mūža balvas ieguvējs Latvijas rakstniecībā ir prozas meistars, daudzu bērnu grāmatu autors - Juris Zvirgzdiņš.  "Es teiktu, ka Juris Zvirgzdiņš ir ļoti labsirdīgs prātvēders, kas nozīmē to, ka viņam ir būtiski, ka viņš ne tikai stāsta, bet arī spēlējas stāstot, tas, ka viņš grib, lai lasītāji no vismazākajiem līdz vissirmākajiem ir arī gudrinieki," tā Juri Zvirgzdiņu raidījumā Kultūras Rondo raksturo Latvijas literatūras gada balvas žūrijas pārstāve, literatūrzinātniece un skolotāja Lita Silova. "Jāinteresējas par ļoti daudz ko Tā skaistā spēlēšanās un uzticēšanās savam lasītājam ar to prātvēdera statusu varētu labi iet kopā," turpina Silova. Rakstnieks Juris Zvirgzdiņš ir daudzu bērnu grāmatu autors, ne velti viņu dēvē par latviešu bērnu literatūras nenogurdināmo klasiķi, taču viņš raksta arī pieaugušajiem un, kā uzsver Lita Silova – viņš ir dažādu paaudžu lasītājus vienojošs autors. Ar savu rakstības stilu atšķirīgs un oriģināls. Tie, kuri Juri Zvirgzdiņu labi pazīst, viņu raksturo kā labsirdīgu prātvēderu. Man pašai pāris reižu bijusi izdevība klātienē sastapt rakstnieku un aprunāties – negaidītas atbildes garantētas. Pats rakstnieks atklāj, ka nesen saskaitījis, ka uzrakstījis 33 bērnu grāmatas, divas kopā ar Ingunu Cepīti. Jaunākai grāmatai, kurai vajadzēja iznākt jau aprīlī, viņš ierosmi radis pagājušajā gadā, viesojoties Luksemburgā, kur kopā ar ģimenes, kurā dzīvoja, meitiņu izdomājuši, ka jāraksta grāmata par kaķīti un sunīti, kas palikuši vieni mājās. Ilustrācijas veidojusi 12 gadus veca meitene no Jūrmalas. Cieša draudzība Juri Zvirgzdiņu saista ar Latvijas Nacionālās bibliotēkas Bērnu literatūras centru. "Mums viņš ir tāds cilvēks, ko uzskatām par latviešu bērnu literatūras, tās inteliģentās, ar Eiropas kultūru saistītās, autoru. Mums arī Tobiass patīk, precīzāk tas aler ego, kurš vienmēr runā kā rakstnieks un pats ir rakstnieks. Tobiasa stāsti ir ļoti kulturāli, viņi iet pāri robežām," vērtē Bērnu literatūras centra vadītāja Silvija Tretjakova. Rakstnieks dzimis 1941.gadā Rīgā. Studējis Latvijas Valsts Universitātē Vēstures un filoloģijas fakultātē. Strādājis par redaktoru grāmatu apgādos. Literatūrā Juris Zvirgzdiņš ienāca 1982.gadā ar stāstu „Loms” , ko publicēja žurnālā „Liesma”, rakstījis lugas (turklāt daudz Radioteātrim), arī miniatūras, stāstus un esejas. Kopš 80.gadiem raksta bērniem, ir romāna „Fon Mērkatces kunga memuāri” (2003) un vēsturiskā romāna „Dancis uz virves” (2015) autors. Jura Zvirgzdiņa darbi tulkoti krievu, angļu, itāliešu, lietuviešu un citās valodās. Saņēmis daudzus apbalvojumus, tai skaitā Jāņa Baltvilka balvu 2013.gadā.

W poprzednim odcinku mówiliśmy o tym, że we wrześniu 1939 roku Polscy lotnicy dostali rozkaz wycofania się do Rumunii, gdzie miały na nich czekać samoloty od Anglików i Francuzów. Na tych samolotach mieli wrócić do Polski i walczyć z Luftwaffe czyli niemieckimi samolotami.Niestety Rumunia aresztowała Polaków i chciała ich oddać Hitlerowi. Polacy uciekli więc do Francji. 10 maja 1940 roku Hitler rozpoczął wojnę na froncie zachodnim czyli zaatakował Belgię, Holandię i Luksemburg, a potem także Francję. Polscy lotnicy walczyli z Niemcami w obronie Francji. Francuzi się jednak poddali.Tak jak wcześniej Rumuni Francuzi chcieli aresztować Polaków i oddać ich Hitlerowi. Wtedy Polacy uciekli do Anglii. Jak może pamiętacie w 1940 roku największą armię lądową na świecie miała Francja. Mimo to przegrali z Hitlerem. Z kolei Anglia miała jedną z najmniejszych armii na świecie. Czy Anglia mogła się obronić przed Hitlerem?10 maja 1940 roku gdy Hitler uderzył na zachód w Wielkiej Brytanii premierem został Winston Churchill. Poprzedni premier Wielkiej Brytanii nazywał się Neville Chamberlain.Appeasment to słowo pochodzące od słowa pokój. Jest to polityka ustępstw. Chamberlain wciąż ustępował Hitlerowi. Oddał mu Nadrenię, później Austrię, a na koniec Czechy. Później patrzył jak Hitler podbija Polskę i nic nie zrobił poza wypowiedzeniem wojny. Gdyby Chamberlain dalej był premierem to prawdopodobnie poddałby się Hitlerowi. Na szczęście dla Polaków w Anglii premierem został Churchill, który chciał walczyć z Hitlerem. 4 czerwca 1940 roku wygłosił przemówienie w brytyjskim parlamencie. Posłuchajcie fragmentu tego przemówienia.We shall fight on the seas and oceans, we shall fight with growing confidence and growing strength in the air, we shall defend our island, whatever the cost may be. We shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds, we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender.Co powiedział premier Churchill?Bić się będziemy na morzach i oceanach, bić się będziemy z coraz większą ufnością i z coraz większą siłą w przestworzach, bronić będziemy naszej Wyspy bez względu na cenę, bić się będziemy na plażach, bić się będziemy na lądowiskach, bić się będziemy na polach i na ulicach, bić się będziemy wśród wzgórz, i nigdy się nie poddamy.Niestety 22 czerwca poddała się Francja. Anglia pozostała ostatnim krajem w Europie, który nie poddał się Hitlerowi. W 1940 roku wszystkie kraje albo były przyjaciółmi Niemców albo zostały przez Niemcy podbite. Włochy, Hiszpania i Rosja były bliskimi przyjaciółmi Hitlera. Niemcy podbiły już Czechy, Polskę, Norwegię, Danię, Holandię, Belgię oraz Francję. Inne kraje nie były podbite, ale we wszystkim słuchały Hitlera. Jedynym krajem, który chciał dalej walczyć była Wielka Brytania. Tam się więc udali wszyscy polscy żołnierze w tym także polscy lotnicy.Hitler chciał zdobyć Anglię, ale najpierw musiał zgromadzić statki oraz pokonać angielskie samoloty. Anglicy mieli bardzo małą armię, ale mieli ogromną flotę czyli mieli dużo statków. Mieli też bardzo dużo samolotów. Hitler wysłał więc swoje samoloty czyli Luftwaffe aby pokonały angielskie samoloty czyli RAF. Kiedy się zaczęła ta bitwa o Anglię? Kiedy się zaczęła bitwa o Wielką Brytanię?Bitwa o Anglię, zwana także bitwą o Wielką Brytanię trwała od 10 lipca do 31 października. Hitler kazał dowódcy Luftwaffe czyli Hermannowi Göringowi bombardować angielskie lotniska i miasta. Niemcy bombardowali Londyn i inne miasta na południu Anglii. W Londynie wtedy mieszkał mały Stephen Hawking (może o nim słyszeliście to sławny fizyk), ale wtedy w 1940 roku był on noworodkiem, czyli dopiero co się urodził. Jak wiele innych dzieci został wysłany na północ aby nie zginął w bombardowanym Londynie.Anglicy mieli wielkie problemy z Luftwaffe czyli niemieckimi samolotami. Dlaczego? Niemieckich pilotów było dużo więcej, mieli też oni o wiele lepsze doświadczenie. Angielscy piloci zwykle uczyli się walczyć w powietrzu około pół roku, ale gdy zaczęła się bitwa o Anglię skrócono ten kurs i wysyłano do walki pilotów, którzy zamiast miesiące uczyli się tylko parę tygodni. Przez to wielu pilotów angielskich ginęło podczas pierwszej walki z Niemcami. Anglicy mogli wyprodukować nowy samolot, ale nie mieli pilotów, którzy mogliby na nich latać. Dlaczego więc nie wzięli Polaków?Nie mogli się z nimi dogadać. Polscy piloci umieli mówić po francusku, ale nie znali angielskiego. Tak więc Anglicy szkolili polskich pilotów, uczyli ich mówić po angielsku, ale nie pozwalali im walczyć. Jak to więc się stało, że Polacy zaczęli w końcu walczyć?30 sierpnia 1940 roku podczas lotu treningowego jeden z polskich pilotów zauważył niemiecki samolot Messerschmitt Bf 110. Tym pilotem był Ludwik Paszkiewicz. Odłączył się on od formacji treningowej i zestrzelił ten samolot. Dowódca dywizjonu 303 powiedział mu, że nie wolno się odłączać, ale jednocześnie pochwalił go. Wysłał też wiadomość do dowódcy RAFu czyli dowódcy wszystkich angielskich samolotów, że Polacy są już gotowi, bo nawet podczas lotu treningowego zestrzelili Messerschmitta 110. Kiedy więc polscy piloci zaczęli walczyć?Następnego dnia czyli 31 sierpnia 1940 roku polscy piloci już oficjalnie zostali wysłani do walki. Tego dnia 6 pilotów z dywizjonu 303 zestrzeliło 6 niemieckich Messerschmittów 109. Co ważniejsze Polacy nie stracili ani jednego swojego samolotu. Dlaczego?Polacy walczyli w powietrzu inaczej niż Anglicy. Polscy piloci mieli lepszą taktykę. Później angielscy i amerykańscy piloci uczyli się od poliskich pilotów tej taktyki walki w powietrzu. Taktyka walki to sposób walki. Anglicy walczyli w ten sposób, że strzelali z daleka do Niemców i nie trafiali. Polacy za to podlatywali bardzo blisko i strzelali wtedy gdy strzał był pewny. Dzięki tej taktyce Polacy nie tylko zestrzelili więcej samolotów, ale też i sami byli rzadziej zestrzeliwani. Witold Urbanowicz, o którym mówiliśmy w poprzedniej audycji zestrzelił najwięcej samolotów wśród polskich pilotów. Razem polscy piloci w Anglii mieli 126 zestrzeleń przy najmniejszych stratach własnych. Nie zawsze jednak się im udawało. Np. Zdzisław Krasnodębski, polski dowódca dywizjonu 303 został trafiony i miał tak poparzone ręce, że już później nie mógł latać.Najtrudniejszy był dzień bitwy o Anglię nastąpił 15 września 1940 roku. Niemcy wysłali setki samolotów, które pokryły całe niebo. Część z tych samolotów to były bombowce, które bombardowały Anglię, a część to myśliwce. Tego dnia jednak Niemcy przegrali, a najwięcej samolotów Luftwaffe strącili właśnie Polacy. Bitwa o Anglię skończyła się 31 października. Nie znaczy to, że Niemcy przestali atakować Anglię. Dalej wysyłali samoloty i bombardowali miasta. Np. 14 i 15 listopada zniszczyli jedno całe miasto w Anglii - zbombardowali Coventry, które zostało całe zniszczone. Jak byście przano do dzisiaj, aby pokazać jak okropna jest wojna.Gdy zakończyła się bitwa o Anglię Zdzisław Krasnodębski pozostał tam i leczył oparzone ręce, a Witold Urbanowicz pojechał do Stanów Zjednoczonych i potem razem z amerykańskimi pilotami brał udział w wojnie chińsko-japońskiej. W jednej potyczce w powietrzu Urbanowicz walczył sam przeciwko 6 japońskim samolotom i zestrzelił dwa z nich.Ale może się zapytacie dlaczego bitwa o Anglię skończyła się 31 października 1940 roku?Hitler chciał w 1941 roku zaatakować Rosję i potrzebował większość samolotów. Zostawił więc Anglię i swoje siły wysłał na podbój Rosji. Ale o tym powiemy sobie innym razem.Dzisiaj na koniec kilka słów o Polskiej Szkole Sobotniej.

W poprzednim odcinku mówiliśmy o tym, że we wrześniu 1939 roku Polscy lotnicy dostali rozkaz wycofania się do Rumunii, gdzie miały na nich czekać samoloty od Anglików i Francuzów. Na tych samolotach mieli wrócić do Polski i walczyć z Luftwaffe czyli niemieckimi samolotami.Niestety Rumunia aresztowała Polaków i chciała ich oddać Hitlerowi. Polacy uciekli więc do Francji. 10 maja 1940 roku Hitler rozpoczął wojnę na froncie zachodnim czyli zaatakował Belgię, Holandię i Luksemburg, a potem także Francję. Polscy lotnicy walczyli z Niemcami w obronie Francji. Francuzi się jednak poddali.Tak jak wcześniej Rumuni Francuzi chcieli aresztować Polaków i oddać ich Hitlerowi. Wtedy Polacy uciekli do Anglii. Jak może pamiętacie w 1940 roku największą armię lądową na świecie miała Francja. Mimo to przegrali z Hitlerem. Z kolei Anglia miała jedną z najmniejszych armii na świecie. Czy Anglia mogła się obronić przed Hitlerem?10 maja 1940 roku gdy Hitler uderzył na zachód w Wielkiej Brytanii premierem został Winston Churchill. Poprzedni premier Wielkiej Brytanii nazywał się Neville Chamberlain.Appeasment to słowo pochodzące od słowa pokój. Jest to polityka ustępstw. Chamberlain wciąż ustępował Hitlerowi. Oddał mu Nadrenię, później Austrię, a na koniec Czechy. Później patrzył jak Hitler podbija Polskę i nic nie zrobił poza wypowiedzeniem wojny. Gdyby Chamberlain dalej był premierem to prawdopodobnie poddałby się Hitlerowi. Na szczęście dla Polaków w Anglii premierem został Churchill, który chciał walczyć z Hitlerem. 4 czerwca 1940 roku wygłosił przemówienie w brytyjskim parlamencie. Posłuchajcie fragmentu tego przemówienia.We shall fight on the seas and oceans, we shall fight with growing confidence and growing strength in the air, we shall defend our island, whatever the cost may be. We shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds, we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender.Co powiedział premier Churchill?Bić się będziemy na morzach i oceanach, bić się będziemy z coraz większą ufnością i z coraz większą siłą w przestworzach, bronić będziemy naszej Wyspy bez względu na cenę, bić się będziemy na plażach, bić się będziemy na lądowiskach, bić się będziemy na polach i na ulicach, bić się będziemy wśród wzgórz, i nigdy się nie poddamy.Niestety 22 czerwca poddała się Francja. Anglia pozostała ostatnim krajem w Europie, który nie poddał się Hitlerowi. W 1940 roku wszystkie kraje albo były przyjaciółmi Niemców albo zostały przez Niemcy podbite. Włochy, Hiszpania i Rosja były bliskimi przyjaciółmi Hitlera. Niemcy podbiły już Czechy, Polskę, Norwegię, Danię, Holandię, Belgię oraz Francję. Inne kraje nie były podbite, ale we wszystkim słuchały Hitlera. Jedynym krajem, który chciał dalej walczyć była Wielka Brytania. Tam się więc udali wszyscy polscy żołnierze w tym także polscy lotnicy.Hitler chciał zdobyć Anglię, ale najpierw musiał zgromadzić statki oraz pokonać angielskie samoloty. Anglicy mieli bardzo małą armię, ale mieli ogromną flotę czyli mieli dużo statków. Mieli też bardzo dużo samolotów. Hitler wysłał więc swoje samoloty czyli Luftwaffe aby pokonały angielskie samoloty czyli RAF. Kiedy się zaczęła ta bitwa o Anglię? Kiedy się zaczęła bitwa o Wielką Brytanię?Bitwa o Anglię, zwana także bitwą o Wielką Brytanię trwała od 10 lipca do 31 października. Hitler kazał dowódcy Luftwaffe czyli Hermannowi Göringowi bombardować angielskie lotniska i miasta. Niemcy bombardowali Londyn i inne miasta na południu Anglii. W Londynie wtedy mieszkał mały Stephen Hawking (może o nim słyszeliście to sławny fizyk), ale wtedy w 1940 roku był on noworodkiem, czyli dopiero co się urodził. Jak wiele innych dzieci został wysłany na północ aby nie zginął w bombardowanym Londynie.Anglicy mieli wielkie problemy z Luftwaffe czyli niemieckimi samolotami. Dlaczego? Niemieckich pilotów było dużo więcej, mieli też oni o wiele lepsze doświadczenie. Angielscy piloci zwykle uczyli się walczyć w powietrzu około pół roku, ale gdy zaczęła się bitwa o Anglię skrócono ten kurs i wysyłano do walki pilotów, którzy zamiast miesiące uczyli się tylko parę tygodni. Przez to wielu pilotów angielskich ginęło podczas pierwszej walki z Niemcami. Anglicy mogli wyprodukować nowy samolot, ale nie mieli pilotów, którzy mogliby na nich latać. Dlaczego więc nie wzięli Polaków?Nie mogli się z nimi dogadać. Polscy piloci umieli mówić po francusku, ale nie znali angielskiego. Tak więc Anglicy szkolili polskich pilotów, uczyli ich mówić po angielsku, ale nie pozwalali im walczyć. Jak to więc się stało, że Polacy zaczęli w końcu walczyć?30 sierpnia 1940 roku podczas lotu treningowego jeden z polskich pilotów zauważył niemiecki samolot Messerschmitt Bf 110. Tym pilotem był Ludwik Paszkiewicz. Odłączył się on od formacji treningowej i zestrzelił ten samolot. Dowódca dywizjonu 303 powiedział mu, że nie wolno się odłączać, ale jednocześnie pochwalił go. Wysłał też wiadomość do dowódcy RAFu czyli dowódcy wszystkich angielskich samolotów, że Polacy są już gotowi, bo nawet podczas lotu treningowego zestrzelili Messerschmitta 110. Kiedy więc polscy piloci zaczęli walczyć?Następnego dnia czyli 31 sierpnia 1940 roku polscy piloci już oficjalnie zostali wysłani do walki. Tego dnia 6 pilotów z dywizjonu 303 zestrzeliło 6 niemieckich Messerschmittów 109. Co ważniejsze Polacy nie stracili ani jednego swojego samolotu. Dlaczego?Polacy walczyli w powietrzu inaczej niż Anglicy. Polscy piloci mieli lepszą taktykę. Później angielscy i amerykańscy piloci uczyli się od poliskich pilotów tej taktyki walki w powietrzu. Taktyka walki to sposób walki. Anglicy walczyli w ten sposób, że strzelali z daleka do Niemców i nie trafiali. Polacy za to podlatywali bardzo blisko i strzelali wtedy gdy strzał był pewny. Dzięki tej taktyce Polacy nie tylko zestrzelili więcej samolotów, ale też i sami byli rzadziej zestrzeliwani. Witold Urbanowicz, o którym mówiliśmy w poprzedniej audycji zestrzelił najwięcej samolotów wśród polskich pilotów. Razem polscy piloci w Anglii mieli 126 zestrzeleń przy najmniejszych stratach własnych. Nie zawsze jednak się im udawało. Np. Zdzisław Krasnodębski, polski dowódca dywizjonu 303 został trafiony i miał tak poparzone ręce, że już później nie mógł latać.Najtrudniejszy był dzień bitwy o Anglię nastąpił 15 września 1940 roku. Niemcy wysłali setki samolotów, które pokryły całe niebo. Część z tych samolotów to były bombowce, które bombardowały Anglię, a część to myśliwce. Tego dnia jednak Niemcy przegrali, a najwięcej samolotów Luftwaffe strącili właśnie Polacy. Bitwa o Anglię skończyła się 31 października. Nie znaczy to, że Niemcy przestali atakować Anglię. Dalej wysyłali samoloty i bombardowali miasta. Np. 14 i 15 listopada zniszczyli jedno całe miasto w Anglii - zbombardowali Coventry, które zostało całe zniszczone. Jak byście przano do dzisiaj, aby pokazać jak okropna jest wojna.Gdy zakończyła się bitwa o Anglię Zdzisław Krasnodębski pozostał tam i leczył oparzone ręce, a Witold Urbanowicz pojechał do Stanów Zjednoczonych i potem razem z amerykańskimi pilotami brał udział w wojnie chińsko-japońskiej. W jednej potyczce w powietrzu Urbanowicz walczył sam przeciwko 6 japońskim samolotom i zestrzelił dwa z nich.Ale może się zapytacie dlaczego bitwa o Anglię skończyła się 31 października 1940 roku?Hitler chciał w 1941 roku zaatakować Rosję i potrzebował większość samolotów. Zostawił więc Anglię i swoje siły wysłał na podbój Rosji. Ale o tym powiemy sobie innym razem.Dzisiaj na koniec kilka słów o Polskiej Szkole Sobotniej.

W odcinku 66 mówiłem o amerykańskich lotnikach, którzy chcieli okazać wdzięczność za pomoc Polaków podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Ponieważ w Ameryce walczyli Kościuszko i Pułaski to ci Amerykanie w Polsce nazwali swoją formację 7 eskadrą myśliwską im. Tadeusza Kościuszki. Krótko mówi się o niej jako Eskadrze Kościuszkowskiej. Eskadra ta składała się z dwóch grup, tą którą dowodził Merian Cooper nazwaną grupą Pułaskiego. Przypomnę może, że jego pra-pradziadek walczył u boku Kazimierza Pułaskiego w USA w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych Ameryki. Odznakę tej eskadry zaprojektował jeden z Amerkanów - Elliot Chess. Tą samą odznakę używał później polski dywizjon 303 w Anglii. Jak ona wyglądała?Tadeusz Kościuszko podczas powstania nosił strój krakowski, w tym czerwoną czapkę, rogatywkę. Właśnie ta czapka jest na odznace Eskadry Kościuszkowskiej oraz Dywizjonu 303. Wraz z Kościuszką do powstania poszli chłopi uzbrojeni w kosy. Dwie takie skrzyżowane kosy też widać na odznace. To polska część odznaki. Dlaczego tam są także gwiazdki i paski?Paski i gwiazdki są wzięte z amerykańskiej flagi. Ktoś jednak powie, że na fladze amerykańskiej jest więcej gwiazdek, a na odznace tylko 13. Gdy jednak Amerykanie walczyli o niepodległość USA i gdy pomagali im Kościuszko i Pułaski to wtedy było właśnie tylko 13 stanów, a więc na fladze Amerykanie mieli wtedy tylko 13 gwiazd.Czym się jednak różni odznaka Eskadry Kościuszkowskiej, w której byli Amerykanie, którzy walczyli w Polsce, od oznaki Dywizjonu 303, w którym walczyli Polacy w Anglii? Te dwie odznaki są prawie identyczne. Różnica polega na tym, że na odznace Dywizjonu 303 w Anglii był numer, czyli liczba 303.Tak więc w Eskadrze Kościuszkowskiej latali Amerykanie. Walczyli oni podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku. Później jednak musieli wrócić do Ameryki. Jeden z nich Cooper został reżyserem filmowym. Wymyślił historię o gigantycznym gorylu. Film nazywał się King Kong. Cooper reżyserował ten film oraz grał w nim. Grał oczywiście pilota, który walczył z olbrzymią małpą.My jednak wróćmy do Eskadry Kościuszkowskiej. Gdy wyjechali Amerykanie w tej eskadrze służyli Polacy. Zmieniono wtedy parę razy numer eskadry. W czasach gdy byli w niej Amerykanie była to 7 eskadra myśliwska im. Tadeusza Kościuszki. Później została ona 121 eskadrą, a na koniec 111. Jedna rzecz się jednak nie zmieniła. Eskadra cały czas miała imię Kościuszki. Tak więc najłatwiej zapamiętać jej skrótową nazwę czyli Eskadra Kościuszkowska.Co robiła ta eskadra w Polsce? Za czasów gdy byli w niej Amerykanie walczyła w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku. Później w 1936 roku ta pilnowała granicy rosyjskiej. Doszło wtedy do walki i Witold Urbanowicz zestrzelił rosyjski samolot. W 1938 roku dowódcą tego dywizjonu został Zdzisław Krasnodębski. Dywizjon ten składał się z dwóch eskadr 111 i 112. 111 to Eskadra Kościuszkowska.Czy pamiętacie co się wydarzyło w 1939 roku?1 września 1939 roku rozpoczęła się II wojna światowa. Zdzisław Krasnodębski pożegnał się tego dnia z żoną i poszedł walczyć. Nie wiedział, że zobaczy się z nią dopiero po 6 latach wojny.Witold Urbanowicz był wtedy nauczycielem w szkole lotniczej w Dęblinie. Uczył latać młodych pilotów. Uczył ich polskiej taktyki walki. Podlatywania bardzo blisko i strzelania dopiero wtedy gdy było pewne zwycięstwo.Eskadra Kościuszkowska stacjonowała na lotnisku Zielonka koło Warszawy. 1 września o 4 rano przyszedł komunikat, że Niemcy zaatakowali Polskę. Eskadra Kościuszkowska wzbiła się w powietrze aby bronić Warszawy. Polskim pilotom udało się zatrzymać pierwsze grupy bombowców lecących na Warszawę. Niestety 7 września kazano im odlecieć w okolice Lublina. Warszawa została bez ochrony polskich samolotów. Gdy piloci dolecieli na nowe lotnisko okazało się, że jest tam bardzo mało paliwa. Nie mogli więc często latać. Później 10 września kazano polecieć im jeszcze dalej na południe. 17 września na Polskę napadła Rosja. Wtedy wydano rozkaz, aby polscy lotnicy udali się do Rumunii. Był to wtedy jedyny przyjazny kraj, z którym Polska graniczyła. Polacy mieli umowę z Rumunią. Polskie wojska miały tam wejść, odpocząć i wrócić do walki w Polsce. Niestety Rumunia zerwała umowę z Polską.Rumunia się wystraszyła Hitlera. Bali się, że jak pomogą Polakom to Hitler zaatakuje ich w następnej kolejności. Rumunia wcześniej zgodziła się, że przylecą tam samoloty z Francji i Anglii dla Polaków. Niestety Rumunia się wystraszyła i nie pozwoliła na wylądowanie tych samolotów dla polskich lotników. A gdy Polacy znaleźli się w Rumunii zostali aresztowani. Rumuni osadzili ich w obozach i mieli przekazać Niemcom. W obozie znaleźli się między innymi Witold Urbanowicz oraz Zdzisław Krasnodębski. Urbanowicz był nauczycielem dla młodych pilotów w szkole lotniczej w Dęblinie, a Krasnodębski był dowódcą Dywizjonu. Teraz obaj byli w obozie w Rumunii. Na szczęście Rumuni nie pilnowali zbyt dobrze Polaków. Wszyscy ludzie z obozu uciekli do portu.Polacy przybyli do Francji pełni nadziei. Gdy 1 września 1939 roku Hitler zaatakował Polskę, to Anglia i Francja wypowiedziały mu wojnę dwa dni później czyli 3 września. Niestety ani Anglicy, ani Francuzi nie zrobili nic więcej. Dlaczego Polacy byli pełni nadziei gdy przybyli do Francji?Na początku II wojny światowej Francuzi mieli największą armię na świecie. Gdy polscy piloci i inni polscy żołnierze przybyli do Francji myśleli, że wspólnie niedługo pokonają Hitlera. Niestety stało się inaczej.10 maja 1940 roku Hitler uderzył na Belgię, Holandię i Luksemburg, a potem także na Francję.Francuzi uciekli ze swojej stolicy i zajęli ją Niemcy. Później Francuzi się poddali. Dlaczego Francuzi mimo, że mieli tak wielką armię tak szybko się poddali?Francuzom brakowało motywacji. Taką motywację u żołnierzy często nazywa się też morale. Francuzi mieli bardzo słabe morale i nie chcieli walczyć.Polacy pomagali Francuzom walczyć. Ale gdy Francja się poddała chcieli zrobić z Polakami to samo co wcześniej Rumuni. Chcieli zamknąć Polaków do obozów i później przekazać ich Niemcom. Wtedy Polacy uciekli do jedynego kraju w Europie, który pozostał i który postanowił dalej walczyć z Hitlerem. Była to Wielka Brytania czyli Anglia. Ale o bitwie o Anglię i Polakach, którzy pomagali w tej walce powiemy sobie w następnym odcinku. Będziemy wtedy mówić o Dywizjonie 303. Powiemy też sobie co się stało z Witoldem Urbanowiczem i Zdzisławem Krasnodębskim.W nagraniu tego odcinka pomagały mi dwie klasy z Polskiej Szkoły Sobotniej w Wellingborough

W odcinku 66 mówiłem o amerykańskich lotnikach, którzy chcieli okazać wdzięczność za pomoc Polaków podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Ponieważ w Ameryce walczyli Kościuszko i Pułaski to ci Amerykanie w Polsce nazwali swoją formację 7 eskadrą myśliwską im. Tadeusza Kościuszki. Krótko mówi się o niej jako Eskadrze Kościuszkowskiej. Eskadra ta składała się z dwóch grup, tą którą dowodził Merian Cooper nazwaną grupą Pułaskiego. Przypomnę może, że jego pra-pradziadek walczył u boku Kazimierza Pułaskiego w USA w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych Ameryki. Odznakę tej eskadry zaprojektował jeden z Amerkanów - Elliot Chess. Tą samą odznakę używał później polski dywizjon 303 w Anglii. Jak ona wyglądała?Tadeusz Kościuszko podczas powstania nosił strój krakowski, w tym czerwoną czapkę, rogatywkę. Właśnie ta czapka jest na odznace Eskadry Kościuszkowskiej oraz Dywizjonu 303. Wraz z Kościuszką do powstania poszli chłopi uzbrojeni w kosy. Dwie takie skrzyżowane kosy też widać na odznace. To polska część odznaki. Dlaczego tam są także gwiazdki i paski?Paski i gwiazdki są wzięte z amerykańskiej flagi. Ktoś jednak powie, że na fladze amerykańskiej jest więcej gwiazdek, a na odznace tylko 13. Gdy jednak Amerykanie walczyli o niepodległość USA i gdy pomagali im Kościuszko i Pułaski to wtedy było właśnie tylko 13 stanów, a więc na fladze Amerykanie mieli wtedy tylko 13 gwiazd.Czym się jednak różni odznaka Eskadry Kościuszkowskiej, w której byli Amerykanie, którzy walczyli w Polsce, od oznaki Dywizjonu 303, w którym walczyli Polacy w Anglii? Te dwie odznaki są prawie identyczne. Różnica polega na tym, że na odznace Dywizjonu 303 w Anglii był numer, czyli liczba 303.Tak więc w Eskadrze Kościuszkowskiej latali Amerykanie. Walczyli oni podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku. Później jednak musieli wrócić do Ameryki. Jeden z nich Cooper został reżyserem filmowym. Wymyślił historię o gigantycznym gorylu. Film nazywał się King Kong. Cooper reżyserował ten film oraz grał w nim. Grał oczywiście pilota, który walczył z olbrzymią małpą.My jednak wróćmy do Eskadry Kościuszkowskiej. Gdy wyjechali Amerykanie w tej eskadrze służyli Polacy. Zmieniono wtedy parę razy numer eskadry. W czasach gdy byli w niej Amerykanie była to 7 eskadra myśliwska im. Tadeusza Kościuszki. Później została ona 121 eskadrą, a na koniec 111. Jedna rzecz się jednak nie zmieniła. Eskadra cały czas miała imię Kościuszki. Tak więc najłatwiej zapamiętać jej skrótową nazwę czyli Eskadra Kościuszkowska.Co robiła ta eskadra w Polsce? Za czasów gdy byli w niej Amerykanie walczyła w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku. Później w 1936 roku ta pilnowała granicy rosyjskiej. Doszło wtedy do walki i Witold Urbanowicz zestrzelił rosyjski samolot. W 1938 roku dowódcą tego dywizjonu został Zdzisław Krasnodębski. Dywizjon ten składał się z dwóch eskadr 111 i 112. 111 to Eskadra Kościuszkowska.Czy pamiętacie co się wydarzyło w 1939 roku?1 września 1939 roku rozpoczęła się II wojna światowa. Zdzisław Krasnodębski pożegnał się tego dnia z żoną i poszedł walczyć. Nie wiedział, że zobaczy się z nią dopiero po 6 latach wojny.Witold Urbanowicz był wtedy nauczycielem w szkole lotniczej w Dęblinie. Uczył latać młodych pilotów. Uczył ich polskiej taktyki walki. Podlatywania bardzo blisko i strzelania dopiero wtedy gdy było pewne zwycięstwo.Eskadra Kościuszkowska stacjonowała na lotnisku Zielonka koło Warszawy. 1 września o 4 rano przyszedł komunikat, że Niemcy zaatakowali Polskę. Eskadra Kościuszkowska wzbiła się w powietrze aby bronić Warszawy. Polskim pilotom udało się zatrzymać pierwsze grupy bombowców lecących na Warszawę. Niestety 7 września kazano im odlecieć w okolice Lublina. Warszawa została bez ochrony polskich samolotów. Gdy piloci dolecieli na nowe lotnisko okazało się, że jest tam bardzo mało paliwa. Nie mogli więc często latać. Później 10 września kazano polecieć im jeszcze dalej na południe. 17 września na Polskę napadła Rosja. Wtedy wydano rozkaz, aby polscy lotnicy udali się do Rumunii. Był to wtedy jedyny przyjazny kraj, z którym Polska graniczyła. Polacy mieli umowę z Rumunią. Polskie wojska miały tam wejść, odpocząć i wrócić do walki w Polsce. Niestety Rumunia zerwała umowę z Polską.Rumunia się wystraszyła Hitlera. Bali się, że jak pomogą Polakom to Hitler zaatakuje ich w następnej kolejności. Rumunia wcześniej zgodziła się, że przylecą tam samoloty z Francji i Anglii dla Polaków. Niestety Rumunia się wystraszyła i nie pozwoliła na wylądowanie tych samolotów dla polskich lotników. A gdy Polacy znaleźli się w Rumunii zostali aresztowani. Rumuni osadzili ich w obozach i mieli przekazać Niemcom. W obozie znaleźli się między innymi Witold Urbanowicz oraz Zdzisław Krasnodębski. Urbanowicz był nauczycielem dla młodych pilotów w szkole lotniczej w Dęblinie, a Krasnodębski był dowódcą Dywizjonu. Teraz obaj byli w obozie w Rumunii. Na szczęście Rumuni nie pilnowali zbyt dobrze Polaków. Wszyscy ludzie z obozu uciekli do portu.Polacy przybyli do Francji pełni nadziei. Gdy 1 września 1939 roku Hitler zaatakował Polskę, to Anglia i Francja wypowiedziały mu wojnę dwa dni później czyli 3 września. Niestety ani Anglicy, ani Francuzi nie zrobili nic więcej. Dlaczego Polacy byli pełni nadziei gdy przybyli do Francji?Na początku II wojny światowej Francuzi mieli największą armię na świecie. Gdy polscy piloci i inni polscy żołnierze przybyli do Francji myśleli, że wspólnie niedługo pokonają Hitlera. Niestety stało się inaczej.10 maja 1940 roku Hitler uderzył na Belgię, Holandię i Luksemburg, a potem także na Francję.Francuzi uciekli ze swojej stolicy i zajęli ją Niemcy. Później Francuzi się poddali. Dlaczego Francuzi mimo, że mieli tak wielką armię tak szybko się poddali?Francuzom brakowało motywacji. Taką motywację u żołnierzy często nazywa się też morale. Francuzi mieli bardzo słabe morale i nie chcieli walczyć.Polacy pomagali Francuzom walczyć. Ale gdy Francja się poddała chcieli zrobić z Polakami to samo co wcześniej Rumuni. Chcieli zamknąć Polaków do obozów i później przekazać ich Niemcom. Wtedy Polacy uciekli do jedynego kraju w Europie, który pozostał i który postanowił dalej walczyć z Hitlerem. Była to Wielka Brytania czyli Anglia. Ale o bitwie o Anglię i Polakach, którzy pomagali w tej walce powiemy sobie w następnym odcinku. Będziemy wtedy mówić o Dywizjonie 303. Powiemy też sobie co się stało z Witoldem Urbanowiczem i Zdzisławem Krasnodębskim.W nagraniu tego odcinka pomagały mi dwie klasy z Polskiej Szkoły Sobotniej w Wellingborough

Kolejny etap Benelux Trip. tym razem opowiem o Luksemburgu. W stolicy tego małego państwa spędziłyśmy dwa dni. Zamki, syrenki i odkrycia kulinarne, czyli czego nie przeoczyć, kiedy już tam wylądujemy. A warto!

Beneluks trip! O tym, jak zaplanować wycieczkę po Belgii, Holandii i Luksemburgu, bo tam jest na tyle wszędzie blisko, że szkoda nie skorzystać, będąc już w okolicy. Parę słów o tym, jak to jest być młodym kierowcą i chcieć wypożyczać auto za granicą i jak wyglądał ostatecznie plan tej całej wycieczki po Beneluksie (bo zmieniał się do ostatniej chwili i nic nie było pewne).

Viktorija Deksne dzymtū piļsātu Rēzekni pamete piec 9. klasis, kod devēs turpynuot vuiceitīs citvīt pasaulī – Amerikā i Norvegejā. Niu, piec deveņu godu paceli byušonys, jei ir atsagrīzuse atpakaļ Latvejā i Reigā struodoj par marketinga specialisti uzjāmumā, kurš nūsadorboj ar profesionaļu atgrīzšonu atpakaļ dzimtinē. Itūreiz runuosim par īmeslim, planim i sajiutom aizbraucūt, paceli asūt i atsagrīžūt dzymtajā pusē. Apvuiceibys uorzemēs Viktorijai suocēs Amerikā, piečuok jei kaidu laiku vuicejuos  ari Apvīnuotajā pasauļa koledžā, Norvegejā. Pīmiņ Viktorija.  „Tī kūpā vuicuos jaunīši aptyvai nu symts vaļstu. Dzeivojam kūpā, vuicamīs kūpā, mes dolomīs sovuos pīredzes, kulturā i vuicamīs, kai lobuok vīnam ūtru saprast. Tys ir cīši svareigi myusdīnu sabīdreibā, kod vyss ir tik cīši globals. Piečuok es godu struoduoju Norvegejā, gon Bergenā, gon Oslo, kai asistente braziļu uzjiemiejai, jai pīderēja divi restorani – vīns Bergenā, ūtrys Oslo, jo es ari školā vuicejūs norveģu volūdu i tei beja pīteikami augstā leiminī, lai es palyktu tī.” Tod Viktorejis celi nūvede atpakaļ iz Ameriku, kur jei turpynuoja studēt. Vaicuota par tū, kai jei nūguoja pi lāmuma atsagrīzt atpakaļ Latvejā, Viktorija pīzeist, ka tys guoja lānom. „Es vysod zynuoju, ka es grybu atsagrīzt Latvejā i es vysod gaideju tū breidi, kod byušu gotova. Kod es byušu sasnīguse vysu tū, ku asu sev nūsprauduse, jusšūs komfortabli byut Latvejā i varēšu dareit tū, kū es eistyn grybu. I tai tī godi guoja i guoja i tī standarti pošai pret sevi turpynuoja augt . Itymā breidī maņ beja juopījem lāmums struoduot Amerikā voi Latvejā, voi kur niviņ cytur pasaulī, es saprotu, ka tei saikne, kas maņ ir ar Latveju ir juonūstyprynoj. Prūtams, mīlesteiba pret saimi, vysi cylvāki, kurus es vysvaira meiļoju ir ite...Tu vari pīzvaneit, nui, tu vari īraudzeit cylvāku caur teļepona ekranu i sasatikt divreiz godā, bet tys ir daudz cytaižuok nikai tod, ka tu asi tyvumā. Gryuši tū vuordūs apraksteit, tuos emocejis i sajiutys, kas ir sātā... Es daudz kū asu vuicejusēs itūs godu laikā i es jau tagad gribieju redzēt, kas ir tys, kū es nu seve varu dūt, ka es pateišom asu ite. Tys ir interesants taids seve izaicynuojumu laiks. Tei augšona i pošizaugsme, tei jau naapsastuoj tagad, kod es atsagrīžu Latvejā.” Viktorija pīzeist, ka, nasaverūt iz dzimtinis mīlesteibu i cytim emocionalajim faktorim, aiz kotrys aizbraukšonys ci atsagrīzšonys atpakaļ dzimtinē stuov personeigs stuosts – kotram sovs. Vys tik jai redzīs, ka saleidzynūši nalelais Latvejā atsagrīzušūs skaits skaidrojams ar vairuokim byutiskim īmeslim.  „Es dūmoju, ka tī ir ekonomiski, finansiali apstuokli, pyrmkuort. Tei ir taisneiba, ka cytvīt var nūpeļneit daudz lobuok.” Itūšaļt Viktorija struodoj uzjāmumā, kas rauga atgrīzt aizbraukušūs, sovā jūmā profesionalūs latvīšus atpakaļ dzimtinē. „Lai ari Latvejā olgys ir zamuokys nikai Luksemburgā voi Norvegejā, vys tik tuos aug i portals „Your Move” paleidz profesionalim atrast lobuokuos kompanejis Latvejā, kurys pīduovoj gon lobu olgu, gon lobus apstuokļus, gon ari vysys ekstrys, lai cylvāks justūs pīnuoceigi nūvārtāts dorba vītā. Pyrmīs, kū mes pīduovojam ir daudz puorradzamuok redzēt, kaids ir Latvejis dorba tiergs... Myusu pošu komanda ari ir cylvāki ar leidzeigim stuostim, kuri jau ir bejuši uorpus Latvejis  i saprūt, ka tys ir svareigi pi tuo struoduot, par tū runuot i dareit, kū mes varim, lai tuos īspiejis caltu.” Viktorija atkluoj, ka iz prīšku itei kompaneja planavoj struoduot ari Latgolys uzjāmumim. „Nuokūtnis planā ir īīt ari Latgolā i ari ite izveiduot vītni, kas apvīnoj lobuok moksojūšūs i tūs uzjāmumus, kas pateišom labi atsatīc pret sovim darbinīkim, kai ari, tū dorūt, veicynuot taidu tendeņci tiergā, ka par cylvākim ir juosaceinejj i, ka itī darbinīki ir juonūviertej.”     *** Sižetā Laura Melne stuosteis par divejom Reigys īlom, kas puorsauktys slovonu i viesturiski nūzeimeigu latgalīšu vuordūs. Jau puora godu tyka sprīsts, ka Reigā vajadzātu kaidu īlu nūsaukt latgalīšu vaļstsveira i gareidznīka Fraņča Trasuna vuordā. Itūvosor Reigys dūme beidzūt pījāmuse lāmumu – Reigā niu ir na viņ Fraņča Trasuna, bet ari cyta gareidznīka i politiķa, veiskupa Jezupa Rancāna īla. {module widgetid="4" id="media" action="galleryitem" galleryid="574" layoutid="49" layout="singlegallery" static=""}     *** Sovpys vuordineicā Ilze Sperga i Arņs Slobožanins stuosteis par mīškuonim. Kas jī taidi i kur dzeivoj? Taipoš klausitēs pavuordis „Slobožanins” izaceļšonys stuostu.   

15 stycznia1559 – koronacja Elżbiety I na królową Anglii1919 – Róża Luksemburg i Karl Liebknecht zostali zamordowani w Berlinie1940 – decyzja o utworzeniu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich1944 – 27. Wołyńska Dywizja Piechoty rozpoczęła Akcję „Burza” na Wołyniu1990 – rozpoczęła nadawanie pierwsza polska komercyjna stacja radiowa RMF FM

Transatlantiskās saiknes Eiropas Savienības un Amerikas Savienoto Valstu sadarbības vēsture ir tikpat sena, cik pats Eiropas integrācijas process. ASV bija visai nozīmīga loma pašā šī procesa aizsākumā, kad tās palīdzība karā izpostītajai Rietumeiropai tika mērķtiecīgi vērsta, cita starpā, uz Eiropas valstu ciešāku integrāciju kā garantiju pret postošiem konfliktiem nākotnē. Kopš 1956. gada Savienoto Valstu pastāvīgā misija darbojās pie Eiropas Ogļu un tērauda kopienas Luksemburgā, kopš 1961. gada – pie Eiropas Kopienas Briselē. Tomēr līdz Aukstā kara beigām galvenās sadarbības platformas bija tās, kuras nodrošināja rietumvalstu „vienoto fronti” pretstāvē Padomju blokam: NATO, Pasaules Tirdzniecības organizācija, kā arī divpusējie sakari starp ASV un atsevišķām Rietumeiropas valstīm. Jauns laikmets Savienoto Valstu un Eiropas Savienības attiecībās iestājās līdz ar pagājušā gadsimta 90. gadiem. Līdz ar Aukstā kara beigām Eiropas Savienības integrācijas procesi bija sasnieguši stadiju, kad gluži loģiska kļuva zināma akcenta pārstatīšana transatlantiskajā dialogā no divpusējām valstu attiecībām un formātu „Savienotās Valstis – Eiropas Savienība”. Tika radīti tādi fundamentāli dokumenti kā 1990. gada Transatlantiskā deklarācija un 1995. gada Jaunā transatlantiskā dienaskārtība. Kā regulāra prakse tika iedibināta Savienoto Valstu prezidenta tikšanās ar Eiropas Komisijas priekšsēdētāju un Eiropas Padomes prezidējošās valsts vadītāju. Pagājušajās pāris desmitgadēs noslēgti vairāki desmiti vienošanos par sadarbību visdažādākajās jomās – tirdzniecībā, transportā, tiesvedībā, izglītībā, policijas un drošības dienestu darbā, datu aizsardzībā u.tml. Laikam gan pats ambiciozākais mērķis, kas definēts 1995. gada Transatlantiskajā dienaskārtībā, bija Jaunā transatlantiskā tirgus izveide. Tiktu radīta nebijuša apjoma brīvās tirdzniecības zona starp šobrīd diviem lielākajiem globālās tirdzniecības partneriem – ASV un Eiropas Savienību –, kuras orbītā iekļautos arī Kanāda, Meksika un Eiropas Brīvās tirdzniecības asociācijas valstis. Optimisti lēš, ka tas varētu palielināt Eiropas Savienības ekonomikas kopapjomu par 120 miljardiem, ASV – par 90 miljardiem, pērējās pasaules – par 100 miljardiem eiro. Tikām skeptiķi postulē, ka no šādas attīstības iegūšot nevis līgumslēdzējas valstis un to iedzīvotāji, bet gan starpnacionālās korporācijas. Darbs pie visaptverošās vienošanās – Transatlantiskās tirdzniecības un investīciju partnerības – jau sākotnēji virzījās lēnāk, nekā tika plānots. 2014. gada nogalē, kad bija plānots pabeigt nolīguma sagatavošanu, kļuva skaidrs, ka process varētu prasīt vēl kādus piecus gadus. Tomēr līdz prezidenta Obamas termiņa beigām tas aktīvi turpinājās. Savukārt prezidents Tramps 2016. gada nogalē pārtrauca Savienoto Valstu dalību; viss palika, var teikt, gaisā karājamies. Tā vietā tirdznieciskās attiecības starp transatlantiskajiem partneriem ātri atsala līdz tarifu kara līmenim, kurā gan, cik var spriest pēc pēdējās Donalda Trampa un Žana Kloda Junkera tikšanās jūlijā, šobrīd iestājies pamiers. Divi katedrālē Divi labi noauguši dēlieši, mīlīgi satuvinājušies, un teksts burbulī: „Aizbrauksim uz Solsberiju! Es tev parādīšu smaili…” Ar tādiem un vēl pikantākiem jokiem sociālie tīkli reaģējuši uz divu par Sergeja un Jūlijas Skripaļu saindēšanu aizdomās turēto iznākšanu publiskās telpas starmešu gaismā. Septembra ieskaņā premjerministre Terēze Meja paziņoja, ka britu policija tur aizdomās Krievijas pilsoņus Petrovu un Boširovu, domājams, Krievijas militārā izlūkdienesta aģentus. Drīz pēc tam Krievijas prezidents Putins pavēstīja, ka šie abi esot, protams, zināmi, bet neesot nekādi aģenti. Prezidents pauda aicinājumu abiem sazināties ar medijiem. Un – patiešām – pirms nedēļas Aleksandrs Petrovs un Ruslans Baširovs parādījās Krievijas kanāla "Russia Today" ēterā, kur viņus intervēja kanāla darbiniece Margarita Simonjana. Abi esot vidēja līmeņa uzņēmēji, tirgojoties ar pārtikas piedevām, uz Lielbritāniju braukuši izklaidēties. Solsberijā, kur mitinājās un tika saindēti Skripaļi, abi ieradušie, lai aplūkotu katedrāli, izcilu angļu gotikas paraugu. Britu puse jau paziņojusi, ka netic šīm atklāsmēm, tikmēr medijos nopietni tiek apspriesta versija, ka „Solsberijas pārīša” parādīšanās atklātībā ir viņu militārās priekšniecības sods par izgāztu operāciju. Koreju līderu tikšanās Nu jau trešā Ziemeļkorejas līdera Kima Čen-una un Dienvidkorejas prezidenta Muna Džē-ina tikšanās otrdien un trešdien Ziemeļkorejas galvaspilsētā Phenjanā turpina viest cerības uz pakāpenisku attiecību normalizēšanos divu sašķeltās nācijas daļu starpā. Daudziem tas vēl nesen varēja šķist neticami, ievērojot, kāda politiska un ekonomiska plaisa šķir abas Korejas. Tomēr – trešdien abi līderi nākuši klajā ar paziņojumiem par apņemšanos attīstīt dialogu, militārās spriedzes mazināšanas pasākumiem un pat kopīgu pieteikumu 2032. gada vasaras olimpisko spēļu rīkošanai. Ievērojot, ka pirmais nopietnais signāls šim attiecību pavasarim bija plaša Ziemeļkorejas dalība ziemas olimpiādē Phjončhanā šī gada februārī ar kopīgu delegāciju izgājienu atklāšanas un noslēguma parādēs un apvienotu sieviešu hokeja komandu, pēdējā iespēja šķiet gana reāla. Studijā portāla DELFI žurnālists Andris Kārkluvalks un Latvijas Ārpolitikas institūta direktors Andris Sprūds.

Open Mic po spotkaniu w ramach Galerii Tłumaczy 17 kwietnia 2018 r.: Gwido Zlatkes i Włodzimierz Fełenczak przedstawiają krótkie formy wierszowane (m.in. wiersze Ursuli K. Le Guin) we własnym przekładzie. 00:37 - Ursula Le Guin "Pierwiastek 80", tłumaczył i czyta Gwido Zlatkes 01:15 - Ursula Le Guin "Opowieść", tłumaczył i czyta Gwido Zlatkes 03:38 - Jiří Wolker, "Róża Luksemburg" (fragment), tłumaczył i czyta Włodzimierz Fełenczak 05:32 - Zespół Sinitsa, "Żołnierz", tłumaczył i czyta Włodzimierz Fełenczak 06:46 - Zespół Sinitsa, "Biała flaga", tłumaczył i czyta Włodzimierz Fełenczak Obrazek w tle odcinka: Sam Cox (Flickr, CC).

Komentarz po usunięciu tablicy upamiętniającej Różę Luksemburg w miejscu jej urodzin, w Zamościu. Powodem była decyzja Instytutu Pamięci. Inkwizytorzy z IPN wykazali się nieuctwem, a sam akt "dekomunizacji" Róży Luksemburg to po prostu barbarzyństwo.