Podcasts about jhwh

Bibelstelle: Exodus 34, 6-7

Bibelstelle: Exodus 33, 15-20Zusammenfassung und Fragen:https://www.dropbox.com/scl/fi/ioj56vynxk6a7hp02o1dt/2024_12_01_JHWH_ZeigmirdeineHerrlichkeit.pdf?rlkey=j0pk4mk44dufmt6m8o5nwj0m5&dl=0

Bibelstelle: Exodus 34, 5-7

Exodus 34, 6-7

Bibelstelle: Exodus 34, 6-7 & Nahum 3, 19Erster Teil der Predigt fehlt leider aber:Zusammenfassung und Fragen zur Vertiefung:https://www.dropbox.com/scl/fi/c66k948pu4sxjha6p4bsh/2024_11_10_JHWH_LangsamzumZorn.pdf?rlkey=bjj3tqfsqa35n6g3fhelwzdwh&dl=0

Bibelstelle: Exodus 34, 6-7 & Jona 3, 1 - 4,3

Bibelstelle: Exodus 3, 3-14

In der Kurzpredigt geht es um die Begegnung des Volkes Gottes mit JHWH am Berg Sinai. Drei Monate nach ihrer Flucht aus Ägypten ist das Volk Israel endlich am Treffpunkt mit Gott angekommen. Und jetzt? Was sagt Gott zu seinem Volk? Und wie reagiert das Volk darauf? Was genau Gottes Plan mit Israel war und wie die Menschen darauf reagierten - darum geht es in dieser Predigt.

Are you ready to turn your retirement savings into a reliable income stream?  Understanding your spending goals and determining your net income is not just crucial, it's the key to managing your cash flow during retirement. Whether it's Social Security benefits, pensions, or your Thrift Savings Plan, knowing how to handle these various income sources can truly make all the difference in your retirement lifestyle. Join Micah and Tammy as they explore the essentials of retirement income management. In this episode, they cover the essential things, from calculating your net income to navigating different sources of retirement income, including investment earnings and annuities. You'll learn how to avoid common pitfalls and, most importantly, you'll get practical advice that you can immediately apply to make the most of your retirement savings. Ready to take control of your financial future? Tune in today for expert advice and take the first step toward a financially secure retirement. https://zurl.co/Jhwh

Die Predigtbuddies nähern sich Levitikus 19,1-3.13-18.33-34. Mit Blick auf die drei Landtagswahlen ein hoch brisanter Text. Wie ist es da in den Wahlprogrammen mit der „Fremdenliebe“ bestellt? Wir sprechen auch an, dass man durch die Zeilen mit eigener Ernüchterung in Kontakt kommen kann, denn die Zutaten für einen langfristigen Weg zum Frieden wären ja kein Geheimnis. Eine Einladung zum ehrlich werden. Es geht ums heilig sein. Heilig ist was nicht von Gott getrennt werden kann. Nächstenliebe macht den Alltag heilig und Gott ist JHWH mit allem, was dies bedeutet.Und Achtung: Nach der Schlussmusik geht es noch weiter! Die Sprachnachricht weist einen kleinen Fehler auf. Es geht bei den "Unter Pfarrerstöchtern" um Folge 36 vom 26. März 2021 mit dem Titel "Vom Sündenbock und von der Nächstenliebe". Die Folge findest Du hier: https://open.spotify.com/episode/4RFDt06CZst3aNiqFrHhFT?si=TLXdfEjrSfmh5XmZVDirfw

La festa dell'Assunzione è purtroppo nota ai più solo come "Ferragosto", ma è la più importante tra quelle della Madonna: celebra il mistero della nostra risurrezione che nella persona di Maria (la sola tra tutti!) è già avvenuto. E' come celebrare quindi la nostra pasqua, ciò che in noi deve ancora avvenire e che avverrà, dunque è la nostra festa, la festa di ciò che saremo. Maria è entrata con il corpo nella vita divina, nella gloria (cfr. II lettura: quando questo corpo corruttibile si sarà vestito di incorruttibilità e questo corpo mortale di incorruttibilità...); vive già da ora la vita di risorta (cfr. I lettura del giorno: Ora si è compiuta la salvezza...).. E' anche la festa in cui si può parlare di Maria senza temere di cadere nel devozionalismo mariano. Questa festa è antichissima anche se la proclamazione del dogma dell'assunzione è recentissimo (1950!). Ma perché è stata fissata il 15 Agosto? Basta guardarsi attorno. L'estate è al culmine, i colori sono al massimo della loro densità: le rose, i girasoli, il blu del mare, il verde delle foreste. È tutto molto intenso ... si potrebbe dire che più di così ... si muore. La natura infatti muore, sfiorisce, ma solo perché è arrivata alla sua pienezza; muore sì, ma per consumazione, per pienezza di vita. La vediamo quasi "sfatta", ma solo per il suo eccesso di fioritura (sazi di giorni muoiono tutti i patriarchi nell'Antico Testamento). La festa di oggi ci vuole dire anche un po' questo: Maria (il credente), è colei che ha vissuto appieno la sua vita in Cristo. La tradizione infatti non parla della morte della Madonna ma della sua "dormizione", ella cioè non muore, ma si compie per pienezza di vita, si consuma di vita. Lo avete mai visto un girasole morire? ... sazio di colore e di fioritura, carico di semi e stanco di fecondità. La cosa più bella da fare oggi (oltre - per chi può - alle battaglie con i semi di cocomero sulla spiaggia) sarebbe una carrellata sulla storia delle rappresentazioni artistiche del mistero di Maria. Sempre e ovunque ci si imbatterà su Maria che tiene in braccio il bambino: è la rappresentazione che prende nome di Theotokos, la madre di Dio. Maria è anzitutto questo: il trono di Gesù, luogo dell'ostensione, un supporto per lui, è il suo corpo (sia perché glielo ha dato sia perché è simbolo della chiesa) e infatti solitamente lei è raffigurata enorme e lui piccinissimo. Lei è la visibilità di Gesù (questo in fondo è il ruolo della chiesa). Un altro filone di raffigurazioni vede in Maria la persona che ha veramente compiuto la relazione filiale con Dio: è la figlia di Sion (già nell'AT Israele è considerato come un figlio da Jhwh, si veda per es. Osea 11,1; Sal 2; Is 66 ecc...). L'icone della dormizione si collocano su questo filone: raffigurano Maria stesa su un grandissimo letto, circondata dai discepoli. Questo letto troppo grande per non essere un simbolo, ricorda l'arca dell'alleanza (cfr. infatti il riferimento propostoci dalla liturgia nella I lettura della vigilia e nella I lettura della messa). Maria sembra che dorma (la morte non è più un evento drammatico, come ci dice anche la II lettura della messa della vigilia: dov'è morte la tua vittoria? Dov'è morte il tuo pungiglione?). Sopra di lei vi è una mandorla. La mandorla è il simbolo della nuova vita, come un grembo di una donna, come un uovo, è il simbolo della risurrezione. Peraltro abbiamo celebrato, guarda caso, pochi giorni fa la trasfigurazione, che nelle icone presenta lo stesso simbolo; infatti ogni festa di Maria ha un suo parallelo in un festa del Signore. In questa mandorla vi è Gesù che tiene in braccio, in segno di esposizione (si sono invertiti i ruoli), una cosa bianca e piccola: quella sarebbe l'anima di Maria, appena nata alla nuova vita. E' Maria questa volta ad essere bambina (se non diventerete come bambini...), ed è avvolta ora lei nelle bende-sudario (come lo è Gesù nell'icona di Natale) ed è ora lei Figlia. Si tratta quindi della sua nascita al cielo. Ovviamente questa icona è da vedere in contrasto con le altre icone della Madonna, quelle in cui è lei che porta in braccio il Figlio. Questo è il paradosso del cristianesimo, per dirla con Dante: Vergine Madre, figlia del tuo figlio ... tu se' colei che l'umana natura/nobilitasti sì che'l suo Creatore/non disdegnò farsi sua creatura. Maria è modello del credente che accogliendo la Parola di Dio (avvenga di me secondo la tua parola) diventa figlia di Dio. Altro filone è quello che vede in Maria la sposa. Il rapporto che Dio ha con Israele nell'Antico testamento prende spesso le forme di quello di un rapporto di amore e quindi Israele viene considerato da Jhwh come il partner esclusivo di questo rapporto d'amore (cfr. Osea 2, Trito-Isaia; Ct; Ger ecc...). Per questo - lo si dica per inciso - l'adulterio sarà preso ad emblema del peccato, non perché la Bibbia nutra atteggiamenti encratisti o sessuofobi, ma perché con esso si vuole spiegare in metafora, secondo il linguaggio dell'amore sponsale, cosa è l'allontanamento da Dio [e per questo l'immaginario collettivo ha fatto diventare Maria di Màgdala una prostituta ... ma questo aprirebbe un altro discorso...] Le raffigurazioni di Maria sposa ce la mostrano seduta sullo stesso trono di Gesù, insieme con lui (leggere Ef 1!!), vestita come una sposa (cfr. Sal 44 e ancora Ef 5). In alcune figure Gesù stesso le dà la sua corona (condivide con lei la sua gloria, cioè la vita divina, la resurrezione) mentre attorno tanti angeli suonano e cantano (cfr. I lettura della vigilia). Ci sarebbe ancora da sottolineare che Maria è legata al mistero della generazione e del dono della vita a doppio laccio, sia come donna (il mistero del parto) che come credente (la vita della fede), e per questo non può conoscere la morte (cfr. prefazio del giorno: non hai voluto che conoscesse la corruzione del sepolcro colei che ha generato il Signore della vita). La fede e le donne (che la Bibbia rende infatti le prime testimoni della resurrezione e della fede in Cristo) ci dicono insomma che le sofferenze presenti possono essere solo le doglie di un parto (aprendo così il mistero del male ad una nuova speranza) e che forse anche la morte in fondo può essere considerata solo un eccesso di vita (vedere come muore un girasole, ma anche come muore Rachele in Gen 35,17ss!). In altre rappresentazioni Maria è una figura enorme, in piedi, dentro il cui manto sono raccolti tanti uomini e donne: allora ella è raffigurata nel simbolo della tenda-chiesa, il santuario (cfr. I lettura della messa del giorno). Maria-Chiesa è una persona in molte persone, perché Maria oltre ad essere un individuo storico (della cui esperienza tanto singolare e inaudita, nulla si può dire) è icona di quello che è ogni credente che vive la sua fede fino in fondo, fino alle sue estreme conseguenze. Maria è perciò immagine della chiesa (nella I lettura del giorno si dice rivestita di sole, tenendo presente da una parte l'uomo che si riveste di Cristo [cfr. Fil, Ef, Col] e dall'altra l'idea di Cristo-sole). La metafora della tenda dell'alleanza ci dice che la chiesa è sempre in cammino, come il popolo nel deserto (che è luogo dell'incontro con Dio, del fidanzamento: cfr. prima lettura del giorno) e che deve sempre "smontarsi", come si smonta una tenda, per poi ricostruirsi altrove quando si vuole proseguire il cammino. Il cammino dell'uomo con Dio è una storia d'amore, progressiva, tappa per tappa. Solo dal XIII secolo in poi Maria viene raffigurata sempre più da sola, senza il bambino. Questo riflette un cambiamento anche della mariologia e della pietà mariana: è infatti da questo momento che inizia la degenerazione di questa figura e del suo messaggio, così importante per ogni cristiano. Solo in riferimento a Cristo, infatti, Maria ha senso. Solo in quanto Madre di Dio, vera credente, arca dell'alleanza, tenda del convegno, immagine del popolo di Dio, sposa, figlia, corpo di Cristo, sua visibilità, luogo visibile dell'ostensione di qualcosa che è sempre tanto piccolo (Madonna "trono" di Gesù bambino). Solo così si comprende davvero questa maestosa figura. Quando invece la si staccherà da questo mistero, non la si comprenderà più. Quando infatti, e saranno molte le omelie a farlo oggi, si parla delle sue grandi virtù, della sua esperienza, di quello che faceva, di quanto ha gioito o sofferto, semplicemente non si sa cosa si dice, perché il vangelo tace completamente su tutto questo. La sua esperienza è stata la sua, originale e particolarissima quanto può esserlo la mia e la tua, tanto più quella di Maria fu la sua come quella di nessun altro. Se sia stata una donna esemplare o una "madre snaturata" non ne sappiamo poi gran che (anzi pare che alcuni padri abbiano fatto affermazioni abbastanza sconcertanti in quest'ultima direzione!). Certo ha vissuto in modo quanto mai vicino e inaudito l'esperienza della fede e in questo ci è davvero madre e modello. Ma più ancora: guardando a lei dovremmo vedere cosa accade a noi: impariamo a vederla come sorella (?). Ultima annotazione: per capire qualcosa in più di questo "grande mistero" (Ef 5) di Maria, abbiamo dovuto ricorrere alla fede di coloro che prima di noi l'hanno creduta, e credendola hanno cercato di comprenderla e rappresentarla. ... con tutto ciò che questo significa: NELLA FEDE DELLA CHIESA. (a cura delle Benedettine del Monastero di San Luca - Fabriano)

Mose begegnet Gott im brennenden Dornbusch. Neben der Offenbarung des Namen Gottes "JHWH - ich bin, der ich bin", beruft Gott Mose als Anführer, um sein Volk aus Ägypten in die Freiheit zu führen. Doch so ganz zufrieden ist Mose mit seiner Berufung nicht. Warum er? Was qualifiziert gerade ihn für diese Aufgabe? Und was, wenn er nicht gehen will? Wir werden in der Predigt entdecken, was genau Gott von Mose fordert und werden überrascht sein, welche "Rolle" Mose im Exodus des Volkes einnehmen soll - und was Gott dem Mose alles verspricht!

Mose begegnet Gott im brennenden Dornbusch. Neben der Offenbarung des Namen Gottes "JHWH - ich bin, der ich bin", beruft Gott Mose als Anführer, um sein Volk aus Ägypten in die Freiheit zu führen. Doch so ganz zufrieden ist Mose mit seiner Berufung nicht. Warum er? Was qualifiziert gerade ihn für diese Aufgabe? Und was, wenn er nicht gehen will? Wir werden in der Predigt entdecken, was genau Gott von Mose fordert und werden überrascht sein, welche "Rolle" Mose im Exodus des Volkes einnehmen soll - und was Gott dem Mose alles verspricht!

Inleiding op Parashat Korach Numeri 16:1 – 18: 22, 28:9 – 15 , 1 Sam.11:14 – 12:22 , Jesaja 66:1 – 24 en 1 Petrus 2:4 – 10Mozes en Aaron waren priesters voor Gods aangezicht omdat JHWH hen daartoe geroepen had. Niemand matigt zich die bevoegdheid aan. Korach een Leviet die de hogepriester in het heiligdom mocht naderen en de heilige voorwerpen mocht dragen betwistten echter uit naijver en zelfzucht het gezag en de positie van Aaron en Mozes. Het ontging hem dat hij mocht dienen in de nabijheid van JHWH. Het is altijd al Gods plan geweest dat allen eens als priesters Hem zouden dienen, dat lezen we bij de verbondssluiting Exodus 19:6 en in dezelfde bewoording bij het vernieuwde verbond 1 Petrus 2:9 “Gij echter zijt een uitverkoren geslacht, een koninklijk priesterschap, een heilige natie, een volk (Gode) ten eigendom”. Ook de apostel Johannes verkondigt hetzelfde in Openbaring 1:6 Hij heeft ons tot een koninkrijk, tot priesters voor zijn God en Vader gemaakt, en in Openbaring 20:6 Zalig en heilig is hij, die deel heeft aan de eerste opstanding: over hen heeft de tweede dood geen macht, maar zij zullen priesters van God en van de Moshiach zijn en zij zullen met Hem als koningen heersen, duizend jaren. De profeet Jesaja noemt in Jesaja 61:6 dat tijdens het Millenium “Gij zult priesters des HEREN heten, dienaars van onze God genoemd worden”. In de wedergeboorte heeft Jesjoea u en mij een nieuwe identiteit gegeven, wij zijn Zijn priesters. De werken die Hij tevoren voor ons bereid heeft vloeien o.a. voort uit onze identiteit als priesters. Staan wij in de dienst van de gebeden voor het land en volk, van verootmoediging en schuldbelijden, in de dienst van de verzoening en vergeving aanzeggen. Hij bereid ons nu al voor op die taak in het Millennium, het is een deel van onze erfenis. Laten we er ernst mee maken zoals een Samuël die zijn volksgenoten bemoedigt met deze woorden: Want de HERE zal zijn volk niet verstoten, om der wille van zijn grote naam. De HERE heeft immers verkozen u tot zijn volk te maken. Wat mij betreft, het zij verre van mij, dat ik tegen de HERE zou zondigen door op te houden voor u te bidden; ik zal u de goede en rechte weg leren. Vreest slechts de HERE en dient Hem trouw met uw ganse hart, want ziet, welke grote dingen Hij onder u gedaan heeft. 1 Samuël 12:22-24 Robert Berns, 6-7-2024Support the Show.

Parashat Bamidbar Numeri 1:1 – 4:20 , Hosea 2:1 -22, Romeinen 9:22 – 28. Luister naar deze parashat wanneer je wilt verstaan hoe JHWH voor Zijn volk en alle volken, die onder de ban van bloedschulden gebukt gaan, het dal van Achor tot een deur van hoop, maakt. De nadruk ligt vandaag op de hafterah lezing uit het boek Hosea. De profeet krijgt van JHWH de opdracht een prostitué te huwen en haar lief te hebben. Bij deze prostitué Gomer krijgt Hosea drie kinderen. De oudste zoon krijgt de naam Jizreël – God zaait (goed zaad). De vlakte van Jizreël is een enorme vruchtbare vlakte waar heel veel gezaaid en geoogst wordt. De dochter moet hij Lo- Ruchama, niet-geliefde noemen en de jongste zoon de naam Lo-Ammi, niet-mijn volk. De naam Hosea heeft de hoopvolle profetische betekenis, JaHWeH redt. De naam Gomer geeft aan: voleinding, vervulling. Na de geboorten van hun zoon Lo-Ammi vervalt Gomer opnieuw in ontucht en overspel. Hosea krijgt de opdracht haar terug te halen. Hij zoekt haar in zijn naijver op en moet haar vervolgens terug kopen, hoewel zij zijn wettige vrouw is. Hij koopt haar terug, lost haar voor 15 zilverlingen en een homer en een halve homer gerst. Samen de losprijs voor een slaaf of slavin, Exod.21:31. Dan neemt Hosea haar mee in de woestijn en spreekt daar tot haar hart. Na drie dagen gaan haar ogen en hart open en komt ze tot berouw over haar ontuchtige wandel. Zij keert terug naar haar eerste echtgenoot. Daarmee leeft de profeet datgene uit wat JaHWeH ervaart in de relatie tot zijn overspelige volk en hoe Hij met hen zal handelen in de verre toekomst. Hij brengt Zijn volk in de woestijn van de volken, apart gezet en eenzaam. Daar zal Hij tot haar hart spreken en Zijn bruid terugbrengen in de band van het eeuwige verbond. Daarom is JHWH de God van hoop.Robert Berns, 8-6-2024Support the Show.

The first major purpose of Scripture is laid bare in v. 6: it is to reveal the person and character of God to man, for that is what ‘manifested Your name' means in the Hebrew idiom. The second major purpose of the Bible is revealed in v. 8: it is to present Jesus the Christ as the Savior of the world. Presenting this message to mankind is the work which Jesus had finished doing (v. 4). God has thus given two revelations of Himself to man—Scripture and nature.[i] Notice that virtually everything Jesus claims to have accomplished is described in the past tense. We realize that some of these “accomplished” items are not yet “realized.” We also know that these words will prove to be true. Is it not wonderfully encouraging to realize that even before His disciples have become what they will be, our Lord can speak confidently about them, as though they have already attained their destiny? This is because our destiny is ultimately in His hands: 28 And we know that all things work together for good for those who love God, who are called according to his purpose. 29 Because those whom God foreknew he also predestined to be conformed to the image of his Son, that his Son would be the firstborn among many brothers and sisters. 30 And those God predestined, he also called; and those he called, he also justified; and those he justified, he also glorified (Romans 8:28-30). For I am sure of this very thing, that the one who began a good work in you will perfect it until the day of Christ Jesus (Philippians 1:6). 23 Now may the God of peace make you completely holy and may your spirit and soul and body be kept entirely blameless at the coming of our Lord Jesus Christ. 24 He who calls you is trustworthy, and he will in fact do this (1 Thessalonians 5:23-24). Because of this, in fact, I suffer as I do. But I am not ashamed, because I know the one in whom my faith is set and I am convinced that he is able to protect until that day what has been entrusted to me (2 Timothy 1:12). 1 Therefore, since we are surrounded by such a great cloud of witnesses, we must get rid of every weight and the sin that clings so closely, and run with endurance the race set out for us, 2 keeping our eyes fixed on Jesus, the pioneer and perfecter of our faith. For the joy set out for him he endured the cross, disregarding its shame, and has taken his seat at the right hand of the throne of God (Hebrews 12:1-2). 24 Now to the one who is able to keep you from falling, and to cause you to stand, rejoicing, without blemish before his glorious presence, 25 to the only God our Savior through Jesus Christ our Lord, be glory, majesty, power, and authority, before all time and now and for all eternity. Amen (Jude 1:24-25). What an encouragement it is to know that He is not only the one who sought us and saved us, but He is also the One who keeps us, and who perfects us! We will most certainly become what He has purposed and promised, and so it is that He can speak of our future as though it were already realized. The emphasis of verses 6-10 is that Jesus has accomplished all that the Father sent Him to do, in terms of equipping the disciples for their “mission What is the work God has for us on earth? To be “great”? To be noted evangelists? To be famous teachers? To be known and respected by all? Hardly. God wants a very simple thing, which every believer, no matter how humble, can share in fully. God wants us to manifest (make known) His name. We have received Jesus' words (v. 8) and believed in Him. Now we are to live out those words on earth. The quality of our lives is what will make plain to those around us the character of God. Each of us can brighten the world around us by reaching out to others with a grace and love that are like God's own.[ii] 6 ¶ "I have manifested Your name to the men whom You have given Me out of the world. They were Yours, You gave them to Me, and they have kept Your word. Ps 22:22; Joh 6:37,39; 10:29; 15:19; 17:2,9,11,26 He has revealed the Father to them—verse 6. We Know His Name (John 17:6–12) Psalm 9:10 And those who tknow your name put their trust in you, for you, O Lord, have not forsaken those who seek you.  Christ has given His own eternal life (John 17:2), but He has also given them the revelation of the Father's name (John 17:6). The Old Testament Jew knew his God as “Jehovah,” the great I AM (Ex. 3:11–14). Jesus took this sacred name “I AM” and made it meaningful to His disciples: “I am the Bread of Life” (John 6:35); “I am the Light of the world” (John 8:12); “I am the Good Shepherd” (John 10:11); etc. In other words, Jesus revealed the Father's gracious name by showing His disciples that He was everything they needed. But the Father's name includes much more than this, for Jesus also taught His disciples that God—the great I AM—was their Heavenly Father. The word Father is used 53 times in John 13–17, and 122 times in John's Gospel! In His messages to the Jews, Jesus made it clear that the Father sent Him, that He was equal to the Father, and that His words and works came from the Father. It was a clear claim to Deity, but they refused to believe.[iii] When it uses the word "name" it means the whole character and the nature of the person as far as it is known. And when Jesus says, "I have declared Your name," He means I have revealed Your character. That's what He means. Illustration: Psalm 9:10 says: "They that know Thy name will put trust in Thee." And the point of the verse is anybody who really knows the character of God will trust Him. Right? A lot of people know His name. Why ... there are some people halfway down the street, they know God's name. They don't know God. They know His name, title and letters, they don't know His character. If they knew His character they'd trust Him. Psalm 20 verse 7 it says, "Some trust in chariots," imagine trusting in a chariot? "Some trust in horses," listen to this, "but we'll remember the name of the Lord our God. The "name" plays an important theological role in the upper room dialogues (cf. 14:13,14,26; 15:16,21; 16:23,24,26; 17:6, 11,12,26). In chapter 17 two unique titles are used of God. Holy Father, v. 11 Righteous Father, v. 25 Let me give you a second thought here. The name of God was so sacred that no Jew would ever say it. In fact, it was so sacred that they tried to make up a word to substitute for it and they did. They took ... for example, the word for God's name is the verb to be, "I am that I am," remember that's God's name in the Old Testament? I am that I am, see. But the Jew didn't want to say that...no mortal lips could ever say God's name which in the Hebrew is Yahweh. They wouldn't say it. Only the high priest on Yom Kippur, the Day of Atonement could say it, and no other time by no other person ... too sacred. But they had to refer to God and they didn't want to say: "Dear you know, so they decided -- We'll make up a name. So they took the consonants, the consonants out of Yahweh, YHWH, or JHWH, Hebrew, either way, and they took the vowels out of Adoni which is a word that means Lord and they stuck the vowels out of adoni into the consonants of Yahweh and they came up with Yahhovaw or Jehovah. So in your Bible when you read Jehovah, that's a non-word that has been placed there so that Jews will not have to say the name of God, too sacred to be spoken. But you want to know something wonderful? You know what I can say? I can say God. I can say Yahweh. I can say Jehovah. I can say Abba Father. I can say anything I want. You know why? Because Jesus came to declare and manifest ... what? ... His name. And I don't go to God in any kind of fear and I don't have to go as the high priest, once a year, I can say God's name, it's on my lips continually because Jesus came to place the name of God on human lips, did He not? And when I go to prayer, I talk to God as my intimate Father, I don't go into His presence facetiously: any fear, I don't go in His presence with any reservations, I go into His presence and I say -- Abba Father -- which in English is "Daddy,"  a term of intimacy. Yes, Jesus said, I came to declare the name of God. And He did. He showed us God's character and He brought men so near to God that they could speak to God in intimacy ... as a loving Father. They have a right to Your care because they ... they're Yours's, You chose them to be the objects of Your grace. And so, He's only asking the Father to what He's already designed to do. They belonged to the Father in eternity past. verse 6 They were given to Jesus by the Father.    verse 6 "the men whom You gave Me" Theologically this speaks of election (cf. vv. 2,9,24; 6:37,39). No one can come unless God gives (17:2, 6,9,11) the Spirit draws (6:44,65) they receive (1:12); believe (3:16) They have obeyed the Father's word.         verse 6 It does not imply perfect obedience or sinlessness, but a desire to hear and do all that is revealed; so far it refers to the disciples' faith in Jesus, abiding in Jesus and loving one another as Jesus loved them.[iv] Jesus viewed these disciples as those whom God had given to Him out of the world (cf. 6:37; 15:19), not as those who had chosen to follow Him. This viewpoint accounts for Jesus' confidence as He anticipated their future. They belonged to God, and God would therefore protect them. Jesus had revealed God to them. The name of God summarizes everything about Him (cf. Exod. 3:13-15; Isa. 52:6). Manifesting the name of God to people means revealing His essential nature to them. They had kept God's word by believing on and following Jesus even though they were not consistently obedient. Anybody who is not a Christian is in the world, in the system. And by the word "world" John uses it in the sense of a system, Satan's evil, godless, anti-Christ system. And the unsaved man is a part of the system. True believers, then, are chosen out of the world to belong to the Father. And oh, we do belong. In John 10 Jesus is talking about His sheep and He says, verse 27: "My sheep hear My voice and I know them and they follow Me," listen to this, "and I give unto them eternal life and they shall never perish neither shall any man pluck them out of my hand." Why? "My Father who gave them to Me is greater than all, and no man's able to pluck them out of My Father's hand." Once you become a believer, the Father gives you as a love gift to Jesus, nobody but nobody will ever take you out of His hand. It can't happen. And so, the Father, then, gives love gifts to the Son. That's the human side? On one hand He says -- They're elect by God, chosen, the ones You decided to bless. On the other hand, they have kept Thy word. Salvation involves the choice of God and the obedience of man, doesn't it? Sure it does. This is the human side. It says in verse 6, "They have kept Thy word." What is that? That's just a way of expressing saving faith, that's all. They have kept means obeyed; And so, Jesus says -- This is the real stuff, Father, because they have kept the things that I said which are Thy words, see. That's the proof of the pudding, friends, not what you think of Jesus, what you think of what Jesus said. ▣ "they have kept Your word" Obedience is crucial (cf. 8:51,55; 14:23; 15:10,20). This is used in a similar sense to OT "blameless" (cf. Noah, Gen. 6:9; Abraham, Gen. 17:1; Israel, Deut. 18:13; Job, Job 1:1). It does not imply perfect obedience or sinlessness, but a desire to hear and do all that is revealed; so far it refers to the disciples' faith in Jesus, abiding in Jesus, and loving one another as Jesus loved them.  7 "Now they have known that all things which You have given Me are from You. He has given them His Word—verses 7-8. They understand all that Jesus was given came from the Father. He amplifies this so graphically in verse 7 by saying what they believed. The first thing they knew was everything He did; He did by the power and the will of God. That everything He had, all the things, that is truths, principles, spiritual principles, doctrines, whatever He gave them was from God. You see, they believed indeed that God was in Christ. You see that? That's the only way to be saved. First John 4:2-3 says: "If a spirit comes along and doesn't confess that Jesus Christ is come in the flesh, he is not of God." If you come along with anything less than that Jesus Christ is God in a human body, God in human flesh, it's a lie right out of the pit ... plain and simple ... not of God. But these were true disciples. How do we know their faith was real? How do we know? Verse 7, "Because they agreed that everything Jesus said came from God," they saw Him as God in human flesh.  8 "For I have given to them the words which You have given Me; and they have received them, and have known surely that I came forth from You; and they have believed that You sent Me. The one inescapable point of all biblical teaching is summed up in this verse; does the hearer believe that Jesus was sent by God? [v] "For I have given unto them the words which Thou gave Me." And what did they do with them? "They have received them." Oh listen, my friends, it's not enough to be enamored with the person of Jesus, it's not enough to think religious thoughts, the only way a man ever comes to God, the only way a man ever knows God, the only way a man is ever put on divine welfare, the only way a man will ever be blessed by God, the only way a man will ever inherit eternal life, the only way he'll ever spend eternity in a glorious heaven in a place prepared by the Father in the Father's own house, is when he agrees that Jesus is God in human flesh and everything He said, He said right out of the mind of God. Joh 8:28; 12:49; 14:10; 16:27,30; 17:25 They have accepted the teaching Jesus has given them from the Father.      verse 8 His disciples now understand and believe Jesus was sent into the world by the Father.            verse 8 And the two things that give them credential to be blessed by God: God's own choice and their own faith. they received them" They received Jesus' message about God. This highlights the twin aspects of the gospel as (1) a person and (2) a message. "they received. . .they believed" These are aorist active indicatives. These truths refer to Jesus' divine origin and message (cf. 5:19; 6:68-69; 12:48-49; 16:30; 17:18,21,23,25). Now, Father, You chose him before the foundation of the world. And You chose him to be blessed. Besides that, Father, his faith is genuine and he really loves You. And you see, it's on those two bases that Jesus Christ pleads on my behalf. Boy, is that humbling? Well, every time I think about that, I don't deserve it ... and my sins get bigger and bigger, you know. And I just say -- Hallelujah for grace, you know ... 'because 1Co 15:10 But by the grace of God I am what I am, and His grace toward me was not in vain; but I labored more abundantly than they all, yet not I, but the grace of God which was with me. 9 "I pray for them. I do not pray for the world but for those whom You have given Me, for they are Yours. 1Jo 5:19 This prayer is for two things: (a) the disciples' preservation (“protect them,” v. 11) and (b) their sanctification (“sanctify them,” v. 17). [vi] He is praying for His disciples because they are believers.          verse 9 He is praying for those who belonged to the Father, and now belong to Him.  verse 9 And so, Jesus says -- These are the ones I'm praying for. They're the ones who are for real. You want to know something? Let me just add this footnote. And I've said it before but I'm going to say it again.  The real proof of discipleship, now watch this one, is continued obedience. There seems to be a problem with so many people. People say -- Well, I know so-and-so, and they came to church and they talked about the Lord and they were supposedly Christians and this, and all of a sudden they were gone. And the two things that give them credential to be blessed by God: God's own choice and their own faith. In John's writings this term World uniquely means "human society organized and functioning apart from God." Does Jesus pray for the unsaved? The Bible doesn't say. Well, is there ever an illustration anywhere of Jesus praying for someone who didn't love Him? Yes. One, and that's all. And it's recorded for us; Luke 23:34 and it says this, are you ready for this? He's hanging on the cross, He looks out and He says -- Father ... what? ... forgive them, for they know not what they do. That's the only time really that you ever see Jesus pray for an unbeliever. Oh, other times He redeemed them out of unbelief. But praying for them as unbelievers -- that's the only time. And as much as anything, that becomes an illustration to us of what Jesus said in Matthew 5 when He said pray for your enemies for those that hate you and despitefully use you But He cannot pray in any kind of an intercessory way for the Father to bless an unbeliever, you see, here is intercession. He ever lives to make intercession for us, not unbelievers. If you don't know Jesus Christ as your Savior, God is not concerned with blessing you. You're not the object of His blessing. Christ does not intercede on your behalf. He intercedes for those that are His. You see, that's why He says -- I don't intercede for the world ... I don't do it. They are not objects of the Father's blessing. Jesus carries on no intercessory work. Heb 7:25 Therefore He is also able to save to the uttermost those who come to God through Him, since He always lives to make intercession for them.(NKJV) "the world" Kosmos is used eighteen times in this chapter. Jesus cares for (1) the planet (cf. 17:5,24) and (2) believers' relationship to its fallenness (cf. 1:10; 17:6,9,11,13,14, 15,16,17,18,21,23). In John's writings this term uniquely means "human society organized and functioning apart from God." Sometimes it implies (1) the planet; (2) all life on the planet; or (3) or life apart from God. 10 "And all Mine are Yours, and Yours are Mine, and I am glorified in them. This reveals the unity of the Trinity And then He gives the two reasons why He intercedes for us, two reasons. Number one, we are His personal possession ... verse 9: "I pray for them, I pray not for the world but for them that Thou hast given Me," why? ... For they are Thine," watch verse 10, "And all Mine are Thine and Thine are Mine." He is praying for those whom He and the Father possess together.        verse 10 Our security rests in another fact: we are here to glorify Him (John 17:10). With all of their failures and faults, the disciples still receive this word of commendation: “I am glorified in them.” Would it bring glory to God if one of His own, who trusted in the Savior, did not make it to heaven? Certainly not! This was Moses' argument when the nation of Israel sinned: “Wherefore should the Egyptians speak, and say, ‘For mischief did He bring them out, to slay them in the mountains, and to consume them from the face of the earth?' ” (Ex. 32:12) Certainly God knows all things, so why save them at all if He knows they will fail along the way? Whatever God starts, He finishes (Phil. 1:6). God has provided the divine resources for us to glorify Him and be faithful. We have His Word (John 17:7–8), and His Word reveals to us all that we have in Jesus Christ. The Word gives us faith and assurance. We have the Son of God interceding for us (John 17:9; Rom. 8:34; Heb. 4:14–16). Since the Father always answers the prayers of His Son (John 11:41–42), this intercessory ministry helps to keep us safe and secure. We also have the fellowship of the church: “that they may be one, as we are” (John 17:11). The New Testament knows nothing of isolated believers; wherever you find saints, you find them in fellowship. Why? Because God's people need each other. Jesus opened His Upper Room message by washing the disciples' feet and teaching them to minister to one another. In the hours that would follow, these men (including confident Peter!) would discover how weak they were and how much they needed each other's encouragement. The believer, then, is secure in Christ for many reasons: the very nature of God, the nature of salvation, the glory of God, and the intercessory ministry of Christ[vii] He is praying for them because He is glorified by them.  verse 10 And so, Jesus prays -- Father, bless them because they're our charge, our responsibility. Second thing and last thing, second reason He prays for them, this is great ... verse 10... and I am glorified in them." And now I am no more in the world, but these are in the world and I come to Thee..." Father, bless them because I'm leaving and coming to You and if I am to be glorified anymore, I will be glorified ... what? ... in them. And so did Paul say -- Christ in you ... what? ... the hope of glory. "I have been glorified in them" A disciple's life is to give honor to Jesus as He gave honor to the Father. What an awesome responsibility! 1Co 6:19 Or do you not know that your body is the temple of the Holy Spirit who is in you, whom you have from God, and you are not your own? 20 For you were bought at a price; therefore glorify God in your body and in your spirit, which are God's. In the old economy, God dwelt among people and showed His glory. In Jesus, God's glory was displayed (cf. 1:14). Then Christ's disciples glorified Him: Glory has come to Me through them. And now in the Church Age the Holy Spirit glorifies the Son (16:14) and believers are also to glorify the Son (Eph. 1:12). God wants to care for you because He wants the Son glorified in and through you. Jesus says, in effect, -- I'm leaving, the glory display that I have given in this human body is over, but these remain, Father, to display My glory. If the world is to see the glory of God, they're going to see it in us, aren't they? The Bible says in 1 Co 10:31 "Whatever you do, whether you eat or drink, of the Apostle Paul, most simple, mundane ritualistic thing, do it all ... what? ... to the glory of God, that Christ may be glorified in your body whether by life or by death." The glory of God was revealed in a body -- Jesus Christ -- and is now revealed in what we call "body-two" the believers. John 16:15 The apostle Paul desired to “finish well” in his life and ministry. We can see for ourselves the kind of disqualification which Paul dreaded and sought to avoid: 24 Do you not know that all the runners in a stadium compete, but only one receives the prize? So run to win. 25 Each competitor must exercise self-control in everything. They do it to receive a perishable crown, but we can imperishable one. 26 So I do not run uncertainly or box like one who hits only air. 27 Instead I subdue my body and make it my slave, so that after preaching to others I myself will not be disqualified (1 Corinthians 9:24-27). As Paul approaches the time of his departure, he can rejoice, knowing he has finished well and that the work God had given him to do has been accomplished: 6 For I am already being poured out as an offering and the time for me to depart is at hand. 7 I have competed well; I have finished the race; I have kept the faith. 8 Finally the crown of righteousness is reserved for me. The Lord, the righteous Judge, will award it to me in that day; and not to me only, but also to all who have set their affection on his appearing (2 Timothy 4:6-8). In the paper there was a most tragic thing, the fire in the house and the father, four children? And he saw the fire and it was moving fast and he thought the only thing he could do would be get out of the house and get a hose, hook it up and get water and put it on the fire. And so, he ran out and by the time he'd connected the hose, turned it on, got back to the front door, the heat and the flames were there and he couldn't get in. And his children were all trapped in their rooms. And so, he began to work his way around the house in only the terror and the fear and the horror that a father would feel, and I can feel this, so can you if you're fathers and mothers, too. And in every case, he would smash the windows with his bare arms to try to reach the children, but the heat would throw him back and the fire. And he went from room to room and he was unable to get in and when it was all over with, he was completely shredded to the bone on both of his arms. And he stood on his front lawn and, in effect, watched his children burn to death. And I read two days later, in Portland Oregon that a father had the same thing happen, this time with seven children. Now you know, this ... we see in that, even in that, I'm sure, those little children entering into the presence of God, you know, whereas maybe when they grew up they wouldn't know Him and God's saving grace for a child. But beyond that, I see in that a picture of love but I see a picture of love without power. Do you see? Frustrated love that can love but can't help. And then I see God and I see God who will time and time again has unbared His arm and, first of all, reached into the very flames of hell and snatched us as brands from the burning and who is a God not only of love but a God of power who can reach into any flame, into any fire and extricate His beloved. Now that's the God who cares for us. And that's the God to whom Jesus prays for you and for me in a continuous intercessory ministry ... even as He did for these beloved then. The emphasis in this section is on the safety of the believer; God keeps His own (John 17:11–12). Our safety depends on the nature of God, not our own character or conduct. When He was on earth, Jesus kept His disciples and they could depend on Him. “I kept them in Thy name” (John 17:12). If the limited Savior, in a human body, could keep His own while He was on earth, should He not be able to keep them now that He is glorified in heaven? He and the Father, together with the Holy Spirit, are surely able to guard and secure God's people!  Jesus had prayed for Himself, and in so doing gave a thumbnail sketch of His spiritual priorities, achievements, and future. He emphasized three particular burdens: first, to glorify the Father; second, the evangelistic message of eternal life; and third, revealing God through faithfully delivering His word. He is our supreme example, and we should emulate Him in these three burdens.[viii] Summary. God has glorified Jesus Christ. Glorification is a reward for work done for God. Man's chief end is to glorify God. Man glorifies God by doing the work God has given him to do. Jesus Christ has authority over all mankind. Jesus gives eternal life to all those who believe. All the elect will be saved. Jesus' authority is superior to Satan's. Jesus is the Son of God. Jesus is the source of eternal life. Eternal life is knowing God and Jesus Christ. Man must answer the question, ‘Did God send Jesus?' The Word comes from God. Jesus presented a full revelation of God.[ix] The apostles were entrusted with God's word.   John 14:6 Jesus said to him, “I am the way, the truth, and the life. No one comes to the Father except through Me. Have you trusted Him as your Savior? He can Save you if You ask Him based on His death, burial, and resurrection for your sins. Believe in Him for forgiveness of your sins today. hisloveministries.podbean.com #HLMSocial hisloveministries.net https://www.instagram.com/hisloveministries1/?hl=en https://www.facebook.com/His-Love-Ministries-246606668725869/?tn-str=k*F https://www.paypal.com/fundraiser/110230052184687338/charity/145555  “And you shall know the truth, and the truth shall make you free.”  -John 8:32 The world is trying to solve earthly problems that can only be solved with heavenly solutions.  

Wir gehen weiter in der Serie Exodus – eine Reise in die Freiheit. Mose begegnet Gott im brennenden Dornbusch. Dort erfährt er den Namen Gottes. JHWH - ich bin, der ich bin. Mitten am Tag sieht Mose einen brennenden Dornbusch, der jedoch nicht verbrennt - und geht auf ihn zu, um sich das Schauspiel näher zu betrachten. Dann spricht Gott zu Mose! Was es mit den verschiedenen Namen Gottes (JHWH, Elohim, Adonai) auf sich hat und warum diese Gottesbegegnung des Mose auch noch für uns heute von grosser Bedeutung ist - darum wird es in der Predigt gehen.

Wir gehen weiter in der Serie Exodus – eine Reise in die Freiheit. Mose begegnet Gott im brennenden Dornbusch. Dort erfährt er den Namen Gottes. JHWH - ich bin, der ich bin. Mitten am Tag sieht Mose einen brennenden Dornbusch, der jedoch nicht verbrennt - und geht auf ihn zu, um sich das Schauspiel näher zu betrachten. Dann spricht Gott zu Mose! Was es mit den verschiedenen Namen Gottes (JHWH, Elohim, Adonai) auf sich hat und warum diese Gottesbegegnung des Mose auch noch für uns heute von grosser Bedeutung ist - darum wird es in der Predigt gehen.

Nie wiemy kiedy pierwszy raz użyto alfabetu, który my dziś nazywamy hebrajskim. Pierwszy raz nakaz zapisania czegoś pojawia się w Księdze Wyjścia 17:14, gdzie czytamy: “Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: Zapisz to dla pamięci w księdze i wbij to w głowę Jozuego”. Później jest mowa o tablicach kamiennych w Wyjścia 32:16, gdzie czytamy: “Tablice te były dziełem Bożym, a pismo było pismem Boga, wyrytym na tablicach”. Czy w obu tych wypadkach użyto alfabetu hebrajskiego? Co mówią nam w tej sprawie odkrycia archeologiczne? Na początek odpowiedzmy na pytanie czy alfabet hebrajski jest w ogóle alfabetem?Archeolodzy twierdzą, że pierwsze były pisma obrazkowe, w których jakiś znak czy rysunek był zapisem całego słowa. Pismo piktograficzne czyli obrazkowe to np. pismo klinowe w Mezopotamii czy hieroglify w Egipcie. Alfabet to sposób zapisu głosek. Np. woda to 4 głoski: w, o, d oraz a. Alfabet zapisuje to słowo 4 literami. Jednak hebrajski alfabet zapisywał tylko spółgłoski, tak więc w słowie woda zapisano by tylko głoski: w oraz d (wyszłoby: wd). Alfabet, który składa się tylko ze spółgłosek nazywamy: abdżad. Nazwa ta pochodzi od pierwszych 4 liter w takim alfabecie czyli: a, b, g oraz d. Istnieje jednak jeszcze trzeci sposób zapisu słowa woda.Możemy zapisać to słowo zapisując sylaby. Abugida czyli alfabet sylabiczny to taki alfabet, w którym każda litera oznacza całą sylabę. Nazwa abiguda też pochodzi od tych liter: a, b, g oraz d. Tak więc mamy nasz alfabet, gdzie zapisujemy każdy dźwięk (słowo woda zapiszemy 4 znakami). Mamy abdżad, gdzie zapisujemy tylko spółgłoski (słowo woda zapiszemy jako 2 znaki: wd). Mamy abigudę, gdzie zapisujemy sylaby (słowo woda zapiszemy dwoma znakami oznaczającymi sylaby: wo oraz da). Co było pierwsze: alfabet, abdżad czy abiguda?Najstarsze odkrycia to oczywiście pisma piktograficzne: pismo klinowe oraz hieroglify. Później pojawia się abdżad. Najstarsze znaleziska zapisu abdżadem uważa się za zapis fenicki, ale z tego okresu pochodzą też zapisy w języku hebrajskim. Tak więc Żydzi, Arabowie i inne ludy zamieszkujące okolice dzisiejszej Syrii oraz Izraela używali abdżady. To pismo poszło na zachód, gdzie wzięli je Grecy i tak powstał nasz alfabet, który ma także samogłoski oraz na wschód, gdzie powstały abigudy czyli zapis sylab, co jest praktykowane np. w Indiach.Ja będę się w tej audycji posługiwał określeniem alfabet hebrajski, ale pamiętajcie, że jest to w zasadzie abdżad czyli pismo spółgłoskowe. Oczywiście współczesny język hebrajski dodał także samogłoski, tak więc współczesny alfabet hebrajski to już rzeczywiście alfabet, bo zawiera także samogłoski. Nazwa abdżad pochodzi od arabskich liter a, b, g oraz d. Literę g czyta się tam “dż”, a więc nazwa abdżad. Wskazuje to jednocześnie, że podobnym alfabetem posługują się nie tylko Żydzi, ale także Arabowie, a w przeszłości także Fenicjanie. Ale jak powstały te litery?Pierwsze dwie litery alfabetu hebrajskiego nazywa się Alef i Bet. To nie tylko nazwy liter. Te słowa mają swoje znaczenie. Alef możemy znaleźć w Psalmie 8:8, gdzie czytamy: “Owce i wszelkie bydło, Nadto zwierzęta polne”. Słowo “bydło” to w hebrajskim “alef” czyli dosłownie wół. Ten werset można by przetłumaczyć: “Owce, woły, a także zwierzęta polne”. Jeżeli wyobraźcie sobie naszą literę - duże A, ale odwrócone do góry nogami. Ta litera przypomina głowę wołu z rogami. Tak właśnie początkowo zapisywano tą literę jako rysunek głowy wołu. Dopiero Grecy tworząc literę Alfa obrócili ją do postaci, którą my znamy.Druga litera w alfabecie to Bet, a słowo to znaczy dom. Najstarsze wersje tej litery przypominają prostokąt, który symbolizował dom lub namiot. Słowo to oznaczało też rodzinę jak np. w Rodzaju 7:1 gdzie czytamy: “I rzekł Pan do Noego: Wejdź do arki ty i cały dom twój”. Późniejsza forma tej litery przypomina nasze małe b. Podobnie jak z literą A, także tutaj to Grecy odwrócili tą literę i pierwsi zaczęli zapisywać literę b tak jak my piszemy dzisiaj. Od Greków ich litery przejęli Etruskowie, a od nich Rzymianie i tak te litery doszły do nas. Jednak pamiętajmy, że Grecy mieli alfabet, a Żydzi abdżadę.Starożytni Żydzi zapisywali tylko spółgłoski, dopiero Grecy dodali do alfabetu samogłoski. Tutaj trzeba uważać, bo hebrajskie litery to Alef, Bet, Gimel, Dalet, a greckie to Alfa, Beta, Gama, Delta. Wydają się one tak podobne. Jest ta sama kolejność. Można wy więc wyciągnąć błędny wniosek, że ponieważ Grecy literą Alfa zapisywali samogłoskę “a” to tak samo Żydzi literą Alef też zapisywali “a”. Przypominam jednak, że Żydzi nie zapisywali samogłosek. Czym więc jest hebrajska litera Alef?W alfabecie hebrajskim lub jak kto woli w abdżadzie hebrajskiej są 22 znaki, ale dwa z nich są nieme. Pierwszym niemym znakiem jest właśnie Alef. Jest to taka przerwa w słowie. W fonetyce używa się terminu zwarcie krtaniowe. Wyjaśnijmy to na przykładzie. Być może słyszeliście, jak ktoś zamiast po prostu zaprzeczyć “nie” powiedział “nie-e”. Jest to taka przerwa w wymowie. Inne przykłady z języka polskiego to: u-iścić lub za-awansowany. Kiedy wymawiamy te słowa następuje przerwa spowodowana tym zwarciem krtaniowym.Słowo bóg po hebrajsku “elohim” zapisuje się właśnie od litery Alef. Podobnie słowo pan, które po hebrajsku brzmi “adonai” też zaczyna się od litery Alef. Żydzi nie zapisywali samogłosek takich jak a czy e. Gdy chcieli zaznaczyć, że słowo zaczyna się od samogłoski rozpoczynali je od litery Alef, a czytający się domyślał jaki dźwięk ma wydać i czytał “e” w słowie elohim lub “a” w słowie “adonai”. Z tym wiąże się problem z wymową Imienia Bożego. Zapisujemy je jako JHWH, ale nie wiemy jakie samogłoski wstawiali starożytni.W przeszłości używano formy Jehowa, która powstaje przez dodanie samogłosek: e, o oraz a, ale współcześnie niektórzy wolą formę Jahwe, która powstaje przez dodanie samogłosek: a oraz e. Zwróćcie też uwagę, że w obu tych formach brakuje ostatniej litery h. W zasadzie powinno się wymawiać albo Jehowah albo Jahweh. Jednak we współczesnej wymowie zgubiono to ostatnie “h”. Inny przykład, gdzie zgubiono aż dwa “h” to wyrażenie alleluja, które w oryginale brzmiało “Hallu-Jah”. Zgubiono w wymowie zarówno początkowe “h” jak i końcowe. Mówię tutaj o wymowie hebrajskich słów np. w języku polskim.Litery hebrajskie używane były także do zapisywania liczb. I tak Alef to 1, Bet to 2, Gimel - 3, Dalet - 4, He - 5, Waw - 6, Zain - 7, Chet - 8, Tet - 9, a Jod - 10. Kolejne litery to dziesiątki, np. Kaf to 20. Aby zapisać 11 brano Jod czyli 10 oraz Alef czyli 1. Z tym wiąże się ciekawy problem. Jak może wiecie, Żydzi przestali wymawiać Imię Boże. Starali się go też nie zapisywać na zwykłych kartkach np. dotyczących handlu. Imię Boże to JHWH, ale istnieje też krótsza forma JH, co wymawiano jako “Jah”. Ta forma występuje w wyrażeniu “Hallu-Jah” czyli naszym alleluja. W czym tkwił problem?Zauważcie, że jakbyście chcieli zapisać liczbę 15 to musielibyście wziąć 10 czyli Jod oraz 5 czyli He. Wyszłaby wam liczba 15, ale jednocześnie skrócona forma Imienia Bożego JH. Aby więc nie zapisywać Imienia Bożego np. w rachunkach, że ktoś kupił 15 owiec używano liter Tet - 9 i Waw - 6. Zauważcie, że 9 + 6 także daje w sumie 15. Wszystkie dziesiątki to: Jod - 10, Kaf - 20, Lamed - 30, Mem - 40, Nun - 50, Samek - 60, Ain - 70, Pe - 80, Sade - 90. Potem Kof to 100, Resz - 200, Szin - 300 a Taw - 400.Być może słyszeliście o tym, że wielu Żydów jest zafascynowanych numerologią. Być może teraz rozumiecie dlaczego. Każde słowo w Biblii można zamienić na liczbę. Np. słowo Alef to trzy litery: Alef - 1, Lamed - 30 oraz Pe - 80. Tak więc słowo Alef to liczba 111. Ale może się zastanawiacie co z dalszymi liczbami, bo ostatnia litera w alfabecie czyli Taw oznaczała 400? Pięć liter hebrajskich ma tzw. formy końcowe, których używa się gdy wyraz kończy się tą literą. Kaf końcowe to 500, Mem - 600, Nun - 700, Pe - 800 oraz końcowe Sade - 900.Historia hebrajskiego alfabetu to historia, w której musimy się wiele domyślać. Wydaje się, że początkowo było to pismo obrazkowe. Np. obrazek domu symbolizował dom lub namiot. Po hebrajsku dom to bet. Później zaczęto używać tego znaku tylko to zapisu litery B. Żydzi i ich sąsiedzi, np. Fenicjanie nie zapisywali samogłosek. Gdy ten alfabet przejęli Grecy dodali samogłoski. Ze znaku alef uczynili literę alfa, ale jednocześnie zmienili wymowę. U Żydów alef to zwarcie krtaniowe, a u Greków jak i u nas to dźwięk A.Ponieważ nie było samogłosek, a w pewnym momencie Żydzi przestali wymawiać Imię Boże my dzisiaj znamy tylko spółgłoski JHWH i nie wiemy dokładnie jak wymawiano to imię w starożytności. Archeologia znajduje zapisy w tym alfabecie w okresie, który przypadałby na wyjście Izraelitów z Egiptu. Oczywiście z tamtych czasów dotrwały do nas tylko zapisy na tablicach glinianych czy kamieniach. Być może alfabet zapisywano już wcześniej ale na materiałach, które nie przetrwały.Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: Zapisz to dla pamięci w księdze i wbij to w głowę Jozuego, że całkowicie wymażę pamięć o Amalekitach pod niebem.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/2-Ksiega-Mojzeszowa/17/14Tablice te były dziełem Bożym, a pismo było pismem Boga, wyrytym na tablicachhttp://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/2-Ksiega-Mojzeszowa/32/16Owce i wszelkie bydło, Nadto zwierzęta polnehttp://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ksiega-Psalmow/8/8I rzekł Pan do Noego: Wejdź do arki ty i cały dom twój, bo widziałem, że jesteś sprawiedliwy przede mną w tym pokoleniu.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/1-Ksiega-Mojzeszowa/7/1I rzekł Pan do Mojżesza: Spisz sobie te słowa, gdyż na podstawie tych słów zawarłem przymierze z tobą i z Izraelem.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/2-Ksiega-Mojzeszowa/34/27

Ps. 24 (1) Dawidowy. Psalm. Własnością PANA jest ziemia i to, co ją wypełnia, Do Niego należy świat wraz z jego mieszkańcami. (2) On ją bowiem osadził wśród mórz, On ją utwierdził nad rzekami. (3) Kto więc będzie mógł wstąpić na górę PANA? Kto będzie mógł stanąć w Jego świętym miejscu? (4) Ten, kto ma niewinne dłonie oraz czyste serce, Kto w swoich pragnieniach nie goni za marnością I ten, kto nie składa przysiąg bez pokrycia. (5) Takiemu człowiekowi PAN pobłogosławi, Zapewni sprawiedliwość Bóg jego zbawienia. (6) Takie też ma być pokolenie tych, którzy Go szukają, Którzy pragną doświadczyć bliskości Boga Jakuba. Sela. (7) Podnieście, bramy, swoje szczyty! Stańcie otworem, odwieczne podwoje! Niech wkroczy Król chwały! (8) Kto jest tym Królem chwały? JHWH — mocny i potężny, PAN dzielny w walce. (9) Podnieście, bramy, swoje szczyty! Stańcie otworem, odwieczne podwoje! Niech wkroczy Król chwały! (10) Kto jest tym Królem chwały? PAN Zastępów! On jest Królem chwały! Flp. 2,5-11 (5) Bądźcie względem siebie tacy jak Chrystus Jezus. (6) On, choć istniał w tej postaci, co Bóg, nie dbał wyłącznie o to, aby być Mu równym. (7) Przeciwnie, wyrzekł się siebie, przyjął rolę sługi i był jak inni ludzie. A gdy już stał się człowiekiem, (8) uniżył się tak dalece, że był posłuszny nawet w obliczu śmierci, i to śmierci na krzyżu. (9) Dlatego Bóg szczególnie Go wywyższył i obdarzył imieniem znaczącym więcej niż wszelkie inne, (10) aby na imię Jezus zgięło się każde kolano w niebie, na ziemi, pod ziemią, (11) i aby każdy język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem — na chwałę Boga Ojca. Mar. 10,46-11,11 (46) Przybyli do Jerycha. A gdy wychodzili z miasta — On, Jego uczniowie oraz spory tłum — siedział przy drodze niewidomy żebrak, Bartymeusz, syn Tymeusza. (47) Na wieść o tym, że przechodzi sam Jezus z Nazaretu, zaczął wołać: Synu Dawida, Jezusie! Zlituj się nade mną! (48) I wielu próbowało go uciszyć. On jednak tym głośniej wołał: Synu Dawida! Zlituj się nade mną! (49) Wtedy Jezus przystanął. Zawołajcie go — polecił. Zawołali go więc, mówiąc: Odwagi! Wstawaj! Woła cię. (50) Bartymeusz zrzucił płaszcz, zerwał się na nogi i podszedł do Jezusa. (51) Jezus zapytał: Co chcesz, abym ci uczynił? Niewidomy na to: Panie, spraw, abym znów mógł widzieć. (52) Wtedy Jezus powiedział: Idź, twoja wiara ocaliła cię. I natychmiast odzyskał wzrok — i wyruszył za Nim w drogę. (1) Gdy się zbliżali do Jerozolimy, do Betfage i do Betanii, położonych w pobliżu Góry Oliwnej, posłał dwóch spośród swoich uczniów (2) z takim poleceniem: Idźcie do wsi leżącej naprzeciw, a zaraz po wejściu do niej natkniecie się na przywiązanego osiołka, którego nikt z ludzi jeszcze nie dosiadał. Odwiążcie go i przyprowadźcie tutaj. (3) A jeśli ktoś zapytałby was, dlaczego to robicie; powiedzcie: Pan go potrzebuje, ale zaraz go tu z powrotem odeśle. (4) Poszli więc i natknęli się na osiołka przywiązanego do drzwi, na zewnątrz, przy ulicy — i odwiązali go. (5) Niektórzy zaś spośród stojących tam ludzi zapytali: Dlaczego odwiązujecie tego osiołka? (6) Odpowiedzieli więc zgodnie z poleceniem Jezusa, a oni im pozwolili. (7) Przyprowadzili go zatem do Jezusa, zarzucili na zwierzę swe wierzchnie okrycia, a On na nim usiadł. (8) I wielu ludzi rozpostarło na drodze swoje szaty, inni z kolei ułożyli gałązki ścięte z pól. (9) A ci, którzy Go poprzedzali i którzy szli za Nim, wołali: Hosanna! Błogosławiony Ten, który przychodzi w imieniu Pana! (10) Powodzenia nadchodzącemu Królestwu naszego ojca Dawida! Hosanna na wysokościach! (11) W takich to okolicznościach Jezus wjechał do Jerozolimy. Wszedł też do świątyni, obejrzał wszystko, ale że był już wieczór, wyszedł wraz z Dwunastoma do Betanii. Nauczanie z dnia 24 marca 2024

Ps. 73 (1) Psalm Asafa. O, jak dobry jest Bóg dla Izraela, Dla tych, którzy mają czyste serca. (2) Co do mnie — prawie się potknąłem I niemal poślizgnąłem, (3) Bo zazdrościłem zuchwałym, Chciwym okiem zerkałem na pomyślność bezbożnych. (4) Oto żyją bez ograniczeń, Są zdrowi i zadbani, (5) Nie doświadczają znoju śmiertelnych, I — w odróżnieniu od zwykłych ludzi — nie spada na nich cios. (6) Dlatego pychę wkładają jak naszyjnik, Gwałt przywdziewają niczym szatę; (7) Jak czerń na bieli widać ich niegodziwość, Gdy prześcigają się w swoich zachciankach. (8) Szydzą i mówią złośliwie, Wyniośle grożą przemocą, (9) Ustami gotowi są pochłonąć niebo, A językiem zawojować ziemię. (10) Dlatego ich ludzie gromadzą się przy nich I dostarczają im wód obfitości. (11) Mówią też: W jaki sposób Bóg się na tym pozna? Skąd Najwyższy będzie o tym wiedział? (12) Oto jacy są bezbożni: Wciąż beztroscy i coraz bogatsi. (13) Czy więc nadaremnie zachowywałem czystość serca I w niewinności obmywałem ręce? (14) A przecież bywałem bity cały dzień I upominany każdego poranka! (15) Jednak gdybym stwierdził, że to było na darmo, To zdradziłbym ród Twoich dzieci! (16) Próbowałem to wszystko zrozumieć, Lecz okazało się to nazbyt trudne — (17) Aż przybyłem do Twojej świątyni I tam dałeś mi pojąć ich kres. (18) Rzeczywiście stawiasz ich na śliskim gruncie, Strącasz w szczęki potrzasku; (19) Jedna chwila i ich stan może budzić grozę, Mogą dojść do kresu, zginąć w przerażeniu — (20) Jak sennymi marami, gdy się człowiek budzi, Tak Ty, Panie, kiedy wstaniesz, wzgardzisz ich cieniami. (21) Gdy moje serce zalało się goryczą I kiedy w nerkach odczuwałem kłucie, (22) To byłem głupi i nierozumny, Byłem przed Tobą tępy jak zwierzę. (23) Przecież ja zawsze jestem z Tobą, Ty ująłeś moją prawicę, (24) Prowadzisz według swojej rady, A potem przyjmiesz mnie do chwały. (25) Kogóż ja mam w niebie, jeżeli nie Ciebie? Bez Ciebie nic też nie cieszy mnie na ziemi! (26) Choćby osłabło me ciało i serce, Bóg mą opoką, mym działem na wieki! (27) Bo zginą ci, którzy oddalają się od Ciebie, Zniszczysz wszystkich nie dochowujących Ci wiary. (28) A ja? Moim szczęściem jest być blisko Boga. W Panu, w JHWH, znalazłem schronienie I pragnę opowiadać o wszystkich Twoich dziełach. Nauczanie z dnia 17 marca 2024

In de tekstgedeelten van parashat Tetsavee, Exodus 27:20-30:10, Ezechiël 43:(1 – )10 –27 en Hebreeën 9 komen achtereenvolgens de tent der samenkomst en de aardse tempels van Salomo, Zerubbabel, Ezechiël en de hemelse tempel ter sprake. In de tempel van Ezechiël worden belangrijke onderdelen niet meer genoemd: het voorhangsel tussen de voorhof en het heilige, de ark van het verbond, de gouden kandelaar, het reukofferaltaar, de tafel van de toonbroden en het wasvat in de voorhof. En toch als we deze tempel bestuderen ontdekken we het werk van de Messias en aanschouwen we de lieflijkheden van JHWH zelf, Psalm 27:4. Vragen die daarbij naar boven komen zijn: Waarom heeft de Vader aan Abraham, Mozes, David, Ezechiël en Johannes en aan ons een blik gegund in Zijn huis? Wat zie jij dan (niet) en wat doet dat met jou? Psalmen (27, 48, 63, 84) geven uiting aan het verlangen te zijn in (de voorhoven van) Zijn heiligdom. Hoe voeden wij dat verlangen? De Vader begeert onder Zijn kinderen woning te maken (Psalm 68:16, 132:13-14, Jesaja 66:1-2). Op welke wijze delen we daarin en kunnen wij met Zijn Geest meewerken? Sabbat shalom, Robert BernsSupport the show

In deze aflevering kijken we naar de wortels van het christelijke Paasfeest en de connectie met het Joodse Pesach-feest. We zien dat het verhaal over de uittocht, dat wordt herdacht met het Pesachfeest, al vooruitwijst naar het offer dat Jezus zou brengen (wat christenen herdenken tijdens Pasen). Wil je ook de Pasen Challenge volgen? Kijk dan op bijbellezenmetjan.nl/pasen.Transcriptie:De oorsprong van Pesach en Pasen Welkom bij deze nieuwe aflevering van de Bijbellezen met Jan-podcast. Als ik dit opneem, is het bijna acht weken voor Pasen. Veel christenen doen mee aan een vorm van vasten of mediteren. Ze gebruiken deze veertig dagen tijd om stil te staan bij het lijden van Jezus en Hem te danken voor het offer dat Hij bracht. Ons woord ‘Pasen' komt van het Hebreeuwse/Aramese woord ‘Pesach'. Dat betekent ‘voorbijgaan'. Zo moesten de Israëlieten het feest noemen waarin ze herdachten dat God hen had bevrijd uit Egypte. Je kunt dat verhaal lezen in het Bijbelboek Exodus. Israël was daar tot slaaf gemaakt. God zag hun lijden en bevrijdde hen uit slavernij. De nacht voor hun uittocht moesten de Israëlieten een lammetje slachten en het bloed op de deurposten smeren. Daardoor waren ze beschermd tegen de engel van de dood, die langs de huizen zou trekken om de eerstgeborenen te doden. Dat gaan we zo allemaal lezen. Maar het punt is dat deze engel voorbijging aan de huizen van de Israëlieten. Vandaar dat het feest ‘Pesach' heette. ‘Voorbijgang.' Het Latijnse woord hiervoor is ‘Pascha' en de meervoudsvorm hiervan is ‘Pasen'. Vandaar dat wij dit feest nu Pasen noemen en niet Pesach, want in Europa werd in de eerste eeuwen na Jezus Latijns en Grieks gesproken, en geen Hebreeuws of Aramees. Oorspronkelijk hielden de christenen trouwens de Joodse kalender aan. Het christelijke Pasen viel dan samen met de datum van het Joodse Pesach. In het jaar 325 na Christus was er tijdens een belangrijke kerkvergadering de vraag of die data wel moesten blijven samenvallen. Of was het beter om op Goede Vrijdag de kruisiging te herdenken en op Paaszondag de opstanding? Er werd gekozen voor het laatste en daarom vallen Pasen en Pesach niet meer op dezelfde dag. Zoals gezegd: in de periode voor Pasen wordt door veel christenen op de één of andere manier gevast. Dat is niet verplicht. Nergens staat in de Bijbel dat je dit moet doen. Maar het idee van enige tijd vasten om jezelf toe te wijden aan bidden en Bijbellezen, is wel heel Bijbels. 40 Dagen Tijd De christelijke kerk heeft hier speciaal de veertig dagen voor Pasen voor apart gezet. Het is een manier van jezelf zuiveren voor Gods aangezicht. Nogmaals: je bent geen betere christen als je wél vast en geen slechtere christen als je dat niet doet. Of je een periode bidt en vast, dat is iets tussen God en jou. Je laat zien dat je er wat voor over hebt om dichter bij God te komen. De één eet een paar dagen niet, de ander vast juist van social media, van televisie, van koffie of van snoep. Wat je ook doet, dat is ook tussen God en jou. Mocht je ook graag de komende tijd bewuster en met meer intentie de Bijbel willen lezen, dan zou je kunnen meedoen aan mijn Pasen Challenge. Dit is een Bijbelleesplan waarbij je in veertig overdenkingen reflecteert op wat Jezus voor ons, voor de wereld en voor Zijn Vader heeft gedaan. Je kijkt naar wat het Oude Testament hier al over zegt, je neemt plaats aan Jezus' voeten en luistert naar Zijn onderwijs en je volgt Jezus op weg naar Golgota. Het is een intense reis door de Bijbel, maar wel één die Jezus' passie laat zien. Passie en Pasen gaan hand in hand. Pasen betekent ‘voorbijgaan' en passie betekent ‘hartstocht'. Als je ergens passie voor hebt, dan hou je ervan. Maar dat is niet de enige betekenis van het woord ‘passie'. Passie is namelijk Latijns voor ‘lijden'. Jezus' liet Zijn liefde voor ons zien door te lijden. Zonder Jezus' passie was Pasen niet mogelijk. Wil je meedoen aan de Pasen Challenge, dan kun je je aanmelden via bijbellezenmetjan.nl/pasen. Dit kan ook als je dit ver in de toekomst luistert. Nu wil ik je eigenlijk één overdenking laten horen uit deze challenge. Die gaat namelijk precies over waar we het nu over hebben gehad, namelijk over de instelling van het Pesach-feest en de link van dit feest naar Jezus' offer. Zo krijg je ook direct een goed idee van het soort lessen van deze Pasen Challenge. Jezus is het Pesachlam Als ik de tekst van vandaag bekijk, dan vind ik het bijna jammer dat we maar een klein gedeelte uit Exodus lezen. Het verhaal van de redding van Mozes, zijn roeping in de woestijn en zijn confrontaties met de farao zijn prachtig! Er zitten bovendien heel veel verwijzingen in naar Jezus. Als je blijft meedoen met het ‘Bijbellezen met Jan'-programma beloof ik dat we gauw eens de hele uittocht onder de loep zullen nemen. Erg boeiend! Voor nu alleen de hoofdpunten. Er is ruim vierhonderd jaar verstreken. Jozef is dood en de Egyptenaren kennen hem niet of nauwelijks meer. De Israëlieten zijn in aantal zo fors toegenomen dat de Egyptenaren zich bedreigd voelen. Daarom hebben ze Jakobs nakomelingen tot slaven gemaakt. Bovendien moeten de pasgeboren jongetjes worden gedood, zegt de farao, zodat het volk niet nóg groter wordt. Mozes ontsnapt aan een zekere dood, doordat zijn moeder hem in de rivier laat afdrijven in de richting van de Egyptische prinses. Hij groeit grotendeels op aan het hof van de farao, maar vergeet zijn afkomst niet. Op een dag wordt hij zo boos als hij ziet hoe een opzichter een van zijn volksgenoten behandelt, dat hij hem doodslaat. Vanwege deze misdaad moet hij de woestijn in vluchten. Mozes sluit zich aan bij een woestijnvolk, trouwt en krijgt kinderen. Op een dag, als hij de kudde hoedt, roept God hem vanuit een brandende doornstruik. God geeft hem de opdracht om de farao uit te dagen en Zijn tekenen te doen, opdat de farao Gods volk laat gaan. Na veel protesten gaat Mozes uiteindelijk akkoord. De nieuwe farao verzet zich uiteraard tegen Mozes, die namens God spreekt. De hele confrontatie met de farao draait om één vraag: wie is God? Is het de farao? Of is het JHWH? (Dat betekent ‘Ik ben'.) God laat zien dat Hij veel machtiger is door Egypte met allerlei rampen te treffen – de ene nog heftiger dan de andere. Zo verandert de rivier in bloed, is er een kikkerplaag, een reusachtige hagelstorm en blijft het zelfs drie dagen donker in het land (behalve dan waar de Israëlieten wonen). Toch blijft de farao koppig. Dan komt het moment dat we nu gaan lezen: de instelling van het Pesachfeest. Je vindt het in Exodus 12. Lees nu Exodus 12:1-42 Er zijn een paar dingen die opvallen aan deze gebeurtenis. Om te beginnen: van de tien plagen die God op Egypte afstuurt, is de tiende plaag – de dood van de eerstgeborenen – de enige die de Israëlieten ook treft. Ze moeten een voorzorgsmaatregel nemen om hieraan te ontkomen. Wat is die maatregel? Het slachten van een onschuldig lammetje zonder enig gebrek. Het bloed daarvan moet aan de deurposten worden gesmeerd. Als de engel des doods langskomt kijkt hij niet naar wie er in het huis zijn. Het maakt hem niet uit of er Egyptenaren, Israëlieten of andere mensen binnen zijn. Het enige wat telt is: word je beschermd door het bloed van het lam. Hoe kan bloed redden? De vraag is: hoe kan dat bloed voorkomen dat de eerstgeborenen gedood worden? Dat woord ‘eerstgeborenen' en het feit dat zowel Egyptenaren als Israëlieten kunnen worden gedood, moet je eigenlijk meteen aan het denken zetten. Eerder al zagen we dat de prijs voor de zonden van de familie het leven van de eerstgeborene was. De tiende plaag is dus geen willekeurige ramp, maar een geestelijke waarheid. Op een dag brengt God gerechtigheid naar de aarde en zal al het kwaad – dus alle zonde – worden bestraft. Wat is die straf? De dood, zegt God al helemaal aan het begin van de Bijbel. Kun je daaraan ontsnappen? Ja, laat de Bijbel hier in Exodus zien. Hoe dan? Door het bloed van een lam. Wat is dat voor lam? Moet je naar het weiland of naar een stal om een lammetje te grijpen en dat te slachten? Het Lam van God Nee, wij hoeven dat niet meer. De Israëlieten wel, want Jezus was nog niet gekomen. Daarom moesten zij zich verbinden aan het offer dat Jezus nog ging brengen. Niet voor niets zei Johannes de Doper toen Hij Jezus voorbij zag lag lopen: ‘Kijk daar, het Lam van God! Dat was in de tijd van Johannes een vreemde uitdrukking. Waarom zou je iemand een lam noemen? Een lam diende ervoor om vroeg of laat te worden geslacht. De Israëlieten moesten jaarlijks de uittocht uit Egypte herdenken door een lammetje te slachten. Maar Jezus is het ultieme Pesachlam. Hij werd zelfs gekruisigd tijdens het Joodse Pesach. Wij herdenken dit met Pasen. Tot zover les 4 van de Pasen Challenge. Mocht je alle 40 overdenkingen willen beluisteren, geef je dan op via bijbellezenmetjan.nl/pasen. Veel zegen!

Kolmatta kertaa podcastissa vieraileva teologi, kirjoittaja, somevaikuttaja ja opettaja Hanna Kivisalo väittää uuden kirjansa otsikossa, että ”Huokaus on Jumalan nimi”. Ajatus perustuu vanhaan juutalaiseen tulkintaan, jossa Jumalan pyhä lausumaton nimi JHWH tulkitaan sisään- ja uloshengityksen symbolina. Kirjan julkkaribileissä syksyllä 2023 nauhoitetussa haastattelussa Markus keskustelee Hannan kanssa teoksen teemojen pohjalta mm. sellaisista aiheista kuin - Jumalan lausumaton nimi Jahve huokauksen symbolina - Huokaus pelossa, levossa, rukouksessa, helpotuksessa, elämän ensi hetkellä… - Onko mahdollista löytää merkityksellinen usko, jos uskonnollinen kieli on muuttunut traumanlaukaisijaksi? - Markuksen salainen työhistoriallinen kauna Hannaa kohtaan - Raamatun uudelleenkirjoittaminen osana sen kaksisuuntaista inspiraatiota - Hannan tekstien terapeuttisuus ja niiden yllättävä vaikutus lukijoihin - Sympatiaa Juudas Iskariotille ja muu Raamatun vastakarvaan lukeminen - Jumalan rakkauden rajoittaminen kristillisissä piireissä - Poissaoleva laiskuuslepo vs. läsnäoleva huokauslepo Linkit - Tilaa Huokaus on Jumalan nimi esim. täältä. - Hannan edelliset vierailut Harhaoppia-podcastissa: 16. Hanna Kivisalo: Elämäntapana armo ja 40. Q&A: Hanna Kivisalo korjaa kuulijoiden kaikki ongelmat - Jumalan nimen tulkintaa huokauksen symbolina sivutaan myös Harhiksen jaksossa 39. Pyhä Hengitys. - Sekunnit ja tunnit Instagramissa - Isä Richard Rohrin teos Divine Dance Harhaoppia on katsomusaineiden opettaja Markus Finnilän (TM) ohjelma epäileville uskoville ja uskoville epäilijöille, joka tarjoaa epätervettä teologiaa ja vääriä vastauksia elämän suurimpiin kysymyksiin. Palautetta, kysymyksiä ja kommentteja voi lähettää osoitteeseen harhaoppia@gmail.com tai Facebookin ja Instagramin kautta. Kuuntele myös Harhaoppia-podcastin sisarpodcast ⁠⁠⁠⁠Uskonto on tylsää⁠⁠⁠⁠. - ⁠⁠⁠⁠Harhaoppia Instagramissa⁠⁠⁠⁠ - ⁠⁠⁠⁠Harhaoppia Facebookissa⁠⁠⁠⁠ Musiikit: Piano paikan päällä Anne Mäki. Teemamusiikki ⁠⁠Dan Koch⁠⁠.

Inleiding op Parashat Bo te lezen Exodus 10:1 – 13:26, Jeremia 46: 13 – 28, Romeinen 8:26 – 27 Thema:Exod.10:26 Want wij weten niet waarmee wij JHWH zullen moeten dienen, vóórdat wij daar aankomen. Farao weigerde om zich voor JHWH te verootmoedigen en Hem te gehoorzamen. Ondanks de wonderlijke tekenen liet hij zich niet waarschuwen door de vinger Gods maar verhardde zijn boosaardige hart. Hij maakte de slavendienst voor de Israëlieten op hartvochtige wijze onredelijk zwaar. Farao geeft zich zelfs na negen zware plagen nog niet geheel gewonnen. Hij stelt nog steeds zijn voorwaarden. Mozes antwoordt: Exod.10:26 Want wij weten niet waarmee wij JHWH zullen moeten dienen, vóórdat wij daar aankomen. Daarom wil Mozes met al hun have en goed, met jong en oud op weg gaan. De confrontatie is bikkelhard geworden, farao dreigt Mozes te zullen doden. De boodschap waarmee Mozes op weg gestuurd was komt nu opnieuw op de onderhandelingstafel. Exodus 4:22 – 23 Dan zult gij tot Farao zeggen: Zo zegt de HERE: Israël is mijn eerstgeboren zoon; daarom zeg Ik u: laat mijn zoon gaan, opdat hij Mij diene; zoudt gij echter weigeren hem te laten gaan, dan zal Ik uw eerstgeboren zoon doden. Exodus 11:7 – 8 … opdat gij weet, dat de HERE scheiding maakt tussen de Egyptenaren en de Israëlieten. En al uw dienaren hier zullen tot mij komen en zich voor mij nederbuigen en zeggen: Ga heen, gij en al het volk dat u volgt; daarna zal ik heengaan. Toen ging Mozes in brandende toorn van Farao heen. JHWH bevrijdde Zijn eerstgeboren zoon, door Zijn sterke rechterhand, van een wereldmacht, van Egypte, van hen die sterker waren dan zijn volk.  Hij verloste en loste hen opdat zij Hem zouden dienen. Dat was het beoogde doel. Daarom gingen zij op weg door de woestijnen om JHWH op de plaats die Hij verkoren had te dienen. Mozes en het volk zullenl daarvan spoedig zingen aan de Rode zee in Exodus 15:17 – 18 Gij brengt hen en plant hen op de berg die uw erfdeel is; de plaats die Gij, HERE, tot uw woning gemaakt hebt; het heiligdom, HERE, door uw hand gesticht. De HERE regeert voor altoos en eeuwig. Maar hoe JHWH gediend wil worden openbaart Hij pas aan Mozes na de verbondssluiting op de Horeb. Dan wordt hem de dienst in het eeuwige huis van de Vader getoond en naar dat voorbeeld zal hij de tent van de samenkomst maken. Langs de weg in de mishkan konden de priesters naderen. Nu echter is in de Messias de weg in de hemelse gewesten open gegaan, opdat wij allen Hem zouden dienen als een koninkrijk van priesters, een heilig volk, door de Geest geleerd. Romeinen 8:26 - 27 En evenzo komt de Geest onze zwakheid te hulp; want wij weten niet wat wij bidden zullen naar behoren, maar de Geest zelf pleit voor ons met onuitsprekelijke verzuchtingen. En Hij, die de harten doorzoekt, weet de bedoeling des Geestes, dat Hij namelijk naar de wil van God voor heiligen pleit. OP die nieuwe en levende weg onderwijst de Geest ons o.a. over de menorah, de zeven geesten Gods die over de ganse aarde zijn uitgestuurd. Robert Berns, 20-01-2024Support the show

Sun, 14 Jan 2024 12:00:00 +0100https://fk-media.fra1.digitaloceanspaces.com/audio/2024-01-14_-_Jean-Christoph_Nadon

Lezen: Exodus 34:5-10In vers 6 en 7 beschrijft God Zichzelf op unieke wijze. Hij proclameert Zichzelf met de naam JHWH. Dit doet Hij voorafgaand aan de verbondsvernieuwing. Als de Heer Mozes voorbijgaat, doet Hij een Zelfopenbaring: Hij noemt een aantal van Zijn kenmerken. Hierin staat de relatie van God tot de mens centraal. Hij is genadig, blijft trouw, duldt geen zonde, maar vergeeft wel. De naam van God is heilig. Hij is vrij van zonden, zuiver en apart gezet. En ondanks menselijke zonden blijft Zijn verbondstrouw bestaan. In het Nieuwe Testament wordt deze verbondstrouw opnieuw zichtbaar door de langverwachte Verlosser, Jezus Christus. Zoals het volk van Israël een tweede kans kreeg na de verering van het gouden kalf, zo krijgen ook wij, na zondebelijdenis, een nieuwe kans door het bloed van Jezus.Vader, wij prijzen Uw Heilige Naam!Deze overdenking is geschreven door schrijfster Daniëlle Geneugelijk. 

Wer zur Bibel greift, stößt in manchen Bibelausgaben auf eine geheimnisvolle Buchstabenkombination: JHWH. Das ursprünglich hebräische Tetragramm hat eine große religiöse Bedeutung - steht es doch für den Namen Gottes. Da die Vokale zwischen den vier Konsonanten nicht überliefert sind, ist die Aussprache im Laufe der Jahrtausende verlorengegangen. Nicht-Juden sprechen ihn gern als Jahwe (sprich: jachwe) oder Jehova aus. In jüdischen Ohren hört sich das jedoch nicht richtig an. Denn abgesehen davon, dass Juden den Gottesnamen bis heute nicht aussprechen, wissen tatsächlich selbst die gelehrtesten Rabbiner nicht, wie Gottes Name einst klang.

We lezenNumeri 13:1-15:41;HaftaraJozua 2:1-24Hebreeën 3:7-4:11.De Parasha begint met het uitzenden van de twaalf verspieders waarbij Moshe aan Hosea -הוֹשֵעַ- een nieuwe naam geeft, namelijk Jozua, Jehoshua -יְהוֹשֻׁעַ. Moshe doet dit simpelweg door een Jod י aan het begin van zijn naam te plaatsen. Hier wordt Jozua/Jehoshua een voorgestalte van onze Messias, Die ook zo heet. De Jozua hier in dit Bijbelboek is de zoon van Nun (14:18). Nun -נוּן- is een oud woord voor vis en betekent bevrijding. Jehoshua is de zoon van de bevrijding; onze Messias Jehoshua is de Zoon van de Bevrijder en beiden leiden het volk uiteindelijk in het Beloofde Land. In de naam Jeshoshua -יְהוֹשֻׁעַ- zit de Naam van God Zelf verstopt: JHWH -יהוה, kijk maar naar de eerste drie gelijke letters. Beide namen stammen af van het werkwoord voor redden: jasha -יְָשָׁה.Wel, we kennen de overbekende geschiedenis en weten dat alleen Kalebh, כָּלֶב (ook te lezen als kol lebh כֹּל לֶב, één en al hart) en Jehoshua positief waren over de bevindingen in het nieuwe land en hun kansen om het in te nemen. De andere tien verspieders komen om door een plaag van God omdat ze kwaad gerucht over het nieuwe land verspreidden aan het Godsvolk.Een deel van het volk is daardoor zo geraakt dat ze alsnog het land per direkt binnen willen vallen, maar dit heeft God niet geboden en ze komen om door de inderdaad veel sterkere Amalekieten en Kanaanieten.Het volk klaagt weer en God wordt het zo zat dat Hij het met de pest wil slaan en met Moshe alleen verder wil gaan. Moshe pleit voor de goede Naam van God en dan vergeeft Hij weer, echter, deze hele generatie moet sterven voordat God de rest van het volk verder leidt. Daarom bracht men veertig jaar in de woestijn door.Verscheidene offers worden door God geboden om te brengen wanneer men eenmaal in het Beloofde Land zal zijn. De eerstelingen van de oogst zijn voor God. Opvallend is het zondoffer dat voor het hele volk gebracht kan worden in het geval dat ze afdwalen. Dat is eigenlijk precies wat er was gebeurd met degenen die zelf probeerden het land binnen te vallen in hun over-enthousiasme. Dat was een dwaling want God was er niet bij en had dit niet geboden. Door middel van zo'n zondoffer kan het volk toch weer vergeving krijgen in de toekomst.Dan vindt men een man die hout sprokkelt op Shabat en God zegt tegen Moshe om hem te stenigen tot hij dood is. Wie geen Shabat onderhoudt, die hoort niet bij het Godsvolk. De man had het kunnen weten, het was eerder gezegd..God draagt het volk op om tsitstit, -צִיצִית- gebedskoorden, aan de hoeken van hun kleding te dragen, opdat ze Zijn geboden niet vergeten.. In die gebedskoorden zijn 613 knoopjes gevlochten en die komen overeen met de 613 ge– en verboden in de Torah.Veertig jaar na de uittocht stuurt Jehoshua op zijn beurt verspieders het Land in. Ditmaal geen twaalf, maar slechts twee, waarschijnlijk om gemopper tegen te gaan. Deze twee ontmoeten Rachabh -רָחַב- de prostituee wiens naam betekent ruim zijn, wijd zijn, opengaan. Wel, het is duidelijk dat haar hart zich opent voor de twee verspieders en zij verbergt hen in haar huis wanneer ze gezocht worden. Haar naam heeft woordverband met het woord racham -רָחַם- barmhartig zijn, waarvan ook het woord rechem, baarmoeder. In de naam Rachabh zit ook het woord abh -אָב- vader. Vader God bewijst de verspieders barmhartigheid door deze vrouw en opnieuw bewees Hij haarzelf barmhartigheid door haar te sparen bij de inname van Jericho. Dit alles omdat ze haar hart heeft geopend voor de twee Godsmensen uit het Godsvolk.De Hebreeënschrijver spreekt over de rust waarvan Jozua ook sprak (vs. 8). Wie ongehoorzaam is, komt niet in Gods rust, het is dus ook niet een aardse rust alleen, maar voornamelijk een rust die we bij God vinden als we Hem gehoorzaam zijn. Er worden twee wSupport the show

Wer zur Bibel greift, stößt oft auf eine geheimnisvolle Buchstabenkombination: JHWH. Das ursprünglich hebräische Tetragramm hat eine große religiöse Bedeutung - steht es doch für den Namen Gottes. Doch kein Mensch weiß, wie sich der Name ausspricht. Von Jens Rosbach.

Wed, 05 Apr 2023 16:00:00 +0000 https://feg-moenchengladbach.de/praesenz/ 5ef5a8bec4460ab18d4b43c6c4eba8d5 Predigt vom 23.04.2023 und von Jan Hanser. Palmsonntag. Große Erwartungen in Jerusalem. Nachdem das Volk Israel von Gott aus Ägypten und später aus dem Exil in Babylon befreit wurde wartet es sehnsüchtig auf eine erneute Befreiung. Diesmal von der römischen Besatzungsmacht. Alle Hoffnungen liegen auf Jesus und sie singen und rufen: „Hossiana!“ Das heißt: „JHWH rette und vollende!“ Und dann hängt der Hoffungsträger geschunden am Kreuz und schreit: „Es ist vollbracht!“ Mh… Wir nähern und der ganzen Story über Psalm 118. Dem Psalm, der von den Menschen am Wegrand in Jerusalem beim Jesu Einzug gesungen wird. Wir gehen in diesem Psalm bis zurück in die Schöpfungsgeschichte und erleben die kraftvolle Präsenz Gottes im Ursprung. Wir reisen von dort zum Kreuz, wo sich auf ungeahnte Weise die Präsenz Gottes Bahn bricht. Sie breitet sich in dir aus, verändert dein Leben grundlegend und gibt dir die unglaubliche, urgewaltige Schöpfungspower in die Hand um dein Leben zu gestalten und heil zu sein. By the way: Heil bedeutet Ganz. Und wenn etwas ganz ist, dann ist es vollendet. "Hossiana!" Damit wären wir wieder am Beginn der Geschichte. Psalm 118 202309 full no Jan Hanser

Wer zur Bibel greift, stößt oft auf eine geheimnisvolle Buchstabenkombination: JHWH. Das ursprünglich hebräische Tetragramm hat eine große religiöse Bedeutung - steht es doch für den Namen Gottes. Zwar wurde er einst, im Tempel von Jerusalem, vom Hohepriester ausgesprochen. Allerdings ist seine Phonetik im Laufe der Jahrtausende verlorengegangen. So wissen heute selbst die gelehrtesten Rabbiner nicht, wie Gottes Name klingt. Über das Mysterium vom "Sound Gottes".

Beyrodt, Geraldwww.deutschlandfunkkultur.de, Aus der jüdischen Welt mit ShabbatDirekter Link zur Audiodatei

In deze video zullen we stilstaan bij het subtiele gevaar van afgoderij in de kerk. Een kerk kan gemakkelijker in de zonde van afgoderij vallen dan veel mensen denken. Wanneer de bijbelse boodschap van het waarachtig Evangelie vermengd raakt met mens-gecentreerde elementen die de zondige verlangens van het vlees voeden, bevinden we ons in dezelfde situatie als Israël met het Gouden Kalf. Dit kalf droeg nog steeds de naam JHWH en werd gecombineerd met de ware geschiedenis van Israël's bevrijding uit Egypte... maar was een doorn in het oog van de waarachtige God. Misrepresentatie van Jezus's Persoon en Leer leidt al snel tot moderne afgoderij.Muziek: Khi Rho Beats

Support the show

Support the show

Support the show

Web: http://iglesiadeciudadreal.es/ Podcast:http://www.ivoox.com/podcast-iglesia-. Donaciones local: https://iglesiadeciudadreal.es/donaciones Youtube: https://www.youtube.com/channel/UCPq8l9Q7KcX7j6iOGDPP_zg 22/005/2022 - PREDICACIÓN DE LA TARDE - SERIE: LA VOZ DE DIOS. PROFETAS Y PROFECÍAS Sofonías 1 Reina-Valera 1960 El día de la ira de Jehová 1 Palabra de Jehová que vino a Sofonías hijo de Cusi, hijo de Gedalías, hijo de Amarías, hijo de Ezequías, en días de Josías hijo de Amón, rey de Judá. 2 Destruiré por completo todas las cosas de sobre la faz de la tierra, dice Jehová. 3 Destruiré los hombres y las bestias; destruiré las aves del cielo y los peces del mar, y cortaré a los impíos; y raeré a los hombres de sobre la faz de la tierra, dice Jehová. 4 Extenderé mi mano sobre Judá, y sobre todos los habitantes de Jerusalén, y exterminaré de este lugar los restos de Baal, y el nombre de los ministros idólatras con sus sacerdotes; 5 y a los que sobre los terrados se postran al ejército del cielo, y a los que se postran jurando por Jehová y jurando por Milcom; 6 y a los que se apartan de en pos de Jehová, y a los que no buscaron a Jehová, ni le consultaron. 7 Calla en la presencia de Jehová el Señor, porque el día de Jehová está cercano; porque Jehová ha preparado sacrificio, y ha dispuesto a sus convidados. 8 Y en el día del sacrificio de Jehová castigaré a los príncipes, y a los hijos del rey, y a todos los que visten vestido extranjero. 9 Asimismo castigaré en aquel día a todos los que saltan la puerta, los que llenan las casas de sus señores de robo y de engaño. 10 Y habrá en aquel día, dice Jehová, voz de clamor desde la puerta del Pescado, y aullido desde la segunda puerta, y gran quebrantamiento desde los collados. 11 Aullad, habitantes de Mactes, porque todo el pueblo mercader es destruido; destruidos son todos los que traían dinero. 12 Acontecerá en aquel tiempo que yo escudriñaré a Jerusalén con linterna, y castigaré a los hombres que reposan tranquilos como el vino asentado, los cuales dicen en su corazón: Jehová ni hará bien ni hará mal. 13 Por tanto, serán saqueados sus bienes, y sus casas asoladas; edificarán casas, mas no las habitarán, y plantarán viñas, mas no beberán el vino de ellas. 14 Cercano está el día grande de Jehová, cercano y muy próximo; es amarga la voz del día de Jehová; gritará allí el valiente. 15 Día de ira aquel día, día de angustia y de aprieto, día de alboroto y de asolamiento, día de tiniebla y de oscuridad, día de nublado y de entenebrecimiento, 16 día de trompeta y de algazara sobre las ciudades fortificadas, y sobre las altas torres. 17 Y atribularé a los hombres, y andarán como ciegos, porque pecaron contra Jehová; y la sangre de ellos será derramada como polvo, y su carne como estiércol. 18 Ni su plata ni su oro podrá librarlos en el día de la ira de Jehová, pues toda la tierra será consumida con el fuego de su celo; porque ciertamente destrucción apresurada hará de todos los habitantes de la tierra.

Andacht zum Aschermittwoch 01 Vorspiel - 02 Begrüßung - 03 Ich möcht, dass einer mit mir geht - 04 Psalm 51 - 05 Gebet - 06 Ein reines Herz, Herr, schaff in mir - 07 Predigt zu 2. Mose 32,1–6.15–20 - 08 Sei Lob und Ehr dem höchsten Gut- 09 Fürbitte - 10 Vaterunser - 11 Segen - 12 Nachspiel Ein Symbol, welches jahrhundertelang für etwas Gutes stand, für die gute Beziehung zu JHWH, wurde plötzlich zum genauen Gegenteil. Etwas vergleichbares erleben wir auch gerade. Predigt & Liturgie: Christoph Martsch-Grunau, Tel. 04221/9813627 und Robert Vetter, Stuhr, Tel. 0421/561578 Klavier, Orgel und Gesang: Kirsten Artal, Detlef Korsen, Olga Burmeister und Irina Marchenko Hier können Sie uns Rückmeldung zur CD geben: Tel. 04221/9813628 Bitte spenden Sie zugunsten der Aktion Brot für die Welt IBAN: DE10100610060500500500 BIC: GENODED1KDB (Bank für Kirche und Diakonie)

Kurzandachten aus der Ev.Kirche Waldbröl

Over het recht gesprokenDavid heeft in de verzen 1-5 de HEERE geloofd voor alle weldaden die de HEERE, de Aanwezige, aan zijn ziel heeft gedaan. Het is ook niet zo maar een weldaad, maar een grote weldaad, namelijk dat er een omkeer heeft plaatsgevonden in zijn situatie. Eerst was hij onderweg naar het verderf, zoals we lezen in vers 4. De grote weldaad van de HEERE, JHWH, is dat Hij hem heeft verlost van dit alles en hem heeft overladen met zulke grote zegeningen dat hij onmogelijk kan zwijgen over zijn behoud.Support the show (https://radioisrael.nl/geven/)

Over vergeving gesprokenIn de voorgaance uitzending hebben we stil gestaan bij de oproep om de HEERE, JHWH, Hij die Aanwezig is, want dat is Zijn Naam, te loven, te prijzen, te zegenen. En daar hebben wij mensen alle reden toe. En daar doet de schrijver van de Psalm, David, een aantal redenen voor aan de hand, luister maar en betrek het eens op uzelf:  Support the show (https://radioisrael.nl/geven/)

Over wereldwijze lof gesprokenWe gaan weer verder met de Psalm. Voor we inhoudelijk naar de Psalm kijken, eerst nog een paar algemeenheden. We worden opgeroepen om de HEERE, dat in de meeste vertalingen met hoofdletters wordt geschreven, dus staat er in het Hebreeuws de naam JHWH, de Ik ben die Ik ben of de Aanwezige, te prijzen als hun, dat is in eerste instantie Israel's, maar ook onze gemeenschappelijke Schepper en Vader. Lees meer... Support the show (https://radioisrael.nl/geven/)

Das ist UNSERE Version von 3G (siehe Titel). Crazy vollgepackt mit Jugendsprache und kein bisschen cringe verteilen wir heute mal Bruderschellen, checken Gemeinsamkeiten von Reformationstag und Halloween, finden raus, was Yahoo mit JHWH zu tun hat (nix) und was Homeoffice auf Englisch heißt. Und es gibt körperliche Schmerzen beim Nerd-Tipp. Willkommen in der Gruft!

Yay – Nathan is back! In this episode we follow up with some explanation behind the claims Steve made in the previous episode about how the Bible is not as “inerrant” as we think, although we just scratch the surface. Unfortunately, Steve breaks the rule of only one heresy per episode. Nathan's wife is home! She completed the Pacific Coast Trail! (https://en.wikipedia.org/wiki/Pacific_Crest_Trail) Her Instagram (https://www.instagram.com/hcat_23/) Book club coming up - Faith After Doubt by Brian McLaren (https://amzn.to/39lxbIw) Steve's TikTok- @heystevemartin (https://www.tiktok.com/@heystevemartin) James Dobson (https://en.wikipedia.org/wiki/James_Dobson) Book: Jesus and John Wayne by Kristen Kobes Du Mez (https://amzn.to/3guco9Y) Podcast: The Rise and Fall of Mars Hill (https://www.christianitytoday.com/ct/podcasts/rise-and-fall-of-mars-hill/) Episode 32: Dissonance (https://www.followingthefire.com/32) Biblical Inerrancy (https://en.wikipedia.org/wiki/Biblical_inerrancy) Some sources on Steve's crazy claims: (There are many more than these, but these are all a good start/summary of the topic. Also, there are obviously many opinions on these things, so please search out and read multiple sides of the arguments) “1 & 2 Timothy and Titus not written by Paul” - link (https://en.wikipedia.org/wiki/Authorship_of_the_Pauline_epistles#Pastoral_epistles) “The God of the Israelites was initially named “El” and it became “Jahweh” later in history” - link (https://www.worldhistory.org/Yahweh/) “The Bible never tells us that homosexual relationships are wrong” - start with this book (https://amzn.to/3Fx1r1N) “The book of Revelation almost didn't make it into the Bible at all” - link (https://en.wikipedia.org/wiki/Book_of_Revelation#Canonical_history) “Job was not a real person” - Book (https://amzn.to/2YBplZw) “Isaiah was written by multiple authors in different eras” - link (https://en.wikipedia.org/wiki/Book_of_Isaiah#Composition) “The Bible is so ancient in some places that we have no idea how to translate it” - link (http://nephicode.blogspot.com/2010/05/problems-in-translating-ancient-hebrew.html) “It's doubtful that Abraham was a real person” - link (https://www.myjewishlearning.com/article/abraham/) “Moses didn't write the Pentateuch” - link (https://en.wikipedia.org/wiki/Mosaic_authorship) “John was not written by John” - link (https://en.wikipedia.org/wiki/Authorship_of_the_Johannine_works) Textual Criticism (https://en.wikipedia.org/wiki/Textual_criticism) Chiasmus (https://en.wikipedia.org/wiki/Chiasmus) Pseudepigrapha (https://en.wikipedia.org/wiki/Pseudepigrapha) Parable of the Good Samaritan - Luke 10:25-37 (https://www.biblegateway.com/passage/?search=Luke+10%3A25-37&version=NRSV) Parable of the Prodigal Son - Luke 15:11-32 (https://www.biblegateway.com/passage/?search=Luke%2015%3A11-32&version=NRSV) Parable of Lazarus - Luke 16:19-31 (https://www.biblegateway.com/passage/?search=Luke+16%3A19-31&version=NRSV) Henotheism (https://en.wikipedia.org/wiki/Henotheism) Canaanite god “El” (https://en.wikipedia.org/wiki/El_(deity)) JHWH (https://en.wikipedia.org/wiki/Yahweh) Deuteronomy 32:8-9 (https://www.biblegateway.com/passage/?search=%2A+Deuteronomy+32%3A8-9&version=NRSV) “The truth shall set you free” - John 8:31-32 (https://www.biblegateway.com/passage/?search=John+8%3A31-32&version=NRSV)

Over liefde en haat gesprokenDe voorgaande twee dagen hebben we aan de hand van Genesis 14 stilgestaan bij allerlei koningen die het kwade liefhadden kunnen we wel zeggen. Vandaag keren we terug bij Psalm 97 en worden we opgeroepen om de HEERE, JHWH, de G-d van het verbond lief te hebben en het kwade te haten. Wat een omslag, wat een tegenstelling, vindt u ook niet?En wat een verademing!Support the show (https://radioisrael.nl/geven/)

Over de Allerhoogste gesprokenVandaag wil ik met u stilstaan bij vers 9, het laatst gelezen vers:Want U, HEERE, bent de Allerhoogste over de hele aarde,U bent zeer hoog verheven boven alle Goden.De tekst begint met het redengevend woordje ‘want'. Want waarom heeft Sion zich verheugd en waarom zijn de dochters van Juda verheugd. Nou, zegt de tekst: De grond van onze blijdschap is het feit dat U. HEERE, JHWH, de Allerhoogste bent over de hele aarde en u bent zeer hoog verheven boven alle goden.Punt uit zou ik zeggen.JHWH is de Allerhoogste, Niet zo maar, maar over de hele aarde. Over de hele erets. En dat woord vinden we i n Genesis 1 vers 1: God schiep de hemel en de aarde. Dus niets uitgezonderd.Support the show (https://radioisrael.nl/geven/)