Podcasts about anglik

Historia Szkocji to opowieść o niezłomnych wojownikach, buntach przeciw imperiom i walce o niezależność, która trwa do dziś! W tym odcinku przeniesiemy się na tereny spowite mgłą, gdzie rodziła się tożsamość Szkotów. Przejdziemy przez starożytne czasy Piktów, czasy panowania Rzymian, narodziny Królestwa Alby, epokę wikingów, burzliwe wojny z Anglią, aż po współczesne dążenia do niepodległości. Część I: Kolebka – w krainie mgieł i wojowników Zaczynamy w czasach pierwszych osadników, którzy zamieszkiwali te tereny już tysiące lat temu. Jak wyglądało ich życie w surowym klimacie? • Rzymianie w Szkocji – Gdy potęga Imperium Rzymskiego rozrastała się, napotkała na swojej drodze obrońców z północy Brytanii. Mimo budowy Wału Hadriana i Antonina, Rzymianie nigdy nie podbili całkowicie szkockich ziem. Czym był ten mur i jak wpłynął na rozwój regionu? • Powstanie Królestwa Alby – Jak doszło do utworzenia pierwszego szkockiego państwa? W jaki sposób Kenneth MacAlpin zjednoczył Piktów i Szkotów, tworząc zalążek przyszłej Szkocji? • Era Wikingów – brutalne najazdy Skandynawów, ich osady i wpływ na kulturę oraz politykę regionu. Część II: Unia – krew, pot i miecz Przez wieki Szkoci walczyli o swoją niepodległość, a legendy takich bohaterów jak William Wallace i Robert Bruce do dziś budzą podziw. • Wojna o niepodległość – jak Wallace i Bruce pokonali Anglików? Jakie taktyki stosowali przeciw liczniejszym wojskom króla Edwarda I? • Dynastia Stuartów i Auld Alliance – szkocko-francuski sojusz, który miał powstrzymać Anglię, ale czy rzeczywiście był skuteczny? • Reformacja w Szkocji – dlaczego kraj, który przez wieki był wierny papieżowi, stał się bastionem protestantyzmu? • Unia Koron i Unia 1707 – czy Szkoci dobrowolnie zgodzili się na połączenie z Anglią, czy też zostali do tego zmuszeni? Jakie konsekwencje miał ten akt? Powstania jakobickie i czystki w Highlands Po Unii w 1707 roku nie wszyscy Szkoci pogodzili się z nowym porządkiem. Zwolennicy dynastii Stuartów podjęli próbę odzyskania tronu dla Jakuba II i jego następców. • Pierwsze Powstanie Jakobickie (1715) – dlaczego się nie powiodło? • Drugie Powstanie Jakobickie (1745–1746) – Bonnie Prince Charlie i bitwa pod Culloden – ostateczna klęska, która zmieniła Szkocję na zawsze. • Czystki w Highlands – jak po powstaniach Anglicy brutalnie rozprawili się z góralami, niszcząc ich kulturę i tradycję. Część III: W kilcie ku referendum – nowoczesna Szkocja Szkoci nigdy nie przestali dążyć do niezależności. XX wiek przyniósł zmiany, które odnowiły dyskusję o suwerenności. • Referendum 2014 – dlaczego Szkoci niemal zdecydowali się na odrębne państwo? • Brexit a Szkocja – czy wyjście z UE oznacza nowy impuls dla niepodległości? Część IV: Mitologia, kultura i popkultura Historia Szkocji to nie tylko bitwy i polityka, ale również bogata tradycja folklorystyczna i kulturalna. • Selkie, Kelpie i Potwór z Loch Ness – czy legendy mają ziarnko prawdy? • Kultura klanowa – czym były klany? • Braveheart – fakty i mity – co w filmie było prawdą, a co hollywoodzką fikcją? Dobrego słuchania! Rafał Timeline: 0:00 Intro 4:30 Prolog: Kraina Mgieł 11:59 Rozdział I: Kolebka. W krainie mgieł i pierwszych wojowników. Piktowie 17:53 Rzymianie: Zderzenie imperiów. Rzymski podbój Brytanii. 20:39 Bitwa pod Mons Graupius 84 r. n.e. 26:10 Szkocja po Rzymianach 31:39 Narodziny narodu. Powstanie Królestwa Alby i przybycie Szkotów 36:09 Zjednoczenie Szkocji pod Kenneethem MacAlpinem 40:25 Kamień ze Scone 42:56 Wikingowie 45:07 Bitwa pod Largs 1263 r. 47:25 Krótkie podsumowanie początkowych dziejów Szkocji 49:24 Rozdział II: Unia – pot, krew i miecz. Szkocka walka o tożsamość i niezależność 53:19 William Wallace 59:18 Robert Bruce 1:04:09 Dyniastia Stuartów, Auld Alliance, Reformacja 1:10:02 Reformacja Religijna 1:14:02 Unia Koron 1603 r. 1:17:23 Chwalebna Rewolucja 1688 r. 1:23:27 Unia Anglii i Szkocji z 1707 r. 1:26:58 Powstania Jakobickie 1:31:48 Drugie Powstanie Jakobickie 1745-1746; Bonnie Prince Charlie 1:36:02 Bitwa pod Prestonpans 1:39:16 Bonnie Prince Charlie Prze Dalej 1:45:55 Bitwa pod Culloden 1746 1:51:06 Po powstaniach: czystki Highlandów, wymazywanie szkockiej kultury 1:56:13 Podsumowanie dotychczasowej historii 2:00:49 Rozdział III: W Kilcie Ku Referendum 2:04:44 XX Wiek – w kierunku autonomii 2:08:35 Referendum niepodległościowe Szkocji 2014 2:15:09 Brexit 2016 r. 2:18:43 Brexit a Szkocja 2:23:07 Rozdział IV: Folklorl i legendy. Selkie, Kelpie, Potwór z Loch Ness 2:31:18 Klany, tartany, kilty, dudy 2:36:06 Szkocja i popkultura – ile wspólnego z historią ma „Braveheart”? 2:45:06 Epilog: Wrzosowisko 2:46:49 Outro 2:47:43 Patroni 2:49:00 Ciekawostka Źródła: https://pastebin.com/h7iDYDN8 Patroni: https://pastebin.com/233Wrjnh Dziękuję!

Ukraiņu tautas mūzika, ko izpilda divi latviešu puiši, izdota skaņu ierakstu kompānijā Zviedrijā – tik neparastu ceļojumu piedzīvojusi dziedātāju Anša Bētiņa un Artūra Čukura vairākus gadus lolotā programma „Slāvu tautu dziedājumi” („Slavic Folk Songs”). Tās centrā ir tieši ukraiņu tradicionālie dziedājumi, īpaši no pašlaik okupētajiem Ukrainas reģioniem. Tos papildina arī maķedoniešu, serbu un citu slāvu tautu dziesmas. Celt gaismā šo mūziku ir viņu atbilde uz Krievijas agresiju reģionā. Kad tiekamies pirms albuma prezentācijas koncerta Anglikāņu baznīcā Rīgā, Artūrs Čukurs un Ansis Bētiņš piedāvā nodziedāt kādu ukraiņu kozaku dziesmu, kuras jaunajā albumā nav. Puiši dzied praktiski no galvas, tikai brīžam ieskatoties vārdos. Nošu pieraksta abiem akadēmiski skolotajiem mūziķiem priekšā nav. Ansis Bētiņš paskaidro, par ko bija nupat dzirdētā dziesma: „Tā ir dziesma no Čerkasu un Harkivas apgabaliem – par māti, kura auklē savu mazo dēlu un pie sevis prāto, kas ar dēlu notiks, kad viņš izaugs. Ejot cauri pantiem, dēls ir izaudzi, atnāk pie mātes un pasaka, ka ir iemīlējis kozaku meiteni. Tas nozīmē, ka viņam būs jākļūst par kozaku un arī jādodas karā.” Šādā sarunas formā Ansis Bētiņš un Artūrs Čukurs veido arī savus koncertus, kuros slāvu tautu melodijas divbalsīgi izdzied jau vairākus gadus. Abi dziedātāji savulaik satikās korī „Kamēr…” un bieži kopā klausījās mūziku. Tā nejauši nonāca arī līdz slāvu tautu dziedājumiem un aizrāvās: pārsteidza mūzikas atkailinātība, raupjums un gluži ķermeniskā iedarbība, saka Ansis Bētiņš. Ar programmu "Slāvu tautu dziedājumi" dziedātāji Ansis Bētiņš un Artūrs Čukurs viesojās arī Latvijas Radio 1. studijā.

V magazínu probereme rezignaci hlavy anglikánské církve arcibiskupa Justina Welbyho a také se dozvíte, že církev v Dominikánské republice protestuje proti deportacím haitských uprchlíků.

V magazínu probereme rezignaci hlavy anglikánské církve arcibiskupa Justina Welbyho a také se dozvíte, že církev v Dominikánské republice protestuje proti deportacím haitských uprchlíků. Všechny díly podcastu Vertikála můžete pohodlně poslouchat v mobilní aplikaci mujRozhlas pro Android a iOS nebo na webu mujRozhlas.cz.

Súhrn diania v kresťanskom svete od vedúceho redaktora Sveta kresťanstva Pavla Rábaru. V aktuálnom súhrne sa dozviete: -čo prinieslo 800-stranové zdôvodnenie rozsudku v procese s kardinálom Becciuom a spol., -prečo rezignoval líder Anglikánskej cirkvi arcibiskup z Canterbury -a ktorý kňaz pripravil zamyslenia do diára Postoja na rok 2025. A ešte jedna prosba: ak si myslíte, že tento newsletter by mohol obohatiť aj vašich priateľov alebo známych, budeme radi, ak im ho prepošlete. Začať odoberať ho môžu tu. Ďakujeme!

V Bílém domě brzy nastane střídání stráží, co čekat od nového týmu Donalda Trumpa? Mladistvá dívka si odpyká dvouletý trest vězení za to, že na sociálních sítích schvalovala střelbu na Filozofické fakultě Univerzity a za přípravu vraždy spolužaček. Potvrdil to vrchní soud v Olomouci. Jaký tím vysílá signál společnosti? Hlava anglikánské církve a arcibiskup z Canterbury Justin Welby dnes oznámil svou rezignaci. Ovlivní to postavení celé církve?

V Bílém domě brzy nastane střídání stráží, co čekat od nového týmu Donalda Trumpa? Mladistvá dívka si odpyká dvouletý trest vězení za to, že na sociálních sítích schvalovala střelbu na Filozofické fakultě Univerzity a za přípravu vraždy spolužaček. Potvrdil to vrchní soud v Olomouci. Jaký tím vysílá signál společnosti? Hlava anglikánské církve a arcibiskup z Canterbury Justin Welby dnes oznámil svou rezignaci. Ovlivní to postavení celé církve?

V Bílém domě brzy nastane střídání stráží, co čekat od nového týmu Donalda Trumpa? Mladistvá dívka si odpyká dvouletý trest vězení za to, že na sociálních sítích schvalovala střelbu na Filozofické fakultě Univerzity a za přípravu vraždy spolužaček. Potvrdil to vrchní soud v Olomouci. Jaký tím vysílá signál společnosti? Hlava anglikánské církve a arcibiskup z Canterbury Justin Welby dnes oznámil svou rezignaci. Ovlivní to postavení celé církve? Všechny díly podcastu Hlavní zprávy - rozhovory a komentáře můžete pohodlně poslouchat v mobilní aplikaci mujRozhlas pro Android a iOS nebo na webu mujRozhlas.cz.

Kofolę wymyślono, by wykorzystać jakoś osad z kominów palarni kaw. Za powstaniem ciężarówek Tatra stoi siodlarz, który w stodole brata klepał furmanki. Skoda w rzeczywistości nazywa się Škoda [szkoda] a wcześniej nazywała się Laurin i Klement. Becherowkę natomiast wymyślił Anglik, produkował Niemiec, za powstanie Fernetu odpowiada zaś włoski emigrant. Początków historii czekolady studenckiej należy szukać wśród odpustowych, sprzedawanych w Austro-Węgrzech słodyczy.Produkty – które przez lata kojarzyły się w Polsce z Czechosłowacją i Czechami, czasami mają naprawdę dziwne dzieje.W tym odcinku, o numerze 49, opowiadam m.in. o słodyczach Oriona, alkoholach i przemyśle ciężkim i motoryzacyjnym. Chwilami to wycieczka w odległą przeszłość - w pewnym momencie aż do roku 1741, który w pewnym sensie rozstrzygnął o przemysłowej przyszłości - wówczas, i przeszłości - obecnie, Czech.Jest też o skomplikowanych relacjach czeskich i niemieckich obywateli Królestwa Czech. I bardzo dużo o imperium Habsburgów - bo właściwie wszystkie produkty, które Polaków albo zachwycały, albo im przynajmniej utkwiły w ten czy inny sposób w pamięci a które załapały się do odcinka, tam właśnie mają swoje korzenie.Mam pełną świadomość tego, że przygotowana przeze mnie lista zdecydowanie nie wyczerpuje tematu - zresztą nawet ja sam miałem w planach opowiedzieć o jeszcze paru rzeczach, ale się po prostu nie zmieściło. Dlatego proszę Was, moi Słuchacze - uzupełnijcie tę listę a jak obiecuję zrobić kontynuację.W odcinku przywołuję cesarza Karola IV i pięćdziesiąt lat praskiego metra. Rozmowy poświęcone tym tematom znajdziecie tutaj i tutaj.***Jeśli podcast Wam się podoba i chcecie pomóc go rozwijać, możecie zostać Patronami i Patronkami Czechostacji w serwisie Patronite. W tym tygodniu zdecydowała się na to:WandaBardzo dziękuję

Powrót po dziesięciu latach! Ponownie doskonale czytało mi się "Anglików na pokładzie" Matthew Kneale'a. Książka zupełnie się nie zestarzała i zachwyca fabułą, przesłaniem oraz językiem polskiego przekłądu. (00:25) Zamiast wstępu (03:00) O czym jest książka? (07:50) Okoliczności powstania książki (11:40) Forma: język i narracje (23:00) Zamiast podsumowania Warto posłuchać także:

Początek przemysłu motoryzacyjnego wytyczali dwaj wizjonerzy, obaj noszący imię Henry, obaj urodzeni w roku 1863. Ich pomysły na to, czym ma być samochód, po co i jak to produkujemy były różne niczym dzień i noc. Jeden stworzył najlepsze auto na świecie, bo tak mówiono właśnie o tym jedynym jego modelu na początku XX wieku, ale później o wielu kolejnych. Drugi, najbardziej masowy w produkcji samochód rewolucjonizując w ten sposób sam proces powstawania aut, ale i zasadniczo cały przemysł XX wieku. Dwóch ojców motoryzacji. Amerykanin i Anglik. Złote rączki, geniusze, dla których żadna samochodowa śruba, sworzeń i łożysko nie miały tajemnic. Mowa oczywiście o Henrym Fordzie i Henrym Royce. Pierwszy to założyciel Ford Motor Company, który zmienił świat dostarczając masowo produkowanego Forda T. Drugi, Henry Royce mistrz precyzji, który owładnięty obsesją jakości stworzył Rolls-Royce'a, auto które stało się klasą dla siebie samego i jeżdżących nim elit XX-wiecznego, ale i obecnego świata. Henry Ford produkował dla milionów, Henry Royce dla milionerów. Ci dwaj rówieśnicy nigdy nie nie spotkali, ale toczyli chyba najważniejszy i najbardziej pasjonujący korespondencyjny pojedynek w historii motoryzacji. Materiał powstał we współpracy z Bo.wiem. Link do zakupu książki: https://wuj.pl/ksiazka/sila-precyzji Zapraszam Cię do wsparcia kanału poprzez jednorazowy blik o niewielkiej kwocie na https://suppi.pl/historia albo do stałego wsparcia na: https://patronite.pl/Historiajakiejnieznacie

Columbus Day, czyli Dzień Kolumba to święto obchodzone w państwach obu Ameryk oraz Hiszpanii 12 października, upamiętniające odkrycie Ameryki przez Krzysztofa Kolumba. Dziś rocznica tego wydarzenia z 1492 roku przyblakła. Coraz częściej się podkreśla, że przybycie Kolumba oznaczało początek wyniszczania rdzennej ludności Nowego Świata oraz rozwój amerykańskiego niewolnictwa z milionami nieszczęśników sprowadzanych z Afryki. Nie ma też wątpliwości, iż ktoś odkrył Amerykę przed Kolumbem. Różnica jest taka, że jego wyprawa przyniosła trwałą kolonizację i eksploatację Nowego Świata najpierw przez Hiszpanów, potem przez Portugalczyków, Francuzów, Anglików i innych. Jak Latynosi podchodzą dziś do odkrycia Ameryki i dlaczego obalają pomniki Kolumba? Czy Krzysztof Kolumb ma polskie korzenie? O to Jerzy Jop pytał Grażynę Woźniczkę, współtwórczynię i współwłaścicielkę Polka Travel, kulturoznawcę i latynoamerykanistkę.

Audycja pełna telefonów. Jeden nawet ze szpitala. Było o problemach z dziewczynami, o kolorowych pigułkach, o końcu świata i o tym dlaczego Anglik nie jest w stanie nauczyć się języka polskiego. Dobre rozmowy w klasycznej Izbie Wytrzeźwień!

Już w niedzielę w Berlinie finał piłkarskich mistrzostw Europy. O wskazanie faworyta poprosiliśmy byłego piłkarza Grzegorza Patera związanego przez lata z Wisłą Kraków. Były pomocnik, który w przeszłości strzelił dwie bramki FC Barcelonie przyznaje, że większe szanse na triumf daje reprezentacji Hiszpanii, ale też podkreśla, że rozkręcających się z meczu na mecz Anglików nie można spisywać na straty.

W niedzielę fani futbolu zasiądą przed telewizorami, żeby oglądać finał mistrzostw Europy w Niemczech, w którym zmierzą się ze sobą Hiszpanie i Anglicy. „Hiszpanie mają drużynę fajną, młodą” – powiedział w RMF FM Cezary Wilk - były piłkarz grający m.in. w Deportivo La Coruña. „Z kim byśmy nie podjęli dyskusji, jest to najlepsza drużyna, grająca w tym Euro najlepszy futbol, najbardziej kompletny, więc tam absolutnie wszystko się zgadza” – dodawał. Rozmówca Cezarego Dziwiszka stwierdził, że trener Anglików Gareth Southgate może być spokojny o swoje stanowisko nawet w przypadku przegranej z podopiecznymi trenera Luisa de la Fuente.

Goście audycji "Rządy Pieniądza": Mariusz Adamiak, dyrektor Biura Strategii Rynkowych PKO BP i Adam Ruciński, prezes półki BTFG komentowali najnowsze dane dotyczące poziomu życia w Polsce.  

Audycja pełna telefonów. Jeden nawet ze szpitala. Było o problemach z dziewczynami, o kolorowych pigułkach, o końcu świata i o tym dlaczego Anglik nie jest w stanie nauczyć się języka polskiego. Dobre rozmowy w klasycznej Izbie Wytrzeźwień!

Audycja pełna telefonów. Jeden nawet ze szpitala. Było o problemach z dziewczynami, o kolorowych pigułkach, o końcu świata i o tym dlaczego Anglik nie jest w stanie nauczyć się języka polskiego. Dobre rozmowy w klasycznej Izbie Wytrzeźwień!

Par jauno Roberta Šūmaņa koncertprogrammu un piekto Osokina Brīvības festivālu Rīgā un citviet Latvijā aprīlī un maijā Kultūras rondo studijā stāsta pianists un festivāla mākslinieciskais vadītājs Andrejs Osokins. No 5. aprīļa līdz 12. maijam Rīgā un citviet Latvijā norisināsies piektais Osokina Brīvības festivāls. Tas kopš Krievijas iebrukuma Ukrainā veltīts Ukrainas armijas, civiliedzīvotāju un īpaši ukraiņu bērnu atbalstam, kā arī pirmo reizi tā laikā tiks vākti līdzekļi smagi slimu bērnu vecākiem Latvijā, informēja festivāla rīkotāji. Festivāls un tā ieskaņas pasākumi notiks divu mēnešu garumā, daudzveidīgos koncertos, meistarklasēs, sarunu diskusijās un citos pasākumos pulcējot latviešu, ukraiņu un citu valstu māksliniekus un dažādu jomu profesionāļus. Sadarbībā ar "Biļešu paradīzi" un Ziedot.lv festivāla koncertu biļešu ieņēmumi un īpašā akcijā portālā Ziedot.lv savāktie līdzekļi tiks izlietoti izvēlētajiem labdarības mērķiem. Šobrīd izsludināti pieci festivāla koncerti un klavierspēles meistarklases Latvijas mūzikas skolu un mūzikas vidusskolu audzēkņiem. Festivāla atklāšanas koncerts notiks 5. aprīlī Rīgas Svētā Pētera baznīcā. Tajā piedalīsies vokālā grupa "Latvian Voices", ērģelniece Kristīne Adamaite, saksofonists Aigars Raumanis, pianists Dainis Tenis, ukraiņu kontrabasists Jurijs Gavriļuks un vijolniece Zane Kalniņa, sitaminstrumentālists Reinis Tomiņš, kā arī pats Andrejs Osokins. Festivāls turpināsies 18. aprīlī Sv. Pestītāja Anglikāņu baznīcā ar koncertu "Mirklis, mūzika un vārds", kurā mirkļa burvību tvers mūsdienu džeza pianists Kristaps Vanadziņš, ģitārists Rihards Lībietis ar grupu (Toms Kursītis, Sigvards Dižais, Mikus Ģērmanis), gleznotāja Kristīne Kutepova un citi mākslinieki. 27. aprīlī mūzikas namā "Daile" notiks folkloras un mūsdienu mūzikas sintēzes koncerts, kurā piedalīsies etnomūziķe Viktorija Prituļaka un "Jumalo Jazz Orchestra", duets ZeMe (Laima Jansone un Monsta (Uldis Cīrulis)), ukraiņu dziedātāja, diriģente un muzikoloģe Oksana Nikitjuka un Andrejs Osokins. 10. maijā Melngalvju namā izskanēs Jaunzēlandē dzimušās amerikāņu vijolnieces Ženēvas Lūisas (Geneva Lewis) un pianista Georgija Osokina vienīgais koncerts Latvijā. Mūziķi atskaņos daudzpusīgu un monumentālu programmu, pievēršot īpašu uzmanību romantisma un skaistuma ekspresijai, kā arī retāk spēlētiem opusiem. Festivāls noslēgsies 12. maijā Latvijas Nacionālās bibliotēkas Ziedoņa zālē, kur īpašā Mātes dienai veltītā koncertā latviešu un ukraiņu mākslinieki vienosies kopīgā atbalstā ģimenēm un bērniem Latvijā un Ukrainā. Mūziķu vidū būs Ieva Akuratere, Zigfrīds Muktupāvels, grupa "Citi zēni", Ingus Ulmanis, vokālā grupa "Midnight Five", Anastasija Jačmenkina, Andrejs Osokins un citi mākslinieki. Festivāla pasākumu biļešu ieņēmumi un īpašā akcijā portālā Ziedot.lv savāktie līdzekļi tiks izmantoti akūti nepieciešamo lietu iegādei frontē Ukrainā esošajiem karavīriem un civiliedzīvotājiem, īpaša uzmanība tiks pievērsta bērniem.

Zapraszamy do wsparcia AngryTransfers pod linkiem: https://buycoffee.to/angrytrasnfers200:08 - 1. INTRO - Nasze składy i wyniki 07:15 - 2. Manchester City. Wyczekujemy powrotu KDB i Haalanda. Alvarez i obrona w końcu dowożą punkty. Czy Phil Foden to najlepszy gracz w lidze? 21:24 - 3. Liverpool. Wysoka forma The Reds, Mo Salah opuszcza zespoły FPL. Czy warto pod Jego nieobecność szukać szczęścia w osobach Diaza i Joty? Czy Darwin się kiedykolwiek zmieni?33:53 - 4. ⁠Arsenal. Marazm w obozie Kanonierów się pogłębia. Czy granie podwójna obroną Arsenalu ma jakikolwiek sens pomimo dobrych statystyk? Saka z przełamaniem, ale posiadacze dalej są rozczarowani. Co dalej z Jesusem?42:45 - 5. ⁠Tottenham. Son wyjeżdża na Asian Cup. Kulusevski wraca z zawieszenia. Czy maszyna o nazwie Richarlison sie kiedyś zatrzyma? Co dalej z obrońcami Spurs? 55:51 - 6. ⁠Chelsea. Fantastyczna forma Palmera, czy sympatyczny Anglik to realna opcja na opaskę z FUL H? Sterling stracił skład na rzecz Madueke. Duże problemy The Blues w defensywie, czy Colwill i Gusto to dalej fajne opcje? 01:02:21 - 7. ⁠Brighton. Fantastyczny kalendarz Mew. Czy pomimo dużych braków kadrowych Estupinian i Gross to ciekawe różnice na najbliższe tygodnie?01:11:31 - 8. ⁠West Ham. Kudus wyjeżdża na Afcon. Czy Jarrod Bowen to rzeczywiście tak fantastyczne zastępstwo dla Salaha i Sona? Areola w końcu dał punkty, na które posiadacze czekali cały sezon. Kto z ekipy Młotów powinien zagościć w naszych składach? 01:18:27 - 9. ⁠OUTRO:Nasze propozycje do zastąpienia wyjeżdzających zawodników:TOP5 najlepszych opcji do zastąpienia Sona i Salaha Nasze transfery i kapitan

S Martinem C. Putnou procházíme spletitými duchovními dějinami Evropy napříč národy i náboženskými konfesemi.

Miasto między Zabrzem a Rybnikiem. Niedaleko stąd do Toszka, niemieckiego Tost, z wielkim domem wariatów. W latach wojny był tam obóz jeniecki dla Anglików. Uwieczniają go co najmniej trzy książki. Jedną z nich napisał sir P.G. Wodehouse. Potem funkcjonowało więzienie NKWD. Trzy tysiące ofiar. Tego się z "Kundli" nie dowiemy. Minęło ćwierć wieku. Miasto jest wysypiskiem rozbitków. Niepełne rodziny, podwójne tożsamości, poharatane dusze. Śląscy autochtoni, przesiedleńcy z Kresów, Żydzi, Romowie, Niemcy. A nad tym wszystkim - instancja narracyjna, która widzi wszystko osobno. Bo scalić się tego nie da. To miejsce, gdzie pękła więź języka i świata, gdzie króluje niekonkluzywność, a w codzienności otwiera się egzystencjalna otchłań. Proza Groniec balansuje na skraju tej przepaści - zwykłej i niezwykłej zarazem - ze sprawnością literackiego ucha i języka, jakiej zazdrości się nie tylko debiutantom. Eliza Kącka. Na rozmowę z Katarzyną Groniec zaprasza Michał Nogaś. Więcej podcastów na https://wyborcza.pl/podcast

Program ten powstał dzięki Waszemu wsparciu. Abonament Polityko opłacisz tutaj. 54 1090 1841 0000 0001 4725 7610 z dopiskiem Darowizna na Polityko.tv PayPal: paypal.me/politykopl Tipeo: https://tipeo.pl/pitupitu/ Więcej informacji: Twitter: https://twitter.com/rafalhubert Instagram: https://www.instagram.com/rafalhubert/ Spotify: https://open.spotify.com/show/0yJVvu87Nzw77qeJlvcMsE Newsletter https://www.polityko.email/ #Konfederacja #Ukraina #Amazon --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/polityko/message Support this podcast: https://podcasters.spotify.com/pod/show/polityko/support

Jaką rolę w swoich dramatach wielki Anglik wyznaczał przyrodzie? Czy był „zielony” w dzisiejszym, czy tylko sobie współczesnym sensie? I ile jeszcze zniesie interpretacyjnych nadużyć? Rozmowa z prof. Małgorzatą Grzegorzewską, anglistką i szekspirolożką z Artes Liberales UW, autorką książek, m.in. „Scena we krwi”, „Kamienny ołtarz”, „Światłocienie”.

Ir sācies ceturtais Osokina Brīvibas festivāls Ukrainai. Pianists Andrejs Osokins turpina pulcināt mūziķus lai vāktu ziedojumus Ukrainas karavīriem, arī palīdzībai mājdzīvniekiem, kuri palikuši bez barības, un citiem Ukrainas mērķiem. Par festivālu Kultūras rondo stāsta viens no tā organizatoriem - pianists Andrejs Osokins. Festivāla laikā no līdzšinējo pasākumu biļešu ieņēmumiem un ziedojumiem savākti jau vairāk nekā 11 000 eiro Ukrainas atbalstam. Festivālu turpinās divas jaunas koncertprogrammas – Andreja Osokina un Festivāla stīgu kvarteta koncerts 27. maijā kultūrtelpā “Ola Foundation” un Gundara Āboliņa un Andreja Osokina koncerts “Sajūtu spēles” 28. maijā Melngalvju namā. Jūnija sākumā Anglikāņu baznīcā izskanēs divas neparastas programmas – 1. jūnijā notiks koncerts “Cilvēki, kaķi un mūzika”, savukārt 2. jūnijā – “Avangarda nakts koncerts”. 4. jūnijā “Amoralle Level-Up” dzirdēsim Katrīnu Gupalo, bet Noslēguma koncerts šogad būs 10. jūnijā Rīgas Vāgnera namā. Tajā piedalīsies aktrises Dita Lūriņa un Larisa Semirozumenko, stīgu ansamblis “Kremerata Lettonica” un Andrejs Osokins. Pirms koncerta Vāgnera namā notiks ukraiņu mākslinieces Darjas Kalašņikovas performance “Cik ilgi tas var turpināties?”, kā arī Ukrainas karam veltīta izstāde. 11. jūnijā kultūrtelpā “Ola Foundation” notiks festivāla epilogs – Georgija Osokina solokoncerts. Visi festivāla laikā gūtie biļešu ieņēmumi tiks novirzīti Ukrainai – humanitārai, medicīnas, aizsardzības un mājdzīvnieku palīdzībai. Ziedot šiem mērķiem var arī portālā Ziedot.lv īpaši izveidotā ziedojumu akcijā “Osokina Brīvības festivāls – Ukrainas cilvēkiem”.

Włoska prasa sportowa: Włosi lepsi od Malty, gorsi od Anglików. Czy Retegui zbawi azzurrich? Dziś sądny dzień dla Juventusu: bianconeri stają przed sądem w sprawie śledztwa Prisma.

Irlandia Północna. W Limavady, małym targowym miasteczku na północy hrabstwa mieszka Jane Ross. Pani Ross kolekcjonuje melodie ludowe. W 1851 roku usłyszała pięknie grającego przed jej domem skrzypka. Zauroczona muzyką wyszła do skrzypka, melodię spisała, opisała ją jako bardzo starą bez tytułu. Nieco później wraz z całym zbiorem melodii przekazała Georgowi Petrie, który w 1855 opublikował ją w książce The Ancient Music of Ireland pod tytułem „Londonderry Air”. Pochodzenie melodii długo pozostawało w tajemnicy. Dopiero W 1974 roku Hugh Shields odkrył dawno zapomnianą piosenkę "Aislean an Oigfear” (pol. „Sen młodzieńca”), pierwszy raz zapisaną 1792 roku. Badacz nieceo później odkrył również oryginalne słowa do tej melodii napisane w 1814 roku przez Edwarda Fitzimmonsa. Jego piosenka nosiła tytuł „The Confession of Devorgilla”. Dziś można znaleźć w otchłani internetu już tylko wersję śpiewaną do melodii „Londonderry Air”. A „Londoderry Air”? Była to w XIX wieku całkiem popularna melodia. Już w latach 70 powstały do niej pierwsze słowa, później posypały się następne wersje. Melodię upodobali sobie twórcy hymnów kościelnych powstało ich kilkanaście, ale były też i świeckie teksty. A paradoksem jest to, że ten najważniejszy tekst, tajemniczy i przejmujący „Danny Boy”, dzisiaj śpiewany na całym świecie, powstał do zupełnie innej melodii. Drugim paradoksem jest to, że tekst ikony irlandzkiej piosenki napisał Anglik, prawnik i tekściarz Frederic Weatherly. Dzisiejszą piosenkę zawdzięczamy jemu i jego szwagierce Margaret Enright Weatherly. Historia ma wiele wersji, w jednej Margareth przesłała Fredericowi melodię „Londonderry Air” a ten przerobił tekst swojego wcześniejszego wiersza „Danny Boy” tak aby pasował do tempa i metrum. W innej Frederic wysłał wiersz „Danny Boy” do Margareth mieszkającej w Stanach Zjednoczonych w Colorado, a ta nieco dopasowała tekst do melodii granej jej w dzieciństwie przez ojca. Jak było, już się nie dowiemy ale powstała przepiękna ballada „Danny Boy”. Ze względu na pochodzenie piosenka stała się szybko niezwykle popularna wśród irlandzkiej diaspory w Ameryce. Ale nie tylko tam. Na Igrzyskach wspólnoty brytyjskiej w 1978 roku złoty medal w wadze koguciej zdobył bokser Gary McGuigan. Ze względów technicznych organizatorzy nie mogli zagrać mu hymnu narodowego. Jeden z urzędników chwycił mikrofon i zaintonował „Danny Boy”, fani Barrego podchwycili śpiew, Barry się niezmiernie wzruszył i od tej pory piosenka towarzyszyła każdej walce pięściarza. Stała się również często śpiewana przez kibiców innych dyscyplin. Uważana jest za nieoficjalny hymn Irlandii Północnej. Ale to nie koniec zastosowań. Danny Boy jest często śpiewany na pogrzebach, ba był śpiewany na pogrzebie samego Elvisa Presleya. A żeby było ciekawiej, kościół irlandzki zakazał wykonywania piosenki na mszach. Piosenka jest śpiewana na całym świecie przy wielu okazjach, a Irlandczycy od lat dyskutują o czym ona w zasadzie jest. Sprawa nie jest ani oczywista ani prosta ale o tym posłuchajcie w podcaście

16. martā sāksies pianista Andreja Osokina jaunās koncertprogrammas “Osokins – Listam” koncerttūre, kas līdz pat gada beigām turpināsies dažādās zālēs visā Latvijā. Līdz ar koncertiem izziņota jauna pianista iniciēta ziedojumu vākšanas akcija Ukrainas atbalstam. Par gaidāmajiem koncertiem Kultūras rondo stāsta pianists Andrejs Osokins. Koncertprogramma “Osokins – Listam” ir veltījums vienam no nozīmīgākajiem 19. gadsimta klaviermūzikas komponistiem un virtuoziem – Ferencam Listam – viņa daiļradei, personībai un dzīvei. Lists – virtuozs, mīlnieks, filozofs, mūks, priesteris, domātājs, romantiskais un traģiskais varonis – šīs ir tikai dažas no viņa personības šķautnēm, kuras raksturo izcilā komponista sarežģīto mūžu un caurvij viņa mūziku. Kā Lista dzīvi, kas sākās Ungārijā, bet aizveda uz neskaitāmām vietām Eiropā, tā viņa daiļradi caurvij klejojumu tēma, kas ir arī viens no Andreja Osokina koncertprogrammas stūrakmeņiem. Pianists uzskata, ka Lista dzīves daudzveidība ļoti rezonē ar mūsu laiku, kad pasaulē viss strauji mainās un ikvienam jāspēj šīm pārmaiņām pielāgoties. Savukārt no 7. maija līdz 11. jūnijam Rīgā norisināsies jau ceturtais pianista Andreja Osokina Brīvības festivāls, kas jau otro gadu būs veltīts Ukrainai un tās cilvēkiem. Tas pulcēs Latvijā un pasaulē atzītus latviešu un ukraiņu mūziķus, aktierus un grupas. Īpaši festivālam tiks radītas jaunas mūziķu sadarbības, koncertprogrammas un citi pasākumi, lai atgādinātu par brīvības un cilvēcīguma ideāliem, iedvesmotu sabiedrību vairāk atbalstīt vienam otru, sniegtu atelpas brīdi un spēku, kā arī, sadarbojoties ar ukraiņu atbalsta organizācijām, veicinātu Latvijā dzīvojošo ukraiņu bēgļu iesaisti dažādos pasākumos. Šobrīd izziņoti astoņi festivāla koncerti, kas notiks Melngalvju namā, Vāgnera namā, Latvijas Nacionālās bibliotēkas Ziedoņa zālē, Anglikāņu baznīcā, kultūrtelpās “Ola Foundation” un “Amoralle Level Up”. Festivāla laikā gūtie ieņēmumi no biļešu tirdzniecības sadarbībā ar “Biļešu paradīze” un fondu Ziedot.lv tiks ziedoti Ukrainas atbalstam.  

1. Maďarský ústavný súd zmenil svoj rozsudok: právne uznanie trans ľudí nie je možné 2. Anglikánska cirkev bude požehnávať páry rovnakého pohlavia 3. Nové obsadenie českého ústavného súdu môže byť problém 4. Pieseň, ktorá bude reprezentovať Česko na Eurovízii, už zablokovali v Rusku a Bielorusku 5. Námorníčka a súťažiaca Vendee Globe Clarisse Crémer stratila sponzora kvôli materskej dovolenke 6. V Honkongu odstránil Disney epizódu Simpsonovcov, ktorá spomína čínske tábory nútených prác

Nedaleko Paříže navštívíte muzeum hraček. V Egyptě se projedete obří lodí, která je plná knih. Projdete Tajemným lesem na polské straně Krkonoš. A dozvíte se, jaký je národní nápoj na Slovensku. Moderuje Helena Berková.Všechny díly podcastu Reportáže zahraničních zpravodajů můžete pohodlně poslouchat v mobilní aplikaci mujRozhlas pro Android a iOS nebo na webu mujRozhlas.cz.

Stāsta vēsturnieks un ērģelnieks Dāvis Beitlers Nu, kas gan varētu būt kopīgs divām tik atšķirīgām celtnēm, kurās mājo tik dažādas iestādes?! Ja zinām, ka "Rīdze" mīt senā ģimnāzijas ēkā Rīgā, bet neiztēlojamies abu namu – skolas un baznīcas – stilistiku, iespējams, pieļausim – droši vien stils vai varbūt arhitekts! Bet varbūt skolā mācījies kāds no Bērzes? Tomēr atbilde negaidīta – ērģeles! Tas jo neierastāk tamdēļ, ka "Rīdzei" un Bērzes baznīcai pulkā varētu pieaicināt vēl Zaubes dievnamu Cēsu novadā, Ugāli un Āgenskalnu. Un tas viss – stāstā par vienu konkrētu instrumentu, nevis stilu, būvētāju, darbnīcu vai faktu, ka šīs vietas saistās ar ērģelēm! Turklāt stāsts ir par kārtīgām ērģelēm, ne pozitīvu jeb mazām, pārvietojamām ērģelītēm! Protams, stāstā viss pakļaujas taustāmās laiktelpas likumiem, un dažādās vietās vienlaik šis instruments nav atradies – tam liktenis vienkārši vēlējis daudz ceļot. Daudz citu tādu ērģeļu Latvijā nebūs viegli atrast, jo parasti mūzikas instrumentu karaliene piedzimst vienai telpai un varbūt tikai reizi mūžā – vēsturisku apstākļu, estētiskās gaumes vai draudzes kaprīžu dēļ – maina mājasvietu. Tiesa, ir izņēmumi. Rīgas-Bērzes ērģelēm naskās ceļošanas ziņā uz papēžiem min vēsturiskās Rīgas Anglikāņu dievnama ērģeles, kas padomju laikā aizceļoja uz Ķemeriem, bet nu, liekas, atradušas vietu Pūrē, kā arī Mežmuižas dievnama (Augstkalnē) vēsturiskais instruments, kurš paceļojis pa Lietuvu un noenkurojies Krāslavā. Vēl jāpiemin Jelgavas ērģeļbūvētāja Karla J. Hermaņa instruments, kurš savulaik skanējis Dubultos, bet tagad atrodas Aizkrauklē, jo, domājams, nebija būvēts īpaši Dubultu dievnamam, bet gan arī savulaik aizceļojis turp vēl no kādas citas vietas. Rīgas-Bērzes ērģeles laikam gan ceļojušas mazliet vairāk, "ceļojuma maršrutam" zigzagojot pa Latvijas karti. Ērģeles, par kurām runāsim, tapušas ievērojamā Latvijas ērģeļbūvētāja Emīla Martina darbnīcā Āgenskalnā 1913. gadā Rīgas 3. ģimnāzijai, kas tolaik atradās vēlākajā Valdemāra ielā – namā, kur 21. gadsimtā mājo pamatskola "Rīdze". Padomju laikā skola ar visām ērģelēm pārceļoja uz Vecrīgu, kur instruments piedzīvojis skarbus laikus, jo skolēniem rokas tā vien stiepušās posta darbiem… Tolaik, protams, ērģeles skolā vairs īsti neiekļāvās, un pēcatmodas gados skola no ērģelēm atteicās. Instruments vispirms aizceļoja uz Ugāles Ērģeļbūves darbnīcu, kuras telpās nogulēja labu laiku, tad – uz Zaubes luterāņu baznīcu, kuras ērģeles, kā daudzviet, bija laupījis padomju posta laiks. Taču arī Zaubē instruments īsti neiederējās balkona un ērģeļu konstrukcijas īpatnību dēļ un arī tur izjauktā veidā nīka gadiem ilgi, neziņas apēnots. Un 2021. gada ieskaņā Zaubes draudze instrumentu atdāvināja Bērzes luterāņu draudzei, kuras oriģinālās ērģeles kopā ar gandrīz visu pārējo baznīcas iekārtu bija gājušas bojā Otrā pasaules kara jukās, bet kura bija nolēmusi savā namā atkal dzirdēt skanam ērģeļbalsis. Šobrīd instruments, daudzās detaļās sadalīts, snauž Bērzes dievnama zālē un gaida brīdi, kad savā vecajā vietā atkal pacelsies lukta, uz kuras tam nostāties. Ar ko tad šīs ērģeles vēl pieminamas, ja neskaita iezīmīgo ceļotāja mūžu? Pirmkārt, mūsdienās daudziem liekas kaut kas jocīgs, ka ērģeles būvētas ne vien dievnamiem vai koncertzālēm, bet arī skolām! Tomēr veclaikos tas nekāds brīnums nebija. Diemžēl, cik apzināts, 21. gadsimtu Latvijā sagaidījušas tikai divas trīs lielākas skolu ērģeles, un Bērzē nu mājo vienas no tām. Tātad šai ziņā – reta kultūrvēsturiska pērle! Otrkārt, instruments ir viens no pašiem pēdējiem – varbūt pats pēdējais – izcilā Emīla Martina darinājums. Vienā gadā ar šīm ērģelēm tapis arī vēl meistara lielākais opuss – Rīgas Svētā Jēkaba katedrāles instruments. Bet drīz pēc tam sekoja ugunsgrēks darbnīcā, tad – Pirmais pasaules karš un Neatkarības karš… Un pēc abiem kariem tobrīd jau sirmais meistars darbu vairs neatsāka, pat ja Emīla dēlam, kurš starpkaru laikā centās turpināt tēva arodu, vēl labpatika izmantot veco firmaszīmi; šis turpinājums gan ātri vien izplēnēja. Treškārt, Bērzes ērģelēs to nelielā izmēra robežās iemargotas vislabākās tālaika ērģeļbūves tradīcijas, un, kolīdz instruments būs atguvis savu balsi, tas, bez šaubām, dūks un gavilēs tembrāli pilnīgos, krāsainos un košos reģistros, kādi tik ļoti izkopti un izloloti gan vēlīnā romantisma ērģeļbūvē vispār, gan arī Emīla Martina daiļradē. Ceturtkārt, taisni šogad Bērzes ērģelēm svinama apaļa gadskārta – 110! Vai nav skaisti?! Un vai tad daiļi nav arī tas, ka drīz vēl viens Latvijas dievnams atgūs kara un padomju posta laupīto dvēseli – skanošas ērģeles?  

Dzisiaj będziemy mówić o szyfrach, kodach i tajnych językach. Będziemy też oczywiście mówić także o łamaniu takich szyfrów. Jak pewnie się domyślacie z tytułu tego odcinka, najwięcej czasu poświęcimy Enigmie. Zacznijmy jednak od tego co to jest szyfrowanie?Od najdawniejszych czasów ludzie wysyłali do siebie wiadomości w postaci listów. Jednak po drodze ktoś mógł taki list przeczytać. Dzisiaj ludzie wysyłają emaile, czyli listy elektroniczne. Te listy też mogą zostać przeczytane przez obce osoby. Jak się przed tym zabezpieczyć? Można zaszyfrować taki list lub email. Wtedy nawet jak ktoś go zobaczy to nie będzie wiedział co tam jest napisane.Swój szyfr miał np. Juliusz Cezar. Mówiliśmy o nim w odcinku 111, być może pamiętacie o kalendarzu juliańskim. Tamten kalendarz nazywał się juliański, bo wprowadził go właśnie Juliusz Cezar. Prowadził on wiele wojen i musiał wysyłać listy do swoich oddziałów, które były daleko. Jego wrogowie mogli jednak przechwycić takie listy i poznać sekrety Cezara. Aby się przed tym zabezpieczyć miał on swój szyfr, który nazywa się szyfrem Cezara. Na czym on polegał?Alfabet przesuwano wtedy o 3 litery i np. litery ABC zamieniały się w litery DEF. Np. słówo KOT - K zmieniało się w N, O zmieniało się w R, a T zmieniało się w W. Tak więc Cezar zamiast pisać KOT, pisał NRW. Czy jednak to jedyny sposób szyfrowania? Aby zrozumieć jak jeszcze można zaszyfrować wiadomość pomoże nam pewien kamień znaleziony w Egipcie w Afryce oraz pewne plemię Indian z Ameryki Północnej.Zacznijmy od kamienia z Rosetty. W starożytnym Egipcie ludzie zapisywali wszystko przy pomocy hieroglifów czyli takich malutkich rysuneczków (ptaszek, fale, oko, krowa). Nikt nie potrafił odczytać tych hieroglifów, tylko ci ludzie, którzy znali to pismo. Niestety wszyscy ci ludzie już dawno umarli. Jak odczytać hieroglify? Zauważcie, że dla nas jest to jak szyfr. Jak odczytano hieroglify?Na tym kamieniu trzy razy zapisano to samo. Najpierw przy pomocy hieroglifów czyli takich malutkich rysuneczków, potem przy pomocy pisma egipskiego, a na koniec literami greckimi. Ale dlaczego w Egipcie był kamień, na którym pisano hieroglifami oraz po grecku? Ostatnia królowa Egiptu, która była żoną Juliusza Cezara była z pochodzenia Greczynką, ale rządziła w Egipcie. Właśnie królowie z tej dynastii kazali zrobić ten kamień z napisami egipskimi oraz greckimi.Ludzie, którzy znaleźli ten kamień znali język grecki i potrafili go przeczytać. Dzięki temu umieli złamać ten szyfr jakim były hieroglify. Ale czy dzisiaj ludzie wykorzystują inne języki jako szyfr? Przykładem jest język Indian z Ameryki Północnej.Indianie Nawaho mieszkają tylko na terytorium USA. Tak więc tylko te wojska miały ludzi, którzy znali ten język. Podczas II wojny światowej ci Indianie pracowali przy przekazywaniu wiadomości przez radio. Po prostu rozmawiali sobie w swoim języku. Wróg też słuchał tych wiadomości, ale nic nie rozumiał, bo nie miał Indian, którzy przetłumaczyli by te wiadomości. Tylko Amerykanie mieli członków tego plemienia i tylko oni potrafili przetłumaczyć te wiadomości.Dzisiaj szczególnie zajmiemy się maszyną szyfrującą, która się nazywała Enigma. Co o niej wiemy? Enigmę zbudowali Niemcy. Później zaczęło jej używać wojsko niemieckie. A co znaczy jej nazwa? Co znaczy słowo “Enigma”? Enigma to po grecku “zagadka” i rzeczywiście szyfr enigmy był bardzo trudna zagadką do odgadnięcia.Jak działało szyfrowanie przy pomocy Enigmy? Jak pamiętacie szyfr Cezara zawsze przesuwał litery o trzy. Tak więc w szyfrze Cezara A zawsze zmieniało się w D. Tak więc gdy ktoś napisał AAA (3 “A”) to wyszło DDD (3 “D”). Niestety Enigma po każdym naciśnięciu zmieniała to o ile się przesuwał alfabet. Tak więc gdy pierwszy raz nacisnęło się A mogło się zmienić w J, a gdy drugi raz nacisnęło się A to zmieniało się w literę M. Właśnie to sprawiało, że tak trudno było złamać kod Engimy.Kto złamał ten szyfr? Na uniwersytecie w Poznaniu wybrano trzech najlepszych studentów aby ich uczyć kryptologii. Nazywali się oni: Marian Rejewski, Henryk Zygalski i Jerzy Różycki. Ale dlaczego wybrano studentów z Poznania? Aby złamać niemiecki szyfr trzeba było być dobrym z matematyki, ale trzeba było także dobrze znać język niemiecki. Wszyscy trzej studenci pochodzili z miast, które przed odzyskaniem przez Polskę niepodległości znajdowały się w zaborze pruskim czyli w Niemczech. Np. Marian Rejewski urodził się w Bydgoszczy, a Henryk Zygalski w Poznaniu. Wszyscy oni studiowali matematykę na Uniwersytecie w Poznaniu. Matematyki uczył ich profesor Krygowski. Wybrał on tych trzech najzdolniejszych studentów. Prace nad złamaniem Enigmy rozpoczęto około 1930 roku. Szyfr był bardzo trudny i złamano go dopiero w 1932 roku czyli gdzieś po dwóch latach. Ale czy to już był koniec pracy kryptologów?Niemcy każdego dnia zmieniali ustawianie kółek. Tak więc kryptolodzy rozpoczynali dzień od złamania ustawień. Zabierało to na początku około 10-15 minut. Niemcy zaczęli jednak dokładać kolejne kółka do swojej maszyny szyfrującej i złamanie kodu każdego dnia było coraz trudniejsze.25 lipca 1939 roku, czyli dwa miesiące przed wybuchem II wojny światowej, Polacy zaprosili na spotkanie Francuzów i Anglików. W jakim celu?Polscy kryptolodzy przekazali jedną maszynę deszyfrującą Francuzom, a drugą Anglikom. Wydarzyło się to 25 lipca 1939 roku w Pyrach pod Warszawą. Niestety dwa miesiące później Niemcy zaatakowali Polskę. Rok później w 1940 roku zaatakowali też Francję. Tak więc tylko Anglia mogła odczytywać szyfry Enigmy. Jak oni to robili?Jak pewnie pamiętacie aby odczytać dzienne ustawienie Engimy kryptolodzy potrzebowali najpierw 10 minut, ale potem już wielu godzin. Potrzeba było dużo liczenia, a kto liczy szybciej niż ludzie? Komputery. Tak więc Anglicy zbudowali komputer, który nazwali Colossus. Oznacza to, że był on bardzo wielki. Wiele osób uważa, że był to pierwszy komputer na świecie.Poznaliście już trzech polskich matematyków, czyli Rejewskiego, Zygalskiego i Różyckiego. Ale kto zajmował się rozszyfrowywaniem kodu Enigmy w Anglii?Alan Turning to brytyjski matematyk, który zajmował się kryptografią, ale także informatyką, czyli tworzeniem i programowaniem komputerów. Najpierw nauczył się łamania kodu Enigmy od polskich matematyków, a potem wykorzystał to do zbudowania maszyny, która potrafiła szybciej niż ludzie łamać kody. Ale gdzie Anglicy łamali te szyfry i gdzie stał Kolosus?Anglicy wykorzystali taki dworek wraz z parkiem, który nazywa się Blechley Park. W tamtych czasach nie było tam w okolicy żadnego dużego miasta. Dzisiaj jednak jest tam nowe miasto zbudowane już po wojnie, które nazywa się Milton Keynes. Tak więc dzisiaj Blechley Park znajduje się w mieście Milton Keynes, ale podczas wojny tam jeszcze nie było tego miasta.Wracając do Enigmy. Być może sądzicie, że historia Enigmy to łamanie niemieckich szyfrów i odczytywanie niemieckich wiadomości podczas II wojny światowej. To jest jednak dłuższa historia.To, że Polacy złamali szyfr enigmy utrzymywano w tajemnicy podczas wojny, aby Niemcy dalej używali tych maszyn. Myśleli oni, że mogą wysyłać wiadomości i nikt tego nie odczyta. Po wojnie wiele innych krajów dalej używało Enigmy, bo nikt nie wiedział, że ten szyfr złamano już przed wojną. Dzięki temu Anglicy mogli odczytywać wiadomości tych krajów, które po wojnie dalej korzystały z Enigmy. Ale to już inna historia.

"Tas, kas tagad notiek Ukrainā, liek apšaubīt gan mūziku, gan visu radošo. Kaut kas civilizācijā nav pareizi, ja tā notiek – ja ir iespējams nogalināt cilvēkus. Man ir sajūta, ka mūzika šobrīd nav iespējama. Pat ja izmantoju Baratinska dzeju – pat šī dzeja šobrīd šķiet piesmieta sakarā ar notikumiem Ukrainā. Tāpēc nevaru šobrīd dziedāt, varu tikai čukstēt. Nav iespējams runāt mūzikā ar pilnu degsmi un pēc tam saņemt aplausus. Tad rodas tāda melīga sajūta: Ukrainā ir karš, bet es šeit saņemu aplausus," intervijā Latvijas Radio 3 "Klasika" atzīstas pasaulslavenais ukraiņu skaņradis Valentīns Silvestrovs. 14. decembrī viņš viesojās Dzintaru koncertzālē, kur skanēja labdarības koncerts "Veltījums Ukrainai kopā ar Valentīnu Silvestrovu" - uz to tika aicināti tie Jūrmalas iedzīvotāji, kas atbalstījuši un palīdzējuši Ukrainai. Silvestrova mūziku šajā koncertā atskaņoja ukraiņu soprāns Inna Galatenko, ar kuru Silvestrovu saista ilga radoša draudzība, un viņas dēls, pianists Jevgenijs Motorenko.  Inta Zēgnere: Paldies, ka atbraucāt uz Latviju, lai gan patiesībā Latvijā viesojaties ļoti bieži, ja ņemam vērā, cik bieži šeit tiek atskaņota jūsu mūzika. Bet kādas īsti ir jūsu attiecības ar Latviju, ja runājam par viesošanos? Valentīns Silvestrovs: Pirmo reizi Latvijā viesojos sen – 1977. gadā. Iespējams, tā bija Doma baznīca, kur Studentu klubs rīkoja avangarda mūzikas koncertus – arī Martinovs, Ļubimovs tur bija, arī Arvo Perts. Atceros, koncerts notika Oktobra svētku laikā, un tieši tobrīd krastmalā notika [bruņoto spēku] parādes mēģinājums – skanēja marši. Un tas bija paralēli avangardam. Kāds no publikas sacīja, ka tas izklausās tik ļoti traģiski – šī neatbilstība.  Tā būs bijusi nevis Rīgas Doma baznīca, bet gan Anglikāņu baznīca jeb Studentu klubs – tur tolaik pulcējās avangards.  Jā! Un pēc tam viņus izdzenāja – bija kaut kāds skandāls un viņiem vairs neļāva šos koncertus rīkot.  Bet kāpēc tomēr jūs tik reti apmeklējat Latviju? Toreiz jau neviens neaicināja – tikai studenti, bet avangards jau toreiz nevienam īpaši nepatika. Pārsvarā jau tolaik apkārt braukāja tikai tādi komponisti-sekretāri...  Kas ir jūsu dvēseles brāļi šeit, Baltijā?  Pirmkārt tas ir Arvo Perts – mums ir senas, draudzīgas attiecības.  Un Pēteris Vasks? Esmu ar viņu pazīstams un ļoti augstu vērtēju, bet mums nav bijis tik tuvu kontaktu.  Jā, un vēl Georgs Pelēcis! Sākumā man ne īpaši patika viņa mūzika, bet tad, kad tajā ieklausījos [rūpīgāk], sapratu, ka viņam ir sevišķa attieksme [pret mūziku], viņa mūzikā jūt novitāti. Viņš bija ārpus avangarda.  Reiz ar Pelēci piedalījos kopīgā koncertā un atceros, ka Georgs toreiz ļoti pārdzīvoja par to, ka viņš ar savu mūziku ir tāds kā autsaiders. Un es viņam toreiz sacīju – lūdzu, neuzskatiet, ka rakstāt novecojušu mūziku! Jo mūzikā ir ieelpa un izelpa. Ja avangards saka – ieelpot drīkst, bet izelpot nedrīkst, tad tas tā nestrādā, bet jūsu mūzikā ir gan ieelpa, gan izelpa.  Un tas mūzikā ir ļoti svarīgi: ja ir ieelpa un izelpa, tad pēc tam, kāds stils veidojas – tas jau vairs nav tik svarīgi. Bet, ja ir tikai ieelpa, tad ilgi šāda mūzika nespēj pastāvēt.  Arī jūs savā laikā bijāt avangardists – pat konservatorijas diplomu jums uzreiz neiedeva tieši jūsu avangarda dēļ. Kam bija jānotiek, lai no avangarda pārietu gluži citā sfērā? Reiz redzēju kādu pārraidi, kur par mani runāja Georgs Pelēcis. Viņš sacīja, ka es joprojām esot avangardists. Jā, kaut arī man piemīt it kā vienkāršotais stils, varētu to dēvēt par "avangardu no Mēness otras puses". Varētu sacīt – es gāju, gāju pa savu ceļu uz priekšu, izgāju cauri avangardam un pēkšņi ieraudzīju, ka manā priekšā neviena nav, esmu pats pirmais. Un tad tālumā pamanīju kādus siluetus un secināju, ka sāku panākt tos, kas visvairāk atpalikuši, bet nu jau citā stilā. (smejas) Un tas stils, kas man tagad ir – dziesmas, klavierdarbi – tās jau ir metaforas.  Tā ir atgriešanās pie mūzikas valodas kā tādas. Jo mūzikai, tāpat kā dzejai, ir sava valoda. Un ir jāpieņem, ka tas tā ir. Vai tu būtu latviešu vai ukraiņu dzejnieks un lai kā tev nebūtu apnikuši vārdi, tu tomēr esi spiests izteikties vārdos, ja reiz esi dzejnieks. Mūzika mēģināja iztikt bez šīs valodas, lietojot vienīgi tembrus, faktūru un tā tālāk, bet es savukārt nolēmu atgriezties pie mūzikas valodas, kādā runājuši iepriekšējie gadsimti, taču iekļaujot nedaudz arī procesualitāti. Esmu atgriezies pie mūzikas valodas. Bet kad tu sāc izteikties šādā veidā, atskan saucieni: "Tas jau bijis arī Šūmanim, tas ir kaut kas līdzīgs!" Bet nē – šīs intonācijas bijušas gan Šūmanim, gan Mocartam, gan Baham, tāpēc, ka tāda ir mūzikas valodas vārdnīca. Ir jāņem vērā konteksts. Manā mūzikas valodā var saklausīt zināmu deformāciju – tā ir it kā pazīstama valoda, bet tajā, piemēram, ir nevienmērīgums, pārtrauktība. It kā tā pati gadsimtos zināmā valoda, bet pārtrauktība rada gluži citādāku teksta uztveri. Tā ka tādā ziņā tiešām Georgam Pelēcim ir taisnība – joprojām esmu avangardists. Arī manā mūzikā ir saglabājušās deformācijas, bet to ir daudz mazāk nekā avangarda laikā. Un šīs nedaudzās deformācijas aktualizē uzmanību: mūzika varbūt ir klusa, bet tas nenozīmē, ka tev ir jāgulšņā dīvānā. Šī klusā mūzika, gluži otrādi, tevī pamodina modrību. Piemēram, avangardā jaunums būtu tad, ja pa Rīgu skrietu krokodils – tad tas būtu avangards. Bet šodienas novitāte ir tad, ja eju pa ielu, uz mani pēkšņi paskatās zvirbulis un mūsu skatieni sastopas. Lūk, tas ir jaunais – parādīt it kā neievērojamo, sīko. Svarīgais izaug no pareizajiem nesvarīgajiem. Kad nesvarīgie ir īsti un patiesi, tad arī nozīmīgais ir patiess. Bet kad saskaitāmie ir tādi, kādi pagadās, tad arī rodas kari un šausmas. Lielas un cēlas idejas balstās uz daudzām mazām, bet būtiskām lietām.  Tev nebūs nokaut, tev nebūs zagt – tas pat bērnam ir saprotams. Bet ja var nogalināt, piesedzoties ar it kā lielām idejām, tad notiek tas, ko tagad dara Krievija. Ja Krievija ir iebrukusi svešā valstī, piesedzoties ar kristietību, tad kas tā vairs par kristietību?! Kristietība aicina – nezodz, nenogalini, mīli savu ienaidnieku. Bet redziet – šīs patiesības tiek ignorētas, toties atstāts tikai idejas diženums bez jebkāda patiesa seguma. Pilna intervija lasāma sabiedrisko mediju portālā lsm.lv    

Pierwsze sensacje taktyczne przy... kompletnym braku sensacji na boisku. Decyzje Garetha Southgate'a i Carlosa Queiroza były logiczne, a jednak w przypadku tylko pierwszego z nich przyniosły powody do zadowolenia. O tym, jak oczyścił i otworzył głowy swoich piłkarzy selekcjoner Anglików, którzy z zawodników zaprezentowali się najlepiej i czym można zatrzymać finalistów Euro 2020 - zapraszam do słuchania tego odcinka podcastu. To podcast Zachodny do Tablicy, który możecie znaleźć na platformach Spotify, YouTube, Google Podcasts i Podbean. Dzięki za wszystkie polubienia, subskrypcje, udostępnienia i recenzje. Zapraszam również do lektury mojej książki pt. "Polska Myśl Szkoleniowa", którą znajdziecie na stronach wydawnictwa SQN: https://bit.ly/kup-Polska-Mysl-Szkl

No 1. līdz 8. oktobrim norisināsies trīspadsmitais Latvijas Kultūras akadēmijas (LKA) skatuves un audiovizuālās mākslas festivāls “Patriarha rudens”. Šogad festivāla programmā iekļautas vairākas neparastas un provokatīvas norises. Par festivālu Kultūras rondo stāsta teātra zinātnieks, Latvijas Kultūras akadēmijas Skatuves mākslas katedras profesors Jānis Siliņš, jaunā režisore Linda Kalniņa un festivāla “Patriarha rudens” direktore Kristīne Freiberga. Festivāls skatītājiem sniegs plašu LKA bakalaura, maģistrantūras un doktorantūras studentu darbu retrospektīvu. Festivāla fokusā šogad vairākas neparastas un provokatīvas norises, kas atbilst 13. – velna duča – festivāla norises gadam. Tas mudinājis sadarbībā ar mākslinieku Daini Rudeni jeb Rudens Stencil aktualizēt arī festivāla logo. Festivāla radošā komanda astoņās dienās piedāvās daudzveidīgu skatuves un audiovizuālās mākslas darbu programmu: 10 izrādes, trīs filmu skates, meistarklases, diskusijas, sarunas un citus notikumus. Festivāla atklāšana notiks sestdien, 1. oktobrī, plkst. 15.00 LKA E. Smiļģa Teātra muzejā. Pirmo reizi festivāla programmā iekļauti profesionālās doktorantūras studentu, skatuves mākslas nozarē jau atzītu profesionāļu – dramaturga Ivo Brieža un horeogrāfes Ramonas Galkinas – darbi. Izrādi “Normālu torti, lūdzu!” (autori-performeri Ivo Briedis, Janne Sārakala, Nina Larisa Basseta, Džeimss Makdonalds) būs iespējams redzēt 1. un 3. oktobrī plkst. 19.00, un 2. oktobrī plkst. 20.00 Rīgas Anglikāņu Svētā Pestītāja baznīcā. Izrādes laikā skatītājiem tiks dota iespēja piedzīvot pavisam neparastas kāzas. Mācītāja lomā iejutīsies mākslinieču duets Skuja Braden (Ingūna Skuja un Melisa Breidena), kā arī citi Latvijas, Dānijas un Somijas mākslinieki. Izrāde notiks angļu valodā un tapusi ar Ziemeļvalstu Ministru padomes biroja Latvijā un Dānijas Kultūras institūta finansiālu atbalstu. Savukārt horeogrāfe Ramona Galkina festivāla apmeklētājiem ļaus ielūkoties laikmetīgās dejas cikla “Aizsācēji un iesācēji” skicēs. Horeogrāfe paralēli veido trīs dejas izrādes – divas izrādes ar divu dažādu paaudžu dejotāju sastāviem, strādājot ar identiskām tēmām un uzdevumiem, kā arī līdzīgām mākslinieciskās jaunrades metodēm. Izrāžu ciklu noslēgs trešā daļa, kur abas paaudzes darbosies kopā. Festivālā skatītājiem tiks piedāvātas topošo izrāžu skices (work in progress). Ar pilno festivāla programmu, norises vietām, laikiem un aktuālāko informāciju interesenti ir aicināti iepazīties festivāla oficiālajā Facebook lapā, LKA Teātra mājas “Zirgu pasts” mājas lapā un Latvijas Kultūras akadēmijas mājas lapā.

Proč vlastně vyvolala smrt britské panovnice tak velkou pozornost lidstva? Na pohřeb královny Alžběty II. se celosvětově dívalo více než 4mld lidí. Nejvíc v dějinách televizního vysílání. Proč? Čím si královna získala tak velkou vlnu účasti a lítosti v naší zemi? Hledáme odpovědi na tyto (možná) zdánlivě možná banální otázky s historikem Martinem Kovářem.00:00 Existuje nějaká spojitost mezi královnou Alžbětou a ČR?03:22 Proč ten sentiment lidí celého světa?11:28 Jaký byl vliv královny na chod Anglikánské církve?15:31 Bez reálné moci, ale velmi vlivná.24:57 Shrnutí.Zjisti vícJakub, David a jejich nevšední pohledy na všední věci. Pokud si u každého dílu aspoň...Listen on: Apple Podcasts SpotifySupport the show

Hej, #38 odcinek podcastu Finansowe Wsparcie.

A jak důležitá pro ní byla víra? Mluvit budeme u o Valném shromáždění Světové rady církví, které se tento týden konalo v německém Karlsruhe. Jak na něm byli přijati zástupci z Ruska? A připomeneme i další události duchovní světa.

A jak důležitá pro ní byla víra? Mluvit budeme u o Valném shromáždění Světové rady církví, které se tento týden konalo v německém Karlsruhe. Jak na něm byli přijati zástupci z Ruska? A připomeneme i další události duchovní světa.Všechny díly podcastu Vertikála můžete pohodlně poslouchat v mobilní aplikaci mujRozhlas pro Android a iOS nebo na webu mujRozhlas.cz.

Dziedātāja Gunta Gelgote un pianiste Aija Kuzmane aicina uz 29. augusta koncertu Anglikāņu baznīcā "Vai Tu esi debesīs?". Latviešu kamermūzikai veltītās programmas centrā būs Imanta Zemzara tāda paša nosaukuma vokālais cikls. Koncertā piedalīsies arī vijolniece Arina Bardova un čelliste Māra Botmane. AK: "Šī programma nevarēja nepiedzimt, jo viss tā saslēdzās, ka tieši šajā brīdī, tieši šeit un tieši tagad. Šai mūzikai vienkārši ir jāizsakan GG: "Mūsu rokās pirms vairākiem gadiem iegūla Imanta Zemzara vokālais cikls ar latvju dzejnieku garīgajām vārsmām. Jau pagājušajā vasarā jau dziedājām kopā un priecājāmies, cik skaists! Kad un kur atskaņosim, tad jau redzēs, bet visu laiku par to domājnāca vasara un mēs sapratām, ka mūslaiku kontekstā šim ciklam ir tagad jāskan un mēs, neraugoties uz organizatoriskiem izaicinājumiem, to nolēmām atskaņot. AK: Pirmoreiz to atskaņoja Monta Martinsone ar pašu komponistu pie klavierēm, tad tam ir pievērsusies Ieva Parša, bet šis cikls kaut kā  dabiski pie mums atnāca un mēs vienkārši nevarējām šobrīd to neatskaņot. Kad sākās visi notikumi Ukrainā, mums radās doma par labdarības koncertu. Tas ir piliens okeānā, bet mums tas vienkārši bija jādara. Visi koncerta ieņēmumi tiks ziedoti Ukrainas atbalstam". Autors bijis klāt vairākos mēģinājumos. Pēc pirmā mēģinājuma viņš gan veicis notīs pēdējos labojumus, gan mudinājis mākslinieces spēlēt visu klusāk un lēnāk, ar lielāku briedumu un dzīves pieredzi. Otrajā tikšanās reizē interpretāciju pilnībā akceptējis. Sarunas noslēgumā Gunta Gelgote vēsta arī par piedalīšanos Broņus Kutaviča operā "Lācis" Klaipēdas Muzikālajā teātrī un darbu pie Evijas Skuķes vokālā cikla "Sievietība" 24. septembrī festivālā "Skaņu mežs".  

Šis ir raidījums par drošību un uzmanību. Proti, par viduslaikos iesākto un līdz pat 19. gadsimtam aktuālo grāmatu iezīmēšanu pret zagļu un citu ēnaini noskaņotu pilsētas iedzīvotāju nolūkiem. Kāpēc gan grāmatu vajadzētu kā speciāli aizsargāt un apzīmogot? Ir zināma ekslibra kultūra, taču tas ir pozitīvas lepošanās simbols. Biedinājuma vārdi grāmatu iekšlapās ir visas Eiropas fenomens, varētu sacīt, aizvēsturiskās signalizācijas variants, kurš apelē gan pie cilvēka sirdsapziņas, gan „Kas nav tavs, to neaiztiec”- tāds varētu būt viskodolīgākais formulējums, ar kuru potenciāli varētu sastapties garnadzis. Latvijas Universitātes Akadēmiskās bibliotēkas rokrakstu un reto grāmatu nodaļas vadītāja Aija Taimiņa, tā dēvētās, „provinences” jeb specierakstus grāmatu iekšlapās pētī ne pirmo dienu vien. Viņa stāsta par valodu, kādā biedinājuma ieraksti tapuši. “Sākotnēji tā, protams, ir universālā latīņu valoda. Laika gaitā valodas mainās, ieraksti tiek tulkoti un, kas ir pats jaukākais, ļoti bieži vai, drīzāk tagad būtu vērts teikt, visai reti ir atrodami ieraksti, kas ir ritmizēti pantos, ar atskaņām. Un sākotnējie latīņu pantiņi visai vienkāršā, ikdienišķā latīņu valodā kļūst par pantiņiem vācu vai angļu valodā. Tā ir universāla tradīcijā Eiropā, sākot no 13. gadsimta pilnīgi noteikti līdz pat 18. gadsimta beigām. Iezīmēt grāmatas īpašuma piederību, situāciju, kam kas pieder. Šī ir mana grāmata un, ja kāds to atrod, tas tas dod to atpakaļ. Tāds ir īstais vēstījums.” Pretzagļu ierakstu saturs, savukārt, liecina par kādu interesantu parādību, kā savijas piederības ieraksts (tas ir mans un man pieder) ar sargājošo, aizsardzības funkciju, lai grāmatas nenoklīst, nenomaldās dažādās dzīves situācijās. Dažādos Latvijas Universitātes Akadēmiskās bibliotēkas rokrakstu un reto grāmatu nodaļas materiālos atrodami visai skarbi biedinājuma teksti. Taimiņa stāsta: “Ne tikai sargājoši, bet arī biedējoši ir šie vārdi – skarbi un nežēlīgi – un, ja tu to nozagsi, tad tu būtu zaglis, un tad tevi pakārs un tad tevi uzvilks kāķī aiz kakla, un tad tev kraukļi saknābs. Tiek draudēts šim zaglim, kas iemantos, kas iegūs, kas iekāros svešo grāmatu, ar ļoti nežēlīgu un ļoti apkaunojošu Viduslaiku sodu. Publisku sodu pie kāķa. Un te ir lielais jautājums - vai noziegums pret grāmatu un īpašumtiesībtiesību pārkāpums attiecībā pret grāmatu ir lielais vai mazais pārkāpums? Jāsecina, ka šie vārdi liecina - tas ir lielais pārkāpums, tas ir lielais zaglis, kas ir nozadzis grāmatu ar vērtību." Uģa Sildega lasīta sprediķa ieraksts veikts 2018. gada augustā Augsburgas ticības apliecības Rīgas luterāņu draudzē Anglikāņu baznīcā. Lasījumā pieminēti „divi kalni”, kas ir attiecīgi Gerazima un Ebala kalns, kuri atradās viens otram iepretim ar ieleju vidū. Ebreju tauta tika sadalīta divās nometnēs, katra uz sava kalna. No viena atskanēja svētību vārdi, no otra – lāstu vārdi. Tika uzslieti altāri un pienesti upuri, līdzīgi kā Sīnaja kalnā. Šajā epizodē ebreju tautas derība ar Dievu tiek slēgta vēlreiz, un Mozus jau ir tuvu savai aiziešanas stundai. Ar vēsturnieku, Latvijas Universitātes Vēstures un filozofijas fakultātes profesoru Gvido Straubi sarunājamies par grāmatas vērtības pārmaiņām laiku lokos. Svarīgi paturēt prātā, ka savulaik grāmata bija ļoti svarīgs informācijas resurss, ņemot vērā to, ka Viduslaikos informācijas aprite tomēr bija lēna un sporādiska. Šobrīd jau grāmatu uzskatām par kaut ko pašsaprotamu. Bet vai tā ir? “Man jau liekas, ka pēdējā laikā grāmata ir nedaudz atguvusi savu vērtību. [..] Šodien tomēr labām grāmatām cenas ir “skaistas”. Bet tā pirmā lieta - grāmata ir vērtība un tajā tiek ielikta diezgan "smuka" nauda. Paskatāmies, kur tad vēsturiski ir lielākie grāmatu krājumi - bagātu cilvēku, varētu teikt, izpriecai, hobijam vai arī [grāmatas] kā investīcijas." Rīgas vēstures un kuģniecības muzeja Komunikācijas darba nodaļas muzejpedagoģe, vēsturniece Irēna Strēle stāsta par likuma bardzību pret tā pārkāpējiem Viduslaiku Rīgā. Sarunājamies pie ekspozīcijas vitrīnas, kurā redzamas paliekas no šīs bardzības. “Ikviens cilvēks, arī kā šodien, mēģina ikvienu likumu apiet ar līkumu, un tas darbojās arī tajos laikos. Bija dažnedažādi sodi, ko noteica gan par zagšanu, gan melošanu – dažnedažādiem noziegumiem bija dažādi sodi. Ja viltojat ļoti daudz naudas, tad jums nocērt galvu, ja mazāk, tad varēja nocirst kreiso roku. Kāpēc tieši kreiso? Jo ar kreiso roku mēs pieturam naudas spiednīti, kurā ir iegravēta monēta viena puse un otra puse. Ja ir nocirsta kreisā roka, tad vairs nevar pieturēt šo spiednīti un nevar naudu viltot. Tāda bija sistēma,” stāsta Irēna Strēle. “Dokumentos ir minēts, ka Rātslaukumā atradās soda stabs, kur sodīja šos cilvēkus, un tas skaitījās tāds kā ātrs un ekskluzīvs veids, ja cilvēkam cirta galvu. Varētu teikt, ka tikai augstdzimušām personām veica šo eksekūciju. Ir pat dokumentos minēts, ka parastos zagļus parasti, ja sodīja ar nāvi, tad tā bija pakāršana. Un, ja šo cilvēku par kādiem nopelniem arī apžēloja, tas gan nenozīmēja, ka viņiem neizpildīs nāves sodu – apžēlošana vienkārši nozīmēja to, ka nevis pakāra, bet nocirta galvu." Kādus biedinājuma vārdus jūs rakstītu savām visvērtīgākajām personiskās bibliotēkas grāmatām, lai kādam neienāktu prātā to piesavināties sev?

Par poētisko izrādi, kuru īpaši trešajam pianista Andreja Osokina Brīvības festivālam radījis pats pianists un aktrise Čulpana Hamatova un festivāla programmu, kas šogad, reaģējot uz Krievijas militāro agresiju, veltīta Ukrainai, Kultūras rondo pārrunājam ar Brīvības festivāla rīkotājiem Katrīnu Gupalo un Andreju Osokinu. No 25. maija līdz 8. jūnijam Rīgā norisināsies jau trešais pianista Andreja Osokina Brīvības festivāls, kas šogad, reaģējot uz Krievijas militāro agresiju, veltīts Ukrainai. Visi festivāla laikā gūtie ieņēmumi no biļešu tirdzniecības sadarbībā ar “Biļešu paradīze” un fondu Ziedot.lv tiks ziedoti Ukrainas cilvēku atbalstam. Festivāla koncerti norisināsies Melngalvju namā, Hanzas peronā, Klavieru salonā @152 un Anglikāņu baznīcā. Tas pulcēs dažādus Latvijā un pasaulē atzītus mūziķus un aktierus, kuru vidū ir Dita Lūriņa, Čulpana Hamatova, Ģirts Krūmiņš, Georgijs Osokins, Ralfs Eilands, Raimonds Tiguls, Žoržs Siksna, Katrīna Dimanta, Roberto Meloni, Katrīna Gupalo, pats Andrejs Osokins, kā arī mūziķi un aktieri no Ukrainas, kuri Latvijā raduši patvērumu no kara šausmām.

Loch Lomond - jedna z największych atrakcji turystycznych Szkocji, największy zbiornik wodny na wyspach brytyjskich – po polsku: jezioro Wiązów. Ponad 7 tysięcy hektarów wody, upstrzonej licznymi wyspami, pięknie położonej wśród wzgórz i pagórków uskoku Highland Boundary Fault, uskoku nie byle jakiego – oddzielającego Lowlands od Highlands. Jezioro słynie ze swych malowniczych, pięknych brzegów, jak mawiają Szkoci The Bonnie Banks O'Loch Lomond. O, i tytuł piosenki sam się objawił. The Bonnie Banks O'Loch Lomond jest jedną z najbardziej znanych szkockich pieśni folkowych. Pieśń powstała prawdopodobnie w XVIII, pierwszy raz opublikowano ją w 1841 roku. Jej autor jest nieznany. Tekst refrenu jaki dzisiaj jest śpiewany, prawdopodobnie nie jest pierwotnym tekstem. A sama piosenka na pozór jest całkiem niewinna. Opowiada o tęsknocie kochanków. Ale właśnie – niewinna na pozór. Większość źródeł łączy powstanie „Loch Lomond” (tak w skrócie się ja tytułuje) z wydarzeniami po klęsce Jakobitów pod Culloden i upadku ich ostatniego powstania. Najbardziej mroczna hipoteza jako podmiot liryczny pieśni opisuje ukochaną młodego Jakobity uwięzionego przez Anglików. Po bitwie pod Culloden Anglicy wzięli do niewoli wielu Szkockich buntowników i zabrali do Londynu by ich tam osądzić. W ślad za jeńcami do Londynu ze wszystkich zakątków Szkocji ruszyli ich bliscy. Procesy oczywiście były pokazowe. Wyroki można było przewidzieć, choć rodziny pewnie do końca miały nadzieję na cud. Wszystkich buntowników skazano na śmierć. Ale tego Anglikom było mało - ku przestrodze - ciała straconych bądź ich strzępy zostały wywieszone na słupach wzdłuż dróg pomiędzy Londynem a Glasgow. Rodziny wracały więc do domów w makabrycznej, podwójnej procesji. Drogą, dołem, „lowroad”jak mówi refren, wracali żywi, główna drogą, górą, „highroad” w ślad za nimi szła procesja martwych ciał wywieszonych na słupach. I o tym opowiada refren piosenki, młoda dziewczyna śpiewa: „Ty pójdziesz górną drogą, ja pójdę dolną, dotrę do Szkocji przed tobą, ale już nigdy nie spotkam się z mym ukochanym, na pięknym brzegu Loch Lomond.” Interpretacji niskiej i wysokiej drogi jest jeszcze parę. Niektórzy twierdzą że podmiotem lirycznym jest młody Jakobita, dla którego „lowroad” to wybór egzekucji, „highroad” to wyrzeczenie się lojalności wobec Księcia Karola i życie w niewoli. Inna teoria przywołuje z kolei jako niską drogę, podziemną trasę dla wróżek i innych magicznych stworzeń, którą dusze Szkotów zmarłych na obczyźnie wracały do ojczyzny. Niewykluczone że piosenka nie byłaby dziś tak popularna, gdyby pozostała jedynie jej mroczna, buntownicza wymowa. Ale istnieje jeszcze jedna, odmienna wersja tekstu, w której wątek romantyczny jest zdecydowanie na pierwszym planie, choć słowa refrenu są w zasadzie takie same. Sami Szkoci postrzegają ja już zdecydowanie jako piosenkę miłosną. No i Bonnie Banks O'Loch Lomond jest popularna nie tylko w Szkocji. Szkoci swoje piosenki często dzielą z Irlandczykami. I tak jest w tym przypadku. Nieznany irlandzki artysta napisał nowy tekst do Szkockiej melodii. Tekst był przekazywany ustnie z pokolenia na pokolenia. W 1934 roku Josephine Beirne i George Sweatman nagrali piosenkę pod tytułem „My Bonnie Irish Lass”. A pod tytułem „Red is The Rose", w latach 60, piosenkę spopularyzował Tommy Makem. Tym razem nie ma drugiego dna, „Red is The Rose” jest o miłości, z tym że nie do końca szczęśliwej. W ostatniej zwrotce młody chłopak ubolewa, że musi rozstać się z ukochaną, gdyż cała jej rodzina wyjeżdża z Irlandii. Taki los… Sail Ho, Audycja zawiera utwory: „Bonnie Banks of Loch Lomond”, w wykonaniu Elli Roberts; słowa muzyka tradycyjne „Bonnie Banks of Loch Lomond”, w wykonaniu The Corries; słowa muzyka tradycyjne „Red is The Rose” w wykonaniu Liama Clancy'ego; słowa muzyka tradycyjne.

Jakobici - szkoccy i angielscy zwolennicy legitymistycznych pretendentów do tronu z dynastii Stuartów, potomków króla Szkocji Jakuba VII (w Anglii panującego jako Jakub II). Na przestrzeni XVII i XVIII wieku zorganizowali w Szkocji szereg powstań. O ich rebeliach powstało wiele pieśni, jedna z nich napisana w 1746 roku tuż po klęsce ostatniego powstania miała ostrą antyjakobicką wymowę. W okolicach 1791 roku wielki szkocki poeta Robert Burns przepisał tekst i stworzył pieśń bardziej uniwersalną, w dalszym ciągu jednak antyjakobicką. Tekst Burnsa pozostał prawie niezmieniony do dzisiaj. Tytuł to „Ye Jacobites by Name” – prawda, że znacie? Śpiewa dla nas banjoista folkowy i jazzowy Alastair McDonald. Posłuchajcie Pierwsze powstanie zwolennicy Jakuba urządzili pod dowództwem Johna Grahama w 1689 roku. Wicehrabia Dundee zebrał w Irlandii 200 osobowy oddział, wykonał desant w Kintyre, dobrał ochotników wśród klanów góralskich i z furią ruszył na armię czerwonych kurtek. Rozbił Anglików pod Killiecrankie, ale sam też tam zginął. Cóż, postanowił walczyć z góralami w pierwszym szeregu. Bez przywódcy powstanie upadło. W 1708 Jakub Stuart, zebrał w 1708 roku we Francji 6 tys. żołnierzy i wyruszył z Dunkierki ku Anglii. I nie dopłynął, w kanale zatrzymała go Royal Navy. W 1715 hrabia Mar zwołał wodzów klanów na tzw. wielkie polowanie w Beamar, ogłosił Jakuba Stuarta suwerenem i zdobył Perth. Do powstańców dołączyli się Jakobici z północnej Anglii. Marsz w głąb Anglii skończył się klęską powstańców w bitwie pod Preston. Wkrótce stracili Perth i powstanie, zwane Pierwszym Jakobickim, czy też Pierwszą Wielką Rebelią, upadło a Jakub odpłynął do Francji. Dwie kolejne próby wzniecenia powstania w 1719 z pomocą Hiszpanów i w 1744 z pomocą Francuzów zniweczyły sztormy, które zatopiły całkiem liczne floty w Kanale. W 1745 syn Jakuba II (oraz prawnuk Jana III Sobieskiego), Karol Edward Stuart nazywany Bonnie Prince Charlie (Śliczny Książe Karolek) zorganizował kolejne powstanie, zwane Drugą wielka rebelią. Tym razem to Irlandczycy pomogli zebrać armię, z którą Karol wylądował na Hebrydach. Do powstańców dołączyły klany góralskie i nizinne a także jakobici z północnej Anglii. Powstańcy z marszu zdobyli Edynburg i pokonali Anglików pod Prestonpans. Karol był bliski zwycięstwa ale fatalne decyzje sztabu doprowadziły do sromotnej klęski pod Culloden Moor. Karol musiał opuścić Wyspy, odpłynął do Francji. Kolejne piosenki dotyczą właśnie Karola. Pierwsza z nich pochodzenie ma irlandzkie, i to niekoniecznie w całości tradycyjne. Słowa wywodzą się z XVIII wiecznego poematu Seana Maca Domhnaila napisanego po upadku drugiego powstania Jakobitów. To lament gaelickiej bogini Éire po wygnaniu Księcia Karola. Fragmenty zebrał i opatrzył muzyką Donal Liathain (Lijan). Powstała piękna pieśń Ma Ghile Mear (mój wielki bohater), słuchamy jej w wykonaniu nie byle kogo – śpiewa sam Sting z towarzyszeniem zespołu The Chieftains. A o samej ucieczce księcia Karola opowiada nasza ostatnia pieśń. Bardzo popularna w Szkocji i nie tylko. Weszła do kanonu pieślni ludowych, często śpiewana jako kołysanka. Miłośn Outlander znacie ją z czołówki. Miłośnicy serialu „Outlander”, znają ją z czołówki, to „The Sky boat song”. Powstała w XIX wieku a opowiada o tym jak Książe Karol, przebrany za służącą, uciekł w małej łodzi po klęsce powstania jakobitów w 1745 roku. Tekst został napisany przez Sir Harold Boulton, melodię dopisała Anne Campbelle MacLeod. Dziś śpiewa ją dla nas zespół The Corries. Audycja zawiera utwory: " Ye Jacobites by Name ", w wykonaniu Alastair McDonald, słowa: Robert Burns, muzyka: tradycyjna; " Ma Ghile Mear w wykonaniu Stinga i The Chieftains, słowa na podstaiwe Seana Maca Domhnaila muzyka: Donal Liathain; " The Sky boat song ", w wykonaniu The Corries, słowa: Sir Harold Boulton, i muzyka: Anne Campbelle MacLeod

„The Golden Vanity” siedemnastowieczna ballada żeglarska. Najstarsza zachowana wersja powstała około 1635 roku i nosiła tytuł „Sir Walter Raleigh Sailing In The Lowland”. Sir Walter Raleigh to znany awanturnik i podróżnik, żyjący na przełomie XVI i XVII wieku. Podróżował do obu Ameryk, poszukiwał Eldorado, tłumił powstanie w Ulsterze, walczył z Hiszpańską Armadą, zdobył dla Anglików Kadyks, nadał podobno nazwę amerykańskiej Virginii, przypisuje się mu podarowanie Anglikom ziemniaków i tytoniu (znane były wcześniej w Hiszpanii, więc…) Był jednym z ulubieńców królowej Elżbiety I ale za nieuzgodniony ożenek trafił do Tower. Drugi raz trafił do Tower oskarżony o spisek przeciwko Jakubowi I. Opuścił Tower aby ponownie poszukiwać Eldorado płynąc w górę Orinoko. Podczas tej podróży złamał parę zakazów króla i gdy wrócił do Anglii czekał na niego katowski topór. Nikt chyba po nim nie pakała, Sir Walter Raleigh miał opinię człowieka okrutnego dla podwładnych łamiącego obietnice. Pieśń opowiadała o tym jak statek Sir Waltera „The Sweet Trinity” został uwięziony przez obcy galeon. Kapitan za uwolnienie obiecał bogactwa i rękę córki. Zadanie wykonał młody chłopiec okrętowy. Gdy wraca z udanej misji kapitan nie wpuszcza go na pokład pozwalając chłopcu utonąć. Pieśń przez 2 stulecia była niezwykle popularna. Powstało wiele wersji i muzycznych i fabularnych. Statek zmieniał w nich nazwę, raz był to „The Golden Trinity”, raz „The Sweet Trinity”, czasem „The Golden Willow Tree” a czasem „The Golden Vanity”. W niewolę była brany przez galeon hiszpański, francuski, czasem nawet brytyjski, a niekiedy Turecki – wtedy był okręt piracki. (Lowland see z refrenu to dawna, zwyczajowa nazwa Morza Śródziemnego) Chłopiec okrętowy zazwyczaj ginął. Raz tonął raz był stracony po powrocie na pokład, a w jednej wersji zatopił i wroga i swój okręt. Jedna z wersji muzycznych jest u nas dobrze znana. Na bazie jej melodii (chyba najbardziej popularnej w XX wieku) powstała piosenka Tomasza Opoki „Morze Północne”. Sail Ho. "Sinking in the Lonesome Sea" w wykonaniu The Carter Family, słowa i muzyka: tradycyjne "The Golden Vanity" w wykonaniu The Chad Mitchell Trio, słowa i muzyka: tradycyjne "Morze Północne" w wykonaniu Tomasza Opoki, słowa: Tomasz Opoka, muzyka: tradycyjna „The Golden Vanity” w wykonaniu Davida Coffina, słowa: Gordon Bok na podstawie tradycyjnych, muzyka: Bob Stuart @jarasaseasongi znajdziesz na Facebooku i YouTube :-)

Anime – chińskie bajki z Japonii, które często są oparte na komiksach zwanych mangą. Anime charakteryzuje się specyficznym stylem rysowania postaci oraz otoczenia. Faktyczna etymologia słowa anime jednak nieco zaskakuje. Anglicy przyjęli słowo anime do swojego języka jako słowo pochodzenia japońskiego. Natomiast Japończycy przejęli słowo anime od Anglików jako słowo pochodzenia angielskiego. Wygląda więc na to, że słowo wytworzyło się samo. Krążą pogłoski, że nie obyło się bez interwencji obcych.

Tematy Audycji: O wieczornej dyskusji u pani Olewnik. Kto jest nazywany złoczyńcą? Jak będzie wyglądać świat w roku 2139? Co obliczył jeden z Anglików? O Djokovicu i o Guru antyszczepionkowców Kto jest szpiegiem wg. Urbana? O trzech starszych paniach na basenie… Procedury dotyczące żartów o podłożeniu bomby. Trochę uwag dotyczących księcia Andrew. Ten Podcast powstaje na bazie audycji z radia KChT. Aby projekt ten mógł się dalej rozwijać, potrzebna jest pomoc finansowa. Jeśli możesz i chcesz nas wesprzeć finansowo prosimy o wpłaty na konto bankowe lub też przy pomocy usługi PayPal: PayPal https://www.paypal.me/RadioKChT Wpłaty na numer bankowy IBAN LT94 3250 0447 1164 8536 BIC: REVOLT21 Koniecznie z dopiskiem Radio KChT.eu – Piotr Wroński Książki Piotra Wrońskiego można zakupić w księgarni internetowej holubowo.pl/ --- Send in a voice message: https://anchor.fm/kcht/message

Dzisiaj będziemy mówić o wrześniu 1939 roku czyli o wojnie obronnej. Jest to ważny moment nie tylko w historii Polski, ale także innych krajów, bo 1 września 1939 roku rozpoczęła się II wojna światowa. Dlaczego do tego doszło? Dlaczego Polska przegrała? Czyja to wina? O tym właśnie dzisiaj porozmawiamy. Mówiliśmy już o tym w odcinku 29, ale teraz powiemy trochę więcej.Jak pewnie wiecie 1 września 1939 roku zaczęła się II wojna światowa. Dzieci w Polsce idą do szkoły 1 września, ale ponieważ wypadało to w piątek postanowiono, że szkoła rozpocznie się dopiero w poniedziałek 4 września. Niestety w ten piątek 1 września 1939 roku Niemcy napadły na Polskę. Jak wyglądało wojsko polskie w porównaniu z niemieckim?Polska miała gdzieś milion żołnierzy, a Niemcy prawie trzy miliony. Bardzo trudno jest wygrać jak wróg ma trzykrotnie większą przewagę. Jaki więc plan miała Polska w 1939 roku?Polski plan nazywał się: plan operacyjny “Zachód”. Polacy mieli sojuszników. Francuzi obiecali, że gdy Niemcy zaatakują Polskę to Francja zaatakuje Niemców z drugiej strony. Tak więc plan operacyjny “Zachód” polegał na tym, że Polacy zwiążą siły niemieckie w Polsce, a w tym czasie Francuzi zaatakują z drugiej strony, gdzie Hitler pozostawił mało wojska.A jaki był plan Niemców? Jaki plan miał Hitler?Niemcy planowali szybko pokonać Polskę i przerzucić siły do walki z Francuzami. Niemcy bali się walki na dwa fronty. Bali się, że tak jak podczas I wojny będą atakowani z dwóch kierunków ze wschodu i z zachodu.Aby zrozumieć to co się stało we wrześniu 1939 roku musimy najpierw dowiedzieć się co się stało w poprzednim miesiącu czyli w sierpniu 1939. Hitler bał się, że gdy zaatakuje Polskę to Francja uderzy na niego z drugiej strony. Poza tym nie wiedział co zrobią Rosjanie. W Rosji rządził wtedy Stalin. Niemcy to byli faszyści, a Rosjanie to byli komuniści. Nienawidzili oni siebie.Jednak Hitler powiedział, że podpisałby nawet pakt z diabłem. Wysłał więc swojego ministra spraw zagranicznych Ribbentropa do Moskwy. Tam 23 sierpnia podpisano pakt, który przeszedł do historii jako Pakt Ribbentrop-Mołotow.Ribbentrop był ministrem spraw zagranicznych Niemiec, a Mołotow Rosji. Tak naprawdę był to jednak pakt pomiędzy Hitlerem i Stalinem. Tak więc ten pakt z 23 sierpnia 1939 roku nazywa się paktem Ribbentrop-Mołotow albo paktem Hitlera ze Stalinem. Co było napisane w tym pakcie, w tej umowie?Hitler i Stalin podzielili między siebie kilka krajów, między innymi Polskę. Postanowili, że Niemcy wezmą zachodnią część Polski, a Rosjanie wschodnią jej część. Rosjanie i Niemcy ogłosili, że zawierają pokój, ale w tajnych punktach podzielili sobie świat między siebie. Ta część o podziale Polski i innych krajów była tajna.Amerykanie mieli tam swojego szpiega i dowiedzieli się o tej umowie już następnego dnia czyli 24 sierpnia. Powiadomili o tym Anglików, a oni Francuzów. Niestety nikt nie powiedział o tym Polsce. Polacy dalej myśleli, że grozi im wojna tylko z jednej strony, że tylko Niemcy chcą na nich napaść, a tak naprawdę szykowali się także Rosjanie.Tak więc Polacy spodziewali się niemieckiego ataku i nic nie wiedzieli o tym, że także Rosjanie się szykują. Polacy spodziewali się pomocy Francji i Anglii.Zamiast pomocy ze strony Francji przyszedł jednak niespodziewany atak ze strony Rosji. To Niemcy powinni walczyć na dwa fronty z Polską i Francją, a stało się tak, że to Polska walczyła na dwa fronty z Niemcami i Rosją. Ale o tych atakach powiemy za chwilę. Co jeszcze się wydarzyło w sierpniu 1939?23 sierpnia 1939 roku Hitler i Stalin zawarli pakt. Hitler postanowił zaatakować trzy dni później czyli 26 sierpnia. Potem się jednak rozmyślił i postanowił zaatakować dopiero 1 września. Jednak jeden niemiecki oddział się o tym nie dowiedział i zaatakował Polskę już 26 sierpnia. Niemcy jednak przeprosili i powiedzieli, że to pomyłka.Polacy widzieli, że Niemcy przygotowują żołnierzy na granicy i zwołali mobilizację.Polska ogłosiła mobilizację 30 sierpnia. Jednak było to za późno. Do swoich oddziałów zdążyło dotrzeć około 70% żołnierzy.Wojna zaczęła się 1 września 1939 roku, ale Hitler twierdził, że zaczęła się dzień wcześniej czyli 31 sierpnia.Niemcy obiecali więźniom, że będą wolni jak w polskich mundurach zaatakują niemiecką radiostację. Tak naprawdę wojna zaczęła się jednak 1 września.Na Polskę uderzyli Niemcy z północy, z zachodu i z południa. Z południa zaatakowali Słowacy. Niektórzy historycy twierdzą, że wojna rozpoczęła się atakiem na Westerplatte o 4:45 rano. Inni twierdzą, że wojna zaczęła się 5 minut wcześniej nalotem na miasto Wieluń.Polskie wojsko było podzielone na armie. Na północy walczyła armia Pomorze, pod nią znajdowała się armia Poznań. Niżej była armia Łódź oraz Kraków. Hitler postanowił zaatakować ze wszystkich kierunków i od razu iść na Warszawę. Z tego powodu jego wojska ominęły armię Poznań. Nikt ich nie zaatakował. Dowódca tej armi generał Tadeusz Kutrzeba chciał pomóc innym armiom.Kutrzeba chciał pomóc armii Łódź, ale marszałek Rydz-Śmigły, który był naczelnym dowódcą się na to nie zgodził.Armia Poznań długo się broniła, a później nawet zaatakowała. Początkowo generał Kutrzeba prosił naczelnego wodza o pozwolenie na pomoc armii Łódź. Niestety nie dostał takiego pozwolenia. Później jednak pozwolono mu na zaatakowanie Niemców. Doszło do największej bitwy we wrześniu 1939 roku.Niemcy parli na Warszawę ze wszystkich stron i wtedy zaatakowała ich armia Poznań oraz armia Pomorze. Generał Kutrzeba kazał zaatakować 9 września. Bitwa nad rzeką Bzurą trwała ponad tydzień. Najpierw atakowali Polacy, później Niemcy ściągali coraz więcej armii. Wtedy Polacy przebili się do Warszawy. Bitwa nad Bzurą dała czas na to aby przygotować Warszawę do oblężenia.Z Warszawy, ze stolicy uciekł polski rząd, uciekł naczelny wódz Rydz-Śmigły - pozostał jednak prezydent Warszawy. Warszawa broniła się od 8 do 28 września czyli około 3 tygodni. Najdłużej bronił się Hel, bo od 1 września czyli od początku, aż do 2 października, czyli cały miesiąc. Polacy bronili się tak długo bo spodziewali się pomocy od Francji i Anglii. Francuzi rzeczywiście przeszli granicę Niemiec, ale nigdy nie zaatakowali głównych sił niemieckich. Podeszli tylko do linii Zygfryda, czyli niemieckich umocnień. Ta krótka francuska ofensywa skończyła się po 16 września. Hitler mógł więc większość swojego wojska mieć w Polsce. Na granicy niemiecko-francuskiej była tzw. dziwna wojna, wojna bez strzelania. W tym czasie zaatakowali Rosjanie z drugiej strony. Tak więc Polska spodziewała się pomocy od Francji i miała podpisany układ pokojowy z Rosją. Niestety Francja nie pomogła, a za to zaatakowała Rosja.To oczywiście nie wszystko. Polscy żołnierze bronili się bardzo dzielnie, niestety niektórzy dowódcy zawiedli. Zawiedli też sojusznicy Polski czyli Francja i Anglia. Mimo wszystko właśnie wtedy zaczęła się II wojna światowa. Hitler zaatakował 1 września i była to wojna pomiędzy Polską a Niemcami. Jednak 3 września Anglia i Francja wypowiedziały Niemcom wojnę. Tak więc ta wojna polsko-niemiecka zmieniła się w wojnę światową. Później oczywiście dołączyło jeszcze więcej krajów, ale to już historia wykraczająca poza wrzesień 1939 roku.

W najnowszym wydaniu "Football Bloody Hell" sporo o triumfie Arsenalu w derbach Londynu, porażce Chelsea z Manchesterem CIty oraz o nadchodzących spotkaniach Anglików w Lidze Mistrzów. Zapraszamy do odsłuchu!

Z piłkarskiego Euro zapamiętam dużo rzutów karnych, walkę o życie piłkarza Danii, świetny remis Szkocja-Anglia, cudowny mecz Francja-Szwajcaria, radość Włochów, łzy Anglików i... Cristiano Ronaldo odstawiającego butelkę Coca-Coli na konferencji prasowej. Tym jednym gestem pokazał światu, że być może nie chce promować napojów gazowanych, być może chciał zamanifestować zdrowy tryb życia – nie ma to większego znaczenia w temacie, do którego zmierzam. Dla mnie ważniejsze jest to, co działo się później:1. Jak Coca-Cola zareagowała na gest piłkarza?2. Jak całą historię pokazały media?3. Dlaczego ta niewinna sytuacja pokazuje dramat mediów i ich duży wpływ na nas wszystkich? Nigdy nie sądziłem, ze Cristiano Ronaldo będzie bohaterem podcastu o finansach, ale to wbrew pozorom niezwykle ważne wydarzenie i temat dobry do edukacji. Nauczymy się czym się jak wylicza się kapitalizację, co to znaczy, że spada wycena, a co to znaczy, że spółka traci. Po tym odcinku juz nikt nie będzie powtarzał medialnych błędów.

W tym odcinku: - Kanapka winna klęski Anglików w finale Euro 2020? - Jagodziary - Wojewódzki znów namieszał - Artykuł, na który nie byliśmy gotowi Źródła i więcej informacji:malgosiazmaczynska.pl

Italia ograła Anglię w finale Euro 2020 po rzutach karnych. Jaki to był mecz i jaki turniej? Co czeka Anglików w przyszłości? Ostatni Kick Off w tematyce mistrzostw Europy. Wracamy dopiero przed startem sezonu Premier League.

Dziennikarz Canal+ Rafał Nahorny relacjonuje, że angielscy kibice niemalże żądają zwycięstwa w mistrzostwach Europy. Jak ocenia, zespół Garetha Southgate jest znakomicie przygotowany do wygrania turnieju, sposób gry w poprzednich meczach podporządkował temu nadrzędnemu celowi. Znawca angielskiej piłki nie sądzi, by bramkarz Jordan Pickford miał być słabym punktem Anglików w meczu finałowym. Tomasz Listkiewicz mówi o specyfice pracy sędziego w meczach, w których występują największe gwiazdy światowej piłki. Dziennikarz specjalizujący się w futbolu południowoamerykańskim Bartłomiej Rabij podsumowuje wygrany przez Argentynę turniej Copa America. Jak mówi, system rozgrywek i brak kibiców na trybunach spowodował, że emocje rozpoczęły się dopiero w fazie pucharowej mistrzostw. Bartłomiej Rabij podkreśla, że w zespole argentyńskim na wysokości zadania stanął nie tylko Leo Messi, ale i jego koledzy. Z kolei w zespole brazylijskim mocno zawiódł ofensywny pomocnik Lucas Paqueta. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/radiownet/message

Były reprezentant Polski Grzegorz Rasiak deklaruje, że w finale mistrzostw Europy będzie kibicował reprezentacji Włoch. Wskazuje, że "Squadra Azzura" prezentuje bardziej atrakcyjny styl gry. Niemniej, docenić należy świetną postawę Anglików w defensywie. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/radiownet/message

To miał być rewanż za 2000 rok i początek Anglików znów był wspaniały, ale zakończenie pozbawione happy-endu. Portugalczycy po kiepskiej fazie grupowej nareszcie zagrali tak, jak oczekiwały od nich miliony rodaków. Rzuty karne rozstrzygnął bramkarz Ricardo, broniąc bez rękawic strzał Dariusa Vassella, a następnie sam uderzył, zdobywając bramkę. Zapraszamy do odsłuchu w imieniu Kamila Kani i Michała Kołkowskiego z Weszlo.com!

Rozpoczynamy EURO na naszym kanale! W pierwszym odcinku omawiamy zwycięstwo Anglików nad Chorwatami! Kto spodobał nam się najbardziej? Jak komentujemy skład wystawiony przez Garetha Southgate'a? Zapraszamy!Podcast: Jonasz Zasowski, Jan Piekutowski, Maciej Łaszkiewicz. Grafika i montaż: Tomasz Lebkuchen.

Pięćdziesiąty czwarty odcinek podcastu portalu RealMadryt.pl. Jarek Chomczyk, Mateusz Wojtylak i Maciej Leszczyński oceniają mecz z Liverpoolem pod względem stosunku dobrej gry Królewskich do złego występu Anglików (od 1:34), występu Viníciusa (15:35) oraz dalszej drogi w Lidze Mistrzów (23:26). Następnie spoglądają na sobotni Klasyk, analizując rolę Barcelony jako faworyta (29:09), typując wyjściowy system drużyny (34:48) oraz patrząc na sytuację w tabeli i szanse w walce o mistrzostwo (42:37). Na koniec komentują kolejną kontuzję Sergio Ramosa (46:40) oraz potencjalnego drugiego kandydata w wyborach na prezesa klubu (57:48). Podcast zamyka format „Café na ławę” (1:04:42). Zapraszamy do wysłuchania naszych opinii. Partnerem portalu i podcastu jest portal Player.pl, na którym możecie obejrzeć najbliższy Klasyk. Więcej o tej ofercie: http://bit.ly/Klasyk2021

Po szaleństwie, jakie w Monachium zafundowały nam Bayern i PSG, zasięgnęliśmy języka z obu stron - o błędach w obronie monachijczyków pogadaliśmy z Arturem Wichniarkiem (ekspertem Polsatu Sport), Navasem pozachwycaliśmy się z Michałem Bojanowskim ("Piłka Nożna"). A mecze z udziałem Anglików omówiliśmy z Maćkiem Łuczakiem z TVP Sport. Do odsłuchu Magazynu Ligi Mistrzów zaprasza Kamil Kania!

35251. To największa dobowa liczba potwierdzonych testami zakażeń od początku pandemii. Widać, że nasz kraj na razie nie pozbędzie się koronawirusa. W ślad za pogarszającymi się prognozami dla gospodarki, premier Mateusz Morawiecki zapowiada dalszą pomoc dla firm. Wielki plan odbudowy infrastruktury zapowiada prezydent Joe Biden. Po wczorajszym meczu na Wembley selekcjoner, komentatrorzy i kibice mają żal do sędziego, o to że mógł nie dyktować karnego dla Anglików, a powinien był dla Polski. Na koniec sensacja dnia. Udało nam się dotrzeć do jeszcze nie publikowanych wyników badań puli genetycznej naszego narodu. Jak się okazuje, pochodzimy od... Rosjan, Czechów i Niemców.

Cześć! W dzisiejszym odcinku powracam do roku 1954 i węgierskiej Złotej Jedenastki. Drużyna której liderem był Ferenc Puskás zadziwiała świat. Pokonała m.in. Anglików na ich własnym terenie. Wszystko wskazywało na to, że zdobędzie mistrzostwo świata w 1954 roku. Na jej drodze stanął jednak zespół z Zachodnich Niemiec. Drużyna reprezentująca RFN bynajmniej nie była faworytem meczu. Jak to się stało, że pokonała genialne pokolenie węgierskich piłkarzy? O tym m.in. w tym odcinku serii Powojnie.

Powrót Lewatywy Mózgu po 5 latach przerwy! W tym odcinku o urokach propagandy telewizyjnej, o niezwykłej uprzejmości Anglików, o tym czym się przejmowaliśmy 5 lat temu. Dużo radosnych emocji i rozmów ze słuchaczami. Słuchaj co tydzień na żywo w poniedziałek o 21:00 (czasu kaczyńskiego)!

Derby Liverpoolu, kolejna wygrana "The Citizens" oraz West Ham United, który jest najwyżej notowanym londyńskim klubem w tabeli Premier League - te tematy zdominowały "Football Bloody Hell". Nie zapomnieliśmy także zanalizować szans Anglików w najbliższych meczach Ligi Mistrzów. Gośćmi Wojciecha Pieli byli Jarosław Koliński ("Przegląd Sportowy"), Piotr Glamowski (CANAL+ Sport), Jarosław Wiśniewski oraz Radek Chmiel. Zapraszamy do odsłuchu!

Frank Lampard nie jest już menedżerem The Blues. Anglik nie przerwał kryzysu, jaki trapi drużynę od kilku tygodni. Analizujemy powody tej decyzji, a poza tym rozmawiamy o Manchesterze United, Liverpoolu i odpowiadamy na wasze pytania.

W odcinku 88 zakończyliśmy na działaniach 10 Brygady Kawalerii we wrześniu 1939 roku. Maczek i jego żołnierze walczyli dzielnie, aż do otrzymania rozkazu wycofania się na Węgry. Podczas wycofywania się 10 Brygada Maczek odnalazł swoją żonę z dwójką małych dzieci. Razem wyjechali na Węgry. Polska miała układ z Francją. Tak więc polscy żołnierze opuszczali terytorium Polski, ale wcale nie zamierzali poprzestać walczyć. Chcieli się wszyscy dostać do Francji i z drugiej strony uderzyć na Hitlera. W 1939 roku Francja miała największą armię na świecie. Mieli oni też bardzo dobry sprzęt, np. świetne czołgi.Po wycofaniu się z Polski do Francji przybyło wielu polskich żołnierzy. We Francji Brygada zaczęła się zmieniać w dywizję. Brygada to około 4-5 tysięcy żołnierzy, a dywizja może mieć aż 15 tysięcy. Tak więc dywizja jest gdzieś trzy razy większa od brygady.Francuzi byli sojusznikami Polski. Gdy Hitler zaatakował Polskę w 1939 roku. Francuzi powinni zaatakować Hitlera z drugiej strony. Niestety tego nie zrobili. Teraz gdy w 1940 roku polscy żołnierze przybyli przybyli do Francji. Mieli dostać broń i czołgi. Ale Francuzi dawali sprzęt Polakom bardzo wolno. Uważali, że jeżeli Polacy przegrali w 1939 roku oznacza to, że są słabymi żołnierzami.Jak mówiliśmy w odcinku 88 - 10 Brygada Kawalerii Maczka nie została rozbita w 1939 roku. Brygada szykowała się do kontrataku na Niemców z okolic Lwowa. Wtedy na Polskę z drugiej strony napadli Rosjanie, a Maczek dostał rozkaz wycofania się na Węgry. Rok później we Francji to właśnie generał Maczek miał najwięcej doświadczenia jak walczyć z Niemcami. Francuzi uważali jednak, że mają największą armię na świecie oraz najlepsze czołgi i że bez problemów pokonają Niemców. Czy tak się stało?Niemcy zaatakowali Francję 10 maja 1940 roku czyli 8 miesięcy po ataku na Polskę we wrześniu 1939 roku. Niemcy zaatakowali 10 maja 1940 roku, a już 21 maja przecięli Francję na pół. Tak więc w 11 dni Francja była już prawie pokonana. Na północy w okrążeniu znalazły się wojska angielskie, które też pomagały Francuzom. Anglicy jednak stwierdzili, że Francji nie da się już pomóc i zaczęli uciekać z Dunkierki. Z kolei na południu Francuzi sobie przypomnieli, że mają także polskich żołnierzy, w tym generała Maczka.Gdy Polacy przybyli do Francji w marcu 1940 roku dostali parę starych czołgów. Teraz w połowie maja 1940 roku jechały czołgi, wozy pancerne i inne pojazdy jeden za drugim. Francuzi chcieli aby Polacy od razu byli gotowi do walki. Nie można od razu wysłać żołnierzy ze sprzętem, którego nie znają. Francuzi chcieli jednak aby Polacy poszli walczyć albo oddali sprzęt. W tej sytuacji generał Maczek sam wybrał mały oddział, który pierwszy dostał czołgi i sam nim dowodził. Ten oddział nazwano 10 brygadą kawalerii pancernej. Generał Maczek uderzył na Niemców, którzy nie spodziewali się takiego ataku. Niestety za Polakami nie poszły oddziały Francuskie. Wkrótce w czołgach skończyło się paliwo i polscy żołnierze musieli pieszo przebijać się na południe w kierunku Marsylii.Powtórzyła się sytuacja z września 1939 roku. Wtedy polskie oddziały przeszły na Węgry, które były sojusznikiem Polski. W międzyczasie jednak Węgrzy stali się sojusznikiem Hitlera i aresztowali Polaków, którzy musieli uciekać. Teraz Polacy byli sojusznikami Francji. Ale Francuzi się poddali i zostali sojusznikiem Hitlera. Polacy musieli uciekać z Francji z fałszywymi dokumentami tak jak wcześniej uciekali z Węgier. Generał Maczek i jego żołnierze dostali się do francuskiego portowego miasta Marsylii. Tam Polacy sobie załatwiali fałszywe dokumenty i przekradali się do Hiszpanii. Wszystkim żołnierzom udało się załatwić fałszywe paszporoty. Wszystkim poza generałem Maczkiem. Niemcy chcieli go aresztować i dlatego Francuzi go pilnowali. Generał przebrał się więc z Araba i popłynął do Casablanki w Maroku.W Wielkiej Brytanii generał Maczek został dowódcą 10 brygady kawalerii. Gdy przybyło więcej żołnierzy brygada przekształciła się w 1 dywizję pancerną. We Francji polscy pancerniacy musieli włączyć się do walki niemal bez przygotowania. Za to w Anglii mieli bardzo dużo czasu na zapoznanie się ze sprzętem oraz ćwiczenia. Generał Maczek przybył do Anglii w październiku 1940 roku. Cztery lata później siły alianckie wylądowały we Francji. Celem było pokonanie Niemców, którzy siedzieli we Francji od czterech lat. Jakie czołgi mieli Polacy, jakie Niemcy?Polacy dostali czołgi amerykańskie - Shermany oraz brytyjskie Cromwelle. Niestety te czołgi okazały się o wiele słabsze od czołgów niemieckich. Polacy w Shermanach czy Cromwellach musieli podjechać na odległość 0,5 kilometra aby zniszczyć niemieckiego Tygrysa albo Panterę. Za to niemieckie czołgi mogły strzelać już z odległości 2 km. Oznaczało to, że zasięg skutecznego ognia niemieckie czołgi miały 4 razy większe. Mimo tego Polacy od wylądowania w Normandii w pobliżu miasta Caen gonili Niemców. Zaraz na początku rozegrała się bitwa pod Falaise.Wojska alianckie czyli Amerykanie, Brytyjczycy, Kanadyjczycy oraz Wolni Francuzi zaczęli okrążać niemieckie armie pancerne. Gdyby udało się je zniszczyć Niemcy nie mieliby nikogo do obrony i łatwo poszłoby wyzwolenie reszty Francji. Niemcy znaleźli się w okrążeniu, które przypominało worek. Był on jednak jeszcze otwarty i właśnie Polacy mieli zamknąć to okrążenie, zamknąć ten worek, w którym znaleźli się Niemcy. Inni dowódcy mówili, że to okrążenie bardziej przypomina butelkę, a Polacy są korkiem, który atakują Niemcy.Polacy zamknęli okrążenie w okolicach wzgórza, które nazwali maczugą. Dzięki tej operacji większość niemieckich sił w Normandii zostało pokonanych. Ale dlaczego alianci potrzebowali Polaków do zamknięcia okrążenia? Angielski generał Montgomery pokłócił się z amerykańskim generałem Pattonem. Gdy ci generałowie się kłócili Niemcy przez 10 dni uciekali z tego okrążenia. Uciekali, aż Polacy zamknęli to okrążenie albo jak mówią niektórzy stali się korkiem w butelce.Po pokonaniu Niemców w Normandii w bitwie pod Falaise Polacy ruszyli w kierunku Holandii i Belgii, a później także Niemiec. Do dzisiaj w miastach Belgii można znaleźć wiele pomników poświęconych 1 Dywizji Pancernej. W tej dywizji służył także brat mojego dziadka. Był mechanikiem. Gdy jakiś czołg się zepsuł, albo został trafiony to ten mój wujek musiał jechać w to miejsce i mimo ostrzału reperować taki czołg, aby mógł dalej walczyć. Gdy Maczkowcy wyzwalali Belgię ten mój wujek poznał tam Flamandkę, z którą się później ożenił. W Belgii mówi się kilkoma językami między innymi językiem flamandzkim.Gdy już Polacy wyzwolili Belgię i Holandię ruszyli na Niemcy. Zostali skierowani do walki o bardzo ważny port - bazę morską w Wilhelmshaven. Były to ostatnie tak ciężkie walki. Odbyły się one w maju 1945 roku. W tym samym miesiącu Niemcy się poddali i zakończyła się wojna w Europie. Generał Maczek został awansowany do stopnia generała dywizji. Jednak zanim skon zdarzyło się coś niezwykłego.W sierpniu 1944 roku wybuchło powstanie warszawskie. Gdy upadło walczących żołnierzy przewieziono do obozów jenieckich. Do obozu w Oberlangen przewieziono kobiety, które walczyły podczas tego powstania warszawskiego. Czekały one na oddziały alianckie i zastanawiały się, czy będą wyzwolone przez Anglików czy może Amerykanów. Bardzo się zdziwiły gdy żołnierze, którzy przybyli je wyzwolić mówili po polsku. To byli żołnierze generała Maczka.Przy 1 Dywizji Pancernej było wielu Polaków. Np. ponad 1700 kobiet-żołnierzy z powstania warszawskiego przebywało przy dywizji. Ale było także wielu Polaków z innych obozów. Wtedy alianci postanowili stworzyć polską strefę okupacyjną w Niemczech. Polacy dostali miasto Haren oraz jego okolice. Polacy mieszkali tam od 1945 do 48 roku. W tamtym okresie zmieniono nazwę na Maczków. Były tam polskie szkoły. Wydawano polskie gazety. W Maczkowie odbyło się prawie 300 (289) ślubów oraz urodziło się prawie 500 (497) dzieci.Po II wojnie światowej w Polsce rządzili komuniści. Zabrali oni generałowi Maczkowi polskie obywatelstwo. W Anglii władzę stracił wtedy Churchill i jego partia, a zaczęła rządzić partia pracy, która współpracowała z krajami komunistycznymi takimi jak Rosja czy Polska. Żołnierze alianccy walczący razem z armią brytyjską dostawali pensję. Jednak brytyjski rząd odmówił tego generałowi Maczkowi. Nie zapomnieli jednak o nim Belgowie i Holendrzy. Generał Maczek dostał honorowe obywatelstwo miasta Breda. Gdy burmistrz tego miast dowiedział się o problemach finansowych generała napisał list do rządu holenderskiego, który postanowił płacić Stanisławowi Maczkowi pensję generalską. Rok temu w 2019 roku gdy mijała 75 rocznica wyzwolenia Bredy zmieniono tam nazwę stadionu na “Stanisław Maczek Stadion”.Generał Maczek zmarł w 1994 roku mając 102 lata. Zgodnie z jego życzeniem pochowano go na cmentarzu polskich żołnierzy w Bredzie w Holandii. W Bredzie znajduje się muzeum generała Maczka, w którym można w trzech językach (po holendersku, angielsku i polsku) posłuchać o wyzwoleniu Bredy.

Do godz. 12:45 porozmawiamy o kataklizmie na wyspach brytyjskich. Albion budzi się bowiem z ręką w nocniku i to wypełnionym po brzegi. Nie dość, że za 9 dni kończy się okres przejściowy po wypisaniu się Anglików z Unii Europejskiej, to w dodatku wykryto w Wielkiej Brytanii nową mutację wirusa, czego efektem jest całkowite odcięcie od świata tej wyspy. W jakich warunkach koczują nasi kierowcy przekonamy się po rozmowie z Leszkiem Ludą, szefem Polskiej Unii Transportu. Na naszej antenie nie zabraknie też tematyki związanej ze świętami... Proszę się nie krzywić, kto powiedział, że z tymi świętami? Za kogo państwo nas biorą? To jest medium obywatelskie, gdzie mówimy o tym, czego nie usłyszą państwo gdzie indziej. Dlatego porozmawiamy o świętach starosłowiańskich czyli przed katolickich. Naszym gościem będzie kierownik muzeum mitologii słowiańskiej, Radosław Sawicki. A tuż po południu zajmiemy się kwestią średniowiecznego paragrafu kodeksu karnego czyli słynnego par. 196, mówiącego o obrazie uczuć religijnych. O sensie trzymania tego zapisu w kodeksie w XXI w. porozmawiam z p. mec. Maciejem Bąkiem, który w swoim dorobku ma m.in. udział w pisaniu ustawy zasadniczej. Na szczęście preambuły nie pisał. 

Magda i James to niezwykła para, którą poznaliśmy przez Instagram, gdzie pokazują jak budować silną relację z międzynarodowym twistem. Na profilu Ponglish on Tour dzielą się migawkami z życia w Londynie i doświadczeniami ze związku z obcokrajowcem. Z obojgiem spotykamy się niedzielnym popołudniem na Zoomie przy kawie i rozmawiamy o tym jak różnice kulturowe wpływają na relacje. Na koniec dowiadujemy się co trzeba zrobić, by bezkarnie objadać się czekoladą na śniadanie podczas świąt w Anglii. Zapraszamy!Link do odcinka: https://razemlepiejpodcast.pl/64 Znajdź nas na: www.razemlepiejpodcast.plMożesz nas też polubić na www.fb.com/razemlepiejpodcast i www.instagram.com/razemlepiejpodcastPonglish on Tour na Instagramie: https://www.instagram.com/ponglish_on_tour

Bardzo charakterystyczne, nie sposób wręcz pomylić ich z innymi rasami. Na pierwszy rzut oka można łatwo je odróżnić po kolorach, ale który to który? Zapraszam na seterowy nieco ponad kwadransik :)

7 października 1944 roku utworzono Państwowy Urząd Repatriacyjny. Decyzje o powojennym losie Polski zapadły już w Teheranie w 1943 roku, potem konferencja w Jałcie tylko je potwierdziła. Przy cichej zgodzie Anglików i Amerykanów Sowieci zabrali się się więc do "pracy". Dobrym tego przykładem powołanie jesienią 1944 roku - na mocy dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego - Państwowego Urzędu Repatriacyjnego.

W poprzednim odcinku mówiliśmy o tym, że we wrześniu 1939 roku Polscy lotnicy dostali rozkaz wycofania się do Rumunii, gdzie miały na nich czekać samoloty od Anglików i Francuzów. Na tych samolotach mieli wrócić do Polski i walczyć z Luftwaffe czyli niemieckimi samolotami.Niestety Rumunia aresztowała Polaków i chciała ich oddać Hitlerowi. Polacy uciekli więc do Francji. 10 maja 1940 roku Hitler rozpoczął wojnę na froncie zachodnim czyli zaatakował Belgię, Holandię i Luksemburg, a potem także Francję. Polscy lotnicy walczyli z Niemcami w obronie Francji. Francuzi się jednak poddali.Tak jak wcześniej Rumuni Francuzi chcieli aresztować Polaków i oddać ich Hitlerowi. Wtedy Polacy uciekli do Anglii. Jak może pamiętacie w 1940 roku największą armię lądową na świecie miała Francja. Mimo to przegrali z Hitlerem. Z kolei Anglia miała jedną z najmniejszych armii na świecie. Czy Anglia mogła się obronić przed Hitlerem?10 maja 1940 roku gdy Hitler uderzył na zachód w Wielkiej Brytanii premierem został Winston Churchill. Poprzedni premier Wielkiej Brytanii nazywał się Neville Chamberlain.Appeasment to słowo pochodzące od słowa pokój. Jest to polityka ustępstw. Chamberlain wciąż ustępował Hitlerowi. Oddał mu Nadrenię, później Austrię, a na koniec Czechy. Później patrzył jak Hitler podbija Polskę i nic nie zrobił poza wypowiedzeniem wojny. Gdyby Chamberlain dalej był premierem to prawdopodobnie poddałby się Hitlerowi. Na szczęście dla Polaków w Anglii premierem został Churchill, który chciał walczyć z Hitlerem. 4 czerwca 1940 roku wygłosił przemówienie w brytyjskim parlamencie. Posłuchajcie fragmentu tego przemówienia.We shall fight on the seas and oceans, we shall fight with growing confidence and growing strength in the air, we shall defend our island, whatever the cost may be. We shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds, we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender.Co powiedział premier Churchill?Bić się będziemy na morzach i oceanach, bić się będziemy z coraz większą ufnością i z coraz większą siłą w przestworzach, bronić będziemy naszej Wyspy bez względu na cenę, bić się będziemy na plażach, bić się będziemy na lądowiskach, bić się będziemy na polach i na ulicach, bić się będziemy wśród wzgórz, i nigdy się nie poddamy.Niestety 22 czerwca poddała się Francja. Anglia pozostała ostatnim krajem w Europie, który nie poddał się Hitlerowi. W 1940 roku wszystkie kraje albo były przyjaciółmi Niemców albo zostały przez Niemcy podbite. Włochy, Hiszpania i Rosja były bliskimi przyjaciółmi Hitlera. Niemcy podbiły już Czechy, Polskę, Norwegię, Danię, Holandię, Belgię oraz Francję. Inne kraje nie były podbite, ale we wszystkim słuchały Hitlera. Jedynym krajem, który chciał dalej walczyć była Wielka Brytania. Tam się więc udali wszyscy polscy żołnierze w tym także polscy lotnicy.Hitler chciał zdobyć Anglię, ale najpierw musiał zgromadzić statki oraz pokonać angielskie samoloty. Anglicy mieli bardzo małą armię, ale mieli ogromną flotę czyli mieli dużo statków. Mieli też bardzo dużo samolotów. Hitler wysłał więc swoje samoloty czyli Luftwaffe aby pokonały angielskie samoloty czyli RAF. Kiedy się zaczęła ta bitwa o Anglię? Kiedy się zaczęła bitwa o Wielką Brytanię?Bitwa o Anglię, zwana także bitwą o Wielką Brytanię trwała od 10 lipca do 31 października. Hitler kazał dowódcy Luftwaffe czyli Hermannowi Göringowi bombardować angielskie lotniska i miasta. Niemcy bombardowali Londyn i inne miasta na południu Anglii. W Londynie wtedy mieszkał mały Stephen Hawking (może o nim słyszeliście to sławny fizyk), ale wtedy w 1940 roku był on noworodkiem, czyli dopiero co się urodził. Jak wiele innych dzieci został wysłany na północ aby nie zginął w bombardowanym Londynie.Anglicy mieli wielkie problemy z Luftwaffe czyli niemieckimi samolotami. Dlaczego? Niemieckich pilotów było dużo więcej, mieli też oni o wiele lepsze doświadczenie. Angielscy piloci zwykle uczyli się walczyć w powietrzu około pół roku, ale gdy zaczęła się bitwa o Anglię skrócono ten kurs i wysyłano do walki pilotów, którzy zamiast miesiące uczyli się tylko parę tygodni. Przez to wielu pilotów angielskich ginęło podczas pierwszej walki z Niemcami. Anglicy mogli wyprodukować nowy samolot, ale nie mieli pilotów, którzy mogliby na nich latać. Dlaczego więc nie wzięli Polaków?Nie mogli się z nimi dogadać. Polscy piloci umieli mówić po francusku, ale nie znali angielskiego. Tak więc Anglicy szkolili polskich pilotów, uczyli ich mówić po angielsku, ale nie pozwalali im walczyć. Jak to więc się stało, że Polacy zaczęli w końcu walczyć?30 sierpnia 1940 roku podczas lotu treningowego jeden z polskich pilotów zauważył niemiecki samolot Messerschmitt Bf 110. Tym pilotem był Ludwik Paszkiewicz. Odłączył się on od formacji treningowej i zestrzelił ten samolot. Dowódca dywizjonu 303 powiedział mu, że nie wolno się odłączać, ale jednocześnie pochwalił go. Wysłał też wiadomość do dowódcy RAFu czyli dowódcy wszystkich angielskich samolotów, że Polacy są już gotowi, bo nawet podczas lotu treningowego zestrzelili Messerschmitta 110. Kiedy więc polscy piloci zaczęli walczyć?Następnego dnia czyli 31 sierpnia 1940 roku polscy piloci już oficjalnie zostali wysłani do walki. Tego dnia 6 pilotów z dywizjonu 303 zestrzeliło 6 niemieckich Messerschmittów 109. Co ważniejsze Polacy nie stracili ani jednego swojego samolotu. Dlaczego?Polacy walczyli w powietrzu inaczej niż Anglicy. Polscy piloci mieli lepszą taktykę. Później angielscy i amerykańscy piloci uczyli się od poliskich pilotów tej taktyki walki w powietrzu. Taktyka walki to sposób walki. Anglicy walczyli w ten sposób, że strzelali z daleka do Niemców i nie trafiali. Polacy za to podlatywali bardzo blisko i strzelali wtedy gdy strzał był pewny. Dzięki tej taktyce Polacy nie tylko zestrzelili więcej samolotów, ale też i sami byli rzadziej zestrzeliwani. Witold Urbanowicz, o którym mówiliśmy w poprzedniej audycji zestrzelił najwięcej samolotów wśród polskich pilotów. Razem polscy piloci w Anglii mieli 126 zestrzeleń przy najmniejszych stratach własnych. Nie zawsze jednak się im udawało. Np. Zdzisław Krasnodębski, polski dowódca dywizjonu 303 został trafiony i miał tak poparzone ręce, że już później nie mógł latać.Najtrudniejszy był dzień bitwy o Anglię nastąpił 15 września 1940 roku. Niemcy wysłali setki samolotów, które pokryły całe niebo. Część z tych samolotów to były bombowce, które bombardowały Anglię, a część to myśliwce. Tego dnia jednak Niemcy przegrali, a najwięcej samolotów Luftwaffe strącili właśnie Polacy. Bitwa o Anglię skończyła się 31 października. Nie znaczy to, że Niemcy przestali atakować Anglię. Dalej wysyłali samoloty i bombardowali miasta. Np. 14 i 15 listopada zniszczyli jedno całe miasto w Anglii - zbombardowali Coventry, które zostało całe zniszczone. Jak byście przano do dzisiaj, aby pokazać jak okropna jest wojna.Gdy zakończyła się bitwa o Anglię Zdzisław Krasnodębski pozostał tam i leczył oparzone ręce, a Witold Urbanowicz pojechał do Stanów Zjednoczonych i potem razem z amerykańskimi pilotami brał udział w wojnie chińsko-japońskiej. W jednej potyczce w powietrzu Urbanowicz walczył sam przeciwko 6 japońskim samolotom i zestrzelił dwa z nich.Ale może się zapytacie dlaczego bitwa o Anglię skończyła się 31 października 1940 roku?Hitler chciał w 1941 roku zaatakować Rosję i potrzebował większość samolotów. Zostawił więc Anglię i swoje siły wysłał na podbój Rosji. Ale o tym powiemy sobie innym razem.Dzisiaj na koniec kilka słów o Polskiej Szkole Sobotniej.

W poprzednim odcinku mówiliśmy o tym, że we wrześniu 1939 roku Polscy lotnicy dostali rozkaz wycofania się do Rumunii, gdzie miały na nich czekać samoloty od Anglików i Francuzów. Na tych samolotach mieli wrócić do Polski i walczyć z Luftwaffe czyli niemieckimi samolotami.Niestety Rumunia aresztowała Polaków i chciała ich oddać Hitlerowi. Polacy uciekli więc do Francji. 10 maja 1940 roku Hitler rozpoczął wojnę na froncie zachodnim czyli zaatakował Belgię, Holandię i Luksemburg, a potem także Francję. Polscy lotnicy walczyli z Niemcami w obronie Francji. Francuzi się jednak poddali.Tak jak wcześniej Rumuni Francuzi chcieli aresztować Polaków i oddać ich Hitlerowi. Wtedy Polacy uciekli do Anglii. Jak może pamiętacie w 1940 roku największą armię lądową na świecie miała Francja. Mimo to przegrali z Hitlerem. Z kolei Anglia miała jedną z najmniejszych armii na świecie. Czy Anglia mogła się obronić przed Hitlerem?10 maja 1940 roku gdy Hitler uderzył na zachód w Wielkiej Brytanii premierem został Winston Churchill. Poprzedni premier Wielkiej Brytanii nazywał się Neville Chamberlain.Appeasment to słowo pochodzące od słowa pokój. Jest to polityka ustępstw. Chamberlain wciąż ustępował Hitlerowi. Oddał mu Nadrenię, później Austrię, a na koniec Czechy. Później patrzył jak Hitler podbija Polskę i nic nie zrobił poza wypowiedzeniem wojny. Gdyby Chamberlain dalej był premierem to prawdopodobnie poddałby się Hitlerowi. Na szczęście dla Polaków w Anglii premierem został Churchill, który chciał walczyć z Hitlerem. 4 czerwca 1940 roku wygłosił przemówienie w brytyjskim parlamencie. Posłuchajcie fragmentu tego przemówienia.We shall fight on the seas and oceans, we shall fight with growing confidence and growing strength in the air, we shall defend our island, whatever the cost may be. We shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds, we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender.Co powiedział premier Churchill?Bić się będziemy na morzach i oceanach, bić się będziemy z coraz większą ufnością i z coraz większą siłą w przestworzach, bronić będziemy naszej Wyspy bez względu na cenę, bić się będziemy na plażach, bić się będziemy na lądowiskach, bić się będziemy na polach i na ulicach, bić się będziemy wśród wzgórz, i nigdy się nie poddamy.Niestety 22 czerwca poddała się Francja. Anglia pozostała ostatnim krajem w Europie, który nie poddał się Hitlerowi. W 1940 roku wszystkie kraje albo były przyjaciółmi Niemców albo zostały przez Niemcy podbite. Włochy, Hiszpania i Rosja były bliskimi przyjaciółmi Hitlera. Niemcy podbiły już Czechy, Polskę, Norwegię, Danię, Holandię, Belgię oraz Francję. Inne kraje nie były podbite, ale we wszystkim słuchały Hitlera. Jedynym krajem, który chciał dalej walczyć była Wielka Brytania. Tam się więc udali wszyscy polscy żołnierze w tym także polscy lotnicy.Hitler chciał zdobyć Anglię, ale najpierw musiał zgromadzić statki oraz pokonać angielskie samoloty. Anglicy mieli bardzo małą armię, ale mieli ogromną flotę czyli mieli dużo statków. Mieli też bardzo dużo samolotów. Hitler wysłał więc swoje samoloty czyli Luftwaffe aby pokonały angielskie samoloty czyli RAF. Kiedy się zaczęła ta bitwa o Anglię? Kiedy się zaczęła bitwa o Wielką Brytanię?Bitwa o Anglię, zwana także bitwą o Wielką Brytanię trwała od 10 lipca do 31 października. Hitler kazał dowódcy Luftwaffe czyli Hermannowi Göringowi bombardować angielskie lotniska i miasta. Niemcy bombardowali Londyn i inne miasta na południu Anglii. W Londynie wtedy mieszkał mały Stephen Hawking (może o nim słyszeliście to sławny fizyk), ale wtedy w 1940 roku był on noworodkiem, czyli dopiero co się urodził. Jak wiele innych dzieci został wysłany na północ aby nie zginął w bombardowanym Londynie.Anglicy mieli wielkie problemy z Luftwaffe czyli niemieckimi samolotami. Dlaczego? Niemieckich pilotów było dużo więcej, mieli też oni o wiele lepsze doświadczenie. Angielscy piloci zwykle uczyli się walczyć w powietrzu około pół roku, ale gdy zaczęła się bitwa o Anglię skrócono ten kurs i wysyłano do walki pilotów, którzy zamiast miesiące uczyli się tylko parę tygodni. Przez to wielu pilotów angielskich ginęło podczas pierwszej walki z Niemcami. Anglicy mogli wyprodukować nowy samolot, ale nie mieli pilotów, którzy mogliby na nich latać. Dlaczego więc nie wzięli Polaków?Nie mogli się z nimi dogadać. Polscy piloci umieli mówić po francusku, ale nie znali angielskiego. Tak więc Anglicy szkolili polskich pilotów, uczyli ich mówić po angielsku, ale nie pozwalali im walczyć. Jak to więc się stało, że Polacy zaczęli w końcu walczyć?30 sierpnia 1940 roku podczas lotu treningowego jeden z polskich pilotów zauważył niemiecki samolot Messerschmitt Bf 110. Tym pilotem był Ludwik Paszkiewicz. Odłączył się on od formacji treningowej i zestrzelił ten samolot. Dowódca dywizjonu 303 powiedział mu, że nie wolno się odłączać, ale jednocześnie pochwalił go. Wysłał też wiadomość do dowódcy RAFu czyli dowódcy wszystkich angielskich samolotów, że Polacy są już gotowi, bo nawet podczas lotu treningowego zestrzelili Messerschmitta 110. Kiedy więc polscy piloci zaczęli walczyć?Następnego dnia czyli 31 sierpnia 1940 roku polscy piloci już oficjalnie zostali wysłani do walki. Tego dnia 6 pilotów z dywizjonu 303 zestrzeliło 6 niemieckich Messerschmittów 109. Co ważniejsze Polacy nie stracili ani jednego swojego samolotu. Dlaczego?Polacy walczyli w powietrzu inaczej niż Anglicy. Polscy piloci mieli lepszą taktykę. Później angielscy i amerykańscy piloci uczyli się od poliskich pilotów tej taktyki walki w powietrzu. Taktyka walki to sposób walki. Anglicy walczyli w ten sposób, że strzelali z daleka do Niemców i nie trafiali. Polacy za to podlatywali bardzo blisko i strzelali wtedy gdy strzał był pewny. Dzięki tej taktyce Polacy nie tylko zestrzelili więcej samolotów, ale też i sami byli rzadziej zestrzeliwani. Witold Urbanowicz, o którym mówiliśmy w poprzedniej audycji zestrzelił najwięcej samolotów wśród polskich pilotów. Razem polscy piloci w Anglii mieli 126 zestrzeleń przy najmniejszych stratach własnych. Nie zawsze jednak się im udawało. Np. Zdzisław Krasnodębski, polski dowódca dywizjonu 303 został trafiony i miał tak poparzone ręce, że już później nie mógł latać.Najtrudniejszy był dzień bitwy o Anglię nastąpił 15 września 1940 roku. Niemcy wysłali setki samolotów, które pokryły całe niebo. Część z tych samolotów to były bombowce, które bombardowały Anglię, a część to myśliwce. Tego dnia jednak Niemcy przegrali, a najwięcej samolotów Luftwaffe strącili właśnie Polacy. Bitwa o Anglię skończyła się 31 października. Nie znaczy to, że Niemcy przestali atakować Anglię. Dalej wysyłali samoloty i bombardowali miasta. Np. 14 i 15 listopada zniszczyli jedno całe miasto w Anglii - zbombardowali Coventry, które zostało całe zniszczone. Jak byście przano do dzisiaj, aby pokazać jak okropna jest wojna.Gdy zakończyła się bitwa o Anglię Zdzisław Krasnodębski pozostał tam i leczył oparzone ręce, a Witold Urbanowicz pojechał do Stanów Zjednoczonych i potem razem z amerykańskimi pilotami brał udział w wojnie chińsko-japońskiej. W jednej potyczce w powietrzu Urbanowicz walczył sam przeciwko 6 japońskim samolotom i zestrzelił dwa z nich.Ale może się zapytacie dlaczego bitwa o Anglię skończyła się 31 października 1940 roku?Hitler chciał w 1941 roku zaatakować Rosję i potrzebował większość samolotów. Zostawił więc Anglię i swoje siły wysłał na podbój Rosji. Ale o tym powiemy sobie innym razem.Dzisiaj na koniec kilka słów o Polskiej Szkole Sobotniej.

Anglik wygrał drugi turniej w sezonie !

Dziś posłuchacie o dziwnych nawykach żywieniowych anglików. O religii ,,small talków’’ i fałszywości Anglików. O tym czemu wszędzie jest grzyb na ścianach oraz jak to tak naprawdę jest z angielska służba zdrowia .

12 czerwca (99 odcinek)1168 – upadek Arkony, ośrodka kultu Świętowita1429 – wojska Joanny d’Arc pokonały Anglików w bitwie pod Jargeau1897 – opatentowano szwajcarski nóż oficerski1967 – rząd PRL zerwał stosunki dyplomatyczne z Izraelem1981 – premiera filmu Poszukiwacze zaginionej arki2018 – pierwsze spotkanie między Donaldem Trumpem i Kim Dzong Unem

12 luty1429 – zwycięstwo Anglików nad Francuzami w bitwie o śledzie pod Orleanem1554 – stracemoe Jane Grey, zwaną "dziewięciodniową królową"1810 – we Francji wprowadzono tzw. Kodeks karny Napoleona1924 – premiera Błękitnej rapsodii George’a Gershwina1958 – wojna z wróblami w Chinach1993 – premiera komedii "Dzień świstaka"1994 – skradziono jedną z wersji obrazu Krzyk Edvarda Muncha1999 – Senat USA uniewinnił prezydenta Billa Clintona w procesie impeachmentu

Ziemassvētku laiks ir īpašs ar to, ka tas vedina pārdomāt gan savu dzīvi, gan paraudzīties uz cilvēkiem apkārt, uz viņu prieku un bēdām. Tomēr svētku drudzis ierauj nepadarīto gada nogales darba skrējienā, dāvanu meklējumos. Arī Latvijā kopumā decembris ir bijis satraucošu, kaismīgi apspriestu notikumu pilns. Tādēļ mēs Krustpunktā mēģinām mazliet apstāties un mierīgi parunāt par dzīvi un tās vērtībām. Mūsu studijā ir - Anglikāņu baznīcas Svētā Pestītāja draudzes mācītāja, bīskape emerita Jāna Jēruma-Grīnberga

Co może pójść nie tak, gdy ku pokrzepieniu narodowych serc Polacy zdecydują się zrobić nie jeden, a dwa takie same filmy o bohaterstwie Polaków i tchórzostwie Anglików? Wszystko.

Chciałbym wam opowiedzieć co się wydarzyło w Warszawie w roku 1944 w sierpniu, we wrześniu oraz w październiku. Druga wojna światowa zaczęła się w 1939 roku we wrześniu czyli w 9 miesiącu. Wtedy Niemcy napadli na Polskę. A czy pamiętacie kiedy skończyła się druga wojna światowa? Druga wojna światowa trwała 6 lat, od 1939 do 1945 roku. Rok przed zakończeniem wojny w 1944 roku. Wojska niemieckie biły się z wojskami rosyjskimi niedaleko Warszawy. Polacy w Warszawie pomyśleli, że gdy Niemcy są zajęci walką z Rosjanami łatwo będzie zrobić powstanie. Ale co to jest powstanie? “Powstać” znaczy zbuntować się. Niemcy kazali Polakom siedzieć cicho, a Polacy powstali. Polacy nie chcieli siedzieć cicho, bo uważali, że Niemcy niesprawiedliwie zabrali im kraj, a więc Polacy powstali, czyli zrobili powstanie. Ponieważ to powstanie działo się głównie w Warszawie nazywa się je powstaniem warszawskim. Jak długo trwało powstanie warszawskie?Powstanie zaczęło się 1 sierpnia, a skończyło się 3 października. Tak więc powstanie trwało cały sierpień, cały wrzesień oraz 3 dni października. Niemcy mieli dużo broni, a ile broni mieli Polacy?Niestety Polacy mieli bardzo mało broni. Wprawdzie w powstaniu wzięło udział około 40 tysięcy żołnierzy, ale broń miał tylko co 25. Oznacza to, że gdy do powstania przyszło 25 chłopców tylko jeden z nim dostał pistolet. A jak miała walczyć reszta?Reszta żołnierzy mogła sobie sama zrobić broń. Np. butelka z benzyną była czymś w rodzaju granatu.Na lekcji wykorzystaliśmy książkę “Powstanie warszawskie. Pierwsze dni. Interaktywne spotkanie z historią”. Jest to historia, w której czytelnik decyduje co się stanie dalej. Gdy wybucha powstanie można zostać w domu albo pójść walczyć. Takich punktów decyzyjnych jest w książce 10, a daje to aż 8 zakończeń tej historii. Fragment tej historii, który za chwilę przeczytam opisuje właśnie jak młody powstaniec czeka na niemiecki czołg mając tylko butelkę z benzyną.Powstańcy mieli bardzo mało broni. Nie mieli też mundurów. Jak się więc ubierali?Czy pamiętacie gdzie wtedy był polski rząd? Polska była zajęta przez Niemców, a więc Polski rząd był gdzieś indziej. Czy pamiętacie gdzie polski rząd był podczas II wojny światowej?Polski rząd był wtedy w Anglii i gdy wybuchło powstanie ten rząd postanowił pomóc powstańcom w Warszawie. Polski rząd w Anglii poprosił Anglików, aby zrzucali z samolotów pomoc dla powstańców. Ale dlaczego musieli zrzucać, czemu samoloty nie wylądowały na lotniskach?Powstańcom nie udało się zdobyć żadnego lotniska w Warszawie, a więc brytyjskie samoloty z pomocą nie mogły wylądować. Anglicy zrzucali więc pomoc dla powstańców. Niestety część tej pomocy zamiast do Polaków trafiła do Niemców.Powstańcy walczyli bardzo dzielnie, ale mieli za mało broni i niestety przegrali. Część z nich uciekła do lasów i stamtąd dalej walczyli z Niemcami. A rok później skończyła się wojna i Niemcy przegrali, a Warszawa znowu należała do Polski.Dziękuję wam za wysłuchanie już 27 audycji podkastu “Historia Polski wg dzieci”.Jak już wspomniałem wykorzystaliśmy na lekcji kilka fragmentów z książki “Powstanie warszawskie. Pierwsze dni. Interaktywne spotkanie z historią”. Autorem jest Krzysztof Mital, a książkę wydało wydawnictwo Meandry. W notatkach będzie link do ich strony. Mają kilka innych książek tego typu, w których czytelnik decyduje co się stanie dalej. A wszystkie ich książki uczą historii. W naszej grupie najbardziej podobały się ilustracje w książce.W notatkach będą też linki do grupy na facebooku. Zapraszam tam. Nasza strona czyli historiawgdzieci.pl jest w przebudowie. Mam zamiar od września udostępnić na niej gry do nauki polskiej historii. Jeżeli podoba się wam to co robię możecie wesprzeć mnie materialnie na stronie patronite.pl/historia-dla-dzieci (link będzie w notatkach). To nie musi być duża suma - np. tylko 3 zł miesięcznie. Wspierać ten podkast możecie też przekazująć informacje o nim innym rodzicom czy dodając ich do naszej grupy.Jeszcze raz dziękuję za wysłuchanie i do usłyszenia w następnej audycji.https://patronite.pl/historia-dla-dziecihttps://www.facebook.com/groups/historia.dla.dziecihttps://wydawnictwomeandry.pl/pl/p/Powstanie-Warszawskie.-Pierwsze-dni/40

Chciałbym wam opowiedzieć co się wydarzyło w Warszawie w roku 1944 w sierpniu, we wrześniu oraz w październiku. Druga wojna światowa zaczęła się w 1939 roku we wrześniu czyli w 9 miesiącu. Wtedy Niemcy napadli na Polskę. A czy pamiętacie kiedy skończyła się druga wojna światowa? Druga wojna światowa trwała 6 lat, od 1939 do 1945 roku. Rok przed zakończeniem wojny w 1944 roku. Wojska niemieckie biły się z wojskami rosyjskimi niedaleko Warszawy. Polacy w Warszawie pomyśleli, że gdy Niemcy są zajęci walką z Rosjanami łatwo będzie zrobić powstanie. Ale co to jest powstanie? “Powstać” znaczy zbuntować się. Niemcy kazali Polakom siedzieć cicho, a Polacy powstali. Polacy nie chcieli siedzieć cicho, bo uważali, że Niemcy niesprawiedliwie zabrali im kraj, a więc Polacy powstali, czyli zrobili powstanie. Ponieważ to powstanie działo się głównie w Warszawie nazywa się je powstaniem warszawskim. Jak długo trwało powstanie warszawskie?Powstanie zaczęło się 1 sierpnia, a skończyło się 3 października. Tak więc powstanie trwało cały sierpień, cały wrzesień oraz 3 dni października. Niemcy mieli dużo broni, a ile broni mieli Polacy?Niestety Polacy mieli bardzo mało broni. Wprawdzie w powstaniu wzięło udział około 40 tysięcy żołnierzy, ale broń miał tylko co 25. Oznacza to, że gdy do powstania przyszło 25 chłopców tylko jeden z nim dostał pistolet. A jak miała walczyć reszta?Reszta żołnierzy mogła sobie sama zrobić broń. Np. butelka z benzyną była czymś w rodzaju granatu.Na lekcji wykorzystaliśmy książkę “Powstanie warszawskie. Pierwsze dni. Interaktywne spotkanie z historią”. Jest to historia, w której czytelnik decyduje co się stanie dalej. Gdy wybucha powstanie można zostać w domu albo pójść walczyć. Takich punktów decyzyjnych jest w książce 10, a daje to aż 8 zakończeń tej historii. Fragment tej historii, który za chwilę przeczytam opisuje właśnie jak młody powstaniec czeka na niemiecki czołg mając tylko butelkę z benzyną.Powstańcy mieli bardzo mało broni. Nie mieli też mundurów. Jak się więc ubierali?Czy pamiętacie gdzie wtedy był polski rząd? Polska była zajęta przez Niemców, a więc Polski rząd był gdzieś indziej. Czy pamiętacie gdzie polski rząd był podczas II wojny światowej?Polski rząd był wtedy w Anglii i gdy wybuchło powstanie ten rząd postanowił pomóc powstańcom w Warszawie. Polski rząd w Anglii poprosił Anglików, aby zrzucali z samolotów pomoc dla powstańców. Ale dlaczego musieli zrzucać, czemu samoloty nie wylądowały na lotniskach?Powstańcom nie udało się zdobyć żadnego lotniska w Warszawie, a więc brytyjskie samoloty z pomocą nie mogły wylądować. Anglicy zrzucali więc pomoc dla powstańców. Niestety część tej pomocy zamiast do Polaków trafiła do Niemców.Powstańcy walczyli bardzo dzielnie, ale mieli za mało broni i niestety przegrali. Część z nich uciekła do lasów i stamtąd dalej walczyli z Niemcami. A rok później skończyła się wojna i Niemcy przegrali, a Warszawa znowu należała do Polski.Dziękuję wam za wysłuchanie już 27 audycji podkastu “Historia Polski wg dzieci”.Jak już wspomniałem wykorzystaliśmy na lekcji kilka fragmentów z książki “Powstanie warszawskie. Pierwsze dni. Interaktywne spotkanie z historią”. Autorem jest Krzysztof Mital, a książkę wydało wydawnictwo Meandry. W notatkach będzie link do ich strony. Mają kilka innych książek tego typu, w których czytelnik decyduje co się stanie dalej. A wszystkie ich książki uczą historii. W naszej grupie najbardziej podobały się ilustracje w książce.W notatkach będą też linki do grupy na facebooku. Zapraszam tam. Nasza strona czyli historiawgdzieci.pl jest w przebudowie. Mam zamiar od września udostępnić na niej gry do nauki polskiej historii. Jeżeli podoba się wam to co robię możecie wesprzeć mnie materialnie na stronie patronite.pl/historia-dla-dzieci (link będzie w notatkach). To nie musi być duża suma - np. tylko 3 zł miesięcznie. Wspierać ten podkast możecie też przekazująć informacje o nim innym rodzicom czy dodając ich do naszej grupy.Jeszcze raz dziękuję za wysłuchanie i do usłyszenia w następnej audycji.https://patronite.pl/historia-dla-dziecihttps://www.facebook.com/groups/historia.dla.dziecihttps://wydawnictwomeandry.pl/pl/p/Powstanie-Warszawskie.-Pierwsze-dni/40

Dziś o wygranych meczach faworytów z Brazylii i Belgii oraz o szansach Anglików w meczu z Kolumbią porozmawiają Piotrek Glamowski z Krzyśkiem Marciniakiem i Przemkiem Pełką.

W nocy z 23 na 24 czerwca 1948 roku Rosjanie zarządzili blokadę Berlina Zachodniego. Dziś też jest 24 czerwca. Rok to 2018 czyli dziś mija dokładnie 70 lat od rozpoczęcia Blokady Berlina Zachodniego.Za główną przyczynę wprowadzenia blokady wymienia się wprowadzenie marki niemieckiej przez zachodnich okupantów. Stało się to cztery dni wcześniej czyli 20 czerwca 1948 roku. Przypomnijmy, że Niemcy były podzielone na 4 części okupowane przez Rosjan, Amerykanów, Anglików oraz Francuzów. Rosjanie w swojej drukowali Reichsmarki na potęgę i w zasadzie straciły one wszelką wartość. Ludzie posługiwali się papierosami jako walutą. Celem Rosjan było jeszcze większe osłabienie Niemiec. Tyle jeżeli chodzi o prawdopodony powód blokady.Przez kolejne 11 alianci dostarczali wszstkich potrzebnych rzeczy do Berlina Zachodniego mostem powietrznym. Odbyło się 278 228 (prawie 280 tyś.) lotów, które przewiozły 2 326 406 (prawie 2.5 miliona) ton różnych materiałów, w tym 1 421 119 (prawie 1.5) ton węgla.Ten most powietrzny był pokazem siły zachodnich aliantów. Amerykanie dostarczali materiały w ten sposób już od kwietnia, a Brytyjczycy zaraz po nich. Most powietrzny więc działał od jakiegoś czasu, jednak teraz całość zaopatrzenia zaczęto dostarczać w ten sposób.Blokada Berlina nazywana często pierwszym kryzysem berlińskim doprowadziła do powstania dwóch państw niemieckich. Tym drugim kryzysem berlińskim było postawienie w 1961 roku muru oddzielającego obie części Berlina.Ja jako nastolatek pojechałem do Berlina Zachodniego. Głównym celem był oczywiście handel, ale to był też pierwszy raz kiedy postawiłem swoją nogę w Europie zachodniej, bo przecież Berlin Zachodni był enklawą Europy zachodniej w środku komunizmu.70 lat temu czyli 24 czerwca 1948 roku rozpoczęła się Blokada Berlina zachodniego i na wielką skalę zaczął działać most powietrzny. Blokada trwała 11 miesięcy i doprowadziła do podziału Niemiec.Dziękuję wam za wysłuchanie. Chętnie w tym podkaście opublikuję także nagrania innych osób opisujące przeszłe rocznice. Nagrajcie krótkie audycje o zbliżającej się rocznicy i prześlicie mi.To była druga audycja podkastu “Tego dnia”. Dziękuję wam za wysłuchania i do usłyszenia przy omawianiu następnej rocznicy.

Nauka języka angielskiego jest ciągle dla wielu sporym wyzwaniem. Powodów może być wiele. Jednym z nich jest na pewno brak motywacji do nauki setek, a nawet tysięcy nowych słówek, wyrażeń oraz przyswojenia zasad gramatyki. Sami anglicy często mówią, że jedną rzecz można opisać na dziesiątki różnych sposobów używając dziesiątki różnych słów. Dla wielu to jest przerażające!Pierwszy podręcznik do nauki języka angielskiego z jakiego korzystałem jeszcze w szkole podstawowej nosił tytuł “ENGLISH IS FUN”. Niestety korzystając z tego zasobu jakoś nigdy nie odczuwałem tejże obiecywanej na okładce radości.Z czasem podręczniki uzupełnione zostały o kasety audio, video później płyty CD oraz DVD, aż kursy językowe zagościły w internecie jako interaktywne narzędzia do szybszego przyswojenia umiejętności posługiwania się językiem obcym.Ale czy dzięki temu nauka języka stała się w jakikolwiek sposób łatwiejsza i przyjemniejsza? Jak najszybciej nauczyć się języka bez męczącego wkuwania słówek i reguł gramatycznych? Czy nauka angielskiego może stać się zabawą?Na te tematy porozmawiam dziś z moim gościem na którego przypadkowo wpadłem kiedyś na facebooku. Pochodząca z małego przysiółka zwanego Wytrzyszczonie w okolicach Żywca przyznaje że nienawidziła szkoły i nikt by się nie spodziewał, że w życiu obierze drogę nauczyciela języka angielskiego. I to nie takiego stereotypowego w szkole podstawowej ale nowoczesnego, multimedialnego oraz interaktywnego docierającego do tysięcy studentów prawie wyłącznie przez platformę Facebooka. Jej profil liczy dziś ponad 10 tysięcy fanów i rozwija się z bardzo dynamicznie.Aleksandra Laird z domu Kapuścińska zaczynała swoją przygodę w UK jak wielu innych - od pracy w hotelu. Anglia nie pociągała jej wtedy tak bardzo jak pewien Anglik z gitarą, który zawrócił jej w głowie na tyle, że po kilku latach studiowania filologii angielskiej założyła z nim rodzinę w Gloucester. Tam też zaczęła swoją przygodę z kursami angielskiego dla ambitnych Polaków, która po jakiś czasie rozwinęła się do pokaźnych rozmiarów biznes. Aleksandra wydaje podręczniki z nagraniami audio, kursy internetowe, organizuje akcje charytatywne, nagrywa profesjonalne teledyski disco polo, inspiruje Polaków w Anglii do wyjścia z domu i nauki języka angielskiego.Ale czy zaprosiłem ją do Biznes Cafe tylko dlatego, że odnosi wielkie sukcesy? Otóż nie. W tym roku postanowiłem że nagrywam rozmowy tylko z osobami które są dla mnie interesujące i autentyczne.To co mnie w Aleksandrze najbardziej ekscytuje to bardzo duży dystans do siebie, autentyczność i pozytywne nastawienie do działania.Po raz pierwszy zdecydowałem się na nagranie rozmowy późnym wieczorem i zobacz sam jak wyszło. Jest pewien urok w rozmowach wieczorami ale jest też tego ujemna strona - plącze mi się język. ;)Strona z kursami Aleksandry: https://www.kursangielskiego.co.ukProfil na Facebooku: https://www.facebook.com/NajlepszeKursyAngielskiego/Nagranie z Michałem Frąckowiakiem z łóżka - https://www.facebook.com/greg.futyma/videos/vb.100001377186635/1713025068753383Nagranie wideo z basenu - https://www.facebook.com/NajlepszeKursyAngielskiego/videos/448437075516006/Kanał Ojca Szustaka- https://www.youtube.com/channel/UCme4ZOv65uzGADXuvtHkSvATeledysk disco polo Dr Sue - https://youtu.be/OJL-Difi32oKulisy powstania teledysku - https://youtu.be/SwhatjYfXIgSpecjalna oferta dla widzów Biznes Cafe - https://www.kursangielskiego.co.uk/biznes-club

"Jest tylko jedna miłość szczersza niż do jedzenia - miłość do RADIA" M. ZmaczyńskaDo kolejnego odcinka Podcastu RADIOaktywnego zaprosiłam Johna Beauchampa. Poznaliśmy się kilka lat temu, gdy jeszcze pracowałam w Polskim Radiu.John jest pół Polakiem, pół Anglikiem. Jednak mimo, że wychował się i większość życia spędził na Wyspach, nie stanęło mu to na przeszkodzie, aby rozpocząć pracę jako polski dziennikarz. Zapraszam Was do wysłuchania naszej rozmowy, w której nie brakuje zarówno polskiego, jak i angielskiego humoru!Dowiecie się m.in.:- Co to za uczucie, gdy słyszysz swój głos w metrze?- Jaki jest najbardziej hardcorowy sposób na naukę języka polskiego?- Czy Gombrowicz Gombrowiczowi równy?- Jakim samochodem najlepiej wybrać się na podbój Polski i... Polek?- Co skrywa budynek Polskiego Radia?- Jak brak jednego sklepu, może utrudnić życie Anglikowi?Strona podcastu:https://podcastradioaktywny.plWersja wideohttps://youtu.be/podcastradioaktywnyPodcast ZMACZNEGOhttps://zmacznego.comInstagramhttps://www.instagram.com/zmaczne.go/https://www.instagram.com/podcastradioaktywnyE-mailpodcastradioaktywny@gmail.com

Ja pagājušā gadsimta pašā sākumā kāds rīdzinieks būtu izceļojis no Rīgas un pēc 12 gadiem atgriezies, viņš diez vai pazītu šo pilsētu, kas no miegainas un provinciālas pilsētiņas bija pārvērtusies par Eiropas nozīmēs kultūras pilsētu. Tas nav pārspīlēts, jo nepilnu 12 gadu laikā, kopš Rīgas mērs bija britu izcelsmes rīdzinieks Džordžs Armitsteds, pilsēta pārtapa līdz nepazīšanai. Bija tapusi pirmā elektriskā tramvaja līnija, vairs nevelk zirgi šo transportu, bet mums ir moderns satiksmes līdzeklis, ierīkota moderna centralizēta ūdens apgādes sistēma un pilsētniekiem vairs nav pie pumpjiem jāiet grabināt spaiņus; ielas grezno jūgendstila nami, uzcelts mākslas muzejs, Pilsētas teātris, atvērtas 16 jaunas skolas, iekārtoti parki un atvērts Zooloģiskais dārzs ar 88 dzīvniekiem, izbūvēta preču stacija un osta, atvērtas tautas bibliotēkas un tējnīcas, veicināta rūpniecības un tirdzniecības attīstība. Tā ir tikai daļa no paveiktā, ko 11 gados sešos minēšos un 10 dienās spējis izdarīt izcilais Rīgas mērs Džordžs Armitsteds, kuram 27. oktobrī apritēja 170. dzimšanas dienas gadskārta. Par šo izcilo personību, viņa veikumu un ģimeni stāsts raidījumā Dzimtas saknes. Rīgas pilsētas galvas Džordža Armitsteda (1847-1912) dzimta un tās ieguldījums Rīgas attīstībā - arhitektūras un mākslas, un industriālā mantojuma jomā. Tikšanās ar Rīgas mēra mazmazdēlu Rodniju Redklifu Jaunmoku pilī - bijušajā ģimenes vasaras rezidencē un medību pilī; ieskats “Armitstedu ģimenes relikviju kolekcijā”, kura apskatāmas Rīgas Jūgendstila centrā. Armitstedi ierodas Rīgā Sazarotās un kuplās Armitstedu dzimtas vēsture saistībā ar Rīgu iesākusies 1812. gadā, kad cienījama Īzingvoldas vikāra Džona Viljama Armisteda dēls 27 gadu vecumā, saņēmis savu mantojuma daļu pēc vecāku aiziešanas mūžībā, no Anglijas ar kuģi ieradās Rīgā. Droši vien viņš bija labi iepazinies ar politisko situāciju, jo tas bija laiks, kad risinājās Napoleona karš ar Krieviju. Iespējams, viņš arī zināja, ka Rīgas rāti kopš 1810. gada vada skots Augusts Vilhelms Barklajs de Tolli un ka Rīgā sekmīgi darbojas skotu un angļu tirdzniecības firmas. Viena no tām – „Mitchel and Co” – arī pieņēma jauno atbraucēju darbā. Grūti pateikt, kas pamudināja toreiz Džordžu no Izingvoldas doties uz Baltiju, kur viņam nebija ne radinieku, ne paziņu, bet vēra ņemams ir fakts, ka drīz vien viņš kļuva par firmas "Mitchel and Co" līdzīpašnieku un vēlāk to pārņēma pilnībā. Turīgs būdams, jauneklis drīz tika uzņemts Rīgas Melngalvju biedrībā, taču jau 1817. gadā viņam to nācās pamest, jo Džordžs ieskatījās vienā no bagātākajām Rīgas līgavām – vācbaltu dzimtas mantiniecē Emmā fon Jakobi un Emmas vecāki deva svētību šīm laulībām. Ģimene iegādājās sev namu Mārstaļu ielā 19, kas turpmākos 100 gadus būs saistīts ar Armitstedu dzimtu un kurā 1847. gada 27. oktobrī pasaulē nāks slavenais Rīgas mērs Džordžs Armitsteds. Skološanās pie Vāgnera un Džeimsa novēlējums Rīgas mērs – tā jau ir trešā Armitstedu paaudze Latvijā, bet Džordžs, kurš ieradās šeit pats pirmais un apprecēja Emmu, kļuva par astoņu bērnu tēvu. Divi gan agri aizgāja mūžībā, bet seši ieguva labu izglītību un spējas attīstīt savus talantus – viņu vidū Džons Viljamss, Džordžs, Džeimss, Marija Anna, Alfrēds un Sesila Evelīna. Dēli studēja gan Rīgā, gan ārzemēs, bet meitas izglītību ieguva mājskolotāju uzraudzībā un kā tas bija pieņemts, notika arī privātstundas mūzikā, kuras meitenēm pasniedza Rīgas pilsētas teātra galvenais diriģents, vēlāk slavenais komponists Rihards Vāgners. Viņa muzicēšanu bija iemīļojušas ne vien Armitstedu meitas, bet arī suns, ņūfaundlendietis Robērs, kurš bieži pavadīja komponistu līdz mājām, bet kad Vāgners, bēgdams no kreditoriem pameta Rīgu, tad Robērs viņu pavadījis arī tālākā ceļā – tiesa – bez saimnieku atļaujas. Nav zināms, kā privātskolotāja pēkšņo pazušanu uztvērušas Armitsteda meitas, bet zināms, ka vecākā meita Mērija Anna vēlāk kļuva par flotes kapteiņa Oto Valdemāra fon Budberga sievu, kā prezidente aktīvi darbojās Rīgas sieviešu apvienībā un tās uzdevumā pārraudzīja Maskavas priekšpilsētas bērnu patversmes darbu. Jaunākais dēls Alfrēds savulaik bija Rīgas biržas komitejas loceklis un Rīgas komercbankas padomes priekšsēdētājs un apprecēja ģenerālkonsula Vērmaņa meitu Mariju. Savukārt viņa brālis Džeimss tā arī palika līdz mūža galam vecpuišos, bija Rīgas biržas komitejas priekšsēdētājs, cilvēks ar dāsnu sirdi, mecenāts, kurš plaši iesaistījās labdarībā, ziedojot ievērojamus līdzekļus anglikāņu Sv. Pestītāja baznīcas celtniecībai, uzdāvinot Rīgas pilsētas gleznu galerijai savu gleznu kolekciju, kā arī novēlot Rīgas pilsētai 500 000 rubļu, par ko 19. gadsimta pašās beigās - 1899. gadā – tika uzcelta un uzturēta pirmā bērnu klīniskā slimnīca Latvijas teritorijā, kas bija viena no labākajām bērnu ārstniecības iestādēm toreizējā Krievijas impērijā. Kā zinām, tā joprojām darbojas un ir nosaukta Džeimsa Armitsteda vārdā. {module widgetid="50" id="media" action="singlepic" imgid="146892" layoutid="0" layout="" static=""} Attēlā: Džeimss Armitsteds Džeimsa testamentā rakstīts: “Tam, ko Rīga, kur es lielākoties dzīvoju un kur kaldināju savu kapitālu, iegūs no mana testamenta, jābūt izmantotam vienīgi iestāžu dibināšanai vai uzturēšanai, kas kalpotu nabadzīgajiem Rīgas iedzīvotājiem, labdarībai dažādu tautu un ticības cilvēkiem.” Lūk, kāds godaprāts vadīja šī mecenāta nodomus, kurš šajā pasaulē pavadīja vien 53 gadus, bet paveica tik daudz. Tēvs Džons Viljams Armitsteds un viņa brālis Džordžs Džordžs nolēma no Rīgas aizbraukt jau 19 gadu vecumā un vēlāk kļuva par ievērojamu Britu parlamenta deputātu, savukārt Džons Viljams bija slavenā mēra Džordža Armitsteda tēvs. Kādu laiku arī Džons Viljams darbojās Rīgas biržas komitejā, bet vēlāk kopā ar brāli Džeimsu nodibināja firmu “Armitstead Brothers”. Brāļiem piederēja arī kokzāģētava, papīrfabrika un Dinaburgas - Vitebskas dzelzceļa līnija. 1848. gadā Rīgā plosījās holēras epidēmija, kas izdzēsa daudzu rīdzinieku dzīvības, arī abi vecāki – Džordžs un Emma – aizgāja mūžībā, paliekot neīstenotam sapnim par Anglikāņu baznīcas uzcelšanu. Tomēr dēli šo sapni piepildīja, un jau 1856. gadā šis dievnams vēra durvis. Rīgā tolaik dzīvo kāda neaprakstāmi skaista un arī turīga jaunava no bagātas baltvācu dzimtas. Džons Viljams bija veiksminieks kaut tādēļ vien, ka apprecēja vienu no tā laika skaistākajām jaunkundzēm - pazīstamā manufaktūru īpašnieka Nikolaja Pihlava meitu Karolīni Elizabeti, kuras skaistums nav atstājis vienaldzīgu nevienu. Apburošo sievišķību Karolīne izdevās saglabāt līdz pat sirmam vecumam. {module widgetid="50" id="media" action="singlepic" imgid="146893" layoutid="0" layout="" static=""} Attēlā: Džordža Armitsteda māte Karolīne Elizabete jaunībā Ģimene apmetās uz dzīvi Mārstaļu ielas nama 2. stāvā un drīz vien tajā ieskanējās arī bērnu balsis - četras atvases ienāca Armitstedu ģimenē – Džordžs, Lūcija, Anna, Fanija un Edgars. Par Džordža Armitsteda kandidatūru balso 67 deputāti Šī jau ir Armitstedu trešā paaudze, kuras likteņi ir bijuši jo dažādi. Ģimenes vecākā atvase - Džordžs Armitsteds dzimis 1847.gada 27. oktobrī un 1901. gadā kļuva par Rīgas pilsētas galvu. Pārlūkojot Armitsteda dzīves gājumu, kļūst skaidrs, kāpēc viņš bija tik izcils mērs. Pirmkārt, viņš ir labi izglītots. 1868. gadā ar izcilību beidz Rīgas politehnikumu un saņem inženiera diplomu. Izglītošanos turpina Cīrihes un Oksfordas universitātēs. Viņam ir liela vadītāja pieredze. Armitsteds dibināja un vadīja Volguntes ķieģeļu cepli (1882–1885), bija Rīgas kaulmiltu fabrikas īpašnieks un direktors (1880–1906), Baltijas celulozes fabrikas līdzīpašnieks un prezidents. Kopš 1892. gada Dinaburgas–Vitebskas dzelzceļa direktors. Rīgas dome 1901. gada maijā Armitstedu ievēlēja par Rīgas mēru. Toreiz balsošana notika ar baltām un melnām bumbiņām un par Armitsteda kandidatūru bija 67 deputāti, bet pret tikai trīs. Pēc ievēlēšanas Džordžs sacīja zīmīgus vārdus: “Kungi, pateicos par atbalstu! Darīšu visu, ko spēju, un pierādīšu, ka esmu jūsu uzticības cienīgs.” Un to Džordžs Armitsteds pierādīja ar darbiem. Vanda Zariņa: Galvenā piemiņa – cilvēku atceras un pazīst Stāstot par Džordžu Armitstedu, vēsturniece Vanda Zariņa iepazīstina ar kādu zīmējumu, kurā Rīgas mēram paklanās strūklakas un pieminekļi. Tas tapis 1904. gadā pēc tam, kad Rīga ieguva centralizētu ūdens apgādi. “Tas bija viens no labākās kvalitātes ūdeņiem visā Eiropā,” tā Vanda Zariņa. Lai arī Armitsteds runājis piecās valodās, nav ziņu, ka runājis latviski, tajā pašā laikā tieši viņš uzaicināja latviešus darboties Rīgas domē, jo redzēja, ka latviešiem ir nākotne, jo latviešu vidū daudz uzņēmīgu cilvēku. Vanda Zariņa ir pamatīgi ir izpētījusi Armitstedu dzimtas vēsturi un arī uzmeklējusi šīs dzimtas atvases ārvalstīs. Pateicoties viņai Latvijā pie lasītājiem ir nomākusi Londonā dzīvojošās un jau 1993. gadā mūžībā aizgājušās Armitsteda mazmeitas Modas Redklifas atmiņas “Baltijas stāsti”, kurā viņa raksta arī par bērnību Rīgā. Džordžs Armitsteds ģimenē pret bērniem bija prasīgs un stingrs tēvs. “Viņš teicis: bērni jāredz, ne jādzird,” atklāj Vanda Zariņa. Līdz brīdim, kad Džordžu Armitstedu ievēlēja par pilsētas galvu, viņš bija veiksmīgs uzņēmējs, taču darbs mēra amatā prasīja daudz laika un uzņēmumus pārņēma viņa dēls Džons Sesils, kas nebija tik veiksmīgs uzņēmējs. {module widgetid="50" id="media" action="singlepic" imgid="146891" layoutid="0" layout="" static=""} Attēlā: Džordža Armitsteda meita Edīte un mazmeita Moda “1919. gadā, kad varu pārņēma Stučkas valdība, sākās represijas, Džonu Sesilu arestēja un nogalināja. Pietika ar to, ka viņš bija bijušā pilstētas galvas dēls. Viņš nepiedalījās politikā, tikai nodarbojās ar savu biznesu. Armitsteda kundze tajā laikā kopā ar vedeklu slēpās kādā klīnikā. Līdz 1939. gadam Džordža Armitsteda atraitne Sesila dzīvoja Rīgā, tad viņa devās uz Vāciju, kur 1940. gadā mira,” skaidro Vanda Zariņa. “Šo mēru daudzi rīdzinieki zina, tā ir galvenā piemiņa – cilvēku atceras un pazīst,” uzskata Vanda Zariņa. Kīts Šenons: Viņam bija patiesa sirds – līdzcietīga pret cilvēku vajadzībām “Mani dziļi iespaidoja tas, ko Armitsteds šeit paveica,” atzīst Lielbritānijas un Ziemeļīrijas Apvienotās Karalistes vēstnieks Kīts Šenons. “Pirmkārt jau, kā viņa laikā mainījās pilsētas vizuālais tēls, kā radās brīnišķīgās jūgendstila ēkas un skaistie parki. Jo vairāk lasām, ko Armitsteds paveicis šeit, gan kā biznesmenis, gan kā mērs, jo vairāk atklājas, ka viņš bija tiešām izcila personība, kas prata pielietot savas tehniskās un biznesa zināšanas, lai veicinātu tirdzniecību pilsētā, bet arī uzlabotu tās infrastruktūru –sanitārie apstākļi, slimnīcas, izglītības iestādes, parki, arī Mežaparks. Viņš bija tiešām cilvēks, kurš lūkojās nākotnē, domājot par pilsētas attīstību, kā arī cilvēku savstarpējo sadarbību, un viņam bija patiesa sirds - līdzcietīga pret cilvēku vajadzībām.” {module widgetid="50" id="media" action="singlepic" imgid="146514" layoutid="0" layout="" static=""} Armitsteda mazmazdēls Rodnijs Redklifs, uzlūkojot savas dzimtas saknes ir secinājis, ka viņa priekštečiem vienmēr ir bijusi svarīga kalpošana, palīdzēšana citiem cilvēkiem. Viens no Armitstediem Jorkšīrā kalpoja kā mācītājs, bet lai arī pārējie – tai skaitā viņa dēls, kurš pirmais ieradās Rīgā – nebija garīdznieki, tomēr kalpošana un palīdzēšana cilvēkiem vienmēr bijusi dzimtas svarīga iezīme. “Domāju, ka daudzi arī šodien no šīs dzimtas var smelties iedvesmu Jā, viņi bija biznesmeņi, tirgotāji, bet viņiem visiem bija apziņa, ka jākalpo sabiedrībai,” vērtē Kīts Šenons. “Mērs Džordžs Armitsteds to darīja Rīgā, bet viņa tēvocis lords Džordžs Armitsteds, kurš bija dzimis Rīgā, devās uz Lielbritāniju, uz Skotiju, kas ir arī mana dzimtā vieta, un šis Džordžs kļuva par labi pazīstamu politiķi britu sabiedrībā.” Rīga, Rindzele, Jaunmokas Džordža Aritsteda un viņa ģimenes dzīve ir bijusi saistīta ar vairākām vēsturiskam vietām Latvijā, protams, ar Mārstaļu ielu 19, bet arī ar lauku īpašumiem. Viens no tiem – Rindzeles muiža, kur ģimene uzturējās vasarā. Moda Redklifa grāmatā “ Baltijas stāsti” raksta: “Tā bija skaista muiža starp diviem ezeriem, kas pilni ūdensrozēm, un īpaša gaisotne te sāka valdīt ap Jāņiem, kad tika saiņotas un sadalītas dāvanas kalpotājiem, tika aicināti muzikanti no Rīgas, lielajā šķūnī klāja galdus un muižas ļaudis ar lieliem vainagiem un meijām ieradās apsveikt saimniekus. Dega Jāņugunis un ļaudis dziedāja un dejoja līdz rītam.” Vēl mērs 1905. gadā iegādājas namu Pārdaugavā, Brīvzemnieka ielā 7. Tā ir tāda kā brīvdienu māja, no Pārdaugavas uz darbu domē pirmdienu rītos mērs brauc ar tramvaju. Savukārt 1901. gadā pēc Vilhelma Bokslafa projekta tiek uzcelta Jaunmoku pils, kuras saimniecību mērs vada pats. Tā tiek dēvēta par Armitsteda medību pili. Un šī joprojām joprojām ir vienīgā vieta pasaulē, kur vispilnīgāk tiek saglabāta slavenā mēra piemiņa. Plašāks stāsts par Jaunmoku pili raidījumā Latvijas pērles. Dzimta pulcējas Jaunmokās Uz Džordža Aritsteda jubilejas svinībām bija ieradušies arī leģendārā mēra pēcteči. Džordžam un viņa sievai Sesilai, kas nākusi no baltvāciešu dzimtas, bija trīs bērni – Lūcija, Džons Sesils un Edīte. Latvija traģisku likteni piedzīvojušā Džona Sesila bērni Džordžs Ivars un meita Gerda kopā ar sievu izbrauca uz Vāciju, un viņa pēcteči joprojām dzīvo Vācijā – meitai Gerda ir divi bērni – Georgs un Irēna. Bet no Kanādas uz svētkiem ieradās Lūcijas mazmeita Hildegarde ar ģimeni no Kanādas, kā arī arī jaunākās meitas Edītes mazdēls – Modas Redklifas dēls Rodnijs Redklifs kopā ar sievu Džūdiju. Dzimtas saknes visu viņus satika Jaunmokās, slavena mēra darba kabinetā, kas joprojām rada iespaidu, it kā Džordžs tikai uz brīdi būtu kaut kur aizceļojis. {module widgetid="50" id="media" action="singlepic" imgid="146950" layoutid="0" layout="" static=""} Attēlā: Karolīne, Feldta (no kreisās), Betīna Franckī, Ūve un Hildegarde Feldti, Rodnijs un Džūdija Redklifi Rodnijs Redklifs ir Džordža Armitsteda mazmazdēls , kurš attiecības ar savu senču zemi uztur pastāvīgi. Savukārt Hildegarde Feldta kopā ar vīru Ūvi šeit nav bijusi 20 gadus, bet meitas Betīna un Karolīne Latvijā ir pirmo reizi. Te jāpiemin, ka Džordža vecākā meita Lūcija apprecējās ar Hermanu fon Betiheru, viņiem bija četri bērni, no kuriem jaunākā meita Ērika apprecējās ar arhitektu Maksi fon Briskornu un šajā laulībā arī piedzima Hildegarde, kā arī vēl divi bērni – Guntars un Benigna. “Mana mamma nodzīvoja gandrīz līdz 103 gadu vecumam un, protams, viņa daudz stāstīja par savu vectēvu,kurš bija stingrs angļu vīrs ar principiem, ka bērni ir jāredz, nevis jādzird un viņai tas sagādāja zināmas ciešamas, jo mana mamma bija ļoti dzīvelīgs bērns,” stāsta Hildegarde Feldta. “Un viņa arī ar lielu prieku atcerējās skaistos Ziemassvētkus ar saviem vecākiem Spirgus muižā netālu no Tukuma, kur viņi dzīvoja. Tur vienmēr bija liela egle rotāta ar simtiem svecīšu, un visiem kalpotājiem vienmēr zem egles bija saliktas dāvanas. Tad tika atvērtas lielās istabas durvis un katrs varēja saņemt viņam sagatavoto. Tādas brīnišķīgas bērnības atmiņas.” “Mūsu ģimene pirms kara pārcēlās un nelielu ciematu Rietumvācijā un tie bija ļoti grūti laiki pēc aizbraukšanas no Baltijas. Mēs sākām dzīvi pavisam mazā garāžā, ko mans tēvs, arhitekts būdams, centās piemērot dzīvošanai,” stāstījumi turpina Hildegarde Feldta. “Un kad mēs atgriezāmies no skolas, mēs nevarējām iet mājās iekšā, bet mums bija katram jāpaņem ķieģeli, kas tika izgatavots no māla, un jānes apdedzināt. Un tā katru dienu – ķieģelis pēc ķieģeļa, lai varētu uzcelt mājas sienas. Tas bija neliels ciemats starp Braunšveigu un Hanoveri. Manai māsai tad bija četri, es četrus gadus vecāka par viņu un mūsu brālim bija seši gadi.” Māju sajūta, iepazīta caur stāstiem Betina Franckī, dzimusi Feldta, un Karolīne Feldta Latvijā viesojas pirmo reizi un atzīst, ka ir daudz iespaidu. “Kad ar lidmašīnu ieradāmies Rīgā un es ieraudzīju Rīgu, es tiešām sajutos tā, it kā būtu ieradusies mājās – tik daudz stāstu biju dzirdējusi no savas vecāsmammas. Gleznas, ko redzam šeit, Jaunmokās, ir mums pazīstamas un tuvas, arī mēbeles mums atgādina šos stāstus,” atzīst Betina Franckī. Viņai piekrīt arī Karolīne Feldta, bilstot, ka Latvijā piedzīvo māju sajūta, pateicoties vecāsmammas un mammas stāstiem. “Mēs izaugām Vācijā un piedzimām Vācijā, bet mēs pavadījām daudz laika ar saviem vecvecākiem un burtiski uzsūcām no bērnības tos stāstus, tās tradīcijas, kas ir nākušas no seniem laikiem. Tie ir stāsti, ko vecāmamma un mamma statījusi – par to, kā vecāmamma ir dzīvojusi Spirgus muižā, kas ir bijusi tik jauka,tur bija dzīvnieki, daba – un arī šeit, šajā pilī, mēs sastopam mūsu vēsturi,” Betina Franckī. “Protams, jūs varat sacīt, ka mēs esam ne īsti briti ne īsti vācieši – jo tik tiešām no vienas puses mūsu dzimtā ir baltvācieši, no otras – briti. Es varu justies vairāk kā brits, jo esmu dzimis Lielbritānijā. Bet, kas ir interesanti, ka attiecībā uz tradīcijām, neatkarīgi, vai tā bija Vācija, kā Hildegardei, vai Londona manā gadījumā, mūsu mājās bija tās pašas tradīcijas,” sarunā iesaistās Rodnijs Redklifs. “Jā, praktiski tās bija tās pašas tradīcijas – arī, kas attiecas uz svētku svinēšanu – mana mamma cepa pīrādziņus un lielu kliņģeri, kas rotāts ar augļiem un rozīnēm iekšā. Tāds vienmēr tika cepts dzimšanas dienā,” atminas Hildegarde Feldta. “Hildegardei nesen palika 80 gadu, un viņa ir vienīgā no mazmazbērniem, kas ir dzimusi Rīgā. Bet vai jūs zināt, kas notika vakar? Mēs tikām vesti uz kādu vietu, kur paēst Rīgā pusdienas, vieta tika izvēlēta nejauši, tā ir kafejnīca “Buberts” , un iedomājieties tikai- izrādījās, ka tā atrodas māja, kur Hildegarde ir dzimusi. Tas bija šoks,” piedzīvoto stāsta Rodnijs Redklifs. Bet ja jau par ēšanu un kūkām, izrādās Armitstedu mājā iecienīta bijusi Aleksandra kūka. “Mana mamma to gatavoja, kad vien bija iespēja. Pēc kara gan daudz iespēju nebija, bet kad tika dabūti milti un džems, tad tie bija īsti svētki – katrs dabūja tikai pa vienam gabaliņam, bet visi bija laimīgi. Es gan pati to nekad neesmu gatavojusi. Vajadzēs pamēģināt,” tā Hildegarde Feldta. Aleksandra kūka bija izcepta arī Jaunmoku pilī par godu Džordža Armitsteda 170. dzimšanas dienai. Pirms ķertie pie kūkas, pils Baltajā zālē vēl notika grāmatas “Džordžs Armitsteds – Rīgas Goda pilsonis” atvēršanas svētki, bet augšējā stāvā atklāja arī Hildegardes Feldtas gleznu izstāde. Katram darbam, ko māksliniece radījusi, ir savs stāsts, saistīts ar Kanādu, Vāciju vai arī Latviju.

Mam wrażenie, że artysta, o którym dziś opowiem, większości słuchaczy muzyki kojarzy się albo z pięknymi i przeseksownymi brunetkami w diabelnie wyrazistym makijażu, w bardzo "małych czarnych", o cudownie zgrabnych nogach i z instrumentami w rękach, które stanowiły ozdobę pewnego teledysku, albo z pełnym ciepła przebojem reagge. No to o kogo chodzi? Ci, którzy urodzili się pod koniec lat 70-tych na pewno będą wiedzieć, znać, ale dla młodzieży może to być całkowicie nie znany artysta. Żadnych gołych cycków, dupy, skandali. Tak czy owak zapraszamy na małe listopadowe, zaduszkowe muzykowanie, które w montażu okazało się prawdziwą rzeźnią, czyli 6 godzin żeby zmontować 20 minut... Zapraszamy do słuchania Podcastu Nie Tylko Dla Orłów | Odcinek 446