Podcasts about kapitalist

II.Umûmî Harp sonrasında dünyâ duvarlar üzerine kurulmuştu. Ama bu durumun muvakkat olduğu, bâzı kaçınılmazlıklardan kaynaklandığına inanılıyordu. Yaygın özlem ve daha mühimi inanç, bir gün bu duvarların yıkılacağı istikâmetindeydi. Tabiî ki herkes, duvarsız bir dünyâyı kendi meşrebince değerlendiriyordu. Bilim ve fenler ortak paydaydı. Ayrışma, felsefî ve ideolojik noktalarda yaşanıyordu. Kapitalist ekonomiye inananlar, bilim ve fenlerin anavatanının Batı olduğunu ve insanlığın bir gün Batılı liberal, demokratik değerler etrâfında birleşeceğine iman etmişti. Zâten duvarı inşâ eden Batı değildi. Doğu'dan Batı'ya kaçan, göçenler Batı'dan Doğu'ya göçenlerden kat ve kat fazlaydı.

Ne dediğimin bilincindeyim. Bugün önümüze “hayvan sevgisi” olarak paketlenerek sunulup konulan şey tamı tamına bir “kapitalist davranış bozukluğu”dur. Bütünüyle endüstriyel bir hikayedir ve ne hayvanlarla ne de sevgiyle ilgisi vardır.

Eine heavy Weihnachtszeit wünschen wir Euch mit einer extreeem vollen und extreeem guten Folge! Wir haben drei ausführliche Album Reviews im Sack! Linkin Park, die ihr Comeback feiern und bei denen wir uns die Fragen stellen: “Was können sie wirklich, überzeugt “From Zero” auch Metalheads und was fehlt dem Album auf jeden Fall?”. Außerdem Gaerea, die intern etwas umstrukturieren und ihr Standing mit “Coma” weiter ausbauen und dann sprechen wir noch über Iotunn, die uns mit ihrem zweiten Album “Kinship” zwar etwas überfordern, aber Bock auf mehr machen.  Natürlich gibt es auch wieder fette Anspieltipps für die besinnliche Zeit im Kreise der Familie und wir geben Euch Geschenktipps für den unheiligen Abend. Warum nicht einfach mal Metal Frenzy Tickets schenken!  Ohne Rant keine guter Jahresabschluss, darum wettert Witchel gegen Werbung bei Musik- und VOD-Streaming-Diensten und am Ende sprechen wir noch über die Kommerzialisierung im Metal. Dürfen Bands die extreme Musik machen, die breite Masse ansprechen? Was meint ihr? Sellout, um von seiner Musik zu leben oder DIY, um TRVE zu bleiben? Gandi als alter Kapitalist sieht das natürlich ganz anders als Witchel und hat einfach nur Probleme mit Crocs. Wir wünschen euch viel Spaß mit der letzten Folge des Jahres und bedanken uns für ein geiles Jahr 2024 mit euch!  Themen Intro 00:00 Witchels Rant gegen VOD + Musik Streaming Dienste 02:27 Unser Spotify Wrapped 2024 12:02 Festival Ausblick Metal Frenzy 2025 19:40 ⁠Playlist⁠ | ⁠Tickets⁠ Album Reviews Iotunn - Kinship 32:13 Gaerea - Coma 46:37 Linkin Park - From Zero 59:50 Random Stuff Jake Paul vs. Mike Tyson 01:19:24 Anspieltipps 01:26:23 Maladie - Rebirth Ungfell - De Ghörnt Ante Inferno - Death's Soliloquy heks - Upon This Blasted Heath Marschland - Traurige Trinkerlieder Heptaedium - Underground Business The Browning - OMNI Chain Cult - Harm Reduction Songzitate 01:45:06 Kommerzialisierung im Metal 01:48:45 Hat dir die Folge gefallen? Dann freuen wir uns über deine Unterstützung via ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠PayPal.Me⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ oder bei ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Steady⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠! Mehr von uns gibt's hier: ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Homepage⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ | ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Shirts⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ | ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Instagram⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ | ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠TikTok⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ | ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Facebook⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ | ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Spotify Playlists⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ | ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠YouTube⁠⁠⁠

Der Einfluss von Adam Smith auf die ökonomische Theorie ist immens. Für den schottischen Aufklärer war der Mensch jedoch ein geselliges und zur Empathie fähiges Wesen – und der Markt keineswegs die alleinseligmachende und alles regelnde Instanz. Adam Smith gilt vielen als der Vordenker des (Neo-)Liberalismus, einer ökonomischen Denkrichtung, die den Einfluss des Staates auf das Wirtschaftsgeschehen möglichst geringhalten will. Die starke Rolle des Marktes, die von Neoliberalen so oft propagiert wird, hat der schottische Ökonom allerdings niemals in Reinform eingefordert. Eine Gesellschaft ohne starken Staat kann ihm zufolge genauso wenig funktionieren wie eine Gesellschaft ohne freien Markt. Aufs Ganze gesehen war Adam Smith weitaus sozialer eingestellt, als seine Apologeten gerne behaupten. Eine Neubewertung. Erstsendung: 13.10.2023

İdari bilimlerin modern kitaplarına göre işletmelerin sonsuz ömürlü kurulması esastır. Hatta kitapta işletmenin amacı da verilir. Kapitalist düzende işletme kârını ençoklamak amacıyla faaliyet gösterir. Her ne kadar işletme bilimi neşet edip işletmenin amacına dair daha yumuşak ifadeler kurmak benimsendiyse de iktisatta işletmenin amacı değişmez.

⁠⁠Based. auf Patreon unterstützen!⁠ Die Marktwirtschaft ist ein Erfolgsmodell für Wohlstand - und hat weltweit dennoch ein schweres Standing. Rainer Zitelmann ist Soziologe, Historiker, Unternehmer, Auto - vor allem aber eines: Kapitalist. Er hat für sein Buch "Weltreise eines Kapitalisten" 30 Länder genauer unter die Lupe genommen. Sein Ziel: Die Ursachen von Reichtum und Armut erörtern. Da Zitelmann jedoch auch Parteimitglied der FDP ist fragen wir ihn zunächst, wie er zum Auscheiden seiner Partei aus der Ampel steht. Ist es der richtige Schritt? Doch selbst wenn ja: Kommt ein solcher Schritt für den Wiedereinzug in den Bundestag dennoch zu spät? Im Fokus dieser Episode steht Zitelmanns Weltreise. Inwiefern strahlt der libertäre argentinische Präsident Milei auf die in Teilen sozialistischen Nachbarstaaten ab? Sind die ehemaligen europäischen Staaten des Ostblocks durch ihre Geschichte offener gegenüber Kapitalismus? Und wie kommt es, dass viele Schweizer, trotz eines hohen Wohlstands durch hohe ökonomische Freiheit, negative Vorurteile gegenüber dem Begriff des Kapitalismus hegen? In dieser Folge bekommt ihr Antworten. Gegen Ende versuchen wir den Menschen Rainer Zitelmann besser zu verstehen. Was treibt den 67-Jährigen an? Immerhin ist der Historiker und Soziologe mit "I Love Capitalism"-Shirt und großem Bizeps nicht der typische Wissenschaftler. Und wie konnte er sich von einem knallharten Maoisten zu einem Kapitalisten entwickeln? Das hört ihr in der neuen Folge based. *entschuldigt das Klackern - das ist leider erst in der Postproduktion aufgefallen und war nicht mehr zu beheben Unsere Kanäle: ⁠⁠⁠⁠Linktree based.⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ Paypal-Spende: ⁠⁠⁠⁠⁠⁠Monatlich oder einmalig⁠⁠⁠ Patreon werden: ⁠⁠⁠Und bau unsere Community mit auf!

"Ex-Kommunist und Ex-Kapitalist" so beschreibt sich der Hamburger Autor und Tausendsassa Adrian Geiges. Er hat schon viele Länder bereist, als jugendlicher schon tiefe Einblicke in das Leben in der DDR bekommen und war lange Zeit Korrespondent in Hongkong, New York und Rio de Janeiro. Im ausführlichen Gespräch zwischen Marc Elvers und Adrian Geiges geht es unter anderem um sein neues Buch über China und Russland. Er hat in beiden Ländern gearbeitet und sich lange kritisch mit den Systemen auseinander gesetzt. Was ihn an den Ländern fasziniert, wie die Beziehung der beiden Länder aktuell ist und wie sich das Verhältnis zwischen Russland und Deutschland verändert hat - Darüber spricht Adrian Geiges im ausführlichen Gespräch mit Marc Elvers in dieser Ausgabe von HAMBURG AKTUELL.

O płacy minimalnej, dzietności i kryzysie klimatycznym, polityce mieszkaniowej rozmawiali Lidia Adamska, Piotr Soroczyński i Zofia Szweda-Lewandowska Sponsorem audycji jest bank BNP Paribas

Først var tegneren Anders Morgenthaler klimaaktivist; han demonstrerede og sang i protest. Men så fandt han noget, der giver mere resultat på bundlinjen: klimakapitalisme! Nu er Anders i fuld gang med at starte alt muligt op – for at gøre en forskel. Hop med Anders i tidsmaskinen og kom med til en fremtidens virkelighed, hvor alt bliver genbrugt og økonomien er blevet cirkulær.– Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

Kapitalist sein und trotzdem die Welt verbessern. Mit diesem Ziel sind vor ein paar Jahren viele sogenannte Impact-Startups angetreten. Während man von den meisten nichts mehr gehört hat, will Share im Jahr 2024 zum ersten Mal einen Gewinn erwirtschaften – obwohl ein Teil des Umsatzes seit Tag eins für gute Zwecke gespendet wird. Im OMR Podcast erzählt Mitgründer Ben Unterkofler, wie aus der Idee Kauf-eins-Spende-eins eine bekannte FMCG-Marke geworden ist, die inzwischen bei fast allen großen Drogerie-Ketten und Supermärkten im Regal steht, und warum das Berliner Startup lernen musste, dass andere viele Dinge besser können als man selbst.

70'li senelerin sonlarıydı. Artık hayâtta olmayan bir büyüğüm ile sohbet ediyordum. Elinde İngilizce yazılmış “Dünyâ Nüfûsu” başlıklı bir kitap vardı. Sorduğumda bana, “Önümüzdeki asrın en büyük sorunu bu olacak” demişti. O zaman çok yadırgamış, hattâ küçümsemiştim. Meğer ne kadar haklı ve öngörülüymüş.. Kapitalist toplumlar eşitsizliğin hüküm sürdüğü sınıflı toplumlardır. Dolayısıyla toplumsal hayâtlarda sınıf çatışmaları da kaçınılmazdır. Bu çatışmaların sermâye-emek çelişkisine dayandığı da ezber bir bilgidir. Sınıfsal mücâdelelerin çok yoğun ve keskin yaşandığı 19.Asırda Marx'ın da içinde bulunduğu bâzı sosyalist ideologlar, bunun târihsel bir fırsat olduğunu düşündüler. Aşırı bir çıkarsamaydı bu. En başta da, tahlil seviyesinde hayâtın maddî yapılarına öncelik veren kendi metodlarına aykırıydı. Maddi unsurların belirleyiciliğini vurguladıktan sonra, târihin değiştirici gücü olarak ideolojik - siyâsal mücâdele gibi gayrımaddî yapıların seferber edilmesinden başarı beklemek gibi mantıkî bir hatâydı. Nitekim Paris Komünü'nde olduğu üzere ,modern devletlerin bürokratik ve silâhlı güçlerini kullanan kapitalist sınıflar işçi sınıfı hareketlerini ezmekte son derecede başarılı oldular. Gâliba atlanan sermâye-emek çelişkisinde, emeğin sistemin nesnesi olduğunun atlanmış olmasıydı. İkinci derin çelişki ise Marx'ın antikapitalizminin zannedildiği kadar antikapitalist olmamasıydı. Marx temelde, kapitalizmin üzerinde yükseldiği sanâyinin ve teknolojinin insanlığı geliştiren çok ileri bir târihsel adım olduğuna inanıyordu. Sosyalist bir toplum olsa olsa, kapitalizmin bağrından, onun sağladığı târihsel bir fırsat olarak tezâhür edebilirdi. Bu da yine mantıkî bir hâta olarak ,sanayi ve teknolojiyi ,o çok kaçındığı formel mantığa çok uygun olarak kapitalizmden ayrıştırması mânâsına geliyordu. Hâlbuki, eşyânın rengi nasıl ondan ayrılamazsa, sanâyi ve onu besleyen bilim ve teknolojinin târihi de kapitali,zmden ayrıştıştırılamazdı. Nitekim kapitalist dünyâ ile bilim, teknoloji ve sanayileşme yarışına girişen pratik sosyalizmin, evvelâ Sovyetler Birliği'nde, daha sonra da Çin'de olduğu üzere kapitalizme kolayca evrilmesi de bu sebeple oldu. Marx, kapitalizmi, tekmil kurum ve kuruluşlarıyla toptan yıkmak isteyen Bakunin vd anarşistleri entelektüel olarak gelişmemiş buluyordu.

Dünyadaki çevre duyarlılığı, atık yönetimi ve iklim krizi meselelerine bakışım oldukça nettir ve bu saatten sonra da değişeceğini pek zannetmiyorum. Küresel süper güçlerin hem dünyayı kirletirken hem de dünyadan (güya) o kirliliği temizlerken kâr etmesini sağlayan birer konsept benim nazarımda bu üçlü. Kapitalist çevre ve iklim endüstrisi, her zamanki gibi küresel kültür endüstrisini de yanına alarak kâr maksimizasyonu peşinde koşuyor, başkası değil. Şöyle düşünüyorum: Dünyadaki kirliliğin ve iklim krizinin yüzde doksanlara varan oranda müsebbibi olan süper güçler, aynı zamanda çevre ve iklim duyarlılığı üzerinden de para kazanmanın yolunu bulmuşlar. Doğru anlaşılsın isterim: Dünyada hem kirlilik, hem atık yönetimi, hem de (bence döngüsel ama yine de böyle isimlendirmek doğru olacak) iklim krizi elbette var. Sanayi devrimiyle başlayıp kapitalizm-sosyalizm ideolojik ayrışmasında ayyuka çıkan bu sorunlar bugün için dünyayı tehdit eden önemli meseleler arasında. Bazen Afrika'da çıkıyor karşımıza, bazen bir okyanusun üzerinde çöpten bir ada olarak yükseliyor… Bugün, istemediği atıkları ya üçüncü dünya ülkelerinde depolayan yahut da onlara satan, yeterli tedbirleri almak pahalı olduğu için çevre kirliliğine bağlı ölümleri “kabul edilebilir zayiat” sayan bu alçaklık biçimi aynı zamanda çevre, atık ve iklim meselelerinde “kural koyucu” olarak da varlıklarını sürdürüyorlar. Yani şu: Kendi ülkelerinin standartlarını koruyup başka ülkeleri perişan edecek bir zalimlik düzeni kurmuşlar ve yollarına devam ederlerken herkese çevreye dayalı teknoloji pazarlamaya da devam ediyorlar. Greenpeace'ten bilmem hangi küresel örgüte kadar tüm kuruluşlar da bu düzenin devam etmesi için varlar, yok olması için değil. Fok balıklarının öldürülmemeleri için (ki tabii ki öldürülmesinler) neredeyse kendilerini paralayan bu üçkâğıtçılar, söz konusu Afrika'da lityum üretiminde kullanılan madenlerin insanları öldürmesi yahut ilaç deneklerinin patır patır ölmesi olunca lal oluyorlar. Anlayacağınız “kabul edilebilir duyarlılıklar” üreterek sistemin devamını sağlıyorlar. Peki, Türkiye bütün bunların farkında mı ve bütün bunların neresinde? Bu, önemli bir soru. Önemli, zira hem Türkiye'nin çevre ve atık yönetimi, hem iklim kriziyle mücadelesi çok kritik; hem de dünyanın kültür endüstrisi eliyle pompaladığı bütün bu numaralara kendini kaptırmaması çok mühim. Bu sorunun cevabını geçenlerde katıldığım ve katılmaktan son derece memnun kaldığım Çevrefest'te, iki yetkili ismin ağzından aldım. Çevre ve Şehircilik Bakanı Mehmet Özhaseki, açılış konuşmasında “Türkiye, dünyadaki çevre, atık ve iklim krizi sorunlarının sorumlularından biri değil ama kendine mahsus yöntemlerle dünyanın sürdürülebilirliği için gayret gösteren bir ülke” dedi. Bu tespit bence kıymetli. Çünkü dünyanın emperyalist efendileri, tabiri caizse hem bütün pisliği üretiyor hem de diğer ülkelere “suçlusunuz” diyor. Türkiye, bu noktada pozisyonunu doğru belirlemiş: “Yapılandan sorumlu değilim ama dünyadan sorumluyum, o yüzden kendi tarzımla çevreye özen göstermeye devam edeceğim.”

Alışık olduğumuzun dışında gelişmeye başladı her şey. Aslında bugünün dünyasında hiçbir şeye alışık olmadığımız da doğrudur. Riyakâr kapitalizm aramızda dolaşıyor. Çıplak olsa tanıyacağız. Hanedana alışık değildik, sürdürdük. Demokrasiye de alışık değiliz, onu da sürdürüyoruz. Refah devletine de alışık değildik, onu da sürdürüyoruz. Avrupa'da siyaset değişirken, her geçen gün daha fazla gündemimize gelecek refah devleti olgusunu tartışmak istiyorum. Konuyu anlaşılır kılmak için yer yer herkesin hakim olduğu konular üzerinden somutlaştırma gayretinde olacağımı da şimdiden söyleyeyim. Refah devleti, bireyselleştirilmiş toplumlarda bireyin kopartılan bağlarıyla uğratıldığı yalnızlığı ikâme ettiği olgudur. Aile, arkadaş-akraba, toplum dayanışmasının yerine konur. Finansmanı maliyetlidir ve zengin kaynaklar yahut sömürgeleri olmaksızın sürdürülemez. Herkesi kuşatırmış gibi yaparken devleti, menfaat birlikteliğinin kaldıracı (aygıt) yapar. Devlet yüce ideallerin muştusu değil, yağma iştahına servis sağlayıcıların egemenlik sahasına dönüşür. Bu son cümleye tam manasını vermekte zorlandığımı itiraf etmeliyim. Ama şunu eklersem belki somutlaşır; Cumhurbaşkanı Erdoğan ve Cumhur İttifakı, Türkiye için yüzyıllık idealler yeşertirken yerleşen refah devleti düşüncesinin EYT saldırısı altında kalmıştır. Yani İttifak, o anda muhalefet eliyle refah devletinin ikilemi içine düşürülmüştür. Böyle bir liderlik ve ittifak kurgusu, refah devletinin sonu hüsranla bitecek kendisini yağmalatma amacına hizmet etmek için kurulamaz. Böyle bir kurgudan ancak Ergenekon'dan çıkış ayarında bir destan beklenir. Mesela deprem yaralarını sarması beklenir. Çünkü devlet, şişman değil, büyük olmalıdır ve toplumun gücünün yetmeyeceği durumda sahneye çıkmalıdır. Toplumun kendi çözebileceği meselelerde vakarını yıkmamalı, sınırı aşmamalıdır. 1923'te muştulanan refah devletidir, denecekse buna itiraz ederim.

Kapitalisté a zaměstnanci. Kdo tahá za kratší konec? Diskuse ministra dopravy Martina Kupky, předsedy ČMKOS Josefa Středuly a ekonomky Jany Matesové. https://www.ceskatelevize.cz/porady/1126672097-otazky-vaclava-moravce/224411030500602/ Zločinci na internetu. Proč raketově přibývá okradených? Hosty ředitel NÚKIB Lukáš Kintr a manažer kyberbezpečnosti Aleš Špidla. https://www.ceskatelevize.cz/porady/1126672097-otazky-vaclava-moravce/224411030510602/

Kuşak kavramı son yıllarda her türlü sosyal gerilimi, toplumsal beklentiyi ya da hayal kırıklığını “Z kuşağı” üzerinden analiz etmek üzere sıklıkla kullanılıyor. Sorunları bir paydada bütünleyerek toplumsal tasvir oluşturmanın elbette çok işlevsel bir yanı var ve bu çoğu zaman gerekli. Ancak yeni davranış biçimlerini sadece belli bir kuşağa atfederek analiz yapmak çoğu şeyi görmemizi engelliyor. Z kuşağı tasviri, dijital dünyanın ilk yerlilerinin davranış kodlarının analiz edilmesi açısından önemli şüphesiz.  Dijital kültür, sanal âlem üzerinden yeni bir evren inşa etti ve bu yeni evrenin içine doğanlara “dijital yerliler” adı verildi. Kavramın sahibinin adı pek bilinmese de toplumun neredeyse her kesimi dijital yerli, dijital göçmen kavramlarını “ekran tartışmacıları” vesilesiyle öğrendi. Kavram, eğitimci, fütürist Marc Prensky'e ati. “Dijital yerliler” kavramını yeni teknolojilerle büyüyen kuşak için kullanan Prensky, internet ve web ile yirmili yaşlarından sonra tanışan kuşak için ise “dijital göçmenler” kavramını kullanıyor.  Gözden kaçırmamamız gereken nokta şu, yirmili yaşlarından sonra internet ile tanışanların hepsi teknoloji tabanlı öğrenimin dışında, teknoloji okuryazarlığına uzak oldukları halde  bir kısmı kendilerini “içerik malzemesi olarak sunma” konusunda çok istekli ve gayretliler. Özellikle sosyal medya söz konusu olduğunda, okuma yazması olmayan yaşlı bireyler bile “hayatım film” anlayışı ile torunları tarafından kaydedilmiş vidyoları üzerinden göçebe olarak dâhil oldukları ortamın maskotu haline gelme pahasına ya da tam da bu niyetle, “etkileşim” arttırmak üzere “dijital sürü”nün önüne atılıyor.  Sorun şu: Dijital yerliler hayat tecrübesinden ve görgüsünden yoksunlar; dijital göçebeler ise hayat görgüsü ve tecrübelerini dijital evrene aktarırken yerlilerin mihmandarlığında ilerledikleri için performans öznesi olarak etkileşim almak üzere kendilerini, yakınlarını ifşa eden, akletme sıkıntısı yaşayan ergen tavrı gösteriyorlar.  Dijital yerli ve dijital göçmen arasındaki geçişkenliğin negatif görüntüsünü bir örnek üzerinden anlatmak istiyorum:  14 Mayıs 2023 seçimlerinin benim açımdan en önemli “fotoğrafı”, geçmişte “ham çökelek” şarkısı ile ünlenmiş, son zamanlarda sosyal medya fenomeni olma yolunda performans gösteren şarkıcının paylaşımı oldu. Gençler arasında adeta bir akım olarak, oy kullanamasınlar diye ebeveynini, dedesini, amca ve yengesini eve kilitlediğini söyleyenlerin paylaşımlarını taklit etmek pahasına, evinde misafir ettiği amca ve yengesinin oy vermesini engellemek için onlara otobüs bileti almadığı “bilgi”sini paylaştı, sosyal medya hesabından. Özgürlüklerinin kısıtlandığından şikâyetçi bu “özne”nin özel hayatından sunduğu bu bilgi sebebiyle takipçilerinden tepki alması beklenir. Neden beklenir? Voltaire'e ait olduğu söylenen –ait olmadığını söyleyenler de var- şu vecize: “Düşüncelerine katılmıyorum ama senin düşüncelerini savunma hakkını sonuna kadar destekleyeceğim.” Bu cümle özgürlükleri savunan herkesin, daha doğrusu kendisini mağdur hisseden herkesin dilindedir. Sorun şu ki, herkes mağdur olma hakkını kendi tekelinde bulundurmak istiyor. Kapitalist düşüncenin “Kazanan hepsini alır” anlayışı, “Mağdur olan her şeyi yapabilir”e dönüşmüş görünüyor.

Kapitalismus Part 1; Chris Wunsch erfüllt; Wirtschaft ist Teil der Gesellschaft; Idealisierte Abläufe und problematische Machtkonzentration; Der „gute” Kapitalist. Chris Wunsch wird endlich von Alex erfüllt. Beide sprechen zu einem Thema, welches off-Podcast immer wieder zu hitzigeren Diskussionen führt. Der Kapitalismus. Alex fehlt sowohl beim Loblied als auch, wenn er als Wurzel allen Übels gesehen wird, die Details, die am Ende sowohl Positives sowie Negatives verursachen können. Existierten die Probleme vor der relativen neuen Wirtschaftsordnung, kann diese dann ursächlich sein?Häufig wird die Wirtschaft als etwas ganz eigenes betrachtet, obwohl sie immer auch Teil von Gesellschaft ist. Alex blickt in die Vergangenheit, um zu schauen, wie sich die wirtschaftliche Ordnung geändert hat. Im Dreiklang von Boden, Arbeit und Kapital werden mit der industriellen Revolution Maschinen ungewohnt wichtig.Einige positive Effekte mussten erstritten werden und ergaben sich nicht zwangsläufig. Alex glaubt, dass der Kapitalismus an sich wünschenswert sein kann, solange gesellschaftliche Fragestellungen nicht nur rein wirtschaftlich angegangen werden.Jüngere Generationen scheinen mehr Wert auf Freizeit und ein ausgewogenes Leben zu legen. Unternehmen müssen sich an diese neuen Erwartungen anpassen.Machtkonzentration kann ein Grund für dysfunktionale Ergebnisse sein. Wie es handhaben, wenn blanke Gier Menschenleben gefährdet oder kostet, etwa bei Medikamenten mit Wucherpreisen?Es bleibt die entscheidende Frage: Gibt es eine wirkliche Alternative und wie sieht die aus?Folge uns auf unserer Erkundungsreise durch die Welt der Karotten, Spaten und des Kapitals. In der Folge erwähnt:Boden, Arbeit und Kapital: https://de.wikipedia.org/wiki/ProduktionsfaktorUlrike Herrmann: Das Ende des Kapitalismus: Warum Wachstum und Klimaschutz nicht vereinbar sind – und wie wir in Zukunft leben werdenProduktionselastizität: https://de.wikipedia.org/wiki/ProduktionselastizitätThe Digital Markets Act (DMA): https://commission.europa.eu/strategy-and-policy/priorities-2019-2024/europe-fit-digital-age/digital-markets-act-ensuring-fair-and-open-digital-markets_enTragedy of the commons: https://de.wikipedia.org/wiki/Tragik_der_AllmendeEconomy of scale: https://de.m.wikipedia.org/wiki/GrößenvorteileInsulinpreis-Regulierung in den USA: https://www.aerzteblatt.de/nachrichten/133075/US-Repraesentantenhaus-verabschiedet-Gesetz-fuer-erschwingliches-Insulin#:~:text=Das%20Repräsentantenhaus%20in%20Washington%20stimmte,Monat%20für%20ihr%20Insulin%20ausgeben  ______ Chris live zuhören? Am 09.09.2024 auf der SmashingConfhttps://smashingconf.com/freiburg-2024/schedule#day2

Wer Geld hat, kann es für sich arbeiten lassen, sagt der Kapitalist. Wer allerdings schon einmal versucht hat, seinem Geld Eimer und Lappen in die Hand zu drücken, weil die Fenster mal wieder dringend geputzt werden müssen, wurde meist bitter enttäuscht. Dass Geld arbeitet, scheint also ein Mythos zu sein. Im Düsseldorfer Stadtteil Kaiserswerth machte ich hingegen eine Beobachtung ganz anderer Natur.

Ernest Gellner milliyetçilik konusunda yaptığı çalışmalarda bu akımın sanâyileşmenin bir fonksiyonu olduğunu, onu önceleyen zırâî yapılarla bir alâkası olmadığını ortaya koymuştur. Aslında modern dünyânın tekmil kültürel unsurları için bunu genelleştirmek de mümkündür. Yine unutmamak gerekir ki, sanâyi süreçleri sermâye birikiminin, yâni kapitalizmin bir uzantısıdır. Meselâ ekonomi veyâ toplum olarak tanımlanan sâhalar, düpedüz kapitalizm ve onun motoru olan sanâyileşmenin mahsulüdür. Zırâî dünyâlar meta ekonomiktir. Onun için Roma Ekonomisi diye bir başlık anakronik kalır. Elbette Roma'da üretim, mübâdele ve tüketim gibi kavramlar mevcuttur. Ama bunlar bizâtihî ekonomik bir mâhiyet taşımaz. Onları ekonomik kılan sanâyî ve kapitalizm olmuştur. Diğer bir husus da , kapitalizme alternatif olacağı iddiasıyla ileri sürülen modellerdir. Kapitalist olmayan yollardan sanâyileşmek iddiası temelde son derecede çürük bir iddiadır. Nitekim bu yolda sarfedilen gayretler ortaya berbat neticeler çıkarmıştır. Devlet kapitalizmi olarak sosyalist pratik bunun tipik misâlidir. Bu sapma, bizzât Marx'ın yol açtığı bir sapmadır. Sapma Marx'ın çok mühim olduğunu düşündüğüm tespitlerinde değil, çıkarsamalarındadır. Sanâyileşme süreçlerinden sosyalizm değil, olsa olsa berbât bir kapitalizm türer.

Kapitalist öğretide temel kabul vardır. Birey homo economicus'tur. Yani şartların getirdiği her ne ise birey iktisadi çıkarlarına uygun olarak karar alır. Ancak homo economicus'a karşı eleştiriler de pek çoktur. Zira bireylerin aldığı kararlar toplamda maksimum faydayı vermeyebilir. Hatta bırakın faydayı toplamda zarar ile sonuçlanabilir. Kendi kendini gerçekleştiren kehanet nedir? Buna en güzel örnek Türkiye'deki döviz ve altın talebidir. Şüyuu vukuundan beter olarak; döviz katlanarak artacak fitnesi bir yayılmaya başladı mı, herkes döviz ve altına koşar, ihtiyaçtan fazla talep oluşturan bu yöneliş günün sonunda kendi yükselişini yaratır. İşte buna kendi kendini gerçekleştiren kehanet diyoruz! Buradaki yükselişi oluşturan da yukarıda bahsettiğimiz homo economicus kardeşlerimiz yani bizizdir. Zira onlar bireysel menfaatin liderliğinde döviz ve altın alarak bireysel çıkarlarını koruduklarını zannedeler. Ancak gel gelelim, günün sonunda hepsinin oluşturduğu toplam talep nedeniyle oluşan cari açık, makro ekonomik dengesizliğe sebep olur. Bunun neticesi ise onların da dahil olduğu bütün kesimlerin kaybına yol açan kur artışının beslediği enflasyon ve yüksek faizdir. Veriler buna ne diyor? Türkiye'nin yeni açıklanan cari açığı geçen yılın başlangıcına göre azalarak yeni ekonomi politikaları ışığında ödemeler dengesinde iyileşmenin sürdüğünü ifade ediyor. Buna göre; 2023 Ocak'ta cari açık 10,4 milyar dolar olmuştu. Cari denge bu yıl Ocak ayında ise 2,56 milyar dolar açık verdi. Yıllık cari açık 2024 ocak ayında 2022'nin ağustosundan sonraki dönemin en düşük düzeyine indi.

Die Vereinigten Staaten von Amerika haben den Kapitalismus nicht erfunden, aber betrachtet man die größte Wirtschaftsmacht der Welt, könnte man annehmen, sie hätten ihn am besten verstanden, weiterentwickelt, verbessert gar, ganz wertungsfrei, in seinen eigenen Parametern. Alles falsch, sie bringen ihn zur Strecke, argumentiert Yanis Varoufakis in seinem jüngsten Buch “Technofeudalismus”. Nun ist es immer ein bisschen schwierig, jemandes Tod vorherzusagen, wenn er noch quicklebendig erscheint, aber so wie meine geriatrische Oma kurz vorm Himmelsflug nochmal nach einem Glas warmen Radeberger verlangte, let's fly, Baby!, so geht's “dem Kapitalismus” in den letzten Jahren und speziell Monaten scheinbar so gut wie nie, die Börsen brummen, Dividenden ò le, los noch ein Aktienrückkauf! Nein, so argumentiert Varoufakis, das sieht nur aus wie Kapitalismus, es ist etwas Neues.Wir lamentieren seit Jahrzehnten die zunehmende Ungleichheit “in der Welt” und dachten hoffnungsvoll, aber auch ein bisschen dumm, dass sich das nach der 2008er Weltwirtschaftskrise, nach der 2015er Eurokrise, come on, spätestens nach der Pandemie von 2020 doch irgendwie ausgleichen muss - alle mussten leiden, das muss doch einen nivelierenden Effekt haben, die Schere zwischen Arm und Reich kann unmöglich größer werden - doch, wir haben uns alle getäuscht. Wie gesagt, wir sind alle ein bisschen dumm. Das obere Prozent, Quatsch, die obere Promille fanden Wege, die “Krisen” für sich zu nutzen und die gemeinschaftlichen Anstrengungen, meint, neu gedrucktes Geld in die eigene Tasche zu stecken. Die Gelddruckerei, eigentlich gedacht, je nach politischer Ausrichtung, zur “Ankurbelung der Konjunktur”, zur "Stabilisierung der Haushalte” oder einfach nur um f*****g Menschenleben zu retten: die Googles und Apples und Amazons schafften es, den Großteil davon in ihre Börsenkurse umzuleiten.Wie das genau passiert ist und was daraus folgt, wird im Buch “Technofeudalism” erklärt. Nun ist Varoufakis ein Wirtschaftswissenschaftler und damit in meiner persönlichen Wertschätzungsskala theoretisch auf ganz dünnem Eis, wir sprachen erst letztens drüber. Manche sagen sogar er sei ein Antisemit. Nun gut, wer ist das heute nicht. Aber Varou, wie wir Fanboys ‘n' Gals ihn nennen, hat in meiner Buchhaltung eine Menge auf der Habenseite. Er war 2015 für sechs Monate griechischer Finanzminister, und was er dort geliefert hat, war zu cool. Wie er den europäischen Finanzministern vorrechnete, wie falsch das ist, was sie da machen, für die griechische Volkswirtschaft, aber auch für ihre eigenen, und wie die das nicht interessiert hat, weil es ihnen nie um irgendeine Wirtschaft fürs Volk ging, sondern um eine für die der zugrundeliegenden Wirtschaftsart namensgebenden Kapitalisten - es war mir ein inneres EU-Parlament. Das kulminierte in einer Episode, in der Varoufakis den leider viel zu spät verstorbenen Wolfgang Schäuble mit seiner Fachkompetenz und dem hellenistischen Urglauben an die Demokratie so außer sich brachte, dass sich dieser selbst die pseudodemokratische Maske vom Gesicht riss, mit dem Ausspruch, dass Wahlen nichts ändern würden, es gäbe Regeln, Pech gehabt, sie sind tief in den Statuten der Europäischen Gemeinschaft verankert versteckt, und halt keine demokratischen, sondern urkapitalistische. Das soll man sich eigentlich nur denken, aber um Gottes Willen nicht laut sagen. Unter Schäubles Führung rächten sich die nackisch gemachten europäischen Finanzminister an Varoufakis und raubten stellvertretend seine Landsleute aus. Aber das war eh der Plan. Yanis Varoufakis hielt seine schonungslose Ehrlichkeit übrigens bis nach dem Ableben des Minister Stasi 2.0 am Lodern und hackte ordentlich nach. Dass man über Tote nichts Schlechtes sagt, ist ohnehin eine vollständig überflüssige Regel. Wolfgang Schäuble war als Politiker immer ein rücksichtsloser Drecksack. So, jetzt ist es raus.In seinem neuesten Werk “Technofeudalismus” erklärt uns Varoufakis also in dem ihm eigenen Stil das Ende vom Kapitalismus. Diesmal schreibt er nicht an seine Tochter, wie in seinem wohl erfolgreichsten Buch, sondern an seinen Vater, der Metallurg war. Diese gelegentlichen persönlichen Anreden im Text schwanken zwischen Aufhänger und Rührstück und machen mich eher wirr, aber man kann drüber hinweglesen und die Ideen dennoch verstehen: So wie es in der Antike Umwälzungen gab, ein halbes Jahrtausend vor Christi Geburt die von der Bronze in die Eisenzeit, beschrieben, oder besser: lamentiert von Hesiod, gibt es diese Paradigmenwechsel auch später. Es gab den Übergang vom Feudalismus zum Kapitalismus, also von einem System, welches auf der Verpachtung von Grund und Boden, vom König bis hinunter zum Fronbauern reichte, hin zu einem System, in dem man mit dem namensgebenden Kapital und ohne großen Grundbesitz reich werden konnte. Diese Hochzeit des Kapitalismus der reinen Lehre funktionierte bis zu einem Zeitraum in der zweiten Hälfte des 20. Jahrhunderts, den Varoufakis, übernommen vom Ökonomen John Kenneth Galbraith etwas steif als “Technostruktur” benennt und im Grunde eine finanzkapitalistische Planwirtschaft war, mit dem Ende des 2. Weltkrieges ausgedacht von und praktiziert zum Vorteil der USA. Ihr einziges Prinzip: der Dollar ist Weltwirtschaftswährung. Diese Ära ging in zwei Schritten unter: einmal mit der Aufkündigung der Verträge von Bretton Woods und der Goldpreisbindung 1971 durch Richard Nixon und ein zweites Mal mit der Finanzkrise von 2008. In beiden Situationen trennte sich Geld von Kapital, man konnte auf einmal reich werden ohne Kapitalist zu sein. Statt wie früher mit Schmerbauch, Zylinder und Zigarre im Mundwinkel und einem Sack voll Kapital Sachen erfinden und ausbeutend produzieren zu lassen, damit man sie dann irgendwelchen Deppen verkauft und dabei stinkereich wird, gab es nun neue Wege zur Yacht. Bis 2008 mit der Spekulation mit den mittlerweile allbekannten “Derivaten”, also finanzmathematischen Konstrukten, die mit der Realität nichts zu tun haben und dennoch “irgendwie” Geld abwarfen. Seit 2008 wurde das nochmal einfacher. Der weltweite Finanzmarkt war mal wieder nur fast gecrasht und wir alle beobachteten horrorfasziniert, wie der Kapitalismus sich der Schlinge mal wieder entzog, durch das mit "quantitatives Easing" herrlich benannte Drucken von Geld. Diese Gelddruckerei, immer schön verbrämt als die Rettung der “Wirtschaft” und damit von “uns allen”, you know, real aber natürlich nur eine Rettung der Banken, wurde nochmals befördert durch die Pandemie. Dieses gedruckte Geld landete jedoch zum allergrößten Teil nie in “der Wirtschaft”, noch nicht mal bei “den Banken” sondern fast ausschließlich in den Aktienkursen weniger Unternehmen, und zwar ausschließlich solchen, die in der Branche tätig sind, die wir heute “die Cloud” nennen.Diese Cloud ist ein immaterielles Land in den Wolken, in dem wir mittlerweile alle täglich 16 Stunden verbringen. Wir sitzen ohne Schlüpper in der Videokonferenz, und wischen parallel Tiktok, wir versuchen zwischen zwölf Werbebannern die spiegel.de app zu lesen und abends Netflixen und relaxen wir, weil wir vor Stress nicht schlafen können. Diese Cloud - und das ist der Clou und die große Theorie des Buches - hat aber nichts mehr mit dem Markt oder auch nur dem Kapitalismus zu tun. Sie ist wie ein feudales Kaiserreich aufgeteilt zwischen Königen mit Namen wie Musk, Zuckerberg und Bezos. Darunter sitzen deren Vasallen, die ihnen hörig sind, namentlich die Kapitalisten der alten Schule, die noch “Zeug” herstellen: Daimler, Bayer, Nestle, Hakle, die auf die Cloudkönigreiche angewiesen sind um ihre Produkte loszuwerden, den keiner geht mehr einkaufen, alles ist digital. Wir, die Mittellosen, also fast alle, sind in diesem neufeudalistischem Bild nicht nur die Tagelöhner, die den S**t kaufen, sondern gleichzeitig auch Fronbauern. Denn mit unserem permanenten Klicken, Wischen oder einfach nur auf den Screen starren leisten wir Fronarbeit, wir beackern das Land, äh…, die Cloud, und machen sie mit unseren Daten zu dem was sie ist, auf dass die Vasallen und Könige diese Daten abschöpfen können und wissen, welchen Scheiß sie uns oben oder unten reindrücken sollen. Klingt logisch und wird von Wirtschaftswissenschaftlern wahrscheinlich in genau diesem Augenblick in Grund und Boden zerlegt, wie sie so sind, die Ökonomen, siehe mein letzter Studio B Beitrag.Das alles liest sich faszinierend und schlüssig. Aber Theorien müssen nicht “stimmen”, und selbst ich, der ich mit Geld so gut umgehen kann wie ein schwäbischer Hausmann, der sich im Weinstüble den Frust von der Seele trinkt, weil er gerade als Leiharbeiter bei “Daimler” geschasst wurde, findet ein paar Löcher in Varoufakis Herleitung, aber ich werde mich natürlich hüten, dem ehemaligen griechischen Finanzminister die Fehler in seinem Buch zu germansplaining!Wie gesagt, Theorien sind richtig oder falsch, who knows. Das Leben braucht keine Anleitung, oft reicht es, wenn dir jemand den Ansatz einer Erklärung liefert, für den S**t, der dir schon lange auffällt. Dass es nur noch einen Onlineshop gibt, zum Beispiel, eine Suchmaschine, die jeder nimmt, obwohl sie schon lange kaputt ist, zwei Handybetriebssystem, die alles genau so ein bisschen andern machen, dass man nie wirklich wechseln kann und im Kino kommen die immer gleichen Superheldenfilme mit Cliffhangern, wer guckt den Scheiß?! Mit Varoufakis' Buch haben wir eine Erklärung, warum das so ist und wir realisieren, wir sollten beginnen zu handeln. Nicht um den Lauf dieser Dinge aufzuhalten, das ist ziemlich zu spät. Aber so wie sich Bauern kaum gekümmert haben um den Voigt, bis er zweimal im Jahr kam, die Fron zu kassieren, können auch wir versuchen, ein richtiges Leben im Falschen zu führen.Man muss zum Beispiel nicht die FAZ abonnieren, um Reportagen zu lesen, wenn man Krautreporter lesen kann, man muss kein Spotify haben, wenn man eine gemeinsame Musiksammlung hat (zumindest solange das alte Recht auf Privatkopie noch gilt). Man muss nicht allein versuchen, seinen nach zwei Jahren obsoleten Staubsaugerroboter zum Laufen zu bekommen, dafür gibt's in jeder kleineren und größeren Stadt einen Ableger des Chaos Computer Club oder auch nur einen alten Mann, der den Mut und den Anschluss nicht verloren hat und dir das Ding irgendwie zum saugen bringt. Und mal echt, wenn man Netflix kündigt, passiert recht wenig, wenn man Leute kennt, die einem erklären, dass das konsumieren von gestreamten Videos nicht strafbar ist, egal, was die Bildzeitung schreibt und dass das mit einem Werbeblocker sogar recht sicher ist und den grandiosen Nebeneffekt hat, dass man dann die Bildzeitung nicht mehr lesen kann.Social Media braucht man, klar, man will nicht einsam sterben, aber Social Media ist nicht Twitter, man muss es nur mal ohne probieren. Die erste, gewissermaßen urzeitliche, Theorie, was dieses Internet ermöglichen wird, war doch, dass jeder mit jedem reden können wird, dass man zu einer viel größeren Anzahl von Menschen Kontakt halten, sich organisieren kann. Social Media heute ist ziemlich das Gegenteil davon. Denn es kamen diese Leute, diese lauten, extrovertierten, deren Lebensziel es ist, von möglichst vielen gehört zu werden und schon bald war vergessen, worum es ging, in diesem Internet: das Miteinander, das Zuhören oder sich Belegen, das streiten und richtig sauer sein, aber es ging nie um das Sprechen zu möglichst vielen auf einmal. Da die Lauten am Ende immer die Erfolgreichen sind, in unserem System also “reicher”, hatten sie bald die Möglichkeit, diese Perversion der Theorie des Miteinander, das Schreien in 140 Worten, in die Praxis umzusetzen. Myspace, Facebook, Twitter und das, was jetzt davon als X dahinvegetiert sind das Ergebnis, wenn man Idioten machen lässt. Aber die Nerds wachen endlich auf. Die Introvertierten, die keine Millionen Follower brauchen um sich selbst zu bestätigen, die wussten schon immer, dass das großartige am Internet nicht die Plattform, die endlose Ebene ist, sondern die Nische , die kleine Echokammer, in der man gemeinsam flüstern kann. Warum soll ein Fediverse-Account, der Übersetzungen deutschsprachiger Sagen ins Englische postet 120.000 Follower beschallen wollen? Wenn diesem Account 3000 Leute folgen, reicht das doch völlig aus. Diese 3000 Follower scrollen jeden Tag über diese brillanten kleinen Sagenposts ohne sie zu lesen, nur um ab und an hängen zu bleiben. Ist das schlimm, dass sie nicht jeden Tag hängen bleiben, jeden Post lesen? Das es “nur” 3000 sind? Nein, dem Autor macht es offensichtlich Freude, alte deutsche Sagen zu übersetzen, ein paar Lesern Freude das zu lesen, ab und an, wo ist das Problem?Unser Literaturmagazin, hier, das hier, was Du gerade liest, erhalten jede Woche 35 Freunde in ihr Postfach und laut todsicher marketinggerecht gefälschter Statistik öffnen angeblich 50% davon sogar die E-Mail! Wäre es schön, wenn es 1000 wären? Ich habe das leise Gefühl eher nein. Wir müssten die Kommentare abschalten, weil Yanis Varoufakis natürlich kein/natürlich ein ganz extremer Antisemit ist. Irgendein Idiot oder zwei würden sich verpflichtet fühlen, uns mit Hilfe von Reddit oder 4chan Links zu erklären, dass Siri Hustvedt natürlich bei Paul Auster abschreibt, weiß jeder. Bei einer Million Leserinnen unseres Newsletter würden wir dann alle $ in den Augen haben und die neuesten Neuerscheinungen würden unsere Kindles zum Überlaufen bringen und wir würden nicht mehr das lesen, was wir lesen wollen, alte Bücher, obskure Bücher, amerikanische Novellisten aus dem 19. Jahrhundert und derlei. Aber Ok, 200 Leser, das wäre schön, und ihr könnt gerne dafür sorgen:Aber wenn ihr Besseres zu tun habt, dann halt nicht. Wir werden weiter jede Woche Bücher lesen, rezensieren, es manchmal nicht schaffen und Wiederholungen senden und uns freuen, dass das jetzt elektronisch geht und nicht wie 1985 nur mit einer Thermopapierkopiermaschine, die man nachts heimlich benutzt um damit ein Fanzine zu drucken, was ausserhalb des Postleitzahlbereiches nie jemand sieht.Das alles ist kein Widerstand, keine Revolution. Der Kapitalismus ist zu Ende, wir müssen nicht mehr mitspielen, es gab noch nie was zu gewinnen. Wir sind wieder zurück im Mittelalter und wenn man den Sagen glauben kann, die Jürgen Hubert sammelt und ins Englische übersetzt oder den Rezepten aus dieser Zeit, die Volker Bach ausprobiert, um uns davon zu berichten, hatte man dort etwas mehr Fun, als uns das in Buch, Funk und Fernsehn vermittelt wird. Woran das wohl liegt?! This is a public episode. If you would like to discuss this with other subscribers or get access to bonus episodes, visit lobundverriss.substack.com

Muss man als Schauspieler ehrlich sein? Und wie findet man das Komödiantische in einer tragischen Figur? Intendant Andreas Beck und Schauspieler Florian von Manteuffel begeben sich auf einen Streifzug quer durch große und kleine Rollen und beschäftigen sich mit der Frage: Wann ist ein Moment auf der Bühne echt? Ihr habt Fragen, Anmerkungen oder Wünsche? Wir freuen uns auf eure Nachricht per Mail an onlinekommunikation@residenztheater.de! Mehr zu Florian: Florian von Manteuffel | residenztheater.de PEER GYNT Ein dramatisches Gedicht von Henrik Ibsen aus dem Norwegischen von Angelika Gundlach Inszenierung Sebastian Baumgarten Peer Gynt (er-)findet sich mithilfe von Erzählung, Lüge und Fabulierkunst immer wieder neu – als Kapitalist, Kolonialherr und Kaiser. Über Jahrzehnte und stets rastlos sucht er im Abenteuer auf offener See, in der Wüste, in der Welt nach seinem «Gynt´schen Ich». Ibsens «Faust des Nordens» ist ein satirisches, rätselhaftes, formal ausuferndes Meisterwerk, das von der Odyssee eines Ich-Süchtigen erzählt. Mehr über Peer Gynt finden Sie hier: Peer Gynt | residenztheater.de WOYZECK von Georg Büchner Inszenierung und Bühne Ulrich Rasche Georg Büchner erzählt von einer geschundenen Kreatur, finanziell an den untersten Rand der Gesellschaft gedrängt, von seinen Vorgesetzten gedemütigt, von der Wissenschaft zum Studienobjekt gemacht und dem radikalen Mangel an Empathie seiner Umwelt ausgeliefert. Ulrich Rasche untersucht die Frage unserer Abhängigkeit von gesellschaftlichen Bedingungen, die «außer uns liegen», nach individueller Freiheit und schicksalhafter Determination. Mehr über Woyzeck finden Sie hier: Woyzeck | residenztheater.de Mehr zu den Veranstaltungen am Residenztheater findet ihr hier: Spielplan | residenztheater.de Residenztheater (@residenztheater) • Instagram-Fotos und -Videos Im Gespräch: Andreas Beck und Florian von Manteuffel Redaktion: Benedikt Ronge, Stefanie Totakura, Lea Unterseer, FKJ-Dramaturgie: Pauline Bittner, Schnitt: Jan Faßbender und Lea Unterseer, Musik: Michael Gumpinger

Dominik Frey, Baden-Baden, Katholische Kirche: Ist Jesus ein Kapitalist?

Kapitalizm ne zaman sıkışsa bir çıkış yolu bulur kendine. Köleci toplum düzeninden beri böyledir… Köleci toplum sıkışınca köylüleri ‘mülklendirip' serfler hâline getirildi, feodal düzene geçildi. Böylece toplumun en alt sınıfları, özgürlüğe kavuştuklarına inandırıldılar. Feodalitede serfler prenslere, krallara karşı ayaklanmaya başlayınca, bu sefer örneğin İngiltere'de serfler/köylüler mülksüzleştirilip manifaktür dönemi atölyelerinde çalıştırılmaya başlandı, böylece işçi sınıfının oluşumuna dair ilk adımlar atılmıştı. Manifaktür dönemi, buharın ve elektriğin bulunmasıyla sıkışmaya başlamıştı ki fabrikalar devreye girdi ve bu kez işçi sınıfı; kölelerden, serflerden, manifaktür elemanlarından çok daha özgür olduklarına inandırıldılar. İşçi sınıfı için özünde pek bir şey değişmemişti. Değişen sadece biçimdi. Haklar kapitalizm tarafından afiyetle yenilirken işçileri sakinleştirmek için sendikalar gündeme getirildi ki bunların hemen hemen hepsi sistemin kontrolü altındaydı. Kapitalist sistemin yaratıcı çalışmaları peş peşe devreye alınıyordu… ‘Oyun Kuramı' tam da bu sırada ortaya çıktı. Teorinin en önemli cümlesi şuydu: “Oyunu kaybedeceğinizi hisseder ya da anlarsanız kuralı değiştirin.” Yukarıda sıraladığımız ‘sistem' adımları işte bu cümleyi doğrulamaktadır. Sendikalizmin rahatsızlık yaratması sonucu sistem hemen; önce İSO'yu, kısa bir süre sonra da TQM'i (Toplam Kalite Yönetimi) sürdü piyasaya… Peşinden yine pek çok kavram atıldı ortaya, art arda… Çalışan memnuniyeti, çalışan markası, işveren markası, müşteri deneyimi, inovasyon, disruption, algılama yönetimi, insan kaynakları, sürdürülebilirlik… Son dönemde de bunlara “Sosyal medya”, “Haftada 4 gün çalışma”, “Hibrit ya da uzaktan çalışma”, “Yapay zekâ” eklendi ve sınırsız sorumsuz özgürlükler… Oyun Kuramı politikada da karşılığını buldu: Geçmişteki oluşumlar bir yana şu içinde bulunduğumuz seçim ekosisteminde de ‘Oyun Kuramı'nın uygulamalarını tespit etmek mümkün… Yeter ki sadece bakmayalım, biraz da okumaya çalışalım…

Kapitalizm, sınıflı bir toplumun mahsulü olduğu için üretim faktörlerine tek başına faktör değil, aynı zamanda bir sınıflandırma işlevi gördürülmüştür. İlk dönem kapitalizmin klasik sınıflandırmasında toplumsal katmanlar burjuva ve işçi sınıfı olarak ikiye ayrılmıştır. Burjuva esasen burç içinde yaşayana, yani, kentli kimseye denir. Köyden kente göçme eylemine de burjuvazi… Fakat kapitalizmde, bir dönem hararetli tartışıldığı şekliyle, üretim faktörü olarak burjuva kelimesine farklı bir anlam yüklenmiştir. Yahut bahse konu anlam, anti-kapitalistler tarafından burjuva kelimesine yüklenmiştir de denebilir. Yüklenen manasıyla değil ama kelime manasıyla bugün burjuva, orta gelir grubu demektir. Bu ifademle kapitalizmde, sınıflandırmadan kategorilendirmeye bir geçiş yaşandığını da izhar etmiş oldum. Bugün eleştirel yaklaşımlarda dahi sınıflar değil, gelir grupları şeklinde bir ayrım yapılır. Fakat asıl temas etmek istediğim husus yeni ve henüz örtük bir sınıflandırmanın varlığı… Bu yeni sınıflandırma, askeri, politik, teknolojik ve sair alanlardaki değişimlerle gün geçtikçe daha çok anlam kazanıp daha çok başvurulur olacak. Karşı cephelerin değil, sınıfiçi birbirini ezmenin başlamasıyla kendisini gösterecek… Aslında önceki gibi bir sınıflaştırmadan ziyade tercihli bir sınıflaşmadan bahsediyorum. Kapitalizmde insanlar artık kapitalistler ve tüketiciler olarak ikiye ayrılıyor. Kapitalizm, herkese kapitalist olabilmesi için fırsat eşitliği verdiğini ifade eder. Bunu garajdan çıkan teknoloji milyarderi, üniversiteyi terk eden sosyal medya milyarderi, banka yöneticisiyken banka kurup satarak milyarder olan iş adamı, inşaat işçisiyken en zengin şarkıcı konumuna yükselen şarkıcı gibi binlerce örneği dünyaya sunarak yapar. Bir insan ömrünün büyük kapitalist olmak için yeterli olabileceğini söyler. Yeter ki tüm değerlerini terk et, başarabilirsin der. Kapitalizme göre sayısız örnekler ortadayken kapitalist olmayı beceremeyenler, her tür muameleyi hak eden, zaten belasını bulmuş kimselerdir. (Kapitalist olmamayı seçenler istisna.) Fakat bunlar işçiler değildir. Zaten işçi diye bir kavramın artık kalmadığını yerini tüketici kavramının aldığını tartışıyorum. (Teknoloji yoğun üretimi değerlendirirken bu husus dikkate alınmalı.) Tüketici, kapitalizme göre müstahakkına uygun yaşıyor. Başlıktaki soruya cevap vereceksem kapitalizm tüketiciden bir şey istemiyor. Ne kadar ne tüketebiliyorlarsa tüketsin, istenmediğinde de tüketmesin, onlardan başka bir arzusu yok. Belki, tüm dünyada bugünkü, reel sektörün aleyhine finansal kesimi önceleyen ana akım iktisadın yaklaşımları yeterince durumu anlatıyordur. Kapitalizmin artık tüketicilerle, işçi sömürüsüyle, alışılagelmiş söylemdeki ezilenlerle falan işi yok. Çünkü bu grupların sömürülecek hali kalmamış. Yahut kapitalizmin sömürme iştahını artık bu gruplar doyuramaz. Zaten üretilen gelirden aldıkları pay %20 kadar. Kapitalistlerse üretilen gelirin %80'inin sahibi.

Witamy Cię w odcinku zero, to znaczy przed jedynką. To odcinek zapraszający, to odcinek dziękujący. Przeznaczyliśmy te kilka minut na wprowadzenie Cię w naszą ideę dotyczącą naszego podcastowego serialu oraz żeby podziękować okolicznościom i naszym inspiratorom, którzy znacznie przyczynili się do powstania tego czego możemy razem posłuchać. Serdecznie dziękujemy Tobie, za chęć zobaczenia po co to robimy, a Wam drodzy Koledzy i Koleżanki z Loży Kapitalistów za masę inspiracji, przemyśleń i świetnych pytań, które pomogły nam stworzyć plan, którego wcielenie w życie właśnie Wam prezentujemy. Dziękujemy i zapraszamy, Sonia Szramek-Karcz i Maciej Mihułowicz _________________________________________ Zaobserwuj też nasze social media:

Kahramanmaraş, Hatay, Gaziantep ve Adıyaman başta olmak üzere 11 ilde yıkıcı etki yapan 6 Şubat depreminin üzerinden bir yıl geçti. Resmî açıklamalara göre yıkılan bina sayısı 37 bin, hayatını kaybedenlerin sayısı 50 bin 783, depremde yaralananların sayısı 107.204 olarak belirtilmiştir. Bu depremde ailesini ve yakınlarını kaybedenler, evleri, ekmek kapıları yıkılanlar için hayatın normale dönmesi mümkün değil. Ancak bu bir yıl içinde depremin yaralarının sarılması için yapılması gerekenlerin ve yapılabileceklerin de halen uzağındayız. Kapitalistlerin ve istibdadın yargısı katillerden hesap sormuyor Katliama dönüşen depremde sorumluluğu olan müteahhit ve yapı sorumluları arasında 323 kişi tutuklandı. Ancak bir yıl dolmadan pek çok tahliye kararı da geldi. Yargılamalar “olası kast” suçlaması ile gerçekleştirilmiyor. Sorumluların “olası kast” ile cinayetten yargılanmaları, bu kişilerin emsal niteliğinde cezalandırılmalarını sağlayabilmek açısından önemli bir talep. Adıyaman'da Kıbrıslı genç sporcuların ölümü dolayısıyla ailelerin adalet arayışının kamuoyuna yansıdığı İsias Otel davası bu açıdan önemli bir mücadele alanı. Ayrıca deprem ile ilgili görülen yargılamalarda alışılageldiği üzere, izin ve denetimlerden sorumlu yöneticiler hakkında ve enkaz kaldırma ve arama kurtarma konusunda ihmali olanlar yargılanmıyor. Nurdağı Belediye Başkanı Ökkeş Kavak dışında tutuklanan bulunmuyor. Kalıcı konutlar inşa edilmedi, çadır ve konteyner kentleri sel götürdü Hükümet daha insanlarımız enkazın altındayken yeni konutların inşasına dair projeleri açıklamaya başlamıştı. Bir yıl içinde büyük bir kısmının teslim edileceği söylendi. Ancak bir yıl boyunca sürekli teslim tarihi açıklayan iktidar bir türlü konutları bitirip teslim etmedi. Yeni konutlar bir yana, konteyner ve çadır kentlerde en temel yaşam koşulları dahi sağlanamadı. Yaz ayları geçtikten sonbahar ve kış ayları başladıktan sonra sıklıkla görülen su baskınları başlı başına bir afete dönüştü. Enkaz kaldırma çalışmaları tüm uyarılara rağmen usulüne uygun yapılmadığı için depremzede halk uzun süre kanserojen asbest maddesine maruz bırakıldı. Kapitalistler yıktı, katletti, kâr etmekten vazgeçmedi! 6 Şubat'ta deprem sarstı ama depremden etkilenen milyonlarca insanımız kapitalist sistemin enkazı altında kaldı. Kapitalist sistemin rant ve kâr mantığı ile inşa ettiği şehirler, emekçi halkın başına yıkıldı. Devletin açtığı bağış kampanyasını reklam fırsatı olarak gören kapitalistler 146 milyar lira bağış yapacağını vadedip sadece 85 milyar lira ödedi. İçişleri Bakanı Ali Yerlikaya bu paranın da 56,5 milyarının depremzedeler için harcandığını açıkladı. Geri kalan paranın akıbeti meçhul. Deprem sabahı borsada kağıtları tavan yapan inşaat ve çimento şirketleri bir yıl boyunca kârlarını katlamaya devam etti. Örneğin daha yıl bitmeden Nuh Çimento kârlarını 2 katına çıkardığını, Oyak Çimento da net kârını 2,5 kat arttırdığını borsaya bildiriyordu. Depremden yerli ve yabancı para babaları da kâr etti. Devlet bütçesinden 2023 yılında 762 milyar lira deprem için harcandı. 2024 bütçesinden de 1 trilyon lira ayrıldı. Devletin kaynaklarının depreme öncelik verilerek harcanmasına kimsenin itirazı olamaz. Ama devletin önceliği deprem ve depremzede olmadı. 2024'te bütçenin önceliği 1,2 trilyon lira ile yine faiz oldu! Deprem sarstı sistem yıktı! Sistemi yıkmadan ayağa kalkamayız! Depremin bir yılı bize felaketin depremden çok, insan hayatını değil rant ve kârı öne çıkaran kapitalist sistemden geldiğini gösterdi. Bu deprem ne ilkti ne de son olacak. Bu depremin yaralarını sarmak ve ayağa kalkmak için, gelecek depremlerin katliama dönüşmesine engel olmak için bu sisteme karşı mücadele etmeliyiz. Sorumlulardan hesap sorulmasını istibdadın yargısına bırakmadan halk olarak takip ve talep etmeliyiz. Kentleri, sermayeye kâr ve rant sağlayacak şekilde değil, emekçi halka sağlıklı ve güvenli bir yaşam sağlayacak şekilde inşa edecek bir işçi emekçi iktidarı için mücadele etmeliyiz.

Bu soruya Merhum Yusuf Kandehlevi (r.âleyh)'in cevabı: 1960'larda Hindistan'da büyük bir ekonomik kriz yaşanır. Temel ihtiyaç maddelerinin fiyatları hiç görülmemiş bir şekilde artar. Eşyalardaki pahalılık artık halkın dayanamayacağı bir duruma gelir. Halk, “Hayatüs Sahabe” kitabının müellifi Yusuf Kandehlevî (r.âleyh)'in yanına gelip bu durumu şikayet ederek pahalılıktan ve fiyat artışından yakınır. Ondan bu duruma karşı ne yapmaları gerektiğini sorarlar. Kandehlevî (r.âleyh) onlara şu önemli nasihati yapar ve derki: “İnsanlar ve eşyalar Allâh (c.c.) katında iki elin iki terazisinin kefesi gibidir. Eğer Allâh (c.c.) katında insanın değeri artarsa eşyanın değeri düşer ve fiyatlar ucuzlar ama eğer Allâh (c.c.) katında insanın değeri düşerse eşyanın değeri artar ve fiyatlar yükselip pahalılık olur. Siz Allâh (c.c.) katındaki değerinizi yükseltmeye bakın ki böylece insanın değeri yükselsin ve eşyanın değeri azalıp fiyatlar düşsün. Sonra halka dönüp şu âyet-i kerimeyi bu söylediğine delil olarak okur: “Eğer o şehirlerin halkı hakkıyla imân edip takvâ sahibi olsalardı, muhakkak onlar üzerine gökten ve yerden nice bereket kapıları açardık...” (Araf s. 96) ENFLASYON VE FAİZ İLİŞKİSİ “Enflasyon oranının altındaki fazlalık, fâiz değildir.” yaklaşımı ne derece sağlıklıdır? Bu yaklaşım yanlıştır. Nebî (s.a.v.), Veda Hutbesi'nde: “Biliniz ki, fâizin her çeşidi kaldırılmıştır. Allâh (c.c.), böyle hükmetmiştir. İlk kaldırdığım fâiz de Abdulmuttalib'in oğlu (amcam) Abbas'ın fâizidir.” buyurarak fâizle ilgili her türlü kapıyı kapatmıştır. Kapitalist toplumlarda borç, kredi işlemi; açıkça fâizli hâle getirilmişken, maalesef İslâm târihinin birçok döneminde, müslümanlarda bu duygu gerekli düzeye ulaşmadığından olmalı ki, açıkça fâiz almadan sakınılmışsa da, sermaye sahipleri hileli yollarla fâiz almanın telaşına düşmüşlerdir. (Misvâk Neşriyât, Hâkk Dinin Batıl Yorumlarına Cevaplar, s.277)

A rendszerváltás után egyik napról a másikra változott meg a gazdasági környezet, majd fokozatosan ennek társadalmi hatását is megérezték az emberek. Az 1990 előtti évek "boldog békeideje" utáni vágyakozásról készített felmérésről beszél Vásárhelyi Mária szociológus.

Sanâyi kapitalizminin çöküşünü idrâk ediyoruz. Bunun sebepleri çok derinlerde. Karl Marx, 19. asırda bunun kaçınılmaz olduğunu, ücretli emeğin yapacağı bir devrimle neticeleneceğini yazıyordu. Eksik, eksik olduğu kadar da sorunlu bir değerlendirmeydi bu. Marx sanâyi “medeniyetine” esastan karşı çıkmıyordu. Bu “medeniyeti” doğuran kapitalizmin, bütün derin ve iç çelişkilerine rağmen târihsel bir ilerleme olduğu kanaatindeydi. Kapitalizm, kendisinden evvel gelen diğer üretim tarzları; köleci ve feodal üretim tarzlarına göre belki daha derin bir eşitsizlik doğurmuş; lâkin tarihsel çelişkileri keskinleştirdiği ve daha mühimi tekmil yoğunluğuyla merkeze taşımış olduğu için, târihsel bir fırsat da doğurmuştu. Artık “zincirlerinden başka kaybedecek bir şeyleri olmayan” işçi sınıflarının dayanışması üzerinden târihi mükemmelleştirmek ve bir dünyâ cenneti yaratmak da mümkündü. Başka sosyalistler ise kapitalizmi sanayi medeniyetinden ayrıştırmıyor, bizzat sanâyinin sorun olduğunu, antikapitalist mücâdelenin aynı zamanda antiendüstriyel olması gerektiği tezini ısrarla ifâde ediyorlardı. ısrarlıydılar. Marx'ın giderek daha fazla yakınlaştığı arkadaşı Engels, Antidühring isimli eserinde, olanca Adınlanmacı dogmatikliği ile onları karanlıkçılık (obskürantizm), gericilik ve romantiklikle suçlayıp çöp tenekesine atmıştı. Zaman ve târihsel pratikler en azından teşhis seviyesinde “romantikleri” haklı çıkardı. Sanâyi kapitalizmi işçi sınıflarını büyük mikyasta massetmesini bildi. Sistem karşıtı hareketler hem toplumsal-siyâsal hem de küresel işbölümü ekseninde bastırıldı ve sistemik kılındı. Elbette işçi sınıfı mücâdelelerinin tesirlerini reddedecek değilim. Evet massoldular; ama en azından kârın maksimizasyonuna göre çalışan kapitalizmin mâliyetlerini arttırmak üzerinden onu hayli yıprattılar.. Bu da az bir şey değildir. Ama aynı bağlamda işçi sınıflarının devrimci bir netice elde etmesi de târihsel bir imkân olmaktan çıktı. Kapitalist dinamiklerle ile sanâyileşme idealini ayrıştırmak, eşyânın rengini ondan ayrıştırmak kadar nâfileydi. Sosyalist veyâ reel sosyalizm olarak bilinen pratikler de burada çuvalladı. Bunun en tipik iki örüntüsü Stalincilik ve onun sâdık müttefiki olan Maoculuktur. Yarımerkez dünyâ sağcılıkları ise organik inançlar, ethoslar üzerinden sanâyileşmeyi başaracağını zannetti. Bu ideal posterlerde kaldı. (Meselâ bizdeki minâre ile fabrika bacasını bir araya getiren 70'li senelerin posterlerini hatırlayalım). Zamân içinde ortaya çıktı ki, sanâyi kapitalizmi eğer çökecekse bu hâriçten bir toplumsal-siyâsal- sınıfsal bir mücâleyle değil; bizzat “içine doğru” olacaktı. (Doğrusu bu tespitleri geliştiren yapısalcıların hakkını teslim etmek gerekiyor). Sanâyi kapitalizmini zorlayan dinamik, kendi çelişkilerini kendisinin taşımakta zorlanmasıdır. Çünkü sanâyi kapitalizmi, târihin şâhitlik ettiği en akıl ve duygu dışı ilişkilerin “akılcı” örgütlenmesidir. Bugün şâhitlik ettiğimiz gelişmeler artık bunun ne orijinal olarak Batı'da, ne de tekmil birikimini aktardığı Çin'de de taşınamayacağı hakikâtidir. Marx, üretici güçlerin târihi dönüştüren esas âmil olduğunu, üretim ilişkilerinin de onun fonksiyonu olduğunu yazarken haklıydı. Bugün, hitech üzerinden yaşanan dinamikler sanâyi kapitalizminin üretici güçler düzeyini ve toplumsal- siyâsal düzlemlerde açığa çıkan ona özgü her nev'i üretim ilişkilerini ve örgütlenmeleri; kurum ve kuruluşlarını derinden sarsıyor. Hâsılı sanayi kapitalizmi, üretici güçlerin gerisinde kaldı.

Marx'ın entelektüel mirâsının farklı işçiliklere konu olduğu bilinir. Kendi aralarında da ihtilâflı olan İki büyük akım hemen göze çarpar. Bunlardan ilki Althusser ve tâkipçilerinin temsil ettiği; marksizmi, yapısalcılık olarak bilinen anaakım Fransız geleneği ile eşlendiren yaklaşımlar setidir. Diğeri ise daha çok Alman ekolünü esas alan ve Frankfurt Okulu olarak bilinen, hümanistik Marksizm olarak da tesmiye edilen entelektüel çevrelerdir. Adorno, Horkheimer, Benjamin, Reich gibi mütefekkirler bu entelektüel vasatın baskın isimleridir. Aslında mesele, Marx'ın kendi kariyerinde zaman içinde artan ve neredeyse katıksızlaşan Aydınlanma bağlılığıdır. Marx'ın gençlik eserlerinde bu pek görülmez. 1844 Yazıları tam da buna misâl verilebilir. Kritik olan Marx'ın Proudhon'dan kopması ve kendisi de tam bir Aydınlanma mümini olan Engels ile çalışmalarını yoğunlaştırmasıdır. “Olgun Marx” olarak anılan çalışmalarda Marx artık, Proudhon ile yakın olduğu devirlerinden sıyrılmış Aydınlanmacılığın yörüngesine oturmuş durumdadır. Entelektüel çapını Marx'ın yarısı kadar bile bulmadığım Engels'in AntiDühring'de çöpe attığı romantik sosyalistlerden -bizim Nureddin Topçu onları pek sever- “arındılmış”, “olgun”, Aydınlanmacı, bilimci Marksizm- Sosyalizm denklemi kurulmuştur. Bu ilkelerin Lenin ve daha sonraları Stalin'de zirve yapacak Sovyetler Birliği'nin resmî sosyalizmin pratiklerinde de devâmlılığı olduğu söylenebilir. Gerek I. gerekse II.Umûmî Harp, Aydınlanmacılığın ideallerini boşa çıkaran iki büyük şok olarak yaşanmıştır. Bilim, ilerleme, insanın akıl üzerinden yüceleştirilmesi ideallerinin büyük bir yıkıma sürüklendiği, tam bir sukut-u hayâle, hattâ kâbusa dönüşen ve nihâyet birilerinin çıkıp, neden böyle oldu, nerede hatâ yaptık sorularını ayağa kaldırmasını icâp ettiren bir süreçti bu. Bu süreç sâdece orijinal olarak Aydınlanmacıları değil, onunla iltisaklı tekmil akımların sorusuydu. Buna Marksizm de dâhildi. İşte Frankfurt Okulu'nu da parlatan hâdise bu sorgulamayı derinlemesine yapmalarıydı. Adorno ve Horkheimer'in berâber kaleme aldıkları, Türkçeye de iki cilt olarak tercüme edilen Aydınlanmanın Diyalektiği başlıklı eser, Marksistlerin, başta ustaları olmak üzere Aydınlanma imânındaki teorik bir sakatlığı sorguluyordu. Başka dillere çevrilmesi ve anlaşılması olağanüstü müşkil bir metindir bu. Doğrusu her teşebbüsümde çok sınırlı anlayabildiğim, dört dörtlük anladığımı söyleyemeyeceğim bir kitap bu. Bu iki düşünür Almancanın zengin ve incelikli kelime ve kavram dağarcığını kullanıyorlar. Ancak yan okumalarla meramlarını çözebildiğimi itiraf etmeliyim. Meramları kabaca şu: Kant'ın kendi kabahatimiz olarak târif ettiği, bizi olgunlaşmadan alıkoyduğunu düşündüğü insanlığın mitik-dini hikâyelerini reddeden ve onun yerine özerk olarak işleyen aklı koyan Aydınlanma, diyalektik olarak aklı mitik bir hâle getirmiştir. Kapitalist ilişkileri içinde evrilen akıl, burjuva dilekleri boşa çıkaracak şekilde, kamusallaşacağı yerde araçsallaşmış ve baskı, kıyım ve yıkım doğuran barbarca neticeler doğurmuştur. Mesele Aydınlanmanın başat metinlerinden birisini yazmış olan Kant'ın kavramlarıyla söyleyecek olursak Aydınlanmacı akılcılık Ebedi Barış'a değil, düpedüz barbarlığa evrilmiştir. Yüksek teknoloji ile mücehhez olmuş, son derecede akılcı bir örgütlenmeye sâhip olan, biyoloji biliminin bulgularını ırkçılık üzerinden yorumlayan Nazizm, Aydınlanmanın anti tezi değil, bizâtihi neticesidir. Yâni barbarlık Aydınlanmacı akılcılığın diyalektik fonksiyonudur, bu iki düşünüre göre. Marx, her ne kadar mantığında diyalektiğe yer vermiş olsa da Aydınlanmanın diyalektiğini lâyıkı veçhile kavrayamamıştır.

Die Themen der Sendung: Argentinien steht vor ultraliberaler Rosskur Autorin: Anne Herrberg dazu Korrespondentengespräch mit Anne Herrberg Golfstaaten werden besonders unter Klimawandel leiden Autor: Thilo Spanhel Kaum Chance für Zwei-Staaten-Lösung in Nahost Gespräch mit Tel-Aviv Korrespondent Björn Dake Ein Podcast von Udo Schmidt

Argentinien hat den libertären Ökonomen Javier Milei zum Präsidenten gewählt. Während sich manche Sorgen um die Demokratie machen, sehen andere Chancen für künftig engere Zusammenarbeit mit dem Westen. WELT-Lateinamerika-Korresponent Tobias Käufer schildert seine Eindrücke aus Buenos Aires. Hier lesen Sie das Interview von Tobias Käufer mit Javier Milei: https://www.welt.de/politik/ausland/article240314263/Argentiniens-Anarcho-Kapitalist-Ich-gehe-in-das-System-um-den-Status-quo-zu-sprengen-Deshalb-hassen-sie-mich.html „Das bringt der Tag“ ist der Nachrichten-Podcast von WELT. Wir freuen uns über Feedback an dasbringtdertag@welt.de. Hörtipp: Die wichtigsten News an den Märkten und das Finanzthema des Tages hören Sie morgens ab 5 Uhr bei „Alles auf Aktien“ – dem täglichen Börsen-Shot aus der WELT-Wirtschaftsredaktion. Mehr auf welt.de/allesaufaktien Impressum: https://www.welt.de/services/article7893735/Impressum.html Datenschutz: https://www.welt.de/services/article157550705/Datenschutzerklaerung-WELT-DIGITAL.html

Javier Milei ist eine schillernde Persönlichkeit, ein rechter Populist - und sein politisches Programm ist radikal: Welche Folgen hat seine Wahl zum Präsidenten?

Reich, erfolgreich und viele junge Frauen: Aber wer ist eigentlich dieser Mensch hinter Dr. Dr. Rainer Zitelmann? Wir fragen den Multi-Millionär in der exklusiven Ausgabe des LoKr Room Talks, was ihn motiviert, was ihm Angst macht und wie man ein echter Nonkonformist wird. Der Historiker, Reichenforscher und Investor verrät, warum er jetzt die Welt erobern will, was er an Linken bewundert und er redet auch über seine eigene Vergangenheit als Kommunist. Mittlerweile ist Zitelmann jedoch ein strammer Kapitalist und erklärt, warum er die aktuelle politische Situation mit Sorge beobachtet. Zitelmann verrät auch, warum er mehrere Freundinnen hat und wie er junge Frauen auf der Straße anspricht. Zudem erklärt er, warum Höflichkeit für Verlierer ist und warum man einen Sport daraus machen sollte, das Nein zu überhören

Bilmem dikkâtinizi çekiyor mu? Gazze haberleri yavaş yavaş sönümleniyor. Evvelâ ikinci sıraya düştü. Giderek altyazılara dönüşüyor. Gazze'deki korkunç katliam bittiği için değil. Tam aksine katliamlar bütün hızı ve şiddeti ile devâm ediyor. İsrâil'in duracağı yok. Hizbullah'tan gelen haberler “kasapları” rahatlattı. Meselenin seyrini değiştirmesi beklenen Hizbullah, en azından şimdilik savaşa dâhil olmayacağını beyân etti ve HAMAS'ı hayâl kırıklığına uğrattı. Artık kasapların önünde hiçbir mâni kalmadı. II.Umûmî Harp sonrasında yaşanan en büyük soykırım insanlığın gözü önünde amacına doğru ilerliyor. Af edersiniz, insanlığın gözü önünde dedim ; düzeltiyorum; görme kabiliyetini kaybetmiş insanlık demem icap ederdi. Her şeyin, eski zamanlarda mukâyese edildiğinde, asrî teknolojinin de himmetiyle çok daha görülebilir olduğu bir dünyâda yaşanan bu körleşme ne kadar da tuhaf? Aslında şaşırmamak gerekir. Diyalektik icâbı, ışık görmeyi sağlar; ama fazlası da kör eder. Evet mesele bu. Fikri takipsizlikle seyreden bu körleşmenin üzerinde durmak gerekiyor. Başlayalım... 1970'lerin Türkiye'sinde sağ ve sol militanların derneklerindeki duvarlarını birbirlerine benzeyen posterler süslerdi. İdeallerindeki Türkiye'yi resmeden, her hâlinden acemi ressamların elinden çıktığı belli olan posterlerdi bunlar. Solcularınkinde,, ellerinde orak çekiç tutan gürbüz işçiler resmedilirdi. Sahnenin arkaplânında, münbit tarlaların bittiği noktalarda mutlaka tüten bacalarıyla fabrikalar olurdu. Sağcılarınkinde ise işçilerin yerine , milli ve mânevî hislerle donanmış gürbüz “Türkler” boy gösterirdi. Fabrikalar ve tarlalar oralarda da resmedilirdi. Fark, fabrika bacalarına câmî minârelerinin de dâhil olmasıydı. Evet, müşterek payda ,münbit tarlalar ve fabrikalardı. Bu hasretler ve beklentiler aslında o günlerin; II.Umûmî Harp sonrası kurulan dünyânın ahkâmı ile mütenâsipti. Kalkınmak, sanayileşmek, büyümek ve nihâyetinde refaha ermek adına, ekonomiden siyâsete dev merkezî yapıların hüküm sürdüğü bir dünyaydı bu. Tek mesele bunun nasıl başarılacağı ile alâkalıydı. Kapitalist yol mu, sosyalist yol mu? Bu bölünme, gençleri birbirine kırdıracak kadar büyüyen , ölümcül neticeleri olan bir kavgaya dönüşüyordu. Bugünden bakıldığında ilkinin baskın ve hegemonik, diğerinin ise onun devlet yoğunluklu bir çeşitlemesi olduğu çok berrak görülebiliyor. Hâsılı bir kayıkçı kavgası kadar cesâmeti olan bir ayrışma, cepheleşmelere, iç savaşlara, kan dâvâlarına dönüşüyordu.

In dieser Folge spreche ich darüber, dass Veränderungen auf meinem Kanal anstehen und ich mit euch, dem Finanzrudel, intensiver zusammenarbeiten möchte. Ich erzähle von technischen Problemen, meiner Weiterentwicklung und wie wertvoll das Feedback der Community für mich ist. Ausserdem spreche ich die Möglichkeit an und erwähne meine Motivation als Kapitalist und Unternehmer. Ich bitte um ehrliches Feedback in den Kommentaren, um den Kanal weiter zu verbessern.

Herrberg, Annewww.deutschlandfunk.de, HintergrundDirekter Link zur Audiodatei

Gazze'de hastaneleri vuruyor terör devleti İsrail! Yetmiyor, ABD Başkanı Biden, tam o sırada İsrail'i ziyaret ediyor! Bunlar sadece katil değil, kandan beslenen vampirler! Vurulan hastanenin Anglikan Kilisesi'ne ait olması İngiltere Dışişleri Bakanı'nın hemen İsrail'e damlamasana yol açtı. Bunun bir anlamı var çünkü. İnşallah bu şer güçleri birbirine düşürür Rabbim! İnşallah! KÜRESEL SİSTEMİN SAHİBİ YAHUDİLER, KARAKUTUSU İNGİLİZLER Seküler-kapitalist dünya sistemi, iki aktörün eseri: İngilizler ve Yahudiler. Bütün dünya da bu iki aktörün esiri. İngilizlerin gücü, yüzyıl öncesine nazaran çok zayıflamışsa da, çağdaş dünyanın stratejik ve tarihî derinliğini İngilizler oluşturuyor. Kapitalist sistemi İngilizler kurdu ama sisteme daha sonra Yahudiler el koydu İkinci Dünya Savaşı'ndan ve Yahudi soykırımından sonra. Küresel sistemin sahibi Yahudiler ama hafızası, karakutusu İngilizler. İsrail, varlığını İngilizlere borçlu. Filistin'de Yahudi devletini kurduranlar İngilizler. İngilizler, niçin Yahudi devleti kurdurdular ve bunu niçin Filistin'de yaptılar, peki? Kapitalist sanayi devrimlerinin (özellikle fabrika, demir-çelik devriminden oluşan) ilk ikisinin babası İngilizler. Elektronik devrimle başlayan, bilgisayar devrimi ile dijital devrime evrilen son ikisinin babası ise Amerika'daki Yahudiler! İNGİLİZLER, İSRAİL'İ NİÇİN KURDURDULAR? İsrail devletini İngilizler kurdurdular; bir kaç gerekçeyle... Birincisi, gelişen kapitalist sistem, 19. yüzyılın ikinci yarısından itibaren Amerika'daki Yahudilerin kontrolüne geçiyordu: İngilizlerin dünya üzerindeki hegemonyalarının sonunun başlangıcı demekti bu. Bunun ilk göstergesi, İngilizlerin (İngiliz sermayesinin) Amerika'dan sürülmesi oldu. İngilizler, kapitalist sisteme derinden nüfûz edebilmek için Yahudileri Filistin'de kurdurulan İsrail devletiyle meşgul etmek istediler. Kapitalist sistemin stratejik kalelerini birer birer düşürdüler. İkinci olarak, kapitalist küresel sistemi ele geçirmeye çalışan Yahudilerle iyi geçinerek sisteme derinlemesine sızdılar! Üçüncü olarak, küresel kapitalist sistemin önündeki en büyük takozu, Osmanlı'yı Yahudilerle birlikte tarihten uzaklaştırdılar. Gelinen noktada, Yahudi gücü Amerika'ya kesinkes yerleşti. İngilizlerin küresel sistem üzerindeki hâkimiyeti büyük darbe yedi. İngilizleri Amerika'ndan kovan Yahudiler, 1948 yılında İsrail devletinin kurulmasından bu yana, 75 yıl içinde, önce askerî olarak, sonra siyasî olarak, son olarak da ekonomik olarak İngilizlerin Arap dünyası üzerindeki sarsılmaz hegemonyasına büyük darbe vurdular ve hatta İngilizleri Amerika'dan sonra Arap dünyasından da kovdular. İRAN'IN ÖNÜNÜN AÇILMASI VE TÜRKİYE'NİN DEVRE DIŞI BIRAKILMASI

Batılı değerler olarak kendisini kabûl ettirmiş olan değerler seti, hegemonik dayatmalarla, târihsel bağlamını aşıp; âdeta târihin gâyesi (telos) olarak zihinlere yerleşti. Kaynakları; dolayısıyla üretim ve gelirleri yüksek toplumlarda bunlar; refah, demokrasi, hukûk vb temalar ile örülüp taçlandırılarak büyük ölçüde hayâta geçirildi. Kaynakları elinden alınan ve hem sermâye hem de teknolojik olarak Batı'nın çok gerisinde olan yarı merkez ve kenar topluluklar ise sâdece bir rüyâ gördü. Batı'nın bir rüyâ değil, kâbus olduğunu daha baştan iddia edenler, onun haklar, özgürlükler gibi “üst yapısal” değerlerini şüpheyle karşılayanlar bile, bilim, teknoloji, kalkınma, refah gibi kavramları ayıklayarak kendilerine mâl etmekten geri kalmadılar. Batı dışındaki dünyâlarda herkesin kendi Batısı vardır.. Bizim modernleşme târihimiz, (farklı meşreplere göre ayıklananlar başka başka olsa da) ayıklanmış Batılılaşmadır. Bu bir zihin iktidarsızlığıdır aslında. Batı'nın medeniyetini (bilim, teknoloji vb) alırız, ama kültür ve inançlarımızı koruruz” diyenlerle, “Batı'nın kapitalizmini almadan onun demokrasisini, özgürlüklerini, haklarını, hukûkunu alırız” diyenler arasında bu iktidarsızlık ortak paydadır. Batı'nın çelişkileri, üretim toplumu olmak gibi meşakkatli ve disiplinli ekonomik-organizasyonel süreci bizzat kendisinin delmesidir. Kapitalist alt-yapı, Marx'ın öngörmüş olduğu üzere, hukuk, demokrasi, haklar ve özgürlükler gibi bir üst - yapı üretmez. Kapitalizm, yine Marx'ın dehşet bir şekilde yanıldığı üzere, târihin “insânîleşmesi” temelinde ileri, meselâ bir üretim tarzı olarak feodalizmden daha ileri (medenî-insânî) değildir. Tam aksine, vaktiyle diğer romantik, hattâ dindar sosyalistlerin ileri sürmüş olduğu üzere, târihin şâhitlik ettiği en vahşi üretim tarzıdır. Bilimsel ve teknolojik donanımının, bilim insanlarının kutsal ve yüce târihi olarak değerlendirilmesi fazlaca çocuksu ve epik bir anlatı olur. Bu donanımı üreten de tüketen de kapitalist vahşetten başkası değildir. (Bir misâl; Marx'ın aşılmış olarak gördüğü köleci ekonominin, en büyük çaplı örgütlenmesini köleci devirde değil; bizzat kapitalist modelde gerçekleştirmiş olduğunu nasıl da kolayca unutuyoruz). Bir Marksist olmakla berâber onun en kuvvetli eleştirmenlerinden birisi olarak Rosa Luxemburg bunu, kapitalizmin militerleşmesinde yakalamış, gidişâtın barbarlığa doğru olduğunu görmüştü. (Marx İngiliz anahtarını, Luxemburg ise süngüyü daha net gösterdi bize). Onun için en meşhûr sloganlarından birisi, bekleneceği üzere Kapitalizm veyâ Sosyalizm değil, Sosyalizm veya Barbarlık'tır. Bu sûretle kapitalizmi barbarlıkla eş değer tuttuğunu ve vaziyeti dramatik taraflarıyla ne kadar iyi görmüş olduğunu ortaya koyar. (Bâzı eski Marksistlerin kolayca liberalleşmesini, çok defâ sıkı bir Luxemburg okuması yapmamalarına bağlarım).

Der Einfluss von Adam Smith auf die ökonomische Theorie ist immens. Für den schottischen Aufklärer war der Mensch jedoch ein geselliges und zur Empathie fähiges Wesen – und der Markt keineswegs die alleinseligmachende und alles regelnde Instanz. Adam Smith gilt vielen als der Vordenker des (Neo-)Liberalismus, einer ökonomischen Denkrichtung, die den Einfluss des Staates auf das Wirtschaftsgeschehen möglichst geringhalten will. Die starke Rolle des Marktes, die von Neoliberalen so oft propagiert wird, hat der schottische Ökonom allerdings niemals in Reinform eingefordert. Eine Gesellschaft ohne starken Staat kann ihm zufolge genauso wenig funktionieren wie eine Gesellschaft ohne freien Markt. Aufs Ganze gesehen war Adam Smith weitaus sozialer eingestellt, als seine Apologeten gerne behaupten. Eine Neubewertung.

49W'da bu hafta Ömer ve İbrahim, Max Weber'in Protestan Ahlakı ve Kapitalizmin Ruhu kitabı üzerine konuştu. Kapitalizm nasıl ortaya çıktı? Kapitalist ruh nedir? Protestanlık, kapitalizmi ve para kazanmayı nasıl ahlakileştirdi? İşçilerin verimliliğinin artırılmasında dinin etkisi ne? Protestan Batı gelişirken diğer toplumlar geri kalmaya mahkum mu? Sorularının ve daha fazlasının cevabı bu videoda. Keyifli dinlemeler...

İşçi sınıfı için ne iyi olur ne kötü sorusunu hep sınıf mücadelesini göz önünde tutarak kararlaştırmak lazım. Çünkü bugün içinde yaşadığı düzen işçiyi eziyor, sömürüyor, yoksullaştırıyor, sık sık da işsiz bırakarak bütün bir aileyi açlıkla karşı karşıya bırakıyor. İşçi sınıfına şu ya da bu fikri ya da davranışı önerirken mutlaka sormalıyız: Bu, işçiyi patron karşısında güçlendirir mi yoksa tersine zayıflatır mı? Mesela sendika diyoruz, neden, çünkü işçiyi birleştiriyor ve güçlendiriyor. Mesela “hemşehricilik yapmayalım” diyoruz, neden, çünkü işçiyi bölüyor güçsüzleştiriyor. İşte Devrimci İşçi Partisi'nin laikliği savunması da en başta bundandır. Laiklik olmazsa, herkes herkesin dinine karışmaya başlar, farklı dinden, farklı mezheplerden işçiler arasına fitne girer, sınıf bölünür, parçalanır. Bundan da patronlar sınıfı yararlanır. İşçi sınıfının mücadele birliğini sağlayan türden laikliğe biz “proleter laikliği” diyoruz. Kimileri işçi sınıfını bölmeyi kendi çıkarlarına uygun bulduğu için laikliğe dinsizlik der, işçinin gözünde kötülemeye çabalar. Laiklik bütün inançların özgürlüğünü korur. Şimdi bazıları diyecektir ki “burası Müslüman memleket, bütün inançları gözetmek niye?” Önce hatırlatalım ki Türkiye nüfusunun çoğunluğunun Sünni Müslüman olması herkesin Sünni Müslüman olması demek değil. Herkes biliyor ki Aleviler var, Caferiler var, başka inançlar var. Fabrikada “bu iyi, bu kötü” diye tartışmaya ve ortak hayatımızı çoğunluk dininin kurallarına göre düzenlemeye başlarsak sınıfı bölmenin en etkili yöntemini uygulamaya başlamışız demektir. Laiklik aynı zamanda bu topraklarda çoğunluğun dini olan Sünni Müslümanların da inançlarını gönlünce, inandığı gibi uygulamasının güvencesidir. Nasıl mı diyeceksiniz? Sünni Müslümanlığın şartlarının ne olduğu, Müslümanların hangi kurallara mutlaka uyması, neyi yapmaktan kaçınması gerektiği konusunda binlerce farklı fikir var. Bu tür farklılıkların olduğu bir dünyada hangi Müslüman bir başka Müslüman'a dönüp “şöyle yaşamalısın, şöyle davranmamalısın” deme hakkına sahip olabilir? Ama kendinde bu hakkı gören birçok akım ya da insan var. Tartışmalı konuları (mesela tesettürü ya da içkiyi) bir kenara bırakalım, bugünün dünyasında kaçınılmaz olan bir konuya dönelim. Geleneksel İslam'da “tasvir yasağı” denen uygulamayı alalım. İnsan resmi, heykeli, herhangi bir insan imgesi yapılması ve gösterilmesinin, temsil ve tasvir edilen insana tapınma anlamına geleceği düşüncesiyle getirilmiş bir yasak. Çağımızda sinema, televizyon, internet izlemeyen, sokakta reklam panosuna gözü takılmayan, heykel görmeyen insan mı kaldı? Ama bunda ısrar eden gruplar var. Şimdi bunların Müslümanlara sinema, televizyon, video, cep telefonu, her tür görsel yasağı getirmeye kalkıştıklarını hayal edin. Çekilir şey midir? Ya da başka bir örnek alalım. Afganistan'da Taliban'ın 10 yaşını geçen kız çocuklarına karma ortamlarda değil, sırf kızlardan oluşan eğitimi bile yasaklaması, kadınların bir mağaza bile açmasına karşı baskı uygulaması bu çağda kızlara kadınlara reva görülebilir mi? Bu tür baskıları yapana “tekfirci” deniyor. Tekfirci, ancak kendisinin inançlarına uygun biçimde yaşayanın Müslümanlığını kabul ediyor. Kendisi gibi yaşamayanı kâfir olarak görüyor. O karşısındaki kişi kendini Müslüman olarak gördüğü halde, tekfirci bunu reddediyor. Tarih boyunca din adına savaşan hareket çok olmuştur. Bu, başka dinlerde olduğu gibi İslam'da da yaygındır. Tekfircileri ayıran, başka dinlerle savaşa girdikleri kadar, hatta ondan bile fazla Müslüman'ı kâfir ilan etme ve katletme konusundaki gayretleridir. Tekfirci en çok Müslüman ülkede yaşayıp kendisinden farklı olan Müslüman halkının düşmanıdır. Tekfircilik, onlardan olmayan Müslüman için tehlikedir. Bir korkulu rüyadır. Kapitalist toplumun bencilliğini anlatmak için feylesoflar bir deyim yaratmışlar: İnsan insanın kurdudur. Tekfircilik söz konusu olduğunda Müslüman Müslüman'ın kurdudur. İşte bunun içindir ki Müslüman'a da laiklik su gibi, ekmek gibi gereklidir.

'Akbelen, ağaçlar ve kapitalist gelişme: Sol muhalefetin çocukluk aktivizmi' başlıklı yazısında getirdiği eleştiriler ve tespitleri üzerine Mehmet Sabri Akgönül ile konuşuyoruz.  

In this week's episode, we have special guest De Kleine Kapitalist (DKK) with us. DKK is passionate about high-quality compounders that pay growing dividends. That's why he's joining us today to talk a bit more about Irregular Dividend Compounders. But before we get to that, we will first discuss the news of the week which is about Ahold Delhaize ($AMS:AD). After that, we'll jump right into our main topic of the day. DKK will introduce us to the Irregular Dividend Compounders term followed by two examples and how much % of his portfolio is allocated to such stocks. After that we will answer several questions from the community and at the end we will hear more about DKK's stock pick of the week. We hope you enjoy today's show and C U on the inside! --- Google Tickers mentioned in the show: AMS:AALB, STO:THULE, EPA:LVMH, AMS:BESI, ETR:ALV, LON:LGEN, AMS:ASRNL, AMS:ASML, EPA:OR, LIN, EPA:LVMH, LON:DGE, STO:ASSA-B, CPH:NOVO-B, AMS:WKL, EPA:EL, EPA:SU, ECL --- Follow De Kleine Kapitalist on Twitter: https://twitter.com/dekleinekapita1 Read his blog here: https://dekleinekapitalist.nl/ His article about Ecolab: https://dekleinekapitalist.nl/dividendaandeel-ecolab/ --- Follow us on FaceBook: https://www.facebook.com/groups/dividendtalk

Son yıllarda iş piyasasında birçok yeni kavramla karşılaşıyoruz. Bunların arasına "sessiz işten çıkarma" ve "sessiz istifa"dan sonra şimdi de sessiz kısıtlama ekleniyor. Sessiz kısıtlamanın neden ve sonuçlarını incelemeden önce gelin bu kavramları kısaca bir açıklayalım.Geçen yıllarda gündeme gelen…

“ Varlık ve yokluk savaşında APOCU ruhuyla özgürlüğü elde edeceğiz“ manşetiyle 235. sayısıyla genç okurlarıyla buluşuyor. Kürt gençliğinin Avrupa'daki en uzun süreli yayınlarından biri olan Stêrka Ciwan Dergisi; Ararlık ayı sayısında ağırlıklı olarak Kürtçe, Türkçe, Almanca ve İngilizce dillerinde yazılmış yazılara yer veriyor. Derginin bu sayısında Önder APO'nun “Yeni Doğuşları Savaşla Gerçekleştireceksiniz” başlıklı Türkçe yazısı yer alıyor. Genç kadınların ve gençliğin 2022 yıllın siyasal ve örgütsel değerlendirmeleri ilişkin yazılan genç kadın ve gençlik perspektifleri de bu sayıda yer alıyor. Yine Sefkan Kobanê´in kaleminden Kurdistan Özgürlük Hareketi içerisinde büyük bir emeğin sahibi olan büyük komutan Şehit Rêzan Amed anısına yazmış olduğu anı yazısı da yer alıyor. Aynı zamanda Hevidar Pîrdoğan'ın “ Varlık yokluk sürecinde öz savunma zaferi getirecektir“ yazısı da bulunmaktadır. Kürtler ilk kez 7 aydır aynı mevzide savaşıyor başlıklı kaleme alan Murat Karayılan´ nın yazısı son döneminde gerillaların destansı savaşın değerlendiriyor. Yaşadığımız varlık yokluk savaşını konu alan derginin Aralık ayı sayısında, ideolojik yazılardan, kültürel-sanatsal ve tarihsel konulara kadar bir çok bölümden yazılar bulmak mümkün. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/sterka-ciwan/message

Der technische Fortschritt schreitet immer weiter voran. In den vergangenen 300 Jahren wurden im Zuge der Industrialisierung die Produktivkräfte stärker entfesselt als jemals zuvor. Mit der Digitalisierung, die erst vor drei Jahrzehnten richtig begann, nimmt die Rasanz noch zu, weshalb nicht nur Akzelerationisten glauben, dass die Maschinen bald den Großteil der Arbeit übernehmen können. Die Lage der Arbeiter, so nehmen viele bürgerliche Ökonomen an, verbessere sich ohnehin zusehends. Aber stimmt das wirklich? Schon John Stuart Mill fragt, ob der technische Fortschritt je die Arbeit für die Arbeiter erleichtert hat. Karl Marx verneint dies, und er erklärt, dass das in einer kapitalistischen Gesellschaft auch gar nicht beabsichtigt ist. Die neuen Maschinen dienen nicht den Arbeitern, sondern den Kapitalisten. Keineswegs entsteht durch höhere Produktionskapazitäten mehr Freizeit für den Arbeiter – auch wenn dies intuitiv so aussehen mag. Das Gegenteil ist wahr: Gerade durch die Maschinisierung dürstet der Kapitalist danach, den Arbeitstag für die Arbeiter zu verlängern, damit die Maschinen Tag und Nacht laufen können. Marx hat im "Kapital" den Maschinen ein ausführliches Kapitel gewidmet, das bis heute die Grundlage für alle Debatten um das Ende der Arbeit und die Digitalisierung dienen sollte. Klar wird nämlich, dass Maschinen keinen Wert schaffen. Darüber sprechen Ole Nymoen und Wolfgang M. Schmitt in der neuen Folge von „Wohlstand für Alle“. Literatur: Karl Marx: Das Kapital. Kritik der politischen Ökonomie. Erster Band (MEW 23), Karl-Dietz-Verlag. WERBUNG: Zum Jacobin-Crowdfunding geht es hier: https://www.jacobin.de/ Alle Informationen zur Veranstaltung mit Jean-Philippe Kindler und Disarstar findet ihr unter: https://www.st-pauli-theater.de/programm/kindler-stoesst-an/ Ihr könnt uns unterstützen - herzlichen Dank! Paypal: https://www.paypal.me/oleundwolfgang Konto: Wolfgang M. Schmitt, Ole Nymoen Betreff: Wohlstand fuer Alle IBAN: DE67 5745 0120 0130 7996 12 BIC: MALADE51NWD Patreon: https://www.patreon.com/oleundwolfgang Steady: https://steadyhq.com/de/oleundwolfgang/about Twitter: Ole: twitter.com/nymoen_ole Wolfgang: twitter.com/SchmittJunior Die gesamte WfA-Literaturliste: https://wohlstand-fuer-alle.netlify.app

In León de Aranoas Film „Der perfekte Chef“ glänzt Javier Bardem als hinreißend fieser Fabrik-Boss. Seine Schauspielkunst entschädigt für die dramaturgischen Mängel der Satire, die streckenweise wenig subtil daherkommt.Von Patrick Wellinskiwww.deutschlandfunkkultur.de, Studio 9Direkter Link zur Audiodatei

Die zukünftige Physik-Nobelpreisträgerin Sibylle Berg im Gespräch mit Jagoda Marinic über Quantenphysik, Kapitalismus & Überwachung. Die Spyware gibt's bei Download inklusive. Der Feind der westlichen Kleinbürger ist der Kapitalist, weil er die Grenzen der Freiheit setzt, meint Sibylle Berg. Ein kluges, witziges Gespräch, in dem es am Ende ganz unerwartet auch um die unkapitalistische Liebe geht. Und die Suche nach dem Wohlgefühl. Außerdem: Was sich geldmäßig für Kapitalisten gerade so richtig lohnt. Wie viele Überwachungs-Szenarien aus Bergs Buch „GRM.Brainfuck“ Realität geworden sind. Warum unsere Freiheit nicht in der Auswahl verschiedener Produkte liegt?! Was Sibylle Berg gegen Camping auf Luxusyachten hat. Was Liebe und Freiheit miteinander zu tun haben. Das Transkript zur Episode: https://download.hr2.de/podcasts/freiheit_deluxe/jagoda-marinic-sibylle-berg-brainfuck-100.pdf FREIHEIT DELUXE mit Jagoda Marinic ist eine Produktion des Hessischen Rundfunks und des Börsenvereins des deutschen Buchhandels. Der Podcast wurde gefördert im Rahmen von "Neustart Kultur" der Beauftragten der Bundesregierung für Kultur und Medien durch den Deutschen Literaturfonds e.V.