Podcasts about topoi

click here to read the transcript in English >>> intro Welkom in een nieuwe aflevering van onze podcast Let's Talk About Work! Vandaag gaan we in gesprek met een inspirerende gast die dagelijks werkt aan het creëren van meer verbinding en wijsheid binnen groepen. Bart Wuyts ontvangt Fanny Matheusen, transformatiecoach en Deep Democracy pionier in België. Het is een gesprek over meerstemmigheid, over hoe we in een maatschappij in transitie alle stemmen nodig hebben en een volwaardige plaats kunnen geven om zo te komen tot meer collectieve wijsheid. Het is een gesprek op voeten over nieuw leiderschap en nieuwe gespreksrituelen, over wakker zijn, durven te zeggen wat gezegd moet worden en over mededogen. Fanny's inzichten laten niemand onberoerd.   Beste luisteraar, wij hebben vandaag voor de micro van onze podcast Fanny Matheusen. Welkom Fanny. Ik lees dat jij creative director, inspirational speaker en founder of oprichter van HUMMUS bent. Hummus, dat vind ik heel lekker, maar dit is een andere HUMMUS denk ik hier. Ja en toch ook wel de hummus die je lekker vindt in die zin dat we een woord hebben gekozen dat voor ons een stukje symboliseert wat we doen, namelijk. Hummus, is een internationaal gerecht dat iedereen kent, maar dat iedereen ook op zijn eigen manier maakt. En we denken dat de unieke mix die mensen samen kunnen maken, dat daar heel veel wijsheid uit kan ontstaan. Heel veel schoonheid, heel veel lekkers. Ja, dat doet me denken aan Blenders. Onze merknaam. Dat vanuit hetzelfde idee ooit opgezet is. Ja, mooi. En licht eens even toe, wat doe jij of doet HUMMUS? Ik ben eigenlijk al dertig jaar gefascineerd door groepen en in dat verhaal van groepen altijd gefascineerd geweest door de rol van verschil daarin. En een aantal jaar geleden ben ik de methode Deep Democracy tegengekomen en dat was voor mij echt zo wel een revelatie. Ik dacht ah ja, de dingen die ik eigenlijk al jaren doe en aan het experimenteren ben, dat heeft een naam. En toen ontdekte ik ook dat dat in België eigenlijk nog heel weinig gekend was. Dus ik voelde een beetje mijn pioniers roeping. Ik heb dat wel meer soms, dat ik zo wat pionier in dingen naar boven komen en dan ben ik vrij snel begonnen om daarin opleidingen te voorzien in België. En dan heb ik mijn beste studenten, dat is altijd een luxe, mee kunnen nemen op mijn pad. En dan hebben we samen eigenlijk een collectief opgericht, HUMMUS, van waaruit we die opleidingen geven. Maar ook, en ik vind dat wel heel belangrijk, zelf ook procesbegeleidingen doen in organisaties. Dus we willen ook zelf met onze voeten in de modder staan. Het werk goed voelen ook. En van daaruit eigenlijk ook altijd nieuwe inspirerende inzichten de wereld inbrengen. Ja, dat is een beetje wat we doen. En mijn rol daarin is dan vooral ja, ik heb het opgericht, ik ben de zaakvoerder, maar ik probeer ook vooral de creatieve geest warm te houden en de methode door te ontwikkelen. Het was een aantal jaren geleden voor jou een ontdekking Deep Democracy. Ik weet zeker dat dat voor heel wat luisteraars ook nog een onbekend begrip is, dus dat moet je toch om te beginnen even uitleggen, als dat kan. Ja, fijn dat ik die kans krijg. Elke kans om Deep Democracy uit te werken is een hele fijne. Voor mij is Deep Democracy eigenlijk, in zijn basis betekent het dat er in veel contexten, op het werk, in organisaties en in de samenleving een dominant discours is. Een discours dat we met een aantal mensen volhouden dat dat gaat over alle mensen. Maar eigenlijk gaat dat heel vaak niet over alle mensen. Er zijn heel veel verschillende perspectieven in de samenleving en Deep Democracy wil eigenlijk aandacht hebben voor die verschillende stemmen en gelooft er eigenlijk in dat als we iets meer naar die minderheidsstemmen zouden luisteren, of naar die andere stemmen wil ik ze eigenlijk liever noemen want soms zijn ze ook helemaal niet in de minderheid, dat we veel meer tot collectieve wijsheid kunnen komen die we eigenlijk op dit moment in de samenleving ook nodig hebben. Want die samenleving is in een snel tempo in een transitie aan het gaan. We zien daarin heel wat bewegen op dit moment en we denken eigenlijk dat we alle stemmen nodig hebben. En hoe doen we dat dan met elkaar? En Deep Democracy biedt daar een stukje tools voor. Echt ook heel hanteerbare instrumenten, bijvoorbeeld instrumenten rond op een andere manier besluiten nemen, op een andere manier spanning en conflict met elkaar aangaan. Maar voor mij is ook een soort levenshouding geworden. Of zo'n manier van kijken ook naar mensen en naar de wereld en van daaruit ook een stuk mezelf en de mensen die we opleiden ook oefenen in een aantal, ja, wij noemen dat soms meta skills of zo, of bijna grondhoudingen van waaruit je met mensen omgaat op wat meer compassievolle manier, meer uw intuïtie gebruiken soms, vertrouwen ook op ja, dat er ook veel wijsheid in mensen zit in organisaties en in teams. En van daaruit vertrekken. Niet altijd vanuit een expertrol. Dus dat is wel een heel andere manier van groepen te faciliteren en te begeleiden. Ja, voor mij was het een ontdekking in die zin, omdat ik al een aantal dingen aan het doen was, heel vaak ook wel zo gezien werd als een beetje een speciale facilitator, oh, die doet wat rare dingen en toen ineens dacht ik ja maar ik doe eigenlijk dit. Dus ik heb een beetje taal gevonden voor de dingen waar ik al vanuit mezelf wat rond aan het experimenteren was. En ja, dat is voor jezelf interessant en wellicht ook naar de geloofwaardigheid. Voor anderen helpt dat ook. Als je er een goede naam en een duidelijke methodiek op kan kleven en daarrond ook gestructureerd aan het werk kan gaan. Ja, en wat het mij heeft gebracht is ook, en dat vind ik zelf ook heel interessant aan Deep Democracy, het heeft mij een opening gegeven eigenlijk naar een hele internationale gemeenschap ook van mensen die dit doen. Dus die democracy als methode zit in veertig landen op de wereld, dat is best wel veel, en ook in landen waar het best wel spannend is. Ik heb bijvoorbeeld collega's in Libanon met wie we contact hebben gehad de laatste tijd. Ook collega's in Turkije, collega's in de VS en Canada die nu ook erg geschokt zijn door wat daar allemaal gebeurt. Dus dat is ook boeiend omdat dat dat veld ook een beetje ruimer maakt dan dat je alleen vanuit die Belgische bril kijkt. En waar is het ontstaan? Het is eigenlijk ontstaan, toch de methode die wij hier onderwijzen, het heeft eigenlijk twee ontstaansgronden. Een eerste is eigenlijk bij Arnold Mindell. Ik vind dat een heel inspirerende persoon. Hij is helaas niet meer op de wereld bij ons. Hij is overleden vorig jaar, maar hij is voor mij iemand in de grote namen zoals Freud en Jung zou je kunnen zeggen. Mindell is eigenlijk de volgende, was een kwantumfysicus die psychologie is gaan studeren, ook al interessant zo twee heel verschillende velden bij elkaar gebracht, en die eigenlijk vond dat we in de manier waarop we keken naar mensen en groepen eigenlijk dat kwantum denken meer moesten gaan toepassen. Dus hij is een ongelooflijk theoreticus, dus heel interessante theoretische basis, maar is ook begonnen met wereldwerkconferenties te organiseren, 400 à 500 mensen in de ruimte brengend. En toen hij dat de eerste keer deed, zeiden mensen na een paar uur ‘Wij gaan terug naar huis als jullie hier zo blijven praten'. En zo is de term Deep Democracy eigenlijk ontstaan, als een aandacht hebben voor als je mensen vanuit heel verschillende perspectieven samenbrengt, hoe doe je dat dan op een manier dat al die stemmen gehoord worden. Dus dat is één inspiratiebron. En dat is een beetje ontstaan in ja, hij heeft veel gepraktiseerd in de VS, maar eigenlijk waar dat hij de methode het eerst ontwikkeld heeft, is in Zürich. Want het is een Amerikaan. Het is een Amerikaan, maar die is gaan studeren aan het Jungiaans Instituut in Zwitserland. En daar zijn ze eigenlijk met de eerste experimenten begonnen. Maar degene van wie ik het geleerd heb is Myrna Lewis. Het stukje van de methode dat wij vooral onderwijzen, is de Lewis methode van Deep Democracy. En Myrna Lewis woonde in Zuid-Afrika. En dat vind ik ook een heel interessant gegeven. Het is eigenlijk ontstaan in de post-apartheidsperiode. Awel ja, daar associeerde ik het eigenlijk al spontaan mee. Ja, ja, absoluut. En dat is een ongelooflijk rijke bron van ervaring geweest natuurlijk. Want mensen moesten ineens met elkaar gaan samenwerken die heel gesegregeerd van elkaar hadden geleefd. Ik denk dat we ons amper kunnen voorstellen hoe moeilijk en vreemd dat moet geweest zijn. En daar ontstond natuurlijk, ja, heel veel rond. Ja, Wie heeft hier nu de macht? Stereotypen en vooroordelen die nog heel erg leefden, uitsluitingsmechanismen. En daar zijn zij eigenlijk begonnen om wat dat ze geleerd hadden van Arnold Mindell, om dat te gaan toepassen in een aantal organisaties en met name in een heel groot staatsbedrijf. Daar is het eigenlijk allemaal begonnen en ze hebben daar één team een paar weken begeleid omdat die zwaar in de problemen zaten, grote conflicten. En dan hebben ze eigenlijk, en dat vind ik ook, dat tijdsgewricht is daar ook interessant. Er was een uitspraak die heel belangrijk was in de post-apartheidsperiode en dat was om mensen te empoweren. En ze hebben eigenlijk vrij snel de kaart getrokken van, in plaats van dat wij al die teams een voor een gaan begeleiden, laat ons de mensen leren hoe ze zelf hun eigen team op een andere manier kunnen gaan begeleiden, leiden. En dus zijn ze al snel begonnen eigenlijk met cursussen te geven en eigenlijk vandaag is dat nog altijd waar wij ook heel erg in geloven. Soms gaan wij faciliteren, maar we proberen ook altijd wat dat wij doen met die groep ook onmiddellijk terug door te geven. Dus voor mij is die gedachte van empowerment ook wel een heel belangrijke in onze eigen bedrijfsvoering of de manier waarop dat wij daar dan mee omgaan. Ja, voilà, dat zijn een beetje de inspiratiebronnen. En ondertussen zijn wij er dan ook verder mee aan de slag gegaan natuurlijk. Dus jullie geven opleidingen, jullie begeleiden trajecten. Hoe moet ik me dat voorstellen? Als een bedrijf, een organisatie vraagt om een begeleiding rond Deep Democracy in hun organisatie? Wat gaan jullie dan doen of hoe pak je dat aan? Dat kan heel verschillend zijn. Dus de aanmeldingen zitten vaak op drie vlakken zo. We hebben best wel wat vragen rond conflict. Als er spanning en conflict is en mensen geraken er zelf niet meer uit. Er zijn ook wel wat vragen rond hoe kunnen we beter samenwerken. Wij noemen dat zo'n beetje co-creatie, meer co-creatie-, participatieve vraagstukken. Die zitten soms op organisatievlak, maar ook op maatschappelijk vlak. Bijvoorbeeld de hele dekolonisatiebeweging, die een paar jaar geleden, nu is het weer wat aan het wegdeemsteren heb ik de indruk, maar toch wel heel actief was, vereiste ook maatschappelijke gesprekken waar dat die verschillende perspectieven aan bod konden komen. En dan een laatste aanmelding is vaak ook rond inclusie waar jullie ook heel veel rond werken. En ja, dat kan heel verschillend zijn. Soms is er een nood aan meer kennis of vaardigheden daarrond en dan zullen we meer insteken vanuit opleiding eigenlijk. Maar ja, dan komen we heel vaak de organisatiepatronen tegen. Soms is de aanleiding ook anders, soms kan er ook iets gebeurd zijn, bijvoorbeeld een incident of zo dat gebeurd is in de organisatie of een paar keer gebeurd is. En waar de organisaties van denken, oei, maar daar moeten we het met elkaar wel echt over hebben. We vertrekken eigenlijk altijd met onze klant vanuit een afstemmingsgesprek noemen wij dat waarin dat we samen een beetje verkennen van ja wat kan ons aanbod zijn. Maar waar hebben jullie ook echt nood aan en wat hebben jullie soms al ondernomen zelf daarrond? Waar zitten er gave gebieden en waar zit de veerkracht om hieraan te werken? En waar zullen we toch een klein beetje gaan challengen of wat confronterend soms, zelf aan de slag moeten gaan. En die trajecten kunnen heel verschillend zijn. Soms kan het zijn dat we gewoon met een klein groepje werken en dat we een klein groepje coachen bijvoorbeeld, of een conflictbemiddeling opzetten. Maar heel vaak werken we ook met grote groepen mensen. We vinden dat zelf heel fijn om de mensen met de verschillende perspectieven ook echt in de ruimte te hebben. Zo heb ik eigenlijk wel mooie dingen ook mogen doen met bijvoorbeeld tachtig mensen in de ruimte die vanuit heel verschillende belangen en perspectieven naar een bepaald thema samen hebben gekeken, daar een hele dag samen rond hebben gewerkt en waar je dan op het einde van de dag zo'n mooie dingen ziet ontstaan eigenlijk als er naar iedereen kan geluisterd worden. En daar zorgen wij dan vooral voor. Ja, want hoe doe je dat dan? Hoe kan de luisteraar daarmee aan de slag morgen of vandaag in zijn of haar organisatie? Ja, het idee is, laat de stem van de minderheid duidelijk aan het woord om op die manier die collectieve wijsheid aan te boren. Maar ja, oké, interessant. Ja, dat moeten we zeker doen. En hoe doe je dat op een haalbare manier? Ja, zonder dat ik hier natuurlijk een opleiding van negen dagen ga geven. Maar ik denk, voor mij zijn er zo wel een aantal basishoudingen of zo waar dat we rond kunnen werken. Een eerste is denk ik ons heel erg bewust zijn van onze eigen manier van spreken en luisteren. Sommigen van ons spreken weinig en die zullen wij uitnodigen om meer te spreken. Sommigen van ons spreken veel, heeft ook heel vaak te maken met onze positie die we hebben in de organisatie, onze formele positie. Ik zit zelf ook in een leidersrol. Ja, vanzelf ga je meer spreken, want dat wordt ook van u verwacht. Maar dat kan ook te maken hebben met die meervoudige identiteit van waaruit we spreken. Hogergeschoolde mensen nemen ook gemakkelijker het woord. We weten dat in mannen- en vrouwenteams mannen vaak veel langere spreektijd nemen op een vergadering dan vrouwen bijvoorbeeld of mannen ook het woord aan elkaar doorgeven. Dus. Dat zijn zaken waar dat wij op gaan letten in onze manier van faciliteren. Dus dat is heel fijn werk eigenlijk ook om daar oog voor te hebben van hoe uit ik, ik noem het dan met een groot woord, maar hoe uiten machtsdynamieken zich eigenlijk een stuk in de manier waarop we dialogeren. Da's al een stuk waar dat we op gaan letten. Er zit ook een stuk persoonlijkheidskenmerken in waarschijnlijk, los van macht. Ook, ook denk ik ja. De ene mens is veel extraverter en zal makkelijker zich uitspreken dan de ander. Naar mijn aanvoelen is dat een kleiner stuk van wat het bepaalt dan onze sociale identiteit denk ik. Dat is interessant ja. Of is mijn ervaring toch om daar zo naar te kijken. Ja dat is zeker een stukje. En dan, we hebben ook een paar echt heel stapsgewijze tools die we kunnen inzetten. En dat vind ik ook wel interessant want vaak als we in contexten terechtkomen in organisaties die ons nodig hebben, ja dan is er wel wat chaos en wat moeite en wat ongemak en wat discomfort. Dus waar dat wij ook heel erg aan gaan werken met onze tools is eigenlijk omdat die zo stapsgewijs zijn, brengen die een soort houvast en een soort veiligheid binnen in de ruimte. We zeggen tegen mensen oké, we gaan dat zo doen dat conflict, we gaan eerst veiligheidsregels met jullie afspreken. We gaan dan zeggen wat er moet gezegd worden en doordat we dat een stukje kunnen containen op die manier ontstaat er ook, wat we dan soms in technische termen een safe space noemen, ik zou zelfs liever spreken over een brave space, dat we eigenlijk ruimtes creëren waar we zo moedig zijn om te zeggen wat er eigenlijk moet gezegd worden. En dat is één van de dingen denk ik die heel erg Deep Democracy typeert en tegelijkertijd ook heel cultuurgevoelig is, is zeggen wat er moet gezegd worden. Ja, jullie kennen ook de Vlaamse context. Dat hebben we niet echt geleerd. Dus een van de kwaliteiten voor mij die ik ook altijd benoem is zo het lef hebben om het ook te zeggen. Waar vinden we de moed en ook de overtuiging dat het belangrijk is dat wat ik te zeggen heb, dat ik dat ook breng. En heel veel mensen hebben al ervaren in hun leven denk ik, zeker die andere stemmen, dat wanneer zij gesproken hebben, dat dat niet altijd au-sérieux werd genomen, dat dat werd genegeerd, verworpen, ja, soms zelfs belachelijk gemaakt. Dus ze hebben vaak heel negatieve ervaringen met het brengen van een ander perspectief. En doordat wij in de ruimte zijn is dat er minder. En dan ontstaat er vaak een heel interessant proces, want het is een methode die aandacht heeft voor minderheidsstemmen, maar we zeggen ook heel expliciet het is niet dat de wijsheid alleen bij de minderheid zit. Wat er gebeurt wanneer er geluisterd wordt naar die minderheidsstemmen is dat die meerderheid ineens ook een veel grotere diversiteit aan meningen laat zien. Dat is ineens niet meer één blok of dat dominante discours want er zijn natuurlijk ook mensen die er heel anders over denken. Maar als er een paar mensen zichtbaar anders zijn, dan is het soms gemakkelijk om u te verstoppen in een groepje, zeg ik wel eens. Mijn boek ligt hier. Het coverbeeld dat Shamisa Debroey ooit getekend heeft gaat daar eigenlijk over. Een hele hoop zebra's waar dat er eentje zichtbaar de andere kant uitkijkt. We hebben de neiging om alles van verschil daar te leggen, maar eigenlijk zijn al die zebra's heel erg verschillend en daar nodigen wij eigenlijk heel erg toe uit. En daar hebben we dan verschillende manieren van spreken voor. Misschien een van mijn favorietjes is het gesprek op voeten om er zo eentje te noemen. Dat is een methode waar dat we met een hele grote groep kunnen spreken. Dus we gaan samen in de ruimte staan en iemand die iets wil zeggen, die zet ook letterlijk een stap naar voor en we vragen herkenning voor wat die zegt. En dat op zich is heel interessant, want ineens zie je in een groep ook beweging ontstaan van ah ja, maar eigenlijk herken ik dat ook. En ineens vinden mensen elkaar ook op die vloer die anders denken van ah ja nee, we denken daar toch verschillend over. Want herkenning betekent je beweegt in de richting van de persoon of weg van de persoon als je het er niet mee eens bent. Dus het is een heel dynamische manier van dialogeren. Ondertussen weten we, het is eigenlijk een heel oude vorm, we hadden het daarnet al over het Afrikaanse continent en deze vorm van spreken lijkt heel erg op een aantal oude gebruiken van spreken daar. Maar ondertussen weten we vanuit de neurowetenschappen, dat vind ik dan zo interessant, dat we die dingen nu kunnen combineren. Dat als we letterlijk bewegen met ons lichaam in ons brein ook onze neurale banen gestimuleerd worden. Dus eigenlijk zit er ook intuïtief heel veel wijsheid in dat we dat op een bewegende manier doen. Dat we dat staand doen. Verklaart ook waarom het soms veel interessanter is om een gesprek met z'n tweeën al wandelend te doen dan aan tafel. Zeker. Ik denk zo in covid tijden zijn er dingen ontstaan als wandelcoaching en zo en ik hoor veel coaches die dat niet meer loslaten omdat ze echt voelen dat de meerwaarde van bewegen inderdaad ook een rol speelt. Maar het is in de groep ook een interessante methodiek om de verschillen beter zichtbaar te maken, bespreekbaar te maken. En dat is één van jouw favorieten zei je net. Ja. Het komt natuurlijk ook vanuit mijn eigen levenservaring om ze het gevoel te hebben van een andere stem te hebben en dan ruimte te krijgen om daar iets mee te mogen doen. Dat is wel een stukje mijn roeping geweest denk ik doorheen mijn loopbaan om daar wat mee te doen op heel verschillende manieren. Ik heb dat in mijn engagement in de jeugdbeweging al gedaan omdat ik heb gewerkt met kinderen met een beperking in de jeugdbeweging waar dat eigenlijk geen plaats voor was in de jeugdbeweging. Dus dat is al heel vroeg gestart om daar oog voor te hebben. En wat mij drijft vandaag is vooral denk ik, ik noem mezelf soms ook transitiepedagoge, is dat ik denk dat net vandaag, doordat die samenleving zoveel nodig heeft eigenlijk, we hebben eigenlijk alle wijsheid nodig om het tij nog te keren denk ik soms, is het zo jammer dat we alleen maar luisteren naar bepaalde stemmen of naar een aantal leiders die dan denken dat ze spreken vanuit het grote gelijk van iedereen. Maar dat is niet. Dat klopt natuurlijk niet. Ja en als je vandaag de dag ziet wat er aan het gebeuren is in de wereld en in ons eigen Vlaamse landje of overal, dan krijg je wel het gevoel dat die dominante meerderheid alleen nog belangrijker wordt en de minderheid nog meer onderdrukt wordt of verdrukt of hoe moet ik het zeggen. Het is zeker zorgelijk. Gisteravond, ik heb twintigers in huis, ging het gesprek alleen maar over de decreten die getekend waren en wat daar allemaal aan het gebeuren is. Het is heel zorgelijk. Met de nieuwe president in Amerika. Ja, ja, ja, we moeten het een beetje contextualiseren deze podcast natuurlijk. Maar ik maak me wel zorgen en ik ben ook wel droevig soms ook. Ik kan echt verdriet voelen rond de wereld die we achterlaten voor onze komende generaties. Tegelijkertijd is mijn werk dat ik doe mijn bijdrage ook of zo. Dus dat voel ik ook heel erg van, dit is werk dat we moeten blijven doen en ik denk dat we niet mogen onderschatten, daar zit mijn hoop. Het is een beetje zoals schimmelnetwerken onder de grond. Die zijn eigenlijk heel sterk. Dat zijn kleine fijne draadjes. Maar ik geloof er dus in dat er heel veel van die schimmelnetwerken eigenlijk ook aan het bewegen zijn en die zijn soms niet zo zichtbaar, maar die kunnen wel een heel stevige tegenbeweging vormen. En ik denk dat het tijd is dat we ook wel boven de grond uitschieten en onze champignons eens laten zien en al onze verschillende zwammen. En ja, het is misschien een metafoor daarvoor, maar ik geloof er wel in dat er meer aan de gang is en dat we die tegenbeweging ook wel zullen zien komen. Dat is alleszins mijn hoop. Ja ja, ik deel die hoop. En enkele van jouw paddenstoelen zijn je boeken die je al geschreven hebt, die dan heel zichtbaar boven de grond en zelfs hier op tafel liggen nu. Kun je dat even kort situeren? Je hebt verschillende boeken geschreven ondertussen. Ja, ik schrijf ook wel graag omdat ik het een fijne manier vind om de ervaring die ik mag opdoen en wat ik eigenlijk zelf heb mogen leren door organisaties te begeleiden, om dat ook te kunnen teruggeven. Dat is mijn manier dan om die inspiratie eigenlijk te delen. Dus mijn boeken zijn heel narratief en er zitten veel cases altijd in, omdat ik denk dat we daar heel veel uit kunnen leren. En natuurlijk ook wel wat theoretische achtergronden. En één boek en dat is net in een herwerkte uitgave uitgekomen, is mijn boek rond Deep Democracy ‘Van zondebok naar zebra'. Ik heb het herwerkt omdat we de methode hebben doorontwikkeld, maar ook omdat ik er een nieuw hoofdstuk in heb willen schrijven. En dat is een hoofdstuk over leiderschap. En ik denk dus ook vandaag de dag dat dat iets heel belangrijk is om te ontwikkelen in onszelf, leiderschap. En een andere visie te krijgen ook op wat zijn nu sterke leiders. Dus daar schrijf ik ook een stukje over. En het tweede boek dat hier ligt is ‘Professioneel handelen in een meerstemmige samenleving'. Dat is eigenlijk een boek waarin ik heel veel jaren ervaring samenbreng. Niet alleen mijn ervaring, maar ik ben ook gaan spreken met mensen die voor mij ook boegbeelden zijn of voorbeelden van dat zij ook effectief iets hebben doen kantelen in de samenleving. En ik ben met hen gaan spreken tien jaar geleden en dan vorig jaar opnieuw. En dat was ook heel boeiend om die gesprekken opnieuw te doen en te kijken waar zij dan tegenaan gelopen waren, wat zij veranderd hebben in hun manier van kijken en denken daarover. Dus daar zitten interviewtjes met hen in en er zitten een aantal cases in en ook wat tools om aan de slag te gaan. Ook nog een recent boek dan. Ja, dat is in 2024 uitgekomen. Deze heb ik herwerkt, maar dat is een nieuw boek eigenlijk op basis wel van een boek dat ik eerder geschreven had dan, een tiental jaar geleden, maar ik vond dat de wereld ondertussen op dit vlak zo veranderd was dat het tijd was om daar nog eens opnieuw in te duiken. Heel mooi. Ondertussen kan ik misschien ook zeggen dat hier ook een sidekick aan tafel zit, mijn collega Eva Maréchal. Ja ik wou even inpikken op inderdaad het boek dat jij hebt geschreven rond professioneel handelen in een meerstemmige samenleving. Ik denk dat een van die grote inspiratiebronnen van jou daarin ook Edwin Hoffman is. En hoe heb je zijn denken meegenomen in in jouw praktijken? Ja, Edwin is inderdaad een heel inspirerende man en we nodigen hem nog jaarlijks uit in het HUMMUS huis om ook zijn wijsheid te delen. Waar hij voor mij toch wel een steen verlegd heeft, is dat hij eigenlijk op een hele uitnodigende manier, denk ik, want hij is een hele beminnelijke persoon, eigenlijk heeft duidelijk gemaakt dat onze manier van vormingen te geven rond alles wat te maken heeft met diversiteit en inclusie of interculturele competentie, ja, dat was heel vaak geschoold op heel veel studies over andere culturen, over mensen die anders waren. En Edwin Hoffman heeft voor mij aangetoond dat het eigenlijk veel meer gaat om gewoon fatsoenlijk met elkaar communiceren vanuit vooral de kennis van uw eigen referentiekader. En dat is een boodschap die hij jaren geleden, als ik hem de allereerste keer hoorde, vond ik dat eigenlijk heel inspirerend. Ik had toen zelf ook gestudeerd aan die interactie academie, waar hij eigenlijk ook zijn mosterd heeft gehaald. En ik vond het heel inspirerend dat hij die werelden met elkaar verbond en dat hij eigenlijk een pleidooi geeft om op een manier te communiceren waarbij we onszelf echt uitnodigen om heel erg in die openheid te gaan in het en en denken, onze horizon te verbreden eigenlijk, maar vanuit de kennis van onze eigen meervoudige identiteit. En hij heeft dan het TOPOI-model ontwikkeld. Dat is ook een heel handzaam model en ik gaf toen les ook aan studenten en dat was één van de modellen die ik hen ook aanleerde en die hen enorm veel heeft geholpen denk ik ook gewoon in het veld, want het is een heel praktijkgericht model dat heel hanteerbaar is. Ja, want dat en en denken, wat moeten we daaronder verstaan als het gaat om meervoudige identiteit en met elkaar in dialoog gaan? Ja, het is ook de laatste letter van mijn PEACE-model, dat en en denken. Voor mij gaat dat over dat we eigenlijk heel vaak balanceren als we echt over inclusie nadenken. En we kunnen dat begrip ook zelfs in vraag stellen vandaag. Maar als we in elk geval erop uit zijn dat we, ik zou meer het begrip meerstemmigheid willen gebruiken, als we meer meerstemmige teams en organisaties willen bouwen, dat we eigenlijk altijd aandacht moeten hebben voor twee facetten. Enerzijds we zijn daar allemaal als mens, als werknemer, als teamlid. Er is iets wat ons bindt en verbindt op het niveau van gelijken. Maar er is ook altijd verschil aanwezig. En hoe doen we dat met dat verschil? En er zijn organisaties die te veel gaan zitten op ‘we zijn allemaal gelijk en dus moeten we niks speciaal doen, want iedereen moet maar gewoon heel hard zijn best doen'. Dan krijg je de meritocratische benadering een beetje. Maar er zijn ook organisaties die iets te veel soms in het uitzonderingenbeleid zijn gaan zitten en dus voor iedereen allerlei aparte regelingen gaan treffen. En dan eigenlijk ontstaat er vaak ook een cultuur waarin er een soort verdringing komt, ook van minderheden onder elkaar. En waar het en en denken voor pleit is waar vinden we nu de balans tussen die twee? Waar kunnen we en recht doen aan ‘oké, we zijn allemaal mensen hier' en waar kunnen we recht doen aan ‘maar we zijn ook allemaal echt verschillend' zonder dat we die uit het oog verliezen. Dus het is een pleidooi eigenlijk dat veel verder gaat dan, het een is kleurenblindheid, maar het andere, zou ik bijna durven noemen, is ook een soort exotisme of zo waar ook heel veel stereotypen en vooroordelen uit ontstaan en wat soms groepen ook tegen elkaar opzet op de werkvloer. En dat willen we eigenlijk ook niet en dat zullen jullie, met jullie eigen praktijk, waarschijnlijk ook wel weten dat dat soms een moeilijke balans is en dat die schuiver niet altijd in het midden ligt ook niet. Soms moeten we een beetje naar daar meer en soms moeten we … Ik moet een beetje denken nu in de samenleving dan aan heel de woke beweging die soms door sommigen misschien in die richting geduwd wordt of geïnterpreteerd wordt. Ja, ik denk het. Op zich heb ik een zwak voor het woordje woke, want het is eigenlijk een heel mooi woord. Wakker worden, wakker worden van wat er echt gebeurt. En het is ook een woord dat ontstaan is in een heel specifieke context, namelijk bij de mensen die eigenlijk in de slavernij zaten en elkaar wakker maakten op momenten dat er dreiging was. Daar is het woord ontstaan en ik denk dat we het nu een beetje een verkeerde betekenis zijn gaan geven. Want als het daarover gaat, over dat wakker zijn, dan denk ik wel dat er nog heel veel werk is in de samenleving om dat te doen. Maar ik denk dat het niet helpend is als we dat op een heel rigide manier gaan doen. Ik herinner, mij omdat je zo sprak over hoe gaat het dan in organisaties, een opdracht die we een keer hebben gedaan voor een universiteit waar we gewerkt hebben met het administratief personeel van de universiteit. Ik kon heel goed begrijpen dat het voor sommige mensen erg verwarrend was hoe ze studenten nog konden aanspreken. Mijn compassie en dan bedoel ik niet medelijden, maar echt mededogen moet daar eerst naar uitgaan van ja, dat is verwarrend voor jullie. En natuurlijk is dat niet zo moeilijk om je in te bewegen. Tegelijkertijd ontbrak daar ook een stukje kennis, ervaring, levenservaring met wat dat dat echt betekende voor die studenten en de impact die dat had. Dus daar hebben we dat gesprek eigenlijk gaan faciliteren. Dat er veel meer van die lift experiences eigenlijk konden verteld worden, waardoor aan hun kant er ook veel meer begrip ontstond voor de soms ja kwetsende mails die dan toch wel vertrokken. Of het gelach aan de balie als ze bepaalde studenten zagen binnenkomen. Ja wat toch eigenlijk ook ongewenste dynamieken met zich meebracht. Maar dus ik denk daar als je daarmee puur het woke gebeuren af kan als een set van regeltjes, het moet nu zo, zo moeten jullie dat nu gaan doen, dan denk ik dat we ook een een stapje overslaan en dat is namelijk uitreiken ook naar die mensen voor wie de samenleving ook erg aan het veranderen is en die soms ook niet kunnen volgen in wat er aan het gebeuren is. Een heel mooi moment vond ik dat iemand gewoon na een half uurtje of zo zei, we hadden nog wat kennis gemaakt en zo, ik probeer dan een veilige sfeer te creëren, en die gewoon heel eerlijk zei, ja ik heb dat nu al zo lang eens willen vragen, maar LGBTQ+, die afkorting, kun je dat nu eens uitleggen. Ja tuurlijk. Maar dan denk ik, en hoe komt het dat niemand de tijd heeft genomen om dat uit te leggen aan die mevrouw die eigenlijk heel veel telefonische gesprekken moest doen om coachgesprekken af te spreken? Toch belangrijk, niet, dat je dan een klein beetje weet van hoe spreek ik de mensen aan en die daar dus heel onzeker van was geworden en dat eigenlijk niet meer graag wilde doen. Dus die wilde eigenlijk bijna uit die functie stappen terwijl ze er altijd goed in was geweest. Dus ik denk daarmee kunnen omgaan zo, dat er ook onzekerheid aan de andere kant is, ja dat vind ik ook wel onze rol. Fanny, je refereerde daarnet naar bewustzijn van je eigen persoonlijke referentiekader. Dat is heel belangrijk, maar dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan. Want ja, onszelf in de spiegel kijken en vaststellen wat is ons referentiekader, dat is zowat het moeilijkste, dat is zoals een vis die in het water zwemt en die zich niet bewust is van het water. Hoe pak je dat aan? Hoe kun je mensen daar helpen die spiegel voor te houden? Ja, dat is natuurlijk ook een heel omvattende vraag. Ik denk dat dat ook met stukjes en beetjes gaat dat mensen dat leren zien. Maar wij gebruiken daar wel wat inspirerende werkvormen voor om daar rond te werken. Zo werk ik bijvoorbeeld ook met een hele grote kaartenset waar dat een aantal van die facetten op staan. En dan doen we eigenlijk eerst even de oefening van ah ja, als je nu eens denkt over een collega waar dat je het moeilijk mee hebt, op welke facetten zou die zitten. En al snel gaan ze dan naar één kaart eigenlijk waar het probleem zich situeert. En daarna draai ik het natuurlijk helemaal om waarbij het heel duidelijk wordt van, als jij nu vanuit die ene kaart zou aangesproken worden, zou dat dan uw volledige zelf zijn? En welke stukken van u spelen eigenlijk nog een rol? Dus dat stukje rond meervoudige identiteit, kruispuntdenken, interseksualiteit, dat is voor mij superbelangrijk. Ik gebruik nu even wat woorden, we kunnen er seffens nog op doorgaan. Gecombineerd eigenlijk met het feit dat ik ook eigenlijk met mensen heel vaak werk rond: Wat waren uw eigen ervaringen rond anders zijn. Ik denk dat zelfs heel veel mensen die behoren tot de zogenaamde dominante groep in de samenleving wel eens ervaringen hebben gehad van anders te zijn, over iets anders te denken, zich anders te voelen. En ik denk dat dat ook een heel interessante grond is. Wat gebeurde er als ik de andere stem was? Wat is er toen met mij gebeurd? Joris Luyendijk, die in Londen zat en besefte dat er zeven vinkjes waren, maar dat hij daar een vinkje miste of zo? Ja. En toch ook wel knap dat hij dat boek daar dan over schrijft, vind ik. Of een collega van mij, Meike Vroom, die nu een boek heeft geschreven ‘Ik ben geen racist, maar …'. Die eigenlijk ook een stukje aangeeft vanuit haar wit vrouw zijn, hoe ze toch nog vaak onbewust misschien ook wel uitlatingen doet die discriminerend zouden kunnen zijn. Maar dat aan onszelf durven toegeven en dus die spiegel eigenlijk ook aan onszelf voorhouden, daar bewustzijn rond creëren, ik geloof daar veel meer in dan heel veel mensen die zeggen, ja maar ja, ik ben een goeie persoon. Weet je wel. En dat is gemakkelijk, want dan duwen we het eigenlijk allemaal weg. Maar het is eigenlijk door in onze eigen ervaring te gaan zitten. Bijvoorbeeld een oefening die ik ook heel vaak doe als we rond conflicten werken is, denk eens terug aan uw kindertijd en welke boodschappen hebt ge daar gekregen rond verschil? Hoeveel van ons hebben we niet gehoord of in kinderboekjes gelezen, ge moogt geen ruzie maken. Dat is wel spijtig hè? Ik geloof niet dat er goede partnerrelaties zijn waarin we geen ruzie maken. Af en toe is dat toch flink nodig. Maar doordat er een taboe op zit, zijn we daar ook heel bang voor geworden. Laten we dat te lang liggen op werkvloeren. En dan komen er natuurlijk zwaardere conflicten of soms polarisatie om de hoek kijken. Dus ik ga heel vaak terug met mensen eigenlijk naar waar zitten zo wat wortels en we verkennen dat aan de hand van oefeningen. Want veel conflicten of zelfs ook gewoon bewuste of onbewuste oordelen die we hebben over anderen, over situaties, zijn eigenlijk allemaal spiegels naar: waar komt het vandaan bij mij, waarom oordeel ik hier nu. En dus daarvan bewust worden, dat is een levensopdracht die nooit eindigt denk ik. Dat is zo en daar ben ik zelf ook nog alle dagen mee bezig eerlijk gezegd. We projecteren zo snel iets op een ander wat eigenlijk ook een boodschap voor onszelf is. Een uitspraak die ik vaak gebruik is ook zo: in elk verwijt zit een verlangen, zo wat dat je de ander verwijt, is dat nu niet iets waar dat je eigenlijk zelf ten diepste ook nog iets mee wil doen zo? Dus dat projectiemechanisme is wel iets heel interessant om onder de loep te nemen. Niet gemakkelijk soms en wordt vaak zo in de psychologische kant gezet. Ik gebruik die term niet zo vaak als we met mensen werken, maar mensen herkennen wel vaak, ja, dat ze echt durven kijken naar, van waaruit heb ik dan nu gezegd, dat er natuurlijk bij hen ook een nood onder zit of een behoefte die eigenlijk heel vaak onvervuld is. En daar zit ook een sterk raakvlak tussen bijvoorbeeld de methode Deep Democracy en verbindende communicatie, geweldloze communicatie. En daar zijn zeker heel veel linken ook te vinden. Je doet interventies zal ik het maar even noemen, onder andere in organisaties, naar aanleiding van een conflict of een concrete case. En dan kan ik me voorstellen dat je erin slaagt dat op de juiste manier te doen om uit dat conflict te geraken of om de weg vooruit te vinden. Tegelijkertijd is natuurlijk boeiend om te kijken hoe krijg ik een stukje van dat denken ook in die organisatie, zodanig dat ik niet moet terugkomen, maar dat ze zelf d'r mee vooruit kan? Heb je het gevoel dat dat ook lukt? En zijn daar situaties waar je spontaan aan denkt waarvan je zegt daar kijk ik echt met veel plezier op terug, want ik merk dat dat gewoon lukt en dat dat ook achterblijft. Ja, ik denk dat dat op veel vlakken al gebeurd is. Dus dat is een beetje onze unieke aanpak denk ik wel vanuit HUMMUS waar dat we voor kiezen is om ook een stuk achter te laten van de methodische kennis die wij dan hebben rond hoe dat je die dingen aanpakt. Ik herinner mij bijvoorbeeld een school waar dat we gewerkt hebben en waar dat er eigenlijk de vaststelling kwam na een tijdje werken met hen, dat er eigenlijk zoveel gewerkt werd vanuit kritische feedback op elkaar, de rode pen. Eigenlijk was dat een beetje het symbool, de rode pen die in het onderwijs ook zo aanwezig is naar onze studenten toe was ook heel erg aanwezig in de werkrelatie tussen elkaar en er was eigenlijk heel weinig ruimte voor waardering. En in Deep Democracy zit ook een hele mooie tool voor waardering. Wel in die school, het is al een paar jaar geleden, ik kan het niet met zekerheid zeggen dat ze het nu nog doen, maar hebben ze zich zichzelf wel aangewend om om de zes maanden eigenlijk waarderende gesprekken met elkaar te gaan doen aan de hand van die tool van Deep Democracy. En dat heeft een heel andere toon gezet in de manier van samenwerken. En dat is niet dat er dan geen kritische feedback meer mag zijn, maar we weten als mensen dat we eigenlijk zeven keer meer waardering nodig hebben dan dat we iets negatief kunnen eigenlijk echt beluisteren. Dus ook de punten van kritiek of van kritische feedback konden ook veel beter aanvaard worden een stukje omdat mensen ook hadden kunnen groeien in de erkenning van wat ze wel aan het doen waren. En ik denk ook dat dat in onderwijs vandaag niet eens zo'n uitzonderlijke situatie is die ik nu vertel want ik merk in heel veel scholen en ook maatschappelijk hoe we kijken naar scholen en naar leerkrachten dat de waardering soms heel erg ver zoek is. Dus da's zo'n voorbeeldje. Maar hoe mooi ook om deze methode in een school toe te passen, want ongetwijfeld heeft dat ook een stuk uitstraling naar hoe leerkrachten met hun leerlingen omgaan, waar die democratie wellicht ook een geweldige, hoe zal ik het zeggen, speeltuin is om aan te werken. Ja, ja, ja. En dat is eigenlijk een ander boek, dat heb ik nu niet meegebracht. ‘Rebelleren kan je leren' heb ik ook geschreven voor mensen die dus met kinderen en jongeren werken. Want één van mijn andere passies is dat ik denk hoe jonger we dit leren, hoe meer dat we kunnen werken aan die transitie in de samenleving eigenlijk, want onze jonge mensen zijn de leiders van morgen. Dus als die dat kunnen leren kennen, dat is super belangrijk. En dus we hebben nu een aantal voorbeelden ook, waar scholen inderdaad geïnspireerd zijn, waar dat we soms eerst met de directie gewerkt hebben, dan met de leerkrachten. Maar waar dat leerkrachten ook geïnspireerd natuurlijk daardoor in de klas ook dingen zijn gaan doen. En ik ben ook heel trots op het feit dat we momenteel, maar dat is nog gaande, in een Europees project zitten, dat heet Carp - en er is ook een website voor mensen die ernaar willen gaan kijken - waar dat we eigenlijk een doorontwikkeling doen van deze tools omdat we merkten dat als we die tools gaan binnenbrengen bij jonge mensen vandaag, dat heel vaak hun mentale veerkracht niet toelaat om die tools echt volledig te kunnen beleven. En dus ik ben gaan samenwerken met een organisatie in de UK die werkt rond mentale veerkracht bij jonge mensen in heel wat kwetsbare gebieden in East-London. En we hebben ook onze kennis samengelegd en we zijn eigenlijk nieuwe tools gaan ontwikkelen die in de klas kunnen gebruikt worden. En we zijn dat nu volop aan het uitrollen in twaalf scholen in vier verschillende landen. Ja dat is heel mooi werk om te mogen doen. En ja, ik was erbij bij één van de eerste toepassingen in een school met een grote maatschappelijke kwetsbaarheid in Londen. En de verhalen die dan naar boven komen bij die jonge mensen. Ja, ik sta er echt van te kijken ook hoeveel kracht er dan eigenlijk ook wel aanwezig is in die verhalen. En hoeveel moed en hoop dat zij ook wel tonen. Zelfs al is het leven voor hen elke dag een hele grote uitdaging en een grote struggle. Dat stuk is er ook en dat komt wel heel erg naar boven door de manier van werken met hen. Want Fanny, wat is dan de transitie dat je graag wil bereiken met de jongeren? Is dat dat zij hun eigen stem vinden en durven zich uit te spreken? Hoe moet ik dat zien in zo'n klascontext? Het gegeven van meerstemmigheid, Deep Democracy en ja, waar je nu net over sprak. Ja, ik denk voor mij, ik zei daarnet al dat leiderschap eigenlijk vind ik een heel belangrijk thema is en ik denk dat veel jongeren door het huidige onderwijssysteem, en nu ga ik even generaliseren, want dat is niet zo in alle scholen en ik weet dat er heel veel mensen aan een andere weg timmeren. Maar veel van onze jonge mensen geraken eigenlijk hun leiderschap kwijt in het onderwijs, worden een stukje geleefd, leren soms aan dingen gehoorzamen die voor hen niet authentiek voelen. En eigenlijk nodigen onze tools uit om dat eigen leiderschap van binnenuit terug te beleven. Dat is één stukje. En het andere stuk is als we dat kunnen bereiken in een groep, dan zie je de meerstemmigheid in die groep meer naar boven komen. Leren ze ook van om te gaan met verschillen tussen elkaar. Iets wat we toch heel erg zullen nodig hebben ook in werkcontexten. Maar ze ontdekken ook niet alleen de meerstemmigheid tussen elkaar in de klasgroep, maar ook de meerstemmigheid in zichzelf. En dat is ook iets heel mooi, veel jongeren hebben ook een heel beperkt idee over zichzelf gekregen vanuit hun opvoeding of vanuit hun onderwijs of vanuit de kansen die ze al dan niet soms hebben gekregen. En ineens ontdekken ze ook andere facetten van zichzelf, wat ook terug openingen creëert naar mogelijkheden die zij ook zien om hun pad toch wat vollediger te kunnen lopen. Dus ja, ik vind dat heel krachtig als we dat naar jonge mensen toe kunnen doen zo, hun eigen leiderschap, maar ook hun eigen meerstemmigheid. Heel mooi. En hoe belangrijk ja. We moeten de tijd een beetje in de gaten houden, want we willen het gesprek niet te lang maken. En ik heb het gevoel dat we dat nog heel, heel veel langer zouden kunnen maken want het is zo boeiend. Ik ben nog een beetje getriggerd misschien als laatste vraag zo. Tenzij mijn sidekick seffes nog de laatste vraag wil. Ja, de term Deep Democracy. We zitten in een samenleving waar die term democratie wel, laat ons zeggen, bedreigd is of in vraag gesteld wordt. En als ik jou zo beluister is Deep Democracy eigenlijk nog ja, een vorm democratie 2.0 of 3.0 of 4.0, een vergevorderde vorm daarvan. Ja. Ik wil daar verschillende vragen bij stellen, maar ik moet het bij één houden. Is dit iets wat we ook in ons politiek systeem moeten zien in te bouwen? Mijn antwoord zal ja zijn. Ik denk ook dat die er is. Zie je dat soms op sommige plaatsen gebeuren? Ja, het is een vraag die mij wel vaker gesteld wordt, ook als ik keynotes of zo ga geven dan zeggen mensen, ja politici zouden dit moeten horen. Maar mijn antwoord is ook, er zijn ook politici die hierin geïnteresseerd zijn op dit moment. En die ook bij ons opleidingen komen volgen of die de boeken hebben gelezen of zo. Ik denk dat veel mensen die vandaag actief zijn en meer vanuit een activistische insteek misschien in de politiek zijn gegaan, ook heel erg teleurgesteld zijn over wat ze daar maar kunnen bereiken omdat ja, daar ook een soort meerderheidsmanier van werken zijn ingang heeft gevonden en er eigenlijk ook weinig kansen zijn om daar echt samen te werken en samen te co-creëren, los van meerderheid minderheid. En dat we vandaag ook zien dat, bijvoorbeeld met de Brexit was dat heel duidelijk, dat was een meerderheid, maar dat was een heel krappe meerderheid. Dus een heleboel mensen zijn het er ook niet mee eens en dat land loopt vast, letterlijk. Als je in de UK kijkt, het gezondheidszorgsysteem, het educatief systeem loopt vast. Dus Deep Democracy, daar zit ook voor mij echt een politieke droom in, moet ik utopie zeggen, ik weet het niet. Maar alleszins een inspiratiebron om na te gaan denken over kunnen we ook onze manier van werken op politiek vlak, kunnen we die op een andere manier gaan organiseren. En wat mij heel erg inspireert op dit moment zijn toch wel die hele beweging naar burgerpanels bijvoorbeeld. Het is super boeiend wat daar allemaal aan het gebeuren is. David Van Reybrouck , een gedachtegoed. Ja die is daarmee gestart. Maar je ziet dat vandaag eigenlijk in heel veel landen oppoppen, in heel veel verschillende vormen ook. En dan ook het besef denk ik dat politici ook burgers zijn en dat zijn we ook een beetje kwijtgeraakt. Ook op hen wordt er heel veel geprojecteerd eigenlijk omdat zij alleen maar politiekers zijn, waar dan ook een heel stereotiep beeld over ontstaat. Maar eigenlijk zijn zij ook burgers die een bepaalde verantwoordelijkheid opnemen. En hoe kunnen we hen beter coachen ook een stuk in hun werk enzo. Er is eigenlijk heel weinig aandacht voor. Ik ben echt geschrokken als ik met een aantal mensen sprak in een politiek beroep hoe weinig ondersteuning zij krijgen, hoe weinig opleiding zij bijvoorbeeld ook krijgen. Dat zou ook al een heel groot verschil kunnen maken en dus dat er andere gespreksrituelen kunnen ontstaan. Ook in een gemeenteraad bijvoorbeeld, of in die commissies of in het parlement. Ik denk dat dat echt ons heel veel zou kunnen opleveren. Los van verkiezingen enzo. Dus daar kunnen we ook nog heel kritisch over nadenken. Maar gewoon als we al binnen het bestaande bestel op een andere manier zouden spreken en luisteren. Ik denk dat er dan al heel andere dingen zouden kunnen ontstaan. Ja dus daar nodigt Deep Democracy ook toe uit. En een tweede betekenis van deep, dus er zit echt ook wel dat idee van een andere democratie. Maar een tweede betekenis van diep sluit daarbij aan voor mij en dat is dat dat niet alleen zal gaan op een rationele manier. Dat als we anders met elkaar spreken, ook emoties bijvoorbeeld een rol moeten krijgen. En dat is ook iets wat we zien vandaag in de politiek, dat emoties eigenlijk niet mogen meespelen in beslissingen die genomen worden. Emoties, maar ook lichaamsgewaarwordingen, diepere wijsheid, wijsheid uit andere culturen. Ja, er is zoveel nog dat onder de waterlijn blijft en ik denk dat als we daar meer openheid rond zouden creëren, dat zou toch wel een heel groot verschil kunnen maken. Ja, ja, absoluut. Ik wil grote waardering uitdrukken, want dat was belangrijk heb je net gezegd, en het is heel oprecht gemeend. Dank je wel voor dit gesprek. We hebben hopelijk heel wat mensen geïnspireerd. Dank je wel voor de uitnodiging en ook heel veel waardering voor jullie werk dat ik op deze manier heb mogen leren kennen. Ja, dank je wel. Dank je wel Fanny. [outro] Je luisterde naar een aflevering van Let's Talk About Work, de podcast van de groep WEB-Blenders. Al onze gesprekken gaan over werk, de weg naar werk, welzijn op de werkvloer en alles wat daarbij komt kijken. Je vindt ons op je favoriete podcast platform en op www.blenders.be/podcast. Op social media kan je ons volgen op LinkedIn onder podcast Let's Talk About Work en op Instagram als Blenders podcast Let's Talk! Ook via de Blenders nieuwsbrief kan je up-to-date blijven. Was je geboeid? Zet dit gesprek je aan het denken? Ben je zelf graag één van onze volgende gasten? Laat het ons weten via info@blenders.be en wie weet schuif jij binnenkort mee aan tafel!

Drei Obdachlose leben gemeinsam auf den rauen Straßen Tokios im Winter. Der cholerische Alkoholiker Gin, die transidente ehemalige Nachtclubsängerin Hana und die jugendliche Ausreißerin Miyuki haben es geschafft, so etwas wie eine chaotische Ersatzfamilie zu bilden. Auf einem ihrer Streifzüge durch den Müll der besser Situierten entdecken sie ein anscheinend ausgesetztes Baby. Hana, die sich schon immer ein eigenes Kind gewünscht hat, überzeugt ihre Gefährten, den Findling nicht zur Polizei zu bringen, sondern auf eigene Faust dessen Eltern zu suchen. Und so begeben sich die drei auf eine abenteuerliche Reise durch das Tokio der Weihnachtszeit. Eine Reise, bei der nicht nur einige Geheimnisse über die Eltern des ausgesetzten Babys an den Tag kommen, sondern auch die Hintergründe und Lebenswege der drei Obdachlosen. Weihnachtsfilme gibt es nicht in vielen Farben: Meistens schneeweiß, mit einer Menge rosaroter Naivität. Nicht jedoch dieser Anime aus dem Jahr 2003, der keine Scheu davor hat, auch ernstere Topoi anzufassen. Wenn ihr als ein Weihnachtsmärchen sehen wollt mit Themen wie Kindesentführung, Alkoholismus, Spielsucht, Gewalt gegen Obdachlose, Yakuza Bandenkriminalität, Selbstmord und einem guten Schuss 2000er Transphobie seid ihr hier an der richtigen Stelle. Johannes, warst du es?

In der ersten Folge der neuen und nun schon dritten Staffel von „Filmskript“ haben Heide und Constantin die Drehbuchautorin Beate Langmaack eingeladen, um gemeinsam über das Thema „Filmanfänge“ zu fabulieren.Sie sprechen über ihre eigenen Erfahrungen beim Schreiben der ersten Szene eines Drehbuchs. Welche Funktion hat die im Kontext der gesamten Geschichte? Warum beansprucht das Formulieren der ersten Szene oft doppelt so viel Zeit wie der Rest des Drehbuchs? Weshalb wollen sie nicht immer mit der „Hauptfigur an der Hand“ in den Schreibprozess eintauchen? Und warum kann es sinnvoll sein, eher mit einem „Impuls“ als mit einem traditionellen „Anfang“ zu beginnen? Wie intuitiv schreiben sie?Darüber hinaus diskutieren die Drei wiederkehrende Topoi von Filmanfängen und stellen die Frage, ob klassische „Regeln“ – und damit auch „gemütliche“ Filmanfänge – überholt sind.Präsentiert von der Deutschen FilmakademiePodcast Homepage · Facebook · InstagramMehr zu den Hosts:Heide Schwochow AgenturseiteConstantin Lieb Agenturseite und InstagramMehr zum Gast:Beate Langmaack [Agenturseite] (https://www.funke-stertz.de/portfolio/beate-langmaack/)Foto: Hamburg Media SchoolSchnitt: Rainer SchwochowMusik: Christopher Colaço InstagramTechnische Umsetzung: Sophie NietheProduktion: Deutsche Filmakademie e.V. · Inga GoossensLinks„Genial von Anfang an“ – Spiegelartikel von Stefan Volk„Kleine Stilgeschichte des Filmanfangs“ bei Rhizom Filmgeschichte„Der schönste erste Satz“ – Wettbewerb„The Bulwer Lytton Fiction Contest“ – der schlechteste erste Satz WettbewerbBeispielhafte Anfangsszenen:„La Grande Bellezza“ von Paolo Sorrentino„After Sun“ von Charlotte Wells„Manhattan“ von Woody Allen„Spiel mir das Lied vom Tod“ von Sergio Leone„Vertigo“ von Alfred Hitchcock: Opening Credits Rooftop Chase„Blue Velvet“ von David Lynch„Lola Rennt“ von Tom Tykwer

Wie die Theorie sozialer Systeme „juristische Argumentation“ definiert Herkömmliche Argumentationstheorien gingen von einem essentialistischen Weltbild der Vormoderne aus und definierten juristische Argumentation als überzeugendes Begründen. Für Begründungen gibt es jedoch keine Letztbegründung. Man landet unweigerlich bei der Autologie der „Vernunft“. Darum schlägt Luhmann eine Neudefinition vor. Diese orientiert sich strikt an der Kommunikation, die man im Rechtssystem vorfindet. Wie jede Kommunikation, verläuft auch juristisches Argumentieren nach dem Evolutionsschema Variation – Selektion – Restabilisierung. Dasselbe gilt für das Begründen. Immer handelt es sich um begriffliche Unterscheidungen, die selektiert werden (und darum kontingent sind). Juristische Argumentation ist demnach eine Kombination von je einer Seite dreier Unterscheidungen: Operation/Beobachtung, Fremd-/Selbstbeobachtung und strittig/unstrittig. Zunächst kritisiert Luhmann, dass herkömmliche Argumentationstheorien auf antiken und vormodernen Denkweisen beruhen. Diese sind geprägt durch die Begriffe Topik, Rhetorik, Dialektik und Hermeneutik. Gemeinsam ist ihnen ein essentialistisches Weltbild. Sie setzen ein menschliches Subjekt voraus, welches die „Essenz“ der Dinge (das „Wesen“ des Objekts) zweifelsfrei erkennen könnte. In dieser Vorstellung dient Argumentation dem Finden einer quasi einzig gültigen Wahrheit. Topoi (der Plural von Topik) sind Sprachbilder, die man heutzutage wohl am ehesten als Frames (Rahmen) bezeichnen würde. Etwa: eine Metapher, eine Verkettung von zwei Begriffen zu einem neuen Begriff (z.B.: Klima-Krise) oder eine Redewendung. Ein Frame legt unausgesprochen mehrere Eigenschaften, Bewertungen und Entscheidungen gleichzeitig nahe. Auf diese Weise liefert er, bewusst oder unbewusst, Informationen, aus denen man Argumente schöpfen kann. Z.B. legt der Begriff Terroranschlag mehrere Vorstellungen gleichzeitig nahe: Ereignisablauf, Opfer, Täter, Ursache, Folgen. Jede Einzelannahme kann unterschiedlich stark/schwach vorgeprägt sein. In einem Frame werden also diverse Denkschemata zu einem gemeinsamen Sinnhorizont verknüpft. Ein anderes Beispiel ist die „unsichtbare Hand“ von Adam Smith (1776). Dieses Sprachbild prägte die Vorstellung, wie Preise zustande kommen. Letztlich ist die Topik ein Fachbegriff der Rhetorik: Es geht darum, andere zu überzeugen. Die Semantik, die pure Wortwahl legt bestimmte Deutungen nahe. Rhetorik ist die sprachliche Kunstfertigkeit, so zu argumentieren, dass die Darstellung plausibel erscheint und beklatscht werden kann (lat.: applaudere). Zu diesem Zweck werden Ursachen und Wirkungen selektiert und zueinander in Beziehung gesetzt. Schon Platon kritisierte, dass die Rhetorik weniger der Findung der „Wahrheit“ und mehr der Täuschung diene. Durch wohlfeiles Reden würde der Gesprächspartner regelrecht überredet. Auch die Dialektik (altgriechisch: Kunst der Unterredung, im Dialog) ging davon aus, dass eine argumentative Form der Gesprächsführung zur „Wahrheitsfindung“ führen würde. Im Gegensatz zur Rhetorik handelt es sich jedoch um eine methodische Anleitung zur Argumentation. Einer These wird eine Antithese gegenübergestellt und aus dem Widerspruch eine Synthese abgeleitet, die diesen Widerspruch „aufzuheben“ scheint. Bei Hegel vereinte sich der Widerspruch zwischen zwei Gegensätzen zu einem höheren Dritten. Marx nahm an, historisch würden sich logisch die „besseren“ Verhältnisse durchsetzen. Hermeneutik wiederum ist die Lehre von der Interpretation der Zeichen. Ihren Namen verdankt sie Hermes, dem Götterboten. Beim Orakel von Delphi ging es darum, mystische Zeichen zu deuten. Die hermeneutische Kunst sollte die Sprache der Götter erhellen und Weissagung (Devination) ermöglichen. Davon hingen Entscheidungen ab! Vollständiger Text auf www.luhmaniac.de

W naszych rozmowach o różnorodności i inkluzywności sporo jest mowy o tym, że warto o tym rozmawiać. Warto być inkluzywnym, warto dbać o różnorodność w naszym zespole, w naszej organizacji, w miejscu pracy. Nawet w naszym życiu codziennym. Oczywiście trudno to kwestionować. Myślę, że to są wszystko bardzo słuszne kierunki, ale czasami brakuje nam wskazówek, jak powinniśmy się zachować. Jak można i warto się zachować w konkretnych sytuacjach. Kiedy zachowanie innej osoby bardzo nas zaskakuje. Kiedy występuje sytuacja, której się nie spodziewaliśmy. Albo kiedy dokonujemy różnych skrótów myślowych i zapędziliśmy się gdzieś w kozi róg.Mam nadzieję, że dzisiejsza rozmowa da nam trochę więcej instrukcji, jak można patrzeć na sytuacje związane z różnorodnością. I jak można zachować się konkretnie w tych sytuacjach. Diversity Competence, czyli kompetencja w różnorodności, to jest nasz temat na dzisiaj, a moją gościnią jest Magdalena Szumna.Wpis blogowy do tego odcinka znajdziesz na stronie: www.okrokdoprzodu.pl/065Czego dowiesz się z tego odcinka:Co to jest Diversity Competence?Do czego się przydają kompetencje w różnorodności?Jak można podnosić te kompetencje?Jak przełożyć Diversity Competence na konkretne sytuacje?Na czym polega model TOPOI?Jak model TOPOI może pomóc w konkretnej sytuacji? Przykłady.Jakie wyzwania niesie ze sobą praca w różnorodnym kulturowo środowisku?Gdy będziesz słuchać tego odcinka, pomyśl o osobie, która też wysłuchałaby go z korzyścią dla siebie lub swojego zespołu i podziel się linkiem do nagrania.Przyjemności ze słuchania życzy Monika Chutnik.Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do newslettera: www.okrokdoprzodu.pl/newsletter

During the Renaissance, Kabbalists attempted to synthesize and interpret Kabbalah through a Neoplatonic lens, based on the belief that Plato had studied the secrets of Judaism. Join us as we explore the secret of Plato and Kabbalah in the Italian Renaissance. 00:00 Platonism and Kabbalah during the Renaissance 01:30 Shout out 04:06 Changing Favours 06:27 The Rise of Plato 15:14 How did Plato know Kabbalah? 20:12 Prisca Theologia, Perennial Philosophy 24:58 Case Study: The Sefirot 32:57 Italy vs Spain 37:57 Ripple Effects of the Renaissance 41:01 Summary 43:34 Reading Recs 43:57 Thank you & Shout out Sources and Recommended Readings: • Abraham Melamed, “The Myth of the Jewish Origins of Philosophy in the Renaissance: from Aristotle to Plato,” in Jewish History, 26(1-2), 2012, pp. 41–59., 214—219. • Abraham Melamed, The Myth of the Jewish Sources of Science and Philosophy, 2009, pp. 214-219, 299-315 • Abraham Melamed, The Philosopher-King in Medieval and Renaissance Jewish political Thought (Albany, 2002), 229, n. 30. • Alexander Altmann, "Lurianic Kabbalah in a Platonic Key: Abraham Cohen Herrera's Puerta del Cielo," HUCA 53 (1982) • Chaim Wirszubski, Pico della Mirandola's Encounter with Jewish Mysticism • Hava Tirosh-Rothschild, Between Worlds: The Life and Thought of Rabbi David ben Judah Messer Leon (Albany, 1991), 50, 233. • Miquel Beltran, The Influence of Abraham Cohen de Herrera's Kabbalah on Spinoza's Metaphysics. Leiden, The Netherlands: Brill, 2016 • Moshe Idel "Differing Conceptions of Kabbalah in the Early 17th Century,"in I. Twersky and B. Septimus, eds., Jewish Thought in the 17th Century (Cambridge: Harvard University Press, 1987), 138-41, 155-57 • Moshe Idel, "Jewish Mystical Thought in the Florence of Lorenzo il Magnifico," in La cultura ebraica all'epoca di Lorenzo il Magnifico, ed. D. Liscia Bemporad and I. Zatilli (Florence, 1998), pp. 31-32 • Moshe Idel, "Kabbalah and Ancient Philosophy in R. Isaac and Judah Abravanel", in The Philosophy of Leone Ebreo, eds. M. Dorman and Z. Levi (Tel Aviv, 1985) (in Hebrew), pp. 73-112, 197. • Moshe Idel, "Kabbalah, Platonism and Prisca Theologia: the Case of Menashe ben Israel,” Menasseh ben Israel and his World, Leiden, The Netherlands: Brill, 1989, pp. 207-219. • Moshe Idel, "The Anthropology of Yohanan Alemanno: Sources and Influences," Topoi 7 (1988): pp. 201-10; reprinted in Annali di storia dell'esegesi 7 (1990): 93-112; • Moshe Idel, “The Magical and Neoplatonic Interpretations of The Kabbalah in the Renaissance,” in Jewish Thought in the Sixteenth Century, by Bernard Dov Cooperman (ed.), Cambridge, MA: Harvard University Press, 1983, pp. 186-242 • Moshe Idel, “Italy in Safed, Safed in Italy: Toward an Interactive History of Sixteenth-Century Kabbalah,” in David B. Ruderman and Giuseppe Veltri, eds., Cultural Intermediaries: Jewish Intellectuals in Early Modern Italy, University of Pennsylvania Press, 2004, p. 243 • Moshe Idel, “Jewish Kabbalah and Platonism in the Middle Ages and Renaissance” in Lenn Goodman, Neoplatonism and Jewish Thought, State University of New York Press, 1992, pp. 319-351 • Moshe Idel, “Metamorphoses of a Platonic Theme in Jewish Mysticism,” in Jewish Studies at the Central European University 3: 67 • Moshe Idel, “Particularism and Universalism in Kabbalah, 1480-1650,” in Essential Papers on Jewish Culture in Renaissance and Baroque Italy, edited by David B. Ruderman, 1992, p. 327-8, 338 • Moshe Idel, Kabbalah in Italy, 1280-1510: A Survey, Yale University Press, 2007 • Richard Popkin, “Spinoza, Neopiatonic Kabbalist?,” in Lenn Goodman, Neoplatonism and Jewish Thought, 1992, pp. pp. 367-410 • S. Toussaint, "Ficino's Orphic Magic or Jewish Astrology and Oriental Philosophy? A Note on Spiritus, the Three Books on Life, Ibn Tufayl, and Ibn Zarza," Ac- cademia 2 (2000): 19-33

In this episode we discuss Daniel Dennett's distinction between chess, or research worth doing, and 'chmess,'  research not worth doing. We discuss ways to determine whether our research is chess or chmess, and how to avoid being sucked into lines of research we don't particularly care about.    Shownotes Dennett, D. C. (2006). Higher-order truths about chmess. Topoi, 25, 39–41. Dunnette, M. D. (1966). Fads, fashions, and folderol in psychology. American Psychologist, 21(4), 343. Folderol means 'a useless ornament or accessory', and is used to indicate something is 'nonsense'.  Dweck, C. S. (2022). Mindsets: From bathtubs to hot beliefs to social change. In Kassin, S. (Ed.) Pillars of Social Psychology: Stories and Retrospectives, 213–219. Cambridge University Press.  The Kardashian Index    

As prologue to the next episode on Chmess, we present a reading of a paper by Daniel C. Dennett:  Dennett, D. C. (2006). Higher-order truths about chmess. Topoi, 25, 39–41.

Andrea Borghini is Associate Professor in the Philosophy Department at the University of Milan, Italy, and Director of Culinary Mind, an international center promoting philosophical thinking on food with a multi-disciplinary and cross-disciplinary approach. His research develops theoretical tools to rethink how we speak, structure, sense, and feel about food, eating, and culinary cultures.  Born and raised in two small towns of central Tuscany, he professionally trained and worked in New York City and the Boston area for over 15 years. His recent articles include:  ‘Seven Philosophical Questions About Recipes' (Bloomsbury, 2022);  ‘Cooking and Dining as Forms of Public Art' (Food, Culture, and Society, 2021, with Andrea Baldini); 'Hot Grapes: How to Locally Redesign Geographical Indications to Address the Impact of Climate Change' (with Nicola Piras and Beatrice Serini), World Development Sustainability, Volume 2 (2023); 'The Justice and Ontology of Gastrospaces' (with Matteo Bonotti, Nicola Piras, and Beatrice Serini), Ethical Theory and Moral Practice (2023). ‘Defective Food Concepts' (Synthese, 2021, with Nicola Piras and Beatrice Serini); ‘Eating Local: A Philosophical Toolbox' (Philosophical Quarterly, 2021, with Nicola Piras and Beatrice Serini); ‘From Obesity to Energy Metabolism. Ontological Perspectives on the Metrics of Human Bodies' (Topoi, 2021, with DavideSerpico); Andrea co-edited the collection of essays: A Philosophy of Recipes: Making, Experiencing, and Valuing (Bloomsbury, 2022, co-curated with Patrik Engisch). On this episode, Andrea joins host Mitchell Davis and discusses the philosophical implications of cooking, deriving meaning through food, and the question of who really owns a recipe. For more on Andrea, visit: https://sites.unimi.it/borghini/ and https://www.culinarymind.org/  

In this episode, we discuss the topic of research waste. We discuss what it is it that is being wasted and whether we waste fewer scientific resources and talent through coordination, team science, and better planning.    Shownotes Bacon, New Atlantis, 1626: https://www.gutenberg.org/files/2434/2434-h/2434-h.htm  Dennett, D. C. (2006). Higher-order truths about chmess. Topoi, 25(1–2), 39–41. https://doi.org/10.1007/s11245-006-0005-2 Chalmers, I., & Glasziou, P. (2009). Avoidable waste in the production and reporting of research evidence. The Lancet, 374(9683), 86–89. Mao's Hundred Flowers Campaign: https://en.wikipedia.org/wiki/Hundred_Flowers_Campaign  Glasziou, P., & Chalmers, I. (2018). Research waste is still a scandal—An essay by Paul Glasziou and Iain Chalmers. BMJ, 363, k4645. https://doi.org/10.1136/bmj.k4645 AltmanDG. The scandal of poor medical research. BMJ 1994;308:283-4. 10.1136/bmj.308.6924.283 8124111 Bernal, J. D. (1939). The Social Function Of Science. Routledge. http://archive.org/details/in.ernet.dli.2015.188098 Duckworth, A. L., & Milkman, K. L. (2022). A guide to megastudies. PNAS Nexus, 1(5), pgac214. https://doi.org/10.1093/pnasnexus/pgac214 Almaatouq, A., Griffiths, T. L., Suchow, J., Whiting, M. E., Evans, J., & Watts, D. J. (2022). Beyond Playing 20 Questions with Nature: Integrative Experiment Design in the Social and Behavioral Sciences. PsyArXiv. https://doi.org/10.31234/osf.io/anjkm  

Maicon Reus Engler (UFPR) conta-nos sobre a sua história, relembra os professores e a sua trajetória até a filosofia. Fala sobre as experiências pedagógicas; comenta sobre a EAD e o ensino de filosofia. Opina sobre as atuais ferramentas de inteligência artificial para produção de textos e o que há de diferente entre a inteligência humana e artificial, destacando a sistematização de Topoi e Tropos de linguagem. No segundo bloco deste episódio, Engler nos apresenta Protágoras, um sofista que existiu de fato, além de ter sido caracterizado no homônimo diálogo de Platão. Explica as teses de Protágoras; analisa os fragmentos e a fama por dar forma ao relativismo e subjetivismo. Exemplifica a antilogia, a erística e o papel de Protágoras dentro da história da sofística. Destaca a inovação de Protágoras, ao fazer um estudo da linguagem e gramática. Comenta sobre o processo; os livros queimados e a morte de Protágoras. Por fim, demonstra a importância e relevância de se estudar a sofística e a retórica nos dias de hoje.

This lecture discusses the Stoic philosopher Epictetus' work, the Discourses, and focuses on his discussion(s)in book 3 of his distinction between three key fields of study a person should engage in in order to become a genuinely good person, from the Stoic perspective. These fields have to do with desires and aversions, choices and duties, and assents. To support my ongoing work, go to my Patreon site - www.patreon.com/sadler If you'd like to make a direct contribution, you can do so here - www.paypal.me/ReasonIO You can find over 2000 philosophy videos in my main YouTube channel - www.youtube.com/user/gbisadler Purchase Epictetus' Discourses - amzn.to/2NOiKng

Manche denken, in der Rhetorik ginge es nur um Stilmittel, Techniken zur Beeinflussung, etc. Andere wiederum halten Rhetorik für Firlefanz und glauben, dass letztlich eh das bessere Argument gewinnt. Die Wahrheit setze sich schon durch. Beides trifft nicht zu. Und traf nie zu. Schon seit den Anfängen der Rhetorik war das Konzept einer brillanten Rede ganzheitlicher aufgestellt. Nämlich unterteilt in Logos, Pathos und Ethos. Das meiste, was als Rhetorik bekannt ist, fällt unter Pathos. Doch Logos und Ethos sind es wert sie sich genauer zu betrachten. Und für die Vervollkommnung der eigenen Rhetorik genau an diesen Stellschrauben nachzujustieren.

According to their website, the Antwerp-based group “wpZimmer is an international workspace for the arts, with a focus on performance, dance and hybrid artistic practices. The organisation revolves around the needs of the artists, their desire to research or create and the development of their skills and practices”. They “believe that shared governance addresses the systemic questions dominating our society. It's looking for a new sustainable way to be together and to become inclusive. It's an act of listening and sensing, rather than a process of claiming. We're not there yet. It's evolving and unfinished by nature… Rethinking the way we live and work together is a collective practice, shared between artists, institutions and others. We gather around the question what can we do together that we can not do alone? Can the power of collective action move mountains?” In this episode Owen Kelly talks to two members of the collective, Helga Baert and Dušica Dražić, about wpZimmer and the project Topoi 2022, which they have both co-curated and runs throughout June.

This episode discusses the concept of the unconscious as the result of an experience under transference, understood in terms of the effects of the analyst's own experience of undergoing analysis. The episode also discusses what is at stake in feminine jouissance, non-neurotic psychic structures, the beautiful, and it concludes with a reflection on time.Thanks to Steven Miller for reading the English translation for this version of the episode.Find Willy Apollon's work here:Le vaudou, un espace pour les voix [Voodoo: a Space for Voices] (Éditions Galilée, 1976)“Psychoanalysis and the Freudian Rupture” — differences(2017)“The Limit: a Fundamental Question for the Subject in the Human Experience” — Konturen(2010)“Four seasons in femininity orfour men in a woman's life” — Topoi(1993)After Lacan - ed. Robert Hughes and Karen Moron (SUNY Press, 2002)Lacan on Psychosis - ed. Apollon, Danielle Bergeron, Lucie Cantin (Routledge, 2018)Co-founder, Gifric - Groupe interdisciplinaire freudien de recherche et d'intervention clinique Co-founder, The 388 - a psychoanalytic treatment center for psychotic adultsReferences mentioned in this episode:“The Unconscious” - Freud“To Have Done With the Judgement of God” — Artaud “How Do You Make Yourself a Body Without Organs” — Deleuze & Guattari Follow the Center for Psychoanalysis and Culture on FacebookRead Penumbr(a), a new journal of psychoanalysis and modernity: penumbrajournal.org/

Today, I spoke with Arjan Verdooren, an intercultural communication consultant and lecturer. He is also the co-author, together with Dr Edwin Hoffman, of the book ‘Diversity Competence - Cultures Don't Meet, People Do', which is a deep dive into improving our individual and collective intercultural competence. Arjan has authored various other publications on intercultural communication, intercultural competence, cultural diversity, and multiculturalism. We touched on many topics, such as the origins of ‘studying' culture; cultural relativism, universalism, and pluralism; meaning behind ‘cultures don't meet, people do'; the TOPOI model; building rapport and how to reduce intercultural miscommunication. Additional episodes that explore the importance of dialogue and communication are: John Blaxland and Qinduo Xu - On AUKUS, US/China relations and growing tensions Stephanie Speck - Strategic Communication: A Tool For Change Adam Cooper - Mediation, Diplomacy and Digital Conflict Roger Noble - A Major General's Perspective ------ Full show notes: My guest today is Arjan Verdooren, who has a background in communication studies and works as a consultant and lecturer in the field of intercultural communication and competence. He is associated with the Royal Tropical Institute, a knowledge centre in Amsterdam and until recently lectured at the Master in Communication program at the University of Gothenburg. He is the co-author, together with Dr Edwin Hoffman, of the book ‘Diversity Competence - Cultures Don't Meet, People Do', which is a deep dive into improving our individual and collective intercultural competence. Arjan has authored various other publications on intercultural communication, intercultural competence, cultural diversity, and multiculturalism. Throughout the fifteen years he has spent in the field, he has consulted with various organisations ranging from state departments to multinationals and NGO's on harnessing more effective international and intercultural cooperation. He is a frequent speaker on these topics and is someone who connects theory with practitioners facing intercultural situations every day in the field.   Some of the topics we covered are: Arjan's entry into the field of intercultural communication Where the idea of ‘culture' come from Cultural relativism, universalism, and pluralism Dealing with ethical challenges of cultural relativism Meaning behind ‘cultures don't meet, people do' Defining ‘culture' The TOPOI model of communication Cultural models as refence points Power and utility of narratives we tell ourselves and others Importance of building rapport Focusing on why people do what they do Use of TOPOI in a real-life setting Best way to prepare for intercultural engagement

Predictus BioSciences is developing in-vitro diagnostic tests for cancer. Two FDA-approved CPT analogs, topotecan, and irinotecan are used in the tests. The company provides a molecular mechanism of topoI degradation by UPP and identified the molecular determinants of this pathway.   Company Profile Link - https://www.startupsteroid.com/founder?founderUserId=00D76EB1-8533-4DFA-9DD4-3E4AFCD0CC1B

Assez parler des Romains, dans cet épisode on va s'intéresser aux Romaines. Ce n'est un secret pour personne, la misogynie a connu de belles heures en Rome Antique, mais quel était véritablement le statut de la femme ? De sa place dans la société, à sa profession, en passant par les superstitions autour de ses règles, zoom sur le quotidien d'une femme en Rome Antique. Bonne écoute ! PS: Si vous voulez approfondir le sujet, voici quelques oeuvres de référence: ACHARD Guy. La Femme à Rome. PUF, 1995. ANGELA Alberto. Empire. Un fabuleux voyage chez les Romains avec un sesterce en poche. Traduction française, Paris, Payot & Rivages, 2016. 462 p. BOEHRINGER Sandra, SEBILLOTTE-CUCHET Sebillotte-Cuchet. “Corps, sexualité et genre dans les mondes grec et romain”. Dialogues d'histoire ancienne, vol. 14, 2015, p. 83-108. CHARRIER Romain. “La condition féminine dans l'antiquité romaine. Mediolanum Civitas Santonum [en ligne]. Publié le 14 juillet 2016. Disponible à l'adresse : . FAU Guy. L'Émancipation de la femme dans la Rome antique, Paris, Les Belles Lettres, 1978. GOUREVITCH Danielle. “La matrone romaine poussée à la procréation”. Topoi. Orient-Occident. Supplément [en ligne], n°10, 2009. SCHMIDT Joel. Femmes de pouvoir dans la Rome antique. Perrin, 2012.

Olá! No vídeo de hoje seguimos a série Excluídos da História, dessa vez tratamos sobre João Francisco dos Santos, conhecido como Madame Satã. Personalidade conhecida no bairro Lapa da cidade do Rio de Janeiro que desafiou os padrões de gênero, sexualidade e raça na sua época. Ficou curioso/a? Assiste o vídeo! Referências GREEN, James. O Pasquim e Madama Satã, a “rainha” negra da boemia brasileira. TOPOI, v. 4, n. 7, jul.-dez. 2003, pp. 201-221. Disponível em: https://www.scielo.br/pdf/topoi/v4n7/2237-101X-topoi-4-07-00201.pdf . PIZA, Evandro; GUIMARÃES, Johnatan R.; ARGOLO, Pedro. Quem quer ser Madame Satã? Raça e Homossexualidade no Discurso Médico Legal da Primeira Metade do Século XX. Rev. Direito e Práxis, Rio de Janeiro, vol. 8, n 1, 2017, p 229-261. Disponível em: https://www.scielo.br/scielo.php?pid=S2179-89662017000100229&script=sci_abstract&tlng=pt

Heute sprechen Heino und Uwe über Literatur & Genre. Ist das nicht das Gleiche? Irgendwie? Nun ... "Literatur ist seit dem 19. Jahrhundert der Bereich aller mündlich oder schriftlich fixierten sprachlichen Zeugnisse. Man spricht in diesem „weiten“ Begriffsverständnis im Hinblick auf die hier gegebene schriftliche Fixierung etwa von „Fachliteratur“ oder, im Bereich der Musik, von „Notenliteratur“ bzw. ganz allgemein von „Literatur“ im Sinne der Gesamtheit oder von Teilen schriftlich notierter Musik. Die öffentliche Literaturdiskussion und ‑analyse ist demgegenüber seit dem 19. Jahrhundert auf Werke ausgerichtet, denen besondere Bedeutung als Kunst zugesprochen werden kann, und die man im selben Moment von Trivialliteratur und ähnlichen Werken ohne vergleichbare „literarische“, sprich künstlerische Qualität, abgrenzt. Die Literatur zählt zu den Gattungen der Kunst." (Quelle) Genre-Literatur wird heute von "hoher" Literatur abgegrenzt. "Den Begriff des Genres gibt es in der klassischen Literaturwissenschaft nicht, man spricht dort von Literaturgattungen. (...) In den Medienwissenschaften unterscheidet man in der Literatur auch Genres, in der Belletristik z. B. Fantasyliteratur, historischen Roman, Krimi oder Horrorliteratur. Weitgehend durch die Stile und Topoi eines Genres bestimmte Literatur wird eher abwertend auch als „Genreliteratur“ bezeichnet. (...) Diese Einordnungen richten sich nicht allein nach literarischen Kriterien, sondern auch Marktgesichtspunkten, Lesergruppen und Konsumgewohnheiten." (Quelle) Genrebegriff von Philip Parker Im Podcast spricht Uwe auch über den Genrebegriff von Philip Parker und sein Buch "Die kreative Matrix. Kunst und Handwerk des Drehbuchschreibens", das er für seine Arbeit im Filmgeschäft ausführlich studiert hat. Philip Parkers Konzept einer differenzierten Dramaturgie zählt zu den profiliertesten Ansätzen der internationalen Film- und Fernsehbranche. Es ist ein Klassiker der europäischen Dramaturgie geworden. Seine "Kreative Matrix" bildet die Filmerzählung als Struktur sechs zentraler Elemente ab: Genre, Stil, Form, Handlungsführung, Geschichte und Thema. Was in anderen dramaturgischen Modellen das Zentrum bildet - die Handlungsführung -, ist bei Parker Teil eines komplexen Systems. Das Buch zeigt, wie der kreative Umgang mit diesen Elementen, wirkungsvollere Texte oder Filme ermöglicht. Ob Liebesgeschichte, Thriller oder Drama - Parker liefert Genre-Definitionen, die nicht nur für Drehbuchautor:innen, sondern auch Buchautor:innen sehr interessant sind. Über Uwe Uwe Carow ist Bildhauer und Autor. Er ist Mitgründer der Schauspieleragentur Red Bug Agency und des ersten deutschen e-Book-Labels Red Bug Books für Jugendbücher und Graphic Novels. Er ist preisgekrönter Lyriker, schreibt autofiktionale Texte und arbeitet an eigenen Romanprojekten. Die Verbindung von Leben und Kunst interessiert ihn besonders stark. Mehr Insides: Uwes "Autofictional Shorts" auf den Red Bug Culture-Blog Weitere Blogbeiträge von Uwe auf Red Bug Culture Uwes Website Uwe auf Instagram

Wenn Künstlerinnen um die 50 mit Haut und Haaren amerikanischen Doktoranden verfallen - kann das gutgehen? Aber ja! Kunstvoll und ebenso ernsthaft wie humorvoll spielt Iris Hanika in "Echos Kammern" mit den Topoi von Großstadt- und Liebesroman. Von Michael Braun www.deutschlandfunkkultur.de, Lesart Hören bis: 19.01.2038 04:14 Direkter Link zur Audiodatei

In the newest episode of The Big Rhetorical Podcast, Charles talks with Dr. Erin Kathleen Bahl as a part of The Big Rhetorical Podcast: Emerging Scholar Series. Dr. Bahl is an assistant professor of applied and professional writing at Kennesaw State University (Atlanta, Georgia). She graduated with her PhD (English, rhetoric & composition) from the Ohio State University in May 2018 with focuses in digital media, composition, and folklore. She is part of the Praxis & Topoi section editor collective for Kairos: A Journal of Rhetoric, Technology, and Pedagogy, as well as design editor for Computers & Composition Online, and she publishes on webtexts, comics, multimodal design, and folklore.

We’ve all been in that position where we are not quite sure what to say. You might just throw your hands up and say, “Oh boy…” But you have nothing to fear because here are the Topoi.This episode is sponsored by WeBePlacebos.com, the "leader in under the counter placebos."The untranslated Latin/Greek phrase is, "παραδειγμάτων δὲ εἴδη δύο: ἓν μὲν γάρ ἐστιν παραδείγματος εἶδος τὸ λέγειν πράγματα προγενομένα, ἓν δὲ τὸ αὐτὸν ποιεῖν.” Rhetoric-O-Rama is a fun and educational introduction to rhetoric by two college professors, Dr. David R. Dewberry and Dr. Tim "As Seen on TV" McGee. Each episode features a discussion on some aspect of rhetoric and then offers some tasty extra bonus content: a fallacy, a historical tidbit, or a stylistic device to help improve your own rhetoric.David R. Dewberry and Tim McGee are professors of communication at Rider University. After each show, they get a cheeseburger and celebrate the time Tim was on Wheel of Fortune in the early 80s. You can find us at www.rhetoric.fun Available on iTunes, Google Play, and Spotify.Find out more at http://rhetoric.fun

“Where do I start?” (Looking for the newsletter? Sign up here.) That’s the first question I hear from people when they’ve decided to record their life story. And it’s no wonder, considering that the raw material for a life story book consists of a lifetime of memories—all those people and places and experiences we want to share with our family and friends. How do we wrastle it all onto the paper? We don’t. Just because something happened doesn’t mean we should write about it. This may seem like a contradiction to what we talked about in the last episode. That's when we talked about gathering all the random fragments of memory. But not all of those will lead to a story, or be developed into a story in their own right. Instead, think of your memories as a smorgasbord, a buffet of tasty dishes. You don’t expect to eat everything. Instead, you pick and choose. “But that still doesn’t answer my question. Where do I start?” Right. Sorry. I was distracted by the word “buffet.” It made me think of my high school father-daughter dance, going through the buffet line with my friends Lori and Tina and their dads. The strange sight of grown men dancing to Joan Jett’s “I Love Rock n’ Roll.” The weird vending machine in the bathroom that shot out a cloud of perfume for 75 cents. We angled ourselves to get maximum coverage, then spent the rest of the evening trying to wash it off. This was St. Louis, 1982. If I were writing my life story, maybe that mini-anecdote would make it onto the page, maybe not. But I shared it with you as an example of how “Where do I start?” isn’t the question we should be asking. If you’re thinking about writing your life story, I promise, you’ve already started the pleasurable part—recalling your memories. You’ve likely thought of experiences or events you want to include, important people, places, traditions, reflections. Maybe you’ve even jotted down some of them. But even if you haven’t picked up a pen or a laptop yet, the real question isn’t “Where do I start?” but “What do I do next?” Gather and Sort There’s this cool thing in classical rhetoric called inventio, and it’s all about finding what you want to include in a piece of writing (or, that speech you’re giving over at the Forum). We life story writers have it much easier; all our material is right there in our head. Still, we can learn something from Aristotle and his gang. One of the tools they used during the inventio phase was the topoi. Otherwise known as commonplaces, topoi are the questions rhetors asked themselves to expand their thinking about something and prompt new insights. Topoi, which translates roughly to “places,” is a metaphor. Picture an empty cargo ship traveling along the coastline, stopping at ports to take on cargo. The ports are the topoi; the cargo is the stuff the rhetor gathers to use in a speech or essay. It’s a helpful concept for life story writing, one that we can employ both metaphorically and literally. In my newsletter—and by the way, if you haven’t signed up for it, but you’d like occasional emails with tips on how to write your life story, or the life story of a loved one, you can do that at thestoryscribe.com. You’ll see a email newsletter signup form. Or look at the show notes for this episode to find a link. For now, I’m sending something every three to four weeks, so you shouldn’t feel overwhelmed. I respect your time and I don’t want to flood your inbox. Today’s writing activity In the last newsletter, I suggested you draw a simple timeline and populate it with the events of your life. Today, I’m going to ask you to create an additional layer, the placeline. This can be part of your timeline or a separate line altogether. Or, if you don’t have a good memory for dates, scrap the timeline and use this instead. You’ll still have a rough chronology for your life but without the burden of trying to remember exact years. Now, mark the line with the major locations of your life (your literal topoi).

With Zahr Said and Jessica Silbey, we discuss new narrative forms, their setting, and their influence on law and legal education. How do the natures of podcasts, twitter, fake news, and deep fakes affect the way we experience culture together and how do they construct that culture and our legal culture? Zahr Said's faculty profile (https://www.law.uw.edu/directory/faculty/said-zahr-k) and writing (https://papers.ssrn.com/sol3/cf_dev/AbsByAuth.cfm?per_id=1030166) Jessica Silbey's faculty profile (https://www.northeastern.edu/law/faculty/directory/silbey.html) and writing (http://papers.ssrn.com/sol3/cf_dev/AbsByAuth.cfm?per_id=380489) Zahr Said and Jessica Silbey, Narrative Topoi in the Digital Age (https://papers.ssrn.com/sol3/papers.cfm?abstract_id=3293933) Ryan Calo, Digital Market Manipulation (https://digitalcommons.law.uw.edu/faculty-articles/25/) Daniel Solove, Privacy and Power: Computer Databases and Metaphors for Information Privacy (https://scholarship.law.gwu.edu/faculty_publications/924/) Special Guests: Jessica Silbey and Zahr Said.

No terceiro episódio da segunda temporada do Historicidade, o programa de entrevista do Fronteiras no Tempo: um podcast de história, recebemos o internacionalista Daniel Rei Coronato para bater um papo sobre suas pesquisas, que se voltaram para as questões que envolviam as fronteiras brasileiras  durante a Guerra dos Farrapos/Revolução Farroupilha e as relações diplomáticas com a região do Prata. Conversamos também sobre as tensões entre o poder local e o central no Império e como a região meridional, que abre e delimita diferentes portas e conexões entre os países do chamado cone sul, foi fundamental para a consolidação da unidade territorial brasileira. Arte da Capa Publicidade Ajude nosso projeto crescer cada vez mais. Seja nossa Madrinha ou Padrinho. www.padrim.com.br/fronteirasnotempo  Saiba mais do nosso convidado Daniel Rei Coronato Currículo Lattes  Academia.edu  e-mail: daniel_coronato@hotmail.com ou daniel.coronato@unisantos.br Facebook Produção Grupo de pesquisa (NEAI – Núcleo de Estudos e Análises Internacionais): https://neai-unesp.org/ CORONATO, Daniel Rei. Visões da Diplomacia Brasileira no Prata: Os ofícios do governo do Rio Grande do Sul.  Cadernos do CHDD, n.31 – “Visões da Diplomacia Brasileira no Prata: Os ofícios do governo do Rio Grande do Sul”. Disponível em: http://funag.gov.br/chdd/index.php/cadernos-do-chdd?id=281 CORONATO, Daniel Rei. A política externa das últimas décadas do Império Brasileiro (1870-1889). Revista Eletrônica da ANPHLAC, v. XIII, p. 113-132, 2014. Disponível em: http://revistas.fflch.usp.br/anphlac/article/view/1427 Indicações Bibliográficas sobre o tema abordado (comentadas) A Construção da Ordem: a elite imperial; II Teatro de Sombras: a política imperial – José Murilo de Carvalho (Um dos estudos clássicos sobre a formação do Estado imperial) A diplomacia brasileira no Prata: injúrias, motivos e pretextos : (1863-1865) – Maria Luisa Nabinger de Almeida (Muito interessante para entender a dinâmica da diplomacia brasileira na região do Prata)  A espada de Dâmocles: o exército, a guerra do Paraguai e a crise do Império – Wilma Peres Costa (Essenciais no entendimento das conexões entre o exército, a construção nacional e a política externa; Caxias é figura essencial em todas essas dimensões) As “califórnias” do Chico Pedro – S.C. Franco (Trata das ações do barão de  Jacuí e suas invasões ao território oriental. Um dos principais assuntos durante o período que antecedeu a Guerra contra Oribe e Rosas na fronteira meridional) Duque de Caxias: o homem por trás do monumento – Adriana Barreto de Souza; O Exército na consolidação do Império: um estudo histórico sobre a política militar conservadora  – Adriana Barreto de Souza FARINATTI, L. A. E. Confins meridionais: famílias de elite e sociedade agrária na Fronteira Sul do Brasil (1825-1865). Tese de Doutorado. Rio de Janeiro: Universidade Federal do Rio de Janeiro, 2007 FARINATTI, L. A. E.; VARGAS, J. M. Elites regionais, guerra e compadrio: a família Ribeiro de Almeida e suas redes de relações (Rio Grande do Sul, c. 1816-c. 1844). Topoi, Rio de Janeiro, v. 15, n. 29, p. 389-413, 2014. (Ambos muito interessantes para entender o papel do elemento oligárquico e o peso da questão fronteiriça) La Guerra de la Triple Alianza. Volumen I. Causas e inicios del mayor conflicto de América del Sur – Thomas L. Whigham (Para quem quiser se aprofundar nas raízes históricas e geopolítica da Guerra do Paraguai) Maldita Guerra – Francisco Doratioto (Obra obrigatória para o entendimento da Guerra do Paraguai) O expansionismo brasileiro e a formação dos Estados na Bacia do Prata: Argentina, Uruguai e Paraguai (da colonização à Guerra da Tríplice Aliança) – Muniz Bandeira (Imprescindível para uma visão ampla) O Horizonte da Província: a República Rio-grandense e os caudilhos do Rio da Prata – Cesar Augusto Barcelos Guazzelli (Obra importante para entender o mosaico de atores e interesses na região) O pacto imperial: origens do federalismo no Brasil – Miriam Dolhnikoff (Contrasta a visão do José Murilo de Carvalho. Uma das interpretações mais instigantes sobre a temática da formação do Brasil) O parlamento brasileiro e as relações exteriores (1826-1889) – Amado Cervo (Clássico obrigatório. Ótimo para entender as tendências e doutrinas em política externa no parlamento brasileiro) O Rio da Prata e a consolidação do Estado Imperial – Gabriela Nunes Ferreira (Um dos mais importantes trabalhos sobre a relação do Brasil com a região platina) Raízes sócio-econômicas da Guerra dos Farrapos: um capítulo da história do Brasil do século XIX – Leitman (Clássico sobre a guerra civil rio-grandense) Expediente  Arte da vitrine: Augusto Carvalho; Edição:  Talk'nCast; Roteiro e apresentação: C. A. Gravado no estúdio de rádio da Universidade Católica de Santos Redes Sociais Twitter, Facebook, Youtube, Google+ Contato WhatsApp: 13 99204-0533 E-mail: fronteirasnotempo@gmail.com  Madrinhas e Padrinhos Alexandre Strapação Guedes Vianna, Alexsandro de Souza Junior, Anderson O Garcia, Andréa Silva, Andressa Marcelino Cardoso, Artur Cornejo, Barbara Marques, Caio César Damasceno da Silva, Caio Sérgio Damasceno da Silva, Carlos Alberto Jr., Danilo Alves Cassonato, Eani Marculino de Moura, Eduardo Saavedra Losada Lopes, Ettore Riter, Fabio Henrique S. de Medeiros, Felipe Augusto Roza, Iara Grisi, Jonatas Pinto Lima, José Carlos dos Santos, Lucas Akel, Manuel Macias, Marcos Sorrilha, Mayara Araujo dos Reis, Paulo Henrique De Nunzio, Rachel Magro, Rafael Alves de Oliveira, Rafael Igino Serafim, Rafael Machado Saldanha, Raphael Almeida, Raul Landim Borges, Renata Sanches, Rodrigo Vieira Pimentel, Rômulo Chagas, Sr. Pinto, Tiago Gonçalves, Victor Silva de Paula, Wagner de Andrade Alves, Willian Scaquett, Willian Spengler e Yuri Morales e ao padrinho anônimoSee omnystudio.com/listener for privacy information.

Os historiadores Cesar Agenor, “C. A“, e Marcelo Silva, “Beraba”, recebem Marcos Sorrilha, historiador e romancista, para bater um papo sobre os Incas e o romance de fantasia histórica Lino Galindo e os Herdeiros do Trono do Sol. No Episódio: Descubra os mitos criados pelos povos andinos, entenda a origem dos Incas, compreenda como um povo sem escrita conseguiu manter um império de mais de 8 milhões de pessoas e surpreenda-se ao descobrir que tudo o que eles fizeram não contou com ajuda dos alienígenas do passado e, mais do que isso, sinta o prazer de desvendar os mistérios da história por meio de um romance extremamente criativo, cheio de intriga, suspense e ação. Arte da Capa Publicidade Ajude nosso projeto crescer cada vez mais. Seja nossa Madrinha ou Padrinho. www.padrim.com.br/fronteirasnotempo  MENCIONADO NO EPISÓDIO Fã Page do Livro ONDE COMPRAR O LIVRO Martins Fontes Livraria Drago Editorial Amazon CONHEÇA MELHOR O NOSSO CONVIDADO Marcos Sorrilha    Facebook Twiter Livros e textos no Amazon Redes Sociais Twitter, Facebook, Youtube, Google+ Contato WhatsApp: 13 99204-0533 E-mail: fronteirasnotempo@gmail.com Expediente Produção Geral e Hosts: C. A e Beraba. Convidados: Marcos Sorrilha Vitrine:  Augusto Carvalho, Edição: C. A Material Complementar CARDOSO, Ciro F. América Pré-Colombiana. São Paulo: Brasiliense, 1996. CORTEZ, Patricia T. Breve História dos Incas. Rio de Janeiro: Versal, 2013 FAVRE, Henri. Civilização Inca. Rio de Janeiro: Zahar – Google Books: https://books.google.com.br/books/about/A_civiliza%C3%A7%C3%A3o_Inca.html?id=DTBJAwAAQBAJ&printsec=frontcover&source=kp_read_button&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false FERREIRA, Jorge Luiz. Incas e Astecas. São Paulo: Ática, 1995. GEBRAN, Philomena. As Sociedades Andinas: uma historiografia particular da América Latina. Rio de Janeiro: E-Papers, 2004. LANGER, Protasio Paulo. “Piores que bestas feras”: Garcilaso de la Vega e o imaginário hispano-inca sobre os Guarani Chiriguano. Topoi, v. 11, n. 21, p. 5-22, jul.-dez., 2010. Disponível em: http://www.scielo.br/pdf/topoi/v11n21/2237-101X-topoi-11-21-00005.pdf MOSELEY, Michael E. Os Incas e os seus antepassados. Thames & Hudson, 2001. MURRA, John. As Sociedades Andinas Anteriores a 1532. In: BETHELL, Leslie (org.). História da América Latina. Volume I: História da América Latina Colonial. São Paulo: Edusp, 1998. OLIVEIRA, Susane Rodrigues de. Gênero, sacralidade e poder: o mito das origens dos incas na obra de Garcilaso de la Vega (1586). Em Tempo de Histórias, n.8, 2004. PEREGALLI, Enrique. A América que os europeus encontraram. São Paulo: Atual, 1994. PORTUGAL, Ana Raquel (org.) Representações culturais da América Indígena. São Paulo: Cultura Acadêmica, 2015. Disponível em http://www.santoandre.sp.gov.br/PESQUISA/ebooks/369394.PDF ROSTWOROWSKI, Maria. História Del Tahuantinsuyo. Lima, 1999. Documentos Inca Garcilaso de la Vega. Comentarios Reales – http://www.biblioteca.org.ar/libros/211664.pdf ou http://museogarcilaso.pe/mediaelement/pdf/3-ComentariosReales.pdf Pedro de Cieza de León. Crónica del perú el señorío de los incas – http://www.biblioteca.org.ar/libros/211665.pdf Guaman Poma. El primer nueva coronica y buen gobierno – http://www.biblioteca.org.ar/libros/211687.pdf   Trilha sonora do episódio General Zod – Hans Zimmer, Junkie XL Man of Steel (Original Motion Picture Soundtrack) [Deluxe Edition] Doctor Who (tema de abertura) Mamá Rosario (Canto Quechua) Musica andina (Peru-Bolivia-Ecuador) ‘The way you make me feel’ Michael Jackson Versión en Quechua – Renata Flores Rivera Indio Quechua (trilha de El jardinero fiel) – Kothbiro Melodia INCA – ‘chuklla’ Machu Picchu – ‘INKUYO’ Tema Game of Thrones – Scott Bradlee’s Postmodern Jukebox [piano] Warcraft – Ramin Djawadi Blind Guardian – Wheel Of Time (Orchestral Version) Miscelânea de Músicas épicas Tema da série Arquivo X Its Not Unusuall – Tom Jones See omnystudio.com/listener for privacy information.

"When the legend becomes fact, print the legend!" Es ist mal wieder Zeit für einen Gast. Für diese Ausgabe haben wir uns mit Simon Kyprianou, einem der fleißigen Schreiberlinge vom "35 Millimeter - Das Retro-Filmmagazin" unterhalten. Wir hatten die Gelegenheit mit ihm über die Entstehung dieses liebevoll gestalteten Filmmagazins zu sprechen, das sich leidenschaftlich dafür einsetzt, das Erbe der Filmgeschichte für junge Generationen erfahrbar zu machen. Anlässlich des Western-Spezials in der nun schon sechsten Ausgabe von "35 Millimeter" hat uns Simon folgerichtig auch ein echtes Schwergewicht des Genres nahegelegt: John Wayne und James Stewart in einem Film von John Ford: The Man Who Shot Liberty Valance Monument Valley, Lonesome Cowboy, Wild West! Nein, all das gibt es nicht (mehr) so wirklich in John Fords Western. Stattdessen zeichnet Ford ein Bild des Übergangs. Der Wilde Westen wird gezähmt, statt Gunfights gibt es nun Law 'n' Order. Ein Abgesang auf Revolverhelden (in diesem Falle des "Guten" John Wayne und des "Bösen" Lee Marvin), der den Topoi des wohl amerikanischsten aller Genres neue Aspekte hinzufügt.

durée : 00:58:36 - Les Grandes Traversées - par : Xavier d'Arthuys - L'Amérique du Sud rêvée, inventée, pillée, partagée, aimée. Une Amérique métisse et plurielle, anthropophage et sensuelle, dévoreuse de serpents, qui nous a donné la tomate, beaucoup d'épices, le cacao, le tabac, la pomme de terre... Durant cette Grande traversée, l'auditeur vivra sur le Topoi, ce terme indigène mexicain qui signifie lieu de rencontre. Il se promènera à Paris avec Borges, chantera des milongas avec Cortazar, dansera avec Stellio au Cabaret du Canari, peindra avec Segui, jouera avec Lavelli, construira avec Niemeyer. Et surtout, l'auditeur verra que ces cultures et ces topoi ne sont pas faites de nostalgie, mais de vie, fortement présente, éternellement jeune, nécessairement vivifiante. En 1933, Blaise Cendrars affirmait "le XXIe siècle sera le siècle de l'Amérique du Sud». - invités : Jean-Michel Blanquer Ministre de l'Education nationale; Benoît Hervieu; Bertrand Rosenthal Journaliste et écrivain

durée : 00:57:59 - Les Grandes Traversées - par : Xavier d'Arthuys - L'Amérique du Sud rêvée, inventée, pillée, partagée, aimée. Une Amérique métisse et plurielle, anthropophage et sensuelle, dévoreuse de serpents, qui nous a donné la tomate, beaucoup d'épices, le cacao, le tabac, la pomme de terre... Durant cette Grande traversée, l'auditeur vivra sur le Topoi, ce terme indigène mexicain qui signifie lieu de rencontre. Il se promènera à Paris avec Borges, chantera des milongas avec Cortazar, dansera avec Stellio au Cabaret du Canari, peindra avec Segui, jouera avec Lavelli, construira avec Niemeyer. Et surtout, l'auditeur verra que ces cultures et ces topoi ne sont pas faites de nostalgie, mais de vie, fortement présente, éternellement jeune, nécessairement vivifiante. En 1933, Blaise Cendrars affirmait "le XXIe siècle sera le siècle de l'Amérique du Sud».

durée : 00:47:56 - Les Grandes Traversées - par : Xavier d'Arthuys - L'Amérique du Sud rêvée, inventée, pillée, partagée, aimée. Une Amérique métisse et plurielle, anthropophage et sensuelle, dévoreuse de serpents, qui nous a donné la tomate, beaucoup d'épices, le cacao, le tabac, la pomme de terre... Durant cette Grande traversée, l'auditeur vivra sur le Topoi, ce terme indigène mexicain qui signifie lieu de rencontre. Il se promènera à Paris avec Borges, chantera des milongas avec Cortazar, dansera avec Stellio au Cabaret du Canari, peindra avec Segui, jouera avec Lavelli, construira avec Niemeyer. Et surtout, l'auditeur verra que ces cultures et ces topoi ne sont pas faites de nostalgie, mais de vie, fortement présente, éternellement jeune, nécessairement vivifiante. En 1933, Blaise Cendrars affirmait "le XXIe siècle sera le siècle de l'Amérique du Sud».

durée : 00:48:49 - Les Grandes Traversées - par : Xavier d'Arthuys - L'Amérique du Sud rêvée, inventée, pillée, partagée, aimée. Une Amérique métisse et plurielle, anthropophage et sensuelle, dévoreuse de serpents, qui nous a donné la tomate, beaucoup d'épices, le cacao, le tabac, la pomme de terre... Durant cette Grande traversée, l'auditeur vivra sur le Topoi, ce terme indigène mexicain qui signifie lieu de rencontre. Il se promènera à Paris avec Borges, chantera des milongas avec Cortazar, dansera avec Stellio au Cabaret du Canari, peindra avec Segui, jouera avec Lavelli, construira avec Niemeyer. Et surtout, l'auditeur verra que ces cultures et ces topoi ne sont pas faites de nostalgie, mais de vie, fortement présente, éternellement jeune, nécessairement vivifiante. En 1933, Blaise Cendrars affirmait "le XXIe siècle sera le siècle de l'Amérique du Sud».

durée : 00:58:38 - Les Grandes Traversées - par : Xavier d'Arthuys - L'Amérique du Sud rêvée, inventée, pillée, partagée, aimée. Une Amérique métisse et plurielle, anthropophage et sensuelle, dévoreuse de serpents, qui nous a donné la tomate, beaucoup d'épices, le cacao, le tabac, la pomme de terre... Durant cette Grande traversée, l'auditeur vivra sur le Topoi, ce terme indigène mexicain qui signifie lieu de rencontre. Il se promènera à Paris avec Borges, chantera des milongas avec Cortazar, dansera avec Stellio au Cabaret du Canari, peindra avec Segui, jouera avec Lavelli, construira avec Niemeyer. Et surtout, l'auditeur verra que ces cultures et ces topoi ne sont pas faites de nostalgie, mais de vie, fortement présente, éternellement jeune, nécessairement vivifiante. En 1933, Blaise Cendrars affirmait "le XXIe siècle sera le siècle de l'Amérique du Sud».

durée : 00:58:57 - Les Grandes Traversées - par : Xavier d'Arthuys - L'Amérique du Sud rêvée, inventée, pillée, partagée, aimée. Une Amérique métisse et plurielle, anthropophage et sensuelle, dévoreuse de serpents, qui nous a donné la tomate, beaucoup d'épices, le cacao, le tabac, la pomme de terre... Durant cette Grande traversée, l'auditeur vivra sur le Topoi, ce terme indigène mexicain qui signifie lieu de rencontre. Il se promènera à Paris avec Borges, chantera des milongas avec Cortazar, dansera avec Stellio au Cabaret du Canari, peindra avec Segui, jouera avec Lavelli, construira avec Niemeyer. Et surtout, l'auditeur verra que ces cultures et ces topoi ne sont pas faites de nostalgie, mais de vie, fortement présente, éternellement jeune, nécessairement vivifiante. En 1933, Blaise Cendrars affirmait "le XXIe siècle sera le siècle de l'Amérique du Sud». - invités : Anne-Marie Mergier journaliste, correspondante de la revue; Dolores Beistegui ex-commissaire de l'Année du Mexique; Jean-Noël Jeanneney Historien, ancien président de Radio France; Patrice Gouy Journaliste; Bertrand Rosenthal Journaliste et écrivain; Philippe Ollé-Laprune auteur, spécialiste de littérature mexicaine et Directeur de la Casa Refugio Citlaltépetl

durée : 00:58:06 - Les Grandes Traversées - par : Xavier d'Arthuys - L'Amérique du Sud rêvée, inventée, pillée, partagée, aimée. Une Amérique métisse et plurielle, anthropophage et sensuelle, dévoreuse de serpents, qui nous a donné la tomate, beaucoup d'épices, le cacao, le tabac, la pomme de terre... Durant cette Grande traversée, l'auditeur vivra sur le Topoi, ce terme indigène mexicain qui signifie lieu de rencontre. Il se promènera à Paris avec Borges, chantera des milongas avec Cortazar, dansera avec Stellio au Cabaret du Canari, peindra avec Segui, jouera avec Lavelli, construira avec Niemeyer. Et surtout, l'auditeur verra que ces cultures et ces topoi ne sont pas faites de nostalgie, mais de vie, fortement présente, éternellement jeune, nécessairement vivifiante. En 1933, Blaise Cendrars affirmait "le XXIe siècle sera le siècle de l'Amérique du Sud».

durée : 00:59:00 - Les Grandes Traversées - par : Xavier d'Arthuys - L'Amérique du Sud rêvée, inventée, pillée, partagée, aimée. Une Amérique métisse et plurielle, anthropophage et sensuelle, dévoreuse de serpents, qui nous a donné la tomate, beaucoup d'épices, le cacao, le tabac, la pomme de terre... Durant cette Grande traversée, l'auditeur vivra sur le Topoi, ce terme indigène mexicain qui signifie lieu de rencontre. Il se promènera à Paris avec Borges, chantera des milongas avec Cortazar, dansera avec Stellio au Cabaret du Canari, peindra avec Segui, jouera avec Lavelli, construira avec Niemeyer. Et surtout, l'auditeur verra que ces cultures et ces topoi ne sont pas faites de nostalgie, mais de vie, fortement présente, éternellement jeune, nécessairement vivifiante. En 1933, Blaise Cendrars affirmait "le XXIe siècle sera le siècle de l'Amérique du Sud». - invités : Philippe Lançon Ecrivain; Elena Zayas traductrice; Antonio Segui peintre français d'origine argentine

durée : 00:49:59 - Les Grandes Traversées - par : Xavier d'Arthuys - L'Amérique du Sud rêvée, inventée, pillée, partagée, aimée. Une Amérique métisse et plurielle, anthropophage et sensuelle, dévoreuse de serpents, qui nous a donné la tomate, beaucoup d'épices, le cacao, le tabac, la pomme de terre... Durant cette Grande traversée, l'auditeur vivra sur le Topoi, ce terme indigène mexicain qui signifie lieu de rencontre. Il se promènera à Paris avec Borges, chantera des milongas avec Cortazar, dansera avec Stellio au Cabaret du Canari, peindra avec Segui, jouera avec Lavelli, construira avec Niemeyer. Et surtout, l'auditeur verra que ces cultures et ces topoi ne sont pas faites de nostalgie, mais de vie, fortement présente, éternellement jeune, nécessairement vivifiante. En 1933, Blaise Cendrars affirmait "le XXIe siècle sera le siècle de l'Amérique du Sud»

durée : 00:58:24 - Les Grandes Traversées - par : Xavier d'Arthuys - L'Amérique du Sud rêvée, inventée, pillée, partagée, aimée. Une Amérique métisse et plurielle, anthropophage et sensuelle, dévoreuse de serpents, qui nous a donné la tomate, beaucoup d'épices, le cacao, le tabac, la pomme de terre... Durant cette Grande traversée, l'auditeur vivra sur le Topoi, ce terme indigène mexicain qui signifie lieu de rencontre. Il se promènera à Paris avec Borges, chantera des milongas avec Cortazar, dansera avec Stellio au Cabaret du Canari, peindra avec Segui, jouera avec Lavelli, construira avec Niemeyer. Et surtout, l'auditeur verra que ces cultures et ces topoi ne sont pas faites de nostalgie, mais de vie, fortement présente, éternellement jeune, nécessairement vivifiante. En 1933, Blaise Cendrars affirmait "le XXIe siècle sera le siècle de l'Amérique du Sud».

durée : 00:57:41 - Les Grandes Traversées - par : Xavier d'Arthuys - L'Amérique du Sud rêvée, inventée, pillée, partagée, aimée. Une Amérique métisse et plurielle, anthropophage et sensuelle, dévoreuse de serpents, qui nous a donné la tomate, beaucoup d'épices, le cacao, le tabac, la pomme de terre... Durant cette Grande traversée, l'auditeur vivra sur le Topoi, ce terme indigène mexicain qui signifie lieu de rencontre. Il se promènera à Paris avec Borges, chantera des milongas avec Cortazar, dansera avec Stellio au Cabaret du Canari, peindra avec Segui, jouera avec Lavelli, construira avec Niemeyer. Et surtout, l'auditeur verra que ces cultures et ces topoi ne sont pas faites de nostalgie, mais de vie, fortement présente, éternellement jeune, nécessairement vivifiante. En 1933, Blaise Cendrars affirmait "le XXIe siècle sera le siècle de l'Amérique du Sud».

durée : 00:59:02 - Les Grandes Traversées - par : Xavier d'Arthuys - L'Amérique du Sud rêvée, inventée, pillée, partagée, aimée. Une Amérique métisse et plurielle, anthropophage et sensuelle, dévoreuse de serpents, qui nous a donné la tomate, beaucoup d'épices, le cacao, le tabac, la pomme de terre... Durant cette Grande traversée, l'auditeur vivra sur le Topoi, ce terme indigène mexicain qui signifie lieu de rencontre. Il se promènera à Paris avec Borges, chantera des milongas avec Cortazar, dansera avec Stellio au Cabaret du Canari, peindra avec Segui, jouera avec Lavelli, construira avec Niemeyer.Et surtout, l'auditeur verra que ces cultures et ces topoi ne sont pas faites de nostalgie, mais de vie, fortement présente, éternellement jeune, nécessairement vivifiante. En 1933, Blaise Cendrars affirmait "le XXIe siècle sera le siècle de l'Amérique du Sud».

durée : 00:58:59 - Les Grandes Traversées - par : Xavier d'Arthuys - L'Amérique du Sud rêvée, inventée, pillée, partagée, aimée. Une Amérique métisse et plurielle, anthropophage et sensuelle, dévoreuse de serpents, qui nous a donné la tomate, beaucoup d'épices, le cacao, le tabac, la pomme de terre... Durant cette Grande traversée, l'auditeur vivra sur le Topoi, ce terme indigène mexicain qui signifie lieu de rencontre. Il se promènera à Paris avec Borges, chantera des milongas avec Cortazar, dansera avec Stellio au Cabaret du Canari, peindra avec Segui, jouera avec Lavelli, construira avec Niemeyer. Et surtout, l'auditeur verra que ces cultures et ces topoi ne sont pas faites de nostalgie, mais de vie, fortement présente, éternellement jeune, nécessairement vivifiante. En 1933, Blaise Cendrars affirmait "le XXIe siècle sera le siècle de l'Amérique du Sud».

durée : 00:50:21 - Les Grandes Traversées - par : Xavier d'Arthuys - L'Amérique du Sud rêvée, inventée, pillée, partagée, aimée. Une Amérique métisse et plurielle, anthropophage et sensuelle, dévoreuse de serpents, qui nous a donné la tomate, beaucoup d'épices, le cacao, le tabac, la pomme de terre... Durant cette Grande traversée, l'auditeur vivra sur le Topoi, ce terme indigène mexicain qui signifie lieu de rencontre. Il se promènera à Paris avec Borges, chantera des milongas avec Cortazar, dansera avec Stellio au Cabaret du Canari, peindra avec Segui, jouera avec Lavelli, construira avec Niemeyer. Et surtout, l'auditeur verra que ces cultures et ces topoi ne sont pas faites de nostalgie, mais de vie, fortement présente, éternellement jeune, nécessairement vivifiante. En 1933, Blaise Cendrars affirmait "le XXIe siècle sera le siècle de l'Amérique du Sud».

Iris Därmann ist Professorin für Geschichte der Kulturtheorien am Institut für Kulturwissenschaft der Humboldt-Universität. In einer Forschergruppe des Exzellenzclusters "Topoi" untersucht sie im engen interdisziplinären Austausch antike Raumpraktiken und -techniken. Gegenwärtig erforscht die Präsidentin der Deutschen Gesellschaft für Phänomenologische Forschung die Kultur- und Philosophiegeschichte des Dienens. Dabei interessiert sie vor allem, wie aus der in der Antike verachteten Tätigkeit des Sklavendienstes ein Projekt werden konnte, das - im Sinne der Dienstleistungsgesellschaft - heute die ganze Gesellschaft erfasst. mehr

Die vorliegende Arbeit befasst sich mit der Entstehung von nationaler Identität im England der Frühen Neuzeit. Diese Frage wird in einem maritimen Kontext untersucht – wurde die englische, später dann zunehmend britische, Nation durch Seefahrt, Handel und Royal Navy definiert? In welchen Kontexten und durch welche Akteure geschah das? Wie wurde die Insellage mit Bedeutung gefüllt? Was lässt sich mit Blick auf die maritime Seite englischer Identität über aktuelle Forschungskontroversen zum Nationalismus sagen? Methodisch positioniert sich die Arbeit im Kontext neuerer, kulturgeschichtlicher Untersuchungen sowie Forschungen zu nationaler Identität und Nationalismus und den eng mit diesen Konzepten verbundenen Begriffen von Erinnerung und Öffentlichkeit. Ich gehe dabei von der Annahme aus, dass Identität in einem Wechselspiel aus Gegenwart und Vergangenheit entsteht – letztere allerdings nicht gedacht als objektive Entität, sondern als hochgradig subjektive Erinnerung. Um diesem Ansatz gerecht werden zu können, untersuche ich einen Zeitraum von 260 Jahren anhand eines breiten Spektrums von über tausend verschiedenen Quellen. Angefangen mit Chroniken und historisch-geographischen Landesbeschreibungen reicht das Spektrum von nautischer Fachliteratur, Theaterstücken, Predigten, Liedern und Pamphleten bis zu Zeitungen, höfischer Festkultur, Schiffen, Medaillen und Begräbnisfeierlichkeiten. Den Anfang des Untersuchungszeitraums markieren die Jahre um 1480, in denen die Einführung des Buchdrucks, englische Entdeckerfahrten und der Aufbau einer „stehenden“ Flotte zusammenfallen. Mit dem Jahr 1740 findet meine Untersuchung ihren Abschluss. Neben der Materialfülle und der deutlich besseren Forschungslage für die zweite Hälfte des 18. Jahrhunderts legt auch der Umstand diese Zäsur nahe, dass um diese Zeit zentrale Elemente der maritimen Identität bereits klar definiert worden waren. Die Hymne Rule, Britannia etwa definierte die Nation über ihre Beziehung zur See, so dass ich mit ihrer Uraufführung im Sommer 1740 schließe. Indem ich den Blick dabei gerade auch auf das 17. Jahrhundert lenke, erweitere ich die Perspektive der Forschung, die sich bisher im Schwerpunkt auf das späte 18. Jahrhundert gestützt hat. Teil I, Aufbruch in eine neue Welt, behandelt den Zeitraum von 1480 bis zur Mitte der 1620er Jahre. Es geht dabei darum, wie Engländer in vier Kontexten – Geschichtsschreibung und Landesbeschreibung, nautischer Fachliteratur, Entdeckungen und Kolonien sowie dem Krieg gegen Spanien – wichtige Grundlagen ihrer maritimen Identität entwickelten. Mit Schwert und Feder eroberten sie sich in diesen Jahrzehnten den Zugang zu einer „neuen“ Welt, die zunehmend in nationalen Kriterien verstanden und in der Englands Rolle auf der See gesehen wurde. Teil II, Zwischen Königtum und Nation, verfolgt diese Entwicklung weiter bis zur Glorreichen Revolution von 1688, nun allerdings vor dem Hintergrund zunehmender Spannungen zwischen Krone und Nation. Maritime Geschichte wurde hier zum Argument, mit dem die Politik der Stuarts angegriffen wurde. Wie es dazu kam und wie besonders Karl I. diesem Angriff mit dem Konzept einer (ebenfalls historisch legitimierten) Seemonarchie zu begegnen suchte, untersuchen die ersten beiden Kapitel dieses Teils. Das dritte Kapitel geht dann der Frage nach, wie diese über den Monarchen geprägte maritime Identität während des Interregnums auf die Nation bezogen wurde. Zum Abschluss von Teil II untersuche ich die Frage, ob maritime Identität in erster Linie über den Monarchen oder die Nation definiert wurde anhand der öffentlichen Wahrnehmung der englisch-niederländischen Seekriege. In Teil III, Die Stunde der Patrioten, wird der Konflikt zwischen Krone und Nation durch einen Streit zwischen „Patrioten“ ersetzt. Nach der Glorreichen Revolution stand nämlich nicht mehr in Frage, dass England Beziehung zur See nicht über die Krone, sondern die Nation definiert wurde. Es ging nun vornehmlich darum, welche Gruppen die maritimen Interessen der Nation am besten verkörpern konnten. Das zeigte sich bereits während der Kriege, die England um 1700 mit Frankreich führte. Im zweiten Kapitel des dritten Teils untersuche ich, wie maritime Identität und die Marine als nationales Anliegen in unterschiedlichen Diskursen für verschiedenen Ziele instrumentalisiert werden konnten. Besonders deutlich wird das im abschließenden Kapitel anhand des Bemühens einer „patriotischen“ Opposition, Großbritannien mit dem Argument seiner maritimen Identität in einen Seekrieg mit Spanien zu treiben. Im Verlauf dieser Untersuchung tritt klar zu Tage, wie sehr sich Engländer in der Frühen Neuzeit mit nationalen Kriterien auf die See bezogen und wie früh Topoi wie Sterben für die Nation oder die Darstellung der Marine als der „Wooden Walls“ Englands starke Bedeutung bekamen. Weniger eindeutig ist allerdings, was im jeweiligen Kontext mit Nation gemeint war und ob sie eher im religiös-konfessionellen, monarchischen oder modern-nationalen Kontext gesehen wurde. Anhand des langen Untersuchungszeitraums lässt sich gut herausarbeiten, dass der Begriff des Nationalismus auch auf die scheinbar so „moderne“ Nation England über weite Teile der Frühen Neuzeit nicht angewendet werden kann. Wohl aber zeigt sich, dass mit Bezug auf die maritime Identität Englands um die Mitte des 17. Jahrhunderts ein deutlicher Wandel stattfand. In seiner Beschäftigung mit der See hatte das 16. Jahrhundert Grundlagen maritimer Identität gelegt. Das 18. Jahrhundert machte sie mit seinen „popular politics“ stärker zu einer Sache der Massen und einem zunehmend britischen Thema. Der entscheidende Umbruch lag aber in der Mitte des 17. Jahrhunderts – maritime Identität wurde in einem Ringen zwischen Krone und Nation konstruiert und schließlich zu einer nationalen Angelegenheit. Eine zentrale Bedeutung hatte dabei auch das kollektive Gedächtnis, das sich als ein aktiver Prozess erweist, in dem Erinnerung den Bedürfnissen der Gegenwart in einer ständigen Auseinandersetzung angepasst wurde – eine Auseinandersetzung mit anderen Völkern, aber gerade auch der Engländer mit sich selbst.

Die Arbeit untersucht vor dem Hintergrund der Bildungstheorie des 18. Jahrhunderts das Rezeptionsverhalten des Museumsbesuchers. Die systematische Grundlage bildet die Theorie des Sensualisten Condillac, der sich mit Fragen der Wahrnehmung und der Verarbeitung von Sinnesreizen beschäftigt. Parallelen zur zeitgenössischen Kunsttheorie werden herausgearbeitet, die Imagination nimmt einen besonderen Stellenwert ein. Kunstrezeption ist ein Nachschaffen des Kunstwerks im Geiste. Das Rezeptionsverhalten lässt sich anhand der Museumskataloge fixieren, denen bislang wenig Aufmerksamkeit geschenkt worden ist. Dem Text, der sich auf philosophisch-literarisches und kunsttheoretisches Gedankengut bezieht, sind häufig Stiche beigegeben. Von den drei Ebenen (Stich-Text-Leser) interessiert besonders der Text: ist der „Beiwerk“ oder entwickelt er ein literarisches Eigenleben? Wie wird das Gemälde in Sprache umgesetzt? Die Fragestellung steht in der Tradition der Text-Bild Forschung. Methoden der Rezeptionsästhetik – auch aus der Literaturwissenschaft – erhellen die Fragen. Die Autoren greifen zu unterschiedlichen Kniffen und Mitteln (Theater – Rhetorik-Mimik/Gestik), um die Kluft zwischen Entstehungs- und Rezeptionszeit zu überwinden, das Bildgeschehen zu aktualisieren. Es ist ein Spiel von Distanz und Nähe zum Bild, das oft von der emotionalen Anrührung des Rezipienten begleitet wird. Der Rezeptionsvorgang ist ein kreativer Prozess. Bei der Kunstbelebung spielt der Text mit Topoi, die aus der Kunsttheorie bekannt sind.

Fri, 1 Jan 1988 12:00:00 +0100 http://epub.ub.uni-muenchen.de/4917/ http://epub.ub.uni-muenchen.de/4917/1/4917.pdf Philipps, Lothar Philipps, Lothar (1988): A Dichotomic Database of Legal Topoi. In: Fiedler, Herbert (Hrsg.), Expert Systems in Law: Impacts on legal theory and computer law. Bd. 4, Neue Methoden im Recht. Attempto-Verl.: Tübingen, pp. 43-46. Jura