Podcasts about Marcel Mauss

Usa  https://nordvpn.com/discoscienza per attivare con una promo speciale la VPN (Virtual Private Network) di NordVPN, la rete privata virtuale che protegge la connessione internet e la privacy online. Ottieni 4 mesi Extra in aggiunta all'acquisto di un piano biennale. Fare un dono a una persona cara è una cosa molto bella e gratificante, soprattutto se si azzeccano gusti e taglia. Ma solo noi umani ci facciamo regali? No, lo fanno anche molti animali, pure con pacchetto e fiocchetto. Con Alice Anita Bellati nei panni di mia figlia. Fonti: un articolo del mio amico Francesco Tomasinelli. Un articolo del mio amico Adriano Martinoli. Il libro "Saggio sul dono. Forma e motivo dello scambio nelle società arcaiche" di Marcel Mauss (1925). Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices

This week Cooper and Taylor dive into Marcel Mauss's A General Theory of Magic. Support us on Patreon: www.patreon.com/muhh witter: @unconscioushh

We move from Durkheim to Marcel Mauss and his book The Gift: The Form and Reason for Exchange in Archaic Societies. Referenced by Bataille, Levi-Strauss, Derrida and Baudrillard—this is a mandatory reading.The full episode and many more are available at https://www.patreon.com/plasticpills

This week Cooper and Taylor discuss the first 4 chapters of Rene Girard's Violence and the Sacred: Sacrifice, The Sacrificial Crisis, Oedipus and the Surrogate Victim, and The Origins of Myth and Ritual. Marcel Mauss's The Gift Episode: https://soundcloud.com/podcast-co-coopercherry/the-gift?si=75d82545bf564e358f5a22f2b59390c3&utm_source=clipboard&utm_medium=text&utm_campaign=social_sharing Support us on Patreon: https://www.patreon.com/muhh Twitter: @unconscioushh Instagram: @unconscioushh

durée : 01:59:59 - Les Nuits de France Culture - par : Philippe Garbit - Hommage à Marcel Mauss (1ère diffusion : 26/04/1969)

CW: 38th to 44th minute - Abuse, harassment and trauma in sport governance discussed. Our conversation with Gaby Garton continues our series profiling research about women's football. Angela Christian-Wilkes and Gaby discuss the intersections between her ethnographic research on Argentinean women's football, her role with the World Players Association, and her own experiences as an elite footballer.  FOTP Gaby Garton may already be a familiar name to listeners, having previously played for Melbourne Victory in the Dub. Her footballing career as a goalkeeper spanned domestic leagues in Australia, Argentina and the US, and she represented Argentina at international level. Gaby's completed a PhD in Social Sciences at the University of Buenos Aires. She continues to teach and work in academia alongside her role as a Player Relations Coordinator at the World Players Association.  The Short Corner is a The Far Post's home for all things interesting, different and fun that don't fit under our usual programming of women's football analysis and news. Thinkers/researchers mentioned: Alex Culvin, Michel Foucalt, Mariana Ibarra, Marcel Mauss, Adele Pavlidis.  Follow Gaby's Twitter and Instagram. Follow the World Players Association's Twitter and check out their website. Follow The Far Post on Twitter, Facebook, and Instagram. Check out espn.com.au or download the ESPN App. Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices

durée : 00:58:11 - Avec philosophie - par : Géraldine Muhlmann - Marcel Mauss explore les économies des sociétés "traditionnelles" dans son "Essai sur le don", cherchant une nouvelle solidarité après la Première Guerre mondiale. Son intérêt se porte sur le don, dont il souligne l'ambivalence. Quelle ambivalence décrit-il dans ce régime d'échange ? - invités : Ismaël Moya Anthropologue, chercheur au CNRS et professeur à l'Ecole Polytechnique; Jean-François Bert Sociologue et historien des sciences sociales, maître d'enseignement et de recherche à l'Université de Lausanne.; Caroline Dufy Maitre de conférences en économie et en sociologie à Sciences po Bordeaux, spécialiste de l'économie russe

Giuseppe Maccauro"Novecento primitivo"Ernesto De Martino fra apocalisse e riscattoOrthotes Editricewww.orthotes.comIl quadro problematico dentro cui si inscrive la fase del percorso demartiniano successiva alla pubblicazione del Mondo magico è fatto di cambiamenti molto importanti nella vita dell'etnologo napoletano, che si riflettono anche sulla prospettiva adottata negli studi. Negli anni '50 De Martino ritorna sui problemi centrali del Mondo magico (innanzitutto quello della crisi della presenza), ma li arricchisce di suggestioni nuove, perché intanto aveva consolidato il suo rapporto con l'editore Einaudi e la collaborazione con Cesare Pavese alla Collana Viola, perché si era avvicinato al socialismo, poi al comunismo; perché l'interesse per Gramsci lo stava conducendo verso l'attività “sul terreno” e verso lo studio del relitto folklorico; perché, infine, De Martino ambiva alla consacrazione accademica, che il suo profilo di “etnologo da tavolino” difficilmente gli avrebbe permesso di raggiungere.Un momento di svolta nella biografia intellettuale di De Martino, è senza dubbio da individuare nella sua Prefazione al volume Le origini dei poteri magici, ospitato nella «Collana Viola», che raccoglie saggi di Émile Durkheim, Henri Hubert e Marcel Mauss. È uno scritto molto importante perché conterrebbe la “abiura” delle tesi del Mondo magico che maggiore perplessità avevano suscitato presso i suoi lettori, in primis in Benedetto Croce. De Martino, che non cita direttamente il suo lavoro del 1948, ne richiama tuttavia la questione più spinosa, il tema della “storicizzazione delle categorie”, cui ora si accosta da una nuova prospettiva, perché adesso si afferma la convinzione che «la storia non è mai storia delle categorie, ma si svolge per entro le categorie». De Martino, dando a intendere di aver recepito i motivi della polemica che lo vide contrapposto a Croce, all'indomani dell'uscita del Mondo magico, nella sua Prefazione richiama la necessità di scindere (come non volle fare nel Mondo magico) il piano logico ed immutabile delle categorie, da quello fenomenologico della «coscienza delle categorie» e ricorda come progresso e cambiamento possano darsi solo del secondo. Progresso e cambiamento che si traducono in una nuova articolazione della metodologia storiografica, la quale pur sempre si svolge «per entro» l'eternità delle quattro forme dello spirito.Giuseppe Maccauro insegna Storia della filosofia all'Università “Giustino Fortunato” di Benevento. Ha studiato a Napoli e all'école des Hautes études en Sciences Sociales di Parigi, dove è stato dottorando invitato. Le sue ricerche vertono sulla storia della filosofia italiana ed europea del Novecento, con particolare riguardo agli intrecci fra pensiero filosofico e scienze umane. Ad Ernesto De Martino ha dedicato numerosi articoli pubblicati su riviste scientifiche italiane e internazionali.Malato sin da bambino di epilessia, De Martino sembra affascinato e spaventato, allo stesso tempo, dalle esperienze critiche di depersonalizzazione e derealizzazione, che gli attacchi del suo male dovevano in un certo senso procurargli. Siamo forse nel torto se, prendendo alla lettera queste parole, guardiamo alla sua produzione come ad un tentativo di ricondurre a chiarezza, quasi a volerli padroneggiare, alcuni degli aspetti più oscuri ed angosciosi della propria personalità? E non fece forse, De Martino, di questo dramma personale, il paradigma dell'esperienza umana tutta?IL POSTO DELLE PAROLEascoltare fa pensarewww.ilpostodelleparole.itQuesto show fa parte del network Spreaker Prime. Se sei interessato a fare pubblicità in questo podcast, contattaci su https://www.spreaker.com/show/1487855/advertisement

durée : 00:03:16 - Le Pourquoi du comment : histoire - par : Gérard Noiriel - Mélanger "l'histoire par en bas" mais dans une perspective européenne, ce que l'historien Jacques Revel a appelé faire un "jeu d'échelle". Puis assaisonner de "boire et de manger", ce que le sociologue Marcel Mauss appelait un "fait social total". Faire cuire et déguster !

In this 'BarbieHeimer' special episode, we return to the plastic doll, to talk about materialism, symbolism and the souvenirs in international law.  Emily Crawford and Jacqueline Mowbray walk us through their Souvenirs in International Law exhibit and project; and where Barbie features in their exhibit, as well as introducing us to Doudou Louis, the Louis Vuitton UNICEF Bear. To submit your own international law souvenir:  @atthevanishingpoint on Instagram.Professor Emily Crawford is at the University of Sydney Law School, where she teaches and researches in international law, international humanitarian law and international criminal law. She has published widely in the field of international humanitarian law, including three monographs (The Treatment of Combatants and Insurgents under the Law of Armed Conflict (OUP 2010), Identifying the Enemy: Civilian Participation in Hostilities (OUP 2015) and Non-Binding Norms in International Humanitarian Law: Efficacy, Legitimacy and Legality (OUP 2021)) and a textbook (International Humanitarian Law (with Alison Pert, 2nd edition, CUP 2020)). She is an associate of the Sydney Centre for International Law at the University of Sydney, and a co-editor of the Journal of International Humanitarian Studies.Associate Professor Jacqueline Mowbray also at the  University of Sydney Law School, is the external legal adviser to Australia's Parliamentary Joint Committee on Human Rights. Her work uses critical theory to explore the operation of international law, and focuses on international law and language policy, and economic, social and cultural rights. Her monograph Linguistic Justice: International Law and Language Policy was published by OUP in 2012. Her second monograph, The International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights: Commentary, Cases, and Materials (co-authored with Saul and Kinley) was winner of the 2015 American Society of International Law Certificate of Merit. Additional Resources:Jessie Hohmann and Daniel Joyce (eds), International Law's Objects, OUP, 2018. Pierre Bourdieu, Distinction: A Social Critique of the Judgment of Taste, HUP, 1987. Marcel Mauss, The Gift, Routledge, 1950.For Barbie about town, see @intlawbarbie on Twitter/X! 

Unlocked to build anticipation for Pt. III and the first EP of a brand new miniseries, "Comparative Paranoid Analysis of the History of Nazi Occultism"—both dropping this week! Subscribe to access the complete ParaPower Mapping catalog at: patreon.com/ParaPowerMapping We discuss: The Mafia-military-MK-Ultra-music industrial complex; Paperclip; Zappa; mechanical failure synced w/ gnostic experience; man & machine; Pynchonian Luddism; St. Narcissus; nymphs; sexual transgression themes at Echo Courts; Is Pynchon King Kill 33° pilled?; Rites of Osiris; Book of the Dead; Hollander's argument that Oedipa & Metzger are Jewish; Pynchon's syncretic brew; St. Narcissus's role in moving Easter to Sunday; sanctification of the dead; the ghosts of wars' past's influence on world-historical events; Payola & the Payola scandal; The Paranoids; Pynchon's 'noided take on child prostitution in the music industry of the 1960s; Dick Clark; Alan Freed; Rep. Oren Harris; LBJ; Election Year 1960; JFK; Mafia & music industry connections; House Subcommittee on Legislative Oversight; Oedipa's husband Mucho sleeping w/ underage girls; Metzger running off with an underage groupie to Arizona; Las Vegas; Area 51; Oedipa Maas as reference to French ethnologist & scholar of sacrifice Marcel Mauss; Émile Durkheim; The Courier's Tragedy & Thirty Years War era espionage; the Bohemica Confessio; The Second Defenestration of Prague; Thurn und Taxis connections to Rosicrucian Protestants?; Emperor Rudolph II; Bohemian Grove; MK-Ultra; Operation Paperclip; James Jesus Angleton; James Foster; The Dulles Bros; encroaching conspiracy; Project Blue Beam; Nazi involvement at Area 51; Zapf's Used Books being a reference to Hermann Zapf (Nazi typographer & calligrapher) AND Francis Zappa (the chemist father of Frank Zappa, who worked on human subject chemical experiments); the nexus of the Cali & NY military, intelligence, rock n roll, & writing scenes; bars like the White Horse Tavern in NYC acting as cross-sections of said nexuses; McGowan's Weird Scenes Inside the Canyon; the reasoning behind my belief that Pynchon left breadcrumbs leading to Francis Zappa, which in turn brings Edgewood Arsenal into view through the enthymematic riddle that is CoL49; psychochemical research at the Aberdeen Proving Ground; Frank Zappa's childhood playdates w/ mallets & mercury; growing up w/ gas masks on the wall; Herb Cohen = Genghis Cohen in CoL49; the overlapping bios of Pynchon, Richard Fariña, & Herb Cohen; Herb Cohen's possible involvement in Patrice Lumumba's downfall; his folk clubs in LA; management of acts such as Frank Zappa, Tom Waits, Odetta, Tim Buckley, Linda Rondstadt, etc.; the fact that Pynchon was writing CoL49 from '64 - '66, the exact same years that The Mothers of Invention formed, hired Herb Cohen, & started gigging in LA; the uncanny fact CoL49 & "Freak Out!" were both released in June, 1966; Joan & Mimi Baez; Bob Dylan; possible allusions to LA kingpin Mickey Cohen as well as Herb Cohen w/ the Genghis character; Harvard U. anesthesiologist Henry Beecher's involvement in Operation Paperclip & MK-Ultra connected psychoactive compound research at Camp King in post-war Germany, calling back to MasSUSchusetts; tests conducted on military personnel & civilians at Edgewood; LSD; mescaline; THC; benzos; sarin; mustard gas; Winthrop Tremaine; gov't surplus stores; Dr. Diocletian Blobb; Scurvhamites; Tristero; English Civil Wars; CoL49 connections to Crowley's espionage in Mexico; the Tristero attack on Blobb as warning for King James I pre-Thirty Years War; musings about Tristero's counter-reformation & counter-revolutionary origins; "Grand Master" = Freemasonic GMs?; Angleton's Vessel Affair & his Nazi-smuggling project w/ the Vatican; & a helluva lot more... Songs: | Lodge 49 OST - "Theme" | | Broadcast - "Come On Let's Go" |  | The Mothers of Invention - "Hungry Freaks, Daddy" | | Dead Kennedys - "Nazi Punks Fuck Off" |  | The Coup - "5 Million Ways to Kill a CEO" |

Subscribe to the Premium Feed at: patreon.com/ParaPowerMapping to unlock the full version! This one's equal parts spooky & fun, with a thorough examination of possible allusions & references to MK-Ultra, the '60s SoCal folk + rock n roll scene, Mafia, Edgewood Arsenal human experiments, & Operation Paperclip in CoL49, folks. We devote considerable time & energy to the following topics, themes, subtextual references, & allusions: Mechanical failure synced w/ gnostic experience; man & machine; Pynchonian Luddism; St. Narcissus; nymphs; sexually transgressive themes at Echo Courts; Is Pynchon King Kill 33° pilled?; Rites of Osiris; Book of the Dead; Hollander's argument that Oedipa & Metzger are Jewish; Pynchon's syncretic brew; St. Narcissus's role in moving Easter to Sunday; sanctification of the dead; the ghosts of wars' past's influence on world-historical events; Payola & the Payola scandal; The Paranoids; Pynchon's 'noided take on child prostitution in the music industry of the 1960s; Dick Clark; Alan Freed; Rep. Oren Harris; LBJ; Election Year 1960; JFK; Mafia & music industry connections; House Subcommittee on Legislative Oversight; Oedipa's husband Mucho sleeping w/ underage girls; Metzger running off with an underage groupie to Arizona; Las Vegas; Area 51; Oedipa Maas as reference to French ethnologist & scholar of sacrifice Marcel Mauss; Émile Durkheim; The Courier's Tragedy & Thirty Years War era espionage; the Bohemica Confessio; The Second Defenestration of Prague; Thurn und Taxis connections to Rosicrucian Protestants?; Emperor Rudolph II; Bohemian Grove; MK-Ultra; Operation Paperclip; James Jesus Angleton; James Foster; The Dulles Bros; encroaching conspiracy; Project Blue Beam; Nazi involvement at Area 51; Zapf's Used Books being a reference to Hermann Zapf (Nazi typographer & calligrapher) AND Francis Zappa (the chemist father of Frank Zappa, who worked on human subject chemical experiments); the nexus of the Cali & NY military, intelligence, rock n roll, & writing scenes; bars like the White Horse Tavern in NYC acting as cross-sections of said nexuses; McGowan's Weird Scenes Inside the Canyon; the reasoning behind my belief that Pynchon left breadcrumbs leading to Francis Zappa, which in turn brings Edgewood Arsenal into view through the enthymematic riddle that is CoL49; psychochemical research at the Aberdeen Proving Ground; Frank Zappa's childhood playdates w/ mallets & mercury; growing up w/ gas masks on the wall; Herb Cohen = Genghis Cohen in CoL49; the overlapping bios of Pynchon, Richard Fariña, & Herb Cohen; Herb Cohen's possible involvement in Patrice Lumumba's downfall; his folk clubs in LA; management of acts such as Frank Zappa, Tom Waits, Odetta, Tim Buckley, Linda Rondstadt, etc.; the fact that Pynchon was writing CoL49 from '64 - '66, the exact same years that The Mothers of Invention formed, hired Herb Cohen, & started gigging in LA; the uncanny fact Pynchon's CoL49 & The Mothers of Invention's "Freak Out!" were both released in June, 1966; Joan & Mimi Baez; Bob Dylan; possible allusions to Mickey Cohen, LA king pin as well as Herb Cohen w/ the Genghis character; Harvard U. anesthesiologist Henry Beecher's involvement in Operation Paperclip & MK-Ultra connected psychoactive compound research at Camp King in post-war Germany, calling back to MasSUSchusetts; tests conducted on military personnel & civilians at Edgewood; LSD; mescaline; THC; benzos; sarin; mustard gas; Winthrop Tremaine; gov't surplus stores; Dr. Diocletian Blobb; Scurvhamites; Tristero; English Civil Wars; CoL49 connections to Crowley's espionage in Mexico; the Tristero attack on Blobb as warning for King James I pre-Thirty Years War; musings about Tristero's counter-reformation & counter-revolutionary origins; "Grand Master" = Freemasonic GMs?; Angleton's Vessel Affair & his Nazi-smuggling project w/ the Vatican; & a helluva lot more... Songs: | Lodge 49 OST - "Theme" | | The Mothers of Invention - "Hungry Freaks, Daddy" |

Antoine CompagnonCollège de FranceChaire Littérature française moderne et contemporaine : histoire, critique, théorieAntoine Compagnon de l'Académie française, professeur émérite du Collège de FranceChaire Sociologie du travail créateurPierre-Michel Menger, professeur du Collège de FranceAnnée 2022-2023Colloque - Karl Marx au Collège de France : Jean-Pierre Vernant, le militant et l'anthropologueAlain Schnapp est professeur émérite d'archéologie à l'université de Paris 1 Panthéon-Sorbonne. Il a été directeur de l'UFR d'histoire de l'art et d'archéologie de l'université Paris 1 et directeur général de l'INHA. Son travail porte sur l'archéologie des cités grecques, l'iconographie et l'histoire de l'archéologie. Il est l'auteur de plusieurs ouvrages ainsi que de nombreuses études spécialisées sur l'iconographie du monde grec, les fouilles des sites de Laos (Calabre), Eleftherna et Itanos (Crète). Il a dirigé le programme européen « Archives de l'archéologie » (AREA). Il a enseigné et poursuivi ses recherches dans de nombreuses universités européennes et américaines. Parmi ses publications : Le Chasseur et la cité, chasse et érotique en Grèce ancienne (Albin-Michel, 1997), Ruines, essai de perspective comparée (Les presses du réel, 2015), Journal de la commune étudiante, avec Pierre Vidal-Naquet (Seuil, 2018, 3e éd.), La Conquête du passé (La Découverte, 2020, 3e éd.), Une histoire universelle des ruines (Seuil, 2020).Riccardo di Donato dirige le Laboratoire d'anthropologie du monde ancien de l'université de Pise, où il a été professeur de langue et littérature grecques et directeur du département de Philologie classique. Ancien élève de l'ENS de Pise, il a contribué à l'organisation des séminaires d'histoire de la culture, dirigés par Arnaldo Momigliano, dont il a édité l'œuvre posthume : Nono (1992) et Decimo contributo alla storia degli studi classici e del mondo antico (2013). Ami de Jean-Pierre Vernant, il s'est consacré à l'œuvre de Louis Gernet, dont il a édité Les Grecs sans miracle (1983), et, avec ses collaborateurs, Polyvalence des images (2004). Il a réédité Les Fonctions psychologiques et les œuvres, d'Ignace Meyerson en 1995, et, la même année, des écrits de J.-P. Vernant, notamment dans le recueil Passé et présent. Contributions à une psychologie historique. Il s'est intéressé aux rapports entre idéologie et recherche anthropologique chez Marcel Mauss, I fondamenti di una antropologia storica (1998) ; et chez Ernesto de Martino, notamment, La contraddizione felice (1990) et Le intrecciate vie (2015). En tant qu'helléniste, il a édité : Origini e svolgimento del pensiero greco. Studi per Jean-Pierre Vernant (2013) ; Comincio a cantare. Contributi allo studio degli Inni Omerici (2016).

Será entonces cierto lo que pensaba el antropólogo y sociólogo francés Marcel Mauss: “los gatos son los únicos animales que consiguieron domesticar al hombre” y que confirmó Winston Churchill con un contundente: “Los perros nos miran como sus dioses, los caballos como sus iguales, pero los gatos nos miran como sus súbditos”. El carácter místico del gato atraviesa la literatura y expone la dualidad, adoración y odio, pero nunca indiferencia. Celebramos entre frases, obras e imágenes al animal que Dios creó, según Victor Hugo, “para ofrecer al hombre el placer de acariciar un tigre”.

Bruno Viard est professeur à l'université d'Aix-Marseille et écrivain.Acheter le livres de Bruno : https://www.editionsbdl.com/produit/amour-propre-des-choses-connues-depuis-le-commencement-du-monde/Mon site : https://www.fabricemidal.comMots clé : Déménagement dans l'inconscient ! Bruno Viard propose d'y placer les blessures de l'amour-propre en lieu et place du sexe et de l'Œdipe. Il en appelle pour cela aux traditions les mieux établies de l'humanité : le tao, le Mahabharata, l'Iliade, l'Évangile, Montaigne, les psychanalystes du xviie siècle, Rousseau, Tocqueville et le grand méconnu de la psychologie moderne : Paul Diel. Où l'on voit que les blessures d'amour-propre commandent les vicissitudes de la sexualité.L'amour-propre surdéterminant largement l'appétit des biens matériels autant qu'il surdétermine le désir sexuel, la psychanalyse se trouve décloisonnée et peut enfin communiquer avec la sociologie. Aussi Marcel Mauss occupe-t-il la meilleure position pour servir de pont entre ces disciplines puisqu'une psychologie de la reconnaissance (amour-propre) est sous-jacente à la sociologie du don.On aboutit ainsi à une anthropologie synthétique de forme triangulaire qui récuse l'hégémonie sexualiste freudienne comme l'hégémonie matérialiste marxiste, mais aussi l'hégémonie du seul amour-propre selon René Girard. Bruno VIARD, spécialiste de la littérature romantique et des idées sociales au xixe siècle, est Professeur de littérature française à l'université d'Aix-Marseille. Il collabore à la revue Psychologie de la motivation et à la Revue du MAUSS. Il a publié notamment : À la source perdue du socialisme français, Desclée de Brouwer ; Les trois neveux ou l'altruisme et l'égoïsme réconciliés (Pierre Leroux, Marcel Mauss, Paul Diel), PUF ; Anthologie de Pierre Leroux. Inventeur du socialisme, Le Bord de L'eau. Hébergé par Acast. Visitez acast.com/privacy pour plus d'informations.

Bienvenue dans cette nouvelle saison consacrée aux bijoux de l'île de la Réunion. Vous me connaissez, je suis Anne Desmarest de Jotemps et je donne une voix aux bijoux, pour cela partout où je vais, je regarde les bijoux et bien sûr j'emmène mes micros, même en vacances. Et justement cet été je suis allée à La Réunion. Et j'ai été frappée par les bijoux de cette île qui ont une multitude de symboles et une grande diversité de formes.    Les bijoux de la Réunion montrent une foultitude de représentation végétale : arbre voyageur, bambou, laurier, piment, fagot de canne à sucre ou palmier. La flore et la faune offre aussi une multitude de motifs joailliers avec pèle-mèle les hisbiscus et les dauphins, la fleur de frangipanier et le geiko, la fleur de vanille et le dodo ou encore l'orchidée et la tortue.   D'autres bijoux traduisent la nature de l'île. Il y a les incarnations du département avec la carte du territoire et le numéro 974, les vagues et les volcans qui représentent la situation géographique et les « paille en queue », l'oiseau emblématique de la Réunion. Et puis il y a les bijoux en lave parce que La Réunion s'est créée par l'éruption de volcans qui signent sa géographie autour du Piton des Neiges et du Piton de la Fournaise qui est encore actif et surveillé quotidiennement.  Alors voilà mon interrogation : tous ces bijoux traduisent la nature mais pas l'humanité. En fait, c'est parfaitement normal parce que La Réunion était une île déserte ! L'île est née il y a 3 millions d'années mais n'est humainement occupée que depuis le XVIIe. Ce sont la colonisation et l'esclavage qui la peupleront. Cet héritage douloureux se ressent encore aujourd'hui. Les réunionnais se définissent toujours par leur origine : il y a les Zoreilles, les Kaf, les Yab, les Malbar, les Zarab et les Sinwa. En bijoux, c'est bien pourquoi, chacun conserve ses habitudes de parures qui ne se répendent pas. Et c'est bien pourquoi, ce qui représente La Réunion en bijoux sont surtout les symboliques de la nature.   Ainsi dans « une sociologie des enthousiasmes », comme le définirait le sociologue Bertrand Pulman. les énergies et les dynamiques sociétales de ces colons et esclages devenus citoyens d'une même île, se trouvent décuplées par le jeu des émotions partagées : celles de leur amour pour leur île. La logique symbolique et graphique des bijoux de La Réunion témoigne de ce que le sociologue Marcel Mauss appelle un « fait social » c'est-à-dire qu'ils sont le symbole d'une vue d'ensemble créée par l'intéraction des différents individus et institutions qui cohabitent et coexistent de concert.   Par cela, Les bijoux de La Réunion s'enracinent dans un passé, même déshumanisé, qui fait leur force et exprime l'avenir.  Par cela, ils s'ancrent dans les territoires de l'imaginaire qui subliment les souvenirs douloureux dans une esthétique réconciliatrice. Par cela, ces bijoux rassemblent les différences pour rayonner vers le monde.   Les bijoux de la Réunion expriment intrinséquement leur île avec dans l'ordre les volcans qui les ont créé, la nature comme cadeaux des Dieux et les tortues comme déesse nourissière. Alors j'ai cherché les joailliers et bijoutiers les meilleurs pour vous parler de leur spécialité et de leur savoir-faire. J'ai dû montrer pattes blanches car en plus d'être une Zoreille, je cumulais le désavantage d'être une Métro mais au final j'ai eu, au bout de mon micro Gérard Tamaya, le joaillier de la lave, Ann Gauthier la bijoutière des graines, l'écailliste Harry Nicole Payet et Olivier Hoarau le médiateur culturel du MADOI le Musée des Arts Décoratifs de l'Océan Indien.    J'espère vous donnez envie de découvrir avec eux les bijoux de la Réunion et je vous donne RDV la semaine prochaine pour le 1er épisode. Nartrouv' ou Narvu sa ! 

Dans ce balado, Stéphane Vibert s'entretient avec Philippe Chanial au sujet de son nouveau livre « Nos généreuses réciprocités : tisser le monde commun ». Alors que s'impose une représentation de plus en plus désenchantée des relations humaines – comme si elles ne relevaient plus désormais que de l'intérêt et de ses calculs cyniques, ou de la domination généralisée –, Philippe Chanial a pour ambition de valoriser leur côté lumineux, de donner toute sa place à notre désir de sociabilité, à notre appât du lien plutôt que du gain. En compagnie de sociologues, philosophes, poètes – et en premier lieu de l'anthropologue Marcel Mauss –, l'auteur met en lumière les réciprocités généreuses sans lesquelles il n'y a pas de monde commun.  

Property and Freedom Podcast, Episode 214. This panel disucssion is from the 2019 Annual Meeting of the Property and Freedom Society. Guido Hülsmann (Germany/France), Less (Marcel) Mauss, More (Ludwig) Mises. PFS 2019 Playlist.

Habt ihr schon alle Weihnachtsgeschenk zusammen? Was hat es mit dem Schenken auf sich? Wir haben uns diesem Phänomen heute mit Hilfe von Marcel Mauss und seinem Essay "die Gabe" genähert. Mauss beschreibt darin, welche Bedeutung Geschenke oder Gaben haben anhand von unterschiedlichen indigene Völkern und der Interaktion durch das Schenken. Doch das ganze ist der europäischen oder der westlichen Gesellschaft zur Zeit Mauss, also der 1920er Jahre und heute näher als wir auf den ersten Blick vielleicht meinen. Also was hat es mit dem Schenken auf sich und was bedeutet diese Interaktion und welche Erwartungen ruft sie hervor. All das in der heutigen Folge. Wer Gast sein möchte, Fragen oder Feedback hat, kann dieses gerne an houseofmodernhistory@gmail.com oder auf Twitter an @houseofmodhist richten. Literatur und Quellen: Bourdieu, Pierre: Die Ökonomie der symbolischen Güter. In: Adloff, Frank & S. Mau, Steffen (Hrsg.): Vom Geben und Nehmen. Zur Soziologie der Reziprozität. Campus Verlag, 2005, S. 139-151. Bourdieu, Pierre: Kunst und Kultur. Zur Ökonomie symbolischer Güter. Schriften zur Kultursoziologie 4. suhrkamp, 2014. Frick, Marc: Die Gabe. Als Drittes Prinzip zwischen Markt und Staat? Perspektiven von Marcel Mauss bis zur Gegenwart. transcript, 2001. Mallard, Grégoire: Gift Exchange: The Transnational History of a Political Idea. Cambridge University Press, 2019. Mauss, Marcel: Dei Gabe. Form und Funktion des Austauschs in archaischen Gesellschaften. Suhrkamp, 1968, erste Ausgabe 1925. Moebius, Stephan: Marcel Mauss. Halem, 2022. Slobodian, Quinn: Globalists.The End of Empire and the Birth of Neoliberalism. Harvard University Press, 2018.

In this episode of DECODE - Yung and Cute discuss "A General Theory of Magic", by Marcel Mauss. Diving deep into the definition of Magic, its perennial and memetic nature, and the importance of Ritual.

El coloquio 'Habitar las ciudades latinoamericanas', realizado en Paris en 2019, reunió  a decenas de expertos. De esa reflexión surge un libro del mismo nombre en la editorial L'Harmattan. Yaneira Wilson, arquitecta y doctora en urbanismo es co-directora de esta publicación que analiza lo que estructura las ciudades de una de las regiones más urbanizadas del mundo. Poco más del 10% de los 650 millones de latinoamericanos viven en cinco grandes megalópolis y sus zonas conurbadas. Su gestión cotidiana representa uno de los mayores desafíos. La reactividad de sus pobladores, la búsqueda de alternativas explica algunos de los cambios políticos que vive la región. Y estudiar cómo los habitantes ocupan ese hábitat es también notar cómo el espacio representa procesos políticos y sociales "que no sólo tienen que ver con la vivienda sino que también con las relaciones que podemos establecer con otros individuos, y con respecto a las situaciones actuales como el medio ambiente”, dice Yaneira Wilson. Grandes ciudades hay muchas y ciudades desiguales también, pero ¿qué caracteriza las grandes urbes latinoamericanas?  “Las ciudades latinoamericanas tienen una particularidad de reaccionar con bastante fuerza a la cantidad de movimientos sociales que se han generado en distintos procesos políticos”, responde la arquitecta. El libro 'Habitar las ciudades latinoamericanas' analiza varias experiencias como la "agricultura militante" en Sao Paulo, Brasil. Es decir la ocupación de espacios para siembra y uso colectivo sin recurrir a la autorización previa de las autoridades. El interés de este caso “es que plantea las relaciones más en un sistema de horizontalidad con las políticas públicas". Ese tipo de agricultura urbana muestra cómo los espacios pueden ser utilizados por una actividad distinta "y dirigida por los habitantes”. Yaneira Wilson estudió cómo el gobierno venezolano, primero bajo la presidencia de Hugo Chávez y después de Nicolás Maduro, promueven una política habitacional productivista con utilización ideológica.  La urbanista recuerda que cuando Chávez llegó al gobierno promovió las llamadas "misiones". “Unas estructuras paralelas a las estructuras políticas tradicionales, institucionales, que tratan de resolver los problemas de alimentación, sanidad, vivienda”. Como en el resto de la región, el déficit de vivienda puede ser crónico, y el gobierno se comprometió a construir cinco millones de alojamientos. Una de las particularidades de esa política cuyos objetivos no fueron cumplidos es que “en esa producción puede haber una serie de símbolos o imágenes como la firma de Chávez en las fachadas de los edificios, o los ojos, y es por eso que Marcel Mauss habla de la creación de una deuda, que en el caso de Venezuela es bastante clara. Una nueva deuda que se genera, en este caso entre el Estado y las personas beneficiarias de esas viviendas”.  Yaneira Wilson califica esa política de “marketing político territorial tratando de crear una oportunidad de acceso a ciertos derechos fundamentales, pero con una ideología que abarca un espacio  importante”. El agua, la batalla del siglo En Mendoza, Argentina, o incluso en la Ciudad de México, existen movimientos, políticos o colectivos, que tratan de poner en valor el uso del agua, y “empiezan a cuestionar ciertas políticas del uso del agua que operan y cómo puede ser distribuida de otra manera”, son citados por la arquitecta como ejemplos de buena gestión del preciado líquido ¿Supone eso que en el caso de Latinoamérica se tendría que luchar porque el acceso al agua sea reconocido como un derecho social y escapar a los procesos de privatización del líquido que se han visto en varios países de la región? "Es muy probable cuando se habla de los modelos neoliberales, incluso el de su consumo, donde gestiona el sector privado, oempresas mixtas, y donde está bastante excluido el usuario o los habitantes de ciertas comunidades o de la ciudad. Entonces se trata de dar más valor a quién la gestiona y cómo se usa, y que no sea tan desvinculada del Estado como de los usuarios", responde. No siempre es fácil diferenciar una verdadera alternativa de un remedio, un parche a la ausencia de políticas estatales. Yaneira Wilson estima que “el parche viene en el momento que los problemas estructurales no son comprendidos por las políticas públicas. Es decir, cuando no hay consulta, cuando no hay inclusión de las personas que requieren los servicios, y cuando el Estado o el privado tratan de dar una respuesta que no corresponde a esas necesidades". Muchos son los desafíos que deberán afrontar los habitantes de las megalópolis de América Latina: nuevas pandemias, la gestión del agua, el tratamiento de la basura o el del transporte público. “Además de todos esos casos está el tema político. Y todos esos cambios que están ocurriendo en América Latina que requieren una participación bastante más importante de la parte de todos los habitantes, estima la invitada de Escala en París.   #EscalaenParís también está en Facebook. Un programa coordinado por Florencia Valdés, realizado por Yann Bourdelas, Fabien Mugneret y Vanessa Loiseau.

The idea of mimetic viruses (or memes) comes from French anthropologist Marcel Mauss, who coined the term in his essay The Gift. It refers to how some ideas are so contagious that they spread throughout entire cultures and cause systemic problems like nationalism, racism and sexism. Mauss believed that these dangerous ideas could infect people's minds like a computer virus; we're not aware of them because they're invisible, but their effects are real nonetheless.

Tutti gli esseri umani hanno e, al tempo stesso, sono un corpo. Quella corporea è una dimensione letteralmente irriducibile: non c'è, infatti, un modo per eluderla. E il corpo è da sempre oggetto privilegiato di interesse da parte dell'antropologia. Il primo impatto con l'altro da sé avviene attraverso il corpo e l'aspetto fisico è stato a lungo al centro delle ricerche antropologiche. La storia dell'antropologia del corpo comincia nell'Ottocento e si sviluppa nei decenni successivi grazie alle intuizioni feconde di Marcel Mauss e di Maurice Leenhardt. Illustrazione di Elisa Pavanello Sound design di Stefano Cassese - VCA Mastering Studio

(00:00:00) Yuvviki Dioh studierte Publizistik- und Kommunikationswissenschaft, Ethnologie und Englische Literaturwissenschaft an der Universität Zürich. Sie engagiert sich als Antirassismus-Aktivistin und ist seit Februar die Agentin für Diversität am Schauspielhaus Zürich. Weitere Themen: (00:10:49) Er war der Begründer der modernen Ethnologie und in Sachen Humanismus seiner Zeit voraus: Marcel Mauss wäre heute 150 Jahre alt geworden. (00:15:12) Mit «Liedern von Vetreibung und Nimmerwiederkehr» von Serhij Zhadan ist die Münchner Biennale für Musiktheater eröffnet worden. (00:19:31) «Wir alle sind Widerlinge» – der Erfolgsroman des spanischen Autors Santiago Lorenzo ist nun auch auf Deutsch erschienen. (00:24:09) Theaterkrise in Italien – mehr als 400 Theater sind bereits geschlossen.

Shumë shoqëri të ashtuquajtura arkaike fisnore janë sisteme të shkëmbimit të dhuratave. Në shoqëri të tilla ka një obligim ritual në lidhje me dhuratën: obligim për të dhënë, obligim për të marrë dhe obligim për të kthyer atë. Kësisoj, dhurata përshkon tërë aspektet e tyre. Studime të sistemeve të tilla janë përmbledhur në librin “Dhurata: forma dhe fryma e këmbimit në shoqëritë arkaike” të sociologut dhe antropologut Marcel Mauss, të botuar në shqip me përkthim të Arton Ahmetajt, në Prishtinë në vitin 2020. Për të diskutuar rreth këtij libri, na bashkohet Arsim Canolli, profesor i antropologjisë në Universitetin e Prishtinës. Moderator: Gëzim Selaci Mysafir: Arsim Canolli Linku në Sbunker.

Es 2022 y mientras la libertad como concepto y utopía está más en boca de los economistas liberales que de los filósofos, este texto propone generar uniones entre la filosofía, la antropología, el rock y el rap para construir una definición coral de este concepto. Giles Delleuze, Paul Beatriz Preciado, Marcel Mauss, Massacre, Andrés Calamaro y Leo García tienen cosas que decir al respecto. Este texto está inspirado en un comentario audiovisual sobre el libro: “El trabajo no te amará” de Sarah Jaffe y en el seminario “Gilles Deleuze: Los Maestros del Pensamiento”, Curso dictado por Tomas Abraham en 2019 en la Biblioteca Nacional Mariano Moreno. SEGUIME EN MIS REDES: Telegram (comparto biblio): https://t.me/biografiamutante Instagram: @biografiamutante https://instagram.com/biografiamutante Twitter: @soyunabiografia https://twitter.com/soyunabiografia TIKTOK: https://www.tiktok.com/@biografiamutante MEDIUM: https://medium.com/@biografiamutante Facebook: Biografía Mutante: http://bit.ly/FbFdeF Escucha mi MÚSICA

Es ist ein besonders kurioser Fall von Zensur: Im Jahr 2022 wird ein 23 Jahre alter Film plötzlich geändert, damit er in China gestreamt werden kann. Es ist unklar, ob das Unternehmen Tencent im vorauseilendem Gehorsam oder auf Anweisung der KP gehandelt hat, um die 90 Millionen Abonnenten zu „schützen“. Jedenfalls scheint sich der Konzern die Rechte für die Umdeutung des Kultfilms eingeholt zu haben, sonst wäre dieser Eingriff rechtlich nicht möglich. Hollywood drückt offenbar beide Augen zu. David Finchers „Fight Club“ erhält nun jedenfalls eine andere Deutung. Nicht die Bank- und Finanzgebäude werden in die Luft gesprengt, stattdessen greift die Polizei rechtzeitig ein, wie uns eine Texttafel informiert, die den Film abrupt beendet. Auf dieser Tafel ist zu lesen: „Durch den Hinweis von Tyler hat die Polizei den ganzen Plan schnell durchschaut und alle Verbrecher verhaftet, so dass die Explosion der Bombe verhindert werden konnte. Nach dem Prozess wurde Tyler in eine psychiatrische Anstalt eingewiesen. Er wurde 2012 aus der Klinik entlassen.“ Der Fall ist weit mehr als nur eine Posse, vielmehr können wir hieran die veränderte Regierungspolitik Chinas erkennen, aber auch das Einknicken des Westens. Mehr dazu von Wolfgang M. Schmitt in der neuen Filmanalyse.   Literatur: Erhard Schüttpelz: „Der Fetischismus der Nationen und die Durchlässigkeit der Zivilisation. Globalisierung durch technische Medien bei Marcel Mauss (1929)", in: Andriopoulos, Stefan/Dotzler, Bernhard (Hrsg.): 1929. Beiträge zur Archäologie der Medien. Suhrkamp.

“Le contraire de la misère ce n'est pas la richesse. Le contraire de la misère, c'est le partage.” Abbé Pierre Pourquoi donnons-nous aux autres ? Que signifie le don d'objets aux associations comme Emmaüs ? Le premier épisode de cette nouvelle saison explore le parcours et l'impact du don chez Emmaüs mais aussi ses aspects affectif et sociologique. Pour cela, nous vous invitons à la découverte de la communauté Emmaüs de Poitiers aux côtés de Laurent et Joëlle, les compagnons-responsables, Amine et Pascal, compagnons, et Laurence, bénévole. Comme toutes les communautés Emmaüs, elle récupère, retape, revend des objets de seconde-main et, grâce à l'argent des ventes, offre un toit et une activité à des personnes en grandes difficultés. À l'issue de cette visite, Alain Caillé, sociologue, nous apporte son éclairage sur l'acte de don à l'aune du triptyque de l'anthropologue Marcel Mauss “donner, recevoir, rendre”. Il nous explique l'importance du don dans notre construction en tant qu'humains mais aussi dans la reconnaissance de nos pairs comme humains. Emmaüs, de par son projet original, fonctionne sur ce constat-là : c'est en donnant aux autres, en aidant les autres, qu'on se donne à soi-même, que l'on se valorise. --- UN AUTRE MONDE est une série de podcasts en trois épisodes sur les coulisses d'Emmaüs. Dans cette saison 2, l'auditeur·trice est invité·e sur le chemin du don. Au fil des épisodes, et à travers l'exemple d'Emmaüs, nous découvrirons que le don, la générosité et l'engagement sont des valeurs aussi simples que nécessaires à la construction d'une société plus juste, plus humaine et plus solidaire. Un grand merci à Laurent et Joëlle de la communauté Emmaüs de Poitiers d'avoir rendu possible cette belle aventure. Merci également à toutes les personnes qui ont témoigné dans ce premier épisode : Laurent, Jacques, Amine, Florence et Joëlle mais aussi les donateurs qui ont accepté de témoigner. Merci enfin à Alain Caillé d‘avoir partagé avec nous son expertise. Production Studio Ground Control ; direction éditoriale : Mathilde Girault ; production et écriture : Laura Eisenstein ; réalisation et mix : Frédéric Haury ; voix-off : Laura Eisenstein ; Identité graphique : Rose Bernard.

¡Finalmente sucedió! Nos encontramos en un bar de la ciudad de Buenos Aires y grabamos el último episodio del año con público presente y cervezas. Fue una velada alucinante con música en vivo y como siempre, antropología y ciencias sociales para pensar la vida. En la segunda parte hablamos sobre una canción de Marilina Ross y las trampas de la monogamia en el amor occidental. También hablamos del amor como aprendizaje social a través de la teoría de Marcel Mauss, Margaret Mead y esbozamos una posible respuesta abordando la propuesta del antropólogo y astrólogo, Eugenio Carutti. Bibliografía citada y/o recomendada: Carutti, Eugenio. Inteligencia Planetaria. (2012) García Canclini, Nestor. Culturas híbridas: Estrategias para entrar y salir de la modernidad. (1990) Mauss, Marcel. Técnicas corporales. Artículo. (1934) Mead, Margaret. Adolescencia y Cultura en Samoa. (1928) Murúa, Lautaro. La Raulito (1975) [Film] Turner, Victor. Dramas, Fields and Metaphors, Ithaca, Nueva York 1974 From Ritual to Theater, Nueva York 1982 The Anthropology of Experience, 1986 Zizek, Slavoj. La guía para perversos del cine (2006) [Film] --- Send in a voice message: https://anchor.fm/antropologiapop/message

Gli oggetti non sono mai solo oggetti per noi Sapiens ma veicolano significati, favoriscono alleanze, generano relazioni, definiscono gerarchie di potere. Proprio per questo il dono è un tema centrale dell'antropologia culturale sin dalle sue origini, come ci dimostrano gli studi fondamentali di Bronislaw Malinowski e di Marcel Mauss. Che significati assume il dono in una società ipercapitalista come quella occidentale? E quali dinamiche può generare il dono ai tempi di Internet? L'antropologo Marco Aime, professore di Antropologia culturale dell'Università di Genova, ci fornisce alcune chiavi di lettura preziose a questo proposito.

Nuevamente otra #Canción Liminal del pop argentino nos lleva a pensar como está construido el amor romántico y como podemos salir del mismo sin salir tan rotos. También vamos a ver que tienen para decir al respecto autores como Marcel Mauss, Leonor Silvestri, Slavoj Zizek y más. Canciones citadas: Música: Leo García, Letra: Pablo Schanton, Hay Sol. Cuarto Creciente (2005) Daniel Melero, Tenés. Por (2010) Próximo evento: Antropología Pop + Biografía Mutante Ya están a la venta los tickets para asistir a la grabación del episodio de fin de año de PODCAST ANTROPOLOGÍA POP. Una noche de música y antropología con participación del público presente. Jueves 16 de diciembre 22.30 horas - El Quetzal. Guatemala 4516-. Entradas en Passline: https://www.passline.com/eventos/biografia-mutante-antropologia-pop Autores citados y/o mencionados: Ralph Linton Marcel Mauss Zizek Slavoj (Película: la guía para Perversos del cine) Leonor Silvestri Spinoza, Baruj Tim Ingold --- Send in a voice message: https://anchor.fm/antropologiapop/message

Podcast Filosofie  Centre Erasme         16 SEP 2021Denker: Slavoj Žižek (° Ljubljana, 21 maart 1949) Gast:  Marc de Kesel (bijzonder hoogleraar Theologie, mystiek en moderniteit (Univ Nijmegen) Podcast inleiding: “Ideologie is precies hierom sterk, omdat het niet langer als ideologie wordt ervaren.” Op deze manier drukt de hedendaagse filosoof Slavoj Žižek uit dat ideologiekritiek zich ook altijd moeten richten op de ideologie van waaruit zij zelf voortkomt.  Welke rol speelt de negatie die zichzelf ondermijnt, in het denken van Žižek? Waarom betrekt hij film en populaire cultuur in zijn werk? En als je alles ontkent, waar kom je dan uiteindelijk op uit? Te gast is Marc de Kesel      Presentator: Allard Amelink (AA)             Sidekick Judith Zweistra (SK)De denker die centraal staat is Žižek.---------------Een hedendaags Sloveens filosoof, promoveerde op Hegel.Een flamboyante persoonlijkheid, een soort superster in de filosofie, te gast in zowat alle grote universiteiten van de wereld, met bijnamen als "Elvis of cultural theory", "the most dangerous filosofor in the West", "the beast!"Ik denk dat hij zijn populariteit te danken heeft aan zijn optreden, de manier waarop hij een podium tot leven kan brengen. Hij is op zijn manier een stand-up comedian, niet wars van provocatieve uitspraken; zijn lezingen doorspekt met allerlei grappen, met verwijzingen naar films, die ook voortdurend over de heel concrete actualiteit spreekt en altijd in stellige vorm. Je kunt zich tot hem verhouden omdat hij niet de filosoof is die zich uitput in nuances. Neen, hij gooit er zich in en hij heeft heel graag dat het publiek "oeh, bah" zegt, "neen dit niet!" (SK) Hij zweet daarbij heel veel? Juist, zijn performance is van die aard dat hij lichamelijk bijzonder performant aanwezig is in die zin dat hij zich quasi mutileert. Hij slaat voortdurend op zijn voorhoofd, slaat op zijn linker schouder... en in zijn oksels zie je navenant zijn lezing vordert de zweetproductie toenemen...AA: Een gevaarlijke denker, in die zin dat hij heel spannende dingen denkt? In ieder geval is hij ervan overtuigd dat het denken sowieso gevaarlijk is, in die zin dat het denken door (dit is zijn Hegelianisme) negatie getekend is en die negatie moet zichzelf opzoeken, die negatie heeft de neiging zichzelf te negeren (typisch voor Hegel) maar tegen die tendens in gaat hij die negatie harder maken. Hij gaat daar denken waar het ondenkbaar wordt wat je denkt, want daar precies gebeurt het denken. AA: negatie, wat moet ik mij daarbij voorstellen?Voor ik theoretisch wordt, moet ik eerst verduidelijken dan ondanks zijn ster-allure, is de man een zeer ernstige filosoof en lijdt hij eigenlijk (weet ik van hem persoonlijk) onder zijn imago. Hij wil eigenlijk niet liever dan gewaardeerd worden als een 100% saaie filosoof. Ik heb hem vaak ontmoet in de jaren 90 begin 2000, toen was hij met Shelling bezig en hij was kwaad dat het weer over die moppen en filmen zou gaan, terwijl hij het over Shelling wilde hebben, maar hij durfde dat niet goed en is toch aan dat imago blijven kleven.Bibliografie (dat zegt wel iets over hem): hij is geboren in 1949 in Ljubljana en is daar zijn hele leven blijven wonen (ook al zit hij de helft van het jaar in alle uithoeken van de wereld).Hij is door en door product van de universitaire cultuur, dus hij is een hard-core scholar.Joegoslavië heeft met hem wel iets te maken: in zijn opleiding in de jaren 70-80 volgt hij en bekwaamt hij zich in de filosofie in Ljubljana (toen een deel van Joegoslavië) en wordt hij aan den lijve geconfronteerd met het totalitaire systeem, in zijn zachtere vorm (geen Stalinisme) van Tito, maar die is een communist en het communisme heeft een totalitaire vorm (ondanks alle menselijkheid die men binnen dat spectrum van totalitarisme kan aangeven) en dit heeft hij aan den lijve ondervonden en dit heeft op hem toch grote indruk gemaakt omdat hij gewaar werd dat filosofie samenhangt met kritiek, werkt ook in begin op  Marxistische kritiek, komt eigenlijk uit de Frankfurter Schule en uit Adorno maar dit kun je in een communistisch land niet tegen gaan, omdat Adorno Marxistisch is, dat wel, maar hij wordt wel gewaar dat er iets niet klopt daarin: dat vrijheid van denken en ideologie op elkaar instaan en dus is zijn hele denken tot vandaag getekend door ideologie-kritiek (dit is zijn punt). In Joegoslavië uiteraard (daar komt hij uit), maar ook het Westen heeft zijn ideologie, ook het idee dat we buiten of voorbij de idelogie zijn (wat Blair nog onlangs verkocht heeft in New-York op een of andere vergadering). Het idee "buiten de idelogie te staan" is door en door ideologisch. Dat heeft hij wel door. Maar hij heeft tegelijkertijd door dat het daarom, ook voor de criticus van de ideologie niet echt eenvoudig is om buiten de idelogie te gaan staan. Dit maakt het natuurlijk moeilijk. Dat is wat het Marxisme, dat hij in zijn systeem in Joegoslavië heeft meegemaakt, wel beweert: het Marxisme beweert kritisch te zijn ten aanzien van de Westerse neo-liberale (in die tijd nog liberale) kapitalistische ideologie, maar dacht wel zelf die ideologische strijd voorbij te zijn op basis van Marx.(AA) Zijn er überhaupt echt ideologieën die zichzelf ontegensprekelijk als ideologie bestempelen; misschien is het haast inherent aan ideologie, "iedereen is ideologisch behalve ik".  Dit is het uitgangspunt van Žižek: dat het daar niet aan ontsnapt; m.a.w. (en dit maakt hem tot een zeer actueel denker) filosofisch gezien op geen enkele manier te negeren, omdat hij aan ideologie-kritiek doet vanuit het besef dat je niet uit de ideologie kunt .Dit is nieuw. Dit heeft ten aanzien van Plato, die de uitvinder is van de ideologie-kritiek, je had kritiek maar buiten de grot waarin je zit, heb je wel een ankerpunt voor je kritiek want je gaat buiten de grot de waarheid vinden. Neen, in de 20ste eeuw hebben we door: we zitten in de grot, we leven in een wereld van schijn, we moeten die schijn bekritiseren, maar we hebben niet meer de luxe om een strand te hebben waarop we buiten dat element van de leugen kunnen rustig zonnen in het schijnsel van de zon die de waarheid is. Dit hebben we niet meer.  In die zin is dit ook interessant ivm het monotheïsme (ik heb veel in het monotheïsme gewerkt). Als we vandaag in religie moeten geïnteresseerd zijn is het daarom. Met name: wat is monotheïsme? in de grond een religie-kritische religie. Als ge Jesaja, leest: "houdt niet van offers", "uw gebeden, ze stinken", hou op met uw religieus gedoe....", "de weduwe en de wees, die moeten gerespecteerd worden".Het monotheïsme, onze religie, is een religie-kritische religie. We hebben dit vergeten. We denken dat religie zingeving is, niets van aan. Kritiek is dit. Kritiek op de religie binnen de religie. Dit is historisch gezien zeer interessant met duizenden jaren traditie om over na te denken en in die schuit zitten wij. Žižek is vaak bezig geweest met religie. Zeker na zijn wende die hij in 1997 met Badioumaakt; als Badiou een boekje schrijft over Paulus en iets ontdekt van het waarheidsdenken in Paulus en het universele karakter van de waarheid herdefinieerd ziet bij Badiou, doet dit iets met hem: hij zal terug die monotheïstische traditie in het christendom opnemen om (altijd hetzelfde) aan ideologie-kritiek te doen. Hij doet niet anders.(SK) misschien goed om naar die negatie terug te gaan?Misschien toch nog één bibliografisch punt over de ideologie: hij vertelde in zijn eerste boeken vaak de volgende story: toen hij jong was, was hij intellectueel en was er natuurlijk de verleiding om een partijkaart te hebben, want als je een partijkaart hebt, heb je een baan verzekerd bij de universiteit. (of Žižek nu een partijkaart had of niet; ik denk het niet), maar hij vertelt in ieder geval over vrienden van hem,  die een sollicitatie doen om partijlid te worden...  Dit verhaal gaat als volgt: ze bieden zich aan op gesprek, ze krijgen een aantal proeven voorgelegd en ze worden gevraagd of ze 1) Marx genoeg kennen 2) of ze ernstig genoeg zijn in hun kritiek op het kapitalisme enz. De bevinding is de volgende: als een échte Marxist die overtuigd is van het Marxisme, overtuigd is van de kritiek op het kapitalisme en voor die proef moet plaatsnemen ten aanzien van degenen die hem moeten beoordelen,  dan moet hij voor één ding opletten, nl. als hij dit écht meent en ze hebben het door dat hij het écht meent, wordt hij niet aangenomen. Wanneer wordt hij wel aangenomen? als hij wel zegt wat de kritiek is, dat het kapitalisme slecht is, maar ze moeten onder de huid van de tekst horen dat hij ook wel van beter weet. Zo werkt ideologie; ideologie werkt niet met gelovigen, maar met mensen die perfect kunnen doen alsof ze geloven. Let op, dit klinkt nu raar als ik dit over het communisme zeg, maar dit is onze situatie. Ik kom uit Vlaanderen waar in de sociale sector in België 80% van de sociale werken nog verzuild is, katholiek. Als ik als échte katholiek zou solliciteren en ik zeg dat uit de maagd Maria de Godheid geboren is, ik geef u voor 100% zeker dat ze me niet zullen aannemen. Nochtans is dit de kern van het Christendom want dit is incarnatie. Wat moet ik doen? dat ik dit ook wel weet dat dit een fabeltje is, maar ik moet  toch een beetje aan dat fabeltje  houden. Je ziet wel, er verandert iets. Er is iets dat op een of andere manier ideologie anders doet werken, dat heeft hij van Althusser . (AA) Maar wat is dat? Ideologie is altijd een vehikel om dingen te bereiken, een instrument, dus je moet de soep nooit zo heet eten als die wordt opgediend...Ja, maar dit betekent ook dat mijn kritiek op de ideologie, deel uitmaakt van de ideologie. De échte communist weet dat het communisme te bekritiseren is en weet met die kritiek om te gaan. Dus we zitten in een cultuur van kritiek en  we moeten dus op het niveau van de filosofie die kritiek anders gaan formuleren. Daar is Žižek oneindig belangrijk in, want hij heeft door dat ge moet kritiek leveren maar dat ge tegelijkertijd kritiek moet leveren op de pretenties van uw eigen kritiek, nl. dat ge niet opnieuw de waarheid kunt ernaast zetten. Hoe dit precies is weet Žižek ook niet goed, maar dit heeft hij wel goed door.(AA) en dat is die negatie waar we het over hadden, nl de ideologie zelf kan een ontkenning zijn van andere ideologieën,  maar er zit ook een negatie op de negatie die altijd op je meta-niveau blijft reflecteren op je eigen situatie.JaHet element waarmee je kritiek levert op een ideologie is het element waarmee je de ideologie groot houdt, waarmee de ideologie zich groot houdt.Dit is typisch Hegel. Dat heeft hij ontdekt via Adorno (maar daar heeft hij enkel in Ljubljana veel over geschreven), maar dit heeft hij van Adorno en Hegel: die pure negatie. Namelijk: je moet je negativiteit altijd wapenen tegen de negativiteit zelf, nl. je moet negatiever zijn dan het negatieve waarmee een ideologie werkt. Een ideologie werkt met negativiteit, je moet er een afstand tegenover hebben, maar om je werk goed te doen als ideologie-criticus, moet je precies inschatten dat de kritiek op de ideologie tot de ideologie behoort en heb je altijd een soort meta-kritiek, je staat altijd in het meta.(AA) En wat je eerder noemde met Isaiah(?), die zegt "weg met de religie" zeg maar in die religie zit dieJa, wat Žižek nu doet, als je dit formeel op het schema van het monotheïsme plaatst, dààrover gaat monotheïsme: niet over zingeving, niet over troost in moeilijke tijden, niet over het feit dat we de weg kwijt zijn... neen!, we zitten op die weg, die weg is zeer gevaarlijk en we moeten elkaar bekritiseren daarin.Dit is wel actueel eigenlijk, zeker in het kader van het fundamentalisme, dat bij uitstek de geloofsparadigma voor religie toont dat dit een heilloze weg is. Een religieuze traditie is tegelijkertijd een kritische traditie.  (SK) Marc, je zei eerder in ons voorgesprekje, dat dit een beetje een Franse lezing is van HegelJa, het is een Franse lezing van Hegel omdat de nadruk ligt op harde negativiteit, dwz om het filosofisch te zeggen, op de "unaufhebbare", de niet-op-te-heffen negativiteit. Die komt eigenlijk van Kierkegaard: "ik ben een neen", een negativiteit die moest die er niet zijn in de wereld die werkt met negativiteit, de wereld zou niets missen; in ben een nutteloze negativiteit; ik ben een zinloze negativiteit: dit is existentialisme, dit komt langs Sartre binnen in Frankrijk als existentialisme. Dit zit ook bij Kojève zijn antropologische lezing van "Phänomenologie des Geistes" van Hegel en dit komt zo binnen bij Hippolite, bij Lacan en hij heeft dus die Hegel, die overal zit, die bij Derrida zit,  die bij Lacan zit, die zelfs bij Foucault zit, die heeft hij van Kojève en van Sartre: dit is die anarchistische negativiteit.(AA) welige tierende negativiteit, die houdt maar niet op... De "Weltgeist" is, om het Freudiaans te zeggen, getekend door een doodsprincipe.Dus de Weltgeist is niet getekend door negativiteit, maar in plaats van zich in stand te houden, heeft hij een kracht in zich die zichzelf voortdurend ondermijnt tot op het zelfvernietigende af. Wat Hegel natuurlijk niet gedacht heeft in feite; maar men haalt in de analyses van Hegel die negativiteit eruit. Of men heeft het boek van Jean Wahl gelezen (ik denk uit 1927) "Het ongelukkige bewustzijn bij de jonge Hegel", die een grote relatie ziet tussen Nietzsche met ook zijn harde negativiteit, ook met zijn harde hamerende kritiek en de jonge Hegel. Ook al heeft Hegel het veel over de liefde en over het christendom als verzoening, Hegel legt altijd de nadruk op wàt er moet verzoend worden, en wàt er moet verzoend worden is quasi onverzoenbaar, maar het is juist het onverzoenbare dat de zaak verzoent. Het is juist de afstand tussen de geest en zichzelf, waar de geest zichzelf vindt. Hij vindt zichzelf altijd in zijn eigen afgrond. Als je dit een beetje leest met Schelling er tegenover, dan komt die negativiteit nog groter uit. Dit is wat bijvoorbeeld Žižek doet in zijn Schelling boeken: "The Invisible Remainder" is één van zijn meest serieuze boeken. Ook "Less Than Nothing" is een boek van duizend bladzijden.(AA) 't is sowieso een veel schrijver"Less Than Nothing" heeft het goed weer, namelijk de "nothing", de negatie waarover het gaat, is minder dan niets. Het is een (dit is dan Lacan)  soort materieel niets, dat door het idee van niets, niet kan gevat worden, daaraan ontsnapt, maar woekert in dat niets.(AA) we hebben nu al een enorme, een soort vergaarbak, als we er nu nog even de films en populaire cultuur erbij pakken, we een soort smeltpot van alle dingen en dan hebben we Marx er nog niet eens uitgelicht; hij wordt vaak een Marxist genoemd, is Žižek eigenlijk een Marxist?Als je het hemzelf vraagt, heel zeker; hij is uitgesproken Marxist. Dit is ook wat hem bindt aan Alain Badiou, die nog meer dan hem, in een andere vorm, een uitgesproken Marxist is. Maar hij is natuurlijk geen échte Marxist in de zin van dat hij geen economische theorie heeft die verder bouwt op Marx en daardoor aan een alternatief voor de kapitalistische orde werkt, zoals Piketty doet; zoals een aantal linkse economen in Amerika doen.Marx is natuurlijk, zeker in zijn Marxistische tendens, een econoom. "Das Kapital" is een economisch boek, waarin hij een analyse geeft van het kapitalisme met als duidelijk doel: we moeten een alternatief scheppen. Een idee over wat het betekent arbeidend mens te zijn, wat het betekent een wereld te maken zonder elkaar uit te buiten.Žižek houdt dit idee over, die stip aan de horizon van een klassenloze maatschappij, maar een echt concrete uitwerking ervan geeft hij eigenlijk niet. Hij blijft dus in de kritiek steken eigenlijk. Hij blijft in de ideologie-kritiek steken en een beetje normaal ook is, weet ook wel dat hij het niet weet wat het alternatief dan is. En dat is natuurlijk het problematische van zijn denken.  Maar goed, als je Žižek zou bekritiseren en denken dat hij het ook niet weet, dan heb je van filosofie niet veel verstaan, want geen enkel filosoof weet het. Filosofie bestaat er precies in datgene wat we weten van een kritisch instrumentarium te voorzien zodanig dat we terug dat heerlijke eindeloze strand of die afgrond of die fantastisch gezellige warme hel van het niet-weten hebben. Dit is filosofie ook.(AA) of ieder geval op zijn minst die te leven filosofie die Žižek ook zou onderschrijven. Belangrijker dan Marx is eigenlijk Lacan voor Žižek. Als Žižek materialist is en dat is hij, dan is hij ook altijd materialist in de Lacaniaanse zin. Dit is minder makkelijk uit te leggen. Ik zal het misschien heel eenvoudig inleiden: waarom Lacan een materialist is, is omdat Lacan aan die negatie waar we het over hadden (de wereld wordt opgebouwd door mensen die voortdurend, door het feit dat ze denkende wezens zijn, die wereld negeren en van die wereld iets anders maken, dat is die negatie, maar bij Sartre en bij Kojève ga je nog uit van een ik, die negatie is nog mijn bewustzijn, het is mijn bewustzijn dat negatief is. Lacan zal die hele traditie overnemen,  maar dat verbinden met Freud, met het onbewuste. Het onbewuste die hij niet denkt als een iets dat verdrongen is in mij, wat ik niet weet... neen, het onbewuste is het niet weten weliswaar, maar waarom weet ik iets niet? omdat het punt van waaruit ik spreek, dat subject, datgene wat ik normaal mijn bewustzijn noem, dat ontsnapt aan mij. Waar is dat bewustzijn, dat subject te vinden? in het onbewuste en het onbewuste is niet wat ik vergeten ben, het onbewuste is dat wat we allemaal met elkaar delen. Het onbewuste is (en nu komt bijna Marx ter sprake) datgene wat we in een giftverhouding aan elkaar uitwisselen. Dat is dit veld van uitwisseling: we wisselen met elkaar de taal uit, we spreken met elkaar, we hebben woordjes met elkaar.(SK) Is dat het imaginaire?Wel daar kun je nog op een imaginaire manier in staanWe spreken woorden met elkaar uit, we denken natuurlijk dat wij die woorden als instrumenten gebruiken om uit te drukken van wat wij denken... nee nee, het zijn die woorden die ons gevormd hebben. Die woorden hebben wij als "enfant", als kind dat nog niet kan spreken, hebben wij overgenomen van de volwassenen en we hebben ons geïdentificeerd met die woorden. We hebben ons drager gemaakt van woorden die andere mensen met elkaar uitwisselen. Dit is de Lacaniaanse interpretatie van het denken van Freud. Met name: ik kan nooit aan mezelf omdat ik de omweg moet maken van wat anderen met elkaar delen.(AA) Het ik zit in het onbewuste en het onbewuste zit niet in mij, maar gebeurt tussen ons.Ja, exact.Het onbewuste is van de orde van de taal.(AA) Hoe wordt dat dan materialistisch?Wel, omdat die taal niet een geheel is van betekenissen, want wat die woorden betekenen, die veranderen voortdurend (historisch gezien), maar die woorden hebben wel een materiële klankwaarde, een schrijfwaarde, dat zijn "signifiances". Dit komt uit de 20ste eeuw, Saussure, de hele linguïstiek, Lévi-Strauss zit daar achter. De hele cultuur is materieel gebouwd op uitwisseling van elementen die op zich materieel bestaan. Een klank bestaat op zich materieel, een "a" is geen "o", "la" is geen "mi" in de muziektaal.  Dit is op gecodeerd, vooraf gegeven, materieel... en de mens zal met zijn hele zingevingssysteem moeten vertrekken vanuit dit materiële. Dat is wat gedeeld wordt met elkaar. Dit is eigenlijk Marcel Mauss en Lévi-Strauss, dat zijn de twee grote denkers. De mensen worden mens omdat ze met elkaar elementen delen en datgene wat gedeeld wordt met elkaar, gaat vooraf aan de mens zelf. (AA) en dat is iets materieels, wat we delen   JA In die zin is Lacan radicaal sociologie. Dit is ook het eigenaardige: Lacan heeft gezien dat Freud socioloog is (AA: en geen psycholoog eigenlijk... ) Dat heeft met psychologie niets te maken. "Psyche gibts nicht". Dan komt het imaginaire: wij dénken dat wij het zijn die denken. Natuurlijk wij worden in zekere zin gedacht. Niet zo straf dat er een systeem is dat ons zomaar denkt... nee neen, maar we moeten in elk geval afstand doen van de pretenties dat we meester zijn zonder meer van ons denken.Dat is het onbewuste. Met andere woorden, het beeld van onszelf gaat aan ons vooraf. Het woord waarmee we ons uitspreken gaat aan onszelf vooraf. Dit is natuurlijk een andere kijk op ideologie. Mensen hebben ideeën, een ideologie, maar die ideologie is primair, dwz gaat aan hen vooraf. Ze leven maar omdat ze zich identificeren met ideeën. Identificeren niet alleen met de inhoud van die ideeën, maar met de materialiteit van die ideeën. Daarom is de mens een door en door ideologisch beest. Dit heeft Žižek goed gezien. Als in Joegoslavië, in de jaren 90, het communisme valt, dan dacht iedereen: het communisme is uitgehold, geen enkele communist geloofde er nog in. Sorry, maar ze hebben het wel door, het is nu gedaan. Wat zien we? Het communisme valt, onmiddellijk komt het nationalisme op, dat totaal van de pot gerukt is. Plots hervindt men wat het is een Serviër te zijn. Niemand weet dat precies, maar je hoeft dit niet te weten, het is wel zo. Dit is materialisme. Je moet dit materieel appreciëren als datgene waar je over moet nadenken. Je kunt natuurlijk zeggen: Serviërs bestaan niet, maar er is wel een oorlog geweest. (AA) materieel is het Serviërschap er wel dus je bent niet meester over je eigen identiteit de betekenaar Serviër bestaat en die betekenaar wordt plots een meester-betekenaar.Dat is eigenlijk Lacan, plots wordt een betekenaar in dat veld van betekenaars waarin ge u waar maakt, plots wordt de meester-betekenaar de naam voor alles van het geheel.Dat zie je bij elk conservatisme of bij elke ideologie. Elke ideologie bestaat uit het uitwisselen van tekens, de tekens die hebben een structuur, maar de geschiedenis verandert omdat de meester-betekenaars anders gekozen worden.Plots staat Serviër voor de nieuwe identiteit. Zo wordt een identiteit gevormd. Ik vorm mijn identiteit naar één element dat ik dat laat noemen wat het geheel betekent. (AA) dat alles verklarend is  JAen heeft die altijd een negatie in zich, in de zin van communisme versus kapitalisme, het Serviër-zijn versus Bosniër zijn...  exact en daarop moet je de negatie zien spelen, want ik ben ik omdat ik eigenlijk als een ander bent, dat is het probleem, ik ben niets anders dan mijn spiegelbeeld met een ander, ik heb geen identiteit van mezelf, maar ik ben het resultaat van een identificatie mààr ik moet tegelijkertijd in die identificatie, die identificatie onmiddellijk ontkennen, want ik ben echt mezelf en dus niet zoals die koudvastige naast mij. Dit kan in het geval dat wij noemden, de Serviër tegenover de Bosniër zijn.(AA) en waar zijn we nu?; we zijn van Lacan langzaam afgedaald, we hebben Freud gehad, zitten we nu bij de omslag tussen Lacan en Žižek of zitten we nog steeds bij Lacan en is dit allemaal nog steeds Lacan?    Ja, dit is wat Lacan overneemt, dit is zijn kijk op de werkelijkheid. We zitten in een ideologisch systeem, we kunnen in dit ideologisch systeem weliswaar aan kritiek doen en hard aan kritiek doen, maar in het besef: we gaan die ideologie niet kunnen verlaten. We zitten daar in.(AA) Lacan of Žižek?    De beiden. Žižek zal zeggen, we moeten die negatie affirmeren, maar om dat hard te affirmeren... Lacan kiest eerder de burgerlijke kant van de zaak: Lacan zegt we zitten in een ideologie en we moeten natuurlijk kritiek leveren, maar hij zit in een therapeutische praktijk, dwz niemand is gelukkig met de ideologie waarin hij zit, maar iedereen is gelukkig met zijn ongeluk. Dit is altijd dubbel: ik houd een beetje van de ideologie en ik houd er niet van. Dat is die oedipale haat-liefde verhouding.  We houden van de wet en we zijn tegen de wet; natuurlijk zijn we voor de Nederlandse staat maar natuurlijk we ontduiken belastingen... en dan krijgt ge die mechanismen: de ander is altijd fout omdat hij dingen doet die ik ook doe, maar bij mij hebben ze het gelukkig niet gezien... joepie, fantastisch.Zo werkt ideologie ook en Lacan is daar eerder, net zoals Freud, de burger in.(AA) die zegt meer daar berusten we op een gegeven moment inJa, ook omdat voor Lacan zijn punt is therapeutisch. Lacan is bezig met een individu dat zich in, wat hij dan de symbolische orde noemt, moet waar maken. Žižek is een politiek filosoof en zegt: die negatie die de mens altijd heeft ten aanzien van zichzelf, en ten aanzien van van de wereld waarvan hij leeft, die negatie ligt aan de basis van de revolutie. Dat heeft hij van Hegel en Marx. Die negatie: we staan in de wereld, we leven van die wereld... om het existentieel uit te drukken: "ik leef van de wereld maar ik ben tegelijkertijd niet iemand die te herleiden is tot iemand die van die wereld leeft, want ik sta negatief tegenover die wereld." Ik ben de middenvinger naar die wereld toe. En die middenvinger vecht in de therapeutische kamer een strijd uit dat hij die middenvinger rustig kan gebruiken om daar bijvoorbeeld een huwelijksring rond te doen, maar op het macroniveau is diezelfde middenvinger datgene wat aan de basis ligt van de Franse revolutie.Plots zegt niet een enkel subject, maar een collectiviteit van subjecten: dit gaat niet meer.(SK)  en wat is dan het doel van de Franse revolutie? Is dat om meer ideologie-kritiek  te hebben of omHet doel is van die revolutie is altijd zeer "down to earth": eeuwen onderdrukking hebben door omstandigheden (die ik niet ga uitleggen en die Žižek af en toe ook eventjes suggereert) door het feit dat het absolutisme zo hard goed werkte, kon er een ideologie-kritiek ontstaan die de Verlichting was. Heel eigenaardig eigenlijk. Eigenlijk door het uitschakelen van de religieuze kritiek. Dit heeft Lodewijk de 14e niet door gehad, maar Lodewijk de 14e heeft de Franse revolutie mogelijk gemaakt. Hij heeft de adel uitgeschakeld, de burgerij posten gegeven en mensen mochten niet meer nadenken over religie. Dit is plaats voor de vrijdenkers en plots hebben die vrijdenkers gezegd: ja, we kunnen wel denken, maar we gaan dat nu eens doen en ze hebben gewoon de macht gegrepen. Waarom hebben ze de macht gegrepen? Omdat ze ideeën hadden, namelijk: de mensen zijn gelijk. De idee van ongelijkheid was onhoudbaar geworden. De idee van ongelijkheid was vroeger mogelijk, als ge het Lacaniaans leest, omdat de ongelijkheid verbonden was met de meester-betekenaar God, Heer, die altijd beheert en heerser is over. Dus het heerserschap  zat in de grammatica van die cultuur. Als alle mensen gelijk zijn, dat zit er bij ons niet meer in. Heersers, we hebben de mond vol van leiderschap, maar voor je het weet zit ge terug in een leiderschap à la Hitler. Dat gaat bij ons... misschien werkt het nu terug opnieuw, maar in de 20ste en vroeg 21ste eeuw zeg ik nu heel voorzichtig: heeft dat niet gewerkt en dan krijg je een nieuw systeem, een nieuwe cultuur eigenlijk, op basis van een neen aan de oude cultuur en dat is de revolutie geweest. Die "neen" op zich, daar is Hegel het product van (dat heeft Hegel heel goed gezien) die "neen" die moest zich voortdurend herhalen als harde, middenvinger opstekende "neen" richting het oude neen en richting nieuwe "neen" dat zich gesetteld had. De Franse revolutie settelt zich en de directoire wordt weer omver geworpen en voortdurend moet die revolutie zich heruitvinden. (AA) een soort eeuwige wederkeer van een neenMaar dat is wat Žižek wel zegt: we zitten nu in een tijd waarin we denken dat we uit de ideologie zijn, maar we zijn bij uitstek in de ideologie en Žižek is, anders dan Lacan, iemand die pleit voor de revolutie. Hij weet niet goed hoe, anders dan Marx, hij heeft geen  schema van de revolutie, hij heeft geen wetenschappelijk inzicht in de geschiedenis dat zegt als die condities zich voordoen zal de revolutie geschieden. Dat heeft hij niet. Maar samen met Badiou heeft hij wel: zoals het nu is, kan het niet verder en zijn laatste boek "Als een dief op klaarlichte dag" (bij uitgeverij Starfish Books, raad ik iedereen aan).Dit is zijn punt eigenlijk: we zien het wel niet, de revolutie komt niet als een dief in de nacht, neen, we staan erop te kijken en we zien het niet.Dit is terug Lacan: het onbewuste, je kijkt ernaar, maar het onbewuste is altijd in open lucht. Het onbewuste is niet iets dat verdrongen is, het open lucht ziet wat we weten, maar we weten niet wat we weten.(AA) maar die revolutie zou nooit een eindpunt kunnen zijn want uiteindelijk moet daar ook weer een nieuwe revolutie komen, dus daarmee is het vrijwel inherent aan Žižeks denken dat hij niet in beelden van de revolutie denkt, meer een instrumentarium dan een doelJa. Het maakt het revolutionaire elan wat zwakker, zwakte van de linker zijde waar ook Žižek toe behoort. Žižek geeft ook af op de linkerzijde, die zwak is in zijn kritiek, maar hij heeft geen echt alternatief en hij roept wel op tot (AA) maar hij moet principieel bijna geen alternatief tonen Neen, want dan moet het niet louter negatie hebben, maar moet ge wel een beeld van de samenleving hebben. (AA) en hoe kijk hij daar naar?  sowieso een beeld van de samenleving is dit dan wel goed of is ondergraaft het eigenlijk zijn hele negatie-molen?Naar mijn lectuur van Žižek blijft hij altijd steken en daarom noem ik hem in het boek dat ik erover geschreven heb: een hystericus, hij blijft steken in de kritische fase. Dit is wat voor Lacan de hysterica doet, de hysterica is...   Freud heeft alles geleerd van de hysterica. Freud is altijd intelligent geweest op het moment dat hij ophield intelligent te zijn. Dit is bijna filosofie, dat is wat Socrates zegt: "ik weet dat ik niets weet". Dat is gemakkelijk gezegd, maar ge moet echt iets niet weten voor dat ge aan weten toekomt en Freud is altijd bij de neus genomen door zijn hysterica, die altijd slimmer waren: Freud geneest hen van symptomen en dan komen ze af zeggen ze "ik heb gelijk nog een symptoom". Het punt is eigenlijk dat die hysterica zijn meesterschap in weten, de idee dat hij iets weet, willen ondergraven. Dat is de intelligentie van die hysterica weet dat het weten gebouwd is op een tekort, op iets dat aan het weten ontsnapt. Ze zoeken altijd naar dat punt. Bij uitstek is kritiek geven hysterische activiteit. Het zoekt naar de negativiteit in een sluitend systeem. Dat is Hegel.(AA) het is een beetje water dat altijd kruipt naar het laagste punt of naar het gaatjeDaarom is de titel van de publieksuitgave van zijn doctoraat bij Jacques-Alain Miller in Parijs, eind de jaren 80 (in het Nederlands vertaald) "De meest hysterische van alle hysterici, Hegel passeert". Voilà, c'est ca, en hij meent het ook. Het klinkt ironisch, maar het klopt ook. Dit is ook vaak zo bij Žižek, het klinkt ironisch, het heeft iets van een stand-up comedian, maar het is het niet, het is wel een denker, het is juist. Hegel is een hystericus die zich natuurlijk wapent tegen zichzelf, want hij wil natuurlijk sluitend zijn, maar ook als je hoofdstuk van het absolute bewustzijn (Die Philosophie des Geistes) bij Hegel leest, voel je daar dat Hegel gedwongen is dat hij alles moet weten, maar hij weet ook wel dat hij niet alles weet en dan komt de hele heilige familie erbij om dit toe te dekken. Dat is wat Adorno ook goed gezien heeft: als je Hegel goed leest, kom je op die onhoudbare negatie. Dat is ook wat Derrida in Glas (1947) doet, komt op die onhoudbare negatie. Dat is wat Lacan doet: Lacan is niets anders dan Hegel toegepast op het structuralisme van Lévi-Strauss. (AA) en als je dan in dit schema Žižek erbij plaatst, wat is dan zijn toevoeging?Žižek zal in dit schema, in die structuralistische negatie, die hij van Lacan heeft, zal hij de Marxistische revolutie en dus ook de Hegeliaanse revolutie, terug willen bovenaan op de agenda zetten. In één van de hoofdstukken ("Als een dief op klaarlichte dag") heb ik het over een transcendentale verwarring en daar zie je dat die 2 schema's, Lacan en Hegel, toch niet zonder meer hetzelfde zijn, die filosofisch behoorlijk haaks op elkaar staan in zekere zin of er zijn toch heel wat haken aan, dat Žižek dat wat verdoezelt en dat hij uiteindelijk Hegel kiest. Mijn stelling is dat Žižek uiteindelijk een Hegeliaan is.(AA) meer dan een Marxist? meer dan Lacanciaan?Of omdàt hij Marxist is, wat hij gelooft in de revolutie. Dat is zijn hele (waar in nog niet over gesproken heb) in de jaren 90 en begin de jaren 2000 één van zijn hoofdthema's was: de theorie van de act, van de daad. Uiteindelijk kun je de negatie maar affirmeren, uiteraard door kritiek te plegen, maar die negatie moet ook geaffirmeerd worden in een daad. Dan heb je bij hem, jaren lang, een hele reflectie over Lenin. Nog eigenlijk, want dit boek "Als een dief op klaarlichte dag" heeft nog een hoofdstuk over Lenin. Lenin is voortdurend aanwezig, met name dat Lenin de initiator is van de revolutie in 1917 en dat is een schoolvoorbeeld in de negatieve zin: als er één land is in 1917 dat in de Marxistische theorie niet rijp is voor de revolutie, dan is het Rusland, want Marx heeft dit zeer goed gezien: er moeten eerst arbeidersverhoudingen ontstaan die kapitalisten en proletariërs tegen elkaar zetten zodanig dat je een kleine klasse kapitalisten heb met een industrieel apparaat waar ze alle productiemiddelen bezitten, om dan een massa aan proletariërs, die enkel de arbeid hebben, te vervreemden van zichzelf. Maar Rusland was een boerensamenleving, de slavernij was nauwelijks afgeschaft eigenlijk en leefde nog door. Industrie: nul. En wat doet Lenin? "no problem, revolutie!" Dat is een daad voor Žižek, dat is radicale negatie in de zin van: theoretisch gezien klopt het niet wat ik doe, maar de basis van de theorie is negatie en ik werp er mij in. Dit is à la Kierkegaard, de sprong van Kierkegaard wordt door Lenin uitgevoerd. Vandaar dat Žižek wel open staat voor wat Badiou noemt: "l'événement". Hij leest dit iets anders: voor een soort plotse, uit het niets opduikende gebeurtenis... de revolutie gebeurt, is daar plots en is juist het resultaat van een niet-instrumentele houding daar tegenover. Natuurlijk is ze voorbereid, maar ze komt altijd "als een dief bij klaarlichte dag". (SK) Misschien moeten we nog één ding even aanstippen: in een voorgesprek noemde je ook beeldcultuur erbij.Dat is voor Žižek ook een belangrijk aspect en daarom wordt hij vaak als referentie gebruikt in filmkritiek, in de literaire kritiek ook. Het laatste boek dat ik al noemde "Als een dief bij klaarlichte dag": de helft van de tekst is bespreking van film. Altijd. Ofwel heel moderne films of ook slapsticks... maar hij is ook zeer gefascineerd door de jaren 20.Ik zeg maar iets: als je geïnteresseerd zijt in Ernst Lubitsch, dat is een Duitse cineast die in Hollywood een eerste grote ster is en in 1942 "To be or not to be" maakt, een film over Hitler, zeer de moeite waard om te zien: Žižek heeft daar zeer interessante analyses van. Hij komt daar ook uit. Als hij Ljubljana nog zit, in de jaren 80, dat sticht hij met vrienden van hem een soort filosofische, literaire, cultuurkritische club en ze houden zich bezig met Hitchcock. Fantastisch wat Hitchcock dat is de vijand, Hollywood, en wat doen ze?: ze gaan Hollywood bekritiseren, ideologie bekritiseren, maar ondertussen leggen ze niet Hitchcock bloot, maar tonen ze Hitchcock als ideologie-criticus en van zijn eigen cultuur maar ook natuurlijk van de totalitaire structuur in Joegoslavië.Die liefde voor film heeft hij blijven houden. Dat maakt hem ook interessant, want hij verstaat die beeldcultuur ook: het is in de film dat de geschiedenis gebeurt. Het is in de verbeelding dat de mens  gebeurt. Met een idee als fake-news heeft hij uiteraard grote problemen, maar niet de problemen die wij normaal hebben, nl. dat fake-new is niet echt, maar er is niets echt voor hem. Natuurlijk is er waarheid voor Žižek, absoluut, hij is voor de klassenstrijd, hij is voor de gelijkheid, maar de contouren waarin de waarheid het object is van strijd, de contouren waarin de revolutie van de waarheid moet gebeuren (en hier klinkt Badiou) de contouren van de waarheid, "la vérité" een concept bij Badiou, die waarheid die is niet van de orde van het zijn tout-court, het is niet het zijn dat waar is... de waarheid gebeurt, de waarheid is een evenement, waar je je moet voor inzetten. In die beeldcultuur moet je op een bepaalde manier die beeldcultuur neerzetten. Bij Žižek, nog meer dan bij Alain Badiou, vindt ge een eindeloze reflectie over die beeldcultuur. Žižek kan zich altijd weerhouden om beeldcultuur te zien als een voorbeeld van hoe het zou moeten, wat bij Alain Badiou wel het geval is. Badiou ziet altijd een toneelstuk in een slechte lezing van Brecht, namelijk voorbeeld voor de klassenloze maatschappij. Žižek ziet er altijd de heerlijke polymorf perverse libidinale structuur in die hij bij Freud vindt. Het klopt nooit eigenlijk... bij Žižek behoudt dat kritische element zijn heerlijke hysterie, zou je kunnen zeggen. Bij Badiou wordt het meer een meester discours, Badiou weet het.(AA) misschien dan alleen met hogere cultuur te maken Er is geen enkele neiging van Žižek om te denken dat er geen waarheid is. Hij houdt juist van Badiou, er is waarheid, we moeten vechten voor de waarheid. Die waarheid is universeel. We moeten vechten voor de gelijkheid. Zijn kritiek in dit nieuwe boek o.a. over de MeToo-hetze, over de diversiteit en identiteit: hij waarschuwt altijd: het gaat niet over identiteit maar over universaliteit. Ze moeten niet opkomen "ik ben niet als LHBTI's of hoe we seksuele indentiteit daarin moeten gerespecteerd worden... àlle mensen moeten gelijk zijn. Dat is zijn punt. Ik ben misschien verschillend maar het gaat in mijn strijd niet om mij te redden, het gaat om alle mensen te redden en de waarheid, in tegenstelling tot Badiou, heeft een universeel karakter.(AA) Is in die hele molen van negatie is het zo dat de baan van universaliteit wel blijft bestaan? Is dat dan toch een soort rock bottom waar we op raken; zegt Žižek alles is ter discussie behalve die universaliteit?Ja, dat is inderdaad een soort rots waar hij blijft op staan; omdat de negatie door iedereen gedeeld wordt (heeft hij ook van Hegel) de mens is getekend door negatie, is gelijk in die negatie en die negatie moet gelijkelijk de kans krijgen te kunnen zijn wat ze is.Zoals bij Hegel is er natuurlijk plaats voor individualiteit, voor verschil, maar het verschil is datgene wat de mensen gelijk maakt. Žižek staat volledig in (wat vandaag een beetje out is) "la pensée de la différence"  uit de jaren 60. Daar staat hij volledig in. Denken van het verschil. We hebben de neiging, heel eigenaardig eigenlijk, waar men filosofisch niet genoeg bij stil staat, maar we zijn terug in een soort identiteitsideologie aan het komen waar iedereen voor zijn eigen identiteit opkomt. Dit is vanuit de jaren 60 gezien, absoluut van de pot gerukt. Wat identiteit is fundamenteel het verschil dat ik heb met mezelf. Ik ben niet mezelf, ik ben niet mijn sekse, ik ben ook niet mijn seksuele identiteit, ik ben het verschil tussen mij en mezelf die zich seksueel uit. Ik heb een seksuele verhouding met mezelf en die sekse betekent geslachtelijkheid, betekent gesecteerd zijn, betekent niet samen vallen met mezelf en iedereen heeft het recht op zijn eigen wijze, niet samen te vallen met zichzelf.Maar dat is een ander discours dan te zeggen: "ik heb recht op mezelf". Voor je het weet zitten we nu terug aan een eigenheidsideologie eigenlijk, waar Adorno zo tegen vocht.Dat heeft hij ook. Dit is wel van belang als je dat in een multicultureel landschap ziet. Er zitten wel in Žižek genoeg elementen om tegen de tolerantie-ideologie in te gaan. Want als de mensen in een multiculturele wereld samenleven, kun je denken: goed, die culturen die moeten elkaar verdragen en iedereen heeft zijn eigen eigenheid. Dat is wat we altijd gedaan hebben. En wat is het resultaat?: de Turk die in Nederland leeft, die moet vooral Turks doen, want we zijn natuurlijk toeristen gebleven en we zien graag iemand anders, op een podium moet hij anders dansen. Wij willen eigenlik andersheid om dat te consumeren. Wat genereert dat? Dat genereert conservatieve identiteit. Wat kenmerkt de Turk die in Nederland zit? dat hij niet samenvalt met zichzelf, anders zou hij niet in Nederland zitten. Dat hij niet goed weet wat een-Turk-zijn is en dat hij dit elders probeert met een andere afstand en wat mij gelijk maakt aan een Turk, niet dat ik ook een eigen cultuur heb, is ook zo, maar dat ik ook niet samenvalt met mezelf.Dat is universeel, we hebben een basis om met elkaar te praten, nl. niemand is wat hij is.Hetzelfde voor religie: we hebben een basis om met de islam te praten, nl. alleen God is God en niet wat jij denkt dat God is, is God. Dat is onze traditie. God kun je niet benaderen zonder kritiek. Er zit in de Koran en de Bijbel een behoorlijke dosis religie-kritiek. Daarop moeten we inzetten. Wat doen we nu? de moslims hebben een geloof, wij hebben een geloof; we gaan een beetje ons eigen koesteren en onze eigen navelstaarderig ons eigen opzwepen.     (AA) Maar dan is mooi, zijn we toch aan het einde toch nog die negatie een zinvolle plek gegeven, want die harde kern is toch een negatie, dat is mooi want we vallen niet samen met onszelf en dat bindt ons dan toch.Samenvatting door Allard Amelink: Slavoj Žižek, een flamboyant man, stellig, een soort stand up comedian lijkt hij in zijn uitingen, provocatief, met grappen, met films, met actualiteit, maar zegt Marc (De Kesel) heel duidelijk: hij lijdt ook een beetje onder die performance, het is een soort beeld wat van hem bestaat terwijl het ook een heel gedegen filosoof is die daar onder zit en dat  hebben we ook heel veel over hem gehoord.Zijn bibliografie is belangrijk in die zin dat hij opgroeit in een communistisch, totalitaristisch regime in Joegoslavië, misschien niet zo erg als andere regimes, maar toch met Tito, natuurlijk een wereld waarin het denken sluit. Hij ontdekt filosofie is kritiek, hij mag Adorno wel lezen want het is een Marxist, maar hij ontdekt dat in Adorno een heel fundamentele kritiek zit op het Marxisme. Er klopt altijd iets niet en dus wordt in Žižek zijn hele denken ideologiekritiek een heel belangrijke pijler.Het is moeilijk om buiten die ideologie te komen ontdekt hij, je ontsnapt er nooit aan, en daarom zit in zijn ideologiekritiek een soort meta-niveau, namelijk dat je ook zelf in je kritiek op ideologie nooit buiten ideologie kan denken. Het is niet zoals bij Plato's grot dat we op een dag in een wereld buiten de schijn kunnen komen, neen we zullen altijd in een soort schimmenspel blijven zitten.Marc haalde mooi ook even religie aan, dat uiteindelijk in elke religie zit ook een vorm van religiekritiek, Isaiah zegt "weg met die godsdienst, het gaat ons om de armen", kortom een soort angel zit er altijd in van die zelfkritiek.Ideologie werkt dan dus ook altijd perfect met mensen die doen alsof ze het helemaal snappen en helemaal menen, maar het eigenlijk stiekem niet helemaal nemen, je moet een soort afstand hebben tot die ideologie om goed te kloppen. We hadden het voorbeeld van sollicitatie bij de Marxistische partij: je moest wel goed even die afstand laten zien dat je het niet helemaal écht meent. Kritiek is dus een inherent onderdeel van ideologie, er zit een soort dubbele negatie in en dit haalt Žižek bij Hegel vandaan; alleen zegt hij eigenlijk: je moet dus nog negatiever zijn ten aanzien van de negativiteit die je gebruikt om tot andere dingen te verhouden. Je moet er dus nog een stapje scherper op zijn. Dit is natuurlijk zeer actueel voor totalitaire systemen maar ook voor fundamentalisme zit er ook in dat als je die angel er niet in hebt, dan ontspoort het ook snel.Je kunt zeggen is dit nu Hegel, het misschien een Franse lezing van Hegel omdat er heel hard die lijn in zit die je een beetje naar Kierkegaard zou kunnen trekken van "ik ben een niet", trekt die lijn naar naar Sartre door,  en dan kwamen we ook bij Lacan aan. Is Žižek dan een Marxist? "Ja" zegt hij zelf, "neen" zou je kunnen zeggen want hij is niet echt een man van de economische theorie, hij gebruikt wel die stip op de horizon van het Marxisme maar blijft eigenlijk in zekere zin een beetje steken in de kritiek die hij heeft vanuit het Marxisme maar niet biedt niet echt een reëel alternatief.Hij is dan wel echt een materialist en daar komt dan de wat langere lijn Lacan in beeld: Lacan die verbindt zich met Freud en Sartre en Freud worden een beetje bij elkaar gebracht. Sartre daar zit nog echt een Ik in, maar bij Lacan wordt het Ik een stuk diffuser want dat is het onderbewuste (onbewuste?) en dat subject in het onbewuste dat ontsnapt mij altijd en het is dan ook niet gelokaliseerd in het onderbewuste (onbewuste) in mij, maar neen, het vindt plaats tussen ons. Het Ik is niet een Ik in mij, maar eigenlijk een Ik wat tussen ons gebeurt. Dit klinkt heel immaterieel, maar neen het is juist heel materieel want uiteindelijk het onbewuste wordt dus gebouwd op materiële dingen, wordt gebouwd op taal, de klanken "a" is geen "e", hele harde materiële zaken. Daar wordt cultuur opgebouwd, daar wordt het onbewuste opgebouwd, daar komen dus uiteindelijk ook wij uit. Wij moeten daar vertrekken vanuit een soort materieel sociologische blik: een Ik is imaginair, wij zijn geen meester van onszelf, het beeld van ons gaat ons vooraf. Ideologie gaat ons ook vooraf, als het bijvoorbeeld om de overgang van communisme naar nationalisme gaat: eigenlijk het enige wat gebeurt is dar er een andere hoofdbetekenaar, meester-betekenaar komt. Eigenlijk is het hele speelveld nog hetzelfde, maar er komt een andere pilaar die alles betekenis geeft en die betekenis is dus ook altijd een negatie: een Serviër omdat je geen Bosniër bent, een communist omdat je geen kapitalist bent.Waar Lacan dan eigenlijk het pad pakt van: in de psychologie daar moet je uiteindelijk in berusten, we hebben nu eenmaal een haat-liefde verhouding  tot hoe we geconstrueerd worden en wie we zijn, trekt Žižek het weer politiek terug: die negatie die in ons zelve zit, die in ons hele bestaan zit, dat is de basis voor de revolutie. Ik leef in de wereld en ik leef van de wereld, maar ik ben ook een middenvinger naar de wereld. Dat is eigenlijk de revolutie. Žižek is dus pro-revolutie, tegelijkertijd kun je zeggen: hij blijft een beetje hangen in de kritische fase en daarom noemt Marc hem ook wel is een hystericus, hij zoekt altijd het negatieve, hij is het water dat zoekt naar het gaatje waar hij toch weer die waarheidsclaim kan ondergraven. Hij legt eigenlijk Marx bovenop het stapeltje van Hegel, van Freud en Lacan en Hegel. Hij legt Marx boven, maar legt beter Hegel bovenop omdat hij revolutie en de politieke er weer bovenop komt te liggen.Hoe komt die revolutie dan? Die komt eigenlijk, niet als een dief in de nacht, maar "als een dief bij klaarlichte dag" en daar haalt hij het voorbeeld van Lenin aan. Tot slot nog even spreken over de beeldcultuur: echt raar is dit eigenlijk niet, misschien is fake news erg, maar eigenlijk alles is fake news; ook onze identiteit in zeker zin is fake news en dan kwamen we er uiteindelijk op uit dat Žižek ook toch wel een harde kern ziet: die negatie komt wel op een punt uit, namelijk dat er toch een waarheid is: dat we universeel zijn, dat het om alle mensen te doen moet zijn en dat we daarvoor moeten vechten. Dit lijkt een hele rare tegenspraak met elkaar want dat negatie en macht eigenlijk nergens op uitkomen zou je gevoel zijn, neen maar uiteindelijk is het feit dat wij dus allemaal niet met elkaar met onszelf samenhangen, dat we een negatie zijn, dat bindt ons uiteindelijk. Dus de harde kern, de ultieme waarheid in het denken van Žižek is eigenlijk een negatie toch nog in zichzelf. Dat is zijn hele proces. Wellicht een complexe zoektocht maar dit maakt het extra leuk. Daarom luistert je waarschijnlijk naar deze podcast en tegelijkertijd is het het mooiste bewijs dat Žižek niet enkel die leuke popster met grappige uitspraken, met de uit de hand lopende zweetplekken, maar echt een man is die ook intellectueel gezien een "beest" is in die zin en daar in die zin ook zijn naam verdient.Iedereen bedankt.

Biståndet är, som så ofta, under debatt. Borde vi gå lite djupare med frågan: vad är en gåva för något? Dan Jönsson erbjuder några perspektiv i denna essä. ESSÄ: Detta är en text där skribenten reflekterar över ett ämne eller ett verk. Åsikter som uttrycks är skribentens egna. När de östeuropeiska tiggarna, oftast romer från Rumänien och Bulgarien, först kom och satte sig utanför svenska närbutiker någon gång kring 2013 eller -14 var det många av oss som kände sig både villrådiga och lite illa till mods. Inte så konstigt: för en befolkning som under ett par generationer hade invaggats i tron att tiggeriet, åtminstone som institution, var något som hörde till historien; ett folk som lärt sig svälja illusionerna om jämlikhet och flosklerna om allas lika värde, verkade tiggarna dyka upp som en globaliseringens hämnd på allt det där, de levande bevisen för vår folkhemska blåögdhet som nu skulle tvinga oss att lära om. Men hur gjorde man? Hur bemötte man, och överhuvudtaget såg man på människor som måste tigga för sitt uppehälle? Kunde man se sig själv i ögonen om man inte gav? Men måste man då ge till alla? Var det kanske bara sitt eget samvete man köpslog med? Eller satt tiggarna där för att avslöja tomheten i våra hjärtan, den förhärdade materialismen hos ett bortskämt, proppmätt folk som inte längre behärskade den enkla handlingen att ge utan att förvänta sig någonting tillbaka? Eller kanske snarare: som inte längre klarade att lämna något ifrån sig utan att se det som en kommersiell transaktion? Den som spar han har, den som ger han får mer, brukade de vuxna säga när jag var liten. I själva verket var man ju fullt på det klara med hur det faktiskt förhöll sig: den som spar han har, och den som ger är bara lättlurad och dumsnäll. Inte förrän i vuxen ålder har jag förstått att det ändå ligger något i det där, eller mer än så: att en gåva som inte återgäldas är ungefär som en fråga som inte får något svar. Att ge och ta emot gåvor är en fråga om tillit och förtroende. Som den franske socialantropologen Marcel Mauss formulerar det i sin klassiska Essai sur le don, Essä om gåvan, från 1925: "I alla samhällen ligger det i gåvans väsen att den till sist är sin egen belöning". Mauss sammanfattar principerna för gåvan som social institution i tre enkla, eviga budord. För det första: det är en plikt att ge. För det andra: det är en plikt att ta emot. Och för det tredje: det är en plikt att ge tillbaka. I begynnelsen var inte byteshandeln, utan krediten. Marcel Mauss grundade sina slutsatser på studier av gåvoekonomierna hos urbefolkningar i främst Melanesien och västra Nordamerika. Texten är i allt väsentligt en skrivbordsprodukt; Mauss gjorde inget fältarbete själv, och resonemangen i Gåvan bygger i stort sett helt på data från andra forskare. Det som har gjort boken berömd, och som gör den läsvärd än idag, är den analytiska överblicken: Mauss visar inte bara hur gåvor och gengåvor spelar en central roll i dessa förmoderna ekonomier för att hålla ihop samhället kulturellt och socialt. Han låter också sina analyser kasta ljus över den dolda, informella gåvoekonomin i våra moderna kommersiella samhällen. Och inte minst över de spekulationer om en primitiv, "naturlig" bytesekonomi som traditionellt har brukat ses som ursprunget till marknaden och penningsystemet. I själva verket, säger Mauss, finns ingenting som tyder på att en sådan naturlig marknad någonsin skulle ha existerat. Det ekonomiska utbytets ursprung är istället gåvan, och därmed förpliktelsen att återgälda den. I begynnelsen var inte byteshandeln, utan krediten. Och skälet till det, förklarar Mauss, är mycket mänskligt ett samhälle där ingen delar med sig och var och en slår vakt om sitt blir ett samhälle som förgiftas av misstro och fientlighet. Där man inte delar, krigar man. De gåvoekonomier som Mauss analyserar grundas på den insikten, och de gåvoinstitutioner som de har byggt upp är verkligen allt annat än primitiva. Mest komplexa är de rituella festligheter som kallas potlatch, och som förekommer främst på den kanadensiska västkusten: ceremonier där klanerna, ofta under våldsamma former, tävlar om vem som kan ge de generösaste gåvorna och som ofta avslutas med spektakulära ritualer där värdefulla tillgångar helt enkelt bränns upp eller förstörs. På så vis uppstår maktrelationer mellan givare och mottagare, social prestige befästs och hierarkier etableras. Det som framför allt skiljer dessa gåvoutbyten från den moderna världens kommersiella transaktioner är att de innehåller en dimension av osäkerhet, av tid. Man vet att gåvan gengäldas men inte när, och hur. Det krävs inte så mycket skarpsinne för att se att den sortens informella ekonomiska utbyten också lever kvar naturligt, men dolt, i den moderna kulturen. Till exempel fungerar våra julklappar som en institution för att befästa sammanhållningen och stärka banden inom släkten över tid. Företag ger presenter till sina kunder och anställda för att försäkra sig om deras lojalitet. Att ta emot en alltför överdådig gåva kan kännas förödmjukande. Och ens sociala status och prestige kan i vissa kretsar demonstreras och förstärkas om man låter bartendern hälla ut en flaska champagne i vasken eller lämnar ifrån sig en fulladdad elsparkcykel på gatan. Är man inte snäll och delar vår demokratiska värdegrund, så kommer inte den svenska tomten med några julklappar. Men Marcel Mauss analys kan också användas för att förstå dynamiken i de ekonomiska relationerna på ett högre plan. Att det nyliberala marknadssamhälle som tagit form de senaste decennierna upplevs som att det urholkar den sociala tilliten och sammanhållningen borde kanske inte förvåna. Inte heller att de miljarder dollar som slussas från den rika världen till utvecklingsländerna i form av bistånd, investeringar och världsbankslån mest verkar låsa fast dem i ett postkolonialt beroende. I ett skarpt förord till den svenska översättningen av Gåvan föreslår sociologen Bo G Eriksson att man skulle kunna se på Sidas biståndsverksamhet som just ett slags modern potlatch: biståndet blir ett sätt för Sverige att hävda sig i den internationella hierarkin, särskilt i förhållande till u-länderna som, till följd av den prestige Sverige skaffar sig genom biståndet förväntas vilja likna oss, dela vår värdegrund som det heter, och i och med det bli mottagliga för vår export av konsumtionsvaror. Eller, tänker jag mig, ännu hellre: stridsflygplan och robotsystem. Därför var det ju heller ingen som protesterade när den amerikanska marionettregeringen i Afghanistan kollapsade och Sveriges utrikesminister Ann Linde surt deklarerade att "inte en spänn" av svenska biståndsmedel skulle gå till talibanerna. Nej, minsann: är man inte snäll och delar vår demokratiska värdegrund, så kommer inte den svenska tomten med några julklappar. Istället kan man vänta sig att utsättas för det som är gåvans motsats: sanktioner, frysta konton, ekonomiskt sabotage. Det är förstås sällan det sker; ett land som Sverige är vant att få sin moraliska prestige bekräftad, och sitt bistånd tacksamt kvitterat i form av vapenaffärer så egentligen var den där svenska villrådigheten och obehaget inför tiggarna när de dök upp inte alls underlig. Precis som vi får öva oss på att leva i en mer politiskt komplicerad värld, så har vi lärt oss att hantera våra moraliska reflexer inför tiggarna. Har några spänn i fickan, så vi kan ge lite i förbifarten då och då. Men nog förväntar vi oss åtminstone ett tacksamt leende i gengäld. Som kvitto på vår moraliska överlägsenhet. Dan Jönsson

Many tarotologists say the 6 of Pentacles is one of the most complicated cards in the Minor Arcana. It's a card about exchange, giving and receiving, but as we know all too well, that shizz can bring up a lot for people! In this episode we talk about knowing your value (and how if you're over giving, you probably don't); guilt and being of service; leaky boundaries, how to set clearer ones and defend them; gift societies; obligation; Marcel Mauss; myths and fairytales; how the moon is not a vending machine (hey, hey CA Conrad); what the Cameron Crowe film Say Anything tells us about tarot; how to find TRUE abundance and what to do with it once you've got it... all with our illustrious guest, Liz Worth!A bit more about our guest... Liz Worth teaches practical approaches to tarot and spirituality. She is the author of seven books, including The Power of Tarot and Going Beyond the Little White Book: A Contemporary Guide to Tarot. She can be reached at lizworth.com.Join us! References in this episode include:78 DEGREES OF WISDOM a book by Rachel PollackTHE GIFT a book by Marcel MaussSAY ANYTHING a film by Cameron CrowIN YOUR EYES a song by Peter GabrielBTW 42: UNDERWORLD, BUT MAKE IT FASHION, ACE OF PENTACLES, PART 2  a podcast by Amanda Yates Garcia and Carolyn Pennypacker Riggs**********************************Learn More About Our  Guest Liz WorthLiz Worth teaches practical approaches to tarot and spirituality. She is the author of seven books, including The Power of Tarot and Going Beyond the Little White Book: A Contemporary Guide to Tarot. She can be reached at lizworth.com.  Visit her website: www.lizworth.comFollow her on Instagram: @LizWorthTarotFollow her on Facebook: Liz WorthBuy her book: The Power of Tarot******************************* CURRENT WORKSHOPS TEMPERANCE: Potions, Offerings, & Rituals of Transformation :  In this workshop you will learn to use ordinary substances to make big magic in your everyday life. Cooking magic, cleaning magic, love magic, and more. You'll learn how to whip up a spell using the things you have in your kitchen, create offerings for your ancestors, and a clearing bath that will restore your soul. Click here to find out more. To become a Between the Worlds Weird Circle Subscriber, click here.********************************** Learn More About Your Host Amanda Yates GarciaTo sign up for Amanda's newsletter, CLICK HERE.To order Amanda's book, "Initiated: Memoir of a Witch" CLICK HERE.Amanda's InstagramAmanda's FacebookTo book an appointment with Amanda go to www.oracleoflosangeles.com**********************************Original MUSIC by Carolyn Pennypacker RiggsCheck out Mind Your Practice - Carolyn's new podcast with arts consultant and author of Make Your Art No Matter What, Beth Pickens.Mind Your Practice is geared towards artists and writers looking for strategies and support to build their projects and practices (plus loving pep talks). There's even a club - “Homework Club” - which offers creative people a framework for keeping their projects and practices a priority with *actual homework* and optional accountability groups made up of other artists and writers!You can visit MindYourPractice.com for more details or listen wherever you stream Between the Worlds.**********************************Get in touch with sponsorship inquiries for Between the Worlds at betweentheworldspodcast@gmail.com.**CONTRIBUTORS:Amanda Yates Garcia (host) & Carolyn Pennypacker Riggs (producer, composer). The BTW logo collage was created by Maria Minnis (tinyparsnip.com / instagram.com/tinyparsnip ) with text designed by Leah Hayes. 

Cooper and Taylor tackle Marcel Mauss's The Gift. It's an essential reference for Baudrillard's Symbolic Exchange and Death. It's also referenced in Lyotard's Libidinal Economy and Anti-Oedipus.

Welcome to the final episode of season 2. We've had some great guests this season and the show has attracted thousands of new listeners in large parts of the world. Thank you all for listening and for all the positive and most encouraging feedback that we have received this year.Our guest this week is Emma Mawdsley, who is a reader in human geography at Newnham College and Director of the Margaret Anstee Centre for Global Studies at the University of Cambridge. She recently received the Royal Geographical Society's Busk Medal for her exceptional engagements with fieldwork, research and knowledge production about the Global South."From recipients to donors: the emerging powers and the changing development landscape"‘From billions to trillions': Financing the SDGs in a world ‘beyond aid'"Human Rights and South-South Development Cooperation: Reflections on the "Rising Powers" as International Development Actors"Please follow our Twitter account @GlobalDevPod and share our episodes with your colleagues and friends. We will be back in a couple of months in season 3 of the show with another bunch of great guests. Thank you and I wish you all an enjoyable summer.TwitterEmma MawdsleyDan Banikhttps://in-pursuit-of-development.simplecast.com/ 

Dans cette épisode, dont le thème sera "L'égalité", Nicolas et Franck reçoivent Bruno Viard, le spécialiste de l'illustre personnage Pierre Leroux. Qui est donc Pierre Leroux ? Voilà la question à laquelle Bruno Viard devra répondre. Bruno Viard est professeur émérite de Littérature Française, spécialisé dans la littérature romantique et les idées sociales au XIXe siècle, et collabore à la Revue de Psychologie de la Motivation et à la Revue du MAUSS. Il a publié De l'égalité, de Pierre Leroux Slatkine, Genève, 1996, À la source perdue du socialisme français, Desclée de Brouwer, 1997, Les trois neveux ou l'altruisme et l'égoïsme réconciliés (Pierre Leroux, Marcel Mauss, Paul Diel), PUF, 2002, Les Poètes et les Économistes. Pour une approche anthropologique de la littérature, Kimé, 2004. Anthologie De Pierre Leroux de Bruno Viard - le Bord de l'Eau éditions. https://www.editionsbdl.com/produit/anthologie-de-pierre-leroux/ Les Esprits fraternels. L'Héritage retrouvé du socialisme républicain de Bruno Viard - le Bord De L'Eau éditions. https://www.editionsbdl.com/produit/les-esprits-fraternels-lheritage-perdu-du-socialisme-republicain/ Pierre Leroux Le Socialisme Républicain Et L'Orient (Mahomet, Les Védas, Bouddha, Confucius, Le Tao) 1832. https://www.editionsbdl.com/produit/pierre-leroux-le-socialisme-republicain-et-lorient-mahomet-les-vedas-bouddha-confucius-le-tao-1832/ Pierre Leroux et le socialisme républicain de Vincent Peillon - le Bord De L'Eau éditions. https://livre.fnac.com/a1474683/Vincent-Peillon-Pierre-Leroux-et-le-socialisme-republicain Pierre Leroux. D'une religion nationale ou du Culte - Précédé de Une Démocratie religieuse par Vincent Peillon - Le Bord De L'Eau éditions https://www.editionsbdl.com/produit/pierre-leroux-dune-religion-nationale-ou-du-culte/

Le digital a ouvert un champ inédit dans la relation marque/consommateurs en permettant à la marque de sortir de la sphère marchande et d'offrir à sa communauté de l'information, un service ou du divertissement. Dans un contexte où les marques sont de plus en plus amenées à offrir du contenu ou des services gracieux à leurs communautés, la notion de dette positive mise à jour par Marcel Mauss, peut être un facteur clé pour expliquer et mesurer les nouvelles formes d'engagement entre les marques et leurs consommateurs. Florence Hermelin, ex Head of Strategy & Innovation du GroupM est l'invitée du #BrownBagLunchLive​ pour échanger tous ensemble sur ce sujet.

Le digital a ouvert un champ inédit dans la relation marque/consommateurs en permettant à la marque de sortir de la sphère marchande et d'offrir à sa communauté de l'information, un service ou du divertissement. Dans un contexte où les marques sont de plus en plus amenées à offrir du contenu ou des services gracieux à leurs communautés, la notion de dette positive mise à jour par Marcel Mauss, peut être un facteur clé pour expliquer et mesurer les nouvelles formes d'engagement entre les marques et leurs consommateurs.  Florence Hermelin, ex Head of Strategy & Innovation du GroupM est l'invitée du #BrownBagLunchLive​ pour échanger tous ensemble sur ce sujet.

No terceiro episódio da série especial Mundus, Adrien Bayard, professor de História e Arqueologia Medievais da Université d'Artois, entrevista Jean-Pierre Devroey, professor de História Medieval da Université Libre de Bruxelles. Tendo em vista o lançamento recente do seu livro La nature et le roi (Paris: Fayard, 2019), o professor Devroey discute a relação entre História e meio-ambiente, as diversas intepretações sobre o impacto dos eventos climáticos sobre as sociedades do passado e aborda os desafios dos historiadores diante da multiplicação de dados da Arqueologia e da Paleoclimatologia. Além disso, ele também explica os métodos utilizados em seu livro recente, que trata da fome e dos eventos climáticos à época carolíngia. Pour le troisième épisode du Podcast Estudos Medievais Mundus, Adrien Bayard (Université d'Artois) s'entretient avec Jean-Pierre Devroey (Université Libre de Bruxelles) sur les rapports entre histoire et environnement. Dans le cadre de la sortie récente de son livre La nature et le roi (Fayard, 2019), Jean-Pierre Devroey évoque les différentes interprétations à propos de l'impact des événements climatiques sur les sociétés du passé et se penche sur les défis des historiens face à la multiplication des données issues de l'archéologie et de la paléoclimatologie. Il expose également les méthodes utilisées dans son étude des famines et des événements climatiques à l'époque carolingienne. Idioma: introdução (português); entrevista (francês). Participantes / Participants Prof. Dr. Adrien Bayard (http://lattes.cnpq.br/0700864144884185) Prof. Dr. Jean-Pierre Devroey (https://ulb.academia.edu/JeanPierreDevroey) Membros da equipe / Membres de l'équipe Eric Cyon (editor) (http://lattes.cnpq.br/7806715411713344) Gabriel Cordeiro (ilustrador) (http://lattes.cnpq.br/7628010495040848) Isabela Alves (http://lattes.cnpq.br/6454497504913193) Sara Oderdenge (http://lattes.cnpq.br/5858827438732525) Sugestões bibliográficas / Suggestions bibliographiques CRONON, William. Changes in the Land. Indians, Colonists, and the Ecology of New England. New York: Hill and Wang, 2003. DE CASTRO, Josué. Geopolítica da Fome. Rio de Janeiro: Casa do Estudante do Brasil, 1951. DUTTON, Paul E.; MAYEWSKI, Paul A.; MCCORMICK, Michael. Volcanoes and the climate forcing of Carolingian Europe, A.D. 750-950. Speculum, 82, p. 865-894. 2007. LÉVI-STRAUSS, Claude. Introduction à l'œuvre de Marcel Mauss. Paris: Presses Universitaires de France, 2012 (1ª ed. 1950). SLAVIN, Philip. Climate and famines: a historical reassessment. Wiley Interdisciplinary Reviews: Climate Change, v. 7, p. 433–447. 2016. THOMPSON, Edward P. Costumes em Comum. Estudos sobre a cultura popular tradicional. São Paulo: Companhia das Letras, 1998.

Watching football games being played behind closed doors lately has highlighted how important supporters are in creating that unique atmosphere on a matchday. But have you ever thought of supporters as ‘magicians'? This is the view proposed by Katarzyna Herd who has explored the practice of magic among Swedish football supporters. Katarzyna's work builds on the notion of ‘magic' as described by the French sociologist Marcel Mauss, who defined magic as a means of creating a socially constructed space, in which certain rites are performed to foster a collective belief in the power of these practices to influence events. Drawing on her experience attending games with the radical supporters of Malmö, Katarzyna argues that the core elements of magic as Mauss describes it are present at matches with the most radical fans engaging in behaviour considered taboo by other supporters (boisterous chanting, lighting flares, and displaying aggression towards the opposition). How essential is suffering to being a football fan? Does supporters' magic operate in the same way in a virtual space online, or is it only present in the ground itself? Are football's magical elements reduced in corporate football cultures such as in the English Premier League? ...all this and more in the sixth episode of the Football and Society podcast. *** If you like the podcast, please subscribe and give us a review via your platform of choice. Follow us on Twitter: www.twitter.com/footballsocpod
 *** Each week, Ash, Chris and Norman explore societal issues through the lens of the beautiful game. From the ethics of gambling sponsorship and the trauma of a stadium move to the experience of female officials and what a stadium move means for fans, we'll be covering it all each week with expert guests from the worlds of sports journalism and sociology.

Den franske antropolog og filosof, Marcel Mauss, observerede under et hospitalsophold, at sygeplejesker går på en bestemt måde. Vores krop og dermed vores væren i verden er opdraget til at være i en rytme på en bestemt måde. Hvis rytmen bliver forstyrret eller forsvinder, kan vi blive psykisk syge. Rytme er noget vi mærker i kroppen og måske danser til. Rytme er vores åndedræt; måden vi fysisk lever. Rytme er også timer i døgnet som vi indretter vores liv efter. Det er årstider og himmelrum. Og i januar påbegynder vi et nyt årshjul som også har en rytme. Medvirkende: Birgitte Stougaard, lektor i Æstetik og Kultur, Aarhus Universitet. Line Dalsgaard, lektor i antropologi, Aarhus Universitet. Carsten Ortmann, tilrettelægger og vært.

For our December podcast, we were joined by Professor Dionysios Stathakopoulos (University of Cyprus) and Dr. Alex M Feldman (University of Birmingham), for a discussion of Marcel Mauss's The Gift, which was originally published in 1925 with the title Essai sur le don. Forme et raison de l'échange dans les sociétés archaïques ("An essay on the gift: the form and reason of exchange in archaic societies").  Transcript

Darila nas povezujejo, vzpostavljajo odnose med nami, a so tudi obveza. Ko prejmemo darilo, se pričakuje, da ga vrnemo, je v dvajsetih letih prejšnjega stoletja razmišljal že antropolog Marcel Mauss, kakšno vlogo pa ima kulturno darilo v kontekstu politike pa se s svojo razstavo Fundus prizadevanja v Muzeju sodobne umetnosti Metelkova sprašuje priznana umetnica Jasmina Cibic. V ospredju zanimanja avtorice, ki nas je leta 2013 zastopala na 55. mednarodnem beneškem umetniškem bienalu, je že dlje časa t.i. mehka moč, način doseganja političnih ciljev s promocijo skupnih vrednot in ne s silo. Kakšnim ciljem so namenjena kulturna darila v kontekstu politike? Foto: J. Cibic: Darilo: Prvo dejanje (2019), enokanalni HD video, 23 minut 43 sekund, stereo; sonaročnik in soproducent FLAMIN – Film London Artists’ Moving Image Network s finančno podporo Arts Council England, steirischer herbst '19, macLYON; koproducent Waddington Studios London. Film so podprli: Cooper Gallery DJCAD, University of Dundee, Northern Film School, Umetnostna galerija Maribor, Muzej Jugoslavije, OZN Ženeva, Espace Niemayer. Z dovoljenjem umetnice. foto: Jasmina Cibic

China is on everyone’s mind these days. It is not just related to the origins of Covid. There is considerable global attention on Beijing’s tense relations with Washington, Ottawa, New Delhi, Tokyo, and even many European capitals. But China wields great influence in large parts of the world, including in low and medium incomes countries, through its investments and aid. And in recent years, Beijing has steadily expanded its global influence through its signature foreign policy project – The Belt and Road Initiative – which is a long-term plan to undertake a series of large investments in roads, bridges, gas pipelines, railways, ports and power plants in over 70 countries. Joining me today to discuss the role and impact of China’s aid and investments around the world is Marina Rudyak.Marina is an assistant lecturer at the Institute of Chinese Studies at Heidelberg University in Germany. She studied Modern and Classical Chinese Studies and Public Law at Heidelberg University and Shanghai International Studies University. In her recently completed Ph.D. dissertation, Marina focuses on Chinese foreign aid policies and Beijing’s evolving role in international development.Before re-joining Heidelberg University in 2014, Marina was a policy advisor with the German Agency for International Cooperation (GIZ) in Beijing where she managed a multi-country project on regional economic cooperation. Resources:The Ins and Outs of China’s International Development AgencyMarina Rudyak's China Aid blogFollow Marina on Twitter

Nell'ottavo episodio di Universi Paralleli Alessia e Ludovico raccontano quali sono stati i libri che hanno cambiato il loro modo di guardare il mondo. Si parla di American Gods di Neil Gaiman, del Dimitriverso di Francesco Dimitri, de L'Invenzione delle Razze di Guido Barbujani, del Saggio sul Dono di Marcel Mauss, di Eccessi di Culture di Marco Aime e di Contro il Razzismo: quattro ragionamenti di Aime/Barbujani/Faloppa/Bartoli

Prise de possession ultime du corps, le tatouage pour les femmes n’a rien d’anodin. Pratique datant du 18eme siècle et marqueur social fort, les tatouages sont aussi des symboles de lutte, de survie ou d’embellissement pour ceux et celles qui les arborent. Depuis longtemps investi par les femmes, le milieu du tatouage, majoritairement masculin ne se soustrait pas aux logiques du racisme, du sexisme ou de l’appropriation culturelle. Sans fioritures, Clémentine et Anne-Laure parlent aujourd’hui du tatouage par et pour les femmes. Références entendues dans l’épisode : Le mot “tatouage” proviendrait du tahitien “tatau” (“dessin”) noté en 1772 dans le journal le capitaine Cook, premier navigateur à explorer le triangle polynésien. La scarification est une pratique consistant à effectuer une incision superficielle de la peau humaine à l'aide d'outils coupants (morceaux de pierre, verre, coque de noix de coco, couteaux) elle peut revêtir une valeur de rite de passage particulièrement en Afrique de l’Ouest. Ötzi aussi surnommé Hibernatus est un homme momifié naturellement découvert le 19 septembre 1991 à 3 210 mètres d'altitude, dans le val de Senales en Italie. Il porte les plus anciens tatouages connus dans le monde. La micronésie est une région d’Océanie où le tatouage est très présent représentant la fertilité, ses motifs ont inspiré le fameux tatouage « tribal », composé de longs aplats noirs curvilignes.Les Aïnous, premiers habitants du Japon (région nord) utilisaient le tatouage comme marqueur social, les femmes étaient marquées par un tatouage recouvrant les bords de la bouche et remontant légèrement sur les joues chez les femmes mariées, ressemblant à une moustache. Les courtisanes japonaise sous l’époque d’Edo étaient soumises à la pratique de l’irebokuro dont sa variante le kishibori consistait à se faire tatouer le nom de leur amant pour représenter l’amour éternel ou plus souvent leur possession par de riches clients. Le tatouage chinois ("Wenshen" ou "Chiqing") avait une valeur punitive en Chine (sur le visage) puis redevient populaire du VIIème au XVIIème siècle, tatouage considéré comme porteur de chance. Les docteurs Albert Leblond et Arthur Lucas écrivent en 1899 Du tatouage chez les prostitués. Quelques exemples des tatouages retrouvés sur les prostitués au XIXème siècles. La septicémie est une infection qui pouvait se conclure par une gangrène ou une amputation résulte de la non désinfection des ustensiles pour tatouer. Elle était courante au XIXème siècle. France Borel écrit l’essai Le vêtement incarné : les métamorphoses du corps (Calmann-Lévy) en 1992. Le hand poked tattoo est un tatouage fait à la main avec une aiguille, réservé autrefois aux prisonniers. La culture rockabilly (contraction de “rock” et “hillbilly”, terme péjoratif pour décrire une personne peu cultivée) est souvent associée à un genre musical des années 50. Elle a également produit toute une esthétique (langage, art, mode, danse) qui inspire tout un genre de tatouage encore aujourd’hui. Mildred Hull alias Millie Hull (1897 - 1947) est une ancienne danseuse burlesque et seule femme tatoueuse à New-York en 1943 régnant sur le quartier de Bowery grâce au Tattoo Emporium, son salon fondé dans les années 20. Irène “Bobby” Libarry (1893 - 1978), illusionniste et bonimenteuse, a créé son propre cirque appelée “The world’s strangest people” avant d’ouvrir son salon de tatouage en 1939 à San Francisco. Maud Wagner (1877 - 1961) est la première tatoueuse américaine, pratiquant le handpoke jusqu’à la fin de sa carrière. Artiste de cirque à ses débuts, elle commence sa carrière après avoir rencontré Gus Wagner, le “globle-trotter tatoué” pendant l’exposition universelle du Missouri en 1904. Leonora Platt (1883 - 1960), ancienne des Sheesley shows, est une tatoueuse américaine dont le salon de norfolk connaît beaucoup de succès en 1912, jusqu’à pouvoir inciter ses collègues à engager des femmes tatoueuses. Un article qui retrace l’histoire de ces tatoueuses américaines. Le concept de “technique du corps” (évoqué dans conférence du même nom en 1934) désigne selon Marcel Mauss la capacité à transmettre un acte sur le corps traditionnel et efficace de génération en génération, à la croisée de la biologie, de la sociologie et de la psychologie. Michel Foucaut dans Surveiller et Punir en 1975 reprend cette définition dans son concept de “techniques disciplinaires”. Ces techniques ont en commun le fait de s’appliquer aux corps des individus durablement en vue d’une sorte de dressage. Pour Norbert Elias, la société ne peut se construire et se comprendre qu’à travers un processus d’auto-contrainte générale, et le tatouage en est une de ses facettes corporelles, entre conformisme et transgression. L’étude IFOP publiée par le Syndicat National des Artistes Tatoueurs (SNAT) en janvier 2017. L’étude de psychologie sur la perception des femmes tatouées menée en 2004 par Hawkes, Senn et Thom au Canada. Un article sur la perception des femmes tatouées au Canada. Colette Guillaumin est une sociologue féministe et militante antiraciste, chercheuse au CNRS, elle parle de la portée du tatouage chez les femmes dans son recueil Sexe, Race et Pratique du pouvoir. L’idée de Nature (iXe, 2016).L’article du Guardian sur le “survivor tattoo”, “Instead of a scar I had a piece of art : women on their post-masectomy tattoo”. Le tatouage “point-virgule” initié par le Project SemicolonUn article de Madmoizelle sur le tatouage “point-virgule”.Un article de CBS sur les tatouages des survivants de l’ouragan Katrina.Un article de l’Express sur les tatouages mémoriels des attentats de Paris. Un article du Rose Magazine sur le tatouage comme alternative à la reconstruction mammaire après un cancer. La brésilienne Flavia Carvalho et la russe Zenya Zakhar dessinent des fleurs ou des papillons gratuitement sur des traces laissées par des agressions subies par les femmes. Kat Von D est une artiste tatoueuse présente dans L.A Ink, elle a créé sa propre marque de maquillage qui a fermé récemment. L.A. Ink est une téléréalité suivant le salon de tatouage High voltage Tattoo diffusé sur TLC et Discovery Channel de 2007 à 2011. Le MS13 et le Barrio 18 sont des gangs rivaux d’Amérique centrale dans lesquels le tatouage fait office de contrat ou de rite d’entrée. Au Salvador, la clinique financée par Taïwan qui propose d’effacer les tatouages pour permettre aux ex-membres de gang de se réintégrer. Un article de Racked Magazine sur le “tramp stamp”, ce tatouage au bas du dos stigmatisé. L’article du Figaro Madame sur ces travailleuses du sexe tatouées de force par leurs proxénètesUn article de France Info sur ces jeunes israéliens qui se font tatouer le numéro de détenu sur l’avant-bras de leurs aïeux survivants. Numbered est un documentaire sur ce phénomène de Dana Doron et Uriel Sinai réalisé en 2012. Les membres de la communauté LGBTQI+ se réapproprient et se tatouent le triangle tête en bas noir et rose qui servait à marquer les lesbiennes, les homosexuels ou les “associaux” dans les camps de concentration. Le double anneau sur l’avant-bras, symbole d’égalité dans la communauté gay dont la signification est détournée par les fake news. Un portrait dans La Presse de la députée d’origine inuite Mumilaaq Qaqqaq qui arbore les tatouages de sa communauté. L’article d’Hélène Molinari dans Komitid sur Elizabeth Kerekere, militante Maori lesbienne. L’article de Buzzfeed sur le tatouage de symboles féministes et leurs significations. Un article du Time sur ces tatouages féministes provoqués par la course à l’élection présidentielle américaine et la phrase d’Elizabeth Warren. Margot Mifflin évoque l’entre-soi viriliste du milieu du tatouage américain, “The white boy bro culture of tattooing”, dans son livre Bodies of subversion. A Secret History of Women and Tattoo (Powerhouse Books, 2012). Le compte Instagram @payetontattoartist dénonce les tatoueurs sexistes. L’article de Vice sur Instagram comme moyen d’exister pour des femmes, des personnes LGBTQI+ et des personnesracisées d’exister hors des sentiers traditionnels. L’article de Bustle sur le racisme et les mythes de la peau “trop foncée” pour être tatouée.Un article d’Inside Out sur la relation entre la culture et le tatouage.Un article de Macunion sur l’appropriation culturelle et le tatouage. Anna Wanda Gogusey est une illustratrice et tatoueuse, elle a aussi un site. Daria Marx est une féministe, blogueuse et écrivaine.Ma Vie en Gros est un documentaire de Daria Marx diffusé en février 2020 sur France 2.La Nuit du Chasseur est un film de Charles Laughton de 1955 où le personnage du révérend Harry Powers joué par Robert Mitchum a les mots “love” et “hate” tatoués sur les premières phalanges. Lisbeth Salander est l’héroïne de la série de romans policiers Millénium de Stieg Larsson, adaptée plusieurs fois à la télévision et au cinéma. Elle a entre autres tatouages un gigantesque dragon sur son dos. Harley Quinn est un personnage de l’univers de DC Comic interprétée par Margot Robbie au cinéma. Elle est tatouée sur tout le corps. Cressida est un personnage de la série de roman Hunger Games interprétée au cinéma par Natalie Dormer. Elle est tatouée sur le crâne. Un article sur les tatouages de Lena Dunham dont son personnage, Hannah, parle également dans la série Girls. Elle s’est faite tatouée par une de ses amies aussi actrice dans Girls Jemina Kirke.Zoé Kravitz est une actrice, tatouée, Kristen Stewart est une actrice américaine, tatouée entre autre sur l’avant-bras. Angelina Jolie est une actrice américaine, tatouée sur plusieurs partie du corps. Un article sur les tatouages de la chanteuse américaine Ariana Grande. Un article sur les tatouages de Marion Seclin sur ses tétons. The Pillow Book est un film Peter Green Away sorti en 1996. Memento est un film Christopher Nolan sorti en 2001. Le “Fire rose unity survivor tattoo” de Lady Gaga. Faites-moi plaisir est un roman de Mary Gaytskill (Éditions de l’Olivier, 2020) qui a également écrit le roman adaptée au cinéma en 2002 La Secrétaire. Iris Brey est une journaliste et autrice. Elle a publié en 2020 l’essai Le regard féminin, une révolution à l’écran (Éditions de l’Olivier). Morning Show est une série de Michael Ellenberg et Kerry Ehrin diffusé par Apple TV+ depuis 2020. Le podcast de Norah Benarrosh-Orsoni Tout de suite les grands mots du Collectif Transmissions. Karine Tuil a écrit le roman Les Choses Humaines (Gallimard, 2019) qui a reçu le prix Goncourt des Lycéens et le prix Interralié. Woman World (Éditions La Ville brûle, 2020) est la première BD de l’autrice canadienne Aminder Dhaliwal, traduite en françias par Clémentine Beauvais. Quoi de Meuf est une émission de Nouvelles Écoutes, cet épisode est conçu par Clémentine Gallot et présenté par Anne-Laure Pineau, mixé par Laurie Galligani. Générique réalisé par Aurore Meyer Mahieu. Montage et coordination Ashley Tola.

回想当年购置第一辆车时的情景，有时不禁自问：如果今天重新选择，还会做出同样的选择吗？每个人的决策点均不相同。从史上最怪造型雪铁龙的“毕加索”到马塞尔·莫斯（Marcel Mauss）的“身体技术” «Les techniques du corps» (1934)，本期节目三位主播就来聊聊车这个消费品。

2ème mois de confinement, on s'habitue finalement à ce confinement, et toi? Cette fois-ci, on a vraiment pris l'air pour notre dernier épisode puisqu'on était en live avec Marion en France, à ceci près qu'on ne sentait pas vraiment l'air chaud d'une belle soirée de printemps dans le Sud, avec un peu d'imagination on y arrive. Debrief, c'est ton condensé de l'épisode précédent où on approfondit ensemble certaines thématiques clés abordées avec notre invité.e. Pas le temps d'écouter l'épisode en entier, ou tout simplement envie d'un autre regard sur l'épisode ? Debrief est là pour ça.   Concernant nos deux sujets du jour, et cela a été dur de choisir avec toutes les thématiques passionnantes abordées lors de notre live, nous allons te parler des ancrages positifs, leur signification et comment les invoquer avec la PNL (non, pas eux.... Et l'autre sujet concerne évidemment le don, et la relation qu'il entretient avec le marketing. Marcel Mauss, la vraie rockstar de l'épisode live revient une fois de plus dans ce débrief!  Tu veux creuser un peu ?  · Cet article explique comment la PNL peut nous permettre de générer des ancrages positifs · Et cet article résolument vintage de 2002 mais qui n'a pas pris une ride finalement nous fait rapidement réaliser que le don est bien plus présent en marketing qu'on ne pourrait le penser.    Pour interagir avec nous et nous donner du feedback, découvrir les coulisses de nos enregistrements, rejoins-nous sur :  Instagram Facebook Si tu adores déjà ce podcast, n'hésite pas à le partager et nous laisser une bonne note avec un petit commentaire sympa sur Apple Podcast, c'est super motivant pour nous :) Des suggestions, envie de nous écrire une folle déclaration, ou un futur invité à nous recommander ? On a hâte de te lire sur horsdesfrontieres@gmail.com 

Pour ce premier épisode en live, nous avons eu beaucoup de plaisir à recevoir Marion Choppin, cofondatrice de Listen Léon, directement en duplex depuis le Sud de la France. Listen Léon, jeune startup qui a vu le jour en 2019 a pour symbole un paon (oui, tu as bien lu!) et pour devise « le coffre-fort de l’estime de soi ». Intriguant? On te révèle de quoi il s’agit : Listen Léon est une application mobile permet aux collaborateurs d’une entreprise de générer un mouvement viral de bienveillance par l’envoi de compliments anonymes à 140 caractères minimum (coucou Twitter) pour cartographier les forces de chacun. Dare to care, dare to share, l’économie du don, la reconnaissance au travail sont autant de notions chères à Marion. Et aussi, Marion est incollable sur les paons!  Dès les premières minutes, nous savions que nous allions passer un très bon moment avec Marion. Il faut dire que le direct ne lui fait plus peur : après être passée sur BFM Business (avec feu Stéphane Soumier!) , VivaTech, un Tedx, un passage au Grand Palais pour Change Now et plus récemment le Zénith, son pitch est parfaitement rodé, les références littéraires sont pointues et son engouement est plus que contagieux! Marion nous emmène rapidement hors des sentiers battus des startups traditionnelles, bien loin des chiffres de croissance démesurés à 400% et des surenchères de KPIs. On parle ici économie du don, d’un déploiement qui s’appuie sur des leaders positifs, du désengagement en entreprise et du bullshit des bilans de compétence. Et on va se le dire : ça fait du bien d’entendre tout cela!  De la genèse de Listen Léon, l’idée est née chez son ancien employeur Airbus jusqu’aux gros clients actuels comme Orange ou RTE et l’arrivée du paon à Montréal, Marion nous prouve qu’il est nécessaire de réconcilier l’anthropologie et le management. C’est bien d’ailleurs sur des travaux scientifiques menés ici au Canada que Marion compte s’appuyer pour démontrer le rayonnement positif de Listen Léon en entreprise. Son crédo : la mesure d’impact, représentée par la Moudita, un KPI hindouiste et bouddhiste fait maison qui signifie « une joie altruiste qui se réjouit des vertus des autres ».  On comprend aussi très vite que la pétillante Marion ne s’est pas réveillée entrepreneuse, son énergie et sa résilience sont ancrés en elle depuis longtemps. C’est notamment ce qui lui a permis de convaincre Science-Po Rennes (et ses parents aussi) de partir au Liban en pleine guerre des 33 jours pour son échange universitaire, de survivre à un attentat à la voiture piégée en bas de chez elle, ah et aussi de gravir le Kilimandjaro. Convaincre des investisseurs d’investir dans une startup non conventionnelle qui pratique des tarifs libres a été un défi de taille, mais il en faut bien plus pour arrêter Marion et un paon déchainé. Marion est clairement une étoile montante de l’écosystème startup, et ça se ressent.  Replonge toi dans ce live, tu vas voir, la roue du paon va te séduire ! Dans cet épisode, on a notamment fait référence à :  • "Sans don il n'y a pas d'efficience possible", citation extraite d'Essai sur le don de Marcel Mauss, le père de l'anthropologie francaise  • L'association Insan qui vient en aide aux enfants de réfugiés et aux migrants au Liban • La bonté humaine de Jacques Lecomte, psychologue-chercheur sur l'interaction des foules en période de crise  • La révolution du don, le management repensé, écrit par Jean-Edouard Grésy, anthropologue et docteur en droit • Enfin à Listen Léon, vous pouvez aussi faire des petits compliments sympas à votre entourage ici:  http://mleon.io/actnow   • Rendez-vous ici pour revoir le Facebook Live vidéo de cet épisode Pour interagir avec nous et nous donner du feedback, découvrir les coulisses de nos enregistrements, rejoins-nous sur :  Instagram Facebook LinkedIn Si tu adores déjà ce podcast, n'hésite pas à le partager autour de toi et nous laisser une bonne note avec un petit commentaire sympa sur Apple Podcast, c'est super motivant pour nous :) Des suggestions, envie de nous écrire une folle déclaration, ou un futur invité à nous recommander ? On a hâte de te lire sur horsdesfrontieres@gmail.com

Guidalberto Bormolini"A che punto è la notte?"Parole di vita e di morte, al tempo del corona viruswww.guidalbertobormolini.itGuidalberto Bormolini, già operaio di una falegnameria artigiana e in seguito liutaio, attualmente è monaco e sacerdote in una comunità di meditazione cristiana: i Ricostruttori nella preghiera. Laureato alla Pontificia Università Gregoriana, ha conseguito la Licenza in Antropologia Teologica ed è dottorando in Teologia Spirituale presso l'Ateneo S. Anselmo a Roma. Cura specialmente il dialogo con i “lontani”, i non credenti. Si occupa di accompagnamento spirituale dei morenti ed è docente al Master “Death Studies & the End of Life” dell'Università di Padova. Si dedica in particolare allo studio: delle discipline ascetiche nel monachesimo cristiano ed ai rapporti tra il corpo e la vita spirituale; della spiritualità cristiana in relazione all'amore per la Creazione; del dialogo interreligioso; della morte e il morire nelle grandi religioni e tradizioni sapienziali.https://guidalbertobormolini.it/wp-content/uploads/2019/09/Bormolini-Osservatore-Romano-1-sett-19.pdfhttps://www.huffingtonpost.it/entry/coronavirus-fine-vita-in-isolamento-e-nessun-funerale_it_5e6b2cb6c5b6dda30fc68296“Questa situazione ci sta privando di ciò che ci mantiene umani anche dopo la morte. Perché se la morte è relazione, noi viviamo anche oltre la morte. Questo sembra insegnare la tradizione, l'antropologia stessa, senza entrare nella religione. Marcel Mauss, un grande antropologo del Novecento, diceva che si è umani quando si è donatori. La morte è l'ultimo dono che facciamo agli altri. Come moriamo rimane nella memoria di tutti. La morte ci costringe a donare tutto, volenti o nolenti. La differenza è in chi la accoglie. Ecco, il dono che ci possono fare le persone che stanno morendo ora è di farci capire l'importanza della relazione con chi sta per morire e della relazione con chi è già morto, così da restare veramente umani. Se accettiamo questa scommessa fino in fondo, usciremo da questa crisi con un Paese rinnovato, verso un'idea di bene comune altissima e nobilissima. Io lo spero”.IL POSTO DELLE PAROLEascoltare fa pensarewww.ilpostodelleparole.it

Marcel Mauss, Essai sur le donOù Marcel écrit que les cadeaux de Noël sont là pour nous enchaîner à nos créditeurs.

In this beautiful and joyful time, we put our "annoying buzzkill" hats on and use this Christmas time to talk about capitalism and consumerism. We dwell on possible alternatives and replacements of capitalism and the philosophy of gift-giving. PALOMA Instagram: http://bit.ly/2Nicbaf PODCAST Instagram: http://bit.ly/2X7geJU AAKRIST Instagram: http://bit.ly/2WhDUOT GIOVANNI Instagram: http://bit.ly/2Wr0PY2 REFERENCES • Santa Claus Was a Magic Mushroom: http://bit.ly/2PF4woU • Noah Clothing Anti-Black-Friday: http://bit.ly/2SagAjj • "The Gift" by Marcel Mauss: https://amzn.to/2EN65uJ HIGHLIGHTS • Thoughts on Black Friday (6:48) • Marcel Mauss & Black Friday (13:00) • What will replace Capitalism? (17:10) *sponsored by Seam Reaper Studios & The Dojo Club

Aujourd’hui, le numérique est partout. Il bouleverse même toutes les conceptions de la Justice, installant sa déclinaison digitale à tous les niveaux du système judiciaire. Cette justice organise la coexistence des hommes sans tiers et sans loi par le seul jeu d’écritures numériques, au risque d’oublier que l’homme est un « animal politique. » Est-il possible de remplacer des avocats par des robots ? Ce n’est pas inenvisageable. Et si les notaires venaient à disparaître ? Pareil : on pourrait à l’avenir résoudre les conflits en ligne. La justice deviendrait prédictive, l’état civil serait dirigé par des blockchain, généralisant des contrats en bitcoins qui échapperaient à tout contrôle. Pour étudier cette idée, Antoine Garapon et Jean Lassègue reprennent le terme de Marcel Mauss et avancent que le droit numérique est « un fait social total ». En conséquence la justice « digitale » est porteuse d’un dilemme : elle n’est ni le fait du juriste, ni celui du politique, ni même de grands penseurs ; elle est au contraire issue « de l’imagination créatrice » de techniciens. Ce faisant, le numérique « ringardise ces professions qui semblent restées à un stade artisanal, aristocratique et ancien ». ---- Ce podcast retrace la rencontre avec Antoine Garapon et Jean Lassègue autour de leur livre Justice digitale paru aux Presses universitaires de France. ---- La diffusion de ce podcast s’inscrit dans le cadre d’un partenariat avec la librairie toulousaine Ombres Blanches. ----

Comentário do estudo 11 da Escola Sabatina do 3T2019 - "Meus pequeninos irmãos": servindo aos necessitados - 07 a 13 de setembro de 2019. Participantes: Jonas Lima, Johêdyr Cartaxo, Wilian Cardoso e Gade Pedrosa. Livros citados: The relative native: essays on indiginous conceptual world. Eduardo Viveiro de Castro; Ensaio sobre a dádiva. Marcel Mauss. Música de introdução: Viver pra servir. Novo Tom Álbum O Melhor Lugar do Mundo; Música final: Hatkivá - Hino de Israel.

En librairie le 11 septembre 2019 et sur https://www.lesbelleslettres.com/livre/4031-la-civilisation-du-renne Par ses ouvrages sur l’art préhistorique et la technologie, André Leroi-Gourhan a influencé plusieurs générations de philosophes et de chercheurs en anthropologie. Voici son premier livre, publié en 1936 et dédié à Marcel Mauss.

durée : 00:03:35 - 3 minutes de philosophie pour redevenir humain - par : Fabrice Midal - Découvrez la face cachée de la charité. - réalisation : Lionel Quantin

durée : 00:03:35 - 3 minutes de philosophie pour redevenir humain - par : Fabrice Midal - Découvrez la face cachée de la charité. - réalisation : Lionel Quantin

Welcome to Episode 13 of Nooks and Crannies Gin Soaked Spotify, iSMH w/Lisa and Sam and a Green New Deal for Rider Nation This week the fella’s kick things off with an earth-shattering revelation concerning Spotify spoiler alert; we are now on Spotify. Then we talk Gin (6:00), Matt is drinking the World Class Winning Sheringham’s from beautiful Sooke BC, whilst Epen is consuming the sad, dregs of gin bottles gone by, topped off with an equally sad, still frozen cranberry. Listen to episode 14 to see how that went for Evan. Okay, so here is the real Spotify announcement; Nooks and Crannies is now making Music Playlists!!! Matty offers up the First 11 or so songs he played for Violet, plus En Vogue..cuz obviously. Whereby Evan matched Matty retroactively with his own Martini Mix, be sure to follow our playlist feed to hear playlists from Lisa and Sam, co-hosts of the I Shake My Head podcast! (11:55) Picture this; a windswept vista…populated by the funniest and most endearing podcasters in my podcatcher’s feed; Lisa and Sam from I Shake my Head Podcast with Lisa and Sam! In this segment of 3 or So Questions with…we talk about their in-car podcast, why people like them, aside from Lisa’s amazing “Tow-soooollld” hairdoo and Sam’s fabou 2019 Spring jacket lineup, or its their extremely firm Canadian accents? Nope, turns out it is all due to the diligent works of (27:10) Hyper Hype Girl (HHG) and the supporting role played by the Dirty Hippy, who it turns out does not stink, but Regina sure does! (30:00) Matty has a colonial-correction for ya’al, probably not the last time you get a correction from me…oh BTW, Matt confused Marcel Mauss with Claude Levi-Strauss on the Alison Smith Episode as well, I am sure you all picked up on this and have since sent in the hate mail. Hey Folks, wanna hear Evan explain the Green New Deal and the Intersectionality of wider socio-cultural and political dimensionality all while adhering to the morality of Marxism? Well if your answer was anything stronger than a muh, be sure to click this Time Stamp: (31:00). Matty learned a ton in this one, hope you all find the GND and AOC as inspired as these gin soaked Canucks seem to… (47:07) Speaking of Saskatchewan, wow..that turn was as hard as that right-hand turn you need to make, after driving 2.5 hrs south from Saskatoon to enter Regina…Hey, did you know that province has the most Timmies per-capita yay! (Canadian Sarcasm), Tim Horton’s is the worst coffee ever…have produced the most NHL hockey players even though Lisa and Sam could only come up with the pretty solid and well liked goon, Jody Mitchell. Then they name dropped Joni Mitchell (who is a legendary singer, songwriter and guitarist from up here) because they share a surname, we discussed canola in heavy depth, much like that not-mountain they mentioned or that former garbage dump ski hill called Black-Strap. Yes folks, hold-on to your Combine Seat…We are talking about the most awe-inspiring province, the New York of Canada, the greatest night out of your life, and home to the most passionate CFL fans; SASKATCHEWAN! w/Lisa and Sam, two fabulous women who podcast from their car! (1:06:22) Evan takes another sudden left-handed turn at the end that not even a German Dam could hold back! :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: Episode 13 Links I Shake My Head with Lisa and Sam, Support their show, Buy their Stuff, Creep them on Twitter, Or see the real life Bit-Moji version of them on Insta, Their show is edited and produced by John Bukenas Sheringham’s Seaside Gin and the Award they Just Won! Learn more about the Green New Deal :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: Talk to You All Soon, Eh. N&C Links Archive of Episodes Topics and Lighthearted Complaints Watch Matty Fight on Social Ponder Evan’s Blurry Pictures Find Nooks and Crannies on Spotify Listen to Evan’s Much Superior Musical Picks Graphics by Donna Hume ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: Proud of you Lindsay

Given the sheepish coughing you'll hear, by people acknowledging they weren't keeping up with the reading, this turned into an exposition mainly of Marcel Mauss's great work The Gift, along with some mention of Joel Waldfogel's notorious article "The Deadweight Loss of Christmas."

Seconde partie de ce podcast consacrée aux liens entre mémoire et technologie. Aujourd'hui nous abordons la mémoire gestuelle. Nos smartphones, désormais quasi greffés à nos mains, ont progressivement instauré de nouveaux gestes dans nos quotidiens, désormais ancrés en nous. Plus généralement, cette idée que le corps et la mémoire sont intrinsèquement liés a été abordée par de nombreux penseurs à travers les époques.

In 2018, Bryan Caplan wrote the book "The Case Against Education: Why the Education System Is a Waste of Time and Money". What makes new technology and education due to skills from our own time experience? Bryan Caplan is concerned about the disruptions in human capital development, and the inability to think a thought longer than five centimeters. After several years of discussing brain drain and black vs white education gap - as if it wasn't enough to think for family, relatives and students in Africa struggle to fund all the years of study: a lot of money is needed to achieve an intellectual university degree, is it worth it? But it is a question that will always remain unanswered: why is it so? Such questions can be crucial to almost everything related to the culture and quality of universities. Yet, a new world order has emerged that looks at the current university system with deep skepticism, and in 2003 Robert Kagan wrote about "Paradise and Power" how the elite in some countries of the world invest their money in Panama Papers and send their children to prestigious universities, to get the best education. Social anthropologist Marcel Mauss article (1926) ,'Critique interne de la"Legende de l'Abraham' influenced Africa, but he never published a book, Mauss especially challenged a racist anthropology of African societies known as the "Hamitic hypothesis" and well-known to students of Africa; it states that everything of value ever found in Africa was brought there and linked it with the agitation of the Jewish question that still applies around the world - a basic argument in his essay is that the social category "race" is not a category that denotes vulnerability, but a categorization system derived from an analysis which he believes is "unforgettable." And what about Claude Lévi-Strauss ? The founder of Structuralism –⁠ he published a lot, but not in the beginning, because then he sat and thought and read and noted; it took him four years before anything bigger come up. In return he then published a book that changed the way we think about kinship. He would have lost money today if he had global funding, or from a research organization: "yours is empty", they would say about his research.

We have on our first guest, the disillusioned Leninist Evan who talks about anarchist anthropology! Evan’s had his name dropped on the show before so we figured it was time we had him on to defend himself. Matt is still in a state of nervousness about looking after a one year old because he has not read as many books as he should have. We recorded this episode in baby’s room which made Evan eyeball the crib for a post-pod nap. Phil gives us a This Day in History challenge. Matt and Evan wonder how May 11, 1820 and 1997 are connected. They had no idea. In 1820 the HMS Beagle, Charles Darwin’s ship set sail and in 1997 Deep Blue beat Gary Kasparov at chess. Answer: connected to evolutionary theory, progression or one might argue regression. You gotta watch Phil, always slipping in those connections. Evan regales us with some library stories. No spoiler, but they were better than we thought! Turns out library stank sticks with you like a whopper and somehow Phil has never had a dull moment in a library. After the show Evan is planning his own treasure hunt in the film studies and gastronomy sections of the stacks to find our squirrely hiding places.   Anarchism & Anthropology (12:48) What the heck is anarchist anthropology and who is this really interesting sounding guy, David Graeber? Evan gives the ‘I know nothing’ disclaimer and a brief backgrounder. He explains the intersection of anarchism, continental philosophy and anthropology: horizontal approaches to explore ‘everyday life’. Evan came at anarchism from disillusionment with Marxist-Leninism as a youth and an interest in continental philosophy. Everyone’s understanding of Marx was made easier by working low wage, alienating jobs. Evan met Matt at one of those jobs, who was later strong-armed into Matt’s Anth-100 tutorial group. It was like having a teaching reviewer in each class. The best feedback Evan gave: Matt teaches in a chaotic, discursive style. He has since tried to bring more structure and make connections clearer (let us know if he is succeeding). Evan defines anarchism as active, a creative on the ground political action that is designed to be adaptable. David Graeber resists the label of ‘Anarchist-Anthropologist’ because it is not ‘who’ you are but ‘what you do’. Matt, Phil and Evan make Marxist connections, it being understood as an active and widely applicable philosophy. “Two Cheers for Anarchism” by James C Scott is Evan’s first recommendation. It uses a vernacular methodological approach to anthropology, which is essentially an horizontal or non-top down perspective. Examples: gardens in Guatemala, Henry Ford’s rubber plantation disaster and the worn paths at college campuses. This reminds Matt of emergent theory, trying to not impose theoretical frameworks before entering the field. The vernacular definition of anarchism seems to not match up with Evan’s definition. But where is the politics? According to Evan, experience is where politics should emerge, not the other way around. This lived, experiential approach is connected to continental philosophy. Does Graeber focus on this or is this Evan’s analysis? Evan, are you an anarchist? He is but it doesn’t make any difference. “If you are not a Utopian, you are a Schmuck” as Graeber the optimistic anarchist says. The anarchist ideal is therefore all around us, everywhere, organic and existing in our relationships.     Black Block vs. Optimistic Anarchism? Direct action is what anarchism can be boiled down to, are these actions purely symbolic or effective? Violence is more symbolic, Evan argues. Aesthetics of practicing (praxis) anarchism: Evan argues that the Black Block is dependent on peaceful protests. It scares Matt that peaceful protesters get lumped in with black block ‘extremists’ even if their violence is intended to be symbolic. Evan makes a great connection with Marcel Mauss and the Gift, a hugely influential book because it describes worlds that are alternatives. Matt connects Techniques of the Body by Mauss, Evan also appreciates this as he was a clunky body person just like Matt. Neo-Liberalism: Anarchism should be seen as a methodological alternative, relying on cooperation and collaboration in our political actions. Phil brings in Trump and his atrocious policies and the French election results, asking what Evan thinks about all this? Evan appreciated the Trotskyite Mélenchon, Matt argues that the extreme right is small but vocal and that their messaging is uncomfortable because cultural norms have changed. Evan points to the recent turn-away from market economics. Phil connects ‘anger’ and the right, which is just as legitimate as any movement from the left but Evan argues that the left is more concerned with aesthetics then direct political action. Evan talks to “Direct Action and Ethnography” by D. Graeber, set in Quebec in 2001 (please email us David…). Populism and the privileged right: Trump the anarchist, Trudeau the opportunist-anarchist? The president is ‘just like me’ and this worries Matt. Trump is selling how uncouth he is and Americans want to see this even though they are born into privilege. A Return to praxis, or the final nail in the coffin: If you want to be an anarchist, what should you do? Evan believes in further education, asking questions and making connections. Some books by Graeber to read: “Fragments of an anarchist anthropology”, “Direct Action and Ethnography”. And, “Two Cheers for Anarchism” by James C Scott. Finally, a Podcast: The Intercept by Glen Greenwald and Jeremy Scahill.   Recommendations (50:36) Astonishing Legends: a podcast that Matt describes as ‘rational conspiracy theory’ where they really dig into (pun totally intended) the research. Some notable episodes: Oak Island and the Knights of the Golden Cross. On the Media: hosted by Brooke Gladstone and Bob Garfield is a social sciency take on media analysis which is always current and always relevant. A blog by writer Sam Kriss The Hockey PDOcast: is an analytics driven hockey show produced and hosted by a Canadian Dimitri Fillipovich. That’s pretty cool there then eh? How to Write a Thesis in Three Years: A Practical Guide: a book by Stephen Harrison. Phil’s a little preoccupied by that whole thing at the moment.   Concluding thought: “Changes and progress very rarely are gifts from above. They come out of struggles from below” (Noam Chomsky, 2008).   -------------------------------------------------------------------------- Follow Semi-Intellectual Musings on Twitter: @The_SIM_Pod Email Matt & Phil: semiintellectual@gmail.com Subscribe to the podcast: https://thesim.podbean.com/feed/ For full show notes: https://thesim.podbean.com/e/anarchism-anthropology The show is now on iTunes: https://itunes.apple.com/ca/podcast/semi-intellectual-musings/id1232065376 The show can also be found on Stitcher: http://www.stitcher.com/s?fid=138244&refid=stpr Please leave us a rating and a review, it really helps the show!   Music: Song "Soul Challenger" appearing on "Cullahnary School" by Cullah Available at: http://www.cullah.com Under CC BY SA license http://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/

Got gift-giving on your mind? You're not the only one to agonize over it! Is exchanging presents a magical practice of reciprocity that leads to stronger human bonds (Team Anthropology!) or is it an inefficient scourge leading to deadweight loss (Team Economics!)? In this episode, we explore these two camps...and in the process get to Japan's extreme gifting culture (Maria’s our in-house expert!), best/worst presents (yay!/ack!), holiday shopping, and registries. Get ready folks, we unwrap gift giving like no one else does—like nerds!  Links to Stuff We Talk AboutTheoryBronisław Malinowski, “Argonauts of the Western Pacific: An account of native enterprise and adventure in the Archipelagoes of Melanesian New Guinea” (Routledge and Kegan Paul, 1922) http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/argonauts-of-the-western-pacific/ [N&M note: Yes, this title is bad, like baaaad.]Marcel Mauss, “The Gift: Forms and Functions of Exchange in Archaic Societies” (Cohen & West Ltd, 1966). https://archive.org/details/giftformsfunctio00maus [N&M note: Yes, this one too.]Joel Waldfogel, “Scroogenomics: Why You Shouldn't Buy Presents for the Holidays” (Princeton University Press, 2009). http://press.princeton.edu/titles/8972.html Context“Why Economists Hate Gifts”. Planet Money. December 11, 2011. NPR. http://www.npr.org/sections/money/2011/12/23/144195081/the-friday-podcast-why-economists-hate-giftsCaitlin Kenney. “The Most Wasteful Time Of Year.” Planet Money. November 25, 2009. NPR. http://www.npr.org/sections/money/2009/11/podcast_happy_efficent_holiday.htmlShankar Vedantam. "New Study Explores Psychology Of Giving Wedding Gifts." All Things Considered. June 24, 2016. NPR. http://www.npr.org/2016/06/24/483426485/new-study-explores-psychology-of-giving-wedding-gifts BonusOn Japanese gift giving etiquette On Valentine’s Day & White Day in Japan  Music this time by 50 Cent, The Isley Brothers, Queen Mariah & Natalie Merchant

(Something to think about before Hanukkah's gift exchange...]  I read Abraham's penchant for gift giving and hospitality --and his contrasting refusal to accept a discount from the Hebron locals for the prime burial cave-- through the lens of French-Jewish sociologist Marcel Mauss's book The Gift: The Form and Reason for Exchange in Archaic Societies, his landmark study of the centrality of gift giving in tribal societies. (The book became highly influential on French literary theory, and Mauss himself was the founder of the French Academy for Sociology, along with his famous uncle and mentor, Emil Durkheim, also Jewish, whose Elementary Forms of the Religious Life --which focuses on religion as a community, not a faith, phenomenon-- is still a required classic in the field of religion today.)  What's the difference between systems of gift exchange and of money/barter exchange?  What different obligations are involved?  What does it mean to accept a gift, even today?  What cost is there to chasing sales and Black Friday discounts?  And how does this relate to the Lubavitcher Rebbe's comment that "Abraham knew that nothing comes for free?" (Comments from participants have been edited out as they were not picked up by the microphone.)

Jean-François BERT, Institut religions, cultures et modernité, UNIL

Jean-François BERT, Institut religions, cultures et modernité, UNIL

"Artists lack political education." - Bojana Cvejić In the third episode of season three, on the price and value in dance, we speak with Bojana Cvejić, performance theorist and dramaturg extraordinaire. With degrees in musicology and philosophy, Bojana works with performance-makers and choreographers ranging from Jan Ritsema to Xavier Le Roy, and has been teaching at prestigious institutions, from PARTS in Brussels to SNDO in Amsterdam. She has published a number of seminal books on contemporary performance, investigating it from the perspective of practice, labour, and social organization. And that's what we talk about today. "There was a moment around 2000, where single authorship was contested on artistic grounds. Then it was re-valorised, politically, economically, in relation to the value of the contribution of the dancers themselves. Now we're in a moment where it seems that spectatorship, audience, reception decides - and programming relies on the judgement of the audience." - Bojana Cvejić Today's conversation was a feat of present-day technology, recorded as a conversation in real time between Jana and Bojana in Brussels, and Angela and Beth in Melbourne, using Skype, mobile phones, online telephony, instant messaging, email, five computers, and four microphones - with the great help of our friend Carl Corcoran, who welcomed us into his stylish studio. (It is nice to find little homes for Audio Stage around the world.) And what a conversation it is! For this season, on dance and value, Angela has put together all of our biggest brainy idols, and possibly no one more so than Bojana, whose thinking combines an easy fluency with philosophical concepts with an equally nuanced approach to ethics, together with a humbleness that is completely unwarranted. There is a glow in the conversation, a little bit of sunshine, that you might just be able to hear: we are sitting around her, Angela and Jana, and enjoying the way Bojana's words are making the world come alive in a new way. Discussed in this episode: Marx, dance in museums, who authors dance?, Xavier Le Roy's early works, creating new values, dancers associated with certain choreographers - are they 'damaged goods'?, collaboration vs collectivity, Marcel Mauss and social choreography, "I've done Vietnam, I've done the Paris Ballet Conservatory, I've done Wall St.", the high-paying executive who gives it all up to find out who he is, 'selfie-expression', choreography as a cottage industry, YouTube, and remember when we used to think we could decide to make a viral video? "Today we experience the truth of ourselves through the body. Perhaps the ideology of individualism, on which capitalism relies today, needs the body, to, on the one hand, confirm the feeling of success, and on the other hand intensity, as the proof of reality." - Bojana Cvejić Enjoy and stay tuned: we have more exciting and stimulating conversations to come. Podcast bibliography: Bojana Cvejic: Choreographing Problems: Expressive Concepts in Contemporary Dance and Performance (Performance Philosophy), 2015, Palgrave Macmillan Bojana Cvejic: Interrupting the City: Artistic Constitutions of the Public Sphere (Antennae), Antennae Social Choreography - a lecture by Bojana Cvejić Bojana Cvejić: Collaborativity? You mean collaboration?, at RepublicArt Bojana Cvejic: Six Notes on a Society of Performance For more information about Bojana Cvejić and her work, check her website. This series of AUDIOSTAGE has been commissioned by DANCEHOUSE as part of the 2016 Keir Choreographic Award Public Program and was generously supported by the Keir Foundation. Photo credits: Tomislav Medak

A story of a Christmas miracle involving a pink Huffy Sweet Thunder bicycle leads to a discussion of whether Santa Claus is a social fact. According to French anthropologists Emile Durkheim and Marcel Mauss, ‘social facts’ are those forces that maintain the integrity of societies – forces that transcend the needs and desires of the … Continue reading Episode 24: The Gift

Dr. Jochen Schwenk, vom Institut für Soziologie der Technischen-Universität Darmstadt, unterhält sich mit Dr. Udo Thiedeke über die irritierende Realität des Staates und unsere Erwartungen und Befürchtungen in Hinblick auf staatliches Handeln und staatliche Ordnung. Shownotes: #00:03:30## Zum Konzept des Habitus bei Pierre Bourdieu vgl. Pierre Bourdieu, 2012: Sur l’État. Cours au Collège de France 1989-1992. Paris: Seuil. #00:07:28## Den Begriff der "Kulturnation", der vom Bildungsbürgertum im 19. Jhr. für Deutschland in Anspruch genommen wurde, unterschied der Historiker Friedrich Meinecke von dem der "Staatsnation". Siehe: Friedrich Meinecke, 1962: Weltbürgertum und Nationalstaat. Werkausgabe, Bd. 5. Stuttgart: R. Oldenbourg. [1908] #00:08:50## Zur Problematik Deutschlands als "verspätete Nation" siehe: Helmut Plessner, 1959: Die verspätete Nation. Über die politische Verführbarkeit bürgerlichen Geistes. Stuttgart: Kohlhammer. #00:15:50## Bei dem Hinweis auf "bringing the state back in" handelt es sich um ein 1985 publizierten Sammelband. Der Anlass für diesen Band lieferte die Wiederkehr des Staates als Konzeptbegriff nachdem zuvor, so die Beobachtung der Autorinnen und Autoren, der Staat in den Sozialwissenschaften erstaunlich wenig Beachtung gefunden hatte. Besonders lesenswert in diesem Zusammenhang: Tilly, Charles, 1985, War Making and State Making as Organized Crime, in: Peter B. Evans, Dietrich Rueschemeyer, Theda Skocpol, 1985: Bringing the state back in. New York: Cambridge University Press, S. 169-191. #00:16:13## Konkret setzt sich Hermann Heller mit dem Problem staatlicher Gewaltausübung auseinander und hält in seiner "Staatslehre" fest: "Eine Militärgewalt, die sich nicht der Aufgabe unterordnet, das gebietsgesellschaftliche Zusammenwirken zu organisieren und zu aktivieren, ist nur als Räuberbande zu denken." (1983: 236) Hermann Heller, 1983: Staatslehre. 6. Aufl. Tübingen: Mohr. [1934]. Provokativ zugespitzt vergleicht Tilly (ebd.) in einem ähnlichen Sinne Staaten mit einer Erbresserbande. Staaten seien „quintessential protection rackets with the advantage of legitimicy" (161). #00:17:50## Im Rahmen seiner Studien zu ‚Gesellschaften gegen den Staat‘ hat Pierre Clastres sich auch mit dem Häuptlingstum beschäftigt. An Hand seines ethnographischen Materials konnte er zeigen, dass die ‚Gesellschaften gegen den Staat‘ die Staatslosigkeit dadurch auf Dauer stellen, dass sie eine reale Abspaltung der politischen Macht von der Gesellschaft verhindern. Dem Häuptling kommt dabei die Aufgabe zu, die politische Macht der Gesellschaft zu repräsentieren, während im selben Zuge alle reziproken Tauschbeziehungen zu ihm abgebrochen werden. Übrig bleibt ein Häuptling, der Mangels Möglichkeiten, auf die Gesellschaft einzuwirken, letztlich machtlos bleibt. Es handelt sich also um eine zugleich symbolische wie folgenlose Besetzung der Stelle der Macht, wodurch die reale politische Macht im Schoß der Gesellschaft verbleibt. Vgl. Pierre Clastres, 2011: Échange et Pouvoir: Philosophie de la Chefferie Indienne, in: ders.: La Société contre l’État. Paris: Les Édition Minuit, S. 25-42 [1974], sowie: ders.,1980, La question du pouvoir dans les sociétés primitives, 103-109. In: ders.: Recherches d’anthropologie politique. Paris: Seuil. Grundsätzlich zu staatenlosen Gesellschaften vgl.: Christian Sigrist, 2005: Regulierte Anarchie. Untersuchungen zum Fehlen und zur Entstehung politischer Herrschaft in segmentären Gesellschaften Afrikas. LIT: Münster; Georg Balandier, 1974: Politische Anthropologie. München: dtv sowie James C. Scott, 2009: The Art of not being Governed. An Anarchist History of Upland Southeast Asia. New Haven and London: Yale University Press. #00:19:00## Zur Funktionsweise der Gabe vgl. Marcel Mauss, 1990: Die Gabe. Form und Funktion des Austauschs in archaischen Gesellschaften, Frankfurt/M.: Suhrkamp. #00:20:22## Zum Begriff der "segmentären" oder "segmentär differenzierten Gesellschaft" vgl. Émile Durkheim, Émile, 1992: Mechanische Solidarität aus Ähnlichkeiten, in: Über soziale Arbeitsteilung. Studien über die Organisation höherer Gesellschaften, Frankfurt/M.: Suhrkamp, S. 118-161 [1893]; sowie zum Überblick: Online #00:28:58## Für Weber soll Staat „ein politischer Anstaltsbetrieb heißen, wenn und insoweit sein Verwaltungsstab erfolgreich das Monopol legitimen physischen Zwangs für die Durchführung der Ordnung in Anspruch nimmt". (Max Weber, 2005: Wirtschaft und Gesellschaft, Frankfurt/M., S. 38. [1925]). An anderer Stelle hält er weiter fest: "Der Staat ist, ebenso wie die ihm geschichtlich vorausgehenden politischen Verbände, ein auf das Mittel der legitimen (das heißt: als legitim angesehenen) Gewaltsamkeit gestütztes Herrschaftsverhältnis von Menschen über Menschen." (1980: 822). Max Weber, 1980: Wirtschaft und Gesellschaft. Grundriß der verstehenden Soziologie. 5. Aufl. Tübingen: Mohr. [1925] #00:29:28## Für Pierre Bourdieu ist der Staat vor allem auch eine erkenntnistheoretische Frage. Seinen Überlegungen zu Folge strukturiert der Staat, in dem er wesentliche Denk- und Wahrnehmungsschemate präfiguriert, unser Denken vor. Der Staat denkt sich also durch uns hindurch. Deshalb spricht Bourdieu davon, dass der Staat nicht nur – wie bei Weber – das Monopol der physischen Gewaltanwendung inne hat, sondern auch das der symbolischen. „In dem der Staat", so Bourdieu, „mit Autorität sagt, was ein Seiendes, ob Sache oder Person, seiner legitimen sozialen Definition nach wirklich ist (Urteil), das heißt, was es sein darf, was zu sein es ein Recht hat, auf welches soziale Sein es einen Rechtsanspruch hat, welchem Sein es einen Ausdruck zu verleihen, welches Sein es Ausdruck zu verleihen, welches Sein es auszuüben berechtigt ist […] übt der Staat eine wahrhaft schöpferische, gottähnliche Macht aus […]" (Pierre Bourdieu, 1998: Praktische Vernunft. Zur Theorie des Handelns. Frankfurt/M.: Suhrkamp, S. 115.) Die symbolische Macht des Staates liegt also vor allem auch in seiner Fähigkeit performativem Sprechens. Er ist damit die Konsekrationsinstanz der von ihm geschaffenen, sozialen Wirklichkeit und damit vor allem auch eine erkentnistheoretisch zu bedenkende Größe. (vgl. ebd, S. 96-136.). #00:35:22## Zur Figur der "Soziodizee" in Bezug auf den Staat vgl. ebd. #00:37:04## Zu Machiavellies Überlegungen zur Fürstenherrschaft siehe: Niccolò Machiavelli, 1995: Der Fürst. Aus dem Italienischen von Friedrich von Oppeln-Bronikowski. Mit einem Nachwort von Horst Günther. 5. Aufl. Frankfurt/M.: Insel-Verlag. [1532] #00:44:48## Die ICANN (Internet Corporation for Assigned Names and Numbers), die man besser als Institution oder Organisation, denn als Regulierungsbehörde benennt, nimmt eine zentrale Rolle bei der Strukturierung und Verwaltung des DNS (Domain Name Systems) des Internets ein. Sie reguliert also im weitesten Sinne den Adressraum des Internets. Mehr zur ICANN siehe hier: Online Zur Problematik der Organisation und Selbstorganisation der ICANN vgl. Jeanette Hofmann, Marc Holitscher, 2004: Zur Beziehung von Macht und Technik im Internet, in: Udo Thiedeke (Hrsg.): Soziologie des Cyberspace. Medien - Strukturen - Semantiken. Wiesbaden: VS. S. 411-436. #00:48:53## Der Soziologe Niklas Luhmann versteht den Staat als semantische Selbstbeschreibung einer organisierten Ordnung des politischen Systems, das er als Funktionssystem der modernen, funktional differenzierten Gesellschaft ansieht. Siehe: Niklas Luhmann, 2000: Die Politik der Gesellschaft. Posthum hrsg. v. André Kieserling. Frankfurt/M.: Suhrkamp. S. 190. #00:51:20## Ein Überblick zum Projekt "Stuttgart 21" und zum Bürgerprotest dagegen findet sich z.B. hier: Online #00:59:16## Der Hinweis zu Norbert Elias bezieht sich auf dessen Hauptwerk: Norbert Elias, 1969: Über den Prozess der Zivilisation. Soziogenetische und psychogenetische Untersuchungen. 2. Aufl. Bern, München: Francke. #01:02:26## Ulrich Beck hat Überlegungen zur Transnationalisierung in verschiedenen soziologischen Kontexten entwickelt, etwa zu Risikolagen oder zur Globalisierung. Sein Argument war dabei, dass angesichts globaler Risiken ein Übergang von nationaler und internationaler Politik zu "kosmopolitischer Politik" erfolgen müsse. Siehe: Ulrich Beck, 2002: Macht und Gegenmacht im globalen Zeitalter. Frankfurt/M.: Suhrkamp. #01:03:36## Lepsius hat sich mehrfach mit der Problematik der Nation und des Nationalismus auch im europäischen Maßstab auseinander gesetzt. Siehe z.B. M. Rainer Lepsius, 1993: Die Europäische Gemeinschaft und die Zukunft des Nationalstaats. In: ders.: Demokratie in Deutschland. Soziologisch-historische Konstellationsanalysen. Ausgewählte Aufsätze. Göttingen: Vandenhoeck & Ruprecht. S. 249-263. #01:11:59## Zu Norbert Elias und der Herausbildung des staatlichen Gewaltmonopols vgl. Norbert Elias, 1997: Einleitung, in: ders.: Über den Prozeß der Zivilisation. Soziogenetische und psychogenetische Untersuchungen. Erster Band. Wandlungen des Verhaltens in den weltlichen Oberschichten des Abendlandes, Frankfurt/M.: Suhrkamp, S. 9-73; ders. 1997: Kurze Vorschau über die Soziogenese des Absolutismus, in: ders.: Über den Prozeß der Zivilisation. Soziogenetische und psychogenetische Untersuchungen, Zweiter Band. Wandlungen der Gesellschaft. Entwurf zu einer Theorie der Zivilisation, Frankfurt/M.: Suhrkamp, S. 17-23. #01:16:08## Hinweise zur Frühgeschichte der Hebräer finden sich bspw. bei Jan Assmann, 2015: Exodus. Die Revolution der Alten Welt, München: C.H.Beck; ders., 2000: Herrschaft und Heil. Politische Theologie in Ägypten, Israel und Europa, Darmstadt: WBG; Frank Crüsemann, 1978: Der Widerstand gegen das Königtum. Die antiköniglichen Texte des Alten Testaments und der Kampf um den frühen israelitischen Staat, Neukirchen: WMANT; Martin Buber, 1956: Königtum Gottes. Heidelberg: Verlag Lambert Schneider. [alle Links aktuell November/Dezember 2015] Dauer 1:20:55 Folge direkt herunterladen

Da più di trent’anni La Revue du M.A.U.S.S. (Movimento anti-utilitarista nelle scienze sociali) sviluppa quello che definisce un “paradigma del dono”, seguendo il famoso Saggio sul dono di Marcel Mauss, in cui ritiene vadano cercati non soltanto i fondamenti possibili di una scienza sociale in generale (filosofia morale e politica compresa), ma anche le basi di un’alternativa ideologica al neoliberismo. Davanti a una tale ambizione, molti reagiranno con scetticismo. Ma una cosa è certa: non avremo nessuna possibilità di vincere il capitalismo finanziario e speculativo – che è il principale responsabile delle crisi economiche, sociali, ambientali e morali che stiamo vivendo – se non sapremo prospettare un altro modo di pensare e di abitare il nostro mondo. Una possibilità ce la offre la pubblicazione fatta in Francia dal M.A.U.S.S. un anno fa di un Manifesto convivialista, firmato da 64 intellettuali di fama mondiale che rappresentano correnti di pensiero e di azione molto diversificate. Traduzione Marina Astrologo.

Dr Nick Allen talks to Tim Howles about his chapter 'Using Hubert and Mauss to think about Sacrifice' In this interview, Dr Nick Allen (formerly Reader in the Social Anthropology of South Asia, University of Oxford) focuses on a short essay written in 1899 by two French scholars, Henri Hubert and Marcel Mauss, representing the thinking of the emerging field of Durkheimian sociologie in the latter years of the nineteenth-century.

Dr. Christian Steuerwald, der derzeit im Sommersemester 2012 die Professur für Soziologie der Sozialstruktur und der sozialen Ungleichheit (Vakanz Stefan Hradil) am Institut für Soziologie der Universität Mainz vertritt, unterhält sich mit Dr. Udo Thiedeke über die Art und Weise, wie sich die Gesellschaft in unsere Körper einschreibt, wie dabei soziale Ungleichheiten zum Ausdruck kommen und warum wir als "Künstler unserer Körper" von biologischen und gesellschaftlichen Anforderungen herausgefordert sind. Shownotes #00:01:04# Steuerwald, Christian 2011: Wer bin ich? Soziologische Antworten und künstlerische Übersetzungen. In: Schader Stiftung, Hessisches Landesmuseum (Hrsg.): Ansichten des Ich. Bilder gesellschaftlichen Wandels 10. Ausstellungskatalog. #00:05:12# Auch Erving Goffman geht davon aus, dass die Ich-Identität immer gesellschaftlich angelegt ist: Goffman, Erving 1975: Stigma. Über Techniken der Bewältigung beschädigter Identität. Frankfurt: Suhrkamp. #00:05:45# Der Soziologe Emile Durkheim und der "Homo Duplex": Durkheim, Emile, 2002: Der Selbstmord. Dt. von Sebastian und Hanne Herkommer. 8. Aufl. Neuwied/Berlin: Luchterhand [Le suicide: Étude de sociologie. 1897, S. 237] #00:08:34# Zu Durkheims "sozialen Tatsachen" siehe hier: Emile Durkheim, 1976: Die Regeln der soziologischen Methode, hrsg. v. René König. 5. Aufl. Neuwied: Luchterhand. [Les règles de la méthode sociologique. 1985] #00:09:05# Zur Unterscheidung von "I" und "Me": Mead, George Herbert 1934: Mind, Self and Society. From the Standpoint of a Social Behaviorist, hg. v. Morris, Charles W. Chicago: University of Chicago Press. #00:09:58# So vertritt etwa Ulrich Beck eine "Individualisierungsthese" gesellschaftlicher Strukturen: Beck, Ulrich 1983: Jenseits von Stand und Klasse? Soziale Ungleichheiten, gesellschaftliche Individualisierungsprozesse und die Entstehung neuer sozialer Formationen und Identitäten, in: Kreckel, Reinhard (Hrsg.): Soziale Ungleichheiten. Soziale Welt: Sonderband 2. Göttingen. S. 35-74 #00:11:21# Eine der historischen Studie zu Parfum oder Körperpflegemitteln: Corbin, Alain 1996: Pesthauch und Blütenduft. Eine Geschichte des Geruchs. Berlin: Wagenbach. #00:12:13# Marcel Mauss hat etwa gezeigt, wie natürliche Bewegungsabläufe sozial bedingt sind: Mauss, Marcel 1989: Die Techniken des Körpers. In: ders.: Soziologie und Anthropologie 2. Frankfurt: Fischer. #00:12:20# Das Thema von Christian Steuerwald: Steuerwald, Christian 2010: Körper und soziale Ungleichheit. Eine handlungssoziologische Untersuchung im Anschluss an Pierre Bourdieu und George Herbert Mead. Konstanz: UVK. #00:17:05# Nach Simmel ist Mode immer "Klassenmode", die sich von 'oben' nach 'unten' (trickle down) durch Nachahmung verbreitet: Simmel, Georg 1911: Die Mode in: ders., Philosophische Kultur. Gesammelte Essais, Leipzig: Alfred Kröner Verlag. S. 29-64 [ursprünglich 1905 Philosophie der Mode] #00:17:38# Reinhard macht sich Gedanken über die Sauberkeit der Epochen: Reinhard, Wolfgang 2004: Lebensformen Europas. Eine historische Kulturanthropologie. München: C.H. Beck. #00:19:55# Zum Miasma, der alles anstreckenden 'schlechten Luft' #00:20:25# Zum 'körperlichen Territorium' macht sich Erving Goffman Gedanken: Goffman, Erving 1974: Das Individuum im öffentlichen Austausch. Mikrostudien zur öffentlichen Ordnung. Frankfurt: Suhrkamp. #00:21:03# Die Krinoline ist allerdings eher eine Reifrockmode des 19. Jahrhunderts. Weiteres zur Reifrockmode #00:23:30# Anregend zum Wandel der Schönheitsideale: Eco, Umberto 2004: Die Geschichte der Schönheit. München, Wien: Hanser #00:25:11# Mit "irgendwo in Asien" waren etwa die Baruya in Neuguinea gemeint. #00:25:43# Gemeint ist die Schönheitskonkurrenz der Wodaabe-Männer im Niger #00:36:54# Hier zeigt Bourdieu, wie man Aufsteiger an ihrem Körper erkennt: Bourdieu, Pierre 1999: Die feinen Unterschiede. Kritik der gesellschaftlichen Urteilskraft. Frankfurt/M.: Suhrkamp. #00:40:59# Zu Goffmans Unterscheidung von "Vorder-" und "Hinterbühne" des Rollenverhaltens: Goffman, Erving 1997: Wir alle spielen Theater. Die Selbstdarstellung im Alltag. München, Zürich: Piper. #00:44:10# Wer mehr wissen möchte zum sog. Arschgeweih #00:45:00# Wer mehr wissen möchte zum Korsett, das zur "Wespentaille" führt; ebenso: Heszkey, Max 1925: Die Kulturgeschichte des Korsetts von ihren Uranfängen in den Römerzeiten bis zum Ende des XIX. Jahrhunderts. Berlin: Carl Hause #00:45:50# Sichtweisen der Körpersoziologie finden sich etwa hier: Schroer, Markus 2005(Hrsg.): Soziologie des Körpers. Frankfurt/M.: Suhrkamp. #00:50:33# Max Weber macht sich Gedanken über das Gehör anderer Völker: Weber Max 1986: Gesammelte Aufsätze zur Religionssoziologie. Band 1. 8. Aufl. Tübingen: Mohr S. 17. [1920] #00:51:36# Hier findet sich ein guter alter Punk-Klassiker der Sex Pistols: God save the Queen #00:52:42# Zum drei Sekunden dauernden "Gegenwartsspeicher" des Gehirns: Pöppel, Ernst 1989: Eine neurophysiologische Definition des Zustands 'bewußt'. In: ders. (Hrsg.): Gehirn und Bewußtsein. Weinheim: VCH. S. 17-33. #00:53:53# Zum Einschreiben der Gesellschaft in die Körper: Foucault, Michel 2003: Die Machtverhältnisse gehen in das Innere des Körpers über. In: ders.: Schriften in vier Bänden. Dits et Ecrits. Band 3. Frankfurt: Suhrkamp. S. 298-308 #00:54:05# Zum Konzept der Epigenetik: Jablonka, Eva, Lamb, Marion J. 2002: The Changing Concept of Epigenetics. In: Annals of the New York Academy of Sciences Vol. 981, S. 82-96. Online #00:56:01# Zur Diskussion von Foucaults Diskursbegriff siehe z.B.: Wrana, Daniel, Langer, Antje 2007: An den Rändern der Diskurse. Jenseits der Unterscheidung diskursiver und nicht-diskursiver Praktiken. In: Forum Qualitative Sozialforschung / Forum: Qualitative Social Research, 8(2), Art. 20. Online #00:56:58# Zum Konzept der Geste bei Georg Herbert Mead: Mead, George Herbert 1934: Mind, Self and Society. From the Standpoint of a Social Behaviorist, hg. v. Morris, Charles W. Chicago: University of Chicago Press. S. 47 #00:59:31# Zu den "Territorien des Selbst": Goffman, Erving 1974: Die Territorien des Selbst. In: ders.: Das Individuum im öffentlichen Austausch. Mikrostudien zur öffentlichen Ordnung. Frankfurt/ M.: Suhrkamp #01:01:20# Zur Entwicklung anthropmetrischer Dimensionen wie der Körpergrösse: Komlos, John 1993: Über die Bedeutung der Anthropometrischen Geschichte. In: Historical Social Research, 18/3, S. 4-21. #01:05:40# Zur Problematik der Neutralisierung und Reaktualisierung von Geschlecht in der modernen Gesellschaft: Tacke, Veronika 2008: Neutralisierung, Aktualisierung, Invisibilisierung. Zur Relevanz von Geschlecht in Systemen und Netzwerken. In: Wilz, Sylvia Marlene (Hrsg.): Geschlechterdifferenz - Geschlechterdifferenzierung. Ein Überblick über gesellschaftliche Entwicklungen und theotretische Positionen. Wiesbaden: VS. S. 253-289. Online #01:07:46# Und so geht es aus soziologischer Perspektive im Fahrstuhl zu: Hirschauer, Stefan 1999: Die Praxis der Fremdheit und die Minimierung von Anwesenheit. Eine Fahrstuhlfahrt. Soziale Welt 50/3. S. 221 - 246 Online #01:08:40# In seiner Theorie des Zivilisationsprozesses legt Elias anschaulich die Zurücknahme des Körpers dar: Elias, Norbert 1998: Über den Prozeß der Zivilisation. Soziogenetische und psychogenetische Untersuchungen. Band 1: Wandlungen des Verhaltens in den weltlichen Oberschichten des Abendlandes. Frankfurt: Suhrkamp. #01:10:35# Zur individualmedialen Kommunikation: Thiedeke, Udo 2012: Soziologie der Kommunikationsmedien. Medien - Formen - Erwartungen. Wiesbaden: Springer VS. S. 159ff. #01:11:40# So schön kann man sein nach dem "Photoshoppen" #01:12:45# Zum tatsächlichen Umgang von Jugendlichen mit ihrer Privatsphäre im Netz: Boyd, Danah, Marwick Alice 2011: Social Privacy in Networked Publics: Teens’ Attitudes, Practices, and Strategies. Paper to be presented at Oxford Internet Institute’s “A Decade in Internet Time: Symposium on the Dynamics of the Internet and Society” on September 22, 2011. Online [alle Links aktuell Juni/Juli 2012] Dauer 01:15:15 Folge direkt herunterladen

Il dono di parti del proprio corpo (come sangue, organi, cellule staminali, latte materno) è una pratica in costante sviluppo grazie ai progressi della biomedicina. Si tratta tuttavia di una forma particolare di dono. Nella tradizione antropologica di Marcel Mauss, il dono è una forma di scambio che crea legami fra le persone. Qui invece (salvo casi particolari) si tratta di una donazione anonima: non deve  esistere rapporto tra il donatore e il ricevente, e non può esserci una diretta reciprocità. Si dona a “estranei”. Quale forma di “altruismo” sta dunque dietro la decisione di donare parti del proprio corpo? Non riescono a spiegarlo né i modelli utilitaristici dell'agire razionale, né le teorie antiutilitaristiche. È piuttosto in gioco una tensione morale, particolarmente forte per il coinvolgimento del corpo, che le associazioni della società civile riescono a convogliare verso obiettivi e pratiche di bene comune.

Dare, ricevere, ricambiare: dallo scambio di colpi o d’insulti a quello di complimenti o di doni, le relazioni umane sembrano contraddistinte dalla reciprocità. «Quale forza contenuta nella cosa donata fa sì che il donatario la ricambi?» chiede Marcel Mauss, e trova la risposta nello spirito del dono dei maori. Ma questo spirito è solo l’incarnazione del circolo delle interazioni umane. Una relazione di reciprocità non si riduce a uno scambio tra due individui perché la relazione stessa si impone come terzo trascendente. Questa relazione può essere buona o cattiva, il circolo virtuoso o vizioso. Mark Anspach illustra il passaggio dal circolo vizioso della vendetta a quello virtuoso del dono e mostra, alla luce della crisi attuale, come gli stessi meccanismi si nascondano dietro il funzionamento dell’economia moderna.

Dal Saggio sul dono di Marcel Mauss del 1921 alle pratiche in rete come il free software, il dono è una costante che pervade le nostre esistenze, a volte senza che ce ne accorgiamo. Il dono, questo gesto semplice e così comune, rappresenta il vero motore che sta alla base di ogni comunità e società. Cosa distingue il dono dalle altre forme di scambio? La libertà: libertà di restituire, libertà di farlo quando si vuole e nelle modalità volute. Gran parte dei rapporti umani si fondano sull’atto del donare, sul ricevere e sul contraccambiare, tre fasi che innescano un meccanismo basato su una perenne alternanza di squilibrio ed equilibrio, che creano uno spazio temporale di attesa, grazie al quale e nel quale le relazioni tra individui si mantengono vive.